Peyman

* مامان با کمی فاصله ایستاده بود پشت پنجره و از گوشه پرده بیرون را نگاه می کرد. گفتم «میترسم...» . از همان لبخندهای الکی که گوشه لبهایش به جای بالایی، پایینی می شود زد و گفت « نترس. ما رو که نمی تونه بلند کنه». همان موقع کاج همسایه داشت توی هوا سالسا می رقصید!

*روی شکم دراز کشیدم و سعی کردم ادای آدم های ریلکس را در بیاورم. یک جورهایی هم حواسم بود که چشمم به شیشه میز تلویزیون نیفتد و انعکاس رعد و برق را توی آن نبینم. بعد هی دو ثانیه یک بار گوشی ام را نگاه می کردم و تعداد آدم هایی که می دانستند از رعد و برق می ترسم را با صد جور ضرب و تقسیم حساب می کردم و به خودم می گفتم « چرا هیچکی پیام نمیده "نترس.چیزی نمیشه" ؟»

*خدایا مرا مستقیم پرت کن توی جهنم، همه کارهای خوبم را هم اضافه کن به لیست کارهای خوب آقای ادیسون که کمی بیشتر توی بهشت به او خوش بگذرد لطفا. خب؟

*شکستن 80 درصد درختان کوچه، 5 ساعت و نیم قطعی برق, خرد شدن شیشه های ساختمان تازه ساخت، کنده شدن سقف پل عابر انتهای کوچه،ولو شدن بساط دوشنبه بازاری ها وسط بلوار و چند صد کیلو زباله و کاغذ و کیسه های سرگردان در هوا از کوچک ترین پیامد های طوفان در محله ما بود. حالا به همه این قضایا این را هم اضافه کنید که آقا و خانم همسایه وسط رعد و برق ایستاده و اند و در مورد اینکه چرا آب زباله هایشان می ریزد روی پله ها به هم فحش خواهر و مادر می دهند!

دو ساعت پیش که توی تهران، چند دقیقه‌ای، آخرالزمان شد، آسمان آفتابی، در ساعت پنج عصر، سیاه شد. جمعیت ِ در حال ِ ترکیدن ِ تهران، به ناگه پر از اضطراب شد. زنی داشت توی خیابان بلند بلند دعا می‌خواند و می‌دوید و هی مدام جیغ می‌کشید؛ یک ورقه‌ی آلمینیومی بزرگ که داشت به آخر الزمان شدن کمک می‌کرد، توی آسمان دنبال زن کرده بود. در همین حیص و بیص که من داشتم به وحشت زن می‌خندیدم، جهیدم توی مترو. با آسودگی روی پله‌ی برقی ایستاده بودم و با لبخندی کج داشتم هندزفیری‌ام را توی گوش‌هایم می‌چپاندم و اصلا حواسم نبود که در ساعت پنج عصر دارم مدام به زیر و زیر و زیرتر ِ زمین می‌روم. وقتی لمیدم روی صندلی ایستگاه مترو و برق ایستگاه پت و پت کرد و هی چشمک زنان آخر الزمان را به یاد امثال من که زیر زمین بودند انداخت، ناگهان ترسی جانکاه تمام وجودم را فرا گرفت. ترس از منفجر شدن یک بمب درست در اعماق زمین آن هم در ساعت پنج عصر ِ آخرالزمان؛ بمبی ساخته‌ی دست بشر و نه هیچ بلای طبیعی. راستش را بخواهید هیچ دلم نمی‌خواست پیکرم در یک قبر دسته جمعی آن هم صدها متر زیر زمین دفن شود و قرن‌ها بعد یک دانشجوی زپرتی سوسول با فرچه‌ی مسخره‌اش همان طور که دارد تاریخ را وسط چهارراه ولیعصر ما، بازیْ بازیْ پژوهش می‌کند و اصلا هم به مخیله‌اش نمی‌تواند برسد که این چهارراه چه جایگاهی در ذهن ما دارد، و همان‌طور که تمام حواسش به دختر لوس همکلاسی‌اش است، استخوان‌های من را کشف کند. به همین دلیل با همان شتابی که وارد اعماق زمین شده بودم، به بیرون مترو جهیدم و در به در دنبال زنی گشتم که بلند بلند دعا می‌خواند و توی خیابان می‌دوید. می‌خواستم من هم دنبال او بدوم و بلند بلند دعا بخوانم. اما اثری از او نبود.. نه از او و نه از ورقه‌ی آلمینیومی‌ای که دنبالش کرده بود. آسمان به شکل رگباری می‌بارید و آخر الزمان تمام شده بود.

عکس: امروز، تهران، در ساعت پنج عصر.

پسرهای غمگین را دوست دارم و دخترهای غمگین را دوست ندارم. دخترهای غمگین از تعداد مشاورین املاک و راننده‌های تاکسی و طرفداران جاستین بیبر بیش‌ترند. دخترهای غمگین را هرجا که سر، تکان بدهی و نگاهی به پشت سرت بیندازی می‌بینی.

پسرهای غمگین اما خاص و خوبند.  پسرهای غمگین شبیه بهرام رادانند در فیلم علی سنتوری، شبیه همان پسری‌اند که  اولین بار برای دیدنم آمد توی یکی از کوچه‌های بن‌بست اقدسیه و من تا قبل از آمدنش، بابت موهای بلندم که در پارک چیتگر بوی چوب سوخته گرفته بود، خجالت می‌کشیدم اما وقتی دیدمش نفس راحت کشیدم و با خودم گفتم: یک پسر غمگین دیگر! و می‌دانستم یک پسر غمگین ابدن از بوی چوب سوخته در ماشینش ناراحت نمی‌شود.

پسرهای غمگین را دوست دارم. تعدادشان زیاد نیست. نمی‌توانی هروقت که اراده کردی یکی‌شان را به دست بیاوری. آن‌ها معمولن شبیه همَند. مثل همان پسری که در هواپیما در ردیف کناری‌ام نشسته بود. من داشتم کیف لپ‌تاپم را با تقلا زیر صندلی جلو جا می‌کردم که دیدمش و با خودم گفتم آه... این پسر چه‌قدر غمگین است. پسری که با هیچ‌کس، با من و نه حتا شما دوست عزیز حرفی نداشت. به روبه‌رو خیره شده بود و وقتی نتوانستم آب معدنی‌ام را باز کنم، بطری را از دستم گرفت، چرخاند و بدون این‌که نگاهم کند داد دستم. پسرهایی که به دخترهای بغل دستی‌شان در هواپیما نگاه نمی‌کنند، غمگینند. و او در ساعت 12 صبح غمگین‌ترین مسافر هواپیما بود.

