Peyman

خانواده ای که دور از ارتباطات انسانی در سیبری زندگی کردند، بی خبر حتی از جنگ جهانی 

به مدت چهل سال، این خانواده‌ی روسی بدون ارتباط انسانی خارج از خانواده، ناآگاه از جنگ جهانی دوم به سر می‌بردند.در سال ١٩٧٨ زمین شناسان شوروی به دنبال کشف معادن در حیات وحش سیبری، با خانواده‌ی شش نفره ای مواجه شدند که در جنگل‌های همیشه سبز شمالی گم‌شده بودند.

تابستان‌های سیبری کوتاه است. بارش برف تا ماه می ادامه دارد، و سرما در ماه سپتامبر بازمی‌گردد. این جنگل آخرین و بزرگ‌ترین سرزمین بکر زمین است، پنج میلیون مایل مربع از هیچ. با فرارسیدن روزهای گرم، درختان همیشه سبز شکوفه می‌کنند و برای چند ماه کوتاه پذیرای غریبه‌ها می‌گردند. این زمانی است که بشر می‌تواند به‌وضوح این دنیای پنهان را تماشا کند. سیبری بزرگ‌ترین منبع نفت و دیگر منابع زیرزمینی روسیه است، و بعد از سال‌ها حتی دوردست‌ترین بخش‌های آن هم از حفاران نفت و زمین گردان در امان نمانده است.

در دوردست‌ترین نقاط جنوبی این جنگل در تابستان ١٩٧٨، هلکوپتری که حامل چند تن از زمین شناسان بود به دنبال منطقه‌ای امن برای فرود در میان جلگه‌ی انبوه از درخت می‌گشت که خلبان از شیشه‌ی جلوی هلکوپتر چیزی را مشاهده کرد که نباید آنجا می‌بود. این پدیده‌ی عجیب، زمینی مسطح به مساحت ٦٠٠٠ فوت مربع در بالای سرزمینی کوهستانی و مشخص‌شده با چیزی شبیه خط‌های طویل حاصل از شخم‌زنی بود. پس از بررسی‌ها فراوان از درون هلکوپتر، زمین شناسان بی این نتیجه رسیدند این زمین، محل سکونت انسان است، باغچه‌ای  که از شکل و اندازه‌ی آن پیداست مدت زیادی است که در آنجا به وجود آمده است.

کشف این زمین، اکتشاف عجیبی بود. نزدیک‌ترین آبادی به این کوه ناشناخته در ١٥٠ مایل دورتر قرار داشت. نیروهای شوروی هیچگونه اطلاعی از افراد ساکن در این ناحیه نداشتند. چهار دانشمند برای جستجوی سنگ معدن آهن به این منطقه فرستاده‌شده بودند که اظهارات خلبان ازآنچه که می‌دید آن‌ها گیج و نگران می‌کرد. دانشمندان تصمیم گرفتند به‌جای انتظار در موقعیت موقتیشان به جستجو بپردازند. اين جستجو به رهبری Galina Pismenskaya زمین شناس انجام گرفت. او دراین‌باره می‌گوید، «یک روز مناسب را انتخاب کردیم، تعدادی هدیه همراهمان برداشتیم و از داشتن هفت تیر با خودمان اطمینان حاصل کردیم.»

زمانی که جستجوگران به دنبال مکان مشخص‌شده توسط خلبان از کوه بالا می‌رفتند به نشانه‌هایی از حیات انسان در آنجا برخورد کردند: گذرگاهی سنگلاخی، یک چوب بلند، قطعه چوبی روی باریکه‌ی آب به‌عنوان پل و در نهایت یک آلونک کوچک پرشده از ظرف‌هایی از پوست درخت توس، حاوی سیب زمینی‌های خردشده‌ی خشک شده.

منظره‌ی ورودی کلبه زمین شناسان را به یاد خانه‌های قرون‌وسطی می‌انداخت. خانه ای ساخته‌شده از هرگونه مصالح در دسترس که به چیزی بیشتر از یک پناهگاه زیرزمینی نمی‌نمود: یک تالار دودی با سقف کوتاه به سردی سرداب‌ها، با زمینی پوشیده از پوست سیب زمینی و پوست دانه‌های جنگلی. اتاقی کثیف و کپک زده که محل اقامت خانواده‌ای پنج نفره بود!

