روز‌های زیادی‌ست که می‌خواهم برایت بنویسم، هی دل‌دل میکنم، هی حرف‌ها را با خودم قرقره میکنم،
خسته‌ام از همه‌ی حرف‌های گفته و نگفته، از همه‌ی اشتباه‌ها، از همه‌ی برخورد‌های تو، از دلتنگی‌های خودم، از رفتارِ متغیرِ تو، از اینکه ندانم چه بگویم و چه‌کار کنم،
خسته‌ام، خیلی خسته.
خانه را خالی کردم، ۲شنبه ۱ جولای ساعتِ ۱۰ صبح کلید را دادم به مایک و تمام. چیزی که نمی‌دانی این است که از آن روز، بی‌‌خانمان هستم و علاف. خانه‌ای که قرارش را گذاشته بودیم، اول گفتند که ۱ هفته دیرتر آماده میشود و من مجبور شدم به بدبختی و دستِ تنها، همه‌ی اسباب‌هایم را بگذارم انبار. همان (yellow storage)ها که دیده بودی. صبح که کلید را دادم، عصر نشده، کلن داستانِ خانه به هم خورد و صاحب‌خانه زد زیرش. داستان‌اش مفصل است، به هر حال بی خانه شدم. شب‌های اول رفتم یک‌جا، پیشِ یک پسری که ۳-۴ ماهی شاید بشود شناختن‌اش (ف)، کلافه بودم و عصبی، بعدش امیر اینها باید می‌‌آمدند چون کارِ امیر هم از ۸ جولای شروع می‌شد و یک B&B قراضه‌ی نکبتی پیدا کردم که زیاد گران نباشد و تا دیشب آنجا بودیم. امروز ولی امیر اینها می‌رفتند پیشِ فک و فامیلِ زن‌اش و من هم نمی‌شد بیشتر پولِ جا بدهم، فعلن آن یک چمدانی که الان ۱۲ روز شده به دوش می‌کشم را همان‌جا گذاشتم و خودم آمده‌ام نشسته‌ام Nero، Ealing Broadway، همان که درست روبروی بانکِ lloyds بود. نزدیکِ استیشن. تا حالا عصر بشود و یک غلطی کنم.
هیچ‌جا راحت نیستم، دلم هیچ‌کس را نمیخواهد. پاو هم طبقِ معمول سرش هزار جا گرم است، من هم که آدمِ از کسی خواستن نیستم، مگر اینکه کسی خودش پیشنهاد کند. امروز ح.ی گفت بروم آنجا، مطمئن نیستم چقدر دلم بخواهد.. به هر حال در این لحظه هیچ نمی‌دانم شب سر از کجا در خواهم آورد.
اینها را گفتم که بدانی همچین زندگی‌ِ گل و بلبلی هم ندارم که فقط جای تو خالی مانده باشد و حالا من حالم بد باشد از نبودن‌ات. ولی واقعیت این است که توی همه‌ی این کثافتی که اسمش شده زندگی، هر روز و هر شب گرفتارت هستم و هر روز و هر شب به این فکر میکنم که چرا من هنوز نفهمیده‌ام چرا من برایت بس نبودم؟
داستانی که فرستادی خواندم، ۲ بار، خودش قشنگ بود، اما اگر منظورت این بود که درک کنم حال‌ات را با خاندنِ آن کتاب، درک نکردم، باز هم عذاب کشیدم از خودخاهی‌ات. شاید هم زمانِ با هم بودن ما آن‌قدر طولانی نبود که بتوانم لمس کنم این بی تفاوت شدنت را و ربط‌ش به آن بحران میان‌سالی را. به هر حال اینها همه حرفِ مزخرف‌اند و من حالم به هم می‌خورد از گفتنِ این حرف‌های مزخرف، که دیگر از بس تکرار شده، نخ‌نما شده‌اند و کلن بی‌معنی.
همه‌ی ایمیل‌های این چند روزِ اخیرت را هم بارها و بارها و بارها خانده‌ام. آن‌قدر فکر کرده‌ام که گاهی حس میکنم دارم در دو دنیا زندگی میکنم، انگار که زندگی‌ِ خیالی‌ام جدا شده از زندگی‌ِ حقیقی و گاهی یادم می‌رود کدام‌اش راست است و کدام‌اش رویا. گاهی فکر می‌کنمِ شاید عقلم درست کار نمیکند، یا شاید واقعن زده به سرم، درک نمیکنم که چرا باید بعد از پنج ماه و نیم هنوز ناراحت باشم و هنوز دلم تنگ بشود حتا. خودم را درک نمیکنم. تقصیرِ تو هم نیست، من‌ام که هنوز نفهمیده‌ام باید چطور با مسئله کنار بیایم.
