negar

------------------------

آدمی که با تبر عشق دو نیم شده باشد، همیشه نیمیش هست، نیمیش نیست. نیمیش زنده است نیمیش مرده. بدبختی اینجاست که نمی‌داند نیمه‌ی زنده کدام است مرده کدام. مثل ماهی بر خاک آب آب می‌کند، هست ولی بی‌رمق، نیست ولی هنوز آب آب‌ش تمام نشده. بیگانه است، تنها و بی‌خود. تمام دنیا را که بهش بدهند، باز د‌ست‌هاش دنبال نیمه‌ی دیگرش می‌گردد. دنبال خودش که در دیگری جا گذاشته. دنیا را که وجب به وجب بگردد هزار سوزن گمشده را پیدا می‌کند، خود گمشده در نیمه‌اش را پیدا نمی‌کند. می‌داند کجا جا مانده، و خوب می‌داند چرا. عاقبت از ناچاری به تبر فکر می‌کند؛ به این مخوف‌ترین آلت قتاله‌ی بشر که بیاید این نیمه‌ی بی‌پناه را پرپر کند بریزد بپاشد برود، اما او را از نیمه‌ی دیگرش پر کند، بریزد بپاشد نرود باشد اصلا بخندد خیال کند تبری در کار نبوده...

- تکه‌ای از رمان "نام تمام مردگان یحیاست"

1-     شايد بشود اسم اين نوشته را گذاشت "از رنجي كه مي‌بريم"

2-    وقتي زلزله آمد تمام كانال‌هاي تلگرامي و شبكه‌هاي اجتماعي پر شد از هشدارهاي مربوط به زلزله، چه‌طور زير آوار زنده بمانيم؟ وقت بروز زلزله چه طور رفتار كنيم؟ كمك‌هاي اوليه بعد از حادثه، آمادگي‌هاي قبل از پيشامد و ... ميان اين حجم از اطلاعات ناگهاني، چيزهاي به دردبخوري هم بود كه اميدوارم يادمان بماند، من كه از كل آن نوشته‌ها تنها همين يادم مانده كه وقت زلزله نخواهم با آسانسور از طبقات ساختمان پايين بروم.

3-    اين روزها در كشور دچار ماجراهايي شده‌ايم كه بعضي‌ها بهش مي‌گويند شورش، بعضي‌ها مي‌گويند انقلاب، بعضي معتقدند كارد به استخوان ملت رسيده و بعضي مي‌گويند نه كارد هنوز تا ته فرو نرفته و اين‌ها اجنبي‌اند. هر چه كه باشد باز هم شبكه‌هاي مجازي، كانال‌هاي تلگرامي، شبكه‌هاي خبري تلويزيوني و ايستگاه‌هاي راديويي پر شده از تحليل و خبر و ويدئو و عكس و... خلاصه اخبار از در و ديوار مي‌ريزد روي سر و رويمان.

4-    بعضي‌ها به خبر زنده‌اند. مثلاً يك آشنايي دارم كه بيشترين حجم ارتباطش با من در قالب پيامك‌هاي حاوي اخبار است، همه‌اش هم خبرهاي بد. مثلا بدون مقدمه و سلام و پرس و جو مي‌نويسد: پسر همسايه امروز خودكشي كرد. بچه فلاني تصادف كرد و له و لورده حالا توي بيمارستان است. لابد تا حالا خبرش به تو رسيده كه دارم طلاق مي‌گيرم...

البته اين مال دوران قبل از تلگرام بود، بعد كه تلگرام آمد همين چيزها بود منتها با شرح و تفصيلات و لينك و ويدئو. در اين خبررساني هيچ تاسف و اندوه يا حتا تحليل و انديشه‌اي نبود، تنها ذوق‌زدگي از رساندن خبر تازه بود و اميدواري به غافلگير كردن مخاطب. طبعاً آشنايم را بلاك كردم.

5-    نوه‌ي خاله‌‌ی مادرم فرداي روز تولد هفت سالگي‌ام رفت آلمان. طي اين سي‌وهشت سال يك بار ديدمش كه برايم از آلمان تعدادي كرم آرايشي اشانتيون آورده بود. ديگر نديدمش و از آن به بعد جوراب نايلوني و شكلات ريتر اسپرت و كرم‌ها و شامپوهاي اشانتيون را از طريق مادرم برايم مي‌فرستد. سالي يك‌بار هم تبريك عيد باستاني ايران زمين را در قالب ايميل‌هاي فورواردي برايم مي‌فرستد. از وقتي تبريك شب يلدا هم مد شده، اين نوع ايميل فورواردي هم اضافه شده. حالا يك هفته است يك روز در ميان ويدئوي سخنان شاهزاده و مامانش و اظهار نظر فلاني و بهماني را در خصوص حوادث اخير، راه‌هاي مقابله با گاز اشك‌آور و دفاع شخصي، عكس بليت هواپيماي مسئولين در حال فرار و... را باز در قالب ايميل فورواردي مي‌فرستد. من هم طبعاً ايميل را باز نكرده حذف مي‌كنم.

