Shared posts

01 Mar 11:31

The Radical Left-Wing Theory That the Government Has Unlimited Money

by Harry Cheadle

Tall, bearded, with gentle brown eyes, Occupy Wall Street veteran Jesse Myerson spends his days knocking on doors in the rundown neighborhoods of southern Indiana reminding voters of the enormous wealth of their country. His message, as an organizer for the progressive grassroots group Hoosier Action, is that the United States is a spectacularly rich nation and some of that wealth could, and should, be spread to the poor people of southern Indiana.

“People have been in a terrible amount of economic pain and that has led to the spiritual death of communities,” Myerson told me of the places he goes to. Opiate addiction is rife, as is suicide. “There’s no well-organized vehicle for people to make sense of their pain except for right-wing xenophobic initiatives.”

He says his group’s biggest competition for the hearts and minds of poor Indianans is a white supremacist group called the Traditionalist Workers’ Party. “They’re organizing along the same lines as us—these oligarchs are being tyrannical and exploiting us and we need peace and prosperity—except the difference is they are organizing along a framework of scarcity,” he said. “They are saying, ‘There is not enough to go around so we white people got to stick together and make sure we are taken care off.’”

By contrast, Myerson said, “We organize along the value of abundance, that there is enough to go around, that we can all afford freedom and dignity.”

You don’t hear “there is enough to go around” much in mainstream American politics. Republicans in particular criticize safety net and stimulus programs on the grounds they would increase the federal deficit; some have pushed radical legislation that would slash spending. But Democrats sometimes make anti-deficit arguments, too, as they did when Republicans backed a $1.5 trillion tax cut bill. Ambitious proposals that would cost a lost of money, like Bernie Sanders’s “Medicare for all,” are routinely derided for what they would cost. The federal government has run a deficit every fiscal year but four since 1970, leading to a national debt (the accumulation of all those deficits) of $20.6 trillion and change. When asked about this by pollsters, most voters say that the country is on the wrong track, debt-wise, and want Congress to address the issue.

Myerson isn’t bothered by the deficit: “We’re the richest country in the history of countries, in the history of riches. Of course we can afford it.” He notes no one seems to worry about the price tag when Congress increases the Pentagon budget or decides to invade a faraway country.

His optimism about government spending is due to his exposure to Modern Monetary Theory, a school of economics that says our panic over government budget deficits is delusional, a misguided and atavistic remnant of the gold standard. MMT has become increasingly influential on the left, giving progressives like Myerson a reason to believe that a high price tag shouldn’t stop the US from instituting wide-ranging social reforms like Medicare for all.

Modern Monetary Theory’s basic principle seems blindingly obvious: Under a fiat currency system, a government can print as much money as it likes. As long as country can mobilize the necessary real resources of labor, machinery, and raw materials, it can provide public services. Our fear of deficits, according to MMT, comes from a profound misunderstanding of the nature of money.

Every five-year-old understands money. It’s what you give the nice lady before she hands you the ice cream cone—an object with intrinsic value that can be redeemed for goods or services. Through the lens of Modern Monetary Theory, however, a dollar is nothing but a liability issued by the US government, which promises to accept it back in payment of taxes. The dollar in your pocket represents a debt owed you by the federal government. Money isn’t a lump of gold but rather an IOU.

This mildly metaphysical distinction ends up having huge practical consequences. It means the federal government, unlike you and me, can’t run out of cash. It can run out of things money can buy—which will drive up their price and be manifest in inflation—but it can’t run out of money. As Sam Levey, a graduate student in economics who tweets under the name Deficit Owls told me, “Macy’s can’t run out of Macy’s gift certificates.”

Especially for those who want the government to provide more services to citizens, this is a convincing argument, and one that can be understood by non-economists. “I’ve never heard a more persuasive account of how money works,” Myerson told me. “I’ve seen these guys debate all sorts of people. I’ve never seen anybody beat them.”



“These guys” were gathered in September at the first-ever Modern Monetary Theory Conference, a Kansas City event that brought together 225 academics, activists, and investors in person and thousands of livestream viewers.

In the UMKC Student Center Auditorium, Stephanie Kelton, a tall, telegenic former economic adviser to Bernie Sanders, told the enthusiastic crowd the basic problem of the American economy today is “lack of aggregate demand” leading to “chronic unemployment.” In other words, America’s problem isn’t an inability to make stuff (supply) but rather the inability to afford to buy all the stuff we are able to make (demand). Our productive potential outstrips our capacity to consume.

“The government can afford to pay for any program it wants. It doesn’t have to raise taxes,” Kelton added. Because politicians on both left and right don’t get that, “Kids go hungry—bridges don’t get built.”

Although rarely heard on mass media, among economists this viewpoint is not particularly controversial. Oxford economist Simon Wren-Lewis told me in an email. “Most mainstream, non-ideological economists would agree the US needs more infrastructure investment, and the best way to finance that is through public borrowing.” He continued: “Most people think austerity is mainstream macroeconomics, although it is not. Those who are anti-austerity look for some alternative theory, which MMT provides.”

Unemployment and underemployment caused by insufficient spending is a problem economists know how to fix. Every econ 101 textbook recognizes government can increase demand at will either by cutting taxes (letting the private sector keep more money, which it will then spend) or by increasing spending directly (creating dollars and pouring them into the economy via government expenditures).

The problem is either of these policies will increase the budget deficit, regarded by most politicians as a bad thing. Conservatives fear increased government spending will “crowd out” private sector investment. A MMT advocate might reply that crowding out only can occur when the economy is already operating at full capacity. Today, stagnant wages and low interest rates indicate the economy still has plenty of slack before inflation kicks in.

MMT disciples do think that deficit spending could lead to inflation, which they see as the only downside to more spending. That is what happened back in the 1960s, when Lyndon Johnson refused to raise taxes to pay for the Vietnam War and his Great Society, even as the private sector economy was booming. The result was rising inflation in the 1970s, one of several economic factors that led to the election of Ronald Reagan.

But for the past 35 years, inflation has been negligible. The Federal Reserve has been consistently undershooting its own 2 percent inflation target since it was adopted in 2012. Right now, deflation is a bigger threat to the global economy. To those who subscribe to MMT, it seems obvious that we need to be spending more, and frustrating that not enough people understand.

Warren Mosler during an unsuccessful 2010 run for a Connecticut US Senate seat. AP Photo/Jessica Hill

The original prophet of MMT is Warren Mosler, who 30 years ago was a Wall Street investor trying to gain competitive advantage over other traders by peering deeply into exactly how the federal government taxed, borrowed, and spent.

Fit, tanned, and currently residing in St. Croix in order to lower his tax bill, the 68-year-old multimillionaire makes an odd spokesman for a progressive economics movement. As his friend and hedge fund partner Sanjiv Sharma told me, “Warren is more politics agnostic.”

As a boy, he was fascinated by machinery, how it worked, how to fix it, how to put it together. Mosler told me he planned to major in engineering, but he switched to economics after taking a course and finding it much easier. After graduating from the University of Connecticut in 1971, he was hired by a local bank and found himself being promoted rapidly. Soon, he left New England for Wall Street.

“I look at things at an elemental level,” Mosler told me. He got down in the weeds to examine precisely how the Federal Reserve and the Treasury interacted with the general economy. He wanted to understand what happened to balance sheets when the Treasury collected taxes, traded bonds, spent and created money. He came to believe that the conventional wisdom has the relationship between the government and the private sector ass-backward.

Most of us assume government has to tax before it spends, that like you and me it has to earn money before it purchases goods. If it wants to spend more than it taxes—and it almost always does—it must borrow from the bond market. But by examining the granular way government accounts for its spending, Mosler saw that in every case, expenditures come first. When your Social Security check is due, the Treasury doesn’t look to see if it has enough money to pay it. It simply keystrokes that money directly into your bank account and debits itself simultaneously, thereby creating the money it pays you out of thin air.

When you pay your taxes, the same process happens in reverse. The federal government subtracts dollars your account and eliminates the same amount from the liabilities side of its ledger, effectively destroying the money you just paid to it. Unlike households or firms or even state and local governments, the federal government is authorized to create dollars. It adds money into the economy when it spends, and it takes it out when it taxes. “There's nothing to prevent the federal government from creating as much money as it wants and paying it to somebody,” is how Alan Greenspan, then the Fed chairman, put it to Congressman Paul Ryan during a 2005 hearing.

Wren-Lewis, the Oxford economist, told me MMT sounds more radical than it really is. “In my view a lot of what they say is mainstream. When interest rates are at their lower bound their anti-austerity policy is totally mainstream,” he said. “In terms of their theoretical framework, I would describe it as being quite close to 1970s Keynesian, with the addition of a very modern understanding of how bank money is created.” Kelton told me MMT isn’t trying to change the way government spends and taxes, it is merely describing the way it already does.

Mosler’s understanding of money provided him with an insight: Any government that prints its own currency can’t go bankrupt. That insight made him millions.

In the early 1990s, Italy was struggling with high debt and low tax receipts; economists and traders feared it was heading for collapse. Italian government bond yields inevitably shot up. Mosler recognized that Italy could not be forced into default: It could print as many lira as it needed. (This was in the pre-euro days.) He borrowed lira from Italian banks at an interest rate lower than Italian government bonds were paying and used that money to buy Italian government debt other investors were dumping. Over the next few years, this trade made him and his clients more than $100 million.

It was after that that Mosler wanted to start a dialogue with academic economists. He wrote to Harvard, Princeton, and Yale, laying out his analysis of Federal Reserve payments and their startling implications, but was ignored. But then, using his contacts with Donald Rumsfeld, wrangled a lunch with Arthur Laffer (of supply-side Laffer curve fame). Laffer told Mosler not to expect anything from Ivy League economics departments, but there was this wacky heterodox group called the post-Keynesians, and they might be interested.

These economists—including Randy Wray, Bill Mitchell, and Stephanie Kelton—taught Mosler about the chartalists, an early 20th-century group of economists who like Mosler saw money as debt created by the state. (MMT is sometimes called “neo-chartalism.”) Abba Lerner’s functional finance is another precursor to MMT. Lerner, a mid-century British economist, insisted public officials ignore the deficit and instead focus on maintaining sufficient demand to keep the economy at full employment. If unemployment was too high government should either spend more or tax less. When inflation threatened, it should cut spending or increase taxes. For Lerner, as for the MMT crowd, there’s no reason to care about the size of a government deficit.

Mosler explained to the post-Keynesians that taxation and borrowing did not finance government spending. At first Kelton didn’t believe him. “Warren is putting out this stuff and it is way out there. It is the inverse of everything that we’ve been taught,” she told me. She decided to write a paper disproving Mosler’s theories, but in the end, after looking deep into the way the Federal Reserve, the Treasury, and the private banking system interact, she concluded, to her surprise, that he was right. “I went through all of this research,” she said, “and I got to exactly the same place Warren got, just with a lot of complicating details.” Tax and bond sales do come after spending; their purpose is not to fund the government but rather to take money out the system to keep it from overheating.

Though Mosler came from outside academia, his theories dovetailed with some work done by economists. “What Warren did in some sense was remind people of things we should have known,” she told me. “He made original contributions to be sure, but he also reminded us of what was in the literature and was well-established 60, 80 years ago, and then we just unlearned all those lessons.”

Kelton and Wray introduced Mosler to Wynne Godley’s sectoral balance analysis, which suggests government deficits are not just harmless, they are actually beneficial. To simplify Godley’s theories, every economy has two sectors: the private sector and the public or government sector. When the government spends more than it taxes, it runs a deficit. And that deficit in the public sector inevitably means a surplus for the private sector.

