faniz

به نیش می‌زندم او چو مار خوش خط و خالم

خزان نموده دلم را ز بازی مژگانش

به التفات رقیبم بهار خوش سر و حالم

و اینکه اساسن دوست داشته شدن چیزی از تنهایی آدم کم نمی کنه.

تو و دریا و کران تا به کران آبی ها
من و این حوضچه‌ی کوچک مرغابی ها

تو و دریا و شب و ساحل و تب بوسه‌ی موج
من و عشق تو و یاد تو و بی تابی ها

تو و خوش رقصی مهتاب در آیینه‌ی تو
من و یک آینه و وز وز مهتابی ها

تو و آرامش و یک خواب خوش بعدازظهر
من و دلتنگی بعد از تو و بی خوابی ها

من و این شهر و قدم در قدمش خانه‌ی دوست
تو و یک نقشه و یک شهر و جهت یابی ها

که در این شهر دوتا کوچه پس از من جمع اند
حافظ و سعدی و فردوسی و فارابی ها

محمد سلمانی

Naeem Khan Spring Summer 2013 Collection Loookbook comprising of  sheath dresses, flouncy full skirts, skinny pants, embroidered caftans, floor-length skirts, beaded bodices, long satin sweater coats and other chic women’s ensembles. For this summer Naeem Khan offers flirty and unexpectedly chic designs.

باور کنید، اندازه‌ی مجموع درک و فهم هر نفر یک عدد ثابت است. یعنی اگر قرار باشد کسی از فردا یک چیز را بیشتر بفهمد، این بدان مفهوم است که قرار است از فردا یک چیز دیگر را کمتر بفهمد.

عریان یه حرف خوبی می‌زد. می‌گفت ما نمی‌تونیم صبر کنیم که طرف جواب بده، که اون یه قدم برداره،‌ که یواش یواش بریم جلو، که بفهمیم ترمز واسه رانندگی سالم لازمه.

عاشقیت واسه من به شکل سقوط آزاد تعریف شده. نمی‌تونم طناب ببندم. حتی اگه بگن طناب کش‌داره، تا نهایت نزدیک می‌شی به خورد‌شدن، اما خورد نمی‌شی، به نظرم تقلبه تو عاشقیت. بلد نیستم بگم الان باید صبر کرد، الان نباس گفت دوست دارم، الان موقع این نیست، الان نباید خوابید، الان باید گفت فلان الان نباید گفت فلان…

خب واسه اینه که شاید دیگه عاشق نمی‌شم. چون می‌دونم که می‌رم و با کله می‌رم و خورد می‌شم، اصلا نمی‌رم. حاضر نیستم این وسط تعریفم رو عوض کنم و بگم حالا طناب کش‌دار ببند به دور خودت.

دلم واسه پریدن تنگ شده. واسه پریدن بدون طناب.

Yesterday, Garance asked me to do a quick shot of her new haircut for her blog (which I did).  However, I thought the rest of her outfit (especially the colors) were so beautiful I had to take one for myself (and you).

گوگل حتی می‌داند شما می‌خواهید از موهای کجا خلاص شوید. تبلیغی که می‌فرستد دقیقا ذکر می‌کند که برای شش جلسه لیزر کردن ( در همان موضعی که شما دنبالش می‌گشتید) فلان قدر می‌گیرید. الان احساس می‌کنم جلوی دوستانی که در گوگل دارم لخت ایستاده‌ام و آنها همه اسرار تاریک زندگی مرا می‌دانند.

از وقتی هم که فهمیدم آمازون آمار خواندن کتاب‌هایمان روی کیندل را دارد و بر اساس اینکه یک کتاب تا کجا خوانده شده و خواننده کجا ول کرده و الخ حتی به نویسنده‌ها هم پیشنهاد می‌دهد، خجالت می‌کشم کتابی را نصفه ول کنم. انگار خود شخص آمازون بالای سرم ایستاده که خجالت بکش. بخون. فکر می‌کنم اگر من نویسنده‌ای بودم که آمار برایم می‌آمد که فلان درصد خوانندگان از فصل دوم بیشتر جلو نرفته‌اند، دچار افسردگی عمیقی می‌کردم. احساس مسولیت می‌کنم.

