Kata Mooz

در زندگی بسیار پیش می‌آید که خواستن‌هایتان را با اصرار، با التماس، با نگاه، با فروتنی مطرح کنید. خوب است. چه بشود چه نشود. تا می‌توانید نترسید و بخواهید.  چون شاید روزهایی پیش رو داشته باشید که خواستن‌هایتان را قورت دهید از ترس اینکه بخواهید و نشود. ترجیح می‌دهید معلق بمانید بین شدن و نشدن، و نخواهید که بشود. بس که خواستید پیش از آن و نشده. بس که دیگر از نشدن‌ها می‌ترسید.

gilliewillgotogiliislands:

The Goldfinch, 1654
Carel Fabritius (1622-1654)

شاید خوشبختی این باشد که حس نکنی باید جای دیگری باشی، کار دیگری کنی، کس دیگری باشی.

• عالیجناب آسیموف

هر چه دورتر بروی
به دلتنگی‌ام
نزدیک‌تری

شین – کاف

متوقف شده‌ام؛ دست از حرف زدن، تلاش کردن، فکر کردن، غصه خوردن برداشته‌ام و ایستاده‌ام.
هر کسی یک جایی، یک زمانی، توی زندگی‌اش متوقف می‌شود. نه برای اینکه نفس تازه کند، فکر کند، برنامه ریزی کند تا دوباره راه بیفتد. نه برای اینکه خستگی از تنش برود یا انگیزه‌هایش را یکی یکی از تو در توهای زندگی و ذهنش بیرون بکشد. برای اینکه هیچ کاری نکند. برای اینکه هیچی نشود. نه پس رود، نه پیش رود. برای اینکه سنگ کف رودخانه شود. بنشیند، بگذارد جریان از روی سرش رد شود، سنگریزه‌ها آرام بغلتند و بروند، سنگ، سنگین و ساکت همان ته بماند. فقط نگاه کند.

thai-java resort-like homestyle

خیلی گفته‌ایم و نوشته‌ایم که از یک جایی زندگی به دو بخش تقسیم می‌شود: «قبل از…» و «بعد از…».
می‌خواهم بگویم زندگی‌ مدام در حال تکه تکه شدن است؛ مدام رفتن، مدام خواستن، مدام نشدن و شدن و آمدن و آدم‌ها. گیرم کیفیت‌هایشان متفاوت باشد اما هر چه بیشتر زنده بمانیم «قبل از..» هایمان زیاد می‌شود، «بعد از…»هایمان فراوان. و از یک جایی دیگر نمی‌دانیم از کجا، از کدام رفت، از کدام آمد، از کدام برخاستن و کدام نشستن، شدیم این. از یک جایی دیگر قبل و بعدی نیست و یاد حسین پناهی می‌کنیم که می‌گفت: من تکه تکه از دست رفته‌ام در روز روز زندگانیم.

Lauren and Brandt live in Colorado, but decided to throw their wedding at a special getaway  – along the Northern California coast where they spent some time in their early relationship! I just love their quirky private estate venue at Castle House + Gardens! They also fell in love with its Spanish-inspired castle architecture, redwood groves, palm trees, an amazing garden and even several farm animals!

From Lauren, “We wanted our wedding to feel warm, funny, comfortable, honest, silly and genuinely moving. And even through the stress and craziness of planning a wedding, we tried to be careful not to get too swept up in tradition, always remembering that the wedding was all about celebrating the things we love about each other and the wonderful blessing of bringing our two fantastic families together. We decided on a fun, saturated color palette for the wedding, with lots of aqua blue, vermillion red and beige/sand, and let the details spin out from there – ultimately arriving on a very colorful, playful, whimsical aesthetic with touches of mid-century modernism and some rustic, woodsy details well-suited to our outdoor garden wedding in the woods.”

Thanks so much to Sun + Life Photography and congrats to Lauren + Brandt!

Processional: La Valse de Amelie – Yann Tiersen

Recessional: How Sweet it Is – Marvin Gaye

First Dance: You Are the Best Thing – Ray LaMontagne

It sounds like a cliche, but the most meaningful moment of the wedding for me was when I first arrived at the end of the aisle and saw Brandt waiting for me at the end. Seeing him, and all of our closest friends and family, all looking back at me and beaming, with my mom on one arm and my dad on the other, was so overwhelming and so happy it nearly knocked me off my feet. I had thought I would feel incredibly nervous, and be worried about making sure I didn’t fall, or trip, and remembering to smile. But when I was really there, I felt like I was completely floating on air!

