parisa.hashemy

من این کتاب را صرفا به خاطر مترجمش خریدم. لذتی که از خواندن خانم دالووی با ترجمه خانم طاهری برده ام فراموش نشدنی است. بنابراین هر کتابی که اسم این بانو روی جلدش چاپ شده باشد را چشم بسته می خرم.

اگر دنبال ادبیات "جدی" با سبک و زبان پیچیده و گیر و گورهای فلسفی هستید این کتاب را نخرید. اما اگر می خواهید صرفا از خواندن کتاب لذت ببرید، و ترکیب زیبایی از چاخان مطلق و حقایق تاریخی را ببینید، و ضمنا بخندید، این کتاب را از دست ندهید.

چنانچه از عنوان کتاب پیداست، و همان یکی دو صفحه اول می فهمید، قهرمان کتاب مرد صدساله ای است که چند دقیقه مانده به برگزاری جشن تولد صدسالگی اش با دمپایی از پنجره اتاقش در خانه سالمندان بیرون می پرد و بی هدف مشخصی راه می افتد. 

ضمن روایت ماجراهایی که پس از این اتفاق می افتد، در دوره های زمانی مشخصی از زندگی این پیرمرد استثنایی هم سر در میاوریم. به قول نامجو در تجربه این کتاب روایت قرن بیستم است، روایتی از آدم های سرشناس و تاثیرگذار این قرن، و رویارویی قهرمان با هریک از آنها، و اتفاقاتی که همان اندازه که چاخان و غیر محتمل هستند می توانند اتفاق هم افتاده باشند.

زنگ تفریح عالی ای است و خلاقیت نویسنده در بافتن آسمان و ریسمان شگفت آور است. ضمنا کتاب نمونه ایجاز است. هر چاخانی که بافته و هر اتفاق به ظاهر بی اهمیتی که در کتاب افتاده را نویسنده در جای دیگری به موقع استفاده کرده است.

هفته ی پیش با گوگل مصاحبه کردم

همین گوگل گوگولی خودمان

از آنجا که در رزومه مختصری در سایت های کاریابی گذاشته ام از همان طریق در خیل شرکت کنندگان در آزمون مورد نظر قرار گرفتم

بین 785 نفر از 195 کشور که در یک روز در این آزمون شرکت کرده بودند و جدای از هر چیز دیگری مبنی بر پذیرش و یا عدم آن آزمون بسیار جذاب و جالب و البته منحصر به فرد بود

آزمون با اسکایپ و به صورت ودیویی برگزار شد و سه مرحله داشت

مرحله ی اول طراحی لوگوی گوگل با سه موضوع بود: فوتبال، کودک، دریا

و کلا پنج دقیقه زمان داشتم تا سه تا آرم طراحی کنم.از آنجا که طراحی های سابق لوگوی گوگل خیلی زیاد به چشمم آمده بود و کلی دوستش داشتم و به طرح هایش فکر کرده این مرحله را به راحتی در زمان مورد نظر طی کردم و سه تا لوگو اتود زدم و تصویرش را در دوربین اسکایپ جند ثانیه نمایش دادم

سوالات بعدی درباره رنگ ها و نماد ها و امتیازات مثبت و منفی لوگوهای پیشین بود! درباره اینکه در کمد لباست چه رنگ هایی وجود دارد و چه رنگ هایی را با هم م پوشی و چرا؟!

سوال آخر که گویا سوال مهم ترین بود و جواب آن را بنیان گذار و یکی از مدیران گوگل خودش شخصا می خواند این بود که اگر بخواهید بهشتی برای هشت بیلیون نفر طراحی کنید چه طور آن را می سازی؟ و من بهشتی ایده آل و رنگارنگ در تصوراتم برایشان ساختم که پروانه های رنگی داشت و آسمانی با رنگین کمان و  . . .

خلاصه پنج روز موعود سپری شد و دیروز جواب آزمون آمد

از بین آن تعداد شرکت کننده من بین ده نفر اول برگزیده شدم

اما . . .

اما فقط نفر اول بود که به استخدام گوگل در می آمد!

و آقای سرگئی برین بنیان گذار گوگل به صورت افتخاری برای ده نفر اولا شخصا نامه نوشته بود:

Dear Parvane , From old time , Iranian showed their talent and god's gifted intell to us , I want to appreciate for

 interesting to work with us, I saw your 3 google painted in black pencil and also our special question' answer about heaven.You have an amazing power of imagination and this is not what everybody has.so keep going on and we

wishe best for you.Sergey Brin 7 August 2014.California.

نمی توانم بگویم اول نشدن برایم مهم نبود و یا کل ماجرای مصاحبه را فراموش کنم و ساده از کنارش بگذرم و مثل هر مصاحبه ی دیگری فراموشش کنم

این جذاب ترین و شیرین ترین مصاحبه ای بود که در تمام طول مدت کاریم داشته ام و اگر یکبار حس کرده باشم که چقدر همه چیز مدربانه و محترمانه انجام شده است و چقدر ارزشمند و قابل احترام هستم همیجا بود

مصاحبه با اتود سه طرح در مدت زمانی محدود آغاز شد

در این آزمون سرعت عمل و ایده پردازی و خلاقیت هر کسی مورد سنجش قرار میگیرد و محدودیت زمان نقش بزرگی دارد!

آزمون دوم درباره رنگ بود! رنگ به عنوان جذاب ترین و برجسته ترین نیروی دست گرافیست که چطور مورد استفاده قرار میگیرد و چرا؟

مرحله ی سوم هم تخیلات و نیروی تجسم هر کسی را به بوته ی آزمایش می کشاند و ساختار ارایه شده و جزییات آن نشان از نیروی تخیل و تصویر پردازی ذهنی هر کسی

حال اینکه وقتی این مصاحبه را با مصاحبه هایی تا به حالا انجام داده ام مقایسه میکنم که طرف رزومه ی کارهای چاپی ات را می گذارد جلوی رویش و ورق می زند و انبوه کار های چاپ شده ای که هر کدام برای یک شرکت است تماشا می کند و بس و هیچ آزمون دیگری برای نقب ادراک متقاضی وجود ندارد متوجه ی شدت تفاوت ها می شوم!

البته من با این ورق زدن رزومه هم اینقدر مخالف نیستم هر چه باشد طرف می فهمد سطح کار آدم چطوری است اما چیزی که مرا به نوشتن این پست واداشته چیز دیگری است

هر کاری، هر طرحی، هر مجموعه ی هدفمندی اعم از یک لاک ناخن گرفته تا ماشین های غول آسای حمل بار و غیره که کارایی مطلوب دارد دو بخش دارد

شکل  و شعور 

وقتی کسی رزومه ی شما را ورق میزند شکل شما را تماشا می کند 

اما وقتی کسی تصورات و خیالات و فوه ی تجسم را به چالش میکشد شعور شما را تماشا میکند

اتفاقی که خیلی وقت ها می افتد

در واقع یکسره همین ماجراست و ما در شکل مانده ایم و نقبی به شعور نمی زنیم! مثل یک بیماری واگیردار می ماند که ریشه ی خیلی از افعال آزاردهنده فقدان این مهره ی گمشده این شعور نازنین است و بس

ما خیلی کارها را از این ور و آنور یادمیگریم. اما این یادگیری بدون شعور است و و از آن نعمت، آفت می سازیم!

