Shared posts

19 Mar 17:23

Fim do ciclo beirista e começo dum novo ciclo soberanista

by Ramon Grosfoguel

A notícia da ruptura entre Anova e Unidos-Podemos é patética. É o resultado dumha morte anunciada. Após serem usados polas forças espanholistas de Izquierda Unida e Podemos na fracassada tentativa de controlar En Marea, após converterem-se no rabo da esquerda espanholista na Galiza, após darem-lhe o voto ao PSOE seguindo ordens de Podemos no Congresso para um orçamento que era humilhante para a Galiza, ANOVA e o seu líder Xosé Manuel Beiras acabárom humilhados por essas mesmas forças que nom respeitam as demandas dos povos.

Nom lhes figérom nem caso, nom lhes figérom nem a mais mínima concesom à hora de elaborarem as listagens para as eleiçons estatais do 28A. Nem em agradecimento por se terem ajoelhado perante essas forças nem pola dívida que mantenhem com ANOVA de lhes ter permitido existir na Galiza, esta esquerda espanholista nom lhes realizou umha só cesom.

A estratégia beirista de lhes abrir o camiho às forças da esquerda espanholista, que practicamente nom existiam na Galiza à altura de 2012 e que foi a que lhes deu o pulo para que agora existam nesse país em 2019, acabou por devorá-los a eles mesmos. É o fracasso dumha estratégia de entrega acrítica ao espanholismo. O espanholismo de esquerda ou de direita nom respeita nem a sua mae.

Fecha o ciclo do beirismo (2012-2019) e abre um novo ciclo (2019-?) que se se trabalhar com inteligência e sem sectarismos há dar num fortalecimento do soberanismo. Ou se organiza umha frente ampla soberanista e autónoma desde a Galiza ou o espanholismo há-os tragar a todos.

17 Mar 13:28

Adiós a Larry DiTillio, coautor de Las máscaras de Nyarlathotep y cocreador de She-ra: La Princesa del Poder

by Morgan Blackhand
Anoche se supo que el diseñador Larry DiTillio había muerto a los 79 años tras una larga enfermedad. Aunque a mí me ha llegó a través de la escritora Diane Duane, la noticia la dio a través de su cuenta de Facebook el director, productor y guionista J. Michael Straczynski, amigo y durante muchos años colaborador en DiTillio.
Aunque la obra de Larry DiTillio en el mundo de los juegos de rol no es extensa, se le considera uno de los grandes autores gracias a la mítica Las máscaras de Nyarlathotep (1984), considerada por muchos la mejor campaña de La llamada de Cthulhu. DiTillio fue el autor de la idea original de la campaña, del primer borrador y de los seis primeros capítulos, mientras que Lynn Willis reescribió el material para ajustarlo al modelo de campaña, añadió el contexto histórico, las notas de juego y el material adicional. El tándem DiTillio-Willis trajo al mundo una campaña tan memorable que se convirtió en una de las más jugadas de la historia de esta afición y de la que el año pasado salió una edición actualizada (y van cinco). DiTillio escribió para Chaosium varios escenarios de Stormbringer, Pendragón y material incluído en el suplemento Terror Austral de La llamada de Cthulhu. También colaboró con Flying Buffalo Inc. con material y escenarios de Tunnels and Trolls.

Una campaña legendaria.

Fue precisamente un módulo de DiTillio (Chagmat, Dragon nº 63, julio de 1982) el que le consiguio su trabajo en Filmation como guionista en la serie de dibujos He-Man y los Masters del Universo, donde guionizaría 16 capítulos y conocería a J. Michael Straczynski. Los dos guionistas crearon para dicha productora She-ra: La Princesa del Poder (1985), spin-off de He-Man y los Masters del Universo. Las diferencias con la productora y el interés de esta de deshacerse de la serie hizo que ambos guionistas abandonaran Filmation.

Chagmat, el módulo que abrió las puertas de Filmation a Larry DiTillio.

