Shared posts

12 Jan 18:49

Denuncian en la Fiscalía la muerte de dos pacientes en el pasillo de las urgencias del CHUS el pasado 2 de enero

   Profesionales sanitarios del Complexo Hospitalario Universitario de Santiago (CHUS) han denunciado ante la Fiscalía la muerte de dos pacientes en los pasillos del servicio de urgencias en la jornada del pasado día dos de enero.
12 Jan 18:48

Da lingua aproveitase todo, como o porco

by Iván Méndez López
Unha das grandes frases maxistrais que nos deixou Castelao foi cando desexaba emitirmos billetes sen caras longas de políticos nin ...
12 Jan 18:45

La entidad ‘Dignidad’, en el punto de mira por la denuncia de un psicólogo

by Marta Corral

FERROL360 | Viernes 11 enero 2019 | 18:41

Dignidad, la entidad social ligada a la Iglesia Evangélica que posee varias tiendas solidarias en Ferrol, así como casas de familia donde tutelan a menores, y que gestiona además servicios municipales como el centro de mayores de la calle Río Xuvia o el programa Pro Infancia, ha sido cuestionada por uno de sus trabajadores debido a actitudes «improcedentes».

Tal y como ha adelantado Europa Press, un extrabajador, psicólogo de la entidad, ha presentado un escrito en el Registro del Concello de Ferrol reclamando que «se abra una investigación en la entidad Dignidad». En concreto, la denuncia está relacionada con la puesta en marcha del programa Pro Infancia, del que participa la Xunta, el Concello y la Fundación La Caixa, pero que está ejecutado por la asociación.

El denunciante asegura que es necesario «proceder a la protección de los menores y familias en situación de desamparo que se hallan en situación de extrema vulnerabilidad, situación susceptible de ser aprovechada por entidades como la descrita». En su documento, que entró por Registro el pasado día 8, el psicólogo -que trabajó para la entidad desde septiembre de 2017-, asegura que vivió situaciones poco éticas en su trabajo.

Obligados a ser evangelistas

«Conductas de la entidad hacia los menores absolutamente improcedentes y poco éticas, como la coacción para profesar la religión evangélica, el llevar a los menores a las casas por parte de personas no siempre formadas» o «el ocultar cuestiones de enorme gravedad sufridas por los menores».

Centrándose en el programa Pro Infancia, el denunciante sostiene que «las entrevistas a las familias deberían de hacerse en el centro destinado a tal efecto por el Ayuntamiento, la Casa Solidaria, pero se realizan en la tienda de ropa que Dignidad tiene el barrio de Canido, vulnerando así el derecho a la intimidad y protección de datos de los menores y sus familias».

También ha puesto sobre la mesa la mezcla de «roles de diferentes acciones de Dignidad, con confusión a las familias de las exigencias para obtener alimentos del Banco de Alimentos» y «un trato vejatorio a familias interesadas en el acceso al programa».

Inacción del Concello

El psicólogo asegura que todas estas apreciaciones las había puesto con anterioridad en conocimiento de la edil de Benestar Social, Saínza Ruíz, delante de técnicos municipales, pero nadie actuó «ante las graves irregularidades detectadas».

El hombre, que ha dimitido de su puesto como psicólogo de la entidad «sin perjuicio de la acciones de procedan al no querer ser cómplice de las mismas», también alertó a la dirección de la asociación en Galicia, pero obtuvo la callada por respuesta.

Ferrol360 se ha puesto en contacto con varios extrabajadores de Dignidad, tanto de sus centros de Ferrol como de A Coruña, y avalan la versión del denunciante, asegurando que este tipo de prácticas se llevan a cabo desde hace años sin que nadie haga nada al respecto y «dándoles subvenciones públicas».

11 Jan 10:20

Unha posible orixe do xentilicio “galego” e a relación coa poboación africana

by Marcos Castro Vila

O xeógrafo e historiador grego Estrabón (63 a.C-19-24 d.C) na súa famosa obra Xeografía denomina ós habitantes do noroeste da península ibérica co nome...

O artigo Unha posible orixe do xentilicio “galego” e a relación coa poboación africana publicouse primeiro en Historia de Galicia.

10 Jan 12:28

As vidas de Morris

by Ruth Rios

Morris, na cafetería do Hotel AC Palacio del Carmen, onde realizamos esta entrevista. Foto: Iván Barreiro

Morris, na cafetería do Hotel AC Palacio del Carmen, onde realizamos esta entrevista. Foto: Iván Barreiro

Antonio Durán “Morris” é un deses actores que nos acompaña desde sempre, tanto no drama como na comedia, a través do cine, o teatro e a televisión. A súa traxectoria é tan prolífica que nun momento dado a vida (e o director Fernando León de Aranoa) levoulle a un certo desdobramento de personalidade: en Galicia seguía sendo coñecido polo gran público polos seus papeis en series como Pratos Combinados ou Padre Casares, mentres que no resto de España indentificábano con personaxes escuros e torturados.

 Tras un 2018 marcado polos éxitos da serie Fariña e a película ‘Dhogs’, ten por diante varios proxectos que verán a luz este ano. Pero para “Morris”, máis aló dos premios, cumprir novos soños é o máis ilusionante.

Vés de recibir o Premio Cineuropa, do festival internacional de cine que xa cumpriu trinta e dous anos en Compostela. Que supón para ti?

Foi unha alegría, como todos os premios, aínda que moi especial para min porque Cineuropa é un festival que coñezo ben. Teño unha anécdota: cando ensaiabamos co CDG (Centro Dramático Galego), fai moitos anos, recordo estar co gran Xosé Manuel Olveira ‘Pico’ na porta do teatro, ver as grandes colas que sempre tivo Cineuropa e dicir: “Joder, macho, a merda esta de Cineuropa, a cantidade de xente que atrae!”(risas).Era impresionante. Ten moito mérito, cunha programación potente… e que me caese a min esta mención fíxome moita ilusión.

Que son para ti en xeral os premios?

Cando son coma este no que se fala das traxectorias, queiras ou non, botas un pouco a vista atrás. Son moi bonitos. Pero recoller un premio sabendo que teñes proxectos pendentes dáche máis tranquilidade porque, se che dan un premio cando levas dous anos tirado na casa, pensas “acabouse Morris” (risas).

Como é a túa relación con Compostela?

Teño unha etapa no CDG que vivín aquí totalmente convulsa, entre o 85 e o 90, que sempre andabamos eu e mais os meus compañeiros coa bolsa enriba buscando un hotel. Dicíamos que “moi mal tense que dar a noite para acabar nun hotel” e acababamos nun hotel sempre (risas). Pero foron tempos moi divertidos, nunha ebulición total en Compostela. Recordo sitios como La Oficina, Más Madera, a Rúa Franco con outro tipo de vida, máis tascas, menos turismo, tertulias “acojonantes”…

Despois vivín aquí no periodo de Pratos Combinados, debido a que tiven un accidente de tráfico na autopista. Vivía cunha gran amiga cerca de Bonaval, a escritora Anxos Sumai, e tiñamos unha moi boa pandilla. Pero levaba máis ben vida de estudante. Era chegar, estudar o guión e levantarse. 

Que proxectos tes actualmente?

Teño unha peli pendente con Alfonso Zarauza, que vai ser moi chula, un guión moi especial, moi sensorial, de aquí de Galicia. Tamén estou grabando unha produción con Bambú para Netflix que se chama Alta Mar. 

Ao longo da túa carreira fixeches tanto drama como comedia. Que destacarías de cada rexistro?

Ambos rexistros son tremendamente difíciles. Pero a comedia é a gran maltratada en España. Fracasa incluso máis xente na comedia que noutros xéneros. É un xénero moi difícil, desde a escritura ata a interpretación. Esixe unha enerxía moi alta e combinar os gags coa verdade no personaxe, non facer simplemente un debuxo. A comedia necesita moito oficio. Noutros rexistros, se tes profundidade interpretativa, podes sacar cousas moi interesantes.

A comedia ten un tempo que xa vén escrito no guión e ten un tempo de execución moi concreto. No drama, manda o tempo interno do personaxe, xunto co director. Por exemplo, en Dhogs premiáronme a pesares de ser unha película na que non digo nada, nin unha palabra. É una película de atmósferas.

Eu, tras traballar con Fernando León en Princesas, e vir de traballar en comedia en Galicia con Padre Casares, atopeime facendo personaxes torturados fóra de Galicia e aquí seguía facendo comedia. Entón tiña unha dobre vida en España.

O actor vai estrear unha película de Zarauza e unha serie para Netflix. Foto: Iván Barreiro

O actor vai estrear unha película de Zarauza e unha serie para Netflix. Foto: Iván Barreiro

E no 2018, como recibiches o éxito de Fariña?

Dunha forma moi especial. Eu sabía que Fariña sairía ben porque foi un proxecto que se levantou con moitísimo cariño; o relato de Nacho Carretero era potentísimo; nós coñeciamos aos personaxes; o director, Carlos Sedes, naceu profesionalmente en Galicia; déronlle a aprobación a que os actores foran galegos e non tivéramos que forzar o acento… Ao final eramos todo o equipo intentando sacar cun pudor tremendo algo que cautivase, que tivese verdade, que non foran estereotipos os personaxes. Cando saíu sabía que ía ter calidade, pero que se entendese e que enganchase fóra de Galicia era a gran dúbida porque é un retrato medio documental, dunha época que se viviu aquí. Foi un pracer; ver as localizacións, escoitar as músicas, que eu as vivín con vinte anos na rúa pasándoo ben (Morris foi un dos protagonistas da movida viguesa). Foi un premio.

Como conseguiches mimetizarte con Manuel Charlín?

Tiña a imaxe del dos 80 na prensa, esas imaxes do xuízo, recabei fotos… De feito, leveilles á xente de caracterización unha carpeta chea de fotos a tamaño folio de miradas del. Vin esa mirada triste, de maldade, infelicidade, dura, de Galicia profunda… Todos coñecemos a alguén que se acerca a ese carácter. Era metelo na trama.

Ademais, peleime a cabeza para asemellarme máis a el e non ter que preocuparme durante seis meses de se se movía unha calva. Esta profesión ten moito que ver co sacrificio.

Canto traballo hai detrás de cada personaxe que interpretas?

Intento non ter contacto cos personaxes reais porque son moi obsesivo, en seguida saco apuntes, e intento non facer traballos de imitación.

Tamén me baseo en historias que me contan, ou leo sobre a época na que está ambientada a historia. A época da Fariña vivina, pasei pola “zona cero” mil veces e teño a miña propia visión sobre o mundo das drogas (aquí Morris sorrí de forma pícara).

 Fariña, Vivir sin permiso, La sombra de la ley… Parece que estamos vivindo un momento doce en canto a producións feitas en Galicia. Como ves o audiovisual galego?

O momento é de orgullo. Temos que sabelo aproveitar. Temos case máis nome fóra que dentro.

Eu véxoo como un dos momentos máis apaixoantes. Temos moito cine e moi variado, vanse gravar series para plataformas… Temos material, talento, equipos técnicos, directores e directoras, escritores… Fáltanos querernos máis. Necesitamos que a xente “de fóra” se sinta tan ben traballando aquí que se meta dentro da nosa historia. Todos os que estamos, os de aquí e os de fóra, somos una industria emerxente. Ás veces parece que seguimos pelexando polo oco persoal en vez de polo conxunto da industria.

Que soño profesional tes por cumprir?
Todos. Tódolos actores, coa idade, e se a saúde cho permite, temos máis vida e máis ilusión por contar historias que antes non contamos coa nosa mirada e coa nosa forma de ver as cousas. E de interpretalas por dentro, grazas a que temos máis percorrido sentimental.

La entrada As vidas de Morris se publicó primero en Pincha.

10 Jan 12:24

Así era o noite de Reis nas aldeas galegas

by Redacción

“Esta noche se celebra la Epifanía de los Santos Reises… Del Oriente llegan tres reises”… Así comeza unha cantiga que nenos e vellos cantaban...

O artigo Así era o noite de Reis nas aldeas galegas publicouse primeiro en Historia de Galicia.

10 Jan 12:15

Compostela nomea Alcalde de Honra a Ánxel Casal

by Redacción

Non será a única distinción outorgada en acto solemne no Auditorio de Galiza. A corporación municipal fará efectiva a decisión do pleno do pasado xullo, que inclúe o recoñecemento da cidade a Federico García Lorca como Fillo Adoptivo -en Compostela publicou os Seis poemas galegos, xustamente na editorial Nós de Ánxel Casal. A xornalista e novelista Begoña Caamaño (Vigo, 1964-Compostela, 2014) recibirá idéntica homenaxe.

