Seaconfused

Shared posts

31 May 20:35

Tulsa Race Riot (31 Μάη - 1 Ιούνη)

by Green_revenger
Καλημέρα σας.
Σήμερα το νταλικόφωνο δεν έχει μουσική. Έχει ιστορία ρατσισμού.
Μιαν ιστορία που λίγοι ξέρουν, και δικαίως, αφού για πάρα πολλά χρόνια το Tulsa Race Riot είχε σκοπίμως παραμεριστεί και θαφτεί, ακόμα και στην ίδια την αμερική όπου συνέβη.
Κι'αυτό, παρότι πρόκειται για ένα ρατσιστικό γεγονός από τα σημαντικότερα της νεότερης ιστορίας, από τα πιο αιμοσταγή στην μεγάλη αλυσίδα των ρατσιστών της β. αμερικής.
Ένιωσα την ανάγκη να γράψω μερικά λόγια γι'αυτό το πογκρόμ (γιατί πογκρόμ ήταν), επειδή θεωρώ πως η γνώση της ιστορίας (όχι μόνο της δικής μας) είναι ισχυρό όπλο για τις πράξεις μας.

 

Για να κατανοήσει κάποιος το τραγικό αυτό ρατσιστικό γεγονός, καλό είναι να ανατρέξει στο ιστορικό του background.
Το πογκρόμ της Tulsa (το οποίο έλαβε χώρα τη νύχτα της 31ης Μάη προς 1η Ιούνη 1921) ήταν προδιαγεγραμμένο είκοσι σχεδόν χρόνια πριν.
Η Οκλαχόμα, η οποία έγινε πολιτεία της αμερικής το Νοέμβρη του 1907, εκτός από απελευθερωμένους μαύρους, είχε δεχτεί στα εδάφη της πολλούς έποικους, οι οποίοι ήταν ιδιοκτήτες σκλάβων πριν το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου.
Η νεοσύστατη πολιτεία, σχεδόν αμέσως, ψήφισε ρατσιστικούς νόμους, τους γνωστούς και σαν Jim Crow Laws. Σκληρούς ρατσιστικούς νόμους, οι οποίοι επανέφεραν τους νέγρους σχεδόν στα επίπεδα της δουλείας : απαγορεύσεις παρουσίας σε μέρη "αποκλειστικά" για λευκούς, πολιτικά δικαιώματα περιορισμένα στο ελάχιστο, απαγόρευση δουλειάς σε δημόσιες υπηρεσίες κλπ.
Τον Αύγουστο του 1916, η πολιτεία της οκλαχόμα ψήφισε μία ακόμα ρατσιστική διάταξη, σύμφωνα με την οποίαν απαγορεύονταν σε λευκούς να διαμένουν σε προάστια νέγρων και, φυσικά, το αντίστροφο. Η διάταξη αυτή, παρότι κρίθηκε αντισυνταγματική από το Ανώτατο Δικαστήριο, εφαρμόστηκε για πολλά ακόμα χρόνια.
Αμέσως μετά το τέλος του Α' Παγκόσμιου Πόλεμου, το πρόβλημα έγινε ακόμα σοβαρότερο, αφού έπρεπε να ενσωματωθούν στις τοπικές κοινωνίες οι χιλιάδες των βετεράνων που επέστρεφαν. Οι μαύροι βετεράνοι, απ'τη μεριά τους, ενδυναμωμένοι από το ότι πολέμησαν για την πατρίδα, πίεζαν πολύ για ενίσχυση των πολιτικών και εργατικών δικαιωμάτων τους. Όποιος ενδιαφέρεται, μπορεί να ανατρέψει στο "Κόκκινο Καλοκαίρι" (Red Summer) του 1919 για περισσότερες πληροφορίες.



Στην Οκλαχόμα (αλλά κι'αλλού) η ρατσιστική βία ήταν ιδιαίτερα έντονη από τις αρχές της σύστασης της νέας πολιτείας. Χαρακτηριστικό είναι, πως από την ημερομηνία σύστασης της πολιτείας (1907) μέχρι την ημέρα του πογκρόμ (1921) είχαν σημειωθεί 31 θανατηφόρα λυντσαρίσματα, εκ των οποίων τα 26 ήταν νέγροι (όλοι άντρες).
Σε εφαρμογή της παραπάνω διάταξης (περί αποκλειστικών συνοικιών), στην Tulsa (δεύτερη μεγαλύτερη πολή της Οκλαχόμα, μετά την πρωτεύουσα Oklahoma City), είχε δημιουργηθεί η πλουσιότερη μαύρη κοινότητα της Αμερικής, η Greenwood District ή, όπως είχε γνωστή, η "Μαύρη Γουώλ Στρητ" (Black Wall Street), εξαιτίας της ευημερίας της. Η κοινότητα αυτή, ακριβώς εξαιτίας της ευημερίας της, αποτελούσε το κόκκινο πανί για τους ρατσιστές λευκούς, μόνο που ήταν σχεδόν απρόσιτη γι'αυτούς, μιας και η οργάνωση των μαύρων ήταν παραδειγματική. Από τα 1910 όμως, οι ρατσιστές έψαχναν τρόπο, όχι να αλώσουν αυτή την κοινότητα, αλλά να την εξαφανίσουν.




Και το πέτυχαν στα 1921. Χρησιμοποιώντας το Νόμο και τις δυνάμεις της "τάξης".
Μ'ένα τρόπο που χαρακτηρίζει τους φασίστες-ρατσιστές : την παραποίηση-διαστρέβλωση ενός γεγονότος.
Πράγματι, παρουσίασαν ως βιαστή μιας 17χρονης λευκής έναν 19χρονο μαύρο.
Ο 19χρονος λούστρος Dick Rowland, στις 4 το απόγευμα της 30ης Μάη, προσπάθησε να πάρει το ασανσέρ (προορισμένο μόνο για λευκούς, παρότι το μοναδικό) ενός κτιρίου στο κέντρο της πόλης (Drexel Building), με σκοπό να χρησιμοποιήσει την τουαλέτα (η μοναδική επίσης που επιτρεπόταν σε νέγρους). Το παιδί του ασανσέρ ήταν η 17χρονη Sarah Page, την οποίαν ο Rowland όχι μόνο γνώριζε αλλά, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, είχαν και σχέση. Μετά από λίγα λεπτά, ένας ένοικος του κτιρίου άκουσε τις φωνές του κοριτσιού και είδε έναν νέγρο να βγαίνει τρέχοντας.
Παρότι η Page αρνήθηκε κατηγορηματικά να υποβάλλει μήνυση, ξεκίνησε ένα απίστευτο ανθρωποκυνηγητό για τον εντοπισμό του Rowland, ο οποίος, τελικά, βρέθηκε και συνελήφθη, το επόμενο πρωί, από δύο αστυνομικούς, από τους οποίους ο ένας (Henry C. Pack) ήταν ο ένας από τους δύο μοναδικούς μαύρους αστυνομικούς της πόλης.
Ο Rowland οδηγήθηκε στο δικαστήριο, εν μέσω αισχρά ρατσιστικών δημοσιευμάτων των λευκών εφημερίδων και, από κει και πέρα, τα πράγματα άρχισαν να ξεφεύγουν από τον έλεγχο.




Οι λευκοί, που βρήκαν την ευκαιρία που τόσα χρόνια έψαχναν, οπλισμένοι περικύκλωσαν το δικαστικό μέγαρο, απαιτώντας να τους δωθεί ο νεαρός νέγρος. Ο σερίφης της πόλης (Willard M. McCullough) προσπαθούσε (και προσπάθησε μέχρι το τέλος) να τον προστατεύσει, όχι γιατί ήταν αντι-ρατσιστής, αλλά γιατί δεν ήθελε φυλετική ταραχή στην πόλη, μιας και ήταν φρεσκο-εκλεγμένος.
Την ίδια στιγμή, η μαύρη κοινότητα του Greenwood ήταν διχασμένη. Οι νεαροί και οι βετεράνοι του Πολέμου ήθελαν ένοπλη σύγκρουση με τους συγκεντρωμένους λευκούς. Οι πιο ψύχραιμοι, αντίθετα, ήθελαν ειρηνική λύση, έχοντας στο μυαλό τους το πρόσφατο λυντσάρισμα ενός 18χρονου λευκού άντρα (Roy Belton) τον Αύγουστο του 1920.
Τελικά, πάνω από 30 μαύροι, οπλισμένοι, κατέβηκαν στο δικαστικό μέγαρο κατά τις 8 το βράδυ.
Την ίδια ώρα, αντιπροσωπεία λευκών εισέβαλε στο εσωτερικό του δικαστικού μεγάρου, απαιτώντας από τον σερίφη να τους παραδώσει τον Rowland.
Το περιστατικό μαθεύτηκε αμέσως, με αποτέλεσμα, κατά τις 10 το βράδυ, 45 ακόμα οπλισμένοι μαύροι να προστεθούν στους ήδη 30.
Τα επεισόδια δεν άργησαν να ξεσπάσουν.
Οι πρώτες ανταλλαγές πυροβολισμών κράτησαν λίγα δευτερόλεπτα.
Ήταν όμως αρκετά για να κινητοποιήσουν την Εθνοφρουρά, η οποία, με πρόσχημα τη διατήρηση της τάξης, στην ουσία άνοιξε το δρόμο για το πογκρόμ των λευκών.
Στη 1 τα ξημερώματα (1ης Ιούνη), κι'ενώ οι ανταλλαγές πυροβολισμών συνεχίζονται, μπαίνουν οι πρώτες φωτιές σε κτίρια του νότιου Greenwood.
Ολοένα και περισσότεροι μαύροι έπαιρναν τα όπλα για να υπερασπιστούν την κοινότητά τους, αλλά πολλοί περισσότεροι μάζευαν ότι μπορούσαν και εγκατέλειπαν τα σπίτια τους.
Παράλληλα με τους λευκούς και την Εθνοφρουρά, στο πογκρόμ πήραν μέρος και 6 αεροσκάφη (διπτέρυγα του Α' Π.Π.), τα οποία μετέφεραν λευκούς που πυροβολούσαν από αέρος αλλά και βομβάρδιζαν τα σπίτια. Βέβαια, η Εθνοφρουρά, εκ των υστέρων, υποστήριξε πως τα αεροσκάφη έκαναν απλά αναγνωριστικές πτήσεις, πράγμα που διαψεύστηκε τόσο από δεκάδες αυτόπτες μάρτυρες, όσο και από το είδος των εμπρησμών ψηλών κτιρίων.

 

Το πρωί της 1ης Ιούνη βρήκε την μαύρη κοινότητα του Greenwood εντελώς κατεστραμένη. 35 αστικά τετράγωνα (με 1256 σπίτια) κάηκαν ολοσχερώς, ενώ πάνω από 10.000 νέγροι έμειναν άστεγοι.
Ο αριθμός των θυμάτων, παρότι αρχικά δινόταν μικρός (στην αρχή 9 λευκοί και 68 νέγροι και μετά 9 λευκοί και 169 νέγροι) ήταν τεράστιος. Πράγματι, σύμφωνα με τις μετέπειτα επίσημες έρευνες, πάνω από 300 νέγροι δολοφονήθηκαν, ενώ οι λευκοί δεν ξεπέρασαν ποτέ τους 10.
Νομικά τώρα, παρότι ο αρχηγός της αστυνομίας της Tulsa (John Gustafson) απολύθηκε για αμέλεια, ούτε μία ποινική δίωξη δεν ασκήθηκε εναντίον λευκού.
Από την άλλη, ο Rowland κρατήθηκε μία μέρα στη φυλακή και την επόμενη φυγαδεύτηκε εκτός πόλης, αφού δεν του αποδώθηκε ΚΑΜΙΑ κατηγορία. Δεν επέστρεψε ποτέ στην Tulsa.

