Czyli krótko o tym jak działo mydło.

Film pochodzi z nowego kanału Reduktor Szumu Elektronika(RS elektronika)

Suszona wołowina (jerky beef). Zobacz przepis na odżywczą, trwałą przekąskę, idealną na wyprawy, wędrówki, bushcraft i survival itp.

New Cyanide and Happiness Short.

Ekipa Historia bez cenzury przygotowała materiał o swastyce. My rzecz jasna o jej znaczeniu wiemy, jednak dobrze, że się podjęli tematu. Niech ignorancja wśród ludzi przestanie być aż tak szeroka. ;)


Nazistowski (?) symbol szczęścia. - Movie-box.pl - Twoje alternatywne media
www.movie-box.pl
Portal z alternatywnymi serialami i filmami

Laser Umbrella

Stopping rain from falling on something with an umbrella or a tent is boring. What if you tried to stop rain with a laser that targeted and vaporized each incoming droplet before it could come within ten feet of the ground?

Zach Wheeler

Stopping rain with a laser is one of those ideas that sounds totally reasonable, but if you—

While the idea of a laser umbrella might be appealing, it—

Ok. The idea of stopping rain with a laser is a thing we're currently talking about.

It's not a very practical idea.

First, let's look at the basic energy requirements. Vaporizing a liter of water takes about 2.6 megajoules,[1]It takes more energy if the water is colder, but not much more. Heating the water up to the edge of boiling only takes a little of the 2.6 megajoules. Most of it goes into pushing it over the threshold from 100°C water to 100°C vapor. and a big rainstorm might drop half an inch of rain per hour. This is one of those places where the equation isn't complicated—you just multiply the 2.6 megajoules per liter by the rainfall rate and you get laser umbrella power requirement (watts per square meter protected). It's weird when units work out so straightforwardly: \[2.6\tfrac{\text{megajoules}}{\text{liter}}\times0.5\tfrac{\text{inches}}{\text{hour}}=9200\tfrac{\text{watts}}{\text{square meter}}\] 9 kilowatts per square meter is an order of magnitude more power than is delivered to the surface by sunlight, so your surroundings are going to heat up pretty fast. In effect, you're creating a cloud of steam around yourself, into which you're pumping more and more laser energy.

In other words, you'd be building a human-sized autoclave. Needless to say, autoclaves are not really a popular place to live.

But it gets worse! Vaporizing a droplet of water with a laser is more complicated than it sounds.[2]And to be honest, it sounds pretty complicated. There are many, many, many papers on this subject,[3]Quote from the article Explosion of a Water Droplet by Pulsed Laser Heating by J. C. Carls and J. R. Brock: "... in practice, heating a droplet to very high temperatures before substantial motion occurs ... might be difficult."

Other, out-of-context quotes from that same paper: "The droplet seems to maintain its basic shape and does not appear to be shattering", "The particles formed previously will probably be vaporized.", "By acting strangely, the equation of state is saying that all is not well", "" "Avalanche breakdown", "extremely low and sometimes negative pressures", "the most dynamic response possible", and "Notice the very high temperatures". and the general gist is that it takes a lot of energy—delivered fast—to vaporize the droplet without just splattering it apart into little droplets.

Here's a video of a droplet getting zapped by a laser pulse; you can see that it splatters the droplet, more than vaporizing it. The upshot is that cleanly vaporizing a droplet would probably take more than the already-unreasonable amounts we were considering.

Then there's the problem of targeting. In theory, this is probably solvable. Adaptive optics allow for extremely fast and precise control of beams of light. Covering an area of 100 square meters (which Zach also asked about in his full letter) would require something like 50,000 pulses per second. This is slow enough that you wouldn't run into any direct problems with relativity, but the device would—at minimum—need to be a lot more complicated than just a laser pointer on a swiveling base.

It might seem easier to forget about targeting completely and just fire lasers in random directions.[4] If you aim a laser beam in a random direction, how far will it go before it hits a drop? This is a pretty easy question to answer; it's the same as asking how far you can see in the rain, and the answer is at least several hundred meters. Unless you're trying to protect your whole neighborhood, firing powerful lasers in random directions probably won't help.

And, honestly, if you are trying to protect your whole neighborhood ...

... firing powerful lasers in random directions definitely won't help.

