ArashM

I've been a Microsoft developer for decades now. I weaned myself on various flavors of home computer Microsoft Basic, and I got my first paid programming gigs in Microsoft FoxPro, Microsoft Access, and Microsoft Visual Basic. I have seen the future of programming, my friends, and it is terrible CRUD apps running on Wintel boxes!

Of course, we went on to build Stack Overflow in Microsoft .NET. That's a big reason it's still as fast as it is. So one of the most frequently asked questions after we announced Discourse was:

Why didn't you build Discourse in .NET, too?

Let me be clear about something: I love .NET. One of the greatest thrills of my professional career was getting the opportunity to place a Coding Horror sticker in the hand of Anders Hejlsberg. Pardon my inner fanboy for a moment, but oh man I still get chills. There are maybe fifty world class computer language designers on the planet. Anders is the only one of them who built Turbo Pascal and Delphi. It is thanks to Anders' expert guidance that .NET started out such a remarkably well designed language – literally what Java should have been on every conceivable level – and has continued to evolve in remarkably practical ways over the last 10 years, leveraging the strengths of other influential dynamically typed languages.

All that said, it's true that I intentionally chose not to use .NET for my next project. So you might expect to find an angry, righteous screed here about how much happier I am leaving the oppressive shackles of my Microsoft masters behind. Free at last, free at least, thank God almighty I'm free at last!

Sorry. I already wrote that post five years ago.

Like any pragmatic programmer, I pick the appropriate tool for the job at hand. And as much as I may love .NET, it would be an extraordinarily poor choice for an 100% open source project like Discourse. Why? Three reasons, mainly:

1. The licensing. My God, the licensing. It's not so much the money, as the infernal, mind-bending tax code level complexity involved in making sure all your software is properly licensed: determining what 'level' and 'edition' you are licensed at, who is licensed to use what, which servers are licensed... wait, what? Sorry, I passed out there for a minute when I was attacked by rabid licensing weasels.

   I'm not inclined to make grand pronouncements about the future of software, but if anything kills off commercial software, let me tell you, it won't be open source software. They needn't bother. Commercial software will gleefully strangle itself to death on its own licensing terms.

2. The friction. If you want to build truly viable open source software, you need people to contribute to your project, so that it is a living, breathing, growing thing. And unless you can download all the software you need to hack on your project freely from all over the Internet, no strings attached, there's just … too much friction.

   If Stack Overflow taught me anything, it is that we now live in a world where the next brilliant software engineer can come from anywhere on the planet. I'm talking places this ugly American programmer has never heard of, where they speak crazy nonsense moon languages I can't understand. But get this. Stand back while I blow your mind, people: these brilliant programmers still code in the same keywords we do! I know, crazy, right?

   Getting up and running with a Microsoft stack is just plain too hard for a developer in, say, Argentina, or Nepal, or Bulgaria. Open source operating systems, languages, and tool chains are the great equalizer, the basis for the next great generation of programmers all over the world who are going to help us change the world.

3. The ecosystem. When I was at Stack Exchange we strove mightily to make as much of our infrastructure open source as we could. It was something that we made explicit in the compensation guidelines, this idea that we would all be (partially) judged by how much we could do in public, and try to leave behind as many useful, public artifacts of our work as we could. Because wasn't all of Stack Exchange itself, from the very first day, built on your Creative Commons contributions that we all share ownership of?

   You can certainly build open source software in .NET. And many do. But it never feels natural. It never feels right. Nobody accepts your patch to a core .NET class library no matter how hard you try. It always feels like you're swimming upstream, in a world of small and large businesses using .NET that really aren't interested in sharing their code with the world – probably because they know it would suck if they did, anyway. It is just not a native part of the Microsoft .NET culture to make things open source, especially not the things that suck. If you are afraid the things you share will suck, that fear will render you incapable of truly and deeply giving back. The most, uh, delightful… bit of open source communities is how they aren't afraid to let it "all hang out", so to speak.

   So as a result, for any given task in .NET you might have – if you're lucky – a choice of maybe two decent-ish libraries. Whereas in any popular open source language, you'll easily have a dozen choices for the same task. Yeah, maybe six of them will be broken, obsolete, useless, or downright crazy. But hey, even factoring in some natural open source spoilage, you're still ahead by a factor of three! A winner is you!

As I wrote five years ago:

I'm a pragmatist. For now, I choose to live in the Microsoft universe. But that doesn't mean I'm ignorant of how the other half lives. There's always more than one way to do it, and just because I chose one particular way doesn't make it the right way – or even a particularly good way. Choosing to be provincial and insular is a sure-fire path to ignorance. Learn how the other half lives. Get to know some developers who don't live in the exact same world you do. Find out what tools they're using, and why. If, after getting your feet wet on both sides of the fence, you decide the other half is living better and you want to join them, then I bid you a fond farewell.

However, I'd also be lying if I didn't mention that I truly believe the sort of project we are building in Discourse does represent most future software. If you squint your eyes a little, I think you can see a future not too far in the distance where .NET is a specialized niche outside the mainstream.