Το πογκρόμ αυτό, μ'έναν περίεργο τρόπο, κρατήθηκε μυστικό για πάρα πολλά χρόνια. Φανταστείτε πως δεν αναφερόταν ούτε καν στα σχολικά βιβλία ιστορίας. Πράγματι, ελάχιστοι άνθρωποι το γνώριζαν, ακόμα και αμερικάνοι.
Στην επέτειο των 75 χρόνων, στα 1996, η πολιτεία επέτρεψε τη δημιουργία μιας Επιτροπής (Tulsa Race Riot Commission) με σκοπό να ερευνήσει τα γεγονότα και, κυρίως, να υπολογίσει το κόστος αυτού του πογκρόμ, με σκοπό να αποζημιωθούν όσοι επλήγησαν.
Η περίφημη αναφορά της επιτροπής, δημοσιοποιήθηκε στις 21 Φλεβάρη 2001, με βασικά της σημεία:
1. Άμεση αποζημίωση των επιζόντων
2. Άμεση αποζημίωση των κληρονόμων όλων όσοι είχαν πεθάνει
3. Υποτροφίες για όλους όσοι ζημιώθηκαν από το πογκρόμ
και μερικά άλλα δευτερεύοντα.

Μπορεί και να σας κούρασα.
Ήθελα όμως να το βγάλω από μέσα μου πολύ καιρό τώρα. Ειδικά αυτή την εποχή, που οι νόμοι μοιάζουν να κλείνουν το μάτι συνένοχα στους νεο-φασίστες ρατσιστές. Ειδικά αυτή την εποχή που το επίσημο κράτος βολεύεται (και επιδοκιμάζει) τη νέα ρητορική μίσους των φασιστών.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Παναγιώτα Γούναρη, που μου 'δωσε την αφορμή.
29 May 20:01

Ghostly Ship Graveyards from Around the World

by ioannispk - son of a pirate

Ghostly Ship Graveyards from Around the World

Where do boats go when they die? Sometimes they end up in vast ship graveyards, sometimes craggy, foggy places where ships have met their doom, and sometimes spots where ships are deliberately left to rust. There's a quiet beauty to many of these graveyards and their resting inhabitants.

The port of Nouadhibou, Mauritania

More than 300 ships are resting in the world's largest ship graveyard. The practice of abandoning ships here started in the 1980s after the country's fishing industry was nationalized.

S

S

S

S

(via Geolocation/crodenas, Filippo Minelli/Flickr, j-b.d/Flickr - 1, 2, Sebastián Losada/Flickr and Crazytopics)

Mo'ynoq (Muynak/Moynaq), Western Uzbekistan

S

The former sea port city has lots of rusting ships, abandoned since the 1980s due to the recession of the Aral Sea, which is now at least 95 miles (150 km) away from the former harbor.

S

S

(via United Nations Development Programme/Flickr and Martijn Munneke/Flickr)

Skeleton Coast, Namibia

S

The area was named after the whale and seal bones that littered the shore because of the whaling industry, but there are more than a thousand ships caught by rocks and fog.

S

(via Wikimedia Commons, by Anagoria, Patrick Giraud, Bel Adone and Joachim Huber/Flickr)

Staten Island Boat Graveyard or the Witte Marine Scrap Yard, NY

S

A dumping ground for disused and decommissioned ships in New York.

SS

(via Bob Jagendorf/Flickr)

Military graveyard near Landévennec, France

S

The graveyard for (mainly naval) vessels is a bend on the Aulne River, used by the French Navy.

S

“Koryu” type. Many of these boats were in massed groups at shipyards and naval bases.”

(via Vincent Maurin/Flickr - 1 - 2)

Grytviken, South Georgia, South Atlantic

S

The settlement was established in 1904 by a Norwegian sea captain as a whaling station for his fishing company. It was closed in December 1966, but the church is still used occasionally for marriages, and the whaling ships are still in the harbour.

S

S

S

(via Wikimedia Commons, by Liam Quinn, Serge Ouachée and Aah-Yeah/Flickr)

Gadani ship-breaking yard, Gadani, Pakistan

S

The world's third largest ship breaking yard has a capacity of 125 ships of all sizes, including supertankers. In the 2009-2010 fiscal year, 107 ships were on the yard.

S

During the 1970s and 1980s, the ship breaking industry was on top, and Gadani was the largest breaking yard in the world.

SS

S

(via Michael Foley/Flickr 1 - 2, Dawn and NGO Shipbreaking Platform/photos by Tomás Halda, 2010)

Bonus: Cemitério das Âncoras or The Anchor Graveyard, Tavira Island, Portugal

S

A portion of the beach is littered with hundreds of rusted anchors.

S

(via StartTheDay and Ricardo Santos)

Double bonus: Japanese Midget Submarines, 1945-1947

S

“At the end of World War II, Allied Occupation forces found hundreds of midget submarines built and building in Japan, including large numbers of the “Koryu” type. Many of these boats were in massed groups at shipyards and naval bases.”

S

S

S

S

(via Department of the Navy/Naval Historical Center)

27 May 19:51

1.45

by mpampakis

Ο γιος μεγαλώνει απίστευτα, αυτονομείται. Τραπέζι για παράδειγμα πάντα έστρωνε, αλλά πριν μια βδομάδα μου έφτιαξε τοστ. Άνοιξε το ψυγείο, βουτύρωσε το ψωμί, το έβαλε στην τοστιέρα, γύρισε τα υλικά στο ψυγείο και στο τέλος φρόντισε να βγάλει την τοστιέρα από τη μπρίζα. Μάλιστα. Τακτοποιεί τα ρούχα του στις θέσεις τους στο δωμάτιό του – αυτό είναι ζητούμενο για έλληνες άνδρες στα 39, όχι στα 9 τους! Και μας μιλά διαφορετικά, σα μεγάλος. Αλλά και πάλι, τα λόγια του βγαίνουν ανακατεμένα με παιδικές γλύκες και ζουζουνιές.

Μεγαλώνει απίστευτα. Τον κοιτάμε και μας φαίνεται ήδη βουνό. Χθες βράδυ τον μετράμε – είναι λίγο πάνω από το 1.45, δηλαδή έχει πάρει πάνω από 4 πόντους από τα Χριστούγεννα. Αυτό είναι ένας πόντος κάθε 6 εβδομάδες πάνω – κάτω. Περπατάει μέσα στον σπίτι και τον χαζεύουμε σαν χάνοι. Σοβαροί γονείς σου λέει ο άλλος. Ποιον είπες σοβαρό ρε;

Σηκώνει πυρετό. Όχι κάτι φοβερό, ρουτίνα ίωση της ανοίξεως. Εντάξει, παλιοσειρά κι εκείνος κι εμείς. Βάζει θερμόμετρο μόνος του και σου ανακοινώνει την τιμή. Θέλει να χουζουρέψει στο κρεβάτι μας το πρωί γιατί ισχυρίζεται πως εκεί ο πυρετός δεν του ανεβαίνει. Ξαπλώνει, κουκουλώνεται, χαμογελά κλέβοντας καρδιές και λέει «Ξέρεις κάτι; Μου αρέσει πολύ που με αγαπάτε!» Λιώνουμε .

Μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς; Κι αν μπορούσαμε, θέλουμε;

Κι εμάς μας αρέσει χαρά μου. Κι εμάς μας αρέσει. Περαστικούλια σου.


26 May 16:45

― Mark Twain



― Mark Twain

24 May 17:28

Πίτσα τραγανή

by Lila Lilak
(για το Μπάμπη)



Για το ζυμάρι θα χρειαστώ:

80 γραμμάρια βούτυρο αγελάδας
1 αυγό
1 1/2 τσαγιού αλεύρι για τσουρέκι (και άλλη μια περίπου στη συνέχεια, όσο πάρει)
μισή κούπα τσαγιού νερό
μια πρέζα αλάτι
μια πρέζα ζάχαρη

Για τη σάλτσα:
4-5 ώριμες ντομάτες φαγητού (τριμμένες στον τρίφτη ή περασμένες στο μούλτι)
δυο κ.σ. λάδι.
2 δοντάκια σκόρδου ψιλοκομμένα
λίγο αλάτι (όχι πολύ γιατί έχω και τα τυριά)
μια πρέζα ζάχαρη.

Γέμιση:
φέτες τυριού κίτρινου (ό,τι σας αρέσει, 7-8 συνήθως φτάνουν)
200-250 γρ τριμμένα τυριά ανάμεικτα
φέτες ζαμπόν γαλοπούλας ή άλλου ζαμπόν ή ψαχνό κοτόπουλο σε λεπτές λωρίδες
ελιές , κάπαρη κ ότι αλλο θέλετε.

Εκτέλεση:
σε μια λεκανίτσα χτυπάω το βούτυρο που το έχω αφήσει προηγουμένως εκτός ψυγείου για μια ώρα να μαλακώσει, το αυγό, το αλάτι και τη ζάχαρη με ένα πηρούνι.  Προσθέτω το αλεύρι, τη 1 1/2 κούπα, λίγο λίγο ζυμώνοντας με το χέρι. Παίρνω μια σφιχτή ζύμη. Στη συνέχεια προσθέτω εναλλάξ νερό και αλεύρι ως να τελειώσει το νερό και να έχω μια εύπλαστη ζύμη (μια κούπα περίπου αλεύρι ακόμα).Χωρίζω τη ζύμη σε δυο μεγάλες μπαλλίτσες, περνάω τα χέρια μου σε λιωμένο βούτυρο και τις αλείφω εξωτερικά μ αυτό. Τις αφήνω 20-30 λεπτά να ξεκουραστούν.
Στη συνέχεια αν δε θέλω να κάνω διπλή δόση βάζω τη μια μπαλίτσα σε αλουμινόχαρτο και την κρατάω στην κατάψυξη για επόμενη χρήση.
 

Βουτυρώνω μια στρόγγυλη μεγάλη φόρμα για πίτσα. (εναλλακτικά χρησιμοποιώ το μεγάλο ταψί φούρνου, θα γίνει πολύ λεπτό το ψωμί, σαν κρούστα, κάτι που το προτιμώ) Με πλάστη ανοίγω τη μπαλλίτσα σε φύλλο στρόγγυλο, μεγαλύτερο απο τη διάμετρο της φόρμας (θα μαζέψει ελαφρά στο ψήσιμο). Ανοίγει πανεύκολα. Το τοποθετώ μέσα στη φόρμα, καλύπτοντας και τα πλαινά της.

Ψήνω τη ζύμη σε προθερμασμένο φούρνο, (180 βαθμοί) για 10-15 λεπτά περίπου, να πάρει χρώμα. Βγάζω απ το φούρνο και καλύπτω την επιφάνεια της ζύμης με φέτες κίτρινου τυριού (ό,τι σας αρέσει). Απο πάνω ρίχνω σάλτσα ντομάτας, και στη συνέχεια σκορπίζω παντού πάνω απ τη ντομάτα τριμμένα τυριά διάφορα και λεπτές λωρίδες ζαμπόν γαλοπούλας. Αν θέλω να κάνω την πίτσα μου ακόμα πιό ελαφριά αντι για τριμμένα τυριά βάζω μείγμα τριμμένου ανθότυρου και μοτσαρέλας. Επίσης αντί για ζαμπόν γαλοπούλας μπορώ να βάλω άλλο είδος ζαμπόν, ή κομμάτια κοτόπουλο βραστό ψαχνό, ή ότι άλλο θέλω (ελιές πχ ή κάπαρη).

Τοποθετώ πάλι στο φούρνο και ψήνω για 15-20 λεπτά, ώσπου να δω τα αλλαντικά να έχουν ψηθεί και το τυρί να έχει λιώσει.

Βγάζω απ το φούρνο και σερβίρω.

Καλή όρεξη!