پسرهای غمگین تعدادشان کم است و کم بودنشان خوب است و خوب بودنشان برای یک رابطه‌‌ی معمولی کافی‌ست. پسرهای غمگین، سروصدا راه نمی‌اندازند. هیاهو ندارند، حوصله ندارند آکادمی گوگوش نگاه کنند و عاشق روشنا شوند. لازم نیست برایشان سِت خز کیف و کمربند چرم مشهد بخری. لازم نیست برای این‌که دوستت بدارند، یک روز غروب در بیمارستان لاله، پروتز سینه بگذاری. دلشان به همین‌قدر که هستی خوش است. پسرهای غمگین وقتی صبح‌ها توی لاحافشان غلت می‌زنند، برایت اس‌ام‌اس می‌فرستند: بیداری؟ و تو توی لاحافت غلت می‌زنی و بیداری. پسرهای غمگین، اس‌ام‌اس بعدی را سند نمی‌کنند. همین‌که صبح است و تو بیداری کافی‌ست.

پسرهای غمگین خوبند. قلبشان را می‌شود لمس کرد. مثلن پسر غمگین دیگری را می‌شناسم که در یک پاساژ در نیاوران عطر می‌فروشد. اسمش را گذاشته بودم آقای عطرفروش. پسر غمگینی که عطرهایش را با لبخندهای تلخ می‌فروخت. خوش‌قلب بود و دوستش داشتم. چند روز مانده به کریسمس برایش دوتا عروسک پاپانوئل خریدم و بهش دادم. الآن آن دو تا عروسک روی پیشخوان مغازه‌ی آقای عطرفروش نشسته‌اند و خوب می‌دانند صاحبشان، غمگین‌ترین مرد آن دور و اطراف است.

پسرهای دل‌شکسته‌ای را که نامزدشان بهشان خیانت کرده بود و کادوی تولدم، لباس مارک‌دار نامزد قبلی‌شان بود، با تخفیف دوست دارم. پسرهای فقیری را که در اسکندری جنوبی باهاشان نشستم و بلند شدم و برایم نمایش‌نامه خواندند و من هی توی خودم گریه کردم، دوست دارم. پسرهای تنها را که آمده بودند تست تئاتر بدهند و کسی را نداشتند که کتشان را بدهند دستش برایشان نگه دارد، تا آن‌ها تست بدهند دوست دارم. پسرهای خسته را که کارشان به جایی کشیده بود که توی صورت پدر آشغالشان کشیده بزنند دوست دارم.  اما پسرهای غمگین را از همه بیش‌تر دوست دارم. پسرهایی که با غمشان دوستند، باهاش کنار آمده‌اند. پسرهای غمگین توی هواپیما که بهم می‌گویند آهنگم را با صدای آهسته گوش کنم تا مبادا به گوشم آسیب برسد، پسرهای غمگین ایستاده در صف قهوه‌فروشی زیر پل حافظ را. پسرهای غمگینی را که از پنجره‌ی طبقه‌ی پنجم، شهر را نگاه می‌کنند و جای فکر کردن به محبوب آزار رسانشان، سعی می‌کنند چهره‌ی دختری را که  بلوز بافتنی قهوه‌ای پوشیده بود و  توی هواپیما آن‌ها را پسر غمگین صدا زده بود، به یاد بیاورند.

آی آدمها! چرا در گفتگو، سکوت زشتتان است؟

براش از زعیم گُل سفارش دادم. اهالی خونه ازم که پرسیدن گُل واسه چی سفارش دادی، گفتم می‌خوام برم بزرگ‌داشت عموزاده خلیلی. قرار بود همه سوپرایز بشن از اومدنش.  صبح ساعت هفت و نیم باید تو فرودگاه منتظر اومدنش می‌شدم. تنها کسی که می‌دونست داره میاد من و حمید بودیم. شش‌و‌نیم حمید اومد دنبالم. اول رفتیم حلیم بخریم. همه جا بسته بود. از خیرش گذشتیم و رفتیم سمت فرودگاه.

عوارضی رو که ردکردیم یه دفعه یاد خودمون افتادم. یاد اون عصری که شبیه همین صبح زود، خاکستری بود. ما رسیده بودیم همدان و بچه‌ها می‌خواستن برن دست‌شویی. باد سرد میومد و ما رو تو خودمون مچاله می‌کرد. مثل همه‌ی سالایی که از جاده‌ی همدان رد می‌شدیم، تو مجتمع تفریحی الغدیر زدیم کنار. بچه‌ها رفتن دستشویی و ما از مغازه‌ی بین راهی بغل مسجد و دست‌شویی، تخم‌مرغ و تن ماهی و سیب زمینی سفارش دادیم. نوشیدنی انگور قرمز هم گرفتیم. گربه‌ها رو هم صدا زدیم و همگی دور هم، روی صندلی‌های سنگی جلوی مغازه غذا خوردیم. توی راه فرودگاه هی یاد اون سفر افتادم که با حساب من، یک سال و خورده‌ای پیش بود اما نمی‌دونم چرا فک می‌کردم به این دوری نیست. انگار همین یک ماه پیش بود که همه، هنوزم باهم بودیم. باهم می‌رفتیم مسافرت. باهم توی راه همدان غذا می‌خوردیم و بعد خوردن آب انگور حالمون بد می‌شد و قاه‌قاه می‌خندیدیم. یاد خودمون افتادم که من همیشه صندلی عقب بودم و اون صندلی جلو. تا رسیدن به تهران نمی‌خوابیدیم. حرف می‌زدیم. از هر دری... یاد مه گردنه‌ی اسدآباد افتادم که هیچ‌کدوممون باورش نمی‌کردیم. مه به اون غلیظی؛ مه به اون نزدیکی...

توی فرودگاه،  بین اون همه مسافر که دیدمش، نه بابت دوری نه بابت دل‌تنگی، نه بابت این‌که کسی از خون خودم بود که از پشت شیشه نگام می‌کرد، نه به خاطر شباهت گاهی زیاد و گاهی کممون، نه برای کسی که هر روز می‌دیدمش و حالا نمی‌دیدمش،  فقط و فقط بابت سفر همدان و جاده و مجتمع تفریحی الغدیر زدم گریه. بابت این‌که فکر می‌کردم از اون سفر و دور هم سیب‌زمینی و تخم‌مرغ خوردنمون چیز زیادی نگذشته بود اما در واقع خیلی گذشته بود. خیلی گذشته بود.