 

Tres Fillas Predilectas completarán, tamén de maneira póstuma, a homenaxe institucional: a poeta Xohana Torres (Ferrol, 1929-Vigo, 2017) e os músicos, cantautores antifranquistas e integrantes de Voces Ceibes, Bibiano Morón (Compostela, 1950-Vigo, 2016) e Benedicto García Vilar (Compostela, 1947-2018).

 

Os nomeamentos derivan dunha moción plenaria aprobada por Compostela Aberta, BNG e PSdeG e na que se abstivo o PP. O texto aporbado implica ademais a retirada das condecoracións outorgadas a nove ministros franquistas.

 

09 Jan 10:38

Los turistas dejan en Santiago catorce euros al día menos que en el 2005

by susana luaña

Prefieren los albergues a los hoteles y su estancia no suele superar las dos noches

09 Jan 10:34

La tradición del arroz con leche, más allá del siglo XIX y del clérigo ferrolano Fernández Varela

by Germán Castro Tomé
Foto de José Pardo en "La Voz de Galicia" (2017)

Por ir al rebufo de la actualidad, hoy me ocupo del postre ferrolano del arroz con leche, exaltado especialmente en el día del patrón de Ferrol, San Julián. Lo bueno es que se trata de un plato sabrosísimo, lo malo es que poco o nada se sabe de esta tradición. Se atribuye a una iniciativa del clérigo ilustrado, un preclaro intelectual ferrolano del siglo XIX, Manuel Fernández Varela, una personalidad generalmente desconocida, pero ahí se queda la historia, nunca mejor dicho.


Un servidor buscó y rebuscó en la prensa de la época alguna pista que aportara algo más de lo poco o casi nada que ya sabemos, empero inútil ha sido la labor. No obstante, en este ir y venir por las hemerotecas hallé un apunte que rompería con la creencia de que la costumbre de tomar este albo y dulzón postre se sitúa en el mencionado siglo XIX.  En El Correo Gallego de 7 de enero de 1917 Pedro Fraga de Porto escribe, refiriéndose al año 1762 (quédese el lector o lectora con este año en el que todavía no había nacido Fernández Varela)

…se acostaron (los ferrolanos) aquella noche pensando en la fiesta del santo patrono. Irían a la iglesia parroquial y comerían el inevitable arroz con leche al terminar la función solemne…pero nuestros antepasados al dirigirse al templo se encontraron con que la fachada se había venido abajo".

Manuel Fernández Varela
La referencia viene dada por la sorpresa que se llevaron los fieles ante el derrumbe de la iglesia, si bien nos queda claro en su redacción que esto del arroz con leche hay que situarlo con anterioridad al siglo XIX como parece confirmarlo el propio rotativo ferrolano de fecha 9 de enero de 1879 en el que se lee "Desde tiempo inmemorial la fiesta del patrón se solemniza con una función religiosa, dos o tres bailes organizados por sociedades de recreo y en el seno del hogar con el tradicional arroz con leche".


Esta teoría echa abajo la creencia de que el delicioso postre pudo haber sido una idea del sacerdote, Comisario General de Cruzada, miembro de la academia de la Historia, mecenas y filántropo, protector de artistas y literatos, Manuel Fernández Varela, que nació diez años más tarde de 1762, como queda escrito más arriba. Tal vez porque disfrutaba y compartía entre lo más granado de la sociedad madrileña de una buena mesa, haya sobrevenido la ¿errónea? creencia de que a él se debía la implantación del tradicional plato de arroz con leche.



06 Jan 12:51

71 TV Shows We Can’t Wait to See in 2019

by Vulture Editors

The year ahead promises to be a pivotal one for the TV industry: HBO is charting a path into its post–Game of Thrones future with a flurry of high-profile adaptations; Netflix will face serious challenges from a trio of new streaming services by Disney, Apple, and WarnerMedia; and the march ... More »
06 Jan 12:36

The Funniest Moments From Bob Einstein’s Legendary Comedy Career

by Ramsey Ess

Bob Einstein, who passed away on Wednesday at the age of 76, sustained a half-century-long comedy career that spanned from The Smothers Brothers to Curb Your Enthusiasm. He created indelible characters, from Super Dave Osborne to Marty Funkhouser, starred on several TV shows, and wrote and produced many shows for ... More »
06 Jan 12:19

There was nothing we could bring back to France from China.

by XMLicious
Our Idol Mao Zedong: Europeans and the Cultural Revolution (42½ min. video, alt link, direct .mp4 link) is a 2018 Deutsche Welle documentary depicting the early eras of the People's Republic of China through contemporary film clips, still photography, and interviews with Europeans who lived in and visited the mainland during the mid-to-late Twentieth Century.
03 Jan 00:27

Isaac Asimov's view of the future of 2019, and the fight of man vs robot

by filthy light thief
35 years ago, Isaac Asimov was asked by the Toronto Star to predict the world of 2019. Here is what he wrote (The Star, Dec. 27, 2018) Here's what he got right (and wrong). -- Some of them were surprisingly astute. (Stephen Johnson for Big Think). Spoilers: accurate predictions about computerization, optimistic about education, environment, and space utilization. Also, his views of an automated workplace were both forward-looking and dated; see: Lordstown Syndrome, a term coined in 1972. Lordstown: Man vs. machine -- and GM was the big loser, recapped as "worker rebellion, including sabotage of products" by Harry Stoffer for Auto News in 2008. Except GM still hasn't learned: GM's decline truly began with its quest to turn people into machines (Gwynn Guilford for Quartz, Dec. 30, 2018)
03 Jan 00:26

"Fermentation is diplomacy and canning is a massacre"

by the man of twists and turns
There is a moment in the life of fruits and vegetables that has always puzzled and fascinated me. Put out a dish of strawberries, and in days some darker spots will appear. Maybe a thin tendril of mold sprouts out from the strawberry's body. At this point, you can still eat it, simply by cutting off the moldy bit. But all of a sudden, the strawberry has clearly died. It's inedible, sour. It has passed over in to the world of bacteria, mold, and minerals—it is no longer a self-regulating organism. It has stopped being an individual, but has become multitudes. How does this happen? When is an organism living, and when is it dead? When is an organism living, and when is it dead? Where does death come from, and why does this change of state happen so quickly? Amazingly, we've developed some techniques to play with this boundary between life and death, stretch it, and blur it.


Vietnam's Low-tech Food System Takes Advantage of Decay - " Fermentation is both low-tech and democratic. It can be a fundamental component of a sustainable food system"
At the entrance of a market in Hanoi, a woman with a dưa chua stand tells us that making 'sour vegetables' is easy: you just add salt to some cabbage and let it sit for a couple of days. As we talk, several customers come by, eager to scoop some brine and cabbage into a plastic bag. Worried that we're discouraging her customers, she shoos us away. She isn't lacking business.

Is fermentation really so effortless? The short answer is yes. Many recipes will call for two things: water and salt. At just a 1:50 ratio (2%) of salt to food, you can create an environment undesireable for all the bad bacteria and encourage all the good ones. Sauerkraut, kimchi, fish sauce, sriracha, and kosher dill pickles—are all made according to this principle.

Yet other types of fermentation are a bit more complicated. They call for sugar (e.g. wild fermented alcohol like ethiopian honey wine), yeast starters (rượu nếp, most wines and beers), special fungi (tempeh, miso), or some kind of combination of fungi, bacteria, salt, or sugar (kombucha). Yet others are simpler: to make cooking vinegar, just let that bottle of bad wine sit for a couple of days, and to make sourdough, just mix water and flour and leave it on your counter.

All in all, fermentation is just controlled decay: your most important ingredient is time. This can sound like a bit too much, too fast. Take the woman I met at the entrance of the market. Her dưa chua, while in great demand, looks like wilted cabbage, soppy, floating in murky brine. Some bubbles are forming on the edges of the plastic container—for the trained eye a sign of an active fermentation process, but for the uninitiated, an alarm bell.

There's no use beating about the bush. That dưa chua is in fact rotting in a very similar way that a peat swamp is constantly rotting, belching large doses of methane into the world. What's happening is an anaerobic fermentation—that is, without significant amounts of oxygen. This absence of oxygen and the high levels of salt creates an environment supportive to several bacteria that also find their home in our own digestive systems.
The Art of Fermentation by Sandor Ellix Katz - review, review

How To Ferment Almost Everything // How To Turn Your Kitchen Into A Fermentation Larder
Preserving Plenty: The Beauty Of Fermented Foods
When I was a kid, every pickle my father ate was a bit of a disappointment. Dad, who grew up in the 1930s and '40s in the Bronx, New York, remembered plucking kosher sours out of barrels filled with cloudy brine—"Now those were pickles!" he'd tell us. I only knew Claussen and other vinegar-cured pickles, the kind you buy in jars off the supermarket shelf, and I liked them just fine. But when I finally tasted a real pickle—the kind made the old-fashioned way, fermented with nothing more than salt, water, and time—I realized what I had been missing. A vinegary pickle plows through your palate with its tartness (often in a most pleasing way), but a live-cultured, salt-cured, fermented one tells a more multifaceted story. It is sour, to be sure, but it tastes of something more, something elusive: It's the flavor of Middle Europe captured in one bite.
How to Make Sauerkraut and Become God of Your Own Microbial Universe
Kimchi 101: It Ain't Just Cabbage
Vietnamese Pickled Mustard Greens – Dua Chua Recipe
Fermented shark, anyone?
Preserved Lemons
Garum: Fermented Fish Sauce for the Ancient Roman Masses
Gajar Kanji Recipe
TABASCO STYLE FERMENTED HOT SAUCE



Everything you always wanted to know about fermented foods
03 Jan 00:15

Ser Punk en 2018

by 1lehendakari

Joder, este año me da la impresión que han pasado un montón de cosas dentro del Punk. Éste es mi resumen.

 

Discos

Neck Chop Records siguen produciendo vinilos como si no hubiera un mañana, y en 2018 han sacado muchas cosas recomendables. En particular me flipó la ronda que llamaron Indiana vs Washington, 5 discos de grupos de esos estados que salieron de golpe, incluyendo el nuevo LP de los Liquids, Hot Liqs Revenge. Lo que viene a ser una recopilación de las mejores canciones de la ingente cantidad de cintas y demos subidas a Internet que han producido desde que en 2016 sacaran Hot Liqs. Ya los nombré el año pasado así que ya sabéis lo que hay, Hardcore Garage Punk con producción lo-fi tipo Indiana, incluso se atreven con una versión de Nick Lowe. Y justo a final de año han editado el primer LP de los NEO NEOs que también es la puta bomba, 22 canciones a cada cual más loca que la anterior. La portada parece dibujada por Junji Ito y la música bien podría formar parte de una historia suya.

Siguiendo con nuestra cobertura del prolífico teenager del Garage-Punk (ahora ya más crecidito), el señor Drew Owen, este año se mudó a Finlandia a vivir con su novia. Durante su estancia grabó unas canciones con un pavo local, que salieron en el EP Baby’s Blood de Neck Chop, no está mal pero es más de lo mismo. Se guardaba lo mejor para cuando lo dejaron y se volvió a los EEUU. El LP de Sick Thoughts editado por Goner, sigue siendo su Garage Punk con caja de ritmos, pero las canciones están mucho más trabajadas, mola mucho el riff de ‘Chainsaw’ pero sobre todo se te clava en el cerebro la más lenta ‘Headache’.

 

Alien Snatch ha editado un LP de los Phone Jerks, su regreso después de uno de mis singles preferidos del año pasado. Esta vez han acabado de calcar el efecto de voz radio-hojalata típico de las grabaciones de Greg Lowery. La mayoría de las canciones las canta un tío, pero en mi humilde opinión molan más las que canta la batería con voz de pitufo, como en Supercharger cuando cantaba Karen. Todo muy copiado de Rip Off, pero lo que sea budget rock revival me parece bien.

Este año los australianos Gee Tee aparecieron de la nada, sacando dos singles y un LP en Goodbye Boozy que incluye ‘1970’s chicks’ y ‘Living in the Future’, dos hits de lo-fi Punk con tecladitos.

 

Y dentro de la península, los valencianos han sacado varios de mis discos preferidos de los últimos años. Por una parte el LP de Tipex. Vale, es un grupo formado por peña que lleva tiempo en el Punk, y al poco de salir ya estaban llenando conciertos, pero hace tiempo que no sale un disco estatal tan sincero como éste, sin trampa ni cartón, sin ningún subgénero de moda, solo buenas canciones.