Kelton explained it to me this way: Imagine I’m the entire government, and you are the entire private sector. I spend $100 either going to war or fixing bridges or improving education. The private sector does the work required to achieve those goals, and the government pays it $100. It then taxes back $90, leaving $10 in the private sector’s hands. That is the government running a deficit. It is spending more than it receives back in taxes. But you, the private sector, have $10 you didn’t have before. In order to accumulate money, the private sector needs a government deficit.

Mosler’s hedge fund profited from this theory. In the late 1990s, just about everybody thought the Clinton budget surplus strengthened the US economy. But Mosler realized the Clinton budget surplus meant the government was taking more money out of the private sector in taxes than it was putting in in spending. Mosler reasoned this private sector deficit (the flip side of the government surplus) would inevitably lead to recession, so he bet on interest rates to fall (which they did in 2001) and his hedge fund again made out like bandits.

Stephanie Kelton in 2015. Photo by Tom Williams/CQ Roll Call

These days, MMT advocates are interested in larger issues than lining their pockets. For Kelton, the biggest problem with the American economy is unemployment and underemployment. She told me 20 million Americans want full-time work but can’t get it. This strikes her as a shocking waste of resources and talent. To create jobs, she says, we need to boost aggregate demand and the only way to do that is to increase spending. “You can’t make spending the enemy in an economy that depends on sales,” she told me. “Capitalism runs on sales. What you have to do to boost the economy, to boost GDP, is you have to increase spending.”

One way to stimulate spending is a tax cut, especially one whose benefits go to average Americans rather than the top 1 percent. “A tax cut for working people has the same pocketbook effect as a pay raise,” Kelton told me. “When was the last time your employer gave you a raise?”

While MMTers would favor just about any fiscal stimuli, including infrastructure spending or tax cuts, their signature policy is a federally funded but locally administered job guarantee. Anyone who wanted work, either full- or part-time, would be paid $15 an hour on projects deemed valuable by their local community. This might mean building roads, but it might also including caring for the elderly or working at daycares. Needed services would be provided and unemployed and underemployed people could find work.

“It is,” Randy Wray said at a panel during the conference, “an extremely effective anti-poverty program.” Full-time, those jobs would pay over $31,000 a year, enough to take a family of five out of poverty. Wray and Kelton told a panel at the conference this program would create 14 to 19 million jobs, add $500 to $600 billion to the GDP, and add less than 1 percent to inflation. Mosler calls this a “temporary jobs program” because he is confident the extra demand created by this federal spending would spark an upsurge in private sector hiring.

Ten years after the financial crisis, the American economy remains in sorry shape. Kelton calls it “a junk economy." Although official unemployment is relatively low, that masks a long-term stagnation in wages and a huge number of discouraged workers, not counted in unemployment statistics. Real median wages are lower today than they were when Jimmy Carter was president. For the first time in history, most Americans are likely to be worse off than their parents. Donald Trump won last year at least in part because he recognized for many of us, the American dream is dead and our economy is crap.

MMT says it can fix it, and that all it would take to create jobs and build a better America is to end the worrying about government deficits. “You hear people all the time saying government is living beyond its means," Kelton said. "Absolutely not. We are living far, far below our means.”

Mosler says politicians are only obsessed by the deficit because voters are: “We’ve created an electorate who believe the deficit is too large and has to come down.” MMT-supporting academics, and left-wing activists, are hoping by changing people’s minds they can transform America. Mosler is confident that once people understand the insights of MMT, they won’t forget them. “Nobody goes back,” he told me.

Myerson isn’t so sanguine. He isn’t convinced winning the intellectual debate will be enough. “The billionaires have the power so the economics that supports their agenda is going to be the predominant one.” If MMT became mainstream and increased public spending became the norm, power and wealth would shift away from the ruling class. Myerson suspects that won’t happen without a struggle. He remembers something that Ann Larson and Laura Hanna of the group Debt Collective said at the conference: “There will be no trickle-down MMT. It’s going to have to come from organizing people.”

Sign up for our newsletter to get the best of VICE delivered to your inbox daily.

01 Mar 11:11

Barbra Streisand Cloned Her Dead Dog Twice

by Katherine Gillespie

Celebrities are mostly kind of boring these days. Gone are the fabled Hollywood eccentricities of yore: 2018’s famous people are mostly just high-key Instagram influencers with beauty lines and vague political causes.

Enter Barbra Streisand, the eternal diva. The woman who wrote, directed, and starred in Yentl, and who lives in an opulent mansion with a shopping mall in its basement. The woman who, according to Variety, cloned her dead dog Samantha. Not once, but twice.

In an incredible feature-length interview titled “Barbra Streisand on Oscar Snubs, Sexism in Hollywood & Her Clone Dogs”, Streisand casually explains that two of her three Coton de Tuléar terriers are clones of a beloved pet who died last year. Before Samantha departed this world, Streisand, a woman with a lot of money, asked scientists to harvest cells from the dog’s mouth and stomach. These were used to produce two clones: Miss Violet and Miss Scarlett.

“They have different personalities,” Streisand tells the magazine. “I’m waiting for them to get older so I can see if they have her [Samantha’s] brown eyes and seriousness.”

In order to avoid confusion, Streisand dresses the identical dogs in different colours.

The frankly incredible interview, timed to run before the upcoming Academy Awards, also touches on sexism in Hollywood—particularly the snubbing of female directors.

You can read the whole thing here.

This article originally appeared on VICE AU.

01 Mar 11:01

Muchos muertos, un dictador y un castillo

by Manuel Jabois

El único momento de gloria que nos ha concedido el Pazo de Meirás desde que Pardo Bazán dejó de escribir allí sus novelas para que Franco pudiese firmar penas de muerte fue la boda de Jimmy Giménez-Arnau, a la postre el único asalto verdaderamente dañino a la dictadura, si bien ya un poco tarde. Pero esa boda, en la que el marqués de Villaverde acabó borracho jugando al tenis, no ha tenido sitio en el vídeo promocional con el que los Franco han puesto a la venta el Pazo siguiendo su tradicional modus operandi: poner precio a lo robado cuando ya no se puede disfrutar más de él. O como resumió el marqués, seguramente pidiendo ojo de halcón: “Llega un momento en que la vaca deja de dar leche y hay que comérsela”.

Seguir leyendo.

01 Mar 11:00

La edición de libros cae un 8,3% en Galicia en 2016

   La edición de libros descendió un 8,3% en Galicia en 2016 hasta un total de 1.990 títulos, más que la media de bajada en el Estado (-2,4%), según los datos que publica este miércoles el Instituto Nacional de Estadística (INE).
01 Mar 11:00

Ana Miranda: “A cuestión non é que vou facer no Parlamento Europeo nun ano senón que fixeron os demais en tres”

by David Reinero

ENTREVISTA | A portavoz do BNG para asuntos comunitarios toma posesión este mércores do escano do Parlamento Europeo compartido con EH Bildu. O accidente de Angrois, o Brexit ou os investimentos comunitarios en Galicia están entre as súas prioridades.

01 Mar 10:57

Androgyny Shouldn't Just Be for Thin People

by ellieBOA
01 Mar 10:53

La dragona punk del cabaret

by Marta Arias

Fotografía: Anna Surinyach

¿Cómo se divierte la gente en diferentes partes del mundo? Esta es la pregunta de partida del libro de periodismo internacional que acaba de publicar Revista 5W, bajo el título de Diversión, que se puede comprar aquí. «La dragona punk del cabaret» es uno de los reportajes que aparecen en este volumen de más de doscientas cincuenta páginas.

Revista 5W es una publicación de crónica y fotografía internacional fundada en 2015.

Juliette Dragon no es un apodo artístico. Es el nombre de la cabaretista punk que ha descubierto en el burlesque una forma de empoderamiento de la mujer. Admiradora de la filósofa Simone de Beauvoir, de la novelista Colette y de la modelo estadounidense Betty Page, Dragon reivindica el feminismo a golpe de purpurina.

Faltan seis horas para que empiece el espectáculo. Las chicas están reunidas en el cuarto piso de la Mains d’Oeuvres, un espacio social y cultural de Saint-Ouen, una localidad en la periferia norte de París. Ultiman el vestuario, recortan flecos a unos cinturones, pegan brillantes en unos sujetadores, cosen unos guantes. Sobre las mesas de la habitación convertida en camerino se desperdigan sombras de ojos, barras de pegamento, botes de purpurina y botellas de agua. Aprovechan cualquier rato para comer: un puñado de frutos secos, una pieza de fruta, un bocado de la tarta casera que alguien ha llevado.

Tienen a una líder. La directora, creadora y esta noche maestra de ceremonias del espectáculo es Juliette Dragon, una bailarina de cabaret-burlesque con espíritu punk que reivindica el feminismo a través de la recuperación de la feminidad. Es una mujer alta, enérgica, con un piercing que le subraya la sonrisa, media cabeza rapada y la otra media dominada por una mata de pelo rizado en estudiado alboroto.

Empiezan ahora la sesión de maquillaje, peluquería y vestuario. El proceso les lleva horas, pero al terminar son otras. Stéphanie se ha convertido en Bad Heidi, Emilie en Milly Résille, Joanna en Mademoiselle Charlotte Cilvouplee, Mélodie en Titania. Ellas mismas reconocen que los nervios disminuyen a medida que el personaje se va adueñando de ellas a golpe de accesorio.

En paralelo se celebra el último ensayo general antes de que empiece el espectáculo. Todas las chicas, en grupo o de forma individual, van actuando ante la mirada de Juliette, que sonríe desde un taburete situado justo delante del escenario. Agita su melena despeinada al compás de la música. Se levanta de un brinco y aplaude dando grititos como una niña emocionada cuando una de ellas la sorprende. Las anima, les dedica las mejores palabras. Y al acabar cada actuación, se sienta con cada una en una esquina del escenario y les comenta lo que más le ha gustado y la parte en la que deberían mejorar. Con algunas está un par de minutos, con otras más. No mira el reloj; cada chica necesita un tiempo diferente.

La profesora aprovecha cada pausa entre actuaciones para hacer algún comentario a los técnicos de luz y sonido —«En esta parte ponle mejor un foco rojo y luego ya cambias al azul»— o repasar en su ordenador una lista musical titulada Toutes Belles #10. Suena de todo. «It’s oh so quiet» de Björk, «Fujiyama» de Wanda Jackson, «Déshabillez-moi» de Juliette Gréco y hasta «Pepito» de Los Machucambos.

Todo está listo para el inicio de la función. En los camerinos, una veintena de mujeres, entre ellas Stéphanie, Emilie y Joanna, se preparan para salir al escenario. Se ahuecan el kimono, se ajustan unas orejas de gato, se echan un puñado de purpurina en el interior del guante y se aseguran de que la pestaña postiza esté bien sujeta.

Estamos en el gran inicio de curso de la École des Filles de Joie («escuela de chicas alegres»): la primera escuela de cabaret-burlesque de Francia, que ahora celebra su décimo aniversario.

—Lo esencial del burlesque es que una baje del escenario con menos prendas de las que subió, así que cada vez que una de las chicas se quite algo tenéis que gritar mucho, y cada vez que haga un movimiento así tenéis que aplaudir mucho.

Juliette Dragon se contonea en el escenario mientras da la bienvenida al público que este sábado de otoño ha acudido a Saint-Ouen.

Diseño gráfico vs. cabaret transformista

Juliette no oculta lo cómoda que se siente en un escenario, pero no tiene la necesidad de estar bajo los focos de forma constante. No quiere ser diva, sino inspiración y fuerza para las mujeres. Y no, el suyo no es un nombre artístico.