6-    نوه خاله‌ي مامانم خيلي از تكنولوژي عقب است و هنوز متصل به ايميل فورواردي است، اما خويشان و دوستاني دارم كه به روزند، واتس‌آپ و تلگرام و ايمو دارند و اهل فكر و تحليل و خبر و سياستند. هر روز بدون سلام و احوال‌پرسي چيزي برايم مي‌فرستند، روزهاي اول انواع فيلترشكن را مي‌فرستادند، بعد شروع كردند به فرستادن تحليل حاج آقا فلاني و بانو سركار عليه دكتر بهماني از جنبش گرسنگان، ويدئوي تظاهرات مردمي، آخرين آمار كشته‌شدگان، آخرين لطايف توئيتري، مقالات سياسي با موضوع احتمال خطر حمله نظامي آمريكا، آيا ايران سوريه‌اي ديگر است؟ و شعر بگذار اين وطن دوباره وطن شود لنگستن هيوز

7-    چرا؟ چرا دوستان ما خيال مي‌كنند كانال خبري كه دارند تنها يك عضو دارد و آن هم خودشان هستند؟ چرا دوستان ما خيال مي‌كنند به اخبار موثق و فوق‌سري دسترسي دارند كه هيچ بني و بشري از آن اطلاع ندارد؟ چرا دوستان ما مايلند از زير پتو شعار بدهند و به ديگران بگويند كه چه كنند؟ چرا دوستان ما، ما را گول و احمق فرض مي‌كنند و اين رسالت را براي خودشان قائلند كه همه را از خواب غفلت به زور چك و لگد بيدار كنند؟  چرا دوستان ما نمي‌گذارند اگر كسي مي‌خواهد نبيند، نبيند. اگر مايل است برود به گلدان‌هايش آب بدهد، همين كار را بكند يا بنشيند توي خانه نقاشي بكشد يا غذا بپزد. پرداختن به زندگي روزمره، سكوت و مدام تحليل بيرون ندادن و محتوا توليد نكردن، معناش بي‌خردي و بي‌خيالي نيست، حتا اگر اين هم باشد، هم‌وطن، شما چي كار داري آخه؟ دست از اطلاع‌رساني و امر به معروف بردار و اگر مي‌خواهي بپاخيزي يا بخزي زير پتو خودت تنهايي هر كاري مي‌خواي بكن.

8-    فكر مي‌كنم لازم به توضيح نباشد اما براي رفع سوتفاهم احتمالي اين را هم عرض كنم كه طبيعتاً منظورم بحث و گفت‌وگو ميان جمع دوستان نيست. اشاره‌ام دقيقاً به روشنگري يك طرفه و از بالا به پايين است.

دویست و خرده ای قسمت، سال ها، راس هی هوار کشید که We Were On a Break... و ریچل نمی شنید؛ و ما هم هی می خندیدیم!... خنده نداشت!

فرهنگ اینستاگرامی بالاخره به فرهنگ وبلاگ نویسی پیروز شد و شکستمان داد! فرهنگ اینستاگرامی تمام تلاشش را کرد تا آنهمه خوش ذوق و قلم را که فضای وبلاگ نویسی داشت می پروراند را صد برابر یکجا از ما و ادبیات و فرهنگمان پس بگیرد! این فرهنگ اینستاگرامی مشمئزکننده حالِ نوشتن نمی گذارد دیگر برای آدم! خاک بر سر فرهنگِ اینستاگرامی ای که همه را تا خرخره مسموم کرده است و مثلا عکس فلان فردِ به ناعمد پای مکافات رفته را می گذارند و زیرش می نویسند: اگه مخالف اعدامشی یه لایک براش بزار!! (ای وای بر من...) یا مثلا عکس فلان کودک آزار و متجاوز را می گذارند و زیرش می نویسند: اگه از کارش متنفری یه لایک اینجا بزار! (به کدام های و هق به حالمان و به حالتان گریه کنم؟)، و خاک بر سر تمام آن هزاران هزار نفری که لایک می کنند و منتشر می کنند، حتی اگر یکی شان همین شما باشید!!! خاک بر سر مملکتی که شکلِ حرفشان و شکلِ دردشان این است و دیگر نای حرف زدن برای کسی که واقعا حرفی هم شاید دارد نمی گذارند!... حرف بزنیم؟... بنویسیم؟... برای کدام مخاطب!؟ برای همین هزاران هزارها نفر؟... حرف ها درد دارند، شعرها درد اند، و شاید از درد نباید نوشت دیگر، چون ای دادِ بیداد که درد را لایک می کنند!!!

