Mohsen

خیلی دوست دارم بدانم وقتی یک نفر می‌میرد دقیقاً چه اتفاقی می‌افتد. کل جزئیات برایم مهمند. مثلاً اینکه آن شخص قبلش چه احساسی دارد. آیا حس می‌کند که رفتنی است یا نه؟ در حال رفتن چطور؟ آیا آن موقع که اطرافیانشان در حال جلز و ولز کردن‌اند، عزراییل هم همان حوالی است؟ لای آن شب‌بوها؟ پای آن کاج بلند؟ بعدش چطور. بعد از مرگ آیا می‌فهمد که مرده است؟ می‌فهمد که دیگر زنده نیست؟ دلیل گریه و زاری اطرافیان را درک می‌کند؟
چند سال پیش بود که فیلم flatliners را می‌دیدم. داستان چند دانشجوی پزشکی که دوست داشتند مرگ را تجربه کنند. این تجربه باعث شد که هر یک از آنها به یک قسمت خاص زندگی‌اش برگردد و سعی کند همه چیز را از اول بسازد. دوست دارم بدانم آیا موقع مرگ کل زندگی مثل یک فیلم دور تند از جلو چشمشان می‌گذرد؟ همانطور که توی فیلم می‌گذشت.

بعد از مرگ مادرم این علاقمندی‌ام بیشتر هم شد. الان فکر می‌کنم آن حدود یک دقیقه که مادرم توی بغلم بود چه حسی داشته؟ اصلاً حسی داشته؟ می‌فهمیده چه اتفاقی دارد می‌افتد؟ می‌شنید که به پدرم گفتم به اورژانس زنگ بزند و بنده خدا از شدت دستپاچگی به آژانس زنگ زده بود؟ شاید یکی از دلایل ترسناک بودن مرگ همین ابهامش باشد. چیزی نمی‌دانی. به خصوص اگر ناگهانی و بی‌مقدمه باشد. ولی اگر انتظارش را داشته باشی بحث فرق دارد. برایت راحت‌تر است و برایش سخت‌تر.
به نظرم حس عمیقی است. یک بار خواب دیدم مرده‌ام. حتی خوابش هم پر از رمز و راز بود. واقعیتش چطور باشد، خدا می‌داند.

همین چند وقت پیش به مراسم «بله برون» یکی از وابستگان که هیچ تماسی با او نداشتم دعوت شدم. تصمیم گرفتم بهانه ای جور کنم و نروم و به جایش بنشینم خانه و فیلم ببینم اما نمی دانم چه شد که چهارشنبه حدود ساعت ۱۰ شب از خانه این وابسته گرامی سر درآوردم، با خودم گفتم این هم فال است و تماشا.

وقتی به محله این وابسته گرامی رسیدم برق نبود؛ به من هم گفته بودند ساعت ۹ داماد و خانواده اش به خانه عروس می آیند، اما ساعت حدود نه و نیم بود و خانواده داماد، آمدن شان را به زمان آمدن برق موکول کرده بودند.

حدود ساعت ۱۰ و نیم برق آمد و خانواده داماد هم یکی دو دقیقه بعد مثل برق خودشان را رساندند و بعد ازسلام و صلوات، آقایان در اتاق نشیمن و خانم ها در پذیرایی جا خوش کردند.

خواهرهای داماد هدیه های که برای عروس خانم خریده بودند تحویل خانواده عروس دادند، اما چشم های شان منتظر دیدن عروس بود. برای من هم عجیب بود که چرا عروس خانم که حتما ماهها با آقای داماد دل و دلداده بودند رفته داخل اتاقش و بیرون نمی آید.

با بیرون آمدن عروس از اتاق، صدای مبارکه خانواده داماد با دود و بوی اسفند به هم پیچید. به مادر عروس فرصت داده نشد که منقل اسفند را ببرد داخل اتاق مردانه تا به خاطر داماد دار شدنش، چشم حسود های فامیل که هر کدام، دو سه تا دختر دم بخت دارند به اصطلاح کور شود!