She-ra: La Princesa del Poder, creada por DiTillio y Straczynski.

Años después, DiTillio fue guionista y supervisor de guiones durante las dos primeras temporadas de otra serie de culto: Babylon 5. Sin embargo, Straczynski reconoce en el obituario a DiTIllio que su amistad se vio muy afectada por los continuos roces y diferencias de opinión.
Larry DiTillio nos deja un legado de más de 150 guiones televisivos, desarrollos de series de televisión y trabajos en juegos de rol que han marcado a toda una generación. Descansa en paz, Maestro. Y gracias por compartir tu Arte con nosotros.

Podéis leer el obituario que ha escrito J. Michael Straczynski aquí.
Podéis leer algunos datos sobre la carrera rolera de Larry DITillio aquí.
16 Mar 09:01

La Audiencia declara nulas las escuchas de la Operación Orquesta que involucraron al alcalde de Cee

by El País

La desinflada Operación Orquesta que llegó a afectar a varios ayuntamientos de la Costa da Morte sigue perdiendo presión a velocidad de vértigo y a punto está de esfumarse. La sección segunda de la Audiencia Provincial de A Coruña ha acordado declarar la nulidad de las intervenciones telefónicas de la pieza relacionada con el Ayuntamiento de Cee que llegó a juicio el día 12. Las defensas del alcalde, Ramón Vigo, un concejal, dos empresarios, un arquitecto y un agente de orquestas solicitaron el martes en las cuestiones previas planteadas en la vista que se invalidasen como prueba los pinchazos por vulnerar los "derechos fundamentales". Basándose fundamentalmente en estas grabaciones que comenzaron tirando del hilo del agente de orquestas y luego fueron creciendo, la fiscalía pedía 20 años de prisión para el regidor en su escrito de calificación provisional, pero ahora la Audiencia da la razón a los acusados por un defecto en la formación de la pieza separada.

Seguir leyendo.

16 Mar 08:59

Tumblr Loses Nearly a Third of Users After Porn Ban

4ad

Since December, Tumblr has been hemorrhaging users to the tune of 151 million in just two months.

16 Mar 08:54

La mejor ciencia ficción la están escribiendo mujeres

by Kiko Llaneras
La ciencia ficción la inventó una mujer —Mary Shelley—, pero después fue un género masculino: la mayoría de lectores y escritores eran hombres. De los treinta y cuatro autores que han sido nombrados «Gran Maestro» por la Asociación de Escritores de Ciencia Ficción de Estados Unidos, solo seis son mujeres. Además, hubo que esperar veintiocho años desde la creación de […]
15 Mar 16:01

Japón y los gatos: una historia de verdadera amistad

by Andrea Peñalver

Si hay algo que los japoneses veneran sobre todas las cosas, son los gatos. ¿Qué otro país tiene varias islas donde hay más gatos que humanos, cafés a los que ir a acariciar felinos y una estación donde una gata hace las veces de jefa? No hay lugar a error: ninguno. Porque quien ha pisado Japón ha podido comprobar con sus propios ojos que los gatos están por todas partes. La historia de este país con los felinos tiene más de mil años.

A pesar de que la cultura felina está sumamente instaurada en el país, lo cierto es que este animal no es autóctono del archipiélago japonés, sino que, como muchas otras cosas hoy ya arraigadas a la cultura japonesa, llegaron desde China. Lo hicieron como polizones en los barcos mediante los cuales los primeros monjes budistas llegaron a Japón a mediados del siglo VI. Estos viajes supusieron un antes y un después en la historia de Japón, pues iba a introducirse una nueva religión que más tarde se fusionaría con la autóctona, el sintoísmo. Pero los gatos no estaban en esos barcos como meros espectadores, tenían un cometido muy importante: matar a los ratones para evitar que estos se comieran los pergaminos con las enseñanzas budistas.




