Kourosh

یک جایی تو ایستاده‌ای با آن هیبتِ پوکرفیس‌ت و دستت را گرفته‌ای جلو و گفته‌ای: بَک. جابه‌جا پشتِ پلک‌هات دانه‌های شکلاتی رنگِ ریز و یک گردنِ کشیده و انحنایِ نامعمولِ گوشِ راستت را در یاد دارم. این تلخ‌ترین مذاکره(؟!)ی من و توست. من زهرِ آن کلام را هنوز که هنوز بیش از یک دهه همراه دارم. یک‌جاهایی که خواسته‌ام رسمن تویِ سرِ خودم بزنم یا خودم را به لجن بکشم جایی, گوشه‌ای نشسته‌ام و به خودم گفته‌ام «بَک» و هم‌زمان دستِ تو را به یاد آورده‌ام.

من که آدمِ به یاد سپاریِ تمامِ جزئیات ام و در نهایت بند کلیاتِ آدم‌ها/رابطه‌ها شدن/ماندن؛ همین منِ سهل در تحمل و سخت در صمیمیت؛ همین آدمِ منصفی که لااقل به نظر می‌رسم؛ همین خودم می‌دانم که چه چیز زنی را با پوستی سخت تو حتی بگو عاریتی می‌تواند هماره بسوزاند که نه, حتی متوحش کند. آن‌جور توحشی که نه دیگر صدایی داشته باشد و نه حتی خاکستری. سنسوری برای همیشه پیامِ اضطراری بفرستد. که ردِ بویش هم از کیلومترها آن‌ورتر به مشام رسید؛ هشدار بدهد. لحظه‌ای پلک بر هم بکوبد. به همین کوتاهی و به همین تیزی.

نمی‌دانم اگر قرار باشد یک قرابت‌هایی بمانند به سال و ماه و تو بخوان ایام؛ تکلیفِ آدم‌ها با ما-زنانِ نافراموش‌کار- چیست؟ چگونه است؟ مهم نیست کجایِ هرمِ بلندبالای «نوع»/»تایپ»/»مدل» ایستاده‌ایم. مهم این است که چیزهای مشخص و حتی نامشخصی را به‌طوری غریزی در یاد نگه‌می‌داریم. نه مایه‌ی خشم و نه مایه‌ی انتقام و نه مایه‌ی فخر(حتی). مایه‌ی لحظه‌های جان‌کندنمان شاید…این‌جوری ست که من درد را؛ این درد را می‌شناسم. من آن زبان را که محکم میانِ لبان می‌چرخد و بزاقی را فرو می‌دهد و گازی که می‌ماند رویِ لبِ پایین را و فرارِ به روزِ شلوغ یا خلوتِ ایوان را می‌شناسم. من آن پلکی را که یک آن محکم به‌هم می‌خورد و زهرخندی را که به لب هم دیگر شاید نرسد؛ می‌شناسم. من آن پایی را که زیر میز بسیار آرام و بسیار دردمند جابه‌جا می‌شود حس می‌کنم. من آن «انی وی» را از حفظم.

یادگاریِ نیکِ شما بسیار است؟ «بَک»

تنها چیزی که می‌دانیم
همان‌است که متحیرمان می‌کند:
این‌که همه چیز می‌گذرد
چنان‌که هرگز برنگذشته است.

چرا کانادا امامزاده ندارد

بغض دارم. نمی‌دونم چرا. نمی‌خوام بندازم تقصیر بارون و هوای ابری. نمی‌خواهم بندازم تقصیر آستانه عادت ماهیانه. بغض اجازه داره که خودش بیاد لابد. گیر کنه جایی ته گلو. جوری که می‌خوای حرف بزنی قبل‌ش بغض‌ت را صاف کنی. جوری که روزها ریمل نزنی از ترس ترکیدن ناگهانی‌ش. بغض مستقل است. وابسته به عامل بیرونی نیست گاهی. غم‌باد است. غم باد کرده. بعض فدای سرم مشکل این که جا پیدا نمی‌کنم خالی‌ش کنم. در خانه با حضور پسرک نمی‌شه. نمی‌خوام با ماشین برم یک‌جا گریه کنم. فکر می‌کنم چقدر ترجم برانگیز است زنی که در ماشین گریه می‌کند. و من بی‌شک هرچه باشم ترحم برانگیز نیستم. صبح به رییس گفتم مریض‌م . نشستم گریه کنم. در آستانه گریه بودم که مادرم زنگ زد.  دوبار. نشد جواب ندهم.بغض‌م را صاف کردم. گفتم بله. اون بغض داشت. چون پیش‌دستی کرد من مجبور شدم دلداری‌ش بدم. حتی جوک بگم بخنده. گفت دخترم برو به کارت برس. گوشی را گذاشتم برم گریه کنم. نشد. حس رفته بود. حس رفته بود بدین معنی نیست که بغض هم رفته بود. از خونه زدم بیرون. پیاده. پیاده‌روی برهردرد‌بی‌درمان دوا نیست. بغض موند. انقدر گنده شده که هیچی پایین نمی‌ره. از صبح هیچی نخوردم. از دیشب شاید. شاید بجای رژیم آدمها باید بغض کنند.

الان که گریه با بدبختی خودش را رسونده به کناره چشمهام و داره فشار می آره نشسته‌ام رو صندلی مانیکوریست. عمرا درست نباشه جلوش اشک بریزم. طفلی فکر خواهد کرد دستم را بریده. جفتمون هم انگلیسی‌مون اونقدر خوب نیست که برای هم مفهوم بغض را توضیح بدهیم. دارم بجای دستام  سقف را نگاه می‌کنم. بغض باید برگرده.

