Winton Tostello

Επειδή μερικά από τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή ενός ανθρώπου ξεκινούν και τελειώνουν με το καλοκαίρι, για κάθε μέρα του Ιουλίου θυμόμαστε τις ταινίες που δεν ξεχάστηκαν με τον ερχομό του φθινοπώρου.

Recently came into repossession of a whole bunch of old crap of mine - parents selling the familial homestead led to the loft getting cleared out, and then just two weeks ago while in the UK I dug out more old crap from the London storage locker. In amidst all this memoradelic detritus, I came across unexpected evidence of a precocious  interest in pop music - a zygotic critical impulse, even. A

Μεταξύ μιας ευάλωτης ambient-rock πτυχής και ενός ατέρμονου παζλ συλλογισμών, εκκινεί η αύρα που εσώκλεισαν στο Spirit Of Eden οι Talk Talk.

Κάθε που καλείσαι να διηγηθείς μια μουσική ιστορία, “στύβεις” το νου ώστε να εντοπίσεις κάθε πιθανό κι απίθανο στοιχείο, το οποίο θα σχηματίσει την “εικόνα” που επιθυμείς να μοιραστείς. Σε περίπτωση που μια τέτοια απόπειρα αφορά τον αντίκτυπο των Talk Talk, η εν λόγω διαδικασία παρακάμπτεται, διότι αν έχεις εμβαθύνει στα ηχογραφήματά τους, οι γέφυρες ανάμεσα σε εκείνους και τον προσωπικό σου μικρόκοσμο χτίζονται σχεδόν αυτόματα.

Πασίδηλο της μεταστροφής των Talk Talk προς μια περισσότερο ιδιοσυγκρασιακή μορφοποίηση των εμπνεύσεών τους, το Spirit Of Eden εξαλείφει τις synth pop γραμμές των προκατόχων του, παρατάσσοντας απογυμνωμένο το φορτίο των τραγουδιών σε απέραντο art rock φόντο. Παρόλο που αξιοποιείται μια υπερπληθώρα οργάνων στη διαδικασία της ηχογράφησης, ο αισθαντικός μελοδραματισμός του τετραμελούς σχήματος (και των καταλυτικών συμμετεχόντων) θα φωλιάσει αραιά στις γωνιές του προκείμενου δίσκου, ικανοποιώντας τις απαιτήσεις για ενδοσκόπηση. Από το LP The Colour Of Spring, άλλωστε, το οποίο προηγήθηκε χρονικά, διαφάνηκε η επιδίωξή τους να αφήνουν το χρόνο να τρέχει καθώς θα επιδίδονται στις σφύζουσες από μειλίχια ευαισθησία καταθέσεις τους.

Ιδανικός εκφραστής της δημιουργικότητας των Mark Hollis (φωνή, κιθάρες, πληκτροφόρα, σύνθεση), Lee Harris (ντραμς), Paul Webb (μπάσο), και του τέταρτου ανεπίσημου ιθύνοντα Tim Friese-Greene (κιθάρες, πληκτροφόρα, σύνθεση), o ρομαντισμός, ο οποίος αρνείται πεισματικά να παράσχει ανεμικές κορυφώσεις και κρεσέντο. To Spirit Of Eden ηχεί 25 χρόνια τώρα σαν μια γκόσπελ ελεγεία-ωδή στις ανεκπλήρωτες προσδοκίες. Κι είτε ασπαστείς τις απόψεις που το θεωρούν προοίμιο της post rock τεχνοτροπίας – πλησίον του έτερου αριστουργήματός τους Laughing Stock που θα καταφθάσει το 1991 – είτε αρκεστείς στην ακρόασή του ως μια σπάνια δήλωση μουσικής και στιχουργικής αμεσότητας, θα επιστρέφεις ξανά και ξανά ώστε να αφουγκραστείς τις σιωπές του και τη διατάραξη αυτών. Σε κάθε στιγμιότυπο του άλμπουμ που αναπαριστά την αίσθηση μυσταγωγίας που εξέπεμπαν οι ηχογραφήσεις. Ενδεικτικές της συγκεκριμένης ατμόσφαιρας, οι συνθήκες κάτω απ’ τις οποίες αυτή επετεύχθη, με το στούντιο ορισμένες φορές να φωτίζεται εξ ολοκλήρου από κεριά και τον παράγοντα του χρόνου να αγνοείται.