Tras su llegada a Japón, los monjes siguieron usándolos en los templos con el mismo fin, práctica que se extendió a las granjas para que los roedores no estropearan las cosechas. Pasaron los años y el gato fue haciendo de aquel nuevo territorio su propia casa, tanto fue así que en el siglo X no era un animal cualquiera y solo la nobleza podía permitirse el lujo de tenerlo. Pero siglos más tarde, concretamente en el año 1602, se aplicó una ley que prohibía la compra y la venta de gatos, y que ordenaba su liberación para que vagaran libres por ciudades y pueblos, pues nuevamente era necesaria su ayuda ya que los roedores estaban perjudicando horriblemente la industria de la seda, importantísimo motor en aquella época de la economía japonesa. Una vez más, el gato actuó como salvador, había defendido toda una religión y ahora hacía lo mismo con la prosperidad económica del país. ¿Qué mejor forma de empezar una relación de amistad que duraría siglos?

Maneki-neko: el gato amuleto

Es posiblemente uno de los símbolos más representativos de Asia oriental en Occidente, aunque en la mayoría de las ocasiones se piensa que proviene de China por esa tendencia a creer que todo lo asiático es chino. El maneki-neko (gato que atrae) apareció ya en pinturas del siglo XIX junto a comerciantes, gremio al que ha estado siempre unido por ser una especie de amuleto para atraer a los clientes y a la riqueza, así como para ahuyentar la mala suerte con el cascabel que lleva colgado al cuello. El origen de su significado como símbolo de prosperidad económica no es claro ya que hay varias versiones, aunque la más extendida es la que cuenta que un señor feudal, tras verse sorprendido por una fuerte tormenta, se encuentra con un gato que le hace un gesto con la pata, llamándolo al templo donde se encuentra. Agradecido por su ayuda, dona muchos campos de arroz al templo (Gotokuji, en Tokio), que se convierte en un lugar próspero.

La raza de este gato es bobtail japonés, y aunque la figurita clásica es de un gato blanco con manchas pelirrojas y negras (o más bien gata, pues las gatas calicó son casi siempre hembras), ahora se pueden encontrar de todos los colores, y dependiendo de este el amuleto tiene un significado u otro: blanco para la pureza, dorado para la riqueza y el éxito en los negocios, negro en contra de los malos augurios, y un largo etcétera. Cuando tiene la pata izquierda levantada atrae a los clientes, si es la derecha atrae el dinero y la buena suerte. No sabemos si atraerá o no a la riqueza, pero lo que sí es cierto es que ha terminado moviendo mucho dinero.

Los gatos de Utagawa Kuniyoshi

Tras siglos formando parte de la vida de los japoneses, no es de extrañar que los gatos acabasen siendo representados en el arte, pero fue en concreto durante el periodo Edo (1603-1868) cuando ganaron más protagonismo apareciendo en muchos grabados de ukiyo-e, unas ilustraciones xilografiadas de las cuales se hacían múltiples reproducciones y que se vendían a modo de postales. Pero hubo un artista especialmente fanático de los gatos y que los usó en su arte de casi todas las formas imaginables: Utagawa Kuniyoshi (1798-1861). Cualquiera que conociese un poco a Kuniyoshi sabía que su amor por los gatos era infinito; y los aprendices que trabajaron en su estudio (lleno de gatos, por supuesto) relataban que pintaba con un gato en el regazo y que cuando alguno de sus amigos moría lo llevaba a un templo budista cercano y le rendía honores como si de una persona se tratara.

Curiosamente, algunos de sus trabajos que más huella han dejado en el mundo del ukiyo-e fueron producto de la censura. En muchas de estas ilustraciones se mostraban los placeres de la vida flotante (la traducción de ukiyo), que no son otros que los placeres efímeros más físicos y de los sentidos, casi siempre relacionados con la noche. En estas pinturas la gente veía a hombres de clase alta agasajados por geishas en alguno de los barrios de placer por excelencia. El shogunato (gobierno militar) empezó a temer que las clases menos favorecidas, al ver esas representaciones, se diesen cuenta de la diferencia de clases y acabasen por sublevarse, así que se llevó a cabo la llamada reforma Tenpō, mediante la cual, entre otras medidas, se prohibía la representación en cuadros de actores de kabuki (un tipo de teatro japonés), geishas y cortesanas.