این بازی خیلییییییی طولانی است و خیلی جا دارد که بنویسیش و هی تحلیلش کنی و کل زندگیت را سرش بگذاری تا این قطعه ی گمشده سر جای خودش بازگردد . . .

پ.ن:

یکی دونفر برام نوشتند که ادبیات این نامه اشتباه گرامری داره و یقین دنستن که یا من یه احمقم یا یه سری احمق سرکارم گذاشتن . . .
خواستم بگم اینجا روزانه هامو می نویسم  و نه برای فخر و نه برای اثبات خودم! نه هیچ چیز دیگه! وقتی من این ماجرا رو نوشتم یعنی تو این موقعیت بودم و هیچ دلیی هم وجود نداره که بخوام اثباتش کنم و براش سند و مدرک بیارم و طوری بنویسم که خواننده با مدرک و مستدل مثل یه دعوی حقوقی ادعای منو ثابت شده ببینه و باور کنه و همه ی شرایط و وجنات و شبهات رو سنجیدم و شکی توش ندیدم که واقعا دارم با قسمت فارسی گوگل مصاحبه میکنم اما امان و صد فغان از دست جماعتی که وقتی هنوز تو ریز ماجرا قرار نگرفتن حکم صادر میکنن!

من درباره ادبیات ساده ی نامه هم هیچ توضیحی ندارم! به من چه که این آدم این طوری نامه نوشته وقتی حتا تردیدی ندارم که اونو نامه صحت و سقم داره؟

مخصوصا که از چند نفر که سواد ادبیات انگلیسی شون خیلی بیشتر از من بود پرسیدم و همگی گفتن که ادبیات ساده و صمیمی ای به کار برده شده

پنجاه سال از عمر “حسن” گذشته بود و او چیزی نشنیده بود و کلامی سخن نگفته بود.

حسن که با چهره ای آفتاب سوخته ، قدی بلند و هیکلی تنومند اهل استان لرستان بود و تا این زمان ازدواج نکرده بود ، حالا درکنار دختر عموی ۵۵ ساله اش نشسته بود تا زندگی شان را به هم پیوند دهند.

دختر عموی حسن ۵ سال بود که از شوهرش جداشده بود و حالا دیگر هم زن حسن می شد و هم از این مرد تنها مراقبت می کرد .

آنها شرطی را موقع ازدواج ثبت کردند که حسن سه دانگ از سهم ارث  منزل پدری اش را به نام دخترعمو انتقال دهد.

برای توافق و تفهیم این مطلب به حسن وقت زیادی صرف کردم و او با وساطت و ترجمه برادرش شرط را پذیرفت.

تجربه یک عاقد : چرا باید فردی با یک نقص مادرزادی عمری از زندگی مشترک  بی بهره ماند ؟

آلبر کامو- ترجمه رضا سیدحسینی

تنها کتابی است که از کامو خوانده ام، و تمام کردنش هم صرفا به خاطر تعهدم به گروه کتابخوانی بود. از همان خطوط اول، جایی که کامو شهر اران را توصیف می کند، می فهمم که این کتاب، کتاب من نیست:

همشهری های ما ... طبعا ذوق خوشی های ساده را هم دارند؛ زن و سینما و آب تنی در دریا را دوست دارند.

مشخص است که این کتابی است با محوریت مرد به عنوان موجود انسانی دارای هویت و زن به عنوان یکی از چند دلخوشی ساده او، چیزی در ردیف سینما و آب تنی در دریا. انتظار این که من کتابی با چنین دیدگاه مرد محوری را دوست داشته باشم انتظاری بیهوده است. هرچه جلوتر می روم، نفرتم از نویسنده و کتابش دقیقا به همین دلیل بیشتر می شود؛ این کتابی است که حتی یک کاراکتر زن ندارد، از این گذشته هیچ یک از زن های انگشت شماری که به آنها اشاره شده اسم ندارند: زن دکتر ریو، مادر دکتر ریو، زن پیرمرد آسمی، و زن قاضی. همین. کشیش شهر، پدر پانلو، وقتی از مرگ یک کودک متاثر می شود، موعظه اش را اختصاصا برای مردان ایراد می کند، گویا زن ها فقط لیاقت درک رویه سنتی و احساسی مذهب را دارند و اگر حرف تازه ای قرار است گفته شود فقط مردها می توانند شنونده اش باشند. حتی قربانیان تاثیر گذار طاعون هم مذکرند.

از این نکته ی برای من کلیدی که بگذرم، طاعون رمانی فاقد کمترین چسب و گرماست. صرف نظر از دیدگاه های فلسفی دو نویسنده، کتاب کوری ساراماگو که آدم های یک شهر را در معرض شرایطی مشابه آدم های طاعون قرار می دهد، حرفش را خیلی بهتر گفته است. وقتی کوری را می خواندم به معنی واقعی کلمه نفسم بند می آمد و استیصال مردم آن شهر خیالی را حس می کردم، اما طاعون مثل موعظه های مجالس ترحیم یکنواخت و خسته کننده و کشدار و بیروح است.

ترجمه کتاب هم برخلاف انتظاری که از نام مترجم در ذهن ایجاد می شود خوب نیست. من فرانسه بلد نیستم و آقای سیدحسینی ظاهرا کتاب را از فرانسه ترجمه کرده، اما هر مقایسه ای که بین متن فارسی و ترجمه انگلیسی کتاب انجام دادم به ضرر متن فارسی بود. انگار آقای سیدحسینی نارساترین معادل کلمات را انتخاب کرده باشد. به رسم بسیاری مترجمین ایرانی دیگر که اخیرا کارشان را با متن اصلی مقایسه کرده ام از ساده کردن متن هم دریغ نکرده است.

به عنوان مثال در صفحه 74 می نویسد:

آتن طاعون زده که پرندگانش مهاجرت کرده بودند.

متن انگلیسی این است:

Athens, a charnel-house reeking to heaven and deserted even by birds

که مثلا می شود:

آتن، مرده خانه ای که بوی گندش به آسمان می رفت و حتی پرنده ها ترکش کرده بودند

یا چندخط پایین تر که درباره طاعون قسطنطنیه حرف می زند و از بیمارستان نام می برد، در متن انگلیسی Lazar-house به کار رفته که به معنی جذام خانه است و فلاکت طاعون زدگان را بهتر مجسم می کند. از این نمونه ها زیاد دیدم.

دیروز دوستی می گفت که بیگانه بهتر از طاعون است، اما اگر کامو در بیگانه هم مثل طاعون مردمحور باشد من عطای کتابش را به لقایش می بخشم. 