Por otra parte el disco de Power Balance, que me atrevería a decir que es la culminación del Mongo Punk patrio. El proceso ya lo explicó Mugretone en su blog, pero lo repito por la posteridad. La cosa fue grabada en cinta hace años por King Kahn en el sótano del Wowsvile en Berlin, y debido a la completa incapacidad comercial de los miembros del grupo no vio la luz hasta que Fela Borbone produjo estos vinilos-frankenstein de 8 pulgadas con una máquina creada a partir de basura. Recomendación: aunque no os guste el Punk, pillad este disco ya porque dentro de nada valdrá una burrada, y ni siquiera está colgado en bandcamp. Esperemos que Fela se anime a sacar más discos caseros con su sello La Rata Que Caga.

Los Sore Points de Vancouver han sacado mi single preferido de 2017 con un LP lleno de himnos y con el batería tocando el charles a toda velocidad. De lo rápidos que van incluso se permiten la licencia de empezar la primera canción más lentos y luego acelerar cuando empiezan a cantar. Como anécdota decir que el grupo sale en uno de los nuevos capítulos de Expediente X.

 

 

Slovenly se ha puesto las pilas con el primer LP de Tommy & The Commies, unos canadienses que suenan a Punk 77 inglés, que sacaron una maqueta muy chula hace un par de años, incluyendo mi preferida ‘Sucking in your 20s’ que la han vuelto a grabar para el disco. En el grupo toca el bajo el pavo de Strange Attractor.

Después de petarlo en el Funtastic de este año, el bajista de Nancy, el señor Nat Brower, llevaba copias de su nuevo vinilo en solitario, Buzzsaws. El disco va en la misma onda que su otro grupo, pero más vacilón y glamero, como si Hunx hiciera versiones de Thin Lizzy.

 

 

El primer Killed By Death salió en 1988, menos de veinte años después de que empezara todo este tinglado del Punk. Ya era hora de que alguien editara un disco del mismo estilo de singles raros de los noventa. Y yo no me había enterado hasta que leí este artículo del cantante de los New Bomb Turks sobre los recopilatorios Destroy All Art. El primer volumen salió el año pasado y el segundo acaba de salir. Y, a parte, el primero lleva en portada el single de Speed, una fumada que he pinchado más de una vez para joder al público del bar. Esperemos que estos vinilos se hagan famosos y pueda empezar a vender los singles que tengo por pasta gansa. El sello es Rock N’ Roll Parasite Records, y como no tiene muchas otras cosas editada,s ahora mismo cuesta encontrar distris europeas que lo lleven.

No solo se vive de Garaje-Punk, muchas veces me pongo Punk-Pop (que fuerte) para currar, y este año el disco de ese rollo que más he escuchado es Thin Skin de Melted. Yo diría que suena como entre unos Dopamines en su buena época y el EP de Pkew Pkew Pkew de hace un par de años. Canciones cortas y melódicas con letras sarcásticas, evitando estribillos típicos del género. Aunque la melodía de ‘I Always land Straight On My Face’ me recuerda un poco a ‘Linoleum’ de NOFX, jaja, supongo que no se pueden esconder los orígenes.

 

Singles

A principios de año Rik & the Pigs sacaron dos referencias casi de golpe. Para los que no los conozcan, es Punk americano tipo Dead Boys con guitarras rockanroleras, pero con voz gritona y un toque arty. He de reconocer que los arreglos de saxo me cuestan a veces, pero le dan un toque diferenciador al grupo. El EP de 12 pulgadas A Child’s Gator, editado por Total Punk ya es muy recomendable y contiene una antología de las canciones que llevan tocando en directo desde que empezaron, pero lo que realmente destaca es el single de Feel It Records, Blue Jean Queen, un hit que queda bien en cualquier pinchada de Punk.

 

 

Mi segundo single preferido es Bad Back de Patti, editado por Erste Theke Tonträger. Devocore a tope desde Oakland, las canciones parecen hechas por ordenador de lo clavados que están los riffs de guitarra.

A parte de uno de los mejores directos del año, Vanilla Poppers también han sacado el single I like your band. Hardcore-Punk como siempre, donde destaca la expresiva voz de la cantante. Pero en esta canción mola mucho el ritmo de la letra que va cambiando. Parece casi que está rapeando.

En Goodbye Boozy han editado un single de Skull Cult que contiene en la cara B la canción ‘Don’t wanna go’ que parece sacada de un Killed By Death o de una demo de Los Reactors, batería cañera y unos arreglos de teclado geniales.

También en Slovenly me ha molado mucho el single de Puppy & the Hand Jobs, I Eat Abortions, gran canción con el peor solo de guitarra que he oído desde que se jubiló Billy Childish. El autor de ésto es Jaime Paul Lamb. Hace unos años Slovenly publicó un recopilatorio de todos sus grupos, gracioso pero irregular.

En la misma ronda que el LP de los Liquids, Neck Chop editaron Trouble, el primer single de Stiff Love, un super-grupo formado por varias chicas de la escena de Olympia. Un rollo más garagero que los otros grupos en los que tocan (miembros de Lysol, Lowest Priority, Beta Boys), se agradece. Unos meses después sacaron un segundo single, Attitudes/Out Of Control. En Feel It Records también, el sello de Virginia ha acertado con los singles este año.

 

 

Parece que Rich de Total Punk ha pisado un poco el freno dentro de la velocidad endiablada que llevaba, bajando de 11 singles en 2017 a 7 en 2018. Por quedarme con uno, elijo el de Beta Boys, Brick Walls medio tiempo pero con mucha mala folla. Los mismos Beta Boys también han sacado un LP en Erste Theke que no me acaba de hacer el peso. La fórmula termina cansando con tantas canciones iguales con el mismo efecto de voz. Mejor que se queden en singles.

Por lo que dijo Rich en una entrevista en New Noise, la broma de Total Punk seguirá pero ahora mismo está centrado en un nuevo sello llamado Mind Meld que no será estrictamente Punk, a parte de que también se dedica a organizar eventos de pressing-catch alternativo. Como logro personal cita que consiguió convencer a los de Heavy Metal para sacar el single, después de que éstos le estuvieran dando negativas durante unos años.

El siete pulgadas de Cold Meat editado por Static Shock Records, Pork Sword Fever contiene una canción que se llama ‘Nice Girls’ con un riff de guitarra muy guapo. Punk feminista neo-riotgirrl desde Perth, Australia.

Slander Tongue es un grupo nuevo de peña de Berlin, ex-miembros de los Bikes y de Modern Pets, pero esta vez haciendo un rollo más rockandroll glamero. Sacaron dos singles casi al mismo tiempo en Wild Wax y Bachelor con canciones masterizadas por Tim Warren de Crypt Records. Aunque el primero mola porque la canción de la cara A va sobre salas de servidores, creo que está mejor el Goin’ Down/Back Off. Si no te lo dicen, cuelan perfectamente como grabaciones de los setenta.

Civic son otros australianos de Melbourne que este año han grabado un EP de 12 pulgadas llamado New Vietnam que recuerda a la buena época del Punk setentero australiano rollo Saints-Radio Birdman, y luego Those Who No, sacaron un EP de 7 pulgadas con canciones más melódicas en la onda de los Future Virgins, incluyendo una versión de la canción de Brian Eno esa que salía en Velvet Goldmine. Escoged el que queráis, los dos molan.

 

Maquetas

En mayo, el grupo valenciano Triple Ente colgó una segunda demo en su bandcamp. Desde que salió la primera maqueta a finales del año pasado, en Tremendo Garaje ya se apresuraron a etiquetarlos como los primos alicantinos de los Coneheads. Es cierto que las dos cintas de su bandcamp suenan mucho a ese rollo, aunque igual porque cantan en castellano, la voz me recuerda un poco a Futuro Terror. Por aquí ya estamos sobresaturados de otros subgeneros (ejem Post-Punk ejem), así que por mí cuanto más Devocore y más cerca de casa mejor. Tengo ganas de verles en directo para comprobar si el sonido de las grabaciones se mantiene.

No sé qué coño está pasando en Australia últimamente, pero salen grupos de debajo de las piedras. A parte de los grupos ya nombrados, hay un montón de sellos raros y molones de cintas: Pissfart Records, Warttmann Inc, Slime Street Records. No sabría cuál elegir, digamos éste por ejemplo.

Lassie de Leipzig, Alemania, sacaron una maqueta buenísima que sorprendentemente nadie ha editado en disco (de momento). Yes! Like The Dawg es Punk nuevaolero con teclados. Estuvieron de gira por Francia y a punto de bajar a Barcelona, pero el trayecto era demasiado caro. Mi canciones preferidas, ‘The 4th Wall’ y ‘Zegway Cop’.

 

Otras Cosas

En el resumen del año pasado hablamos de los australianos Amyl & the Sniffers, y pronosticamos que vendrían a tocar a Europa este año. Pues la profecía se cumplió y de qué manera. Al poco tiempo el grupo pegó el bombazo, cancelando una primera gira europea que tenían ya cerrada para irse a tocar de teloneros en la gira de King Gizzard, luego sacaron un single que se agotó en cosa de días y que ahora mismo en Discogs ya está por 50€. Pasaron por Barcelona cerrando el festival Gambeat de manera contundente, para finalmente acabar el año que viene en el cartel del Primavera Sound. Toma ya. Claro estas cosas no sientan bien dentro de la escena Punk. Por mí que hagan lo que quieran, son jóvenes y si pueden petarlo más, que lo hagan. Aunque se vayan un poco del Punk para irse más a un rollo Rose Tattoo.

Me toca pedir perdón por no haberme enterado de lo bueno que fue el disco Endless Pussyfooting de ISS del año pasado, no me había enterado de la genialidad. Estos pavos hacen canciones nuevas de Punk bailable partiendo de samples de otras antiguas, canciones que no solo dan el pego sino que molan un montón y que además tienen la gracia de poder jugar al Dónde está Wally musical identificando riffs y loops de batería.

Este año en Barcelona también hemos tenido la suerte de que por fin se abriera el Meteoro, un bar con sala de conciertos del tamaño perfecto, regentado por gente que sabe de Punk. Estábamos un poco huérfanos desde que cerraron el Lupita y nunca nos sentimos del todo cómodos pasando a la trastienda del Freedonia para que la gente pueda bailar reguetón en la sala de delante. Desde su inauguración llevan organizados más de 100 conciertos, incluyendo mis 3 preferidos del año: Warm Bodies, Uranium Club y Vanilla Poppers. Es genial tener un sitio así y que esté dispuesto a abrir entre semana para que los grupos de gira puedan tocar. Gracias a Alba y a Lluís.

Lumpy de los Dumpers ha salido un poco de su cueva en Indiana (lo digo porque no tiene redes sociales, ni bandcamp ni nada) y ha abierto una tienda online donde vende música, cuadros y merch. El año pasado en la gira europea ya vimos que le flipa el Punk español (los Lumpers hacían una versión de ‘Mucha policía, poca diversión’) y en la tienda queda claro porque vende una cinta pirata de ‘Gusanos en tu alcoba’ de Siniestro Total, a parte de una cinta recopilatorio de la movida. Jaja, tiene buen gusto el chaval. En cuanto a discos que ha editado, está chulo el de los Warm Bodies, pero no es algo que me ponga mucho en casa por lo caóticas que son las canciones. Eso sí, el mejor directo del año de cajón (Yvette dice que Uranium Club fueron mejores, pero no me convence). También mola mucho Organ Donor de Trauma Harness aunque como dice en la descripción es más a Pet Shop Boys que Punk.

 

 

Ver el nacimiento de un nuevo meme es como ver pasar una estrella fugaz. Todo empezó el 10 de julio, cuando el usuario de Instagram memelifecrew (la cuenta ha sido borrada desde entonces) posteó una foto de una hoja de papel con un gráfico a rotulador. El dibujo era un espectro que conecta el chain punk a la izquierda, con el egg punk a la derecha, y a lo largo de él van marcados diferentes grupos actuales, desde Perdition hasta los Urochromes. La cosa disparó la controversia, supongo que por lo de siempre, los punkis verdaderos (=cadenas) solo escuchan D-beat y llevan cresta y todos estos grupos nuevos (=huevos) son unos posers. Por favor, no discutamos más si algo es Punk o no, es una coña y los géneros estos son inventados, pero deja al descubierto lo fácilmente que se ofende la gente. Durante el resto del año, la coña ha ido degenerando en diferentes cuentas de memes de Instagram hasta quemarse por completo. El proceso lo podéis seguir en el museo de knowyourmeme. Dicho esto, el chain punk no me interesa una mierda.