(η σάλτσα: Βάζω σε τηγάνι μεγάλο τύπου φίσλερ τα υλικά και βράζω σε σιγανή φωτιά, ανακατεύοντας στην αρχή και προς το τέλος, ως να σωθεί αρκετά το νερό της ντομάτας - 20 λεπτά περίπου, ανάλογα με τη φωτιά. Σβήνω τη  φωτιά και χρησιμοποιώ απευθείας.)
17 May 10:59

Peanuts



Peanuts

16 May 12:31

"Διαμαρτύρομαι" στην έκθεση για τον Μποστ, @Μουσείο Μπενάκη

by Roadartist


Μια παράλληλη "έκθεση των θεατών" παρουσιάζεται στην έκθεση για τον Μποστ στο Μουσείο Μπενάκη. Οι συντελεστές της έκθεσης καλούν το κοινό να σχεδιάσουν ή/και να γράψουν το παράπονο τους σε ένα φύλλο χαρτί, να βάλουν τον τίτλο "διαμαρτύρομαι" και έπειτα να το κολλήσουν στον τοίχο. Το αποτέλεσμα έχει πραγματικά πολύ ενδιαφέρον!


Όποιος επισκέπτης θέλει μπορεί να πάρει έναν μαρκαδόρο και να γράψει ότι εκείνος επιθυμεί. Να γίνει έτσι ο ίδιος δημιουργός και να μοιραστεί σκέψεις, συναισθήματα με τους υπόλοιπους. Συγχαρητήρια σε όποιον το σκέφτηκε, πολύ όμορφη ιδέα. 


Έξυπνα, εύστοχα μηνύματα σε χαρτιά σε κατάλληλα διαμορφωμένο χώρο δίπλα στην έκθεση με τα έργα του Μποστ στο Μουσείο Μπενάκη . Μεταφέρω εδώ μόνο κάποια απ' όσα ξεχώρισα (μακάρι να μπορούσα να ανεβάσω ακόμη περισσότερα). Όλα ήταν ξεχωριστά και ενδεικτικά της τραγικής κοινωνικής κατάστασης που πλέον βιώνει η χώρα.


Κάποια μηνύματα μιμούνταν σαφώς τη γλώσσα του Μποστ με τις ηθελημένες ασυνταξίες και την ανορθογραφία, που υποδηλώνει το δικαίωμα όλων στην ελευθερία του λόγου. 


Τα δικά μου σχόλια εδώ θα ήταν περιττά, 
οπότε ακολουθούν φωτογραφίες με ελάχιστες δικές μου λέξεις. 
Προσέξτε τα, το αξίζουν. Χώρο στην φωνή όλων.
















"...ότι η Αθήνα/Ελλάδα που αγαπώ εξαφανίζεται/συρρικνώνεται"


"τέλος εποχής"










Διαβάστε τα, ξεχωριστά το κάθε ένα...

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε την παρουσίαση με τα έργα του Μποστ στο Μουσείο Μπενάκη, συνεχίζεται έως τις 19 Μαΐου. 
14 May 19:23

Los Angeles

Seaconfused

lol



Los Angeles

14 May 13:40

Την αλήθεια ρε! Την αλήθεια!

by SykoFantiS Bastoyni
Κι η αλήθεια είναι πως το παιδί στην φωτογραφία δεν δέχθηκε μια επίθεση από ΚΑΠΟΙΟΥΣ μαυροντυμένους αλλά από μέλη της Χρυσής Αυγής Η αλήθεια είναι πως το παιδί αυτό δεν δέχθηκε επίθεση από κάποιους ανώνυμους εγκληματίες αλλά από επώνυμους. Μιχαλολιάκος Νικόλαος, Παππάς Χρήστος, Ζαρούλια Ελένη, Γερμενής Γεώργιος, Παναγιώταρος Ηλίας, Μπαρμπαρούσης Κωνσταντίνος, Κασιδιάρης Ηλίας, Αρβανίτης Κωνσταντίνος,

(More)…
14 May 05:19

Που γ***άνε οι 8000 πρόσφυγες της #manolada ?

by sissa ben dahir

manolada_2
Πηγαίνοντας αρκετά συχνά στη Μανωλάδα για να βρεθώ δίπλα στους πρόσφυγες εργάτες γης και να σταθώ αλληλέγγυος μαζί τους , βρέθηκα και σε ένα άλλο πλήθος προβλημάτων – καταστάσεων που συντηρούνται – απορρέουν εξαιτίας του βασικού προβλήματος.
Την Κυριακή 28/04 , κατά την διάρκεια της πορείας από τη Μανωλάδα μέχρι το αστυνομικό τμήμα της Βάρδας (4klm περίπου) είχα την ευκαιρία να μιλήσω με αρκετούς πρόσφυγες – εργάτες γης.
Κάποια στιγμή ρωτάω έναν μπαγκλαντεσιανό συνοδοιπόρο
- ”Ρε φίλε , εσείς εδώ , που γαμάτε , υπάρχουν γυναίκες που τις πληρώνεται για να πάτε μαζί τους; ”

Η απάντησή του ήταν ξεκάθαρη:

- ”Υπάρχουν σπίτια , τα περισσότερα μέσα στα χωράφια , που έχουν γυναίκες και με 20 ευρώ πάμε”

Τον ρώτησα αν οι γυναίκες είναι ελληνίδες ή ξένες και μου απάντησε ότι υπάρχουν από όλο τον κόσμο ακόμα και ”chinese girls” όπως μου είπε χαρακτηριστικά !

Τον ρώτησα για το ποιος έχει τα σπίτια και τις γυναίκες και μου είπε ότι τα έχουν έλληνες , αλλά πολύ σπάνια πάνε οι ίδιοι και στο πόδι τους αφήνουν ρουμάνους και βούλγαρους ”γύφτους” !

Στην ερώτησή μου σε τι κατάσταση είναι οι γυναίκες μου απάντησε ότι δεν είναι όμορφες και ότι τις έχουν κλεισμένες – κλειδωμένες σε δωμάτια και ότι δεν βγαίνουν ποτέ έξω. Μου είπε ότι δεν μιλούν ποτέ και ότι δεν λένε ούτε όνομα , ούτε ψευδώνυμο. Είπε ακόμα ότι τα σπίτια δουλεύουν μέρα – νύχτα , όλες τις μέρες.

Την κουβέντα αυτή (με τις ίδιες διαπιστώσεις ) την έκανα και με άλλους πρόσφυγες και τις προηγούμενες και τις επόμενες μέρες.

Αυτό που ήταν όμως το διαφορετικό , ήταν ότι μου έδειξε προς το μέρος που ήταν ένα από τα σπίτια αυτά   ”να εκεί , μετά το ποτάμι , κανένα μισάωρο περπατώντας ” μου είπε.

Ξέρω από κουβέντες με τους πρόσφυγες , ότι οι καταυλισμοί τους είναι γεμάτοι από χαφιέδες – καρφιά και της αστυνομίας και των αφεντικών τους.

Και ρωτώ , είναι ποτέ δυνατόν να μη γνωρίζουν , αυτό που εγώ έμαθα με μια απλή ερώτηση ;

Και αν γνωρίζουν , τι κάνουν ;

Το trafficking γυναικών είναι μεγάλη και πλούσια μπίζνα παγκοσμίως βέβαια , αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εκτός από ανήθικο είναι ΚΑΙ παράνομο.

Δεν έχω δει όμως , ούτε έχω ακούσει , καμιά καταδικαστική απόφαση , σε κανένα δικαστήριο , ούτε κανένα ΜΜΕ (μεγάλο ή μικρό ) να ασχολούνται καθόλου μα καθόλου με αυτό θέμα.

Δίπλα μας υπάρχει και κινείται ένας παράλληλος κόσμος – υπόκοσμος που με την ενοχή , για να μην πω με τις πλάτες του συστήματος , βγάζει χρήμα , διακινεί σκλάβους – σκλάβες , ναρκωτικά , εκμεταλλεύεται κορμιά και ψυχές , πλουτίζει και με αυτόν τον βρώμικο πλούτο καταφέρνει και μας εξουσιάζει.

Υ.Γ. 1. Τα νόμιμα ”σπίτια” στην περιοχή είναι 4 – 5 και σύμφωνα με το νόμο επιτρέπεται να δουλεύουν σε αυτά μέχρι 2 γυναίκες (σε αυτά προφανώς θα υπάρχει καλύτερο ”υλικό” και άρα θα τα επισκέπτονται μόνο οι ντόπιοι).

Υ.Γ. 2. Στην ερώτησή μου σε άλλον πρόσφυγα , τι κάνουν όταν δεν έχουν λεφτά , μου μίλησε για βιασμούς των μικρότερων και πιο αδύναμων συμπατριωτών τους ή άλλων εθνοτήτων.

Υ.Γ. 3. Τα κέρδη της επιχείρησης – επένδυσης του trafficking στην περιοχή της Μανωλάδας είναι τεράστια , αν αναλογιστεί κανείς τους 8000 μουσουλμάνους άνδρες , ηλικίας από 15 έως 45 ετών (σίγουρη πελατεία – μονοπώλιο).

Υ.Γ. 4. Θα ήθελα να σκεφτείτε λίγο και το ότι οι ντόπιοι αναπαράγουν την κοινωνική δομή και τις συνήθειες της κοινότητάς τους και στους πληθυσμούς των προσφύγων – σκλάβων. Άρα αυτά που παρακολουθούμε δεν είναι παρά η αντανάκλαση αυτών που συμβαίνουν εδώ.

Από το OmniaTV blogs  http://omniatv.com/blog/3022-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%B5-%CE%BF%CE%B9-8000-%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%83%CF%86%CF%85%CE%B3%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-manolada


Filed under: Μπλογκόσφαιρα, sissa ben dahir
14 May 05:17

Η Κρουαζιέρα της Άγονης Γραμμής...

by Νικήτας Καμπούρης
Γράφει ο Μανώλης Δημελλάς  Το βαπόρι “Πρέβελη” ξεκίνησε από Ρόδο ξημερώματα Κυριακής 12 Μαΐου 2013, ήταν 0500, έπιασε Κάρπαθο στις 10:30 και αναχώρησε από εκεί στις 12:00. Καθυστέρησε στο λιμάνι της Καρπάθου γιατί το προηγούμενο δρομολόγιο, της Πέμπτης, δεν πραγματοποιήθηκε! Τώρα που γράφω είναι 08:45, ξημέρωσε Δευτέρα 13 Μαΐου 2013, και ακόμη δεν έχουμε πιάσει το λιμάνι της Μήλου, ενώ ο
13 May 12:07

Η επιστράτευση ως μέσο συγκρότησης πολιτικής ηγεμονίας

by yalmpanis

samaras3_414x290

Από το Red Notebook

Γιατί ο Σαμαράς επιστρατεύει τους καθηγητές; Αν ήθελε απλά να σπάσει την απεργία και να διασφαλίσει την ομαλή διεξαγωγή των εξετάσεων, θα μπορούσε να επιλέξει άλλους, πιο ήπιους, τρόπους. Έτσι κι αλλιώς, για την επιτήρηση των εξετάσεων είναι αναγκαίος μικρός αριθμός καθηγητών που θα μπορούσε εύκολα να βρεθεί, είτε απλά γιατί κάποιοι δεν θα απεργούσαν από μόνοι τους είτε γιατί θα πειθαναγκάζονταν από τις διευθύνσεις των σχολείων, κάτω από την απειλή της «αξιολόγησης» και της απόλυσης. Θα μπορούσε επίσης να επιστρατευτεί μόνο το σώμα των επιτηρητών και μόνο για τις πανελλήνιες, και όχι το σύνολο των καθηγητών για απροσδιόριστο χρόνο. Ο δε φόβος του αποκλεισμού των εξεταστικών κέντρων και της πρόκλησης επεισοδίων είναι μάλλον αβάσιμος, καθώς μοιάζει απίθανο να προέβαιναν τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών σε μια κίνηση που θα τους έφερνε σε ευθεία αντιπαράθεση με μεγάλο μέρος των γονιών και των μαθητών. Μάλιστα, το να διεξαχθούν οι εξετάσεις, με προκηρυγμένη απεργία, θα αποτελούσε πολύ μεγάλη ήττα για το συνδικάτο -πράγμα που δεν συμβαίνει τώρα με την επιστράτευση.