موهایم را کوتاه کرده‌ بودم. همین را برایش نوشتم و روی ارسال کلیک کردم. برایم نوشت حیف بود. همه‌چیز حیف است. برایم نوشت تا جوانی را هدر ندهی نمی‌توانی ارزشش را بدانی.  نوشت خاله سیزده سال پیش، موقع چرخاندن قاشق چوبی توی ماهیتابه‌ی سبزی‌های نیم‌سرخ بهم نهیب زده بود مواظب جوانی‌ام باشم.

برایش نوشتم، آره راست می‌گویی. آدم باید مراقب جوانی‌اش باشد اما هیچ جوانی توی دنیا نبوده که بتواند از این اتفاق خوب نگه‌داری کند. برایش نوشتم راست می‌گویی. جوانی را باید تمام و کمال هدر بدهی تا بفهمی‌اش. باید بروی تویش، تا آخرین قطره تمامش کنی و بعد که از تویش بیرون آمدی بفهمی که دیگر جوان نیستی و حرف خاله در سیزده سال پیش چه بوده!

برایم نوشت لندن تاریک و سیاه است. سازمان هواشناسی گفته هوا تا چند روز آینده خوب نیست. نوشت لندن مرطوب است; از مترویش می‌ترسد؛ از سیاه‌پوست‌های آوازخوان و سفیدپوست‌های مست هم همین طور. نوشت یک روز یک پرنده را تنهای تنها روی خطوط سیم‌ دیده و همین‌طوری الکی چهل‌و‌پنج دقیقه گریه کرده. برایم نوشت کیف پولش را توی یک میدان کوچک گم کرده و عکس‌های بچگی‌مان را برای همیشه از دست داده.

برایش نوشتم چه جالب! کسی که کیفت را پیدا کند عکس یک خارجی را با تعجب نگاه می‌کند و سعی می‌کند با کمی فکر، ملیت بچه‌های ریزه میزه‌ی توی عکس را تشخیص دهد. برایم نوشت چه‌قدر داستان می‌بافی! پس هنوز هم داستان می‌بافی.

مکث کردیم. پشت مانیتورهایمان ساکت شدیم. با گوشه‌ی ناخنمان بازی کردیم و ساکت شدیم. بعد برایم نوشت: ولی خسته‌ام. از «ولی» اول جمله‌اش خوشم آمد. برایش نوشتم: ولی منم خسته‌ام. داشت برایم جمله‌ی جدید تایپ می‌کرد. هنوز چیزی برایم نیامده بود. رفتم دست‌شویی. وقت برگشت، توی آینه خندیدم. روی لپ راستم، موقع خنده چروک می‌افتاد. زیر چشم چپم هم همین‌طور. ترسیدم. از پیر شدن و جوان نبودن ترسیدم و سریع رفتم توی اتاق تا همین‌چیزها را برایش بنویسم. نوشته بود: این‌جا داره بارون میاد. پنجره رو باز گذاشتم. ادامه‌ی حرف‌هایش نیامده بود. زیر صفحه نوشته بود که مخاطبم مشغول تایپ است. پنج دقیقه صبر کردم. چیزی ننوشت. انگار روی تایپ کردن قفل کرده بود. باز هم منتظر شدم. می‌خواستم از چروک‌هایم برایش بگویم. نگفتم. نوشتم هستی؟ نبود. کامپیوترم را خاموش کردم و توی تختم دراز کشیدم و به این‌که دارد آن سر دنیا جوانی‌اش را تک و تنها هدر می‌دهد فکر کردم. شاید هم جوانی‌اش هدر نمی‌رفت. داشت رشته‌ی خوبی می‌خواند. به زودی برمی‌گشت. بازهم باهم بودیم. می‌آمد این‌جا و از شلوغی بی‌آر‌تی و مترو نق می‌زد و من زیر گوشش می‌گفتم چی شد! از متروی لندن شکایت می‌کردی!

*

فردا هم جواب پیغام‌هایم را نداد. توی وایبر آن‌لاین بود اما پیام‌هایم را نمی‌دید. ترسیدم. به موبایلش زنگ زدم، جواب نداد. مامان می‌گفت نگرانی ندارد. شاید رفته خارج شهر. شاید پروژه دارد. به مادرم نگفتم صفحه‌ی اینترنتی‌اش، بار آخر روی حالت «در حال تایپ» باقی مانده بود. برای مامان نگفتم برایم نوشته بوده خسته است و لابد کم آورده. برایش نگفتم شاید چندان هم از این‌که پروفسور صدایش کنند راضی نیست. مامان تلفن را برداشت. شماره‌ی فامیلمان را گرفت. گفت برود سراغش و بعد هم ما را خبر کند.

*

همان غروب پررنگی که پنجره‌ی خانه‌اش باز بود و از بیرون صدای آمدن باران می‌آمد، همان غروب که از سر کار برگشته بود، شیرقهوه درست کرده بود و  کیف دستی‌اش را بی‌ترس از آلوده شدن میز ناهار خوری، همان رو رها کرده بود، همان بعدازظهر که  تازه موهایم را کوتاه کرده بودم و داشتم بهش می‌گفتم که از مدلش راضی نیستم، همان بعدازظهر تاریک چسبناک، همان بعدازظهر خیس غمگین، او که مثل آن اوایل مهربان و مثل این آخرها غمگین بود، «درحال تایپ» از دست رفته بود.

پشت میز کوچک گردی که جلوی پنجره بود سرش افتاده بود روی لپ‌تاپش و از دست رفته بود. دکترها علت مرگش را ایست قلبی تشخیص داده بودند. برای دکترها او تنها یک گزارش فوت بود. نه به گل‌های ریز پیراهنش نگاه کرده بودند و نه به ناخن‌های کوتاه و کوچکش توجهی نشان داده بودند. جلوی اسم عجیب‌غریب و بیگانه‌ی او نوشته بودند: ایست قلبی و نمی‌دانستند او جوانی‌اش را به قول خودش هدر داده و پشیمان بود...

وقتی خبر مرگش را دادند تا توانستم او را تصور کردم. سرش را که به آرامی گذاشته بود روی میز، طوری که انگار داشت پرنده‌ای تنها را روی سیم می‌دید. موهایش را که پخش و پلا شده بود. چشم‌هایش را که غمگین نشانش می‌داد و انگشت‌های لاغر و ناخن‌های کوچکش را که تا چند لحظه قبلش مشغول تایپ چیزی بود.

