nikoo

Shared posts

08 Jul 18:34

مانند رویا

by szade

«وظیفه­ی هنرمند … پیش­افکندن چیزی­ست که درون خود می­بیند». او در جبهه­ی مدرنیست­ها آوانگارد غیرقابل چشم­پوشی‌ست. گرچه اغلب آثار «ماکس اِرنست» فیگوراتیواند، اما تکنیک منحصر­به­فردِ هنرمندانه­ی او بر پایه­ی دو ایده­ی ذهنیت­بنیادی (هم­پوشانی ماده­کار و خیال) و خود­انگیختگی (الهام از تجربیات شخصی­اش) قدری از انتزاع را به بافت آثارش تزریق می­کند. مرور آثار او به‌خوبی گذارِ تاریخ هنر را از داداییسم به سورئالیسم میان دو جنگِ جهانی نمایش­می­دهد و این وظیفه­ای‌ست که موزه­ی بنیاد «بِیلِر» در سویس برعهده گرفته­.

این مرورِ گسترده­ی آثار ارنست، ارایه­دهنده­ی بیش از ۱۶۰ اثر از مهم­ترین کارهای هنرمند است که شامل نقاشی، کلاژ، طراحی، پیکره، و کتاب­های تصویریِ او می­شود. نمایشی که فازهای ماجراجویانه و تکنیکیِ کار او را در­برمی­گیرد. مهاجرت­های فراوان (از کُلن به پاریس و از آن­جا به نیویرک و سپس بازگشت به پاریس) و آشنایی با هنرمندانی مانند «آندره برِتُن»، «پُل اِلوآر»، «پِگی گوگِنهایم»، و دیگران، مسیر کاری او را بارها دگرگون کرد.

 MAX ERNST - RELIGION

جنبش سورئالیسم تلاش­ می­کرد تا تحت­تاثیر نظریه‌ی ناخودآگاه فرُید با استفاده از تصویرهای نابخردانه، عمل­کرد ذهن انسان را نمایش­دهد. «پیِتای» ماکس ارنست نمونه­ای از آن­هاست. این نقاشی صحنه­ی کلاسیک بدن مسیح در آغوش مریم مقدس را با تصویر هنرمند که به­جای مسیح توسط پدرش درآغوش گرفته­شده­، جایگزین کرده­است [بالا چپ]. پدر کاتُلیکِ‌ ارنست همواره از آثار پسر بدش می‌آمد و این اثر به‌مثابه‌ی نقطه­ی اوج رابطه­ی آشفته­ی آن­ دو تفسیر می­شود. البته آثار او (مانند رویا) در برابر هر تحلیل دقیقی ایستادگی می‌کنند.

او در پیِتای دیگری با نام «باکره­ی مقدس عیسای کودک را در مقابل سه شاهد: آندره برتُن، پاول الوار، و نقاش تنبیه می­کند»، مریم مقدس را در مرکز این نقاشی نمایش می­دهد که عیسای کودک را واژگون­شده در آغوش دارد و در حال تنبیه اوست [بالا راست]. پشت مسیح بر اثر ضربه­­ها سرخ و انگشتانش از شدت درد منقبض شده­اند. هاله­ی مقدس او مانند شی­ای بی­اهمیت در کنار پای مادر افتاده است. در پنجره­ای دور از آن­ها «سه شاهد» ناظر صحنه­اند. این سه شاهد ارجاع به ماجرای سه مردی دارد که در اوایل سده­ی نوزدهم ادعا می کنند که صدای خدا را شنیده­اند. اما این­جا سه هنرمند سورئالیست ناظر حقیقت مدرن و رادیکال از دست رفتن هاله‌­اند.

 ERNST, MAX

اِرنست با وازنیِ نقاشیِ سنتی به نفع تکنیک­های منحصر­به­فرد خود (کلاژ، فرُتاژ، گراتاژ، و مانند آن‌ها) نقاش­های جوان آمریکایی را که تشنه­ی رویکردی تازه و ناآشنا بودند، شیفته­خود کرد [تصویرهای بالا و نخست]. او به­طور­خاص تاثیر به­سزایی بر مسیر نقاشی­های جکسن پالِک گذاشت. تمایل او به استفاده از هنر برای واقعیت بیرونی دادن به حالت­های درونی، پالک و اکسپرسیونیست­های انتزاعی نیویرک را تحت تاثیر قرارداد.