اگر کانادا امامزاده داشت الان می‌زفتم امامزاده. با همین ناخن‌های درست کرده.  کفش‌هام را در می‌آوردم می‌خزیدم یک گوشه. چادری که بوی تن هزار زن را می‌‌داد می‌پیچیدم دورم و گریه می‌کردم. برای مظلومیت یکی که نمی‌دونم کیست. برای صدای قرآن شاید که معمولا برای من  گریه می‌آره. صبر می‌کردم تا اذان. اون گریه‌آورتره . شاید بهانه می کردم که گریه می کنم برای اون همه آدم که معلومه یا حاجت دارند یا جا ندارند یا مثل من بغض‌شکن دارند. امامزاده چیز خوبی‌ست. هیچ جا در کانادا جایی برای گریه تعبیه نشده است. کلیسا و مسجد محل عبادتند. برای گریه آدم ضریح لازم داره. یا اگر هم جایی وجود دارد نمی‌دانم چرا به مهاجرها در بدو ورود یک فرم نمی‌دهند که درش درج شده باشه برای کارت بیمه به فلان جا مراجعه کنید. برای آموزش رزومه نویسی به فلان جا. برای گریه به فلان جا.

بخاطر گریه هم که شده باید برگردم

یک جایی که حواس‌مان نبوده، یکی جای حاشیه و متن را عوض کرده؛ جای حاشیه و زندگی، حاشیه و کار، حاشیه و عشق، حاشیه و ادبیات، حاشیه و رفاقت و ...

اومدم بخوابم . مثل همیشه ذکرامو داشتم می گفتم ووسطاش هم سر خدا رو کلاه می ذاشم .هوس کردم پرده رو یه کمی کنار بزنم تو شکافی که ایجاد کردم با یه خط مستقیم به ستاره وصل شدم . لبخندی بهش زدم و احوالپرسی مهربونانه ای بینمون در گرفت و ستاره منو برد به ...

تو بچگی من ،  آسمون ، شباش سیاه ورنی بود و شبها  ، آسمون خانم ،از لباس برق برقی مامان نورانیم (که برای عروسی زندایی خانم گرگه،  که منو یه ماه پیش درید دوخته بود و از پارچه اون به کفاشی هم داده بود تا کفش و کیفش رو هم ست بدوزه . مامان نورانیم با اینکه توپولی بود یادمه،  قشنگترین خانم مجلس شده بود و من تنفر آمیز ترین موجود  )، پوشیده بود ..

 ( تو اون عروسی 5سالم بود و کچل شده بودم و موهامو از ته تراشیده بودن و لباس پسرونه تنم کرده بودن و خیلی خوشگل و دلربا !!  ،همه جا کنار عروس و داماد هم عکس دارم . الان خوشحالم که اقلا عکسهای اون خانم گرگه رو خراب کردم .)

داشتم می گفتم اون شبا ، آسمون  خانم شیکی بود.. .

اون موقع ها این موسم ، مردم تو پشت بوما می خوابیدن .

ما هم .

ولی ما باید با همه فرقی می داشتیم که داشتیم .

همسایه ها غروبا رو پشت بوم رختخواب های گل گلیشونو پهن می کردن تا شب خنک شه . منم به تقلید می رفتم بالا پشت بوم که مثل نیره و فاطمه و فرانک و فایزه رفتار کنم ولی نمی شد .

اونا رو زمین می خوابیدن و

من و تاج بسر و مامان و بابا روی تخت .

اونا با آسمون و ستاره ها بی واسطه ملاقات داشتن

ولی ما با پشه بند از آسمون جدا می شدیم .

لحاف های اونا چیت های گلدار بی مسما و قر و قاطی بود

ولی مال ما ملافه های سفید و رویه ساتنی داشت .

پشت بوم ما بلندترین پشت بوم بود و من در حسرت یه شب بی واسطه خوابیدن و یه شب تو رختخواب چیت گلدار ولو شدن و یه شب تو پشت بوم کوتاه روی زمین خوابیدن شب های تابستون رو تلف می کردم .

هیچوقت نیره و فاطمه نتونستن منظره محل رو از پشت بوم بلند نگاه کنن من تونستم ولی غبطه اونا رو حس نکردم که اگه حس می کردم که ملافه و تخت و پشه بند و واسطه و پشت بوم بلند هم می تونه آرزو باشه ، تابستونهای بیاد موندنی رو برای خودم به همراه می آوردم .

امشب واسطه من و ستاره ها کم نوری چشمام و کدورت آسمان تهرانه

ناهید با من خوش و بشی قدیمی رو شروع کرده ...

نوشتهٔ به گوش یک فرشته هم صدایمان نمی‌رسد را در گوشه کامل‌تر بخوانید.

نوشته‌های مشابه:

موهایت را باید بافته باشی کسی را می‌خواهی که دلتنگ‌ات شود پاسخ‌ها از تاریکى مى‌آیند

زندگی‌هایی هست به عمر یک دم:
تولدشان.

و زندگی‌هایی به عمر دو دم:
تولدشان و مرگشان.

زندگی‌هایی دیگر هم که سه دم عمر می‌کنند:
تولدشان، مرگشان و یک گل.

نیویورک ناخن‌های قهوه‌ای دارد
و دندان‌هایی از سنگ.
منهتن در آتش است.
اما در اوهایو
نسیم،
گیسوی رام چمن را شانه می‌کند.
هر شکوفه کامل است در شکفتن‌اش
آرمیده بر پرچین
دهان زنبورها را می‌جوید
می‌آیند
دسته‌ی زنبورها و
وزوز می‌کنند
در اوهایو
نسیم
شکنِ نرم آب را آرام می‌کند
امواج کشان‌کشان پیش می‌آیند و
خرخر می‌کنند
در خیابان مست
در ماه می
بوته‌های یاس قدم برمی‌دارند و
گربه‌ای که دیر می‌رسد
بهار را می‌آورد
در چشم‌های سبزش
در اوهایو.

A new featurette for ‘The Grandmaster‘ has just been released showing the work of French studio BUF, the VFX group behind the atmospherics in the film.

The full production notes can be read here: http://buf.com/visual_effects.php?display=text&id=1053&year=2013

Advertise here with BSA

Disney characters… revisited by Internet users.

