Shared posts

11 Mar 23:33

Algúns detalles históricos para entender o nacemento da cidade da Coruña

by Íñigo Mouzo Riobó

No ano 1947, sendo alcalde Alfonso Molina Brandao, deséñase para o lugar popularmente chamado a Solaina un dos hotéis mais modernos de Galicia. Canda...

O artigo Algúns detalles históricos para entender o nacemento da cidade da Coruña publicouse primeiro en Historia de Galicia.

11 Mar 23:27

¡Carràmba qué Carrá! Los mensajes ocultos de las canciones de Raffaella

by Sufridores en Casa

Por Pedro Ángel Sánchez*

Han pasado más de 40 años desde que viéramos por primera vez en la televisión de nuestro país a una rubia pizpireta que cantaba, bailaba y que con su acento italiano conseguía ganarse desde el minuto cero el cariño de los españoles gracias a su talento y sobredosis de carisma.

«La Carrá» llegaba a España en 1976 y lo hacía para quedarse. Tanto es así que a día de hoy acaba de ser portada de la edición italiana de la revista Vanity Fair con motivo de su vuelta a la televisión de la mano del nuevo programa («La mia casa è la tua») que estrenara a finales de marzo.

Una diva que supo como pocas adelantarse a su tiempo: con sus estilismos, su forma de hacer televisión, su mítica melena rubia… y, por supuesto, con sus canciones.

Raffaella cantaba al BDSM, al poliamor y al onanismo cuando nadie lo hacía

Canciones archi-conocidas por todos como ‘Rumore’, ‘Qué dolor’, ‘Fiesta’, ‘En el amor todo es empezar’, ‘Hay que venir al sur’ o ‘Caliente caliente’, entre otras muchas, en las que supo entremezclar como nadie la ingenuidad, la ironía con letras más que transgresoras para su época.

Seguramente algunas de esas canciones las habrás escuchado a lo largo de tu vida. Pero quizá no eres consciente de todo lo que con su más que característico «spagnolo-italiano» nos estaba contando la inigualable Raffaella. Aprovechando la invitación de Sufridores a escribir en este templo de la nostalgia quiero descubrirte algunos de los mensajes más potentes de las canciones «más desconocidas» de Raffaella Carrá.

53.53.456

Solo ella conseguía cantar y bailar como si estuviera cantando una canción para los niños mientras hablaba, por ejemplo, de la masturbación femenina. Has escuchado bien.

El lengendario «53.53.456», esa infantil melodía cuyo estribillo podría ser perfectamente banda sonora de «Barrio Sésamo», nos habla de una mujer que no para de marcar dicho número de teléfono para quedar con su amante. El susodicho caballero no coge el teléfono y la espera es tan larga que el dedo termina quedando «enrojecido de tanto marcar». De ahí que el índice termine moviéndose solo «sobre mi cuerpo» y marque «sin parar».

Como curiosidad os cuento que esta canción, que fue todo un éxito también en países como Grecia y muchos países de Latinoamérica, tuvo que variar su nombre ya que dicho número, según dicen, coincidía con un abonado de la línea telefónica en Argentina. De ahí que al otro lado del charco el «53» tuviera que ser sustituido por el «03.03.456»

Santo,
santo

El «sado» también le «ponía» y mucho a «la Carrá». Nuestra querida Raffaella también lo dejó patente en uno de sus temas más desconocidos por el gran público: «Santo, santo». Otra de esas canciones que invitaban a cantarlas a voz en grito mientras que, casi sin darnos cuenta, nos estábamos lamentando del «plof» que había resultado ser nuestro querido marido.

«Sale muy temprano y cuando es de noche vuelve destruido». Así comienza un «santo santo» en el que la italiana termina confesando que su media naranja «a la hora de amar, se duerme». Sin pelos en la lengua sentencia que ya no aguanta más llevándonos hasta un brutal estribillo que termina siendo una auténtica fiesta de sonidos y coros setenteros sin desperdicio alguno. «El santo me engañó… ¿Dónde está el sadismo, dónde el masoquismo, lo que él me prometió?».

Pedro

El que parece que no era tan «santito» era Pedro. Un chico que se encuentra por casualidad con la incombustible show-woman por las calles de Santa Fe mientras ésta «andaba sola por las calles, haciendo fotos a los monumentos». Fue al ver a «la típica extranjera» cuando ese Pedro «con cara de inocente y aire formalito, se ofrece como guía, para la ciudad».

A partir de entonces… la simpática Carrá y el inocente Pedro-Pé comienzan una visita guiada, más que por la ciudad argentina… por las estrellas. (SPOILER) ¡Sí! Así cierra la legendaria artista la canción: «Menudo formalito, el muchachito. Menudas cosas aprendí con él. Me conozco de memorias las estrellas. He visto todo menos Santa Fe«. Con guías así… ¡cualquiera no repite destino!

Lucas

Sólo Raffaella se atrevía a cantar a determinadas cosas en determinada época. Ahí quizá reside en parte el secreto de su éxito. Canciones como ‘Lucas’, tema de nuevo con nombre de caballero, son responsables de que Raffaella se adelantara una vez a su tiempo. Con ella se convierte en la primera cantante que interpretó una composición de temática gay en la RAI italiana.

Una vez más lo hacía con su ingenuidad e ironía habitual y con un estribillo de nuevo más que pegadizo. Según Raffaella «él era un chico de cabellos de oro, yo le quería casi con locura, le fui tan fiel como ha nadie he sido, más nunca supe que le ha sucedido»... Y es que Lucas, nunca volvió. ¿Se fue a por tabaco?

Nunca supimos del destino de Lucas, pero a «la Carrá». que nunca se le ha escapado ni una, dejó caer por dónde podían ir los tiros: «Porque una tarde desde mi ventana, le vi abrazado a un desconocido. No sé quién era, tal vez un viejo amigo… ¡Desde ese día nunca más le he vuelto a ver!«. Pues eso, que a buen «entendedor»…

Inocente

Un tema solo conocido por los más fanáticos de la leyenda italiana es «Inocente». Una guitarra española sirve como hilo conductor de la historia en la que «la Carrá» se ve sometida al veredicto de un juez tras contar cómo fue el dramático final que vivió con el hombre al que prometió su mano.

Una historia de amor que se torció cuando ella comenzó a sospechar del mejor amigo de su prometido… ¿Había algo entre su futuro marido y el amigo de éste? Las sospechas de Raffaella eran tantas que un día, en plena noche, vio a ambos abrazados. Fue entonces cuando «no me pude contener, apunté con la pistola y disparé».

En su propia defensa la cantante reconoce la ruina que se ha buscado por culpa de un error. «Me tomé la ley por mi mano… ¿Por qué no me dijo él, que su amigo era su hermano?». Es entonces cuando Raffaella vuelve a dirigirse al señor juez alegando que «yo lloré con él desolada». Eso sí… hasta que «de pronto comprendí, que su hermano era perfecto para mí».

Siempre me he preguntado si Raffaella terminó finalmente entre rejas, o por el contrario, el juez terminó cayendo rendido a los pies de la rubia platino teniendo lugar uno de los primeros casos «poliamorosos» entre el juez, la italiana y el mejor amigo del que fuera su prometido.

Son muchas más las canciones «desconocidas» dignas de mención en este artículo: ‘Receta de amor’, ‘Chicos, chicos’ o ‘El presidente’, la única canción censurada en la carrera profesional de la artista. Lo dejaremos para una segunda parte en el vigésimo aniversario de Sufridores. 😉

*Pedro Ángel Sánchez es periodista musical. Puedes escucharle de lunes a viernes en ‘La tarde suena bien’ de Radio Castilla La Mancha, y leerle (y escucharle) en 100×100 Música, portal especializado en música en español.

11 Mar 16:59

Feijóo busca médicos en Portugal a 61.500€/ año y aunque no hablen gallego o castellano

by Pablo López. Vigo

En plena guerra sanitaria, la Xunta de Feijóo ha reaccionado con una agresiva campaña que trata de captar en Portugal los médicos que no logra contratar en España. Lo ha hecho mediante la publicación de un anuncio en la prensa lusa con una oferta de trabajo para especialistas en medicina familiar y pediatría, con el aliciente de una retribución bruta mínima de 61.500 euros anuales. Es un señuelo tentador al que ya han empezado a responder profesionales del país vecino, pero que cuenta con un rechazo importante de los principales colectivos enfrentados con el Gobierno gallego por la sanidad pública. El principal: que no resuelve las condiciones a menudo penosas en que desarrollan su trabajo los médicos de los centros de salud.

"Es una falta de respeto a los médicos de Portugal y a los que están en precario en Galicia", resume María José Fernández, médica de familia que ejerció durante cinco años en la localidad portuguesa de Viseu. ¿La razón? La letra pequeña del contrato, que "perpetúa la eventualidad y ofrece condiciones muy precarias, provocando una pérdida de la calidad asistencial". Se trata en realidad del nuevo contrato para personal eventual, rechazado por la mayoría de médicos residentes y por la totalidad del personal eventual de Atención Primaria del área sanitaria de Vigo.

Anuncio en la prensa portuguesa del SergasAnuncio en la prensa portuguesa del SergasAnuncio en la prensa portuguesa del Sergas

El contrato que ahora se ofrece en Portugal, y que en efecto mejora las condiciones retributivas de los médicos lusos, establece que solo el 60% de la jornada laboral se realice en una misma localización. El resto de horas se dedica a coberturas en cualquier ayuntamiento del área sanitaria, del que además se informa solo unas horas antes del inicio de la jornada, incluso el mismo día. "Por la mañana estás trabajando por ejemplo en Vigo y al día siguiente te tienes que ir a Tui, que está a 40 kilómetros", lamenta Inés (nombre ficticio), médica española que trabaja en Portugal, y que rechaza la posibilidad de volver a Galicia en esas condiciones. "Es una relación contractual que te hace estar disponible para el Sergas 24 horas los 365 días del año, lo que hace imposible la conciliación".

"Es una falta de respeto a los médicos de Portugal y a los que están en precario en Galicia"

La publicación del anuncio con la oferta de trabajo en Galicia fue noticia de portada en distintos periódicos del norte de Portugal. Según el Sergas, 10 médicos del país vecino se pusieron en contacto con al Consellería de Sanidade para interesarse por la oportunidad, pero el suflé no ha tardado en desinflarse, para desmentir la fuga de médicos que inicialmente preveía la prensa lusa. Inés, que prefiere mantener el anonimato, reconoce que sí, que, en cuanto salió la noticia en los periódicos portugueses, fueron muchos los residentes que están acabando el equivalente del MIR que se interesaron por la oferta y sus 61.500 euros. "Pero conforme han ido conociendo cómo es la situación en Galicia todo se ha ido calmando. Aquí cobrarán menos, pero no existe ni de lejos la presión ni la sobrecarga de trabajo que hay allí, y además todos acaban encontrando plaza".

El de la sanidad en Galicia es un conflicto que no se ciñe a la atención primaria, pero la reciente dimisión en bloque del 80% de los jefes de servicio de los centros de salud de Vigo en protesta por el continuo deterioro de las condiciones de trabajo ha centrado el foco. También hay huelgas en servicios de urgencias, en los puntos de atención continuada —las urgencias extrahospitalarias— y en otros ámbitos de la sanidad gallega, que han dado forma a una marea blanca a la que el Servicio Galego de Saúde (Sergas) no acaba de poner coto. Pero en la crisis de la atención primaria los profesionales no plantean reclamaciones retributivas, sino de mejora del servicio. De ahí, el malestar con el anuncio publicado en Portugal, que pone el acento en los salarios pero obvia las condiciones del contrato.

Contestación de Sergas a médico luso interesadoContestación de Sergas a médico luso interesadoContestación de Sergas a médico luso interesado

Presión y sobrecarga son las palabras clave. Cuando los 22 jefes de servicio de Vigo —algunos con dos décadas en el cargo— presentaron su renuncia, nadie habló de retribuciones, pero sí de calidad del servicio: "Hemos estado organizando las carencias de la sanidad pública, pero no se puede organizar la miseria". Las bajas sin cubrir obligan a prolongar las jornadas y a atender a 50 pacientes en una misma mañana, con picos de hasta 90, lo que deja el tiempo de atención a cada paciente en mínimos de hasta 5 minutos; en Portugal, no baja de 20. El otro gran problema es el de las listas de espera para pruebas o para derivar pacientes a los especialistas, que consideran "inaceptables" y "sin posibilidad de derivación urgente o preferente", lo que deja el servicio de Urgencias como "única puerta de entrada".

La Xunta sostiene que no hay facultativos, que faltan médicos, lo que explicaría su necesidad de acudir fuera de Galicia para cubrir bajas. "La última oferta pública de empleo lo contradice. Si hay tanto paro, ¿por qué se presentaron más de 600 aspirantes a solo 200 plazas?", se pregunta María José Fernández, que es vocal de la Asociación Galega de Medicina Familiar y Comunitaria. "Lo que pasa es que el contrato es leonino: obliga a trabajar en períodos inferiores a 15 días en diferentes centros, lo que dificulta además el seguimiento del paciente, y fuerza a los profesionales de la salud a realizar al menos dos guardias al mes sin derecho a libranza. Y establece períodos de trabajo de hasta 192 horas al mes". Y el salario es "otro engaño": "Es una cantidad que depende de la realización de al menos esas dos guardias, una de 17 horas y otra de 24, y no para un contrato de 40 horas semanales".

"Hemos estado organizando las carencias de la sanidad pública, pero no se puede organizar la miseria"

Otro aspecto que cuestionan las asociaciones de médicos en precario —algunos encadenan 50 contratos en ocho meses, cada uno en una localidad distinta, y todos menores a 15 días— es el "desprecio" hacia el idioma. Como le respondió el Sergas a un médico que se interesó por la oferta, no se exige nivel mínimo de gallego ni de castellano, sea hablado o escrito. "En Galicia hablamos castellano y gallego y entendemos perfectamente el portugués", contestó el Servicio de Salud a través de correo electrónico a un interesado. "Es un desprecio más al paciente y a la calidad asistencial", denuncian desde la asociación Precarias por la Atención Primaria.

Inés, natural de Ourense pero que lleva desde el 2000 en Portugal, descarta por completo regresar. "Lo que está haciendo el Sergas es legalizar la explotación; es lo mismo que vivimos nosotros cuando nos licenciamos en Galicia hace 20 años y lo que me cuentan mis compañeros que está ocurriendo cada vez más". La receta que proponen los afectados por la precariedad es siempre la misma: más plazas estables a través de oferta de empleo público, en lugar de contratos para sustitutos. "Pero salen muchas menos de las que se necesitan, con el agravante del aluvión de jubilaciones que se avecina en los próximos años", advierte Fernández.

Todas estas críticas las rechazan los responsables de la sanidad gallega. El gerente del área sanitaria de Vigo, Félix Rubial, replica que la alternativa a ese contrato "ya la tienen: mantener la situación actual". Y añade: "Lo que sucede es que si rechazan un contrato de estabilidad, a lo mejor no es estabilidad lo que están buscando".

11 Mar 16:57

Brutal agresión fascista a un independentista galego en Ferrol

by Redacción

Na noite da quinta feira, 7 de marzo, e F.J.M. coñecido militante independentista era agredido en Ferrol a mans dun grupo de fascistas formado entre oito e dez individuos. Resultado da agresión, F.J.M., membro de Causa Galiza, sufriu varias fracturas e fisuras óseas na cabeza que o levaron ao hospital.

 

O parte diagnóstico dá conta do “selvagismo e a intencionalidade última dos agressores”, denuncia Causa Galiza a través das redes sociais, nas que amosa a “mais absoluta indisposiçom a permitir a normalizaçom deste tipo de acontecimentos”.

 

A organización independentista a apela á “necessidade dumha resposta ampla e plural ao crecente despontar de incidentes e agressons provocados polo fascismo espanhol nas ruas da Galiza”. Non é a primeira vez que se producen feitos semellantes. En decembro de 2018, un mozo de Galiza Nova era agredido en Pontevedra por portar unha camisola coa bandeira da patria.

 

Diante dos feitos, Causa Galiza anuncia que desenvolverá nos próximos días e semanas “as iniciativas judiciais, informativas e propagandísticas necessárias para impedir que a açom criminosa deste grupo fascista fique impune e evitar a repetiçom de situaçons como as vividas nesta semana”.

11 Mar 09:28

RADIO OCEANO…FALTA QUE FAI.

by Irene Prada

Que RADIO OCEANO haya sido una joya oculta durante más de treinta años, denota, entre otras cosas, lo autocomplacientes que somos y seremos. Cuando todo el mundo se emborrachaba con el neón y el flúor que irradiaban escenas como la de Madrid o Vigo, en A Coruña un cuarteto a la vieja usanza (bajo, guitarra, batería y voz) destilaba rabia, talento y actitud a raudales. Por lo que he ido descubriendo, poco caso hacían a lo que pasaba en otras ciudades, vamos, que les importaba un pito. Embutidos en ropajes oscuros, que ya los distanciaba de las estridencias que marcaba la época, concentraron sus energías en hacer canciones, si, CANCIONES. “Fritz”,” El Balcón”, “Reconversión”, “La Educación” o “Sexo Soviético”, componen uno de los repertorios más originales y contundentes de la supuesta década dorada del pop estatal. A nivel letras, creo sinceramente que eran más que avanzados. En la forma y en el fondo, claustrofobia literaria que te atrapa de manera kafkiana, escenificando en tu cabeza, cada una de las frases que espasmódicamente escupía “Rotring”. Musicalmente también optaron por su camino, sin premisas más allá de su querencia por el punk más oscuro, por influencias bien asimiladas como JOY DIVISION, mis adorados STRANGLERS, SIOUXIE, MAGAZINE o los primerísimos y contundentes ULTRAVOX.

Radio Océano. FOTO OFICIALb.jpg

 

Siempre cuento lo que RADIO OCÉANO ha significado en mi vida. Durante muchos años, esa joya que el mundo se perdía era disfrutada por mi de muchas maneras. Evidentemente, poniéndome sus canciones, como me gusta hacerlo, con parsimonia, en comunión con mi tocadiscos. “Nin Falta Que Fai” ha sido uno de los discos que más ha sonado en mi casa cuando nos reunimos los amigos, era la carta que me guardaba para ganar irremediablemente la partida de ver quién se sorprendía más, “¿Cómo?¿Qué eran de Coruña?¿De qué año?, joder, no tenía ni idea…” eran las contestaciones y reflexiones que surgían después de una primera escucha, lo que me provocaba, para que negarlo, un inmenso placer y orgullo.

Adoro ese disco, y mira que siempre he criticado la portada porque creo no refleja el contenido y un prensaje del vinilo que da pena… aún así, es un disco más que infalible.

Así que un día me decidí a que dejase de ser un secreto, para que pudiese ser disfrutado y deleitado por el planeta tierra, no sólo por mi circulo de amigos y comensales. No es la primera “profanación sonora” que hago, pero quizás haya sido la más especial hasta el momento, así que de entrada tengo que agradecerle a Nonito Pereira el primer estímulo, por todo lo que ha conllevado esto. En primer lugar, conocer personalmente a estos tipos: Rotring, Pablo, Romero y Punta, maravillosos todos y que confirman todas las sensaciones que asimilé sobre ellos escuchando sus canciones. Por otro, profundizar en las raíces del por qué de esas canciones, el compromiso social asociado al compromiso artístico, al utilizar ese medio para reivindicar la lucha activa en la época que la gente quería ser un bote de Colón. Un contexto social el de esa primera época que desconocía en su esencia, y qué me ha encandilado por su personalidad arrebatadora, con olor a óxido y salitre, a postfranquismo y actitud.

portada_memoriasdooxido_1400.jpg

“MEMORIAS DO ÓXIDO” es el resumen de todo lo que RADIO OCÉANO fue, pero también el inicio de una nueva época, dado que han decidido desempolvar los instrumentos y reactivar la guerrilla sonora que fueron y son. Vanguardia en estado puro. Ellos decían que esto no era Hawaii ni falta que hacia, yo digo que proyectos como el suyo hacen falta, vaya si lo hacen 

Memorias do Óxido, an album by Radio Océano on Spotify


09 Mar 18:13

In Spain, prisoners’ brains are being electrically stimulated in the name of science

by Sigal Samuel
The use of neurointerventions in the criminal justice system is ethically fraught.

A new era of neurointerventions is upon us. Will it improve the criminal justice system or create an ethical nightmare?

A team of scientists in Spain is getting ready to experiment on prisoners. If the scientists get the necessary approvals, they plan to start a study this month that involves placing electrodes on inmates’ foreheads and sending a current into their brains. The electricity will target the prefrontal cortex, a brain region that plays a role in decision-making and social behavior. The idea is that stimulating more activity in that region may make the prisoners less aggressive.

This technique — transcranial direct current stimulation, or tDCS — is a form of neurointervention, meaning it acts directly on the brain. Using neurointerventions in the criminal justice system is highly controversial. In recent years, scientists and philosophers have been debating under what conditions (if any) it might be ethical.