ماکس اِرنست در ۱۹۸۱ در آلمان متولد شد. ابتدا فلسفه را برای مطالعه انتخاب کرد و به دانشگاه «بُن» رفت. اما در همین دوره با الهام از ون گوگ و «اُگوست ماکه» به نقاشی خودآموخته تبدیل شد. در جنگ جهانی اول به داداییست­های کُلن پیوست و پس از مهاجرت اجباری به پاریس، آشنایی­اش با برتُن او را به یکی از فعالان جنبش سورئالیسم تبدیل کرد. در ۱۹۴۱ به آمریکا پناهنده شد و ۱۰ سال بعد پاریس را به‌عنوان مقصد نهایی انتخاب کرد و در همان­جا درگذشت.

حسین ایالتی

 

03 Jul 14:53

اشیای بی‌جان، عواطف انسانی

by mahyar ghermezi
بعد از خواندن متن پایین احتمالا احتیاج به سکوت دارید، همان طور که من از دیروز تا حالا سه بار این تکه را خوانده‌ام و باز هم به هنگام ترجمه‌اش، چیزی از جنس ناتوانی یا خشم گلویم را گرفته بود. پس باید اول حرفم را بزنم. تکه مربوط به فیلم اول را مجبور بودم بیاورم تا توضیحی در مورد فضا و بحث داده باشم. هیچ کدام از دو فیلم گفته شده را ندیده‌ام و شاید هرگز هم نبینم. ولی قدرتی در این کلمات بسیار ساده و دید تیز جناب پل آستر وجود دارد که من را به شدت تکان می‌دهد. شاید اگر که این فیلم‌ها را می‌دیدم، اصلا تصویرهایی به این حد شفاف، ماندگار، نفس‌گیر و آزارنده در ذهنم شکل نمی‌گرفت. ترجیح دادم برای ترجمه از لحن گفتگوی عادی استفاده کنم. بسیار بیشتر به دلم نشست. 

مردی در تاریکی، پل آستر، ترجمه از آلمانی (انتشارات Rowohlt) و انگلیسی (کتاب الکترونیک، انتشارات Henry Holt) 