Γιατί λοιπόν ο Σαμαράς επιλέγει το ακραίο, αντιδημοκρατικό και οριακά (αντι)συνταγματικό μέτρο της επιστράτευσης; Μια πρώτη απάντηση θα μπορούσε να είναι ότι η κυβέρνηση είναι πολύ περισσότερο φοβισμένη, απ’ ό,τι θέλει να δείχνει. Η κυβέρνηση ξέρει πολύ καλά ότι η σταθερότητα που έχει πετύχει αυτή τη στιγμή είναι εξαιρετικά επισφαλής και ότι αρκεί η σπίθα ενός απρόβλεπτου γεγονότος (όπως έγινε το Δεκέμβρη του 2008) για να πάρει φωτιά όλος ο κάμπος. Επομένως, επιδιώκει να σβήσει τις σπίθες εν τη γενέσει τους, όχι τόσο γιατί αυτές καθ’ αυτές είναι απειλητικές (στη φάση που είμαστε κανένας μεμονωμένος αγώνας δεν μπορεί να νικήσει), όσο γιατί μπορεί να προκαλέσουν αλυσιδωτές αντιδράσεις γεγονότων.

Ωστόσο, νομίζω ότι δεν αρκεί η εξήγηση ότι η κυβέρνηση φοβάται γενικευμένη αναταραχή. Όχι μόνο γιατί οι απεργίες μέσα στην εξετάσεις πότε δεν έχαιραν ιδιαίτερης δημοτικότητας, λόγω της βαθιά ριζωμένης ψύχωσης με τις πανελλαδικές, αλλά και γιατί η επιστράτευση αποφασίστηκε προκαταβολικά. Η κυβέρνηση δεν περίμενε καν μήπως οι τοπικές συνελεύσεις απορρίψουν την απεργιακή πρόταση του ΔΣ της ΟΛΜΕ. Νομίζω λοιπόν ότι οι στοχεύσεις της επιστράτευσης έχουν ευρύ πολιτικό χαρακτήρα και δεν περιορίζονται στην καταστολή ενός απεργιακού αγώνα.

Ο Σαμαράς, ξεκινώντας από την αφετηρία ότι οι μνημονιακές πολικές είναι αναπόφευκτες, επιχειρεί να συγκροτήσει μια πρόταση (δήθεν) εξόδου από την κρίση που στηρίζεται σε δύο πυλώνες. Από τη μια μεριά είναι η πλήρης απελευθέρωση της αγοράς με υποτιθέμενο στόχο την προσέλκυση επενδύσεων. Από την άλλη, η πολιτική του «νόμου και της τάξης» με διακηρυγμένους στόχους τη διατήρηση της κοινωνικής ομαλότητας και την εμπέδωση του αισθήματος ασφάλειας. Όμως η πολιτική «του νόμου και της τάξης» δεν σχετίζεται τόσο με την πρακτική ανάγκη της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει την εγκληματικότητα ή τις αντιστάσεις στη μνημονιακή πολιτική. Δεν αποτελεί δηλαδή μια παραδοσιακή πολιτική κρατικής καταστολής. Πολύ περισσότερο μοιάζει να απορρέει από μια ιδεολογική αφήγηση που αποδίδει τις αιτίες της κρίσης στην ελευθεριότητα της «Μεταπολίτευσης». Η έννοια της «Μεταπολίτευσης» συμπυκνώνει την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, την ισχύ των συνδικάτων, τις υπερβολικές υλικές απαιτήσεις των πολλών, καθώς και την ελλιπή τήρηση των νόμων. Στο αίτημα του τέλους αυτής της φασματικής «Μεταπολίτευσης» συναντιούνται τόσο οι ακροδεξιοί ένοικοι της γαλάζιας πολυκατοικίας όσο και ο χώρος του «κεντροαριστερού εκσυγχρονισμού». Και ακριβώς πάνω στην ικανοποίηση αυτού του αιτήματος μπορεί να οικοδομηθεί μια ευρεία κοινωνική συσπείρωση που να οδηγήσει στη διεύρυνση της Νέας Δημοκρατίας και προς τα δεξιά και προς τα αριστερά. Πρόκειται δηλαδή για μια ηγεμονική πολιτική γύρω από την οποία μπορούν να οργανωθούν όλα εκείνα τα κοινωνικά στρώματα που είτε έχουν συντηρητικές ιδεολογικές αναφορές είτε δεν έχουν ισοπεδωθεί ακόμα από την κρίση και αισθάνονται ότι απειλούνται από τις ανατροπές που θα μπορούσε να προκαλέσει η Αριστερά.

Με την προκαταβολική επιστράτευση των καθηγητών ο Σαμαρά θέλει να στείλει ένα ευρύ πολιτικό μήνυμα, που δεν σχετίζεται αποκλειστικά με αυτή καθ’ αυτή την απεργία. Δεν θέλει τόσο να φοβίσει τους αντιπάλους του, όσο να εμπνεύσει τους (δυνάμει) φίλους του. Θέλει να πει με αποφασιστικό και πειστικό τρόπο ότι αυτό είναι ο εκφραστής του νόμου και της τάξης, ότι αυτός είναι ο ηγέτης που θα δώσει τέλος στη μισητή «Μεταπολίτευση», αυτός είναι ο κυβερνήτης που θα τσακίσει την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, την ισχύ των συνδικάτων και την ανομία. Η επιστράτευση δεν είναι τόσο μια κίνηση κρατικής καταστολής, όσο μια προπαγανδιστικού χαρακτήρα παρέμβαση στην κατεύθυνση της συγκρότησης μιας μακροχρόνιας αντιδραστικής πολιτικής ηγεμονίας.

Και η άλλη πλευρά; Πώς θα πρέπει να αντιδράσει σε αυτή την κίνηση του Σαμαρά; Ασφαλώς η ανεπιφύλακτη στήριξη του αγώνα των καθηγητών είναι εκ των ων ουκ άνευ. Οι καθηγητές έχουν απόλυτο δίκιο να εξεγείρονται, γιατί τα κυβερνητικά μέτρα οδηγούν χιλιάδες στην ανεργία και διαλύουν το δημόσιο σχολείο. Όπως επίσης είναι απολύτως ορθή η επιλογή της ΟΛΜΕ να επιδιώξει μια κεντρικού χαρακτήρα απάντηση, μέσω της διοργάνωσης πολιτικής διαδήλωσης ενάντια στην επιστράτευση. Νομίζω όμως ότι οι κινηματικές-συνδικαλιστικές κινήσεις αν και είναι αναγκαίες, δεν είναι αρκετές. Εξίσου σημαντικό είναι να διατυπώσει η Αριστερά το δικό της ηγεμονικό σχέδιο κόντρα σε αυτό του Σαμαρά. Δεν αρκεί η καταγγελία των δεινών που έχει φέρει το Μνημόνιο -άλλωστε αυτά δεν τα αρνούνται ούτε καν οι μνημονιακοί και τα ενσωματώνουν στην αφήγησή τους. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια αριστερή πρόταση εξόδου από την κρίση, ένα δικό μας ηγεμονικό σχέδιο που θα στηρίζεται στην αλληλεγγύη και την πραγματική δημοκρατία. Μια πρόταση ελπίδας που θα διατυπωθεί με απλότητα, σαφήνεια και αποφασιστικότητα -όπως ακριβώς το κάνει και ο Σαμαράς.

Γιάννης Αλμπάνης


28 Mar 08:31

Είναι η ευρωζώνη ηλίθιε (μέρος δεύτερον)

by Green_revenger


(συνέχεια από το προηγούμενο)

....Για του κακούς πλούσιους ευρωπαίους είχαν πλέον γίνει φανερά δύο πράγματα : το ένα ήταν πως το καταλληλότερο εργαλείο για την όποια νεοφιλελεύθερη πολιτική ήταν το κοινό νόμισμα και το άλλο, πως το κοινό νόμισμα θα ήταν μια πολύ δύακολη υπόθεση.
Μην ξεχνάμε άλλωστε, πως έχουμε πλέον μπει στην μεταπολεμική boom εποχή, πράγμα που σε απλά ελληνικά σημαίνει πως η ευφορία έχει περάσει, η πετρελαϊκή κρίση ξεπεράστηκε χωρίς νέο άγριο και κακό παγκόσμιο πόλεμο και, τέλος, πως πρέπει ν'αναζητήσουμε άλλο τρόπο να εκτονώσουμε την οργή των πολλών φτωχών.
Και τότε είναι που αρχίζει να υφαίνεται (έντεχνα) ο ιστός της ευρωζώνης. Σιγά-σιγά και με μαεστρία. Όπου μαεστρία βλέπε το "πολιτικό" προπέτασμα καπνού. Στόχος, για μια ακόμα φορά, το συναίσθημα : "πολιτική ένωση" που θα υπερέχει της οικονομικής-νομισματικής ένωσης, για να τσιμπήσουν οι ευκολοσυγκίνητοι πολλοί φτωχοί. Πραγματικός στόχος όμως, να μπουν σε ράγες τα απόλυτα νεοφιλελεύθερα εργαλεία, με την πείρα των προηγούμενων λαθών και με ακόμα πιο σκληρά ζητούμενα.
Στα 1986 υπογράφεται η Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη που, σαν κείμενο πείθει πάρα πολλούς πως πρόκειται για την πρώτη πραγματική προσπάθεια "πολιτικής ένωσης". Βοήθησε, βέβαια, σ'αυτό και η τεράστια διαφήμιση. Και το κόλπο πιάνει. Τα ψαράκια τσιμπάνε το δόλωμα μιας πρόσκαιρης ευημερίας, ενώ τα επιτελεία των κακών πλουσίων ετοιμάζουν (υπόγεια) αυτό που νομίζουν πως θα 'ναι το απόλυτο υπερόπλο.
Μιά μικρή λεπτομέρεια : οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές της ΕΕΠ, εκτός από τους πολιτικούς, ήταν οι 18 μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρείες που, με μπροστάρη την Volvo, εκείνη την εποχή έκαναν τζίρο πάνω από 600 δισεκατομύρια αγγλικές λίρες. Δεν το ξέρατε; Κρίμα...
Μάθετέ το λοιπόν. Μάθετε επίσης, ότι αυτές οι πολυεθνικές βρίσκονται πίσω από Στρογγυλό Ευρωπαϊκό Τραπέζι των Βιομηχανιών που, στα 1983 επεξεργάστηκε σχέδιο, το οποίο, ως δια μαγείας έμοιαζε με την ΕΕΠ σα δίδυμο αδελφάκι.

Αλλά δεν σταμάτησαν σε στρογγυλά τραπέζια και άλλα τέτοια έπιλα. Το συνέχισαν και πιο κάτω. Πού πιο κάτω; Λυπάμαι που θα στενοχωρήσω μερικά συντρόφια (ας πρόσεχαν όμως κι ας διάβαζαν λίγο παραπάνω), αλλά το πιο κάτω δεν είναι άλλο από την Συνθήκη του Μάαστριχτ. Ναι, ναι. Καλά το διαβάσατε. Όποιος συνεχίζει ακόμα να πιστεύει, πως το Μάαστριχτ ήταν σκέτη πολιτική απόφαση, καλά θα κάνει να σταματήσει να διαβάζει "οικονομολόγους" και ν'αναζητήσει επίσημα κείμενα και πρακτικά μπας και καταλάβει τίποτις.
Η Συνθήκη του Μάαστριχτ (1991) δεν άλλαξε απλά το όνομα από ΕΟΚ σε ΕΕ. Μακάρι να 'ταν μόνο αυτό. Πρόκειται για το νεκροθάφτη οποιασδήποτε ελπίδας για μια Ευρώπη των λαών, της εργατικής τάξης, των πολλών φτωχών. Πρόκειται για την αντεπίθεση του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου μ'ένα διπλό στόχο : αφενός να ανακτήσει (εις βάρος των πολλών φτωχών) όσα έχασε από τις συνεχείς κρίσεις των '70s και αφετέρου να εγκαταστήσει μόνιμα και αποτελεσματικά εργαλεία για την νεο-φιλελεύθερη πολιτική του.

