casper85

Γ1. Σε άρθρο που πρόκειται να αναρτηθεί στην επίσημη ιστοσελίδα του σχολείου
σας να εκθέσετε τις απόψεις σας σχετικά με:
α) τις επιπτώσεις που έχει προκαλέσει η έλλειψη σεβασμού του ανθρώπου
προς το φυσικό περιβάλλον και
β) τους τρόπους με τους οποίους μπορεί ο άνθρωπος να αποκαταστήσει τη
σχέση του με αυτό (500-600 λέξεις).
Μονάδες 40

Μάλιστα. Τώρα τι να γράψεις;

Αγαπητέ εξεταστή, εσύ που βάζεις τα θέματα. Στο σχολείο και κυρίως στο φροντιστήριο, με μάθανε ότι μια έκθεση πρέπει να έχει πρόλογο, κύριο μέρος και επίλογο. Έτσι μου είπαν θα πάρεις καλό βαθμό και θα περάσεις στο πανεπιστήμιο. Οπότε και εγώ ας μην το διακινδυνεύσω. Πρόλογος.

Αγαπητέ εξεταστή, εσύ που βάζεις τα θέματα. Είσαι μαλάκας.

Πάμε τώρα στο κύριο θέμα

Κάθε μέρα, ξεκινάω με τα πόδια ή με ποδήλατο, να έρθω στο σχολείο. Η καθημερινότητα μου αρχίζει πολύ πρωί. Στο δρόμο βλέπω αστέγους. Στον γυρισμό, έχει και κάτι παππούδες να ψάχνουν σκουπίδια. Ειδικά τη μέρα της λαϊκής, γίνεται πανηγύρι. Ξεδιαλέγουν τα λιγότερο σάπια, αρπάζουν ότι βρούν από τα σκουπίδια. Στις γωνιές έχει ζητιάνους και μπάτσους. Παντού ζητιάνοι και μπάτσοι. Μπάτσοι με μηχανές, με τα πόδια, με πολιτικά, με αλεξίσφαιρα, με όπλα. Μπάτσοι όλων των ειδών. Μπάτσοι παντού. Μας κοιτάνε στραβά συνήθως γιατί οι φίλοι μου έχουν μαλλιά και φοράνε σκισμένα τζίν και μαύρα ρούχα.

Στο σχολείο μου έχουμε νεοναζί. Στο σχολείο μου. Έχω συμμαθητές νεοναζί. Άλλοι το κάνουν γιατί νομίζουν ότι είναι πλάκα. Άλλοι γιατί πιστεύουν τις μαλακίες που λένε. Άλλοι γιατί κάπου πρέπει να ξεσπάσουν, γιατί έχουν οργή που εσύ, τα αφεντικά σου και το σινάφι τους τους φύτεψαν μέσα τους. Μιλάμε για 17 χρονών παιδιά έτσι; Με μίσος και οργή, τυφλή οργή. Ψάχνονται να ξεσπάσουν.

Οι φίλοι μου είναι διχασμένοι: όλοι θέλουν να σπουδάσουν. Οι περισσότεροι, θέλουν να περάσουν στο πανεπιστήμιο για να φύγουν έξω μετά. Δεν τους ενδιαφέρει καν τι θα σπουδάσουν, δεν ξέρουν καν αν θα το αντέξουν οικονομικά. Οι σπουδές για τους περισσότερους είναι ένα one-wayticketγια το εξωτερικό, η μόνη ίσως ευκαιρία για να ξεφύγουν απο την προοπτική της 60% ανεργίας. Από τώρα ονειρεύονται να φύγουν, έχουν ήδη αρχίσει να προγραμματίζουν την ζωή τους γύρω από την ξενιτειά: να περάσω κάπου και να φύγω έξω, για μεταπτυχιακό και μετά δουλειά. Κάνω φιλίες με ημερομηνία λήξης με μικρά reunionΧριστούγεννα – Πάσχα – καλοκαίρι υποθέτοντας ότι έχουν λεφτά για να έρθουν και εγώ για να τους δώ. Δόξα και τιμή στο Facebookκαι το Skype. Είναι οι μόνοι τρόποι για να μαθαίνεις αν ζούνε ή αν πεθάνανε.

Στην παρέα μου όλοι είναι τρομοκρατημένοι. Φαντάζομαι δεν θα έχεις δει ποτέ το ύφος φίλου σου, να σου λέει οτι φοβάται για τον πατέρα του. Φοβάται όταν τον βλέπει να γυρίζει σπίτι το βράδυ. Φοβάται τον φόβο στο πρόσωπο του. Φοβάται τι μπορεί να κάνει. Ούτε θα έχεις ακούσει ιστορία απο φίλη σου, για την μάνα της που την έπιασε προχθές να ψάχνει όλα της τα ρούχα, μήπως έχει παραπέσει κανένα ψιλό πουθενά.

Βγαίνω σπάνια. Είμαι ή σχολείο ή φροντιστήριο, ή κοιμάμαι για να αντέξω αύριο στο σχολείο και το φροντιστήριο. Το ίδιο κάνουν και οι φίλοι μου. Από την μία βέβαια, είναι ένας καλός τρόπος για να με σώσετε από τον πειρασμό του να σκορπάω τα λεφτά μου. Επίσης συμμάζευω το κεφάλι μου, δεν σκορπάω τον χρόνο μου, δεν αποπροσανατολίζομαι απο τον στόχο μου που είναι το πανεπιστήμιο σας. Από την άλλη, ακόμα κι έτσι, τα λεφτά δεν φτάνουν. Αλλά εντάξει, καμιά μπυρούλα την πίνουμε. Σε πλατείες. Έχει και άλλο πολύ κόσμο εκεί. Με στέλνετε σε μέρη που μαζεύονται όλοι αυτοί οι «επικίνδυνοι» για εσάς: αναρχικοί, αριστεροί, χίπηδες, ομοφυλόφιλοι, μετανάστες. Ίσως γι αυτό έρχονται οι μπάτσοι και μας διώχνουν.

Στο σπίτι ας μην τα λέμε καλύτερα. Εκτός της άλλης φάσης, με τους γονείς, δεν έχουμε και θέρμανση. Ούτε του χρόνου θα έχουμε. Γάντια και κουβέρτες κι έτσι. Ότι πρέπει για ένα παιδί που σήμερα δίνει τις πιο σημαντικές εξετάσεις της ζωής του.

Όποτε γενικά συνοψίζοντας: μου έχουν γαμήσει τη ζωή. Και όμως, να τη που  κρίνεται αυτές τις μέρες. Έρχομαι να δώσω αυτό το κωλομάθημα, στο οποίο υποτίθεται ότι μαθαίνω να αναπτύσσω τις απόψεις μου. Αηδίες: δεν δίνετε δεκάρα για την άποψη μου. Δεν δίνετε δεκάρα για τις ιδέες μου και δεν δίνετε δεκάρα για εμένα. Μου ζητάτε μόνο να γράψω συγκεκριμένες απόψεις, τις γενικώς αποδεκτές, με γαρνιτούρα «καλό» λεξιλόγιο, λέξεις μακρινάρια και «σωστή σύνταξη». Αν δεν το κάνω αυτό, θα με κόψετε. Ξέρω τι θές: να γράψω για την ανθρωπότητα που έχει απομακρυνθεί απο την φύση, για τον άνθρωπο που καταστρέφει, για τις μοντέρνες κοινωνίες που όλο καταναλώνουν, να βάλω κάπου εκείνο το γνωστο ινδιάνικο τσιτάτο, να μιλήσω για τις νέες γενιές και για το τι ωραία που θα ήταν αν όλοι αναδασώναμε όπως ο ΣΚΑΙ και πετούσαμε τα σκουπίδια μας στον μπλέ κάδο. Να μην γράψω αυτό που θέλω αλλά αυτό που μου ζητάτε και μόνο. Να γράψω την δικιά σας άποψη και να με κρίνετε εάν την εκφράζω καλά.

Με φέρνετε εδώ για να με ρωτήσετε για την σχέση μου με το φυσικό περιβάλλον; Από τα χίλια τόσα προβλήματα, από τις ζωές μας, αυτό σας απασχολεί; Σε αυτό θέλετε να μάθετε τι σκεφτόμαστε; Εντάξει λοιπόν.

Δεν υπάρχει σχέση μου με το φυσικό περιβάλλον. Γιατί το φυσικό περιβάλλον, είτε το τσιμεντάρατε για βίλλες και ξενοδοχεία, είτε του βάλατε ξαπλώστρες στην παραλία με τέρμα μουσική για να πουλάτε φρέντο καπουτσίνο, είτε το χαρίσατε σε εταιρίες χρυσού και μεγαλοεργολάβους, είτε το κάψατε.