چرا تنها تو

از میان تمام زنان

هندسه زندگی مرا عوض می کنی

ضرباهنگ آن را دگرگون می کنی

پابرهنه و بی خبر

وارد دنیای روزانه ام می شوی

و در پشت سر خود می بندی،

و من اعتراضی نمی کنم؟

چرا تنها و تنها

تو را دوست دارم،

تو را می گزینم،

و می گذارم تو مرا

دور انگشت خود بپیچی

ترانه خوان

با سیگاری بر لب،

و من اعتراضی نمی کنم؟

چرا؟

چرا تمامی دوران ها را در هم می ریزی

تمامی قرن ها را از حرکت باز می داری

تمامی زنان قبیله را

یک یک

در درون من می کشی،

ومن اعتراضی نمی کنم؟

چرا؟

از میان همه ی زنان

در دستان تو می نهم

کلید شهرهایم را

که دروازه شان را

هرگز بر روی هیچ خودکامه ای نگشودند

و بیرق سفیدشان را

در برابر زنی نیافراشتند

و از سربازانم می خواهم

با سرودی از تو استقبال کنند،

دستمال تکان دهند

و تاج های پیروزی بلند کنند

و در میان نوای موسیقی و آوای زنگ ها

در مقابل شهروندانم

تو را شاهزاده ی تا آخر عمر بنامم؟

"نزار قبانی"

یکی را با همه ی ﻭﺟﻮﺩﺕ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺵ!
ﯾﮏ ﺗﮑﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭ
ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ
ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﺟﺰ ﺧﻮﺩﺕ ﻧﺪﺍﺭﯼ...

"هاروکی موراکامی"

من همیشه هرچه را دوست داشته ام از دست داده ام
به من حق بده از روزهایی که نباشی بترسم
روزهایی که نیستی نابودم می کند

و جای خالی ات حتی با صدای هق هق هایم پر نمی شود
من می ترسم از نبودنت ..
از نحسی سرنوشتم که تو را از من بگیرد ..

این نامه را درست زمانی می خوانی که مرده ام
درست زمانی که ترسم از جوهر خودکارم ریخته است
و می توانم عاشقانه بنویسم :
تمام این سال ها دیوانه وار عاشقت بودم !

"منیره حسینی"

اما مطمئنه که اولین زن تو زندگی پسرشه.امیدوارم خدا بههمه زنا یه پسر بده تا برق عشق واقعی رو تو چشماش ببینن.

هر چند این عشق هم نپاید.

نه!آخه اون بیچاره ها که کلی دوربین دور و برشون نریخته که ازشون فیلم بگیره.اون بیچاره ها حتی نمیتونن بچه هاشون رو راحت خاک کنن.

اما تو فلس*طین کشته هاشون رو میپیچن تو کفنی که آرم دا*عش داره و رو دست میبرن و ما هی براشون اشک میریزیم.

آدما همه برابرن .بچه ها همه بچه ان.بچه های ای*زدی که از تشنگی مردن.بچه های مو*صل که زنده به گور شدن.فقط اونا انواع موبایل ها تو دستشون نیست که فیلم بگیرن و به دنیا مخابره کنن.

اینجا قراره مناسبت های تقویم رنگی رنگی رو یک روز جلوتر بهتون یادآوری کنیم تا بتونید خودتون رو براش آماده کنید، و برای اجرای ایده هایی که اینجا بهتون پیشنهاد میدیم برنامه ریزی کنید. شما هم میتونید پیشنهادات خودتون رو که مربوط به مناسبت فردا هستند، در قسمت نظرات این صفحه به نمایش بذارین. مناسبت فردا: روزرقصیدن!

لینک دانلود اپلیکیشن تقویم رنگی رنگی حرفه ای ( با امکان تاریخ میلادی و قمری و امکان یاد داشت نویسی و مدل های مختلف ویجت ساعت و تقویم)

لینک دانلود اپلیکیشن تقویم رنگی رنگی ( نسخه رایگان)

توضیحات بیشتر در مورد اپلیکیشن تقویم رنگی رنگی

The post تقویم رنگی رنگی : ایده های اجرایی برای ۲۴ مرداد appeared first on رنگی رنگی.

دیدن عکس های قشنگ انرژی بخش میتونه بخش مهمی از روز یه آدم رنگی رو بسازه. صفحه مانیتور لپ تاپ، تبلت یا گوشی همراهمون چیزهایی هستن که در طول روز خیلی چشممون بهشون میفته. چه خوب میشه اگه عکسی که توی پس زمینه ی این لوازم میبینیم، یه عکس انرژی بخش و شاد کننده باشه!

رنگی رنگی هر روز براتون کاغذ دیواری های خوشگل، با سایزی که با کمترین تغییر برای هر گجت الکترونیکی قابل استفاده باشه رو آماده میکنه و در اختیارتون قرار میده. شما میتونید هر روز این کاغذ دیواری هارو دانلود کنید تا چیزی که در طول روز بیشتر از همه چشمتون بهش میفته، یه منظره آرامش بخش یا یه عکس شاد و محرک باشه.

تصویر پایین رو در کامپیوترتون ذخیره کنید و به عنوان پس زمینه مانیتور انتخابش کنید.

The post کاغذ دیواری رنگی برای ۲۴ مرداد appeared first on رنگی رنگی.

سال‌هاست عادت کرده ایم وقتی تصویر زنی در رسانه‌ها درشت‌نمایی می‌شود یا زیبا باشد یا قربانی. هنرپیشه ای، مدلی، مانکنی با لباس پر زرق و برق یا مادر یک کشته‌ شده یا خبرنگاری زندانی. تصویر زنها حتی وقتی بر صفحه‌های نمایش مجلس شورای اسلامی هم درشت‌نمایی می‌شوند بر این قاعده استثنا نیستند: «زنان ساپورت پوش». این روزها هم اخبار دل آشوب کن خاورمیانه که نمی‌دانم بر اساس چه حکمتی اینقدر برمدار جنسیت قربانیان خشونتها و خشونتهای جنسی می‌چرخد و با دلواپسی گاه به نظرم شهوتناکی موشواره به موشواره کلیک می‌خورد و… اخبار داخلی که روزی نیست که با تصویب قانونی یا مصاحبه مسئولی یا بستن راه ورودی (استادیوم باشد یا دانشگاه یا محیط کار) حضیض کرامت زن ایرانی را به او یادآوری نکند.

«نرو! نپوش! نخوان! بشین! بزا!»

واکنش فراگیری هم اگر شکل بگیرد از همان چشمه‌ای می‌خروشد که می‌خواهند مسدودش کنند و نسبت وثیقی با زنانگی دارد. می‌شود عکس‌های آزادیهای یواشکی در دنیای مجازی و مدهای غریب و پوشش‌های عجیب در دنیای واقعی. تاکید و تکیه بربدن و الگوهای زنانگی تاریخی و فرهنگی با تمام ویژگیهای نا‌مطلوب و بیمارگونش که: کلهم تو » استخوان و ریشه‌ای».