«Dragon es mi apellido, es mi tótem, es mi amuleto, es mi emblema. Nadie me llama de otra forma». También es un gran tatuaje que le cubre la parte alta de la espalda. Juliette es una dragona que se ha propuesto convertir el cabaret-burlesque en el arma feminista definitiva.

Nació en París pero creció en Montpellier, una ciudad mediterránea en el sur de Francia. Allí empezó una carrera dirigida a las artes gráficas, a la ilustración y a la pintura. Dibujaba sobre todo a mujeres.

En su adolescencia no se perdía ni una manifestación política ni una movilización estudiantil. «Yo era punk, anarquista». Juliette quería hacer un mundo mejor, hasta que un día, tratando de respirar bajo una nube de gas emitida por los antidisturbios, se planteó la eficacia de su activismo. ¿Cómo encontrar un arma efectiva para conseguir el cambio?

La respuesta llegó de la forma más inesperada. Juliette frecuentaba muchas fiestas rave. Descubrió las free parties y la música electrónica. Artistas de cabaret transformista la enseñaron a disfrazarse y maquillarse. «En aquella época yo era más bien un chico fallido y me lamentaba de haber nacido chica. Fueron los travestis quienes me reconciliaron con mi feminidad».

Era 1993. Juliette tenía veinte años.

Empezó a bailar con ellas y dejó de lado los lápices. «Me había convertido en mis dibujos, había encarnado mis personajes, llevaba los disfraces que yo había imaginado».

Al poco tiempo de haber empezado a trabajar, ya se había recorrido todas las salas de espectáculos del sur de Francia, y volver a París se le antojaba como la más evidente de las opciones. Con el paso de los años, Juliette se fue dando cuenta de cómo el cabaret-burlesque la estaba ayudando a aceptarse como mujer, a aceptar el cuerpo que la naturaleza la había dado, a tomar el control, a darle la vuelta y a empezar a jugar con los arquetipos femeninos. Fundó el Cabaret des Filles de Joie y empezó a actuar en salas. Tras cada espectáculo, muchas mujeres se acercaban para preguntarle dónde podían aprender a hacer eso.

«Era yo quien formaba a la mayor parte de artistas del grupo, así que propuse organizar una especie de prácticas abiertas. Fue un éxito inmediato», dice Juliette. Las clases crecieron y el número de alumnas se disparó. Había llegado el momento de ir un paso más allá. En 2008 abrió la École des Filles de Joie en la Bellevilloise, una sala de conciertos, exposiciones y reuniones situada en el distrito XX de París. Originalmente, desde 1877 hasta 1936, este espacio había funcionado como una cooperativa de trabajadores. Era también el lugar donde las sufragistas francesas se reunían para pedir el voto de la mujer. La inauguración de la escuela fue, por supuesto, el 8 de marzo: Día Internacional de la Mujer.

Todas las mujeres son alegres

Justo una semana antes del espectáculo de inicio del curso, Juliette se sienta con tres alumnas en una terraza cercana a la parisina Gare de l’Est. Todas piden un té y una crep de chocolate, salvo ella, que escoge una de miel y limón. El camarero ya la conoce y contesta con una sonrisa a la petición. «Ni siquiera está en la carta», dice una de las alumnas. «Se la hacen especial para ella. Es la crep Juliette».

Acaban de salir de clase en un gimnasio municipal en cuya puerta esperan padres para recoger a sus hijos de las actividades extraescolares. Un edificio moderno, polivalente, aséptico, funcional, que podría estar en cualquier ciudad europea. Posiblemente el último lugar en el que alguien esperaría encontrar una glamurosa clase de cabaret-burlesque.

El día anterior hubo espectáculo, así que las bajas en clase son notables. Algunas de las que sí han logrado aferrarse a la fuerza de voluntad recompensan el esfuerzo con chocolate y una espontánea charla sobre feminismo.

Es una reunión intergeneracional. Béatrice ronda los sesenta años, Odette Marie los cuarenta y Julia los veinte. Todas residen en París, pero la primera es originaria del norte de Francia, la segunda del sur y la tercera de fuera del país. Perfiles muy diferentes que sin embargo reconocen como propia cada afirmación de la otra. El primer comentario enlaza directamente con la clase de la que acaban de salir y con un ejercicio que han aprendido para aliviar la carga de los hombros. «Es donde las mujeres tienden a concentrar la presión», dice la profesora. «Y presión tenemos mucha a diario», añade Odette Marie. «Tenemos que ser buenas madres, buenas esposas, buenas profesionales, buenas amigas, y todo manteniendo unos estándares físicos determinados», añade Béatrice. «¡Y sin olvidar el maquillaje ni perder la buena cara!», dice Julia.

Juliette Dragon asiente. Les habla de la importancia del control del cuerpo como medida para controlar todo lo demás. Y les cuenta su último experimento. En agosto acudió durante una semana a la prisión de mujeres de Versalles para hacer un taller de expresión corporal con ellas. La experiencia fue tan enriquecedora que ahora está tratando de replicarlo en otros centros penitenciarios de Francia.

La conversación se anima. Repasan la presión física y mental, pero también el acoso a las mujeres. «Hemos normalizado ir por la calle y que un tío te haga algún comentario o incluso te siga».

Son muchas.

Béatrice, farmacéutica sexagenaria, dice estar empezando a hacer lo que siempre ha querido. «De pequeña me gustaban el teatro y la música, pero en casa ni siquiera se me dejó plantearme la opción de hacer de ello una carrera».

Julia, estudiante de veintiún años, habla siete idiomas y acaba de ser admitida en la prestigiosa escuela informática 42, que bebe del espíritu de Silicon Valley. Hija de un refugiado político turco criado en el islam, no se cansa de repetir que su padre acababa de ir por primera vez a verla actuar y le había dicho lo orgulloso que estaba de ella.

Anne, de cincuenta y tres años, es una madre de familia que necesitaba volver a conectar con su feminidad. Stéphanie, de treinta y dos, lleva unos meses haciendo malabares con su rutina laboral para poder asistir a las clases; lo único que lamenta es que su novio aún no ha ido a verla porque dice «no estar preparado para ver a su novia desnudándose en público».

Esta reacción es muy habitual. La tradición francesa del cabaret-burlesque se había quedado relegada a los espectáculos para turistas que hacen caja fomentando el cliché. «Una persona que hace estriptis sigue siendo un poco una puta en la cabeza de mucha gente que no tiene ni idea. Yo siempre tengo que explicar mi trabajo. No resulta nada evidente», reconoce Juliette.

La ignorancia lleva a convertir en sinónimos el estriptis y el cabaret-burlesque. «¿La diferencia? En burlesque lo hacemos por puro placer, no ganamos mucho dinero con esto. Es absurdo; nuestros cuerpos no se parecen nada a los de las revistas. Por eso yo lo considero una tarea feminista: mostrar cuerpos de mujeres normales que no vemos en ningún lado, y mostrar que ellas son bellas y sexis sin importar cuál sea su talla».

Por eso este cabaret inaugural se titula Toutes les femmes sont belles. Todas las mujeres son bellas. Y lo demuestran todas y cada una de las alumnas que, altas o bajas, gordas o flacas, jóvenes o maduras, hacen suyo el escenario y ganan seguridad con cada prenda que se quitan.

El cabaret tiene mucho de sátira y no necesariamente va unido al concepto pin-up de mujer pasiva, adorable y reconfortante utilizada por la propaganda estadounidense de la década de 1940. La propia palabra burlesque significa «grotesco, extravagante». En el París de las décadas de 1920 y 1930, el mítico cabaret Folies Bergère organizaba grandes espectáculos que mezclaban humoristas, payasos, acróbatas, magos y bailarinas con los pechos desnudos. «Se empezó a llamar “burlesques” a esas revistas porque eran extrañas y divertidas. Y a las mujeres se las llamó “bailarinas de burlesque” porque la sociedad de la época estaba demasiado sorprendida por aquella desnudez como para poder decir qué hacían exactamente».

Feminismo y diversión

¿Qué pasa con las críticas que no permiten colocar feminismo y feminidad en el mismo discurso? «El feminismo de 1968 necesitaba reclamar la igualdad entre hombres y mujeres. Yo lo entiendo. Pero hoy considero mi feminismo como algo un poco diferente. Para mí, ser feminista es ser promujeres, profemenina, profeminidades en todas sus libertades. ¡No antihombres! Las antiguas generaciones de feministas se prohibieron a sí mismas ser sexis. Se negaban a ser el objeto de los hombres. A mí no me importa interpretar el papel de mujer objeto cuando tengo ganas, pero porque me considero mujer sujeto con todos los derechos», dice la dragona.

Hoy se ven cuerpos semidesnudos de mujeres en anuncios colgados por todas partes para vender perfumes, lencería, ropa… ¿Cuerpos, en plural? «¡Lo que vemos es el cuerpo de una sola mujer! Es una chica de como mucho veinticinco años, photoshopeada, que siempre es la misma. Es simétrica, con piernas largas y finas, nalgas redondas y respingonas, senos carnosos y altos, un bronceado impecable, una piel excelente, sin un lunar, una arruga o una ojera, con una cintura estrecha, un vientre plano y ni un michelín. No hay casi ninguna representación de mujeres normales, naturales. Nunca encontramos las marcas del tiempo sobre el cuerpo, la asimetría natural, las marcas de un parto, una tripa auténtica, celulitis, estrías, arrugas, michelines, vello. ¡Como si eso no existiera! ¡Es muy grave! Esto es lo que hace que las mujeres se sientan infelices, sobre todo las más jóvenes. Esto es lo que desencadena trastornos de alimentación, depresiones. Es esencial mostrar la belleza de las mujeres naturales. ¡Eso curaría a la sociedad!».

Tras volver a repasar cada punto de la escaleta con los técnicos, Juliette vuela hasta el cuarto piso. Tiene muy poco tiempo para acabar de maquillarse y vestirse, pero su cara no refleja ni un mínimo gesto de estrés. Es más: cuando termina de subir todas las escaleras —el ascensor no funciona— aún saca tiempo para preguntar a cada chica cómo se encuentra y asegurarse de que todas han comido antes de salir a actuar.

Juliette se da los últimos retoques. Vestido de flecos. Peluca tipo flapper: media melena lisa de color azabache. Collar de calaveras, como las que siempre lleva en sus anillos. El punk no se doblega ante el burlesque.

En la planta baja todo está listo. Se abren las puertas y el público llena la sala. Las luces se apagan. El humo invade el escenario. La música empieza a sonar.

¡Bienvenidas, bienvenidos al Cabaret des Filles de Joie!

27 Feb 22:33

Safety First

by webmaster@efukt.com (efukt Admin)
Wow, being an attention whore really came back to bite this one in the taint eh? Hey 1Pac, how about next time you stick to overdosing in the laundry aisle like everyone else and save the social media challenges for likeigiveafuck.com.
27 Feb 22:31

Tomás González Ahola: “Levounos vinte anos traducir o ‘Kalevala’ ao galego”

by @cequelinhos

Tomás González Ahola. ÁLEX BAYORTI.

César Lorenzo Gil.

O Kalevala (Rinoceronte) é a grande obra clásica da lingua finesa. Un poema épico cuxa primeira versión publicou Elias Lönnrot o 28 de febreiro do 1835. Das súas orixes, contexto e influencia falamos con Tomás González Ahola (Vilaboa, 1981), autor, xunto coa súa nai, Tuula Ahola, da versión anotada en lingua galega deste libro imprescindible para entender a cultura europea.

Eu lin algúns cantos do Kalevala en galego traducidos por vostede na revista Alquimia, coido que publicados no ano 2000.