جمله‌ی آخری را که برایم فرستاده نشده بود، بعداً برایمان خواندند. از پشت تلفن آرام و شمرده شمرده: «می‌دونی، یکم دیگه این‌جا بارون بباره، لندن رو مه می‌گیره. مه تا پنجره‌ام پایین میاد. باورت می‌شه؟»

اینجا را برعکس اگر کنی، قشنگ می‌شود. آدم‌ها را برعکس اگر کنی قشنگ‌ می‌شوند. این همه استیصال می‌شود آرامش. و اندوهی که صمیمانه توی خیابان‌ها قدم می‌زند، می‌شود شادمانی. و دست‌های جدا افتاده‌ی من از دست‌های تو، می‌افتد روی دست‌های دور از تو که اگر برعکسش کنم می‌شود نزدیک. اینجا را برعکس اگر کنی قشنگ می‌شود. زنی مشکی پوش دارد توی گرمای آفتاب روسری‌اش را جلو می‌کشد. کودکی آن طرف‌تر دارد ثانیه به ثانیه بزرگ می‌شود و من روی نقشه‌ی جغرافیا به دورترها نگاه  می‌کنم. به یک بند انگشت فاصله تا.. تا.. «ببخشید آقا! تا می‌سی‌سی‌پی چند ساعت راه است؟» همین لحظه کودکی روی خط استوا می‌میرد و قطره‌ای عرق از کنار شقیقه‌ی زن مشکی پوش می‌افتد توی ونک. دختری می‌کوبد تخت سینه‌ی معشوقه‌ای، پسری، عابری، مزاحمی... کسی. آفتاب می‌تابد. ونک بی‌تابِ تماشای بوسه‌ای است. دو معشوقه، دو نفر، دو آدم.. دو کس. و هیچ‌کس خوب نیست. اینجا را اگر برعکس کنی قشنگ می‌شود، آن وقت نوازنده‌ی محزون کنار خیابان دیگرغمگین نمی‌نوازد. و هیچ دختری غمگین نمی‌ماند از نتوانستن تکان دادن پرچم کشورش توی استادیوم. پرچم را که بچرخانی... ـ عده‌ای آن طرف‌تر دارند شرط‌بندی می‌کنند. کسی بلند گفت: ایتالیانو! ـ  با من برعکس باش دوستِ من... دوستم داشته باش دوستِ من.. اینجا اگر عشق‌ها را برعکس کنی، می‌شود... می‌شود عشق.

به زنی که بار دارد، از زندگی بار دارد، حواست بیشتر باشد. نگذار عریان ببیند «ته که باری ز دوشم برنداری»، نگذار ادامه را توی دلش بخواند «میان بار، سربارم چرایی!». می‌دانی چه دلی سبک می‌کند یک‌کلمهٔ مهربانانهٔ تو؛ مرد! بنشانش به غزلهای سعدی. حافظش باش.

*چارلز بوکوفسکی

روزهــاے بـارونـے رو خیلے "دوست دارَمـ"

راهنمایی که بودیم عادت داشتیم وسط حیاط روی زمین بنشینیم. کاری که تا سال قبلش خنده دار و حتی بی ادبی به نظر می رسید بکهو شده بود عادت دویست سیصد تا از شاگردهای مدرسه و زنگ های تفریح سر گیر آوردن یک وجب جا روی زمین دعوا می شد گاهی. هر روز هم معاون مدرسه مان می آمد و بین بچه ها قدم می زد و هی تاکید می کرد که روی زمین نشینید بعدا کمر درد می گیرد و هزار تا مرض دیگر، در ادامه حرف هایش ما را با این صفت خطاب میکرد "کله ماهیتابه ای ها!" .

راست می گفت بنده خدا.آن سال مد شده بود همه بچه ها موهایشان را می آوردند جلوی پیشانی و بعد با یک عالمه ژل یک جوری پیچش می دادند که واقعا شبیه دو تا ماهیتابه روی کله میشد. یا سال قبلش که خروسی مد شده بود. یا سال بعدش که سوسکی مد بود و همه موهایمان را جمع می کردیم بالا و بعد از دو طرف چند تار شبیه شاخک های سوسک می ریختیم دور و برمان. در مورد لباس هم بساطمان همین بود. یک سال صبر می کردیم که ببینیم چه رنگ و مدلی از مانتو یک دفعه می ریزد توی بازار که ما هم حمله کنیم برای خریدنش. از هر کس هم می پرسیدی، جوابش یک کلمه بود "مد" .چیزی که حتی انسان های اولیه هم با آن آشنایی دارند.برای اثبات حرفم می توانید به شلوارهای پلیسه دار باباهای مهربانتان و مانتوهای بلند و اپل دار مامان های دوست داشتنی تان توی عکس های قدیمی رجوع کنید.

اما چند وقتی می شود که حس می کنم اوضاع فرق کرده. دیگر توی مترو همه دخترهای کناری و روبرویی ام لباس یک رنگ و یک مدل نپوشیده اند. دیگر همه آدم ها کله شان شبیه یک مدل خاص از جانوران نیست. دیگر کسی به خاطر "مثل بقیه نبودن" برچسب "عقب افتادگی" نمی خورد. همه این ها خوشحال می کند. اینکه این روزها اگر قرمز بپوشی یا آبی یا زرد یا مشکی فرقی برای کسی ندارد، اینکه اگر لباست بلند و گشاد باشد یا کوتاه و تنگ کسی با تعجب نگاهت نمی کند، اینکه این روزها هم کتانی های بزرگ ورزشی روی بورس است و هم کفش های ظریف دخترانه، اینکه چه آرایش غلیظ بکنی و چه آرایش ملیح و چه بی آرایش باشی کک کسی نمی گزد، اینکه موهایت را از هر طرف شانه کنی ، روسری یا شال یا مقنعه سرت باشد یا لاک های لنگه به لنگه بزنی حتی ، هیچ کس نمی پرسد "چرا؟" ، همه   این ها خوب و خوشحال کننده است.

وقتی می بینم دخترهای هم و سن سال من همه مدل و همه رنگ لباسی می پوشند و هر چیزی را با هر چیز دیگری ست می کنند و هر جور که راحت ترند خودشان را درست می کنند ذوق می کنم. خوبی اش این است که اگر دلیل این کارشان را بپرسی می گویند "چون قشنگه". همین که فهمیده ایم قشنگ بودن خیلی بهتر از مد بودن است جای شکر دارد. همین که داریم "قشنگی و راحتی و حرف خودم" را جایگزین " مد و کلاس و چون بقیه میگن" می کنیم یعنی خیلی جلو افتاده ایم. هر چند این روزها هم چیزهای جدیدی مثل جراحی های زیبایی بدجور دارد مد می شود اما کاش این مد شدگی کلا بیفتد از سر همه مان و روزی برسد که ما با دماغ های بزرگ و گونه های کوچک و لب های نه چندان برجسته هم احساس قشنگی کنیم...