I loved reading the personal vows I wrote to Brandt, and hearing what he had written to me. Brandt felt that the most memorable and meaningful aspect of our wedding, to him, was the time we invested into making our ceremony just as we wanted it - writing our own vows, finding a reading that really resonated with us, and incorporating a unique ritual involving tasting different flavors that symbolized aspects of a marriage (sour, sweet, bitter and spicy.) Saying these emotional and personal things to each other in front of everyone was a strange experience, as we are both pretty private people, but it made our commitment to each other feel so momentous, and we feel lucky to have had our loved ones hear our words to each other in such an honest, raw moment.

And, we had so much fun listening to our parents and members of our wedding party make their toasts at the reception! It was so great to hear everyone’s laughter and feel their support and warmth as we all reminisced.

My biggest advice would be not to stress yourself out too much during the wedding planning and especially not during the week of and day of your wedding. The actual wedding festivities really fly by, especially because your adrenaline is pumping and there are so many loved ones to talk to, and things to do (photos, bouquet toss, cake cutting, dancing!) So, do your best to enjoy the planning - brainstorming about the elements you care about, and not worrying too much about the rest - and try your best to relax and slow down on the day of! Soak in all of the moments with your friends, family and most importantly, with your spouse-to-be. Don’t over-program and try to fit too many things into the timeline of the day, don’t get too hung up on the perfect experience, and in particular try not to worry too much about throwing the perfect party for your guests. I wanted to be so sure every detail was just right for them, but in the end I realized everyone truly was there to support us and was just so happy to be there and be a part of the momentous day in their loved ones’ lives. The food, decor, music, cake, etc. were wonderful and were certainly fun to pick out, but in the end they were just icing on the cake - details that added little touches to a day that was really about everyone just being together.

Oh, and even if you don’t take a honeymoon right away, try to set aside at least a few days after the wedding to be alone, just the two of you, to reminisce about and try to commit all of the details of your wedding to memory, take a breath and say “whoa - that just happened!” For us, everything was such a crazy whirlwind, that it was really lovely to slow down and hear each other’s recollection of the day in a quiet, remote setting before we saw any pictures or talked to anyone else who attended.

photography: Sun + Life Photography // venue: Castle House + Gardens, Bonny Doon, California // coordinator: Coastside Couture // florals: Tessa’s Garden // dj: Sound in Motion // catering: Feast for a King // wine: Bonny Doon Vineyard // hair + makeup: Kathleen Gregory, Brides by Kathleen // beer: Firestone Walker, Mad River Brewing, Nectar Brewing, delivered w/nonalcoholic beverages by Leo’s U-Save Liquors // cake: The Buttery // officiant: Alison Hurwitz, Ceremonies by Alison // rentals: Alexis Party Rentals // vintage aqua mason jars: A Jewels Quest // transportation: The Santa Cruz Experience // save the dates: HelloLucky! // wedding invitations: Cheer Up Cherup // wedding programs, escort cards, thank you cards: Bride’s DIY // bride’s dress: Justin Alexander, Style No. 8465, The Bridal Collection // bride’s shoes: Kate Spade // bride’s bolero: Custom sewn, The Bridal Collection // bride’s earrings: Dana Castle // bride’s veil: Twigs & Honey // bride’s clutch: Pink Rose Vintage // groom’s suit: Custom designed by Metroboom // rings + bridesmaids’ jewelry: Designed by Ooh! Aah! Jewelry // ceramic ring bearer bowl: Paloma’s Nest // cake toppers: Blessed Lessons // linens: La Tavola

Country Kitchen Interiors White by brent.darby on Flickr.