Επίλογος

Εσύ που έβαλες τα θέματα, είσαι μαλάκας. Αλλά δεν μπορώ να το γράψω αυτό. Δεν μπορώ να γράψω και όλα τα παραπάνω. Γι αυτές τις 40 μονάδες παίζονται πολλά. Οπότε ας ξεκινήσω σωστά, στο καθαρό κατευθείαν:

Οι τελευταίες καταστροφές σε παγκόσμια κλίμακα αναδεικνύουν εκ νέου τον προβληματισμό γύρω από την στάση του ανθρώπου σε σχέση με το περιβάλλον………

Hergé Museum, Ottignies-Louvain-la-Neuve, Belgium (designed by the French architect Christian de Portzamparc)

The Guggenheim Museum, New York (designed by Frank Lloyd Wright)

Ordos Museum, China (designed by MAD Architects)

Zayed National Museum, Abu Dhabi (designed by Foster + Partners)

Museum of Contemporary Art Chicago (designed by Josef Paul Kleihues)

Singapore’s ArtScience Museum (designed by Moshe Safdie)

Osaka Maritime Museum (designed by Paul Andreu)

Porsche Museum, Stuttgart, Germany (designed by Delugan Meissl)

GC Prostho Museum

MAXXI Museum, Rome (Designed by Zaha Hadid Architects)

New Art Museum, New York (designed by Japanese architects Kazuyo Sejima + Ryue Nishizawa/SANAA)

Ferrari Museum, Modena, Italy

Leeum Samsung Museum of Art (Museum 1 is designed by Swiss architect Mario Botta and Museum 2 is by French architect Jean Nouvel and Dutch architect Rem Koolhaas)

Niterói Contemporary Art Museum, Brazil (designed by Oscar Niemeyer)

Dresden’s Military History Museum

German Historical Museum in Berlin

Arab World Institute, Paris (designed by jean nouvel). Photo by Roberto Alemanno

Royal Ontario Museum, Canada (designed by Studio Daniel Libeskind). Photo by Roland Shainidze

Museum of World War II in Gdansk, Poland (designed by Studio Architektoniczne)

Museum aan de Stroom, Antwerp (designed by Neutelings Riedijk Architects)

Trento MUSE by Renzo Piano. Photo by

Museum of Performance and Design, San Francisco

Graz Art Museum, Austria. Photo by Marco

Art Gallery of Alberta (designed by randall stout architects), Canada. Photo by Mike Moruzi

Ciudad de las Artes y ciencias, Valencia, Spain (designed by Santiago Calatrava and Félix Candel). Photo by Niklas Bayrle

The Denver Art Museum, USA. Photo by Trent Brotherton

BMW Museum, Munich, Germany. Photo by Manuel Irritier

Milwaukee Art Museum (designed by Santiago Calatrava), Usa

Plessi Museum, Brennero, Italy (designed by Carlo Costa)

Museo Soumaya, Mexico City (designed by Fernando Romero. Photo by Esteban Sosa

Guangdong museum, Guangzhou, China (designed by Rocco Design Architects Limited)

Design Museum Holon, Israel (designed by Ron Arad)

Salvador Dali Museum, St Petersburg, Florida (designed by HOK). Photo by Matthew Paulson

Glasgow Museum of Transport, Scotland (designed by Zaha Hadid Architects). Photo by Billy Currie

Helvetica My Hero by René M?mbembé

Helvetica Hotel Branding by Albert Son

HelvetiCandy 2013 Free Font by Samuel Carter Mensah

Helvetica Beer by Sasha Kischenko

Chocography by Rosa De Jong

Helvetica Monsters by Disha Roy

Helvetica Wood Letters by Barral Fabien

Helvetica in the Head by Cocina de Ideas

Play-doh Typeface by Jacob Balslev

Scattered by Ignacio Valensi

Helvetica Through The Day by Sneha Keshav

Helvetica 4D Letters by Arif Demirsoy

Helvetica Icons by Shani Pleasants

Human & Font Anatomy by Caglayan Aktug

Helvetica Lace by Anna Farkas

Paper Art by Stephanie Wiehle

Helvetica by Giulia De Amicis

Helvetica Typeface(s) by Aleksandra Szwalko

Helvetica Light by Revy Saladdin

Typewriter Helvetica by Johannes Klein-Reesink

Helvetica Up by Rafael Fagulha & Jessica Rocha

Helvetica Icons by Adam Van Kampen

The Helvetica Element by Peter Borrelli

Rittypo: 3D Helvetica by Daisuke Tsubota

Helvetica by Woonji Kim

Helvetica Lego Animation by Petra Skee

Helvetica Letter A by Talia Kammann

Mister Tea Infuser by Liz Duboiz – FRED Studio

Sharky Tea Infuser by Pablo Matteoda
T-Rex Tea Infuser

Sweet Tea Infuser by Felipe Gonzalez

Duck Tea Infuser

Tea Leaves Infuser

Yellow Submarine Tea Infuser

Whale Tea Infuser

Kikkerland Cliff the Climber Tea Infuser

Octeapus Tea Infuser by Winnif Pang

Deep Tea Diver Infuser by Sung Mun Yoon

Chigra – Amusing Blow Tea Infuser Concept

Robot Tea Infuser

Rocket Ship Tea Infuser

Candy Cane Tea Infuser

Arta Tea Leaf Infuser

The Babushka Tea Infuser

Teatanic Infuser

Kikkerland Tea Infuser Tea Monkey

Strawberry Tea Infuser

Swan Shaped Tea Infuser

ManaTea Tea Infuser

Goldfish Tea Infuser

Water Lily Floating Tea Infuser

Tea.tanic

Tea Matter Melodic Tea Strainer

Connoisseurs White Porcelain Black Tea Infuser With Tea

Birdie Swing Tea Infuser

Brown Betty Tea Infuser With Drip Tray

Arta Tea Infuser & Saucer

Bonus: How To Choose A Tea Infuser

Old bank in Paris that was turned into a bookstore (Virgin Megastore on the Champs-Elysees)

Selexyz Dominicanen Bookstore by Merkx+Girod

…the Selexyz Dominicanen Bookstore in Maastricht in the Netherlands is an incredible church conversion that was originally consecrated in 1294. Located between Maastricht’s two major squares (the Markt and the Vrijthof), the bookstore is run by a large Dutch chain in collaboration with the city council of Maastricht.

Shakespeare and Company, Paris. Photo by Cameron Drake

From Wikipedia: Shakespeare and Company is the name of two independent bookstores on Paris’s Left Bank. The first was opened by Sylvia Beach on 17 November 1919 at 8 rue Dupuytren, before moving to larger premises at 12 rue de l’Odéon in the 6th arrondissement in 1922. During the 1920s, it was a gathering place for writers such as Ezra Pound, Ernest Hemingway, James Joyce and Ford Madox Ford.It closed in 1940 during the German occupation of Paris and never re-opened.
The second is situated at 37 rue de la Bûcherie, in the 5th arrondissement. Opened in 1951 by George Whitman, it was originally named “Le Mistral” but renamed to “Shakespeare and Company” in 1964 in tribute to Sylvia Beach’s bookstore.

El Ateneo Grand Splendid is one of the best known bookshops in Buenos Aires, Argentina. Photo by Mac Aque

From wander-argentina.com: “The amphitheater’s former 1,050-person seating area now contains El Ateneo’s 120,000 book titles. The beautiful central dome retains the original Romantic-style frescos by Italian, Nazareno Orlandi celebrating the end of the First World War…”

Photo by Martin Rojas

Le Bal des Ardents Bookstore, Lyon. Photo by Isa.

From their website: “Located in downtown, just steps from the Place des Terreaux, the library of the Burning Bal was born in March 2003. General by the number of rays it offers, literature, humanities, design, comics, detective, film, youth, photo, erotica, poetry, art, etc.. The Ball of Burning is committed to defending unknown authors, publishing houses or independent themes little prized by traditional bookstores.”

John W. Doull Bookseller store in Dartmouth, Nova Scotia

Kid’s Republic Book Store in Beijing, China by Sako Architects

Livraria Lello & Irmão (open since 1906), Porto, Portugal

Lutyens & Rubinstein, London

The Last Bookstore, Downtown, Los Angeles. Photo by Omar Bárcena

…inside

Ler Devagar, Lisbon. Photo by Paulo Teixeira

Livraria da Vila, São Paulo

Leakey’s Secondhand Bookshop – Inverness, Scotland (click the image for the large version)

Cook & Book, Brussels, Belgium

The Bookworm, Beijing, China

Libreria Acqua Alta, Venice, Italy

Entrance (photo by griffinireland)…

…and inside!