Και γεννήθηκε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Που σκοπό είχε να διαφεντεύει το κοινό νόμισμα (ευρώ). Και ξεκίνησε η ευρωζώνη. Επαναλαμβάνω : αποτέλεσμα των διαβουλεύσεων των 18 μεγαλύτερων πολυεθνικών και μερικών νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Έχει τη σημασία του. Θα το δούμε παρακάτω.
Στην αρχή, για τα μάτια του κόσμου, δεν μπορείς να γίνεις μέλος αυτής της υπέροχα δυνατής οικογένειας αν δεν πληρούνται κάποιες προϋποθέσεις : χρέος επί του ΑΕΠ, δημοσιονομικές ποσοστώσεις και άλλα τέτοια κουραστικά, που δεν χρειάζονται στο παραμύθι μας. Και πως τις πετυχαίνουμε αυτές τις προϋποθέσεις; Κόβοντας μονέδα; Όχι βέβαια. Με πολύ πιο απλό τρόπο : εφαρμόζοντας (στους πολλούς φτωχούς) σκληρά προγράμματα λιτότητας.
 Γρήγορα όμως αυτά ξεπεράστηκαν, αφού η ευρωζώνη θέλει συνέχεια φρέσκο αίμα και σάρκα. Έτσι, κλείνουμε τα μάτια σε διάφορους βλαχο-εξυπνακισμούς (στυλ Σημίτη) και δεχόμαστε νέα μέλη κάργα. Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο : όσο περισσότεροι φτωχοί, τόσο περισσότερα κεφάλαια προς διαχείριση.
Και ποιός παρακαλώ κάνει τη διαχείριση; Μα....ο σημαντικότερος αιμοδότης της ΕΚΤ. Και ποιός είναι ο σημαντικότερος αιμοδότης της ΕΚΤ; Μα οι πλουσιότερες Εθνικές Τράπεζες των χωρών της ευρωζώνης και οι μεγάλες πολυεθνικές. Καταλάβατε ή να σας ζωγραφίσω μια γερμανική σημαία;
Τι άλλο να πούμε μετά απ'αυτά;
Θέλετε να μιλήσουμε για μηχανισμούς στήριξης; Για EFSF και για PSI; Για τα ευρωπαϊκά ομόλογα; Ποιός ο λόγος; Για να σας μπλέξω, όπως ακριβώς σας μπλέκουν κάποιοι "οικονομολόγοι", που έχουν ξεπουλήσει πτυχία και σπουδές στην προσπάθειά τους να μας πείσουν για τα καλά της ευρωζώνης;
Μα τα βλέπουμε, μάλλον τα νοιώθουμε στο πετσί μας.
Θέτε να σας πω και για τη συνθήκη του Άμστερνταμ; Άντε να σας πω και γι'αυτήν, αν και τα εκατομύρια διαδηλωτών σ'όλη την Ευρώπη εναντίον της μίλησαν από μόνα τους.
Τι έγινε στο Άμστερνταμ στα 1997; Έγινε αυτό που σας περιέγραψα σ'όλο αυτό το παραμυθάκι : Έχοντας εξασφαλίσει την απόλυτη οικονομική υποτέλεια των ευρωπαίων, έχοντας βάλει σε ράγες το απόλυτο νεο-φιλελεύθερο εργαλείο του, το πολυεθνικό κατεστημένο κεφάλαιο αποφάσισε να παίξει το χαρτί της "ευρωπαϊκής ενσωμάτωσης", του πολιτικού προπετάσματος καπνού δηλαδής, σε μεγάλη κλίμακα. Και να η ελεύθερη μετακίνηση εντός Σέγκεν, και να οι τελωνειακές ελευθερίες, και να η ελεύθερη πρόσβαση (μη χέσω) στις κοινωνικές υπηρεσίες, και να οι πολιτικές(;) υγείας και να και να...
Και βγήκαν οι ηλίθιοι στους δρόμους κραδαίνοντας τα ευρωπαϊκά σύμβολα. Έχοντας δει το τυράκι αλλά χάνοντας τη φάκα. Ποιά ήταν η φάκα; Όποιος έχει διαβάσει τη Συνθήκη του Άμστερνταμ και, κυρίως, όποιος θέλει να πει την αλήθεια στον κόσμο, σίγουρα θα είδε εκείνο το "παράρτημα" που μιλάει για την ενίσχυση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας έναντι των εθνικών νόμων. Που, με άλλα λόγια, σημαίνει κάτι απλούστατο : κρατήστε εσείς τις υποσχέσεις (άλλωστε αφορούν μόνον αυτούς που τις πιστεύουν, όχι αυτούς που τις κάνουν) και ξεχάστε πως σε περίπτωση ανάγκης (σας θυμίζει κάτι;) εμείς θ'αποφασίσουμε για σας.
Θέτε ένα παράδειγμα; Μόλις η κυπριακή βουλή είπε όχι, στις 19 τούτου του Μάρτη, στο κούρεμα των καταθέσεων των κυπριακών τραπεζών, φωνάξαμε τον πρόεδρο στο eurogroup και του ξηγήσαμε το όνειρο. Και είχαμε εφαρμογή όλων των παραπάνω συνθηκών σε μία μόνη φράση του υπουργού οικονομικών της ευρωζώνης : "τα μέτρα που αποφασίστηκαν δεν χρειάζονται την έγκριση του κυπριακού κοινοβουλίου" (Σόϊμπλε).
Και γιατί να χρειάζονται άλλωστε; .....

ΥΓ. Όποιος βιαστεί να με πει αντι-ευρωπαϊστή, μαγκιά του αλλά κάνει λάθος. Είμαι ίσως πολύ πιο ευρωπαϊστής απ'όλους αυτούς. Αλλά δεν είμαι μαλάκας. Ούτε κομμουνιστής. Αν μερικά απ'όσα διαβάσατε στο παραμυθάκι συνάδουν με κομμουνιστικές θέσεις ή απόψεις, δεν φταίω εγώ. Λένε κι'αυτοί μερικές αλήθειες. Όχι όλες, αλλά μερικές.

Στο επόμενο, μερικές σκέψεις...
27 Mar 11:42

Η τραγωδία των Σύρων προσφύγων στην Ελλάδα – Η ιστορία του Σάμερ και της Ρίμα…

by kyriakatiko

12Χιλιάδες Σύροι απέδρασαν από τον πόλεμο στην πατρίδα τους και προσπάθησαν να βρουν καταφύγιο σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πολλοί από αυτούς μέσω της εξαιρετικά επικίνδυνης διαδρομής του Αιγαίου, από την Τουρκία στην Ελλάδα. Αλλά ακόμα και όταν επιβιώσουν από τους θανάσιμους κινδύνους ενός τέτοιου ταξιδιού, είναι σχεδόν αδύνατο να τους παρασχεθεί άσυλο στην Ελλάδα.

Το left.gr και ο Άγγελος Καλοδούκας συζητούν με δυο πρόσφυγες πολέμου από τη Συρία, έναν πατέρα και την κόρη του. Τον Σάμερ και την κόρη του Ρίμα. Ο Σάμερ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη φλεγόμενη πατρίδα του προσπαθώντας να βοηθήσει ιατρικά τη βαρύτατα τραυματισμένη Ρίμα (έχει διαμπερές τραύμα από σφαίρα στην κοιλιακή ώρα). Ο στόχος του να φτάσει στη Σουηδία.

Στη συνέντευξη που ακολουθεί παρακολουθούμε την αγωνιώδη προσπάθειά του να φτάσει μέσω Τουρκίας-Μυτιλήνης-Αθήνας-Πάτρας σε έναν προορισμό (σε μια δική του «Ιθάκη») που πιστεύει ότι θα τον αντιμετωπίσει ανθρώπινα. Υπάρχει η αγωνία, αλλά και η διάψευση. Ο εγκλωβισμός του σε μια χώρα όπου (ευτυχώς για μας τους ιθαγενείς) ακόμα υπάρχει η λαϊκή αλληλεγγύη στους κολασμένους αυτής της γης: άνθρωποι απλοί που αντιλαμβάνονται τους πρόσφυγες σαν δικούς τους ανθρώπους.

Και αυτό σε αντίθεση με τις επίσημες αρχές αυτής της χώρας. Πέρυσι, στην Ελλάδα συνελήφθησαν περισσότεροι από 8.000 Σύροι για παράνομη είσοδο στη χώρα, καθώς η εξέγερση κατά του μπααθικού καθεστώτος μαινόταν. Οι περισσότεροι ήλπιζαν να συνεχίσουν το δρόμο τους προς τη βόρεια Ευρώπη.

Οργανισμοί ανθρωπίνων διακιωμάτων έχουν επικρίνει την αντιμετώπιση των Σύρων στην Ελλάδα, λέγοντας ότι υπόκεινται σε σύλληψη, κράτηση, άρνηση ασύλου, ακόμα και απέλασης. Από την αρχή του 2012, τουλάχιστον 55 Σύροι έχουν απελαθεί από την Ελλάδα. Η Ελλάδα απέρριψε επίσης 150 αιτήσεις ασύλου από Σύρους πέρυσι και ενέκρινε μόνο δύο, δήλωσε η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, όταν χιλιάδες έφυγαν από μια σύγκρουση που έχει στοιχίσει 70.000 ζωές.

“Αναρωτιόμαστε πώς στην ευχή, οι αρμόδιες αρχές μπόρεσαν να αξιολογήσουν οποιοδήποτε αίτημα ασύλου Σύρου, που τέθηκε κατά τη διάρκεια του 2012, ως αβάσιμο;” δήλωσε ο Πέτρος Μάστακας, αναπληρωτής υπεύθυνος προστασίας στη Ύπατη Αρμοστεία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες.

13

14

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

πηγή:http://left.gr

27 Mar 11:40

Είναι η ευρωζώνη ηλίθιε (μέρος πρώτο)

by Green_revenger

Σήμερα δεν έχει μουσική.
Σήμερα έχει παραμυθάκι. Διδακτικόν και επίκαιρον. Που, άμα θέλει κάποιος να το χρησιμοποιήσει (σαν τεκμηρίωση), μπορεί να το κάνει και χωρίς ν'αναφέρει την πηγή.

