Od specyficznego przygotowania lodu przed rozgrywką, przez cel szorowania lodu przed kamieniem, po nieintuicyjny i nie do końca zrozumiany sposób, w jaki skręca pokręcony kamień.
Dwuodcinkowa seria pokazuje, jak podświadomość steruje naszym życiem, od codziennych czynności do kluczowych decyzji np. wyboru partnera. Odpowiada ona podobno za 90% działań.
Jak często drapiecie się po głowie, słysząc utwór, który w świadomości mieszkańców naszej małej niebieskiej planety funkcjonuje już od kilkuset lat i co czujecie, gdy jedyne co potraficie o nim powiedzieć to to, że jest „fajny, no, rytmiczny taki”?
Major announcement coming! That much is clear, from this press release: on Monday at noon Eastern time, astronomers will “announce a major discovery.” No evidence from that page what the discovery actually is. But if you’re friends with a lot of cosmologists on Facebook/Twitter (or if you just read the Guardian), you’ve heard the rumor: the BICEP2 experiment has purportedly detected signs of gravitational waves in the polarization of the cosmic microwave background radiation. If it’s true (and the result holds up), it will be an enormously important clue about what happened at the very earliest moments of the Big Bang. Normally I wouldn’t be spreading rumors, but once it’s in the newspapers, I figure why not? And in the meantime we can think about what such a discovery would mean, regardless of what the announcement actually turns out to be (and whether the result holds up). See also Richard Easther, Résonaances, Sesh Nadathur, Philip Gibbs, Shaun Hotchkiss, and Peter Coles. At a slightly more technical level, Daniel Baumann has a slide-show review.
[Update: this follow-up post features the main result plots.]
Punchline: other than finding life on other planets or directly detecting dark matter, I can’t think of any other plausible near-term astrophysical discovery more important than this one for improving our understanding of the universe. It would be the biggest thing since dark energy. (And I might owe Max Tegmark $100 — at least, if Planck confirms the result. I will joyfully pay up.) Note that the big news here isn’t that gravitational waves exist — of course they do. The big news is that we have experimental evidence of something that was happening right when our universe was being born.
BICEP2 at the South Pole.
Cosmic inflation is actually a pretty simple idea. Very early on–we’re not sure exactly when, but plausibly 10-35 seconds or less after the Planck time–the universe went through a phase of accelerated expansion for some reason or another. There are many models for what could have caused such a phase; sorting them out is exactly what we’re trying to do here. The basic effect of this inflationary era is to smooth things out: stuff like density perturbations, spatial curvature, and unwanted relics just get diluted away. Then at some point–again, we aren’t sure when or why–this period ends, and the energy that was driving the accelerated expansion converts into ordinary matter and radiation, and the conventional Hot Big Bang story begins.
Except that quantum mechanics says that we can’t completely smooth things out. The Heisenberg uncertainty principle tells us that there will always be an irreducible minimum amount of jiggle in any quantum system, even when it’s in its lowest-energy (“vacuum”) state. In the context of inflation, that means that quantum fields that are relatively light (low mass) will exhibit fluctuations. (Gauge fields like photons are an exception, due to symmetries that we don’t need to go into right now.)
So inflation makes certain crude predictions, which have come true: the universe is roughly homogeneous, and the curvature of space is very small. But the perturbations on top of this basic smoothness provide more specific, quantitative information, and offer more tangible hope of learning more about the inflationary era (including whether inflation happened at all).
There are two types of perturbations we expect to see, based on two kinds of light quantum fields that fluctuated during inflation: the “inflaton” field itself, and the gravitational field. We don’t know what field it is that drove inflation, so we just call it the “inflaton” and try to determine its properties from observation. It’s the inflaton that eventually converts into matter and radiation, so the inflaton fluctuations produce fluctuations in the density of the early plasma (sometimes called “scalar” fluctuations). These are what we have already seen in the Cosmic Microwave Background (CMB), the leftover radiation from the Big Bang. Maps like this one from the Planck satellite show differences in temperature from point to point in the CMB, and it’s these small difference (about one part in 105) that grow into stars, galaxies and clusters as the universe expands.
Then, of course, there are quantum fluctuations in the gravitational field: gravitational waves, or “gravitons” if you prefer speaking quantum-mechanically (sometimes called “tensor” fluctuations in contrast with “scalar” density fluctuations). It was in the early 80′s, soon after inflation itself came along, that several groups pointed out this prediction: Rubakov, Sazhin, and Veryaskin; Fabbri and Pollock; and Abbott and Wise. [Update: As Alessandra Buonanno points out in the comments, the idea that gravitational waves could be generated by quantum fluctuations in an expanding universe was investigated earlier by L. Grishchuk, Sov. Phys. JETP 40, 409 (1975), and A. Starobinsky, JETP Lett. 30, 682 (1979). Grishchuk was before inflation was invented, so the resulting wavelengths would have been much shorter (and unobservable in the CMB), but it's the same underlying physics; Starobinsky actually had is own proto-inflationary model.] Just as an electromagnetic wave is an oscillation in the electric and magnetic fields that propagates at the speed of light, a gravitational wave is an oscillation in the gravitational field that propagates at the speed of light. We can detect electromagnetic waves because they would cause a charged particle to jiggle up and down; we could (in principle, though not yet in practice) detect gravitational waves because they alternately stretch things apart and then compress them together as they pass.
Gravitational waves from inflation are interesting for a couple of reasons. First, we know they should be there; gravitation certainly exists, and it’s a massless field. Second, there is a way to disentangle the gravitational waves from the density fluctuations, using the polarization of the CMB. This was noted in a flurry of papers from 1996 by different subsets of Seljak, Zaldarriaga, Kamionkowski, Kosowsky, and Stebbins: 1, 2, 3, 4, 5. Finally, how strong the gravitational waves are at different wavelengths reveals a great deal about the details of inflation — including one magic number, the energy density of the universe during the inflationary era.
Any kind of electromagnetic radiation, such as the microwaves we observe in the CMB, has a polarization. An electromagnetic wave is just a propagating ripple in the electric and magnetic fields, and we (somewhat arbitrarily) define the direction of polarization to be the direction in which the electric field is oscillating up and down. Of course when we observe many photons, the polarizations of each photon will often be pointing in random directions, giving a net effect that adds up nearly to zero. That’s the case in an ordinary incandescent bulb, and it’s almost the case for the CMB. But not quite. There is a tiny amount of residual polarization in the CMB, first discovered by the DASI telescope. (I helped organize the talk at the Cosmo-02 where the discovery of CMB polarization was announced. It was the Ph.D. thesis project for John Kovac, who is now on the faculty at Harvard and the PI on BICEP. I can brag that he took my cosmology class back in grad school.)
But there’s polarization, and there’s polarization. Even without any gravitational waves, the CMB would still be polarized, just due to the distortions brought about by ordinary density perturbations. That’s what DASI discovered. Happily, we can distinguish density-induced polarization (“scalar modes”) from gravitational-wave-induced polarization (“tensor modes”) by the shape of the polarization pattern on the sky.
A map of CMB polarization takes the form of little line segments on the sky — the direction of the net oscillation in the electric field. If you just have polarization at one point, that’s all the information available; but if you have a map of polarization over some area, you can decompose it into what are called E-modes and B-modes. (See this nice article from Sky & Telescope.) The difference is that B-modes have a net twist to them as you travel around in a circle. That sounds a little loosey-goosey, but there is a careful mathematical way of distinguishing between the two kinds.
Very roughly: density (scalar, inflaton) perturbations produce only E-mode polarization, whereas gravitational wave (tensor) perturbations produce B-mode polarization as well as E-modes. [Update: Thanks to asad and Daniel in comments for a correction here.] That’s why looking for the B-modes is such a big deal.
It’s also hard, for a number of reasons. When we said “very roughly,” we meant it — there are various effects other than gravity waves that can create B-modes, typically by taking some E-modes and messing with them. One such effect is gravitational lensing — the deflection of light by matter in between us and the CMB. Indeed, B-modes from lensing have already been detected twice, by the South Pole Telescope and by the PolarBEAR experiment.
But now the rumor is that the BICEP2 experiment has found a signature of honest-to-goodness B-modes from primordial gravitational waves. I won’t speculate about the details like the amplitude or the statistical significance, since we’ll find that out soon enough.
Let’s instead think just a little bit about what it would mean. Both density perturbations and gravitational-wave perturbations arise from quantum fluctuations generated during inflation, and the amount of perturbation depends on the energy scale E at which inflation happens, defined as the energy density to the 1/4 power. (I’m presuming here that inflation is the right story, but of course we don’t know that for sure.) But there’s a difference: for density perturbations, what actually fluctuates is some hypothetical inflaton field ϕ. That’s related to the energy density, but it’s not exactly the same thing; the actual density comes from the potential energy, V(ϕ). So measuring the density fluctuations (which we’ve done) doesn’t tell us the energy scale of inflation directly; it’s modulated by the unknown function V(ϕ). The flatter the potential, the larger the density perturbations. We can make educated guesses, which tend to put the energy scale E at around 1016 GeV (where a GeV is a billion electron volts, about the mass of the proton). That’s pretty darn close to the Planck scale of 1018 GeV, and basically equal to the scale of hypothetical grand unification, so you see why any empirical information we can get about physics at those scales is extremely interesting indeed.
Gravitational-wave perturbations are different. They are not modulated by some unknown potential; they are produced by inflation, and we observe them directly. In straightforward models of inflation, the amplitude of the gravitational waves is directly proportional to the inflationary energy scale. If this rumored measurement (and the inflationary interpretation) are correct, we would have data about a physical process just a bit below the Planck scale. Currently, our empirical knowledge of the early universe only stretches to about one second after the Big Bang, courtesy of primordial nucleosynthesis. Here we’re talking about pushing that to less than 10-35 seconds.
Now to get a bit quantitative. We can approximately describe a set of cosmological perturbations by two numbers: the overall amplitude A, and the “spectral index” or “tilt” n that tells you how the perturbations change from large wavelengths to shorter wavelengths. For the density perturbations, we have a fairly good handle on what these numbers are; the amplitude is about 10-5, and the spectral index is about 0.96. For historical reasons, density perturbations that are the same on all wavelengths are said to have nS = 1, while gravitational perturbations that are the same on all wavelengths are said to have nT = 0, where S is for “scalar” and T is for “tensor.” (I think it’s conceivable that the data are still compatible with nS = 1 rather than 0.96, but you really have to bend over backwards.) Finally, we often compare the gravitational-wave perturbations to the density perturbations by giving the ratio r = AT/AS of amplitudes (tensor divided by scalar).
Here are the best constraints as of Sunday March 16, 2014, from the Planck satellite. Horizontal axis is the tilt of the density perturbations, vertical axis is the ratio of gravitational-wave to density fluctuations. (Note that Planck hasn’t yet released polarization data, but even just the temperature fluctuations provide some constraints on the gravitational-wave amplitude.) The half-ellipse blobs at the bottom are the regions allowed by the data, and the various dots and lines are the predictions of different inflationary models.
So you see that pre-BICEP2, we’re quite comfortable with density perturbations that have a spectral index nS = 0.96 or so, and no tensor fluctuations at all (r = 0). From what I’m told, the only way BICEP should be able to get a really solid detection (five sigma) is if r is about 0.2. Which seems to be in a bit of tension with the limits plotted here (although admittedly they are only two-sigma error contours). But we don’t know yet, and there is a bit of room for slop; maybe the central value found by BICEP2 is around 0.2, but it’s consistent with 0.1, which would be perfectly fine.
What does it all mean? Most importantly, a gravitational-wave signal that big is … really big. It corresponds to an energy scale during inflation that is pretty darn high. It’s actually not so easy (although certainly possible) to come up with models that have such prominent gravitational waves. This goes back to something called the Lyth bound, after its discoverer David Lyth. The issue is that there is an interplay between the size of the density perturbations, the size of the gravitational-wave perturbations, and the total amount by which the inflaton field rolls during inflation. Very roughly, the amount of field rolling (in units of the Planck scale) is ten times the square root of r. So if r > 0.01, the inflaton ϕ rolled by more than the Planck scale during inflation. That’s not impossible — it’s just provocative. In string theory, for example, most candidates for the inflaton are periodic, with a period of about the Planck scale. [Update: at least, that's been the conventional wisdom in certain quarters. See comment by Eva below.] So large r is hard to get. And r=0.2 is large indeed.
There are loopholes, of course. An intriguing one is axionmonodromy inflation, which has been investigated by Eva Silverstein, Alexander Westphal, and Liam McAllister. Instead of having just one periodic field, they imagine multi-dimensional field spaces; then the inflaton can essentially wind around one direction several times before reaching the bottom of its potential, allowing for quite large effective field values.
More importantly than the prospects for any given model, however, this is great news for inflation itself. While it’s the starting point for much contemporary cosmological theorizing about the early universe, honest physicists are quick to admit that inflation has its conceptual problems. The prediction of gravitational waves is one of the strongest empirical handles we have on whether inflation actually happened, so if this result is announced like the rumors say (and it holds up) it will dramatically effect how we think about the earliest moments in the history of our universe. And if we succeed in measuring not only the amplitude of the gravitational waves but also their spectral index nT, there is a “consistency relation” that holds in simple models of inflation: r = -8nT. If that turns out to hold, it will be very hard indeed to deny that inflation happened. (Sadly, there are all sorts of non-simple models of inflation in which the consistency relation is violated, so if it doesn’t turn out to hold, we won’t really know one way or the other.)
There is always the possibility that a result is announced but it doesn’t hold up, of course. These are really hard measurements, with many ways to go wrong, even for experimenters as undoubtedly careful as the BICEP folks are. When the announcement is made, look not only for the claimed statistical significance, but also (as Eiichiro Komatsu has emphasized) for its robustness — does it show up in multiple frequencies (of radiation), as well as at multiple scales on the sky? Happily there are many competing experiments that will move very quickly to tell us whether this is on the right track. Science!
Na początku zamieszczam wiersz/poemat, którego autorką jest Teresa Pulsatilla.
. Słowiańszczyzna
.