برنده این بازی فرسایشی و سرگرمی کهنه هم البته هیچ کس نیست. خودشان خوب می‌دانند نمی‌شود مدام روی تن و زنانگی تاکید کنی و آن را چون گوشواره‌ای سنگین به گوش نیم جماعت مملکت ببندی و توقع داشته باشی تنها حلقه به گوش تو باشند… تن وقتی اولویت و ابزار اول شد، همه جوره اولی و اول است. زنانگی سنتی یک پکیج است و حلقه به گوشی هم سنن و ابزار خودش را دارد. ایجاد نوعی معلولیت، لنگی، کری و گنگی ست اما نه کوری. بیماریست که روز به روز اوضاعش و خیم تر می‌شود و آنها که داعیه درمانش را دارند و از هر تیریبونی برایش خط و نشان می‌کشند، با تجویز داروهای اشتباه هر روز بیمارترش می‌کنند. گاهی به نظرم عمدی مرضی چیزی در کار است برای سرگرم کردن خودشان و خودمان.

نوشته ایم و می‌نویسند و خواهند نوشت و خیال نکنم اثری هم داشته باشد.  این چند روز اما حال من یکی که عجیب خوش شده است. از ریاضیات بیشتر از چهار عمل اصلی به یادم نیست که همان را هم با ماشین حساب انجام می‌دهم اما انتشار جهانی تصاویر درشت زنی با ذهنی زیبا، ظاهری ساده، صاحب دو چشم گود افتاده و تنی نحیف که بزرگترین جایزه ریاضیات جهان را از آن خود کرده و از قضا هم وطن است و از قضا نه دو رگه است و نه آنطرف بزرگ شده و نه… مال امروز و اینجای ماست گرچه بیرون از امروز و اینجای ماست، هوایم را بهاری کرده است.

پ.ن: ویدئو کوتاهی درباره مریم میرزاخانی

مطالب مرتبط

زنستانی ها

دکتر شرمر در فصل یازدهم کتاب مستطابش با مرور مطالعات علمی نتیجه گیری می کند که معیارهای درست و غلط ما هم بیشتر یک جور سیستم اعتقادی است و به دلایل  فیزیولوژیکی و محیطی به شکل یک تابو شکل گرفته ودر طول زمان پذیرفته شده، نه به دلایل عقلی و استدلالی. یکی از جالب ترین این مطالعات که توسط دکتر جاناتان هایدت روی اصول اخلاقی 118000 نفر از دوازده کشور مختلف صورت گرفته از افراد خواسته  که بعد از خواندن نوشته ی زیر پاسخ بدن که آیا عمل انجام شده اخلاقی است یا غیر اخلاقی و چرا.

جولی و مارک خواهر و برادر هستند. در یکی از تعطیلات تابستانی در فرانسه در اطاقکی کنار ساحل کنار هم دراز کشیده بودند تصمیم می گیرند که با هم سکس داشته باشند، چرا که فکر می کنند این کار می تواند تجربه ی منحصر به فرد و لذت بخشی باشد. جولی سالهاست قرص های ضد بارداری مصرف می کند ولی برای محکم کاری مارک هم از کاندوم استفاده می کند. با اینکه هر دو از سکس با هم لذت می برند تصمیم می گیرند که دیگر این کار را تکرار نکنند و راز آن شب را بین خودشان نگاه دارند. این راز حتی باعث تحکیم روابط خواهر و برادری و صمیمیت بیشتر آنها می شود. شما در مورد کاری که جولی و مارک کردند چی فکر می کنید؟

تقریبا همه ی کسانی که متن را خواندند پاسخ دادند که این حرکت از نظر اخلاقی نادرست بوده. وقتی از آنها پرسیده شد که چرا؟ پاسخ ها این بود: برای اینکه جولی ممکن است حامله شود ( احتمال نزدیک صفر)،رابطه ی خواهر برادری شان خراب می شود ( که نشده) و یا کسی ممکن است بو ببرد ( که نبرده). در نهایت وقتی منطقا استدلال های شان به چالش کشیده شد پاسخ ها همه به یک جا رسید:

نمی دونم؛ نمی تونم توضیح بدم، فقط می دونم که کارشون اشتباه بوده.

امروز اما ما می دانیم که اصول اخلاقی برای بقا و  محافطت ما شکل گرفته اند. زنای با محارم به دلایل واضح ژنتیکی برای بقای نسل و تولید مثل حرکتی اشتباه است. اجداد ما هم از دوره ی پالیولیتیک به سمت پرهیز از این رفتار جنسی حرکت کردند، آنهایی هم که حرکت نکردند، با انتخاب طبیعی در طول زمان حذف شدند چون نسل شان به دلایل اختلالات ارثی از روی زمین محو شد. در نتیجه ما ماندیم و تابوی زنا با محارم را هم با خودمان به این قرن آوردیم. سوال اما این است که آیا این معیار اخلاقی (درست-غلط) در عصر تکنولوژی و پیشرفت های پزشکی و داروهای ضد بارداری هم به اندازه ی دوره پارینه سنگی  صحت و یا اصولا ضرورت دارد؟

دسته‌بندی شده در: لولیتا

درسته که بیشتر نقشه کره زمین آبی رنگه و معنی‌اش اینه که اونجاها پر آبه، ولی این آب قابل نوشیدن و استفاده روی زمین نیست. منابع آب شیرین دنیا خیلی خیلی محدوده و قدرت آدما برای تصفیه آب کمه. در نتیجه آدمای خیلی زیادی تو دنیا هستن که مثل ما چندتا شیر آب تو خونه‌شون ندارن که تا باز کردن شُر و شُر ازش آب بیاد. هر لیتر آبی که ما بی‌توجه به این محدودیت‌ها هدر می‌دیم، آرزوی میلیون‌ها بچه و آدم بزرگیه که همه زندگی‌شون رو درگیر پیدا کردن آب هستن.

ایران چند ساله که درگیر مساله خشکسالی و کمبود آبه. پس مساله تشنگی دیگه مساله آدمای دوری مثل بچه‌های آفریقایی نیست. خیلی از شهرها و روستاهای کشور ما درگیر مساله آب آشامیدنی هستن. مایی که انقدر خوشبختیم که از روز تولد تا امروز هیچ وقت چند روز بدون آب نموندیم و هر وقت اراده کردیم تونستیم از آب سالم و تمیز استفاده کنیم، مسئولیت خیلی سنگینی داریم. هر قطره صرفه‌جویی ما مهمه و هیچوقت نباید فکر کنیم با صرفه‌جویی ما چیزی درست نمی‌شه. وقتی پای صرفه‌جویی و مصرف درست وسط میاد، هر یه قطره هم اهمیت داره.

کمکی که می‌تونید به وجدان خودتون، هزاران کودک و میلیون‌ها گیاه و جانور بکنید، کم کردن زمان حموم کردن و بستن به موقع شیر آبه. واقعا این کمترین و ساده‌ترین کار جان هزاران موجود زنده رو نجات می‌ده. عادت‌های غلط مصرف آب، مثل اینکه یک ربع، نیم ساعت دوش آب رو باز بذارید، خیانت بزرگی در حق طبیعت و چیزایی که در اختیار داریم. اگه یه لحظه به این فکر کنیم که هر لیر آبی که بی‌دلیل هدر می‌دیم به ارزش هر قطره اشکیه که به خاطر تشنگی ریخته می‌شه، حتما تو عادت‌های مصرف‌مون تجدیدنظر می‌کنیم.