 

imagen original de egg punk vs chain punk

 

Decepciones

Y para terminar, cosas que me han decepcionado. Muy a mi pesar la lista va encabezada por el nuevo disco de los Mandates, Dead In the face, no es lo que debería haber seguido a mi LP de Power-Pop preferido de los últimos años, el maravilloso In the back of your heart. Llevaban 3 años sin sacar nada y yo pensaba que iba a ser la puta bomba, pero se quedan en algunas canciones normales y otras como ‘Hex on me’ o ‘In the bed‘ no acaban de cuajar.

Y luego está el nuevo vinilo de Bad Sports, Constant Stimulation, que empieza super bien con tres canciones muy fuertes ‘Giving In’, ‘Don’t deserve Love’ y ‘All Revved Up To Kill’, pero luego va perdiendo fuelle, no mantienen los riffs pegadizos de las primeras y se me acaba haciendo un poco repetitivo. No está mal como LP, pero creo que hubiera sido mejor sacar singles. A ver si me pasa como con su anterior disco, Bras, que acabó gustándome después de un tiempo.

03 Jan 00:07

'She-Ra y las princesas del poder': la reimaginación de Netflix es sensacional pero su pobre animación le resta puntos

by Albertini

'She-Ra y las princesas del poder': la reimaginación de Netflix es sensacional pero su pobre animación le resta puntos

Qué maldita es la nostalgia y lo que nos gusta quejarnos de cualquier cosa que implique el regreso de algo que nos mediogustó de pequeños. Uno de los últimos casos es el de She-Ra, la heroína animada de la órbita de 'He-Man' que ha recibido por parte de Dreamworks y Netflix una nueva serie para las delicias del público más infantil.

Porque sí, porque 'She-Ra y las princesas del poder', que así se llama esta reimaginación, no está pensada para contentar al público adulto (que, en algunos casos, nos hemos agríado con el tiempo). Es una serie infantil y como tal os puedo asegurar que es una delicia.

La serie, cuya primera temporada consta de trece episodios, gira en torno a Adora, una joven huérfana que lleva toda la vida entrenando para ser una oficial al mando de uno de los escuadrones de Lord Hordak, que ve en ella una joven promesa. Un día encontrará en un bosque una espada que la convertirá en She-Ra, una de las mayores guerreras míticas del planeta Etheria.

Será entonces cuando Adora se enfrente a la dura decisión de traicionar a los suyos y unirse junto a sus recién conocidos amigos Destello y Arco a la Rebelión de las Princesas, dispuestas a no rendirse ante el avance implacable de la Horda.

Cuando el problema está en la animación

Uno de los grandes problemas de 'She-Ra y las princesas del poder' radica en su animación, y este es un problema derivado de los diseños realizados por Noelle Stevenson. La artista tiene toda una carrera dedicada al cómic (tanto 'Nimona' como 'Leñadoras' son geniales) y sus diseños en esta serie quedan demasiado estáticos. Como si estuviese viendo el experimento de los motion comics de hace años.

No es mal diseño (a mi juicio), pero no es el más adecuado ni fluido para la animación (que tampoco es que se hayan esforzado en ella). Y da la sensación de que para un cómic sería perfecto, pero no nos encontramos con ese tipo de medio sino con una serie de televisión.

Menos mal que aquí el guion compensa bastante con una buena mezcla de aventuras y un toque de humor y de divulgación de valores que nos hace recordar que estamos en una serie infantil. Pero que lo sea no quiere decir que tengamos clarísimas líneas de lo bueno y lo malo o no nos encontremos con un buen desarrollo de personajes.

Mermista Sea Hawk Perfuma Entrapta

Por ejemplo, ya desde el principio vemos que la Horda Malvada sí, es malvada como entidad, pero sus tropas no. Y de hecho tienen un gran sentido de la camadarería y la amistad. De ahí que funcione tan bien el conflicto entre Catria y Adora, amigas desde la infancia y separadas por estar en "distintos lados del conflicto". La guerra de Etheria es una guerra civil y los personajes tienen conflictos internos a la hora de actuar.

'She-Ra y las princesas del poder' es una serie a la que fácilmente podemos caer rendidos a sus pies. Es una fuente de momentos "meme" (yo he estado "LIVIN'"), sus personajes principales ya no es que sean carismáticos, es que son AMOR en 2D y nos encontramos con una trama medianamente ambiciosa en su desarrollo (Stevenson asegura que ha planificado cuatro arcos de 13 episodios cada uno) en la que los detalles de un episodio son relevantes en otro.

En definitiva creo que esta nueva 'She-Ra y las princesas del poder' está llamada a hacer las delicias para toda una nueva generación de jóvenes espectadores con una buena historia, grandes intenciones pero con una animación fallida que espero puedan resolver.

'She-Ra y las princesas del poder' se puede ver en Netflix

También te recomendamos

'El Grinch' es una divertida aventura navideña que no necesita humor negro para adultos

Fotografía de autor, por tus fotos te conoceremos

'Castlevania' juega al fin todas sus cartas en una segunda temporada salvaje y épica

-
La noticia 'She-Ra y las princesas del poder': la reimaginación de Netflix es sensacional pero su pobre animación le resta puntos fue publicada originalmente en Espinof por Albertini .

03 Jan 00:05

Los premios: El Sark de Oro Tv 2018

by Jónatan Sark

Hecho el repaso del año vamos a hablar un poco más de las dos series que han merecido los premios opinión de quien esto escribe. Así que lo que toca ahora es… ¡la explicación de todos los años!

Como cada año he de señalar que el criterio para el premio es tan sencillo o complicado como el mío propio. De entre todas las series nuevas que veo -es decir, que no me quedo solo en el piloto sino que continúo con ellas hasta su final de temporada o, como poco, su hiato de media temporada- elijo aquellas que más me han gustado. Como veis el único miembro del jurado con el que me tengo que poner de acuerdo soy yo. De modo que paso a indicar cuales son estos ganadores de tan simbólico galardón y cuáles han sido los motivos. (Y, por si alguien se lo pregunta, aquí están las listas de Sark de Plata y Oro Tv pasados. Desde que comenzó ElReceptor allá por 2009 en Libro de Notas hemos tenido Sark de Plata y Sark de Oro. Por orden de aparición los Sark de Plata han ido para: Misfits, Justified, Revenge, Bullet in the Face, Sleepy Hollow, Jane the Virgin, Agent Carter, Atlanta y Strong Woman Do Bong-soon.  Siguiendo ese mismo orden, los de Oro han recaído en: Better off Ted, Louie, SPY, Moone Boy, The Americans, Inside Nº.9, UnREAL y American Crime Story: The People v. O. J. y Claws. ¡Mucho más organizadito ahora!)

Tras esta debida precaución vamos a ello. Venga el redoble.

Sark de Plata Tv para…

Busted!

¿Qué puedo decir? Me parece una de las aportaciones más interesantes que se han realizado durante este año. Sí, podría haber puesto aquí Dietland, o Vida, o American Woman, o quizá alguna otra serie en un sentido más propio de la ficción. No será por candidatas precisamente. Pero este artefacto que logra mezclar las series de investigadores con las escape rooms con el humor coreano, muchas veces inspirado sin demasiado disimulo en el éxito de allá Running Man, acaba logrando no solo que funcione lo que no parecía que fuera a funcionar sino, incluso, que esa leve línea argumental que justifica ir pasando de unas pruebas a otras aún a sabiendas de que la guionización se encarga no solo de eso, cree una corriente de simpatía y nos muestre una historia de fondo que puede dar para muchos más años pero que, sobre todo, da para mucha diversión. Múltiples virtudes para algo que espero que pueda mantener este inexplicable buen nivel durante mucho tiempo.

Sark de Oro Tv para…

Pose

Y si el finalista era difícil de definir el ganador es difícil hasta de creer. Un prodigio de historia entrelazada, de cuidado al elegir el reparto, de historias que se van mezclando, de la manera de tratarlas que pudiendo haber ido a lo fácil en tantos aspectos, directos a hacer dramas y a hundir a unos y a otros, prefiere mostrar las cosas como duras pero no inabordables, los triunfos como posibles y las pérdidas no como una manera de tratar a los personajes sino como parte de un todo general que, por suerte, no es necesario que les golpee en exceso. No es una serie confortable pero sí reconfortante. Y eso, como tantas otras cosas que hace, la convierte en una rareza a celebrar. Mucho. Muy fuerte.

Y, un año más, esto es todo. Ponemos el contador a cero, empiezo a apuntar cosas para los Pilotos Deathmatch y ya veremos dentro de un año con qué nos encontramos.
03 Jan 00:04

Sark de Oro 2018: Los Premiados

by Jónatan Sark

Dicho todo esto, vamos a por lo que realmente está esperando la gente. Bueno… alguien habrá que lo espere, digo yo. Así que vamos con los premios de este año.

Golden Sark

– My Sister, the Serial Killer de Oyinkan Braithwaite, ed. Penguin Random House

Un primer libro, originalmente publicado como ebook -ya me entendéis-, por una escritora de Nigeria que ha llegado a finales del año al mercado anglosajón y ha caído en gracia en varias listas. Reconozco que no suena a lo que esperaba encontrarme por aquí, pero es que tampoco es el libro que uno podría creer. De entrada, lo que me interesaba originalmente era la idea de libro de asesinatos con humor. Pero tampoco era eso lo que acabaría encontrando porque resulta que el humor viene a partir de lo aparentemente sensato que es el personaje principal comparada con su hermana y con toda la situación. pero, sobre todo, como contraposición de los hechos que se nos van narrando, que pasan menos por la novela de asesinatos o de psicópatas que por el drama, la telenovela y el terror. Los capítulos extraordinariamente cortos, la mezcla de elementos y la evolución de una historia que cada vez está más claro que depende sobre todo de las ataduras invisibles que se establecen entre las personas, y a las que los nervios de la protagonista tienen que resistir para seguir hacia delante, porque si bien está claro que es una primera novela y que tiene espacio para ser incluso mejor en obras posteriores lo que tengo incluso más claro es que esta mezcla, estos bailes de aspectos y disposiciones, esta mezcla de humor y oscuridad, es la que me tendrá atento a su próxima obra.

Sark de No-Oro

– La plaga de los cómics de David Hajdu, ed. Es Pop

Creo que lo dije cuando se publicó, lo repito ahora: Estamos ante un libro magnífico sobre la historia de los cómics. Sobre un momento en el que una serie de intereses no tanto contrapuestos como independientes encontraron un punto en común para hundir una industria popular pero frágil. Igual que el resto de industrias del entretenimiento habían sufrido llegaron hasta los cómics para podarlos. Por supuesto la supervivencia fue distinta a la que sufriera el cine, aunque muchos de los problemas y de las reacciones fueron similares. Y de todo ello -y alguna cosa más- se habla en esta obra magnífica.

Sark de Plata

¡Tenemos un Ex Aequo!

– La ladrona de tomates de Ursula Vernon, ed. Cerbero

Recibir la primera obra que se publica en este país para público adulto de Ursula Vernon es -debiera ser- motivo de alegría para todos. Es cierto que es una obra y que juega más a sugerir que a mostrar. Cierto es, también, que quizá no sea lo más representativo de su creación habitual. Pero tiene su manera de entender el fantástico, tiene su humor, tiene su forma de hablar de las cosas y de explicar las relaciones entre personas. Y, además, es muy buen libro. Con eso debería de sernos suficiente a todos.

– Las largas sombras de Elia Barceló, ed. Roca

Es una alegría esta obra, tan bien hecha, llena de tanta sorpresa no en los recursos argumentales sino en los personajes. Porque, sí, puede que esta sea la historia de un grupo de amigas que vuelven a encontrarse tras cerca de tres décadas, que ese pasado tuviera lugar en ese punto central de los años setenta españoles, que el presente no sea exactamente lo que pensaran en aquel momento, que antes hubiera algo y ahora haya otro algo y las líneas temporales acaben siendo como tres y no siempre ordenadas… pero nada de eso es tan importante como los personajes, como las diferentes formas en las que actúan, como esa forma en la que la autora los retrata como si existieran realmente. Puede que no sea una novela al uso, desde luego no si lo que buscamos es una novela negra, pero sí que me parece la mejor obra de la autora en estos últimos años. Y una que es tan fácil de recomendar como de disfrutar.

Sark de Oro

– Bienvenidos a Dietland de Sarai Walker, ed. Carmot Press

Creo que a estas alturas sorprenderá poco mi elección. Probablemente llevéis un año soportando mis recomendaciones. Escuchándome hablar sobre las distintas tramas que se van entrelazando y cómo la respuesta de una insurgencia destinada a castigar a culpables es solo una parte en la que también el papel de los medios de comunicación y los que lo controlan, los círculos de conspiración, la amistad, y los procesos que atan todos ellos; especialmente las dietas; acaban creando una obra que no es redonda porque con aristas se golpea mejor. Un gran libro que espero poder recomendar durante mucho tiempo porque creo que se lo merece, tanto por el mensaje como por la forma de crearlo y mandarlo. Y de ahí esta entusiasta elección.