Esta reforma afectaba directamente al trabajo y la obra de Kuniyoshi, que supo adaptarse maravillosamente a la situación con la ayuda de sus amigos los gatos. No podía dibujar actores de kabuki humanos ni geishas humanas, pero sí a gatos de la forma que se le antojase. Así que comenzó a dibujar escenas del mundo flotante protagonizadas por gatos antropomórficos, gatos que bebían, fumaban, comían y se daban a los placeres nocturnos. Y su éxito fue brutal, pues a la gente le encantaba adivinar qué conocidos actores eran a través de las pistas que Kuniyoshi les dejaba en las pinturas. Como otros grandes artistas de la historia del arte, superó las barreras de la censura con la agilidad de un felino.

Los gatos no siempre son kawaii

Los gatos que solemos ver representados en productos japoneses son kawaii, el cuquismo llevado al extremo, pero en ilustraciones de ukiyo-e podemos encontrar gatos que nada tienen que ver con esas criaturas que enternecen a cualquiera, sino que son yokai (monstruos sobrenaturales). A estos gatos se los conoce como kaibyo (gatos sobrenaturales) y no son otra cosa que espíritus malignos en cuerpos felinos. La lista de estos seres es larga, pero hay unos cuantos que son los más representativos y cuyas leyendas son más conocidas.

Bakeneko

Casi todos estos gatos tienen algo en común: la edad. Si un gato sobrepasaba cierta edad se convertía en un monstruo. Los bakeneko (gatos cambiantes) al llegar a los 13 años, pesar más de cuatro kilos o tener la cola larga le roban el alma a los seres humanos y toman la forma de uno. Caminan erguidos y son capaces de volar y de resucitar muertos. Esta leyenda provocó que a los gatos se les cortara la cola por temor a que se transformaran, de ahí la conexión con los bobtail japoneses, que tienen la cola corta.

Nekomata

Los nekomata son similares a los bakeneko con la diferencia de que no se transforman en un ser humano, sino que imitan sus acciones y son seres mucho más inteligentes que los arriba mencionados; además de que se les divide la cola en dos al cumplir determinada edad. Este ser sobrenatural apareció por primera vez en el periodo Edo, pero en el siglo XII tan solo se lo consideraba un depredador más.

Gotoneko

Los gotoneko, por otro lado, son amantes del fuego, y los kasha son devoradores de cadáveres. Se decía que si un gato pasaba tiempo con un cadáver acaba por devorarlo, lo cual tiene parte de realidad, o llevaba el cadáver ante un juez si había cometido malas acciones a lo largo de su vida. Tal era el miedo a que un gato doméstico se convirtiera en un kasha que si en una casa fallecía un familiar, echaban a los gatos que viviesen con ellos para que no acabaran transformándose.

Kasha

Revisando obras artísticas del periodo Edo se pueden encontrar con gran facilidad múltiples representaciones de estos seres sobrenaturales, pero la cosa no acaba ahí: hay varios ejemplos de animes donde aparecen estos felinos, como Kirara en InuYasha y Espeon, un Pokémon de la segunda generación, ambos nekomatas.

A la literatura le gustan los gatos

Soy un gato, aunque todavía no tengo nombre. No sé dónde nací. Lo primero que recuerdo es que estaba en un lugar umbrío y húmedo, donde me pasaba el día maullando sin parar“.