این چندوقت پنجره‌های کهنه را درآوردیم و پنجره‌های نو جاشان گذاشتیم. هم‌سر آقایی که مسوول نصب پنجره‌ها بود، رفته بود قهر و آقای مسوول نصب پنجره‌ها آن‌قدر در این مدت در خانه‌ی خالی‌اش غذای مردانه‌ خورده بود که غوره‌بادمجان بی‌حوصله‌ی من به تن‌اش چسبیده بود. آقای مسوول نصب پنجره‌ها خیلی دوست داشت پنجره‌های کهنه را با خودش ببرد. هم‌سایه‌ی پایینی از قبل زنگ خانه‌مان را زده بود و اسم پنجره‌های کهنه‌مان را توی شناسنامه‌اش نوشته بود (هم‌سایه‌ی پایینی فوبیای تنها ماندن آشغال‌ در خیابان را دارد و تمام تیرتخته‌های سرگردان در خیابان را پیشاپیش به فرزندی پذیرفته است). به آقای مسوول نصب پنجره‌ها گفتیم که پنجره‌های کهنه را همان‌جا کنار دیوار اتاق به حال خود رها کند پس. پنجره‌های کهنه از آن موقع که از آزاد شدند، به دیوارهایی باز می‌شوند که بهشان تکیه داده‌اند. پنجره‌های کهنه منتظر‌اند باباشان بیاید دنبال‌شان. دل‌ام براشان می‌سوزد که این‌همه شبیه من‌اند. که این‌همه هیچ نیستند. باباشان خیال‌اش راحت است و هنوز دنبال‌شان نیامده، چون از قیافه‌ی ما دو نفر مشخص است که انسان‌های مهربانی هستیم و بچه‌داری و پنجره‌داری و مهمان‌داری‌مان خوب است. البته که خوب است. راستش نمی‌دانم این خزعبلاتی که در مورد شما می‌گویند درست است یا نه، برای احتیاط بنویسم که اگر نمی‌دانی بدانی، مدت زیادی است که از تیمار آدم‌های بزرگ‌تر از 18 سال عق‌ام می‌گیرد.

مامان هم‌چنان مثل قدیم به چشمان‌ بزرگش سرمه می‌کشد. یکی دوتا از مژه‌هاش هم سفید شده‌اند. من توقعات اندکی دارم که برآورده نمی‌شوند. کسی ازشان خبر ندارد. چرا خبر ندارد؟ چون معمولن باید گفته شوند و گفته نمی‌شوند. چرا گفته نمی‌شوند؟ چون من وقت گفتن‌شان عصبانی می‌شوم و عصبانیت مرا می‌کشد. چه توقعاتی؟ مثلن توقع دارم که حتا مامان کشوی میز مرا بدون هماهنگی با من باز نکند و وقتی که دارم از خستگی می‌میرم با من حرف نزند و این‌قدر این‌قدر این‌قدر هی هی هی قسمت‌های تلخ زندگی‌اش را برای من دو باره و ده‌باره و هزارباره تکرار نکند، آن‌هم وقتی که هیچ‌ هیچ هیچ‌وقت از من نپرسیده است که آیا من که دارم توی خودم می‌سوزم چطورم یا نه و این هیچ ربطی به این مساله او کان مرا در بچگی شسته است ندارد. مامان هم‌چنان وقت چای خوردن به روبروش خیره می‌شود و درشت درشت پلک می‌زند. نمی‌دانم الان برات جالب است که بدانی یا نه، ولی مامان چای را هم ترک کرده است. چای سبز می‌نوشد و یوگا می‌رود و مدیتیشن می‌کند و یک چیزهای عرفانی و آسمانی‌ای می‌گوید. مامان فقط می‌بایست مرا می‌داشت که خیلی وقت است نمی‌داند چطور زنده‌ام و با خیال راحت می‌رفت و به زندگی‌اش می‌رسید. این بچه‌های کوچک‌ترش خیلی چموش‌اند، در مقایسه با من. مامان هنوز هم "عین باباتی" را در مقام فحش به کار می‌برد.

من و خانه‌ی جدید هنوز خیلی با هم دوست نشده‌ایم. تقصیر من است که این‌همه نصفه‌ام. هی فکر می‌کنم خسته‌ام، بگذار برای بعد و کلن خودم را گذاشته‌ام برای بعد. حتا دلم تنگ هم نمی‌شود. هیچ اتفاقی نمی‌افتد. خالی شده‌ام. به دیوار باز می‌شوم. هیچ معنایی ندارم. یکی‌یکی خودم را از دست داده‌ام مامان‌بزرگ. دستانم خشک‌اند. مغز ندارم. جاجیم دست‌باف تو را انداخته‌ام توی یکی از اتاق‌ها و روش غلغله‌ی قیامت است. لباس و مبل و پرده و پلاستیک و تیرتخته. حوصله ندارم به یادگاری‌ات احترام بگذارم. تو که می‌بخشی. من هم نیازی نیست ببخشم. نیازی نیست کاری کنم. فقط خواب‌ام می‌آید.