بعد از کسب اجازه از خانواده عروس؛ آقایان هم به جمع خانم ها پیوستند تا رسما مراسم بله برون شروع شود. عموی عروس برای مبارکی و میمنت مراسم چند آیه ازسوره نور تلاوت کرد و بعد یکی ازعموهای عروس، کاغذ و خودکار و دفتر نامزدی را آورد و با کسب اجازه از دو طرف، شروع به خواندن متن پیش نویس بله برون شد. هنوز چند سطری را که درباره شیربها بود، نخوانده بود که یکی از مردهای فامیلِ داماد که انگار ریش و قیچی را به دستش سپرده بودند، شروع کرد به نطق اعتراضی که ما شیربها رسم نداریم و بحث ها از همین جا شروع شد.

خانواده دامادِ ۲۸ ساله، دیپلمه با شغل شریف بسازبفروشی، ازاهالی یکی از روستاهای اراک بودند. خانواده عروس ۲۴ ساله و دانشجوی زبان انگلیسی هم از آذری ها مقیم تهران با کلی رسم و رسوم خاص خودشان بودند. با خواندن هر بند از مفاد متن پیش نویسِ بله برون؛ اعتراض و مخالفت خانواده داماد بیشتر می شد، چشم های خانواده عروس هم چهارتا شده بود و می گفتند که ما دیشب نسبت به همه مفاد با هم توافق کردیم چرا امشب مخالفت می کنید.

بیشتر مخالفت ها سر این بود که خانواده عروس قبلا با داماد توافق کرده بودند که عروس درسش را ادامه بدهد و یک شغل آبرومند پیدا کند و خش دیگر مخالفت هم، موضوع شیربها بود و اجناسی که داماد باید برای جهیزیه تهیه می کرد.

درچنین شرایطی داماد هم سرش را انداخته بود پایین؛ ابروهایش را در هم گره کرده بود و لام تا کام حرف نمی زد، فقط هر از گاهی به ریش سفید فامیل شان، نیم نگاهی می کرد که نه ما قبول نمی کنیم. بحث بالا گرفته بود و این آقای به اصطلاح ریش سفید پایش را گذاشته بود روی گاز که «اصلا چه دلیلی دارد که مرد حرف هاش را مکتوب کند و پایش را امضا کند،حرف های مرد حجته»

اصرار از خانواده عروس، انکار از خانواده داماد. عروس که تا آن لحظه به زور خاله هایش ساکت نشسته بود؛ بلند شد رفت کنار پدرش نشست و به طوری که همه جمع بشنوند گفت: «بابا، اگر اینها امضا نمی دهند بی خیال، نمی خواهد. اگراین طوری پیش برود فردا که برویم زیریک سقف، می زند زیر همه چیز»

بالاخره آقای داماد هر چه که به خودش زور زد نتوانست ساکت بشیند و ناگهان از کوره در رفت و حرف هایی زد که نباید می زد که من پای هر برگه ای را امضا نمی کنم و این چیزها به من و عروس خانوم ربط دارد و… عروس هم نه گذاشت و نه برداشت راهش را کج کرد و رفت توی اتاقش، در را هم محکم پشت سرش کوبید.

چشم همه گرد شده بود، هر کسی اگر به بغل دستی اش اعتماد داشت با او پچ پچ می کرد که نکند بهم بخورد! نظم جلسه به هم خورده بود و هر کی به هر کی شده بود.

پچ پچ ها بالا گرفت که عروس می گوید نمی خواهد ازدواج کند؛ بابا و برادر عروس هم که نزدیک من نشسته بودند و دود سیگارشان چشم هایم را می سوزاند؛ می گفتند دیدی چقدر بدبخت شدیم. عموهای عروس با صدای بلند با هم حرف می زدنند و می گفتند بهتراست بهم بخورد.

خانواده داماد هم دیدند که کار خیلی خراب شده و اگر امشب بله را نگیرند؛ مورد شماتت داماد قرار می گیرند، دنبال راه چاره بودند.بالاخره داماد قبول کرد که زیر حرف هایش را امضا کند؛ اما این همه ماجرا نبود چون حالا عروس پایش را توی یک کفش کرده بود که حاضر به ازدواج نیست دیگر…

هفت وبلاگ‌نویس، هفت آرزوی بهاری

یکی از بدترین کارهایی که در مراکز آموزشی می‌توان انجام داد، «استاندارد»سازی یا «نرمال» کردن اندیشه‌ها و دیکته کردن یک تفکر واحد و محدود کردن مطالعه به یک تکست بوک واحد است.