آب بزرگترین گنج زمینه. زندگی همه ما به آب وصله و مقاومت در برابر نیاز دیگران به آب نوشیدنی و هدر دادن اون فقط و فقط از یه خودخواهی ندانسته ناشی می‌شه. نذارید مسئولیت لبای تشنه و ریشه‌های خشک روی شونه‌تون سنگینی کنه. یه دوش کوتاه با کمترین میزان آب، حداقل کاریه که می‌شه انجام داد.

The post یه قطره اشک واسه آبی که بی‌خودی فاضلاب شد appeared first on رنگی رنگی.

در راستای تکریم طرح قهوه ای کنکور، برای انتخاب رشته خواهرک ازش پرسیدم : عزیزم تو به چه رشته ای علاقه مند هستی؟ و منتظر بودم یک جواب تخیلی مثل بازیگری سریال یا زبان و ادبیات کره ای بشنوم که گفت: مهندسی صنایع!

 یک لحظه حس کردم خواهرکم بزرگ شده و چقدر انتخاب عاقلانه ای و به به و چه چه که ادامه داد :آخه شاهرخ استخری هم مهندسی صنایع خونده!!!

اکتبر می‌شه یازده سال که اومدم. از سال اول مادرم مدام بی‌تابی کرده تا همین چند وقت قبل. گاهی کمتر و بیشتر شده دفعات ابراز دلتنگیش ولی جنس بی‌تابیش از دوری من هیچوقت عوض نشده. اصل حرفش این بود که “زندگی جریان داره ولی هیچی دیگه مزه نمی‌ده بی‌تو” گاهی لوسش کردم، گاهی پابه‌پاش دلتنگی کردم، گاهی منطقی بودم باهاش و گاهی هم دیوانه‌ام کرده این دلتنگی مدام. پرخاش کردم که دیگه‌ اجازه نداره به من حس گناه بده بابت دلتنگیش. حق نداره از دلتنگیش حرف بزنه. چندوقت حرفی نزده. حس کردم که ریخته تو خودش. دیدم که بیمارستان رفته و فشارش رفته بالا. نپرسیدم چرا جاش گفتم مراعات نمی‌کنید، پرهیز نمی‌کنید و ورزش نمی‌کنید. آروم گفته نه باور کن عصبیه، از دلتنگی تو فشارم می‌ره بالا و من با صدای رسا و منطقی یک آدم مچگیر گفتم مامان خواهش می‌کنم از من سواستفاده احساسی نکنید، شما نصف خانواده‌تون مشکل فشار خون دارند، اونا همه دلتنگ من‌اند لابد. فشار خون و قند پرهیز می‌خواد که شما نمی‌کنید. گاهی انقدر دلتنگیش و این جمله بی‌تو هیچی مزه قبل رو نمی‌ده خسته‌ام کرده که یک مدت کمین کردم برای لحظات جزئی خوشیش. تا رفته مهمونی، عروسی یا پیک نیک، روز بعدش به محض اینکه در جواب سوال “خوش گذشت؟” من جواب داده “آره خیلی خوب بود” هفت تیر کشیدم که “پس ببینید، اینجوری‌ها هم که می‌گید جام خالی نیست. عروسی هم می‌روید، مهمونی، سفر …خوش هم می‌گذره. لطفا دیگه …” لابد شرمنده شده اونطرف خط از لحظات خوشی که داشته، از اون دوساعتی رو که روی مبل هال زل نزده به تلویزیون یا روی صندلی آشپزخونه زل نزده به پنجره رو به کوچه و بخار سمار. مادرم هیچوقت جوابم را نداده و من، ملکه کلمات و منطق، همیشه فکر کردم سکوت کرده چون من صددرصد درست می‌گم و من پیروز میدانم.

شاید باید یک شبی مثل الان اشک جمع می‌شد تو چشمام که بفهمم چه حالی داشته. باید خودم می‌شدم مادرم که بفهمم منظور از عروسی رفتن با دلتنگی چیست. من حواسم نبود که آدمهای عزیزی که بعد مرگ و مهاجرت و زندان رفتن و روابط عاشقانه دورادور و … جا می‌گذاریم جنس زندگیشون عوض می‌شه، جنس لذت بردنشون. عروسی می‌رن ولی لابد مدام فکر می‌کنن کاش آیداشون صندلی کناری نشسته بود یا داشت می‌رقصید یا وقتی لباس می‌پوشید به جای پدرم که به همه لباسهای عالم میگه “برازنده” دختر عزیزش می‌گفت خوب شدی ولی گردنبند نمی‌خواد این پیرهن. امروز فهمیدم که تا برامون پیش نیاید نمی‌دونیم که دلتنگ مثل جنازه دراز نمی‌کشه روی مبل تا دلتنگی با مرگش تموم بشه، دلتنگها هم یکروزهایی لابد بلند می‌شوند از روی مبل‌هاشون که دشکش گود رفته و زیباترین شالشون رو سر می‌کنند و پیاده از سر ویلا تا تهش رو در عصر پاییزی راه می‌روند، چیزی می‌خرند ولی مدام فکر می‌کنند اگر آیدا بود همین راه رو برمی‌گشتیم بالا و قهوه می‌خوردیم باهم روبروی کلیسا. خودم بارها گفتم ولی یادم می‌ره که آدم دلتنگ آدم مرده نیست، آدم قطع عضو شده است. همه کاری می‌کنه ولی خب جای خالی اون عضو، اون پا، اون دست یا اون چشم همیشه باهاش می‌آد. مادرم خیلی وقته نمی‌گه دلش برام تنگ شده، اونقدر که گاهی فکر کردم شاید بودن آیدین رو تمام و کمال جایگزین نبودن من کرده ولی امروز که خودم متهم شدم به جرمی که مادرم را باهاش محکوم کرده بودم فهمیدم نه. دلتنگی اونجاست، پشت اون بغضی که در خداحافظی‌های بی‌مقدمه‌اش قایم کرده، ازش حرف نمی‌زنه چون من ممنوع الابرازش کردم. من ازش خواستم که نگه دلتنگه، نگه بی‌همصحبت شده، نگه نمی‌دونه جمعه عصرهاش را چیکار کنه، نگه هربار که میره خونه عموهام و دخترعموهام بلند بلند می‌خندن حس می‌کنه کاش جمع کنه بره خونه چون دیدن رابطه مادران و دختران حسودش می‌کنه، دلتنگش می‌کنه و …. من مچش را گرفتم، زندگی کردنش را به رخش کشیدم، بهش گفتم خیلی هم دلتنگ نیست و خیلی هم زندگی بی‌من بی‌مزه نیست چون داره نفس می‌کشه، مهمانی می‌ره، پرده‌ها رو عوض می‌کنه و بجای من با ثریا می‌ره بازار، پس انقدر تکرارش نکنه. قبول دارم که من خودم همین کار رو کردم، نه؟ من دیوانه‌ت کردم با ابراز دلتنگی مدام و خب حق داره هرکسی که کم می‌آره از شنیدن زجر کشیدن آدمی که دوره و خب لابد کاری‌ هم نمی‌شه برای دوریش کرد. مدام می‌گرده دنبال نشانه‌های لذت که بگه ببین زجر نمی‌کشی، ببین خوبی، ببین غیرمعاشرتی نشدی، ببین می‌خندی، ببین خوشبختی. مگر من خودم با مادرم نکردم؟ حق با من و “…” است. دلتنگی احتمالا به هرشکلی و اندازه‌ای که هست باید خفه شه، نباید با صدای بلند ابراز بشه. دلتنگی احتمالا همون صلیبی است که هرکدام از ما مجبوریم تنهایی حملش کنیم .