The Spanish team is the first to use tDCS on prisoners. They’ve already done it in a pilot study, publishing their findings in Neuroscience in January, and they were all set to implement a follow-up study involving at least 12 convicted murderers and other inmates this month. On Wednesday, New Scientist broke news of the upcoming experiment, noting that it had approval from the Spanish government, prison officials, and a university ethics committee. The next day, the Interior Ministry changed course and put the study on hold.

Andrés Molero-Chamizo, a psychologist at the University of Huelva and the lead researcher behind the study, told me he’s trying to find out what led to the government’s unexpected decision. He said it makes sense to run such an experiment on inmates because “prisoners have a high level of aggressiveness.”

In the long term, he hopes tDCS — which he says is not painful — can make life better for inmates, both by making prison a less violent environment for those in it and by serving as a method of offender rehabilitation that’ll eventually allow inmates to get out.

In harboring these wishes, he’s not alone. Many people who float the idea of using neurointerventions on prisoners are motivated by the belief that mass incarceration is immoral and often counterproductive. They say we need a more humane way to treat people who’ve committed crimes — an approach that aims not to punish but to rehabilitate. That’s a noble goal.

But testing out techniques like tDCS on incarcerated people raises serious ethical concerns, which philosophers have been hashing out in a slew of journal articles and books. In the past, biomedical interventions in the criminal justice system have mostly been limited to chemical castration for sex offenders, with libido-reducing drugs being used in Europe and the US. Over the past few years, as neuroscientific advances raised the possibility of treating a wider array of offenders, ethicists have begun to probe its moral limits.

All the inmates participating in Molero-Chamizo’s study are volunteers who’ve signed consent forms, yet they’re also in an inherently coercive situation. Under those conditions, the ethicists ask, is it even possible to meaningfully consent to an experiment like this?

How the study will work if it’s approved

Assuming the Interior Ministry reissues permission for the experiment, here’s what it will do. A psychologist will apply an electrical current to the brain of each participating inmate for 15 minutes a day, three days in a row. It’s a gentle jolt, Molero-Chamizo said, adding, “it doesn’t have any adverse effects — maybe just some tingling in the skin.”

The subjects will also include psychology students. Like the prisoners, they will receive an explanation of the procedure and have to sign a consent form. Molero-Chamizo said these will be unpaid volunteers, some culled from his own classes, who are interested in seeing firsthand how the tDCS process works.

Before any current is applied, the participants will fill out a questionnaire asking them whether they agree with statements like, “I sometimes feel like a powder keg ready to explode.” At the end of the study, the participants will again fill out the same questionnaire. The researchers will analyze the difference in responses to gauge the effect of the tDCS.

In other words, the team won’t be able to tell whether the neurointervention decreases the actual violent impulses in inmates; instead, it’ll rely on self-reported aggression as the best available proxy. That’s not an ideal measure, though it’s fairly common given the ethical and practical difficulties of tracking violence.

Molero-Chamizo also hopes to collect saliva samples from the participants to establish their cortisol levels, indicators of stress that might hint at aggressive intentions. But he doesn’t have ethics approval for that component; it was outstanding even before the Interior Ministry pressed pause on the whole study Thursday.

The proposed experiment is similar to Molero-Chamizo’s previous study, which found that electrical stimulation of the prefrontal cortex — also for 15 minutes per day, over three consecutive days — reduced self-perceived aggression. The subjects were 41 male prisoners, including 15 convicted for murder. Students weren’t involved. The control group was composed of inmates who had electrodes strapped to their foreheads, but no current applied. No saliva samples were collected.

Molero-Chamizo designed the new study to address what he acknowledges were limitations of the first study. As his Neuroscience paper puts it:

The study was single-blinded, since only one researcher was allowed to enter the prison and a device for coded blinding was not available. … The inclusion of a non-imprisoned population as an added tDCS control group might have further strengthened the results and helped to answer the question if this intervention is only efficient for reduction of pathologically enhanced aggression or has a more general impact. Finally, long-term effects of stimulation were not obtained, thus future studies should include measures at different time-points to explore the duration of respective effects.

Also, the first study only looked at what happens when activity in the prefrontal cortex is increased through electrical stimulation. The new experiment aims to record what happens when activity is purposely decreased.

This line of research is fraught with ethical issues

Apart from the scientific issues with the studies, there are serious ethical issues to consider.

The biggest one has to do with consent. Incarcerated people are held against their will — a situation that is coercive by definition — and that makes establishing meaningful consent very difficult.

Roland Nadler, a neuroethicist at the University of Ottawa, told me that when inmates sign a consent form, they may be doing it under a kind of psychological duress. “Every criminal defendant will have an incentive to show progress toward rehabilitation — they’ll have the motivation of securing a more lenient sentence,” he said. “The exchange need not be a formal quid pro quo in order to effectively happen.”

Another concern with the neurointerventionist approach is that it places the burden for improving a deeply flawed prison system squarely on the prisoner. Inmates are expected to change their brains while the system is absolved of the need to change.

“To me this is a classic and genuinely difficult ethical dilemma,” Nadler said, “whereby the availability of a technological solution that promises immediate reduction in avoidable suffering also poses a risk of draining the moral urgency out of correcting a more systemic problem.”

Some philosophers, however, have suggested that neurointervention could be a radical tool for abolishing mass incarceration. If vast numbers of prisoners can be quickly treated for aggressive impulses, the argument goes, then there’ll clearly be no need to keep so many people behind bars for so many years. Molero-Chamizo emphasized to me that the minimally invasive neuromodulation his team administers is “easy, cheap, and portable.”

More broadly, Molero-Chamizo said, we’re at a point where research like his — assuming it continues — could have applications in the general population, too. If tDCS is proven effective at curbing antisocial behavior and if it gets regulatory approval, he told me, “you can do it in the prison or the hospital or even in your own home.”

The question of whether that would be a desirable outcome is part of a bigger debate about moral enhancement. Some, like the philosophers Julian Savulescu and Ingmar Persson, say we have a duty to develop new tools — drugs, surgery, or other treatments — to make ourselves into a more moral species. Otherwise, we may trigger our own annihilation through climate change and other global catastrophic risks.

Others object that these biomedical interventions could diminish our free will. If tools for morally enhancing ourselves were to become widely available, some would argue we’re morally required to use them, and that could cause people to feel socially coerced into submitting to medical treatments. Plus, the bioethicist John Harris notes, the treatments themselves could erode our free will by eroding the brain’s ability to make less-than-moral choices — what he calls “our precious freedom to fall.”

“This is a problem well explored in works like A Clockwork Orange,” Nadler pointed out. “We’d rightly worry about having a system that inexorably changes behavior to fit a standard prescribed by society.” But, he added, “there are no cost-free answers.”

This issue is incredibly fraught. One thing, however, is clear. The era of neurointerventions is upon us — and it’s coming for prisoners first.


Sign up for the Future Perfect newsletter. Twice a week, you’ll get a roundup of ideas and solutions for tackling our biggest challenges: improving public health, decreasing human and animal suffering, easing catastrophic risks, and — to put it simply — getting better at doing good.

09 Mar 18:09

Anova cualifica de “ilexítima” a asemblea de Ourense, que apoia a candidatura de En Marea

by Redacción

A dirección nacional de Anova enviou un comunicado de imprensa aos medios na mañá do sábado para desautorizar a “suposta” asemblea local de Anova-Ourense, que considera “ilexítima”. Fíxoo despois de anunciar o órgano municipal que apoia a candidatura en solitario de En Marea ás eleccións xerais do 28 de abril. Unha decisión que contravén a dirección do partido liderado por Antón Sánchez, que aposta en renovar a coalición con EU e Podemos en lugar de concorrer con En Marea en solitario.

A asemblea de Ourense, que na pasada quinta feira acordou apoiar a candidatura impulsada por Luís Villares, fíxose “á marxe das normas da organización” e mesmo “marxinando militantes que non foron convocados na localidade”. “Non todas as persoas afiliadas a Anova en Ourense foron convocadas ás reunións”, advirte a dirección do partido, que indica que, en consecuencia, “dificilmente pode aceptarse que a opinión trasladada é a do conxunto maioritario da militancia na localidade”.

 

“En Anova, como en calquera organización política democrática, as decisións adóptanse democraticamente a través dos organismos dispostos estatutariamente. Este non é o caso da autodenominada Anova-Ourense”, denuncia a dirección, que informa de que “desde a III Asemblea Nacional de marzo de 2017 non tivo lugar a necesaria renovación de organismos nesta localidade”. Anova acrecenta “as persoas que ostentaban a responsabilidade da organización antes do período asembleario mantiveron o control dos recursos da organización en Ourense”.

 

Anova denuncia no comunicado que “decisións como as de rachar Ourense en Común pactando con outros sectores unha nova plataforma electoral ou as de presentarse nas primarias de En Marea son contrarias ás decisións estratéxicas de Anova e tampouco tiveron o aval da Asemblea local de Ourense”. “As decisión adoptadas polas persoas que se apropian do nome de Anova en Ourense só teñen un obxectivo: rachar o proxecto mestizo, plural e diverso da unidade popular”, denuncia a dirección.

 

O comunicado de imprensa advirte de que Anova “nunca foi pensada como un reino de taifas de intereses localistas”.

 

A reacción de Anova chega un día despois de que Anova-Ourense anunciase que as bases fixeran “unha análise moi crítica sobre a situación en que a dirección do partido se someteu á fórmula de confluencia durante estes últimos anos, con continuos ataques ás decisións tomadas soberanamente polos inscritos de En Marea”.

 

Na liña que defende a cúpula de En Marea, Anova-Ourense denunciou "pasos atrás" coa volta a "fórmulas de coalición onde a participación nas decisións é nula". De aí que comunicasen publicamente o apoio "explícito" á candidatura de En Marea ás eleccións xerais.

09 Mar 04:12

Any colour you want, as long as it's black

by Lanark
From the dawn of motoring through the 1920s, cars were painted in a full spectrum of colours, often in vivid combinations. The world's first motor vehicle, the 1886 Benz Patent-Motorwagen was green, with its fully-exposed engine finished in bright red. At the Villa d'Este or Pebble Beach Concours d'Elegance one sees a veritable riot of colour that would likely be a bit shocking to today's consumers: black with orange, yellow with orange, dark and light blue, dark and light green, red with blue, maroon with red; the palette was limitless.
07 Mar 17:07

“Stay Free: The Story of the Clash” Narrated by Public Enemy’s Chuck D: A New Spotify Podcast

by DC

FYI: Spotify, in partnership with the BBC, has launched “Stay Free: The Story of the Clash," an eight-part podcast on the iconic punk band, narrated by Public Enemy front man, Chuck D. It might seem like an unexpected pairing. And yet Spotify explains: "Like The Clash, Public Enemy openly challenged the status quo in a completely original way—this parallel and Chuck D’s personal experiences bring a surprising new dimension to the story of The Clash." Reviewing the production in The New Yorker, Sarah Larson adds:

In [“Stay Free: The Story of the Clash"], we learn that Chuck D, a radio d.j. at the time, co-founded Public Enemy after a conversation, in 1986, with a friend at Def Jam, who wanted him to become “the hip-hop version of Joe Strummer,” of the Clash—to make music with “intellectual heft” that could also “rock the party.” And reader, he did. His presence as narrator adds appealing perspective and gravitas to the podcast, which begins with the story of the Clash’s origins, in a West London riot in 1976. With a skillfully layered presentation of punk music, seventies-London audio, and interview clips, the podcast so far thrills me the way that “Mogul,” the Spotify-Gimlet podcast about the late hip-hop mogul Chris Lighty, did; I’m eager to hear the rest.

Watch the podcast trailer above. Stream the podcast episodes--or at least the two released so far--on Spotify here. Also the related playlist of music. And remember folks, The Clash, they're still the only band that matters...

Follow Open Culture on Facebook and Twitter and share intelligent media with your friends. Or better yet, sign up for our daily email and get a daily dose of Open Culture in your inbox. 

If you'd like to support Open Culture and our mission, please consider making a donation to our site. It's hard to rely 100% on ads, and your contributions will help us provide the best free cultural and educational materials.

Related Content:

The Beastie Boys Release a New Freewheeling Memoir, and a Star-Studded 13-Hour Audiobook Featuring Snoop Dogg, Elvis Costello, Bette Midler, John Stewart & Dozens More

The Clash Live in Tokyo, 1982: Watch the Complete Concert

Mick Jones Plays Three Favorite Clash Songs at the Library

Documentary Viva Joe Strummer: The Story of the Clash Surveys the Career of Rock’s Beloved Frontman

The Clash Star in 1980’s Gangster Parody Hell W10, a Film Directed by Joe Strummer

“Stay Free: The Story of the Clash” Narrated by Public Enemy’s Chuck D: A New Spotify Podcast is a post from: Open Culture. Follow us on Facebook, Twitter, and Google Plus, or get our Daily Email. And don't miss our big collections of Free Online Courses, Free Online Movies, Free eBooksFree Audio Books, Free Foreign Language Lessons, and MOOCs.

07 Mar 15:35

The Do's and Dont's of Golden Showers

by Ben Charlie Smoke

Former president Jair Bolsonaro is seen by many as Brazil's answer to Donald Trump. Vocally opposed to same-sex marriage, the Brazilian ex-prez removed LGBTQ rights from the purview of the country's new human rights minister, referred to immigrants as "scum of the earth" and is anti-choice and pro-gun.

However, we do owe Bolsonaro one thing, and that’s for tweeting, "What is a golden shower?" in March of 2019. As a standalone tweet, it occupies a wonderful intersection between Ed Balls using social media and your mum overhearing a conversation at the Tesco checkout and surreptitiously WhatsApping you for more information.

Alas, as with everything the far-right touches, it turned out to be much darker than that. That tweet followed another (also now-deleted) tweet: a video of a man having a five-knuckle shuffle before being pissed on at Rio de Janeiro's Carnival. The video was captioned: "I don't feel comfortable showing it, but we have to expose the truth so the population can be aware and always set their priorities. This is what many street carnival groups have become in Brazil."

Not much is known about the circumstances of the video, but two things are clear: that Bolsonaro was looking to use sex – particularly "deviant" sexual acts – to bolster his own brand of hate; and that piss play has now become a weapon of resistance. It is important, however, that we know how to wield it. With this in mind, I give you this beginner's guide to golden showers.

What is a golden shower?

First things first: What exactly constitutes piss play? Simply put, it’s the act of urinating on your sexual partner. That can be anywhere over their body –on their chest, over their face, in their mouth or orificies (although: see below for a note on this one). Otherwise known as urophilia, it is definitely on the kinkier side of sex, though it isn’t quite as rare as you might think.

Do: Plan

For those of you who are regularly anally penetrated, the need to plan will not come as a surprise. For the tops among us, planning – I found out far too late into my sexual career – is very important. "Always do water sports somewhere with a) a drain, or b) using training pads," says full service sex worker, Tara Lacey. "It'll ruin your hardwood floors if you don't – a towel is not sufficient."

"Yeah, don't do it in your bed," adds golden shower enthusiast Barbara. "No one wants to sleep in a toilet. Unless that's your thing. In which case, stream away, pals."

"It's fine to piss on / in someone after drinking 12 or so fruity cocktails," offers Lacey, "but having drank 12 or so fruity cocktails, you may be enticed to engaged in water sports in a not so ideal place, such as the stairwell of an apartment complex in Sicily. Thank goodness it was warm enough that everything dried quickly."

Don't: Dick About with Science

Our bodies are finely balanced biological organisms. It is important to remember this fact during the showering experience.

"Don't piss in vaginas," says Lacey. "The pH is very sensitive and you will either get BV or a yeast infection. Urine is only sterile in your bladder. As soon as it comes out of your urethra, it can no longer claim this virtue."

For those of you more into butts, you're not out of the woods. "It's fine to piss in someone’s arse, and can be quite pleasurable," adds Lacey. "Just bear in mind, with any type of enema, what goes in must come out."

Do: Drink Lots of Water

Before I started writing this, I put a shout-out on social media for advice and stories on the subject of golden showers, because I wasn't sure my one very drunken, failed attempt when I was 20 was enough to class me as an expert. In response, I was inundated with people telling me that you simply must drink water.

"Hydration is key," sex worker Polly Tickle tells me. "DO NOT let your partner piss on you if all they've had to drink is three cups of coffee." "It fucking reeks," someone else adds. Another replies to my tweet with the phrase "drink water" six times.

It's good practice to drink water, so kill two birds with one stone and hydrate yourselves before you start pissing all over each other.

Do: Remember, You Are What You Eat

This one surprised me. "Don't do it if you've had artichoke or antibiotics in the last half an hour – it will burn," piss-partaker Marilyn tells me.

"It's a bad idea after you've drunk coffee, eaten asparagus or a lot of kale, and definitely after beetroot," says Lacey. "You'll be trying to have a wet and sexy time, and without fail you will end up freaking out about why you may be pissing blood, and by the time you remember the mood is ruined and your partner is consoling you and has lost their erection."

Don't: Swallow

I'm an "only when surprised" kind of guy, but I am aware that swallowing is a thing people do for fun. That said, maybe best to reconsider that position for piss-play.

"If someone wants to drink the piss you stream into their mouth, it's probably fine – but often better left to fantasy," says Lacey. "It'll usually be hot for 30 seconds and result in the person running to the bathroom to puke."

So there you have it.

Do: Communicate

This kind of goes without saying, but you can't just whip your junk out and piss on someone without asking. Once you've got that all important enthusiastic consent to turn someone else into your toilet, it perhaps behooves you to have a further conversation setting out rules of engagement.

"Communicate before you piss," Barbara tells me. "Some people will be all up for it being in their hair, for others it's a red line. Same with the mouth. Chat about it before: you don't want to try to talk halfway through and accidentally end up with a mouth full of piss."

@bencsmoke

This article was updated for clarity. It was originally published on March 7, 2019.

07 Mar 01:20

Galicia, la segunda comunidad con más muertes prematuras por la contaminación de las térmicas

by Europa Press

Galicia es la segunda comunidad con mayor incidencia de muertes prematuras por la contaminación de centrales térmicas del carbón, según un estudio del Instituto Internacional de Derecho y Medio Ambiente (Iidma). 

Las comunidades del noroeste son las que presentan la mayor incidencia, debido a que la concentración en la atmósfera de agentes contaminantes es superior al resto. Asturias está a la cabeza, con 8,37 muertes prematuras por cada 100.000 habitantes, seguida de Galicia con 3,48 fallecidos por cada 100.000. 

Las probabilidades de morir en Galicia por la contaminación derivada del carbón son 4,4 veces más que para un habitante de Castilla-La Mancha

El caso es que, según este baremo, las probabilidades de fallecer en Galicia por la contaminación derivada del carbón son 4,4 veces más que para un habitante de Castilla-La Mancha, por ejemplo. 

Debido a cómo se mueve esa contaminación, a pesar de que las dos térmicas existentes en Galicia están la provincia de A Coruña (Meirama y As Pontes), la mayor incidencia se aprecia en las provincias de Ourense y Lugo. 

Según este informe del Iidma, en España se produjeron en toda España 1.529 muertes derivadas de la contaminación emitida por 15 centrales térmicas, con más de 20.000 episodios de asma niños y pérdidas económicas de hasta 3.568 millones de euros. 

Por todo ello, el estudio Un oscuro panorama: las secuelas del carbón insta a las autoridades a tomar medidas urgentes para, "a más tardar", que 2025 sea fecha límite para el fin del carbón en España. 

06 Mar 13:42

How Single British Millennials Adopted Their Love Language From 'Peep Show'

by Helen Meriel Thomas

"Are you a pathetic, worthless punk?"

If the answer is "yes", then you're probably single. If you're reading this, I'd imagine you watch a lot of Peep Show. Chances are you've either got references to the sitcom on your dating app profile, or you've used them to break the ice after matching with someone. My own bio, for example, is the above Johnson quote, plus a rainbow flag so people know I'm queer – because, really, the only people I want to rule out are normies who've never seen the show, and homophobes.

Though it began over 15 years ago, Peep Show is still the only show to reveal dating life in British cities in all its awkwardness and banality, set to a soundtrack of every dark intrusive thought you've ever had. In the meme age, relishing in your failures, sadness and embarrassment has become common online – and buddy, Peep Show is essentially one long prolonged murmur of "big mood".

It's not necessarily unique or special to say you like the defining sitcom of the decade. But to be really, really into Peep Show requires dedication. Throwing a niche reference (no "four naans" shit, please) into your profile implies that you're a member of that elite fandom circle. Unlike expressing your passion for "coffee" and "travel" on Tinder, saying you like Peep Show communicates an entire set of personality traits to your future beloved. It says, "My Mark side means I'm deeply repressed and sometimes wonder if it'd be easier to be locked in a secure compound, and the Jez part fantasises about threesomes, but if I ever actually have one I'll probably cry the whole way through."

Giles William, a graphic designer from Manchester, is the owner and meme-maker-in-chief of Dobby Club, a Peep Show fan page that’s reached 76,000 devoted fans on Facebook in two years.

"It's baffling how many times you can bring out the most arbitrary of quotes and it completely fits in with a current affair," he says. "We're in increasingly dystopian waters, so Peep Show fits in with that narrative. But it's strangely comforting at the same time."