Ahora sí, ya hemos acabado. Muchas gracias por vuestra atención y hasta los próximos premios.

03 Jan 00:03

Así son los cómics más esperados de 2019

by Agencias

Marcado por el 60 aniversario de los galos más famosos, Astérix y Obélix, así arranca 2019, un año en el que los títulos firmados por mujeres siguen aumentando y las historias con trasfondo social e histórico, sobre todo las firmadas por autores españoles, se apoderan del noveno arte. Tras un 2018 muy internacional, con títulos de autores como Neil Gaiman, Andrea Pazienzia, Tom Gauld o Gipi, estos son algunos de los títulos 2019 que, según la periodista Pilar Martín de la agencia Efe, antes de salir al mercado ya cuentan con un gran número de lectores que esperan su llegada a las librerías.

'Astérix: El secreto de la poción mágica'Portada de 'El secreto de la poción mágica'

Se trata de uno de los acontecimientos del próximo año, ya que los personajes de la irreductible aldea gala cumplen 60 años. Por eso 2019 arrancará con la publicación de esta nueva historia con ilustraciones de Fabrice Tarrin y texto de Oliver Gay basada en la historia que Alexandre Astier y Louis Clichy han creado para cine. En 'El secreto de la poción mágica', Panorámix sufre una caída en una de sus salidas para recoger muérdago y, pensando en un hipotético futuro de la aldea sin él, decide encontrar un druida con quien compartir el secreto del brebaje más preciado de la Galia. Edición: Anaya.

'Los espeluznantes casos de Margo Maloo'

Portada de la edición inglesa de Margo Maloo

En su colección infantil, esta editorial apuesta por esta obra del ilustrador Drew Weing donde da a conocer el mundo sobrenatural a través de los ojos de una pequeña heroína valiente, ambiciosa y decidida y de su compañero Charles. Margo Maloo es una mediadora de monstruos que vive en Echo City (algo así como Ciudad del Eco) de la que, según cuentan los niños de la zona, hasta las criaturas más horrorosas le tienen pavor. Algo positivo si tenemos en cuenta que a los trlls, ogros y fantasmas de Echo City no les gusta nada el pequeño Charles. Edición: Maeva.

'Esos días que desaparecen'

Portada de la edición francesa de 'Esos días que desaparecen'

¿Y si un día te das cuenta de que solo vives un día sí y otro no? Esta es la pregunta que se hace Lubin Maréchal, el personaje creado por el joven autor francés Timothé Le Boucher, uno de los nombres de referencia del cómic europeo que ha conseguido atraer la atención del director galo Jonathan Barré, quien llevará la historia a la gran pantalla en Francia. Maréchal, el joven de 20 años protagonista de esta novela gráfica, se levanta cada mañana comprobando que ha perdido el día anterior entero. Pronto descubre que, durante sus ausencias, otra personalidad toma posesión de su cuerpo. Un otro yo con un carácter muy diferente al suyo que lleva una vida totalmente opuesta. Edición: Dibbuks.

'Blackhand, Ironhead'

Portada de 'Blackhand, Ironhead'

El dibujante español autor de personajes como Catwoman o Capitana Marvel, David López, se sumerge con este cómic en la vida de Alexia, una joven hija de un superhéroe que quiere convertirse en la superheroína más grande de todos los tiempos. Aunque en su camino se cruzará con una chica dura y furiosa que quiere arreglar cuentas con el pasado para poder abrir una puerta a su futuro. Edición: Astiberri.

'El futuro es brillante'

Uno de los diseños de Elisa Riera

Elisa Riera da el salto de Instagram al papel con este cómic que recopila y amplía la historia que publicó en esta red social, una historia que narra la vida de Elisa y cómo tras crearse un perfil de Tinder conocerá al peor tío del que se podría haber encandilado. Riera comenzó el proyecto 'El futuro es brillante' en 2010, un conjunto de historias autobiográficas contadas en forma de diario gráfico. Lo que comenzó como una historia de amor fallido, cuernos y aplicaciones para buscar el amor (o hacerlo), acabó primero como un desahogo artístico en a base de dos viñetas diarias y en 2019 se materializará en formato físico gracias a la editorial Astiberri.

'Los sentimientos el príncipe Carlos'

Portada de 'Los sentimientos del príncipe Carlos'

Después de 'El fruto prohibido', la editorial Reservoir Books prepara la publicación en 2019 de un nuevo trabajo de la historietista sueca Liv Strömquist, una de las voces feministas con más auge mundial. Después de dedicar una novela gráfica a la historia cultural de la vulva (desde la religión hasta el psicoanálisis), Strömquist explora desde el prisma del feminismo cómo han cambiado los conceptos de amor y romanticismo. Y lo hace basándose en la pregunta que una periodista le hizo a Lady Di y Carlos de Inglaterra en su presentación en sociedad: "¿Estáis enamorados?". Edición: Reservoir Books

'Buñuel en el laberinto de las tortugas'

'Buñuel en el laberinto de las tortugas'

Pese a ser una reedición, se trata de una de las grandes propuestas dado que, tras su publicación hace diez años, esta obra de Fermín Solís volverá a las librerías con material renovado y novedoso con motivo del estreno de la adaptación cinematográfica el 26 de abril, el mismo día (pero 86 años después) de la presentación del documental de Luis Buñuel 'Las hurdes'. El cómic narra el rodaje del documental más icónico del cineasta aragonés, que pudo salir adelante gracias al dinero que su amigo Ramón Acín, asesinado en la Guerra Civil, le prestó tras ganar la lotería.

'Retrato de un bebedor'

Un adelanto de 'Retrato de un bebedor'

La editorial Fulgencio Pimentel vuelve a apostar por el que ya podemos considerar como su autor fetiche: Olivier Schrauwen, aunque en esta ocasión viene acompañado de Ruppert & Mulot para contar una deslumbrante y fantasmagórica crónica naval, surcada por asesinos, piratas y ríos de vino. Schrwauwen, nacido en Gante (Bélgica) en 1977, ya ha publicado en la editorial riojana la 'trilogía Arsène Schrauwen', 'El hombre que se dejó crecer la barba' y 'Mowgli en el espejo', entre otros títulos que han recibido el aplauso de la crítica y sendas nominaciones al mejor álbum en el Festival de Angouleme.

'El puente del Troll'

Portada de la edición inglesa

2019 nos trae la adaptación de la artista americana Collen Doran de este relato de Neil Gaiman en el que cuenta la historia de un niño que conoce a un troll y hace un trato con él que le acompañará hasta adulto. Este drama de aprendizaje cuenta la historia de Jack, un joven que vive en una existencia rodeada de fantasmas y ánimas en pena, y que ve como un horrendo troll le persigue hasta bien entrada la adultez. Frente a un troll que representa sus miedos y lamentos, Jack tendrá que prepararse para enfrentarse al ser de una vez y para siempre. edición: Planeta Cómic

'Mi vida en barco'

Un extracto de la edición italiana

El manga más auténtico llega con Tadao Tsuge, quien vio cómo esta obra perteneciente al género "gegika" (imágenes dramáticas) se publicaba entre 1997 y 2001 en la revista Comis Tsuritsuri. Se trata de una historia con fuerte carga autobiográfica en la que un hombre en plena crisis existencial compra un barco y se aleja de todo para encontrarse a sí mismo. Tsuge, quien ha publicado cómics desde finales de los años 50, también es un pescador experimentado y ha escrito varios ensayo sobre el tema. Edición: Gallo Nero

'Doomsday Clock'

Una de las portadas variantes de un número de 'Doomsday Clock'

Batman, Superman y otros muchos héroes y villanos de DC Comics se encuentran por primera vez con los personajes de Watchmen en esta obra maestra de Alan Moore y Dave Gibbons, el cómic más vendido en 2018 en Estados Unidos creado con un equipo creativo estelar formado por Geoff Johns y Gary Frank. La serie comenzó a publicarse en Estados Unidos en noviembre de 2017 y cada dos meses aparece un número nuevo. Edición: ECC Cómics

'La Pieza'

Portada de 'La pieza'

Fernando Llor, Rafael Vargas y José Expósito se sitúan en 1938 para contar cómo el general Queipo de Llano recibió unas declaraciones de Picasso condenando el alzamiento y atacando al fascismo y cómo organizó un comando secreto para tratar de robar y quemar el Guernica. Pero no contó que sus planes llegarían a oídos de los republicanos, quienes enviaron a dos maquis a intentar proteger al cuadro y al pintor. Edición: Panini.

27 Dec 17:47

Acusan a Caballero de "obligar" a los niños a "hacerse fotos" con él

by Europa Press

El gobierno de Vigo ha denunciado este miércoles que una concejala del Partido Popular ha "difamado" al alcalde de la ciudad, Abel Caballero, al afirmar que "obliga" a los "niños" a "hacerse fotos con él" en un momento del pleno. 

El pleno municipal de Vigo ha resultado especialmente bronco este miércoles mientras se trataba el punto siete del orden del día: una moción del grupo municipal socialista que instaba al presidente de la Xunta, Alberto Núñez Feijóo, a "poner fin a su estrategia política de confrontación con la ciudad". 

Caballero no hará declaraciones al respecto, según ha confirmado su entorno, pues ya no se encontraba en el pleno cuando se han producido estos hechos

¿"PEDERASTÍA"? Durante la intervención del portavoz de los socialistas, Carlos López Font, la concejala popular Elena González ha sostenido que Caballero "obliga a los niños a hacerse fotos con él" y, según han dicho que escucharon algunos concejales socialistas, ha añadido la atribución de un delito, el de "pederastia", en referencia al alcalde. 

La concejala del PP ha declinado hacer declaraciones a los medios y su comentario no constará en acta porque lo realizó fuera de su turno de palabra, con el micrófono apagado. 

Según fuentes del PP de Vigo, González reconoce la parte relativa a las fotos pero niega haber atribuido a Caballero un delito de "pederastia", como afirman haber escuchado algunos miembros del grupo municipal socialista. 

A continuación de emitir estas palabras, la concejala de Educación, Olga Alonso, le ha pedido a González que rectificase y, ante la negativa de la popular, esta ha decidido abandonar el pleno durante unos minutos. 

La sesión ha continuado y cuando le ha tocado a Elena González defender una moción presentada por el Partido Popular todos los representantes del PSdeG han abandonado el pleno a excepción del portavoz, Carlos López Font, y de Javier Pardo, que ejercía de presidente debido a la ausencia de Caballero. 

La respuesta del gobierno local refiere que "ante difamaciones tan graves se hará lo que se tenga que hacer". El alcalde no hará declaraciones al respecto, según ha confirmado su entorno, pues ya no se encontraba en el pleno cuando se han producido estos hechos. 

27 Dec 17:46

Non hai tempo para facer as Naves do Metrosidero

by A irmandade da costa

Un millón de veces o dixeron as compañeiras da Insumisa: AS NAVES DO METROSIDERO SON UNHA ESTAFA.

Por si alguén tiña algunha dúbida, xa é oficial. As obras obviamente teñen que rematar en setembro do 2019 xa que tiñan un prazo de execución de 16 meses, 4 meses despois das eleccións. Isto quere dicir que os criminais da Malleira Atlántica o único que conseguiron foi desaloxar de maneira salvaxe as nosas compañeiras e facer literalmente as obras do CIDEA deseñadas 100% polo PP, un adefesio do que xa renegara ata os seus propios creadores.

A concelleira do encefalograma plano, Claudio Delso, máis coñecida por seus compañeiros co machista nome da “chavalita”, fala dun “consenso” surrealista xa que tódolos partidos políticos da oposición xa dixeron que non comparten ese proxecto e que “foi deiseñado colectivamente por persoas e centros educativos da nosa cidade”. Outra mentira máis, as xornadas “participativas” das Naves do Metrosidero celebradas no Centro Cívico da Cidade vella foron unha monumental cagada na que solo participaron uns cantos fanáticos dos hooligans mareantes. O paripé foi tan patético que nalgunha reunión so acudiron 7 persoas e ningún concelleiro tivo a decencia de participar. O mensaxe claro: “para facer o imbécil xa temos os nosos hooligans, nós pasamos de perder o tempo con chorradas”.

