Rysunek dla telewizji FOX, bo dziś o 21:00 pierwszy odcinek nowego sezonu „Z Archiwum X”

[ By Steph in Art & Street Art & Graffiti. ]

Urban sidewalks, sewer grates and dingy underpasses aren’t exactly the most likely places to find beautiful large-scale ornamental lace, but for artist NeSpoon Polska, that’s exactly where it belongs. The Polish artist creates both spray-painted street art and crocheted installations for interactive displays in all sorts of public spaces, from street lamps to abandoned houses.

Calling it ‘illegal city decor’ and ‘public jewelry,’ Polska wanders around Warsaw, swiftly painting parking meters, utility boxes, blank signs and other blank (and often ugly) urban surfaces. Some, like a giant mural taking up almost the entire side of a three-story building, are created with permission.

“Jewelry makes people look pretty, my public jewelry has the same goal, make public places look better. I would like people who discover, here and there, my small applications, to smile and just simply feel better,” says the artist.

---

---

[ By Steph in Art & Street Art & Graffiti. ]

[ WebUrbanist | Archives | Galleries | Privacy | TOS ]

Na początku tego roku usłyszałem po raz pierwszy o aplikacji Spritz. Jej twórcy chcą, aby w przyszłości – i to tej bliskiej – kilkanaście procent wszystkich tekstów było czytane za jej pomocą. Ambitnie, ale kilka miesięcy temu zainteresowało mnie to dosłownie na chwilę. Kilka uderzeń serca i jedna z kilkunastu otwartych zakładek. Ot, ciekawostka. Wyłączyłem, bo multitasking to wyższa szkoła jazdy i trzeba szybko przyswajać to, co się właśnie ogląda. No właśnie. Szybko.

Szybciej, najszybciej

Jak będziecie mieli pracę, dzieci, kredyt, żonę, a może i psa, i złote rybki, to się dowiecie, że czas nie jest z gumy. Nie jest tą rozciągliwą substancją, która trzyma nasze gacie na miejscu. Jest go zawsze tyle samo, czyli za mało. Jak ktoś kocha czytać książki, to ma w tym momencie przewalone. Ja na przykład mam przewalone, pani ma przewalone i ten pan z tyłu, który udaje, że mnie nie słucha też. No właśnie, ale co zrobić, aby zamiast mieć przewalone znaleźć czas i łyknąć „Wojnę i Pokój” w jeden dzień?

Myślałem, myślałem i sobie przypomniałem. Kiedyś przeczytałem o takiej aplikacji, która pozwala na szybsze czytanie. Nazwy nie pamiętałem. Stiglitz, Stirlitz? Cholera, jak to szło. Z pomocą przyszedł Twitter, a konkretniej Magda. Swoją drogą dajcie jej follow, bo to Szatan, który ma zamiar zawładnąć nami wszystkimi za pomocą armii Hello Kitty. Przypomniała mi, że chodziło o Spritz.

Aplikacja, kiedy się pierwszy raz pojawiła wywołała sporą burzę. W końcu dzięki niej każdy może czytać nawet 500 słów na minutę bez specjalnych kursów. To sporo, biorąc pod uwagę fakt, że przeciętna to 250 słów na minutę. Zapytacie, jak to działa, o co chodzi? Krzykniecie, prowadź wodzu w kierunku lepszego świata, gdzie wszystkie książki o tym młodym czarodzieju ze szramą na czole czytamy jednego dnia. Działanie jest banalnie proste. Kiedy czytacie ten tekst w sposób tradycyjny wasze gałki oczne podążają za tekstem. Na to potrzeba czasu. Spritz sprawia, że tekst pojawia się przed Wami i sam się przesuwa, co eliminuje wspomnianą wcześniej stratę czasu. Pozwoliłem sobie ukraść grafikę z Huffington Post, aby to lepiej pokazać.