بچه‌ی لج‌بازی بودم که خودش را از خوردن غذایی که دوست داشت محروم می‌کرد تا حرف حرف خودش باشد. ساعت‌ها بی‌اشک می‌نشستم توی اتاق تاریک و ترس‌ام را با خودم می‌بردم زیر لحاف. رفتن انتخاب من بود چرا که تجربه‌ی چیزهای بزرگِ نو را مزمزه می‌کردم.
حالا آدم سی و چند ساله‌ی روی مبل می‌خواهد خودش را از چیزی که چیز نیست برای‌اش، دور کند. توی اتاق تاریک که فرسخ‌ها از آن اتاق قبلی دور است رو به دیوار می‌نشینم و یکی یکی خراب می‌کنم. شاید برای این‌که به خودم گفته‌ام سخت است. برای این‌که حرف اول را من نزدم. برای این‌که چیزی کم است. برای این‌که می‌خواهم یادم بماند. برای این‌که سهم مساوی... برای این‌که ماندگیِ عرق روی تن گزنده است.
و برای این‌که من هنوز در اتاق بچگی‌های‌ام جا مانده‌ام و فکر می‌کنم برای هر کاری دیر شده و باید بروم سراغ یک چیزِ بزرگِ نو که حالا فقط یک چیز است...

دوستی‌ که اخیرا از زنگبار برگشته بود می گفت در شهر متوجه شده بودند که تمام بچه‌ها یک گوششان سوراخ است و به آن گوشواره می زنند. پس از قدری پرس و جو می‌فهمد که بچه دزدی در آنجا اخیرا زیاد شده و این کودکان ربوده شده اکثرا در مراسم پیروان برخی‌ مذاهب به پای خدایان قربانی شده‌اند. از این رو خانواده ها با سوراخ کردن گوش بچه‌ها، نشانه مشهودی به بچه دزدان میدهند که آنها بفهمند به بدن این بچه بی‌حرمتی شده و او دیگر لایق قربانی شدن به پای خدایان نیست!

اکثر ما به سوراخ کردن گوش به عنوان بی‌حرمتی نگاه نمی‌کنیم. این روزها سوراخ کردن گوش دیگر خیلی‌ پیش و پا افتاده است، ابرو، ناف، لب، زبان و حتا اعضای تناسلی کاندیدهای مدرن این نوع تزیینات هستند.

برخلاف گذشته که این علائم به اقشار پایین جامعه نسبت داده میشد،  پیش قضاوتها در مورد افرادی که به این نوع تزئینات علاقمندند، کمتر و کمتر میشود.

قبول کرده ایم که بدن هر فرد حریم اوست و حق اوست که آنرا طبق سلیقه خود سوراخ کند، آذین بندی کند، نقش و نگار دهد، و یا اگر هم نمی‌خواهد از همه‌ٔ این تزئینات پرهیز کند.

اکثر ما حق هر کس به حریم بدن خود را محترم می شماریم، ولی‌ عجیب است به بچه‌های مان که می‌رسد این احترام رنگ می بازد.

شاید وقتی در اول این نوشته از دزدی بچه ها و  قربانی کردن شان گفتم شما را به یاد مفاهیمی چون خرافات و جادو جنبل انداخت. شاید هم همچون من افکارتان به ختنه کردن پسرها در فرهنگ خودمان معطوف شد.

برای مسلمانان و کلیمیان این تعدی به بدن پسرها از ارکان مهم اعتقادت‌شان است، از این رو بی‌ هیچ تردید و یا تضمین رضایت بچه‌ها، آنان را ختنه می کنند.

مخالفان ختنه کردن پسرها هم از سه‌ طیف مجزا هستند.  آنهایی که به معتقدین مذهبی‌ عکس‌العمل نشان میدهند و ختنه را عملی‌ خرافی و عقب مانده می خوانند. گروهی دیگر که آمارها و نتیجه گیریهای حامیان علمی‌ ختنه را به چالش میگیرند. گروهی نیز به آن از دریچه حق و حقوق کودکان  نگاه میکنند و ختنه کردن را تجاوز  به حریم بدن بچه‌ها می‌دانند.

حق کلمه جالبی است که در رابطه با بچه‌هایم باید پی‌ در پی‌ به آن باز گردم.

من بشخصه اعتقادات مذهبی‌ ندارم که ختنه پسران را از آن طریق توجیه کند. ولی‌ آیا حق من است که با تکیه به استدلال بهداشتی بودن این عمل، حریم بدن آنها را مورد تعدی قرار دهم؟

بنظر من می‌رسد که این استدلال بر پایهٔ‌های متزلزلی ایستاده است. تصمیم‌گیری در مورد نیازهای روابط جنسی‌ بچه‌ها در آینده چطور می تواند حق من باشد؟

شاید پدران ختنه شده بپرسند اگر فرزندان مان را ختنه نکنیم، وقتی‌ به تفاوت عضو تناسلی شان با پدرانشان کنجکاو شدند چه بگوییم؟

اگر از من بپرسند می گویم، بهترین فرصت است که با پسران خود در مورد اهمیت احترام به حریم بدنِ هر فرد گپی‌ بزنند.

صرفا جهت آلودگی هوا

سلام مامانی فرشته عزیزم؛ من خیلی خیلی دلم برای شما تنگ شده است و همش به بابایم می گویم من را بیاورد خارج پیش شما و دایی اینا، اما هی بهانه می آورد که الان وقتش نیست یا اینکه هواپیماهای ایرانی همه تپلف و سیصد و سیُف و از رده خارجند و ممکن است سقوط کنند یا دلایل دیگر.  من هر چه می گویم اینجا هوایش آلودگی ۱۷ برابر مجاز دارد و این از تپلف ها و سیصد و سیُف ها خیلی خطرناک تر است به خرجش نمی رود.

راستی مامانی فرشته، شنبه مردم اراک رفتند دور باغ ملی و به آلودگی هوا اعتراض کردند و اینطور که بویش می آید دوباره هم می خواهند بروند، چون هوای اینجا خیلی آلوده است و حتی کرم دندان من هم از نفس تنگی زیاد، مرده است و چند روز است که دیگر دندانم درد نمی کند.