زمین شناسان چند متر عقب‌نشینی کردند. بعد از گذشت نیم ساعت در کابین باز شد و پیرمردی با دو دخترش از آن خارج شدند، آثار ترس بر آن‌ها دیده می‌شد. سه غریبه حاضر به گفتگو با دانشمندان شدند اما هیچکدام از هدایا را قبول نکردند: نه مربا، نه چای و نه نان. زیر لب پاسخ دادند، «ما اجازه نداریم که این‌ها را بپذیریم.» Pismenskaya از آن‌ها پرسید آیا تابه‌حال نان خورده‌اند، پیرمرد پاسخ داد که خودش خورده اما دو دخترش حتی تابه‌حال نان ندیده‌اند. طرز گویش دو دختر در اثر دوری از اجتماع به‌شدت تحریف شده بود و زمانی که باهم صحبت می‌کردند مانند صداهایی نامفهوم به گوش می‌رسید.

به‌تدریج پس از چندین جلسه ملاقات، داستان زندگی این خانواده به‌مرور تکمیل شد. پیرمرد که Karp Lykov نام داشت از اعضای یکی از گروه‌های ارتودوکس روسی تحت نام “Old Believers” بود که شیوه‌ی عبادت آن‌ها از قرن هفدهم میلادی تغییر نکرده بود.  این گروه از دوران حکومت پیتر کبیر مورد شکنجه قرارگرفته‌اند، و Lykov به طرزی راجع به این واقعه سخن می‌گفت که گویا دیروز اتفاق افتاده است. اوضاع با به قدرت رسیدن بلشویک‌ها برای خانواده‌ی Lykov بدتر شد. جمعیت ترد شده‌ی Old Believers که برای فرار از آزار و شکنجه به سیبری رانده‌شده بودند، مجبور شدند تا از شهرها بیشتر فاصله بگیرند. در دهه‌ی ١٩٣٠، دوران تصفیه‌ی جامعه از عناصر نامتجانس و به طبع مسیحیان توسط کمونیست‌ها، برادر Lykov در حومه‌ی شهر به ضرب گلوله کشته شد و Lykov در پاسخ به این اقدام در سال ١٩٣٦ با خانواده‌اش که آن زمان از خودش، همسرش Akulins، پسر ارشدش Savin نه ساله و دختر دو ساله‌اش Natalia روانه‌ی جنگل گشت. بعد از اسکان در جنگل درخت‌های همیشه سبز، یک پسر در سال ١٩٤٠ به نام Dmitry و دختر کوچکشان در سال ١٩٤٣ به نام Agafia در این خانواده متولد شدند که در طول عمرشان هیچ انسانی به‌جز اعضای خانواده ندیده بودند. تمام چیزهایی که این دو فرزند از دنیای اطراف می‌دانستند وام گرفته از گفته‌های پدر و مادرشان بود. فرزندان این خانواده می‌دانستند که خارج از محدوده‌ی زندگی آن‌ها محل‌هایی وجود دارد به نام شهر که انسان‌ها در ساختمان‌های بلند آنجا زندگی می‌کنند. آن‌ها شنیده بودند که کشورهای دیگری به‌جز روسیه هم وجود دارند اما این تعاریف برای آن‌ها چیزی فراتر از مفاهیم انتزاعی نبود. تنها کتاب برای خواندن انجیلی بود که Akulina با آن به فرزندانش خواندن و نوشتن یاد داده بود. زمانی که به Agafia یک تصویر از یک اسب نشان داده شد، او آن را به‌واسطه‌ی داستانی از انجیل مادرش با لفظ “توسن” شناخت.