مادرم یکروز ساکت شد و دیگه نگفت دلش تنگ شده برام، نگفت هیچ لذتی دیگه شکل قبل نیست. من هم فردا شاید بهش زنگ بزنم بگم مامان تو که وبلاگ نداری، توییتر نداری، خواهر نداری، اعتقاد مذهبی نداری و خب من هم ازت خواستم از ابرازدلتنگیت برای آزار من استفاده نکنی، حست رو توصیف نکنی، جلوی من بغض نکنی و…پس الان چیکار می‌کنی؟ قرص می‌خوری بابتش؟ اسم قرصت چیه؟ خودکار دستمه، بگو می‌نویسم.

اینجا قراره مناسبت های تقویم رنگی رنگی رو یک روز جلوتر بهتون یادآوری کنیم تا بتونید خودتون رو براش آماده کنید، و برای اجرای ایده هایی که اینجا بهتون پیشنهاد میدیم برنامه ریزی کنید. شما هم میتونید پیشنهادات خودتون رو که مربوط به مناسبت فردا هستند، در قسمت نظرات این صفحه به نمایش بذارین. مناسبت فردا: روز هدیه بی مناسبت دادن!

لینک دانلود اپلیکیشن تقویم رنگی رنگی حرفه ای ( با امکان تاریخ میلادی و قمری و امکان یاد داشت نویسی و مدل های مختلف ویجت ساعت و تقویم)

لینک دانلود اپلیکیشن تقویم رنگی رنگی ( نسخه رایگان)

توضیحات بیشتر در مورد اپلیکیشن تقویم رنگی رنگی

The post تقویم رنگی رنگی : ایده های اجرایی برای ۲۳ مرداد appeared first on رنگی رنگی.

فرانک مجیدی: جسیکا ۱۳ سالش بود. پزشکان به والدینش گفته‌بودند امیدی به ماندن دخترشان نیست. دخترک یک تومور بدخیم در سرش داشت. والدین جسیکا آرزوی دخترشان را با یک بنیاد خیریه که تلاش می‌کند آرزوی مخاطبینش را برآورده کند، در میان گذاشتند. جسیکا مشتاق دیدار یک هنرپیشه بود، اما آن‌قدر نحیف و رنجور شده‌بود که نمی‌توانست سوار هواپیمایی به مقصد لوکیشن تازه‌ترین فیلم او شود. تازه، قیمت سرسام‌آور پرواز تحت مراقبت ویژه، بیش از عهده‌ی مالی پدر جسیکا بود. وقتی آن بنیاد آرزوی جسیکا را با هنرپیشه مطرح کرد، هنرپیشه به خرج شخصی به شهر جسیکا پرواز کرد. فقط یک شرط داشت. دیدار او و دخترک رسانه‌ای نشود. جسیکا در اثر پیشرفت بیماری، دچار اختلال در حافظه شده‌بود، اما وقتی هنرپیشه شروع کرد به بازی بخش‌هایی از محبوب‌ترین کارش برای دخترک، جسیکا بلافاصله خندید و او را شناخت. والدین جسیکا به‌یاد می‌آورند که او آن روز چقدر شاد بود و هنرپیشه تا توانست او را خنداند. از آن داستان، ۱۰ سال می‌گذرد. جسیکا کمی پس از آن روز شاد، در اثر پیشرفت بیماری جان سپرد. کاراکتر محبوب جسیکا «خانم دابت‌فایر» بود و هنرپیشه‌ی مهربان، «رابین ویلیامز».

رابین مک‌لارین ویلیامز در ۲۱ جولای سال ۱۹۵۱ در شیکاگو به دنیا آمد. او از نوادگان سناتور «آنسلم مک‌لارین» بود. وقتی کودک بود، بسیار چاق بود و بچه‌ها دوست نداشتند با او بازی کنند. استعداد ویلیامز در تقلید صداهای مختلف، از همان زمان بروز کرد و برای سرگرم کردن خود، شخصیت‌های خیالی می‌ساخت و با صداهای مختلف به‌جایشان حرف می‌زد. پیش از آن‌که به تحصیل در رشته‌ی تئاتر زیر نظر «جان هاوس‌من» بپردازد، کمی در رشته‌ی علوم سیاسی هم تحصیل کرده‌بود. آن جا با «کریستوفر ریو» آشنا شد و برای همیشه دوستان خوبی با هم ماندند. یک هفته بعد از آن‌که ریو آن فاجعه برای ریو اتفاق افتاد و برای همیشه سوپرمن را افلیج کرد، ویلیامز به دیدار دوستش رفت. سر تا پای ریو در پانسمان و گچ بود و حتی ماسکی روی صورتش نصب کرده‌بودند. ویلیامز برای شاد کردن دوستش شروع کرد به تقلید از دکترها و حتی خیلی جدی معاینه‌اش کرد. تنها وقتی که ریو ماسک را برداشت، فهمید دوستش تمام مدت داشته نقش بازی می‌کرده. این اولین‌بار بود که ریو پس از تصادفش خندید. از دهه‌ی هفتاد، ویلیامز وارد دنیای سینما و اجرای کمدی استندآپ شد و اغلب نقش‌های کمدی را بر عهده می‌گرفت. نقش مردهایی که همسر و پدر خانواده‌ای بودند یا دچار فقدان خودآگاهی شده‌اند. کارهای ویلیامز ان‌قدر بین مخاطبان محبوب شد که در Walk of Fame هالیوود در سال ۱۹۹۰ یک ستاره به او اختصاص یافت. او در مجموع ۴ بار نامزد اسکار شد: در سال ۱۹۸۸ برای «صبح بخیر، ویتنام»، در سال ۱۹۹۰ برای «انجمن شعرای مرده»، در سال ۱۹۹۲ برای The Fisher King و ۱۹۹۸ برای «ویل هانتینگ نابغه». برای نامزدی آخرش، بالاخره اسکار گرفت. او به دوبلور آلمانی فیلمش نامه‌ای نوشت و مدلی کوچک از مجسمه‌ی اسکار برایش فرستاد. به او نوشته بود «متشکرم که مرا در آلمان معروف کرده‌ای.»