Barter Books, Alnwick, UK. Photo by Dave Morris

The oldest bookstore in the World (1732!): The Bertrand Bookstore, Lisbon. Photo by Christoph Diewald

Cafebreria El Péndulo in Mexico City, Mexico. Photo by Aquiles Carattino

Χαμένη Γενιά. Αυτή είναι η έκφραση που ακούω για τη γενιά μου. “Χαμένη”. Και απλώς το αποδεχόμαστε. Λόγω μιας κρίσης που δεν δημιουργήσαμε εμείς, το καλύτερο και πιο μορφωμένο δυναμικό της χώρας, το αποτέλεσμα 30 χρόνων ανάπτυξης και  πανεπιστημιακών σπουδών απλώς λογίζεται για “χαμένο”.
Είτε φύγουμε για έξω, είτε μείνουμε στην Ελλάδα, δε θα μπορέσουμε ποτέ να προσφέρουμε, δε μας επιτρέπεται να δημιουργήσουμε, και σχεδόν τιμωρούμαστε.

Όμως κατά τη γνώμη δεν είναι αυτό το σημαντικότερο πρόβλημα. Δεν είναι τα οικονομικά μεγέθη, δεν είναι οι ευκαιρίες, δεν είναι η “ανάπτυξη”.

Είμαστε μια γενιά που μεγάλωσε με στόχους και μεγάλες ιδέες. Μια γενιά που μεγάλωσε πιστεύοντας ότι ο κόσμος μας ανήκει. Που πιστεύαμε ότι το μέλλον είναι δικό μας, να το διαμορφώσουμε όπως εμείς θεωρούμε σωστό.
Σε ένα μεγάλο μέρος, μια γενιά που ονειρευόταν να έρθει η σειρά της ώστε να αλλάξει ακόμα και αυτά τα κακώς κείμενα τα οποία έφεραν τη χώρα σε αυτό το σημείο.

Και ακριβώς τη στιγμή που αυτή η γενιά ωρίμασε και ήταν έτοιμη να πάρει τα ηνία και να διαμορφώσει το μέλλον, εκμεταλευόμενοι τα προσόντα και τις σπουδές της, έσκασε η “κρίση”. Μια κρίση οικονομική, αλλά κυρίως μια κρίση αυτοπροσδιορισμού.
Μέσα σε μια σαρωτική 3ετία αντί να ξεκινήσουμε να αλλάζουμε την Ελλάδα βρεθήκαμε άνεργοι ή εγκλωβισμένοι σε κακοπληρωμένες δουλειές και με τη μόνιμη και παραλυτική απειλή των χειρότερων ημερών που “πάντα” έρχονται.

Η κοσμοθεωρία και τα όνειρα (τουλάχιστον) μιας γενιάς σαρώθηκαν. Η πλήρης ακύρωση όλων όσων ξέραμε. Ο πλήρης αποπροσανατολισμός. Μέχρι αυτή η γενιά να βρει το βηματισμό της και να επαναχαράξει πορεία, θεωρώ ότι η χώρα θα βρίσκεται παραδομένη στα χέρια των παλιών και βρώμικων ιδεών και τρόπων. Των ίδιων που μας έφεραν εδώ.

Είμαστε η χαμένη γενιά, όχι επειδή  γίναμε θυσία για τα  λάθη των προηγούμενων, αλλά κυρίως επειδή δεν ξέρουμε που να πάμε από εδώ και πέρα.

Το μόνο παρήγορο είναι ότι μετά το πρώτο σοκ, πλέον κάτι κινείται. Όποιος έχει τα μάτια του ανοιχτά στην νεανική επιχειρηματικότητα, βλέπει ότι πλέον αρχίζουμε να βρίσκουμε το δρόμο μας. Αργά, εν μέσω εμποδίων, αλλά έχει ξεκινήσει.

Αρκεί να μας αφήσουν. Και θα το αλλάξουμε το παιχνίδι.
Όποιος το καταλάβει έγκαιρα, θα σώσει και τη χώρα.

We noticed recent appearances of these plant-covered sculptures in photos from an exhibition called the Mosaïcultures Internationales Montréal (June 22 to September 29). This year’s edition covers the “Land of Hope” theme and includes over 50 “giants of the horticultural arts” on display in Canada’s impressive Montréal Botanical Garden. With 20 countries represented by 200 participating artists, the event is also an international art competition, and the winners will be picked for the Grand Honorary Jury Award and People’s Choice Award.

See more photos in the Mosaicultures Montreal 2013 gallery and Mosaiculture – International group.

Photos from AV Dezign, DeannaVY, Cosmar, Robert Perron, and lusignan.

Project Management via Game of Thrones http://t.co/LjUPB0RZTn

πώς να το πω χωρίς να …απλά

έχω ανάγκη να εμπιστευομαι τους αγνώστους , έχω ανάγκη να νιώθω ελεύθερη να περπατάω ξυπόλητη στους δρόμους χωρίς ψιθύρους.

να καταλάβω τον κόσμο με γευσεις, χρώματα…πολλλά ακούς όχι μία όχι ένα…

ο επόμενος άγνωστος είναι ο επόμενος βράχος που περιμένει να γίνει νησί και μετα ήπειρος και που ξέρεις αυτό ο χάρτης μπορεί να μην τελειώσει ποτέ.

έχω ανάγκη να μην έχω φόβο και τον νιώθω κάθε λίγο και πιο πολύ

έχω ανάγκη να αγαπήσω αυτό που φοβάμαι για να γίνει μικρότερο και μετά μικροσκοπικό και δε μπορώ να εξηγήσω πια τίποτα και ξέχασα να μιλάω όπως μιλούσα και δεν με καταλάβαινε κανείς, τα λέω όλα απλά και τα σκέφτομαι συμπυκνωμένα και πιέζει όλη αυτή η  πολύ ή πολλή πιέζει το κούτελο και αυτό κάνει μικρές εκρήξεις που φεύγουν πότε από τα μάτια οι σκόνες και πότε φουσκώνουν την κοιλιά και  πότε τα χέρια μα ποτέ ή σχεδόν ποτέ το στόμα…

άσε με να αγαπάω τους αγνώστους μου και ας ..πως να το πω χωρίς…

απλα

IRONMAN 3 – MARK 17, 35, 38

Bioshock Infinite: Undertow Vigor Papercraft

Skull Kid Papercraft

Brana and The Rabbit Radost

Yotsuba

Lizard Manny

Black Cat

Neddy the Yeti

Gangnam Style Machine

Lost Boat

Paper Totem

Map of Peru

Ice Cream Paperscape

2013

The Avengers

Donkey Kong

Maple Story House Papercraft

Curious Breakfast

Mibo Studio Animal Papercraft

Papercraft Book Cover

Editorial SM papercraft dioramas

Editorial SM papercraft dioramas

The Walking Dead

Epoca

Pinhole Paper Camera

Animal Papercraft Moneybox

King Momo

Keyboard Cat

Howl’s Moving Castle

Blue and Grey

Wedding Gear Paper Sculptures

Paper Worlds

Paper Furniture

Crinkle Bag Vase by Makoto Komatsu

Magnetic Vase by DCI

Mondri Vase

Wig Vase by Tania da Cruz

Ventricle Vessel by Eva Milinkovic

Ammo Illusion Vase by Jean Marc Gady

Whale Flower Vase by Alessandro Bêda

The Pear Hand-Cut Vase by Moser

Melting Vase by Furf

Paper Bag Vase

Peaceful Bomb Vase

Tattoo Vase by Kiki Smith for Steuben Glass

Tangent by Hallgeir Homstvedt

Grid Vase Conic

Madison Tube Vase

Flood Vase by David Raffoul

Fluid Vase by Kwok Pan

Suck UK 3 Guns Vase

90° Vase by Cuatro Cuatros

The Book Vase by YOY Design Studio

In Case Vase by Sara Ebert

Ghost Vase by Tina Leung for Innermost

Water Balance vase by Risako Matsumoto

Hua vase by Mike Mak

Rosenthal Mini-Vase Fast

Maya Selway – Kishu Vase

Chalkboard Vase by MoMA

Thin Black vase by Nendo

Στο εμβληματικό του έργο «Τα σταφύλια της οργής», ο Στάινμπεκ υποπίπτει σε ψυχογραφικό ολίσθημα, απόρροια πιθανότατα της ηρωικής/ιδεαλιστικής θεώρησης της πραγματικότητας.

Στην αρχή του βιβλίου, μετά από την ολοκληρωτική καταστροφή της σοδειάς, όλοι στρέφονται και κοιτάνε το πρόσωπο του πατέρα.

«Γυναίκες και παιδιά κατάλαβαν βαθιά μες στην ψυχή ότι καμιά δυστυχία δεν είναι αβάσταχτη όσο οι άντρες δεν χάνουν το ηθικό τους», γράφει.