در اینجا می‌خواهیم نمونه‌هایی از پاسخ‌های ظاهرا خنده‌دار دانش‌آموزان فرنگی به سؤالات را نشان بدهیم، پاسخ‌هایی که به بیشتر به شوخی می‌مانند، اما اگر دقیق‌تر باشیم، می‌بینیم که از میان همین دانش‌آموزان تنبل و رِند است که در آینده آدم‌های خلاقی ظهور می‌کنند که در پی یافتن پاسخ‌های راحت به سؤالات مشکل برمی‌آیند، آنها هستند که می‌توانند به مسائل جور دیگری نگاه کنند.

منبع

صفحه فیس‌بوک یک پزشک را ببینید:

فید یک پزشک محل مناسبی برای تبلیغات شما: محل تبلیغات متنی و بنری شما

برای سفارش تبلیغ تماس بگیرید

m1ssred:

chemical reaction

میگه

 اگه یه کاری رو بلد نیستی برو درسشو بده

اگه یکم بلدی برو مشاوره اشو بده

اگه بلدی برو انجامش بده

خانه ی قبلی مان که بودیم اتاق خواب مامان را خیلی دوست داشتم. همیشه بوهای خوبی می داد. بوی خودش، صابونش و چیزهایی که به موهایش می زد. خود اتاق هم خیلی قشنگ بود.

یک آبازور قرمز داشت که اتاق را به رنگ گل سرخ در می اورد. گردنبندهایش را روی آینه آویزان می کرد و پیرهن های قشنگش را بیرون کمد، روی در آویزان می کرد. خیال می کردی مامان همه جای اتاق هست. پرده های مخمل صورتی تا روی زمین می رسیدند. من کنارشان می نشستم و نازشان می کردم، مثل یک پتوی نرم به صورتم می مالیدم شان. کوشن های مخمل صورتی و روتختی ای که گل های رز داشت، خیلی به هم می آمدند. دوتایی روی تخت هم دیگر را بغل می کردیم.