This is Nathalia, my fashion assistant during a project I was shooting in Rio.  It was so refreshing to finally meet a girl in Rio with short hair.  Not that short hair grants one great style, but usually its the young ladies that have the courage to go against the local standard of beauty that also have the courage to dress in a way that also stands out from the crowd.

Here its the simplicity (simplicity is not a common approach to fashion in Rio) that makes her shine.  When was the last time you saw a pair of walking shorts look this cool?

اشتباه نکنید! باید ماجرا را از زاویه‌ی دیگری دید. بی‌خودی جبهه نگیرید و صدایتان را بالا نبرید. الکی چشمهایتان را درشت نکنید، دست به کمر نشوید، پوف پوف و نُچ نُچ نکنید، خنده‌ی عصبی تحویل ندهید، گاردتان را بالا نبرید. اشتباه نکنید! کسی که به شما اعتراض می‌کند، گله‌ می‌کند، شکایت می‌کند، البته که اعصابتان را بهم می‌ریزد و روانتان را به فنا می‌دهد، اما هنوز چیزهایی برایش مهم و پررنگ و ویژه است. البته که غیر قابل تحمل و ناراحت کننده و عذاب آور است، اما هنوز باور دارد که چیزهایی که فکر می‌کند سر جایشان نیستند را می‌شود سر جایشان گذاشت. اگر روزی دیدید از آن چیزی که باید باشید به هر دلیلی فاصله گرفته‌اید، اگر دیدید کسی به شما اعتراض نکرد، گله نکرد، شکایت نکرد، بدانید و آگاه باشید که دیگر به تخمش هم نیستید.

برای چند هفته‌ای در شهری بودم و شبی مهمان محفل دوستانی. موقع رفتن دوستان جدیدی که همان شب اول بار هم را دیده بودیم رساندنم خانه و تعارف زدم که بیایند داخل و آمدند و تا دم صبح نشستیم به گپ و گفت سه نفره جدیدی. چند روز دیگر را هم کم و زیاد با هم بودیم و ایام خوشی بود و یک دفعه ترسیدم. به‌شان پیام دادم که در هم‌نشینی بیش از این احتیاط خواهم کرد و کم‌تر آفتابی خواهم شد چون چند هفته دیگر می‌روم و معلوم نیست که باز هم بیایم و یا دیگر هیچ وقت هم را ببینیم و نمی‌خواهم که دلم از حدی بیش‌تر برای خاطرات مشترک و با هم بودن‌مان تنگ شود.

یکی‌شان جواب ظریف و صریحی داد که من خودخواه‌تر از آنم که نگران احساسات آینده تو باشم٬ پس تا وقتی هستی مجبوری اهل معاشرت باشی! بگذریم یا در واقع نگذریم که حدسم درست بود. چند وقت که گذشت آن دو نفر دیگر با هم نبودند٬ شرایط روزگار هم ناگهان چرخید و حال و هوای‌مان به تبع این شرایط یک‌باره به هم ریخت و شاید از هم دورتر شد و آن چند بار معاشرت دست‌اخر فقط تبدیل به خاطره‌ شیرینی منحصر به فردی شد که دوباره تکرار نشد.

به تبع تجربه‌های متعدد این شکلی نگاهم به زندگی متمایل به این شده که از جایی به بعد٬ از سنی به بعد یا حتی با انتظاری که از شرایط اینده زندگی‌ات داری٬ هر لحظه شیرین و ناب نقش دوگانه متضادی دارد: در لحظه درگیرت می‌کند و خوب و انرژی‌بخش (یا گاهی خلسه‌آور) است ولی بعد که زمان می‌گذرد و ازش دور می‌شوی و جزییاتش یادت می‌رود و بیش‌تر مزه شیرینش باقی می‌ماند باید درد نداشتنش را تحمل کنی. حکایت شب شراب و بامداد خمار.

