بگو! بگو که می پاشد،
در این زمین حاصلخیز،
بذر نفرت و خونخواری،
خود پرستی و خود خواهی،
خود بیگانگی و بی خیالی؟
چرا! چرا نمی روید،
نهال عشق و وفاداری؟
نمی‌گویم مثل رقاصه‌های فیلمهای قدیمی روی پیشانی نگهش دار و برقص ولی دیگر باید بتوانی لیوان چایت را روی دستهٔ نازک مبل و صندلی، روی زانویت، روی نردهٔ باریک بالکن، روی سنگی جادویی توی کوه نگه داری. باید بتوانی بدون اینکه دستت بندش باشد، بندش باشی.
دموکراسی مثل یه الگوریتم بهینه‌سازی local می‌مونه که سرعت رسیدن به نقطه‌ی بهینه‌ی محلی رو زیاد می‌کنه (یا اگه نزدیک جواب اصلی باشی، باعث می‌شه زودتر بهش برسی). یه جور dissipation ذاتی هم توش هست که نویزها رو از بین می‌بره. اما وقتی حدس اولیه از جواب بهینه‌ی global خیلی دوره (مثل جهان سوم امروز)، استفاده کردن ازش فقط اتلاف وقته. نهایت چیزی که بهت می‌ده یه نقطه‌ی بهینه‌ی محلیه که با جواب اصلی مساله خیلی فاصله داره.
مولانا
ما بی تو خسته ایم
تو بی ما چگونه ای ؟
اين هوا را مي شود دوست داشت به گمانم...اينکه روزها طولاني تر مي شود. آفتاب ديگر مايل نمي تابد و گاهي بعضي فضاها بوي وايتکس مي دهند.ديشب داشتم فکر مي کردم بايد براي سال بعد برنامه ريزي کنم.به گمانم تکاندن خانه،تکاندن کاغذها،مچاله کردنشان،دور ريختن چيزها حس خوبي است. هميشه اسفند که مي شود حال من رو به بهبود مي رود،افسردگي فصلي ام تمام مي شود و با طولاني تر شدن روزها فکر مي کنم زندگي در حال شروع شدن است. ديروز سه بسته ي سه تايي دستمال گردگيري خريده ام،تپانده ام توي کوله ام و تا شب به قرارهاي مهمي رسيده ام....
دارم فکر مي کنم روزهاي بزرگي در بهار منتظرم هستند. دارم فکر مي کنم تمام امسال چيزهاي بزرگي داشته ام...اما هنوز چند لکه هست،چند لکه ي کوچک . بايد يک دستمال بردارم و هي بسابم،هي رويشان را بسابم،هي بسابم...حتما خيلي زود از بين مي روند.
مولانا
ما بی تو خسته ایم
تو بی ما چگونه ای ؟
گویا محمود دولت آبادی در سن 73 سالگی قصد دارد همواره در تیترها بماند. همین چند وقت پیش بود که به خاطر نامه نگاریها دولت آبادی سر تیتر خبرهای ادبی بود، و حالا زوال کلنل مجوز چاپ گرفته است و قرار است همین زودیها منتشر شود. البته ناشر محترم که یا خود چشمه است یا یکی از اقمارش، حتما با خبر بوده که به این مجوز اعتباری نیست و میخواهد ریسک کند و کلنل را در پنجاه هزار نسخه منتشر کند. این رقم در فضای تیراژهای هزارتایی ایران، رقم بسیار هیجان انگیزی است، قبول ندارید؟
کلنل را محمود دولت آبادی سالها پیش یعنی بین سالهای 62 و 64 نوشته است. مدتها از آن خبری نبود تا بالاخره ترجمههای انگلیسی و آلمانی آن منتشر و نامزد و برنده چند جایزه بین المللی شد. تمام توجهها را به خود معطوف کرد. یادتان که هست؟ جایزه من بوکر آسیا را دولت آبادی به یک رمان کرهای باخت اگر اشتباه نکنم. ولی جایزه یان میخالسکی سوییس را سال 2013 از آن خود کرد.