مامانی فرشته، من شب ها کابوس می بینم که آخرسر من و مامان پری و بابا سرطان خانوادگی می گیریم و کسی نمی فهمد و می مانیم توی خانه بوی گند می گیریم. من از مردن بدم می آید و دلم نمی خواهد بمیرم و بعدش زیرخاک چال شوم. دوست دارم اگرروزی عمرم تمام شد، کم کم کوچولو شوم، قد چشم مورچه و بعد ناپدید شوم. البته حالا حالاها نه، بعد از این که عروسی کردم و نوه دار شدم، تازه دوست دارم عروسی نوه ام را هم ببینم و سر عقد، گردن بندی که شما به مادرم کادو دادید را بیندازم گردنش و بگویم این یادگار مادر بزرگم است، چونکه تا آن موقع شما دیگر زنده نیستید و در بهشت دارید برای پدر بزرگ انار دون می کنید، فقط مواظب باشید از درخت سیب چیزی نخورید چون ممکن است مجازات شوید و دوباره برگردید همین جا! من که از خودم نمی گویم بروید، از معلم مان بپرسید.

مامانی فرشته شما که در خارج هستید با دایی بروید به رییس یونیسف بگویید که ما شهرمان آلوده است و داریم از زور دودهای سمی خفه می شویم و هیچکس هم فکری برای مان نمی کند. شاید آن ها فکری برای مان بکنند.

مامانی فرشته ببخشید که توی این نامه نگرانت کردم ولی خیلی ناراحت نباش، چون من دیروز با مامان پری به خیابان رفتم و از گل فروشی دو تا کاکتوس خریدم، چون ما در کتاب علوم خواندیم گیاهان اکسیژن تولید می کنند و دی اکسید کربن را پس می گیرند و اینطوری آلودگی هوا کم می شود. از دیروز که خارتوس و خارخاری را به خانه آورده ایم احساس می کنم هوای خانه مان بهتر شده است و راحت تر از قبل نفس می کشم.

مامانی در پایان این نامه برای شما و دایی اینا روزگاری پر از قند و نبات آرزو می کنم و از دور روی ماهتان را می بوسم. خدا نگهدار

نوه کوچک شما: سام سام

FreeDigitalPhotos.net

Let’s get together, have fun and practice speaking English in a real environment with NATIVE teachers to help you!

Have any questions? ~> Call: 22603822

Please share this event on your wall! Feel free to bring along your friends…

RESERVE your seat by filling in the form below:

[contact-form to='teatalk@bi-language.com' subject='13th TeaTalk Reservation'][contact-field label='Name' type='name' required='1'/][contact-field label='Email' type='email' required='1'/][contact-field label='Mobile' type='text' required='1'/][contact-field label='Number of seats?' type='text' required='1'/][/contact-form]

چه چیز است که نمی‌فهمم و تیزی‌اش فرو می‌رود توی پوست گلو.
ساعت از ۱۲ گذشت. حرف زدن هم اعجازش را از دست می‌دهد

با وجود آنکه تیغ سانسور حکومت همیشه زیر گلوی نویسندگان، ناشران و کتاب‌فروشان ایران بوده، با این حال چراغ کتاب و کتاب‌خوانی در ایران همچنان روشن مانده است. در دوره‌ای که به دلیل فشارهای اقتصادی مواد غذایی، یک به یک از سبد خرید خانواده‌ها حذف می‌شود و طبقات پائین جامعه دغدغه تأمین مواد غذایی ضروری خود را دارند، بسیاری از کتابخوانان فقط می‌توانند اندک کتاب‌های ارزشمند و مجاز موجود را به دلیل قیمت بالای آن با حسرت از پشت ویترین کتابفروشی‌ها نگاه ‌کنند.

عده‌ای از کاربران شبکه «تاخت کتاب» در یک جمع دوستانه پیرامون کتاب و تبادل آن با هم

در این شرایط نامناسب که زندگی روزانه دشوار شده است، عده‌ای از ایرانیان به یاری یکدیگر در شبکه اجتماعی فیس‌بوک گروهی به راه انداخته‌اند که اعضای آن کتاب‌هایشان را با هم تاخت می‌زنند یا از یکدیگر کتاب قرض می‌گیرند تا از این طریق افراد مشتاق بتوانند کتاب‌های بیشتری را بدون فشار مالی تهییه کنند. اعضای این گروه همچنین به کتاب‌هایی که سال‌هاست در ویترین کتاب‌فروشی‌ها یافت نمی‌شود، دسترسی پیدا می‌کنند.

گروه «تاخت کتاب» قلمرو تبادل کتاب را برای اعضایش به شکل «شهر به شهر» تعیین کرده است و اکنون در شهرهایی مانند: استکهلم، اسلو، اصفهان، اراک، اهواز، برلین، بولونیا، پاریس، تبریز، تورنتو، تهران، رشت، سنندج، ساری، شیراز، مشهد، لس‌آنجلس، مونیخ، وین و همدان فعال است.

گروه «تاخت کتاب» در شهرهایی مانند: استکهلم، اسلو، اصفهان، اراک، اهواز، برلین، بولونیا، پاریس، تبریز، تورنتو، تهران، رشت، سنندج، ساری، شیراز، مشهد، لس‌آنجلس، مونیخ، وین و همدان فعال است.

طبق اعلام بنیانگذاران گروه «تاخت کتاب»، این گروه در زمینه علوم انسانی فعالیت می‌کند و کتاب‌های ادبی، هنری، جامعه‌شناسی، روانشناسی‌، فلسفه و غیره را بین اعضایش به اشتراک می‌گذارد.

قوانین این گروه‌ بسیار ساده و کاربردی است. از جمله اینکه در این گروه «می‌توانید کتاب تاخت بزنید اما نمی‌توانید کتاب بفروشید»، «تاخت [زدن] کتاب‌های درسی ممنوع است» و چند قانون بسیار ساده دیگر. مهم‌ترین ویژگی این گروه این است که عضویت در آن رایگان است و «تنها هزینه‌ عضویت این گروه به اشتراک گذاشتن‌ آن است». همچنین هیچ عضوی از گروه نباید اقدام به درج هر نوع «تبلیغات» کند. اعضای این گروه کسانی هستند که در بدترین شرایط اقتصادی و با وجود محدودیت‌های آزادی عقیده و بیان دست از کتاب و کتاب‌خوانی نکشیده‌اند و نیازهایشان را از طریق مشارکت در یک کار گروهی تأمین می‌کنند.