معده‌ام یه طور کامل به گا رفته. به گای سگ رفته. حتا یک گوشه‌ای کناری جاییش هم سالم نیست. اغراق نمی‌کنم. سوار اتوبوس هم که بودم درد معده‌ام شروع شد و هی بزرگتر و بزرگتر شد. بعد دچار حالت زیبای تهوع هم شدم که جشن کامل شود. گوشه پنجره را باز کردم تا باد بخورد تو صورتم. انگار باد بخورد توی صورتم معجزه می‌شود. باد بیاید برود توی من بابا. بعد از پنجره به بیرون نگاه کردم. هی تمرکز کردم هی به افق خیره شدم. به درختها؛ خانه ها. خط‌های خیابان. انقدر خوب نگاه می‌کردم که نزدیک بود شاعر بشوم. خیره ماندم. هی به خودم تلقین کردم که خوبی خوبی خوبی. هی بدنم جواب داد گه نخور گه نخور گه نخور. هی فکر کردم اگر وسط اتوبوس بالا بیاورم چه؟ اتوبوس هم تا فلان پر بود. پر به معنای واقعی. پر به معنای اینکه از توی خود من پنج تا مسافر درمی‌آمد. یک لحظه دیدم خودم را پرت کرده‌‌ام کنار راننده. خودم هم از از خودم غافلگیر شدم. گفتم نگه دار راننده. راننده اما کری چیزی بود. باز گفتم نگه دار راننده. نگه نداشت. آیا نباید روی راننده بالا می‌اوردم؟ بلخره این سلاحی بود که آن لحظه در اختیارم بود. راننده نگه داشت. پول را پرت کردم توی صورتش و پیاده شدم. درخت‌ها را کنار زدم و لبه‌ی جوی نشستم. یک جایی خارج از شهر بود. فضای قشنگی بود. از اتوبوس پیاده شوی و شاخه‌های درخت‌ها را کنار بزنی و بنشینی لبه ی جوی. حتا می‌شد گذر عمر را تویش دید. ولی خب بعدش باید بالا نیاوری. نباید بالا بیاوری. بعدتر می‌لرزیدم. دیدم یک سوپری دورتر هست. رفتم نشستم تو سوپری و گفتم به من خدمت کنم. باور کنید کل میمیک صورتم و زبان بدنم همین بود. اصلا شخصیت من همین است. تمایل بالا به تحسین و پرستیده شدن دارم. شاید باید چیزی خلق کنم. و بعد در آتش بسوزانمشان. سوپری اما به من آب معدنی و شکلات و بقیه پول داد. بقیه پول را دادم به حاجی؛ حاجی به من کارت اتوبوس داد. بعد هم دویدم و دویدم و دویدم و دویدم و دویدم و دویدم و دویدم و دویدم و نخیر نرسیدم.

مادرم بیمارستان است. پیش مادربزرگم. خبر خوب اینکه مادر و بچه هر دو سالم اند. مادربزرگم که سالم به معنای سالم نیست. سالم به معنای جایی برای نگرانی نیست است. روند درمانی اش را طی میکند. روند درمانی اش ما را گاییده و طبیعتا خودش را.

دایی زیبا -الکی- ی من اینجاست. راستش داییم زیبا نیست. شبیه عراقی هاست. نه اینکه عراقی ها زشت باشند. چون همه ی انسان ها باهم برابر و زیبا هستند و این یک وبلاگ حقوق بشری است. ولی خب دیگر. مانند عراقی های سریال های دفاع مقدسی است که چون زشت هستند عیبی ندارد بمیرند. مانند بعثی ها است. مانند تمام بعثی های جهان جز حامد بهداد. نه اینکه حامد بهداد چیزی باشد. از حامد بهداد عقم میگیرد. ولی خب دیگر.

لای درب اتاقم باز است و داییم آنسویش سیگار میکشد و سریال میبیند. دوست ندارم من را ببیند که نشسته ام دارم وبلاگ مینویسم. البته هیچ معلوم نیست دارم وبلاگ مینویسم. ولی خب دیگر. دوست ندارم من را ببیند نشسته ام و خدا میداند دارم چه کار میکنم این وقت شب. دوست ندارم با خودش فکر کند یعنی دارم چه کار میکنم این وقت شب. شاید هم اصلا حواسش به من نیست. شاید توی تاریکی نشسته یک تفنگ توی دستش دارد با خودش میگوید سمیره حبی. یعنی مال منه. یعنی عشق منه. و بروم جلو بنگ.

یک خرداد تولد پدرم بود. یک خرداد همیشه تولد پدرم است و ما او را یک خردادی صدا میزنیم. از مدرسه به خانه می آییم و داد میزنیم روز بخیر یک خردادی. یک خردادی جواب میدهد روز بخیر دخترم. مدرسه چطور بود؟ تخمی. صدای بسته شدن درب اتاق. جز اینکه من مدرسه نمیروم و تخمی بقیه اش راست بود. اولی به علت من دیگر بزرگ شده ام و دومی به علت به هر حال پدرم است. به هرحال بیست و چهار سال پدرم بوده و حالا حس میکنم دارد پیر و فرتوت میشود. پیر و فرتوت و غیرمنطقی. چیزهایی که مردم در پیری میشوند. به پدرم میگویم موهایش را که کم پشت و سفیدمانند شده کچل کند و ریش بگذارد. یاد شورای شهر میفتم عق میزنم و میگویم موهایش را که کم پشت و سفیدمانند شده کچل نکند و ریش نگذارد. به غیر از کم پشت و سفیدمانند شده و عق زدن بقیه ش راست بود. چون آدم به پدرش نمیگوید موهایت کم پشت و سفید مانند شده. آدم به هیچکس نمیگوید موهایت کم پشت و سفید مانند شده. ملاک انسانیت برای من حرف نزدن درباره اینچیزهاست. اگر به کسی نگویید داری پیر میشوی یک انسان هستید و اگر به کسی بگویید داری پیر میشوی یک انسان تخمی هستید. اصلا مگر شما که هستید؟ گه خور پیر شدن کسی؟ 

از وقتی که یادم می آید ما چهارده اسفند سالی که گذشت برنامه داشتیم برای پدر و مادرم ساعت بخریم و نخریدم . بعد روز زن بعد تولد مادرم بعد روز مرد بعد تولد پدرم. یعنی دوتا ساعت در جهان وجود دارند که بلخره قرار است برای پدر و مادرم خریده شوند. باز مادرم جای ساعت هربار یک کادوی دیگر گرفته، پدرم که کوفت هم نگرفته. نمیدانم. شاید باید یک کادوی پیری تر برایش بگیریم که غیر مستقیم بفهمد پیر شده. مثلا یک نیمکت توی پارک به نامش کنیم. اوه چه غمگین. چه زندگی همین است. چه سر تکان دادن با حسرت.