But why Ruby? Well, the short and not very glamorous answer is that I had narrowed it down to either Python or Ruby, and my original co-founder Robin Ward has been building major Rails apps since 2006. So that clinched it.

I've always been a little intrigued by Ruby, mostly because of the absolutely gushing praise Steve Yegge had for the language way back in 2006. I've never forgotten this.

For the most part, Ruby took Perl's string processing and Unix integration as-is, meaning the syntax is identical, and so right there, before anything else happens, you already have the Best of Perl. And that's a great start, especially if you don't take the Rest of Perl.

But then Matz took the best of list processing from Lisp, and the best of OO from Smalltalk and other languages, and the best of iterators from CLU, and pretty much the best of everything from everyone.

And he somehow made it all work together so well that you don't even notice that it has all that stuff. I learned Ruby faster than any other language, out of maybe 30 or 40 total; it took me about 3 days before I was more comfortable using Ruby than I was in Perl, after eight years of Perl hacking. It's so consistent that you start being able to guess how things will work, and you're right most of the time. It's beautiful. And fun. And practical.

Steve is one of those polyglot programmers I respect so much that I basically just take whatever his opinion is, provided it's not about something wacky like gun control or feminism or T'Pau, and accept it as fact.

I apologize, Steve. I'm sorry it took me 7 years to get around to Ruby. But maybe I was better off waiting a while anyway:

• Ruby is a decent performer, but you really need to throw fast hardware at it for good performance. Yeah, I know, interpreted languages are what they are, and caching, database, network, blah blah blah. Still, we obtained the absolute fastest CPUs you could buy for the Discourse servers, 4.0 Ghz Ivy Bridge Xeons, and performance is just … good on today's fastest hardware. Not great. Good.

  Yes, I'll admit that I am utterly spoiled by the JIT compiled performance of .NET. That's what I am used to. I do sometimes pine away for the bad old days of .NET when we could build pages that serve in well under 50 milliseconds without thinking about it too hard. Interpreted languages aren't going to be able to reach those performance levels. But I can only imagine how rough Ruby performance had to be back in the dark ages of 2006 when CPUs and servers were five times slower than they are today! I'm so very glad that I am hitting Ruby now, with the strong wind of many solid years of Moore's law at our backs.

• Ruby is maturing up nicely in the 2.0 language release, which happened not more than a month after Discourse was announced. So, yes, the downside is that Ruby is slow. But the upside is there is a lot of low hanging performance fruit in Ruby-land. Like.. a lot a lot. On Discourse we got an across the board 20% performance improvement just upgrading to Ruby 2.0, and we nearly doubled our performance by increasing the default Ruby garbage collection limit. From a future performance perspective, Ruby is nothing but upside.

• Ruby isn't cool any more. Yeah, you heard me. It's not cool to write Ruby code any more. All the cool people moved on to slinging Scala and Node.js years ago. Our project isn't cool, it's just a bunch of boring old Ruby code. Personally, I'm thrilled that Ruby is now mature enough that the community no longer needs to bother with the pretense of being the coolest kid on the block. That means the rest of us who just like to Get Shit Done can roll up our sleeves and focus on the mission of building stuff with our peers rather than frantically running around trying to suss out the next shiny thing.

And of course the Ruby community is, and always has been, amazing. We never want for great open source gems and great open source contributors. Now is a fantastic time to get into Ruby, in my opinion, whatever your background is.

Even if done in good will and for the best interests of the project, it's still a little scary to totally change your programming stripes overnight after two decades. I've always believed that great programmers learn to love more than one language and programming environment – and I hope the Discourse project is an opportunity for everyone to learn and grow, not just me. So go fork us on GitHub already!

Some of you may have noticed the tagline on my newly redesigned website. Camera Pilot. Allow me to explain. Before I do that, however, I have to make sure you understand I’m no expert on these things. Even if the devices are amazingly cheap from a historical perspective, you probably want to do your own research before flying your expensive camera. You definitely don’t want to follow my footsteps on tech purchases ;)

Multirotor is another term for ‘drone’ which has a rather negative connotation in the media. It’s a radio controlled helicopter that doesn’t use a single big rotor with a blade that can slice you, but instead has three or more props that allow it to hover and move around. Like many, I was intriqued by the flying toy, Parrot AR Drone but I wanted to know more about the capabilities of the camera. I was absolutely not intersted in flying the thing. I was interested in getting aerial shots.

I bumped into something called DJI Phantom when googling around. I got instantly hooked. My wife can testify I have a disposition for that kind of behavior.

What it essentially is, and what I bought it for, is a flying Gopro camera. The great thing about it is that you really don’t need to have any prior piloting experience. It couldn’t be easier to fly. Not only does it level itself and doesn’t crash immediately, thanks to a GPS module and altitude sensors, it really can stabilize itself in 3d space, fighting elements. If you let go of the controls, it will keep the same altitude and it will try to remain static, despite of its current momentum or wind conditions. It behaves more like a car or boat, rather than something that shares space with birds. You can take a breather. You can answer a phonecall. You can shake hands with the person (or a policeman in case you’re in the US or UK, because inevitably you’ll be looking suspicious there) that came to ask about the cute thing.