ایجاد ارتباطات اجتماعی

ارتباط اجتماعی بر محور کتاب

گروه «تاخت کتاب» به‌جز کار اصلی‌اش که همانا دست‌یابی به کتاب‌های مورد علاقه اعضاء از طریق تبادل کتاب است، خواسته یا ناخواسته سبب ایجاد ارتباطات اجتماعی کتاب‌خوانان نیز شده است. بر روی صفحه این گروه خطاب به اعضاء اعلام شده که اگر موفق به تبادل کتاب شدند موضوع را به گروه اطلاع دهند تا «دیگران هم بدانند و خوشحال شوند». حتی توصیه شده است: «عکسی از ملاقات‌تان روی صفحه گروه بگذارید» تا دیگران از طریق مشاهده نمودهای این کار گروهی در دنیای واقعی تمایل بیشتری به مشارکت از خود نشان بدهند.

گروه «تاخت کتاب» به‌تدریج زمینه‌های ارتباط علاقمندان به کتاب و دیدار رو در روی آنان با هم را فراهم آورده است. همشهری‌ها بر مبنای علاقه مشترکشان به کتاب با هم آشنا می‌شوند.

به‌نظر می‌رسد گروه «تاخت کتاب» نقش یک رابط را برای دیدار چهره به چهره‌ کتابخوانان به عهده گرفته است؛ امری که می‌تواند سبب آشنایی همشهری‌های اهل کتاب با یکدیگر شود. در یک نمونه جالب عضوی از گروه اطلاع داده که بعد از تاخت زدن کتاب با شخص دیگری متوجه شده‌ که هر دو در یک محل و به فاصله یک خیابان زندگی می‌کنند.

اما صرف‌نظر از فواید غیر قابل انکار و گسترده این گروه در این میان این پرسش پیش می‌آید که با توجه به اینکه هیچ‌گونه کنترل دقیق و جدی برای پیوستن اعضای فیس‌بوک به گروه‌های اینترنتی وجود ندارد آیا مزاحمت افراد ناهنجار در راه هدف‌های مفید این گروه‌های شهری مانعی به‌وجود نمی‌آورد؟

برای یافتن پاسخی برای این پرسش مطابق قوانین گروه دو کتاب را بر روی صفحه دو شهر ایران برای تاخت زدن معرفی کردم و منتظر پیشنهاد تبادل کتاب از سوی دیگران ماندم. از آنجایی که هر دو کتاب از مجموعه کتاب‌های «یاب» هستند خیلی زود پاسخ خود را گرفتم. اما با وجود تلاش فراوان تا این لحظه موفق نشدم در شهر دیگری جز تهران قرار ملاقات بگذارم. البته با توجه به اینکه جمعیت تهران از دیگر شهرهای ایران بیشتر است، این امر طبیعی به‌نظر می‌رسد.

بار اول می‌ترسیدم!

محبوبه از اهالی کرج است اما در گروه «تاخت کتاب» شهر تهران عضو است. او دو بار در کنکور ورودی دانشگاه شرکت کرده، ولی به این دلیل که خانواده‌اش نمی‌تواند شهریه او در یک دانشگاه غیر دولتی را تأمین کند، موفق به ورود به دانشگاه نشده است. او عاشق ادبیات است. قرار اولیه ما در رابطه با یک رمان ایرانی شکل گرفت اما در صحبت‌های تکمیلی به ناگاه درخواست کرد کتاب «فاوست» را از من امانت بگیرد و در عوض کتابی را برای تضمین بازگرداندن کتاب به امانت گرفته شده نزد من به گرو بگذارد.

«تاخت کتاب» در فیسبوک

در مجموع من و محبوبه پنج بار گفت‌وگوی اینترنتی داشتیم و از آنجا که در این گفت‌وگو اعلام کرد از خواندن کتاب «پائیز پدرسالار» از گابریل گارسیا مارکز لذت برده، به او پیشنهاد خواندن کتاب «سور بز» نوشته ماریو بارگاس یوسا را دادم. نظر او مدام عوض می‌شد و من گمان بردم که چندان به کتابخوانی علاقه ندارد. اما خیلی زود فهمیدم عشق به مطالعه است که او را بی‌قرار و بی‌تصمیم کرده است.

سرانجام با هم قرار گذاشتیم و در یک پارک و بر روی نیمکتی به فاصله ۱۰ متری از کیوسک پلیس به گفت‌وگو پرداختیم. کتاب مورد علاقه محبوبه را به عنوان هدیه به او تقدیم کردم و درخواست کردم به تعدادی از سؤالاتم پاسخ بدهد.

محبوبه: آدم احساس امید و حمایت می‌کند. کتاب‌های خوب را می‌شود امانت گرفت. نیاز نیست هر دفعه برای خریدن کتاب پول بدهم.

−چندمین باری است که در قرارهای حضوری تاخت کتاب شرکت می‌کنید؟
− شش بار قرار گذاشتم. سه بار آن به هم خورد. سه بار کتاب عوض کردیم.
− سه مرتبه‌ای که قرار به هم خورد به چه علت بود؟
− یک‌بار به دلیل مشکل کاری کسی که با او قرار داشتم. یک بار دیگر هم به دلیل مزاحمت تلفنی. اشتباه از خودم بود که شماره تلفنم را برای هماهنگی قرار به او دادم. بعد از آن دیگر فقط با مسیج فیسبوک قرار می‌گذارم. یک‌بار هم چون طرف مقابل به اینترنت دسترسی نداشت وقت گذشت و یادمان رفت. نشد.
− در سه قراری که داشتید با مزاحمت مواجه نشدید؟
− نه. اتفاقاً هر سه نفر آقا بودند. یک نفرشان فقط ۱۶ سال داشت. خیلی خوب بود. کتاب تاخت زدیم. خیلی محترم بودند همه‌شان. هیچ مشکلی نبود.