Twórcy opracowali coś, co nazywa się „Redicle”. To specjalny wyświetlacz, na którym pojawiają się słowa. Te z kolei skupione są wokół „Optimal Recognition Point” – to możecie zobaczyć na grafice powyżej. Dzięki temu czytacie bardzo szybko. Jak piszę szybko, to mam na myśli naprawdę szybko, bo Spritz pozwala na ustawienie prędkości nawet do 1000 słów na minutę.

Czy ja to rozumiem?

Przyznacie, że to kuszące. Powstaje jednak pytanie, czy korzystając ze Spritza w momencie czytania np. „Władcy Much” docenimy tę genialną książkę – jestem fanbojem wybaczcie – tak, gdybyśmy czytali ją w tradycyjny sposób. W końcu sama aplikacja sprawia, że czytamy wybiórczo. Poznajmy zarys tekstu bez wdawania się w szczegóły. Na tym polega szybkie czytanie.

To jednak nie wszystko. Macie tak, że jak czytacie tekst, to tak jakby słyszycie go w głowie? Na pewno macie. Ja pisząc tak mam. To zjawisko ma swoją nazwę. Chodzi o subwokalizację, czyli wewnętrzne powtarzanie tekstu, który widzimy. Subwokalizacja pojawia się jako efekt sposobu nauki czytania. Pani prosi, aby głośno wypowiadać słowa, które czytamy całej klasie. Wspomaga uczenie, ale przy okazji spowalnia czytanie. Z tego powodu na kursach szybkiego czytania jedną z podstaw jest eliminowanie/tłumienie nawyku subwokalizacji. To z kolei może utrudniać zrozumienie tekstu, który właśnie czytamy.

Zrozumienie to jedno. Inna sprawa, że subwokalizacja wpływa również na to, jak działa nasza wyobraźnia. Ta w końcu jest motorem napędowym tego, dlaczego w ogóle czytamy książki. Przecież o to w tej zabawie chodzi. Czytając musimy sobie to wszystko wyobrazić. Obrazy muszą pojawić się w naszej głowie. Inaczej po cholerę czytać? Jeżeli nie możemy wyobrazić sobie jak wygląda przeciętna ulica w Ankh-Morpork czy jak bryzga krew w horrorze, to nie ma sensu się w to bawić. Z tego powodu Spritz traktuję bardziej jako ciekawostkę a nie coś, co zastąpi mi „tradycyjny” sposób czytania. Chcecie sprawdzić sami, to udajcie się w to miejsce. Testujcie na różnych tekstach i dzielcie się wrażeniami.

The post Chcesz czytać bardzo szybko? Wypróbuj Spritz appeared first on Lektura Obowiązkowa.

Date: June 4, 2014

Location: Poland

Tags: National Holiday, Democracy, Trade Union, Freedom, Elections, Gdansk, Solidarity, History

Pytanie oczywiście nie należy do najprostszych i można mieć poczucie, że sprawę należy zostawić prawnikom. Dzisiaj zresztą na kilkunastu blogach zajmujących się “zawodowo” prawem autorskim (lub jego okolicami) pojawią się wpisy pod hasłem “Jak bym naprawił prawo autorskie”. A okazją … Czytaj dalej →

Date: Oct. 9, 2013

Location: Poland

Tags: television, lyricist, theatre, screenplays, writer, director, Birthday, Music, journalist, poet, film, songs

Z wyjątkowo bandycką inicjatywą wyszła jedna z polskich organizacji zbiorowego zarządzania, które zajmują się prawami autorskimi. Wedle projektu, do którego dotarł dziennikarz działu technologicznego Dziennika, do ceny większości sprzętów elektronicznych ma zostać doliczony „podatek od piractwa”. Słyszeliście o ZAiKSie? W teorii Związek Autorów...

Czytaj całość na Antyweb.pl

[ By WebUrbanist in Gaming & Computing & Technology. ]

It took 1 year, over 1000 photographs and extensive archival research to construct The City of Ruins, a digital stereoscopic reconstruction of Warsaw, Poland in its most devastated state. With over 60,000 3D-modeled structures (detailing what remained), this incredible undertaking brings home the scale of destruction with stunning visual details and remarkable historical accuracy.