انزوا، زنده ماندن در سرزمین خالی از سکنه را به‌سختی ممکن می‌ساخت. این خانواده با اتکا به منابع خودشان سعی می‌کردند تا وسایلی را که با خود آورده بودند جایگزین و یا تعمیر کنند. کفش‌هایشان را از پوست درختان می‌ساختند و لباس‌هایشان را آن‌قدر وصله می‌زدند تا می‌پوسید و سپاس از کنف روییده از گیاهان استفاده می‌کردند. ظرف‌های فلزیشان تا سال‌ها آن‌ها را همراهی کردند اما پس از، از هم گسستن، خانواده‌ی Lykov از پوست درختان برای آن‌ها جایگزین ساختند، اما ظرف‌های جدید قابلیت قرار گرفتن روی آتش را نداشتند و بدین ترتیب قوت غالب غذای آن‌ها به سیب زمینی مخلوط شده با دانه‌های جنگلی محدود گشت.

تا بزرگ شدن Dmitry، اواخر دهه‌ی ١٩٥٠، قحطی در خانواده ادامه داشت، و پس از آن آن‌ها توانستند برای تأمین گوشت و البسه‌ی مورد نیازشان به شکار بپردازند، هرچند که این کار بدون داشتن اسلحه تنها با تعقیب کردن حیوانات تا خسته شدن و به دام افتادن آن‌ها میسر بود. در ماه ژوئن ١٩٦١ سرما و برف شدید تمام محصولات باغچه‌ی Lykov ها را از بین برد و خانواده برای زنده ماندن مجبور به خوردن پوست درختان و کفش‌هایشان شدند. در این زمان Akulina ترجیح داد تا فرزندانش را سیر کند و در نتیجه‌ی این تصمیم از قحطی و گرسنگی جانش را از دست داد.

در ابتدا Karp Lykov هیچ کمک و هدیه ای را به‌جز نمک از دوستان جدیدش، زمین شناسان نمی‌پذیرفت اما به‌تدریج کمک آن‌ها را در کاشت و برداشت گیاهان قبول کرد و درنهایت تعدادی چاقو و چنگال و دانه‌ی گیاه و ظروف آشپزی هدیه گرفت. اما تلویزیون، چیزی که در چادر زمین شناسان با آن روبه‌رو شده بود، همچنان گناه کبیره بود.

احتمالاً تلخ‌ترین قسمت داستان عجیب خانواده‌ی Lykov، مرگ پی در پی اعضای خانواده پس از برقراری ارتباط با دنیای خارج، دوستان زمین شناسشان، است. در پاییز سال ١٩٨١، در طول چند روز سه تن از فرزندان یکی پس از دیگری جانشان را از دست دادند. در اثر رژیم غذایی سخت Natalie و  Savin دچار نارسایی کلیه شدند و Dmitry  از ذات‌الریه که احتمالاً از طریق دوستان جدیدش به آن مبتلا شده بود،  جان سالم به در نبرد. زمین شناسان برای حفظ جان او بسیار تلاش کردند و از او خواستند تا اجازه دهد با هلکوپتر به بیمارستان منتقل شود اما او با توجه به خانواده و اعتقادات مذهبیش درخواست آن‌ها را نپذیرفت، «انسان تا زمانی که خدا به او عمر دهد زندگی می‌کند.»

پس از مرگ این سه فرزند، زمین شناسان سعی کردند تا Karp و Agafia را متقاعد کنند که جنگل را ترک کرده و در دهکده‌ی قدیمیشان با آشنایانی که جان سالم به دربرده‌اند زندگی کنند، اما تلاش آن‌ها بی ثمر ماند.

٢٧ سال پس از مرگ Akulina، در فوریه‌ی سال ١٩٨٨ Karp از خواب برنخاست و به همسر و سه فرزند ازدست‌رفته پیوست. Agafia، تنها بازمانده‌ی خانواده، پدر را در کوهستان دفن کرد و به کلبه‌اش بازگشت، او حاضر به ترک جنگل نشد. ٢٥ سال پس از آن واقعه، امروز Agafia دهه‌ی هفتاد زندگیش را به‌تنهایی در همان کوه‌ها سپری می‌کند.

