torobche

گاهی وقت‌ها

دلت می‌خواهد با یکی مهربان باشی

دوستش بداری

وَ برایش چای بریزی

 

گاهی وقت‌ها

دلت می‌خواهد یکی را صدا کنی

بگویی سلام،

می‌آیی قدم بزنیم؟

 

گاهی وقت‌ها

دلت می‌خواهد یکی را ببینی

بروی خانه بنشینی فکر کنی

وَ برایش بنویسی

 

گاهی وقت‌ها...

آدم چه‌چیزهایِ ساده‌ای را

ندارد!

 

افشین صالحی

...

موهایت را پهن آسمان کرده ای

ستاره ها به گلچین نشسته اند

 و من به انتظار سپیده دم ِچشمانت

آنوقت می گویی چیزی از شب نمانده؟

فقط دوست دارم یک روز فروشگاه پدری ات را پیدا کنم یا چه می دانم بدون فهمیدن اینکه آن طرف ها سکونت داری من هم به محل شما می آمدم و آنجا زندگی می کردم. خیلی ناگهانی وارد مغازه می شدم. با تو روبرو می شدم. نگاهت به من مثل بقیه ی مشتری ها باشد. بشناسی ام و به رو نیاوری، من هم تو را همین طور. فقط در نگاه هم نفوذ کنیم. یک بطری شیر بر می دارم به بهانه اینکه تو را لحظه ای بیشتر ببینم. خریدم را کش بدم. بروم ته مغازه دنبال بسته های ماکارونی بگردم یا سئوالی از جای خوراکی ها بپرسم تا با جوابش آن صدای مردانه ات را که چند سال است نشنیده ام به گوشم بخورد. هر چقدر هم خریدم را طولش بدهم باید بروم نکند متوجه شوی برای دیدنت آمده ام یا با برنامه قبلی آمده ام داد و بیداد راه بیندازم و زخم داغ چندین ساله ی پیش را که بر دلم گذاشته ای در مقابل برادر و پدرت تازه کنم. فقط می خواهم دیدنت، بودنت در آن مغازه اتفاقی باشد. وقتی خریدهایم  را برای حساب تحویلت می دهم زیر چشمی نگاهم به انگشتانت باشد. پی حلقه باشم. دوست داشتم مجرد باشی اما نه تو آن موقه ازدواج کرده ای و آن لحظه که حلقه را در انگشتت می بینم همان حس ریختن سوزش در دلم را احساس می کنم. انگار هنوز زخمم تازه است فقط خودم را گول زده ام که فراموشت کرده ام. من فقط به نبودنت عادت کرده ام هرگز نمی توانم فراموشت کنم. همان جرقه های عاشقانه را که قبل از صدای زنگ هایت در کمی پایین تر از قلبم احساس می کردم. همان جرقه هایی که با هر لحظه آنلاین و افلاین شدن هایت، چت کردن هایت با دختران دیگر دوست داشتم زلزله ای من را به شکاف خودش فرو ببرد. سر کیسه را گره می زنم. خداحافظ و می روم. سرت را می چرخانی پشت سرم رفتنم را نگاه می کنی. می خواهم پختگی ِزنانگی ام را حس کنی ببینی که دیگر آن دختر شلوغ نیستم دختری که با هر لحظه احساس خیانت مثل گرگ زخمی چنگ می انداخت عصبی میشد. فحش می داد یکهو با نرمی صحبت هایت و قانع کردن هایت که خیانتی در کار نیست آرام می گرفت مهربان می شد انگار که کسی در دنیا مهربان تر از او نیست. حالا دیگر نرم شده ام. خم شده ام. در خودم و تمام ناکامی هایم فرورفته ام. فقط دلم میخواهد پختگی ام را ببینی. ببینی و از من نترسی. به یادت بیاوری که از ترس عاشق بودنم گوشی را خاموش کردی و تمام راه هایی که به ارتباط با تو ختم می شد به رویم بستی در مقابل خانواده ات هیچ احترامی برای من قائل نشدی و بدون اینکه به من بگویی رهایم کرده ای من را به چنگ آنها انداختی آن روزها که زنگ می زدم و خواهرت برادرت و خانواده ات هرکدام فحش های نان و ابداری نصیبم می کردند و من نمی دانستم چه شده ای می خواستم حالت را بدانم که آیا از سفر برگشته ای یا خیر که آیا دعاهای نیمه شبم تو را به سلامتی از سفر برگردانده یا خیر. به آنها گفته بودی تو را از من دور کنند. این توجیح کردن خودم نیست فقط می خواهم بگویم فحش هایی که من از روی عصبانیت هایم به خاطر بی مهری به تو می دادم در مقابل رفتاری که خانواده ات بر من روا داشتند در مقابل بی مهرها و خیانت هایت بی احترامی چندانی نیست. من تمام این روزها را، من تمام ِ این بعد از تو ها را تنهایی، در یاد تو، در ناامیدی و افسردگی گذرانده ام. می گذرانم. خواهم گذراند. شاید تقدیرم این چنین بود. 