معشوقه نداشتن در روز عشق، مثل فشفشه نداشتن در چهارشنبه‌سوری، مداد و دفتر نداشتن در اول مهر یا سبزی‌پلو نداشتن در شب عید است. شاید اتفاقا خاصی نیفتد اما یک جورهایی احساس لخت بودن می‌کنی. اصلا... معشوقه نداشتن در روز عشق بیشتر شبیه مایو نداشتن در استخر است، والسلام!

یه هفته‌ای هست که مرتب می‌ره مهد. روزی سه چهار ساعت. بعضی وقتها هم بیشتر. خوشحاله. صبحها توی راه با هم شعر می‌خونیم پرنده‌ها رو پر می‌دیم. صد و بیست بار برمی‌گردیم خونه تا کلاه و عینک و عروسک جامونده‌ش رو برداره. تو راه برگشت بستنی می‌خریم. هربار می‌گه «مامان بستنی آبی بخر» هربار می‌گم بستنی آبی نداره، سبز بخوریم؟ می‌گه باشه ترش باشه. می‌شینیم رو یه صندلی کنار خیابون بستنی‌مون رو با خیال راحت می‌خوریم. بستنی آب می‌شه از آستینش می‌ره بالا، من کمکش می‌کنم آب‌شده‌ها رو براش لیس می‌زنم. برام مهم نیست لباسش کثیف شه. با سلام و صلوات یه دستمال از ته کیفم پیدا می‌کنم که فقط صورت و دستش رو پاک کنم. به‌ش یاد می‌دم چجوری از خیابون رد بشیم. دست نوچش رو می‌گیرم و می‌رسونم‌ش به پیاده‌رو. برام از ماجراهای مهد تعریف می‌کنه. می‌گه «باراد دل الهه رو زده و لباس سامیارو کنده.» می‌گم به باراد بگو این کار رو نکن. می‌گه باشه. فرداش باز همین داستان رو می‌گه من باز همین توصیه رو می‌کنم. می‌گه یادم رفت امروز بگم. فردا می‌گم… یه روز می‌گه مامان الهه نیومده بود. قلبم انگار بخواد از جا کنده شه. چقدر بزرگ شده. رفته از معلمش پرسیده الهه نیومده؟ معلم‌ش گفته نه. ینی با الهه دوست شده؟ همچنان به همه معلم‌ها می‌گه عمه. نهایتن خانوم معلم. دیروز زنگ زدم مهد گفتم چیکار می‌کنه؟ خسته نشده؟ گفتن نه، خوابه. ساعت دو رفتم دنبالش تازه بیدار شده بود. پرسید چرا نیومدی؟ گفتم اینجام که! اومدم. گفت نه، نیومدی من گریه کردم. نمی‌دونم راست می‌گه یا نه. دلم ریش می‌شه این‌جوری حرف می‌زنه. داشت با غصه اینا رو می‌گفت. یه‌هو یکی پرید جلوش گفت سلام. دوتایی زدن زیر خنده. گفتم این کیه؟ الهه‌‌ست؟ گفت نه فاطمه‌ست. چشم از هم برنمی‌داشتن تا وقتی بریم بیرون. اومدیم بیرون صدتا سوال پرسیدم ازش. دلم می‌خواست بدونم دیگه با کیا دوسته. چه بازی می‌کنن. دلم می‌خواست از معاشرت و دوستی‌هاش فیلم بگیرم. از اون لحظه‌‌ای که فاطمه پرید جلومون دوتایی‌شون زدن زیر خنده… از راه افتادنش این‌قدر ذوق نکردم که از دوست پیدا کردنش.

– ساعت دو نصفه شب داره تو خونه قدم می‌زنه. می‌گم مامان جان الان وقت خوابه‌ها، خورشید رفته، همه خوابیدن. می‌گه «برات مهم نیست.» بعد اصلاحش می‌کنه می‌گه «برام مهم نیست». ازش می‌خوام حرفش رو تکرار کنه. باور نمی‌کنم این‌قدر درست و به جا جمله‌های به این خفنی رو به کار ببره.