Giles is currently exploring the possibility of expanding his hugely successful line of Peep Show quiz events (hosted by Big Mad Andy actor Liam Noble) – and Peep Show bingo nights – to include speed dating events for fans. He's also thinking about creating a Peep Show matchmaking service through the Dobby Club platform.

In some ways, for a television show that so expertly and explicitly explores what not to do in a relationship, it's weird that this sitcom should develop such a cult status for British singletons. There is no glamour or romance in the relationships of Peep Show, which, let's not forget, is the programme that introduced us to "Nazi Love", the grass skirt made of dicks and Super Hans' wedding vows: "I'd put a glass in the face of anyone who tried to stop us joining our souls together."

Perhaps it's the thoughts one has while watching Mark try to navigate literally any romantic scenario – 'I'm bad at dating, but at least I'm not that bad' – that really hooks in devoted single fans of the show; there's something very "dating app-culture" in wanting to wallow in the tragedy of how shit it all is, as I have done at length for this very website.

Equally, Jeremy's shit attempts at free love also entirely capture modern disposable dating culture. His chances with Big Suze are regularly ruined by his desire to have something else sooner, whether that be a threesome, £530 or a shag with Mark's sister. Despite being a bit too old, he embodies the millennial model of always reaching for the opportunity right in front of him, instead of the long-game partner-and-kids path that Mark so clearly craves. Jeremy's actions being relatable doesn’t make them right, of course, but it is comforting to see someone on TV who fucks up everything, regularly, in the name of "humping".

Just occasionally, that inner dialogue of sexual frustration can resonate in a positive way, too. After coming out as bisexual last year, I found Peep Show to be one of the few TV programmes that actually presented the discovery of a fluid sexuality in a way that wasn’t linked to being a murderer, or a twee coming-of-age storyline.

Though Jeremy’s sexuality is never explicitly stated, he sleeps with both men and women, and goes through the same existential crisis many bi people have as he addresses his feelings for season nine's Joe: “Do I love Joe? Do I love Megan? Do I love this guy sitting next to me? Am I a guy who just slept with a guy, which is fine, or am I a guy who is a gay guy, which is also fine, or am I a guy who sometimes sleeps with guys and sometimes doesn’t, which is also fine? It’s all totally fine.

For people on the queer spectrum who don't understand their place on it, hearing the "what am I?" stream of consciousness in an unglamorous sitcom is somehow a lot more validating than it would be in a glorious LGBT arthouse movie. Though less of a "24/7 blowjob bonanza", Mark's bisexual moment, questioning his love for Johnson, is one of genderqueer Peep Show fan Danny Cash’s favourite moments from the programme.

"I identify with Mark on that – feeling really scared, and not knowing if it was OK to be bisexual. Even as a grown man, Mark is still questioning his sexuality," says Danny. "Sexual insecurity in adult men, about other men, can still be a thing. People often talk about confused queer teenagers experimenting, but Mark is doing that as an adult. Johnson’s reaction also shows the gay panic that a lot of men experience."

Mark and Jeremy never get their happy romantic endings. Even when things are almost going well, they're weighed down by the grey monotony of boxsets, fish pie and missionary sex, or getting so tired from constantly fucking and partying that drinking piss for extra vitamins seems like a legitimate lifestyle option. But that's refreshing: not every programme needs a climactic scene of one character rushing to stop another from taking their fight out of town. And for a generation that's learnt to expect little from relationships, there’s a lot to be said for a show that puts the awkward side of dating up for inspection. Peep Show is both about wanting to be loved for the freak you are, and accepting that that might never happen.

So if your ideal first date is "just us, a pile of Chinese food and a couple of fuck off spreadsheets", please slide into my DMs.

@iamhelenthomas

05 Mar 21:58

Reseña de Atelier of Witch Hat

by Marina

¿Los atletas son atletas desde el momento en el que nacen? ¿Y los astronautas o los artistas, lo son desde su nacimiento? La respuesta para muchos estará clara: no. Sin embargo, ¿qué sucede en el caso de los magos? Con esta premisa de fondo parte Atelier of Witch Hat, una de las apuestas más desconocidas y, seguramente, más arriesgadas de Milky Way Ediciones durante 2018. Sin embargo, la jugada le ha salido muy bien a la editorial y la obra de Kamome Shirahama se ha convertido en una de las mejores historias que han llegado a nuestro país en los últimos meses.

El éxito es más que merecido. Habiendo publicado en España tres tomos de los cuatro que hay en el mercado japonés, haremos un repaso por las impresiones que nos han dejado los dos primeros, pues en ellos se asientan las bases de esta historia que tiene como protagonista a una niña enamorada de la magia llamada Coco.

© Kamome Shirahama / Kodansha Ltd.

El secreto de la magia

En una pequeña aldea vive Coco, una niña que siempre ha anhelado ser maga. Pero solo pueden llegar a serlo aquellos que nacen con el don de la magia. A los demás no les está ni siquiera permitido ver cómo lanzan conjuros. Hasta que un día, a través de un hombre misterioso que desea usar a Coco con propósitos malignos, llega a sus manos un libro, una pluma y algo de tinta con los que, finalmente, podrá saciar su curiosidad. Usando esa tinta y dibujando diferentes patrones, Coco descubre que los hechizos se vuelven reales. Ella también puede hacer magia. Sin embargo, sus actos tienen consecuencias graves: su madre se convierte en piedra. Al haber descubierto de forma aterradora el secreto que esconden los magos, Qifrey, un mago que había visitado la tienda de su madre para comprar telas, decide ayudarla y la admite como su discípula. No obstante, Coco descubrirá que ser un mago no es nada fácil, especialmente si se es un “no iniciado” como ella.

Kamome Shirahama presenta una historia con clara inspiración en otros clásicos de la literatura pertenecientes al mismo género. Aquellos que, como yo, hayan leído por ejemplo Harry Potter les resultará imposible en ocasiones no compararlo con la obra de J.K. Rowling. Sin embargo, Shirahama también se desliga de los tópicos y nos presenta un concepto de la magia diferente y muy innovador. En Atelier of Witch Hat, utilizando un tipo especial de tinta, la magia se dibuja en lugar de ser lanzada a través de una varita o de la voz. Diferentes patrones representan diferentes hechizos.

© Kamome Shirahama / Kodansha Ltd.

De esta manera, el universo de Atelier of Witch Hat está dirigido por la magia, fluyendo a través de él. Todo el mundo sabe que existe, pero solo unos pocos humanos han sido bendecidos con ese poder. O eso es lo que se ha hecho creer. ¿Por qué? Para evitar el mal uso de la magia en manos de los ingenuos. De lo contrario, las consecuencias podrían ser perjudiciales, lo suficiente como para quitar la vida de los demás o causar un gran daño a muchos. Por lo tanto, la magia es un poder que requiere una gran responsabilidad.

A pesar de ser una serie abierta, Atelier of Witch Hat tiene un comienzo lo suficientemente fuerte como para enganchar en los primeros capítulos. A partir de ese momento, los elementos de la trama comienzan a emerger. Los obstáculos a los que tendrá que enfrentarse Coco para avanzar son evidentes. Además, los objetivos del personaje principal están muy claros desde el principio: aprender los fundamentos de la magia para poder salvar a su madre. Con todos estos ingredientes, Atelier of Witch Hat invita al optimismo y lo único que podría preocupar es que, en algún punto, se termine volviendo predecible como sucede con muchas otras obras. Sin embargo, aunque lo hiciera, tampoco sería muy importante, porque los personajes, la construcción del mundo y el arte son lo suficientemente interesantes como para que eso no se convierta en un gran problema.

© Kamome Shirahama / Kodansha Ltd.

Quién no ha querido ser un mago

Los personajes son uno de los puntos fuertes de Atelier of Witch Hat. Coco es una protagonista adorable. Su fascinación por la magia permanece intacta incluso después de ver cómo ésta convierte a su madre en piedra. Pero, lo que realmente ayuda a hacer de Coco un personaje con el que empatizar se produce cuando una compañera aprendiz se muestra hostil hacia ella y pone su vida en peligro. Coco supera los obstáculos con integridad. La fuerza de su pasión hace de ella un personaje resistente y su disposición para aprender y llegar a ser una mejor maga la convierten en una excelente protagonista.

Más allá de Coco, también es muy fácil encariñarse con el resto de personajes. Incluso la aprendiz hostil, Agete, empieza a generar poco a poco algo de simpatía, tanto por su lucha por alcanzar sus metas como por superar diferentes obstáculos para convertirse en una mejor persona. Si en el resto de arcos, los demás personajes, que aún no han tenido tanto tiempo para brillar, son tratados con la misma atención que Coco y Agete, seguramente serán igual de interesantes.

© Kamome Shirahama / Kodansha Ltd.

La belleza de los pequeños detalles

El dibujo de Atelier of Witch Hat es una obra de arte. Resulta una experiencia extraordinaria detenerse en cada una de las viñetas. Kamome Shirahama, al igual que los personajes en su obra, hace auténtica magia. Atelier of Witch Hat lleva mucho trabajo y cariño detrás. El estilo es diferente al manga moderno al que estamos ya tan acostumbrados. Los trazos son limpios y todos y cada uno de los personajes y objetos que componen las páginas están llenos de detalles que invitan al lector a descubrir y observar con asombro cada uno de sus recovecos.

En general y salvo casos excepcionales, es preferible un manga que tenga pocos bocadillos. Principalmente porque resulta mucho más fácil apreciar el arte de cada viñeta y porque cuando hay demasiados bocadillos en una página a veces resulta difícil seguir el texto. Atelier of Witch Hat logra un equilibrio perfecto entre el diálogo de los personajes y la exposición de los hechos. Y ésta última, además, es excepcional. Como la historia se desarrolla en un mundo de fantasía, las explicaciones son inevitables y necesarias. Pero, a diferencia de otras obras en las que éstas son poco contundentes o enrevesadas, Kamome Shirahama va directa al grano.

Es más, las páginas que son solo explicativas o de exposición son las que más me gustan. Por ejemplo, en lugar de mostrar a los personajes contándole a Coco sobre el mundo mágico, Shirahama nos regala una página bellamente dibujada que representa los elementos de la magia junto con unos pocos cuadros de texto. Es, precisamente, en estas páginas en las que la mangaka muestra algunos de sus mejores trabajos.

© Kamome Shirahama / Kodansha Ltd.

Kamome Shirahama, una autora a la que hay que seguir

Para muchos, Kamome Shirahama era una desconocida hasta que ha llegado a nuestro país Atelier of Witch Hat. Empezó a publicar esta serie en las páginas de la revista Morning Two de Kodansha en 2016 y sigue abierta. La obra estuvo nominada en la 11ª edición de los Manga Taisho, pero finalmente se llevó el premio Beastars de Paru Itagaki, obra que también pertenece a Milky Way Ediciones.

Anteriormente, la mangaka había publicado dos historias más: un one-shot titulado Watashi no Kuro-chan y Eniale & Dewiela, una serie que se publicó entre octubre de 2012 y febrero de 2015 y que quedó recopilada en un total de tres volúmenes. Además, para aquellos que también disfruten con el cómic americano les gustará saber que también trabaja para DC Comics y Marvel, habiendo dibujado portadas para Wonder Woman, Batgirl o Doctor Aphra.

La autora también es muy activa en sus redes sociales y a través de ellas comparte su pasión por la fotografía, los cómics, Harry Potter, el manga o el anime. Le gusta subir dibujos en todas sus cuentas y, mientras que en la de Twitter también es posible encontrar breves videos de su proceso de creación, en la de Tumblr suele recopilar todos sus trabajos, sean del estilo que sean.

© Kamome Shirahama / Kodansha Ltd.

La edición

En 2018, a través de sus redes sociales, Milky Way anunció que se había hecho con la licencia de este seinen, poniéndose a la venta a finales de julio del año pasado. Como es costumbre en la editorial, ésta presenta una edición en español que cuida hasta el más mínimo detalle, con una buena traducción y que incluye todo el contenido extra que viene en los tomos japoneses. Al final de cada uno de ellos viene explicada con más detalle información sobre el universo de Atelier of Witch Hat, lo que hace tener una visión mucho más amplia de su mundo y que siempre viene bien tener a mano para consultar posibles dudas que puedan surgir, sobre todo con la elaboración de los patrones de los hechizos.

Por otro lado, a los ya habituales marcapáginas o postales que regala Milky Way, la primera edición del primer volumen vino acompañada de un artbook con ilustraciones a color y con el tercer tomo se puede conseguir un imán. Y todo sin aumentar el coste del tomo, que se mantiene en 8,50 €, algo que es de aplaudir. La salida del cuarto tomo está prevista para el mes de marzo y, con él, se habría alcanzado a la publicación japonesa.

Conclusión

Atelier of Witch Hat tiene una historia maravillosamente mágica en la que se combinan personajes fuertes y un arte precioso. Se trata de un manga chispeante y con el potencial suficiente para convertirse en una gran historia. Su ambiente acogedor, la profundidad de su mundo y la magia hacen que sea una obra totalmente recomendable, especialmente si se disfruta con las historias de fantasía que presentan una sociedad y sistemas mágicos complejos e interesantes.

Lo mejor

  • El arte no es solo bonito, sino que está lleno de detalles
  • Presenta un concepto innovador de la magia, así como un universo muy amplio e interesante, todavía por explorar en profundidad
  • La edición. Milky Way sigue fiel a regalar con los tomos marcapáginas o postales, pero los detalles del artbook y el imán, sin aumentar el precio, son un aliciente más para adquirir los tomos

Lo peor

  • La espera. El hecho de que la serie sea abierta genera cierta incertidumbre sobre su continuidad y sobre cuánto tardará en salir el próximo tomo.

Atelier of Witch Hat

Imprescindible
Autores: Kamome Shirahama
Editorial: Milky Way Ediciones
Formato: Rústica con sobrecubierta tamaño: 13 x 18 cms
Tomos: 3 (En publicación)

La entrada Reseña de Atelier of Witch Hat aparece primero en Ramen Para Dos.

05 Mar 18:16

'South Park' Vs 'The Simpsons' – Which Changed Culture the Most?

by Justin Caffier

This article originally appeared on VICE US.

Nowadays, cartoon comedies made for adults are so common – from Archer to Bojack Horseman to Rick and Mortyit’s easy to forget that the genre was once considered a subversive underdog, fighting to get jokes aired and jockeying with live action sitcoms for premium time slots. In 1992 George H. W. Bush publicly denounced The Simpsons, and today Ted Cruz won’t shut up about loving the show; Family Guy was once too taboo for family-friendly sponsors but was selling Coca-Cola by 2008. But these shows weren’t just gradually accepted by a changing world. They changed the world – probably more than you realise.

I wanted to find some way to quantify the impact the major cartoons of the 90s had on society – this means Futurama, King of the Hill, The Simpsons, South Park, and Family Guy. So I did my best to tally up every instantly recognisable catchphrase, meme, and IRL impact created by each show. These programmes – the big three of Simpsons, Family Guy, and South Park in particular – literally altered the way people talked, and later how they posted online. But kids parroting Cartman lines on the playground doesn’t leave as much of an impact on the world as the attitudes toward politics and environmentalism South Park helped create, so for each of these items I assigned a point value from 1 to 10.

What resulted was a monumental, subjective exhausting, and hopefully exhaustive process that at least gave me a math-based argument for which cartoon was the most important of our lifetimes – and one cartoon’s massive reach did exceed all others. Which one? You'll have to scroll down to find out, because if I did all this work you little ingrates can at least skim this article.

Buckle up, buckaroos. This is going to take a while.

Futurama

Starting in reverse chronological order with the series that premiered on March 28, 1999, Futurama was an instant hit with the nerd crowd for its use of actual science references and formulas in its sci-fi comedy, a mechanism that directly influenced later shows like The Big Bang Theory (+1) and Rick and Morty (+1).

Futurama’s meme prominence was at its peak during the impact font image macro era, when stills of a skeptical Fry (+2), “shut up and take my money” Fry (+2), or “why not Zoidberg" were still in vogue. Still in occasional use today are mesmerising hypnotoad (+1) and Professor Farnsworth saying “I don’t want to live on this planet anymore” (+3).

The above lament, often seen without an accompanying image, brings us to the phrases and words the show added to the vernacular. Hermes gave us exclamations like “sweet zombie Jesus!” (+1) and “my Manwich!” (+1), the canned meat company’s sole source of relevance in decades. Bender’s “bite my shiny, metal ass” (+1), mischievous spin on the word “neat” (+1), “yeah baby, I know it” (+2), and insistence that he’ll make his own version of a thing “with blackjack and hookers” (+1) don’t have as much portability to everyday conversations as the professor’s “good news, everyone” (+2) or being “technically correct, the best kind of correct” (+2). Futurama also offered ammo for when we need to point out that “X does not work that way” (+3) or someone’s thing is bad and they should feel bad. (+2).

The show also invented a brand-new math theorem for an episode (+2) that doesn’t have much application outside of brain-switching scenarios, introduced us to "snu snu" (+2), the term for occasionally fatal sex with a towering Amazonian woman, and “bonitis” (+1), a terrible and regretful way to die. And thanks to one particularly sad episode, a whole generation now can’t hear Connie Francis's "I Will Wait for You" (+2) without tearing up.

Total Score: 33

Family Guy

Gaining a legion of fans within its first three seasons, Family Guy did not go quietly into that good night when it was initially cancelled in 2003. Fox gave the first 50 episodes to Cartoon Network, and those episodes helped carry the Adult Swim programming slate (+5) through its early years. Family Guy also sold a ton of DVDs, helping to fuel the series DVD boom of the era and get other shows on discs (+3).

The show was so popular in death that Fox revived it in 2005. Not only did this result in another 14 (and counting) seasons and MacFarlane-verse sister series like The Cleveland Show (+1) and American Dad (+3), it made cancellation no longer a permanent death sentence, (+7), even though you “touch yourself at night”. (+1). The series' primary contributions to the comedy landscape were its popularisation of the cutaway gag (+4), and introducing Adam West to a whole new generation (+1). The show also had a thing for eclectic musical non-sequiturs, and gave Conway Twitty (+2), the B-52’s “Rock Lobster” (+1) and the Trashmen song “Surfin’ Bird” (+1) a brief renaissance. On the other hand, Family Guy is unique in its ability to kill an internet meme by merely featuring it on the show, a phenomenon known as “the Family Guy effect.” (+2)

Though he killed many, Peter Griffin created a few memes of his own. He let us know what “grinds his gears” (+3), said “ohmygod, who the hell cares" (+1) to boring or irrelevant information, and engaged in an ipecac war that provided a nice vomiting gif. (+1) He also hurt his knee (+1) in a way that, when you emulate it, takes some of the sting away. Pepperidge Farm remembers (+2) that season 2 joke like it was yesterday.

Peter’s trademark laugh (+1), “holy crap” (+1), endless “whoa, whoa, whoas” (+1), and adaptable “shut up, Meg” (+2) weren’t the only lines that made it off the screen. Chris’s “I need an adult" (+1) is perfect for escaping awkwardness. Stewie’s early-era “what the deuce” (+1) and “victory is mine!” (+1) catchphrases evolved over time into less diabolical bits like his mispronunciation of the w (+2) at the beginning of words like whip or a “you’re drunk / you’re sexy” (+1) tete-a-tete with Brian. Early Lois gave us the “X is God’s way of telling you Y” (+1) format. Quagmire’s “giggity” (+2) and “alllll right” (+1) became phrases synonymous with horniness. Cleveland gave us “that’s nasty” (+1), and weatherman Ollie Williams provided “it’s gon’ rain” (+1) and "damn, nature, you scary.” (+2)

Though some Family Guy gags are pretty much universally beloved, like “wacky waving inflatable arm flailing tube men,” (+2) it has also attracted criticism for being misogynist, racist or just vile. An early Family Guy episode popularised the problematic phrase “full-blown AIDS” (+2), but 13 years later, the show has vowed to no longer target gays with its jokes. So that’s something.

Total Score: 62

South Park

Though not the longest-running on this list, South Park has somehow remained consistent over its two decades on the air, adapting its humour and philosophy with the times. A profane show from day one, South Park was the first-ever regular programme dubbed TV-MA (+8) in the US, and blazed a trail for the future of television by normalising unbleeped swearing on cable (+5). Creators Trey Parker and Matt Stone’s “both sides suck” approach to issues helped to create a generation of “South Park Republicans” (+5) who (often incorrectly) assumed Parker and Stone to be on their team.

The show’s politics informed, shifted and started national conversations about everything from the core beliefs of Scientology (+5) and Mormonism (+4), to trans rights (+2), “safe spaces” (+2), PC culture (+3) and the smugness that comes from driving a hybrid (+2). After a controversial episode with a depiction of the prophet Mohammed garnered death threats and subsequent Comedy Central censorship, Everybody Draw Mohammed Day (+5) was founded in response. Though Cartman helped normalise anti-Semitism (+5) and hippie hatred (+2), and the idea of freezing yourself to wait for a video game release (+2), it was the ManBearPig (+1) episode that may have had the most profound impact on the world. The episode, which Parker and Stone have since apologised for with a follow-up episode, mocks the “super cereal” (+1) notion of man-made climate change, and gave its massive audience of contrarian-leaning edgelords permission to follow suit (+10).