Levounos vinte anos traducir o Kalevala ao galego. Cando eu tiña 16 anos viaxo a Finlandia (a terra da miña nai) e descubro a música kalevaliana, un tipo de son tradicional que se basea no ritmo métrico do tetrámetro trocaico. É unha música que coñecen os amantes da música europea tradicional mercé a grupos como Värttinä. De aí chego ao libro de Lönnrot e empezo a tradución. Nun momento dado, o editor de Rinoceronte, Moisés Barcia, apoia publicar o texto. Mais polo medio crúzase a vida, outros proxectos e a tradución queda aparcada durante moito tempo. Hai dous anos, máis ou menos, Rinoceronte renova o interese por publicar a obra e decido incorporar a miña nai, Tuula Ahola, no proceso de tradución. Foi o xeito de darlle o pulo final. Ademais, eu conseguín unha bolsa do goberno de Finlandia para viaxar ao país báltico e documentarme. Agora, por fin, está o libro na rúa, nunha edición anotada moi ambiciosa.

Esta obra está publicada en verso, tamén na versión galega. Cal foi o principal desafío desta tradución?

En efecto, como dicía antes, o Kalevala está escrito coa métrica do tetrámetro trocaico. De feito, para o autor, máis ca o fondo, o importante era respectar este formato. Por que? Pois porque no seu proxecto de edición era fundamental gardar a aparencia de que a epopea provén da tradición oral, de aí que sexa tan importante esa oralidade e os mecanismos que favorecen a súa memorización (rima, repeticións…). Lönnrot inventa vocabulario, adapta unhas palabras, acurta outras… Nós decidimos que o ritmo tiña que prevalecer na versión galega, que debía soar dunha determinada maneira. Por iso, adaptamos o tetrámetro trocaico ao noso octosílabo tradicional. É un metro moi utilizado na tradición oral galega, tamén nas cantigas, e consideramos que era o máis acaído para unha obra coma esta.

Fáleme da orixe do libro. O autor considérase a si mesmo un bardo que se apoia no labor de bardos previos para construír unha epopea completa con retrincos de epopeas que se mantiñan vivas na tradición oral.

Durante o século XIX, no contexto do romantismo cultural e político, por toda Europa xorden movementos de recuperación da tradición cultural das diferentes nacións. Intelectuais de todos os territorios e todas as culturas consideran que cómpre dignificar as diferentes tradicións orais. Temos casos moi famosos como o de James McPherson, en Escocia, que inventa unha “suposta” tradición épica perdida. Ou na propia Galicia, a Eduardo Pondal, que intenta fixar unha tradición poética vinculada ao celtismo mais tamén á epopea mariña portuguesa.

En Finlandia dáse un proceso semellante. Varios intelectuais, moitos deles vinculados á Universidade de Turku, empezan a especular coa posibilidade de que houbese unha idade de ouro da cultura finesa e que durante esa época se crease unha obra singular que recollese toda a súa cosmogonía. En realidade, o que está de fondo é a reivindicación romántica da nación, unha postura ideolóxica que vai culminar na creación da Europa dos Estados (cunha serie de territorios que conseguen a independencia e outro grupo de nacións sen Estado cuxa reivindicación cultural se asenta nesta tradición). Lönrott é consciente da necesidade desa tradición e decídese a creala. Mais o fascinante do Kalevala é que amais da creación propia do autor si que está presente un patrimonio oral que se mantivo en pé durante séculos e que acaba plasmado neste libro.

Con que se encontra o lector moderno do Kalevala?

O Kalevala, a nivel argumental, é coma unha porción de terra con diferentes estratos que nos van informando de cada época e cada xénero da cultura oral asentada en Finlandia. Temos poemas pertencentes á tradición mítica, un relato sobre a creación do mundo en consoancia con outras moitas culturas. Posteriormente, eses deuses creadores convértense en deidades que curan e ofrecen salvación espiritual. É nese momento cando xa vemos a división entre o mundo da luz (Kalevala) e o dos bruxos (Pohja). Logo, xa nos tempos da influencia vikinga, os poemas recollen aventuras, viaxes na procura de riqueza e mulleres. A época vikinga “contaminou” a cultura finesa con influencias alleas, primeiro con mitos folclóricos universais (sereas, dragóns…) e máis tarde con relatos cristiáns, dos que trouxeron os misioneiros que evanxelizaron o Báltico. Xa nos séculos XII e XIII chegan a Finlandia dúas tradicións que se incorporan ao mundo kalevaliano: as baladas provenzais, que adoitan xirar ao redor dalgún feito desgrazado, e a poesía histórica e bélica.

Quen era Elias Lönnrot?

Foi un médico e botánico que viviu 82 anos. Formouse na Universidade de Turku dentro desa comunidade nacionalista cultural que crea no 1831 a Sociedade de Literatura de Finlandia. Eu coido que para el foi fundamental o incendio da universidade. Durante un ano non puido exercer como docente e aproveitou para visitar as rexións orientais de Finlandia e documentarse. Estivo gran parte da súa vida traballando no Kalevala. El mesmo era consciente do valor do seu traballo. Tomou como referencia para a súa redacción a Ilíada, de Homero. E foi fiel a ese compromiso de “creador” dunha tradición. A el se lle debe, en parte, a estandarización da lingua finesa moderna.

Fala vostede repetidamente da tradición oral oriental. Hai diferenzas rexionais en Finlandia no plano da evolución cultural?

Hai que recordar que Finlandia é un Estado moi recente, que xusto no 2017 cumpre o primeiro centenario da súa independencia. Durante moitos séculos foi un territorio en conflito entre os desexos expansionistas de Suecia e Rusia. De aí que poidamos diferenciar dúas evolucións históricas na súa cultura tradicional. No oeste o luteranismo sueco reprime a lingua finesa e tenta impor a cultura do invasor. Con relativo éxito. No leste, en troques, a tradición ortodoxa rusa é moito máis laxa. Non se reprime a cultura propia, simplemente se deixa no analfabetismo. Iso favoreceu que se conservase.

Finlandia, en efecto, declara a independencia xusto despois da revolución rusa. Que influencia tivo o Kalevala na configuración nacional do país?

Finlandia tivo durante o século XIX unha evolución política e cultural semellante a outros moitos territorios de Europa. Primeiro dáse un nacionalismo (ou rexionalismo) cultural no que, loxicamente, ten moita importancia o Kalevala e a comunidade ideolóxica na que xorde. Baixo o Gran Ducado de Finlandia, dependente do Imperio ruso, o país vai gañando autonomía e vanse creando elites políticas e sociais que asumen o control do país cando os bolxeviques lle outorgan a independencia.

E na Finlandia de hoxe, que influencia ten esta obra? Lese nas escolas? Supera os límites estritamente literarios?

É un libro que se le no ensino. Pero non se entende. Hai moitas versións, tamén abreviadas ou adaptadas ao ensino. Todo o mundo coñece a obra aínda que a súa comprensión real sexa limitada. Si inflúe na sociedade finlandesa. Hai varios nomes de persoa que están tirados do libro, caso de Sampo ou Iouko. Tamén da obra se toman nomes de bancos ou de produtos.

E sobre a literatura. Cal é a pegada do Kalevala?

Por só dar un exemplo, a triloxía “Os Gardiáns do Sampo”, de Timo Parvela (cuxa primeira aventura foi publicada en galego por Urco). Fóra de Finlandia, a obra influíu incluso en J. R. R. Tolkien, que tomou do Kalevala o argumento da historia de Túrin Turambar, que aparece no Silmarillion e noutras obras póstumas do autor británico.

Vostede, individualmente ou xunto con Tuula Ahola, publicou varias obras do finés ao galego. Dá a sensación de que con independencia da súa calidade, a literatura finlandesa goza de maior respecto do público que en Galicia ou España.

O que ocorre é que en Finlandia as condicións climáticas obrigan a ficar na casa moitos meses ao ano. E que se fai na casa? Amais doutras cousas, ler. A lectura é unha actividade moito máis maioritaria ca entre nós e iso significa que haxa máis literatura popular. Hai autores moi famosos que escriben novela negra ou romántica. Hai bo nivel na literatura finesa? Hai de todo. Autores moi bos e outros menos. Pero en calquera caso, tanto no plano social coma no político, a lectura e a cultura en xeral son asuntos aos que se lles concede moita importancia e moitos fondos públicos. Hai apoio institucional para a difusión das letras finlandesas, páganse residencias para que escritores de fóra creen en Finlandia…

Que autores recomenda ler?

Por dar os nomes de autores accesibles nas linguas que dominamos: Arto Paasilinna (de quen por certo teremos en breve unha novidade en galego, publicada por Rinoceronte), Alexis Kivi, Mika Waltari, un dos grandes da novela histórica mundial, autor de Sinuhé, o exipcio, Sofi Oksonen e Väinö Linna, entre outros.

Finlandia é, no ámbito educativo, case un espazo mítico visto desde Galicia. Sempre se nos fala do seu sistema escolar como o máis avanzado do mundo. Que hai de fascinación e canto de realidade?

Coido que hai moito de mito, como ocorre en xeral cos países bálticos. Si é certo que a sociedade finlandesa ten no ensino unha das súas pezas máis importantes. E que innova moito. Por exemplo, agora están experimentando coa eliminación das materias e coa non obrigatoriedade de aprender a escribir a man. Veremos en que dá cando poidamos facer balance, dentro de dez ou vinte anos. Arestora o que si sabemos é que o sistema escolar si consegue que a poboación si encontre máis facilmente o seu obxectivo profesional. Finlandia é un país no que os mozos marchan da casa aos 18 anos e iso marca todo o país. Pero para entender calquera éxito social temos que reparar en que é un estado rico e relativamente pouco poboado, o que favorece determinados investimentos. E con isto non quero minimizar eses progresos pero si debemos telo todo en conta para o contextualizar.

Tamén observamos que en Finlandia se viven tensións sociais cos inmigrantes, por exemplo. Ou que a ultradereita medra electoralmente.

Finlandia viviu dunha maneira conflitiva a súa incorporación á UE. O país, que viña dunha crise fonda tras a queda da URSS (o seu socio comercial preferente), tivo que adaptarse a un contexto no que se converteu (grazas á súa política migratoria) en territorio de chegada preferente para moitos inmigrantes que logo de alí dan o salto a outros países comunitarios. Este aumento de poboación estranxeira, sumado a esa crise económica, favoreceu que entre amplas capas da poboación menos formada cale a mensaxe de que a culpa de todos os males é dos estranxeiros. Isto artículase a través de determinadas siglas, como por exemplo os Verdadeiros Finlandeses, que teñen ao redor do 18% dos votos. A cuestión é que en Finlandia un partido xenófobo coma este é considerado antisistema, algo que non ocorre coas políticas de dereita extrema que aplican en Galicia ou en España partidos que están no centro do sistema. O que queda claro é que Finlandia é un país con contradicións, exposto aos mesmos conflitos da globalización do resto de Europa e cuxa resolución está por ver cara a onde os vai levar como sociedade.

27 Feb 22:21

Accidente mortal en el cementerio de Carballal

by xurxo melchor
El hombre construía nichos y panteones en un camposanto de Santiago cuando fue aplastado por una losa de piedra
27 Feb 22:20

¿Picheleiro o picholeiro?

by P. Calveiro
Es el gentilicio no oficial de los compostelanos, pero una sola vocal puede cambiar radicalmente el significado <p> <img border="0" src="https://www.lavozdegalicia.es/sc/960x/default/2018/02/27/00121519758422067107619/Foto/G15F9181.jpg" /></p>
27 Feb 22:14

Mulletfest 2018

by Wordshore
The 'mullet' consists of short hair on the front and sides, and long hair on the back. A festival has concluded in Kurri Kurri, Australia.