Kochani chcę przedstawić Słowiański Świat tak brutalnie odebrany nam na tyle lat to nasi przodkowie uosobienie sił i ducha natury Bogowie Swarogu Swarożycu ogromne Słońce przy małym Księżycu (po rumuńsku Swarożyc to wysuszony przez Słońce miłością gorejące) Bogu ognia i kowalu boski oddal od nas wszystkie smutki wszystkie troski już nie spoczywasz w bezimiennej mogile tyle serc odkryło cię tyle pod prasłowiańskim dębem zapomniany nasz słowiański świat jest ciągle odgruzowywany z pamięci katolików wymazywany nie na nowo jesteś przypominany Sołnka dziewczyna ciebie kochająca w wyniku tej miłości słonecznikiem się stająca zamieniona w kwiat od iluż to już lat i te wszystkie słoneczniki wpatrzone w ciebie przyciągają nas w Słowiański Świat odkrywając siebie opisany posąg Swarożyca co w nim nas zachwyca na piersiach godło narodowe przedstawia czarną tura głowę na głowie z rozpostartymi skrzydłami ptak w lewej ręce topór ot tak światynia w Radogoszczy przez „rzymską szubienicę „unicestwiona na tyle lat z pamięci naszej wywalona ale teraz przyszedł czas Bogowie Słowiańscy w sercach mas tak dotyczy to was wszystkich Słowian nas i was do Bogów naszych powracamy i wyrzucić ich z serc po przypomnieniu nie damy bóg katolików mściwy i zazdrosny wynoś się od nas dajemy ci czas do wiosny teraz do innych naszych Bogów wrócimy troszeczkę ich przybliżymy Perun ten co uderza pioruny wysłać gdzie potrzeba zamierza w dębie mieszka świętym i jest obrońcą ludzkości niepojętym Mokosz patronka kobieca w przędzeniu i tkactwie oświeca o wodę strumienie rzeki deszcz się troszczyła i wspaniałą Boginią Matką jest i była Rodzenice parami występowały przy każdym narodzeniu bywały boginie płodności i witamy naszych małych gości Lasowik duch lasu troszczący się o jelenie wilki zające zawczasu nie ma cienia i przy nim droga w lesie do zgubienia plątać drogę lubi ale nie krzywdzi i się tym nie chlubi Wodnik król wodny w sprawach żeglarstwa i rybactwa niezawodny mógł formę ryby przybierać ofiary od żeglarzy i rybaków odbierać a jego poddane piękne kobiety to duchy przedwcześnie zmarłych dziewcząt niestety Rusałki w kwiaty przystrojone nie przez chłopców wabione ale one wabić ich lubiły i w łaskotaniu nieprzejednane były nasi słowiańscy przodkowie każdy ci to powie w zgodzie z Naturą żyli i wzorem dla innych zawsze byli teraz do wątku natury wracamy drzewa w pamięci Słowian przypominamy dąb dla Słowian najważniejszy taki dorodny mocarny najbujniejszy męska moc w każdy dzień i każdą noc jaka w nim majestatyczna siła która jest będzie i była niezłomny przez wieki zawsze bliski nigdy daleki trwał trwa i trwał będzie przez lata wycinany niszczony wszędzie ale nadal potężny jest dla Słowian najlepszy the best stare dęby mają słowiańskie imiona nikt ich nie pokonał i nigdy nie pokonał lipa drzewo płodności symbol kobiet kobiecości jarzębina złe moce odstraszała odrodzenie się życia po zimie symbolizowała brzoza miała odżywczą moc pijąc sok czy rano czy w dzień czy w noc a kołek osikowy zadać śmierć wilkołakom i wampirom był gotowy życie Słowian zgodne z naturą jakie szczęśliwe jakie z kulturą narodziny czyli dziecka przywitanie do Bogów o pomyślność zwracanie popiołem z ogniska dziecka posypywanie z opiekuńczymi duszkami zaznajamianie później Słońcu dziecka pokazywanie imienia nadawanie warkocze dziewczynkom zaplatanie głowy wiankiem dekorowanie w pannę ją przekształcanie chłopcom włosów postrzyganie do wspólnoty dorosłych wprowadzanie mądre dzieci wychowanie w gajach młodych zaślubianie świętowanie przesileń świętowanie palenie ognisk radość pląsanie śmiech tańczenie śpiewanie w równowadze bywanie zwyczajów i obrzędów przypominanie prawdy wysławianie szanowanie wzajemne szanowanie czy podoba się Słowiański Świat jeśli tak to wejdźmy w niego na wiele lat bo dość już upokorzeń dość cierpienia nie potrzebujemy krzyża i czyjegoś zbawienia ta okrutna religia tożsamość nam zabrała zniewala teraz zawsze zniewalała ale dość powiedzieć teraz trzeba ja potrzebuję na ziemi nieba w równowadze Przyroda ty i ja i mamy cudowny Słowiański Świat na sto dwa.
.
—
.
.
Któż z nas nie zna legendy o Lechu Czechu i Rusie. Występuje ona w wielu wersjach. Znajdziemy ją już w średniowiecznej „Kronice wielkopolskiej” napisanej przez anonimowego łacinnika-jahwistę. Oto jej fragmenty:
„Z tych więc Panończyków pochodzili trzej bracia, synowie Pana, władcy Panończyków, z których pierworodny miał imię Lech, drugi Rus, trzeci Czech. I ci trzej wydawszy potomstwo z siebie i ze swego rodu, posiadali trzy królestwa: Lechitów, Rusinów i Czechów”.
„Gdy zaś (Lech) ze swoim potomstwem wędrował przez rozległe lasy, gdzie teraz istnieje królestwo polskie, przybywszy wreszcie do pewnego uroczego miejsca, gdzie były bardzo żyzne pola, wielka obfitość ryb i dzikiego zwierza, tamże rozbił swe namioty. A pragnąc tam zbudować pierwsze mieszkanie, aby zapewnić schronienie sobie i swoim rzekł „Zbudujmy gniazdo”! Stąd i owa miejscowość aż do dzisiaj zwie się Gniezno, to jest „budowanie gniazda”.
Wywodzenie Lecha, Czecha i Rusa z Panonii, prowincji rzymskiej jest raczej absurdem. Słowianie na nasze obecne tereny przywędrowali wiele tysiący lat temu. Odkrycia genetyków podważyły bzdurne wymysły archeologów: „- Raczej skłanialibyśmy się ku autochtonizmowi Słowian, ale zastrzegając mocno, że cechy genetyczne wcale nie muszą być tożsame z charakterystyką kulturową właściwą dla tych populacji – mówi prof. Grzybowski w „Naukowym zawrocie głowy”. Badania trwały prawie 10 lat. Naukowcy przebadali materiał genetyczny pobrany od 2,5 tys. osób z różnych populacji narodów słowiańskich. Okazało się, że przodkowie niektórych z nich żyli w Europie już w epoce brązu – czyli 4 tysiące lat temu, a może nawet już w Neolicie, siedem tysięcy lat temu.” http://www.polskieradio.pl/7/179/Artykul/823726,Slowianie-byli-tu-zawsze-Archeolodzy-w-szoku
Słowianie przybyli na tereny Słowiańszczyzny wiele tysiącleci temu. Szli powoli za cofającym się lodowcem. Tereny, na które napływali były prawie bezludne – i stały się ojczyzną/ojcowizną Słowian. Tysiąclecia później pojawiały się tutaj obce, niesłowiańskie ludy, ale one przychodziły i odchodziły. A Słowianie trwali na ich ziemiach. Być może z Panonii przywędrowały nad Wisłę jakieś małe grupki Słowian – ale nie były one „pionierami”. Gdyż nad Wisłą już od tysiącleci żył słowiański lud.
.
.
A to już współczesna wersja, jedna z wielu, tej samej legendy: „Przed wiekami, gdy ziemie między dwiema pięknymi rzekami Wisłą i Odrą pokrywały nieprzebyte bory, w których łatwiej było spotkać tura czy niedźwiedzia niż myśliwego, w poszukiwaniu nowego miejsca osiedlenia przywędrowały tu plemiona słowiańskie. Na ich czele jechali trzej rodzeni bracia: pogodny, płowowłosy Lech, bystry i ruchliwy Czech oraz milczący Rus. Po długiej wędrówce puszcza przerzedziła się i oczom wędrowców ukazała się piękna kraina poprzecinana pagórkami i jeziorami, w których odbijał się błękit nieba. Niezwykły widok zachwycił braci, szczególnie zaś ujął serce Lecha. Na jednym z pagórków bracia dostrzegli ogromny, rozłożysty dąb, a na nim swoje gniazdo zbudował biały orzeł. Ten piękny ptak, na widok zbliżających się ludzi, rozpostarł skrzydła i wzbił się w powietrze. Rus pochwycił za łuk, jednak Lech powstrzymał go, gdyż uznał to za znak, by tu osiąść na stałe i założyć swój gród.
Biały orzeł, którego widział na tle zachodzącego purpurą słońca, obrał sobie Lech za godło państwa, zaś gród, który zbudował w tym miejscu, nazwał Gniezdnem. I tak na wiele wieków biały orzeł na czerwonym polu łopoczący na chorągwiach prowadził polskich rycerzy, a później żołnierzy do walki o chwałę lub wolność naszej ojczyzny. Pozostał także gród gnieźnieński, w którym jako w pierwszej stolicy Polski zamieszkiwali nasi pierwsi książęta i królowie.
Tu rozstali się bracia. Czech wyruszył na południe, zaś Rus na wschód i tam założyli swoje państwa, które od ich imion nazwano Czechami i Rusią. Zaś Polaków nasi sąsiedzi przez długie lata nazywali Lechitami, widząc w nas zapewne potomków legendarnego Lecha.” http://www.sredniawies.pl/czulnia2/legenda2.htm
Proszę zwrócić uwagę na to, że w tej wersji legendy Rus przedstawiany jest w nienajlepszym świetle jako milczek chcący z łuku ustrzelić pięknego orła (bezmyślne, prymitywne zabijanie zwierząt). Jak widać wpajana w nas rusofobia znajduje odbicie nawet w tworzonych współcześnie wersjach starych legend. Niemniej legenda ta przekazuje nam inne, ważne dla nas przesłanie – kiedyś, dawno dawno temu wszyscy Słowianie byli jedną rodziną, byli braćmi. Ale – na nieszczęście dla nas – bracia oddzielili się od siebie, utworzyli oddzielne królestwa, które – jak wiemy z historii – później toczyły bratobójcze wojny pomiędzy sobą. Potomkowie legendarnych Lecha Czecha i Rusa zapomnieli, że są braćmi, rodziną – i nawzajem zwalczali się i zabijali.
Apogeum nienawiści pomiędzy potomkami Lecha i Rusa obserwujemy współcześnie (potomkowie Rusa to Rusini/Ukraińcy, Białorusini – i Rosjanie). Kilkadziesiąt lat temu Rusini/Ukraińcy zaślepieni szowinizmem narodowym masowo i okrutnie mordowali Polaków/Lechitów podczas ostatniej wojny. W ich szowinistycznym zaślepieniu mordowali także – i to tysiącami – tych Ukraińców, którzy braci Polaków/Lechitów mordować nie chcieli, bądź nawet pomagali im uciec przed banderowcami. A obecnie katolicy (nie wszyscy) i szowiniści polscy - potomkowie Lechitów (lub ci co ich udają) – domagają się „polskiego Lwowa”. Prawosławni szowiniści Ukraińcy natomiast żądają „ukraińskiego Przemyśla”. Bracia walczą ze sobą nie zauważając, że nad ich głowami wisi katowski miecz globalnej sitwy. Która wszystkich ich chce zakuć w kajdany. Ponadto miliony Polaków/Lechitów (lub przebierańców) i Rusini/Ukraińcy/banderowcy zieją nienawiścią do Rusi/Rosji. Która jest w stanie ochronić ich przed katowskim mieczem globalnej sitwy banksterów. Niestety Polacy/Lechici i Rusini/Ukraińcy tego nie dostrzegają w ich nienawiści i zaślepieniu.
Są i tacy Polacy/Lechici (a może tylko takich udają) którzy mówią:
A przecież równie dobrze Rusini/Ukraińcy mogliby powiedzieć:
„Tak naprawdę Polacy są Rusinami, którzy kiedyś zostali uchrześcijanieni w katolicyzmie. Ich język jest gwarą “ruskiego/ukraińskiego”. Nigdy się go nie uczyliśmy a przecież doskonale go rozumiemy.”
To drugie stwierdzenie byłoby nawet bardziej prawomocne z racji tego, że nazwa Ruś (kijowska) istniała już w X wieku. I nazwa Rusini. A nazwy Polska – Polacy są znacznie późniejsze. W czasach gdy Ruś już istniała Polski jeszcze nie było – było państwo Piastów, którego kolebką było plemię Polan – ale jeszcze nie Polaków.
Skąd biorą się te niezdrowe, wręcz szkodliwe podziały w słowiańskiej rodzinie? Otóż główną ich przyczyną jest stawianie ponad tożsamością słowiańską tożsamości „narodowej”. Która rozbija jedność Słowiańszczyzny, dzieli słowiańskich braci i stawia pomiędzy nimi granice i bariery.
W odniesieniu do Polaków/Lechitów – potomków Lecha – pamiętać należy nie tylko o tym, że polskość jest tylko fragmentem żywiołu słowiańskiego. Przede wszystkim należy pamiętać o tym, że odrywanie polskości od tożsamości słowiańskiej i zastępowanie tejże tożsamości słowiańskiej nadjordańską dżumą – żydo-katolicyzmem – czyni taką „polskość” boazerią Watykanu. Ładną, polakierowaną – ale martwą. A my mamy być żywym słowiańskim drzewem. A nie boazerią w papieskiej kaplicy.
Nie zapominajmy i o tym, że żywioł słowiański to nie tylko Lechici, Czesi i Rusini. Ironia losu sprawiła, że ci nasi bracia, którzy najdłużej walczyli z buldożerem jahwizmu, najdłużej mu się opierali, odeszli w niepamięć. Nie uchronili (z małymi wyjątkami) nawet ich słowiańskiego języka. Zostali zgermanizowani. Choć z drugiej strony – cóż z tego, że nam naszego słowiańskiego języka nie odebrano, skoro miliony Słowian plugawi go czcząc w nim i modląc się w nim do bożków i idoli prześladowcy i zabójcy Słowiańszczyzny – żydo-chrześcijaństwa.
Dopiero po śmierci Bolesława II żydo-katolicyzm został naszym przodkom ponownie narzucony. Siłą, ogniem i mieczem. Na Rusi zaś wielokrotnie dochodziło do buntów ludności przeciwko nadjordańskiej dżumie – w Suzdalu, w Nowogrodzie i ziemi rostowskiej, w Białooziersku, Połocku i Kijowie. Podczas buntu w Nowogrodzie w 1071 roku po stronie jahwizmu opowiedział się tylko książę Gleb z drużyną. Mieszkańcy stanęli po stronie wołchwa stojącego na czele buntu. A w 1227 w Nowogrodzie czterech wołchwów spalono na stosie (tak, tak – prawosławie też znało stosy).
Inne losy spotkały Połabie. Wieleci broniąc pogaństwa w roku 1056 rozgromili ponad 30-tysięczną armię saską pod Przecławą. Radogoszcz/Retrę buldożer jahwizmu napadł zimą 1067/68 niszcząc świątynię Swarożyca-Radogosta. W roku 1125 całkowicie zniszczono Radogoszcz/Retrę. Mściwa nadjordańska dżuma do tego stopnia zniszczyła gród i świątynię, że do dzisiaj nie odnaleziono ich śladów. Obodryci pod wodzą Niklota obronili ich ziemie – i pogaństwo – podczas najazdu chrześcijańskiej dziczy w ramach tzw. „krucjaty połabskiej” (1147 rok). Sam Niklot zginął podstępnie zamordowany w roku 1160. Odszedł do Nawii jako ostatni pogański książę Obodrytów. http://opolczykpl.wordpress.com/2012/08/06/bohaterowie-slowianszczyzny-niklot/
A Arkona – ostatni bastion zachodniej Słowiańszczyzny padła w czerwcu 1168 roku – po czterotygodniowym oblężeniu. Jahwistyczna dzicz splądrowała gród i świątynię, spaliła ją paląc także posąg Świętowita. A święty kamień wmurowała w ścianę własnego jahwistycznego kościoła (kiedyś go odbierzemy). http://opolczykpl.wordpress.com/2012/06/10/12-czerwca-slowianski-dzien-pamieci-o-arkonie/
.