Το λονδρέζικο συγκρότημα, θα ξετυλίξει το κουβάρι του τέταρτου ολοκληρωμένου του εγχειρήματος με απαρχή την σαρωτική σύζευξη εσωστρέφειας-εκδηλωτικότητας, στο δίδυμο των “Rainbow” και “Eden”. Το δεύτερο, δε, θα υπογραμμίσει τις καθηλωτικές ερμηνείες του Hollis, που δεν αποσπώνται στιγμή εξαιτίας ερεθισμάτων του περιβάλλοντος. Στο ρεφρέν του, ο Mark εξεγείρεται κραυγάζοντας “Everybody needs someone to live by/Everybody needs someone/Everybody needs someone to live by/ Rage on omnipotent”, πάνω σε παλλόμενες νότες εκκλησιαστικού οργάνου και ηλεκτρικής κιθάρας. Από εκεί κι έπειτα, θα μας πλημμυρίσουν με μια αλληλουχία αργόσυρτων άμπιεντ, τζαζ, ροκ και κλασικιζόντων σκιρτημάτων. Εν μέσω μιας συνθετικής διάρθρωσης, την οποία θα επιμεληθούν κρουστά, έγχορδα (μπάσο, μεξικάνικο μπάσο, κοντραμπάσο, πιάνο, αρμόνιο, όργανο, dobro, δωδεκάχορδη και εξάχορδη κιθάρα, βιολί), πνευστά (φυσαρμόνικα, τρομπέτα, κλαρινέτο, όμποε, μπασούν, κόρνο) και διάφορα αυτοσχέδια όργανα (τα shozygs) που κατασκεύασε από αντικείμενα οικιακής χρήσης ο Hugh Davies.

Δίχως να σταθεροποιείται ανά διαστήματα, η «ψυχή» των Talk Talk δεν χρειάζεται πειθώ για να σε προσεγγίσει. Ό,τι έχουν να σου πουν στο λένε κατάματα, κι ας αντανακλούν μονίμως συστολή. Συνεχίζοντας το ξεδίπλωμα του τράκλιστ, από τις μπλουζ σειρήνες του “Desire” που κλείνει την πρώτη πλευρά έως και τις τελευταίες αυλακώσεις του βινυλίου στον βραδυφλεγή σπαραγμό του “Wealth”, οι αριστοτεχνικοί παφλασμοί των κρουστών, τα ονειρικά φυσήματα των πνευστών, οι πρίμες σταλαγματιές και εξάρσεις στις κιθάρες, το εγκεφαλικό ψηλάφισμα των πλήκτρων, τα σποραδικά ψελλίσματα της φυσαρμόνικας και το συγκλονιστικό εκχύλισμα εκφραστικότητας στη χροιά του Hollis.

Βιωματική ως το μεδούλι, ρεαλιστικά εικονογραφημένη και δίχως ρηχά συναισθηματικές  αφηγήσεις, η μουσική των Talk Talk στέκει αγέρωχη πέρα απ’ τα σημεία των καιρών. Έχοντας πάνω της ένα άσπιλο πέπλο αλήθειας και ειλικρίνειας, που ανατρέπει πάγιες αντιλήψεις και αναιρεί στερεοτυπικούς κανόνες.

Curzon Cinemas, a London art-house film organization, has solicited Scott Walker to program a mini-season of its On Demand content. Walker has chosen ten of his favorite films to be made available in the coming months.

"Though this choice hardly represents a definitive list of my all time favourite films and is conditionally drawn from the Curzon’s embarrassingly impressive catalogue, it nevertheless contains some unmissable glories and current works that have impressed," Walker writes on the Curzon site.

His wide-ranging choices are  Michelangelo Frammartino's 2010 film Le Quattro Volte, Aki Kaurismäki's films Match Factory Girl from 1990 and Take Care of Your Scarf, Tatjana from 1994, Michael Haneke's 2009 film The White Ribbon, Theodoros Angelopoulos' 1975 film The Travelling Players, Kenji Mizoguchi's films The Story of the Last Chrysanthemum from 1939 and Utamaro and His Five Women from 1946, Claude Chabrol's 1995 film La Cérémonie, Paolo Sorrentino's 2008 film Il Divo, and Béla Tarr and Ágnes Hranizky's 2011 film The Turin Horse.

Read our recent interview with Walker here, and watch the new video for Bish Bosch cut "Epizootics!":

by Logan K. Young
Scott Walker has a new record. He's calling it Bish Bosch , and if you live in the U.K., you can get it on Monday. (Sorry, young Americans, y'all have to wait til Tuesday.) No matter which side of the road you drive on, though, everyone everywhere needs to hear Scott Walker's new record. ... Read More