Non deixa de ser curioso que falen dun novo proceso colaborativo Concello-cidadanía precisamente a mesma semana que Proxecto Cárcere ten que cerrar as portas porque a Malleira Atlántica incumpliu tódalas súas promesas, convertendo en papel mollado todo o paripé do concurso público. Un fracaso histórico que destroza cruelmente o magnífico traballo que nosas compas levaban facendo durante 8 anos. Por si alguén non se enterou o voltamos a dicir: os centros sociais teñen que ser autoxestionados, hai que traballar contra tódalas institucións e non da manita delas e supeditadas ós seus caprichos electorais.

Atrás quedan os cínicos: “pensade no ben colectivo da cidade”, “queremos que sexa un espacio para toda a cidadanía (sobretodo para os votantes do PP), non só para vosoutras”, “estamos a ser moi dialogantes”, “eu puxen o corpos por vosoutras”, “como molan a coxestión da Harinera de Zaragoza, que non vos gusta, entón os prometo o modelo do Asilo de Nápoles aínda que nosos técnicos xa nos dixeron 80 veces que non era viable”, “non os vamos a desaloxar”, “non vai ser un desaloxo violento”, “nós non reprimimos os movementos sociais”…

A Malleira Atlántica xa esgotou tódalas súas mentiras hai moito tempo, xa non enganan a ninguén. Que esperen uns poucos meses porque a campaña anti-electoral deste ano promete.

SE NOS TOCAN A UNHA TÓCANOS A TODAS!!!

10, 100, 1000 CENTROS SOCIAIS!!!

VÉMONOS NAS RÚAS!!!!

La entrada Non hai tempo para facer as Naves do Metrosidero se publicó primero en A irmandade da costa.

27 Dec 13:09

VA – Teen Expo: The Cleopatra Label (2018)

by exy

Teen ExpoTommy Falcone is not a name usually uttered by folks discussing the visionary record men of the ’60s, but perhaps they should. Hailing from Hazlet, New Jersey, Falcone was the songwriter, producer, and mastermind behind Cleopatra, a small label and production company he ran from 1962 to 1970. While Cleopatra never came especially close to a hit, despite licensing a few of their sides to major labels, for close to a decade Falcone tirelessly scouted teenage talent, wrote tunes, and ran sessions that roamed the gamut from moody rock & roll and East Coast surf music to blue-eyed R&B shouting and frantic novelty numbers. Though he never scored the gold record he was chasing, the music Falcone left behind was certainly the product of an agile mind. The archivists at…

165 MB  320 ** FLAC

…Numero Group have finally given Tommy Falcone his due with Teen Expo: The Cleopatra Label, a 26-track sampler that collects some of the highlights of his musical legacy. Listening to these songs, they seem to have come from some alternate-universe Brill Building, where Falcone and his artists were cranking out records that would have done the Top 40 proud if anyone had bothered to program them. Falcone created this music on a skimpy budget, but you wouldn’t guess that to hear it.

The melodies are strong, the instrumental work is consistently solid, the arrangements are imaginative, and he wasn’t afraid to try unusual studio techniques, such as the broad stereo panning on Bernadette Carroll’s “When We’re Older” or running Dick Thunder’s vocals through a Leslie speaker cabinet for “Gee But I’m Lonesome.” “Beach Umbrella World” by the Centuries and “Distant Rain” by the Hallmarks are impressively sophisticated for teen pop, Vickie Van Dyke’s “Outcast” is a fuzzy soul-styled number that packs an impressive wallop of bad-girl angst, “Soul Shakin’ Psychedelic Sally,” another track from the Hallmarks, is a great, echo-laden garage rock stomper, the Centuries’ “Outer Limits” is a fine surf instrumental with a sci-fi bent, and “Candy Andy” by ShoeString is a truly odd tale of a dirty old man luring children with sweets.

If some of this stuff seems somewhat eccentric, especially from a remove of several decades, it’s no weirder than Phil Spector or Shadow Morton’s more outre moments from this era, and the level of craft is certainly comparable. Ryan Alan Boyle’s liner essay is an exhaustive and loving portrait of a man who devoted his life to music and young people, and if you have a taste for great pop music of the ’60s, Teen Expo more than deserves your attention. — AMG

27 Dec 01:13

The Best Thing on TV This Year Was: 'The Expanse'

by Nicole Clark

There are levels of loving a TV show. There’s “I love this show” in the moment you watch it, well knowing you’ll forget it as soon as it’s replaced by another great one. And then there’s the show that knocks you on your ass, becomes an all-time top favorite almost immediately—an “I love this show so much my friends and family have put a moratorium on talking about it, because we love you, honey, but we’re sick of hearing about deep space.”

The Expanse belongs in that celebrated last category—anyone who has breathed air next to me knows that I love it to the point of annoyance. It’s a space opera set in a future where Mars has been colonized into a militant, technologically powerful state, and the asteroids have been converted into a working class series of ports. These two powers teeter on the brink of war with Earth. Conflict between Martians, Earthers, and Belters (asteroid dwellers) comes to a head when an extraterrestrial pathogen called the “protomolecule,” is unleashed. The show unfolds like a sci fi noir mystery-thriller, taking us across the expanse of the universe to figure out where it came from and how it impacts everyone. It’s been called Game of Thrones in space.

United Nations Deputy Undersecretary Chrisjen Avasarala
Chrisjen Avasarala enduring high G forces. Photo by Syfy

Even if you haven’t watched this show, you might have heard of it from its wildly loyal fans who launched a “save The Expanse” campaign after Syfy dropped the show earlier this year. They raised money to fly an airplane banner over Amazon Studios in Santa Monica, and to send a small model of the Rocinante—the show’s main spaceship—into space. This fandom is part of the reason Amazon picked up the show and is currently producing its fourth season (seasons 1-3 can be streamed). I count myself as one of those fans, and would happily throw money at sending another Rocinante (or maybe a Razorback) into space if it ever comes to it. But I would much rather you all watch it, so I won’t have to do that.

Sign up for our newsletter to get the best of VICE delivered to your inbox daily.

Follow Nicole Clark on Twitter.

27 Dec 01:08

7 bad science and health ideas that should die with 2018

by Julia Belluz

Immigrants aren’t a disease risk. Neanderthals weren’t necessarily savages. Juul isn’t cool.

If you’re a science enthusiast who has followed the news in 2018, you probably noted a few moments when science got the shaft.

There was the freeze on important HIV science involving fetal cell tissue, the defunding of Planned Parenthood, White House interference in an international breastfeeding resolution for women’s health, the elimination of a science adviser’s office at the Environmental Protection Agency, and all the rollbacks of environmental protections at EPA and Interior, backed by a White House trying to downplay two major climate science reports. Plus, Goop continues to thrive, and Dr. Oz became a White House health council adviser.

Yet in 2018, scientists also helped us get a better handle on the truth by testing and debunking various de rigueur ideas in psychology, pop culture, and politics. At the Vox science desk, we like to close each year with a list of ideas we think should die by January 1. For posterity, here’s our 2018 hit list. (See previous versions of this year-end list here and here.)

Myth 1: fighting climate change will destroy the economy

President Donald Trump tours the wreckage of the Camp Fire, the deadliest and most destructive wildfire in California history. Saul Loeb/AFP/Getty Images
President Donald Trump tours the wreckage of the Camp Fire, the deadliest and most destructive wildfire in California history.

Climate change has been impossible to ignore this year. But rather than coming up with policies to limit greenhouse gases, some Republicans, including President Trump, have retreated to a familiar refrain to justify inaction.

“[W]hat I’m not willing to do is sacrifice the economic well-being of our country for something that nobody really knows,” Trump told the Associated Press in October.

The sentiment is wrong on both counts. First, the Trump administration’s own National Climate Assessment, a 1,600-page report with input from 13 federal agencies, clearly states that human activity is the primary factor driving climate change, and it’s already having major impacts on the United States, from declining water resources to the spread of vector-borne disease.

Second, climate change is already costing the economy. Disasters this year like Hurricane Florence led to billions of dollars in damages and were worsened by factors like rising sea levels and warmer air temperatures. Record wildfires killed dozens and leveled entire towns, fueled by extreme heat, years of drought, and dead trees. The National Climate Assessment reported that by the end of the century, climate change could suck hundred billions of dollars out the US economy.

While switching to renewable energy, electrifying vehicles, and deploying carbon capture systems won’t be cheap, the overall shift toward a cleaner economy is a huge business opportunity. Already, renewables employ more Americans than the coal industry. Globally, becoming more sustainable would save $26 trillion by 2030, economists reported in September. Add to that the lives saved via cleaner air and water, along with fatalities avoided by mitigating warming.

So not only is fighting climate change good for the economy, doing nothing to address it is our costliest option.

Myth 2: Juuling is cool

FDA Declares Teen Use Of Electronic Cigarettes An ‘Epidemic’ Scott Olson/Getty Images
Electronic cigarettes and pods by Juul, now the nation’s largest maker of vaping products.

This year, we saw the astonishing rise of nicotine vaping in youth — a trend that’s been attributed to the explosion of Juul e-cigarettes on the market. According to a December National Institutes of Health survey, which has tracked substance use among American adolescents, the number of high school seniors who say they vaped nicotine in the past 30 days doubled since 2017 — from 11 percent to nearly 21 percent.

That’s the largest increase ever recorded in any substance in the survey’s 43-year history. It means a quarter of 12th-grade students are now using, at least occasionally, a nicotine device that’s so new, we have no idea what the long-term health impact of using it will be.

Juul’s stated mission is “improving the lives of the one billion adult smokers.” Created by two former smokers and Stanford design graduates (one of whom also worked as a design engineer at Apple), the duo wanted to make a device that looked sleek and attractive.

So they designed an e-cigarette that could easily be mistaken for a USB flash drive — and can fit in the palm of the hand. And instead of helping smokers quit, Juul captured the nonsmoking teen market.

What’s concerning about Juul is that each pod pack contains as much nicotine as one to two packs of cigarettes. Juul also contains three times the nicotine levels permitted in the European Union, which is why Juul can’t be sold there.

The “nicotine in these products can rewire an adolescent’s brain, leading to years of addiction,” said Scott Gottlieb, the head of the Food and Drug Administration, last April. And there’s strong evidence of a potential long-term impact: that vaping may encourage young people to try cigarettes.

So Juuling, while popular at the moment, is not cool.

Myth 3: Neanderthals were more savage than us

 Getty Images/Canopy

When scientists first recognized Neanderthals as a species slightly different from our own, the species was demonized. The first Neanderthal skeleton, reconstructed in 1911, was nicknamed the “Old Man of La Chapelle” and described as a wretched creature: hunched over, brutish, dimwitted, and primitive.

But more recent research has been changing the narrative on Neanderthals, our evolutionary cousins.

We’ve learned about how Neanderthals built tools. That they made jewelry. That they, at times, buried their dead. We learned they were possibly stronger than us, and maybe just as smart. There’s evidence that they had tools to create fire. It’s very plausible that they had a spoken language (though it’d be near impossible to prove they did). What’s more, we learned that humans had sex with them on occasion. Most people not of African ancestry have a little Neanderthal DNA. Who knows? A few ancient humans might even have fallen in love with Neanderthals.

And this year, a new study presented evidence that dispels the notion that Neanderthals were big into skull cracking. The study compared 295 Neanderthal skull pieces, from individuals who lived between 20,000 and 80,000 years ago, to 541 contemporaneous humans (i.e., people like you and me) living in Eurasia. And lo and behold, both groups had roughly the same amount of head trauma.

Which is to say: Our ancestors lives were no more or less brutal — as measured by head injuries — than Neanderthals during this time.

Myth 4: the marshmallow test is a key test of future success and well-being

 Getty Images

Here’s some good news: Your fate cannot be determined solely by a test of your ability at age 5 to resist the temptation of one marshmallow for 15 minutes to get two marshmallows.

This relieving bit of insight comes to us from a paper published this past year in the journal Psychological Science. The study revisited one of the most famous studies in social science, known as “the marshmallow test.”

In the 1990s, psychologists found that the longer kids were able to hold off on eating a marshmallow at a young age, the more likely they were to have higher SAT scores and fewer behavioral problems when they grew up. The results were taken to mean that if only we could teach kids to be more patient, to have greater self-control, perhaps they’d achieve these benefits as well.

The new paper, with a larger, more diverse sample and more rigorous methods found this: Delaying gratification at age 5 doesn’t say much about your future.

In the new study, while successes at the marshmallow test at age 4 did predict achievement at age 15, the size of the correlation was half that of the original paper. And the correlation almost vanished when the study authors controlled for factors like family background and intelligence.