Trust me, people will want to chat with you. Normally, nobody ever approaches me, as I maintain my tough guy image. There isn’t a time when somebody doesn’t stop and ask about range, cost and flight time as soon as I take off now. If, for some reason, you lose the connection to the craft (transmitter is part of the package), it is able to come back to the take off location and land itself autonomously as long as it has a GPS lock.

What starts with fun toy, soon turns into a serious slippery slope as you’ll be extending the craft with a video transmitter so you can fly FPV (first person view), looking into an LCD panel or goggles. Flying a few meters away in plain sight is one thing, but once you get a taste of FPV, there’s no going back. If you’re intersted, I suggest listening to this Flite Test podcast episode with an icon of FPV, Raphael Pirker.

When shooting 60 frames per second, the footage can be stabilized in software, but things look a world different if you have the camera mounted on an active gimbal. You can get a perfect gopro gimbal from DJI, it’s going to cost you. They just dropped the price down by almost a half, but it’s still more than $350. If you can survive an extra wire or two and some weight (might actually be worth 1-2 minutes of flight time), you can get a decent alternative. Only today I have received a very well made Tarot 2D gimbal, that does still need the USB link to the gopro instead of the neat backside port, but looks pretty clean and compact otherwise. I’ll give it a spin soon.

Luckily one doesn’t really have to have a single DIY bone in the body to enjoy building quads. It doesn’t require a bigger skillset than building PCs. You probably can’t get away from soldering a wire or two, but apart from that it’s all about connecting components. The only skill is finding cheaper alternatives to the rather pricey (but honestly very well made) DJI counterparts. Big downside is the waiting. Buying parts from chinese vendors on ebay is the closest thing to getting your Christmas presents delivered by a deity. By the time the stuff arrives, you have absolutely no recollection of it and are genuinely surprised. A true Überraschung! Apart from ebay, I usually get components from RCtimer and Hobbyking.

As you’ll be carrying a lot of gear around, carrying cases are quite useful. I ended up using an IKEA plastic box for replacement parts, tripods and stuff that is unlikely to break. Model specific cases are crazy expensive, you can easily spend as much as I did for the kit for just a case for it. Pelican cases are the standard for when you need weather proof rugged travel safety, but they are expensive and very heavy. I went (in a typical fashion) for a clone. Farnell sells a Duratool D00468 that nicely fits the Phantom, batteries and a radio. Unless you lifted the skids to fit a bigger gimbal that is.

I am a big fan of machines with a purpose. Things that don’t resemble a “computer”. For now I have an agile small flying camera (DJI Phantom) and a super stable giant rig serving as an “infinite crane” (RCTimer S800R). I left out my last chopper for some other time as it not only involved most DIY time, the most crashes by far, but also boldly returns to the land of free software and open hardware, which is likely to strike a tone with people reading this. Check back soon!

دانشجوها برای شیطنت، روی تخته ی کلاس نوشتند: شورت استاد، قرمز گل گلیه!

استاد اومد تو کلاس، یه نگاه به تخته کرد و با خونسردی خاصی گفت: هر کی اینو نوشته مامانش خیلی دهن لقه...

بعضی وقت‌ها آدم شب که سرش رو می‌ذاره رو بالش، یه لحظه به خودش می‌گه «یعنی می‌شه صبح که پا شدم ببینم اینا همه‌ش یه خوابه؟ نمی‌دونم، یا مثلا یه مشت تصویر؟ می‌شه فردا همه چیز فرق داشته باشه؟ اصلا زندگی اینی نباشه که تا حالا دیدم و شناختم؟» صبح ولی باز هیچ‌چی هیچ فرقی نکرده. زندگی، آدم‌ها، خودت، هیچ‌کدوم هیچ فرقی نکردید. دوباره باید از جات بلند بشی و بری سراغ همون بازی تکراری بی‌هیجان، مثل همیشه. شده تا حالا فردا که از خواب پا می‌شی همه چی فرق داشته باشه؟

عمده انتشار بعدی کرنل لینوکس ۳.۱۳ است و با اینکه هنوز نسخه آزمایشی آن نیز منتشر نشده، به لطف توسعه شفاف و باز لینوکس، از اکثر ویژگی‌های جدید آن با خبر هستیم.

کرنل یا هسته لینوکس چیست؟ کرنل پایین‌ترین سطح سیستم عامل است که کارهای پایه و حوصله سربر مثل مدیریت حافظه، پروسه‌ها، درایور و … را انجام میدهد. عبارت «هسته لینوکس» بسیاری از کاربران را دچار اشتباه کرده. لینوکس هسته ندارد! اسم هسته، لینوکس است. عبارت «هسته لینوکس» از دید دستور زبان، اضافه توضیحی مثل «کشور ایران» است و نه یک اضافه تخصیصی مثل «پنجره کلاس».