If you live in the northern part of the world hopefully you will start to see some signs of spring soon. I know where I live we still have some of the yucky cold white stuff but I got flowers for my birthday and they brightened my week, so I was inspired to do a collection of them to brighten yours!

Even if you’re in the southern half of the world you can still enjoy pretty flowers and know they’ll be back soon. Can’t you just smell them?

Enjoy!

By Republic of Korea

By Tim Hamilton

By Mike Mozart

By Davide Simonetti

By Ross Manges Photography

By slack12

By ZakVTA

By Jeff Kubina

By Maurice Perry

By Mike Keeling

By Xavier

By Agustin Rafael Reyes

By Steve Wall

By Gwen Harlow

By nutmeg66

By Chris Gin

By Brian Carson

By MARCOS VASCONCELOS

By casch52

By Jose Maria Cuellar

By David A. LaSpina

By LadyDragonflyCC – >;<

By Ferruccio Zanone

By Daniel Kulinski

By mendhak

By ruben alexander

By aussiegall

By George Thomas

By Rachel

By J Labrador

By Jim Nix

By kataaca

By Cath in Dorset

By Steve Corey

By Lisa Plymell

By keeva999

The post A Collection of Spring Flower Photos to Brighten your Weekend by Darlene Hildebrandt appeared first on Digital Photography School.

موسیقی اصیل ایرانی کنار مثنوی، قصیده و غزل ایستاد و با آنها گفت‌وگو کرد. اما نتوانست با «چارانه» (رباعی) همگام شود. قطعات ماندگار موسیقی ایرانی مثل همان قصیده و مثنوی و در نهایت غزل پر از پیام و پند و حکمت‌اند که توان واگویی در قطعات کوتاه را ندارند. آنگونه که در کوتاه‌ترین متن ممکن، قطعه‌ای آفریده شود.
در زمانه‌ی کوتاه‌گویی و کوتاه‌نویسی (مینیمالیسم) خیام در جهان بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته، در ایران و در موسیقی ایرانی هم این رویکرد شکلی و اندیشگی به خیام دیده می‌شود.
آفرینش قطعات کوتاه به‌ویژه با ورود جوان‌ترها که به ضرورت کوتاه‌گویی و کوتاه‌نویسی در دنیا آگاهند، بیشتر مورد توجه قرار گرفت.

یکی از این نمونه‌ها آلبوم «خیام و مینیمال» است. آهنگساز این اثر «پوریا شیوا‌فرد» تصویری از ساختار کلی کتاب «رباعیات خیام» را در اثرش بازتابانده. او قطعه‌های کوتاه آفریده، اما در امتداد هم. به‌گونه‌ای که یک پیکره‌ی واحد را تشکیل دهند. اما در گراف موسیقایی‌اش می‌بینید که این قطعه‌ی بلند، قدم به قدم، فرود می‌آید و ما را از یک رباعی به رباعی دیگر می‌رساند.
خواننده‌ی آلبوم «خیام و مینیمال» حسین علیشاپور است. اثری در نوع «موسیقی اصیل ایرانی»

در دومین آلبوم گروه مانوشان «می‌رقصم آوازت را» یک قطعه‌ی خیامی شنیدنی، گنجانده شده. «چرخ» با آهنگسازی آیدا نصرت و بابک امیرمبشر و دوتار و سه تار کیوان جهانشاهی و سازهای ضربی حبیب بوشهری. خواننده‌ی چارانه‌ها «آیدا نصرت» است.
این آلبوم و قطعه‌ی خیامی‌اش، مورد توجه علاقمندان به موسیقی فیوژن بوده است.

سال ۹۳ دانشنامه‌ی «فردریک لونورمان» فرانسه به سازندگان آلبوم موسیقایی «اینک از امید» نشان خیام اهدا کردند.
«صادق‌شیخ‌زاده» خواننده‌ی این اثر به خاطر آواز بر روی اشعار خیام و ارائه تکنیک‌ها و بیان مناسب، موفق به کسب نشان درجه یک خیام از این دانشنامه شد.
این آلبوم پخش مناسبی در داخل کشور نداشته و بیشتر متکی به فروش در فروشگاه‌های مجازی بوده. با این حال چندی اعلام شد، «اینک از امید» به چاپ دوم رسیده است.

از خیام‌خوانی علیرضا قربانی و درصف حمدانی خواننده‌ی تونسی، بسته‌هایی پراکنده منتشر شده بود. اما حالا از این خیام‌خوانی‌ها مجموعه‌ای گردآوری و منتشر شده. «سرمستی» اثر جدیدی نیست؛ حاصل کنسرتی است که در فرانسه برگزار شد.
پیش از این نمونه‌ای از خیام‌خوانی این دو را در ماتینه منتشر کرده بودم. اما حالا به بهانه‌ی انتشار این مجموعه یکی دیگر از این بسته‌ها را با صدای قربانی و حمدانی منتشر می‌کنم.

پی‌نوشت:
۱-انتشار موسیقی‌های خیامی امسال کمی به تاخیر افتاد. از این رو از شما پوزش می‌خواهم.
دلیل مشکلات موجود برای بارگذاری بسته‌های موسیقی در فضاهایی بود که شما به راحتی و بدون محدودیت به آن دسترسی داشته باشید. این خواسته‌ی زیادی نیست. اما در وضعیت کنونی گویا برای ما بزرگ است.

۲-همچنان از شما دعوت می‌کنم اگر موسیقی خیامی سراغ دارید که در فهرست ماتینه منتشر نشده، آنرا به من و دیگران معرفی کنید.

مجموعه ای از موسیقی‌های خیامی

ارسال نظر سریع

در وضعیتی که خیلی ها قفل فرمان را به عنوان اسلحه و عینک آفتابی را به عنوان تزیینات مو استفاده می کنند، چرا من باید از اینکه به قصد استفاده از اینترنت و چک کردن ایمیلم، بین کلاس ها به کتابخانه می روم خجالت بکشم؟

نشسته بودیم با مامان دم توت فرنگی ها را می چیدیم که برای مربا شدن آماده شان کنیم. هر پنج تایی که مامان برگشان را می کند در ازایش من فقط یکی می کندم، بعد چهار تا از توت فرنگی هایی که مامان حاضر کرده بود و ریخته بود توی کاسه را می خوردم و این طوری یک به یک مساوی می شدیم! مامان هم فقط چشم غره می رفت و می گفت «نمیخواد کمک کنی» بعد دو تایی می خندیدیم.