Był zoologiem, specjalistą od fauny morskiej. Obdarzony talentem rysunkowym, chwalił naturę w nieskończonych planszach swoich dzieł. Dorobek naukowy liczyło się wówczas w tomach, nie w artykułach. Chcąc zostać profesorem nadzwyczajnym uniwersytetu w Jenie, musiał Haeckel wydać monografię. Był to kilkukilogramowy tom wraz z atlasem zawierającym 35 plansz, poświęcony promienicom, maleńkim stworzeniom o średnicy ułamka milimetra.

Już Charles Darwin podczas swojej podróży na pokładzie „Beagle” zachwycał się różnorodnością kształtu i barw planktonu. Pisał: „Wiele z tych stworzeń, choć się znajdują na tak niskim szczeblu natury, ma wyszukane kształty i bogate ubarwienie. Wzbudza to uczucie zdziwienia, że tyle piękna miałoby być stworzone dla pozornie tak nikłego pożytku” (przeł. K. Szarski). Była to refleksja przyrodnika, który wciąż jeszcze patrzył na świat ożywiony jako na dzieło Stwórcy. Mikroskopowy plankton był równie niepojęty jak gwiazdy niewidoczne gołym okiem: w jakim celu zostało stworzone to wszystko?

Darwin, jak wiemy, stwierdził niebawem, że nie każdy inżynierski projekt dowodzi istnienia inżyniera-projektanta. Jednym z pierwszych jego zwolenników w Niemczech był dwudziestokilkuletni Ernst Haeckel. Odznaczał się entuzjazmem, pracowitością, czytał Goethego i przyjaźnił się z artystami. Kochał się od lat z wzajemnością w kuzynce, Annie Sethe. Dopiero posada profesora nadzwyczajnego pozwoliła im wziąć ślub.

 

Podróż poślubną spędzili włócząc się po Alpach, Ernst niósł w plecaku cały ich dobytek. Jesienią 1863 roku młody profesor wybrał się wraz z żoną do Szczecina na zjazd Towarzystwa Niemieckich Przyrodników i Lekarzy. Wygłosił tam płomienny odczyt o Darwinowskiej teorii ewolucji. Nazywał ją Entwicklungs-Theorie – teorią rozwoju (słowa ewolucji używano wtedy w innym sensie). Dla przejętego panteizmem Haeckla była to zresztą rzeczywiście teoria wyjaśniająca nie tylko tworzenie się nowych gatunków, ale także ich rozwój, rosnącą złożoność i doskonałość.

Zimą 1864 roku Anna zachorowała, dostała zapalenia opłucnej. Niemal już wyzdrowiała, gdy jej stan się niespodziewanie pogorszył i 16 lutego – dokładnie w dniu trzydziestych urodzin Haeckla – zmarła. Przyczyną było prawdopodobnie zapalenie wyrostka robaczkowego, przypadłość dziś niemal trywialna. Zdruzgotany, Haeckel przez osiem dni nie wstawał z łóżka. Gdyby nie rodzice i brat, zapewne popełniłby samobójstwo. Rodzice wysłali go do Nicei, słał im stamtąd uspokajające listy, lecz cierpiał. Przytaczał słowa Mefistofelesa:

…wszystko bowiem, co powstaje,
Do wytępienia tylko się nadaje,
Więc lepiej niech się nic już nie tworzy w tym świecie.
(przeł. F. Konopka)

Dni bywały nieco lepsze albo bardzo złe, aż na przełomie marca i kwietnia, przy pięknej pogodzie, zaczął znów pracować. Zajął się obserwacjami mikroskopowymi. Zaobserwował też w morzu wyjątkowo piękną meduzę. Widział ją tylko przez dwa dni: za pierwszym razem dwie sztuki, za drugim razem dwadzieścia sztuk i później nigdy więcej. „Ruchy tej cudownie pięknej Eucopide stanowiły iście magiczny widok, przez kilka szczęśliwych godzin mogłem cieszyć się grą jej czułków, które zwisały jak jasne ozdoby do włosów z krawędzi czapeczki, zwijając się przy najlżejszym poruszeniu w gęste krótkie spirale…”

„Nazwałem ten gatunek, prawdziwą księżnę wśród Eucopide, na pamiątkę mej niezapomnianej drogiej żony, Anny Sethe”. Jej nazwa łacińska brzmiała Mitrocoma Annae.
Haeckel zajął się meduzami w sposób systematyczny. Opublikował dwutomową monografię meduz (parzydełkowców) wraz z atlasem. Znalazła się tam jeszcze jedna meduza nazwana na cześć zmarłej żony: Desmonema Annasethe.