به بحث اصلی برگردیم؛ من معمولا در آزادراه در مورد کرنل نمی‌نویسم چون حتی درک تغییرات هر انتشار کرنل نیاز به دانش بالایی از کارکرد زیر بخش‌های آن دارد که من از آن‌ها سردرنمیاورم و در آخر عبارتی‌های انگلیسی چنین مطلبی از پارسی آن بیشتر خواهد شد. اما کرنل ۳.۱۳ تا این‌جا به قدری جذاب بوده که من رو وادار به شکست عادتم کرده. در ادامه ویژگی‌ها جدید کرنل ۳.۱۳ را مرور میکنیم.

لایه بلاک چند صفی یا Multi-Queue Block Layer

لایه بلاک چند صفی با پخش سربار ورودی و خروجی رسانه ذخیره سازی بروی هسته‌های پردازنده و کاهش تاخیر می‌تواند باعث افزایش خیره کننده کارایی SSD ها شود. توسعه دهندگان ۳/۵ تا ۱۰ برابر افزایش در IOPS و ۱۰ تا ۳۸ برابر کاهش در تاخیر را گزارش کرده‌اند. قبل از این‌که خیلی خوشحال شوید باید بگم هنوز تمام درایورها از این ویژگی استفاده نمی‌کنند و پشتیبانی کامل‌تر برای کرنل ۳.۱۴ در نظر گرفته شده است.

فعال شدن خروجی صوتی HDMI های AMD

خروجی صوتی HDMI در درایور AMD مدت‌ها به صورت پیش‌فرض غیرفعال بود که حالا با انتشار کرنل ۳.۱۳ به صورت پیش فرض فعال میشود. بخش صوتی درایور بهبودهایی هم داشته و پشتیبانی خواندن اطلاعات ELD، صدای ۷.۱ کانال (در سخت افزارهایی که از آن پشتیبانی می‌کنند) همچنین TrueHD و HD-MA به آن اضافه شده. به نظرم با این تغییرات گرافیک‌های AMD انتخاب بسیار مناسبی برای سیستم HTPC و استریم فایل چند رسانه‌ای هستند.

پشتیبانی اولیه از تراشه‌های گرافیکی Hawaii

اولین بیت‌های پشتیبانی از تراشه‌های گرافیکی Hawaii در کرنل ۳.۱۳ قرار گرفته. تا جایی که اطلاع دارم فعلا دو کارت گرافیک براساس Hawaii ساخته شده: R9 290X و R9 290 . البته احتمال این‌که AMD کارت‌های بیشتری بر اساس این تراشه بسازد کم نیست. برای راه‌اندازی این کارت‌ها علاوه به کرنل ۳.۱۲ به نرم‌افزارها جدیدتر سمت کاربر مثل Mesa و libdrm نیاز خواهید داشت.

فعال شدن پیش‌فرض مدیریت پویا انرژی Radeon

قبلا در مورد مدیریت پویا انرژی درایور آزاد Radeon نوشته بودم. مدیریت پویا به کرنل ۳.۱۱ اضافه شد، در ۳.۱۲ بهبود یافت و حالا از کرنل ۳.۱۳ به صورت پیش‌فرض فعال شده است. مدیریت پویا انرژی به تراشه‌های گرافیکی AMD اجازه میدهد تا سرعت کلاک و ولتاژ خود را متناسب با تقاضا تنظیم کنند. اگر لپتاپی با گرافیک AMD دارید اثر این قابلیت را در کاهش گرمای تولیدی و افزایش عمر باتری حس خواهید کرد. صاحبان مدل‌های رده بالای جدید (۷۰۰۰ بالاتر) نیز کارایی بسیار بیشتری را تحربه خواهند کرد چون کارتشان حالا می‌تواند در فرکانس کاری بسیار بالاتر از چیزی که هنگام بوت تنظیم شده کار کند.

اضافه شدن NFTables

NFTables زیرسیستم جدید دیوار آتشین و صافی بسته کرنل هست که قرار است جای IPTables را بگیرد. پشتیبانی بهتر از قوانین فیلترینگ، گزارش خطای بهبود یافته، کد منبع و ABI کرنل ساده تر از برتری‌های NFTable نسبت به IPtables هستند. البته IPtbales همچنان در کرنل حضور خواهد داشت و تا بلوغ بیشتر NFtables حذف نمی‌شود.

پشتیبانی از گرافیک Broadwell

Broadwell اسم نسل بعدی پردازنده‌های اینتل است که تا چند ماه دیگه منتشر و جایگزین Haswell میشود. چیزهای زیادی در مورد Broadwell  وجود دارد که از آن محصولی جذاب ساخته؛ خط تولید ۱۴ نانومتری باعت می‌شود پردازنده در عین مصرف انرژی کمتر، کارایی بالاتری داشته باشد. همچنین با اشغال جای کمتر، فضای بیشتری برای پردازنده گرافیکی قوی‌تر باقی می‌ماند.

پشتیبانی لینوکس از Broadwell نیز مانند دیگر محصولات اینتل عالی خواهد بود و درواقع درایور این محصول هنوز نیامده از OpenGL 3.3 پشتیبانی میکند که از درایورهای آزاد Radeon و Nouveau بالاتر است. امیدوارم کارایی گرافیکی Broadwell به قدری بالا باشد که بتواند جای گرافیک Nvidia و AMD را در اکثر لپتاپ‌های بازار بگیرد.