As illustrated in the trailer above and images below, over 85% of the buildings in the city were ultimately destroyed between urban combat and systematic leveling. Its creators note that this is the first rigorous large-scale attempt to rebuild a war-ravaged city in digital form.

The Polish Resistance staged the Warsaw Uprising in 1944, which, lacking promised Soviet support, fell hard to German forces over brutal two month period. Thus Warsaw, previously a of nearly 1,000,000 people, was reduced to a habitat for less than 1,00o.

The extent of its demolition is hard to picture, hence the creation of this model and flyover video for the Warsaw Rising museum. Without anti-aircraft capabilities or the ability to receive sufficient aid and support from the West, defenders in the city fought but ultimately fell or retreated through the sewer system.

Hundreds of thousands of fighters and civilians alike perished in the conflict. The destruction of structures and infrastructure was documented piecemeal, the scraps of which were assembled formed the basis for this disturbingly realistic model and film. More on the remaking of the ruins below.

Next Page:
Reconstructed Destruction Flyover Of Bombed Wwii Warsaw

---

---

[ By WebUrbanist in Gaming & Computing & Technology. ]

[ WebUrbanist | Archives | Galleries | Privacy | TOS ]

_{pronunciation | guan-‘shi}

Date: May 31, 2013

Location: Global

Tags: petri dish, Technology, bacteria, Sciences, Birthday, growth, mold, Animation

Sunset on the British Empire

When (if ever) did the Sun finally set on the British Empire?

—Kurt Amundson

It hasn't. Yet. But only because of a few dozen people living in an area smaller than Disney World.

The world's largest empire

The British Empire spanned the globe. This led to the saying that the Sun never set on it, since it was always daytime somewhere in the Empire.

It's hard to figure out exactly when this long daylight began.  The whole process of claiming a colony (on land already occupied by other people) is awfully arbitrary in the first place. Essentially, the British built their empire by sailing around and sticking flags on random beaches.^[1] This makes it hard to decide when a particular spot in a country was "officially" added to the Empire.

The exact day when the Sun stopped setting on the Empire was probably sometime in the late 1700s or early 1800s, when the first Australian territories were added.^[2]

The Empire largely disintegrated in the early 20th century, but—surprisingly—the Sun hasn't technically started setting on it again.

Fourteen territories

Britain has fourteen overseas territories, the direct remnants of the British Empire.^[3]

(Many newly-independent British colonies joined the Commonwealth of Nations. Some of them, like Canada and Australia, have Queen Elizabeth as their official monarch. But they are independent states which happen to have the same queen; they are not part of any empire that they know of.)

The Sun never sets on all fourteen British territories at once (or even thirteen, if you don’t count the British Antarctic Territory). However, if the UK loses one tiny territory, it will experience its first Empire-wide sunset in over two centuries.

Every night, around midnight GMT, the Sun sets on the Cayman Islands, and doesn't rise over the British Indian Ocean Territory until after 1:00 AM. For that hour, the little Pitcairn Islands in the South Pacific are the only British territory in the Sun.

The Pitcairn Islands have a population of a few dozen people, the descendants of the mutineers from the HMS Bounty. The islands became notorious in 2004 when a third of the adult male population, including the mayor, were convicted of child sexual abuse.^[4][5]

As awful as the islands may be, they remain part of the British Empire, and unless they're kicked out, the two-century-long British daylight will continue.

Will it last forever?

Well, maybe.

Four hundred years from now, in April of 2432, the island will experience its first total solar eclipse since the mutineers arrived.^[6]

Luckily for the Empire, the eclipse happens at a time when the Sun is over the Cayman Islands in the Caribbean. Those areas won't see a total eclipse; the Sun will even still be shining in London.

In fact, no total eclipse for the next thousand years will pass over the Pitcairn Islands at the right time of day to end the streak. If the UK keeps its current territories and borders, it can stretch out the daylight for a long, long time.

But not forever. Eventually—many millennia in the future—an eclipse will come for the island, and the Sun will finally set on the British Empire.