Był już rok 1879. Do tego czasu Haeckel stał się najbardziej znanym zwolennikiem Darwina i zaciekłym przeciwnikiem religii instytucjonalnych. Sam wyznawał monizm, który nie był prostym materializmem, lecz raczej panteizmem w duchu Spinozy, Goethego, i później Einsteina.
Wspominał też ciągle Annę, mimo że od lat miał już drugą żonę, Agnes Huschke, i trójkę dzieci. Jeszcze raz Desmonema Annasethe z późniejszej pracy Haeckla:

Więcej promienic z wczesnej pracy Haeckla

Plansze z Kunstformen der Natur

W roku 1914 Albert Einstein zgodził się przenieść do Berlina. Staraniem Maxa Plancka został wybrany na członka zwyczajnego Królewskiej Pruskiej Akademii Nauk i mógł uwolnić się – na zawsze – od obowiązków dydaktycznych. Wykłady Einsteina były podobno dobre, ale szkoda mu było na nie czasu. Z perspektywy późniejszych wydarzeń pruska akademia wydaje się osobliwym miejscem dla kogoś tak niezależnego w poglądach jak Einstein.

Zaczął publikować w Sitzungsberichte – Sprawozdaniach z posiedzeń Akademii, pisma dość osobliwego, bo drukującego prace na wszelkie możliwe tematy obok sprawozdań oficjalnych i listy adresowej członków (Herr Doktor Einstein, Professor, Wilmersdorf. Wittelsbacherstrasse 13). W listopadzie 1915 roku znalazły się tam przełomowe prace dotyczące grawitacji. Dziesięć równań teorii Einsteina wiąże zakrzywienie czasoprzestrzeni z gęstością i prędkościami ruchu materii. Materia mówi czasoprzestrzeni, jak się zakrzywiać. Równania zawierają dwie stałe fizyczne: stałą grawitacji oraz prędkość światła .

(fotografia z 1921 r., Wikipedia)

W roku 1917 zastosował swoją nową teorię do dość szczególnego obiektu – a mianowicie do całego wszechświata. Niewiele miał danych obserwacyjnych. Wszechświat wydawał się wieczny. Einstein przyjął, że gęstość materii jest wszędzie jednakowa. Oczywiście wystarczy spojrzeć na niebo, żeby zauważyć, że tak nie jest: widzimy bowiem punktowe gwiazdy. Ale jeśli uśrednić ich gęstość materii po odpowiednio dużych obszarach, założenie takie mogło mieć sens. W podobny sposób mówimy, że powietrze ma określoną gęstość, choć naprawdę składa się z atomów. Założenie o stałej gęstości miało i tę zaletę, że nie wyróżniało naszej pozycji we wszechświecie. Szukał więc rozwiązania, które by nie zależało od czasu i które by odpowiadało stałej gęstości materii.

Szybko się okazało, że takiego rozwiązania nie ma!

Mając już spore doświadczenie w budowaniu teorii grawitacji – ta z roku 1915 nie była pierwsza – uzupełnił swoje równania dodatkowym członem, zawierającym nową stałą fizyczną . Jest to tzw. stała kosmologiczna. Od tamtej pory wyrzucano ją i wstawiano wielokrotnie do równań Einsteina, od jakichś piętnastu lat przyjmuje się, że jest ona niezbędna z obserwacyjnego punktu widzenia. Dziś mówimy o ciemnej energii albo energii próżni. W roku 1917 Einstein kierował się względami czysto matematycznymi: oprócz członu kosmologicznego do jego równań nie można niczego dopisać, nie psując całości. Była to więc jedyna możliwa poprawka. Nasza fizyczna trójwymiarowa przestrzeń jest wówczas sferą S³, (można ją sobie wyobrażać jako powierzchnię kuli w przestrzeni czterowymiarowej; powierzchnia kuli w przestrzeni trójwymiarowej jest sferą S² – dwuwymiarową zakrzywioną powierzchnią). Cały wszechświat byłby wówczas skończony, lecz nie miałby żadnych brzegów, podobnie jak powierzchnia Ziemi. Promień światła mógłby teoretycznie obiec cały wszechświat dookoła i wrócić w to samo miejsce. Podobnie jakiś uparty kosmonauta, który by leciał wciąż przed siebie. Wygląda to tak.

