Nedaitn2

داشتم سالاد درست می کردم که یادم آمد چقدر دلم برایت تنگ شده ...دستم سمت تلفن رفت اما نه،شنیدن صدایت تنها دلتنگیم را بیشتر می کند.گاهی حجم دلتنگی آنقدر سنگین است که فقط حضور می تواند رفعش کند نه صدا...

کاش بودی ... اگر بودی حتما می گفتم برایت که این همه دوری،این همه ندیدن کم نکرده از میل به خواستنت،بگویم که این عمرمان است که دارد دور از هم می گذرد و تو انگار حواست نیست...بگویم که خسته ام بس که موقع حرف زدن موقع شنیدن صدایت به در و دریوار نگاه کردم دلم می خواهد موقع شنیدن صدایت می توانستم به چشمهایت نگاه کنم به دستهایت که موقع حرف زدن آنطور خاص تکانشان می دهی...تو حرف می زدی و من دانه دانه با انگشهایت بازی می کردم به جای اینکه با خودکار گوشه دفتر تلفن را خط خطی کنم و نقاشیهای عجیب غریب بکشم. 

اما نیستی و من انقدر دلم برایت تنگ شده است که به همسایه طبقه پایینت هم که همیشه خدا در حال گل کاری در باغچه حیاطتان است و میتواند تو را هر روز ببیند حسادت می کنم! 

*علیرضا روشن

غرضی آدمی است که برای برد و باخت بازی نمی‌کند، آمده آخر عمری حالی بکند، لذت ببرد از بازی و برود. برای همین هم هست که تماشاچی‌ها و داور و بازیکن‌های دیگر را به هیچ‌جایش حساب نمی‌کند، اعتماد به نفس بی‌نظیری دارد و تنها چیزی که برایش مهم است این وسط، فقط خودش است و باورهایش و لذت‌اش از بازی.
به گمانم حالا که - احتمالاً - قرار نیست به او رای بدهیم، دست کم باید در زندگی شخصی‌مان به او اقتدا کنیم!

آدم ها زخم می زنند . اذیت می کنند و نگران دل ما نیستند که چه زود می شکند . اگر این آدم از عزیزترین هایت باشد که اوضاعت بدتر است که اصلا فقط از آدم های عزیز می شود اینگونه رنجید.

این جور وقت هاست که دوست داری هیچ کس را نبینی ، هیچ جا نباشی ، فاصله بگیری...گوشی ات را خاموش می کنی به غار تنهاییت پناه می بری تا در تنهایی زخم هایت را بلیسی. کتاب می خوانی،تنها...فیلم میبینی،تنها...می نویسی،تنها...

بعد که آن لبخند همیشگی روی لبهایت برگشت،احساس کردی دوباره می توانی به روی آدم هایت بخندی و دلتنگی توانست غلبه کند بر آزردگی...از غارت بیرون می آیی.

گاهی باید رفت از آدم ها تا بتوان دوباره برگشت به آنها.

گمان باران داری

ولی ابر است

ابر است

ابر است..

 

می‌گفت هر بار از گفت‌وگوی قبلی ترسان‌تر و محتاط‌تر می‌شود، بس که توی حرف‌های او طعنه هست، خواسته و ناخواسته، از دردی که کشیده، از زخمی که خون می‌افتد دائم، و بس که مرزها هی تازه می‌شوند به میمنت گفت‌وگوهای قبل٬ به میمنت نبایدگفت‌هایی که هی قلمرو اضافه‌ می‌کنند به ناگفتنی‌های قبل.

...

می‌گفت آن بار هم همان‌طور بود، انگار رفته باشد میدان نبرد، باید یک جفت چشم دیگر هم قرض می‌کرد و نگاه از تیزی نوک کلمات حریف برنمی‌داشت. قول داده بود به خودش که سپرها را محکم ببندد، هی جاخالی بدهد جلوی ضربه‌ها، پشت مرزها بماند، او را هم پشت مرزها نگه دارد. قول داده بود به گریه نیفتد از زخم کلمه‌ها، از زخم به یاد آورده‌ها و بر باد شده‌ها که او چه اصراری داشت به دوباره و دوباره دوره کردن‌شان.

قول داده بود که حتی به یاد خودش هم نیاورد که این «او»ست ها، حواست هست؟ با او داری مرز می‌کشی این همه، با او داری این همه غریبه می‌شوی. آخ که نه... حواست نیست.

...

توانسته بود به گریه نیفتد؟

هه.

آخرهای گفت‌وگو، همان‌جاها که خیال برش داشته بود دیگر می‌تواند آرام عقب‌عقب برود و خداحافظ بگوید و از میدان جان سالم به در ببرد، همان‌وقت‌ها او چیزی گفته بود، سه چهار کلمه همه‌ش، از جنس حرف‌های قدیم، از جنس مهر، از جنس پس زدن آن همه سپر و زره و نقاب لعنتی و تا آن طرف مرزها یک‌نفس دویدن.