– طبق معمول چند قطره‌ی ابتدایی جیشش ریخته. می‌گم ناراحتم از این‌که دیر بهم گفتی و نیم‌چه اخمی می‌کنم. می‌ره تو دستشویی و بعد از این‌که کارش تموم شد می‌گه «مامان ببین! پی‌پی‌ها دارن می‌خندن» می‌پرسم چرا؟ می‌گه چون تو دل من زندان بودن اومدن بیرون خوشحالن. قهقهه می‌زنم. می‌گه «عه خندیدی؟ مگه ناراحت نبودی؟»

– تو حموم، توی لگن آب دراز کشیده، لیفش رو گذاشته روی پاهاش و یه عروسک رو روی لیف خوابونده. می‌پرسم بریم بیرون؟ می‌گه چی؟ بیرون؟ پارک؟ می‌گم نه مامان جان از حموم بریم بیرون. انگشتش رو می‌ذاره رو دماغش« هیس! بچه‌م خوابه»

– یه روز دیگه همونطوری توی لگن آب دراز کشیده و داد می‌زنه «یکی یه بچه بیاره من بذارم رو پاهام.»

این اینستاگرامی های اهل سفر و طبیعت رو دیدید؟ می دونید فازشون چیه؟ خیلی شاد و راحتند. غر نمی زنند. می خندند. می گردند. از همه مهمتر می فهمند دارند چیکار می کنند. ادا توی کارشون ندیدم.

انگار یک نسل کاملا جدید هستند. ننشستن از جبر جغرافیای بنالند یا کف کنند یا یقه مردم رو بگیرند که چرا کاری نمی کنید. تلخ نیستند.کوله پشتی شون رو برداشتند و شیرجه می زنند توی زندگی، توی جادوی لحظه. توی دوستی. توی طبیعت.

 این یکی اسمش هست سیزدهم، خیلی با حاله. شنگوله. یه پسر کرد مریوانی. تو اکثر عکسها داره می پره. هر بار میره یه گوشه کشوربا یه کوله پشتی. معمولا با یه چند تا دوست. نه سعی می کنه بگه خوشبختم نه ادای فقرا رو در می آره. دست بلند میکنه سر دروازه شهرها و با کامیون ها بین جاده و ماشین ها  همراه میشه. با همه هم گرم می گیره و در باره شون حتی شده یک خط، می نویسه. راجع به هیچ کی قضاوت نمی کنه.

شاید نپسندید و بگوید نفس شون از جای گرم در می آد ولی متفاوت هستند. لازم باشد دهها کیلومتر از سفر را راه می روند. توی کوه و دشت می خوابند. غذای ساده  یا هر چه پیدا کنند می خورند. هزینه ندادن برا خسیس بودن و این حرفا نیست. یک شیوه از سفر هست. خوبه. بخصوص برا ایرانی ها که اهل سفرند.

این بار رفتیم تالش. من و پری دوتایی. دوربین و کیسه‌خواب و چراغ از کیوان. چادر از مصطفی. کتری و ماهیتابه‌ از مریم. اینجا بود که دیدم من خیلی یلخی میرم سفر کلن! یلخی‌تر اینکه مقصد ما تنها یک کلمه بود: #تالش. غافل از اینکه بابا، تالش خودش یه کشوره! یه منطقه‌ی بزرگ از اینور تا اونور! از پایین تا بالا! زبون خودشونو دارن و مرام خودشون. بدون مقصد رفتیم و یه جاهایی از سرزمین تالش و برخی از مردمانش رو کاوش کردیم. یادتون نره کاوش واقعی زمانیه که ندونید کجا دارید میرید

حسین آدم شوخ‌طبعی بود، ما رو از آزادی تا خروجی تهرانسر رسوند. داشتیم پیاده می‌شدیم گفتم میشه ازت یه عکس بگیرم؟ با خنده گفت: می‌خواید بذارید تو پستاتون؟ [خندیدم] اون سایبون بالاسرشو داد پایین و گفت: بیا از این عکس بگیر. نشد از حسین عکس بگیرم، ولی مطمئنم این عکس قدیمی و ژنده‌ی سه‌در‌چهار از #داریوش و این پیکسل فَروَهر خیلی بیشتر از یه پرتره حرف‌ها برای گفتن داره و (بخشی از) کاراکتر حسین رو به تصویر میکشه.

علی آقا با کامیونش ما رو تا خروجی #قزوین رسوند. خودش هم قزوینی بود. سه روز بود با خانومش دعوا کرده بود. به قول خودش سر هیچی دعوا کردیم. الکی! بلاخره، در این جنگ و کشمکش زنگ نزدن و سکوت، خانومش زنگ زد و حالشو پرسید. بعد از اون تماس تلفنی حالش خوب شده بود. قبراق و سرحال داشت میرفت #خونه.

منم گاهی دوست دارم باهاش دعوا کنم فقط واسه آشتی بعدش :))

یه نگاه به اطرافتون بندازین. پر از معجزه‌س. همین شیر آب گرم. بازش میکنی و شُرشُر آب گرم ازش میاد بیرون. خب این خیلی خفنه! قبلنا دستیابی به یه دبه آب گرم به اندازه‌ی مخ زدن اسکارلت ژوهانسون سخت بود!

یا گاز! گاز آشپزخونه خیلی خفنه. یه دکمه رو میزنی آتیش می‌زنه بیرون! قدر این چیزا رو کسی میدونه که بعد از یک شب بارونی می‌خواد تو طبیعت آتیش روشن کنه. مسافرت باعث میشه معجزه‌های اطرافتونو ببینید و قدرشونو بدونید.‌

علی اومد. پزشکی خونده بود … می‌خواست کم‌کم بره سربازی. یکی از مدیرای یک شرکت تبلیغاتی بود که با شبکه‌های تلویزیونی کار می‌کردن. ما رو تا نزدیکی‌های قزوین برد. ازش خوشم اومد. خیلی باهامون راحت و بی‌تعارف بود. عاشق این جور آدم‌ها هستم. آدم باید رها باشه. اون یکی از اونا بود.