Less cataclysmic concepts conceived by the show include the now occasionally employed legal strategy of confusing the jury known as “the Chewbacca defence" (+3), the notion that Family Guy is written by manatees pushing joke balls around (+2) and that The Simpsons already did every plotline conceivable (+4), the persistent idea that gingers are soulless (+4), and bowel movement size being measured in “Courics” (+1). It was the first to say Sarah Jessica Parker looked like a horse (+3) as well as the reason every go-to fake porno is titled “Backdoor Sluts #9.” (+2). In one episode, we learn Kanye West is a gay fish (+1). In another we learn Kim Kardashian is a hobbit (+1). In another still, we discover the singer Lorde, known for her hit song “I am Lorde, ya ya ya” (+1) is Randy Marsh in a wig (+1).

In early seasons, South Park was catchphrase-heavy. Cartman’s “ay!” (+1), “beefcake” (+1), “bad kitty” (+1), “cheesy poofs” (+1), “respect my authori-tah” (+2), “whateva, I do what I want” (+2), ”screw you guys, I’m going home” (+2), and “I’m not fat, I’m just big boned” (+2) lines were on the lips and T-shirts of schoolchildren everywhere in the late-90s. The temperamental third-grader also implored us to suck his balls (+1) – not the chocolate, salty (+1) kind – and called Kyle’s mom a bitch (+1), to which she’d reply “what-what-WHAT?” (+1), Stan would say “dude, that’s pretty fucked-up" right there (+1), Kyle would sigh or scream “goddammit” (+1), and after all that, “Oh my god, they’d kill Kenny” (+2).

Other repeated lines of the era included Mr. Mackey’s warning that “drugs are bad” (+1), m’kay” (+2), Shelly’s “stupid turd” (+1) insult, Big Gay Al letting us know he was “super, thanks for asking" (+2) and Jimbo’s hunting justification that “it’s coming right for us" (+1). Isaac Hayes’s Chef was still around then, too, dropping a “hello there, children” (+1) left and right. One special early ep both presented the Loch Ness Monster as a beggar in need of “tree fiddy" (+2) and gifted the world with the word “derp”(+6). (Derp actually originated in Parker and Stone's movie BASEketball, but we'll give it to South Park.) Later, a more evil Cartman would still whine for his “meeeehhhm" (+1), but also engage in diabolical schemes that ended in him relishing the taste of an adversary’s tears (+2).

Over the years, the show’s universe expanded and we were introduced to standout meme-adjacent characters like a Christmas poo (+1), sexual harassment panda (+1), crab people (+1), a leather daddy slave who only lisped “Jesus Christ” (+1), and the best World of Warcraft player (+2) in Azeroth. A pot-smoking towel reminded us not to forget bringing him (+2). An (extremely un-PC) Chinese restaurant proprietor changed how we view Mongolians and woks in cities. (+1) Recurring disabled characters “Timmy!!” (+2) and Jimmy got in a “cripple fight” (+1), but Jimmy’s stand up predilections—“I mean, come on” (+1), “what a great audience” (+1)—eventually became his defining characteristic.

South Park has long been a meme gold mine, the most noteworthy being the ski instructor who lets us know if we’re about to have a bad time (+2), the banker who notes that our investment is immediately gone (+2), and Captain Hindsight’s after-the-fact advice (+2). Post-ejaculation Randy (+2) works in a pinch as well. The show also taught us that a TBD step 3 doesn’t prevent us from “step 4: profit” (+3) as well as what would make Craig “so happy” (+1). But it also taught us hard lessons, like how sometimes your only choices are a giant douche or turn sandwich (+2) and how “girls are funny, get over it” (+2). “Theeenks" (+1) for understanding.

Other phrases popularised by the show include the “took our jerbs” (+2) lament of the recently unemployed, Randy’s clarification that he “thought this was America" (+1), and the rednecks’ suggestion that if one doesn’t like America, they “can geeeet out” (+1). The angered crowds of townfolk would “rabble rabble” (+1) or “durka durr” (+1), perhaps even throwing us a “durka durka” (+1) if in the Middle East. PC Principal made sure “you PC, bro” (+1). A vehicular manslaughtering Caitlyn Jenner encouraged passengers and viewers to “buckle up, buckaroos.” (+1) A racially tinged ep about how annoying “naggers” (+1) are really got Randy’s “balls in a vice grip.” (+1) I’m not just sure about that, “I’m HIV positive.” (+1)

The show’s impact didn’t stop there, giving us “can I finish?" (+1), “raging clues” (+1), and “praise science” (+1), along with putting the Denver restaurant Casa Bonita (+1) on the map. While I didn’t get “sand in my vagina” (+2) about it, I was personally less enthralled when it made “red rocket” (+1) the primary term for a dog’s penis or insisted “fag” could just mean obnoxious biker (+1).

Bits from the show occasionally took on a life of their own, like when police officers saying “nice” to every instance of a female teacher sleeping with a male student (+2) was co-opted as a response for every time the number 69 shows up (+4). Though those episodes might be, as Michael Jackson says, “ignant” (+1), Parker and Stone still “reached these keeds” (+1) with their subversive show. Hell, “I member” (+2) when it was just Cartman making up words like “molestering” (+1), but now they’re explaining what a “bottom bitch” (+1) is. And if this upsets you, try to remember that “I’m not your buddy, guy.” (+1)

Though bedlam on air, offscreen, the show accomplished the impossible. They helped to reunite estranged comedy duo Cheech and Chong (+2) and South Park: Bigger, Longer, Uncut (+1) resulted in Robin Williams singing “fuck” at the Oscars for their Oscar nominated song from the film (+1) while Parker and Stone sat in the audience tripping on acid in their iconic dresses (+2).

Total Score: 184

King of the Hill

Though too grounded in reality to ever be the winner of this contest, I would be remiss to not mention the ahead-of-its-time, slow-boil comedy centered around Hill family and its cultural impact.

Hank informed us “that boy ain’t right,” (+2) and explained how Christian rock was not making Christianity better, but instead was just making rock and roll worse (+1). His exasperated “dang it, Bobby” (+1), and “bwahhh” (+2) as incredibly fun to say as they are to see memed. Hank coined the term “vidya” (+4) as a substitute for “video games” which has more traction online than you realize. Both he and Bobby have enjoyed recent resurgences of popularity online, presented as fuckboys (+2), chillwave aesthetics (+2), and all-around vibes (+3). And though it embarrasses him, one can't hear the phrase "narrow urethra" (+1) without thinking of poor Hank.

Joining Hank in the drinking alley, you have Dale Gribble’s invention of “pocket sand” (+2) and Boomhaur’s mumbly “dang ol’” speech pattern (+1), but if KOTH is known for anything, it’s Hank’s exaltation of “propane and propane accessories” (+4), a phrase impossible to not say in his voice when around a tank of the stuff.

Total Score: 24

The Simpsons

The godfather of this list, The Simpson’s mark on the world cannot be overstated. Beyond serving as a proof of concept for every other show on this list (+5) and confirming that Americans prefer to watch dysfunctional families over healthy ones (+5), the show vaulted a young Fox network into the same league as the legacy networks, helping to turn the Big 3 into the Big 4 (+8).

The show’s instant runaway success led to early ‘90s “Bartmania” (+1) and a thriving bootleg Bart (+1) clothing black market. As the show became enmeshed with our culture, we later got a feature film (+1), a Simpsons takeover of 7-11s (+1), replete with the iconic pink donut (+1), and a theme park quadrant dedicated to the show at Universal Studios (+1). And Bart was a Butterfingers mascot (+1) half the time, too.

Fans didn’t just consume Bart products, they quoted the hell out of him. “Don’t have a cow, man” (+1), “eat my shorts” (+1), “ay, caramba” (+1), and “I’m Bart Simpson, who the hell are you?” (+1) were everywhere back in the day.

His father, Homer, was just as prolific with coinage. “Why you little…” (+1) and “mmm… [food]” (+1) are classics. He taught us that alcohol is the cause of and solution to all of life’s problems (+1), that money can be exchanged for goods and services (+1), and that when we try and fail, the lesson is to never try (+1). His mispronunciations of “saxamaphone” (+1) and Jebus (+2) spread like wildfire. His annoyed “d’oh” (+3) was added to the Merriam-Webster dictionary. “Jerk ass” (+2) wasn’t. “Don’t blame me, I voted for” OED. (+2)

Other words the show manifested into reality include the perfectly “cromulent” (+1) word “embiggen,” (+1) the Scrabble-ready “kwyjibo” (+1), craptacular (+1), snacktacular (+1), chocotastic (+1), the hybrid crop “tomacco” (+1), an embarrassing “tromboner” (+1), the delicious “squishee” (+1), and the “yoink” (+3) you say when snatching something from someone. None of these get as much real-world mileage as the show’s crowning vocab achievement, “meh.” (+7) With all these new words, it would be unpossible to fail English. (+1)

Sometimes a character’s spin on an existing word or phrase made it forever their own, as is the case for Dr. Nick’s “Hi, everybody,” (+1) Mr. Burns’ “excellent” (+2), Nelson’s “HA-ha” (+2), and Krabapple’s “HA!” (+1) Other times a mere sound was all it took, like Marge’s annoyed hum (+1), Frink’s “glaben” (+1), or the entire speech pattern of the first Flanderized (+3) character, the okily-dokily (+1) neighborino (+1) Ned. But “the goggles do nothing” (+1) to help us unsee “stupid, sexy Flanders’s” (+1) butt.

Comic Book Guy gave us “worst [blank] ever,” (+3) and “oh, I’ve wasted my life.” (+1). Moe invited everyone to the party in his mouth (+1) and said “not today, old friend” (+1) to suicide. Kent Brockman said it before and he’ll say it again, “democracy simply doesn’t work” (+1) so he, for one, welcomes our new autocrat overlords. (+1) “What a time to be alive” (+3) where Jasper gave us both that phrase and “a paddlin.’” (+1)

Homer searched for the “any” key. (+1) Bart played “knifey spooney” (+1) and “smashy smashy.” (+1) Barney told us “just hook it to my veins” (+1), everything was “coming up Milhouse” (+1), and Nelson will “smell ya later.” (+2) Ralph “choo-choo-chooses” (+1) to acknowledge that he created the “X Y is X” format (+2) with “fun toys are fun” back in season 11, which was, as Abe remembers it, somewhere around “nineteen-dickety-two” (+1). I’m sure you’re like, “boo-urns” (+1), that’s not a real year and “sure hope someone got fired for that blunder,” (+1) but give the writers a break. They work hard, they play hard. (+1) It’s not like they’re some “cheese-eating surrender monkey” (+1) Frenchies you’d have to “release the hounds” (+1) on.

The show created so many lasting character archetypes like Lisa (+3), Milhouse (+2), and Mr. Burns (+2), but the designed-by-committee Poochie (+1) concept is a personal favorite. When he said “I have to go now, my planet needs me,” (+2) I felt that.

It wasn’t all sunshine in the ambiguously-stated town of Springfield (+1). The Simpsons resulted in some negatives too, like racists and shitty kids calling brown people Apu (+4) throughout their lives and Homer’s ineptitude at the power plant may have actually kneecapped America’s nuclear power revival (+7).

The recent glut of Simpsons memes have helped to make up for its above sins (and later seasons). Gifs of Abe U-turning in a brothel (+2) or Homer backing into a bush (+2) convey a desire to escape. Abe’s “used to be with it” speech (+1), his “old man yells at cloud” (+2) news clipping, and Skinner’s insistence that “no, it’s the children who are wrong” all mock the out-of-touch. Wolfcastle’s “that’s the joke” (+2) and Bart’s “at least you tried” cake (+2) are perfect for condescending. Ralph’s “I’m in danger” (+2) meme conveys what it says, as does Ned’s parents’ insistence that they’ve “tried nothing and are all out of ideas.” (+1) Moe’s suicidal “NO FUNERAL” (+1) stills pair well with impoverished Lenny’s “don’t tell anyone how I live” (+1) plea. Bart hitting bathing Homer with a chair (+2) is a great escalation mechanism. Homer with his back fat tied off (+1) shows how much we hide, and Lisa’s stage presentation (+2) is a great blank canvas.

Sometimes a scene paused at the perfect moment, capturing the animation at a weird angle creates the meme. There’s Skinner’s “pathetic” (+2), krumping Marge (+1), and Lisa looking down at her food (+1) or pouring coffee (+1).

There are some nonsensical memes floating around out there, too, like “classical gas” (+1), Dr. Hibbert’s mirror punch (+1), Moe’s “give ‘em one of those” (+1) dance-fight, the “Lisa needs braces” (+1) bit, and “say the line, Bart.” (+1) But occasionally the obsessive internet weirdos create works of art, like the Simpsonswave (+1) music video genre, and the expansive universe that’s grown out of the “steamed hams” (+4) scene.

Just remember that Millhouse is not, nor will he ever be a meme. (+1)

Total Score: 164

I'm as surprised as you that, according to my infallible scientific calculations, South Park has had a net bigger impact on the world than The Simpsons. But, before you crucify me, there are a few ways of interpreting this outcome. It could be reasonably argued that, as a direct result of the success of The Simpsons, Futurama's influence points should count toward The Simpsons' total, which would put them at 197 and first place. For that matter, none of these shows, South Park included, could have existed if The Simpsons hadn't done it first. Even though the Springfield gang hasn't been as relevant in the past decade-plus (especially when compared with South Park), it casts a long shadow. But I will say this: I'm glad VICE got rid of its comments section a long time ago.

Follow Justin Caffier on Twitter.

05 Mar 18:12

How 'Cruel Intentions' Brought High-Glamor Cruelty On a Shoestring Budget

by Sirin Kale

Not many films can claim to be truly iconic, but Cruel Intentions is probably an exception. Sarah Michelle Gellar’s crucifix necklace with a twist, Reese Witherspoon goofing around in a convertible classic car, the kiss that was a sexual awakening for an entire generation of queer kids—all these elements make Cruel Intentions age as well as Michelle Obama, or fine wine. To celebrate the film’s 20th anniversary, we spoke to the cast and crew that brought Cruel Intentions to the big screen.

February, 1998. Playwright Roger Kumble finishes the script for Cruel Intentions, based on the 16th century novel series Les Liaisons Dangereuses, by Choderlos De Laclos. He begins shopping it around the studios. Interest is strong, despite the fact that Kumble has never directed a feature film before.

Neal H. Moritz [producer]: There was a buzz around the script, because it was considered so risque. I actually remember one of my friends reading it and saying, “Are you really going to do this movie?” But that was what I liked about it: I thought it had an incredible attitude, and it was organically real, you know? Obviously it was heightened, but it was also related to what was going on in New York City at the time amongst the young elite class. I was just starting my career, and looking for something that could stand out.

Jon Gary Steele [production designer and art director]: People were talking about the Cruel Intentions script. I thought it was great. I liked the fact that it was a very modern take on Dangerous Liaisons: It was fun and wicked and charming at the same time.

1551790178524-cruel-intentions-pilot-nbc
Sarah Michelle Gellar and Ryan Phillippe in "Cruel Intentions."

Deborah Offner [actress, “Mrs Michalak”]: I read the script and thought, Hmm, I’m the only adult in this movie with a moral center. It was very much a movie about no-one having a moral center. It celebrates that.

Theo van de Sande [director of photography]: Neal [Moritz, Cruel Intentions’ producer] had tried to get me to work on I Know What You Did Last Summer, and I said no to the film, because I thought it was in-between two genres, and I didn’t like the bloody ending. I said, “Don’t worry, the film is going to be successful, but I don’t want to do it.” He came back to me afterwards and said, “I have another interesting subject, maybe you want to meet the director,” so I read the script and liked it a lot. Of course, I had seen Dangerous Liaisons.

Jon Gary Steele: My pitch was, “money, money, money!” Let’s make this really opulent film about these young people living like rock stars.

Theo van de Sande: The iconic part of Cruel Intentions is that’s such a mean story, but so elegant.

Cruel Intentions secured financing from Sony, but it was to be made on a shoestring $11 million budget. Many of the cast and crew were young and relatively inexperienced.

Neal H. Moritz: It was kind of the beginnings of our careers, before we were jaded about the movie business. We were all basically prior friends in one way or another. Roger and I were social friends, just from growing up in Hollywood together, and I had worked with Sarah Michelle Gellar on I Know What You Did Last Summer, and I knew Reese [Witherspoon] from being around L.A. Selma [Blair] was the newer one to the group, but we were all friends.

Theo van de Sande: Roger [Kumble, the director and screenwriter] had never done any films before—not a short film or a commercial or a documentary. Not even a home movie! It was a unique situation. But he got the chance to direct the film because he said [to the studio], “You can only get this script if I can direct it myself.” Sony wanted the film very much, because they knew it was a unique approach.

Denise Wingate [costume designer]: It was only my second movie. I was pretty young. But I’d been doing a show called Melrose Place, which was quite a high profile show in the States as far as fashion went.

Theo van de Sande: I met with the director, and he’s a very funny guy, and very nice. And he said to me, “Which of your films should I watch, so I know you can do this?” And I thought, that’s a little arrogant. But I named some films I’d done: European films, which were period films with elegance, and American films that were more urban. And then I thought, Wait, what films has he done? Because we didn’t have IMDB back then, so you couldn’t check out a person. So I asked him, “Which films have you done, so I know how I can work with you?” And he said, very bluntly: “Nothing!” I said, “This cannot be! You must have done a documentary; or a TV episode.” And he said, “nope, nothing.”

A cast of young, up-and-coming actors—including Reese Witherspoon, Ryan Phillippe, Selma Blair, and Sarah Michelle Gellar—sign onto the project.

Neal H. Moritz: They were all very happening young actors. When we put that cast together we were like, Wow, that’s incredible. You knew all of them would be successful throughout their careers. It was obvious. You’d think, How did we get them all together? And you’d realise it was because the material was just so good. There was not a young actor in Hollywood who didn’t want to do the movie. They all wanted to do the movie. Because typically teen films would be sweet little high school movies that were funny and stuff. But this was not like that. This took it to the next level, by far.

Tessa Posnansky [set decorator]: They [the actors] were all pretty young...I remember the first time I met Ryan Phillippe, he came up to me and said, “I want to meet whoever the production designer and decorator are.” He said, “this is an incredible set”, and thanked me, and that’s something that very few actors ever do. It was a graciousness I hadn’t expected at the time. It meant a lot.

Jon Gary Steele: They were very professional. Sarah Michelle Gellar was probably the most famous at that point, she was awesome. I remember one scene in Sarah’s bedroom, we hung about a thousand crystals above her bed. She’s lying there for a shot and she goes, “Gary!” I'm in the other room and I come in and go, “What's wrong?” She's just lying there looking up at the crystals and she’s touching some of them with her foot, and she says, “Gary, why do I have a billion crystals above my bed?” And I thought, Oh no. Then I replied, “well—you’re the ice princess!” And she said, “Very good, thank you Gary!”

Theo van de Sande: Sarah Michelle Gellar was extremely known because of Buffy the Vampire Slayer. For Reese [Witherspoon], it was her first big film. Reese brought in Ryan [Phillippe], because they were very close at that time. They had all done TV, so they were experienced in being in front of the cameras and comfortable with that, but for all of them, it was a big opportunity, and they were thankful for that.

Cruel Intentions is shot through 1998 in Los Angeles, by a mostly inexperienced young crew.

Neal H. Moritz: Roger and I were good friends, but we’d never made a movie before. But he was very assured, so I felt like he knew exactly what he was doing. We go off to shoot the first day of the movie, and we’re in downtown Los Angeles, and it became painfully evident to me that, as much as I love Roger, this is his first time directing a movie, and it wasn’t like he knew exactly what to do. I remember we finished the first day, and I went to my car and I thought, I hope I made the right decision here, this could be a disaster—it’s his first movie and he’s never shot movies before! Does he know what he’s doing? I was just kind of panic-stricken. I pulled out of the parking lot, and I was driving I was thinking, Could this be the end of my career? And I pulled out of the entrance of the lot by accident, and I blew all four of my tires. I thought, Oh god, this is an omen. This is how the movie’s going to go.

1551790224896-Screen-Shot-2019-03-05-at-124750
Reese Witherspoon, and Sarah Michelle Gellar.

Theo van de Sande: I also camera operated the film myself, and I got in trouble with the union for that. Because I thought that if this was the director’s first film, he needed someone to help him. It was in his contract that if the studio wasn’t happy with him within the first two weeks, he could be thrown out, so he [Roger], was nervous like crazy. So I said, “I’ll operate the film also,” because in Europe I’d camera operated my own films. But in America you were meant to use operators, because of union rights.

Although Cruel Intentions is set in New York, for budgetary reasons they’re unable to film more than a few scenes there. The crew work hard to produce a high-luxury world on a meager budget.

Theo van de Sande: It was difficult, because it was a low budget film.

