آیلین

آغوش مرد
به شک امن ترین جای دنیاست
بعد ندارد
وقتی واردش میشویم
حجم میگیرد عشق
روحمان تازه میشود
و نفس میکشد قلبم

زن بودن،
بزرگی روح می خواهد!
زنانگی یعنی دوست داشتن همه ی تو
از دور ...
دور دور ...
خیلی دور

کاش میشد
       صدایت را
              نقاشی کرد

                          من با تو
                    زیر باران قدم نزده ام
                           اما
               هر بار كه باران مي بارد
                     بي چتر،با بغض
                  همراه باران مي بارم

لعنت
 به خیابانها
به کافی شاپ
به کوچه ها
به عطرها
به هوای دونفره
و به تمام آدمهائی که شبیه تو اند
 بعد از سالهاهنوز 
گلوی خاطراتم را چنگ میزنند

دستان تو راز هستی است احاطه ام میکنی  در زمستانی ترین شب و من لیلی می شوم با عطر تنت به جنون می رسم در گرمای تو

پشت چراغ قرمز
        با چشمهای بی قرار
             شبیه همه روزهای تاریک
                     با لبهای خشکیده از انتظار
                              آرزوهایش را هجا میکشد
                                           میان آدامسهای بادکنکی

                                                    

گاهی زندگی كردن بيشتر از تير زدن به خود دل و جرات می خواهد...

" مرگ خوش __ آلبر کامو "

شب عید
این بغض لعنتی
این تنهائی نمناک
سکوت سکوت
و مرگ‎

همهمه ای می‍یچد میان گوشهای زمستان
خبر آورد ‍‍پرستو از وصلتی نیکو
                                    
                                  فروردین نفس نفس میزند
                                هم آغوش خورشید میشود
و فرزند عاشقانه بهار
بعد از سردی های زمستان
متولد میشود

سال نو همگی مبارک

ز کوی یار می رسد نسیم باد نوروزی

گاهی روحم خیس میخورد
           میان اشکهای شبانه ام
                        آنگاه که از تو دورم

حتي
    اگر نباشي
      مي آفــرينمـت
                چونانکه
                       التهاب بيابان
                                 سراب را

"قيصر امين پور"

امـــــان از این عـــید
                 همه سبـــزند
                          جز دلم که رنگ خون استـــــ      

میان دلتنگی هایم گم شدم
این تمام تو است:
قاب عکسی بردیوار
تکه ای ازدیروز
قفل شده در امروز
و فردا مثل هرروز
ازخودم می پرسم:
راستی،
او هم عاشق بود؟

چیزی هر شب مرا تهدید می کند
کابوس نیست
چشمهایم را که می بندم
خیالت یقه احساسم را میگیرد
بغض سراغم را میگیرد
و اشک امانم را می برد

بعضی از آدمها مثل ظروف تفلون هستند و نچسبند
بعضی آدمها هم دلشون تفلون هست هیچ محبتی به دلشون نمی چسبه
گروه اول با ارزشتر از گروه دوم هستند

بر درمیکده چشم خمارت جای من است
                        دخیل آن چشمان سیاهت دل رسوای من است
دل من را غم هجران تو در برگرفت

                        ساقیا پیمانه دگر ریز که تنهای شبم

امشب حنجره گره خورده به بغض
چشمهای پنجره خیس انتظار است
خاطره کنج حوض کژ کرده
یک طرف من
یک طرف خاطراتت
یک طرف بغض

قصه قصه ی بغض است

                قلبم
                    جا مانده
                            زیر ِ پاهـایَت
                                           نرو

بیا دوباره هوس غزل کرده ام

               در وصف تو شعری دوباره از بر کرده ام

                                             بیا که بین ما بجز آواز و ناز نیست

                                                             احساس میکنم عشق تو را پایانی نیست

دیشب در پی گمشده ام 
              همه جا گشتم و تنها تو را دیدم 
                               که لبت بر لب دیگری بود
                                             و دلت  در گرو یار دگر

کاش دل آدمها هم به شرط چاقو بود ....

چشمهایت قطب جنوب است منجمد شد احساسم 

مرا در آغوشت پنهان کن
                     مرا مهمان رویا کن
                                  بنوشان زمزم بوسه
                                             مرا غریق و شیدا کن

مــــرگـــ
یعنی
اخــــم 
تـــــــــــو