Dlaczego Słowiańszczyzna, broniąca się przez co najmniej pół tysiąclecia ostatecznie upadła pod naporem jahwizmu? Powód był jeden – bracia Słowianie zostali skłóceni i zamiast wspólnie stawiać czoła wspólnemu wrogowi zaczęli walczyć pomiędzy sobą. Ponadto znalazła się wśród nich garstka renegatów skuszonych autorytarną władzą i panowaniem dziedzicznym. Zapomnieli o słowiańskiej równości, braterstwie i solidarności. Zdradzili tradycję i Wiarę/Wiedzę przodków. Ale choć zostali autokratycznymi władcami, byli niewolnikami nadjordańskiej dżumy.
Dzisiaj nadal Słowiańszczyzna jest skłócona. Są wśród nas tacy, którzy jak wściekłe psy ujadają na innych Słowian, zwłaszcza na Rosjan i na Rosję. Nie dostrzegają, że tylko wspólnie jesteśmy w stanie obronić się przed globalną sitwą. Wolą przyłączyć się do zgrai kundli, które posłusznie, na smyczy Rothschilda, Rockefellera & reszty tej sitwy ujadają, wyją, szczekają, warczą i szczerzą kły na Rosję. Bo nie chce ona dać założyć sobie banksterskiego kagańca i obroży na szyję.
W Rogalinie nad Wartą rosną od wieków prastare słowiańskie dęby – Lech Czech i Rus.
.
.
Te prastare drzewa stawiały już wielokrotnie czoło burzom i wichurom. Szarpały je wiatry, paliło Słońce – a one niezłomnie stojąc/rosnąc obok siebie stawiały czoła żywiołom – wichrom, piorunom, suszom i ulewom. Do dzisiaj są domem i schronieniem dla ptaków, owadów; do dzisiaj jesienią sypią ich darami – owocami – żołędziami. Którymi dawno dawno temu odżywiały się nie tylko wiewiórki czy dziki – także nasi przodkowie znali ich smak.
Przypatrzmy się tym dębom – Lechowi, Czechowi i Rusowi – jak rosnąc obok siebie stawiają wspólnie czoła przeciwnościom losu.
.
.
Bądźmy i my, Słowianie, potomkowie Lecha, Czecha i Rusa jak te dęby – stójmy wspólnie razem obok siebie, w jednym rzędzie. A wtedy żadna zawierucha nas nie zmoże. Także i ta banksterska nie powali nas na ziemię…
Gaworzę sobie od paru dni z pewnym kolesiem o dźwięcznie brzmiącym imieniu "Friedrich". No więc cały ten Herr Friedrich krąży jak pijany struś naokoło tematu "Kijów v. Krym", pragnąc z całej duszy przekonać mnie, że na Majdanie nie zwyciężyli faszyści, że w Rydze dwa dni temu to nie był pochód "legionistów SS", ależ skąd..., że Turczynow to Słowianin z dziada pradziada, że jedynym nazizmem - faszyzmem jest kościół katolicki ze stolicą kaligulową w Watykanie, wszak zdjęcia są, notatki są - fakty gołe i wesołe, ino im nieco zimno.
Ja to wszystko wiem, Herr Friedrich, ja kapuję, Ok, zgadzam się... Watykan to banda zwyrodnialców seksualnych, wiem to nie od dziś. Ale jaki to ma związek z tym, kto dorwał się do władzy w Kijowie? I dlaczego pewien Ryży tak zapamiętale "telepatycznym" szyfrem dedukuje myśli Frau Merkel? Chcemy wojny, chcemy wojny!!! - zdają się krzyczeć wszystkie pl-języczne nośniki przekazu. Musimy, musimy, bo jak nie ... to się udusimy! A kto Wam broni? Ruszajcie z buta, żuczki-warszawsko-gdańskie na Królewiec! No już, niech się za Wami kurzy, pokażcie światu, jacy to z Was Ułani Batorscy! ;D
Sama nie wiem dlaczego nie zablokowałam tego Herr Friedricha. Co ja w nim widzę? Przecież to Germaniec... Po co z takim w ogóle przepalać swoje neurony? Przecież my dwoje - dwa bieguny, choćby obwody poszły z dymem, każde z Nas pozostanie na swym miejscu. A ja mam naturę przekorną. Cały świat uklęknie i uderzy czołem... A ja jedna wypnę goły zadek. Bo taki mam kaprys, bo nie potrafię - od dziecka mi to powtarzają - iść w równym szeregu. Mam taki defekt w sobie, że zawsze muszę "na odwrót", sorry, to silniejsze ode mnie. I nie działa na mnie "chemia" z nieba, sorry Herr Ryży, nie działa na mnie wasza agitacja, sorry. Nie działają na mnie nawet wasze czułe słówka i próby podejścia, wywiady, to że co rusz moje konto na gmailu odblokowuje się samo w cudowny sposób. Nie działają na mnie slogany na afiszach, święte - arcy - mądre słowa w pismach, ani broszurki podrzucane do mojej skrzynki. Nie działają na mnie brodacze wokół, ani mruganie łokiem z promienną aureolą. Ba! Jestem na tyle perfidna, że chociaż, co się obejrzę słyszę swoje imię - ależ ono się stało popularne ostatnimi czasy, co jest? O_o - i natykam się na zawoalowane symbole, to tu, to siam, używam ich równie perfidnie jak Wy, wcale im nie oddając swojej duszy. Moja kuźwa jest, nic więcej w tej szacie graficznej nie mam, a więc będę bronić: Bo jest moja, zrozumiano? I do kogo ja to mówię... : / A tak w ogóle... Nie znoszę swojego imienia... Co z tego, że pape dał mi je na cześć her majesty Barbry, skoro imię to jedynie znacznik, to epitet, kumacie? = Obca, Cudzoziemka, Barbarzynka, Człek wierzący w obcych bogów! Stale na bakier z wszystkimi, nie pasująca nigdzie, poza nawiasem. :( Oto cała ja - i Herr Friedrich razem z bandą brodaczy i pałeczkożercami dziwią się, że tnę ich pod włos? Dziwią się, że skoro sikam po przekątnej także po Czarnej Mafii, to jakim cudem przy tym wciąż jestem "uduchowiona"? You still don't get it, don't ya? - to ten Czas. Czas gdy "obieramy" stronę. A co jeśli nie chcę wybierać strony?
A czego się spodziewacie? - myślę sobie. Tak mnie zaprogramowano. Mam stać "pośrodku", mam to wszystko widzieć, co robicie i jak pewnego dnia - moja sprawa "kiedy", who knows if nobody knows? - wszystko to złoży się jak domek z kart. Będę tam, zobaczę, zapiszę i przechowam... w pamięci. Taka moja karma! Będę - znowu - Sama!
Ale nie ja jedna jestem 22'ką, panie Ryży for example. Nie ja jedna wiem, co znaczy 11 - i 21. Nie ja jedna wyglądam 7'ki jak zbawienia. Nie ja jedna śnię po nocach o Astrei*, zaginionej gwieździe. Pokarano mnie czymś, co najprościej nazwać "kasandrycznym widzeniem", ale bez patosu, spoko-łoko, bez przekonywania. Zwisa mi i dynda, co sobie ludzie pomyślą... Kiedy przymus od środka każe pisać na przekór, jak nikt wiem co znaczy walczyć o "wolny wybór".
Próbowałam walczyć nawet z Nim, z tym, który przychodzi wraz ze snami. Słowo, zachlałam się wiele razy - ale nie polecam takiej terapii - ażeby odpędzić tę przebrzydłą zmorę, bez której żyć nie mogę, ale Ona/On nadal siedzi w mojej podświadomości i zawsze domaga się "przekazywania". A kiedy ja się odeń odcinam, np. tak jak ostatnio, kasując z blogów własne słowa - które "byłam zmuszona pisać", czy połykając silne nasenne, co by nie śnić po nocach i za dnia, to pape podziałał na mnie jak "przekaźnik", przez co nieomal nie przegryzłam sobie żył. W takim wypadku nurkowanie okazuje się jak znalazł. Zamykam oczy, otwieram duszę, wszystkie kanały... I płynę pod prąd. Nie zrozumie tego nikt, kto nie walczy w sobie z dwoma smokami.
Jeden - ten spod egidy Raka, pragnie dobra, sprawiedliwości, piękna, szlachetności, idei - za którą warto umrzeć. Myślę, że to Ona, Smoczyca. Jest jak woda, która opływa moje ciało. Jest mną - choć nie posiada płci. Drugi smok - to Wodnik. To On - mój Przewodnik. Jest mną poprzez mój świadomy i nieświadomy umysł. To On mnie instruuje, to On pokazuje, to On każe krzyczeć, kiedy Inni zamykają usta i nie chcą słyszeć. Staje w rozkroku nade mną i widzę jak na przestrzał, swoją małość; że nie ma sensu uciekać, szarpać się, że i tak ... gdziekolwiek bym nie była, i tak mnie znajdzie.
A może to przez to, że nawet najciemniejszą nocą, stoi w rogu mojego pokoju i obserwuje mnie uważnie? (Dziś przed świtem znów to zrobił. Poderwałam się na łóżku, wpatrując w okno, po prawej stronie, widząc jego zarys. Mówił coś do mnie a ja - na w pół jeszcze śpiąc - odpowiadałam) - czy to się kiedyś skończy? Cień ciemniejszy niż noc, czuję jak mnie uspokaja, bym spała dalej. I jak tu z taką łachudrą walczyć? Był przy mnie od dzieciństwa. Teraz pamiętam. Wreszcie sobie przypomniałam brakujące cegiełki mojej młodości, sprzed feralnej jazdy na rowerze wokół zaklętych w kamieniu Trzech Sióstr, które skradły mi pamięć.
Mój mózg jest jak kostka Rubika. Powoli ułożę ją całość, trust me! Pamiętam, jak mając 3-4 latka... o_O kurczątko, że ja to pamiętam ... idąc za rączkę do świątyni (żeby tam dotrzeć wpierw musieliśmy pójść na tramwaj i jadąc po wzgórku, poprzez zawieszony nad torami kolejowymi wiadukt, tuż nad domem tej starej babci Jadzi, o którym pisałam nie raz), po raz pierwszy znalazł się przy mnie a potem podczas jakiejś mszy - pape chodził nań, bo w sumie dlań nigdy nie miało znaczenia "gdzie się człowiek modli, jeśli się modli" - kiedy wszyscy śpiewali smętne pieśni, widziałam cienie wychodzące ze ścian, zza figur, zza ambony, dziwne, maleńkie duszki-dymki, jaką ja miałam wyobraźnię ... Ach! I teraz nagle wiem, że to był On - od zawsze.
Z Nim nie potrafię walczyć, nie mam sił, bo to tak, jakbym walczyła z częścią samej siebie. Emu wie najlepiej. Myślę, że wiedzą o tym także inni. Nie tylko Wy, którzy czytacie od czasu do czasu moją radosną twórczość. Czuję "spojrzenia", nie żebym nie była ich świadoma. Jestem. Ale w przeciwieństwie do Niego, który zna mnie od środka, spojrzenia innych*, spływają po mnie jak woda. To naprawdę jest bez znaczenia, co o mnie myślą inni*. Wy też nie powinniście przejmować się opiniami na swój temat. Ludzie tak rzadko poświęcają nam choćby jedną myśl - światem rządzi egoizm do szpiku kości - że przy skali 1: 1 000 000, liczy się tylko to, co Wy widzicie w lustrze (tym prawdziwym i zwierciadle duszy) rano.
Ostatnio przygniótł mnie stu-tonowy głaz, że bez sensu jest moje zamartwianie się, skoro i tak niczego nie mogę zmienić. Chciałam więc uciec od snów, od słów dobiegających z otchłani eonów, zanegować to co wiem, czego nie wiem, czego pragnę ... nawet. Ale skończyło się to niemal tragicznie. Przyszła migrena. Ból nie do zniesienia. Krew na poduszce - normalka, ale z porów skóry? To coś nowegoo_O Miałam wrażenie, że mi zęby wyskoczą z wrażenia. Połknęłam najsilniejszy przeciwbólowy i zaległam jak warzywo. I przyśnił mi się sen, w którym Przewodnik - tym razem z twarzą Emu (jako że wcześniej wyzwałam go od najgorszych, tego sennego druha znaczy się, podważyłam jego wiarygodność, uznając wyłącznie za objaw moich zwichrowanych hormonów), pewnie aby mnie uspokoić, przekupić, whatever ... porwał mnie z dachu budynku niczym wielki ptak, na który zagonił mnie spanikowany tłum - przed czym uciekali? Mnie tak gonili? No frakkin' way!. I zabrał wysoko, daleko, czułam powiew słonego wiatru na twarzy, pustkowia w dole, dziwne lokum-grotę i wychodzący zeń widok na bezmiar. Jego oddech na moim policzku, ciepło i spokój. A gdy tam się schroniliśmy, ja i mój uskrzydlony kompan, niebo przecięła żyleta. Spadający jak pocisk biały obiekt - patrzyłam nań jak urzeczona-obojętnie? A potem wstrząs ziemi, niczym uderzenie pięści rozsierdzonego Absolutu (what the frakk' R ya doing with this piece of rock?!) kiedy spadł jak gwiazda i rozbłysk tak oślepiający, że na moment wszystko wokół zrobiło się białe. Tylko jakie to ma znaczenie ... po czasie? Ptaszek zaginął anyway i cokolwiek się z nim stało, nie moja sprawa, nie moja broszka, niech się pan P. martwi i sympatycy kaczki po pekińsku. o_O
Ale tamten sen był jak prztyczek w nos. Był tak wyrazisty... A ja przecież powiedziałam na głos i zaparłam się w duchu - Nie i już! Już nie wierzę w swoje sny! To iluzja, to się nie dzieje naprawdę! I jeb! - pardon. Ptaszek zaginął, if u know what I mean? A w dodatku ten Jego obraz. Nigdy dotąd nie pokazał mi się w prawdziwej postaci. Zawsze był sylwetką ze snu, której twarz, zamazana w świetlistej chmurze, była czymś równie odległym, jak kraniec naszej galaktyki. Na Minosie poruszam kwestię "wędrówki dusz" a tam także - znalazłam - słowo klucz "Przewodnik". To ciekawe, bo ja sama nazwałam Go tak, kiedy w tylu snach w przeszłości, za rękę wyprowadzał mnie z ginącego miasta, cywilizacji. Raz jeden - kiedyś - zdawało mi się, że ujrzałam jego twarz, ale widok ten był tak dziwny, że wyparłam go. Zobaczyłam bowiem twarz ni to męską, ni to żeńską, sama nie wiem. Ale przecież ostatnio pokazał mi się z twarzą Emu a Emu nie śnił tego snu jak ja, wie tyle, co mu opiszę. Dostałam bolesną nauczkę, ze zwieszonym nosem przyznaję się do błędu. Byłam głupia wierząc, że można uciec przed przeznaczeniem, że mogę wyłączyć to, co mi dano, tak jak gasi się światło. I co z tego, że lepiej widzę po ciemku niż za dnia, bo blask gwiazd jest łagodniejszy... Może dlatego niektóre znikają a inne zdają się bliższe? If u know what I mean too ;]-
Pora więc zakasać rękawy i opowiedzieć Wam to, co przemilczałam. Na swe usprawiedliwienie powiem tylko tyle, że odtąd nie zmilczę już żadnego snu, o ile nie będzie opatrzony wyraźnym znakiem STOP! ;D Zadowolony, mój senny Terrorysto? (łoczko puszczam do Emu;).