گفت ثروتش به بالاتر از صد میلیارد رسید، ولی یهو همه چیز خراب شد. یوسف از چیتگر ما رو سوار کرد و تا کرج برد. نه خونه‌ش کرج بود و نه مسیرش اون‌طرفی بود. با ما حال کرده بود و می‌خواست زمان بیشتری باهامون باشه.

می‌گفت از تاپ‌های دانشگاه شریف بود، اخراجش کردن چون گفتن ایده‌های شبیه به توده داری. درحالی که خودش می‌گفت نداشتم. میگفت تو کار صادرات واردات ماشین بودم، شریکم به «همه» رشوه داده بود، گندش در اومد، اموالمونو مصادره کردن و منم واسه اینکه بیگناهیمو ثابت کنم رفتم بلژیک یه مدت.

گفت میرید تالش بهم زنگ بزنید تا جای عجیبی رو بهتون معرفی کنم، یه جایی که توش صداهای عجیبی می‌شنوید. مثل صدای رقص و آواز. البته اگه نمی‌ترسید.

نتونستم دکمه‌ی «ایست» زندگی رو پیدا کنم، اون لحظه گذشت و رفت. اگه مُردم، روی قبرم بنویسید: پسری که می‌خواست بیشتر ببینه.

این هم اینستاگرام یک جهانگرد ایرانی عاشق دوربین لایکا که اسمش را گذاشته مملی لایکا

این هم یکی از وطن گردهای دوست داشتنی  به اسم سینا که حرف هایش و عکس هایش می تواند برای خیلی های شما جالب باشد.

https://instagram.com/mamallicaa/

https://instagram.com/sizdahom/

https://instagram.com/sinasiav/

https://instagram.com/explore/locations/312064620/

http://gerdali.com/%D9%BE%DB%8C%D8%B4%D9%86%D9%87%D8%A7%D8%AF-%DA%AF%D8%B1%D8%AF%D8%A7%D9%84%DB%8C-%D8%AF%D8%B1-%D9%85%D8%A7%D9%87-%D9%85%D8%B1%D8%AF%D8%A7%D8%AF-%D8%A8%D9%87-%DA%A9%D8%AC%D8%A7-%D8%B3%D9%81%D8%B1/

گفته می شود وقتی در خواب عمیق هستیم بخش ناخودآگاه ما خود را بروز می دهد. مثلا می گویند آنها که روی شکم می خوابند بازیگوش و خونگرم هستند و آنها که بر پشت شان می خوابند ساکت و با ثبات و جدی هستند. اما به دور از هویت های شخصی، خوابیدن در کنار همدیگر نیز به طور ناخودآگاه می تواند نشاندهنده وضعیت عاطفی یک زندگی زناشوی نیز باشد.

البته نحوه خوابیدن یک زوج در رختخواب می تواند اصلا یک شکل نباشد. در طی روزهای مختلف یا حتی در دوره های مختلف زندگی زناشوی فرق کند. خستگی بیش از حد یا حالت روحی یا حتی غذای که خورده می شود نیز می تواند عادت خوابیدن در تختخواب را عوض کند ولی اگر کمی بیشتر به این موارد دقت کنیم شاید بتوانیم مثل روانشناسان و رفتارشناسان، متوجه جزئیاتی شویم که گوشه ای از حقیقت رابطه ما را تصویر می کند.

تصویر بالا که شبیه کنار هم چیده شدن قاشق هم نامگذاری شده است از نظر روانشناس مسائل زناشوی Corrine Sweet : «  در حقیقت اعلام نوعی محافظت از دیگری است. حدود ۲۰ درصد زوج ها این نوع کنار هم خوابیدن را تکرار می کنند و از حالت های مورد علاقه مردان است. هر چند بعضی زنان نیز حس مطبوعِ محافظت از مردان شان را نیز دوست دارند ایفا کنند»

مدتی که از رابطه زناشوی می گذرد زوج ها ضمن حفظ این حالت کمی از هم فاصله می گیرند تا خواب دلخواه شان را نیز داشته باشند. گاهی نیز یکی از زوج ها بیش از حد به گوشه کشیده می شود که شاید به نوعی تقلای بیشتر یکی از دو نفر برای ابراز علاقه بیشتر یا ناز کردن فرد دیگر است.

در تصویر بالا، در هم تنیدن بیشتر مربوط به دوران اولیه زناشوی است که عشقبازی و احساسات عاطفی حرف اصلی را می زند. این شیوه خوابیدن ممکن است ادامه نیز بیابد ولی از نظر روان درمانگر نیویورکی Elizabeth Flynn Campbell می تواند اتفاق خوبی نباشد چون نحوه به خواب رفتن شان را وابسته به موقعیت دیگری می سازد. برای همین پس از مدتی  به ترکیب هر دو گون  کنار هم خوابیدن منجر می شود.