Denise Wingate: The movie didn’t have a lot of money, so I’m surprised we managed to make it look so opulent on screen. Prada was super-generous and sent us a lot of stuff, which they don’t really do any more. Ryan was modelling for them, so they sent us a box of clothes which was invaluable, because we had no money. For the scene at the end, with all the extras [when Sebastian’s diary is distributed by his classmates outside his funeral], we had to try and get the cheapest uniforms we could find, because we didn’t want to spend all our money on uniforms for that one scene. We were scrambling...we ended up searching every Goodwill and Salvation Army for navy blazers, and sewing on the gold buttons.

Neal H. Moritz: It was low budget, but for us it was a lot of money, because we were starting off.

Lynda Reiss [prop mistress]: It doesn’t matter how big the show is; there never is enough money! That said, we did use things like silver for the rosary [necklace that Kathryn uses to store cocaine], but if people asked us, we’d say it was platinum.

Theo van de Sande: We didn’t have a lot of money, but the film had to look extremely rich. The interior of the big house in New York was all staged. We had to be very strict and very precise with how we designed each shot. For example, if you look at the garden of the country house, we had some shots of Reese Witherspoon that are in the direction of the mansion, which was in Pasadena; and other shots we shot in New York, to make it look like she was in New York. We had to combine the L.A. shoots with the New York shoots, to make it look like it was all shot in New York. But we were only actually in New York for three days of the whole film shoot. So it had to be very well planned.

The tight-knit crew sneak subliminal messages and symbolism into the film.

Theo van de Sande: In the opening of the film, with the helicopter shot over New York—that’s a very unique shot, which I’d always wanted to do. The first time I ever arrived in New York, you drive past this tremendous cemetery to arrive at Manhattan, and I was very much impressed by the size of the cemetery, and the visuals of it. So I suggested that because Sebastian dies at the end of the film, and we wanted to have something that was edgy, we should start the film on an image where you don’t know what it is, and then the helicopter takes off and you see the world, Manhattan, and your character. So it was almost like predicting he was going to die at the end. We worked out a lot of symbolism in detail in the film, and it was a lot of work.

Denise Wingate: There’s one scene where Cecile [Selma Blair] is going to Sebastian’s house for the first time, and she sneaks out of the house. I put her in a red-hooded sweatshirt so she would look like Little Red Riding Hood, going to see the big bad wolf. We threw stuff like that in as subliminal jokes.

Brad Wilder [principal makeup artist]: Reese’s character was very pure, so the makeup was very subtle...Sarah Michelle Gellar’s character was more of a manipulator, so we had more makeup on her, and she was more done up in her makeup and wardrobe.

Lynda Reiss: I wish I had done the final journal with a different color cover. The white paper always bugged me.

As production continues, the film’s uncompromisingly dark subject matter, explicit sex scenes, and foul language begin to make the studio heads nervous. On set though, the crew know they’re making something special.

Theo van de Sande: It’s always the case that when the studio heads read the script and think, This is fantastic, this is edgy, this is great, this is new, but when you really do it, and they see it, they say, “This is too much,” because now they’re responsible for it. Until the decision has been made to make the film, it’s the responsibility of the writer and the director. But when it’s the studio’s property, suddenly they’re ashamed of it. That was the case. It’s very funny. So when Sony saw the first dailies, they said, “We can’t do this: They smoke, and the kids will see they smoke, Jesus Christ, the whole story is like that.” So we started filming different versions: We made a Sony version, and a Malkovich version. The Sony version would be a little cleaner.

Neal H. Moritz: We had a feeling that we were shooting something special, but then again, none of us had any experience to know whether we were or weren’t. We just knew we were out there trying to make something cool and fun, and we were having a good time doing it, and we were all just so hopeful it would be as great as what we were hoping it could be.

Lynda Reiss: I always remember shutting down the 110 freeway (Interstate 110) so I could retrieve the cell phone Sebastian throws from the car. And of course, shooting the famous picnic kiss scene in Central Park.

Theo van de Sande: It was the middle of Central Park, on a Tuesday morning, at 9 o'clock. We were surrounded by paparazzi, because Sarah Michelle Gellar was very well known.

Neal H. Moritz: For us, winning an MTV award was the equivalent of winning an Oscar at the time, because the MTV Movie Awards were so big, and I remember when we were shooting, somebody did say, “That’s a shoe-in for the MTV Award, which is ultimately what happened.”

Jon Gary Steele: I remember watching the kiss thinking, this has to be good. This kiss has to be amazing. We’ve got to win the MTV best kiss. And we did win that! [The kissing scene in Central Park won the 2000 MTV award.]

1551790263010-cruel-intentions-selma-blair-sarah-michelle-gellar
The iconic kiss between Selma Blair, and Sarah Michelle Gellar

Neal H. Moritz: The most difficult thing by far about the whole movie was when we cut together the movie, and we put “Bittersweet Symphony” by The Verve over the last scene, at the funeral. It was painfully obvious that there was no song we would ever find that would be as good. We were negotiating with The Verve to put that song in, but there was a copyright infringement lawsuit going on between them and the Rolling Stones. We were going back and forth, and they were asking for an incredible amount of money for the song. We probably put 200 songs up against that scene, to see if there was anything we could replace it with, and there was nothing that was even close. That was our biggest struggle: How do we convince The Rolling Stones and The Verve to let us use that song? Ultimately, we convinced them with money, but also with our passion. If we didn’t have that song, it would have been a very different end to the movie.

Upon release, Cruel Intentions’ unique visual aesthetic, cynical world-view, razor-sharp dialogue, distinctive fashion looks, and unrelentingly dark subject matter makes it a critical hit.

Neal H. Moritz: The rooms were incredible, the actors were incredible, what they’re wearing was incredible, the words they were saying was incredible—it came together.

Denise Wingate: It really holds up. I’m surprised at how it holds up, even after 20 years. I think because the clothing is quite classic, it doesn’t seem so dated now.

Theo van de Sande: It holds up completely. Apart from the cellphones! The rest of it holds up, completely.

Denise Wingate: It was almost like doing theatre, or a play. It was just very, very contained. Movies now are so big, and there’s so many people involved. This was just completely different. It was this little group of artistic people, who were being really creative.

Tessa Posnansky: The director really encouraged everything we were doing, which was great…and Gary [Steele] was always pushing the envelope, to get us to go further. With the blue bedroom, we’d always think, Is this too much? We’d have the blue bed, the walls, the trim was in a silvery color, and all the bedding, all the details, and then Gary had the idea of putting the crystals above the bed. He was utterly convinced it would make the shot, and it did. A lot is said about the blue room, and it gets referred to quite a bit. And that was another thing where we went completely overboard.

Denise Wingate: I wanted to create a world of timeless things. The scene in the park where Sarah kisses Selma, we completely modelled that on Audrey Hepburn, with the hat and the glasses.

Theo van de Sande: If you look at the film, and see how it’s shot, it’s very classic. Everything is beautiful, elegant, and tasteful. And the dialogue, and morality of the actors, contrasts with that visual approach...You don’t find in Cruel Intentions kitchens, or TVs, or other mundane things. The moment there was something mundane, we thought, Let’s find something else.

Denise Wingate: I wanted to marry the period of the original Dangerous Liaisons with a contemporary look. So we built the bustier into the first scene, under the Dolce and Gabbana suit that Sarah wears. Ryan’s long black coat was made for him, but it was based on the silhouette of an 18th century coat that I’d pulled from a costume house, and contemporised by lining it with a burgundy-silver lining. We tried to marry the silhouettes of the 18th century with the high fashion of the time, using really big designers like Prada, and Dolce and Gabbana, to do both.

Lynda Reiss: I built the rosary necklace from scratch. Nothing existed exactly as I wanted. I researched period poison vial jewelry from the 17th and 18th centuries, as well as all kinds of rosaries. And I needed something that could realistically hold a decent amount of coke, but not look too huge in Sarah’s hands, as she’s quite tiny. I chose the pearls as a throwback to the period of the original story, as well as to complement Denise’s costumes, and Gary’s sets.

In the 20 years since its release, Cruel Intentions has grown a cult following, even if subsequent attempts to revive the film’s success have fallen flat (a planned TV reboot was cancelled, and Cruel Intentions 2 was critically panned.)

Neal H. Moritz: It’s one of those things that’s had an evergreen property. Kids today, even, know what it is. It’s been very interesting how much, out of all the movies I’ve made, this one stands out. Whenever it’s mentioned, people say, “I love that movie! It brings me back to my high school years, or whatever.” It’s definitely something that sparks a lot of conversation.

Deborah Offner: I’m amazed at people who still come up to me and say, “I just saw you in Cruel Intentions.” But I think when you take a story that’s timelessly mythic, and well done, it just imprints itself.

Theo van de Sande: It was made almost as a European film. I see American films as products, it’s a machine that delivers a film. Whereas European films are projects, as in you all work together to make something unique. That’s the difference, and that’s why Cruel Intentions is an iconic film. Because it’s a project, not a product. Anything that would make the film a product, we fought.

Neal H. Moritz: It ranks as one of my top overall life experiences.

For More Stories Like This, Sign Up for Our Newsletter

Theo van de Sande: We were all on the same track. When I look back at it, we were all making the same film. The producer wasn’t trying to make a film that was making a lot of money; the art director wasn’t trying to make a film that would win him an Oscar. It was all about telling the story in the most elegant way possible—with that mean undercurrent.

Jon Gary Steele: Why do people love it so much? Because it’s sexy. Everybody wants to be young, wealthy, and sexy.

05 Mar 17:48

“No tengo nada que conciliar con los Franco”, dice el historiador coruñés denunciado por la familia

by EP

El BNG ha mostrado su apoyo al historiador Carlos Babío, tras ser denunciado por la familia Franco por injurias y calumnias por sus declaraciones en un programa de televisión, y ha urgido al Gobierno a "pararle los pies" a la familia Franco. En un acto en A Coruña ante la Casa Cornide, propiedad de la familia Franco, la portavoz nacional del BNG, Ana Pontón; junto con la vicepresidenta de la Diputación de A Coruña, Goretti Sanmartin, y los candidatos nacionalistas a las alcaldías de A Coruña y Sada, han trasladado su apoyo a Carlos Babío, también presente.

Seguir leyendo.

05 Mar 11:54

El doblaje de ‘Los Simpson’ a examen: ¿“Mosquis” o “Multiplícate por cero”?

by Pablo Vicente

Badulaque, hipoglúcidos, gurriatos… En la traducción de Los Simpson hay más cambios del original de los que parece. Chistes imposibles de traducir, referencias cinematográficas que se han añadido y guiños musicales que se han perdido. En este artículo revisamos el doblaje de los primeros años de la serie para hacernos una idea de si hemos salido ganando o perdiendo.

En los comentarios de YouTube la guerra sigue abierta: el doblaje latino de Los Simpson (1989-actualidad) contra el doblaje de España. Ellos llevan la ventaja porque nos superan en número, pero nosotros contamos con la aprobación de Fox, que etiquetó al español como “el mejor que tiene la serie en Europa”. Además, la traductora, María José Aguirre de Cárcer, y la actual directora de doblaje, Ana María Simón Rius, recibieron en 2013 y 2014 los premios ATRAE por su trabajo en la traducción y la adaptación de esta serie.




Que este doblaje en concreto tiene calidad es algo que yo no puedo discutir, pero llevaba un tiempo viendo pequeños detalles en los diálogos que me hacían preguntarme cómo fue el salto de un idioma a otro. Empecé apuntándome las frases que más me llamaban la atención pero he acabado volviendo a ver las primeras seis temporadas para tener una comparación más sólida. En este artículo no hay un análisis completo porque sólo me refiero a esas temporadas, pero también porque no quiero explicar todo lo que he visto. Lo único que me interesa es que sirva para tener una imagen general del doblaje de la primera serie creada por Matt Groening.

En general, la primera diferencia que se nota entre uno y otro es que el lenguaje se vuelve más informal en español y contiene mucha más jerga. Un “Give me a break” (“Dame un respiro”) se convierte en “No me jeringues” (2×11), “Shut up, you little monsters!” (“¡Silencio, pequeños monstruos!”) en “¡Callaos, hipoglúcidos!” (4×08), “I can’t believe it” (“No me lo puedo creer”) en “¡Qué gachupinada!” (5×07) o “I gotta get out of here” (“Tengo que salir de aquí”) en “Vaya una soplaguindez” (5×12). Se podría ver así: si para entender Los Simpson en versión original necesitas un B2 de inglés, un americano necesitaría un C1 de castellano.

Con este registro coloquial se subraya que la serie es una comedia. Es el mismo motivo por el que a Apu se le exageran expresiones de asombro como “Oh, my god!” o “Jiminy Cricket!” (“¡Pepito Grillo!”) en las menos occidentales “¡Por Shiva!” (5×21) o “¡Por los brazos de Shiva!” (5×13). Lo mismo pasa con los personajes inmigrantes. En muchos casos, en nuestro doblaje se les han añadido a estos personajes acentos italiano, argentino, alemán… que no tenían en el original.

No solo los personajes hablan en un registro informal y con un lenguaje complicado, sino que disparan las palabras como ametralladoras. Por ejemplo, cuando Bart le pregunta a Marge si en su obra de teatro sale un robot que diga palabrotas (4×02), ella responde “I don’t think so” (4 sílabas), que se convierte en “Hijo, en esta obra no creo” (10 sílabas). El caso más exagerado lo he visto en la escena en la que Bart se sienta sobre un sándwich de helado (5×07) y exclama “Ew!”, doblado como “¡Así tengo el culo!”.

“¡Así tengo el culo!”

En rasgos generales, en este doblaje he visto de todo. Hay algún error como traducir “single mother” por error como “madre sola” en vez de “madre soltera” (4×08), o el error más escuchado del doblaje español, los “chips de silicio” como “chips de silicona” (6×04). Sin embargo, al mismo tiempo hay muchas sutilezas en las que cualquiera podría haber metido la pata fácilmente y no ha sido así. Por ejemplo, el gag en el que Marge pronuncia Spinal Tap por error como “Spinal Taps” (3×22), el fragmento ambientado en Japón en el que las voces están tan desincronizadas como en el original (4×21), o lo bien pronunciadas que están las palabras yidish del capítulo en el que Krusty se reencuentra con su padre (3×06).

¡Libres domingos y domingas!

El registro informal y desenfadado del doblaje es lo que le da una vidilla especial a esta serie. Gracias a este registro hay ocurrencias que son muy interesantes en la traducción, como en los casos del tema musical “el blues del jamón que jamás pude jamar” (originalmente “The ‘I never had an italian suit’ blues”, “El blues ‘Nunca tuve un traje italiano”, 1×06), o el título de una redacción, “En USA no hay gusa” (“USA A-OK”, 3×02). Está comprobado que las rimas siempre funcionan, como cuando se traduce “No way, José” (5×16) como “Jo, macho, qué empacho”, o “No can do, little buddy” (3×07) como “Negativa lavativa, Bart”. Una Marge adolescente (2×12) también recita rimas en un lema como “Cuanto más ayudes al hijo, en la vida será más canijo” (“The more you help him, the more you hurt him”, “Cuando más le ayudas, más daño le haces”).

“El gato y el ratón más queridos en Europa del este: ¡Proletario y Parásito!”

En otros casos, yo veo el acierto cuando el cambio demuestra la cultura de los traductores. Por ejemplo, los dibujos animados Proletario y Parásito que Krusty presenta cuando pierde los derechos de emisión de Rasca y Pica (4×22) se podrían haber traducido literalmente del original (“Worker and Parasite”, “Trabajador y parásito”), pero el “proletario” reproduce mejor el contexto de la Unión Soviética. En una película que Marge le pone a Homer (4×13), una actriz grita “¡Hércules, los cíclopes han hecho trizas mi clámide!”. En el original sólo hablaba de “my clothes” (“mis ropas”), pero esta traducción es más precisa con la ropa grecolatina. Un cambio más rebuscado es el de la fiesta de Halloween a la que Martin Prince se presenta disfrazado como Calíope, “musa de la elocuencia” (4×05). En el original en realidad se define a sí mismo como “the muse of heroic poetry” (“la musa de la poesía heroica”). Lo interesante está en que las dos son correctas, Calíope era la musa de las dos artes.

También creo que el doblaje hace méritos cuando añade referencias culturales. El director Skinner se escandaliza de que Lisa se haya vuelto rebelde y Bart esté al lado de la ley (3×18): “Has the world gone topsy-turvy?” (“¿El mundo se ha vuelto loco?”) No será una traducción literal, pero tiene su gracia que en la traducción se cite a Hamlet: “¡Algo se ha descompuesto en Dinamarca!”. La frase “What an age we live in!” (“¡Vaya época en la que vivimos!”) de Homer (4×11) se puede traducir perfectamente como “¡Qué barbaridad, cómo avanzan las ciencias!” porque además funciona como guiño a La verbena de la paloma (1894). Del mismo modo, Lisa quiere que se recuerde quién fue Murphy Encías Sangrantes (6×22), y por eso grita “And I won’t rest…” (“No descansaré…”), que en el doblaje se ha transformado en una curiosa referencia a Lo que el viento se llevó (1939): “A Dios pongo por testigo…”

“Soy Calíope, musa de la elocuencia”

Cuando Lisa está deprimida porque se siente fea (4×04) explica que su deseo sería “Apartarme del mundanal ruido”, una referencia mínima al poema de Fray Luis de León que no estaba en el original (“To shut myself off from the world”, “Apartarme del mundo”). Unas temporadas después, cuando unos matones pegan a Bart (6×21), éste pregunta por su madre: “Why isn’t my mom stopping this?” (“¿Por qué mi madre no está parando esto?”). En nuestro doblaje la referencia bíblica no les quedó mal: “Ay, madre, ¿por qué me has abandonado?”

Hay algún caso en el que el cambio no es necesario, pero mejora el original. Por ejemplo, cuando Krusty y Homer disfrazado de Krusty tienen que hacer un malabarismo subidos a un girociclo para que un mafioso les salve la vida (6×15). Homer, subido a la espalda de Krusty, le tapa los ojos sin querer, por lo que el payaso le suelta un grito. En la traducción, pero no en el original, Krusty confunde una parte del cuerpo con otra: “¡Quítame los ojos de las manos!” En otra ocasión, Homer le explica a su hijo que le ha pegado una patada en el culo a una persona disfrazada de Pica en Rascapiquilandia (6×04). En la traducción el eufemismo le da más salero a su frase: “Le pegué una patada en el rasca a uno de esos estúpidos Pica” (“I kicked one of those stupid Itchy characters in the butt”, “Le pateé en el culo a uno de estos estúpidos Pica”).

“¡Una cobra en la caja de cobrar!”

El arranque del capítulo 6×11 enlaza varios juegos de palabras que no estaban en el guión original. Lenny, Carl y Barney están gastando bromas a Moe, la primera de ellas consiste en meter una serpiente en la caja registradora. La exclamación de Moe es una traducción ligeramente libre: “¡Una cobra en la caja de cobrar!” (“A snake in the cash register!”). A continuación, Barney le pregunta a Moe si quiere oler la flor de su solapa. En inglés simplemente responde “Do I!” (“¡Claro!”), mientras que en castellano le suelta un “¡Ardo en deseos!”, porque así enlaza con su siguiente grito. Lo que realmente quería Barney era distraerle para quemarle la pajarita: “¡Ahora sí que es verdad que estoy ardiendo!”.

Otro gag no está en el original: cuando los Simpson se mudan a una casa flotante (5×02), Homer destaca una ventaja de su nuevo hogar: “You can just pull up the anchor and sail someplace else”. La traducción es prácticamente literal, pero añade un pequeño juego de palabras: “Si los vecinos no te gustan, izas tranquilamente el ancla y te das el bote”.

“¡Pa loca tú, calva!”

Pero aparte de los juegos de palabras, hay cambios brillantes que no soy capaz de clasificar. Por ejemplo, cuando Homer pierde la facilidad de expresarse (3×23) intenta definir un cuchara como “¿Dónde está… esa cosa… eso que se usa… taca, y a comer?”. No es una traducción literal, pero me parece superior al original: “Where’s that… metal dealie… you use to… dig… food?” (“¿Dónde está esa… cosa metálica… que se usa para… cavar… comida?”). Lo mismo me pasa cuando Homer lleva a Bart a una siderúrgica gay (8×15). Homer les llama locos y uno responde “¡Pa loca tú, calva!”. No creo que una traducción literal del original (“Oh, be nice!”) hubiese tenido la misma gracia.

Para mí, los casos más interesantes son aquellos en los que el original ponía en un aprieto a la traductora, y aún así encontró una solución inesperada. Por ejemplo, un Homer con actitud hippie (10×06) le pide a Marge que se quite el sujetador. “Free the Springfield Two!”, dice, en referencia a los famosos Chicago Seven, un grupo de líderes estudiantiles y anarquistas que habían sido acusados en 1968 de incitar unos disturbios contra la guerra de Vietnam. No fue un suceso que haya tenido tanta repercusión en España, por lo que creo que fue acertado pensar en un chiste diferente. En su lugar, el eslogan de Homer es: “¡Libres domingos y domingas!”