Mulletfest is the brainchild of hotel publican Laura Johnson, from Kurri Kurri in the New South Wales Hunter Valley ... the event took place at and around the Chelmsford Hotel ... oh look a rival mullet from a winter Olympian from New Zealand ... in 'you couldn't make it up' news, A Bloke Named Shag Who Hasn't Had A Haircut Since 1986 Won Best Mullet At Mulletfest Yesterday ... MulletFest allows journalists and sub-editors free rein to pun away at the titles of stories ... Shane "Warney" Warne, Australia's last great cricketer, had a mullet but after its removal started dating Liz Hurley so guess that's a point against having a mullet ... AskMeFi: "Right now he's got a bit of a Tom Selleck-esque mullet going on, plus wisps of hair that hang over his ears." ... Billy Ray Cyrus had a mullet ... speaking of whom, here are three other music stars who had Le Mullete ... Previously: Trent Reznor with a mullet ... but where did the mullet come from? Well then: "The term "mullet-head" has been used as a way to call somebody stupid since at least the mid-19th Century. In fact, American humorist Mark Twain used it in 1885's Huckleberry Finn, in which Tom Sawyer called his aunt and uncle "confiding and mullet-headed."" But skip forward to modern times and we find that: "Popularly described as "business in the front, party in the back," I had no knowledge, until today, that the Beastie Boys coined the word "mullet" in 1994. The Beastie Boys. The seminal hip hop group (rest in peace, MCA) that shaped so much of what I love and respect about music also came up with a word that is widely used to this day, and are even credited for it in the Oxford English Dictionary. Mind blown." ... mind blown indeed! ... some celebrity mullets ... here are some Beastie Boy lyrics: Mullet head, don't touch the back - Cut the sides, don't touch the back - Cut the sides, don't touch the back - Cut the sides and don't touch the back ... As mentioned by no less than the Oxford English Dictionary: "The OED defines mullet as 'A hairstyle, worn esp. by men, in which the hair is cut short at the front and sides, and left long at the back.' It was certainly popularized, if not coined, by the hip-hop group the Beastie Boys, whose song 'Mullet Head' is the first known use of the term" ... AskMeFi: "I basically have a mullet, and this shall not stand" ... @parkinsbrea: "They have bundy and coke on tap, AC/DC plays every 10mins and footy shorts are formal wear. I've found my spiritual home at #MulletFest" ... here is sex god, pilot and tight trouser wearer John Travolta in 1983; ladies (and gentlemen) of a particular demographic, you may now scream ... oh back on track here are more pictures from MulletFest 2018 ... Previously: Hell toupee ... an example of mullets in academic research: "The brownish hair, still stippled with red and blue, stands back at the top from a slightly receding hairline and falls behind the ear in a 'mullet' hair-style" ... and here is a video interview about MulletFest with someone sporting an extreme mullet and ridiculous shades ... "In fact it's interesting because there's actually a lot of care and pride that goes into these hairstyles..." ... "He celebrated the win by leading the band, the Stunned Mullets, in a rendition of Dirty Deeds by AC/DC." ... "in fact I liked it a bit more pre-haircut in terms of overall length, but it really needed some reining in and de-mulletting and so what do you do." ... Wikipedia says: "The mullet has also experienced a revival within American sports. After winning back-to-back Stanley Cups, Phil Kessel was spotted in Pittsburgh Penguins training camp in September 2017 bringing the mullet back to its native roots of Pittsburgh Hockey. Similarly, Oklahoma State head football coach Mike Gundy wore a mullet starting in early 2017; the popularity of his mullet supposedly earned Oklahoma State millions of dollars in marketing revenue. In addition, from 2010 to 2015, Patrick Kane of the Chicago Blackhawks popularized the "playoff mullet," an alternative to the traditional NHL playoff beard." ... voiceover actor Pat Sharp ... but how does the mullet stack up against other haircuts of the 1980s? ... some mullets at a model train show in New Zealand ... AskMeFi: "She gave me a variation on the picture that I can only describe as a shag/mullet." ... How to Grow a Mullet ... have you been assigned to write an essay about mullets and dating but you have been too busy styling your hair to write it and it's due tomorrow? you can buy a pre-written one (buyer beware, quality and legality are of issue) ... "We've got folks here that have been sporting their mullet haircut for over 60 years."
27 Feb 22:04

John Mulaney and Nick Kroll Insist They Haven’t Changed at All on ‘Conan’

by Megh Wright
John Mulaney and Nick Kroll were guests on last night’s Conan, and if the clip above is any indication, they definitely haven’t changed at all. Of course, there are just a few exceptions to that – Mulaney now has two kids named Bowie and Seeso (“Did I liquidate Seeso’s college fund to buy Charles Manson’s […]
27 Feb 21:38

Bandai Namco's Mobile 'Tekken' is Now Available Worldwide

by Jared Nelson

Following its soft-launch last summer and its staggered official launch over the course of this past month, Bandai Namco has officially launched Tekken [Free] worldwide a couple of days ahead of schedule. In case you haven't been following along, this is a mobile-ized version of the classic fighting game franchise, which means it's a simplified "swipe fighter" like Marvel Contest of Champions [Free] or Injustice 2 [Free] rather than a full-fledged fighting game with virtual buttons like Street Fighter IV: Champion Edition [$4.99]. It features a huge cast of Tekken characters, each coming in a variety of classes and styles. The big differentiator in Tekken compared to other swipe fighters is its Waza Card system which sees you collecting and upgrading a variety of special move cards and then equipping up to three of them during battle. Unlike similar games which typically have 3 levels of special move per character, in Tekken you can mix and match your Waza Cards to create different fighting styles and then blend those card-based special moves into your normal swipe and tap fighting to create a variety of cool combos.

If you're looking for a traditional fighting game, you'll likely be disappointed with this new Tekken. However, if you enjoy the free to play swipe fighters then this is a very good one of those. The fighting mechanics are really solid and have a nice rhythm to them, and the Waza Card system is a really neat way to add some customization and variety to your fighters. It's not meant to replace full-blown Tekken on consoles, but it acts as a very nice complimentary experience for fans of the series. Collecting and upgrading characters is a lot of fun and this is the type of game you'll play for months and even years as you slowly build out your roster. Also this worldwide launch includes a brand new character to the Tekken universe named Rodeo which will be included for all players in all regions for free as part of the pre-registration campaign rewards. You can see a video about Rodeo below, but if you're at all interested in these swipe fighters on mobile I'd definitely recommend giving Tekken a download for free and checking it out, then stopping by the forum thread to share your thoughts with the community.

27 Feb 21:28

Late sleepers are tired of being discriminated against. And science has their back.

by Brian Resnick

Some people have a biological clock naturally set to a later time.

We live in a world that worships the early riser. Think of everything we’re told on the virtues of waking up early:

”The early bird catches the worm.”

”Early to bed, early to rise, makes a man... “ (Ben Franklin’s most famous saying).

”Nice of you to join us today” (snarky dictum of teachers and bosses everywhere).

The message is clear: Starting early is the way to get ahead; lateness is ugly as sin.

In 2016, I reported on the science of chronobiology, which finds we all have an internal clock that keeps us on a consistent sleep and wake cycle. But the key finding is that everyone’s clock is not the same. Most people fall in the middle, preferring to sleep around 11 pm to 7 am. But many — perhaps 40 percent of the population — don’t naturally fit in this schedule.

There are night owls among us — whose whole circadian schedules are shifted later — and morning larks, who are shifted earlier. (If you’re curious, you can assess your chronotype with this quiz here.) These traits are determined by genetics and are extremely hard to change. What’s more, the research is finding that if we fight our chronotypes, our health may suffer.

But most striking to me wasn’t the health implications of messing with your clock. It was the stigma late sleepers feel in a society ruled by early risers. Simply put: These late sleepers are tired of being judged for a behavior they cannot easily control. If they can’t change their sleep patterns, maybe society should become more accepting of them.

Late sleepers are made to feel like losers

I spoke to several people with delayed sleep phase, a condition that puts people on the extreme end of the night-owl chronotype. These people have a hard time falling asleep before 2 or 3 am, and prefer to sleep until around noon. There’s nothing wrong with their sleep other than that their schedules for it are shifted.

We tend to assume that late wakers are the partiers, the deadbeats, the ones who are so irresponsible they can’t keep a basic schedule. The people I spoke to found these assumptions to be personally damaging.

”I felt like such a loser because I wasn’t able to do it [wake up early],” Kat Park, a health care administrator in her 30s who lives in Overland Park, Kansas, told me in 2016.

Growing up in a strict, traditional Korean household, Park said she had a hard time living up to her parents’ expectations. “They just thought I was a lazy fuck-up,” she said. During college, she self-medicated with a mix of stimulants in the morning and alcohol at night — not to party but just to function on society’s schedule. “The stimulants would make me edgy and then they wouldn’t wear off at night,” she said. “It was bad.” At one point, she was fired from a job for sleeping in too often.

Night owl Cassidy Solokis, then a junior at Northern Arizona University, said she’s also suffered a lot: “People have mocked me for it, saying how lazy I am, that I’m not trying hard enough, and that really bothers me, because it’s not my fault. I’m really, really trying, and it’s just not working.”

Solokis said that even the first doctor she saw about the condition didn’t believe her. “He told me to stop drinking coffee and I’d be fine,” she explained. “And when it didn’t work, he assumed I was lying.” So she sought the care of another specialist.

If doctors don’t believe in the condition, peers are even less likely to empathize. “It’s really frustrating; when you try to explain it to another person, they don’t get it,” she said.

Andreas, a delayed sleeper who I chatted with over email, also worries that the condition is very difficult to explain: “My first reaction when I heard about the condition was, ‘Oh, no, this is one of those conditions that no one will take seriously. I better keep it to myself.’”

The late sleepers I spoke to also lamented how struggling to fit in hurt their performance in daily life.

”There’s a lot of emotional baggage tied up into going to work,” Amy, a Seattle resident with delayed sleep phase, told me. “You’re arriving later, you feel like you’re not actually present, when people ask you questions you give stupid answers.”

Should late sleepers change their habits, or should society become more accepting of them?

Delayed sleep phase is extreme. Less than 1 percent of the population has it. But in talking with people who have the disorder, I wondered if their experiences are mirrored in people with less extreme chronotypes. What happens if you naturally like to sleep until 9 am but are forced to go in for an 8 am meeting? Or what happens to teens — who have delayed sleep phase in much higher numbers — who need to wake up for early morning classes?

Camilla Kring is the founder of the B-society, an international advocacy group calling for increased acceptance of the evening-oriented. “I actually think we have a lot of discrimination in our society against late chronotypes,” she said. Meetings at the beginning of workdays favor early risers (whose mental sharpness peaks earlier as well).

In a world where an internet connection makes working whenever, wherever possible, she argues, companies ought to allow workers to set more flexible schedules around their ideal sleep time.

According to Kring, small changes could make a huge impact. “Just by changing your schedule by an hour or two, it can result in having more sleep, higher productivity,” she says. In this view, workplaces ought to be more accommodating of chronotypes.

The research generally backs this idea up. “Although we should avoid a simplistic shortcut of associating ET [evening types] to some negative aspects, the data point to the idea that an [evening type] pattern is a risk factor for some disorders, whereas [morning type] is a protection factor,” a 2012 review of hundreds of papers in the academic literature concludes.

But it also just makes common sense: We should be working when we feel most alert and productive. Whether disparities can be fixed by altering schedules to better suit chronotypes hasn’t undergone rigorous scientific testing. To me, it seems harmless enough to try.