رسیده بودیم به ته ظرف تقریبا، که یکدفعه یک حلزون نقطه ای از اینها که کل هیکلشان از یک عدس هم کوچک تر است از ته ظرف برایم دست تکان داد. ذوق کردم و به مامان گفتم « اینجااااارووووو» . مامان سریع ظرف را هل داد طرفم. گفت « برش دار. حالم بهم خورد. اه. برش دار دیگه. مرده. همه توت فرنگیامون حلزون مرده ای(!) شد!» من همینطور که با تعجب نگاهش می کردم هی تاکید کردم که نمرده و برایم دست تکان داده.مامان مثل اینکه به یک بیمار روحی روانی نگاه کند نگاهم کرد و بعد کاسه توت فرنگی های بی دم را برداشت و رفت به آشپزخانه و از آنجا داد زد « بقیه توت فرنگیا مال خودت. عشقتم بردار بنداز تو باغچه. نیاریش اینجا ها!» و در ادامه حرف هایش برای هزارمین بار در طول این بیست و خرده ای سال زندگی ام تکرار کرد که « تو باید زن حضرت سلیمون می شدی! یا خواهرش! یا یکی از فک و فامیلش. آخه حیوون و حشره و جک و جونور هم دوس داشتن داره؟!»

من در همان حین که صدای مامان از آشپزخانه می آمد و توت فرنگی های دم دار نشسته توی دهانم له می شد، حلزونه را برداشتم و گذاشتم روی ناخنم که ازش عکس بگیرم. حلزونه دوباره آمد بیرون و برایم دست تکان داد. داد زدم « ماماااااااااان. بیا. داره بای بای میکنه باز» . مامان هم با صدای بلند تری داد زد « بندازش دووووووووور» .

 تصور اینکه یک نفر(حتی حلزون) این همه راه را به روش استتار لای توت فرنگی ها از شمال تا اینجا آمده که مرا ببیند و برایم دست تکان بدهد خیلی خوشحالم کرد. من با مهربانی آقای حلزون را گذاشتم توی گلدان. مامان هنوز نمی داند حلزون زنده ای که همه توت فرنگی هایمان را حلزون مرده ای(!) کرده دارد در همین نزدیکی ها توی تراس نفس می کشد. شما هم صدایش را در نیاورید لطفا!

من دو سالم بود و مارال دختر همسایه مان هفت سال. یک بار بعد از اینکه توی خانه از دهن من "آیس کریم" را شنید بدو بدو رفت خانه شان و بعد صدای گریه اش تا سر کوچه رسید و به یک ربع نکشید که مادرش آمد دم خانه ما شاکی شد که "واسه دخترتون چی خریدین که این بند کرده واسه منم بخرین؟" مامان که همینطور هاج و واج مانده بود گفت "بستنی" مارال کله اش را از پشت دامن مادرش آورد بیرون و با هق هق و فین فین گفت "نخیر. بستنی نبود. ازونا بود. ازون خارجیا" . بعد که مامان قضیه آیس کریم را برای مادرش تعریف کرد کلی خندیدیم و هنوز هم هروقت یادش میفتم خنده ام میگیرد.

راستش توی این سالها خیلی زور زدم که زبانم خوب بشود. خیلی موسسه ها رفتم. خیلی چیزها خواندم. نمی دانم چقدر موفق بوده ام. خیلی چیزها یاد گرفتم اما خیلی چیزها هم زود از ذهنم رفت. به جز شعر ها و کلمه هایی که مامان توی بچگی بهم یاد داده بود. حتی هنوز خیلی از حروف را همانطوری مینویسم که مامان وقتی دو سه ساله بودم یادم داد.

این ها را نگفتم که بگویم بیایید بسته آموزشی ما را بخرید! چون ما اصلا بسته آموزشی نداریم!!! این ها را گفتم که بگویم از دیدن موسسه ای که دارد کودک دو زبانه پرورش می دهد تا سر حد ترکیدگی خوشحالم! شاید باورتان نشود اما فکر کردن به اینکه یک بچه فسقلی بتواند انگلیسی را به خوبی زبان مادری اش حرف بزند خیلی ذوق زده ام می کند. مخصوصا وقتی باعث و بانی این موسسه یکی از استادهای عزیزم باشد که کلی بهش ایمان دارم و قبلا طعم اعتماد کردن به حرف هایش  را با پوست و گوشت و استخوان و حتی ناخن هایم چشیده ام.

در این موسسه کلاس آموزشی برای بچه ها تشکیل نمی شود و بچه های بنده خدا جمله "دیس ایز عه کت" را صد بار نمی شنوند و از روی متن های "مای نیم ایز جک" پنجاه بار رونویسی نمی کنند. اینجا برای بچه های زیر دو سال تا 6 سال کارگاه های زبان تشکیل می دهند که فسقلی ها به همراه مادرانشان در کارگاه شرکت می کنند و از موسیقی و نقاشی و کتاب و بازی گرفته تا خیلی چیزهای دیگر را در محیطی به زبان انگلیسی همراه مربی مهربانی با تسلط کامل و لهجه نیتیو تجربه می کنند. همین که فسقلی ها اسباب بازی هایشان را می آورند و با لباسی که دوست دارند کنار مامانشان می نشینند و همه با هم توی یک محیط کاملا انگلیسی چند ساعت وقت می گذرانند نعمتی است که خیلی از ما توی بچگی مان از آن بی بهره بوده ایم.

این چند خط را در اثر خوشحالی ناشی از شرکت در یکی از این کارگاه ها نوشتم.چون خیلی از چیزی که تصورش را می کردم بهتر بود. اما اگر دوست دارید درباره دوزبانه شدن کودک و مزیت ها و چگونگی اش بیشتر بدانید یا توی همین کارگاه هایی که گفتم شرکت کنید یا نظر بقیه شرکت کننده ها را بخوانید، می توانید به دو صفحه زیر سر بزنید یا کلمه dozabaneh را توی همان صفحه اجتماعی مشهور الحال سرچ  کنید:

پرورش کودک دو زبانه 

وبلاگ زبان مادری فردا (دکتر علی امینی)