چیزی که مخاطبان و طرفداران ویلیامز از او می‌دیدند، خنده‌هایی شاد و نگاهی مهربان بود، اما هیچ‌یک از ما نمی دانستیم که او مدت‌های طولانی بود که از افسردگی حاد رنج می‌برد. کمدین، به‌هر حال بازیگر بود و بلد بود نقش یک مرد شاد را چطور قانع‌کننده ایفا کند. کسی نمی‌داند در قلب و ذهن انسان‌ها چه می‌گذرد، مگر آن‌که اراده کنیم که حس‌مان را به اشتراک بگذاریم. کمتر کسی می‌تواند ببیند که در پسِ یک لبخند شیرین، ممکن است قلبی شکسته قرار داشته‌باشد. ما معمولاً دیدن ظاهر آسان‌تر را انتخاب می‌کنیم. آن‌چه که دیگران از ویلیام به یاد دارند، محبت‌ها و مهربانی‌هایش و لحظات شادی است که به آنان و عزیزان‌شان هدیه داده. داستان مهربانی‌های ویلیامز تنها به آن چه در ابتدای این مطلب آمده، ختم نمی‌شود. فرزند «جان کمپبل»، مربی کشتی ویلیامز در سال‌های دبیرستان، می‌گوید که او در جایی گفته که تا حدودی برای ایفای نقش پروفسور کیتینگ در «انجمن شعرای مرده» از شخصیت لیبرال و ایده‌آل‌گرای پدر او الهام گرفته بوده. بعد از آن، ویلیامز به ملاقات معلم سابق خود رفت. در آن زمان، آقای کمپبل از کار خود اخراج شده‌بود و به اعتیاد پناه برده‌بود. ویلیامز قضاوتی روی آن چه بر آقای کمپبل گذشته‌بود، انجام نداد. اما برایش بلیط یک نمایش کمدی خرید و برخوردی دوستانه با او داشت. این ملاقات، به روشنی در ذهن جان کمپبل باقی ماند. هرچند، در آن زمان خود ویلیامز هم معتاد به کوکائین بود و این را به دلیل سرخوردگی از چیزی نمی‌دانست. او اعتقاد بود که این مسیری بود که می‌بایست طی می‌کرد. در سال ۲۰۰۶ او اقدام به ترک اعتیاد کرد. یادم هست که مدت‌ها قبل در مجله «دنیای تصویر» خوانده بودم که او در مصاحبه‌ای گفته‌بود دلیل ترک اعتیادش، مرگ دهشتناک یکی از نزدیک‌ترین دوستانش بود. اما تنها مشکل او، اعتیاد نبود. او در نهایت نتوانست از پس افسردگی حاد برآید و تسلیم آن شد. درست در شب پیش از مرگ ویلیامز، شبکه سوم بی‌بی‌سی قسمتی از Family Guy را پخش کرده‌بود که «پیتر گریفین» در آن آرزو کرده بود مردم همه تبدیل به رابین ویلیامز شوند.

ویلیامز از طرفداران پر و پا قرص کاراکتر «زلدا» در بازی «افسانه‌ی زلدا» بود. برای همین این نام را روی دختر ۲۵ ساله‌اش گذاشت. دختر ویلیامز نیز به بازیگری اشتغال دارد و شباهت چهره‌‌اش با پدر انکارناشدنی است. او در اینستاگرام، بخشی از متن معروف «شازده کوچولو» شاهکار اگزوپری را به اشتراک گذاشته‌است:

«تو… فقط تو باید جوری صاحب همه‌ی ستاره‌ها بشه، که هیچکس نتونسته تصاحب‌شون کنه! توی یکی از اون ستاره‌ها، من زندگی می‌کنم. توی یکی از اونا من می خندم. مثل این می‌شه که همه‌ی ستاره‌ها می‌خندن. وقتی شب‌ها به آسمون نگاه کنی، تو، فقط تو، ستاره‌هایی داری که می‌تونن بخندن!» دوستت دارم. دلتنگت خواهم شد. همیشه به آن بالا نگاه می‌کنم. Z.»

فکر می‌کنم حالا هم زیباتر آن است که رابین ویلیامز را نه برای شکست‌های زندگی شخصی‌ش، بلکه برای یادگارانی به یاد بیاوریم که ما را به خنده واداشت و اشک را به چشمان ما آورد. او دکتر پچ آدامز مهربان بود که با شخصیت کمیک‌ش به بیماران خردسال روحیه‌ی مبارزه برای بهبودی می‌داد، او ناخدای انجمن پرشور شعرای مرده بود، خانم دابت‌فایر دوست‌داشتنی بود. پیتر پن قهرمان بود، در هیئن مکسول بدجنس در August Rush رفت و کاراکتر فاگین بدجنس را زنده کرد، رئیس‌جمهور اشتباهی «مرد سال» شد، مرد ۲۰۰ ساله‌‌ای شد که همچون پینوکیو که ارزو داشت عروسک چوبی نباشد، می‌خواست مردی واقعی شود، قاتل دختری نوجوان در «بی‌خوابی» گشت… او همه‌ی این‌ها بود. باشکوه‌تر از آن چه شاید خودِ رابین ویلیامز واقعی بود. من تمام این رابین ویلیامزها را در جای عزیزی از ذهنم زنده نگاه می‌دارم. با پوستی سرخ و سفید، بینی دراز، چشمان ریز آبی مهربان و لب‌های نازکی که هر آن شیرین‌ترین لبخند دنیا می‌توانست بر آن نقش ببندد، هرچند که قلبش شکسته‌باشد…

منابع: + و + و +

فید یک پزشک محل مناسبی برای تبلیغات شما: محل تبلیغات متنی و بنری شما

برای سفارش تبلیغ تماس بگیرید

روز اسباب کشی اولین باری بود که آپارتمان را می دیدم. یک اتاق خواب نه چندان کوچک، هال و پذیرایی و آشپرخانه ی اوپن، مثل اکثر آپارتمانهای یک خوابه ی  دیگر.

 کارگرها که وسایل را گذاشتند و تسویه حساب کردند همسرم رفت تا به بعضی کارهایش برسد. من هم مشغول چیدن آشپزخانه شدم.حس کردم که هوا خیلی گرفته و خفه کننده است برای همین پنجره ها را باز کردم...

از روی برچسب هایی که بر روی کارتن ها زده بودم ظروف را جدا میکردم و سر جای خودشان می گذاشتم.اردیبهشت ماه بود و هوا چندان گرم نبود با وجود این احساس خفگی می کردم.به کنار پنجره ی اتاق خواب  که بزرگتر بود رفتم تا نفسی تازه کنم. ناگهان اندوه عجیبی وجودم را فرا گرفت.به نظرم رسید که بودنم در این دنیا هیچ دلیلی ندارد. در عرض یک ثانیه و بدون دلیل خاصی غم و افسردگی شدیدی را احساس کردم.دعواهای والدینم، مرگ پدرم و مشکلات خانوادگی  مثل یک فیلم از جلوی چشمم عبور می کردند.خودم را تصور کردم که از پنجره به پایین پریده ام و کف حیاط افتاده ام.... وضعیت بسیار بدی را تجربه می کردم که  صدای زنگ موبایل مرا از آن وضعیت خارج کرد، مادرم بود و میخواست بداند خانه ی جدید چطور است. کمی صحبت کردم و دوباره مشغول چیدن وسایل آشپزخانه شدم...

