از زنی که دوست داریم چه انتظاری داریم؟ قضیه ی وفاداری جز نوعی خودخواهی هراس انگیز چیست؟ آیا به پوچی سایر دغدغه های بشری نیست؟ وقتی طالب وفاداری هستیم، آیا خوشبختی طرف مقابل را می خواهیم و اگر طرف مقابل نمی تواند در آن محاق زیرکانه ی وفاداری خوشبخت باشد، آیا با خواستنِ وفاداری اش عشق خودمان را ثابت می کنیم؟ و اگر طرف را آن طوری که خوشبختش کند دوست نداشته باشیم، آیا حق داریم انتظار وفاداری یا هیچ فداکاری دیگری را از او داشته باشیم؟
« خاکستر گرم- شاندور مارائی- ترجمه ی مینو مشیری- نشر ثالث »
شاید بعضی ها منصور بهرامی را نشناسند . از نخبه های تنیس ایران بوده که حالا سالهاست مقیم فرانسه است یه بار زمان ریاست خوروش در فدراسیون تنیس ، آمد ایران و باهاش گفت وگو کردم . یه خاطره جالب برام گفت : " پدرم سرایه دار امجدیه بود منهم کنارش کمک میکردم کم کم از جمع کردن توپ تنیس کنار بازی ها پولدارها علاقمند این رشته شدم وضع مالی ما خوب نبود . یک خانواده پر جمعیت در یک اتاق کوچک در خود امجدیه ، اول با ماهی تابه ! تمرین کردم و بالاخره یه راکت چوبی گیر کردم و یواشکی رفتم توی زمین تا تمرین کنم یه مرتبه سروکله مسئول زمین تنیس پیدا شد و با همان راکت به شدت تنبیه ام کرد طوری که از ضربات او صورتم خونین و مالی شد و تقریبا بیهوش افتادم توی زمین تنیس .... سالها گذشت از ایران رفتم و برای خودم کسی شدم و این بار با پسرم برگشتم ایران ، خاطره اون روز تلخ را برای فرزندم گفته بودم در همان زمین تنیس شیرودی کلی ازم استقبال شد و یه نفر از همه بیشتر خوش آمد میگفت ! پسرم یه دفعه پرسید بابا اونی که تو رو زد کجاست ؟ نگاهش کردم و گفتم پسرم همین جاست و داره برام دست میزنه ! ... معتقد بود گریه انداختن مردم راحته کار سخت شاد کردن دل اونهاست "
فوكو راست مي‌گويد كه روانكاوي امتداد منطقي سنت اعتراف است. كاركرد اصلي اعتراف نه دستيابي به آمرزش، كه رهايي از عذاب وجدان است. روانكاو جايي پشتِ سر شما مي‌نشيند و شما را كه پشت به او دراز كشيده‌ايد تماشا مي‌كند. شما مانندِ انسان‌هاي در بسترِ مرگ اعتراف مي‌كنيد و او مي‌شنود. نه تنها چون كشيشي كه شما را مي‌شنود و شما هم او را مي‌شنويد، بلكه چون خدايي كه به قول دريدا خيره به درونِ شما مي‌نگرد و شما نمي‌بينيدش و تنها او را حس مي‌كنيد. مي‌دانيد كه جايي پشت سر شما هست ولي نمي‌بينيدش و برايش اعتراف مي‌كنيد، نه در دلتان كه با صداي بلندي كه هم خودتان مي‌شنويد و هم او. در اين به زبان آوردن، گفتن، آن گونه كه خود بشنويدش، رازي است. حتي شايد در نوشتن و بازخواني‌اش. همين اعتراف، همين پذيرفتنِ خطا گام مهمي است در آن چه “درمان” ناميده مي‌شود و من ترجيح مي‌دهم به جاي آن بگويم فرايند رهايي از كابوس، رهايي از ترس، درد، هر چه.
اين روزها با هر كي حرف مي‌زني يك “تراپيست” دارد كه “خيلي خوب” است و “حرف‌هايش را مي‌شنود” و راهنمايي‌هاي خوبي در راستاي بهبود زندگي مي‌كند. بعيد مي‌دانم اين همه آدمِ تراپيست لازم دورم باشند. بيشتر به نظرم مي‌رسد اين طوري جايِ خالي اعتراف و پذيرفتن را با اين موج تراپيست رفتن پر مي‌كنيم. يادم هست كه تا همين چند وقت پيش كه گودر بود و خوب بود اين كار را وبلاگ‌هايمان مي‌كردند. همان جا اعتراف مي‌كرديم و مي‌خوانديم و آمرزيده مي‌شديم.
پ.ن: بر همگان واضح و مبرهن است كه نگارنده گرچه همچنان به روانكاوي، روان‌درماني، مفهوم درمانِ رواني و الخ بي‌اعتماد است نه قصد و نه صلاحيت رد اين‌ها را ندارد و اصولا نه فقط از اين پست كه به طور كلي در زندگي هدفِ خاصي را دنبال نمي‌كند.