Przedstawiliśmy jeden wymiar przestrzenny i czas . Przestrzeń jest zawinięta jak powierzchnia walca, tzn. i są tym samym punktem. Widać, że wysyłając w przeciwne strony promienie światła (czerwone linie pod kątem 45º) i czekając, aż wrócą, możemy ustalić, czy poruszamy się względem wszechświata, czy nie. Obserwator opisany czarną linią świata spoczywa (promienie spotykają się dla niego w tej samej chwili), natomiast ten zakreślający niebieską linię świata porusza się (promienie nie spotykają się dla niego w jednym punkcie).

Model Einsteina okazał się zupełnie nieprawdziwy, jesteśmy o sto lat mądrzejsi. Co ciekawe, prawdziwe okazało się założenie z pozoru najdalsze od prawdy: że gęstość wszechświata jest stała (w przestrzeni, oczywiście zmienia się z czasem, inaczej niż sądził wtedy Einstein). Wiemy dziś, że wszechświat się rozszerza. Okazało się zresztą szybko, że statyczny wszechświat Einsteina jest stanem równowagi chwiejnej: gdy wytrącić go z tego stanu, nigdy już do niego nie wróci (jak kulka spoczywająca na czubku góry). Zatem wszechświat musi się albo zapadać, albo rozszerzać. Nasz się rozszerza. Oczywiście znaczy to, że wszechświat nie może być odwieczny, musiał mieć początek (Wielki Wybuch). No i z jakiegoś powodu nasz wszechświat jest płaski: z punktu widzenia Einsteina nie jest to oczywiste. Spośród wszelkich możliwych rodzajów przestrzeni zakrzywionych z jakiegoś powodu wybrany został przypadek bez krzywizny. Na ogół sądzi się, że fakt ten wymaga dodatkowych wyjaśnień, najbardziej popularnym jest tzw. inflacja, proces wygładzania czy rozprostowywania przestrzeni dokonujący się tuż po Wielkim Wybuchu.

Tak więc praca Einsteina okazała się całkowicie błędna, choć niesłychanie twórcza i ważna. W szczególności wytyczyła drogę dla całej współczesnej kosmologii. Nie jest a priori oczywiste, że wolno zastosować prawa fizyki do obiektu takiego jak cały wszechświat. Okazało się, że można – kosmologia jest teraz równie szanowaną nauką, jak powiedzmy genetyka.

 

Jak powinno się wymawiać ten wyraz? Skąd się wzięły te nazwy: Wielkie Oczy, Ryczywół, Zakopane, Częstochowa. M.in. o tym mówiliśmy w audycji "Co w mowie piszczy?"

Czas czytania: 3,5 minuty   W smartfonach jest ich miliony, w laptopach - miliardy. Co sprawia, że tranzystory stały się jednym z podstawowych podmiotów miniaturyzacji i są używane praktycznie...

Swastyka to symbol budzący negatywne emocje. W tym odcinku Wojtek Drewniak rzuca na nią trochę inne światło.

Skąd się wzięły wyrazy "mościwy" i "waszmość". W audycji "Co w mowie piszczy?" mówiła o tym dr hab. Katarzyna Kłosińska.

If all the iPads in the World were combined into one giant device, what would it look like?

New Cyanide and Happiness Short.

Archive.org udostępniło 2 serwisy ze starymi grami, które sprawiły, że uroniliśmy łezkę. Wszystkie gry śmigają w przeglądarce (JavaScript musi być włączony), nie trzeba niczego instalować.

• Archiwum gier z automatów na monety
• Archiwum gier ze starych konsol

Przepraszamy, że dziś już przez nas nie popracujecie …i życzymy miłego grania :)

Przeczytaj także:

• Sony umieszcza rootkita w PS3
• Codemasters “zhackowane”. Dane wszystkich klientów zagrożone.
• Hackme: “czituj” uczciwie i wygraj szkolenie :-)

Dla początkujących, za darmo. PDF po angielsku. Dobrym uzupełnieniem jest również darmowy kurs krytptograficzny z Coursery.

Przeczytaj także:

• * Darmowy kurs kryptografii
• * Darmowy kurs kryptografii
• E-booki o “hackingu” o 50% tańsze

What is the minimum number of crosses braces you need to make a rectangular grid stable?