En Soy un gato (1905-1906), obra de Natsume Soseki que se fue publicando de forma periódica en una revista, el protagonista es un gato que, como bien dice en su primera frase, aún no tiene nombre. No es un gato cualquiera, es un felino filósofo que analiza la sociedad japonesa de la época, la era Meiji, en la que Japón se abrió (a la fuerza) a Occidente y comenzaron a adoptarse muchas costumbres de esa otra parte dominante del mundo. Soseki usa a este protagonista felino para hacer una sátira social de la burguesía tokiota de la época. El gato sin nombre vive con una familia de clase media y es espectador de las contradicciones humanas y de una época que cambiaba a la velocidad de la luz.

—Pero, en el mundo de los humanos, si no sabes escribir, es que eres es­túpido. Si no eres capaz de leer un libro o un periódico, es que eres estúpido. Las cosas son así.

—Pero tú sabes hablar con los gatos, ¿verdad?

—Sí —dijo Nakata.

—Y eso no puede hacerlo cualquiera, ¿verdad?

—En efecto.

—Entonces tan estúpido no serás, ¿no?“.

Una obra de nuestro tiempo en la que también encontramos gatos pensantes es Kafka en la orilla (2002) de Haruki Murakami, posiblemente el escritor japonés más conocido en Occidente, que tiene admiradores y detractores a partes iguales. En esta novela los gatos hablan entre sí y también con un humano, Nakata. Por otro lado, un personaje llamado Johnny Walker es un asesino de gatos que quiere usar sus almas para fabricarse una flauta cósmica. Encontramos aquí una referencia a una práctica común desde el periodo Edo que consiste en usar la piel de gato (y de perro) para fabricar shamisen, un instrumento de cuerda que es de los más icónicos del país, aunque esta práctica está en crisis por el creciente movimiento de los derechos de los animales.

En las últimas décadas el número de publicaciones editoriales sobre gatos ha superado las de otros animales; es más, se han publicado más libros sobre gatos que sobre budismo o deportes. Y en Japón, un país lector por definición, esto es un gran signo de que los felinos ocupan un puesto muy alto en su jerarquizada sociedad.

Gatos animados

Si hay un medio artístico de producción japonesa donde podamos encontrar gatos, ese es el anime. Además de los mencionados nekomata, tenemos a Luna de Sailor Moon (1992-1997), Meowth de Pokémon (1997-2002), Jiji de Nicky, la aprendiz de bruja (1989), el gatobús de Mi vecino Totoro (1988) o el misterioso gato de Susurros del corazón (1995). La lista es interminable, pero el gato más famoso del anime ni siquiera es un ser vivo, es un robot del siglo XXII. Hablamos indudablemente de Doraemon, el gato cósmico. Este gato fue creación del mangaka Hiroshi Fujimoto, cuyos mangas comenzaron a publicarse en 1969 y que empezaría a darse a conocer a nivel mundial con el anime que inició su emisión en los años setenta. Doraemon tiene cincuenta años, pero como un gato robot que es, no muere. A día de hoy, en Japón todavía se vende merchandising de la serie por todos lados y se siguen haciendo películas, aunque no todas llegan a distribuirse fuera de Japón. Uno de los personajes más icónicos del manga y del anime a nivel internacional no podía ser otro que un gato, porque pocos embajadores pueden representar mejor a Japón que un gato del futuro.

Neko Atsume: el amor por los gatos hecho videojuego

¿Qué placer mayor puede experimentar un amante de los gatos que coleccionarlos y agasajarlos cuales reyes? Todo esto nos lo proporciona Neko Atsume, un videojuego para iOs y Android que salió al mercado en 2014. Aquí, los jugadores se sitúan en el jardín y en el interior de una casa típica japonesa donde podrán ir atrayendo a gatos y sobornarlos con comida y juguetes para que se queden. Hay varios gatos coleccionables, algunos raros y más difíciles de conseguir. El jugador se recreará observando a los gatos y comprándoles comida dependiendo del tipo de gato, pues cada uno tiene unas necesidad específicas. El éxito del juego ha sido tal que en 2017 se estrenó en Japón una película basada en él.