خوب، حالا چه کار کنم؟ این نامه را بفرستم به قبرستان؟ به آن دنیا؟ اصلن چه اهمیتی دارد که تو بخوانی‌اش یا نه؟ اصلن مرا یادت هست؟

Soothing Backyard Bathhouse Born From a Salvaged Tub (via houzz)

Lisa Goligthly pinta estos preciosos cuadros y los vende como láminas en su tienda etsy con el nombre artístico de Kiki & Polly. Su padre, también artista, fue quien le inspiró su amor por la pintura y ahora sus hijos son quienes también le inspiran a diario, con su infinita creatividad.

paris2london:

(via A Hidden Garden in the Middle of Brooklyn | Design*Sponge)

شیطانِ چیزهای بزرگ: نامه‌های کاغذی. یک.

از انقراض ما اگر بپرسی؛ آن گوشه‌ی ساکت و متروکی ست که کاغذ هنوز هست و دست هنوز می‌رقصد و جوهر بهانه‌ی ثبتِ بی‌قراری ست. صفر و یک هم که دلت را برده باشد, به عصرِ انقراض که پا می‌گذاری, ردِ بویِ مرکب را در هوا تعقیب می‌کنی. حالا شما هی ایمیل بنویس. هی کلمه را خواندنی‌تر کن. هی نیم‌فاصله. هی «ها»ی نچسبیده. کجاست «سرکش»ِ کج؟ کجاست «نون»ِ خراب؟

این خاطره‌ای‌ست از کودکی، یک تصویر که صدا هم همراهش است توی ذهنم:

نشسته‌ام روی موزائیک‌های سیمانی حیاط خانه، روی بالشتک‌هایی که مامان برای صندلی‌های فلزی حیاط دوخته بود. به صندلی‌ها می‌گفتند «صنعی» و من فکر می‌کردم کلا به صندلی‌های فلزی که این طور رشته‌های درهم پیچیده با طرح گل و بته دارد می‌گویند «صنعی» بعد فهمیدم همه دارند می‌گویند «صنیعی» و اسم کارگاه و فروشگاه این‌طور صندلی‌هاست.و برند است و مادرم دارد فخر می‌فروشد وقتی توی یک مهمانی می‌گوید: «صندلی‌های «صنعی» رو باید بیارم تو ایوون که بارون نخوره، زنگ بزنه.»‌
مثل همین حالا که به مبل‌های ساختِ کارگاه «دقت» نگاه می‌کند و دلش نمی‌آید بدهدشان برای تعمیر و بازسازی «آخه اینا مبل دقت‌اَن.»

پرت شدم خیلی دور... خیلی.

مامان توی آشپزخانه که درش به حیاط باز می‌شد رادیو گوش می‌داد. حتما تابستان بوده، مامان مدرسه نمی‌رفته، پس چرا من هیچ وقت یادم نمی‌آید مادرم را که توی خانه باشد؟ حتا سه ماه تابستان؟ رادیو داشت با یک خواننده‌ی زن حرف می‌زد. با مرضیه بود انگار. راستش در این لحظه باید اعترافی کنم سالیانی از این خاطره بگذشته و برای من مرضیه و هایده آدم‌های برجسته‌ای شدند و مرضیه برجسته‌تر. شاید آن زن مهستی بوده یا حمیرا اما من بی‌تردید تصور می‌کنم مرضیه بوده. مامان مرضیه را دوست داشت. مامان عکس مرضیه را نگاه می‌داشت مثل عکس مصدق. مصدق و مرضیه آدم‌های بزرگ من بودند. من طاقت شنیدن این‌که مرضیه به مجاهدها پیوسته نداشتم. من همیشه انکار می‌کنم و گوشم را می‌گیرم این طور وقت‌ها. من از رولان بارت بابت تئوری مرگ مولفش ممنونم. که حتا به او مدیونم. وقتی کنسرت مرضیه را در سالن اپرای ارلزکورت لندن می‌بینم گرمای دست‌های آقای بارت را روی شانه‌ام احساس می‌کنم.