Όταν ο υποφαινόμενος -ως νεαρός άντρας- είχε διαβάσει αυτές τις γραμμές είχε φουσκώσει από υπερηφάνεια που είναι αρσενικός, αφού αυτοί –κατά τα λεγόμενα του Στάινμπεκ- μετά την καταστροφή «συλλογιόνταν… υπολόγιζαν…», ενώ οι γυναίκες «έμπαιναν στο σπίτι και συνέχιζαν τη δουλειά τους».

Θα έπρεπε να ξεφουσκώσει λιγάκι από αντρική υπερηφάνεια για να αντιληφθεί ότι οι άντρες λειτουργούν σχεδόν αυτιστικά στις καταιγιστικές αλλαγές και όχι απλώς «χάνουν το ηθικό τους», αλλά καταρρακώνονται και μένουν αδρανείς, ενώ κάποιες φορές εγκαταλείπουν την οικογένεια ή αυτοκτονούν.

Το σύνδρομο του ανήμπορου άντρα (helpless male syndrome) είναι ένας καινούριος (σχετικά) ψυχολογικός όρος, που σχετίζεται με την αποκαθήλωση του άντρα-κυρίαρχου της οικογένειας. Η «κολώνα του σπιτιού» αποδεικνύεται ότι είναι πολύ πιο εύθραυστη απ’ όσο ήθελαν οι (άντρες) συγγραφείς να πιστεύουν.

Δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο οι άντρες που χάνουν τη βασική τους ιδιότητα να αυτοκτονούν. Και η βασική τους ιδιότητα είναι η επαγγελματική.

Τα υψηλότερα ποσοστά αυτοκτονιών (το 2003) τα κατείχε η Λιθουανία. Οι εφτά από τις δέκα πρωταθλήτριες αυτοχειρίας ήταν χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Με τις ευλογίες του ΔΝΤ η ανεργία πολλαπλασιάστηκε, σε μέρη όπου η ανεργία ήταν σχεδόν άγνωστο φαινόμενο. Και οι άντρες ξεκίνησαν να αυτοκτονούν –αντί να συλλογίζονται, να υπολογίζουν.

Σε όλο τον πλανήτη οι αυτόχειρες είναι συνήθως άντρες. Εξαιρούνται η Κίνα και η Ινδία, όπου οι αυτόχειρες είναι περισσότερες γυναίκες. Αλλά η αιτία γι’ αυτό δεν είναι οι οικονομικές συνθήκες. Εκεί αυτοκτονούν οι έφηβες κοπέλες, για λόγους που συνδέονται με την πατριαρχική πίεση.

Και μια μικρή παρένθεση. Οι Σκανδιναβικές χώρες δεν έχουν υψηλά ποσοστά αυτοκτονιών. Η Σουηδία, για την οποία όλοι «γνωρίζουμε» ότι οι άνθρωποι αυτοκτονούν σαν τα λέμινγκ (άλλος ένας μύθος, αφού τα τρωκτικά αυτά δεν αυτοκτονούν), δεν βρίσκεται καν μέσα στις είκοσι πρώτες χώρες.

Η αρχή του μύθου των Σουηδικών αυτοκτονιών (λόγω υπερβολικής ευημερίας) βρίσκεται στις αναφορές του Αμερικανού προέδρου Αϊζενχάουερ, ο οποίος προσπάθησε να υπονομεύσει την επικίνδυνα αντικαπιταλιστική ισονομία της σουηδικής σοσιαλιστικής δημοκρατίας, μια εποχή όπου κάθετι που αντιτιθόταν στον αμερικανικό τρόπο ζωής ήταν κομμουνιστικό (ήταν πρόεδρος από το 1953 ως το 1961).

Αλλά μην παραξενευτείτε αν οι σκανδιναβικές χώρες, στις οποίες το ένα τρίτο του πληθυσμού είναι δημόσιοι υπάλληλοι, βρεθούν σύντομα στο στόχαστρο του ΔΝΤ και στην κορυφή της αυτοχειρίας.

Στη  Ελλάδα η κατάρρευση (κατ’ ευφημισμό κρίση) φανέρωσε τη δύναμη και την ευελιξία των γυναικών από τη μία, την ανημποριά των αντρών από την άλλη, να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα.

Πιστεύετε ότι υπερβάλλω; Δείτε τότε τα στατιστικά αυτοκτονιών. Πόσοι άντρες και πόσες γυναίκες αυτοκτονούν λόγω οικονομικών προβλημάτων; Αν το ποσοστό των γυναικών είναι ένα τοις εκατό θα εκπλαγώ.

Οι άντρες έχουν μάθει να αυτοπροσδιορίζονται μέσω της δουλειάς τους και του μισθού τους, γι’ αυτό είναι και πιο ευάλωτοι. Η γυναίκα αυτοπροσδιορίζεται μέσω των σχέσεων της.

Ένα αμερικανικό ανέκδοτο λέει ότι όταν συναντιούνται δυο γυναίκες ρωτάει η μία την άλλη: «Είσαι ικανοποιημένη από τη σχέση σου;»

Όταν συναντιούνται δυο άντρες ρωτάνε: «Πόσα βγάζεις το μήνα;»

Ο άντρας που δεν κερδίζει τίποτα θεωρεί τον εαυτό του άχρηστο. Αν αφαιρέσεις από τον άντρα την επαγγελματική του ιδιότητα μένει γυμνός, αφού αυτό είναι το μόνο πράγμα που ξέρει να κάνει.

Παρατηρώντας τα ζευγάρια που βρέθηκαν αντιμέτωπα με την ανεργία, βλέπω ότι οι γυναίκες τείνουν να βρίσκουν καινούριους τρόπους επιβίωσης (φτιάχνοντας και πουλώντας cupcakes, πίτες, κοσμήματα, καλλυντικά, ιδέες), ενώ οι άντρες περιμένουν πότε θα επαναπροσληφθούν σε κάποια παρόμοια δουλειά με αυτή που έκαναν πριν ή τη χορηγία μιας ιδέας τους που θα τους κάνει πλούσιους, ενώ παραδίδονται στο αλκοόλ και στον τζόγο ή στην κατάθλιψη.

Αυτό ήταν κάτι που πρόσεξε και ο Μοχάμαντ Γιούνους, ο ιδρυτής της Grameen, της «τράπεζας των φτωχών».

Πολύ γρήγορα θα πούμε (αφού υπάρχουν πολλά άρθρα στο διαδίκτυο για την Γκράμιν) ότι η Τράπεζα των Φτωχών ιδρύθηκε στο Μπαγκλαντές το 1976 και δίνει μικροδάνεια (μέσος όρος 100$) σε ανθρώπους χωρίς καμία εγγύηση φερεγγυότητας. Η τράπεζα δεν τους δεσμεύει με κανένα νομικό έγγραφο, έτσι αν δεν μπορέσουν να αποπληρώσουν το δάνειο δεν υπάρχει καμία κύρωση (δεν τους παίρνει το σπίτι).

Όταν ξεκίνησε ο καθηγητής οικονομικών Γιούνους την προσπάθεια του όλοι πίστευαν ότι επρόκειτο για δονκιχωτισμό. Σαράντα χρόνια μετά η τράπεζα είναι κερδοφόρος, έχει δανείσει σε περισσότερες από 2,1 εκατομμύρια άπορες γυναίκες και το ποσοστό αποπληρωμής είναι 99%.

Προσέξατε τι έγραψα; «Άπορες γυναίκες».

Η Γκράμιν προτιμάει να δανείζει σε γυναίκες, όχι μόνο επειδή αυτές είναι πιο φερέγγυες, αλλά επειδή έτσι ενισχύεται η συνοχή του κοινωνικού ιστού.

«Όταν μια γυναίκα παίρνει δάνειο», εξηγεί ένα στέλεχος της τράπεζας, «ωφελείται ολόκληρη η οικογένεια. Το εισόδημα που ελέγχεται από τη μητέρα ωφελεί την υγεία των παιδιών 20 φορές περισσότερο από το εισόδημα που ελέγχεται από τον πατέρα.»

Τι επιχείρηση μπορείς να ξεκινήσεις στο Μπαγκλαντές με 100$;

Η Ανοουάρα Μπεγκούμ, για παράδειγμα, αγόρασε ένα κινητό τηλέφωνο. Στο χωριό της αυτό είναι το μοναδικό τηλέφωνο και η Ανοουάρα το «νοικιάζει» στους συγχωριανούς της. Έτσι βγάζει ένα ποσό που είναι τριπλάσιο από το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα του Μπαγκλαντές.