یارانِ کتاب

− دفعه اول که سر قرار تاخت زدن کتاب حاضر شدید به این دلیل که تجربه این‌کار را نداشتید مشکلی پیش نیامد؟
− بار اول می‌ترسیدم اما الان عادی شده. هر بار قبل از قرار، مشخصاتی که از آن فرد دارم را یادداشت می‌کنم و داخل دفترچه تلفن برای مادرم می‌گذارم. ساعت‌های مناسب روز و کنار کیوسک پلیس یا کافه نزدیک خانه قرار می‌گذارم. مشکلی نیست. کسانی که عضو گروه هستند آدم‌های خوبی هستند. محترم و با فرهنگ هستند. با دو نفر از آنها دوست شده‌ام و بعضی شب‌ها در اینترنت درباره کتاب‌هایی که خوانده‌ایم صحبت می‌کنیم.
− عضویت در این گروه تأثیری روی مدت زمان کتاب خواندن شما گذاشته‌ است؟
− بیشتر شده
− چه اتفاقی افتاده که بیشتر شده؟
− آدم احساس امید و حمایت می‌کند. کتاب‌های خوب را می‌شود امانت گرفت. نیاز نیست هر دفعه برای خریدن کتاب پول بدهم. کتاب‌هایی که خیلی دوست دارم را فقط می‌خرم. همین که در جمع اشخاصی هستم که کتاب می‌خوانند احساس غرور می‌کنم. کتاب خواندن عادت است. هر چی بیشتر کتاب می‌خوانم، علاقه‌ام به کتاب خواندن بیشتر می‌شود. وقتی کتاب را می‌خرم، خیالم راحت است که همیشه هست، برای همین شاید نخوانمش، اما وقتی کتاب امانت است باید تند بخوانم که پس بدهم.
− چرا گروه «تاخت کتاب» کرج را راه‌اندازی نمی‌کنید؟
− فاصله کرج تا تهران زیاد نیست. گروه تهران فکر می کنم نزدیک ۹ هزار نفر عضو دارد. وقتی گروه کوچک باشد کتاب‌ها کمتر است.
− در گروه «تاخت کتاب» حاشیه یا مزاحمتی وجود ندارد؟
− نه. فقط درباره کتاب حرف می‌زنیم. همه دقت دارند. اگر کسی مزاحم بشود به ادمین اطلاع می‌دهیم و رسیدگی می‌کند. کسی که واقعاً اهل کتاب خواندن است، معمولاً از آدم‌های با فرهنگ است. هر کسی خودش باید بتواند در جامعه زندگی کند. مثل مدرسه، دانشگاه، خیابان و بازار، اینترنت هم فرقی ندارد. رفتار خود آدم باعث خیلی از اتفاقات است. مادرم همیشه به من می‌گوید اگر معقول رفتار کنم، مشکلاتم در اجتماع کمتر می‌شود. خود آدم باید با فکر باشد.
− چه پیشنهادی برای بهتر شدن این گروه‌های شهری دارید؟
− نمی دانم. مثلاٌ می‌شود اسم‌مان را ثبت کنیم و برای اعضاء کارت عضویت صادر کنیم. یک بار در سال همه گروه جمع بشویم جایی و همدیگر را ببینیم. کتاب‌فروش‌ها را هم عضو خودمان کنیم تا کتاب‌های تازه را معرفی کنند. شاید آنها هم تاخت زدند، چون یک کتاب‌فروشی در کرج هست که کتاب امانت می‌دهد. یک‌بار با صاحب آن کتاب عوض کردم. شاید بشود.

حادثه‌های خوشایند!

قرار بعدی تاخت زدن کتاب را در شهر تهران تنظیم کردم. علیرضا شماره موبایل‌اش را به من ‌داد و قرار شد عصر روز پنج‌شنبه با او تماس بگیرم و در جایی حوالی گیشا قرار بگذارم. تماس تلفنی من با علیرضا منجر به اتفاقی غیرمنتظره شد: علیرضا یک قرار دیگر هم برای تاخت زدن کتاب ترتیب داده بود تا در یک روز به دو کار خود رسیدگی کرده باشد. به دلیل تأخیر فرد دیگر، قرار ما به صورت همزمان انجام شد.

علیرضا: من اینجا می‌آیم تا شخصیت کتاب‌هایی را که خوانده‌ام، ببینم. با یک گروه از بچه های دانشگاه علامه قرار گذاشتم. سال اولی بودند. احساس می‌کردند بزرگ‌ترین منتقدان ادبی دنیا هستند. ساعت‌ها درباره «برادران کارامازوف» بحث کردیم.

علیرضا، من و یک تیم چهار نفره از دانشجویان دانشگاه تهران به صورت اتفاقی هم‌صحبت شدیم. گفت‌وگوی من با علیرضا با تأخیر زیادی مواجه شد زیرا بحث ملاقات‌کنندگان درباره اختلاف فکری بین “ژان پل سارتر” و “آلبرکامو” بالا گرفت و یک ساعت و چهل دقیقه بحث نیز اختلاف را حل نکرد.

بالاخره بعد از بحث فراوان دو طرف راضی شدند که کتاب «انسان طاغی» و «آدم اول» را با «انگیزه‌های روانی» تاخت بزنند و من فرصتی یافتم تا با علیرضا صحبت کنم.

− چندمین باری است که کتاب تاخت می‌زنید؟
− بیشتر از ۱۰ بار!
− عضویت در این گروه چقدر در هزینه های شما صرفه‌جویی کرده است؟
- هیچی!
− چرا؟ مگر تاخت زدن کتاب هزینه‌ای دارد؟
− نه. من مشکل مالی ندارم و کتاب‌هایی را که لازم دارم می‌خرم.
− متوجه نمی شوم. پس چرا قرار می‌گذارید برای تاخت زدن کتاب؟
− لذت‌بخش است!
− اگر امکان دارد واضح‌تر صحبت کنید.

