Mojgan.pourrajabi

تنها يك چيز غير از نوشتن هست كه نجاتم مي‌دهد. كه من را غرق نور و شادي مي‌كند. كه از توي چاه عميق تاريك اندوه درم مي‌آورد و مي‌نشاندم روي تپه‌هاي سرسبز روشن، جايي كه هواي سبك در جريان است. و آن توجه به اشياء است و ريز شدن روي حركات تنم. اصلاً نوشتن به خودي خود براي من چيزي ندارد، حتا قصه گفتن و داستان‌سرايي، بله من يك خائن به ادبيات هستم. نوشتن براي من پناهگاه است، نوشتن وقتي صرف ساختن تصويري از يك ليوان مي‌شود يا توصيف تابش نور بر طرح قالي ميان هال، نوشتن وقتي قرار است ابزاري باشد تا تن خودم را تصوير كنم، شبيه نقاشي كشيدن، شبيه طراحي با ذغال روي كاغذهاي كاهي بزرگ، هر چيزي كه بتواند حواسم را متمركز كند روي خودم و اشياء ساكت اطرافم، براي‌ام نجات بخش است. چيزي كه مرا از هياهوي دنيا دور كند و خطوط پيچيده را محو كند و دنيا را براي‌ام ساده كند، طرحي با چند خط باريك و پهن، تاريك و روشن و تمام. 

از آپارتمانم تا ایستگاه قطار هفده دقیقه راه است. محله‌مان مسکونی و خلوت است. پیاده‌روی‌اش را دوست دارم. توی این مسیرها که معمولن چیز عجیبی نیست، اتفاق عجیبی نمی‌افتد، انگار همه خواب هستند، گهگاهی یک اتوبوس لاخ لاخ کنان از روی سنگفرش‌ها رد می‌شود، اما یک بار وسط همین مسیر کهنه، همینی که آدم فکر می‌کند بلدش است و به دیگر به چپ و راستش فکر نمی‌کند، فکر کنم تقریبن دقیقه‌ی نهم مسیر به ایستگاه قطار بود که دیدم زنی ایستاده کنار پیاده‌رو و از بوته‌ها چیزی می‌چیند. جلوتر که رفتم دیدم یک ردیف  بوته‌ی تمشک است که شاخه‌هایش از پیاده‌رو قابل دسترسی است. رویم نشد که بایستم کنارش و مشغول شوم، به جایش کل صحنه یادم ماند، رفتم به کارم رسیدم و برگشتنه انگار بدون فکر کردن دم بوته‌ها ایستادم. پر از تمشک‌های سیاه بود. باورم نمی‌شد. چند تا چیدم و همانجا خوردم. اولش سعی می‌کردم که مثلن ده تا جمع کنم توی مشتم و بعد یک‌جا بخورم اما اینطوری همه‌ی لطف و لطافت قضیه از بین می‌رفت، اینکه بوته‌ها را با نگاهت بجوری، یک درشتش را پیدا کنی، نشان کنی، دست بکشی، آرام تمشک را بکنی جوری که له و لورده نشود و بعد بخوری و هنوز تمام نشده دوباره مثل دزد نگاه بیندازی لای بوته‌ها، جستجوی مورد بعدی. فکر کردم که شکل جدیدی از تغذیه را پیدا کرده‌ام، می‌‌دانم که مسخره است اما خب سوپرمارکت‌ها موفق شده‌اند نخ ارتباطی غذا و نحوه‌ی تولیدش را کمرنگ و محو کنند، تنها چیزی که ازش مانده یک برچسب قیمت است، ارگانیک است یا نه، کشاورزش استثمار شده یا نه، اما اینها که حاشیه‌ی قضیه است و اصلش این است که بوته و درخت از خاک در می‌آیند، آب و آفتاب می‌خورند و بعد میوه می‌دهند، من مدتها بود که این را یادم رفته بود، مثل هزار تا چیز پیش‌پا افتاده‌ی دیگر که یادم رفته.