یک ساعتی کار کردم. ظروف چینی، کریستالها، پارچ و لیوان و قابلمه ها را سر جای خودش گذاشتم.یکی از کشوها را انتخاب کردم تا  قاشق و چنگال و چاقوها را در آن قرار دهم... کارتن محتوی آنها را که باز کردم چشمم به یک چاقوی تیز و بزرگ افتاد که برای خورد کردن گوشت استفاده می کردم...ناگهان کف حمام افتاده بودم و از رگ دستم خون جاری بود... بخار آب گرم فضای حمام را پر کرده بود...سعی کردم نفس بکشم که به سرفه افتادم... بالاخره چشمهایم را باز کردم و دیدم که چاقو به دست روی سرامیک های کف آشپزخانه افتاده ام! چه اتفاقی داشت می افتاد؟! به خاطر گرما و خستگی بود؟ نکند  دارم دیوانه میشوم؟! دست و و صورتم را شستم. یخچال را به برق زدم و یک پارچ آب داخلش گذاشتم تا خنک شود.یکی دو ساعت بعد همسرم هم برگشت و بالاخره خانه را نسبتاً مرتب کردیم...

شب همین که سرم را روی بالش گذاشتم به خواب رفتم ولی  خوب نخوابیدم. یادم نیست چه خوابهایی می دیدم ولی مدام به خودم می گفتم اینها همه دروغ است.. دروغ است..صبح با خستگی بیدار شدم و کتری را روی گاز گذاشتم. میخواستم صبحانه را آماده کنم ولی دستم به کار نمی رفت.این احساس غم و افسردگی تمام روز ادامه داشت و باعث شد نتوانم به کارهایم برسم...

شب از این پهلو به آن پهلو می شدم و به صدای نفسهای همسرم گوش می دادم که کم کم به خواب رفتم .. خیلی زود کسی یا چیزی بیدارم کرد...اتاق از ابرهای نورانی ضعیفی پوشیده شده بود.جریانات احساسی خاصی را شدیدا احساس می کردم.احساسی مشابه غم و افسردگی داشتم...به طرف پنجره نگاه کردم به نظرم رسید که هیکل کم نور زنی را می بینم که از پنجره بیرون را نگاه میکند. موهایش تا روی شانه اش ریخته بود و با دست راستش که لاغر و استخوانی بود پرده را کنار زده بود.صدای نفس کشیدن تندی را می شنیدم اما هنوز هم نمیدانم صدای نفسهای زن بود یا همسرم یا شاید هم خودم؟!..به تندی و با ترس از جایم بلند شدم و همسرم را صدا زدم.داد می کشیدم: چراغ.. چراغ!....

 همسرم خوابالود چراغ را روشن کرد...  زن دیگر پشت پنجره نبود.جرات نداشتم یا خجالت می کشیدم بگویم چه دیده ام بنابراین توضیح دادم که خواب بدی دیده ام که یادم نیست.پریز برق جای بدی تعبیه شده بود یا ما تختخواب را جای نامناسبی گذاشته بودیم و روشن کردن چراغ خواب کار سختی بود. اما  با اصرار زیاد به سختی همان نصفه شب تخت را جابجا کردیم و چراغ خواب را روشن کردم.آن شب تا صبح خوابم نبرد. دقیقا یادم نیست به چه فکر میکردم ولی سایه ی رنج و اندوه بر افکارم را به یاد دارم...

صبح به شدت آشفته و پریشان بودم. با وجودیکه نور روز همه جا را روشن کرده بود اما ترس و واهمه داشتم. دلم نمیخواست تنها در خانه بمانم.ولی سعی کردم بر خودم مسلط باشم و به کارهایم رسیدگی کنم.خلاصه صبح را به تلفن زدن به دوستان و کارهای خانه گذراندم. ساعت حدود دو بعداز ظهر بود که غذایی را از یخچال بیرون آوردم تا برای ناهار گرم کنم. فندک گاز کار نمی کرد.کبریت را برداشتم و ناگهان  در میان شعله های آتش دست و پا می زدم! وضعیت عجیبی بود.از طرفی دوست داشتم نجات پیدا کنم و از طرفی دلم میخواست بمیرم.نمی دانم چقدر طول کشید.. برای خاموش کردن آتش خودم را روی زمین غلتاندم که سرم به مبل خورد و چشمهایم را باز کردم. آتشی در کار نبود... قوطی کبریت کف آشپزخانه افتاده بود و من وسط هال کنار مبل خوابیده بودم!

 اصلا به یاد نداشتم چطور از آشپزخانه بیرون آمده ام. به شدت احساس خستگی و کوفتگی می کردم. هر طور بود از جایم بلند شدم و  خودم را روی تختخواب انداختم. فقط دلم میخواست بخوابم. نمیدانم خواب یا بیدار بودم ..نور خورشید از میان پرده ی حریر اتاق خواب به درون می تابید و  در میان نور  زنی را می دیدم که پشت به من کنار پنجره ایستاده است... احساسی غریب و غیر واقعی نسبت به تصویر زن داشتم...به نظرم رسید آنچه می بینم یک زن واقعی نیست بلکه نقش یا سایه ای از یک زن است که شاید در این اتاق زندگی می کرده و از این پنجره بیرون را نگاه کرده است... اما به طرز عجیبی از وجود حیات در وجود این تصویر آگاه بودم.درست مثل اینکه به یک انسان زنده در حال نگاه کردن باشم...

در یک لحظه تصویر زن را از دست دادم و دوباره جو غم و افسردگی شدیدی را احساس کردم.دیگر نمی ترسیدم بلکه به شدت اندوهگین و خسته بودم. احساسی مثل میل به رفتن در من به وجود آمده بود. باید از این جهان  می رفتم.  بالاخره گیج و منگ از آپارتمان بیرون آمدم. در را که پشت سرم بستم تازه متوجه شدم که نه لباس مناسب پوشیده ام و نه کلید برداشته ام! روی پله ها نشستم. کم کم حس کردم حالم بهتر است و هوشیاری ام را به دست آورده ام. فکر کردم از تلفن همسایه استفاده کنم و به همسرم اطلاع بدهم تا کلید را بیاورد.کمی جملات را در ذهنم تمرین کردم و زنگ آپارتمان کناری را زدم. خانمی در را باز کرد از دیدن من با لباس خانه تعجب کرد. سلام کردم و توضیح دادم: (من همسایه ی جدید هستم داشتم در را دستمال می کشیدم که بسته شد و من بیرون ماندم. ممکنه از تلفنتان استفاده کنم؟)

زن مرا به داخل دعوت کرد... به شوهرم تلفن زدم و همین را توضیح دادم و قبل از اینکه ابراز تعجب یا عصبانیتش را بشنوم خداحافظی کردم. خواستم از خانه بیرون بیایم و روی پله ها منتظر همسرم  بنشینم که با اصرار زن روی مبل نشستم. برایم چای آورد:(چقدر خوب که شما به اینجا آمدید.هر وقت به در بسته نگاه می کردم غصه ام می گرفت.مستاجر قبلی اسمش نرگس بود. زیاد با ما رفت و آمد نداشت ولی  بالاخره همسایه بودیم چشممان توی چشم هم باز میشد، هنوز  نمیدانم چی شد ؟ چرا خودکشی کرد؟ ولی..