IMDB Rating: 5.5/10
Genre: Action | Crime
Quality: 720p
Size: 758.53 MB
Run Time: 1hr 40 min

U.S. Marshal Carrie Stetko is three days from the end of her tour at an international research station in Antarctica after which she'll resign. An incident from her past haunts her. The continent's first winter storm is coming when a body, wearing no gear, is discovered in the tundra. She investigates, soon finds more bodies, and must find a motive and a murderer before the storm and her departure. A U.N. agent, Robert Pryce, appears, seemingly out of nowhere, to help. An aging physician about to retire, a nervous mission chief, a downed Soviet plane, and the weather's deadly elements add to the story. Can Carrie trust Pryce and does she still have what it takes?

''Tylko umarli są wolni...''
Wiosna. Niewielkie wzgórze, piaszczyste wzniesienie, jakiś ukryty w leśnym ruczaju żalnik. Pokrywa go łan umajonej łąki z konwalij i fiołków przy których uganiają się pszczoły i trzmiele. Roje skrzydlatych zapylaczy dzięki którym w leśnych pasiekach dawni zaklinacze złocistego płynu mogli chwalić bogów. Temu wszystkiemu przypatrywały się stare  drzewa ocieniające mogiły przodków. W ich koronach gniazdowały śpiewające wilgi i nawoływały czystą pieśnią miłości. Nocami w dziuplastych staruchach dębów lub sosen pohukiwały pójdźki czyniąc w ten sposób wciąż obecnej tu śmierci rodzaj zawodzenia i upominania o umarłych.

Na uroczysku.

Czy taki romantyczny obraz żalników mógł być obecny pośród naszych pradziadów? Sądzę, że raczej nie, chodź prostota takiego miejsca oraz skromne pamiątki po ich najbliższych sprawiały, że czuli oni coś więcej aniżeli rodzaj smutku. Mocno zakorzenione tradycje związane z magią i przesądami prowadziły do tego, że czyjeś odejście z ziemskiego padołu nie oznaczało, że on sam nie był na co dzień z rodziną, która go pożegnała. Ludzie wierzyli w sam fakt jego obecności - czy był to duch zmarłego, czy wyobrażenie jakim się kierowali zależało od wielu skutków przyczynowych.

Wspomniane żalniki jak wiadomo są dawnymi prastarymi pozostałościami przedchrześcijańskimi, w których chowano uprzednio skremowanych zmarłych. Potem grzebano ich w obudowach kamiennych z urną i prochami. Tam czasem  pozostawiając ich doczesnym szczątkom kilka przyborów z  narzędzi, broni oraz pokarmu.

Kurhany, żalniki. na Wolinie.

Ciekawym, acz o dziwo mało znanym u nas obyczajem chowania zmarłych były tzw. naruby. inaczej zwane prykładem lub kołodem. Były to wydrążone, czasem ociosane pnie i kłody drzewne. Najczęściej z dębu, lecz i innych rodzajów drzewa. Układano je wzdłuż świeżej mogiły. Były także niskie, podłużne budki obrzędowe [rodzaj skrzyni], związane z kultem ku czci zmarłego. Nie mylić z katolickimi objawieniami i cudami! Później, gdy kler zwiększył opresje wobec starych pogańskich zwyczajów-wieńczył je krzyż. Lecz i tutaj mądry lud znalazł sposób przepasając je wotywnymi ręcznikami ozdobionymi haftem... Wieszano je z intencjami o pomoc i radę, lub dziękując im za łaski. Istotnym detalem owej tradycji była forma zawieszania ich na grobach kobiet oraz charakterystyczne dla mężczyzn.

Samotna naruba- już z chrześcijańskim znamieniem. wyobcowania...

W pięknej noweli 'zatytułowanej 'Dziady'' Marii Konopnickiej odnalazłem wspaniały fragment opowiadający o tym prastarym zwyczaju pochówkowym. Cytuję:
-Ano, to taki, proszę łaski pani, kloc sosnowy albo i dębowy, siekierą z gruba ociosany po wierzchu, jakoby to wieko trumienne,mający u góry gałąź jedną ostawioną i przyciętą w głowach nieboszczyka na maluśki krzyzik, co z onej przykładziny samorodnie wynika, jakoby rosnął. To jak na on cmentarz człowiek zajdzie, a po onych przykładzinach pojrzy, to właśnie jakoby ziemia się otworzyła i trumny na wierzch wyszły, a umarli wstawać mieli... A jeszcze spod onej przykładziny sterczy wiechetek ze żytniej słomy, co nim trumnę pokropują święconą wodą... To z jednej strony kłosy sterczą, a z drugiej słoma, a w pośrodku przykopane ziemią, a nad wiechetkiem gałąź od onego kropidełka. Drugi raz jak gałąź wierzbowa je, a mokry czas przyjdzie, to i basiorów dostanie jak żywa, i iść puści, własne jako ta różdżka Aronowa [sić!] co to o niej w godzinkach stoi że się stała kwitnąca i owoc rodząca...