کاتیا گفت: اشیای بی‌جان.
پرسیدم: خوب؟ چه شونه؟
جواب داد: اشیای بی‌جان، وسیله‌ای برای بیان عواطف انسانی. این، زبون فیلمه. فقط کارگردان‌های خوب می‌دونن که چطور ازش استفاده کنند. ولی رنوار، دِسیکا و رای بهترین‌ها هستند. نه؟ 
- بدون شک.
- به شروع دزد دوچرخه فکر کن. قهرمان فیلم، بالاخره کار پیدا کرده ولی نمی‌تونه بره، مگه اینکه اول دوچرخه رو از گرو دربیاره. با ناراحتی میره خونه. زنش بیرون از ساختمون داره دو تا سطل سنگین آب رو روی زمین می‌کشه. تمام فقرشون، همه دست و پا زدن این زن و خونواده‌ش توی همون دو تا سطله. شوهر چنان توی دردسرهای خودش گیر کرده که تازه وقتی برای کمک کردن از جاش تکون می‌خوره که زن نصف راه رو رفته. تازه اون وقت هم فقط یکی از سطل‌ها رو می‌گیره و می‌ذاره زن اون یکی رو تنهایی ببره. هر چیزی که لازمه در مورد زندگی‌شون بدونیم، توی همون چند ثانیه گفته می‌شه. بعد از پله‌ها میرن بالا. توی آپارتمان‌شون، زنش به این فکر میفته که ملافه‌ها رو بدن گرو تا بتونن دوچرخه رو آزاد کنن. یادت بیاد که چقدر با عصبانیت به سطل لگد میزنه، چقدر خشن کشو رو باز میکنه. اشیای بی‌جان، عواطف انسانی. بعد میریم توی سمساری، که نمیشه اسمش رو فروشگاه گذاشت و بیشتر شبیه یه جای بزرگه، یه انبار از چیزهایی که کسی نمی‌خوادشون.  زن، ملافه‌ها رو می‌فروشه و بعدش می‌بینیم که کارگر فروشگاه، بسته کوچیک اون‌ها رو می‌بره که توی قفسه‌ها و کنار بقیه چیزها بذاره. اولش به نظر نمیاد که قفسه‌ها خیلی بلند باشن، ولی بعدش دوربین میاد عقب و وقتی کارگر داره از پله‌ها بالا میره، می‌بینیم که قفسه‌ها همینجوری بالا و بالاتر میرن. تا سقف. هر قفسه هم پر از بقچه‌س، مشابه همون که مرد می‌خواد توی قفسه بذاره. و یهو اینجوری به نظر میاد که تمام رم ملافه‌هاشون رو فروختند، همه شهر توی همون بدبختی دست و پا میزنه که قهرمان فیلم و زنش. فقط توی یک نما، بابابزرگ. فقط توی یک نما، تصویری از زندگی یک جامعه لب پرتگاه فاجعه رو می‌بینیم.
- بد نیست، کاتیا. همه چی جور در میاد.
- همین امشب این رو فهمیدم. ولی فکر می‌کنم که انگار چیز جالبی کشف کردم چون توی هر سه تا فیلم، مثال‌هاش رو دیدم. یادت میاد ظرفها توی توهّم بزرگ؟ 
- ظرفها؟
- آخر فیلم. گابین به زن آلمانیه میگه که دوستش داره و بعد از جنگ برمی‌گرده تا اون و دخترش رو با خودش ببره، ولی الان ارتش داره نزدیک میشه و باید تا دیر نشده با دالیو از مرز سوییس رد بشه. چهارنفری برای آخرین بار با هم غذا می‌خورن. بعد وقت خداحافظی می‌رسه. البته همه چی حسابی اشک آدم رو در میاره. گابین و زن، توی چارچوب در وایستادن. ممکنه دیگه هیچ‌وقت همدیگه رو نبینن. اشکهای زن وقتی که مرد توی شب محو میشه. رنوار بعدش به گابین و دالیو کات میزنه که دارن به سمت جنگل میرن. شرط می‌بندم هر کارگردان دیگه‌ای بود، تا ته فیلم روی همون صحنه می‌موند. ولی نه رنوار. اون این نبوغ رو داشت - و وقتی میگم نبوغ، منظورم درک بالا و عمق احساساتشه- که به زن و دختر کوچولوش برگرده، این بیوه جوونی که تازه شوهرش رو به جنون جنگ باخته، و حالا باید چه کار کنه؟ باید برگرده توی خونه و با میز شام روبره بشه و ظرفهای کثیف همون شامی که تازه خوردند. مردها رفته‌اند و چون دیگه نیستند، ظرفها الان تبدیل شدند به نماد نبودن‌شون. عذاب کشیدن زن‌ها در تنهایی، وقتی که مردها به جبهه میرن. بدون یک کلمه حرف ظرف‌ها رو از روی میز جمع می‌کنه، دونه به دونه. این صحنه چند ثانیه طول میکشه؟ ده ثانیه؟ پونزده ثانیه؟ خیلی کم، ولی نفست رو بند میاره، نه؟ دل و روده آدم رو بیرون می‌کشه.
02 Jul 14:56

Brain Differences Seen in Depressed Preschoolers

by Neuroscience News
nikoo

A key brain structure that regulates emotions works differently in preschoolers with depression compared with their healthy peers

“The findings really hammer home that these kids are suffering from a very real disorder that requires treatment,” said lead author Michael S. Gaffrey, PhD. “We believe this study demonstrates that there are differences in the brains of these very young children and that they may mark the beginnings of a lifelong problem.”

The amygdala, an area of the brain which regulates emotion, works differently in preschoolers with depression compared to their health peers, a new study suggests.