لینک اصلی

The post خانواده‌ای روس، 40 سال بدون هیچ نوع ارتباط انسانی appeared first on شبگار.

خوشم آمد(۲۷)خوشم نیامد(۳)

نوشته باز هم خواهید گفت هنر نزد ایرانیان است و بس!؟ اولین بار در محفل دوستان امید-omid20-116.biz  20 پدیدار شد.

چاووش‌های ۱۱ و ۱۲، آخرین آلبوم‌هایی است که کانون موسیقی چاووش در پایان دورهٔ فعالیت رسمی خود منتشر کرد.
چاووش ۱۱ شامل تک‌نوازی سنتور توسط «مجید کیانی» است که در مهر ماه سال ۱۳۶۰ منتشر شد. چاووش ۱۲ اما دو نوازی «پرویز مشکاتیان» (سنتور)، و «ناصر فرهنگ‌فر» (تمبک) بود که در «سه‌گاه»، «بیات تُرک» و «دشتی» اجرا شده است.

نام «گروه چاووش» و مجموعه‌ای که از تلاش اعضای هنرمند آن کانون در ۱۲ آلبوم انتشار یافت، در تاریخ معاصر موسیقی ایران از جایگاهی ارزشمند برخوردار است. پیشینهٔ چگونگی پیدایش این گروه، تشخیص ضرورت‌ها و تلاش در اجرای عملی ایده‌ها با بهره از توانایی‌های دو گروه «شیدا» و «عارف»، نه فقط در زمینهٔ موسیقی، که در بررسی‌ رویدادهای سیاسی و اجتماعی دهه‌های اخیر در ایران قابل مطالعه است.

در اهمیت «گروه چاووش» یکی هم تابلوی مشهوری از هنرمند نقاش معاصر «ایمان ملکی» [ + ] است که در سال ۱۳۷۵ نقاشی شده است. این اثر زیبا و گویا «موسیقی در خفا» نام دارد.

در این تابلو، حضور و چهره‌های: محمدرضا لطفی، مجید درخشانی، پرویز مشکاتیان (در حال نواختن تار و سه‌تار)، عبدالنقی افشارنیا (بربط یا عود)، بهمن رجبی (تنبک)، پشنگ کامکار (سنتور)، هادی منتظری (کمانچه)، بهزاد فروهری (نی) و محمدرضا شجریان (آواز) را می‌بینیم. فضای اتاق‌ به تک چراغی روشن است و کسی از کنار پرده‌ٔ‌ آویخته به استتار، کوچه را می‌پاید. موقعیت پنجره و کوچه نشان می‌دهد که محل همایش گروه، می‌تواند زیرزمین خانه‌ای باشد. تصویری مستند از تشکیل «گروه چاووش»، و  تصوری شاید از شروع آنچه که بعدها در شکل‌های دیگرش به «موسیقی زیرزمینی» مشهور شد.

نگاهش به شیشهٔ در پشتی کالیفرنیا بود. نگاهش از شیشهٔ پر از رد انگشت می‌گذشت، به درختهای قطع‌شده و تل آشغال و رفت‌وآمد ساعت شلوغی می‌رسید و لحظه‌ای روی ساختمان‌خرابهٔ روبرویش می‌ایستاد. بعد کمی سر بالا می‌آورد و کوه و پشت کوه، دشتهای قشنگ و سرزمینهای سرسبز را می‌دید و آسمان را. اگر چشمهایش را بررسی می‌کردی، می‌فهمیدی که آسمان را زیاد چشم می‌دوزد، گرچه چشمهایش هیچ آبی‌رنگ نبود. بعد از سیرتماشای آسمان، لبخند می‌زد؛ لبخندش را هم اگر همان‌دم پلک زده بودی، از دست می‌دادی. لبخندی می‌زد و برمی‌گشت به چای. به‌دقّت دوستش داشتم.