در هم غلطیدن و گره خوردن پاهای زوج ها در دقایقی قبل از به خواب رفتن، نشانهِ خوبی از استحکام رابطه است. رابطه ای که صمیمت و استقلال فردی را همزمان در خود دارد.

پشت به نفر دوم خوابیدن ولی چسباندن بدن به همدیگر خوب است ولی زیاد غیرعادی نیست. معمولا زوج هایی که به تازگی زندگی مشترک را شروع کردند اینطور می خوابند و حدود یک سال تاریخ مصرف دارد.

در تصویر سمت راست تماسی بین بدن شان نیست و این البته خیلی هم خوب است. بر اساس جمعبندی تحقیق Corrine Sweet روانشناس، نشانه اعتمادی است که یک زوج به هم دارند و شبیه همان حس تصاویر قبلی است که گویای وابستگی زوج ها و همزمان استقلال شان است.

این حالت از نظر روانشناس و مشاور خانوادگی Shirley Glass در بغل همدیگر خوابیدن، حکایت عاشقانه های اولیه است و البته درجه بالای از رفاقت و صمیمیت است.

تماس پا یا تنیدن پاها در همدیگر، نشانه دوستی و صمیمیت است و اینکه زوج ها در زندگی همراه و همنظر و هم سلیقه هستند. به نوعی نیز گویای این حقیقت است که یکی از آنها عطش بیشتری برای دریافت عاطفه و حتی میل جنسی دارد.

گرفتن فضای بیشتری از تختخواب می تواند نشانه تسلط یکی از دو نفر باشد، البته اگر سرها در تخت مساوی هم باشند این خطر و نگرانی می تواند کمتر باشد. اما اگر یکی از زوج ها بدون توجه به دیگری بخوابد و حتی طرف مقابلش را به گوشه هل دهد و یا اگر سرش به لبه بالای تخت نزدیک تر باشد نشانه خودخواهی و تسلط فرد در زندگی زناشویی می تواند باشد.

What Your Sleeping Position With A Partner Says About Your Relationship By Elyse Wanshel

http://elitedaily.com/life/couple-sleeping-position-indicates/1160342/

مثلا همین خود من. چقدر دیگر همین خود من نیستم. چقدر یک تانزانیای دیگر شده‌ام. چقدر از توی خودم موجودات عجیب و ناشناخته درآورده‌ام. از خودم شگفت زده شده‌ام، از خودم ترسیده‌ام، از خودم ناامید شده‌ام، با خودم حال کرده‌ام. هی خودم‌های جدید توی خودم کشف کرده‌ام. هی توی کارم مانده‌ام. برگشته‌ام به عقب نگاه کرده‌ام -به عقب نگاه کردن کیلز- به چشم انداز روبه رویم نگاه کرده‌ام -این یکی هم کیلز- چشم‌هایم را روی خیلی چیزها بسته‌ام. خیلی چیزها آمده‌اند چشم‌هایم را بازکرده‌اند. مجبورم کرده‌اند به تماشا بنشینم. و همانطور در حال تماشا نابود شوم. تکه تکه شوم. گریه کنم و اسمسی بنویسم مبنی بر اینکه بعضی وقت‌ها زورمان به خیلی چیزها نمی‌رسد. و زورم نرسد اسمس را سند کنم. مثلا همین خود من که فکر نمی‌کردم یک روز همین خود من باشم چقدر چیزهایی که فکر می‌کردم یاد گرفته‌ام را یاد نگرفته بودم. چقدر بلد نشده بودم که انتظارات جان آدم را می‌گیرد. چقدر بلد نشده بودم به خاطر هیچکس از هیچ چیزی نباید گذشت. چقد انسان ها باشعور نمی‌شوند. چقدر از عکس‌های سرشار از شوآفتان بدم می آید -و فقط از عکس‌های سرشار از شوآف خودم خوشم می‌آید و از سرشار خودم و از خودم- چقدر آدم باید روی عقایدتان بالا بیاورد. چقدر از روابط چیپتان متنفرم. چقدر ابتذال روی پاهایتان نشسته و خونتان را می‌مکد. چقدر نمی‌میرید؟ تمام نمی‌شوید؟ چرا انقدر خودتان را گسترش داده‌اید که هرجا می‌رویم شمایید؟ کاش از توی شما هم یک شمای جدید دربیاید. قابل تحمل‌تر. آسیب کمتری زننده‌تر. یا جلوی چشم نباش‌تر. کاش یک شنل نامرئی کننده بکشم رویتان و روی جهان. خودم بمانم و خودم و آن یکی خودم و خودم‌های دیگرم.