Μια φορά κι'έναν καιρό, κάπου στα 1940, ήταν ένας πόλεμος. Άγριος, παγκόσμιος και κακός. Ένας πόλεμος που τον ξεκίνησαν κάτι ναζιστές γερμανοί, που ήθελαν να κυριεύσουν τον κόσμο, εκδικούμενοι έτσι το μεγάλο κάζο που έπαθαν στον προηγούμενο άγριο και κακό πόλεμο και τις ταπεινωτικές συνθήκες ειρήνης που υποχρεώθηκαν να υπογράψουν.
Μόνο που αυτή δεν είναι όλη η αλήθεια. Γιατί, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, αυτός ο άγριος, παγκόσμιος και κακός πόλεμος πήρε άλλη μορφή : την πραγματική του. Που δεν ήταν τίποτα άλλο από την προσπάθεια των λίγων πλουσίων να εκτονώσουν λίγο την δυσαρέσκεια των πολλών φτωχών, έτσι ώστε να μπορέσουν ξανά να μαζεύουν το χρήμα στην πούνγκαν ανενόχλητοι.
Αυτός ο πόλεμος, που λέτε, τελείωσε κάπου στα 1945. Αλλά, παρά τις όποιες προσπάθειες των λίγων πλουσίων, οι πολλοί φτωχοί συνέχιζαν να σηκώνουν κεφάλι και να διεκδικούν απίθανα πράγματα, όπως ψωμί, δουλειά και άλλα τέτοια κομμουνιστικά.
Έτσι, κι'επειδής σε Ιταλία και Γαλλία (κυρίως) τέτοια κινήματα των πολλών φτωχών είχαν αρχίσει να γίνονται "ενοχλητικά", μπήκε σε μερικούς κακούς πλούσιους η ιδέα της "ευρωπαϊκής ενοποίησης". Φοβερή ιδέα, πιασάρικη και εξόχως παραπλανητική. Μόνο που, εκεί στα 1945, κάτι τέτοιο φάνταζε δύσκολο. Οπότε, φκιάσαμε, μαζί με τους φίλους μας τους Αμερικάνους, ένα σχέδιο βοήθειας. Και το ονομάσαμε σχέδιο Μάρσαλ. Αυτό το σχέδιο, που φαινομενικά ήταν αμερικάνικη  βοήθεια (σε χρήμα και υλικοτεχνικές υποδομές), αντικατόπτριζε εμφανέστατα την μετά-Γιάλτα κυριαρχία των ΗΠΑ αλλά και την ηγεμονία του δολαρίου στη διεθνή νομισματική πολιτική. 
Και όλα πήγαν καλά για λίγο, μέχρι που οι κακοί πλούσιοι ευρωπαίοι επανέφεραν στο τραπέζι την ιδέα της "ευρωπαϊκής ενοποίησης", όχι τόσο επειδή καιγόταν ν'αδελφώσουν τους λαούς, αλλά κυρίως γιατί έβλεπαν τα κέρδη τους να περιορίζονται αισθητά από την αμερικάνικη κυριαρχία.
Έτσι, φτάνουμε σιγά-σιγά στα 1951, όπου με πρόσχημα (πάντα) την απειλή της Ανατολικής-Κομμουνιστικής Ευρώπης, έξι από τους κακούς πλούσιους ευρωπαίους, ιδρύουν μία "ευρωπαϊκή ένωση", που δομείται σε ΚΑΘΑΡΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ βάση, γύρω από το κάρβουνο και το ατσάλι. Τα κεφαλαία δεν τα 'βαλα επίτηδες. Τα 'βαλα για να καταλάβουν κάποιοι την αντίθεση της πολιτικής από την οικονομική ενοποίηση.
Αυτό το οικοδόμημα, πρώτο στο οποίο μετείχε και η Δ. Γερμανία (για πρώτη φορά μετά τον άγριο και κακό παγκόσμιο πόλεμο), επειδής ακριβώς δομήθηκε πάνω σε βάσεις αμιγώς καπιταλιστικές, άρχισε να φυλλοροεί συντομότατα. Με άλλα λόγια, ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός δεν το εύρισκε αρκετό, στην προσπάθειά του αφενός ν'απεμπλακεί από την αμερικάνικη καπιταλιστική ηγεμονία και αφετέρου να επιβάλει στο εσωτερικό του κανόνες υποτέλειας για τους πολλούς φτωχούς.

Γι'αυτόν το λόγο, στα 1957, μαζεύονται οι λίγοι πλούσιοι στη Ρώμη, και αποφασίζουν να επεκτείνουν την οικονομική τους "ευρωπαϊκή ενοποίηση" σε όλους τους τομείς του οικονομικού ευρωπαϊκού φάσματος (αφού φτωχοί δεν υπάρχουν μόνο στο ατσάλι και στο κάρβουνο). Και φτιάχνουν, που λέτε, την Ευρωπαϊκή Οικονομική Ένωση (ή ΕΟΚ), που μερικοί την λέγανε και "Κοινή Αγορά". Προσέξτε καλά τις λέξεις : οικονομική και αγορά. Λέξεις που παραπέμπουν ευθέως σ'αυτό ακριβώς που οι λίγοι πλούσιοι αποζητούσαν : μία καπιταλιστική ένωση που να διέπεται από τους κανόνες της αγοράς. Βέβαια, για να τσιμπήσουν και οι πολλοί φτωχοί, πέταξαν και μερικές ομορφιές μέσα στη συνθήκη : "ονειρευόμαστε μία Ευρώπη από την Αγγλία μέχρι τα Ουράλια", "το κοινό μας σπίτι, η Ευρώπη" και άλλα τέτοια λενινιστικά, θέλοντας να δηλώσουν την επιθυμία τους και για "πολιτική ένωση". Μπαρούφες. Γιατί ο μοναδικός σκοπός τους ήταν (και είναι) η απελευθέρωση των όποιων φραγμάτων μπορούσαν να ορθωθούν στην ελεύθερη μετακίνηση των κεφαλαίων. Με άλλα λόγια, το λύσιμο των χεριών των λίγων πλούσιων να μετακινούνται ελεύθερα μέσα στην Ευρώπη και να συσσωρεύουν πλούτο όπου παρουσιαζόταν ευκαιρία. Απλά πράγματα. Λίγο κομμουνιστικά θα μου πείτε. Ε, τι να κάνουμε; Αφού αλήθεια είναι.
Πάμε παρακάτω.
Το μοντέλο φάνηκε να πιάνει και, σιγά-σιγά, μεγάλωνε ο αριθμός των χωρών που έμπαιναν στον χορό της ΕΟΚ. Για δύο κυρίως λόγους : ο ένας είναι συναισθηματικός και αφορά τους πολλούς (αλλά ανόητους) φτωχούς : μια τεράστια προπαγάνδα-προπέτασμα καπνού για την ευρωπαϊκή αδελφοσύνη, την ενότητα, το συναίσθημα του ν'ανήκεις στην τεράστια ευρωπαϊκή οικογένεια. Ο άλλος είναι πολύ πιο "πραγματιστικός" : οι λίγοι πλούσιοι της "ένωσης" μοίραζαν καραβιές λεφτά στους λίγους πλούσιους απ'όξω (στο όνομα της ανάπτυξης και της ευημερίας), με σκοπό να τους δελεάσουν και να μπουν κι'αυτοί. Κι'όταν ένας καπιταλιστής μοιράζει λεφτά (και μάλιστα με καραβιές), κάτι έχει στο μυαλό του.

Πριν συνεχίσουμε το παραμυθάκι μας, ας ανοίξουμε μιαν αναγκαία παρένθεση. Μόλις τελείωσε ο κακός, άγριος και παγκόσμιος πόλεμος, οι λίγοι πλούσιοι έπρεπε να βρουν έναν τρόπο να σταθεροποιήσουν την παγκόσμια νομισματική πολιτική. Όχι για τίποτα άλλο, αλλά για να ξέρουν τι τους γίνεται βρε αδελφέ. Γιατί ηγεμονεύω που ηγεμονεύω, να έχω και τα κατάλληλα εργαλεία (κρατήστε τη λέξη εργαλείο). Για το λόγο αυτό, μαζώχτηκαν πλούσιοι (και λιγότερο πλούσιοι), στα 1944, στο Bretton Woods (του Νιου Χαμσεϊρ) και, υπό την αιγίδα των αρχιλαμογιών της ΚΤΕ (Κοινωνίας των εθνών και μετέπειτα, στα 1945, ΟΗΕ), αποφάσισαν και έβαλαν μπροστά μια σειρά κανόνων και διαδικασιών, σύμφωνα με τους οποίους ΟΛΕΣ οι χώρες υποχρεούνται να εφαρμόσουν νομισματική πολιτική με βάση την ισοτιμία των νομισμάτων τους με το δολάριο. Και για όσες δεν θα τα κατάφερναν, ιδρύσαμε και το ΔΝΤ (αλλά και την Διεθνή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης). Έτσι για να τους βοηθάμε βρε αδερφέ.
Κλείνει η παρένθεση.


Κι'ενώ οι λίγοι πλούσιοί μας στην Ευρώπη μακροημέρευαν, στα 1971, οι ΗΠΑ αποφασίζουν να απεμπλέξουν το δολάριο από τον χρυσό. Με άλλα λόγια, να κόψουν περισσότερα (πολύ περισσότερα) δολάρια απ'τον χρυσό που είχαν σε απόθεμα. Με ακόμα άλλα λόγια, να διαλύσουν τη συμφωνία του Bretton Woods. Γιατί οι κακοί πλούσιοι κοιτάνε την πάρτη τους. Δεν νοιάζονται για τους άλλους κακούς πλούσιους, κυρίως αυτούς που, από το 1957 στην Ευρώπη, τους είχαν μπει στη μύτη και προσπαθούσαν να παίζουν στα χωράφια τους.
Και γίνεται το σώσε. Και το έλα να δεις μαζί.
Γιατί οι λίγοι πλούσιοι ευρωπαίοι δεν το περίμεναν. Με αποτέλεσμα ν'αρχίσει μια περίοδος όπου τα εθνικά νομίσματα, μέσα στην "ένωση" να μοιάζουν με χαρταετούς την Καθαρή Δευτέρα. Πράγμα ανεπίτρεπτο στον καπιταλισμό, ο οποίος έχει ανάγκη από νομισματική σταθερότητα. Και με νομίσματα που το ένα πέφτει πάνω στο άλλο, καπιταλισμός γιοκ.
Κι'αρχίζουν οι μπαλαφαρίες. Με μεγαλύτερη αυτή του περίφημου "νομισματικού φιδιού", στα 1972, που, στην ουσία είναι μια συμφωνία που δεν επιτρέπει διακυμάνσεις των εθνικών νομισμάτων μεταξύ τους πάνω από 2,25%. Δηλαδή; Μπορεί, για παράδειγμα, το βελγικό φράγκο να μην υποτιμηθεί (ή να μην διακυμανθεί πάνω από 2,25%) σε σχέση με το πανίσχυρο γερμανικό μάρκο; Όχι δεν μπορεί. Και τι σημαίνει αυτό; Ενδυνάμωση του μάρκου σημαίνει. Κι'αυτό το έλεγαν (από τότε) "ευρωπαϊκή ένωση"...
Όποιος, πάντως, ισχυρίζεται πως ξέρει οικονομική ιστορία, γνωρίζει πως η κατάργηση του Bretton Woods ήταν και η αρχή του τέλους για τα όποια ψέγματα δημοκρατίας υπήρχαν μέσα στην πάλαι ποτέ ΕΟΚ.

Και φτάνουμε στο ζουμί της υπόθεσης : στα 1978, έπειτα από πιέσεις Γαλλίας και Γερμανίας (βρε βρε), το "φίδι" καταργείται και τη θέση του παίρνει το ξακουστό "Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα" (ΕΝΣ). Δώστε βάση στελεχάρες μου : φτιάχνουμε ένα "φανταστικό" κοινό νόμισμα (το εκιού ή ecu) που διαμορφώνεται από το μέσο όρο των ισοτιμιών των εθνικών νομισμάτων ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΜΑΡΚΟ. Ναι, ναι. Καλά το διαβάσατε. Με άλλα λόγια, δημιουργούμε τις κατάλληλες συνθήκες, αφενός για την καθυπόταξη των υπολοίπων χωρών στη Γερμανία και αφετέρου για τη δημιουργία κοινού νομίσματος (στην ίδια πάντα κατεύθυνση)
Πέτυχε το ΕΝΣ; Ασφαλώς και πέτυχε γι'αυτό που το ήθελαν. Να κερδίσουν χρόνο για να επεξεργαστούν το τελικό τους σχέδιο, την ευρωζώνη.
Σώθηκαν χώρες; Ασφαλώς και όχι, γιατί δεν το ήθελαν γι'αυτό. Ρωτήστε και την Αγγλία που, ενώ στην αρχή δεν ήθελε να μπει στο ΕΝΣ, μόλις μπήκε (στα 1990), γνώρισε από πρώτο χέρι τι εστί "κοινό νόμισμα", με την "Μαύρη Τετάρτη" (Σεπτέμβρης 1992), όταν αναγκάστηκε να ξοδέψει 18 δις λίρες για να κρατήσει την αξία της. Και, φυσικά, την πέταξαν έξω από το ΕΝΣ. Όπως και άλλες χώρες, στα 1993 (Ιταλία) και στα 1995 (Πορτογαλία και Ισπανία)

Συνεχίζεται.....
 