*طولانی ترین آواز نهنگ،ژاکلین ویلسون

به نام خدا. سه شنبه: 29 بهمن 1392. از یک مصاحبه کاری کیری دیگر برگشته ام. ایستاده ام کنار سطل اتاق خوابگاه و مقداری تخمه آفتابگردان خورده ام. و فکر کرده ام. بعد یک چایی سیاه مانده خورده ام. بعد دیگر چیزی نخورده ام. زیرا گشته ام. و پیدا نکرده ام. بنابراین دراز کشیده ام روی تخت، و الان در خدمت شما هستم. یکجور خوبی دارد ازین بازی مصاحبه خوشم میاید. میروم توی شرکت، منشی یک فرم را با خودکار میدهد دستم. پر میکنم. بعد به اتاق آقای مهندس- ازینکه خانوم مهندسی تا حالا در این قسمت وجود نداشته بسیار غمگین بوده و از همه شما متنفرم- روانه ام میکند. آقای مهندس سعی میکند آقای مهندس بازی دربیاورد. اما نمیتواند. چون متاسفانه من همیشه باید یک حرکت کسخلانه ای نشان بدهم در زندگی، و او هم میبیند که بهـــــــع، و بنابراین هر دو مثل پسرخاله و دخترخاله گپ میزنیم. بعد من یکهو یادم می آید که پول پول کار کار، برای همین میگویم اینقدر تومان. او میگوید آنقدر تومان. من میگویم که کمه برادر من. او میگوید سابقه کاری نداری خواهر من. من میگویم خلاق و باهوشمااااا. او میگوید :| و :/ . سپس من بسیار خوشحال- در حالیکه اصلا نمیدانم چرا- می آیم بیرون. ازین آدمهایی هم نیستم که بگویم به تخمم باوباوع، و بروم با 700-800 تومان از 9صبح تا 6عصر خودم را پاره کنم، و ناراضی باشم، و سردرد بگیرم، و استرسی بشوم، و هر روز ازینکه حقم را نمیدهند غمگین باشم، و با همه دعوا کنم، و مریض شوم، تنها به خاطر اینکه «عوضش برایم سابقه کاری» درست میشود. وات دفاک؟! این چه بازی مسخره ایست که مد شده؟ چرا دو نفر در حالیکه هر دو میدانند این ره که ما میرویم به ترکستان است ان شا الله همه با هم، مینشینند و سر یک چیز غلط غیرعلمی به تفاهم میرسند؟ نمیتوانم بپذیرم که یک عده نشسته اند توی این شرکتهای نوپا، و میخواهند از بیکاری و بی پولی و بی کسی و تنهایی جوانان استفاده کنند. جوانان، چرااا؟ چقدر تفکر کوتاه بینانه ایست. اینکه من یک مهندس معمار استخدام کنم با 800 تومان، و او مدام ناراضی باشد، و مدام کارش را درست انجام ندهد، و مدام به شرکت من خسارت بزند، و مدام چراغهای اتاقش را روشن بگذارد، و مدام پرینتهای شخصی بگیرد، و مدام برود توی فیسبوک، و تمام فکرش این باشد که گور باباش عوضش برایم «سابقه کاری» میشود؛ و من هم مدام بهش اعتماد نداشته باشم، مدام مشتریهایم را از دست بدهم، مدام کارهایم کش بیاید، و فقط ازینکه دارم بهش 800 تومان میدهم خودم را پیروز این بازی بدانم. در حالیکه میتوانستم یک مهندس معمار با انگیزه و خلاق استخدام کنم، با حقوق بالاتر، و او مدام به موقع بیاید، و مدام کار کند، و مدام با مشتریها خوب برخورد کند، و چراغهای اضافه را خاموش کند، و ما مدام پولدارتر و پولدارتر شویم در کنار هم. خودم از تایپ این همه مدام عصبی شدم و شما الگوهای مقاومت و صبر من هستید در زندگی. دقت کرده بودید که چقدر همه نمیفهمند در حالیکه من خودم خیلی میفهمم؟ الان مامان اس ام اس زد  که «نمایش تلویزیونی دو حرف». برایش زدم شو. متخصص جدول شده. انقدر اطلاعات عمومی اش افزایش یافته که ادمی در مقابلش احساس حقارت میکند. ضمن اینکه ببوسم، سوالی که در حال حاضر توی ذهنم غوطه میخورد این است که چرا با اینکه همه چیز در این کشور حکایت از بی پولی و خستگی و بیکاری و بیماری و تنهایی دارد، هنوز زندگی برایم عادیست. آیا این امید و تلاش مذبوحانه رمز پیروزی من خواهد بود؟ در قسمتهای بـــــعد خواااااوهیم دید (در حال آهنگ دو قلوهای افسانه ای).

با وجود آنکه ضرورت های که ما را وا می داشت به سرعت و به ناچار تصمیمات غیرمنطقی بگیریم کمتر شده اند ولی در طی دهها هزار سال، تبدیلِ نقیصه فوق به یک عمل ذاتی و خودکار سبب شد تا ما همواره چوبِ پیشفرض های غلطِ شعور مان را بخوریم.

خطاهای حک شده در شیوه اندیشیدن ما بر روی تمامی تصمیمات زندگی ما از نوع لباسی که می پوشیم تا قضاوت های فردی ما نسبت به شخصیت دیگران تا تصمیم مان برای شرکت در انتخابِ مدیران سیاسی جامعه تاثیر می گذارد. ما هرگز نمی توانیم این خطاها را به کنترل کامل در آوریم ولی دانستن آنها فقط شاید از درجه تخریب آنها بکاهد.