No. 1
Ścigająca mnie Śmierć - to żadna nowość w moich snach. Ginęłam już w nich tyle razy, że "umieranie" wydaje mi się najnaturalniejszą sprawą na świecie. Nie boję się śmierci! - brzmi pewnie siebie, sztubacko? Myślicie sobie, że to pusta przechwałka? A co Wy możecie wiedzieć o uczuciu pieczenia, które czuje, chodząc w skórze? Co Wy wiecie o życiu z łańcuchem na szyi? Co Wy możecie wiedzieć o pustkowiu w mojej duszy, które narasta, pożerając mnie od środka, o tym dudniącym jak kroki wieczności poczuciu, że to nie tak, że to tak cholernie nie tak, nie tu, nie teraz, że już tyle razy... I wciąż od nowa, w nie swoim ciele? Co możecie wiedzieć o samotności, kiedy pragnie się zlać z ukoffanym w jedno, lecz nie można się nawet dotknąć? To nie śmierć mnie przeraża, ale Cierpienie - w którym żyję, jak za karę. Kładąc się w nocy spać czy na diunie wpatrując się w pradawny trakt, po którym uciekała Ona, dawno, dawno temu, gubiąc po drodze mleczne łzy ...
To, co mnie przeraża najbardziej, że moja śmierć nie zakończy tego wszystkiego, że znowu - po pewnym czasie - otworzę oczy, znowu rozdzielona z Nim. W życiu i śmierci jest tylko jeden sens, aby mieć dla kogo żyć i za kogo umrzeć a mnie odebrano nawet to. Stałam się ślepa, choć widzę to, czego nie widzicie Wy, żałosne, prawda? :( Mogę tylko rzucać puste frazesy, pełne jadu czasami, wiem, ale one nie dosięgną bezmiaru, nie połączą w jedno rozerwanych na strzępy kawałków duszy, nie złączą w całość - ukrytych po najdalszych kresach fragmentów. Ja nie potrafię nawet znaleźć klucza do tej puszki, w której je zamknięto. Czasami w snach, w wodzie czy na wietrze, który szepcze moje prawdziwe imię - to które przyszło z daleka, które sama sobie nadałam - słyszę, że mój dom istnieje, daleko, daleko, ale czy to znaczy, że w "przeszłości"?
Śmierć to wredna suka, wiecie? Jak w cieczce goni za wszystkim, co się rusza. I tylko mnie - jakoś - nie może dosięgnąć, choć próbuje. Ale to tylko sny, prawda? Nie mogąc mnie dogonić, zabija na swej drodze każdego, kto się nawinie. Krzyczę więc: Uważaj! Uważajcie! Nie idźcie tam! - ale jak te cielęta, nadstawiają nagie karki pod jej pożądliwe palce. Dzisiaj doszedł doń jej nowy obraz. Jako lew ..!
Jak ja Ich nienawidzę! Od wielu lat, czuję doń wręcz obrzydzenie. Pamiętam, co przeczytałam kiedyś we wspomnieniach Hemingwaya, jak to jego żonka często robiła wypady na Safari i polowała na te bestie. Grrr.... To wtedy - po raz pierwszy - pokoffałam kobietę! Chętnie wyścieliłabym cały dom lwią skórą i nie robią na mnie wrażenia maleństwa tej rasy, które pokazuje się dzieciaczkom w ZOO. Skórę bym z nich zdzierała a resztę wypaliła w kwasie, taką mam doń awersję. Wybaczcie, jeśli to was obrusza. Jedni boją się pająków, ja mam uczulenie na lwy.
I w tym śnie - zawsze - gdy ściga mnie Śmierć, padają gdzieś w tle słowa: Zbliża się Zaraza! Wielki Pomór!
No.2
A potem Las. Ileż to razy śnił się Anhellemu Las = Zaświaty? Nie zliczę... Drzewa tak wielkie, potężne, wysokie aż do kopuły świata, iż przy nich wyglądam niczym mrówka podług sekwoi. Ścieżki po których pełzają zaskrońce, wędrują jeże, myszy i inna drobizna... dla mnie są niczym kaniony Marsa. I właśnie tam, pod jednym z drzew - tym największym, królewskim, które za pomocą zaklęć znanych tylko elementalom, kontroluje przepływ żywotnych soków w całym Borze - ruszam w niepewną wędrówkę ku koronie, jakby rozpoczynając baśniową Odyseję. A gdy jestem na którejś z kolei gałęzi, widzę tuż nad sobą Olbrzyma odpoczywającego. Śpi smacznie, nie usłyszał mnie, nie budźmy Go zatem. Skręcam na prawo - jak szepcze mi głos Przewodnika a tam - mroczna dziupla. Nie chcę tam iść, bo co jak w środku ktoś już mieszka i mnie połknie? Ale idę, jak każą - co innego mam do roboty. I gdy wchodzę, dziupla wielkości wrót, wciąga mnie w zimną, wykafelkowaną przestrzeń o zawiłych korytarzach, o tysiącu drzwi, z których większość na głucho zamknięta. Pośrodku rozwidlenie, klatka schodowa - patrzę przez poręcz w dół na dziedziniec - serce Wielkiego Drzewa, lecz zamiast podmuchu wiatru z pustki, uderza we mnie dziwne drganie w rytmie bijącego serca. I co teraz? - myślę. Tam, jedne drzwi są uchylone - zajrzyj do środka - instruuje mnie senny terrorysta. Drzwi zamykają się za mną z głuchym trzaskiem, zarastają bluszczem, pokój bez zbędnych mebli... jedno szpitalne łóżko a na nim "skóra i kości". I usta bezzębne, pochylona nad nimi słyszę: Idzie Wielki Głód!
No dobra! Bez jaj, ok? - myślę sobie. To raczej kiepski serial, amerykański badziew klasy B, za przeproszeniem! Ale lećmy dalej z tym koksem next night, ok? Jego cwany uśmieszek w lustrze, kiedy ze zdumieniem odkrywam, że coś mi się dzieje z hormonami. Emu zaczyna się przy mnie czerwienić. Twierdzi, że patrzę nań, jak głodny lew (sic!) na ranną antylopę. No więc, nachodzą mnie dziwne myśli. Czy to możliwe, aby mój "dwubiegunowy umysł", z tą płcią męsko-damską (patrz: psychologia mózgu) transformował z moim fizycznym ciałem? To z hormonami - to nie przelewka, u know? Ponoć adrenaliny mam tyle i tak często wpadam w amok, gdy coś mnie wkurzy, gotowa skoczyć z pazurami czy nakopać some assholes on the street, za byle co, że Emu dla wygody sam chowa się za moimi plecami. Po co ma się wysilać, skoro to ja pełnię rolę "dominatora" w naszym dziwnym związku? o_O
W kolejnym śnie Przewodnik przenosi mnie do pędzącego gdzieś przed siebie pociągu. To po tym śnie, gdy drżąc o siebie, zwierzyłam się nierozważnie "przekaźnikowi-papie", usłyszałam w odpowiedzi taką wiązankę wymówek i gorzkich żali, iż przeżyłam załamkę. Never-ever... Nigdy więcej nie pisnę papie o snach. It's useless :( Ale wracając do pociągu-widma, gdzie do cholery był maszynista? Jak to, nie wiesz..? Są na świecie pociągi, które nie mają "maszynistów" X,D Mea Culpa, zapomniałam! Więc przy rannych kapciach i kawci, ujrzałam na necie parę takich - jeden np. w Dubaju. Ale mój pociąg jechał bez grafika, prosząc się o wykolejenie. Pełen ludzi. Ja siedziałam na samym przedzie, za drzwiami z pleksiglasu. Od końca pociąg pożerały monstra z piekła rodem. Sama nie wiem co to było, bez sierści, człekokształtne, ale bez szyi, łeb wielkości paszczy rekina, wyrastający wprost z monstrualnych ramion. Uczta trwała, cieszcie się, że nie słyszeliście tych odgłosów. Niesamowite wibracje, płynące do mnie, gdy plecami do kierunku jazdy, dawałam na migi znać ludziom w przedziale obok, aby uciekali - Ratujcie się! Pociąg jednak - raz jeden - zatrzymał się na jakiejś mglistej stacji. Ale jedna osoba - młode dziewczę, obładowane prawami, przywilejami, lecz z zawiązanymi oczami, nie ruszało się z miejsca... A bestie, coraz bliżej przodu składu. Jeśli zostaniesz w pociągu - a podąża on w przepaść - zginiesz! - krzyczę doń, ale nie słyszy. Wybieraj! I nagle łapie mnie panika, że to do mnie skierowano te słowa: Jeśli zostanę zginę?! Sen ten trwał dokładnie - 22 minut. Wiem to, bo przyśnił mi się pomiędzy 03:30 - 03: 52 (czas kiedy budziłam się w nocy, pomiędzy!).
No. 4
Next night. Biegnę wraz z dwom nieznanymi mi osobami po ulicy wielkiego, szklanego miasta drapaczy chmur. Za chwilę ma nastąpić wybuch - tak, tak ... ten wybuch, którego wszyscy tak bardzo się boimy, ale wiemy, że kiedyś nastąpi! Chwyciłam więc za ręce tych dwoje (młoda kobieta i młody mężczyzna... dziwne, bo wyglądali jak bliźnięta* o_O) i chowam się za spiżową ścianą jakiegoś gmachu (jakby mogła Nas ochronić, what was I thinking?), zaciskamy powieki, tych dwoje drży wtulonych we mnie, jak dzieci... Ale ... wybuch nie następuje. Za to z dnia robi się gwiaździsta noc, ot tak. Cyk - jak po naciśnięciu przełącznika. Wychodzimy na plac. Coś każe Nam spojrzeć wysoko - coś czego większość współczesnych ludzi już nie robi. Po mojej prawicy Księżyc - ten cwany, mały sukinsyn, który kpi sobie z 5'ki. Tylko dlaczego w tym samym czasie, po mej lewej stronie zbliża się drugi? Niczym dwoje oczu, patrzą na nas dwa księżyce. Ale to jeszcze nic. Gdzieś pośrodku nich, z daleka, jawi się jeszcze jedna kulista sfera. I myślę sobie (w tym śnie): Druga Ziemia? To gdzie stoję Ja? Potem spojrzałam na tych dwoje przypadkowych ludzi w moim życiu. Nie wiem kim byli, czy ich kiedyś gdzieś spotkałam? Mam raczej dobrą pamięć do twarzy... gorzej z imionami. I mówię do Nich: Śnimy ten sam sen... To jest sen. A każdy mój sen ma jakiś sens, znaczenie ... ale nie zdążyłam im powiedzieć więcej. Kobieta wykrzywiła twarz, bo ujrzała wielkiego włochatego pająka chodzącego po mojej klatce piersiowej. I sen się urwał nagle.
Gwiazdy ledwo przebijają się przez chmury. Jest ich coraz więcej, kłębią się jak moje myśli. Cień chce powstrzymać wybrane przed zniszczeniem Go. A potem już tylko ten dziwny korytarz wiodący na dach wysokiego budynku. Za mną dzicz nieprzebrana, sama nie wiem, czy gonią mnie, czy uciekają przed czymś. Jako pierwsza wybiegam na dach. Otoczona, nie mam dokąd uciec. Ale przed czym uciekam? I dokąd?
I nagle czuję silny uścisk w pasie, wstrząs, coś podrywa mnie do góry, widzę z boku - jak na kreskówkach - potężne białe skrzydła. Dach budynku wydaje się coraz mniejszy, mały kwadracik zostaje w oddali, całe miasto - aglomeracja, kosmopolis, zakrzywiona przestrzeń kulistej planety; lecimy wraz z wirem, silne uderzenia skrzydeł, tną powietrze jak nóż. Niebo nabiera kolorów jak z koszmarów, ale my oddalamy się od "oka cyklonu", coraz dalej i dalej, na pustkowia, pustynie, nie ma pod nami miast, domów, nawet zieleni... Wszystko zamarło, jest tylko pustkowie. Wzgórza pozbawione sensu, rany w ziemi i ściany z głazów a w nich dziura, nie, to jaskinia/grota.
Wlatujemy w nią łagodnie, ptaszysko sadza mnie wygodnie na posłaniu ze skór. Cisza. Obracam się - zapłakana, skołowana, wystraszona i załamana... Tylko nie to znowu, nie chcę więcej tych durnowatych snów, dosyć! Nie wierzę w nie, to moja chora, dziecięca wyobraźnia! - marudzę jak w gorączce, ale ptaszysko ma twarz Emu, lśniące platynowe włosy, te same spojrzenie w kolorze ciemnego indygo, które tak koffam. I już się nie boję, jestem bezpieczna, przynajmniej na chwilę. Wyglądam więc przez wylot groty i widzę pozbawioną życia przestrzeń... A resztę już znacie. Opisałam to na początku tego posta. Tylko dlaczego mi to robisz, to co robisz? I dlaczego tak się zmieniam pod tym wpływem w realu? Dlaczego patrzę na Emu tak dziwnie, jak nie Ja? Jakby nie swoimi oczami? Jakby dwoje we mnie stało się jednym?