“Yo me voy por mi izquierda, yo me voy por mi izquierda…”

Otro reto viene en el capítulo en el que el señor Burns busca un heredero y para ello pone un anuncio en el cine (5×18). Al terminar se despide de los espectadores con esta canción: “Yo me voy por mi izquierda, yo me voy por mi izquierda, yo me voy por mi izquierda, vosotros a la m…” En el original tenía gracia si sabías que la canción era de unos anuncios que ponían antes de las películas en EEUU: Let’s all go to the lobby, let’s all go to the lobby, let’s all go to the lobby, get ourselves some snacks” (“Vamos al vestíbulo a comprar aperitivos”). Como en España no conocemos este anuncio, habría sido una tontería traducirlo literalmente.

Me guardo para el final mi traducción favorita de la serie, el palíndromo de la asociación Mensa (9×20). En inglés, “Rise to vote, sir” puede leerse al derecho y al revés, igual que su perfecta traducción: “Someto votemos”. Este acierto compensa los dos anagramas del capítulo en el que Lisa tiene una amiga más lista que ella (6×02). El brillante anagrama original, Alec Guinness/Genuine class”, se traduce como Liz Taylor/Liz Loryta”, mientras que el más mediocre “Jeremy Irons/Jeremy’s iron” tiene un equivalente a la altura, Elton John/Tonel John”. Para los que tengan curiosidad por el doblaje latino, los tres juegos de palabras se tradujeron igual de mal: “Anita lava la tina”, “Alec Guiness/Clase genuina” y “Michael Jackson/Michael Jackson” respectivamente.

En esta casa obedecemos las leyes de la termodinámica

Hay momentos en los que el doblaje supera al original, pero también otros en los que pasa lo contrario. Lo más habitual es que un pequeño cambio aleje el doblaje al original. Por ejemplo, en la primera aparición de Troy McClure (2×13) es difícil explicar que su nombre se tradujese como Gregory Perkins (incluso aunque detrás de él se viese su verdadero nombre), y que se cambiase el título de las películas que ha protagonizado. Otro ejemplo relacionado con este personaje sería el de cuando le preguntan por qué va a actuar en una comedia de situación (3×14). Troy responde que el guión le enamoró (“I fell in love with the script”). En el doblaje la situación se volvió más romántica: “Yo me enamoré de la guionista”.

“Gracias por no haberme pintado los genitales”

Uno de los mejores finales de la serie es la exposición del desnudo que Marge ha pintado del señor Burns (2×18). El gag en el doblaje español funciona bien. “Gracias por no haberme pintado los genitales”, dice él. “Si están pintados”, responde ella. En el original, el giro es más rocambolesco. Burns le dice “Thanks for not making fun of my genitalia” (“Gracias por no burlarse de mis genitales”), a lo que ella replica “I thought I did” (“Creía que lo había hecho”).

En otra ocasión, Barney Gumble le da una lección vital a Lisa (3×05): “Así que si alguien te dice que los delegados del gobierno son gente honrada, escúpele a la cara de mi parte”. No tengo motivos para contradecirle, pero en el original el personaje atacaba a los feriantes (“carney folk”). Otro ejemplo: Lisa sueña con un exitoso futuro (5×12) en el que Bart muere accidentalmente empalado por un premio Nobel. En la traducción se pierde el motivo por el que Lisa cree que esa muerte es irónica: era un Nobel de la Paz.

“Empalado por la estatuílla de mi premio Nobel, ¡qué ironía!”

Tampoco se mantiene la intención original cuando Bart limpia los escalones de la iglesia para dejar que la hija del reverendo se vaya con su novio (6×07). En nuestro doblaje quiere vengarse dejando los escalones “como los chorros”, pero en el original los quiere limpiar mal (“second-rate job”). Pasa algo parecido cuando Marge conoce a su nueva vecina, Ruth Powers (4×08). En el original ella se lamenta de que los hombres en cuanto se casan se obsesionan con su carrera profesional: “They’re so sweet when you marry them. But soon, it’s just career, career, career.” (“Son dulces cuando te casas. Pero pronto todo es carrera, carrera, carrera.”) En el doblaje se interpretó de otra forma: “Luego todo es trabajar y trabajar para ellos”.

Hay más diferencias como estas que parecen simplemente despistes. Por ejemplo, Martin Prince promete que si es elegido delegado de su clase (2×19) creará una biblioteca de ciencia ficción con el A-B-C de los mejores autores: Asimov, Bester y Clarke. En el doblaje se eliminó la referencia a estas tres letras y se cambió “Bester” por “Master”. Por eso no se entiende el siguiente gag. “What about Ray Bradbury?” (“¿Y Ray Bradbury?”), le pregunta un compañero. Martin le responde con condescendencia que conoce su obra (“I’m aware of his work”). ¿Por qué prefiere como B a Bester antes que a Bradbury? Probablemente porque, siendo dos autores geniales, el primero era mucho menos conocido, un escritor al que nadie le cantaría un “Fuck me, Alfred Bester”.

“No te olvides de Ray Bradbury”

Tampoco tiene sentido que cuando Bart y Lisa no pueden ir al colegio por la huelga de profesores (6×21) Homer se convierta de forma inexplicable en un genio: “Esta máquina de movimiento perpetuo que he inventado hoy es un fiasco”. No tiene sentido doblado, porque en el original quien rompe las leyes más elementales de la física es su hija: “This perpetual-motion machine she made today is a joke”. Así es como se entiende que llame a Lisa después, porque le echa la bronca: “¡En esta casa obedecemos las leyes de la termodinámica!”.

Si cambiamos de ciencias a letras hay otros despistes, como cuando el actor secundario Bob traduce su tatuaje “Die, Bart, die” (5×02) como “El, Bart, el”. En alemán, “die” es un artículo femenino, así que la traducción correcta sería “La, Bart, la”. También creo que salimos perdiendo en el capítulo en el que Lisa se vuelve una rebelde (3×18) y una amiga suya habla en un registro adolescente: “… and she goes ‘Lisa told Hoover to shove it’, and I’m like ‘No way’ and she is like ‘Fraid so’, and I’m like ‘Whao!’ and she’s like…” (“… y me dice ‘Lisa le ha dicho a Hoover que se pire’, y yo estoy como ‘Ni hablar’y ella está como ‘Eso me temo’ y yo estoy como ‘¡Guau!’ y ella está como…”). Nos quedamos sin este diálogo en estilo indirecto, pero también sin ver que precisamente estaban hablando de Lisa: “Y le digo ‘Qué pasada, tía’ y me dice ‘No veas qué alucine me traje con el punki ese de la chupa guachipunchi’, guay”.

“No, es alemán. Significa ‘El, Bart, el’”

En algún caso, estos pequeños cambios suprimen algún chiste. Cuando Homer y Flanders se convierten en amigos (5×16), Flanders intenta escabullirse de Homer poniendo como excusa que va a trabajar de voluntario. En español, la respuesta no tiene sentido: “Ah, sí, los malditos urinarios… Una vez un juez me condenó a eso”. En inglés, en cambio, Homer sí explica por qué fue condenado: “A judge made me do that once too. Stupid lack of public urinals.” (“Una vez un juez me obligó a hacerlo también. Estúpida escasez de urinarios públicos…”)

Aguantarías menos que Superman en día de colada

En otros casos no se trata ya de matices, sino que la intención es diferente. Empiezo con Lisa y Bart hablando sobre la gala de 29º aniversario de Krusty el payaso (4×15). Ralph ha invitado a Lisa para que le acompañe a la gala, pero Bart quiere disfrazarse como ella para ir en su lugar. Lisa le plantea escenarios incómodos: “¿Y si quiere cogerte la mano?”, ”¿Y si quiere besarte?”… que para Bart no suponen un problema. Cuando Lisa va a proponer algo aún más incómodo, él la interrumpe: “¡No sé si me sacrificaría!” ¡Error! Precisamente en el original Bart estaría dispuesto a todo: “You don’t wanna know how far I’ll go” (“No quieres sabe lo lejos que llegaría”).

“¿Y si quiere cogerte la mano?”

Otro caso es la anécdota que Flanders cuenta a su familia (3×16): “Hoy entró un individuo en la tienda y me pidió cambio de un dólar. Le di 25 centavos de más por error. Pues he perdido toda la tarde localizándolo”. Siempre me ha parecido un chiste que no tenía mucha gracia, y eso es porque el original es diferente. Si Flanders está buscando a esa persona no es para pedirle el dinero que le dio de más, sino para darle lo que falta: “A fella came into the store today and asked for change for a dollar. Well, sir, I gave him three quarters by mistake. Took me the whole afternoon to track him down!” (“Una persona entró en la tienda hoy y pidió cambio de un dólar. Bien, le di 75 centavos por error. ¡Me ha llevado toda la tarde encontrarlo!”)

Cuando Bart descubre que no se va a poder bañar en la piscina de su casa en todo el verano (6×01), en la traducción se consuela hablando con su cerebro: “Mejor, pasaremos solos el verano tú y yo”. A la frase le falta fuerza porque en realidad lo que Bart debería haber hecho es lamentarse: “Oh, great, I get to spend the summer with my brain” (“Oh, genial, tendré que pasar el verano con mi cerebro”).

“Mejor, pasaremos solos el verano tú y yo”

Me decepciona especialmente lo que pasó con un especial de Halloween (3×07). En el original los propios personajes adelantan la trama del capítulo. Marge avisa a Homer y sus hijos de que si comen demasiadas golosinas tendrán pesadillas. Con sarcasmo, padre e hijos aseguran que cada uno tendrá una, como precisamente ocurre después. Da la sensación de que en la sala de doblaje esta intención no se debió de entender, o tal vez les resultase imposible de sincronizar con el movimiento de los labios, porque de estas dos lecturas el doblaje español se queda sólo con la de quitarle importancia a la advertencia de Marge.

Hay un chiste en concreto que siempre me ha parecido incomprensible. Para que se inicie una huelga de profesores (6×21), Bart miente al director Skinner explicándole que la señora Krabappel ha dicho de él que “Aguantaría menos que Superman en día de colada”. Lo he entendido cuando por fin he visto el juego de palabras original: “She said you’d fold faster than Superman on laundry day”. Es decir, que Skinner se rendiría más rápido que lo que tarda Superman en doblar su colada.

“Al final no sabía si era Apu o una onza de chocolate”

A veces la propia animación contradice el doblaje. Apu le confiesa a James Woods que un día el trabajo le llegó a enloquecer (5×13). “Al final ya no sabía si era Apu o una onza de chocolate”, dice mientras le vemos en una cinta de seguridad bailar como un pajarito por el Badulaque. Es lo que decía realmente el original, que no estaba seguro de si era él mismo… o un colibrí. En otro momento, el abuelo le confiesa a Homer que tiene un hermanastro (2×15), pero al final de su historia Abe recuerda que prometió a su mujer que nunca se lo contarían a su hijo. Al acabar el flashback se ve al abuelo saltar del susto al recordar ese pequeño detalle: “Oops! Forget what I just told you” (“¡Ups! Olvida lo que te he dicho”). En español, ese sobresalto sólo se aprecia en la animación: “Así que olvídate de lo que te he dicho”.

En dos capítulos consecutivos hay chistes sobre no utilizar palabrotas que no fueron traducidos correctamente. En primer lugar, el director Skinner habla con Bart y le dice “Look, let’s can the euphemisms. No more bullspit” (3×18). La gracia está en que Skinner se contradice al proponer dejarse de eufemismos y ser el primero en usar uno para evitar decir “bullshit”. En el doblaje no queda rastro de esta contradicción: “Mira, dejémonos de eufemismos, ¿eh? Seré directo”. En el capítulo siguiente, Bart es el que utiliza un eufemismo cuando estalla de rabia (“Darn right, I’m upset!”). Su madre le pide que cuide su lenguaje, pero se da cuenta inmediatamente de que ha sido así, de que Bart no ha dicho ninguna palabrota (“Bart, watch your language! Oh, you did. Sorry.”) En español, Bart también utiliza también un eufemismo (“¡Naturalmente que me joroba!”) pero la respuesta de Marge parece significar que… ¿le preocupa haber utilizado ella misma un eufemismo en vez de un taco? (“¡Y a mí me joroba tu lenguaje! ¡Ay, lo he dicho! Perdón”).

“Jo, qué asco. ¿Pero por qué no ponen anuncios?”

Hay ejemplos también de cómo el doblaje suaviza el humor más bestia. Cuando Bart está cabreado por la programación del día de Acción de Gracias (3×14) dice: “Jo, qué asco. ¿Pero por qué no ponen anuncios?” Queda muy flojo comparado con el original: “This sucks. Come on, snipers, where are you?” (“Qué asco. Vamos, francotiradores, ¿dónde estáis?”) En el cumpleaños de Burns (5×04), la canción de los Ramones enfada al homenajeado: “Vigíleme a los Rolling Stones”. Otra vez el original va mucho más lejos: “Have the Rolling Stones killed” (“Ordene matar a los Rolling Stones”).

En otros casos, lo que falta es el chiste. Cuando Homer miente a Lisa sobre sus sentimientos hacia su compañera de trabajo Mindy (5×09) en el doblaje no oímos las palmadas sarcásticas de su cerebro por la mentira tan pobre se le ha ocurrido. Lo mismo pasa cuando a Bart le echan un spray en la garganta, en el doblaje no se ha cambiado al actor de Bart para demostrar cómo le han destrozado la voz y, por tanto, sus líneas no tienen mucha gracia.

¡Ay, qué hecatombe!

Lo que más me cuesta entender del doblaje español es lo que ha pasado con las frases recurrentes. La fuerza de este tipo de frases es que son equivalentes a la ropa o los gestos habituales de los personajes, son iconos que les representan. Pienso en ejemplos como “Elemental, querido Watson”, “Que la fuerza te acompañe” o “Un poquito de por favor”. Dichas fuera de contexto nos construyen mentalmente a un personaje completo. ¿Por qué en el doblaje este recurso fue tan suavizado?

Homer por ejemplo tiene un grito, “Why you little…?”, que suelta antes de estrangular a Bart. En la serie se ha traducido de mil formas, pero no se ha mantenido una reconocible para todos los casos: “¡Serás gurriato!” (4×18), “¡Te voy a…!” (5×22), “¿A que te parto la…?” (6×22)… Por su parte, Bart tiene tres frases icónicas: “Eat my shorts” (“Cómeme los calzoncillos”), “Ay, caramba!” y “Don’t have a cow” (“No te cabrees”). Igual que con la de Homer, no existe una única traducción para cada frase, sino que dependiendo el capítulo se transforma en una cosa u otra. Por ejemplo, “Ay caramba!” se ha traducido como “Demasié para mi body” (1×09), “¿Tú sabes multiplicar?” (3×21) “¡Qué calabazas!” (3×15), “¡Es de los míos!” (4×22), “¡Para que aprendan!” (5×16), “¡Ay, su padre!” (5×20), “¡Jo, mosquis” (6×24), “¡Ay, qué hecatombe!” (6×21), etcétera.

Se suele explicar que el equivalente de “Eat my shorts” en español es “Multiplícate por cero”, pero no es del todo cierto. En realidad, esta frase se ha utilizado para traducir frases como “You make me sick, Homer” (3×17), “This is horrible” (5×02), “No way” (6×09), “Hell, no” (6×14), etcétera. Es decir, que “Multiplícate por cero” en realidad es una frase con vida propia en el doblaje español, independiente del original.

Pasa algo parecido con el “¡Mosquis!” de Homer, que es otra frase recurrente creada en la sala de doblaje. Es la traducción que Carlos Revilla, el primer director de doblaje de esta serie y voz de Homer, eligió para este personaje cuando exclama “Wow!”. Para el resto de personajes esta expresión tuvo otras traducciones. Por ejemplo, “¡Cuerdas!” cuando Bart recibe su guitarra eléctrica (3×22), o “¡Cucuruchos!” cuando Lisa se entera de que su madre va a interpretar a Blanche DuBois (4×02).

“Empezaré como tú muchas veces me has sugerido: chupándote un pie”

Como las frases recurrentes de Bart no se han traducido por otra equivalente, se han perdido bastantes gags. Por ejemplo, un detalle de traer a Tito Puente a la serie (6×25) era verle pronunciar una de las frases icónicas de Bart, pero la manera en la que se dobló (“¡Caramba, caramba!”) no se había oído nunca antes. Le pasa lo mismo a Skinner en el capítulo de Halloween en el que quiere comerse a Bart (6×06). Le dice: “Empezaré como tú muchas veces me has sugerido: chupándote un pie”. De nuevo, nunca se le ha oído a Bart decir esa frase, al contrario que en el original, donde Skinner dice que empecerá “Eating your shorts”.

Cuando Lisa consigue tener amigos en unas vacaciones de verano (7×25) Bart se lamenta de que se los ha ganado copiando su “Multiplícate por cero”. En español la respuesta de Marge no tiene sentido, porque dice que hace cuatro años que no usa esa expresión. ¡Pero si la repite cada dos por tres! En el original era un guiño ingenioso porque a lo que se refería es a que Bart llevaba muchísimo tiempo sin decir “Don’t have a cow, man”.

La última vez que Bart había dicho aquello fue cuando se unió a la mafia (3×04), un capítulo que sirve como demostración de que cada una de las catchprhases de la serie debería haber tenido su traducción. Tony el Gordo quiere que Bart apueste en una carrera en la que cada caballo se llama como las frases recurrentes de varios personajes de animación: “Sufferin’ succotash” del gato Silvestre, “Yabba dabba doo” de Pedro Picapiedra, “Ain’t I a stinker” de Bugs Bunny, “That’s all folks” de los dibujos animados de Looney Tunes, y “I yam what I yam” de Popeye. Algunas de estas se tradujeron bien y otras mal, pero el caballo de la frase de Bart se llamó “No tengo ni zo…”. En comparación con el “Don’t have a cow” original, el doblaje tiene menos fuerza.

Esto no es ‘La casa de la pradera’ y yo no soy un ángel

Los Simpson la escriben un gran número de guionistas con intereses y personalidades diferentes. Es una cuestión de números, es imposible que una única traductora pueda abarcar hasta el último chiste y doble sentido de los guiones originales. Aún más, al ser una serie producida en otro país, con otra cultura y otros referentes, es aún más difícil que todos los guiños a otras películas, series, libros, etcétera, se vayan a entender o a poder mantener.

“Mmm… Brotes de soja…”

Para un aficionado a la ciencia-ficción puede ser interesante ver Los Simpson en el doblaje original para no perderse referencias. Por ejemplo, cuando Homer y Bart van a ver Rasca y Pica: la película (4×06), en el cine sirven Soylent Green, en referencia a la película Cuando el destino nos alcance (1973), mientras que en el doblaje este misterioso alimento se sustituyó por inofensivos “brotes de soja”. Cuando Apu se queda a vivir en casa de los Simpson y les hace la comida (5×13), Marge le pregunta a su hija “¿Está demasiado picante para ti?”, y ella le responde que ve a través del tiempo. La gracia estaba en que en el original se usaba la palabra “especia” como referencia a la droga ficticia de las novelas de Dune (1965), que proporciona precognición a quien la consume.

También cuando Homer y Barney entrenan para ser astronautas (5×15) hay una escena de lucha a muerte que homenajea a Star Trek (1966-1969), concretamente al capítulo Gamesters of Triskelion (1968). De hecho uno de los científicos de la NASA apuesta en la moneda que los extraterrestres usaban en ese capítulo, los quatloos, pero en el doblaje se eliminó ese guiño. En otra ocasión, como Homer no ha echado cloro en la piscina, se llena de moho cuando se da un baño (6×01). En el diálogo original grita que el Blob le ha capturado en referencia a The blob (1958), mientras que en la traducción dice “He cogido verdín”.

“Apuesto 400 pavos por el recién llegado”

Durante una fiesta que organiza el alcalde Quimby (5×20), Bart y el jefe Wiggun aprovechan su encuentro con McBain para despotricar contra su último trabajo. “Menudo bodrio de película”, dice el agente Wiggun en una frase que debería haber sido la traducción de “Magic ticket my ass, McBain” (“Entrada mágica mis narices, McBain”). Es decir, nos perdimos una crítica a El último gran héroe (1993), aunque se tratase de una crítica injusta.

Un cambio curioso: cuando Homer se pone unas gafas que ha encontrado en un retrete (5×10) comprueba si se ha hecho más inteligente recitando lo siguiente: “The sum of the square roots of any two sides of an isosceles triangle is equal to the square root of the remaining side” (“La suma de las raíces cuadradas de cualquiera de los dos lados de un triángulo isósceles es igual a la raíz cuadrada del lado restante”). Si tenéis recientes las matemáticas, os habréis dado cuenta de que este cálculo no tiene ningún sentido. La traductora se debió de dar cuenta y lo corrigió, añadiendo las referencias a los catetos y la hipotenusa. ¿Mejor? No tanto. En realidad Homer no estaba citando el teorema de Pitágoras, sino al Espantapájaros de El mago de Oz.