۱- ناتوانی در جلوگیری از ضرر بیشتر  Sunk Cost Fallacy

ضرب المثل معروف خودمان که هشدار می دهد « ضرر را از هر کجا بگیری منفعت است» درکی است تجربی که ما به آن رسیده ایم. درکی که در واقعیت، عمل کردن به آن دشوار است. از دانشجویی که سالها زمان و پول صرف تحصیل در رشته ایی کرده که در بین راه فهمیده است نه تنها علاقه ایی به آن ندارد بلکه از آن متنفر است ولی همچنان ادامه می دهد تا عمل ساده رفتن به رستورانی گران که غذای بدی هم آوردند ولی برای آنکه جلو ضرر را بگیریم تا آخرین لقمه آن را می خوریم و هزاران تصمیم مثلاً منطقی که اتخاذ می کنیم و ادامه آن باعث ضرر است ولی فکر می کنیم خود عملِ تداوم، از ضرر خواهد کاست.

۲ – تکیه به اولین اطلاعات به دست آمده Anchoring

برنده جایزه نوبل، روانشناس امریکایی Daniel Kahneman و Amos Tversky برای نشان دادن این خطای ذاتی بشر دست به یک تحقیق تجربی زدند تا نشان دهند چگونه ذهن خطاکار بشر بر اساس دریافت داده های اولیه، بدون دقت لازم، به طور خودکار، افکارش را سمت و سو می دهد.

آنها با درست کردن یک چرخ « شانسی» که اعدادِ صفر تا صد بر روی آن نوشته شده بود ولی طوری تنظیم شده بود که فقط بر روی دو عدد ۱۰ و ۶۵ می ایستاد توانستند تصویر دقیقی از این خطای مداوم بشری به دست دهند. آنها سپس، از شرکت کنندگان که نمی دانستند چرخ شانسی همیشه فقط بر روی یکی از دو عدد موجود در بین ۱۰۰ عدد خواهد ایستاد سئوالاتی را مطرح می کردند.

روانشناسان فوق از شرکت کنندگان در سنجش می خواستند تا بر اساس عددی که به دست آوردند به این سئوال پاسخ دهند که آیا « تعداد کشورهای افریقایی سازمان ملل بیشتر از عددی است که با گردش چرخ شانسی به دست اورده اند یا کمتر؟»

همه شرکت کنندگانی که عددِ گردونه برای شان بر روی ۱۰ ایستاد حدس  ناخودآگاه ( و خطاکارانه) شان این بود که کشورهای افریقایی حدود ۲۵ درصد اعضای سازمان ملل را تشکیل می دهند و همه کسانی که به عدد ۶۵ در چرخ شانسی دست یافتند تعداد کشورهای افریقایی را ۴۵ درصد تخمین زده اند.

دکتر Daniel Kahneman در کتابش « فکر کردن، سریع و آهسته» در باره این خطای عمومی می گوید: « چرخ شانسی قاعدتاً نمی تواند اطلاعات درستی برای یک تصمیم منطقی ارائه دهد ولی چون بشر ناخودآگاه تحت تاثیر سریعِ اطلاعات اولیه ایی است که به دست آورده  و معمولاً غلط و ناکافی، به اندیشه و تصمیم  اشتباه تن می دهد.»

۳ – برای من اتفاق نخواهد افتاد  Optimism Bias

افراد به طور غریزی فکر می کنند که اتفاق بد نصیب انها نخواهد شد. همه افرادی که به منطقه جنگی اعزام می شوند با آنکه شانس خطر را بیشتر می دانند ولی فکر می کنند خودشان در معرض ریسک کمتری خواهند بود. درست مثل همه هزاران راننده ایی که هر روز در تمام کشورهای دنیا جانشان را دتصادفات از دست می دهند. همین خطای همیشگی است که سیگاری ها را با منطق بسیار فردی که در حقیقت جهلی خوشبینانه است وا می دارد که به کشیدن سیگار با وجود خطرات حتمی ابتلا به سرطان و بسیاری عادت ها که سلامتشان را به خطر می اندازد.