Takie naruby-mogiły spotyka się jeszcze na Białorusi.

W tym archaicznym zwyczaju nie doszukujmy się jakiejś romantycznej zachcianki. Tamtejszych mieszkańców nie było na nią stać, życie chociaż proste bywało ciężkie. Przyroda Polesia słynie z bagien i moczarów. I dzikiego zwierza również nie brakło. Zatem ludzie wydedukowali sobie, że trzeba z tą Naturą współistnieć. Szanować ją, aby strachami i zmorami jakimi nie wodziła za człowiekiem. Wybierał tedy najwyższy piaszczysty pagórek pośród błot. Upewniwszy się na zaś, że największa woda go nie zaleje. Tutaj chował swoich najbliższych. Mogiłka po mogiłce. Jedynym ratunkiem przed zabezpieczeniem zwłok przed drapieżnym zwierzem okazywały się drzewa. Powalał zatem jedno z nich, a potem kładł ciężką kłodzinę na grobie. Padlinożerca miał trudniejszy dostęp do umarłego...

Budka obrzędowa związana z kultem zmarłego. Onegdaj wierzono, iż zapewniała ona [budka] łączność ze światem żywych. samemu duchowi przodka. Pozostawiano w niej np. otwór dla nietoperza lubo ptaka, który mógł się gnieździć. Nie było to jednak regułą.