حدس می‌زنم عمر خواهی نخواهی آدم را در این سراشیبی می‌اندازد. احتمالا پنج سال دیگر شامه‌ام به اندازه پنج سال قبلم برای حس کردن طعم‌های زندگی و تجربه‌هایش تیز نخواهد بود. یعنی اگر در آینده همه چیز و همه شرایط هم یک جوری همان قدر خوب باشد که قبلا بود - که شوربختانه معمولا به همان خوبی و تمیزی و زلالی بر نمی‌گردد - دست کمش من آن آدم سابق نیستم و تجربه انفسی ماجرا با همان شدت و حدت قابل تکرار نیست.

میانه‌روی در لذت و جولان ندادن به احساسات درسی است که از این آینده‌نگری عاقلانه می‌گیرم. به خودم می‌‌گویم ام‌روز را به کم و ملایم قانع باش که از درد فردایت کم کنی. چه بسا حتی بتوانی به کل از درد گذشته خلاصی پیدا کنی اگر این قدر بر خودت سخت بگیری و مهارش کنی که تجربه هر روزت قوی‌تر از تجربه‌های قبل باشد و هیچ جایی برای نوستالژی باقی نگذارد.

Check out the popular fashion label J Brand spring 2013 Jeans for ladies.  The denim pieces are classic and sophisticated.

۱. حالا دیگر چیزهای کمی در این دنیا هستند که مرا آزار دهند. آدم که کرخت می‌شود، دیگر راستش خیلی چیزها برایش اهمیت ندارد. نه که اهمیت نداشته باشد، اما دیگر آدمی نیستم که وقتی یک مگس آمد توی ماشینم،‌ نزدیک بود برایش گریه کنم که حالا راه خانه‌اش را گم می‌کند و می‌خواستم دور بزنم و برگردم سر همان چهار‌راهی که آمده بود توی ماشین که شاید خانه‌اش را پیدا کند. الان پوست قلبم کلفت‌تر شده است. اما هنوز یک چیز اندازه همان وقت‌ها آزارم می‌دهد. از اینکه غذا دور بریزم بدم می‌آید. اسمش هم بدآمدن نیست. اذیت می‌شوم. شاید هیچ وقت نتوانم در رستوران کار کنم. دیدید وقتی آدم خیلی حالش بد است و نگران است و اذیت است،‌ بالا می‌آورد. من گاهی که نشسته‌ام توی رستوران و می‌بینم چقدر مردم ته غذایشان مانده و این‌ها همه دور ریخته می‌شوند می‌خوام از درد بالا بیاورم. اما سر میز است و نمی‌شود. می خواهم بگویم که این دور ریختن غذا مرا اذیت می‌کند. بد اذیت می‌کند. یک لقمه هم بماند، توی رستوران خیلی گران قیمت هم باشد، می‌خواهم بگویم این لقمه را می‌برم. باید هر طور شده بخورمش. یک باری توی یک مهمانی یک خانمی گفت اگر بخوری مثل این است که شکم خودت را کردی سطل آشغال. اما همین حرفش هم برایم دردناک بود. یعنی ترجیح می‌دادم شکمم سطل آشغال باشد تا غذا را بریزم توی سطل آشغال. شاید مال این است که در بدبختی بزرگ شدم و غذا برایمان مسئله بود. غذای خوب مسئله بود. گرسنه نماندن مسئله بود. نمی‌توانم غذا دور بریزم.