 ۱۰ Problems With How We Think

http://www.realclearscience.com/lists/10_problems_with_how_humans_think/

http://www.shutterstock.com

 !

veeoneeye:

cats r so ridiculous 

خیلی زشت است که آدم صبح روز تولدش چشمش را باز کند، و ببیند که چقدر همه چیز خالیست. خانه خالی، کوچه خالی، خوابگاه خالی، یخچال خالی، دیری دی دی دی، شهر خالی، باغچه خالی، ساغر و پیمانه خالی، دیری دی دی دی. اصلا میدانید، همینکه چشمم را باز کرده و به زیر تخت بالایی سلامی دوباره کردم یکهو یک حس پوچی برم مستولی شد. همینجور خیره به شبکه فلزی زیر تخت رفتم توی فکر و درحالیکه به تمام چیزهای پوچ و غمگین دنیا بصورت کامپکت فکر میکردم خوابم برد. بعد بیدار شدم بقیه فکرم را کردم. بعد خوابم برد. بعد بیدار شدم بقیه فکرم را کردم. همینجووووور تا ساعت 9. یک وضع هپروت تخمی ای بود. در این حین به این نتیجه رسیدم که شاید اصلا دختر حشری کننده ای نیستم. شرمنده. اگر زیر 18 سال هستید همین الان وبلاگ را ترک کنید. اگر بالای 18 سال هستید هم همین الان وبلاگ را ترک کنید به نظرم. بعد تخمسگ قضیه این بود که مثل انسانهای خنگ نفهم خالی اس ام اس زدم به تو و عین همین جمله را گفتم! یا زینب کبری! یا حضرت آدم! محض رضای خدا یک نفر نیست که بیاید این گوشی تلفن را از دست من بگیرد؟! محض رضای خدا یک نفر هست؟ گزینه الف و ب؟ چرا انسان باید انقدر بنشیند و بخوابد و فکر کند؟ چرا بیرون برف میاید؟ چرا من هیچ انگیزه ای برای اینکه بروم توی حیاط خوابگاه و بگویم اوه اوه اوه چه برفی ی ی ی ی ندارم؟ دارم؟ گزینه الف و ب؟ بعد به این فکر کردم که اصلا بلند شوم بروم خانه، و مامان هی بیاید بگوید تولدت مبارک، و هی غذای خوشمزه بپزد، و من بگویم مرسی مرسی که به دنیا آمدم، و یک مقدار حواسم با چیزهای نرمال زندگی پرت شود، و فردا پس فردا برگردم تهران. اما متوجه شدم که پتویم به حالت مگه کسخلی تو این سرما نگاهم میکند. من هم گفتم خداییشها! بعد هی بغلش کردم و هی گرمتر و خوشبختتر شدیم در کنار هم. سپس جواب اس ام اسم آمد. واقعا چرا جواب همچین سوالی را میدهی؟ و جواب یک سوالهای اساسی تری را نمیدهی؟ تو را چه میشود؟ دیگر در این زمینه مغزم بصورت استندبای درآمده. با تمام وجود دعا میکردم که این اس ام اسم در بین راه بخورد به یک دیواری درختی سد آبی تریلی ای و منهدم بشود و نرسد به تو که 1ماه است رفته ای در شهرهای دورافتاده غرب و هنوز نیامدی. چقدر در این روز شکوهمند ازت متنفرم. از مسافرت متنفرم. از برف هم همینطور. ازینکه همه فقط از من خوششان میاید، و فقط تحسینم میکنند، و فقط واو چه باحال هستم هم متنفرم. ازینکه حشریتان نمیکنم هم متنفرم. ازینکه انقد تحریک کردن نرها به چیزهای احمقانه وابسته است هم متنفرم. آخیشششش که چقدر متنفرم. خداییش این چه دنیای احمقانه ایست که مردها قدرت روبرو شدن با یک دختر مستقل باحال الاهی قربانش بروند همه دنیا را ندارند، اما میتوانند در یک چشم به هم زدن همه دخترهای شل و ول و وووییی ووووییی کائنات را شکار کنند؟ یک مقدار قوی باشید و لقمه های بزرگتر از دهانتان بردارید. یک مقدار بروید روی قله کوه و از آن بالا هی به من نگاه کنید و هی بگویید هه هه چقدر لیتل پور بیبی. اصلا من چه دارم میگویم؟ مگر شما قرار نبود این وبلاگ را ترک کنید؟ این چه روز تولد افسرده برفی ای است که من دراز کشیدم روی تخت و زندگیم را موشکافی میکنم؟ چرا دامن چین چین قرمز و تاپ سفید تنم نیست و در حال رقصیدن برای همه عاشقانم نیستم؟ چرا انقدر از خیابان صدای آمبولانس میآید؟  چرا بانک پاسارگاد همین الان به من تولدم را تبریک گفت؟ این چه دنیای مصنوعی ایست که در آن بانکها به یاد آدمها هستند؟ وات د فاک؟ (در حال به سوی کوهها دویدن).