کد جدید مدیریت انرژی و re-clocking درایور Nouveau

یکی از برگترین کاستی‌های درایور آزاد Nvidia یعنی Nouveau نداشتن مدیریت انرژی و re-clocking است. Nouveau تراشه گرافیک را در کلاک پایینی نگه میدارد که عملا در این حالت از بخش عمده توانایی سخت افزار هیچ استفاده‌ای نمی‌شود. یکی از پیش‌نیازهای ری‌کلانیگ، مدیریت سیستم انرژی است تا در کلاک‌های بالاتر سیستم خنک کننده بتواند گرمای تولیدی را دفع کند.

کدی که برای کرنل ۳.۱۳ منتشر شده مدیریت انرژی و ری‌کلانیگ را برای سری Fermi (جی‌فورس ۴۰۰ و ۵۰۰) و Kepler (جی‌فورس ۶۰۰ و ۷۰۰) را به همراه دارد اما فعلا و تا پیاده سازی بخش re-clocking حافظه ویدئویی غیرفعال است.

تغییرات دیگری نیز وجود دارد:

• همچون انتشارهای قبلی لیست تغییرات مصرف انرژی یا ACPI کرنل بسیار طولانی است. مهمترین این‌ها درایور RAPL یا Run-Time Average Power Limiting اینتل هست که مصرف انرژی پردازنده Sandy Bridge و جدیدتر این کمپانی در حالت بیکاری سیستم را به طرز قابل توجهی پایین میاورد.
• در این انتشار سیستم فایل‌های Btrfs و F2FS پیشرفت‌های قابل توجهی داشته‌اند. Btrfs فایل سیستمی مدرن است که توسعه از آن سال ۲۰۰۸ شروع شد و قرار بود جای Ext به عنوان فایل سیستمی که از دهه نود تغییر چندانی نداشته را در اکثر توزیع‌ها بگیرد اما تاکنون خبر چندانی از آن نشنیده‌ایم. F2FS فایل سیستمی از سامسونگ است که برای استفاده در سیستم‌های ذخیره سازی فلش طراحی شده و تا این‌جا عملکرد آن در این رسانه‌ها در مقابل رقبا بسیار خوب بوده است.
• اگرچه هنوز تا پشتیبانی مناسب از سیستم‌های مجهز به چند پردازنده گرافیک مانده اما ۳.۱۳ در این زمینه به سطح جالبی دست یافته است. کرنل ۳.۱۳ به صورت پیش‌فرض گرافیک Nvidia در سیستم‌های Optimus و گرافیک AMD در لپتاپ‌های مجهز به PowerExpress را خاموش می‌کند تا عمر باتری این دستگاها بیشتر شود.

کرنل لینوکس زمان‌بندی ثابتی برای انتشار ندارد اما اگر اتفاق خاصی نیفتد نسخه پایدار کرنل ۳.۱۳، نه یا ده هفته دیگر منتشر خواهد شد.

یک روز حوالی ۷۰-۸۰ سالگی‌م می‌نشینم روی صندلی گهواره ای‌. عینک مطالعه ته‌استکانی را روی نوک بینی استخوانی‌ فرتوتم جابجا می کنم و با دست‌های لرزان جوری که ورق کتاب پاره نشود با احتیاط لای کتاب زهوار در رفته‌‌ی چاپ ۷۵ ام را باز می‌کنم و برای هزارمین بار می خوانم :« من به اندازه یک ابر دلم می گیرد. وقتی از پنجره می بینم حوری. - دختر بالغ همسایه -. پای کمیاب ترین نارون روی زمین. فقه می خواند. » بالای صفحه کجکی با خط جوانی هام نوشتم:«سهراب شاعری که باید از نو شناخت» زیرش هم تاریخ زدم:« اسفند ۱۳۹۱» اوه!  سال ۱۳۹۱...

The United States' National Security Agency (NSA) are alleged to have to asked the creator of Linux, Linus Torvalds, to create 'backdoors' into GNU/Linux through which they could access.

The post NSA Wanted Backdoor Access In Linux, Says Linus Torvalds’ Father first appeared on OMG! Ubuntu!.

The popular Messaging client WhatsApp will be available on Mozilla's Firefox OS before the end of the year, according to one Spanish carrier.

The post WhatsApp Coming to Firefox OS – Could Ubuntu Touch Be Next? first appeared on OMG! Ubuntu!.

1 اغلب  علایق و ترس‌هایم از 7 سالگی به بعد تغییر زیادی نکرده. هنوز مثل همان موقع از «چیزهای»‌ تخیلی و جنگ‌ستارگان و تن‌تن و نقاشی و کتاب خوشم می‌آيد. هنوز از جمعیت می‌ترسم و موقع تعارفات عادی و حرفهای روزمره لنگ می‌زنم.