23 Mar 09:22

Smithsonian Magazine 2012 Photography Contest: 50 Finalists

The Smithsonian magazine's 10th annual photo contest's 50 finalists have been chosen, but there's still time for you to vote for the Readers Choice winner! This year's competition has drawn over 37,600 entries from photographers in 112 countries around the world. Editors will choose a Grand Prize Winner and the winners in each of five categories which include The Natural World, Americana, People, Travel and Altered Images. Voting will be open through March 29, 2013. -- Paula Nelson ( 22 photos total)

THE NATURAL WORLD - An Onlooker Witnesses the Annular Solar Eclipse as the Sun Sets on May 20, 2012. Albuquerque, New Mexico, May 2012. (Colleen Pinski/Peyton, Colorado/Smithsonian.com)


23 Mar 09:18

Rest in P.

by Green_revenger
Seaconfused

Γαμάτο Νταλικόφωνο σήμερις

Καλημέρα σταμναγκάθια μου.
Σήμερις η νταλίκα σας κάνει ένα ακριβό δώρο. Ακριβό με την έννοια του σπάνιου, αλλά και του υπέροχου.

Πριν από καιρό είχαμε ασχοληθεί με τους Parliament - Funkadelic, εκείνης της αξέχαστης funk-rock κολλεκτίβας των 70s που, με αρχηγό τους τον George Clinton, σημάδεψαν την funk ανεξίτηλα.
Θυμάμαι τότε να σας είχα μιλήσει και για τον κιθαρίστα της κολλεκτίβας, τον Eddie Hazel, τον μεγαλύτερο (μακράν) funk κιθαρίστα όλων των εποχών κι'έναν από τους καλύτερους κιθαρίστες που πέρασαν από τον μάταιο τούτο κόσμο. Μάταιο τούτο κόσμο που άφησε στα 1992 (γεννημένος στα 1950) στα 42 του χρόνια.

Αυτός που λέτε αγάπες, εκτός από τα albums με τους Funkadelic, είχε ηχογραφήσει και ένα προσωπικό του, το Game, Dames and Guitar Thangs (1977), το οποίο θεωρείται από πολλούς σαν το σημείο αναφοράς για όλους όσοι θένε να μάθουν να παίζουν funk κιθάρα.
Του 'χε μείνει όμως και μπόλικο ακυκλοφόρητο υλικό, το οποίο ποτέ δεν κυκλοφόρησε εν ζωή. Και μιλάμε για υλικό ακόμα καλύτερο απ'αυτό που είχαμε ακούσει. Πολύ καλύτερο μάλιστα.
Αυτό, που λέτε, αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν μετά το θάνατό του.
Έτσι, στα 1994, κυκλοφόρησαν δύο δίσκοι με ακυκλοφόρητο υλικό. Ο πρώτος κυκλοφόρησε ευρέως και είναι ο Jams From The Heart, όπου ο Hazel τζαμάρει με διάφορους άλλους τύπους κυρίως live.

Ο δεύτερος είναι αυτός που σήμερα σας χαρίζω. Ο Rest in P.
Μια δισκάρα από τις πολύ λίγες, που μην μπείτε στον κόπο να την ψάξετε, γιατί απλά δεν θα την βρείτε. Και δεν θα την βρείτε γιατί κυκλοφόρησε από ένα μικρο-μεσαίο label της Ιαπωνίας (P-Vine) και, για ανεξήγητους λόγους, δεν κυκλοφόρησε πουθενά αλλού. Κι'έτσι έγινε αυτό που λέμε στο Λασίθι, collectors item.
Μην τα ξαναλέμε : ατόφια funk με guitar jam που σε στέλνουν αδιάβαστο. Πρόκειται, στην ουσία για ηχογραφήσεις του Hazel που έγιναν στο διάστημα 1975-1977. Δυο-τρία διαμάντια του δίσκου συμπεριλήφθηκαν σε μία special edition του Game, Dames and Guitar Thangs, που κυκλοφόρησε στα 2004.
Να πούμε μόνο, ότι όλα τα τραγούδια τα έγραψε η μαμά του Hazel, η Grace Cook (ναι ναι), ενώ, εκτός από διάφορους άλλους, μεταξύ των οποίων και μπόλικοι Parliament-Funkadelic. συμμετέχει και ο George Clinton αυτοπροσώπως, γράφοντας από κοινού με την Cook και το We Three.

Αφεθείτε.


Until It Rains Beyond World And Measure Relic 'Delic Straighten Juicy Fingers We Three Why Cry? We Are One No, It's Not!

Hosted by Kiwi6 file hosting. Download mp3 - Free Music Hosting.

20 Mar 11:13

The Murderess, Edvard Munch



The Murderess, Edvard Munch

19 Mar 09:01

απόφαση της Γ.Σ. του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής (10/3/2013)

by bookworker
Seaconfused

Πάμε απεργία;

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ ΧΑΡΤΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ
Λόντου 6 Εξάρχεια, β’ όροφος  /  210-3820537
sylyp_vivliou@yahoo.gr  /  http://bookworker.wordpress.com/

Απόφαση της Γενικής Συνέλευσης 10/3/2013

Η Γ.Σ. του Συλλόγου συζήτησε για το πλαίσιο αιτημάτων που πρέπει να έχει το εργατικό κίνημα και ο σύλλογός μας σε αυτή την περίοδο έντασης της αντεργατικής επίθεσης. Συζήτησε επίσης για τους τρόπους διεκδίκησης των αιτημάτων αυτών.
Κατατέθηκαν προβληματισμοί για μια σειρά ζητήματα σχετικά με την κοινωνική πραγματικότητα, την πολιτική συγκυρία, την κατάσταση του εργατικού κινήματος και του συλλόγου μας.
Η συζήτηση στη Γ.Σ. έγινε πάνω στο κείμενο-εισήγηση που είχε από τα πριν διαμορφωθεί και μοιραστεί στον κλάδο.

Οι αποφάσεις της  συνέλευσης:

Ο Σύλλογός μας θα κινηθεί παλεύοντας για την ικανοποίηση των αναγκών μας. Θα κινηθούμε διεκδικώντας όσα μας αφαίρεσαν και όσα μας ανήκουν για μια αξιοπρεπή ζωή. Έχουμε συνείδηση πως ο σύγχρονος καπιταλισμός της κρίσης ή της “ευημερίας” δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες μας. Γι’ αυτό παλεύουμε για την ανατροπή αυτής της κοινωνίας που βασίζεται στη μισθωτή σκλαβιά, στην ανισότητα, την αδικία. Τα θέλουμε όλα, δεν αρκούμαστε στο τίποτα που μας προσφέρουν σήμερα, δεν αρκούμαστε στα ψίχουλα που μπορεί να μας προσφέρουν αύριο.

Το εργατικό κίνημα κινείται διεκδικώντας από τους εργοδότες και από το κράτος. Το εργατικό κίνημα παράλληλα κινείται σε μια κατεύθυνση ανυπακοής και άρνησης, σε μια κατεύθυνση ντε φάκτο κατοχύρωσης αιτημάτων ή αποτροπής αντεργατικών επιλογών. Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη!

Το πλαίσιο αιτημάτων και διεκδικήσεων του Συλλόγου μας είναι το ακόλουθο:

Διεκδικήσεις για αξιοπρεπή ζωή και επιβίωση των εργαζομένων στο χώρο του βιβλίου και συνολικά των εργαζόμενων και ανέργων

ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:

Άμεσα μέτρα κατά της ανεργίας, της εξαθλίωσης και της φτώχειας

· Από 1.1.2013, 900 ευρώ (καθαρά) ο κατώτερος βασικός μισθός. Εδώ και τώρα 30 ώρες εβδομαδιαίας εργασίας. Καμία σύνταξη κάτω από 900 ευρώ. Άρση όλων των περικοπών που επιβλήθηκαν από το Γενάρη του 2010. Καμιά νέα περικοπή. Επαναφορά όλων των κατακτήσεων που σαρώθηκαν με τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους.
· Ριζική μείωση του χρόνου εργασίας. 5νθήμερο – 30ωρο – 6ωρο (όχι στο σπαστό ωράριο). Κράτος και εργοδότες επιτίθενται και καταργούν το 8ωρο, όμως το ταβάνι της δικής μας  διεκδίκησης δεν μπορεί να είναι αυτό που πρωτοτέθηκε το 1886 και που εφαρμόστηκε μετέπειτα. Ζητάμε νομοθετική κατοχύρωση του 5ήμερου και της Κυριακάτικης αργίας. Ποτέ δουλειά την Κυριακή!
· Άμεση κατάργηση του μισθού γαλέρας για τους νέους κάτω των 25 ετών.
· Κατάργηση των ατομικών συμβάσεων εργασίας, της ανασφάλιστης και μαύρης εργασίας, με βαριά τιμωρία των εργοδοτών-δουλεμπόρων. Κατάργηση του μέτρου της μονομερούς εκ περιτροπής εργασίας.
· Να σταματήσει το αίσχος της απλήρωτης δουλειάς. Όσοι εργοδότες οφείλουν δεδουλευμένα σε εργαζόμενους να κατάσχονται αντίστοιχα ποσά από καταθέσεις τους στις Τράπεζες, προσωπικά και εταιρικά περιουσιακά στοιχεία, ανεξάρτητα από τη νομική μορφή της εταιρείας του εργοδότη.
· Ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις για υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας (επιχειρησιακές και κλαδικές). Υπογραφή Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Οι επιχειρησιακές συμβάσεις δεν μπορεί να είναι πιο κάτω από την κλαδική και η κλαδική δεν μπορεί να είναι πιο κάτω από την Εθνική ΣΣΕ. Επαναλειτουργία του Οργανισμού Μεσολάβησης Διαιτησίας με επανα-κατοχύρωση όλων των αρμοδιοτήτων που του αφαιρέθηκαν.
· Ετήσια άδεια 5 εβδομάδων σε όλους τους εργαζόμενους ανεξαρτήτως εργοδότη και προϋπηρεσίας
· Κανένας / καμία χωρίς σύνταξη μετά την ηλικία των 55 ετών, χωρίς προϋποθέσεις (αν έχει δηλαδή τα απαραίτητα ένσημα ή όχι). Θεμελίωση δικαιώματος για πλήρη σύνταξη με 7.500 ένσημα, ανεξαρτήτου ηλικίας. Ενιαίο Ταμείο για όλους τους μισθωτούς με βάση τις παραπάνω προϋποθέσεις και διασφάλιση κάθε κεκτημένου δικαιώματος που τις υπερβαίνει. Μείωση ωρών εργασίας και ηλικιακών ορίων για συνταξιοδότηση για να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και για να έχουμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο.
· Επίδομα ανεργίας 900 ευρώ όσο και ο κατώτερος μισθός για όλους τους ανέργους χωρίς προϋποθέσεις για όσο διάστημα παραμένουν εκτός εργασίας.
· Απαγόρευση των απολύσεων, κατάργηση της «προειδοποίησης απόλυσης» και των μειωμένων αποζημιώσεων.
· Για τους εργατοτεχνίτες τα ίδια δικαιώματα που έχουν οι εργαζόμενοι με υπΠλήρης, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Όχι ελαστικές εργασιακές σχέσεις (ωρομίσθιο, συμβάσεις ορισμένου χρόνου και έργου, «κοινωφελής εργασία», πρακτική άσκηση-μαθητεία, «εθελοντική εργασία» σε ΜΚΟ κλπ). Να καταργηθεί η επενοικιαζόμενη εργασία. Να κλείσουν τα δουλεμπορικά γραφεία «ευρέσεως εργασίας».
· Να στελεχωθούν με προσωπικό και να λειτουργήσουν σωστά οι Επιθεωρήσεις Εργασίας, με αποφασιστικό και όχι γνωμοδοτικό χαρακτήρα, για άμεση διεξαγωγή των 3μερών συναντήσεων, για ελέγχους στις επιχειρήσεις με παρουσία και ενισχυμένο ρόλο των εργατικών σωματείων.