*آخرین نفری بودم که سوار تاکسی شدم. در را بستم، تا خواستم سلام کنم راننده گفت "مسافرین عزیز سلام و صبح به خیر. به ماشین من خوش اومدین" بعد از اینکه استارت زد از توی آینه دو تا دختری که کنار من نشسته بودند را نگاه کرد و گفت " شما خانم های محترم رو که میشناسم." بعد خطاب به من و زنی که جلو نشسته بود گفت" اما شما خانم های محترم. توی ماشین من از سال سی و هفت تا نود و سه گلچین آهنگ هست. اگر سلیقه هاتون رو بفرمایید آهنگی که مناسب همگی باشه رو می ذارم. اگر هم نظری ندارید می تونید با گفتن مقصد (دانشگاه، مهمونی، خرید و ...) یا گفتن ملیت (آذری، گیلکی و ...) من رو توی انتخاب آهنگ کمک کنید. قبل از اینکه خانم صندلی جلو حرفی بزند یا من بتوانم خنده ام را جمع و جور کنم دوتا دختر کناری ام آهنگ درخواستی شان را اعلام کردند و ما هم موافقت کردیم و آقای راننده که پسر جوانی هم بود همان آهنگ را گذاشت. کم پیش می آید از این راننده ها گیر آدم بیفتد. آنقدر کم که پیش خودمان می گوییم "یارو دیوونه است!" . دخترها تا مقصد با آهنگ همخوانی کردند. آقای راننده سر هر چهار راه برای ماشین های کناری دست تکان داد و سلام علیک کرد. حتی وقتی یک ماشین به طرز وحشتناکی جلویش پیچید، به جای اینکه خواهر و مادر طرف را بیاورد جلوی چشمش با لبخند گفت "چه کار می کنی مهربان؟" و بعد رفت! من تا آخر راه داشتم خنده ام را قورت می دادم. آخرش هم از اینکه سوار ماشینش شده ایم تشکر کرد و کلی آرزوی روز خوش و سلامتی و اینها! بعد از پیاده شدن، دختر ها بهم گفتند که این آقاهه همینطوری است و آنها همیشه کلی منتظر می مانند که سوار ماشین او بشوند و تا آخر روز شارژ باشند. راست می گفتند. آدم ها، حتی از نوع غریبه، گاهی چقدر راحت می توانند بقیه را شارژ کنند...

*توی مترو بودیم. انقدر سرمان از سمت فروشنده لباس های زیر گیاهی به سمت رژ مدادی و آدامس های استوایی چرخیده بود گردن درد گرفته بودیم که یکدفعه یک صدای مردانه پیچید توی واگن. همه فکر کردند یک دستفروش مرد است که طبق معمول بقیه مردها یا نقشه تهران می فروشد یا باتری یا کفی کفش. اما این یکی فرق داشت. پسر جوانی بود که انگار استثنایی ذهنی بود.از همین هایی که قیافه شان یک مدل خاصی است. هیچ چیز برای فروش نداشت. ناله از بیماری و زندان و بی کسی هم نمی کرد. پول گزاف برای ناهارش هم نمی خواست. آمده بود و می گفت که اگر ته کیف هایتان پنجاه تومنی یا صد تومنی دارید بدهید به من. اما یک جور بامزه ای می گفت که مردم خنده شان می گرفت. قیافه اش هم بامزه بود. بعد همینطور که رسید ته واگن یک پسر جوان استثنایی دیگر را دید که کنار مادرش نشسته بود. از همان هایی که شبیه خودش بودند. بعد کلی ذوق کرد و رفت با پسره دست داد و احوال پرسی و این ها. دو تایی داشتند می خندیدند .انگار که صد سال بود همدیگر را می شناختند.یکدفعه همان پسر اولیه رو کرد به جمعیت و گفت " یکی بگه امروز چند شنبه است" و وقتی فهمید سه شنبه است گفت" اصلا به افتخار این دوست جدیدی که پیدا کردم، امروز نه، فردا هم نه، دو روز دیگه هم نه، چهار روز دیگه همه دعوتید خونه من. غذا هم کباب و جوجه است. ماست و سالاد هم میدیم." مردم می خندیدند. پسر استثنایی دومیه می خندید. خودش هم می خندید. هر چند توی دست هایش فقط یک دویست تومانی و دو تا صدی پاره بود...

باید بروم ظهیرالدوله. باید بروم و مثل همیشه پشت درب بسته‌اش بنشینم و حرف بزنم. با روح مرده‌گانی حرف بزنم که شیک بودند و با لباس‌های شکیل اتوکشیده در خیابان‌های طهران قدم می‌زدند و بوی عطرهای فرانسوی می‌دادند. باید بروم آنجا. یادم باشد که حتما بگویم چقدر از لباس‌های فرم اداری بدم می‌آید. نه.. نه.. نباید بگویم بدم می‌آید. باید بگویم من از آن لباس‌های شیک اتو کشیده‌ی رسمی می‌ترسم! باید بگویم من از بزرگ شدن می‌ترسم و هرروز دارم بزرگ‌تر می‌شوم و حتما روزی خواهد آمد که با اولین چروک دور چشمم توی آینه مواجه شوم. نمی‌دانم در آن  لحظه‌ی دهشت‌انگیز در چه موقعیت مکانی‌ای قرار دارم. آیا شب گذشته‌اش خوب خوابیده‌ام یا نه. از نداشتن یک محبوب واقعی رنج می‌کشم یا نه. ولی یقین دارم که در آن لحظه دست از هر کاری که مشغولش هستم می‌کشم. شاید در آن لحظه در اتاق‌خوابم باشم و همان طور که می‌خواهم صبح دل‌انگیزی از اردیبهشت ماه را شروع کنم، جلوی آینه ایستاده باشم. شاید هم وسط مترو ایستاده باشم و در حالی که آینه‌ام را از درون کیفم با هزار زحمت بیرون می‌کشم تا ببینم از اثر برخورد آرنج مسافری، دماغم آسیب دیده یا نه، با اولین چروک دور چشمم مواجه شوم، شاید هم... شاید هم هر چیز دیگری... به هر حال دست از هرکاری که باشد می‌کشم و فورا می‌روم جایی که با خودم تنها باشم. شاید بروم ظهیرالدوله. آنجا بنشینم و با مرده‌های شیک حرف بزنم. بگویم که از لباس‌های اتوکشیده‌ی اداری می‌ترسم و دلم نمی‌خواهد کتونی‌ها و کوله‌هایم را کنار بگذارم. ترس عجیبی در وجودم ریشه کرده است که گذر زمان را دارد برایم ترسناک می‌کند. می‌ترسم از اینکه هنوز ته دلم افسوس بزرگی جا خوش کرده است به نام سازدهنی. سازدهنی‌ای که هرگز فرصت آموزشش را نداشتم و هر روز دارم بیشتر و بیشتر در این شهر و ترافیک و مشغله‌هایش گیر می‌کنم. ترس عجیبی در تنم ریشه کرده تا عصرها هرچه سریعتر خودم را به خانه برسانم، خستگی‌هایم را ندیده بگیرم و سعی کنم به فیلم‌ها و کتاب‌هایم پناه ببرم و به خودم یادآوری کنم که من هنوز در این شهر و شلوغی‌هایش دفن نشده‌ام حتا اگر دفن شده باشم! دست دراز کنم به سمت دفترچه‌ام و با خودم روزی چند بار تکرار کنم که خودم را و موقعیتم را به رسمیت نمی‌شناسم. با خودم تکرار کنم که هنوز کتونی‌ها و کوله‌هایم با من هستند و زمان در مشت من قرار دارد حتا اگر فرصت «زندگی» کردن را از دست بدهم. زل زده‌ام به تقویم روی میز و ناگهان به این فکر می‌کنم که دو ماه از بهار گذشته است بی‌آنکه حواسم باشد با چه سرعتی! زمان به سرعت دارد می‌گذرد و اولین چروک دور چشم، درون آینه به انتظار من نشسته است و من بلد نیستم سازدهنی‌ام را بنوازم. دلم می‌خواهد مقنعه‌ام را از سرم بکنم و از طبقه‌ی ششم این ساختمان به پایین بپرم. بپرم توی همان خیابان ولیعصر همیشگی که پایین پنجره‌ی این ساختمان است و بدوم تا ظهیرالدوله. اما هیچ کدام این کارها را نمی‌کنم. فقط از پنجره به دورترهای تهران نگاه می‌کنم و ماگ چای‌ام را سفت‌تر توی دستم می‌گیرم. تلفن زنگ می‌خورَد. منشی می‌گوید شخصی  پشت خط است. می‌گویم: وصل کنید لطفا. صدایی از آن طرف خط آهسته می‌گوید: من از ظهیرالدوله تماس می‌گیرم.