"آوای باران" هم تمام شد. آدم های بد یکی یکی کشته شدند و بدها به نتیجه ی اعمالشان رسیدند. زمین گرد است؟ به من چه که زمین گرد است یا مستطیلی. مهم این است که آخرین قسمت سریال، زیور خل و چل شد و نادر ناپدید! باران هم که به بابای ماست خورده ی بی عرضه اش رسید و پلیس هایمان عرق ننشسته روی پیشانی شان را پاک کردند که خوب شد با این که هیچ زوری نزدند، همه چیز گل و بلبل تمام شد و دایی طاها هم سرپرست توله های شکیب شد. همه ی این ها به کنار.. من از کارگردان و فیلمنامه نویس ممنونم که صحنه های خیره شدن "فرید" و "باران" را هم در نظر گرفته بود. ممنونم که این سریال هم مثل تمام سریال ها، هندی تمام شد، باران قبل از این که بمیرد به پدرش رسید و مامان بزرگ من به یکی از بزرگترین آرزوهایش رسید. باورتان می شود که مامان بزرگ من برای سلامتی باران و رسیدنش به پدر ماست خورده اش نذر کرده بود؟ چه کسی می تواند غصه و اندوه ِ مامان بزرگ من را تصور کند که هر قسمت، مردمک هایش می چرخیدند رو به سقف و از صمیم قلب دعا می کرد باران نمیرد، باران بالاخره به پدرش برسد، زیور نتیجه اعمالش را ببیند و بهتر از همه فرید عاشق باران و باران عاشق فرید شود. ممنونم آقای کارگردان، ممنون آقای نویسنده.. دست مریزاد! مامان بزرگ من به آرزویش رسید.. شب شادی است امشب برایش، خیلی شاد!

این چهارمین مطلبی است که از علی بودا نویسنده افغان ساکن ایران منتشر می کنیم. خواندن مطالب او شبیه بی خیال عبور کردن از کنار فقرا و معلولین تنگ دستی است که در کنار خیابانها نشسته اند. معمولا یادمان می رود به آنها توجه کنیم ولی شاید دقائق یا ساعاتی بعد حس تلخ و غمگینی گریبان ما را می گیرد بدون انکه کاری از دست ما ساخته باشد.

روستای مستضعفین

همه پیام او در این نهفته است که به هیچ چیز عادت نکنیم حتی به خودمان و کارهای مان. آثارش نیز تابع شیوه ایی است که دوست دارد زندگی کند. او می گوید هنرمند حداقل به دوست داران آثارش تعهد دارد، تعهدِ خلاقیت و نوجویی. او به این قرار پایبند نیست که هنر  خلاصه می شود در پیام رسانی یا تاثیر برای تغییر محیط پیرامون … او عاشق نقاشی از طبیعت و تهیه کارهایی کاملا شخصی و انتزاعی نیز هست.

http://patperry.net/blog/

پروفسور هلن فیشر مردم شناس و محقق در رفتارشناسی، از آغاز ماجرای با هم بودن انسانها می گوید تا بر اساس آگاهی انسان به جزئیات احساسی اش از طریق کارکردِ هورمونها برای تطبیق بشر با شرائط متغیر، قادر باشیم عاشقانه تر از نسل های گذشته زندگی کنیم.

او معتقد است ماجرای عشق از زمانی اتفاق افتاد که روی دوپا راه رفتن اجداد بشر شروع شد. از وقتی که موجود ماده نتوانست نوزادش را بر روی پشتش حمل کند و مجبور شد نوزاد را در آغوش بگیرد.