Όταν οι γυναίκες του Μπαγκλαντές παίρνουν τον έλεγχο της ζωής τους στα χέρια τους μπορούν να αποφασίσουν για το μέγεθος της οικογένειας τους, για το πόσα παιδιά θα κάνουν και πως θα τα μεγαλώσουν, κάτι που είναι πολύ σημαντικό σε μια χώρα με τεράστια προβλήματα λόγω του υπερπληθυσμού.

(Αυτό μπορείτε να το καταλάβετε καλύτερα αν διαβάσετε το παλιότερο κείμενο του Γελωτοποιού «Συνηθίζοντας τα ηλεκτροσόκ: Το πείραμα του Σέλιγκμαν», όπου γίνεται αναφορά στην επίκτητη ανημποριά, learned helplessness).

Και ίσως δεν είναι τυχαίος ο συμβολισμός στο τέλος του βιβλίου του Στάινμπεκ, όπου μια μωρομάνα δίνει το στήθος της σε έναν εξαντλημένο γέρο, για να πιει λίγο γάλα και να αναζωογονηθεί.

ΥΓ1: Ίσως να σας φαίνεται γελοιότητα που ο ασήμαντος Γελωτοποιός τολμάει να κρίνει τον μέγα Στάινμπεκ. Όμως τίποτα δεν είναι ιερό ή μάλλον: «Ιερό είναι μόνο ό,τι επιδέχεται την αμφισβήτηση και συνεχίζει να έχει αξία.»

ΥΓ2: Οι αιτίες που οδηγούν έναν άνθρωπο στην αυτοχειρία είναι αδύνατον να οριστούν επακριβώς. Όμως σίγουρα η αίσθηση ανημποριάς και η έλλειψη ελέγχου, καθώς και η απώλεια της ελπίδας -οι οποίες βρίσκονται στον πυρήνα της κατάθλιψης- είναι καταλυτικοί παράγοντες. Η αυτοκτονία διαμαρτυρίας είναι κάτι διαφορετικό: «Η αυτοκτονία ως μία εκ των καλών τεχνών»

ΥΓ3: Διαβάζω ότι η Grameen βάλλεται. Η κυβέρνηση του Μπαγκλαντές, με τις ευλογίες ξανά του ΔΝΤ, προσπαθεί να πάρει τον έλεγχο της Τράπεζας των Φτωχών. Ίσως γιατί είναι πολύ επικίνδυνο για το «Γαργαντούα» να υπάρχουν τέτοια παραδείγματα.

(Στοιχεία άντλησε ο Γελωτοποιός από:

«Το βιβλίο της ολικής άγνοιας» Λόιντ&Μίτσινσον, εκδόσεις Πατάκη,

National Geographic, ελληνική έκδοση, Οκτώβριος 1998,

«Τα σταφύλια της οργής», σε μετάφραση Κοσμά Πολίτη,

και από το διαδίκτυο.)

Ένας φίλος μού έστειλε ένα λινκ προς τις “200 τούρκικες λέξεις που χρησιμοποιούμε καθημερινά” και μου έκανε μερικές ερωτήσεις για τον κατάλογο αυτό. Επειδή το θέμα έχει ενδιαφέρον, γράφω το σημερινό άρθρο.

Αν κλικάρετε στον παραπάνω σύνδεσμο, θα δείτε έναν κατάλογο λέξεων και, ως εισαγωγή, το εξής σύντομο προχειρογραμμένο κείμενο:

Καθημερινά χρησιμοποιούμε πολλές δεκάδες λέξεις οι οποίες είναι τουρκικές και έχουν παρεισφρύσει στη γλώσσα μας χωρίς να γνωρίζουμε την προέλευσή τους και την αντίστοιχη ελληνική έννοια.

Σε αλφαβητική σειρά, μερικές από τις τουρκικές λέξεις που χρησιμοποιούμε συχνότερα:

Πριν περάσουμε στον κατάλογο των λέξεων, μερικά εισαγωγικά σχόλια.  Δεν συμφωνώ και τόσο για το “παρεισφρύσει”, και όχι τόσο επειδή γράφεται “παρεισφρήσει”, αλλά επειδή υποδηλώνει μια λαθραία, κρυφή διείσδυση στη γλώσσα, κάτι που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Επίσης, είναι ανακρίβεια να λέμε ότι οι λέξεις του καταλόγου είναι “τουρκικές”. Το λέμε συχνά, κι εγώ το γράφω πολλές φορές για οικονομία της συζήτησης, αλλά βέβαια ελληνικές είναι, ελληνικότατες, που τις δανειστήκαμε από τα τουρκικά, όμως έχουν ενταχθεί πλήρως στο ελληνικό τυπικό, έχουν σχηματίσει παράγωγα και σύνθετα, έχουν γεννήσει χιλιάδες άλλες λέξεις -σκεφτείτε μόνο πόσες παράγονται από το “χάζι”. (Παρόμοια ανακριβές είναι να λέμε π.χ. ‘ελληνικές λέξεις της αγγλικής γλώσσας’ -το democracy είναι αγγλική λέξη, η ελληνική λέξη είναι ‘δημοκρατία’).

Επειδή ο κατάλογος δεν είναι σε αλφαβητική σειρά, έκατσα και τον ταξινόμησα, έβαλα και αρίθμηση, και τον παρουσιάζω παρακάτω ταχτοποιημένο. Για κάποιο λόγο που αγνοώ, οι λέξεις του καταλόγου είναι  ήταν γραμμένες με κεφαλαία, κι έτσι μπερδεύουμε το χάλι με το χαλί· στην αρχή έλεγα να τις ξαναγράψω σε πεζά, αλλά βαρέθηκα. Ευτυχώς βρέθηκε ο φίλος Βιοάννης και έκανε ένα μαγικό κι έτσι έχουμε τον κατάλογο σε πεζά.

Οι εξηγήσεις που δίνονται σε παρένθεση είναι του αρχικού κειμένου, όχι δικές μου, και δεν συμφωνώ πάντοτε, αν και έχουν το προτέρημα ότι είναι σύντομες.

Οι λέξεις του καταλόγου είναι 220 αλλά δύο από αυτές (μπόρα και ταπί) δεν έχουν τουρκική προέλευση, επομένως ο κατάλογος κανονικά έχει 218 λέξεις -το άφησα 220 στον τίτλο για να είναι πιο στρογγυλό. Όταν λέμε “τουρκική προέλευση” συνυπολογίζουμε και την απώτερη αραβική ή περσική προέλευση των λέξεων.

Ο τίτλος του αρχικού άρθρου (Ποιες είναι οι 200 τουρκικές λέξεις που χρησιμοποιούμε καθημερινά) είναι λιγάκι παραπλανητικός, και όχι εξαιτίας της ανακρίβειας που επισήμανα πιο πάνω. Καταρχάς, υποδηλώνει ότι ο αρχικός συντάκτης έκανε κάποια έρευνα συχνότητας ως προς τη χρήση αυτών των δάνειων λέξεων, αλλά ασφαλώς κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει.  Έπειτα, αυτό το “χρησιμοποιούμε καθημερινά” είναι υπερβολή. Κάτι σαν “πολύ συχνά” θα ήταν ακριβέστερο. Μια και δεν έχουμε στατιστικές συχνότητας, ο καθένας έχει διαφορετική ιδέα τι είναι συχνό και τι όχι, και ασφαλώς στον κατάλογο των 218 λέξεων είναι και καναδυό λέξεις που τις θεωρώ σπάνιες και δεν θα τις έβαζα (ας πούμε το τσαΐρι, που είναι στις Λέξεις που χάνονται και που δεν είναι καθόλου γνωστό στη νότια Ελλάδα, αν δεν κάνω λάθος) αλλά γενικά βρίσκω πως αυτός που έφτιαξε το λημματολόγιο έχει αίσθηση της γλώσσας.

Βέβαια, λείπουν πολλές λέξεις που λέμε συχνά, αλλά αφού ο συντάκτης ήθελε να διαλέξει περίπου 200 λέξεις, κάποιες έπρεπε να αφήσει έξω. Μοιραία προκύπτει το ερώτημα, πόσα είναι τα τουρκικά δάνεια της ελληνικής γλώσσας ή (αν δεν μας ενοχλεί η ανακρίβεια), “πόσες είναι οι τουρκικές λέξεις της ελληνικής γλώσσας”. Δεν είναι εύκολες τέτοιες μετρήσεις, γιατί υπάρχουν λέξεις ξεχασμένες και λέξεις ζωντανές, όπως επίσης υπάρχουν αρχικές λέξεις και παράγωγες-σύνθετες λέξεις. Για παράδειγμα, από τη λέξη ‘γλέντι’ έχουμε και το ρήμα γλεντάω, έχουμε τον γλεντζέ και τη γλεντζού, που μας δίνουν το επίθετο ‘γλεντζέδικος’ και το επίρρημα ‘γλεντζέδικα’. Έχουμε το υποριστικό “γλεντάκι”, ενώ στον Μπαμπινιώτη υπάρχει και ο ημιλόγιος τύπος ‘γλεντιστής’. Έχουμε τέλος και τον γλεντοκόπο, το γλεντοκόπι ή γλεντοκόπημα, το ρήμα γλεντοκοπώ. Η μια “αρχική” λέξη δίνει δώδεκα μαζί με τα παράγωγά της. Δεν είναι όλες τόσο παραγωγικές, αλλά κάποιες είναι περισσότερο.