...

دیده بود که بی‌شکیب‌تر است اصلاً این گریه. شبیه بچه‌ای که توی جمع غریبه هی خودش را نگه داشته، هی دردناک، دردناک٬ آب‌دهان فرو داده، تا برسد به آغوش مادرش و یک دل سیر زار بزند.

 

 

* یک‌جایی بود توی «با گرگ‌ها می‌رقصد»، کاستنر نازنین روی اسب نشسته بود و دست‌ها را صلیب‌وار باز کرده، سر بالاگرفته، می‌تاخت از میان صفوف خودی تا... دشمن. که هیچ معلوم نبود کدام خودی‌ست، کدام دشمن.

همان صحنه، همان صحنه.

 

سختترين لحظه هاي آن اوقاتي نيستند كه بايد با چيزهايي كه تو در انتخابشان نقشي نداشته اي كنار بيايي، بلكه ان لحظاتي است كه بايد مسئوليت انتخاب خودت را بپذيري.
به من اسان نمي گذرد.

بعد یک روزهایی هم هست که وقتی بیدار می شوی
اولین سوالی که از خودت می پرسی
این است که
فلان مقطع زندگی ام،
مگر چقدر یونجه خورده بودم که اینقدر خریت برایم روشن نبوده.
کودک درون داد می زند :هر چه بوده جنسش خوب بوده، یونجه تازه بوده!
نوش جانت!

ما خود به آدمهایمان یاد می دهیم چگونه با ما رفتار کنند . اگر این را بدانیم شاید به جای ناراحت شدن سعی کنیم خودمان را عوض کنیم . 

وقت هایی که جواب یک دوست همیشه بدقول را فقط با یک لبخند می دهیم و اینکه "مهم نیست" در واقع به او یاد داده ایم زمانی که با ما قرار دارد نگران سر وقت رسیدن نباشد یا وقت هایی که به کسی اجازه می دهیم در مورد ظاهرمان ، عقایدمان اظهار نظر نا بجا کند و فقط به خاطر آنکه بی احترامی نکنیم ساکت می مانیم باید منتظر تکرار این رفتار باشیم . وقتی که همیشه اطرافیان را به خاطر اشتباهاتی که در حقمان کرده اند بخشیده ایم یاد میگیرند هر کاری بکنند و بعد با خود بگویند او که می بخشد...

بازیگر سناریوی دیگران بودن بس است . شاید وقتش رسیده به دیگران یاد بدهیم چگونه با ما رفتار کنند . به خودمان احترام بگذاریم . بعضی وقت ها باید تغییر را به خودمان تحمیل کنیم.

هوا ابريست. لايه ى ضخيم ابرها، روى آسمان را پوشانده اند. سنگينى ابرها، روى ثانيه هاست. حتى بچه ها اخم كرده اند. نمى دانم مردم چطور در كشورهاى ابرى، كشورهاى بدون خورشيد، زندگى مى كنند. هوا، جان مى دهد براى افسرده شدن. پسرم اخم كرده و با يك چوب شنها را سوراخ مى كند. سردم است. مى نشينم كنارش و زل مى زنم به دريا كه امروز خاكسترى است و با مرز محوى جدا شده از لايه ى سفيد و خاكسترى آسمان. حتى دلم نمى خواهد گوش ماهى جمع كنم. بابا، بادبادك سياه سينا را هوا كرده و سينا نگاهش نمى كند. قهر كرده كه چرا بابا نگذاشته خودش بادبادك را هوا كند. اسبها كنار ساحل با بى قرارى سرشان را تكان مى دهند. جوانهاى بومى منتظر مشترى هستند كه سوارش كنند. اما شهرك خلوت است. مردم پشت پنجره ى ويلاها پنهان شده اند.  ديشب خوب نخوابيدم. تمام شب دست و پاى پسرك خورد توى صورتم و خوابهاى آشفته ديدم و خوابى كه دوست داشتم ببينمش، نصفه و نيمه چسبيد به خوابهاى ناخوشايند. بعد خوابم نمى برد ديگر و بيرون پنجره مه بود، يكدست سفيد. دلم مى خواست بزنم بيرون، برگردم تهران و آفتابم را پس بگيرم. بچه ام توى خواب غلت زد و دستش را گذاشت روى دستم. نگاهش كردم. معصوميتش، تنهاييش و خوابهايش را بو كشيدم و تسليم شدم. من مادرم. اين روزها، هى بايد به خودم يادآورى كنم.
روز سوم- ٣ فروردين ٩٢- ايزدشهر