در این ویدئو شما مشاهده می کنید که چگونه چمدانی که چندین قفل به آن زده شده را هم می توان باز کرد…

دانلود ویدئو با لینک غیرمستقیم کیفیت علی

دانلود ویئدو با لینک غیرمستقیم کیفیت کم

خوشم آمد(۶)خوشم نیامد(۰)

نوشته چمدان شما با زدن فقل هم امن نمی شود اولین بار در محفل دوستان امید-omid20-116.biz  20 پدیدار شد.

قسمت اول:

گفتم: خانه‌هه که شیروانی زرد دارد؟

گفت: آره! نکنه قبلن دیدینش؟ اگه دیدین بریم سر موردای بعدی...

*

آن خانه را ندیده بودم، اما می‌شناختم. خانه‌ای که شیروانی زرد داشت. جلوی آن خانه بارها به انتظار آمدنت ایستاده بودم. به انتظار پسر شُل و وِل واررفته، پسر غمگینِ بی‌حوصله‌ی نویسنده، پسر خاص عجیب‌غریب افسرده، تک‌پسر خانواده‌ی کم سروصدای کم‌جمعیت... پسری که آدم‌های جدید را دوست نداشت، گربه‌ها را دوست نداشت، شیرین و ماجراهایش را دوست نداشت، حتا شاید من را دوست نداشت.

آن خانه را یادم است. روز اولی که دنبالت آمده بودم و تا آمدنت، کاپوت را داده بودم بالا تا مخزن آب ماتیز درب و داغانم را چک کنم و خیالم راحت شود که ماشینم آب کم نکرده است. همان وقتی که پشت کاپوت ایستاده بودم و دستمال یزدی دستم بود، شُل‌و‌ول از راه رسیده بودی. برایم مخزن آبم را چک کرده بودی. برایم تا بالاتر از ماکسیمم توی مخزن آب ریخته بودی و من باهات رودرواسی داشتم و نگفته بودم چه کار می‌کنی؟ بطری آب را از دستت به زور نگرفته بودم و بد نگاهت نکرده بودم. بهت لبخند زده بودم و خدا خدا کرده بودم آب سرریز نکند. لابد تو هم با خودت گفته بودی عجب دختر پردردسری؛ دختری با ماشینی که آب کم می‌کند!

*

قسمت دوم:

توی خانه‌تان کلید انداختیم. قبل‌تر، از دری که تو بهش کلید انداخته بودی رد شده بودیم. سوار آسانسور شده بودیم و رفته بودیم طبقه‌ی دوم. حتا جایی را که جای پارک ماشینت بود دیده بودم. مشاور املاک گفته بود خانه خیلی وقت است خالی بوده و من توی دلم گفته بودم از اسفند سال پیش و یاد آخرین باری که حرف زده بودیم افتاده بودم. که گفته بودی دارید می‌روید و من دلم گرفته بود. که گفته بودی خانه‌ای در آن طرف شهر و من ته دلم خالی شده بود.

مشاور، اتاق‌ها را نشانمان داد و من با خودم گفتم دنیا همین‌قدر مزخرف و جالب است که من شب‌ها شاید توی اتاقی بخوابم که تو می‌خوابیدی. توی اتاقی که یک روزی نوشته‌های وبلاگت را تویش نوشته بودی. همان اتاقی که اولین بار توی جی‌میل از آن‌جا برایم پیغام فرستاده بودی: شما به دافی‌ت برس؛ نمی‌خواد نویسندگی کنی. من داشتم توی خانه‌ای قدم می‌زدم که روزی در آن پسری قدم زده بود که دوستش داشتم. همین یک جمله‌ی آخر، برای سه ماه فکر کردن بس است. همین جمله‌ی آخر برای دوباره نویسندگی کردن من کافی‌ست. به خدا کافی‌ست...