«زوال کلنل» ماجرای سرهنگی است که پنج فرزند دارد و این خانواداه در جریانات انقلاب گرایشات سیاسی مختلف را تجربه میکنند. طبیعی است که چنین موضوعی حساسیتهای مسوولین قبلی ارشاد را برانگیخته باشد و روایت دولت آبادی از تاریخ انقلاب را نپسندیده باشند. البته کلنل برای اولین بار سال 87 به ارشاد رفت، و امروز مجوز گرفت. دولت آبادی تاکید میکند که روش کارش مقابله نیست و دلش نمیخواهد اثرش به زبان فارسی، در سرزمینی غیر از ایران منتشر شود.
ما هم مثل شما منتظر خواندن «زوال کلنل» هستیم. به شرطی که این خبر در این یکی دو هفته تکذیب نشود.
پ .ن: این خبر همین امروز تکذیب شد، این هم لینک تکذیبیه است: تکذیبیه.
The post زوال کلنل دولت آبادی بالاخره مجوز گرفت appeared first on شبگار.
از پیکان 57 که یک پسر بچه 5 ساله کنار راننده ش نشسته و داره نگاه می کنه نباید سبقت بگیری؛ ماشین بابای اون از همه ماشین های دنیا تندتر می ره...
محتوای مشابه
(۸۱)خوشم نیامد
(۶)نوشته … اولین بار در محفل دوستان امید-omid20-111.biz 20 پدیدار شد.
به نام خدا. سه شنبه: 29 بهمن 1392. از یک مصاحبه کاری کیری دیگر برگشته ام. ایستاده ام کنار سطل اتاق خوابگاه و مقداری تخمه آفتابگردان خورده ام. و فکر کرده ام. بعد یک چایی سیاه مانده خورده ام. بعد دیگر چیزی نخورده ام. زیرا گشته ام. و پیدا نکرده ام. بنابراین دراز کشیده ام روی تخت، و الان در خدمت شما هستم. یکجور خوبی دارد ازین بازی مصاحبه خوشم میاید. میروم توی شرکت، منشی یک فرم را با خودکار میدهد دستم. پر میکنم. بعد به اتاق آقای مهندس- ازینکه خانوم مهندسی تا حالا در این قسمت وجود نداشته بسیار غمگین بوده و از همه شما متنفرم- روانه ام میکند. آقای مهندس سعی میکند آقای مهندس بازی دربیاورد. اما نمیتواند. چون متاسفانه من همیشه باید یک حرکت کسخلانه ای نشان بدهم در زندگی، و او هم میبیند که بهـــــــع، و بنابراین هر دو مثل پسرخاله و دخترخاله گپ میزنیم. بعد من یکهو یادم می آید که پول پول کار کار، برای همین میگویم اینقدر تومان. او میگوید آنقدر تومان. من میگویم که کمه برادر من. او میگوید سابقه کاری نداری خواهر من. من میگویم خلاق و باهوشمااااا. او میگوید :| و :/ . سپس من بسیار خوشحال- در حالیکه اصلا نمیدانم چرا- می آیم بیرون. ازین آدمهایی هم نیستم که بگویم به تخمم باوباوع، و بروم با 700-800 تومان از 9صبح تا 6عصر خودم را پاره کنم، و ناراضی باشم، و سردرد بگیرم، و استرسی بشوم، و هر روز ازینکه حقم را نمیدهند غمگین باشم، و با همه دعوا کنم، و مریض شوم، تنها به خاطر اینکه «عوضش برایم سابقه کاری» درست میشود. وات دفاک؟! این چه بازی مسخره ایست که مد شده؟ چرا دو نفر در حالیکه هر دو میدانند این ره که ما میرویم به ترکستان است ان شا الله همه با هم، مینشینند و سر یک چیز غلط غیرعلمی به تفاهم میرسند؟ نمیتوانم بپذیرم که یک عده نشسته اند توی این شرکتهای نوپا، و میخواهند از بیکاری و بی پولی و بی کسی و تنهایی جوانان استفاده کنند. جوانان، چرااا؟ چقدر تفکر کوتاه بینانه ایست. اینکه من یک مهندس معمار استخدام کنم با 800 تومان، و او مدام ناراضی باشد، و مدام کارش را درست انجام ندهد، و مدام به شرکت من خسارت بزند، و مدام چراغهای اتاقش را روشن بگذارد، و مدام پرینتهای شخصی بگیرد، و مدام برود توی فیسبوک، و تمام فکرش این باشد که گور باباش عوضش برایم «سابقه کاری» میشود؛ و من هم مدام بهش اعتماد نداشته باشم، مدام مشتریهایم را از دست بدهم، مدام کارهایم کش بیاید، و فقط ازینکه دارم بهش 800 تومان میدهم خودم را پیروز این بازی بدانم. در حالیکه میتوانستم یک مهندس معمار با انگیزه و خلاق استخدام کنم، با حقوق بالاتر، و او مدام به موقع بیاید، و مدام کار کند، و مدام با مشتریها خوب برخورد کند، و چراغهای اضافه را خاموش کند، و ما مدام پولدارتر و پولدارتر شویم در کنار هم. خودم از تایپ این همه مدام عصبی شدم و شما الگوهای مقاومت و صبر من هستید در زندگی. دقت کرده بودید که چقدر همه نمیفهمند در حالیکه من خودم خیلی میفهمم؟ الان مامان اس ام اس زد که «نمایش تلویزیونی دو حرف». برایش زدم شو. متخصص جدول شده. انقدر اطلاعات عمومی اش افزایش یافته که ادمی در مقابلش احساس حقارت میکند. ضمن اینکه ببوسم، سوالی که در حال حاضر توی ذهنم غوطه میخورد این است که چرا با اینکه همه چیز در این کشور حکایت از بی پولی و خستگی و بیکاری و بیماری و تنهایی دارد، هنوز زندگی برایم عادیست. آیا این امید و تلاش مذبوحانه رمز پیروزی من خواهد بود؟ در قسمتهای بـــــعد خواااااوهیم دید (در حال آهنگ دو قلوهای افسانه ای).
ارسالی از ابالفضل
جنوب انگلیس سیل اومده , انگار برای ننه ضرغامی شوهر پیدا شده . الانه که مجریه از هیجان انفکتوس کنه بدبخت
(۱۲۸)خوشم نیامد(۱۲)نوشته … اولین بار در محفل دوستان امید-omid20-111.biz 20 پدیدار شد.
به زبان محاوره و شکسته‌نویسی «احمد شاملو» را در شعر، بیشتر با سروده‌هایی چون «پریا» و «قصۀ دخترای ننه دریا» به‌یاد داریم. خود او در این باره گفته است:
«این دو افسانه‌ی منظوم دو سیاه مشق از دوره‌ای است مربوط به سال ۱۳۳۲ در این زمینه که آیا می‌توان گهگاه برای شعر از زبان محاوره بهره جُست یا نه. البته من خود به شتاب از ادامه‌ی ای کار به دلیل محدودیت زبان محاوره چشم پوشیدم و بدین کار ادامه ندادم.»
ده سالی بعد از این سیاه مشق‌ها که بعدها شد سرمشق بسیاری از شاعران دیگر در سرودن «شعرهای کودکانه»، احمد شاملو یک‌بار دیگر شعر «من و تو، درخت و بارون» را به زبان محاوره سرود. عاشقانه‌ای صمیمی و لطیف، که در مجموعۀ «آیدا در آیینه» چاپ و منتشر شد
من باهارم تو زمین
من زمینم تو درخت
من درختم تو باهار ـ
ناز انگشتای بارون تو باغم می‌کنه
میون جنگلا طاقم می‌کنه.
تو بزرگی مث شب.
اگه مهتاب باشه یا نه
تو بزرگی
مث شب.
خود مهتابی تو اصلا، خود مهتابی تو.