Bywało jednakże i tak, że z upływem czasu mogiłka zarastała, kłoda butwiała a samą nekropolię pochłaniał świeży las. A ludzie las poważali. Zakłócanie spokoju samej naturze i przodkom piętnowano.Stąd późniejsze kłopoty z odnalezieniem mogiłki.Wspomina o tym kolejna z naszych wielkich pisarek, Maria Rodziewiczówna. W jej opisie uważny czytelnik zauważy chrześcijański bełkot w przekazie słownym ludzi. A zatem wniknijmy głębiej:
Dziady wyprawiano właśnie na jesieni po robotach w polu, dzieląc się z nimi kołaczem i kaszą oraz odprawiając modły.
Dzisiaj pierwszego listopada obchodzone jest święto Wszystkich Świętych a drugiego Dzień Zaduszny. W tych dniach ludzie odwiedzają groby swych bliskich.
  Drugi raz w końcu zapustu dzielono się ze zmarłymi jadłem i napitkiem. Wieczorem zastawiano stół, zapalano święconą świeczkę, domownicy uroczyście zasiadali na ławach a gospodyni rozwarłszy okienko trzykrotnie wołała: " Dziady, dziady, chodźcie wieczerzać! " Czekano w milczeniu gościny duchów wpatrzeni w gromnicę, licząc po ich chybotaniu ilość biesiadników.
Trzeci raz uroczystość dziadów obchodzono w czwartek po Wielkiejnocy. Obchodził ten: " kto przezimował, kogo nie umorzył post rzetelny, który się mało różni od głodu, kto wytrzymał duszność i brud chaty..." Oto opis tego obrzędu: " Skoro słońce błyśnie, w każdej chacie jedna lub dwie kobiet szykuje się w odwiedziny duszne. Ubiera się odświętnie w białe płótno, wynosi z komory zachowane umyślnie na ten cel resztki święconego i zawinąwszy je w fartuch zapowiada rodzinie. - Idę teraz na dziady!
I idą jedna za drugą sznury białych postaci za wieś na piaski cmentarne. Idą skupione i uroczyste, boć spełniają odwieczny obrządek. Słońce się podnosi i cmentarz zwykle zapomniany i opuszczony zaludnia się tymi białymi postaciami, jak tłumem widm
Błądzą długo, odszukując swe mogiły. Trudna to rzecz. Nagrobków tam niema, napisów nie znajdziesz, a one zresztą czytać nie umieją. Gdy człowieka tu zakopią - trochę piasku ino nagarną i zatkną malutki krzyżyk. Ale po kilku dniach wiatr kopczyk zdmuchnie, a po kilku miesiącach krzyżyk upadnie, ramiona straci, i mogiła niczym się od innych nie różni. Błądzą tedy kobiety  i odszukują sobie tylko wiadomych znaków. Jedna na grobie córki powiesiła na krzyżu kilka paciorków, druga na grobie matki obwiązała krzyżyk czerwoną nicią, inna na mężowskiej mogile zawiesiła fartuszek z wyszytymi na rogach krzyżami.
Pastuszki i włóczęgi często zabierają te pamiątki, wtedy kobiety zbierają się po kilka, przypominają, gdzie kogo chowano, przy kim leży i wreszcie każda odnajduje swoich.
Wtedy restaurują mogiłę....
Teraz kobiety zaścielają obrusami kopczyki mogilne i składają na nich kołacz i jaja, ser i kiełbasę i flaszkę wódki.
Wtedy siadają naprzeciw, w kuczki, podpierają brodę pięścią i zaczynają z nieboszczykami rozhowor.
Oj doniu moja , dońko! Zawodzi matka. Nie chcesz ty mi prząść ani tkać. Samą mnie zostawiłaś na robotę. Nie masz ciebie, nie masz. Oj dolaż moja dola, doleńka !
Głos się podnosi, nabiera dźwięku wiatru jęczącego, wycia prawie i łączy się w jeden chór z setką innych, co opłakują mężów i ojców, braci i matki, synów i wnuków.
Trwa to długo, cichnie, to znowu rośnie, ogarnia cały cmentarz, aż wreszcie któraś się podnosi - nalewa czarkę wódki, żegna się i woła: - Piję ja do ciebie doniu serdeczna, żebyś wiedziała, że ci nic nie żałuję, i światło Boże niech ci świeci.
I wylewa czarkę na piasek.
I zaczyna się biesiada.
Łamią kołacz na kęsy i pytają się zmarłego, czy pamięta zagonki, które opuścił i opowiadają mu o bujnych runiach i znoju żniwa, którego z nimi nie podzieli. Kruszą ser i wspominają bydlęta, które chował, prawią mu dzieje krowy rodzicielki i byków pracowitych, których nie zobaczy wskroś ziemi, co mu oczy zakryła.
Całą historię ludzi chatnich i dobytku opowiadają mu, spożywając tę ucztę, i na piasek mogiły kładąc wszelkiego posiłku cząstkę, dla tego ducha współbiesiadnika.
Potem pod wpływem libacyi rozczulają się, zbierają się w gromadki, gwar rozmów staje się żywszy, wspominają różne dziwy, strachy; a wreszcie smętek i zawodzenie przechodzi w jakąś dziką uciechę z wiosny, z życia, wśród mogił roją o swatach, o weselach, - rozpoczynają się śpiewy i śmiechy.
Zbierają się do odwrotu, sprzątając resztki jadła i ciągną ku wsi gwarnym tłumem niczem nie przypominającym żałobnego obrządku." " ... i nikt już nieboszczyków nie odwiedza aż do następnych Dziadów. "
Poniżej przedstawiam filmik z nietuzinkowego spektaklu muzycznego. Zwrócić proszę na czas filmu od 1,41-2,06 minuty. To są właśnie prykłady, naruby, o których piszę. Swoją drogą nasuwa mi się przykra refleksja- wschód w przeciwieństwie do Polaków nie zaprzedał swoich tradycji, mimo, że są mocno zniekształcone, nadal jest autentyczniejszy i bogatszy od naszych. Jeśli to są nasze [...]

Opis Dziadów jest bardzo plastyczny, jest w nim wiele bezcennych szczegółów, ale pogańskie korzenie Dziadów już zmieniają swój charakter. Postępuje oślizłe skatoliczenie i prawosławieństwo.

Kraina Poleszuków .

Poleszucy z poleskich bagnisk słynęli z całej mozaiki pogańskich wierzeń, zabobonów i klechd. Potem z różnej zawiłości religijnej, co przychodziła z zewnątrz. Prawie w każdej wioseczce odnaleźć można było wróżbitę i wieszczuna-starca. Nie brakowało wędrownego ''dida'' [naszego dziada],który wróżyć mógł ze słońca i z księżyca.. Wierzono też w ''baby'', zamawiające wszelakie uroki, albo znachorów i zielarki leczące z chorób. Fascynujący świat, który zaginął całkiem niedawno, dzięki czemuś, co nazwać trzeba zbrodnią na słowiańskiej spuściźnie. Na szczęście nie do samego kresu, bo ona żyje i trwa ! Jak w trakcie pogrzebu, kiedy trumna spuszczana jest do grobu, a bliscy zmarłego po wielokroć wypowiadają życzenia ''szczęśliwego spokoju''.