27 Feb 21:28

It’s not you. Phones are designed to be addicting.

by Christophe Haubursin

The three design elements that make smartphones so hard to put down.

Smartphones are really hard to put down. The buzzing of push notifications, the nagging red bubbles on apps, and endless feeds create the perfect storm of distractions. They keep us constantly engaged with the device. And that’s kind of the point.

Our apps and devices have been carefully designed to hook our attention for as long as possible. But are those designs making our lives better?

Former Google design ethicist Tristan Harris who recently co-founded the Center for Humane Technology raises that question. He has become one of the most outspoken critics of how devices are intentionally made to hook users at the cost of their time and comfort. Some of his alternative designs illustrate what a different app ecosystem could look like — where health and time are prioritized over constant engagement.

By Design is a new Vox video series about the intersection of design and technology, hosted by Christophe Haubursin. Watch the video above to see the three main ways smartphones try to manipulate users’ attention.

You can find this video and all of Vox’s videos on YouTube.

27 Feb 21:26

Leche diseñada específicamente para hacerte dormir

by Sweet Cannela

Leche diseñada específicamente para hacerte dormir

Uno de los problemas actuales más comunes es el no poder dormir bien. Sabemos de la importancia de relajarnos física y mentalmente antes de dormir, y también la gran diferencia en la forma en la que nos sentimos y ejecutamos actividades después de una noche de dormir adecuadamente. De hecho, muchas personas aseguran que el dormir bien tiene el mismo impacto en nuestra salud que seguir una dieta balanceada.

Desde hace miles de años, uno de los mejores remedios naturales para ayudar a las personas a conciliar el sueño, es tomar leche caliente. Ahora una marca llamada Sleep Well Milk (Leche duerme bien) está tratando de generar ganancias con una versión diseñada específicamente para ayudarte a dormir mejor. El ingrediente secreto en esta línea de productos es la valeriana.

La leche utilizada proviene de vacas de la isla de Jersey, ubicada en el Canal de la Mancha, que la compañía asegura tienen 20 por ciento más calcio, más proteína y una mayor concentración de vitaminas y minerales. Además de valeriana, la leche contiene miel y vainilla. Apenas están desarrollando la versión con chocolate. Por el momento Sleep Well solo está disponible en el Reino Unido.

Y a todo esto ¿realmente sirve tomar leche caliente antes de dormir? Es cierto que a muchas personas les funciona bastante bien, pero investigaciones han demostrado que no se debe a ningún ingrediente mágico en esta bebida. Más bien se trata de una asociación psicológica de cuando eras pequeño y tu mamá te daba un vaso de leche caliente antes de irte a dormir.

Imagen | Sleep Well Milk

En Directo al Paladar México | La leche, tipos y beneficios. Infografia En Directo al Paladar México | Según un estudio, los niños que beben leches vegetales crecen menos

-
La noticia Leche diseñada específicamente para hacerte dormir fue publicada originalmente en Directo al Paladar México por Sweet Cannela .

27 Feb 21:21

O espolio do Pazo de Meirás fíxose cun contrato "ficticio" susceptíbel de ser anulado

by Redacción
Así o conclúe o informe realizado polo profesor da USC Xabier Ferreira. Os Franco escrituraron o pazo en 1941, mais xa o viñan utilizando desde 1938. Trataríase dun "negocio ficiticio que pode ser anulado". A...
27 Feb 21:21

Un informe jurídico destapa la artimaña de Franco para quedarse con Meirás

by Sonia Vizoso

Un telegrama del gobernador civil de A Coruña y un extraño contrato de compraventa de hace más de 80 años pueden convertirse en la vía legal para que la Administración le arrebate a la familia Franco las llaves del pazo de Meirás. Un informe jurídico presentado este martes en la Diputación de A Coruña destapa que Francisco Franco se valió de una artimaña en 1941 para que la Ley de Patrimonio Nacional, aprobada por su propio gobierno solo un año antes, no le impidiera quedarse con la finca. El dictamen aboga por presentar una demanda civil ante los tribunales para demostrar que Meirás es desde 1938 un bien público y que los herederos del dictador deben devolverlo sin recibir ni un euro.

Seguir leyendo.

27 Feb 21:19

Glorious Photos from Australia's Mullet Festival

by Sophie Lamberts

This article originally appeared on VICE Australia.

For the longest time, residents of Kurri Kurri, Australia, have believed the mullet originated in their town. And while the rumor is complete bullshit, it was enough to inspire the local pub to hold their first mullet competition—which kicked off on Saturday.

Mullet Fest 2018 was held in the very crowded and sweaty Chelmsford Hotel, about 45 minutes west of Newcastle, Australia. Contestants came from far and wide to compete in a range of categories that included Junior Mullet, Ladies’ Mullet, Ranger Mullet, Everyday Mullet, Grubby Mullet, and Best Mullet of Them All.

A pretty drunk guy named Shane "Shag" Hanrahan took home the Best Mullet of Them All award. Other winners included Alex Keary of Mona Vale, New South Wales, who won the trophy for Junior Mullet. Local 11-month-old Sylvie Thornton took home Ladies’ Mullet, while a guy who gave his name as Cougar Knight won Best Ranger Mullet.

Anyway, the point is that it was a hyper-Australian event, and we asked a few contestants to describe the best thing about having a mullet. Here's what they said.

Zacralph
Has had a mullet for two years

It's just what real men have. My wife likes it and won’t marry me if I cut it.

Trent
Has had a mullet for two years

You can’t be a biker without a mullet—it doesn’t make any sense.

Brian
Has had a mullet for two years
I feel naked without it.

The event's trophies. It was fairly obvious the event had received sponsorship from every single booze company in the nation.
The judges are from left: Dan “The Mullet Lord” Brown, a guy named Brett, and local MP Meryl Swanson

Cougar
Has had a mullet for three years

A mullet is a lifestyle, not a haircut.

Bailey, 13 years old
Has had a mullet since he was four

A mullet is definitely cool.

Lloyd
Has had a mullet for two years

A mullet is the best way to maintain sexual activity.

Erroc, 60 years old
Has had a mullet since he was 11

It’s a good way to fuck society.

Oscar
Has had a mullet for two years

Mullets get bitches.

Isaac
Has had a mullet for two years

Because my mom told me to not get one.

Mick
Has had a mullet for seven years

It’s cheaper. I pay half the price for a haircut. Times are tough.

Sam
Has had a mullet for six months

I love mullets because everyone looks at you like you're a freak.

Daniel
Has had a mullet for four years.

I cultivate a strange style.

Laurie
Has had a mullet since 1972

I was born with it; I’ll die with it.

Josiah, 14 years old
Has had a mullet for nearly two years

I have a mullet because... why not?

King Jay
Has had a mullet for five years

It makes me look majestic as fuck.

Sign up for our newsletter to get the best of VICE delivered to your inbox daily.

Follow Sophie Lamberts on Instagram.

27 Feb 10:45

Y el ganador del As d’Or 2017 es Azul, de Michael Kiesling

by Daniel Mayoralas

Y el ganador del As d’Or 2017 es Azul, de Michael Kiesling

Logotipo del As d' Or 2018 Jeu de l' Année

La ceremonia de entrega del juego del año en Francia, el As D’Or daba el pistoletazo de salida al Festival internacional de Juegos de Cannes. Azul, el juego diseñado por Michael Kiesling (Tikal, Vikings, Mexica, Adventure Land, Porta Nigra)se ha alzado con el prestigioso título, mientras que Terraforming Mars y Outfoxed le han acompañado en las categorías […]

La entrada Y el ganador del As d’Or 2017 es Azul, de Michael Kiesling aparece primero en Ludonoticias: Noticias sobre juegos de mesa.

27 Feb 09:55

Money for nothing

by lmfsilva
The Great Big Spotify Scam. Music Business Worldwide tells how two playlists swindled the Spotify's royalty pool in at least one million Dollars - legally.

The process was simple (and detailed more thoroughly in the article): a (allegedly) Bulgarian individual uploaded 400 songs barely clocking over the 30 seconds Spotify requires before paying royalties and created two playlists. Then acquired 1200 Premium accounts (with a market cost of 12k monthly) that played continuously those playlists throughout the whole day, meaning a total of 60k plays monthly for a single account, or 72 million for the 1200 accounts, making a potential monthly payout of $288k - or even more, if bots were used to skip after 31 seconds. With the scam running for at least four months before it was caught by major labels due to it's success (as it was beating a lot of major-backed playlists in the popularity charts), it may have returned anything around 1.1 and 1.6 millions.

This approach is not new: indie band Vulfpeck released Sleepify in 2014, an album of silent, 30 second snippets designed to be left to play on loop while their fans were asleep and meant to finance their upcoming tour, paying out slightly over $20k before being removed from the service.

According to musically.com, the Music Managers Forum believes this should re-ignite the discussion around royalties on streaming platforms, particularly moving towards user-centric models, where each users' subscription is funneled and split between the holders of the music they listen rather than a royalty pool that calculates how much each individual stream pays out.
27 Feb 09:52

A strange little ditty called "Whistle Bait"

by Johnny Wallflower
Larry Collins (previously) is not only a ball of fantastic musical energy: in 1958 (at age 13) he arguably cut the first punk record.
27 Feb 09:47

«El taceo es cultura de resistencia»

by xosé manuel cambeiro
El hostelero italiano Marco Cassano es un gran defensor de las tradiciones de Santiago <p> <img border="0" src="https://www.lavozdegalicia.es/sc/960x/default/2018/02/25/00121519595821514344703/Foto/SF26P1F2_225530.jpg" /></p>
27 Feb 09:42

A rebelión dos leais ao rei García

by Cilia Torna
Máis unha entrega de “A Galiza ignorada”, a sección creada para divulgar a nosa historia á marxe de visións estereotipadas e interesadas. Nesta ocasión, afondamos na etapa do rei García, cuxo...
27 Feb 09:34

DOCUMENTAL: O espolio do Pazo de Meirás

by Redacción

A Deputación da Coruña difunde nun documental a historia e a situación actual do Pazo de Meirás

O artigo DOCUMENTAL: O espolio do Pazo de Meirás publicouse primeiro en Nós Televisión.

27 Feb 09:14

Fariña

by Tsevan Rabtan

Unos días atrás, un amigo me preguntó qué pensaba del auto judicial que acordaba el secuestro de Fariña —el libro de Nacho Carretero— a petición de Alfredo Bea Gondar, un señor que fue alcalde de O Grove años ha. Serio como soy, deslicé un «sin ver las referencias del libro y la demanda no voy a poder opinar». A los pocos minutos aparecían en mi correo electrónico las citas concretas de la obra referidas a Bea, las sentencias que lo absolvían y la demanda que ha presentado en la que pide que se condene al autor y a la editorial —Libros del K.O. a pagar medio millón de euros por daño moral. «It’s a trap», gritó mi cefalópodo interior, pero ya no había forma de escapar. Pregunté, en esta su revista de ustedes, si interesaba un artículo sobre la materia y se me contestó: «No irás a defender al alcalde, ¿verdad?»; repliqué veloz, «solo defenderé la verdad». Tenía el nihil obstat.

La telaraña fue creciendo. Empecé a leer artículos sobre el demandante, vi una entrevista muy divertida en La Sexta y terminé diciéndome compulsivamente: «contexto, contexto». Así que intenté comprar el libro, aprovechando que todavía no desobedecía ninguna orden judicial. Imposible: al parecer, hordas de ciudadanos preocupados por la libertad de expresión —o al contrario, vayan ustedes a saber— habían tomado la misma decisión y ya no quedaba ni uno en las librerías. Por suerte la copia digital es innumerable, como las obras de Dios, y por unos modestos 7,99 € pude perder una noche entera y enfarloparme hasta las trancas de contexto.