2 وقتی سر کار یا در تاکسی یا  آرایشگاه «ناچار» به مکالمه‌ای هستم صرفن تظاهر می‌کنم که به موضوع علاقه‌مندم. » اوه هوا؟ بله خیلی سرد شده؛ سیب‌زمینی؟ بله گران است؛ بازی‌های آسیایی؟‌ راستی نتیجه بازی چی شد؟» همان موقع سروش هفت ساله یا چرت می‌زند یا می‌رود دنبال بازیگوشی.

3 زمان بچگی‌م ، مامان بابا زیاد دعوا می‌کردند ( بعدها فهمیدم خیلی مامان باباها دعوا می‌کنند) این جور موافع برای این که بهم فشار نیاید با خودم فکر می‌کردم که من موجودی هستم از یک جهان یا سیاره دیگر که برای مطالعه آدمیان به این جهان آمده. اینجوری درد مشکلات کمتر می‌شد.

وقتی دنیا و علایق‌م با اغلب هم‌کلاسی‌هایم فرق داشت، وقتی هیچ کس حاضر نبود در یارکشی فوتبال مرا بردارد، یا برخلاف بچه‌ها هیچ علاقه‌ای به اتومبیل و صنایع وابسته نشان نمی‌دادم، باز به همین ایده موجودی از جهان دیگر می‌چسبیدم.

4 در سی و سه سالگی هنوز «پرسونا»ی شکل یافته و قرص و محکمی ندارم. به جز در میان حلقه کوچک دوستانم ( یا زمانی که درباره علایقم بحث می‌کنم) پرسونایم چیز قره‌قاطی از رفتارها و لحن‌هایی که هر کدامش را جایی دیده‌ام و برای خودم خوشه‌چین کرده‌ام. برای همین مثل آن فیلم جری‌لوئیس( دکتر جری و مستر لاو؟)  که چند زن داشت و باید حواسش می‌بود که در آن واحد جایی نباشد که همه حضور داشته باشند، باید حواسم باشد هیچ وقت جایی نباشم که آدم‌های دوری که مرا از جاهای مختلف می‌شناسند در آن واحد حضور داشته باشند. آنها شاید اصلن اهمیتی به پرسونای من ندهند. ولی من هنگ می‌کنم و بلد نیستم باید چه طور رفتار کنم که «راکورد» قبلی‌ام حفظ شود.

5 خیلی از تلاش‌هایم برای ارتباط برقرار کردن با «دنیا»ی همسالانم شکست خورد. این شکست معنیش این است که محکوم شدم همیشه خارج از دار و دسته بمانم. یک جور تبعیدی قبیله، که گرچه به ظاهر برای دیگران «جالب» «ترسناک» حتا «قابل احترام و اطمینان» است اما هم‌بازی‌شان نیست. این شکست معنیش این است که باید تا ابد با این اتهامات که «گنده دماغ‌»م و «خیلی خودم را می‌گیرم» و «دیگران را آدم حساب نمی‌کنم» زندگی کنم.

البته آنها درست می‌گویند. ولی دقت نمی‌کنند که این «آدم» حساب نکردن در واقع واکنش جبرانی بچه هفت ساله بغض کرده‌ایست که به درد هیچ جای زمین فوتبال نمی‌خورد و حتا توپ جمع کن خوبی نیست. او اگر خودش و دیگران را در یک دسته‌بندی بگذارد لاجرم باید سرش را بگذارد و بمیرد. بنابراین برای خودش جهان دیگری ساخته که در آن جهان آنها با هم «فرق»  دارند. اگر آنها آدم‌ند پس او موجود دیگری‌ست. اگر او آدم است، حتمن که آنها آدم نیستند.

6 با این حال آدم‌های نازنینی در این دنیای شما بودند و هستند که  این بچه دیدند و نوازشش کردند و دوستش داشتند و اهمیتی به دست و پای چلفت‌ش ندادند و نخواستند که «نقش» بازی کند.  بعضی‌هاشان خود همین گذشته را داشتند. بلکه آنها هم از جهان دیگری آمده‌اند. این عده شدند دوستان و نور چشمان و عزیزان دل من. آنها دوپینگ منند. انرژی و انگیزه حیات منند.

7 حالا که من در دنیای شما راه ندارم، شما به دنیای من بیایید.