Dzisiejszej nocy w oknie pozostawiłem blask zapalonej świecy. Uchyliłem okiennice, zaś na stole dla Dziadów i Bab nakryłem strawę z miodem pitnym. Była kasza gryczana, jajka, chleb, ulubione mięsiwo i nóż. Pragnąłem, aby przodkowie mogli ugasić głód i pragnienie. Mam nadzieję, że ogrzali swoje zziębnięte dusze i odnaleźli drogę ku mojemu domostwu.Współcześnie żyjący zapomnieli, aby rozpalać im wielkie ogniska na rozstajach...  Bezduszny kler się raduje. Błądzą  teraz biedaki.

Na białoruskich cmentarzach rodziny ucztują ze swoimi bliskimi- u nas zapewne niektórzy w swym oburzeniu policję już by wezwali...

Na cmentarzach palą się światełka pamięci. Płoną światłem starych wierzeń, mimo, że blichtru i sztuczności na nich jest bez liku. Bogowie patrzą, Dziady patrzą  i dziwują się naszej powierzchowności. Gdy kiedyś do nich dołączmy, zaboli nas nasza pustka i próżniactwo. Bramy Nawii mogą być zamknięte, bośmy jej nie godni.
Aby za smętnym Was nie pozostawić nastroju- polecam obejrzeć  inscenizację Dziadów Mickiewiczowskich podług genialnego Kabaretu Moralnego Niepokoju :)
. Bagna Polesia  zamieszkują stwory wciągające tam nieostrożnych przechodniów. Wujny - dziwne stwory - ni to węże, ni to ryby. Kto wie, czy nasze skatoliczone upiorstwo nas tam nie zawlecze.  Zanim to nastąpi pocieszmy się dla zdrowia!

Nie dajmy sobie wmawiać, że jesteśmy z ciemnogrodu! Wystarczy przyjrzeć się otaczającemu światu i upewnić się w tym, że Sławiańszczyzna należy do nas!!!

Od redakcji Słowianolubii- dla wiernych czytelników.

 Korzystałem z następujących źródeł:
S. Urbańczyk. Dawni Słowianie-wiara i kult, Wrocław 1991
K.Moszyński. Kultura ludowa Słowian, t.II. cz. 2. Kraków 1939
http://literat.ug.edu.pl/~literat/mariakon/index.htm
http://www.slowianskawiara.pl/swieto-zmarlych/
http://www.miejsce-pamieci.pl/artykul-44/dziady-obrzadek-w-kulturze-slowianskiej.html
http://suwerenna.wordpress.com/2014/11/01/zaduszki-dziady/

Co to jest "grobbing" i co oznacza zwrot "zażyć kogoś z mańki"? W audycji "Co w mowie piszczy?" wyjaśniała to dr Katarzyna Kłosińska.

New Cyanide and Happiness Short.

Tutaj znajdziecie dokładnie takie wprowadzenie, jakie chciałem zawsze przeczytać (choć, biorąc pod uwagę, że jest interaktywne, to oferuje ono nawet więcej). To znaczy, że tłumaczy ono działanie komputerów u samych podstaw.

Nie, nie jako maszyn składających się z procesora, RAM-u, dysku twardego i tak dalej, tylko jako maszyn budowanych z podstawowych układów logicznych.

Nowy filmik Tomka Bagińskiego to swoista reklamówka misji Rosetta:

To może się wydawać zaskakujące, ale formy "zjadłam pączek" czy "kroiłam pomidor" są bardziej staranne niż "zjadłam pączka" i "kroiłam pomidora". W audycji "Co w mowie piszczy?" dr Katarzyna Kłosińska wyjaśniała wątpliwości językowe słuchaczy.

New Cyanide and Happiness Short.

Jest to zbiór najciekawszych pytań oraz oczywiście odpowiedzi z tego właśnie subreddita. Polecam pobierać. Bardzo ciekawa inicjatywa. Nic tylko ściągać i czytać. [ENG]