قضیه ایی که ماده و نوزادش را آسیب پذیرتر کرده بود و فقط مادر و فرزندانی که حمایت زوج نر را داشتند شانس بیشتری برای زنده ماندن پیدا می کردند. از آن پس برای حفظ بقا در شرائط جدید؛ سیستم های عصبی این شاخه از پستانداران به گونه ای شکل گرفت که احساس ماندن با جفت در مغزشان ماندگار شود و عشق متولد شد.

مطالعات نشان داده مدت زمان این حس عاشقی معمولا بین هجده ماه تا سه سال بوده است یعنی زمانی که بین تولد تا راه رفتن نوزاد لازم است. مشاهده شده زنان قبیله ای در جنوب آفریقا هر چهار سال یک بار و هربار از پدری جدید باردار می شده اند.

آمارهای جامعه مدرن نشان می دهد که نیمی از جدایی های زوج ها در چهار سال اول زندگی مشترک اتفاق می افتد. یعنی به طور غریزی شورِ عشق مجنون وار دو سه سالی بیشتر نمی ماند.

اگر بخواهیم یک رابطه را به طور کامل تجزیه تحلیل کنیم می توان گفت در یک رابطه سه عنصر اصلی وجود دارد: شهوت ،عشق و وابستگی عاطفی که هرچند لزومی ندارد این سه حتما با هم در یک رابطه وجود داشته باشند اما اغلب این اتفاق می افتد. شهوت به ایجاد رابطه جنسی و ارگاسم می انجامد، ارگاسم موجب افزایش هورمون های می شود که با خود افزایش عاطفه، وابستگی و احساس عشق را به همراه خواهد داشت.

دانشمندان با مطالعه بر روی روابط جنسی گذرا و «یک شبه» دریافتند که حتی رابطه جنسی تفننی (بدون تعهد) نیز سیستم های مغزی را برای داشتن رابطه عاطفی ، احساس وابستگی و عشق تحریک می کند. در یک پژوهش انجام شده توسط جاستین گارسیا (مردم شناس)، نیمی از کسانی که رابطه یک شبه داشته اند امیدوار بوده اند این رابطه ادامه پیدا کند و در یک سوم شان هم تبدیل به رابطه بلند مدت شده است.

پژوهش های خانم هلن فیشر و تکیه اش بر ساخت و کار هورمون های افزاینده عاطفه (دوپامین، اکسی توزین و وازوپرسین) و بها دادن به قدرت تطبیق رفتارهای انسانی با زندگی همیشه متغیر، به ما این قابلیت را می دهد تا  آگاهانه تر ناظر فرایند طبیعی عشق باشیم.

شرایط اجتماعی امروزی باعث شده که انسان ها تمایل داشته باشند دیرتر ازدواج کنند، یا طلاق بگیرند و دوباره ازدواج کنند. سایت های اینترنتی برای قرار ملاقات، بنگاه های همسریابی، گروه های مشاوره و حمایتی بعد از طلاق، مشاوره و راه های موفقیت در ازدواج و کتاب های خودشناسی همگی به این قضایا دامن می زنند.

خوب است بدانیم که دوپامین عامل عشق است و بنابراین مراقب این هورمون در بدن مان باشیم. یا متوجه باشیم داروهای ضدافسردگی که حاوی سرتونین هستند، موجب کاهش دوپامین می شوند. نسبت به بوسیدن ها سخاوتمندتر باشیم وقتی که بدانیم از نظر علمی، بوسیدن شریک زندگی، موجب کاهش کورتیزول (هورمون استرس) می شود. حتی یک شرکت تجاری ممکن است در آینده به این فکر بیفتد که بطری های اکسی توسین (هورمون عامل وابستگی و دوستی) را بسته بندی کند و بفروشد تا بشود انسان ها را وادار کرد با بو کردن این محلول احساس وابستگی و اعتماد کنند (چیزی که گذشتگان به آن اکسیر عشق می گفتند).

بخش دوم

گردآوری و ترجمه: آناهیتا ناهید

Fisher, Helen. “The new monogamy: forward to the past: an author and anthropologist looks at the future of love.” The Futurist Nov.-Dec. 2010: 26+. Academic OneFile. Web. 30 Dec. 2013.