یواش یواش آیین تمشک‌چینی  شد اصل ماجرا، ایستگاه قطار می‌رفتم که سر راه تمشک بچینم، می‌رفتیم رستوران که سر راه تمشک بچینیم، می‌رفتیم پیاده‌روی و حتی قصدش را هم نداشتم اما یکهو می‌دیدیم که جلوی بوته‌ها هستیم. به خواهر کوچکم هم قضیه را لو داده بودم و با اینکه اولش اه و پیف کرد ولی بعد از پنج دقیقه از من هم جلو زد، می‌پرید بالا که قدش به شاخه‌های بلندتر و تمشک‌های گوشتالوی سیاه برسد، من هم گاهی کمکش می‌کردم و گاهی نه. وقتی از پاب برمی‌گشتیم سر راه تمشک می‌خوردیم، مزه‌ی تمشک‌ها ربطی به آبجو نداشت و به هم نمی‌خوردند اما انگار فرقی نداشت. حتی یکی-دو بار هم وقتی خواهر بزرگم اینجا بود سه تایی رفتیم، کماکان پای بوته‌ها حرف می‌زدیم اما کمی آرامتر. من گاهی از آن شاخه‌های بالایی برای‌شان تمشک‌های رسیده‌تر را می‌چیدم. توی آن لحظه فکر می‌کردم تنها فایده‌ی اینکه قدم کمی بلندتر است همین است، به درد دیگری که نمی‌خورم، یا بهتر است بگویم انگار کلن تا حالا هی رشد کرده ام و هی قد کشیده‌ام تا برسم به اینجا، به اینجا که دستم به آن شاخه‌های بالاتر هم برسد. بعضی وقتها یکی-دو نفر دیگر هم بودند اما انگار تمشک‌ها برای همه کافی بود، انگار یک چارچوب اخلاقی همه‌مان را به هم وصل می‌کرد، با هم حرف نمی‌زدیم، دست توی بوته‌های هم نمی‌بردیم، بلند حرف نمی‌زدیم، و مهم‌تر از همه اینکه تمشک جمع نمی‌کردیم که ببریم خانه. فکر کنم این نکته کلیدی بود، کسی برای رفع گرسنگی آنجا نبود، کسی فکر «آینده» نبود، همه چیز همانجا و پای بوته تمشک و در رابطه با تمشک‌ها تعریف می‌شد، انگار چیز دیگری وجود نداشت، سقف خواسته‌های ما مشخص بود: پیدا کردن تمشک‌های رسیده، تمشک‌های گوشتالو، میدان دید آدم را ردیف بوته‌های تمشک تعریف و پُر می‌کردند، آینده معنی‌اش را از دست بود، دورترین آینده‌ای که در ذهن‌مان تصورش را می‌کردیم از کندن یک تمشک تا کندن تمشک بعدی بود، همین خودش به این ترجمه می‌شد که بین‌مان کسی فکر جمع کردن تمشک با سطل نبود، کسی فکر مربای تمشک نبود، کسی فکر زمستان نبود، آدم‌های «مربایی» بین‌مان نبودند. ماهایی که پای بوته‌ها تمشک می‌چیدیم قطعن وجود داشتیم و قطعن یک هویت گروهی هم داشتیم، اما برای اثباتش نه لازم بود حرف بزنیم، نه لازم بود لبخند بزنیم، نه لازم بود دور سهم‌مان دیوار بکشیم، نه مدیر و مربی و سرگروه لازم داشتیم، صرفن همین‌طور کنار هم بودیم.

مثل هر چیز زیبای دیگری کولونی کوچک و دوست‌داشتنی‌مان و نظم و نظامش شکننده به نظر می‌رسید، سیستمی بود که کار می‌کند اما همیشه از کارکردنش متعجبی و اینقدر چند و چونش را نمی‌فهمی (احتمالن از زور سادگی)  که آخر سر خودت را اینطوری توجیه می‌کنی که «خوش‌شانسی» که الآن اینجا هستی، خوش‌شانسی که لای این همه زباله‌ای که سرتاپای زندگی‌ات را فرا گرفته یک سوراخی برای تنفس پیدا شده، یک ردیف بوته‌ی تمشک هست که همیشه منتظرت است، پای بوته‌ها خبری از قبض برق و آب و مالیات نیست، پایش صدای اگزوز و آژیر آمبولانس و پلیس نمی‌آید، صدای بوق و رادیو نمی‌آید، صدای پاره کردن آسفالت با مته نمی‌آید، صدای پیشرفت نمی‌آید. خب وجود چنین جایی را به غیر از با مفهوم «خوش شانسی» هیچ جور دیگری نمی‌شود هضمش کرد. وقتی تمشک می‌چینی، توی آن مکان، بین آدم‌هایی که از شدت همفکری انگار اینقدر سبک شده‌اند که دیگر وجود ندارند، یعنی هستند ولی وزن‌شان و نفس کشیدن‌شان و حتی تمشک جویدن‌شان روی مُخت نیست چاره‌ای نداری جز اینکه احساس خوش‌شانسی بکنی. خب این سیستم کار می‌کند و زیبا هم هست اما آسیب‌پذیر است، به یک فوت بند است و من هم بعد از چند ماه، هر چه بیشتر به اواخر تابستان نزدیک می‌شدیم و بادها سردتر می‌شدند، بیشتر نگرانش می‌شدم. حتی دقیقن نمی‌دانستم چه بلایی سرش می‌آید، تصور هر چیزی را می‌کردم، ممکن بود شهرداری جمعش کند، ممکن بود دورش حصار یا دیوار بکشند و برایش بلیط ورودی بفروشند، ممکن بود بولدوزر زمین را بکند و بعد آپارتمان بسازند، ممکن بود طی یک آتش‌سوزی که از جنگل‌های استرالیا تا اینجا رسیده همه چیز دود بشود و برود هوا. ولی خب آدم همیشه از جایی که فکرش را نمی‌کند ضربه می‌خورد، دقیقن برای همین بهش می‌گویند «ضربه» وگرنه آدم خب جاخالی می‌دهد، چشم‌هایش را می‌بندد یا رویش را بر می‌گرداند، اما ضربه‌های کاری اینطوری هستند که آدم در ناآماده‌ترین حالت ممکن است، من هم دقیقن درهمین حالت بودم، کاملن شُل، دست‌ها ته جیب، حتی فکر کنم سوت می‌زدم و می‌رفتم سمت بوته‌ها.