Mówi mi ciemną nocą, gdy dom i miasto śpią - stojąc jak Cień w kącie pokoju - że przyjdzie taki dzień, że wszystko, co śnię złoży się w całość, wszystko się przyda. Żeby uciekać trzeba wiedzieć nie tylko "dokąd", ale i skąd nadchodzi zagrożenie. I że nie ucieknę od smoków. Przypomina mi się stare anime, sprzed lat. Znowu je oglądam, kiedyś i je opiszę - obiecuję. Tak wiele w nim odwołań do mistycyzmu żydowskiego, do Sefirot, przed którymi uciekam, opleciona nimi jak pajęczą siecią. Kemi w mojej głowie, nie uwolnię się - jak każdy z Was - od Losu, któremu na imię "wolny wybór". Wszyscy jesteśmy nań skazani. Potężne siły - podług których jesteśmy jak pchły atomu - biją się o nasze dusze i niech Wam się nie zdaje, że nie uczynią wszystkiego, o co tylko poprosicie, w zamian za waszą atencję. Ja wiem, jak wiele potrafią, bo od lat kuszą mnie jedni i drudzy. Od lat walczę, próbując jak pijana baletnica zachować równowagę dokładnie pośrodku i nie zawsze mi się udaje. To stąd tyle prawię o dobroci, lecz potrafię też ranić jak potwór. Każdy z Nas to ma w sobie, lecz każdy radzi sobie na swój sposób. Mnie jest o tyle trudno, bo ja nie chcę i nie wolno mi - przynajmniej na razie - dokonać wyboru. Nie godzę się; jestem cwana? Chcę jednego i drugiego? Jak mogę ustać tylko po jednej stronie, zabijając jednocześnie tą drugą Ja, która nie miała tyle szczęścia? A co dopiero gdy jedna połowa mózgu to kobieta, a druga to - mężczyzna. I ty się dziwisz, Emu, że tak dziwnie "ktoś" na Ciebie patrzy. Patrzy inaczej, niż jesteś przyzwyczajony, to przykre kiedy tracimy grunt pod stopami, czyż nie?
Moja pisanina nie musi nic nikomu mówić, ba, może się wydać chaosem, głupotą, mamroczeniem, obłędem, to bez znaczenia. Mój analityczny, niemal komputerowy umysł potrzebuje bawić się tą kostką Rubika w nieskończoność, bo wierzę, że jak ją w końcu ułożę do cholery, uwolnię się z klatki, w którą zamknięto moją esencję, moje prawdziwe Ja. Poraniona, posiniaczona, tłukę się w niej od zawsze, ale w końcu zmieszam siebie jak koktajl Mołotowa i narodzi się - doskonałość =^..^=. Czuję ją podskórnie. To jak Ona - moja bliźniacza siostra, której nie dane było się urodzić. Pomyśleć, że gdyby pape nie wrócił na czas... To i mnie by nie było. Zaczynać wszystko od nowa, w nowym ciele? NIE! OoO
To się musi w końcu skończyć. Mam już dosyć wędrowania! Bolą mnie moje niewidzialne stopy... Marzę - kiedy nurkuję w głębię - aby zamienić się w mermena, nie mieć nóg, ale i zrzec się skóry którą noszę tu i teraz, i jakoś mi się widzi, że także mój umysł (pod wpływem hormonów? Who knows, if nobody knows?), zaczyna się miksować w jedno. Szaleństwo - tyle wrażeń na raz, łeb może pęknąć a to tylko tyle, ile potrafię ubrać w słowa. Zazdroszczę tym, którzy wiedzą na czym stoją, którzy mają "jeden" ustalony punkt widzenia, jedną seksualność, jedną drogę życia, jedną duszę, pamięć, whatever... O ileż byłoby prościej, zazdroszczę każdemu cieciowi z łopatą, bo na bank nie męczy go taki rozgardiasz duchowo-emocjalny. Idę się napić, pewna nie-grzeszna Hawwah żaliła mi się kiedyś, że tak topi smutki... A ja głupia jej odradzałam. Lepsze to niż zadławić się morską wodą.
Zapraszamy do obejrzenia intrygującej krótkometrażówki sci-fi zatytułowanej "Project Skyborn" w reżyserii Marko Slavnica. Pomysł na materiał wyjściowy jest prosty - mężczyzna musi przeżyć na obcej planecie. Za to wykonanie jest naprawdę niezłe!
Łapcie naprawdę intensywny i straszny szort zatytułowany "Lights Out" od Davida F. Sandberga. Całość koniecznie trzeba zobaczyć w nocy przy zgaszonych światłach!
Jedną z najpopularniejszych aplikacji pogodowych w AppStore jest Dark Sky. Niestety, działa tylko w USA i Wielkiej Brytanii. Jej specyfika polega na tym, że skupia się nie tyle na wyświetlaniu mapek pogodowych i typowych tabelkowych prognoz, ale dzięki użyciu własnych specjalnych algorytmów stara się przewidzieć, co do minuty, kiedy będzie padać w danym miejscu, w którym akurat znajduje się jej użytkownik (apka korzysta z geolokalizacji).
W tytule notki nazwałem ją hispterską pogodynką. Czemu? Przez design, minimalistyczny taki. Żarty żartami, ale jest naprawdę ładna. Ale po co piszę o ładnej apce, której i tak się nie da użyć w Polsce? Choć Dark Sky u nas nie działa, to działa u nas strona Forecast zrobiona przez tych samych developerów (ale nie oferuje ona superdokładnych prognoz z określaniem opadów co do minuty, co jest wyróżnikiem Dark Sky). Jeśli Dark Sky to najładniejsza aplikacja pogodowa, Forecast jest najładniejszą stroną internetową z prognozami. Nawiasem mówiąc, jej twórcy umożliwiają łatwe osadzanie prognoz dla dowolnego miejsca na innych stronach:
Ich uwielbienie dla designu musi być duże, bo nie tylko tworzyli własne algorytmy do określania dokładnej pogody w danej lokacji, ale też prezentują jedne z najładniejszych wizualizacji tych prognoz. Służy temu coś, co nazwali Forecast Atlas. Tam na przykład można w sposób niezwykle poglądowy przekonać się jak wysokie góry, takie jak Himalaje, potrafią zatrzymywać ciepłe masy powietrza:
Tyle, jeśli chodzi o hipsterstwo. Zaś gdy idzie o aspekt nerdowski, to twórcy Forecast nie tylko wkładają mnóstwo pracy w to, by ich pogodowe predykcje był najładniej i najdokładniej się prezentującymi, ale też starają się wyjaśnić, w jaki sposób te prognozy i wizualizacje powstają. Zerknijcie na przykład na wpis, w którym tłumaczą metody uzyskiwania map pogodowych o wysokiej rozdzielczości, takich jak ta zaprezentowana powyżej. Albo wyjaśniają zastosowanie sieci neuronowych do oczyszczania radarowych obrazów opadów z szumu.
Tak więc jeślibyście spytali mnie gdzie szukać w miarę dobrych prognoz, już wiecie.
Późno było, gdy skończyłem oglądać ostatni odcinek „True Detective”. Zbiegło się to z gorączką i różnymi egzystencjalnymi „weltszmercami”, byłem więc wprowadzony w klimat gotyckiego kryminału z odpowiednią delikatnością, lepiej wręcz być nie mogło. Chyba że jeszcze jakiś kwas i halucynacje, jak u Rusta Cohle’a, jednego z dwóch głównych bohaterów rzeczonego dzieła. O tak, to by była jazda dopiero – puste mieszkanie, kanapa, no i detektywi badający okultystyczną zbrodnię, a ja totalnie „odleciały”, zanurzony w tej lovecraftowej opowieści po szyję. Chowajcie żyletki.
To doprawdy mistrzostwo serialowego scenopisarstwa. Odrobinę namiesza w telewizji, która będzie teraz próbowała z formatem krótszym niż dwanaście epizodów, bo jak widać – sprawdza się ta kondensacja. Jednak o wiele bardziej zainteresowany jestem czym innym. Zakończeniem. Nie będę Wam psuł zabawy, jeśli nie chcecie, nie czytajcie dalej. I choć nie mam zamiaru zdradzać szczegółów fabuły, to muszę zacytować jednego z bohaterów: „kiedyś był mrok, a teraz światło trochę wygrywa”. Przyznam szczerze, kłóciły mi się te nihilistyczne kawałki wypowiadane przez uzależnionego od narkotyków, nieprzeciętnie inteligentnego Rusta Cohle’a z tym, co Matthew McConaughey zaprezentował na Oskarach. A mówił dużo. Eskapizm słów. O Bogu mówił, o rodzinie, coś o przyszłości i dążeniu do perfekcji, same słodkości. Mówił, jakby w końcu pozwolono mu mówić, a w tle bumelanckie, scjentologiczne Hollywood w szoku, że ktoś tak gada – że Bóg, że rodzina, że wiara w siebie, że mało skromności. Miły obrazek, trochę pompatyczny, ale miły.
W Fabryce Snów w końcu pozwolono się wygadać aktorowi, z którego jeszcze niedawno śmiano się, że próżniak, bo lubił pokazywać swoją solidnie napompowaną klatę. A teraz dzieją się dziwy. Spójrzmy na Rusta Cohle’a oraz inne ostatnie kreacje McConaughey’a. Nie ma klaty. Nie ma opalenizny. Nie ma młodzieńczego luzu. Jest za to kontrolowany wrak człowieka, pełne poświęcenie w kreowaniu postaci. Wróćmy jednak do „True Detective”. Większość tego krótkiego, bo tylko ośmioodcinkowego sezonu, zapowiadała nihilistyczną katastrofę. Człowiek. Człowiek, najokrutniejszy ze zwierząt, tak głosi napis na plakatach. Totalne odczłowieczenie, a raczej, jak Cohle próbuje wytłumaczyć swojemu kumplowi, Marty’emu (równie świetny Woody Harrelson), wyższa forma percepcji. Poznanie rzeczywistości bez lukru, tak jak Nada po założeniu okularów w „Oni żyją!”. A rzeczywistość jest dołująca. Jak tu dojść do innych wniosków, skoro życie nas nie rozpieszcza? Nie dziwię się, że można łyknąć filozofię Cohle’a bez popitki, bo mądrze prawi, ładnymi zdaniami to robi, poza tym dąży do perfekcji, ma zwykle rację w swojej detektywistycznej robocie, a jego poglądy są przeciwstawione poczciwemu, ale raczej niezbyt lubiącemu filozofować partnerowi. Czym bowiem jest perfekcja, jak nie odrzuceniem wszystkiego, co nas krępuje? Cały serial jest jak przeciągnięta na osiem godzin końcówka „The Sunset Limited”, w której chcący popełnić samobójstwo profesor całkowicie obdziera z iluzji wszystko to, w co wierzył jego czarnoskóry wybawiciel. Boli równie mocno. Ale potem przychodzi światłość. Katharsis nieco inne niż można się spodziewać.
Nie będę polecał serialu, bo świetnie zrobił to redakcyjny kolega, który w swoim tekście kładł nacisk raczej na metafizycznie aspekty „True Detective”. Ja jednak trzymam się ziemi, dla mnie to nie przypowieść, ale jednak pełnokrwista opowieść. Opowieść o ludziach, którzy codziennie starają się walczyć z tym, co drzemie w ich środku. Bardzo łatwo poddaję się nihilizmowi, przyznaję. Mamy te swoje grzeszki, żądze, nałogi, nieprawdaż? Mamy też za sobą mnóstwo złych wyborów, kilka osób, które skrzywdziliśmy, może nawet bardziej niż nam się wydaje. Ciągle jednak bierze się w nas ta potrzeba heroizmu, która może też jest ułudą, ale ułudą zmieniającą nieco układ sił na polu walk dobra ze złem. Ktoś pewnie ładnie to wytłumaczy, że lubimy robić innym dobrze, aby czuć się samemu lepiej. Nie jak pieprzony kalafior, któremu ciągle wstyd za kilka niecnych uczynków oraz gorzkich słów, które wypowiedział w chwili uniesienia. Może nasze motywacje są egocentryczne, a aktor, który w podziękowaniach za zdobytego Oskara zaczyna od Boga, chce zaskarbić sobie rzesze wielbicieli, jakże wzruszonych tymi słowami? Może ludzie są jak lemowska metafora zegara z „Bomby megabitowej” – pojawiliśmy się jako gatunek dosłownie dziesięć minut temu, a znikniemy jeszcze przed północą? Może. Raczej na pewno. Ale – jak coś mi podpowiada – światło zawsze trochę wygrywa. I o tym mówi prawdziwy detektyw. Wpuśćmy do swojego pokoju nieco więcej światła.
Kiedyś dla pamięci opisywałem ładowarkę akumulatorów BQC-4A18. Taka forma się sprawdza, bo instrukcji pod ręką nie mam, a czasem trzeba zerknąć, jak korzystam. Tamtej nie widziałem w sklepie, więc znowu kupiłem jakąś tanią. Padło na Emos KN-8501 AKA N8168N za ok. 27 zł. Tamta (też tania) się sprawdza, ba, użytkownicy zadowoleni, więc trochę powtórka z rozrywki.
Funkcji mniej (nie ma rozładowywania) i bardziej ręczna (trzeba wybierać ilość akumulatorów przełącznikiem), ale obsługuje akumulatory NiCd. W sumie bez znaczenia i tamta chyba też miała, skoro był refresh. No i trochę wolniej ładuje (1800 mAh 3h 50m; 2500 mAh 4h 45m), ale cóż... Wygląda ona tak:
25 wykładów na podstawowym poziomie prowadzonych przez Ramamurtiego Shankara, autora znanego podręcznika do mechaniki kwantowej. W tej części elektromagnetyzm, optyka i mechanika kwantowa. W powiązanych pierwszy kurs: mechanika newtonowska, podstawy teorii względności, termodynamika.
Tę okazyjną notkę otwiera jeden z moich ulubionych TED-talków. Regina Dugan zdobyła doktorat na Caltechu, szefowała DARPA a obecnie pracuje dla Google. W prezentacji zarzuca widownię całą paletą najróżniejszych odważnych projektów. Od metali lżejszych od styropianiu, przez nadźwiękowe szybowce i drony lżejsze od małej bateryjki po zastosowanie tytoniu do szybszej produkcji szczepionek. Najistotniejsze jest jednak pytanie, „Czego byś spróbował, gdybyś wiedział, że nie poniesiesz klęski?”, które działa na wyobraźnię i uświadamia jak wątpliwości podcinają nam skrzydła.
Cassini/Huygens to jedna z najbardziej owocnych misji w historii eksploracji kosmosu. W swoim wystąpieniu Carolyn Proco, lider misji, wyjaśnia dlaczego. Saturn poza pięknymi pierścieniami oferuje niezwykłe bogactwo celów naukowych. Pierścienie, niezwykłe formacje chmur (jak heksagon na biegunie), liczne księżyce, w tym Tytan i Enceladus, na którym może istnieć życie. Cassini dostarczył lądownik Huygens, który wylądował na Tytanie. To pierwsze lądowanie ludzkiego pojazdu w zewnętrznym układzie słonecznym i na powierzchni księżyca innego niż nasz. Na Tytanie, który jako jedyny taki obiekt ma gęstą atmosferę, na którym występują pory roku, gdzie pada deszcz, są rzeki i jeziora. Zgadzam się z nią – takie wydarzenie zasługuje na regularne świętowanie i parady.
Jak zmierzyć siłę i prędkość kopniaka, którego nie mogły uchwycić uniwersyteckie kamery dedykowane do szybkich zdjęć? Trzeba się sprzymierzyć z ekipą filmową BBC, która może kręcić z prędkością 5000 klatek na sekundę. Dopiero taki sprzęt pozwala zrozumieć nieprawdopodobną siłę ustonoga (mantis shrimp), który uderza z prędkością do 19 metrów na sekundę pod wodą i przeciąża tensometry. Ponadto Sheila Patek wyjaśnia jak ewolucja wykształciła mechanizm zatrzasku pozwalającego na natychmiastowe wyzwolenie całej siły mięśnia i skorzystała z niezwykłej wytrzymałości hiperbolicznej paraboloidy.