Una gata jefa de estación

Las noticias excéntricas sobre Japón vuelan, y esta gata ya es conocida en todo el mundo. Tama fue la jefa de la estación de Kishi (Wakayama) después de su reapertura en 2006 tras ser cerrada por problemas económicos de la línea debido a la falta de pasajeros. Esta gata calicó acabó como jefa de estación porque era la única forma de que la gata pudiese vivir allí, favor que había solicitado su dueña al verse incapaz de ocuparse de ella por problemas económicos. Pero ¿qué podía hacer una gata en este puesto? Pues llevar un sombrero con toda la dignidad del mundo y saludar a los pasajeros que iban a diario a la estación. A cambio, recibía comida gratuita.

Pero lo que Tama proporcionó además no tiene precio, pues el número de pasajeros se vio incrementado de forma sorprendente en una zona cada vez más despoblada. La gente iba allí solo para ver a la famosa gata y hacerse una foto con ella. En 2015 Tama falleció y a su funeral acudieron nada menos que tres mil personas. Pero la historia no termina aquí: viendo los números en alza, la línea ferroviaria dueña de la estación no podía dejar escapar esta oportunidad de oro y el mismo año de la muerte de Tama nombró a otra gata jefa de estación: Nitama (Tama II, o Tama segunda). La rentabilización de esta curiosa anécdota ha llevado hasta la creación de un tren, el Tamaden, diseñado por dentro y por fuera para rendir homenaje a esa gata que parece corroborar que, efectivamente, las gatas calicó traen buena suerte.

Seguridad vial para gatos

En un intento de evitar accidentes viales que lesionen o maten a estos seres vivos tan adorados en Japón, una empresa japonesa de componentes para vehículos y un grupo de psicólogos de la Universidad de Kioto han diseñado un vídeo sobre seguridad vial para gatos. Sí, es un vídeo preparado por especialistas en el comportamiento animal par que los gatos presten atención y aprendan sobre seguridad vial. Para ello han usado sonidos de pájaros, maullidos y el ruido que hace un roedor al ser aplastado, todo para captar su atención y evitar que sean atropellados. El resultado es un video totalmente psicodélico con un final un tanto perturbador que avisa también a los conductores sobre dónde pueden aparecer gatos por sorpresa cuando van conduciendo.

Queda demostrado que Japón ama a los gatos en todo su esplendor, y todos los que amamos a los gatos amamos a Japón por ello. Ojalá jamás dejen de llegarnos noticias gatunas tan extravagantes y divertidas, porque un mundo con gatos es un mundo mejor.

¿Te ha gustado este artículo? Puedes colaborar con Canino en nuestro Patreon. Ayúdanos a seguir creciendo.

La entrada Japón y los gatos: una historia de verdadera amistad aparece primero en Canino.

15 Mar 16:00

Las mujeres dicen que el cannabis les permite tener mejores orgasmos

by Sergio Parra

Las mujeres dicen que el cannabis les permite tener mejores orgasmos

Se cree que el etrahidrocannabinol (THC), el principal constituyente psicoactivo del cannabis, afecta áreas del tálamo del cerebro involucradas en la excitación y el deseo, así como los vasos sanguíneos que controlan la excitación.

Para demostrar hasta qué punto el cannabis influía en el placer sexual y los orgasmos femeninos, se llevó a cabo el siguiente estudio, publicado en Sexual Medicine.

Ayuda a la disfución sexual

El objetivo principal de este estudio fue determinar cómo las mujeres perciben la experiencia sexual, específicamente la satisfacción sexual general, el deseo sexual, el orgasmo, la dispareunia y la lubricación, cuando consumen marihuana antes de tener relaciones sexuales. También se evaluó la magnitud del cambio.

La medición del consumo de marihuana antes del sexo fue dicotomizada como sí o no. El momento exacto del consumo de marihuana en relación con el sexo no se definió, y la mayoría de los usuarios eran fumadores de marihuana.