برایت نوشتم که نمیتوانم دوستِ معمولی‌ات باشم، نمیتوانم تحمل کنم که گاهی فقط حالم را بپرسی، نمیتوانم ببینم که بروی با کسِ دیگر. نفهمیدی حرفم را.
نمی‌خاهم گله کنم، نمی‌خاهم ناراحتی کنم حتا، نمی‌خاهم هیچ دلتنگی کنم، تقصیرِ تو نیست حالِ من، نمی‌خاهم جلبِ ترحم کنم، نمی‌خاهم اینطور دلت برایم بسوزد، نمی‌خاهم از اینکه تا الان شده‌ام، ذلیل‌تر بشوم پیشِ تو. نمی‌خاهم از سرِ عذابِ وجدان اینکه «سایه شومِ تو» باعث شده حالم بد باشد، احوالم را بپرسی. اتفاقا دلم می‌خواهد آدمِ خوشحال و راضی‌یی باشی. آن مرد داستان‌ات هم اگر تصمیم گرفت ترک کند و برود، اقلن بعدش حس کرد که خوشحال و راضی‌ست و کلی وقت دارد. نمی‌شود که هم تصمیم گرفته باشی، هم تصمیم‌ات را دربست به من تحمیل کرده باشی، هم خوشحال و راضی نباشی! اینها با هم جور در نمی‌آیند! همین است که نمیفهمم و توی کت‌ام نمی‌رود.
من شرمنده‌ی تو هستم بابتِ بی ادبانه رفتار کردن‌هایم، بابتِ وقت‌هایی که به قولِ تو زخمِ زبان زده‌ام، یا به تو آزار رسانده‌ام با حرف‌هام، یا باز به قولِ تو به خاطر چرخشِ مودهایم، اما کاش به خودت و رفتارت هم نگاهی می‌کردی، شاید به نظرت بیاید که رفتارِ ثابت و نرمالی داشته‌ای، ولی برای منِ دل‌شکسته‌ی خراب، رفتارِ تو پر بوده از تغییر و بی‌ثباتی.
فکر کردی که از ناراحتی‌ات خوشحال شدم؟ نه.. هیچ وقت.. فقط آن یک بار، برای اولین بار، بعد از مدت‌های خیلی خیلی طولانی، باورت کردم، باور کردم که تو هم دلتنگ باشی و دلت گرفته باشد، ولی تو در کمتر از ۲-۳ روز همه‌اش را خراب کردی. ترسیدی مثلا برایم سوء برداشت بشود که شاید هنوز راهِ مشترکی با هم داشته باشیم؟ نه.. من دیگر باور کرده‌ام که همه چیز تمام شده. حتا دلتنگی هم که میکنم، دلتنگی‌ِ چیزی است که آدم می‌داند از دست رفته، که دیگر هیچ وقت نمیخاهد برگردد. بعد هروقت که من می‌روم توی لاکِ خودم و سعی میکنم که دیگر هیچ نگویم و اصلا بروم گم و گور بشوم، مثلِ همین حالا، یک‌هو تو مهربان میشوی، یک‌هو ایمیل میزنی، دلتنگی میکنی، برایم کتاب اسکن میکنی و می‌فرستی، احوالم را می‌پرسی، انگار نه انگار که هیچ‌چیز شده.. شاید به نظرِ خودت نیاید، ولی این رفتارِ الاکلنگیِ تو، باعث شده که دیگر به هیچ‌چیز اطمینان نداشته باشم،
نه به دلتنگی کردن‌ات، نه به دوست داشتن‌ات، نه به اینکه اصلن حتا نگرانِ حالم باشی، نه حتا به بی توجهی و بی تفاوتی‌‌هایت. یک روز برایم از حال و اوضاع می‌نویسی و دردِ دل میکنی و من فکر میکنم که اقلن هنوز می‌‌توانم کنارت باشم و بشنوم شاید چیزهایی که بقیه نمی‌دانند یا نمی‌‌فهمند، و دردِ دل کنم به تو چیزهایی را که هیچ‌کس نمی‌‌فهمد. فردایش میشوی یک آدمِ سنگدلِ بی‌تفاوت که به زور یک :* چپانده پای نامه. تو که می‌دانی من حتا به یک نقطه یا ویرگول حساس‌ام. تو که می‌دانی من به هر کلمه و جمله ده بار فکر میکنم، فکر میکنی فرقِ این مود‌های تو را نمیفهمم؟