Uwielbiam tego talka, za to, że nie podaje jedynie faktów, ale przystępnie i logicznie odkrywa proces badawczy. To że szympans ma większe zdolności kognitywne od krowy jest oczywiste. To jak różne ilości neuronów każde z nich ma w mózgu o podobnej wadze, to suche fakty. Pomiędzy jednym a drugim jest fascynujący proces odkrywania tego, jak zbudowane są mózgi różnych gatunków, dlaczego ani stosunek masy mózgu do ciała ani bezwzględna masa mózgu nie ma przełożenia na możliwości. Istnieje natomiast całkiem prosta relacja między spożyciem energii a ilością neuronów. Idąc tropem zapotrzebowania energii Suzana Herculano-Houzel dochodzi do zaskakujących wniosków, których nie zdradzę.
Kto ogląda wystąpienia TEDowe, pewnie zna to. Krążyło po sieci pod tytułem “ta prezentacja może uratować ci życie”. Mocne słowa, ale rzeczywiście stres wydaje się nieodłączną częścią współczesnego życia. A to wystąpienie tłumaczy mechanikę stresu i przybliża jego negatywne oraz pozytywne oblicze. No i mówi, jak stresować się lepiej.
The “True Detective” Creator Debunks Your Craziest Theories
As Sunday’s finale looms, Nic Pizzolatto discusses the first season’s arc, crazy fan theories, misogyny, female nudity on the show, and Season 2.
HBO’s True Detective was always going to be a big deal because of the Matthew McConaughey/Woody Harrelson of it all — but it’s safe to say that viewers’ obsessive behavior around the show has come in at the high end of expectations. Each week, creator Nic Pizzolatto’s grim, literary time-jumping crime story — in which McConaughey plays the haunted, philosophizing Rust Cohle, and Harrelson plays the gone-to-seed good ol’ boy Marty Hart (who is smarter than he looks, to his chagrin) — is picked through and expanded upon by a vigilant audience of 11 million. And yes, it’s also possible to enjoy True Detective even if you have no idea who the Yellow King is, or whether time is indeed a flat circle. (Or not enjoy it: If one gift True Detective has given us, it’s the vibrant, fun conversations around the show’s excellence; its provocations have also birthed intelligentdissent.)
The eighth of Season 1’s eight episodes airs Sunday, and the story of Rust, Marty, and the serial murder case that has framed a 17-year period of their lives will conclude. And so will McConaughey’s and Harrelson’s tenures on the show; next season will reboot with another arc and another cast created by Pizzolatto. (Though True Detective hasn’t been officially renewed, as you will see below, it will be.)
This interview was conducted over email — Pizzolatto’s choice — and we discussed the season so far, as well as where Episode 7 left us (so stop reading now if you’re not caught up). We also talked about charges of misogyny against the show; pay-cable’s “clear mandate” (his words) to include nudity; satanic ritual abuse; whether the show will continue to have one director for all of the episodes, as it did this season with Cary Fukunaga; and where Season 2 might go.
Very might: Pizzolatto can get vague with the best of them. Except when he’s telling you that — for sure — neither Rust nor Marty will turn out to be the killer on Sunday night. So stop it with that.
Let’s begin with the ending of Episode 7, when we see Errol, who is, or had better be, the Spaghetti Monster. How did you build to that moment, and why did you decide to end the episode on that note?
Nic Pizzolatto: Going into the final episode, I wanted to end any audience theorizing that Cohle or Hart was the killer, and also provide a concrete face to the abstract evil they’re chasing. So, wild speculations aside, we showed the killer’s face in Episode 1. Though we know that as this “third man,” whose face was scarred by his father, Errol is himself a revenant of great historical evil. There’s enough fragmentary history in Episode 7 that, like Hemingway’s iceberg, what is obscured can be discerned by what is visible. We have further context and dimension to explore with the killer, but the true questions now are whether Cohle and Hart succeed, what they will find, and whether they’ll make it out alive.
Rust and Marty seem to have found focus in their messy lives by deciding that solving this case is the thing they need to do to find both professional and personal resolution. Did you always know that the show was going to come to that?
NP: The story was entirely planned around them reuniting to try and resolve this serial murderer case. I don’t really think either man sees it as a personal resolution, because neither one believes in resolution. I believe they recognize it as their duty, and as perhaps the only thing they’re good for. In this I think they are commendable, as they each could’ve walked away from the whole thing several times in the course of the series. That said, I think it’s clear that neither man is living much of a life, and I find it touching when Cohle asks about Marty’s life — that’s something ‘95 Cohle would never do. ‘95 Cohle says, “It’s none of my business [your life].” But 2012 Cohle, there’s the sense that Marty’s his last buoy, the closest thing he has to someone who knows him. This is largely true for Hart as well. And Cohle makes clear to Marty that he wants to die and views this case as something he has to solve first, though it’s valid to interpret that perhaps a part of Cohle does not want to die, and latching onto this case again is a way for him to keep living. It’s relevant that “Angel of the Morning” is playing when they reunite.
Now I’m curious about “Angel of the Morning.” You chose it because of the song’s spirit of wistful resignation, or a particular lyric?
NP: Well, it’s a love song about unrequited devotion with a female singer, as though vocalizing the anima they’ve mutually repressed.
Would it be correct in assuming that they’re willing to die? Marty in particular seemed to be saying goodbye to Maggie in Episode 7.
NP: I think given the amorphous nature of the evil they’re pursuing, its historical roots in culture and government, they would have to be willing to die to fully pursue their absolute justice. And they each understand this.
Did you imagine that there would be so much audience speculation that Rust or Marty was the murderer, or was that a frustrating surprise as the show has unfolded?
NP: It was a little surprising, but not frustrating at all, just part of the experience of having people connect to the show. The possibility is built into the story, as it has to be credible that the 2012 PD suspect Cohle. I just thought that such a revelation would be terrible, obvious writing. For me, the worst writing generally just “flips” things: this person’s really a traitor; it was all a dream; etc. Nothing is so ruinous as a forced “twist,” I think.
Let’s discuss satanic ritual abuse, which is the backdrop of the ‘95 sections (and is certainly mentioned a few times — the task force that looms over them, putting pressure on them to get the case solved). That was an intense, strange phenomenon of the ’80s and ’90s, and was largely debunked. But the show seems to be coming down on the side of satanic ritual abuse really existing!
NP: The case of Hosanna Church in Tangipahoa Parish certainly seems real enough. I was there through the satanism panic that started in the mid-’80s and then resurged in the ’90s. So even as rural myth, it’s a part of the time and place. But this is a coastal Louisiana of-the-mind, as I knew it, a place which is no stranger to superstition and esoteric belief, where mysticism mingles with mainstream religion, where Voudon and Santeria are practiced along the bayous and a primitivism still maintains in many places. I grew up with adults who believed the Virgin Mary was appearing in Medjugorje, Yugoslavia. They held prayer meetings where they closed their eyes and claimed to see visions, and we were prepped for the end of the world throughout grade school. So the wild extremes of belief were always visible, and then to me it’s a short jump to a horror story. The ritual abuse in our show is the darkest side of belief, in a show where belief has been a steady underlying topic.
Did you grow up religious?
NP: I was raised in a heavily Catholic family. Early and consistent encounters with mysticism.
Have you read Remembering Satan by Lawrence Wright — which explored a problematic case of “recovered memories” and satanic rituals — and did it inform anything in True Detective?
NP: Never read it; the focus on mysticism and child abuse are both governing concerns of mine, and fit the place very well, based on my life experience.
Twin Peaks strikes me as the other vivid popular expression of ritualistic child sexual abuse — but in Twin Peaks, there was a supernatural element that put a veil over plain-old child rape and incest. I’m curious both about whether you watched Twin Peaks and thought about it at all here. And also what you’ve thought about all the internet chatter wanting True Detective to turn out to be a supernatural story despite showing no evidence through seven of eight episodes that it’s that at all.
NP: I watched and loved Twin Peaks when it was on, at least in that rich first arc, before Josie turned into a dresser drawer and everything went bonkers, though I wasn’t thinking about it at all. I don’t read internet chatter, but all I can offer is that to date there hasn’t been a single thing in our show that’s supernatural, so why would that suddenly manifest in the last episode? The show has a quality of mysticism, for sure, but nothing supernatural so far. I think there’s a lot of self-projection going on in certain cases; like the show has become a Rorschach test for a specific contingent of the audience in which they read their own obsessions into it. This is what it means to resonate with people, so I don’t mind it. The danger is that it’s myopic and unfairly reductive, like a literary theorist who only sees Marxism or Freudianism rather the totality of a work.
There are also those who will not be satisfied with any finale unless Rust Cohle steps out their TVs, into their living room, and shoots them in the foot as some kind of meta-statement on magick and mass entertainment. And, you know, the technology just isn’t there. That said, I wouldn’t totally rule out the appearance of special effects…
I saw you tweeted Willa Paskin’s Slate piece that praised the show and its portrayal of misogyny; Emily Nussbaum’s New Yorker review also looked at the show and its women, but was critical. You’ve said that True Detective’s view of women has been a result of focusing on two point-of-view characters who are men. Have you been listening to that thread of criticism? What do you think of it?
NP: Well, the show is plainly showing a vein of misogyny running through not just these men but their culture. To the idea that this is not on purpose, or that the females are one-dimensional, I’d say we’ll agree to disagree. If someone sees Maggie as merely some kind of fuming shrew, then that viewer is revealing their own prejudices, not the show’s. Given that neither of our leads has a healthy relationship with a woman, and given that we only see things in their POVs, that women are not given a full representation is correct for the story being told here. This is a close, two-person point-of-view show, and the story is bound to those perspectives, with a few loose variations. In the structure of this telling, the other characters exist in relation to Cohle and Hart. However, if someone comes on screen for one exchange in the entire show, I believe they have dimensionality — the fact that their presence in the show exists only in relation to Cohle and Hart does not diminish their spark. Of the women Hart has affairs with, I wouldn’t expect them to be the most mature and stable of people, given his character and the difference in their ages. The gender criticism was expected, but it seems very knee-jerk in the total context of what we did here and what the show is supposed to be. It’s easy to use such a political concern as a blunt, reductive instrument to rob the material and performances of their nuances. But there was no way to tell this story, in this structure, without that being an easy mark for someone looking for something to criticize.
There’s also the issue of nudity, which has been very boob-y (and HBO-y). How did you decide what the sex scenes would look like?
NP: The staging was more or less there in the scripts, and then Cary and I worked together on the execution. But there is a clear mandate in pay-cable for a certain level of nudity. Now, you’re not going to get our two lead movie stars to go full-frontal, but we at least got Matthew’s butt in there. There’s not a great deal of nudity in the series at all, though, compared to other shows on pay-cable. I’d be happy with none. Seems to me if people want to see naked people doing it, there’s this thing called “the internet.”
The show sets up a world in which evil men conspire to do terrible things to women and children, and that less bad men are in charge of trying to stop them. (Or, as Rust would put it, the “world needs bad men — we keep the other bad men from the door.”) Seems accurate to me. Is that your worldview, or is that just the show and the characters?
NP: Well, that’s certainly the view of Cohle, but nothing in him represents my views on anything. I think True Detective is portraying a world where the weak (physically or economically) are lost, ground under by perfidious wheels that lie somewhere behind the visible, wheels powered by greed, perversity, and irrational belief systems, and these lost souls dwell on an exhausted frontier, a fractured coastline beleaguered by industrial pollution and detritus, slowly sinking into the Gulf of Mexico. There’s a sense here that the apocalypse already happened. And in places like this, where there’s little economy and inadequate education, women and children are the first to suffer, by and large. There’s a line in a Sherlock Holmes story where Holmes explains to Watson that the evils of the city pale in comparison to the horrors of the isolated countryside, where who knows what terrors exist in the lonely farmhouse, cut off from civilization and beholden to no oversight? I always sensed that. Regarding bad men being necessary to stop the other bad men, that’s probably more true than I’d like it to be, but the point exists outside of gender: You need physically capable, courageous, and potentially violent people to deal with the violent, dangerous people.
You deleted a tweet in which you responded, obliquely, that Season 2 could be different in respect to women characters. What did you mean, why did you delete the tweet, and most of all, where do we stand on Season 2?
NP: I deleted the tweet because I didn’t want to be beholden to a promise and then change my mind. I’m writing Season 2 right now, but I don’t want to divulge any potentialities, because so much could change. I just never want to create from a place of critical placation — that’s a dead zone. So I don’t want, for instance, a gender-bias-critique to influence what I do.
Let’s assume there’s a second season. Since you’ve said you don’t like serial killer stories, I wonder what other sort of crimes there are that can sustain an eight- or ten-episode anthology?
NP: Oh, all kinds of conspiracies suggest themselves. Especially if, like me, you’ve been reading about the last 40 years of Southern California government.
Forget it, Nic, it’s Chinatown! I assume you won’t say more than that, but please do feel free to, of course. How long did it take for this show to come together, and given its scale and that you’re the sole writer and the bar for casting is high, does it seem like something that could happen once a year?
NP: Man… I’m tempted to utter just one word, but I can’t. I gotta stay mum on the next season till it’s more concrete. With this season, once I started writing in earnest, it took about three and a half months to get the scripts. Episode 1 was written in mid-2010, and 2 was written in mid-2011, but I rewrote them and all eight were done by early August 2012; then we moved into pre-production from September through most of January. Then shot a full six months. Then did post from July 2013 to January 2014. It’s very possible to do it once a year; the main thing that slowed us down was having to wait to do all of post-production until after we’d wrapped. I’d like to get two or three scripts exactly where I want them, then start getting the gears rolling in earnest. Casting is its own issue. Who we cast and what their schedule is will likely determine at least some part of scheduling, and scheduling will determine at least some part of casting.
Do you imagine working with one director again, and plot aside, can you give us any hints about a changed aesthetic?
NP: We don’t have any plans to work with one director again. It would be impossible to do this yearly as we need to be able to do post while we’re still filming, like any other show. There’s some great guys I’ve consulted, and we’re all confident we can achieve the same consistency. Going forward, I want the show’s aesthetic to remain determinedly naturalistic, with room for silences and vastness, and an emphasis on landscape and culture. And I hope a story that presents new characters in a new place with authenticity and resonance and an authorial voice consistent with this season. Dominant colors will change. South Louisiana was green and burnished gold.
And finally what should viewers be thinking about going into Sunday’s finale?
It wasn't too long ago that I would have thought of a dual USB/MicroUSB flash drive as a dream accessory. Now the landscape has changed so quickly, I'm nearly embarrassed that I have yet to buy one. When we first heard about the Leef Bridge Dual-USB/MicroUSB flash drive, the idea was still novel enough that its quirky name wasn't off-putting. Since then the more traditional players have jumped into the ring, with SanDisk and Sony both coming out with their own drives.