۲. مادر بزرگم نان را که روی زمین می‌دید، برش می‌داشت. می‌بوسید. با دامنش تمییزش می‌کرد، می‌گذاشت کنار کوچه. یا اگر سنگی بود، می‌گذاشت روی سنگ. می‌گذاشت روی بلندی. خانه‌شان رو به روی خانه ما بود. واسه همین زیاد می‌دیدم این را. آن برداشتنش هیچ، آن بخش بوسیدنش بود که حال غریبی داشت. یک جوری نان را مقدس کرده بود از بچگی برای من. حالا هزار نوع نان هست. بربری و لواش و تافتون و باگت و تست و هزار رنگ قهوه‌ای و سفید و زرد و قرمز و سیاه. اما مثل همه خدایان کعبه، هنوز همه‌شان مقدس‌اند انگار. هر نوع نانی که باشد، اگر گوشه خیابان افتاده باشد، مرا یاد مادربزرگم می‌اندازد که نان را می‌بوسید و می‌گذاشتش روی بلندی. من وقتی برای کسی کادو می‌فرستم هزار بار هم که باشد دلم می‌خواهد بنویسم که دنیایش پر از نور و نان باشد. نور و نان.

۳. یک عکس فرستاد که نظر بده طرف چطور است. در جوابش نوشتم که دکتر جان. این طرف برکتی خداست. نگذار تکه نان بماند روی زمین. گناه است اگر برکت خدا را هدر بدهی. جواب را فرستادم رفت و بعد فکر کردم خب بله. آبجکتیفای (شی‌‌واره سازی تن به قول زبان‌دانان) کردم طرف را. علم به عمل نادرست از قبح عمل کم نمی‌کند. اما این را من می‌گذارم توی دسته‌ خوب‌ها. یعنی توی دسته خیلی خوب‌ها. خیلی بخواهم صادق باشم راستش این می‌شود که ته دلم خواست که کاشکی یکی مرا با نان یکی کند. نان هم هنوز برای من آن تکه‌ای است که مادر بزرگم می‌بوسید و می‌گذاشتش روی بلندی.  یکی بگوید گناه نکن که نان را بگذاری بماند روی زمین. خب خوب است دیگر. فکرش را بکنید. شما دلتان نمی‌خواست لقمه نان بودید؟

هر آدمی باید یک «در» داشته باشد. یک در که هروقت لازم شد آن را ببندد. ببندد و هراس و دلواپسی و هیاهوی دنیای بیرون را پشت آن در بگذارد و برود توی خودش، توی زندگی خودش که صدای زنگ‌های مختلف و فکر کارهای نکرده و نگرانی آدم‌های دوروبر و هزار و یک چیز دیگر تویش نیست. خودش است و خودش که دلواپس هیچ‌چیز نیست. می‌تواند بخوابد، بنشیند، جست‌وخیز کند، فکر کند، فکر نکند، از ته دل بخندد، بغضش را بترکاند و های‌های گریه کند و به هیچ‌کس جواب ندهد که چرا. بمیرد و به هیچ‌کس بدهکار نباشد که چرا. بماند پشت درش و درش را هیچ‌کس باز که نه، لگد که هیچ، تقه هم نزند. اصلن برود پشت درش و درش را ببندد و فراموش شود. حتا دلواپس این نباشد که در یادها هست. یعنی که خاطره‌ی بودنش را هم از توی مغز و دل آدم‌ها جمع کند و با خودش ببرد پشت درش؛ که هیچ تکه‌ای از وجودش بیرون در جا نمانده باشد.
هر آدمی «در»ش را لازم دارد رفقا. که درش را بگذارد و برود. درش را بگذارد و سیِ خودش باشد.
من «در»م را گم کرده‌ام. من درم را می‌خواهم. من درم را لازم دارم. من لازم دارم درم را ببندم و پشتش گم شوم، فراموش شوم.

click the arrows for more images

زنده یاد قیصر امین پور

خارها

خوار نیستند

شاخه های خشک

چوبه های دار نیستند

میوه های کال کرم خورده نیز

روی دوش شاخه بار نیستند

پیش از آنکه برگ های زرد را

زیر پای خویش ،سرزنش کنی

خش خشی به گوش میرسد:

برگهای بی گناه،

با زبان ساده اعتراف میکنند

خشکی درخت

از کدام ریشه آب می خورد!

سید احد شیرین نژاد

بی شک میان راه شک نموده است

رودی که تا لب دریا نمی رسد