*

 دلم برایت شب و روز و هر روز و همیشه تنگ بود. دلم دوستت داشت. دلم تو را می‌خواست. دوستی‌مان ساده بود. حتا دست‌های هم را نمی‌گرفتیم. داستان نداشتی، اهل ماجرا نبودی و دوستت داشتم. از لباس‌هایم تعریف می‌کردی و دوستت داشتم. هی می‌رفتی ورزش می‌کردی و ورزش را بیش‌تر از من دوست داشتی و دوستت داشتم. به نقاشی شهید تندگویان و خلبان بابایی، توی اتوبان‌ها خیره می‌شدم و به تو فکر می‌کردم و دوستت داشتم. با تو می‌رفتیم سهروردی میلک‌شیک توت‌فرنگی می‌خوردیم و داداش فرشته سلیمانی را می‌دیدیم و دوستت داشتم. کافه لیم اگر خلوت بود می‌رفتیم و ریز ریز باهم حرف می‌زدیم و دوستت داشتم. بهم گفته بودی کتابم خوب است و حتا گفته بودی باید بعضی شعرهایم را قاب کنند، بزنند به دیوار و دوستت داشتم. شاید خودت هم نمی‌دانستی دوستم داری  و حتمن خودم می‌دانستم دوستت دارم و دوستت داشتم.

*

قسمت سوم:

از پنجره‌هایی که تو بوستان دوم را می‌دیدی، بوستان دوم را دیدم. از آشپزخانه گذشتم. راه‌پله‌ را بی‌آسانسور پایین رفتم و گلدان‌های گل با سلیقه‌ی همسایه‌هایتان را دیدم و دلم خواست به آقای مشاور بگویم چند ماه پیش در این ساختمان کسی بوده که دوست داشتم. کسی که هم‌دیگر رافراموش کردیم. باید به مشاور می‌گفتم وقت تایپ کردنِ جمله‌ی: هم‌دیگر را فراموش کردیم در ساعت سه‌و‌بیست دقیقه‌ی صبح، دارم گریه می‌کنم. باید به مشاور می‌گفتم تایپ کردن بعضی جمله‌ها خیلی سخت است، بدتر از آن دیدن بعضی جاهاست. بدترتر از آن بو کردن بعضی عطرها و از آن بدتر که دیگر بدتر از آن نمی‌شود فراموش کردن بعضی آدم‌هاست. باید زنگ درها را می‌زدم و به همسایه‌هایتان می‌گفتم من آن پسری را که در سال‌های آخر جوانی‌اش بود و کارمند بود و منظم و عجیب و سرد و تلخ  بود و بیش‌تر از همه‌ی این‌ها و بعد از همه‌ی این‌ها زمانی همسایه‌ی شما بود، دوست داشتم.

*

نمی‌دانم چرا یاد اتفاق‌های خوب نمی‌افتم. یاد وقتی می‌افتم که رابطه‌مان تمام شد. مؤدبانه دیگر بهم زنگ نزدی و مغرورانه دیگر سراغت را نگرفتم. شب جدایی‌مان، از تهران تا کرمانشاه، صدبار روی موبایلم را چک کردم و جاهایی که جاده تاریک‌تر شد، به گریه افتادم. به خواهرم که آن موقع‌ها هنوز کنار خودم داشتمش و در صندلی جلو نشسته بود، نگاه می‌کردم و با چشم‌هایم بهش می‌فهماندم تو رفته‌ای... تو برای همیشه رفته‌ای... و البته زمان گذشت و بهم ثابت شد  تو رفته بودی؛ تو برای همیشه رفته بودی.

*

قسمت آخر:

از در ساختمانی با شیروانی زرد که بیرون آمدیم خواستم شماره‌ات را بگیرم. توی ذهنم شماره‌ات را تکرار کردم. به جایی که همیشه ماشینم را پارک می‌کردم نگاه کردم. یاد این افتادم که تو هیچ‌وقت دنبال من نمی‌آمدی. شماره‌ات را توی نامبرباکسِ موبایلم زدم. دکمه‌ی سبز را نزدم. تماس‌هایمان این آخرها الکی بود. تو برگشته بودی اما رابطه‌هه، رابطه نشده بود. شماره‌ات را آخرین بار برای تبریک عید گرفته بودم. قرار شده بود تماس من از طریق پیامک به تو اعلام شود. اعلام شده بود و زنگ نزده بودی. برای همین بهت زنگ نزدم و به این دلخوش شدم که شب بیایم و برایت این‌ها را بنویسم؛ به امید این‌که شاید هنوز این‌جا را ‌می‌خوانی.