تازه، وقتی بره مهتاب و
هنوز
شب تنها
باید
راه دوری رو بره تا دم دروازۀ روز ـ
مث شب گود و بزرگی
مث شب.
تازه، روزم که بیاد
تو تمیزی
مث شبنم
مث صبح.
تو مث مخمل ابری
مث بوی علفی
مث اون ململ مه نازکی.
اون ململ مه
که رو عطر علفا، مثل بلاتکلیفی
هاج و واج مونده مردد
میون موندن و رفتن
میون مرگ و حیات.
مث برفائی تو.
تازه آبم که بشن برفا و عریون بشه کوه
مث اون قلۀ مغرور بلندی
که به ابرای سیاهی و به بادای بدی می‌خندی . . .
من باهارم تو زمین
من زمینم تو درخت
من درختم تو باهار،
ناز انگشتای بارون تو باغم می‌کنه
میون جنگلا طاقم می‌کنه.
احمد شاملو از مجموعۀ «آیدا در آئینه»
مهر ماه سال چهل و یک
* * *
معمولا عاشقانه‌ها در اشعار ما جنسیتی «مردانه»! یا «زنانه»! دارند. چنانکه گاه بی‌آنکه نام یا جنسیت شاعر را بدانیم، از توصیف و تشبیهاتی که در شعر آمده، می‌توان فهمید آن را «مرد» به «زن» میگوید یا برعکس.
«من و تو، درخت بارون»، اما عاشقانه‌ای است که جنسیت ندارد. «بهار و زمین»، «زمین و درخت»، «درخت و بهار»، مکمل هم هستند و گردشی منطقی در دایرۀ بده ـ بستان طبیعت. چنانکه تفاوت «شب و مهتاب» با «روز و آفتاب»، یا «نازکی ململ مه و لطافت برف» با «بلندی قلۀ مغرور کوه» و در نهایت: «ماندن و رفتن» یا همان «مرگ و حیات».
از این روست شاید که آن سرودۀ عاشقانۀ قدیمی را تا به‌حال چند خواننده (مرد و زن) خوانده و اجرا کرده‌اند و شنیدنش از زبان هر کدام باور پذیر است. در مجموعۀ زیر چند نمونه از اجرای ترانه‌ای این شعر را بشنوید. چنانچه شما هم نمونه‌ای دیگر سراغ دارید بفرستید تا به این مجموعه اضافه شود.
من و تو، درخت و بارون (کاری از گروه همسفران) در کانال یوتیوب
و کیه ِ که از این آدم های راه دور در زندگی اش نداشته باشد !؟
Peymanآن یک از بی خری و این ز خری :)))
هر وقت حداد عادل اسم خودش رو عوض کرد و گذاشت «آهنگر دادرس» ما هم به «تبلت» میگیم «رایانک مالشی!»
(۷۲)خوشم نیامد(۲)نوشته حرف حساب :)) اولین بار در محفل دوستان امید-omid20-111.biz 20 پدیدار شد.
هر چه دورتر بروی
به دلتنگی‌ام
نزدیک‌تری
شین – کاف
متوقف شده‌ام؛ دست از حرف زدن، تلاش کردن، فکر کردن، غصه خوردن برداشته‌ام و ایستاده‌ام.
هر کسی یک جایی، یک زمانی، توی زندگی‌اش متوقف میشود. نه برای اینکه نفس تازه کند، فکر کند، برنامه ریزی کند تا دوباره راه بیفتد. نه برای اینکه خستگی از تنش برود یا انگیزه‌هایش را یکی یکی از تو در توهای زندگی و ذهنش بیرون بکشد. برای اینکه هیچ کاری نکند. برای اینکه هیچی نشود. نه پس رود، نه پیش رود. برای اینکه سنگ کف رودخانه شود. بنشیند، بگذارد جریان از روی سرش رد شود، سنگریزه‌ها آرام بغلتند و بروند، سنگ، سنگین و ساکت همان ته بماند. فقط نگاه کند.