That means “if you have two kids who have the same background environment, they get the same kind of parenting, they are the same ethnicity, same gender, they have a similar home environment, they have similar early cognitive ability,” Tyler Watts, the NYU professor who co-authored the new study, says. “Then if one of them is able to delay gratification, and the other one isn’t, does that matter? Our study says, ‘Eh, probably not.’”

Myth 5: immigrants pose a disease risk to the US

Thousands Of Hondurans In Migrant Caravan Continue March Through Mexico Spencer Platt/Getty Images
Members of the Central American migrant caravan move to the next town at dawn on November 2, 2018 in Matias Romero, Mexico.

Smallpox is a horrendous disease that killed more than 300 million people in the 20th century alone, and millions more before that. But it’s a scourge of the past — the only human virus to have been eradicated.

Knowing that, you can appreciate the stupidity of the statement on Fox News in October — by an ex-Immigration and Customs Enforcement agent — that the migrant caravan of 4,000 men, women, and children mainly from Central America was going to bring smallpox to America.

There is no smallpox in circulation anymore. That’s been true since 1980, when a major global vaccine effort wiped the virus from the planet. The risk of leprosy — now called Hansen’s disease — being imported from Latin America is similarly remote. And while some foreign-born people do have higher rates of tuberculosis, the Centers for Disease Control and Prevention (CDC) screens for TB in people moving to the US.

But this particular kind of xenophobic fearmongering, which Donald Trump spread as a presidential candidate, started surfacing again ahead of the midterms, and it’ll likely continue to pop up as we hurtle toward the 2020 election.

The bottom line on public health: Travelers and visitors do spark outbreaks in the US from time to time. And they tend not to be refugees from Honduras, but Americans who get sick overseas and then come back to the US and infect people in their communities who have refused vaccines for themselves or their kids.

Myth 6: mere exposure to other points of view reduces partisanship

 Javier Zarracina/Vox

The answer to polarization and political division is not simply exposing people to another point of view.

Recently, researchers at Duke, NYU, and Princeton ran an experiment where they paid a large sample of Democratic and Republican Twitter users to read more opinions from the other side. “We found no evidence that inter-group contact on social media reduces political polarization,” the authors wrote. Republicans in the experiment actually grew more conservative over the course of the test. Liberals in the experiment grew very slightly more liberal.

It’s an example of another important fact: The arguments that, we, as individuals, find convincing will often fall on deaf ears to political opponents.

A psychological theory called “moral foundations” can help explain why our arguments often fail spectacularly at changing minds.

Moral foundations is the idea that people have stable, gut-level morals that influence their worldview. The liberal moral foundations include equality, fairness, and protection of the vulnerable. Conservative moral foundations favor in-group loyalty, moral purity, and respect for authority.

Moral foundations explain why messages highlighting equality and fairness resonate with liberals and why more patriotic messages like “make America great again” get some conservative hearts pumping.

Consider the unending gun control debate. Liberals make their arguments for restricting access in terms of protecting the vulnerable and in terms of injustice (it’s not right that so many Americans have to live in fear of gun violence). Conservatives, meanwhile, ground their case in self-determination (I ought to be able to protect myself).

The thing is, we often don’t realize that people have moral foundations that differ from our own. When we engage in political debates, we all tend to overrate the power of arguments we find personally convincing — and wrongly think the other side will be swayed.

Myth 7: the Stanford Prison Experiment shows how environments can bring out evil in people

 Wikimedia Commons

The Stanford Prison Experiment, one of the most famous and compelling psychological studies of all time, told us a tantalizingly simple story about human nature.

The study took paid participants and assigned them to be “inmates” or “guards” in a mock prison at Stanford University. Soon after the experiment began, the “guards” began mistreating the “prisoners,” implying evil is brought out by circumstance. In a scientific paper describing the experiment, the authors suggested that innocent people, thrown into a situation where they have power over others, will begin to abuse that power. And people who are put into a situation where they are powerless will be driven to submission, even madness.

The experiment has been included in many, many introductory psychology textbooks and is often cited uncritically. It’s the subject of movies, documentaries, books, television shows, and congressional testimony.

But some of its findings were wrong. Very wrong. And not just due to its questionable ethics or lack of concrete data — but because of critical information that has been left out of the narrative.

In a thoroughly reported June exposé on Medium, journalist Ben Blum found compelling evidence that the experiment wasn’t as naturalistic and unmanipulated by the experimenters as we’ve been told.

A recording from the experiment reveals that the “warden,” a research assistant, told a reluctant guard that “the guards have to know that every guard is going to be what we call a ‘tough guard.’” The warden implored the guard to act tough because “we hope what will come out of the study is a very serious recommendation for [criminal justice] reform.” The implication was that if the guard didn’t play the part, the study would fail.

Additionally, one of the “prisoners” in the study told Blum that he was “acting” during what was observed to be a mental breakdown.

These new findings don’t mean that everything that happened in the experiment was theater. The “prisoners” really did rebel at one point, and the “guards” were cruel. But the new evidence suggests that the main conclusion of the experiment — the one that has been republished in psychology textbooks for years — doesn’t necessarily hold up. Philip Zimbardo, the psychologist who ran the experiment, stated over and over that the behavior observed was the result of the participants’ minds conforming to a situation. The new evidence suggests there was a lot more experimenter manipulation going on.

Further reading: Philip Zimbardo defends the Stanford Prison Experiment, his most famous work

27 Dec 01:04

Credit card activity as a predictor of mass shootings

by Cory Doctorow

The New York Times has published an investigation into infamous American mass shootings and found that a significant proportion of mass shooters go on credit-card fueled spending sprees prior to their acts of terror, and that these shooters worry (needlessly, as it turns out) that their unusual credit-card spending will be flagged by financial institutions, resulting in their cards being frozen.

Even if you don't own one or more guns, the historic, incredible wealth of the NRA tells you something about the profitability of the industry -- and hence the high price of the bulk-killing weapons that mass-murderers prefer.

This presents a problem for law-abiding hoarders of high-powered, high-speed, high-capacity firearms, who may lack the funds to amass the arsenal of their dreams. But mass killers, who plan on dying in a hail of bullets after they have done their work, can sidestep this problem thanks to the American dream of easy subprime credit, as the high interest rates and fees associated with the cards you can get on short notice pose no hardship to the intestate estates of notorious killers.

Anyone who's ever used their cards in unusual ways knows all about the hair-trigger fraud-detection systems used by banks: I can say from recent experience that even if you call your bank and tell them, "I'm about to do all my annual charitable giving, so please expect a bunch of unusual transactions ranging from $100 to $3000, all to registered charities," that you will still have to call the fraud department and get your card unfrozen half a dozen times. And don't get me started on the risks of having your card frozen while you're out of the country -- even if you warn your bank ahead of time -- with a dead phone battery and no way to call overseas to ask your bank to unfreeze things.

But somehow, mass shooters don't get caught in this dragnet. In part, that's due to a deliberate strategy of obscurity pursued by gun merchants, who piggyback on the Merchant Category Code for sports stores, and who supply only the minimum information required to process the transaction, not volunteering the fact that their customers are buying assault rifles and other killers' friends.

The Times's investigation ends by suggesting that banks are unwittingly complicit in mass shootings, and that they could do better: increasing both the data they demand from merchants and the sensitivity of the fraud-detection systems that interdict suspicious transactions. Andrew Ross Sorkin cites the role that banks have been deputized to play in fighting the financing of terrorism and money-laundering as predecent.

As someone who is pro-gun-control and anti-bank, I should be cheering this on, but I think it's a terrible idea.

First of all, mass shootings are incredibly rare (not relative to other countries, but as a cause of mortality -- you are almost certainly not going to get caught in one, but you should be much more worried about being shot deliberately or accidentally by someone you love, or about killing yourself with your own gun, all of which constitute the bulk of the risk from guns in the USA).

If, say, one in a million high-dollar transactions at a place where guns are sold is a prelude to a mass killing, and your mass-killing-detector algorithm is 99% accurate then:

* Out of every million transactions, 10,000 will be flagged as potential mass shooters

* Out of every million transactions, only one will be an actual mass shooter

* For every 10,000 leads that the banks pass on to police, 9,999 will be false alarms

This is not a good way to fight crime.

What's more, Sorkin's math contains a glaring flaw: while he correctly identifies that spending a lot on credit cards is a good predictor of mass shootings, he doesn't ask whether it's a good predictor of things that aren't mass shootings. This is really important, because if, say, outfitting a big hunting trip, or adding to a collaction of rare and expensive firearms, are thousands of times more likely than tooling up for a mass killing, then the rate at which false alarms are sent to the cops will be much higher than the math above suggests.

Then there's the precedents that Sorkin cites as the basis for asking banks to fight this kind of crime: their efficacy in fighting money-laundering and terrorism. The problem is, banks suck at this. The anti-money-laundering measures put in place have done little to deter the worst money-launderers (see, e.g., the Panama Papers), while they have put incredible hardship on some of the most vulnerable people in our world -- like, say, undocumented immigrants making remittances to their families overseas. Even people with loads of privilege and relative wealth suffer from this (I remember when Citibank UK refused to let me withdraw a thousands pounds in cash on my wedding day, which I wanted to have on hand in case there were problems with the caterer, the hall, etc, that could be resolved with cash money).

Sorkin's committing elementary logic errors here: just because a certain credit-card spending pattern predicts gun violence, it doesn't follow that gun violence is the thing is predicts best, nor that we could detect it well -- and if the best evidence for banks as crimefighters is the money-laundering and terrorism-fighting they do, then we should ask ourselves whether they're very good at doing either, and what costs this imposes on people who aren't money-launderers or terrorists.

Walmart and Dick’s Sporting Goods this year announced that they would not sell firearms to anyone under 21. If banks chose to use the systems they already have in place, they might decide to monitor such customers, perhaps preventing them from buying multiple guns in a short period of time.

“They can fine-tune their own systems, because in these cases the suspicious purchasing patterns could have been picked up on and quite frankly should have been picked up on,” said Mr. Sullivan, the Anti-Money Laundering Training Academy president.

Banks could also add information about gun sales to the infrastructure they already use to help the government investigate other criminal activity.

“We need to step back and think about what tools we use to combat terrorism and money-laundering and think about the financial rules associated with the Patriot Act,” said John Streur, chief executive of Calvert Investments, a mutual fund firm that is an advocate for responsible investing. “In a very real sense, I think these mass shootings are terrorism.”

How Banks Unwittingly Finance Mass Shootings [Andrew Ross Sorkin/New York Times]

26 Dec 14:41

La Festa do Paluso reunió en Santiago a más de 200 personas por Navidad y otras tantas en Nochebuena

by P. Calveiro

El banquete organizado para que nadie pase solo las fiestas lleva 24 años rescatando el verdadero espíritu navideño

26 Dec 14:34

'The Faculty', 20 años de rebelión intergaláctica entre 'La invasión de los ultracuerpos' y 'El club de los cinco'

by Kiko Vega

'The Faculty', 20 años de rebelión intergaláctica entre 'La invasión de los ultracuerpos' y 'El club de los cinco'

Hace exactamente veinte navidades, Robert Rodriguez daba un paso más en su afianzamiento en la industria de Hollywood. Tras los éxitos de 'El Mariachi', 'Desperado' y 'Abierto hasta el amanecer', el director texano acertaba de pleno en una película absolutamente impensable en estos tiempos de extrema corrección.

Mentes peligrosas del espacio exterior

'The Faculty' llegó cuando tenía que llegar. No habría podido hacerlo antes ni mucho menos después. El ecuador de los noventa estaba lleno de profesores poniendo en su sitio a los alumnos más problemáticos del cine. Y la tradición venía de lejos. Entre el díptico macarra con el que Mark L. Lester refrescase el problema de las aulas gracias a la punk 'Curso del 84' y su futurista secuela, la demencial 'Curso 1999', los profesores de América habían pasado por todos los estados de ánimo posibles. Lo habían intentado absolutamente todo. James Belushi hizo lo que pudo en 'El rector', Tom Berenger también lo intentó en 'El sustituto' e incluso el bueno de Jon Lovitz parodió como pudo los esfuerzos de gente más profesional, como la Michelle Pfeiffer de 'Mentes peligrosas' o el Samuel L. Jackson de '187, más mentes peligrosas', uno de los títulos más desafortunados de la historia de los títulos españolizados.