Αλλά μεγαλύτερη δυσκολία είναι να αποφασίσεις αν θα καταμετρήσεις τις μισοξεχασμένες ή τις διαλεκτικές λέξεις τουρκικής προέλευσης, τον μουχτάρη και το σιτζίμι, το ασλάνι και τον βεζινέ, το ζάρφι και το καμπαρντίζω, ή τον ρεντέ και την όζα (επίτηδες βάζω αυτή την τελευταία, που είναι κοινότατη στη Θεσσαλονίκη και σχεδόν άγνωστη κάτω από τα Τέμπη). Αν πούμε 5000 λέξεις τούρκικης προέλευσης (χωρίς να μετράμε τα παράγωγα) δεν θα πέσουμε πολύ έξω. Αλλά αν θέλουμε λέξεις σχετικά διαδεδομένες, τότε ο αριθμός μικραίνει πολύ. Σε ένα βιβλίο του, το 1975, ο Διζικιρίκης είχε εκτιμήσει σε λίγο πάνω από χίλιες τις λέξεις τουρκικής προέλευσης, χωρίς να μετράει τις παράγωγες. Σε μια συζήτηση στη Λεξιλογία, ο Νίκος Λίγγρης είχε κάνει μια καταμέτρηση των λημμάτων που περιλαμβάνονται στο Μείζον Ελληνικό Λεξικό και είχε υπολογίσει περίπου 900 λέξεις, αν και με κάποια παράγωγα μέσα, οπότε ο αριθμός αρχικών λέξεων είναι περίπου 800.

Συγκρίνοντας τις 218 λέξεις μας με τον κατάλογο των περίπου 900 λέξεων της Λεξιλογίας, διαπιστώνω ότι, μόνο από το γράμμα Α λείπουν λέξεις όπως: αλατζάς, άλικος, αλισβερίσι, αλμπάνης, αμανάτι, αμανές, αμπάρι,  αραλίκι, αραμπάς, ασίκης, ασκέρι, άτι, αχούρι, άχτι που δεν είναι και τόσο σπάνιες. Για το αμπάρι και το αχούρι, μια εξήγηση που βρίσκω (επειδή λείπει και το τσιμπούσι) είναι ότι ο αρχικός συντάκτης τις είχε θεωρήσει ελληνικής προέλευσης (αντιδάνεια), επειδή παλιότερα έτσι τις θεωρούσαν (ακόμα και το λεξικό Μπαμπινιώτη, στις πρώτες εκδόσεις του, τις έδινε για ενδεχομένως αντιδάνεια). Ωστόσο, ο κατάλογος έχει άλλα αντιδάνεια (τεφτέρι, μπαρούτι, φουντούκι), οπότε η απουσία αμπαριού και αχουριού παραμένει μυστήριο.

Πλάι σε κάθε “τούρκικη” λέξη, ο αρχικός συντάκτης δίνει, σε παρένθεση, ένα συνώνυμο ή μια εξήγηση με “αμιγώς ελληνικές” λέξεις. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι μπορούμε να αντικαταστήσουμε τις “τούρκικες” λέξεις με τις “εγχώριες”, όπως επιχείρησαν κάποιοι σε ένα μαζικό ηλεμήνυμα, που χρησιμοποιεί αυτόν τον κατάλογο λέξεων, και που το κοροϊδεύει δεόντως ο Γιάννης Χάρης σε πρόσφατο σχόλιό του, δίνοντας μερικά παραδείγματα τέτοιας (υποθετικής και αγλωσσολόγητης) αντικατάστασης:

1. Αγάς (δεσποτικός-αυταρχικός),
2. Αγιάζι (πρωινό ή νυχτερινό κρύο),
3. Αλάνα (ανοιχτός χώρος),
4. Αλάνι (αλήτης)
5. Γιακάς (περιλαίμιο),
6. Γιαπί (οικοδομή),
7. Γιαρμάς (ροδάκινο),
8. Γιαούρτι (πηγμένο γάλα)
9. Γιλέκο (περιθωράκιον)
10. Γινάτι (πείσμα),
11. Γιουρούσι (επίθεση)
12. Γκάιντα (άσκαυλος),
13. Γκέμι (χαλινάρι)
14. Γλέντι (διασκέδαση)
15. Γούρι (τύχη),
16. Γρουσούζης (κακότυχος),
17. Δερβένι (κλεισούρα),
18. Εργένης (άγαμος),
19. Ζαμάνια (μεγάλο χρονικό διάστημα),
20. Ζαρζαβατικά (λαχανικά),
21. Ζόρι (δυσκολία),
22. Ζουμπούλι (υάκινθος),
23. Καβγάς (φιλονικία),
24. Καβούκι (καύκαλο),
25. Καβουρδίζω (φρυγανίζω-ξεροψήνω),
26. Καζάνι (λέβητας),
27. Καΐκι (βάρκα)
28. Καλέμι (γραφίδα),
29. Καλούπι (μήτρα-πρότυπο),
30. Κάλπικος (κίβδηλος),
31. Καπάκι (σκέπασμα- κάλυμμα),
32. Καραούλι (φρουρά-σκοπιά),
33. Καρπούζι (υδροπέπων),
34. Κασμάς (αξίνα-σκαπάνη)
35. Κατσίκα (ερίφι-γίδα)
36. Καφάσι (κιβώτιο),
37. Κελεπούρι (ανέλπιστο εύρημα)
38. Κέφι (ευδιαθεσία)
39. Κιμάς (ψιλοκομμένο κρέας),
40. Κιόσκι (περίπτερο),
41. Κολάι (ευκολία-άνεση),
42. Κολαούζος (οδηγός),
43. Κόπιτσα (πόρπη),
44. Κοτζάμ (τεράστιος-πελώριος),
45. Κοτσάνι (μίσχος),
46. Κότσι (αστράγαλος),
47. Κουβαρντάς (γενναιόδωρος-ανοιχτοχέρης)
48. Κουβάς (κάδος-αγγείο),
49. Κουμπαράς (δοχείο χρημάτων),
50. Κουσούρι (ελάττωμα-μειονέκτημα),
51. Κουτουρού (ασύνετα-απερίσκεπτα),
52. Λαγούμι (υπόνομος-οχετός),
53. Λαπάς (χυλός),
54. Λεβέντης (ανδρείος-ευσταλής),
55. Λεκές (κηλίδα),
56. Λελέκι (πελαργός),
57. Λούκι (υδροσωλήνας),
58. Μαγιά (προζύμη-ζυθοζύμη),
59. Μαγκάλι (πύραυνο),
60. Μαγκούφης (έρημος),
61. Μαϊντανός (πετροσέλινο-μακεδονίσι)
62. Μαντζούνι (φάρμακο),
63. Μαούνα (φορτηγίδα)
64. Μανάβης (οπωροπώλης),
65. Μαράζι (φθίση),
66. Μαραφέτι (μικρό εργαλείο),
67. Μασούρι (μικρό ξύλο),
68. Μαχαλάς (συνοικία),
69. Μεζές (ορεκτικά),
70. Μελτέμι (άνεμος ετησίας),
71. Μενεξές (εύοσμο λουλούδι),
72. Μεντεσές (στρόφιγγα),
73. Μεράκι (πόθος),
74. Μερεμέτι (επισκευή-επιδιόρθωση)
75. Μουσαμάς (κερωμένο-αδιάβροχο ύφασμα),
76. Μουσαφίρης (φιλοξενούμενος-επισκέπτης),
77. Μπαγιάτικο (μη νωπό),
78. Μπαγλαρώνω (δένω-φυλακίζω),
79. Μπαϊράκι (σημαία)
80. Μπακάλης (παντοπώλης),
81. Μπαλτάς (πελέκι),
82. Μπάμια (ιβίσκος ο εδώδιμος),
83. Μπαμπάς (πατέρας),
84. Μπάμπαλης (ο πολύ γέρος),
85. Μπαξές (περιβόλι-κήπος),
86. Μπαρούτι (πυρίτιδα),
87. Μπατζάκι (κνήμη-σκέλη),
88. Μπατζανάκης (σύγαμπρος-συννυφάδα),
89. Μπατίρισα (πτωχεύω-χρεοκοπώ),
90. Μπαχαρικό (αρωματικό άρτυμα),
91. Μπεκρής (μέθυσος),
92. Μπελάς (ενόχληση),
93. Μπινές (κίναιδος-ασελγής)
94. Μπογιά (βαφή-χρώμα),
95. Μπογιατζής (ελαιοχρωματιστής)
96. Μπόι (ανάστημα-ύψος),
97. Μπόλικος (άφθονος)
98. Μπόρα (καταιγίδα)
99. Μπόσικος (χαλαρός),
100. Μποστάνι (λαχανόκηπος),
101. Μπούζι (πάγος-ψύχρα),
102. Μπουλούκι (στίφος-άτακτο πλήθος),
103. Μπουλούκος (καλοθρεμμένος-παχουλός),
104. Μπουνταλάς (κουτός-ανόητος),
105. Μπουντρούμι (φυλακή),
106. Μπουρί (καπνοσωλήνας),
107. Μπούτι (μηρός),
108. Μπούχτισμα (κορεσμός),
109. Νάζι (κάμωμα-φιλαρέσκεια),
110. Νταβαντούρι (σύγχυση)
111. Νταμάρι (φλέβα-λατομείο),
112. Νταμπλάς (αποπληξία),
113. Νταντά (παραμάνα-τροφός),
114. Νταραβέρι (συναλλαγή-αγοραπωλησία) *** Λάθος, το νταραβέρι είναι ιταλικής προέλευσης (dare e avere, δούναι και λαβείν). Το τουρκογενές αντίστοιχο είναι το αλισβερίσι.
115. Ντελάλης (διαλαλητής),
116. Ντελής (παράφρονας),
117. Ντέρτι (καημός)
118. Ντιβάνι (κρεβάτι)
119. Ντιπ για ντιπ (ολωσδιόλου),
120. Ντουβάρι (τοίχος),
121. Ντουλάπι (ιματιοθήκη),
122. Ντουμάνι (καταχνιά-καπνός),
123. Ντουνιάς (κόσμος-ανθρωπότητα),
124. Παζάρι (αγορά-διαπραγμάτευση),
125. Παντζάρι (κοκκινογούλι-τεύτλο),
126. Πατζούρι (παραθυρόφυλλο),
127. Παπούτσι (υπόδημα),
128. Περβάζι (πλαίσιο θυρών),
129. Πιλάφι (ρύζι),
130. Πούστης (κίναιδος-ασελγής)
131. Ραχάτι (ησυχία)
132. Ρουσφέτι (χαριστική εξυπηρέτηση),
133. Σακάτης (ανάπηρος),
134. Σαματάς (θόρυβος),
135. Σεντούκι (κιβώτιο),
136. Σέρτικο (τσουχτερό, βαρύ),
137. Σινάφι (συντεχνία, κοινωνική τάξη),
138. ΣιντριβάνιΙ(πίδακας),
139. Σιρόπι (πυκνόρρευστο διάλυμα ζάχαρης),
140. Σαΐνι (ευφυής),
141. Σοβάς (ασβεστοκονίαμα),
142. Σόι (καταγωγή-γένος),
143. Σοκάκι (δρόμος),
144. Σόμπα (θερμάστρα),
145. Σουγιάς (μαχαιράκι),
146. Σουλούπι (μορφή-σχήμα)
147. Ταβάνι (οροφή),
148. Ταμπλάς (αποπληξία-συγκοπή),
149. Ταπί (χωρίς χρήματα)
150. Ταραμάς (αυγοτάραχο),
151. Τασάκι (σταχτοδοχείο),
152. Ταχίνι (αλεσμένο σουσάμι),
153. Ταψί (μαγειρικό σκεύος),
154. Τεκές (καταγώγιο)
155. Τεμπέλης (οκνηρός-ακαμάτης),
156. Τενεκές (δοχείο),
157. Τερτίπι (τέχνασμα-απάτη),
158. Τεφαρίκι (εκλεκτό-αριστούργημα),
159. Τεφτέρι (κατάστιχο)
160. Τζάκι (παραγώνι),
161. Τζάμι (υαλοπίνακας-γυαλί),
162. Τζάμπα (δωρεάν),
163. Τζαναμπέτης (κακότροπος-δύστροπος),
164. Τόπι (σφαίρα),
165. Τουλούμι (ασκός),
166. Τουλούμπα (αντλία),
167. Τουμπεκί (σιωπή),
168. Τράμπα (ανταλλαγή),
169. Τσαίρι (λιβάδι-βοσκοτόπι),
170. Τσακάλι (θώς),
171. Τσακίρης (γαλανομάτης),
172. Τσακμάκι (αναπτήρας),
173. Τσάντα (δερμάτινη θήκη),
174. Τσαντίρι (σκηνή),
175. Τσαπατσούλης (ανοικοκύρευτος-άτσαλος),
176. Τσάρκα (επιδρομή-περιπλάνηση),
177. Τσαντίζω (εξοργίζω-προσβάλω),
178. Τσαχπίνης (κατεργάρης-πονηρός),
179. Τσέπη (θυλάκιο)
180. Τσιγκέλι (αρπάγη-σιδερένιο άγκιστρο),
181. Τσιγκούνης (φιλάργυρος)
182. Τσιμπούκι (καπνοσύριγγα),
183. Τσιράκι (ακόλουθος),
184. Τσίσα (ούρα)
185. Τσίφτης (άψογος-ικανός) **αυτό είναι μάλλον λάθος, διότι ο τσίφτης πρέπει να πρόερχεται από τα αλβανικά· αντικαταστήστε το με το “τσιφλίκι”
186. Τσιφούτης (φιλάργυρος),
187. Τσομπάνης (βοσκός-ποιμένας)
188. Τσουβάλι (σακί),
189. Τσουλούφι (δέσμη μαλλιών),
190. Τσογλάνι (νέος)
191. Τσοπάνης (βοσκός) Υπάρχει και πιο πάνω, ας βάλω στη θέσητου το τσουρέκι να μη χαλάσει η αρίθμηση
192. Φαράσι (φτυάρι-σκουπιδολόγος),
193. Φαρσί (τέλεια-άπταιστα),
194. Φιντάνι (φυτώριο),
195. Φιστίκι (πιστάκη),
196. Φιτίλι (θρυαλλίδα),
197. Φλιτζάνι (κύπελλο),
198. Φουκαράς (κακομοίρης-άθλιος),
199. Φουντούκι (λεπτοκάρυο-λεφτόκαρο),
200. Φραντζόλα (ψωμί),
201. Χαβάς (μουσικός σκοπός)
202. Χαβούζα (δεξαμενή νερού),
203. Χάζι (ευχαρίστηση),
204. Χαλαλίζω (συγχωρώ),
205. Χάλι (άθλιο),
206. Χαλί (τάπητας),
207. Χαλκάς (κρίκος),
208. Χαμάλης (αχθοφόρος)
209. Χαμπάρια (αγγελία-νέα),
210. Χάνι (πανδοχείο),
211. Χάπι (καταπότι),
212. Χαράμι (άδικα),
213. Χαρμάνης (χασισοπότης),
214. Χαρτζιλίκι (μικρό χρηματικό ποσό),
215. Χασάπικο (κρεοπωλείο),
216. Χατίρι (χάρη),
217. Χαφιές (καταδότης),
218. Χουζούρεμα (ανάπαυση),
219. Χούι (ιδιοτροπία),
220. Χουνέρι (πάθημα-εξαπάτηση)

Καθόμαστε στην αίθουσα αναμονής, αγουροξυπνημένοι, με τα μαλλιά μας να κάνουν τζίβες στη φύτρα από τον ύπνο. Υποθέτω είμαστε όλοι λίγο αγχωμένοι, ακόμα κι αυτοί που το έχουν ξαναζήσει. Τα μαιευτήρια είναι η πιο συμπαθητική εκδοχή των νοσοκομείων. Κάθε λίγο ανακοινώνεται ένα επίθετο και μια ομάδα ανθρώπων πετάγεται από τους καναπέδες και τρέχει στο δωματιάκι. Η αδελφή είναι πίσω από αυτές τις πόρτες και πονάει, τσιρίζει, ιδρώνει, βάζει όλη της τη δύναμη. Τις μιλάω από μέσα μου, της λέω πόσο την αγαπάω και πόσο δυνατή είναι. Η πόρτα ανοίγει, μας καλούν. Ήρθε η σειρά μας. Ποτέ το άκουσμα του επιθέτου μας δεν έφερε τόση χαρά. Στριμωχνόμαστε δέκα νοματαίοι σε ένα δωμάτιο, ανοίγει η εσωτερική πόρτα και μας σπρώχνουν ένα πυρέξ με ένα κοκκινισμένο πλάσμα με αφαιρετικό βλέμμα. Δέκα νοματαίοι κλαίμε από πάνω του, ακούγονται απανωτά κλικ φωτογραφικών μηχανών, κάτι λέει η νοσοκόμα, δεν την ακούει κανείς. Του ανοίγει το σεντόνι που είναι τυλιγμένο να το δούμε ολόκληρο, κι άλλο κλάμα, πόσο μικρό, πόσο όμορφο, κάτι μικρά δάχτυλα που κινούνται εξερευνητικά, για πρώτη φορά σε αυτό το κόσμο. Δεν υπάρχουν κλισέ φράσεις, δεν υπάρχει τίποτα το γλυκανάλατο. Είμαστε όλοι θεατές μιας αρχής, μιας ζωής στο ξεκίνημα της. Όλη η ομορφιά του κόσμου σε ένα πυρέξ.