یک وقت‌ها حس میکنم حتا همین که تا من می‌روم گم و گور میشوم، یادم میکنی و حالم را می‌پرسی، از سرِ آن عذابِ وجدان است که باعث شده یک ته مانده‌ی احساسِ مسئولیتی داشته باشی. اگر اینطور است، دیگر حتا همین اندک هم سراغ نگیر از من. نمیخاهد نگرانِ خوب شدنِ حالِ من باشی و گذرِ این روزهایم. شاید برای تو قابلِ درک نباشد اینطور عاشقی‌کردن، شاید تو نفهمی چطور میشود کسی را هنوز دوست داشت بعد از این‌همه داستان، اینکه اصلن چطور میشود این‌همه دلتنگ بود؟ دلتنگِ کسی که پنج ماه و نیم میشود گذاشته رفته و تازه خیلی راحت هم گفته که خیلی خیلی قبل‌تر از آن درواقع، خداحافظی‌اش را کرده بوده.. که خداحافظی قبل از رفتن اتفاق افتاده بوده گویا.. به هر حال، هیچ کدامِ اینها مهم نیست، اینکه من اینطور باشم، تصمیمِ خودم بوده. روزِ اول که قبول کردم به این آتش وارد شوم، می‌دانستم که ته‌اش سوختگی دارد و جراحت. تو هم به قولِ خودت گفته بودی از اول، پس نگران نباش، نه تقصیرِ توست، نه گله‌ای به تو وارد است، نه لازم است احساسِ مسئولیت کنی یا عذابِ وجدان. در آرامش به زندگی‌یی که انتخاب‌اش کردی برس. من هیچ‌وقت، هیچ‌وقت، هیچ‌وقت، همه‌ی این مدت که با هم بودیم حتا، حس نکردم که انتخاب‌ات بوده باشم. حس نکردم که مرا خاسته‌ای، حس نکردم که با اراده و خاست و تصمیم پای‌ام ایستاده باشی، حتا همان موقت‌اش را. همیشه یک‌طور لاابالی‌گری و سرسری‌بودن همه‌جای رابطه موج می‌زد. باز اشتباه نکن این را، با خیانت به رابطه یا با کسِ دیگر بودن، اینها دو مقوله‌ی کاملن متفاوت‌اند. تو به من خیانت نکردی به آن مفهوم که با کسِ دیگر خوابیده باشی، ولی به من خیانت کردی با نگفتنِ آن‌چه در دلت بود، با پنهان کردن، با بی‌تفاوت گذشتن از همه‌ی عشقی که من داشتم، و با سرسری گرفتنِ همه‌ی تلاشِ من، با نگفتنِ چیزهایی که اگر به‌وقت گفته می‌شد، شاید وضعیت بهتر پیش می‌رفت اقلن. دلِ من هنوز شکسته از حریمِ رابطه‌ی خصوصی‌مان که تو پیشِ دو تا آدم نیرز شکستی، دلِ من هنوز درد دارد که چرا خودم لایق نبوده‌ام اقلن که طرفِ صحبت شوم؟ حالا چه‌طور انتظار داری باور کنم خیلی حرف‌ها را؟ خیلی حرف‌ها هست که آدم ممکن است از سرِ عصبانیت بزند، من هم عصبانی و ناراحت شده‌ام و هزار حرف به تو زده‌ام، اما پای کسی را وسط تخت‌خواب‌مان باز نکردم.. بگذریم، این حرف‌ها چرندند. هنوز هم که فکر میکنم، می‌بینم باید همان صبحِ فردایش چمدانم را برمی‌داشتم و می‌رفتم، اقلن الان اینطور عذاب نمی‌کشیدم. اشتباهِ اصلی را در واقع خودِ من کرده‌ام با صبوری کردن و عاشقیِ بی چشم‌داشت. اینکه رضایت دادم که فقط باشی، که ناراحت‌ات نکنم، که همه چیز را فقط از منظرِ تو و برای تو ببینم. اینکه خودم را صفرِ کلوین فرض کردم. هیچِ هیچ. پس حالا نگران و ناراحت نباش.
I intend to be independently blue
من همیشه صبور بوده‌ام. از این به بعد هم صبور خواهم ماند. فقط لطفا به زخم‌های من نمک نپاش.
لطفا سعی نکن پیشنهاد و راهِ حلی که در موردِ من کاربرد ندارد به من بدهی، بی‌فایده است.
بگذریم،
چیزی که من نگه داشته‌ام برای خودم، آن عشق است و آن درد، نه تو. تو را رها کرده‌ام که بروی و برسی به زندگی‌یی که انتخابش کردی، و احتمالن دختری که انتخاب خاهی کرد، دیر یا زود. بقیه‌اش با خودت. به هر حال یا این دیوارِ شکسته را سعی کن با یک رفاقت یک‌دست درست‌اش کنی، یا دیگر هی لگد به پی‌اش نزن.
زندگی‌ِ من روی هواست، و برای هفته‌های آینده هم بهتر از این نخواهد بود. کمترین چیزی که داشته این بوده که بفهمم چطور میشود هرآنچه که آدم دارد یک شبه برود توی هوا. و شاید تا حدی خشونت و بی‌تفاوتی به وضعیتِ موجود. همه‌ی اینها یک جایی به دادم خواهد رسید.
And there is nothing else left to be said