اشـتراک در فید خوش باور

نو شدن سال با همه­ی هیاهویش خیلی زود فراموش می شود. خیلی زودتر از آن که سیاهی لاستیک­های به آتش کشیده­ی چهارشنبه سوریِ سر چهار راه پاک شود. نو شدن سال برای خیلی ها مثل لحظه­ی وارد شدن یک پسر بچه­ی شیرین به زندگی یک زوج پیرِ نازای خسته است. برای بعضی­ها هم تعطیلاتی چند روزه بیشتر نیست. اما نو شدن سال ورای همه­ی شادی­ها و غصه­ها یک تصویر دردناک از مقایسه­ی روزهای پیش و پس است. حالا که مشغول نوشتن این سطرها هستم منتظرم تا کاتالوگ محصولی را که می خواهم در مورد آن چند خطی بنویسم دانلود شود. مدت­هاست که کتاب هایم را با کاتالوگ ها، روزنوشت هایم را با نامه نگاری های اداری و خیال­هایم را با دلمشغولی­های مالی و خانوادگی جایگزین کرده ام. نه این که دست خودم باشد. چاره ای نبوده. جیب­های خالی و فشارهای اطرافیان هنوز فکر رفتن را از سرم نیانداخته اند و از ازدواج و کار دولتی تا آن جا که توانسته ام فاصله گرفته ام. خوب یا بد این­ها را زمان بر پیشانی آدم حک خواهد کرد. نزدیکانم برای سفید شدن ریش­های یک عذبِ بیست و هشت ساله غصه می خورند حال آن که حاضر نیستند یک گام کوچک برای رفتنش بردارند. این روزها چقدر شبیه پیرمرد بازاری فرتوتی هستم که سال­ها پشت دخل مغازه­اش نشست تا که یک روز قصد خانه­ی خدا کند. این روزهای پر از اگر. از ترس رسیدن روزهای کاش می شد اما نه ولی. روزهای امید به اگر باید بشود.  سال دیگری در پیش است ...

 بعضی از دعاهاهرگز برآورده نمی شوند

انشاالله برقرار باشی

اما تو سر قرارت نماندی

آدم از یک سنی به بعد خوب می فهمد،همه چیز را خوب می بیند.آدم از یک سنی به بعد خوشش می آید که می فهمد و خودش احساس نمی کند که چقدر عاقل شده است، یکهو به خودش می آید و  می بیند که دیگر گول نمی خورد. آدم از یک سنی به بعد دلش می خواهد که گول بخورد با اینکه می فهمد و خیلی خوب هم می فهمد اما خودش را به نفهمی می زند و وانمود می کند که گول خورده است. امروز  از ماشینش دم خانه پیاده شدم در را که بستم، وارد ساختمان که شدم، دکمه آسانسور را که زدم پیش خودم گفتم گولم زد. خندیدم و  گفتم آره خب گولم زد.  

دعای هر شب پرنده اسیر این بود :
خدایا به انسان بال بده
تا همه پرنده ها از قفس آزاد شوند

اشتراک من و سایه ام