–

Καθόμαστε στην αίθουσα αναμονής, άυπνοι, ταλαιπωρημένοι. Υποθέτω είναι όλοι πολύ κουρασμένοι, πολύ αγχωμένοι με το πώς θα πάνε τα πράγματα. Είναι τώρα μια βδομάδα που μετράμε τις δυνάμεις του, μετράμε τις δυνάμεις μας. Κάθε λίγο ανοίγει μια πόρτα, βγαίνει μια νοσοκόμα και κάποιος σηκώνεται να της μιλήσει μπας και καταφέρει να πάρει μια πληροφορία παραπάνω. Αυτοί οι Άγγλοι νοσοκόμοι είναι τόσο λακωνικοί που είναι τυραννικό. Ο φίλος μας είναι μέσα από κείνες τις πόρτες και δε ξέρουμε αν πονάει, αν θυμάται, αν φοβάται. Δεν είμαι εκεί, αλλά μόνο εκεί είμαι. Ξέρω τι γίνεται κάθε λεπτό, ξέρω τι κάνουν σε αυτήν την αίθουσα αναμονής. Εμείς έχουμε φτιάξει μια δικιά μας στην Αθήνα. Όταν μένω μόνη στο δωμάτιο, κάνω κάτι που μοιάζει με προσευχή. Σφίγγω τα χέρια μου και λέω με όλη μου τη δύναμη «Κράτα λίγο ακόμα, σε αγαπάμε καρδιά μου, μείνε μαζί μας». Στο σαλόνι, καθόμαστε γύρω από το τραπέζι, κλαίει πότε ο ένας πότε ο άλλος. Η Φου, μου λέει πως φαίνεται τόσο μικρός στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Μικραίνει για να φύγει. Ήρθε  η σειρά του. Πάω στο μπάνιο δήθεν για να πάρω χαρτί, πέφτω στα γόνατα, σφίγγω τα χέρια και τον χαιρετώ. «να φύγεις αν θες αγόρι μου, να φύγεις, θα σε αγαπάω για πάντα». Είμαστε όλοι θεατές ενός τέλους, μιας ζωής στο κρεσέντο. Όλη η δυστυχία του κόσμου στα πρόσωπα μας.

–

Να γεννιέσαι και να πεθαίνεις μέσα στις αγκαλιές αυτών που σε αγαπάνε. Εκεί βρίσκεται το νόημα. Να αγαπιέσαι και να αγαπάς. Στο τέλος και στην αρχή να είμαστε όλοι μαζί αυτοί που αγαπιόμαστε. Να κοιταχτούμε στα μάτια και να πούμε σ΄αγαπώ με όλη μας τη ψυχή. Τα πιο δυνατά σ΄αγαπώ, τα σ’αγαπώ που τελειώνουν την ανάσα, που γεμίζουν τα σώματα μας.  Η ομορφιά όλου του κόσμου βρίσκεται σε αυτά τα απελευθερωτικά πρώτα και τελευταία σ΄αγαπώ.  Βρίσκεται σε όλα αυτά τα σ΄αγαπώ που είπες σε όλους αυτούς που ερωτεύτηκες, στους καλύτερους σου φίλους, στη μάνα σου, στον πατέρα σου, στα αδέλφια σου. Στα σ΄αγαπω που λες μεθυσμένος σε όλους αυτούς που μοιράστηκες ως τώρα τη ζωή, σε αυτούς που νιώσατε πως μαζί θα τα καταφέρετε, σε αυτούς που γνώρισες σε μια πλατεία με χιλιάδες δακρυγόνα. Η ομορφιά όλου του κόσμου βρίσκεται στα βράδια που λες σ΄αγαπώ στο κρεβάτι λίγο πριν κοιμηθείς, στο σούρουπο σε ένα μπαλκόνι στις Κυκλάδες που τον κοιτάς ενώ διαβάζει το βιβλίο του και ξύνει τα μούσια του, στα σ’ αγαπώ σε κάθε γράμμα, σε κάθε ποστ-ιτ, σε κάθε ντι-εμ.  Η ομορφιά όλου του κόσμου είναι τα σ’ αγαπώ μας.

υ.γ. το κείμενο γράφτηκε για το τέταρτο τεύχος του μπαχάρ* με θέμα “ομορφιά”.

Την προηγούμενη εβδομάδα έπεσα πάνω σε αυτό το εκπληκτικό βίντεο, το οποίο έχει ήδη κάνει το γύρο του διαδικτύου. Δεν πρόλαβα να το ανεβάσω νωρίτερα, αλλά αν τυχόν δεν το έχετε ήδη δει, ετοιμαστείτε να εκπλαγείτε, να προβληματιστείτε, να συγκινηθείτε.

Έχει γίνει στα πλαίσια της καμπάνιας  Real Beauty της Dove, η οποία έχει έχει ξεκινήσει από το 2004 και έχει στόχο να εμπνεύσει τις γυναίκες να μάθουν να εκτιμούν την πραγματική τους ομορφιά.

Στο βίντεο κάποιες γυναίκες προσπαθούν να περιγράψουν το πρόσωπό τους σε έναν σκιτσογράφο/εκγληματολόγο  κι εκείνος χωρίς να τις αντικρίζει κάνει το σκίτσο τους από τις περιγραφές τους. Στη συνέχεια ο σκιτσογράφος κάνει για δεύτερη φορά το σκίτσο τους από την αρχή, καθοδηγούμενος αυτή τη φορά από τις περιγραφές κάποιου τρίτου.

Στο τέλος βλέπουμε δίπλα-δίπλα το σκίτσο στο οποίο η γυναίκα περιέγραφε μόνη της τον εαυτό της και το σκίτσο στο οποίο την περιέγραφε ο τρίτος.

Το “πείραμα” σε αφήνει να αναρωτιέσαι… Γιατί; Γιατί οι άνθρωποι έχουμε τόσο λανθασμένη εικόνα για τον εαυτό μας;
Γιατί δε μας αρέσει η εμφάνισή μας; Γιατί αφήνουμε τα “πρότυπα” εκεί έξω, να καταστρέφουν την αντίληψη της πραγματικής ομορφιάς;

“Θα πρέπει να είμαι πιο ευγνώμων για την πραγματική μου ομορφιά. Επηρεάζει τους φίλους που κάνουμε, τις δουλειές που διεκδικούμε, το πώς συμπεριφερόμαστε στα παιδιά μας. Επηρεάζει τα πάντα.”

“Ως γυναίκες περνάμε πολύ χρόνο να αναλύουμε και να προσπαθούμε να διορθώσουμε αυτά που δεν είναι ακριβώς όπως τα θέλουμε, ενώ θα έπρεπε να ξοδεύουμε περισσότερο χρόνο να εκτιμάμε αυτά που μας αρέσουν.” 

Είσαι πιο όμορφη από ό,τι νομίζεις. 

via

To Είσαι πιο όμορφη από ό,τι νομίζεις είναι ένα post από το blog Aspa Online.
Σας άρεσε αυτό το post; Γίνετε συνδρομητές στο newsletter και θα παίρνετε περισσότερα σαν αυτό μία φορά την εβδομάδα στο e-mail σας. Κλικ!

For almost every day last month Malaysian artist/architect Hong Yi (who often goes by the nickname Red) created a fun illustration made with common (and occasionally not so common) food. Her parameters were simple: the image had to be comprised entirely of food and the only backdrop could be a white plate. With that in mind Yi set out to create landscapes, animals, homages to pop culture, and even a multi-frame telling of the three little pigs. The project, which still appears to be ongoing, has been documented heavily around the web, but if you haven’t seen it all head over to her Facebook and read an interview on designboom. Photos will also be appearing on her Instagram at @redhongyi.