گروه «تاخت» با قاعده‌های «ساموئل بکت»ایش

− از حرف زدن با آدم‌های مرده خسته‌شده‌ام. آدم‌های روزمره و ماشینی. تمام این کتاب‌ها را چند سال پیش خوانده‌‌ام. من فیلم‌نامه می‌نویسم. این آدم‌ها هر کدام برای خودشان یک قصه دارند. آدم‌های روزمره نیستند. در ذهن هر کدام یک ایده وجود دارد. با همه اینجا قرار می‌گذارم. هر بار پیش خودم فرض کرده‌ام که اینجا یک استودیو است و من دوربین هستم. سوژه‌ها را در یک جایگاه ثابت قرار می‌دهم تا بتوانم آنها را با هم مقایسه کنم. هفته قبل کسی اینجا آمده بود؛ دهانش را که باز می‌کرد انگار در یک باغ مخفی انگلیسی باز می‌شد. یک دنیای مخفی داخل خودش قایم کرده بود. «جان شیفته» رومن رولان آن طرف این آدم بود. دنبال این کتاب می‌گشت؛ خبر نداشت خودش دارد این کتاب را زندگی می‌کند.من اینجا خانمی را ملاقات کرده‌ام که فلسفه‌ زندگی‌اش «خانواده خوشبخت» بود. خانم دیگری را دیدم که «دفترچه ممنوع» را خودش زندگی می‌کرد. شخصیت اول داستان خودش بود. من اینجا می‌آیم تا شخصیت کتاب‌هایی را که خوانده‌ام، ببینم. با یک گروه از بچه های دانشگاه علامه قرار گذاشتم. سال اولی بودند. احساس می‌کردند بزرگ‌ترین منتقدان ادبی دنیا هستند. ساعت‌ها درباره «برادران کارامازوف» بحث کردیم.
− پس حسابی خوش می‌گذرد؟
− خیلی زیاد. گروه ما پتانسیل این را دارد که یک حرکت جهانی بشود. آدم‌ها در این گروه به خاطر همکار بودن یا دوست بودن دور هم جمع نمی‌شوند. ما همه با هم غریبه هستیم. لذت این دیدارها به این است که دو تا غریبه این فرصت را دارند که یک ساعت یا بیشتر روبه‌روی هم بنشینند و دنیای یکدیگر را کشف کنند. این خودِ هیجان است. پیچیده‌ترین بازی‌های روانی اینجا اتفاق می‌افتد.
− چرا برای «کشف غریبه‌ها» به صورت اتفاقی با مردم در پارک و اتوبوس هم‌صحبت نمی‌شوید؟
− اعضای این گروه فرق دارند. کسانی که در این گروه هستند، علیه روزمرگی زندگی می‌جنگند. جنس این آدم‌ها فرق دارد. آدم‌های زیادی توی کافه‌ها و گالری‌ها رفت و آمد دارند اما فاقد جذابیت هستند. چون می‌خواهند ناقص نباشند، نقش بازی می‌کنند. مثل بازی شخصیت‌های فیلم‌های هندی. ولی افرادی که برای تاخت زدن کتاب می‌آیند نیاز ندارند خودشان را نمایش بدهند. اصلاً نمی‌دانند که نقص دارند یا نه، اگر هم بدانند مخفی نمی‌کنند. اینکه یک نفر می‌گوید: «نه این را هنوز نخوانده‌ام»، برای من یک «قهرمان» است. کسی که برای تاخت زدن کتاب می‌آید، در زندگی طرف مقابل حضور دائمی ندارد، تلاش نمی‌کند مخاطبش را تحت تاثیر قرار دهد. تصمیم دارم دفعه بعد با خودم دوربین بیاورم. می‌خواهم یک فیلم مستند بسازم؛ اشخاصی که هر کدام برای خودشان دنیاهایی ساخته‌اند. اسم مستندم را می‌گذارم، مستند «دنیاهای موازیِ متقاطع!»

برنده خوشبخت یک کتابخانه

اعضای گروه «تاخت کتاب» در فیسبوک گاهی در جمع‌شان دست به قرعه‌کشی می‌زنند و به یکی از اعضای خوش‌شانس گروه یک کتابخانه‌ تعلق
می‌گیرد! شیوه کار به این شکل است که هر عضوی که مایل باشد یک جلد کتاب به نفر انتخاب‌شده هدیه‌ می‌دهد.

مونا از اعضای گروه تاخت کتاب در یک گفت‌وگوی اینترنتی می‌گوید: «این کتابخانه، اگر کوچک هم باشد باز رویائی است. فکرش را بکنید که به شما یک کتابخانه هدیه بدهند. حتی اگر کتاب‌هایش را دوست نداشته باشید یک کتابخانه دارید که هر جلدش را یک نفر که نمی‌شناسید به شما هدیه داده است. پر از انرژی مثبت است. چه چیزی بهتر از این؟»

اگر شما نیز بر روی شبکه اجتماعی فیسبوک شناسه کاربری دارید می‌توانید با رجوع به آدرس گروه “تاخت کتاب” عضو آن بشوید و با افراد کتاب‌خوان شهر خود آشنا بشوید، کتاب‌های خوانده شده خود را به اشتراک بگذارید و کتاب‌های مورد علاقه‌تان را به‌دست بیاورید. اگر هنوز گروه تاخت کتاب شهر شما راه‌اندازی نشده، چه بهتر! می توانید خودتان آستین‌ها را بالا بزنید و این گروه را ایجاد کنید. شما در این‌کار تنها نیستید. تجریه و حمایت ده هزار نفر از کسانی در این حرکت جمعی شرکت دارند پشتیبان شما خواهد بود.