Podręczniki dobrych manier powiedzą nam jak mężczyzna powinien przepuszczać kobiety w drzwiach, jak im pomagać i kiedy ustępować. W czasach równouprawnienia musi się jednak pojawić wątpliwość, czy te nierówności są sprawiedliwe?
Artykuł sprzed lat, zaktualizowany i uzupełniony o film.
Odkąd feminizm wywalczył dla kobiet równe prawa z mężczyznami, dla wielu szarmanckie gesty stały się rzeczą przestarzałą, a nawet krzywdzącą. Część mężczyzn nadal postrzega gentlemana jako rycerza czekającego na okazję, by tylko pomóc napotkanej damie, którą traktuje niczym nieskalanego anioła. Z kolei inni obruszają się, że robi się z nich niewolników i służących kobiet, które na to, ich zdaniem, nie zasługują. Czy zatem faktycznie gentlemani muszą służyć damom, a damy powinny tego oczekiwać od gentlemanów?
Źródła specjalnego traktowania kobiet
Zacznijmy od spojrzenia w przeszłość. Tradycje służenia pomocą damom mają bowiem swoje specyficzne źródła. Po pierwsze i chyba najważniejsze, powstały one w środowiskach elit średniowiecznych i nowożytnych Europy. Oznacza to, że nigdy dawni gentlemani nie byli gotowi do „służenia” wszystkim osobom płci żeńskiej. Niegdyś ludzie bardzo silnie dzielili się wedle stanów i nie odczuwali więzi z przedstawicielami grup stojących na innym szczeblu drabiny społecznej. Ówcześni gentlemani gotowi byli ruszać na ratunek damom, zazwyczaj nie zważając zupełnie na sytuację chłopek, mieszczanek czy robotnic.
Po drugie „służenie” damom wynikało z ich gorszego miejsca w społeczeństwie. Były one nie tylko uważane za słabsze fizycznie, ale też intelektualnie, co wiązało się z odgradzaniem ich od pracy zarobkowej, edukacji i polityki. Mężczyznom było wygodniej mieć swoją damę w domu, określić ją nieskalanym aniołem, który tylko ubrudziłby sobie rączki życiem publicznym i nakazać jej pielęgnowanie swojej czystości. Gentlemani oferowali specjalne traktowanie damom, ale oczekiwali w zamian traktowania ich w rodzinie jak władców, zaopiekowania się gospodarstwem domowym i nie mieszania się do „poważnych spraw”.
Takie są źródła. Trzeba tutaj jeszcze dodać, że zasady wyjątkowego traktowania kobiet nie zostały ułożone specjalnie dla nich. Damy zostały zwyczajnie włączone do grona osób uprzywilejowanych w obrębie savoir-vivre’u i stosowano wobec nich te same gesty co wobec innych osób z tej grupy. Zaryzykowałbym nawet stwierdzenie, że nie były zbyt wysoko w hierarchii osób uprzywilejowanych, gdyż znajdowały się za ludźmi starszymi i posiadającymi władzę.
Równouprawnienie
Ponieważ powyższy podział był czysto kulturowy i ewidentnie krzywdzący, nie trzeba było długo czekać na zmiany. Ich głównym napędem była gospodarka. Nie wchodząc w szczegóły, kobiety w końcu zyskały prawa do pracy zawodowej poza domem, do edukacji wyższej i czynnego udziału w polityce. Jednocześnie pojawiły się pierwsze dylematy jak ma na to zareagować savoir-vivre?
Stopniowo coraz większa część mężczyzn uznała, że skoro jest równouprawnienie, koniec z ustępowaniem miejsca, koniec z noszeniem zakupów, koniec z otwieraniem drzwi. Przyklasnęła temu pomysłowi również część kobiet, które zaczęły oczekiwać takiego samego traktowania jak mężczyzn, łącznie z tą bardziej szorstką sferą życia. Jaki by nie był nasz sentyment do zasad dobrego wychowania, musimy się pogodzić z tym, że nasze relacje idą powolutku właśnie w tym kierunku. W przyszłości zapewne nie będzie mowy o regułach dotyczących „służenia” kobietom przez mężczyzn. Zasady takie musiałyby bowiem zakładać jakieś odwzajemnienie, a większość kobiet nie będzie chciała niczego zaoferować, bo korzyści będą dla nich zbyt niewymierne.
Czy to już molestowanie?
Co więcej tę sprawę należy jeszcze bardziej skomplikować. Jest tu bowiem pewna pułapka. Niektóre ze źle pojętych szarmanckich zachowań mogą przekraczać granicę komfortu drugiej strony. Na przykład całowanie dłoni, gdy nie było na to przyzwolenia. Zapędzając się w tak mylnie rozumianej uprzejmości mężczyzna może być nawet posądzony o molestowanie.
Trzeba zatem być czujnym na każdą oznakę niechęci ze strony kobiety i umieć po prostu odpuścić. Nawet jeśli mieliśmy najlepsze chęci. W końcu nie można nikogo uszczęśliwiać na siłę. W przeciwnym razie ryzykujemy nie tylko nieudane sprawienie komuś przyjemności, ale też poważną plamę na własnej opinii.
Oburzenie na uprzejmość
Tak, zdarzają się kobiety, które obrażają się na szczególne traktowanie. I owszem, są też mężczyźni uważający takie zachowania za „niewolnictwo”. Innym mężczyznom stosującym dawne zasady mówią, że „strzelają do własnej bramki”. Niemniej, jeśli na całość spojrzeć z dystansu, jawi nam się zgoła inaczej. Chociaż wydaje nam się, że to dość nowe dylematy, chciałbym się tutaj odwołać do podręcznika dobrego wychowania z lat międzywojennych:
Ustępowanie kobietom miejsca nie jest obowiązkiem, ale jest uprzejmością, za którą należy się zawsze bardzo grzeczne podziękowanie. Ustąpienie miejsca starej kobiecie, czy staremu mężczyźnie, kobiecie z dzieckiem na ręku, osobie chorej, czy rannemu żołnierzowi – jest obowiązkiem każdej zdrowej i młodej jednostki, bez różnicy płci.
Well, Dobre wychowanie na codzień, b.d. Poznań.
Nowoczesny savoir-vivre
W dzisiejszych czasach nie możemy już oczekiwać zachowań kiedyś wymaganych między gentlemanami i damami, ale te zachowania to nadal przejaw uprzejmości! Nie wolno odpowiadać na uprzejmość oburzeniem. To byłby już objaw skrajnego braku taktu. Przepuszczenie w drzwiach czy ustąpienie miejsca ani nie wpędzi kobiety do kuchni i nie nakaże jej być Matką Polką, ani nie zrobi z mężczyzny niewolnika kobiet. Tak samo jak nie stanie się krzywda mężczyźnie, którego w drzwiach przepuści kobieta. To po prostu objaw dobrego nastroju i chęci umilenia bliźniemu życia.
Jeśli chcesz stosować te gesty, pamiętaj, że to może być tylko bezinteresowna uprzejmość, bez żadnych podtekstów. Uprzejmość za którą może nikt się nie odwdzięczy, ale na pewno uczynisz świat odrobinę przyjemniejszym. Gentlemanem nie czynią bowiem wyszukane zachowania wobec obcych czy znajomych kobiet. O gentlemanie świadczy jego postępowanie wobec ludzi w ogóle i wobec siebie samego w szczególe.
Podsumowując
Będąc gentlemanem musisz być uprzejmy wobec ludzi ze swojego otoczenia bez względu na płeć. Szczególne traktowanie musisz okazać przełożonym, osobom starszym czy na przykład swoim gościom. Natomiast specjalne gesty wobec kobiet to już Twój wybór. W związku, w rodzinie czy wśród przyjaciół warto kultywować te zwyczaje, bo to po prostu jest miłe. Czy jednak będziesz to robił również na ulicy wobec nieznanych Ci osób zależy tylko od Ciebie. Jeśli będziesz to robił, nie rób tego z obowiązku, tylko z czystej uprzejmości.
Dziękuję serdecznie patronom Czasu Gentlemanów za stałe wsparcie! I gorąco zachęcam do dołączenia do tego grona. Odwiedź mój profil na Patronite. Wsparcie bardzo pomaga mi w rozwoju kanału i bloga.
Jerzy M., Jakub Naduk, Marcin M., Bartosz J, Przemysław J., Tomasz P. B., Mock, Michał Mazur, Sławomir M., Aleksander Galecki, Arkadiusz Firus, Kamil Futyma, Kacper K. – Dziękuję!!!
.
Na świecie dzieje się wiele ważnych rzeczy. O tym, że bandyci globaliści urządzają kolejne rozróby i zamieszki w kolejnych krajach, że powiększają chaos panujący na świecie, oraz że wpędzają świat w coraz większą biedę i zamęt można by pisać bez końca. Myślę jednak, że wszyscy bardziej rozgarnięci i świadomi współtwórcy tego blogu – bo mądre i odpowiedzialne komentowanie jest współtworzeniem na tym blogu rzetelnego obrazu otaczającej nas duchowej, politycznej i gospodarczej rzeczywistości – nie potrzebują na okrągło wyjaśnień. Każdy kto zna cele banksterów-globalistów, kto wie, jakimi metodami je realizują – w lot i bez pomocy innych zrozumie i rozszyfruje każdą kolejną „rewolucję”, każdą zadymę, każdą kolejną wojnę - zwłaszcza w krajch które jeszcze nie są wcale, lub są tylko częściowo pod kontrolą banksterów i ich agentury.
Nie wiemy, kiedy i jakim wynikiem zakończy się walka bandytów globalistów z krajami, które stoją im na drodze do totalitarnej dyktatury i panowania nad całym światem. Myślę jednak, że skupianie się tylko na aktualnej polityce jest błędem. Już teraz powinniśmy zastanawiać się, jaki świat chcielibyśmy mieć gdy nastąpi upadek żydo-banksterskiego globalizmu. Dla mnie np. nie ulega wątpliwości, że w tym przyszłym świecie wolnym od okupanta musimy zmienić praktycznie wszystko. Problemem jest to, że zmian tych muszą dokonać ludzie. A dokąd są oni okaleczeni anty-wychowaniem i dokąd nadal młode pokolenia okalecza się psychicznie i duchowo anty-wychowaniem – dotąd tworzony przez nich świat, nawet wolny od banksterów, nadal będzie chory i zły.
Ciekawy film wrzucił w komentarzu DG:
Jest to dwuczęściowy film o wychowaniu dzieci w słowiańskiej rodzinie:
.
.
.
Z góry zaznaczam, że nie ze wszystkim, co jest w filmie mówione zgadzam się bez zastrzerzeń. Np. nie zgadzam się ze stwierdzeniem (początek części drugiej), że rzekomo dominująca rola mężczyzn u Słowian brała się stąd, że mężczyzna realizował się duchowo, kobieta mu w tym pomagała i w ten sposób sama się duchowo doskonaliła.
Kobiety „z natury” są doskonalsze duchowo od mężczyzn. A to z tego powodu, że mają być matkami, że jako te, które już jako matki noszą najpierw w łonie jeszcze nienarodzone dziecko, wydają je potem na świat, karmią piersią – samym tylko swoim macierzyństwem są – najczęściej nieświadome tego – na ścieżce Karmajogi. Kochają one własne dziecko bezinteresownie – i to je udoskonala duchowo. Prawdą jest, że kobieta (pod warunkiem, że sama nie jest zepsuta anty-wychowaniem) pomaga mężczyznie rozwijać się duchowo – jeśli potrafi mądrze mężczyzną kierować. On jest wprawdzie głową, ale głowa spoczywa na szyi, która głową obraca. Mądra żona, będąc w tej metaforze szyją potrafi mądrze pokierować głową. Może ją wyleczyć np. z egoizmu, z woli dominacji itp.
Jeśli rola mężczyzn u Słowian była dominująca (nie we wszystkich aspektach – nie zapominajmy o kapłankach i wiedźmach, mądrych kobietach do których po pomoc i poradę przychodzili także mężczyźni) – to powody tego były prozaiczne – silniejsi na ogół fizycznie mężczyźni odpowiedzialni byli za byt biologiczny wspólnoty. I nie rozchodzi się tylko o np. obronę wsi/wspólnoty/plemienia przed najazdem wroga. Ciężka praca fizyczna na polu, ochrona pól przed dzikami, obrona zwierząt domowych przed drapieżnikami, polowania urządzane nawet przez typowo rolnicze wspólnoty, zwłaszcza w zimie i na przednówku, gdy zapasy żywności kurczyły się – to wszystko sprawiało, że pozycja mężczyzn była taka a nie inna. Tam gdzie sprawa dotyczyła biologicznego trwania i bezpieczeństwa wspólnoty rola mężczyzn była dominująca i powinna być dominująca. Ale już np. w przygotowaniu młodzieży (w wieku 12-16 lat) dominującą rolę odgrywały kobiety. Bo są w tym akurat po prostu lepsze od mężczyzn. I lepiej od nich (ode mnie naturalnie też) posługują się prawą półkulą mózgową. Tą odpowiedzialną za intuicję i dostęp do wiedzy pozazmysłowej (dlatego były wspaniałymi wiedźmami).
Jak by nie było, upadek żydo-banksterskiego globalizmu – jeśli to nastąpi – nie będzie automatycznie oznaczać jeszcze, że świat wolny od tej zakały ludzkości będzie lepszy. Mądre i prawidłowe wychowanie dzieci – wszystkich następnych pokoleń – może zaowocować tym, że podobna zakała więcej Ziemi nie zagrozi. . .
29 września 2013 skończyła się pewna epoka. Tego dnia w Stanach Zjednoczonych (a co za tym idzie, w całym internecie) został wyemitowany ostatni odcinek jednego z najlepszych seriali w historii telewizji, który przez ponad 5 lat nie schodził z ust zakochanych w nim fanów. Produkcja, która za wyjątkiem kilku odcinków trzymała naprawdę równy, astronomicznie wysoki wręcz poziom, może pochwalić się również zakończeniem idealnie domykającym historię Waltera White’a. I chociaż widzowie chcieliby oglądać jego perypetie dalej, twórcy postanowili nie ulegać presji i rozwiązać wszystkie rozpoczęte wątki, zamykając opowieść w 62 odcinkach. A nie, jednak nie.
W listopadzie tego roku na ekranach zadebiutuje spin-off Breaking Bad, skupiający się na postaci mocno szemranego adwokata Saula Goodmana. I choć ma być to de facto opowieść rozgrywająca się przed perypetiami Heisenberga i Pinkmana, wspomniana dwójka ma w małych epizodach pojawiać się tu i ówdzie. Zanim jednak serial wystartuje, setki tysięcy fanów prawdopodobnie raz jeszcze będą chciały przeżyć przygodę wraz z antybohaterami z Albuquerque, decydując się na kilkudziesięciogodzinne maratony.