طی دو دهه ریزه ریزه آلونک م را تزئیین و چراغانی کردم، کنارش چند تابلوی نئون چشمک‌زن گذاشتم.  آب و جارو کردم و کاری کردم که اسم و رسمش کم‌کم به گوش مسافران و رهگذران سرگردان بخورد. بدانند جایی هست که یک جور شهربازی بزرگترهاست. در آنجا خبری از بدبختی‌های روزانه نوع بشر نیست. روضه هم اگر باشد ، روضه تنهاماندگی «ولورین» است و حبس «عروس» در تابوت چوبی.
دیدم جواب می‌دهد. بعضی از همان بچه‌هایی که در بازی راهم نمی‌دادند حالا بزرگ شده‌اند و به چشم دیده‌اند که بازی دنیا عجب چیز مزخرف و کسل‌کننده‌ای از آب در آمده. آنها نیاز به جایی داشتند فارغ از این دنیا و به کسی که با اعتماد به نفس سعی دارد بهشان بقبولاند که معضل روز بشر ،جنس نقاب بتمن است.
علایق من طی این سالها فرق چندانی نکرده، فقط آنقدر کتاب خواندم که بتوانم آنها را «موجه» و «قابل قبول» پرزنت کنم. خودم برای لذت بردن از شرلوک هولمز نیازی به فلسفه‌بافی ندارم. لذت‌ش برایم بدیهی و  مستقیم است. چون تزریق مخدر وریدی. اما برای رهگذران یاد گرفتم که در و دیوار را به هم ببافم و از لاکان و ژیژک فکت بیاورم. خوب می‌‌دانم وقتی مخدر اثر کرد ، دیگر آنها هم نیازی به فلسفه‌بافی ندارند.

8 وقتی دیدم جواب می‌دهد، کشف کردم که شاید این هدف زندگی من باشد. این کاری‌ست که همه قصه‌گوها می‌کنند. منظورم از قصه‌گو همان شکل کلی باستانی قصه‌گویان کنار آتش است. نوادگان آنها بعدها شناخته شدند به اسم شاعر و نویسنده و فیلمساز و آهنگساز و رقاص ، یا حتا مست‌های لاف‌زن آخر شب بندرگاه‌ها که خبر از جهان‌های ناشناخته می‌دهند. مثل همه داستانها که از یک جایی شخصیت ماجرا تاریخچه خودش را کشف می‌کند و با وظیفه‌اش آشنا می‌شود ، من هم بخواهم یا نه، کمابیش از همان عقبه‌ام. گیریم نه شکل خوب و صیقلی با خون خالص. ولی خب ژن‌هایشان را به ارث برده‌ام. و این اصلی‌ترین وظیفه من را در جهان یادم داد: «دیگران را شگفت‌زده کن! بر این خاکستری خفه همگانی ته‌مایه رنگی بزن! تکه‌ای از جهانی باش که دوست داشتی وجود داشته باشد! یک کلام: قصه بگو!»

9 قبل‌تر ها از پیری می‌ترسیدم. حتا  فکر می‌کردم ته تهش پنجاه سال عمر کنم راضی‌ام.اما هر چه تعداد موهای سفیدم بیشتر می‌شود نگرانی‌م بیشتر می‌ریزد.

«پیری» اساسن سن قصه‌گوهاست. تازه زمانی‌ست که دیگر همه به آنها اطمینان می‌کنند و پای منبرشان می‌نشینند. سی و سه سال گذشت و الان حس می‌کنم «این» دنیا را کمابیش دوست دارم و دوست دارم هفتاد هشتاد نود ساله شوم.
قصد دارم تا زمانی که می‌توانم شما را شگفت‌زده و ذوق‌زده کنم، زنده بمانم.

10 دوست دارم قبل مردنم به اندازه یک جمله نفس داشته باشم:

.” k256-32 ماموریت تمام شد. من را خارج کنید “

دوست دارم بعدش بتوانم لبخند بزنم.

می دانید اولین جمله ای که ما در اول دبستان یاد می گیریم چیه؟
بابا آب داد بابا نان داد.

می دانید اولین جمله ای که انگلیسها در اول دبستان یاد می گیرند چیه؟
من می توانم بخوانم و بنویسم.

می دانید اولین جمله ای که ژاپنیها در اول دبستان یاد می گیرند چیه؟
من می توانم بدوم.

و این است که ما همیشه چشممون دنبال دست پدر است.

کار از ریشه خراب است.

منبع : اینترنت

رویایت تمام می‌شود، وقتی که باور میکنی رویاهایت قد نمی‌کشند.

We obtained some confidential information about the upcoming Facebook Phone. Here is what we know about it so far:

The FacebookPhone will be free (no contract) but will pause your call every 30 seconds to play an ad for 20

— Miguel de Icaza (@migueldeicaza) March 29, 2013

Everyone will get an FacebookPhone to use as a honeypot trap for unwanted calls.

— Miguel de Icaza (@migueldeicaza) March 29, 2013

@migueldeicaza it will also force a call to a person you haven't talked to in 10 years for every 5 calls you make.

— Jonathan Chambers (@jon_cham) March 29, 2013

@migueldeicaza it'll use the ambient light sensor to detect when your not listening to the ad on your phone and just restart it

— Alex Trott (@AlexTrott_) March 29, 2013

@migueldeicaza and ad calls cannot be muted, refused and the disconnect button will be suspended for the period of the call!...

— Sumit Maitra (@sumitkm) March 29, 2013

@migueldeicaza the proximity sensor will be used to switch between earphone and speakerphone if it detects you've put the phone down!

— Sumit Maitra (@sumitkm) March 29, 2013

@migueldeicaza Before you're able to call, you must finish a game of Farmville. When done, it asks "Do you wish to call *related friend*?"