گاهی مادرتان خیلی روی اعصاب است یا حتا توی اعصاب. به مادرتان گفتم که من در کل دنیاها تمام از دست دادنی هایم را از دست داده‌ام رفته، کاملا که دور شده رویش را برگردانده، رو به من میدل فینگر نشان داده و دیگر هیچوقت بازنگشته. اما خاطراتش مانده، چون خاطره چیزی است که می‌ماند و به تبع آن می‌گاید. گفتم اول کل چت هیستوری وایبرم پاک شد و بعد آرشیو وبلاگم پاک شد و حالا تو میگویی عمه مینا می آید اینجا و ناهار یک چیز مرغی داریم؟ بعد سرم را انداختم پایین و گفتم آی هو ناتینگ تو لوز. حقیقتا که ناتینگ تو لوز. مادرم گفت هر انسانی همیشه چیزی برای از دست دادن دارد و زندگی با ارزش است و فردا روز دیگریست. فقط مواظب باش امید کسی را ار او نگیری چون ممکن است آخرین چیزی باشد که دارد. بعد هم سخنرانی اش را مکتوب کرد و برای مجله موفقیت فرستاد و تبدیل شد به یک نویسنده موفق در زمینه 101 راه برای موفق بودن و مدیر یک دقیقه ای و قورت بده. و همینطور کاپ رو اعصاب ترین نویسنده اِور را گرفت و بعد هم بهمان مرغ داد خوردیم. آی هیت مرغ. آی لایک کتز. پرشین کرتز. یا برای اینکه نژاد‌پرستی نباشد تمام کت‌های کل دنیاها را. حتا آن کاکاسیاه‌هایشان را که احتمال دارد جن باشند. اوه اوه نژاد‌پرستی شد.

به نظر خیلی از مردان، هیچ چیز زیباتر از صورت طبیعی زنان نیست و این سلیقه حتی در یک دانشگاه انگیلسی بررسی نیز شده است. محققین با گرفتن عکس از زنان قبل و بعد از آرایش و نشان دادن آنها به شرکت کنندگان در تحقیق، پی برده اند که  همان زنان  بدون آرایش جذابتر شناخته شده اند. البته زنان با آرایش هم می توانند زیباتر شوند و حق شان است هر طور که احساس راحتی و اعتماد به نفس می کنند رفتار کنند. در ضمن بعضی شرایط نظیر محدودیت های لباس و حجاب نیز زنان را  وا می دارد تا از طریق آرایش از حداقل فرصت بیشتری استفاده را برای  خود فراهم کنند تا احساس خوب از ظاهر خود داشته باشند.

با این وجود اجازه دهید دلایلی  که بر طبیعی بودن و آرایش خیلی کم وجود دارد را با هم مرور کنیم:

اعتماد به نفس

زنانی که با غرور  تمام صورت خودشان را به همان شکل طبیعی نگه می دارند از اعتماد به نفس خوبی برخوردار هستند و از  نظر Craig Malkin معلم روانشناسی دانشکده پزشکی هارواد ، اعتماد به نفس، باعث جذابتر شدن زنان می شود.

حس صمیمیت

اگر زنی در حین اشنایی با یک مرد آنقدر راحت است که بدون آرایش خود را ابراز کند نشان می دهد که حس صمیمی بین شان در حال شکل گرفتن است

فروتنی

دکتر محقق روانشناسی Alex Jones از دانشگاهی در پنسیلوانیا اذعان می کند که  از دید مردم، زنان بی ارایش یا کم آرایش  خاکی و فروتنی هستند. یکی از شواهد منطقی این است که مردم می گویند فردی که وقت کمتری برای جلوه خود تعیین می کند احتمالا از خودخواهی کمتری برخوردار است.

زیبای طبیعی

یکی از نشانه های غریزی که مردان را مجذوب خود می کند سلامت زنان است. رنگ طبیعی گونه ها و چشمان آرام و لب های خندان ملاک های طبیعی برای زیبای زنان هستند.

ماجراجو و پر تحمل بودن

زنانی که از نشان دادن لکه و پیس ها و همیشه صد در صد مرتب و کامل نبودن، نمی هراسند نشانه خوبی از  روبرو شدن با سختی ها، اهل ماجراجوی و همسفر خوب بودن  را بروز می دهند.

ارتباط راحت تر

از نظرCraig Malkin زنانی که همواره با آرایش کامل و لباس رسمی ظاهر می شوند از نظر مردان، غیرقابل دسترس هستند ولی زنان با آرایش ساده و رفتار و هیئت معمولی، مردان را از لاک دفاعی خارج می کنند و جرئت آشنایی و معرفی خودشان را بیشتر می بینند.

درخشش شخصیت

تجربه بعضی زنان نشان داده است که تماس شان با جمع وقتی که آرایشی ندارند تمرکز خودش و بقیه را بر روی شخصیتش ایجاد می کند و این فرصتی است برای آنها که از شخصیت خاصی برخوردارند تا بدرخشند.

نجیب تر

محقق روانشناس دکتر رابرت بوریس از دانشگاه Northumbria انگلیس می گوید آرایش سنگین در  وهله اول زنان را از نظر جنسی مورد قضاوت قرار می دهد و به نظر می رسد زنان با آرایش خیلی کم، معصوم و نجیب تر به نظر می رسند. به گفته وی، مردان طوری شخصیت شان طوری تحول یافته است که به دنبال شریک زندگی برای طولانی مدت هستند برای همین طبیعی بودن و سادگی آرایش را به طور غریزی و ناخودآگاه  به ماندگاری و تعهد زناشوی ربط می دهند.

۱۱ Reasons Women Look Gorgeous without Makeup

http://www.menshealth.com/sex-women/why-women-are-beautiful-without-makeup

    جمعیت ِ تنهائی یعنی مردمانی با سرانه‌ی دل‌تنگی خیلی زیاد . خیلی بالاتر از حد ِ دل ...

.

Ayda shared this story from زاناکس.

انقدر جمعه است که انگار آخرین بار است خورشید غروب می کند