“El cuadrado de la hipotenusa es igual a la suma de los cuadrados de los catetos en un triángulo isósceles”

Hay muchísimos casos en los que una persona o un título se han cambiado por otros más conocidos en España. Por decir sólo algunos, Elliot Gould se convierte en Elvis Presley (2×12), Vince Lombardi en Cristóbal Colón (2×06), Gore Vidal y Susan Sontag en Umberto Eco (1×12), William Shatner y Mel Brooks en Barbra Streisand y Woody Allen (3×06), Loca Academia de Policía en Rambo (2×14), HBO en Los mundos de Yupi (2×03), Matlock en Curvas peligrosas (4×20), Spaceballs en Robocop (6×23), Welcome Back, Kotter en Dallas (4×13), Facts of Life en Falcon Crest (5×12), Connie Chung y Mary Lou Retton por Madonna (1×09 y 4×10), etcétera. En un capítulo se traduce como El club de la alegría (6×17) la película que en España fue estrenada como El club de la buena estrella (1989). También hay guiños a programas que, al no haber sido populares aquí, se han eliminado, como The Lucy show (1962-1968), The Tracey Ullman show (1987-1990), Good times (1974-1980), La chica de la tele (1970-1977), etcétera.

Lo mismo pasó con Happy days (1974-1984), una serie muy popular en EEUU pero que en España el gran público no conoce. Cuando Homer recuerda sus años de instituto (4×19) dice “Será fantástico volver a ver a toda la panda: Potsie, Ralph Malph, Fonz…”. Marge se da cuenta de que no se refiere a antiguos amigos, sino a personajes de ficción: “That was ‘Happy days’  (“Eso era Happy days), le corrige. En el doblaje, sin embargo, no fue posible mantener esa referencia en la respuesta de Marge: “Y recordar días felices”. Pasa algo parecido cuando Homer quiere echar a Otto de su casa (3×22): “This is not ‘Happy Days’, and he is not the Fonz” se tradujo como “Esto no es La casa de la pradera y yo no soy un ángel”. El guiño es diferente, pero me gusta que Homer confunda dos series en las que el actor protagonista era el mismo.

“Empiezo a pensar que Homer Simpson no era el brillante estratega que yo había imaginado”

Ocurre lo mismo con los Tres Chiflados, un grupo cómico que tampoco ha sido popular en nuestro país. Por eso sus referencias han tenido que ser sustituidas por Terminator (2×08), Pulgoso (5×05) o El Gordo y el Flaco (6×25). Un caso aparte es cuando Homer como líder sindical de la central (4×17) celebra que tendrá que dejar de serlo tirándose al suelo y girando sobre sí mismo apoyándose en el codo. En España pocos pudieron darse cuenta de que estaba imitando a Curly Joe, el gordo de este trío.

Mientras unas referencias se pierden, otras se subrayan. Cuando Bart utiliza un telescopio, observa durante un momento al protagonista de La ventana indiscreta (1954). La frase original del personaje de James Stewart es anodina, excepto porque llama a su compañera usando el nombre de la actriz y no el del personaje (“Grace, c’mere! There’s a sinister-looking kid I want you to see”), mientras que en español se explicitó el guiño (“Grace, ven, hay un niño siniestro tras la ventana indiscreta”).

Ñaca, ñaca, ñaca, me duele la barriga de ganas de quererte

Cuando son visuales, los homenajes al cine y la televisión se han conservado sin problemas, pero cuando se trata de música el doblaje ha metido mucha más mano. En algunos casos, la referencia se pierde en los diálogos. Por ejemplo, Homer le dice a la cantante country Lurleen que su canción le tiene obsesionado (3×20). En el original explica que no se sentía así desde Funkytown (1980), mientras que en castellano lo compara con “el bakalao”. En otro capítulo Homer echa demasiado cloro en la piscina (6×01) hasta el punto de que Ralph grita “¡Mis ojos! ¡Me escuecen!”, o en el original “My face is on fire”, en referencia a la canción de Felt de 1982. Cuando Homer está en un grupo musical con Skinner, Apu y Wiggun (5×01), su agente les recomienda echar a este último porque “Suena neoyorkino” según la traducción. En el original, porque recuerda a los Village People.

“No consigo quitarme tu canción de la cabeza. No me pasaba esto desde que salió el bakalao”

Precisamente Homer es fan de este grupo. Cuando acompaña a Flanders a un partido de fútbol americano y se pone un gorro de nachos (5×16) lo que nosotros hemos oído siempre es “¡Nachos para comer! ¡El hombre de los nachos yo quiero ser!”. Estas frases no recuerdan nada al “Nacho, nacho man! I want to be a nacho man!” con el que el capítulo parodiaba Macho men (1978).

Este es el tipo de cambio más frecuente, aquel en el una canción deja de funcionar como guiño. Cuando Homer vuelve del trabajo le hemos oído cantar “Cuando acabo mi labor, mi chica piensa en el amor” (4×10), que no se parece mucho al Girls just want to have fun (1983) de Cindy Lauper del original, la canción de moda en la época en la que se ambientaba el capítulo. Poco después, una mujer con el aspecto de Homer (4×14) canturrea “Rujo así por ser mujer, eso es algo que se ve”, que también cuesta identificar como...

05 Mar 11:24

Lucía Freitas: Del menú de 12 euros a la estrella

by Lucía Taboada

Acceder a A Tafona, en Santiago de Compostela, es casi un ejercicio de romántico peregrinaje. Siguiendo la calle empedrada da Virxe da Cerca encuentras un pequeño callejón con un letrero que anuncia el camino zigzagueado hacia el restaurante. “Pero de romántico no tiene nada, estamos en un callejón”, dice Lucía Freitas. ¿Y por qué decidiste abrir aquí? “Porque era lo único que entonces me podía permitir”. Antes de que llegase la estrella Michelin en diciembre, antes de la reforma del local, de las elevadas paredes de piedra que son casi un bálsamo espiritual, mucho antes de que llegasen las listas de espera, A Tafona era un restaurante en el que desde 2009 se servían menús del día de calidad por 12 euros.

Seguir leyendo.

05 Mar 11:21

As prestacións sociais son as principais fontes de ingresos en oito comarcas

by Redacción

Hai oito comarcas galegas onde as prestacións sociais son a principal fonte de ingresos nos seus fogares: Ancares, A Fonsagrada, Quiroga, Baixa Limia, O Ribeiro, Terra de Caldelas, Terra de Celanova e Terra de Trives.


Nestas comarcas a masa salarial é inferior ao volume de prestacións recibidas, o que implica que as cotizacións sociais pagadas polos fogares non chegan a superar en ningún caso 38% das prestacións recibidas, segundo explican no Instituto Galego de Estatística (IGE). Máis dun terzo da poboación destas oito comarcas supera os 65 anos segundo os Indicadores demográficos do IGE.. No resto das comarcas a principal fonte de renda dos fogares é a remuneración das persoas asalariadas.


A remuneración de asalariados e asalariadas é a principal fonte de renda en 63% dos concellos galegos. En 2010 era en 72%. Naquel ano en 227 municipios os principais ingresos eran os salarios mentres que en 2016 érao en 199. Por contra, as prestacións sociais eran en 2010 a principal fonte de renda en 81 concellos e seis anos despois érao en 109, o que é 28 municipios máis. Neses seis anos, logo, pasou de ser a principal vía de ingresos en 25,7% dos concellos da Galiza a selo en máis de 34%.

04 Mar 01:46

Galiza presente por vez primeira no Congreso de deportes gaélicos

by Redacción

A cidade Irlandesa de Wexford acolleu o Congreso da Gaelic Atlethic Association (GAA), o máximo organismo dos deportes gaélicos a nivel mundial e que se rexe de forma totalmente democrática. Unha cita onde, por vez primeira, estivo presente Galiza a través do fútbol gaélico, un deporte que en menos dunha década botou raíces no noso país.

jano gaa gaelico

O Gaélico Galego tivo por primeira vez un representante neste máximo congreso da GAA: Alexandre Sanmartín “Jano”, seleccionador galego masculino e ‘football officer’ europeo (manager do fútbol gaélico europeo). Sanmartín partillou sesións co presidente da GAA, así como con autoridades representativas dos diferentes condados irlandeses e de todas ás seccións Internacionais.
 

Desde o desembarco en Galiza do fútbol gaélico hai menos dunha década (da man dun coruñés que o descubriu en Dublín e tróuxoo con el na volta para galiza), este deporte non para de estenderse e medrar: cada vez hai máis clubs, tanto femininos como masculinos. Ademais, Galiza conta con selección nacional (feminina e masculina) que toma parte en campeonatos internacionais.

 

 A selección feminina foi campioa da Euro2018 que se disputou en An Oriant (Bretaña) hai uns meses e a masculina chegou a ser finalista.

04 Mar 01:23

The bogus “Momo challenge” internet hoax, explained

by Amanda Sakuma

How a viral urban legend swept the globe.

Images of a demonic chicken lady are stoking panic across the globe, with warnings of a dangerous “suicide game” that targets children on social media. But behind the hysteria linked to the so-called “Momo challenge” is an issue far more revealing: This urban legend is likely little more than a hoax fueled by media reports and parents’ fears about their kids’ online activity.

Momo challenge

It’s no wonder why the Momo challenge has been able to capture the fears of adults with a mythical force that’s persisted for months. The headlining image for the “challenge” is undeniably creepy — the stuff of nightmares for children and adults alike. It’s as if someone combined Voldemort with a bug-eyed version of the girl from The Ring and inexplicably decided her cleavage should transition into oversize chicken legs.

And the underlying challenge, with its messages supposedly encouraging kids to commit violence and self-harm, would be far more harrowing — if there were any discernible evidence proving this is actually a problem.

Experts say there is no indication that children are being driven to suicide since the story went viral. YouTube said previously it had no evidence of videos promoting the challenge, and it’s since demonetized content featuring the signature Momo image that has cropped up since the hysteria bubbled into the mainstream.

The Momo challenge is hardly the first suspected craze to seize on the anxieties of adults — just look to past panic over supposedly dangerous teen trends that ended up being an overblown internet hoax. And as is the case for many spurts of viral panic, the Momo challenge has been elevated into a global phenomenon, not because of the stories shared by victims themselves but by the worried adults trying to protect them.

What is the Momo challenge?

According to lore, the Momo challenge is a viral game shared on messaging services like WhatsApp that goads young children into violence or even suicide. Images of the devilish bird-lady supposedly pop up with creepy messages and commands that are said to escalate to extreme violence and horror.

Other iterations of the story claim to feature the terrifying image spliced into children’s programs like Peppa Pig or video games like Fortnight in videos posted to YouTube. Even more news reports say the challenge has spread to Snapchat.

But the reality is it’s a viral hoax.

The signature image for Momo — the possessed-looking chicken lady — predates pretty much every report of the supposed challenge and appears to have nothing to do with the viral sensation. It is a statue called “Mother Bird,” made by artist Keisuke Aisawa who works with the Japanese special effects company Link Factory. Images of the statue from a gallery display first began circulating as early as 2016.

The challenge itself was likely cooked up on a creepypasta subreddit that catalogs horror urban legends. An image of the “Mother Bird” sculpture was uploaded in July 2018, and from there, the myth of “Momo” took hold.

Panicked parents, social media, and local news reports are largely driving the hysteria

Last year, news reports started cropping up in Latin America warning of a “WhatsApp terror game,” starting with a suspected suicide of a 12-year-old girl in Argentina. Police never confirmed a connection to the challenge. But then other reports of a supposed suicide pact emerged out of Colombia, hinting at a broader viral risk — though that also remains unconfirmed. Again, months later, authorities in Mexico reported that children were being targeted and threatened by “El Momo” on Facebook.

By September, stories of the challenge starting capturing the attention of police and the press in the United States.

Momo made its comeback in 2019 after panic swept across the United Kingdom. Schools began issuing stern warnings to parents; police said some videos encouraged young children to “take a knife to their own throat.” Within a matter of days, it evolved into a wholesale craze in the US.

An impassioned post from the Twitter user Wanda Maximoff took off with tens of thousands of retweets before the account was eventually suspended. “Warning! Please read, this is real,” the tweet read. “There is a thing called ‘Momo’ that’s instructing kids to kill themselves,” the attached screenshot of a Facebook post reads. “INFORM EVERYONE YOU CAN.”

Kim Kardashian elevated the story, asking her 129 million Instagram followers to pressure YouTube into taking down the supposedly harmful videos. A flurry of TV reports, along with both local and national news, began breathlessly advising parents on ways to “protect kids from a disturbing internet game.”

Lost in any coverage, however, were any examples of the authenticated versions of the Momo challenge, including screenshots of “threatening messages” or confirmed videos promoting violence.

The Momo challenge is little more than an urban legend. But the panic points to fears of myth turning into reality.

It shouldn’t be too surprising that a viral urban legend (and likely hoax) targeting kids would be able to sweep the globe.

The internet can be a hellscape of unsavory experiences for anyone; parents face the added challenge of wrestling with how to adequately protect their kids without being overbearing. Indeed, inappropriate content often does make it past automated platform security and monitors — just look at YouTube’s persistent struggle with combating child exploitation, online bullying, or extremist conspiracies.

But the hysteria likely wouldn’t have reached its current level of viral infamy had it not been for Slender Man. In the summer of 2014, two 12-year-olds lured a fellow sixth-grader into the woods and stabbed her 19 times, allegedly in hopes of conjuring a dark, mythical being known as the Slender Man. The violent attack became a cultural touchstone defining the power of internet culture in its ability to warp belief systems and reality. It was also used as a cautionary tale for parents around the globe.

But more often than not, seemingly innocuous internet jokes and memes are being taken out of context or dubbed as dangerous trends regardless of whether they actually exist. As the Atlantic’s Taylor Lorenz pointed out this week, there’s a host of so-called “deadly teen crazes” that have circulated widely, only to later be debunked.

The Momo challenge has similar trappings as the “Blue Whale challenge,” which was another supposed online suicide game with a series of tasks spread out over 50 days. That internet “game” was ultimately found to be bogus, along with several other waves of panic, like those that falsely suggested hordes of kids were eating Tide Pods or snorting condoms.

None of those were the real problem. Neither is the Momo challenge.

04 Mar 01:22

CK#154: Ranma 1/2 y los mangas de Rumiko Takahashi. David López

by lynnot

A Rumiko Takahashi  le debemos mucho. Con sus triángulos amorosos y su mezcla de costumbrismo y fantasía, ella es no sólo una de las mangakas más importantes sino de las autoras más importantes del mundo del cómic. La creadora de Ranma 1/2 acaba de ser homenajeada en el Salón de Angulema  y aprovechamos para repasar su carrera junto a Aurora García de Studio Kôsen.  Además entrevistamos a uno de sus  mayores fans,  David López, que acaba de publicar Black Hand Iron Head

Ir a descargar

Artes marciales, romance teen, yokais o sirenas caben en el mundo de Rumiko Takahashi. Su fórmula arrasó en esos años en los que nos llegaron los primeros mangas. Lamu (Urusei Yatsura) fue la primera de sus series largas pero ya había hecho sus pinitos formándose con grandes como Kazuo Koike o Kazuo Umezu.


A pesar del gran éxito de Lamu, Takahashi se fue superando con otro nuevo manga romántico Maison Ikkoku, una bonita historia de amor en un ambiente universitario.

Sin embargo, fue Ranma 1/2 y sus animes la obra que la volvió inmensamente popular.  Posteriormente llegarían One Pound Gospel o Inuyasha. A la espera de que nos llegue el que parece que va a ser su último trabajo, os invitamos a que hagáis balance con nosotros de su carrera.

David López es todo un veterano del cómic de superhéroe, fogueado en series como Catwoman, X-Men, Lobezna o Capitana Marvel, se incorporó a la plataforma Panel Syndicate donde ha creado el imprescindible Black Hand Iron Head. Tuvimos el placer de entrevistarla, ahora que esta obra ha sido editada por Astiberri.

Finalizamos con cuatro variadas recomendaciones comiqueras.  Entre ellas, la belleza de El príncipe y la modista,  el retrato de perdedores Fante Bukowski, la ciencia ficción de Intensa y Corre, Zanardi de Andrea Pazienza.

 

 

 

 

 

 

03 Mar 18:29

Improbably, a Black activist is now the owner and leader of the "National Socialist Movement," which he is turning into an anti-racist group

by Cory Doctorow

The National Socialist Movement is one of America's oldest and most influential Holocaust denial/neo-Nazi movements, proprietors of one of the world's most prominent Holocaust denial websites and defendants in a case over members who participated in racist violence at the Charlottesville "Unite the Right" rally.

James Hart Stern is a Black civil rights activist who has previously -- through very unlikely circumstance -- become head of a prominent KKK organization, which he took over in order to dissolve it. Stern was able to do this because he became a confidant of former Ku Klux Klan Grand Wizard Edgar Ray Killen while they were cellmates, while Killen was imprisoned for murder and Stern was imprisoned for mail fraud. Killen ended up giving Stern power of attorney, which Stern used to take over the Klan and shut it down.

Jeff Schoep was the longterm president of the NSM, credited with reinvigorating it and growing it. He became acquainted with Stern through Stern's connection to Killen. He claims that he sought Stern's advice on his legal exposure from the Unite the Right suits, and that Killem convinced him that he should sign over control of the NSM to him in order to protect himself, and that Stern tricked him into signing over control.

According to Stern, Schoep was worried that NSM was riddled with "the most vulnerable, the most loose-cannon members that they had ever had in the organization" and that "somebody was going to commit a crime, and he was going to be held responsible for it." Stern says Schoep also felt unappreciated by the membership.

Once Stern took over the organization, he sought advice from Jewish leaders as to how best to use his new powers.

Stern has now acted: he has intervened in the pending litigation against NSM to ask that the judge find the group and its members guilty and punish them all accordingly (including Schoep). Next, he says he will transform the group's Holocaust-denial clearinghouse into a resource center for Holocaust remembrance. And he's offered control over the logins and passwords for NSM's social media accounts to the attorneys for the anti-racist activists who are suing NSM.

Though Schoep is no longer legally affiliated with NSM, he still faces the lawsuit because he is listed as a defendant in an individual capacity.

“It’s definitely not good for him, and it shouldn’t be good for him,” Stern said. “You spend 25 years terrorizing people, you can’t rebrand overnight. It doesn’t work like that.”

From California, where he runs Racial Reconciliation Outreach Ministries, Stern is still sorting through the legal intricacies his new leadership entails. He is currently listed as the attorney representing NSM in court filings, but a judge ruled Friday that he cannot be NSM’s lawyer because corporations are not legally authorized to represent themselves in court.

Stern said he is working on hiring an outside lawyer to refile his motion for a summary judgment on the lawsuit. He has also offered the plaintiff’s attorneys full access to NSM social media accounts, he said — because he claims to own those now, too.

“Say what you want about me,” Stern said. “But I’ve done this twice now.”

How a black man ‘outsmarted’ a neo-Nazi group — and became their new leader [Katie Mettler/Washington Post]

02 Mar 01:44

Fernández acusa a Anova de servir de "pata do proxecto de Podemos" e sopesa deixar a militancia

by Europa Press

A deputada de En Marea Alexandra Fernández, que o pasado xoves anunciou que abandona a primeira liña política para finalizar os seus estudos, confirmou que sopesa abandonar a militancia de Anova, partido ao que acusa de converterse en "pata do proxecto" de Podemos, organización que "pasou dunha forza que falaba de plurinacionalidade a unha forza cada vez máis centrada na realidade madrileña". Así se expresou na mañá deste venres en declaracións á Radio Galega, onde subliñou que a súa decisión se debe a motivos persoais, aínda que recoñece sentir decepción co rumbo tomado polo autodenominado proxecto de unidade popular. 

O anuncio da parlamentaria de deixar a primeira liña política produciuse nun momento no que o seu nome figuraba nas quinielas para ocupar un lugar destacado na candidatura de En Marea para as xerais nas que, salvo sorpresa, o partido instrumental concorrerá por separado de Anova, EU e Podemos. 

Ningún dos seus compañeiros no Congreso publicaron algunha mensaxe sobre a marcha de Alexandra Fernández

O propio partido instrumental emitiu este venres un comunicado no que agradece "o traballo e o compromiso" da deputada durante a lexislatura que agora acaba. Por contra, ningún dos seus compañeiros no Congreso —Yolanda Díaz (EU), Antón Gómez-Reino (Podemos), Ángela Rodríguez (Podemos) e Miguel Anxo Fernán Vello (Anova)— publicaron algunha mensaxe sobre a marcha de Alexandra Fernández, que recibiu numerosas mensaxes de apoio a través das redes sociais, entre eles o de Luís Villares.

CRÍTICAS A ANOVA. Tampouco o fixo Anova, formación na que aínda milita a viguesa a pesar de que, desde hai dous anos, permanece enfrontada á súa dirección. Fernández recoñeceu este venres que baralla abandonar a formación nacionalista fundada en 2012 despois da saída do BNG da corrente encabezada polo histórico político Xosé Manuel Beiras. "Estou a repensar a miña militancia en Anova polas últimas declaracións e os últimos movementos", asegurou a aínda deputada, que afirma sentirse "decepcionada" co rumbo do partido nacionalista, xa que percibe que deixou de actuar como "un contrapeso para garantir a autonomía política de En Marea". 