— Marco Kuiper (@marcofolio) March 29, 2013

The FacebookPhone will charge you 100 dollars to dial people who you have not friended

— Miguel de Icaza (@migueldeicaza) March 29, 2013

@migueldeicaza After the call, a transcript and recording will be posted to your timeline, with the other party tagged.

— Chris Howie (@cdhowie) March 29, 2013

@migueldeicaza it will have a single hardware button -'Like'

— Martin Topping (@eMartinTopping) March 29, 2013

The FacebookPhone has no lock code, as privacy is just an illusion

— Miguel de Icaza (@migueldeicaza) March 29, 2013

@migueldeicaza When you call someone, their phone will ring on the lowest volume unless you pay to "Promote" the call.

— Brent Schooley (@brentschooley) March 29, 2013

@migueldeicaza It will also change the UI every week to expose features you don't use

— Shmueli Englard (@Shmuelie) March 29, 2013

@migueldeicaza "The application 'My Friend Secrets' would like the following permissions: * Eavesdrop on all of your FacebookPhone calls."

— Chris Howie (@cdhowie) March 29, 2013

یک روز متوجه می‌شوی که دیگر نمی‌توانی با آدم‌ها ارتباط برقرار کنی. دغدغه‌ها‌شان، بحث‌هاشان، دعواها و جنگ‌هاشان، استدلال‌هاشان، هیچ‌کدام را دیگر نمی‌فهمی. شاید تعداد آدم‌ها بر روی زمین بیش از اندازه زیاد شده است. شاید اگر مجموعا ده نفر آدم بر روی کره‌ی زمین زندگی می‌کردند، می‌توانستند مثل یک گله مثلا از گرگ‌ها با هم شکار کنند و زنده بمانند. بعد برای خودشان چرخ بزنند تا گرسنه‌شان شود و دوباره شکار تا آخر. حتما سطح رفاه خیلی پایین‌تر بود اما فکر می‌کنم زندگی شیرین‌تری می‌داشتیم. بعد، یک روز مثلا من در گوش‌ت آهسته می‌گفتم دوستت دارم و تو انگار یک چیزی در یک گوشه‌ای از آن ته‌ته‌های شکم‌ت قل می‌خورد به پایین و موهای تن‌ت سیخ می‌شد و بزرگ‌ترین لحظه‌ی تاریخ بشر فرا می‌رسید. فکرش را بکن! ما بیست در صد آدم‌های روی زمین می‌بودیم. بعد آن‌قدر آدم وجود نداشت که چندین نوع دین و عرفان و مکتب ابداع شود و آن‌قدر آدم سبک‌مغز بر روی زمین نبود که پیرو‌ آن‌ها شود و آن‌قدر مغزهای بیمار نبود که بخواهد فکرش را به ما بقوبولاند و با چوب بر سرمان بزند تا توهمات‌ش را به خوردمان بدهد. این همه نظر مختلف وجود نداشت و مجبور نبودیم مثلا بشنویم که خواهرم حجاب‌ت را فلان کن یا به نظر شما برنده‌ی آکادمی موسیقی استخقاق‌ش را داشت یا لباس فلان هنرپیشه برازنده‌اش بود یا باید به فلانی تجاوز شود؟ بعد حتی کسی نبود که بگوید مثلا هم‌جنس‌گراها وجود دارند یا ندارند یا می‌توانند ازدواج کنند یا نه و آیا کسی یهودی‌ها را کشته یا نه و اگر کشته، حالا باید فلان برتری را به بقیه داشته باشند یا سیاه‌ها با سفید‌ها و زردها و سبزها و قرمزها برابرند یا نه. می‌دانم که همه‌ی این سوالات و بحث‌ها از بیخ برای‌ت بی‌معنی هستند. یعنی امیدوارم که فقط من نباشم که دنیا را این‌طور می‌بینم. این‌ها به تخم‌مان هم نبود. زمین به اندازه‌ی کافی برای ما ده نفر دست و دل باز بود که نیازی نداشته باشیم هم‌دیگر را استعمار کنیم. ما هم مثل بقیه‌ی حیوانات، حمله می‌کردیم و بهمان حمله می‌شد و یک روز هم می‌افتادیم و می‌مردیم. حقیقت این است که هیچ قانونی وجود ندارد و درست و غلطی نداریم و موضوعاتی که باید در مورد درست یا غلط بودن‌شان بحث شود و هزینه شود و آدم‌ها کتک بخورند و بمیرند، از این‌جا آمده‌اند که یک روزی در طول تاریخ، یک آدم احمقی فکر کرده است که می‌داند چه چیزی برای دیگران درست است و کسی هم در اطراف‌ش نبوده تا به سمت‌ش تخم‌مرغ یا گوجه‌ی گندیده پرت کند و به او بگوید که «خفه شو». بعد تو هم لب‌های‌ت را می‌آوردی کنار گوش‌م و آرام می‌گفتی که دوست‌م داری و دست‌ت را در دست‌م می‌گرفتم و می‌دانستیم که لذت بیشتری بر روی زمین وجود ندارد و به هدف بزرگ‌تری قرار نیست برسیم. تو هم همین‌طور فکر می‌کنی، نه؟