برای اطلاع بیشتر:

کارگروه «تاخت» در شبکه اجتماعی فیسبوک

منبع عکس‌ها: گروه تاخت

یک دختری توی کمپانی هست که علی‌حده خوش‌رو و مثبت و خندانه. هربار که از کنار هم رد می‌شیم حتما چیزی در آدم پیدا می‌کنه که ازش تعریف کنه. وضعیتی ایجاد شده که حس می‌کنم چوب خطم پره و دیگه نوبت منه که دهنده باشم. امروز صبح که توی آشپزخونه دیدمش بی‌درنگ درومدم که چقدر لباست قشنگه. جمله رو که می‌بستم هنوز لباسش توی کادر نیومده بود. برگشت خندید که این تاپ کهنه رو ته کمدش پیدا کرده و من تازه دیدم یه زیرپوش رکابی صورتی چرک تنشه که پارچه‌ش از فرط استهلاک دون دون شده. همیشه لباس‌های فاخر و ابریشم و اعیونی می‌پوشید و درست روزی که من می‌خواستم جیره‌ی تعریفش رو به‌ش بدم این‌طور زهر خودش رو ریخت. تا گردن در باتلاق فرو رفته بودم؛ باز دست و پا زدم و گفتم ولی صورتی به‌ت میاد. ناراحت‌کننده‌ترین قسمت روابط انسانی همین سیستم بده بستونه. اگه می‌شد توافقی یه سری گیرنده‌ی صرف باشن، یه سری دهنده‌ی مطلق کمتر ابهام ایجاد می‌شد. من به وضوح در دهندگی ناشی و کم‌مهارت و تاخیریم. نگاه که می‌کنم می‌بینم دوست‌های ماندگارم اون‌هائین که با این معلولیتم کناراومدن. حساب کتاب نکردن که دو قدم ما برمی‌داریم دو تا هم اون باید برداره. توقعی ازم نداشتن و گذاشتن خودم طبیعی موتورم گرم شه و فشار نیوردن که زودباش سهم توجه ما رو بده بریم.

ظهر توی پارک بچه‌ئی بغل گوشم نعره می‌زد و پاک عصبیم کرده بود. کمتر چیزی مثل صدای بلند من رو شکنجه می‌ده. حتما قبل از بچه‌دار شدن باید این حساسیتم نسبت به صدا رو ببرم روان‌پزشک برطرف کنم وگرنه با این حالم ممکنه ازین‌هائی که فرزندشون رو در وان حمام خفه می‌کنن بشم. کلا من درمان یه سری بیماری‌هام رو موکول کردم به وقتی که قراره بچه تربیت کنم. فکر می‌کنم الان برای مصرف شخصی خودم و اطرافیانم همین‌جوری خوبه و مقداری چت بودن نمک زندگیه. سلامت روانی بالا در حال حاضر برام صرفه و توجیه منطقی نداره و تا بچه‌ نخوام پرورش بدم اسراف و ریخت و پاش اضافه به نظر می‌رسه.

پرنده‌های سنترال پارک اخیرا دستم رو رد می‌کنن و نونی که براشون می‌پاشم رو نوک نمی‌زنن. هوشمندی‌شون دیگه داره مضطربم می‌کنه. اوایل هرروز براشون یه نون شیرینی دو دلاری می‌خریدم که برای بودجه‌م سنگین بود و کمرم زیر بارش داشت خم می‌شد. دیگه شروع کردم به جاش نون یهودی نود سنتی خریدن. این یکی رو دوست ندارن؛ میان دورش می‌چرخن و بازی بازی می‌کنن و خنجر به قلب من می‌زنن و می‌رن. من یکه و تنها می‌مونم وسط چمن در حالی که خرده نون‌های دورم دست نخورده باقی مونده. شک ندارم اگه رشد عقلی‌شون همین‌جوری صعودی ادامه پیدا کنه دورانی خواهد رسید که شهرها رو از چنگ‌مون بیرون بکشن و عصرها از سرکار بیان برای ما که به پارک‌ها پناه آوردیم دونه بریزن.

آخر هفته م برگشت که می‌خوای شنبه شب‌ شام درست کنی من بیام خونه‌ت. این‌که انسان غربی به سادگی خودش خودش رو دعوت می‌کنه خونه‌ی آدم هنوز برام هضم نشده و بعیده در آینده هم بشه. البته که من هم توی تخم چشماش نگاه کردم و گفتم حالا تا ببینم، به‌ت خبر می‌دم. مشکلم در اصل با شام درست کردنه بود. مدت‌هاست آشپزی خاصی نکردم و اعتماد به نفسم رو در پخت‌وپز به کل از دست دادم. آخرین باری که آشپزیم این‌همه بد بود دبیرستانی بودم. اون هم چون پیمانه و مقیاس دستم نیومده بود و درین توهم بودم که ادویه و زعفران رو هرچی بیشتر به خوراک اضافه کنی نتیجه بهتر می‌شه. غذاهام همیشه مزه‌ی صابون معطر می‌دادن. بعد ولی یادم گرفتم هیجاناتم رو کنترل کنم و حتا روزهای قشنگی رو هم به خودم دیدم که دست‌وپنجه‌م زبان‌زد خاص‌وعام شده بود.

الان منتها همه‌ش برباد رفته. عجیبه که آشپزی هم فراموش شدنیه. چندوقت پیش یه رقم مرغ پختم که مستقیما از تابه توی سطل زباله خالیش کردم. یه طعم لیز چندش‌آوری می‌داد. شاید تقصیر فرآورده‌های گوشتی ایالات متحده هم باشه. کیفیت مواد پروتئینی به وضوح با اون‌چه که من تو ایران می‌شناختم فرق داره. انسان غربی از سر ناچاری و محرومیت از جنس خوب داره گیاه‌خوار می‌شه نه از سر انتخاب. خود من با این‌که از گوشت قرمز و سفید و صورتی خوشم میاد به حدی مایوس و دل‌سرد شدم که ماهی یه مرتبه هم شاید استعمالش نکنم. این‌بار رکورد سه ماه بدون گوشت رو هم زدم.

کاش می‌شد سه ماه که از گوشت‌خواری قهر می‌کنی بره خودش رو اصلاح کنه و با جعبه‌ی شیرینی و دسته‌ی گل بیاد معذرت خواهی. بعد قسم بخوره که دیگه تکرار نمی‌کنه و هرجور شده برت گردونه.