Osoby, które nie będą jednak mogły wygospodarować takiej ilości wolnego czasu nie stoją jednak na przegranej pozycji. Im z pomocą pospieszył Węgier Molnár Zsolt, przygotowując do wyemitowanych odcinków Breaking Bad plakaty, streszczając praktycznie całą fabułę na 62 grafikach. Zsolt zaczął pracować nad serią zaraz po zakończeniu emisji BB i skończył kilka dni temu, 15 lutego, po 5 miesiącach dłubania w Photoshopie i Illustratorze. Pracując nad nimi nasz bratanek obejrzał każdy odcinek przynajmniej 3-4 razy (niektóre przypominał sobie nawet pięć czy sześć), a cały projekt pochłonął ponad 400 roboczogodzin. Tym samym stał się pierwszą osobą, której udało się dokończyć tak rozległy projekt (kilku innych grafików wyszło z podobnymi inicjatywami, ale w pewnym momencie złożyli broń i nie dokończyli swoich dzieł).
62 plakaty Breaking Bad publikuję w całej okazałości poniżej, ale jeśli chcecie zawiesić sobie je na ścianie, to zamiast drukowania, polecam nabycie ich bezpośrednio od twórcy. Chyba zgodzicie się, jeśli napiszę, że zasłużył na każdego wołanego na podlinkowanej stronie dolara. Tymczasem, przeżyjmy Breaking Bad jeszcze raz.
In my science fiction novels, Nexus and Crux, I write about technology ('Nexus') that makes it possible to send information in and out of human brains, making it possible for humans to share what they're seeing, hearing, feeling, and even thinking with one another; and also for human minds to exchange data with computers.
The early versions of that sort of technology are real. We've sent video signals into the brains of blind people, audio into the brains of the deaf, touch into the brains of the paralyzed. We've pulled what people are seeing, their desired movements, and more out of the brains of others. In animals we've gone farther, boosting memory and pattern matching skills, and linking the minds of two animals even thousands of miles apart.
I gave a recent TEDx talk on linking human brains about the science in this area, and where I see it going. You can watch the video below.
Now, just as with AI, I don't foresee this leading to a Singularity. If anything, the feedback loop here is slower than in AI. We're extremely loathe to get things wrong when tinkering with humans. The safety bar for doing a surgery to implant something in the human body (let along the human brain) is extremely high.
Indeed, brain surgery itself is biggest barrier to progress here. We're going to need new, less invasive ways to interface brains and electronics if we ever want this to take off. In Nexus I proposed doing this by self-assembling nano-structures, each component of which is small enough to cross the blood-brain barrier. It's sort of a barely-plausible hand wave. Real neuroscientists, however, have somewhat similar ideas. Rudolfo Llinas, who was the Editor in Chief of the journal Neuroscience for 20 years, has proposed inserting somewhere between tens of thousands and millions of nanowires into the brain by sliding them into an artery somewhere else in your body. This approach needs no brain surgery.
If this field does move quickly enough, it presents an alternative model to the 'Race Against the Machine' where humans see themselves eclipsed over time by digital technologies. A recent post on big data used the term 'Race With the Machine' and I think that's exactly what's possible here, wherein advances in AI and all other fields of computing essentially enhance human abilities.
Or you can think of this in the way that some commenters on the Singularity is Further Than It Appears thread did. This is IA - Intelligence Augmentation (or perhaps more accurately 'CA' - Capability Augmentation) which allows humans to latch onto the advances being made in digital technology and draft them, gaining in capabilities as they go.
There's an excellent case that this is what's happening today. My phone (which posseses more computing power than all of NATO did at its formation) doesn't do much thinking on its own. But it does work as a cognitive prosthesis for me, boosting my capabilities, whether its directly plugged into my brain, or just interfacing through the old-fashioned I/O of my eyes and fingers.
And if you want to learn more, I talk about the science behind neural interfaces in afterwards to Nexus and Crux; and even moreso in a pair of chapters in my first non-fiction book, More Than Human
No technology, of course, lives in a vacuum. You'll note that in the TEDx talk I'm rather optimistic about the impact that greater communication abilities have on society. But there are certainly other darker scenarios for the future of information technology that have been put to the page, with 1984 and riffs off that theme high among them. By analogy, in Nexus and Crux much of the action is driven by the existence of a War-on-Drugs / War-on-Terror style crackdown on human enhancement technologies. I'll be back to talk about those political aspects of technology, and how much our world does or doesn't resemble 1984, later this week.
And thanks again to Charlie for having me here.
--
Ramez Naam is the author of Nexus and Crux. You can follow him at @ramez.
Pierwsze miesiące roku to u nas zwyczajowo okres kolejnych urodzinowych uroczystości i związanych z nimi, częstych spotkań rodzinnych. Ostatnie obserwacje poczynione podczas takich właśnie okazji skłoniły mnie do kolejnych przemyśleń w temacie czasopożeracza, potocznie zwanego telewizją.
Otóż toczące się rozmowy, potwierdzone zmieniającymi się w zawrotnym tempie obrazkami na telepudle kazały mi się zastanowić, czy aby większość z nas nie żyje życiem innych. Skąd taka teza? Już tłumaczę::
- sport. Okres mamy co prawda wyjątkowy (Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2014), ale i bez tego sport jest jednym z dyżurnych tematów rozmów podczas większości spotkań. To, co mnie dziwi to fakt, że rozmowy toczą się o sporcie na światowym poziomie, uprawianym przez osoby, z którymi łączy nas co najwyżej ta sama narodowość (a i to nie zawsze). Nikt się natomiast nie chwali, że dzień wcześniej przebiegł półmaraton, zrobił kilkadziesiąt kilometrów na rowerze, czy chociażby 10 pompek. Czy ktoś mi potrafi racjonalnie wyjaśnić dlaczego tak jest? Czemu interesują nas bardziej cudze rekordy, niż osobiste, drobne osiągnięcia? Kompletnie nie rozumiem jednej rzeczy: skoro sport jest taki wspaniały, wyjątkowy i mający zbawienne działanie, to czemu akceptujemy, żeby tak działał jedynie na kogoś innego? Czemu kibicowanie innym (jednocześnie trzymając piwo i leżąc na kanapie) to jedyne, na co się zdobywamy? Czemu tak bardzo lubimy żyć życiem sportowców i z jakiego powodu wiemy więcej o nich, niż o członku rodziny, który zaczął ostatnio biegać po pracy? Wreszcie – czemu nie podniesiemy własnych czterech liter i nie przełamiemy się, skoro sami nie wahalibyśmy się ani chwili przed przytaknięciem stwierdzeniu „sport to zdrowie”?
- telenowele, seriale-tasiemce, reality show czy inne „seriale obyczajowe”, jak ładnie próbuje się nazwać wyreżyserowane od a do z podglądanie życia innych. Sam kiedyś nie widziałem nic zdrożnego w zabiciu czasu jednym czy drugim serialem, lecz teraz nawet do głowy by mi nie przyszła próba śledzenia którejś z tych telewizyjnych pomyłek. Może znowu czegoś nie rozumiem, ale jak można tracić życie na obserwację wybranych detali z życia fikcyjnych bohaterów, dzielić z nimi smutki, współodczuwać ich radości… jeśli masz za dużo czasu, wyjdź na zewnątrz – tam jest ponad 7 miliardów ludzi z krwi i kości – na pewno któryś z nich chętnie się z Tobą zaprzyjaźni i uchyli rąbka tajemnicy na temat własnego świata, w którym żyje. A może pójdziesz krok dalej i pogodzisz swoją ciekawość z czynieniem dobra i zaangażujesz się w wolontariat? Generalnie jednak moja rada brzmi: nie próbuj podglądać innych, bo to zazwyczaj doprowadza do frustracji i zazdrości. Zmień nieco sposób postrzegania siebie i świata naokoło. Nieco mniej rozglądania się na boki, a więcej spojrzeń wgłąb siebie nie może Ci zaszkodzić! Weź życie w swoje ręce i sam wykonaj pierwszy krok w kierunku tego, żeby ktoś kiedyś chciał nakręcić o Tobie film sensacyjny
- gry komputerowe. Powtórzę to, o czym już pisałem szerzej: kiedyś byłem zapalonym graczem, który teraz odpala konsolę raz na miesiąc, i to bardziej w celu przewietrzenia zakurzonych układów scalonych. Wyjaśnię dla tych niezorientowanych: istnieje cała masa gier komputerowych, w których wcielasz się w bohatera, który na początku jest zwykłym „cieniasem”, ale dzięki Twojej pomocy (czyt.: dziesiątkom godzin ślęczenia przed ekranem) urasta do rangi superbohatera i wybawiciela niewiast i dzieci… co tu dużo mówić – swego czasu uwielbiałem takie produkcje. Czułem się panem losu tej wirtualnej postaci, mogłem zarządzać jej rozwojem, nadawałem kierunek jej działaniom i stopniowo rozwijałem poszczególne jej cechy. Aż zrozumiałem, że… sam jestem panem swego losu i zdecydowanie korzystniej spożytkować ten czas na dokładnie te same czynności, ale zmierzające do zrobienia kolejnego kroku przeze mnie samego. Wyjdźmy z tego wspaniałego, kolorowego, zaskakującego, ale jednak sztucznego świata i chodźmy w obranym przez siebie kierunku!
- plotki. Co prawda od dawna nie byłem na żadnym z plotkarskich serwisów, ale nie mam złudzeń co do tego, żeby cokolwiek się w nich zmieniło. Blichtr, skandale, zdrady, bankructwa, nieszczęście znanych i bogatych – to właśnie sprzedaje się najlepiej i to wypełnia sporą część zawartości serwisu. To strzępki informacji (chyba nie muszę przypominać, że w większości wyssane z palca) dotyczące obcych nam osób, które chłoniemy, którymi karmimy naszą psychikę i o których chętnie rozmawiamy ze znajomymi. A później robimy to, co najgorszego możemy zrobić: porównujemy się z celebrytami (o ile informacja jest pozytywna), względnie równamy do nich w dół (jeśli któremuś z nich powinęła się noga).
Sam nie wiem, czy bardziej sensacyjny jest sam news, czy ilość komentarzy (392!), którą wywołał…
Zastanówmy się, skąd to wszystko się bierze i do czego prowadzi? Mógłbym zwalić winę na producentów tego, co nadawane w telepudle… w końcu podają oni widzom papkę na tyle łatwostrawną, żeby każdy był w stanie ją połknąć bez zbędnego wysiłku. To jednak spłycanie problemu, bo widz w gruncie rzeczy dostaje to, co chce – a że chce mało, i przy tym nie ma nic przeciwko, żeby go zrobili na szaro, to już zupełnie inna sprawa. Uważam, że sami chcemy żyć życiem innych. To:
- wygodne, bo mimo, że siedzisz na kanapie, naokoło dzieje się cała masa ekscytujących rzeczy, które nieco wzbogacają Twoje życie…
- proste, bo nie wymaga to od Ciebie żadnego wysiłku – no, może oprócz otwarcia paczki chipsów i pozbycia się kapsla z butelki chmielowego napoju.
- bezpieczne, bo sam nie ryzykujesz, nie podejmujesz trudnych decyzji, w zasadzie… w ogóle nie musisz ich podejmować, a co więcej – jesteś do nich zniechęcany! Skoro serialowi aktorzy co chwilę wpadają w tarapaty, skoro ciągle coś złego się naokoło nich dzieje; skoro sportowcy, którzy poświęcili całe swoje życie jednej dyscyplinie nie wygrywają, to może bezpieczniej siedzieć w domu i nie wytykać nosa za drzwi? Niech inni ryzykują i ponoszą konsekwencje tego ryzyka!
Życie w taki sposób to wręcz idealne dostosowanie się do oczekiwań innych! O ile łatwiej jest żyć według standardowego scenariusza, kopiowanego setki milionów razy? Bo skoro wszyscy tak robią, to chyba nie mogą się mylić, prawda? A może jednak? W pełni zgodzę się ze słowami Steva Jobsa, który powiedział: „twój czas jest ograniczony, więc nie trać go na życie życiem innych”. Jeśli więc tylko czujesz przemożną chęć zmiany swojego życia, lecz boisz się wyjść poza ramy wytyczone przez społeczeństwo i obawiasz się odbioru Twoich decyzji przez środowisko, w którym się obracasz, przypomnij sobie powyższy cytat. Miej świadomość, że drugiej szansy nie będzie i to, jak przeżyjesz swoje życie zależy tylko i wyłącznie od Ciebie! Co absolutnie nie znaczy, że sugeruję zgubne niekiedy podejście „żyj na maxa”, które swego czasu sam skomentowałem.
Wtedy też padł cytat, który dzisiaj chciałbym przypomnieć:
Żyje się tylko raz,
Ale jeżeli żyje się dobrze,
Ten raz wystarczy.
Czy zatem ja sam żyję w sposób, który w pełni mi odpowiada? Czy wybory, których w życiu dokonałem były właściwe, a przede wszystkim: czy były rzeczywiście moje? No cóż – chyba każdy z nas czuje jakąś presję z zewnątrz, jest w pewien sposób ukształtowany i w pewnym momencie dociera do granicy marzeń, którą czasami boi się przekroczyć. Sam jeszcze nie mogę powiedzieć, że jestem wolny od wszelkich zewnętrznych oczekiwań i że uszyłem sobie życie na miarę. Ale wiem, że z każdym kolejnym dniem zbliżam się do momentu, w którym będę mógł całkowicie wyrzucić ze słownika słowa „trzeba, wypada, należy” i jeszcze bardziej niż dotychczas poświęcę się temu, co naprawdę dla mnie ważne. Otrzymałem natomiast wystarczająco dużo dowodów na to, że życie według typowego scenariusza, zgodne z oczekiwaniami innych w większości przypadków nie przynosi szczęścia. I to najlepszy dowód na to, że warto szukać; warto słuchać swojego wewnętrznego głosu, który czasami może podpowiedzieć coś, co na pierwszy rzut oka wydaje się herezją. Jeśli jednak ta herezja wydaje Ci się dobra, słuszna i nie chce wypaść z Twojej głowy, może warto się poważnie zastanowić nad tym, czy to Ty zwariowałeś, a może to świat postradał zmysły? Nie zdziwię się, jeśli dojdziesz do tego drugiego wniosku! A co jest Twoją herezją?
A map of CMB polarization takes the form of little line segments on the sky — the direction of the net oscillation in the electric field. If you just have polarization at one point, that’s all the information available; but if you have a map of polarization over some area, you can decompose it into what are called E-modes and B-modes. (See this nice article from Sky & Telescope.) The difference is that B-modes have a net twist to them as you travel around in a circle. That sounds a little loosey-goosey, but there is a careful mathematical way of distinguishing between the two kinds.
Regina Dugan:
It wasn't too long ago that I would have thought of a dual USB/MicroUSB flash drive as a dream accessory. Now the landscape has changed so quickly, I'm nearly embarrassed that I have yet to buy one. When we first heard about the Leef Bridge Dual-USB/MicroUSB flash drive, the idea was still novel enough that its quirky name wasn't off-putting. Since then the more traditional players have jumped into the ring, with SanDisk and Sony both coming out with their own drives.
Sam nie wiem, czy bardziej sensacyjny jest sam news, czy ilość komentarzy (392!), którą wywołał…