پس بیایید نتیجه بگیریم که آن زن خواننده‌ای که آن سال‌ها با او در رادیو مصاحبه می‌کردند که صدایش از رادیوی توی اشپزخانه تا حیاط می‌آمد، مرضیه بود. زن داشت از مرارت‌های خوانندگی می‌گفت. می‌گفت که تمرین خواندنش در حمام و جاهای بسته نبوده و او مجبور بوده برای تقویت صدایش سرش را توی بالش فرو کند و فریاد بزند. من دست‌های عروسکم را توی حیاط تکان می‌دادم یا داشتم باغچه را دنبال کرم خاکی زیر و رو می‌کردم، نمی‌دانم ولی همان وقت ایستادم. نمی‌دانم چرا فریاد زدن توی بالش برایم بزرگ و بزرگ و بزرگ و بزرگ و بزرگ و بزرگ و بزرگ شد تا همین حالا و چهل و دو سالگی.

از آن به بعد من با صحنه‌ی دعوای دیگران، کتک زدن، فحش دادن و ... قهر که می‌کردم در را که به هم می‌کوبیدم، گریه که می‌کردم توی مرحله‌ی آخر سرم را توی بالش می‌کردم و فریاد می‌زدم. نه که بخواهم خواننده بشوم و صدایم را تقویت کنم. نمی‌دانم به واقع چرا این‌کار را کردم تا همین حالا، باید از خانم روانکاو بپرسم. این بار می‌پرسم. حالا شد دوتا چیز که بپرسم. اولی این است که من چرا موقع دیدن مراسم المپیک گریه می‌کنم؟ 

زندگی یک زن سه بخش دارد، با خانواده، با شوهر و با فرزند. بخش‌های دیگر هم حتما دارد. این‌ها بخش‌هایی هستند که بابت سکندپارتی مجبوری سرت را بکنی توی بالش و صدایت را تقویت کنی. برای من یک بخش دیگر هم سال 88 پیدا شده بود. یادم هست باعثش سهراب اعرابی و ندا آقاسلطان بودند و مجموعه‌ی موسیقی‌های «سر اومد...» «یه روز ...» و «کوچه» و «گلادیاتورها».

باز پرت شدم. انگار گذاشته‌اندم روی یک الاکلنگ که تکیه‌گاه مدور و محرک دارد و با بردارهای مختلف، این طرف و آن طرف پرتم می‌کنند. من هم شل کرده‌ام که هر بلایی خواستند سرم بیاورند و چه بسا لذت هم می برم. موضوع این‌جاست که هر بار سرم را فرو کردم توی بالش مشکلی داشتم به نام نفس‌گیری که باعث می‌شد کل ماجرای تلخ و آواری که روی سرم ریخته بود فراموش کنم. و بعد برسم به سرچشمه‌ی ماجرا که خانم مرضیه موقع فریاد زدن توی بالش چقدر نفس می‌گرفته؟ چند بار؟ و به چه مدت زمانی؟ به هر حال مشخص شده بود برایم که نمی‌تواند نفسش را از همان بالش بگیرد چون حس خفگی سراغ آدم می‌آید. آن اول‌ها که موقع کتک خوردن یا دعوا و آوار نمی‌خواستم به روی خودم بیارم که نفس کشیدن توی بالش برایم مساله‌ی مهمی شده، طوری که مشکل عظیمم را از یادم می‌برد، گوشه‌ی لبم را کج می‌کردم و کش می‌دادم تا یک روزنه‌‌ی کوچک باز شود و نفسی را سریع و دزدکی می‌گرفتم و بعد باز به فریاد زدن ادامه می‌دادم. ولی بعد که حس کردم خب وقتی کسی نمی‌بیند چه لزومی به این همه پنهان‌کاری و دست‌کم با خودم صداقت پیشه کردم، این شد مساله‌ی بزرگم.

بله اعتراف خوب چیزی‌ست خانم جعفریان. منتها اعتراف‌های ما دیگر ته‌کشیده ما رسوای عالمیم. بوس به شما.

mockingwords:

• there is a sustainable treehouse community
• in the middle of the costa rican rainforest
• people can zipline from house to house
• they have wi-fi ARE YOU SHITTING ME WHY DON’T I LIVE THERE RIGHT NOW

notyourdaddy:

random snaps of my last house. In the mountains of Tennessee…

www.benjyrussell.net