دانلود با لینک غیر مستقیم

خوشم آمد(۰)خوشم نیامد(۰)

نوشته شبکه نیم اولین بار در محفل دوستان امید-omid20-115.biz  20 پدیدار شد.

چی شد که دیروز تو ظل آفتاب یادم به پسرک خربزه‌ای افتاد که تو جاده‌ی تبریز – جلفا گاریش چپه شده بود و جاده از خربزه‌هایی که زیر چرخ ماشینا له می‌شدن، نوچ و چسبناک بود. پسره  مستاصل واستاده بود و از ته دل گریه می‌کرد. همه‌اش چند لحظه بود. انقدر که ماشینی با سرعت ۹۰ از کنار پسرکی رد شه و من تا جایی که بتونم گردن بکشم که ببینمش. از اون روز به بعد هرجا که آب از سرم گذشت هرجا که حاصل زحماتم جلو چشمام دود شد و رفت هوا به یاد پسره می‌افتم. درست مثل اون عزاداری می‌کنم و بعد اشکام که خشک شدن، به پسر خربزه‌‌ای درونم دل‌داری می‌دم. گاریشو برمی‌گردونم، دست و روشو می‌شورم و بهش می‌گم که زمین خدا خیلی سخاوتمندتر از این حرفاس.

The post تو همیشه مثل یک قصه پر از حادثه‌ای appeared first on Sisteric & Mr.67.

این تمایل همه به خارج رفتن من را کشته. مثل دماغهای عمل کرده و موهای رنگ کرده و ساپورت پوشیدن و چکمه به پا کردن همه. این همه من را کشته. مقدار زیادی همه میبینم که در یک شرایط نامتعادل روحی و جسمی زندگی میکنند و همه با هم میروند اینور، همه با هم میروند آنور. همه با هم میروند دانشگاه. همه در آزمون دکتری شرکت میکنند. همه میروند کلاس زبان. همه مشروب میخورند. همه علف میکشند. همه مقاله میدهند. همه توی همایشها شرکت میکنند. همه میروند نمایشگاه کتاب. همه با گوشیهای موبایلشان از همه چیز عکس میگیرند. همه گوشی تاچ میخرند. هیچ دسته بندی ای در جامعه وجود ندارد. هیچ معیاری برای هیچ چیز باقی نگذاشته اند. هیچ گروه بندی نمیبینی که بگویی اُکی، من متعلق یه این گروه هستم. گروه ایکس. ما اعضای گروه ایکس هستیم. ما نوکیاهای 1110 داریم. ما مقاله نمیدهیم. ما آش رشته دوس داریم. ما کتونی پا میکنیم. ما موهایمان مشکی و به هم ریخته است. دماغمان گوشتیست. در آزمون دکتری شرکت نمیکنیم. بیکاریم. به نمایشگاه کتاب نمیرویم. با گوشیمان عکس نمیگیریم. خیلی حرف نمیزنیم. صدایمان یواش است. از خارج رفتن میترسیم. با گروه اف و بی و جی دوست هستیم. از اچ ها متنفریم. بد نیستیم. خوب نیستیم. همینی هستیم که میبینید. مثل بقیه گروهها. آنها هم همین هستند که میبینید. فقط با هم تفاوت داریم. تفاوت. تفاوت. تفاوت.

شاید خوشبختی این باشد که حس نکنی باید جای دیگری باشی، کار دیگری کنی، کس دیگری باشی.

• عالیجناب آسیموف

"سفید دردانه‌ی من
مرغ غمت گشتم و شد

حسرت تو دانه‌ی من!"

پراگ

دنیا جای بهتری می‌شد اگر این زندگی یه دکمه‌ی کنترل اف داشت.

The post من ِ حواس‌پرت appeared first on Sisteric & Mr.67.

The post آخرش می‌رم به سرزمینی که صبح‌های شنبه‌ش این‌طوری شروع شه appeared first on Sisteric & Mr.67.