Ενάντια στη θηλιά των τραπεζών, τη φόρο-ληστεία και τα χαράτσια, την ακρίβεια και την αισχροκέρδεια

· Κανένας πλειστηριασμός σπιτιού. Να χαριστούν τα στεγαστικά δάνεια στους ανέργους και στους εργαζόμενους με χαμηλά εισοδήματα. Να χάσουν οι τράπεζες από τα υπερκέρδη τους.
· Κατάργηση όλων των χαρατσιών και κεφαλικών φόρων, της φορο-ληστείας σε βάρος μισθωτών-συνταξιούχων. Κανένα χαράτσι στους λογαριασμούς της ΔΕΗ.
· Να φορολογηθεί άμεσα το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, οι εφοπλιστές, η εκκλησία, οι offshore εταιρείες, οι μεγαλοεκδότες. Δήμευση της περιουσίας των μεγάλο-οφειλετών προς το Δημόσιο.
· Άμεση μείωση σε όλα τα τιμολόγια Κοινής Ωφέλειας (ΔΕΗ, Νερό, Φυσικό Αέριο, ΟΤΕ, κ.α.) τουλάχιστον ίση με τις απώλειες εισοδήματος των εργαζομένων από το 2010. Να σταματήσει το αίσχος της διακοπής παροχής ρεύματος. Κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα.
· Επίδομα θέρμανσης σε όλους τους εργαζόμενους και άνεργους. Φτηνό πετρέλαιο και φυσικό αέριο.
· Μείωση των τιμών στα supermarket και τα εμπορικά. Όχι στα τραστ τροφίμων και την κερδοφορία των πολυεθνικών από τα τρόφιμα. Τρόφιμα φτηνά για το λαό. Να παταχθεί η αισχροκέρδεια, οι μεσάζοντες και τα μονοπώλια. Δυνατότητα άμεσης διάθεσης από τους παραγωγούς στους καταναλωτές.

Δημόσια και δωρεάν Υγεία – Παιδεία – Κοινωνική Ασφάλιση – Συγκοινωνίες

·  Δημόσια, δωρεάν και ποιοτική υγεία για όλο το λαό, χωρίς προϋποθέσεις (αν έχει τα απαραίτητα ένσημα ή όχι). Ούτε ευρώ για επίσκεψη στα νοσοκομεία. Καμία χρέωση και επιβάρυνση στα πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια ιδρύματα υγείας. Δωρεάν φαρμακευτική περίθαλψη για όλους. Καμία συμμετοχή στο κόστος αγοράς των φαρμάκων. Όχι στη «λεηλασία» που επιβάλλεται με τις πατέντες στα φάρμακα (αντίστοιχη με αυτή που επιβάλλεται με τις πατέντες στους καλλιεργητικούς σπόρους).
· Δημόσιο και δωρεάν σύστημα κοινωνικής ασφάλισης για συνταξιοδότηση και πρόνοια. Ενίσχυση των ασφαλιστικών ταμείων. Κατάργηση της εργατικής εισφοράς, να πληρώνουν μόνο το κράτος και οι εργοδότες. Να αποκατασταθούν τα αποθεματικά όλων των ταμείων, να επιστραφούν τα κλεμμένα. Όχι στο τζογάρισμα των αποθεματικών των Ταμείων.
· Δημόσια, δωρεάν και ποιοτική παιδεία για τις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας και όχι της αγοράς. Ούτε ευρώ από την τσέπη μας για την εκπαίδευση (από το νηπιαγωγείο μέχρι το μεταπτυχιακό). Καμία συμμετοχή για τροφεία, για σίτιση, στέγαση, βιβλία και συγγράμματα. Δημόσιες δομές ενισχυτικής διδασκαλίας, γλωσσομάθειας, μουσικής παιδείας, αθλητικής αγωγής. Υποχρεωτικό 12χρονο σχολείο (και προσχολική αγωγή). Κατάργηση όλων των εξεταστικών φραγμών. Ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.
· Δημόσιες, ασφαλείς, υψηλής ποιότητας αστικές και επαρχιακές συγκοινωνίες, σιδηροδρομικές, ακτοπλοϊκές, και αερομεταφορές. Δωρεάν οι αστικές συγκοινωνίες (οι οποίες χρησιμοποιούνται ούτως ή άλλως κυρίως από την εργατική τάξη), χαμηλού κόστους όλες οι άλλες. Η μετακίνηση είναι καθολικό δικαίωμα.
· Άμεση κατάργηση των διοδίων, ελεύθερη πρόσβαση στους δρόμους για όλους.

Κοινωνικά αγαθά και περιουσία, κοινωνικές υπηρεσίες για τους εργαζόμενους

· Καμία ιδιωτικοποίηση δημόσιων επιχειρήσεων και ΔΕΚΟ. Κατάργηση των Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα. Δημόσιες επιχειρήσεις προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας.
· Άμεση απόδοση της δημόσιας και εκκλησιαστικής γης στους φτωχούς αγρότες, εργάτες γης και ανέργους της υπαίθρου, χωρίς ενοίκιο και χρέωση.
· Άμεση απόδοση των ακινήτων του δημοσίου και της εκκλησίας σε άστεγους, ανέργους και φτωχές οικογένειες.
· Κατάργηση των εξοπλιστικών προγραμμάτων και των στρατιωτικών δαπανών. Κατάργηση των δαπανών για την καταστολή.
· Μαζικές προσλήψεις ανέργων στους Δήμους για κοινωνικές υπηρεσίες, καθαριότητα, εκπαίδευση, κοινωνικά έργα, με πλήρη εργασιακά δικαιώματα και αμοιβές.
· Καμία απόλυση, «εφεδρεία» ή «διαθεσιμότητα» στο δημόσιο, τους ΟΤΑ και τις ΔΕΚΟ. Μαζικές προσλήψεις σε νοσοκομεία και σχολεία. Καμία εκχώρηση – ιδιωτικοποίηση αρμοδιοτήτων και υπηρεσιών στην κερδοσκοπία του κεφαλαίου.

Υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων, το δικαίωμα στον αγώνα, το δικαίωμα στο συνδικαλισμό. Για τις ελευθερίες, ενάντια στην ποινικοποίηση των κοινωνικών αγώνων

· Κατάργηση του αίσχους της πολιτικής επιστράτευσης και της επίταξης απεργών. Καμία δικαστική, κυβερνητική-κρατική παρέμβαση στους εργατικούς αγώνες, με δικαστικές αποφάσεις, κήρυξη των απεργιών ως παράνομων και καταχρηστικών. Κανένας περιορισμός στη δυνατότητα των συνδικάτων να προκηρύσσουν απεργία. Όχι στο νέο νομοθετικό πλαίσιο που ετοιμάζει η κυβέρνηση.
· Ελεύθερος ταξικός συνδικαλισμός. Ελεύθερη πολιτική και συνδικαλιστική δράση στους χώρους δουλειάς (συζητήσεις, συνελεύσεις, μορφές διεκδίκησης αιτημάτων). Όχι στην εργοδοτική τρομοκρατία.
· Κάτω τα χέρια από τα συνδικάτα και τους αγώνες. Καμία περιστολή-περιορισμός των διαδηλώσεων, μακριά η αστυνομία από τις πορείες. Όχι ασφαλίτες στις συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, εκδηλώσεις. Να αφοπλιστεί η αστυνομία. Να σταματήσουν όλες οι διώξεις σε βάρος απεργών, διαδηλωτών, καταληψιών, κοινωνικών αγωνιστών.
· Να διαλυθούν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί. Να καταργηθούν οι τρομονόμοι και ο κουκουλονόμος.
· Νομιμοποίηση όλων των μεταναστών, χωρίς προϋποθέσεις.  Ίσα πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και εργασιακά δικαιώματα για τους μετανάστες-πρόσφυγες.

Το πλαίσιο αυτό περιγράφει μια λογική και μια κατεύθυνση. Τα επιμέρους αιτήματα ο σύλλογός μας θα τα επεξεργαστεί παραπέρα και αν χρειαστεί, θα τα επαναδιατυπώσει με καλύτερο και σαφέστερο τρόπο.

Η δράση μας το επόμενο διάστημα

1. Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε χρειαζόμαστε τη συλλογικότητα. Κανένας μόνος του απέναντι στην κρίση. Χρειαζόμαστε δυνατό σύλλογο. Προχωράμε σε πανεξόρμηση στον κλάδο για συσπείρωση στο σύλλογο, για εγγραφή νέων μελών. Επικεντρώνουμε ιδιαίτερα στους μεγάλους εργασιακούς χώρους.

2. Προβάλλουμε την ανάγκη των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Όχι στην ατομική διαπραγμάτευση. Προωθούμε τη δημιουργία επιτροπών αγώνα στους χώρους δουλειάς ή επιχειρησιακών σωματείων στους μεγάλους εργασιακούς χώρους. Προωθούμε την υπογραφή επιχειρησιακών ΣΣΕ ή επιχειρησιακών συμφωνιών που να ικανοποιούν τις εργατικές ανάγκες.

3. Κηρύσσουμε Κλαδική Απεργία στο χώρο του βιβλίου για την Πέμπτη 23 Μάη με αίτημα, αυξήσεις στους μισθούς (900 ευρώ καθαρά ο κατώτερος μισθός) – υπογραφή Κλαδικής ΣΣΕ και ριζική μείωση του χρόνου εργασίας (30 ώρες εβδομαδιαίας εργασίας). Επιδιώκουμε η απεργία αυτή να πάρει πανελλαδικό χαρακτήρα. Να γίνει απεργία τουλάχιστον στο Νομό Θεσσαλονίκης, με κινητοποίηση του Σωματείου Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Ν. Θες/κης.

4. Καλούμε σε κοινό απεργιακό ραντεβού όλους τους κλάδους για τις 23 Μάη. Να απεργήσουμε όλοι μαζί για τις ΣΣΕ και για αυξήσεις στους μισθούς. Θα θέσουμε το ζήτημα αυτό σε πρωτοβάθμια σωματεία και στους συντονισμούς σωματείων που υπάρχουν.

5. Μπροστά στην κλαδική απεργία οργανώνουμε παρεμβάσεις έξω από μαγαζιά. Οργανώνουμε επίσης διαμαρτυρία στην Έκθεσης Βιβλίου.

6. Καλούμε όλους τους εργαζόμενους και το αναγνωστικό κοινό να συμπαρασταθεί έμπρακτα στον απεργιακό αγώνα του κλάδου μας. Να νεκρώσει η αγορά του βιβλίου την Πέμπτη 23 Μάη.

7. Μπροστά στην Κλαδική Απεργία ζητάμε συνάντηση με τις εργοδοτικές οργανώσεις ΕΝΕΛΒΙ και ΠΟΕΒ για να θέσουμε τα άμεσα και πιεστικά αιτήματα των εργαζομένων του κλάδου. Η κρούση στις εργοδοτικές οργανώσεις για συνάντηση δεν είναι παράκληση, είναι απαίτηση.