ارسالی از ابالفضل

اومدن ساز رو بخاطر ممنوع بودن ازمجسمه کندن.از شدت مضحک بودنش آدم میخواد گریه کنه.

خوشم آمد(۹)خوشم نیامد(۱)

نوشته از شدت مضحک بودنش آدم میخواد گریه کنه. اولین بار در محفل دوستان امید-omid20-116.biz  20 پدیدار شد.

زمونه بدی شده آدمها باید مطابق میل ما باشن یا مثل ما باشن تا بهشون طعنه نزنیم و مسخرشون نکنیم.

اگر کسی بی حجاب باشه و ما با حجاب می تونیم با تنفر بهش نگاه کنیم و توی دلمون مطمین باشیم که اون میره جهنم و ما بهشت

اگه کسی با حجاب باشه و ما بی حجاب خوب اون یک امله، چادری، فناتیک و ما یک آدم امروزی و اوپن مایند!

اگه دختری باکره باشه و ما نباشیم یک کپک زده، دست نخوردس که هیچ پسری رقبت نمیکنه بره طرف

اگه دختری باکره نباشه و ما باشیم اون حتمن وضعش خرابه و هر شب با یکیه!!

اگر کسی نماز بخونه و ما نخونیم اون آدم یک اسکله و بی کلاس

اگر اون آدم نماز نخونه و ما بخونیم اون آدم نباید با ما تو یه محیط باشه چون این زمین برای آدمهای مومنه نه کافرا

و …

مخلص کلام اینکه اگر طرف خط فکریش با تو یکی باشه خوبه اگر نه تو میتونی اون رو مسخره کنی و با دید تحقیر بهش نگاه کنی!!!

خیلی راحت خودمون رو محق میدونیم که در مورد دیگران نظر بدیم و نظرمون هم حتمن به گوشش برسونیم بدون اینکه بفهمیم آدمها برای خودشون حرمتی دارند و احترام گذاشتن به اعتقادات آدمها جزو اصول اصلی یک زندگی اجتماعیه اما یا بهمون یاد ندادند و یا خودمون رو درجایگاهی میدونیم که می تونیم هر کسی رو که نظرش با ما یکی نیست مسخره کنیم

یکمی بزرگ باشیم و با اعتماد به نفس و انقدر خودمون رو قبول داشته باشیم که هیچ نظر مخالفی ما رو طوری قلقلک نده که به حرف بیایم و در جهت مسخره کردن یا طعنه زدنش حرکتی بکنیم. اگر کار ما درسته لزومی به تایید دیگران نیست و نیازی نیست کل دنیا همسوی ما باشن. اگر بهش مطمین نیستیم پس باید یک همراه داشته باشیم که به دیگران ثابت کنیم راه ما راه درسته و پرتر!!

حرکتهای بچگانه توی یک جمع بالغ خیلی تو چشم میزنه و مسخره است … اینکه توی یک شکل یا یک کلمه حرف میگیم که تو مسخره ای چون نماز میخونی یا نمیخونی با حجابی یا نیستی چنین اعتقادی داری یا نداری خیلی به چشم میاد . آدمهای بالغ میدونن دنیا انقدر بزرگه که هر کسی توش جایی داره و نمیشه همه رو به سبک و سیاق خودش در بیاره پس میگه برای زندگی سالم بهتره بهشون احترام بگذارم و اونها رو همونطور که هستند باور کنم. آدمهای نابالغ دنیاشون کوچیکه و این همه گستردگی و تفاوت فردی رو نمی بینن و فکر میکنن با مسخره کردن می تونن همه رو تو دنیای کوچیکشون جا بدن و یک شکل کنند….

باز هم میگم اگر به کاری که میکنی اعتقاد کامل داشته باشی هیچ لزومی نداره همه مثل تو فکر کنند خودت کافی هستی … به دیگران کاری نداشته باش

وقتی چای را تا ته سر نکشیده، وقتی تفاله‌ها کشیده نشده به دیوارهٔ داخلی لیوان، یعنی برای فرودادن آخرین قطره‌ها تلاشی نکرده هم تو باید نگران و جویای حالش شوی؛ چه برسد به حالا که داری چای را لب‌نزده برمی‌گردانی.

GIF via KERO/Brett Rosner

On Tuesday a four-year-old boy in Bakersfield, California was rescued from a dog attack by his family’s cat in an astonishing bit of feline bravery that was caught on surveillance video. The boy, Jeremy, was playing in his driveway when a neighbor’s dog ambushed him from behind. Seconds after the attack began, the family cat (a female tabby named Tara) burst on to the scene, body checked the dog, and then chased him away. Jeremy’s mother Erika Triantafilo—who also responded to the attack—reports that her son required stitches but was not seriously hurt.

Jeremy and Tara. Photo via Scripps Media

via Jalopnik