Dimension, la fábrica de pesadillas en celuloide de los Weinstein (es decir, la parte más molona de Miramax), contrató los servicios del infalible Kevin Williamson, que venía de sumar más de 200 millones de dólares con las dos primeras entregas de 'Scream', los clásicos de Wes Craven, para ayudar a crear un guión con una historia de David Wechter y Bruce Kimmel, dos californianos más acostumbrados a otro tipo de historias. En 1990, Wechter y Kimmel escribieron el primer borrador del guión y trataron de moverlo, pero no encontraron interés alguno. Tras el éxito de las películas de Craven, Miramax compró el guión y lo puso en marcha. Bob y Harvey Weinstein contrataron a Williamson para las reescrituras, manteniendo la historia básica, pero reescribiendo los diálogos y añadiendo nuevos personajes para hacerlo más "moderno". Originalmente, Williamson también era el hombre indicado para dirigir la película, pero prefirió no hacerlo para poder dirigir su mucho más personal 'Secuestrando a la Srta. Tingle'. Los Weinstein ficharon entonces a Robert Rodriguez para dirigir la película. Todos salimos ganando

Junto a Marco Beltrami, compositor habitual de la casa y Enrique Chediak a la foto, apostaron por una criatura con diseño de Bernie Wrightson y el respaldo de la garantía que suponen Howard Berger, Robert Kurtzman y Greg Nicotero en los efectos de maquillaje. Cuesta creer que su presupuesto fuera incluso más bajo que el de 'Scream: Vigila quién llama'.

Cosas de clase

La película contó con el mejor reparto al que podía aspirar una historia de terror y ciencia ficción cargada de humor negro: Elijah Wood, Josh Hartnett, Clea Duvall, Famke Janssen, Piper Laurie, Robert Patrick, Usher, Jon Stewart o Salma Hayek, indispensable entonces para entender el cine de Rodriguez, se entregaban a la causa.

GIF animado

La historia en 'The Faculty' apuntaba a dos lugares poco propensos a la broma: la amenaza que las drogas suponen para los jóvenes, sobre todo en edad escolar, y, curiosamente, la constante crisis global en forma de reducción de fondos para las escuelas públicas. El primero fue tratado de forma alocada y sin posicionarse de una manera clara, con una ambivalencia que la blindaba de cara a las dos posturas: las drogas son malas, sí, sobre todo si las "diseña" el lerdo de la clase. Pero ojo, que esas drogas también sirven para eliminar a los alienígenas invasores, así que tal vez los padres del mundo deberían relajarse un poco al respecto. Ah, sí: 'The Faculty' es una película sobre una invasión extraterrestre en un instituto norteamericano pre-tragedia de Columbine. El clásico niño empollón abusado por los matones del insti se convierte en el líder de una resistencia anti-extraterrestre haciendo equipo con un miembro de cada uno de los diferentes estratos sociales que se encuentran en ese microambiente escolar.

the-faculty-20-años

Tomando como base clásicos de la ciencia ficción como la literatura de Ira Levin (en concreto 'Las mujeres perfectas')'La invasión de los ultracuerpos', 'La Cosa' o incluso 'Terminator 2: El juicio final', algo que a lo que ayudaba la presencia de Robert Patrick, y apoyada en el ambiente estudiantil de ese otro tipo de cine tan americano como es el de John Hughes, la película de Rodriguez se conserva como un imposible híbrido que se debe a una época muy concreta y que llegó en el mejor momento. En el único momento posible para su existencia.

A pesar de haber recaudado la mitad que 'Patch Adams' en ese fin de semana, casi recuperó su presupuesto durante sus tres primeros días. Y eso que las críticas no fueron especialmente amables con ella. Su utilización ligera y sin un posicionamiento claro ante las drogas, además de una cultura crítica apoltronada en en confort de la mediocridad ante un director menospreciado que venía de haber "una mala imitación" de 'Asalto a la comisaría del distrito 13' para ofrecer "una mala imitación" de los clásicos de la ciencia ficción mencionados en el párrafo anterior jugaron en su contra. O sea, vale que repite la secuencia del análisis de sangre de la obra cumbre de Carpenter, pero para eso están los homenajes. Afortunadamente, el paso de los años suele colocar las cosas en su sitio. Hoy, 'The Faculty' es prácticamente un clásico de culto y una excelente aventura a ritmo de la radio fórmula juvenil que solo una década como los noventa podía regurgitar.

También te recomendamos

'El club de los cinco', A puerta cerrada

El bueno, el feo y el malo en las comisiones bancarias: ¿es posible evitarlas?

'Salidos de cuentas', 'Scott Pilgrim contra el mundo' e 'Imparable', tres títulos de un vistazo

-
La noticia 'The Faculty', 20 años de rebelión intergaláctica entre 'La invasión de los ultracuerpos' y 'El club de los cinco' fue publicada originalmente en Espinof por Kiko Vega .

26 Dec 14:20

Crean en Lugo unha plataforma por unha “convivencia ética” co xabarín

A presenza puntual de fauna silvestre, como o xabarín, na cidade de Lugo non debe ser motivo de alarma, entre dentro da “normalidade” cunha contorna rural. Así se explican desde a recen constituída Plataforma pola convivencia ética coa fauna silvestre, que poñen en andamento diversos colectivos (Adega, Anonymous For The Voiceless, EQUO Galicia e Lugo Animal Save ) e cidadáns a título particular.

 

Recoñecen a súa preocupación pola resposta que desde as administracións se poda da a esta presenza destes animais na cidade. “As alarmantes e confusas novas na prensa sobre as intencións da Xunta e do Concello de Lugo, xunto coa Federación Provincial de Caza de Lugo, de tomar medidas de control, entre as que se barallan as batidas nocturnas” levaron á creación deste colectivo.

 

A respecto das noticias que apontan a un aumento de accidentes de tráfico na contorna da cidade por mor dos xabarís, lembran que  non se ofrecen datos fiables que sosteñan esta tese, nin estudos que avalen o incremento de desprazamentos da especie na periferia de Lugo.

 

A Plataforma pide, así que se promovan estudos científicos sobre este fenómeno, que se prioricen medidas non cruentas de xestión deste tipo de fauna, ou que se incida na concienciación social.

 

26 Dec 14:17

Infernos e inferninhos

by Carlos C. Varela
blogue-carlos-calvo


Mapa de Messia co Rego dos Inferninhos
Mapa de Messia co Rego dos Inferninhos

Na comarca de Ordes existem, quando menos, dous lugares de satánicos nomes: o Penedo do Inferninho[1], em Gorgulhos, e o Rego dos Inferninhos[2], que baixa de Olas cara à Berxa. Além disso, Cabeza Quiles sinala que num “emprazamento claramente inferior ou baixo atópase unha aldea chamada O Inferniño situada na parroquia de Cabaleiros”[3], que nom conseguim encontrar nem no Nomenclátor nem nos mapas do Instituto Geográfico Nacional. O significado dos dous primeiros microtopónimos metafóricos, identificando um lugar tam baixo ou profundo que parece que “vai dar ao inferno” e, no caso do rego, onde a água seguramente forme muitas borbulhas, como se ferve-se. Além desta aceçom, Cabeza Quiles indica que noutras ocasions “o topónimo Inferniño pode facer alusión ós antigos barrios medievais dedicados á prostitución. Tal é o caso, segundo […] Isaac Díaz Pardo, das rúas santiaguesas que forman cruz na cabeceira da rúa das Hortas, que recibían o nome de Inferniños polas casas de prostitución que había nelas”[4].

Precisamente nessa zona tinha a sua taberna-centro social Eduardo Puente Carracedo, mais conhecido como o ‘Nécoras’, alcunha que lhe vinha de ter perdido vários dedos dumha mao. O Nécoras, anarquista incombustível, destacou-se nas luitas sindicais da Patagónia rebelde e no Río Gallegos, o que lhe custou o encarceramento e a expulsom de América. Ao seu regresso interviu na proclamaçom da República Galega em 27 de junho de 1931, dirigindo-se aos trabalhadores do caminho-de-ferro em termos mui contundentes, e pedindo umha “Galiza soviética”.

Desenho de Eduardo Puente Carracedo, feito por Camilo Díaz Baliño
Desenho de Eduardo Puente Carracedo, feito por Camilo Díaz Baliño

A sua taberna, chamada precisamente El Infierno, era umha sorte de contra-Catedral, pois situada diante dela, desafiava-a quotidianamente. Numa das suas paredes havia um enorme mural em que se representavam umha manada de cregos comendo como porcos de pé. O feroz anticlericalismo do Nécoras parece ser que lhe vinha do drama que viveu umha familiar sua, prenhada por um cura e facelida ao lhe praticarem o aborto. Com o golpe fascista, o Nécoras é encarcerado na prisom de Santiago, nos baixos do Paço de Rajói, coincidindo ali com Manuel Ponte Pedreira e o resto dos presos políticos ordenses, de cujo dia-a-dia deixou constáncia Xerardo Díaz Fernández e o lapis de Camilio Díaz. Há duas versons sobre o assassinato do taberneiro do Inferninho: para uns foi assassinado às portas da sua casa e, para outros, logrou fugir até ao túnel da Ponte da Rocha, sendo finalmente matado ali e o seu corpo exibido, como o dum lobo, num camiom polas ruas de Compostela.

NOTAS:

[1] Folha 70-III dos mapas do IGN.

[2] Folha 70-II dos mapas do IGN.

[3] Fernando Cabeza Quiles, Os nomes da terra, Toxosoutos, 2000, p. 81.

[4] Ibidem.

Publicado em Aldeias De Ordes ,  

José Paz Rodrigues

É Professor de EGB em excedência, licenciado em Pedagogia e graduado pela Universidade Complutense de Madrid. Conseguiu o Doutoramento na UNED com a Tese Tagore, pioneiro da nova educação. Foi professor na Faculdade de Educação de Ourense (Universidade de Vigo); professor-tutor de Pedagogia e Didática no Centro Associado da UNED de Ponte Vedra desde o curso 1973-74 até à atualidade; subdiretor e mais tarde diretor da Escola Normal de Ourense. Levou adiante um amplíssimo leque de atividades educativas e de renovação pedagógica. Tem publicado inúmeros artigos sobre temas educativos e Tagore nas revistas O Ensino, Nós, Cadernos do Povo, Vida Escolar, Comunidad Educativa, Padres y Maestros, BILE, Agália, Temas de O ensino, The Visva Bharati Quarterly, Jignasa (em bengali)... Artigos sobre tema cultural, nomeadamente sobre a Índia, no Portal Galego da Língua, A Nosa Terra, La Región, El Correo Gallego, A Peneira, Semanário Minho, Faro de Vigo, Teima, Tempos Novos, Bisbarra, Ourense... Unidades didáticas sobre Os magustos, Os Direitos Humanos, A Paz, O Entroido, As árvores, Os Maios, A Mulher, O Meio ambiente; Rodrigues Lapa, Celso Emílio Ferreiro, Carvalho Calero, São Bernardo e o Cister em Ourense, em condição de coordenador do Seminário Permanente de Desenho Curricular dos MRPs ASPGP e APJEGP.

Latest posts by José Paz Rodrigues (see all)

O post Infernos e inferninhos aparece primeiro no Portal Galego da Língua - PGL.gal.

26 Dec 14:15

Agresión: "Si a los de La Manada no les pasó nada, a mí por pegaros dos hostias menos"

by EC

Dos mujeres fueron agredidas este sábado a la localidad gallega de Sanxenxo después de que un hombre se acercara a ellas, las insultara y las atacara al grito de "Si a los de la Manada no les pasó nada, a mí por pegaros dos hostias menos".

Según publica este miércoles 'La Voz de Galicia', estas dos mujeres salían de una cena con amigos cuando se encontraron en la calle a un hombre, de unos 30 años, que empezó a increparlas al grito de "putas" y "apestáis a sangre de regla". Una de ellas le contestó pidiéndole que las dejara en paz y acto seguido el agresor se acercó a ella "dándome una bofetada con toda la fuerza", que casi la tiró al suelo.

El agresor, que responde a las siglas de F. O., se marchó corriendo, pero sin darse cuenta de que detrás de él le seguían un grupo de amigos de la joven agredida. "¿Pero tú cree que es normal pergarle a una chica?", le preguntó una de ellas. Como respuesta recibió un golpe que la tumbó en el suelo. "Le dije simplemente que se pirara y ya no recuerdo más que un golpe y verme tirada en el suelo", asegura a este diario gallego, al que relata que tiene heridas en el costado y un fuerte golpe en la cabeza. Uno de los amigos del agresor intentó disculparse explicando que “cuando bebe se pone así".

A pesar de estas dos agresiones, varias amigas y testigos decidieron seguir al agresor, al que querían fotografiar para tener pruebas e identificarle antes de la denuncia que han interpuesto. Entre los testigos se encontraba una concejala del BNG de Sanxenxo, Sandra Fernández Agraso, que compartió en su perfil de personal de Facebook cómo vivió ese momento.