A política institucional é un período limitado. Teño o meu proxecto de fin de carreira sen terminar e non quero que a política se converta na miña profesión

"Anova está a facer un papel máis de asentamento, de pata do que é o proxecto de Unidos Podemos", aseverou, para logo apuntar que sente "decepcionada coa alianza con Podemos", unha partido que, segundo Fernández, "foise transformado". Para a viguesa, o partido morado que lidera Pablo Iglesias "pasou dunha forza que falaba de plurinacionalidad" nos seus inicios a, co paso do tempo, derivar cara a unha organización "centrada na realidade madrileña e que non tiña unha conta a realidade galega". 

Alexandra Fernández pon como exemplo diso a votación dos orzamentos xerais, na que foi a única dos representantes de En Marea que se opuxo á súa tramitación na Cámara seguindo as directrices da dirección política de En Marea. O resto de deputados de En Marea apoiaron as contas negociadas entre o PSOE e Unidos Podemos.  "Quixéronnos obrigar a pasar pola humillación de apoialos, a pesar de que tiñan un recorte do 20% para Galicia", asegura Fernández, distanciada desde hai meses dos seus compañeiros no Congreso, aos que chegou a criticar abertamente acusándoos de antepor os seus intereses persoais nas decisións do grupo e de converter a representación da confluencia galega nun "satélite" de Unidos Podemos.

A política para ser entendida como unha ferramenta para a sociedade e non un modelo de satisfacer intereses persoais

RETOMARÁ OS SEUS ESTUDOS. Así as cousas, Alexandra Fernández afirma que a súa decisión se debe a cuestións persoais e que así llo trasladou ao portavoz de En Marea, Luís Villares, quen convidara á viguesa a candidatarse nas primarias do partido instrumental para as listas do Congreso. "A política institucional é un período limitado. Teño o meu proxecto de fin de carreira sen terminar e non quero que a política se converta na miña profesión. Por iso teño a urxencia de volver á miña carreira, de coller forzas e de volver á militancia política desde a base", asevera Fernández, que cursa estudos de Arquitectura.

AGRADECEMENTOS DE EN MAREA E DAS VÍTIMAS DO ALVIA. A dirección de En Marea emitiu un comunicado no que agradece o traballo desenvolvido por Alexandra Fernández ao longo da lexislatura que agora acaba e deséxalle "o mellor para as súas decisións coa seguridade de que os seus labores seguirán sendo útiles para Galicia e a súa cidadanía". Ademais, valora o paso dado por Fernández, xa que entende que se trata de "unha demostración máis da maneira" na que a viguesa "entende o servizo público e o carácter cívico ao que se debe a política para ser entendida como unha ferramenta para a sociedade e non un modelo de satisfacer intereses persoais". 

Pola súa banda, a plataforma de vítimas do accidente do Alvia mostrou o seu agradecemento polo "excelente traballo" de Fernández na comisión de investigación "en procura da verdade e a mellora da seguridade". "Persoas do sector ferroviario tamén nolo transmitiron", apuntan. 

En declaracións a Europa Press, o seu portavoz, Jesús Domínguez, valorou que "investigou e profundou máis aló da 'verdade oficial' estudando en profundidade a documentación e os informes independentes da UE e o perito xudicial". "O seu traballo non quedará en balde", subliña. 

02 Mar 01:32

Telebuten, el olvidado programa infantil de Telecinco

by Mike Medianoche

Este fin de semana ‘Viva la vida’ ha entrevistado a Beatriz Rico, y entre otros aspectos recordaron ‘Telebuten’, el primer programa infantil que presentó en Telecinco. ‘Telebuten’ se emitió entre 1992 y 1993, y lo presentaba Beatriz los sábados, y los domingos el malogrado Mané.  Según explicó la asturiana, allí realmente había mucha improvisación, ya que guion había poco guion. Casi que los soltaban allí y a lo que surja.

beatriz-rico-telebuten-teletrebol

Beatriz Rico, enseñándonos a usar el Teletrébol

Era el clásico contenedor de series en el que se hacían pruebas con el público, había humor, e incluso podías enseñar tu talento, como hizo este peculiar niño mago que nos presentaba Mané.

Durante una época, ‘Telebuten’ tuvo sus propias mascotas, como un conejo llamado ‘Telebutenito’, o varios muñecos como Armando, de color morado, o las abuelas Miel, Mazapán, Pestiño y Magdalena, que escudaban a Beatriz Rico y a su pelo rizado (que, por cierto, era obra de las peluqueras de Telecinco, ya que no lo tenía asó de manera natural).

El espacio también tenía sus coletillas propias, como eso de “este es un programa chachi piruli Juan pelotilla”, que gritaba Mané, aderezado con otros chascarillos tipo “toma castaña, kikiricaña” o algo así.


Además, al espacio acudían artistas del momento que enloqueciesen a los niños, como mis adorados ‘La Onda Vaselina’, que presentaron por allí su hit ‘Calendario de amor’.

En ‘Telebuten’, en cierto modo, se fomentaba la ludopatía, como en todo aquel Telecinco en general. Y es que era frecuente que nos invitasen a jugar con el Teletrébol, aquel mando de colores con cuatro botones que se podía comprar en El Corte Inglés . El presentador de turno nos hacía preguntas a lo largo de todo el programa, muy sencillas, y se respondía pulsando los botones; si acertabas todas las preguntas sonaba el Himno de la Alegría, y entonces había que llamar a un número 906, de los caros, para que te diesen un premio por tu hazaña.

Como curiosidad, Teletrébol acabó con denuncias por fraude, después de que un señor reclamase un coche que Telecinco se negaba a dárselo.

mane-telecinco

Y además, como decíamos, el programa servía de contenedor, y entre otras, en ‘Telebuten’ se vieron series como ‘Raqueta de oro’, ‘El misterio de la piedra azul’, ‘Vacaciones de verano’, ‘G.I. Joe’, ‘Super Mario Bross’, ‘Karate Kid’, ‘Enrededo de familia’, ‘El bosque de Tallac’, ‘El Colegio de Los Monstruos’, ‘Bola de Dan’, ‘Bésame Licia’, ‘Vickie el Vikingo’, y, sobre todo, lo que más me gustaba: el ‘Pressing Catch’.

¿Y tú, recuerdas Telebuten?

02 Mar 01:31

El director de 'Frankenstein 04155' ofrece el documental del Alvia por un euro a la TVG

by EP

El director del documental Frankenstein 04155, Aitor Rei, ofrece los derechos de emisión de la cinta sobre el accidente de Angrois "por un euro" a la TVG, después de que este jueves el responsable de la corporación de radio y televisión de Galicia afirmase no tener "constancia de que fuera presentado en ningún momento" al ente público gallego.

En la comisión de control de la CRTVG, Sánchez Izquierdo ha destacado que la televisión pública gallega recibe "muchísimas sugerencias" y "muchísimas ofertas", pero que no le consta que Frankenstein 04155, que conoce y que recientemente emitió TV3 en Cataluña, "fuera presentado en ningún momento a la TVG".

Lo ha señalado a preguntas de la diputada del BNG Noa Presas y de En Marea Paula Verao. La primera se ha preguntado "cómo es posible que a estas alturas en ningún momento se pudiera visualizar este documental" en la televisión pública de Galicia, después de su emisión también en el Parlamento Europeo, de la mano de la portavoz del Bloque en Bruselas, Ana Miranda. Por su parte, Verao ha subrayado que la cinta "merece que se emita en la TVG por relevancia del tema y compromiso público, por actualidad informativa, apoyo al audiovisual gallego y, sobre todo, por humanidad".

En su turno, el director xeral de la CRTVG ha argumentado que "los medios públicos gallegos reciben un gran número de propuestas para la compra de derechos de emisión, de explotación, coproducciones, etcétera". Propuestas que, según ha indicado, "se incorporan al registro de proyectos para su posterior evaluación desde el departamento correspondiente".

"El documental al que se refieren, 'Frankenstein 04155', sí conocemos este trabajo que fue emitido por TV3 en Cataluña y que fue producido por Boneca Lareta, pero no tenemos constancia de que fuera presentado en ningún momento a la TVG. En ningún momento", ha recalcado.

Así, evitando dar su "valoración" sobre esta producción, ha subrayado que, además de "la ingente cobertura" después del siniestro y en los meses posteriores, la televisión pública de Galicia elaboró varios programas especiales. En concreto, ha reivindicado la emisión de dos documentales, uno "de producción propia" de la TVG, 'Angrois: unha mirada ao interior'; y otro, 'Angrois no esquecemento', de Lentes Diverxentes.

RESPUESTA DEL DIRECTOR. Tras conocer estas palabras, el director del documental en cuestión, el ourensano Aitor Rei, ha tildado de "curioso" el posicionamiento de la CRTVG. En declaraciones a Europa Press, ha destacado que, "al día siguiente" de la emisión de 'Frankenstein 04155' en la Seminci de Valladolid, se puso en contacto con él la BBC y Movistar. "Y la TVG no", ha apostillado.

Ahora, ha asegurado estar "gestionando" su emisión en la ETB y en la televisión pública valenciana, después de la buena acogida que tuvo en la de Cataluña. En cualquier caso, Rei ha indicado que "si la TVG lo quiere emitir" le cederá los derechos de emisión "por un euro", eso sí, con una serie de condicionantes en lo relativo a la promoción y proyección del documental.

En este sentido, ha explicado que lo cede "siempre" que se emita antes del 28 de abril (fecha de las elecciones generales), toda vez que es un tema, ha remarcado, "de actualidad". También pone como requisito que se repliquen las condiciones que se dieron en TV3: emisión en horario de 'prime time', con cortes promocionales durante los siete días previos y la inclusión de entrevistas con el presidente de la plataforma de víctimas del accidente en los informativos de la TVG los dos días antes.

02 Mar 01:28

Spaniards are healthiest people in world, Bloomberg reports

by Stephen Johnson


  • Bloomberg recently released its annual index of the world's healthiest countries, which it compiles by grading countries on factors such as smoking rates, access to clean water, obesity, sanitation and more.
  • Spain topped the list this year — thanks in part to the nation's healthy Mediterranean diet, the report suggested.
  • The U.S. ranked 35th, likely due in part to poor American eating habits.

None


Spain — with its Mediterranean diet and high life expectancy — is the world's healthiest country, according to the Bloomberg 2019 Healthiest Country Index.

The last gauge, published in 2017, ranked Spain in sixth. Bloomberg's annual index measures variables such as obesity, smoking rates, alcohol use, childhood malnutrition, sanitation and clean water. This year, five European nations scored spots on the top 10 list. Meanwhile, the U.S. ranked 35th.

What makes Spain the healthiest country? One likely factor is its universal healthcare system.

"Primary care is essentially provided by public providers, specialized family doctors and staff nurses, who provide preventive services to children, women and elderly patients, and acute and chronic care," according to the European Observatory on Health Systems and Policies 2018 review of Spain.

Another reason might be the aforementioned Mediterranean diet, which includes olive oil, vegetables, nuts and fruits; moderate amounts of fish, wine and dairy products; and low consumption of non-fish meat. Sticking to this heart-healthy diet is associated with a longer lifespan and fewer major cardiovascular events. But, to be sure, some say it's not just about the ingredients.

Image source: Pixabay

"The Mediterranean diet is much more than a healthy gastronomic recommendation," says Spain's official tourism website. "It is a way of life that involves preparing food traditionally and enjoying it with friends and family, in a calm and relaxed environment. This is why it has been awarded the UNESCO Intangible Cultural Heritage designation."

In terms of life expectancy at birth, Spain ranks first in the European Union and third globally, behind Japan and Switzerland. By 2040, Spain's life expectancy is projected to hit nearly 86 years, the highest in the world, according to the University of Washington's Institute for Health Metrics and Evaluation.

Image source: Bloomberg

The next nations on the list are Iceland, Japan, Switzerland and Italy, which this year dropped from the top spot. Still, it's worth noting that it's hard to accurately gauge the healthiness of nations and the results of various indexes vary when they use different methodologies. The Legatum Prosperity Index 2018, for instance, found that Spain ranked 22 on its list of the world's healthiest countries (Singapore was number one).

But interestingly, one thing those two indexes did agree on was that the U.S. isn't a particularly healthy country — both ranked it 35th.

​Why is the U.S. lagging behind?


One clear factor is diet. Nearly half of Americans suffer from some kind of chronic disease as a result of poor diet, including heart disease and type 2, according to the 2015–2020 Dietary Guidelines for Americans report. What's more, an astounding two-thirds of American adults and almost one-third of children are overweight or obese. These rates are tied in part to the prevalence of processed and otherwise cheap and unhealthy foods in the U.S.

Unlike the Spaniards, however, there's really no generally observed American diet, though we do tend to eat more fast food and fewer vegetables (unless you count potatoes and tomatoes) than other developed countries — though our taste for fast food has in recent decades spread to other nations, particularly in Asia. But perhaps the worst trait of Americans' eating habits is eating enormous portions — something you can actually see in the increased size of dinnerware since the 1960s.

"It's a long-standing principle in America that we're a land of plenty and we value bigness," sociologist Barry Glassner, author of The Gospel of Food: Why We Should Stop Worrying and Enjoy What We Eat, told the Chicago Tribune. "That's coupled with a very common American interpretation of what counts as value. Getting more for less is something that we tend to think is a good thing."

In addition to diet, Americans have in recent years been dying more frequently of suicide and drug overdoses. The U.S. opioid epidemic is also steadily getting worse, with the nonprofit National Safety Council reporting in January that more Americans now die from opioids than car accidents.
01 Mar 09:43

San Rosendo

by INFOVATICANA

(Catholic.net)- En Celanova, de Galicia, en España, san Rosendo (Rudesindus), antes obispo de Dumio, que cuidó de promover o instaurar la vida monástica en la misma región y, habiendo renunciado a la función episcopal, tomó el hábito monástico en el monasterio de Celanova, que después presidió como abad ( 977).

San Rosendo pertenecía a una noble familia de Galicia. Según Esteban de Celanova, su biógrafo, la madre (Ilduara) se hallaba orando en la iglesia de San Salvador, en el Monte Córdoba, cuando recibió un aviso del cielo de que tendría un hijo.

Rosendo era un joven serio y devoto. Cuando la sede de Dumium (actualmente Mondoñedo) quedó vacante, el pueblo le eligió obispo. En vano alegó el santo que sólo tenía dieciocho años y que era inepto para el cargo; el pueblo insistió, y Rosendo se vio obligado a aceptar.

Su gobierno fue totalmente diferente del de su primo Sisnando, obispo de Compostela, quien descuidaba sus deberes y pasaba el tiempo en paseos y diversiones. la vida de Sisnando era tan escandalosa, que el rey Sancho le encarceló y pidió a Rosendo que tomase el gobierno de su diócesis; el santo tuvo que aceptar contra su voluntad.

En una ocasión, hallándose ausente el rey Sancho, los normandos cayeron sobre Galicia y los moros invadieron Portugal. San Rosendo se puso al frente del ejército y al grito de “algunos ponen su confianza en los carros de guerra y otros en los caballos, pero nosotros invocamos el nombre del Señor” (Sal 19,8), rechazó a los normandos hasta sus naves y obligó a los moros a retirarse a sus territorios.

Después de la muerte del rey Sancho, ocurrida el año 967. Sisnando se evadió de la prisión y, en la noche de Navidad, atacó a Rosendo y le amenazó de muerte si no abandonaba la diócesis. El santo no opuso resistencia, y se retiró al monasterio de San Juan de Caveiro, que él mismo había fundado. Allí permaneció hasta que, en una visión, recibió la orden de ir a fundar otra abadía en el sitio que le sería mostrado. Para gran gozo suyo, fue conducido al valle de Villar, que pertenecía a sus antepasados. Se trataba de una tierra “en la que abundaban las fuentes y que se prestaba para el cultivo de flores, cereales y verduras, como también para los árboles frutales”. Allí erigió, en el curso de ocho años, el monasterio de Celanova.

Nombró superior a un santo monje llamado Franquila, y él mismo se puso bajo sus órdenes. Con la ayuda de su abad, construyó otros monasterios, a los que impuso la estricta observancia de la regla de San Benito. A la muerte de Franquila fue elegido abad. Su fama era tan grande, que los obispos y abades acudían en busca de su dirección y varios conventos se pusieron bajo su jurisdicción.

Su biógrafo habla de numerosos milagros: el santo curó a muchos epilépticos y endemoniados, devolvió la vista a varios ciegos y su intercesión obtuvo la restitución de bienes robados y la liberación de cautivos. El mismo Esteban de Celanova comienza su catálogo de milagros narrando una experiencia personal: “Siendo muy joven, mis padres me destinaron a los estudios literarios. Para escapar de las dificultades de la escuela, acostumbraba yo ir a esconderme en el bosque. Como me mostraba irreductible, a pesar de que me vigilaban muy de cerca, mi maestro fue, por divina inspiración, a la tumba de san Rosendo, encendió un cirio y rogó a Dios que, si realmente me había escogido para la vida religiosa, me atase con los lazos de la virtud y abriera mi inteligencia al estudio. Según me decía con frecuencia mi maestro, a partir de ese momento empecé a ser más dócil y, no mucho después, tomé el hábito religioso en el mismo monasterio”. San Rosendo fue canonizado en 1195 o 96.

De todos modos, no es del todo seguro que el monje Esteban haya escrito realmente la biografía que se le atribuye; en todo caso, vivió dos siglos después de San Rosendo. Casi todos los documentos y milagros publicados por los bolandistas en Acta Sanctorum, son posteriores a la muerte del santo. Es muy oscura la relación de san Rosendo con las diócesis de Dumium y Compostela, y es muy difícil determinar si no se había retirado ya a Celanova antes de que el rey le llamara a gobernar la sede de su primo.

VIDAS DE LOS SANTOS Edición 1965
Autor: Alban Butler (†)
Traductor: Wilfredo Guinea, S.J.
Editorial: COLLIER’S INTERNATIONAL – JOHN W. CLUTE, S. A.

Fuente: Catholic.net

La entrada San Rosendo se publicó primero en InfoVaticana.

01 Mar 01:14

El régimen de Franco suministró clandestinamente gasoil a submarinos nazis desde Ferrol

by Salgado

FERROL360 | Viernes 1 marzo 2019 | 00:00

Submarinos del régimen nazi recibieron suministro clandestino de gasoil desde los puertos de Ferrol y Vigo entre 1940 y 1942. Así lo desvelan documentos publicados por el profesor de Historia Contemporánea Juan José Díaz Benítez, que ha lanzado tres artículos en revistas internacionales en relación con dicho período, en plena Segunda Guerra Mundial.

Según recoge la Agencia EFE, la dictadura franquista asistió a las embarcaciones «a pesar de que había declarado neutralidad en el conflicto» bélico internacional. Se trata de los años inmediatamente posteriores al desenlace de la Guerra Civil española.

Los estudios indican que ambas dársenas «proporcionaron durante tres años más de una tercera parte del combustible que el régimen de Franco suministró a navíos de guerra nazis». Del total de al menos 1.500 toneladas derivadas a estos buques en España, en la rada ferrolana se ayudó al «Max Albrecht» con más de 140 toneladas.

01 Mar 01:14

Militares proponen a Defensa nuevos nombres para las calles franquistas del Arsenal

by Salgado
Entrega del BAM «Furor» a la Armada Española en el Arsenal Militar (foto: Mero Barral / Ferrol360)

Entrega del BAM «Furor» a la Armada Española en el Arsenal Militar (foto: Mero Barral / Ferrol360)

FERROL360 | Viernes 1 marzo 2019 | 00:00

Un grupo de militares ha solicitado la supresión de las calles interiores del Arsenal de Ferrol que mantienen los nombres de personajes vinculados con la dictadura franquista. Se trata del colectivo que lanzó en los últimos meses el «Manifiesto en contra del franquismo en las Fuerzas Armadas».

En un documento que han entregado en el recinto castrense y en el registro del Ministerio de Defensa, han propuesto los nombres de militares significados en su apoyo a la democracia. La petición está acompañada por un informe del historiador Bernardo Maiz para justificar esos cambios.

El capitán de navío retirado Arturo Maira firma el texto. En el mismo, se sugieren las denominaciones de Dionisio Mouriño, Antonio Azarola, Ramiro Carrodeguas, Luis Sánchez Pinzón, Sandalio Sánchez Ferragut, Vicente Peña, Carlos Allegue, Benito Sacaluga, Luis Pérez Carballa y Antonio Sanjuán.

Por contra, se sustituirían las que rinden homenaje a Almirante Vierna, Crucero Baleares, Soldado Lois, Almirante Honorio Cornejo, Cándido Pérez, González-Llanos, Almirante Fernández Martín, Salvador Moreno y Marqués de Alborán. Hasta 2014 existió una placa en la calle dedicada a Carrero Blanco.

El colectivo prevé hacer entrega de esta misma iniciativa a Concello de Ferrol, Deputación da Coruña, Delegación del Gobierno en Galicia y Xunta. Exhorta a la retirada de escudos, placas o insignias en aras del cumplimiento de la Ley de Memoria Histórica.