El primer descubrimiento que haces al leer el libro es que el señor Bea Gondar ha debido de tener un ataque de irrelevancia. En las más de trescientas páginas de la obra, entre miles de palabras y personajes de todo tipo, solo se le cita por su nombre en dos ocasiones, y una de ellas es una nota. Tan es así, que de desaparecer no lo notaría ni él, ya que afirma que no ha leído el libro, que lo ha hecho su abogado, por no hacer ganar más dinero a Nacho Carretero. Explicación esta extraña, ya que el abogado podría haberle prestado su ejemplar, pero que yo admito porque a mí tampoco me gusta prestar libros ni a mi padre.

Que el libro de Nacho Carretero no sea precisamente una biografía de Bea Gondar implica de entrada que la demanda pierda algo de fuelle. Si alguien acomete una empresa tan hercúlea como la de narrar la evolución del crimen gallego, desde los días de la piratería a los del contrabando de bienes de primera necesidad y, más tarde, del tabaco y la droga, se le ha de exigir un tipo de precisión y de exactitud que no es la de una sentencia judicial. A veces el paisaje se pinta difuminando los árboles del fondo a la derecha, pero eso no implica que el paisaje sea falso. El que dibuja Nacho Carretero rezuma verosimilitud y desasosiego. Como logro ya es destacado.

Naturalmente, un arbusto difuminado en la esquina superior derecha del cuadro puede protestar si el dibujo que se hace de él está algo más que difuminado. Es lo malo de las pinturas de batalla —y esta lo es—, que en ellas aparecen personas. Así que dejemos el contexto general y vayamos al particular. ¿Es razonable la queja de Bea Gondar?

Como el asunto es materia de un proceso en curso, estas opiniones son necesariamente provisionales. Por suerte, la materia probatoria es esencialmente documental, y a esa podemos acceder sin problemas.

La demanda reprocha a Nacho Carretero  dos menciones del antiguo alcalde de O Grove. En la primera, se dice:

(…) Según contó años después, «O Piturro» entregó los 300 kilos que se habían salvado a «tres fulanos que no eran gallegos». Metieron la carga en un coche (33) y se largaron de allí. Dónde iban ya no era asunto suyo; él no coordinaba la operación, era solo el transportista. Los cerebros del alijo eran Manuel Carballo y Pablo Vioque, el abogado afiliado al PP que mutó en narcotraficante.(…)

(33) El coche, tal y como descubriría la investigación años después, estaba a nombre de Alfredo Bea Gondar: alcalde de O Grove, afiliado al PP (otro más) y procesado en 2001 por un alijo de dos toneladas de cocaína.

La demanda afirma que esto es falso.

Dejemos de lado la cuestión sobre la afiliación de Bea Gondar al PP o a AP —algo que afirman periódicos de la época y que él niega—, ya que la única manera de que una inexactitud en este punto genere un derecho a ser indemnizado sería considerar que haberlo sido mancharía por sí solo la reputación de alguien. No parece que objetivamente pueda defenderse, por más que algunos o muchos quisieran.

Veamos el resto. La demanda afirma que el exalcalde no era el propietario del coche en el que la policía encontró cocaína —por cierto, doce y no trescientos kilos, como se dice en algunas informaciones, deduciéndolo de la cita del libro— y que fue absuelto por la Audiencia Nacional en una sentencia de 23 de noviembre de 1993.

Efectivamente, es así. La cuestión, sin embargo, es que la sentencia, pese a absolver a Bea Gondar, declara hecho probado que se incautó a un ciudadano colombiano (que es condenado en esa sentencia a diez años de prisión) un total de treinta kilos de cocaína (doce en un coche y dieciocho en un domicilio); que ese ciudadano había contactado con Bea Gondar (al que había conocido tiempo atrás en Bogotá) previamente; que este lo recibió en el aeropuerto de Madrid, que en compañía de otras personas, se trasladaron a O Grove; que allí Bea Gondar alquiló un coche; y que es en ese coche, ya en Madrid, y conducido por el ciudadano colombiano, en el que la policía termina encontrando los doce kilos.

Si vuelven a la cita de Fariña pueden comprobar que el autor del libro no dice que Bea Gondar fuese propietario del vehículo. Dice que estaba «a su nombre». El demandante asume que «a su nombre» equivale a propiedad, pero no. Esa no es una expresión jurídica. En todo caso, es compatible con ser arrendatario. Y sí, el señor Bea Gondar fue procesado en 2001.

Nada de lo que se cuenta en esa cita del libro es, por tanto, falso, salvo, en su caso, lo relativo a la condición de afiliado de AP o del PP del exalcalde. Y esto, de serlo, es inocuo. La queja del demandante no se sostiene.

Sigamos con la segunda cita:

Aquel junio de 1991 Orbaiz Picos se ofreció al cartel de Cali para traer 2000 kilos de cocaína. Lo hizo a través de Alfredo Bea Gondar, alcalde de O Grove por AP en 1983 y 1991 (este último año ganó con mayoría absoluta, después de haber sido acusado de narcotráfico, aunque duró dos días en el cargo), quien aceptó la propuesta y se puso en contacto con Manuel González Crujeiras «o Carallán», al que ya conocemos de su época como colaborador de «Sito Miñanco». Diez años más tarde, en 2001, Garzón los procesó a todos.

La queja, en este caso, se fundamenta en el hecho de que Bea Gondar, por los hechos que se narran en el libro, fue absuelto por el Tribunal Supremo en una sentencia de 27/04/2006.

Y efectivamente es así. También lo es que Bea Gondar y otras muchas personas fueron procesadas en 2001 por el magistrado Baltasar Garzón y que en 2004 la Audiencia Nacional condenó a algunos de los procesados. Bea Gondar fue condenado a cuatro años de prisión, y los hechos se remontaban al cuarto trimestre de 1990, y se referían al transporte y descarga de una importante cantidad de cocaína por medio de un barco de nombre Grampian Almiral.

Los hechos narrados en el libro, en consecuencia, se apoyan (ignoro que otras fuentes ha manejado el autor) en los hechos que se declararon probados en una sentencia. Lo único que no se incluye en la sentencia es la cantidad de droga, dos mil kilogramos, aunque esa cifra sí constaba en el sumario original.

La cuestión es que esa sentencia fue casada por el Tribunal Supremo, que absolvió a todos los acusados.

Se puede, por tanto, afirmar que el libro es incompleto, puesto que recoge la versión de hechos que aparece en la primera sentencia, pero no la posterior que la rectifica. De hecho, la cita del libro sería inatacable, sin modificarla, simplemente incluyendo algunas palabras: un «según una sentencia de la Audiencia Nacional de 2004», al principio, y un «aunque fueron finalmente absueltos por el Tribunal Supremo en 2006», al final. La cuestión es si esas ausencias indican que se falte a la verdad. Para afirmar esto, el demandante ha de acreditar que Nacho Carretero era consciente de esa absolución y no la incluyó —en una obra repleta de personajes, datos, citas, relaciones, procesos— con la intención de dañarlo. De hecho, como han visto, se menciona el procesamiento, pero no la condena inicial, que, además, se basó en la declaración de una persona y el libro, en gran medida, es una plasmación de testimonios avalados por toneladas de datos.

¿Es mejor el libro incluyendo la absolución? Para evitarse problemas legales, sí, ya lo estamos viendo. Para el afectado, también, y eso es un valor que todo autor debería considerar. Pero también lo es por una razón que tiene que ver con la narrativa, aunque comprendo que esto exceda de la intención inicial de Nacho Carretero.

Me explicaré: he leído, como argumento un tanto grupi, que la absolución de Bea Gondar y los restantes acusados, en el Tribunal Supremo, obedeció a una cuestión o defecto formal. Pues no, no es así. De hecho, la sentencia del Tribunal Supremo que absolvió a todos los acusados por ese alijo de principios de los noventa es terriblemente dura con el instructor, señor Garzón, y con los magistrados que condenaron en primera instancia, con inclusión de una llamada a un centro penitenciario para comprobar si el «arrepentido» que testificó contra los demás acusados, el único que no recurre la sentencia, aún seguía en prisión, precisamente por la crítica directa a un uso excesivo de esta figura. Hubiera merecido la pena que un capítulo del libro se refiriese al mundo del narcotráfico desde la ventana de enfrente: la relativa a su persecución y, por qué no, a los excesos cometidos.

Ahora bien, incluso aunque el señor Bea Gondar demostrase mala fe en Nacho Carretero se enfrente a un problema espinoso. Además de pedir que su nombre desparezca del libro —algo poco lógico, considerando lo que se dice en este artículo y teniendo en cuenta que en sus últimas ediciones ya se incluye la absolución por el Tribunal Supremo—, solicita una indemnización de medio millón de euros. ¿Sobre qué criterio? Es imposible saberlo. La demanda no contiene ni un solo elemento que justifique una cifra tan importante, mayor que las que se conceden por asesinatos terroristas, y mayor que el beneficio conjunto de la editorial y el autor por el libro.

¿Vale la reputación del demandante medio millón de euros? El elemento clave, en mi opinión, no es que un hecho sea más o menos inexacto, sino que esa inexactitud traslade a la opinión pública algo incierto. Además, en un libro como este, los procesos judiciales y sus resultados son una fuente esencial, pero desde luego no la única, más cuando se trata de dibujar una situación global y compleja espaciada en varias décadas, en la que ni la biografía de los personajes más importantes puede considerarse su materia o tema, frente a la perniciosa y disolvente influencia de la ilegalidad cotidiana, aceptada como modo de vida.

Bea Gondar, en su demanda, pretende parcelar este objeto. Afirma que su honor se ve afectado porque salió absuelto de los dos procesos en los que se le acusó de tráfico de drogas. Y niega cualquier relación con el narcotráfico.

Más aún, en la entrevista que se enlaza al comienzo de este artículo, Bea Gondar admite que fue condenado por blanqueo de capitales, pero añade: «Nada tiene que ver con el narcotráfico».

He buscado las sentencias sobre este asunto. La primera, de la Audiencia Nacional, de 27/07/2005. La segunda, del Tribunal Supremo, de 25/04/2007. La única diferencia entre ambas sentencias es que de la primera a la segunda se aumentó la pena impuesta a Bea Gondar (y otras personas) de tres años y tres meses de prisión a cuatro años, siete meses y quince días de prisión. También se le imponía una multa de 1.800.000 €.

La sentencia, en los hechos probados, se refiere a una organización dedicada al blanqueo de capitales. Así nos cuenta que:

Al menos desde primeros del año 1998, A (nombre supuesto de un ciudadano de nacionalidad colombiana), (…) se instaló en España con la finalidad de recaudar importantes sumas de dinero procedentes del tráfico ilegal de drogas y su posterior remisión, mediante transporte físico y a través de cuentas bancarias establecidas en España y Suiza, a Miami (EE.UU.), Colombia, Panamá y Gibraltar».

De hecho, ese ciudadano colombiano fue condenado como jefe de la organización. También dice la sentencia, en sus hechos probados, que:

9.- Por su parte, B realizó cambios de divisas por cuenta de A por importe de 7.000.000 de pesetas aproximadamente; así con fecha de 12 de febrero de 1999 realizó en Caja España un cambio de 13.225 Dólares USA por 2.037.998 pesetas. Así mismo, en el registro de la Sucursal del BESSA de Burgos practicado el 12 de abril de 1999, oculto en el interior de la caja fuerte se encontró un maletín de cuero marrón conteniendo 15.700.000 pesetas que B había trasladado desde Madrid a Burgos para su posterior envío al exterior.»