از دور دیدمش، تا حالا ندیده بودمش، یعنی از «ما» نبود چون حضورش پای بوته‌ها از چند ده متر قبل «حس» می‌شد، حرکاتش صدای خش‌خش می‌داد یا شاید به شاخ و برگ‌ها مالیده می‌شد؛ ماها اینطوری نبودیم، بدون دلیل به خصوصی ساکت بودیم و آرام حرکت می‌کردیم. سر و صدایش که مهم نبود، اصل فاجعه وجود خودش بود، پیش‌دامن دشداشه‌اش را سفره کرده بود و تمشک‌ها را دانه دانه می‌ریخت آن تو؛ شاید تویش یک کیسه هم گذاشته که لباسش لک نشود، نمی‌دانم و دلم هم نمی‌خواهد که بدانم. خوشحال بود و من تقریبن می‌دانستم که خوشحالی‌اش بابت چیست، توی دلش می‌گفت که شاخه‌ای که آمد اینور دیوار میوه‌اش حلال است و تلاش داشت حداکثر استفاده را ببرد. من وانمود کردم که وجود ندارد، از کنارش رد شدم، به بوته‌ها هم نگاه نکردم، وانمود کردم وجود ندارند، چاره‌ی دیگری نبود، هیچ‌کدام‌مان نبودیم، فکر کنم همه از ابتذال صحنه فرار کرده بودند یا شاید اصلن امواج ابتذال را دریافت کرده بودند و نیامده بودند پای بوته. لابد می‌شد بحث کرد، دعوا کرد، بوته‌مان را پس بگیریم، ولی خب نمی‌شد، بحث نخواستن نبود، بیشتر بحث نتوانستن بود، فکر کنم همه‌مان همینطور فکر می‌کردیم، همه‌مان پخش و پلا شده بودیم و احتمالن هیچوقت هم همدیگر را پیدا نخواهیم کرد. من که مسیرم را عوض کرده‌ام. ترجیحن ایستگاه قطار نمی‌روم، اگر هم بروم دور می‌زنم که بوته‌ها را نبینم؛ بقیه را نمی‌دانم، احتمالن آنها هم به نوبه‌ی خودشان گم و گور شده‌اند یا مرده‌اند، کلن هم که فرقی نمی‌کند، تقدیر ما سقوط کردن است، بوته‌ی تمشک فقط یک میان‌برنامه‌ی کوتاه بود که دیگر نیست.

Jal Mahal, India

Photograph by Mahesh Balasubramanian, Your Shot

This Month in Photo of the Day: The Stories Behind Your Shots

At Jal Mahal in Jaipur, India, a flock of pigeons burst into the sky just as Mahesh Balasubramanian was contemplating the landscape's misty backdrop. "It was an early morning, and I was roaming around Jal Mahal," says the Your Shot contributor. "I was in the right position to [capture] those floating structures' reflections, with one nearby and another a bit far, balancing the frame. The water was very still."

The pigeons coming out of Jal Mahal surprised Balasubramanian, but "that is what made this shot for me."

Check out the bold new look and feel of Your Shot, where you can share photos, take part in assignments, lend your voice to stories, and connect with fellow photographers from around the globe.

Get tips on capturing the moment &raquo

نتیجه‌گیری عملی میزگرد اونشب برای من این است ” نادانی انتخابی و  موضعی بهترین ثروت است”

من قصور کردم گاهی ولی شما خیلی مواطب باشید، همیشه وقتی نادان هستید فرصت هست که دانا بشوید ولی وقتی دانا شدید راه برگشت ندارید. اطمینان حاصل کنید از چیزی که قرار است بدانید چون وقتی دانستید دیگر می‌دانید و تنها راه بازگشت ندانستن احتمالا شلیک در دهان یا شوک الکتریکی است .

Dovekies, Svalbard

Photograph by Paul Nicklen, National Geographic

This Month in Photo of the Day: Animal Pictures

Small auks called dovekies dive for copepods and nest on rocky shores in Svalbard, Norway's Arctic archipelago. The birds deposit guano and carcasses on land, fertilizing a mossy garden that provides ideal lurking ground for arctic foxes and other hunters.

See pictures from Nicklen's book, Polar Obsession &raquo

Kangaroos, Australia

Photograph by Adhi Anggadjaja, National Geographic Your Shot

This Month in Photo of the Day: Animal Pictures

During closing time at the Phillip Island Wildlife Park in July 2012, the roos were together resting and grazing as the winter sun was setting.

This photo and caption were submitted to Your Shot. Check out the new and improved website, where you can share and connect with fellow photographers from around the globe.

See pictures of Australia shot by our fans &raquo