B es el señor Bea Gondar.

¿Cuál fue la razón por la que se incrementó la pena en la sentencia dictada por el Tribunal Supremo? Esta:

VIGESIMOPRIMERO.- En un solo motivo por infracción de ley, el Ministerio Fiscal denuncia el error, que según su criterio, ha sido cometido en la sentencia al individualizar la pena, pues habida cuenta que la pena tipo está comprendida entre seis meses y seis años, que debe imponerse en su mitad superior por aplicación de la agravación relativa a la procedencia del dinero de un delito relacionado con el tráfico de drogas y que al mismo tiempo debe imponerse la pena resultante en su mitad superior al apreciar la existencia de organización, (…)

Es decir, se incrementó la pena por haber quedado acreditado que el dinero blanqueado provenía del narcotráfico y que los acusados formaban parte de una organización destinada a su blanqueo.

Recapitulemos: en la entrevista de la Sexta tantas veces citada, el señor Bea Gondar insiste de forma reiterada en que todo lo que dice Nacho Carretero sobre él es falso y en que él no ha tenido nunca ninguna relación con narcos.

Yo no conocía a Alfredo Bea Gondar. Dudo que, de haber simplemente leído el libro, hubiera recordado su nombre más allá del par de minutos posterior a la lectura de su insignificante presencia en sus páginas, ante la avalancha de datos, nombres y trayectorias vitales que se van sucediendo.

Hoy, gracias a su inestimable ayuda, el libro está agotado, la serie que se va a estrenar ha recibido una jugosa publicidad, la gente se ha puesto a discutir sobre la libertad de expresión y yo he escrito un artículo, después de buscar sentencias olvidadas. Dudo que la demanda se estime. Dudo mucho más que, de estimarse, el señor Bea Gondar reciba poco más que un premio de consolación. Y seguramente ese premio será una pequeña fracción de lo que el autor del libro y la editorial habrán obtenido con las ventas posteriores a la demanda.

Por otra parte, yo lo recomiendo. Se lee de tirón.

27 Feb 08:46

El esquleto de dodo más caro jamás subastado

by Sergio Parra

Dodo El dodo es un animal fascinante pero extinto. Se cree que solo hay 13 esqueletos completos. Uno de ellos, recientemente, fue subastado por la más alta suma a un coleccionista privado.

Leyenda dodo

El 22 de novimebre de 2016, un esqueleto casi completo de dodo (Raphus cucullatus) se vendió a un coleccionista privado por 428.931 dólares (incluida la prima del comprador) en la subasta "Evolution" de Summers Place, en Billlingshurst, West Sussex, en Reino Unido.

Es un esqueleto casi único para una criatura casi legendaria. Por la confianza que mostraban y la simpatía con la que se acercaban las personas y los perros que trajeron consigo los viajeros que llegaron a las islas Mauricio, donde habitaban, los llamaron dodos (una voz que significaba estúpido en el portugués que hablaban entonces). Linneo, en el XVIII, cuando les dio un nombre científico, no fue más amable.

El ser humano llegó a su hábitat en el siglo XVI. Las primeras noticias que se tuvieron en Europa del ave parecen datar de 1574; en 1581 un conquistador español llevó un ejemplar a Europa. Sir Thomas Herbert, el introductor de la palabra «dodo», dedicó al animal en 1627 un dramático epitafio:

Tienen un semblante melancólico, como si fueran sensibles a la injusticia de la naturaleza al modelar un cuerpo tan macizo destinado a ser dirigido por alas complementarias ciertamente incapaces de levantarlo del suelo.

El último ejemplar fue visto por última vez en 1662, aunque existe un avistamiento por parte de un esclavo cimarrón en 1674, y se estima que debió de existir hasta 1690.

También te recomendamos

[Vídeo] Posiblemente el animal más raro del mundo

[Vídeo] Los burros, unos buenos amigos en los patios de colegios

Cómo organizar mejor los servicios en la Nube que tenemos a punto de reventar

-
La noticia El esquleto de dodo más caro jamás subastado fue publicada originalmente en Xataka Ciencia por Sergio Parra .

26 Feb 17:11

El otro Lebowski

by Esther García Llovet

Jeff Dowd. Foto: Mario Anzuoni / Cordon.

Cuatro partes de vodka, dos de Kahlúa, dos de nata. Agitar en coctelera. Servir. Así se prepara un ruso blanco, «el helado derretido que puedes comprar en el bar», como dice Jeff Dowd, el auténtico Lebowski. Hay un Lebowski de verdad detrás del gran Lebowski y detrás de The Dude, el Nota; un tipo de carne y hueso, sobre todo de carne: grande como un oso, melena enmarañada y cana, gafas de sol y bermudas, Dowd es aún hoy un muchachote de aspecto descuidado que se pasea por las calles de Santa Mónica arrastrando las chanclas gastadas y su fama de gurú del cine indie desde los ochenta o más, exactamente desde 1983, cuando descubrió a los hermanos Coen.

En los ochenta Ethan y Joel eran dos chavales sin otra cosa que un teaser de dos minutos rodado en cinco noches (solo tenían dinero para un día de alquiler de material y esperaron a una semana con puente para disponer de días extra) que exhibían con su propio proyector en los cuartitos de estar de los amigos con la esperanza de encontrar financiación para rodar el largo de la película. Conseguir un millón y medio de dólares les llevó un año entero. La película era Blood Simple.

Blood Simple no funcionó nada bien en taquilla, pero se llevó el Premio del Jurado del Festival de Sundance. Había sido allí, en el Sundance Institute, donde habían conocido a Jeff Dowd. Ya entonces Dowd tenía cierta reputación de productor visionario y sus estrategias de marketing eran cualquier cosa menos aburridas (en la promo de La bruja de Blair ofrecía café cargado y chocolate a los espectadores al llegar a la sala para que entraran ya atacados de los nervios a ver la película).

Cuando vio Blood Simple fue de los primeros en apostar por ellos, y después de pasar una temporada saliendo por la noche angelina bebiendo Coors y fumando canutos con los dos hermanos, tuvo la buena idea de montar una fiesta de presentación de Blood Simple en una bolera de Santa Mónica. Según los Coen fue esa noche, al ver a Dowd en la bolera, cuando se les ocurrió la primera imagen de lo que después sería El gran Lebowski. No tardaron en saber que a su amigo productor lo llamaban desde pequeño Dude (que viene a ser algo así como «tío» o «colega», pero no «nota») porque sonaba parecido a Dowd, y decidieron que Lebowski se llamaría así.

Tomaron de Dowd su forma de vestir, de sentarse, de hablar, de fumar. De mancharse la ropa y quemarse con el canuto. Una noche en una barbacoa que había montado en su casa, Dowd, ya bastante borracho, no paraba de preguntarles si no les parecía que la alfombra que pisaban «daba ambiente a la habitación», y se quedaron con la frase rondándoles la cabeza. El gran Lebowski no se estrenó hasta el 98, pero Dowd seguía ahí, en toda su esencia, enorme y desmañado, «dando ambiente».

El gran Lebowski , 1998. Imagen: Polygram Filmed Entertainment /Working Title Films.

Incluso Jeff Dowd y Jeff Bridges guardan un parecido razonable, y aunque Dowd nació quince días antes que Bridges parece bastante más baqueteado después de una vida agitada y sesentera aromatizada en maría californiana, como probablemente lo esté la de Bridges también. Dowd estuvo metido hasta la enorme cintura en el Seattle Liberation Front, un movimiento contracultural izquierdista liderado por el filósofo Michael Lerner, que años después sería asesor espiritual de los Clinton, esa pareja. Aquellos que recuerden la frase de Lebowski a Maude (Julianne Moore): «Yo fui miembro de los Siete de Seattle» sepan que existieron de verdad. Estos Siete de Seattle eran los miembros del Seattle Liberation Front, condenados a doce meses de prisión por manifestarse contra la guerra de Vietnam, arrojar cosas contra los juzgados y pitorrearse del señor juez durante el juicio al que los llevaron en noviembre de 1970.

Después de aquella racha, Dowd se metió de cabeza en la industria del cine y fue de los primeros en lanzar a Spike Lee, a Jim Jarmusch o a John Sayles. Tenía un amigo, Randy Fielding, propietario de una veintena de salas de cine en Seattle, donde empezaron a hacer ruido las primeras películas que ahora llamamos indies. Su fama de productor, distribuidor y agitador independiente pronto llegó a Hollywood, y en 1980 fue de los pocos escogidos a los que Robert Redford buscó para fundar el Sundance Institute y más adelante el Festival de Sundance.

Se estrenó Blood Simple y se estrenó El gran Lebowski; ninguna funcionó bien en taquilla. Pero cuando empezaron a distribuirse en DVD se convirtieron en películas de culto muy deprisa, larga vida al DVD y a aquellas oscuras tiendas de alquiler de DVD, y larga vida a las suecadas. Tan bien empezó a funcionar El gran Lebowski que en 2002 un grupo de amigos de Louisville, Kentucky, fanáticos de la película, decidieron montar el Lebowski Fest en una bolera. Desde entonces se celebra por decenas de ciudades a lo largo y ancho de Estados Unidos, y también en Londres. Ahora se montan cada dos por tres, acuden impersonators, se disfrazan de Lebowski o de Walter Sobchack mientras juegan a los bolos y se ponen ciegos de rusos blancos.

Es frecuente ver a Jeff Dowd subirse al escenario y saludar a su manera y bailar con la primera rubia que se le pone a tiro. Aquí es Dios. Aquí es el gran Lebowski. También lo es en el Festival de Toronto, donde dicen que a pesar de sus pintas maneja el cotarro como nadie, sabe cómo vender una película en lo que tarda en subir el ascensor y es un especialista en colarse en las fiestas, y en acabarlas.

Hace dos veranos John Turturro empezó a rodar Going Places, un spin-off de Jesús Quintana, el señorito de redecilla, el latino irreverente de la bolera que él interpretó. Quién sabe si veremos a cualquiera de los dos Lebowski sentados al fondo, mirando la partida, quemándose el jersey de punto y haciendo como quien nunca se entera de nada.

25 Feb 13:31

Martiño Noriega insta á Xunta a denegar o permiso para a reapertura da Mina de Touro

by Redacción

O proxecto mineiro previsto no Pino e Touro “non é inocente”. Deste xeito se expresou o pasado venres Martiño Noriega na rolda de prensa posterior á Xunta de Goberno do Concello de Santiago.

Non queremos que veñan empresas vencelladas a grandes fondos a explotar os nosos recursos

"Non queremos que veñan empresas vencelladas a grandes fondos a explotar os nosos recursos". @MartinhoNoriega apoia á veciñanza afectada pola Mina #MinaTouroOPinoNON pic.twitter.com/pFe8zdfT6y

— Nós Televisión (@NosTelevision) 25 de febrero de 2018

O Concello de Santiago xa instou á Xunta a denegar a reapertura da mina

O Concello de Santiago instará á Xunta de Galicia a denegar a reapertura da mina de cobre dos municipios de Touro e O Pino No Pleno do mes de decembro interveu Rubén Souto, representante da Plataforma Veciñal “Mina Touro-O Pino Non”, para lembrar cales serían as posibles afectacións da mina, “que estaría situada a menos dun quilómetro de equipamentos sensibles como unha gardería”. Tamén apuntou que “pola zona discorre o Camiño de Santiago, e o proxecto obrigará a peregrinos e peregrinas a durmir en albergues con vistas á mina”

O artigo Martiño Noriega insta á Xunta a denegar o permiso para a reapertura da Mina de Touro publicouse primeiro en Nós Televisión.