Para llevar a cabo el estudio, se realizó una encuesta a 373 participantes. El 34.0% informó haber usado marihuana antes de la actividad sexual. La mayoría de las mujeres reportaron aumentos en el deseo sexual, mejoría en el orgasmo, disminución del dolor, pero ningún cambio en la lubricación. El cannabis puede causar que las membranas mucosas se sequen, lo que podría significar una falta de humedad vaginal.

Seedling 1062908 960 720

Una mejor comprensión del papel del sistema endocannabinoide en las mujeres es importante, porque existe poca literatura científica al respecto y este conocimiento podría ayudar a desarrollar tratamientos para la disfunción sexual femenina.

De hecho, la literatura científica es tan escasa en este tema que se desconoce cómo la marihuana conduce a estos cambios positivos en la función sexual. Se ha postulado que conduce a una mejora en la función sexual simplemente al disminuir el estrés y la ansiedad.

Que también puede retardar la percepción temporal del tiempo y prolongar las sensaciones placenteras. También puede reducir las inhibiciones sexuales y aumentar la confianza y la voluntad de experimentar. Además de todo ello, la marihuana también es conocida por aumentar las sensaciones táctiles, etc.

Otro estudio publicado en el Journal of Sexual Medicine descubrió por contrapartida que los hombres que fumaban a diario tenían mayor probabilidad de experimentar incapacidad para el orgasmo, alcanzar el orgasmo demasiado rápido y alcanzar el orgasmo con demasiada lentitud en comparación con aquellos que nunca fumaron.

También te recomendamos

El antidepresivo que provocaba orgasmos cuando bostezabas

EEUU aprueba el primer medicamento derivado de la marihuana: se usará en la epilepsia infantil

Tú a tu casa y yo a la mía. ¿Son las casas individuales el futuro de las parejas?

-
La noticia Las mujeres dicen que el cannabis les permite tener mejores orgasmos fue publicada originalmente en por Sergio Parra .

15 Mar 15:45

This is Birdpunk, the intersection of DIY, environmentalism, and birdwatching

by David Pescovitz

Birdpunk is the quite natural intersection of two subcultures, punk and birding. From a feature article by Steve Neumann in Audobon:

The overlap between birding and punk might seem strange to outsiders, but for birdpunks like Croasdale, the Do-It-Youself (DIY) values that shape punk living feed perfectly into low-frills activities such as birding. The DIY aesthetic and mentality is a core philosophy for punks, who thrive on independence and individualism. Their music bucks the profiteering industry of labels and promoters and travels over a homegrown network of venues and websites. The ethic also spills over to visual media, politics, economics, and social philosophy. Hospitality, trust, and authenticity are key traits in the community.

When you consider these principles, it’s clear why many punkers are drawn to birding and its rustic qualities. Or vice versa: why their early love of birds steers them straight into the throes of punk. It’s a two-way street that draws out the best of both worlds, forming a distinctive subculture that’s holistic, aware, and expressive...

Raquel Reyes, who lives in San Francisco... (had) always been interested in biology, but she credits her volunteer work at a wildlife hospital with making the discipline more personal. Similar to the others, Reyes discovered punk in her teens; she found self-esteem in a community where being a “weirdo” was a badge of honor.

“Mainstream views about punk culture characterize it as self-absorbed and nihilistic,” Reyes says, “but there are many sub-categories immersed in ecological concerns.” The rejection of capitalism and mainstream consumerism spurs the need for self-sufficiency and self-discovery, through sewing, carpentry, gardening, and, of course, birding.

"Welcome to Birdpunk: A Subculture of a Subculture" (Audobon via Kottke)

15 Mar 10:18

Os Cantos de Taberna volven por primavera

O Concello de Santiago, a través da Concellaría de Centros Cívicos, volve impulsar un ciclo de Cantos de Taberna, co obxectivo de "participar na recuperación desta tradición da cultura popular galega", en palabras da concelleira de Centros Cívicos, Concha Fernández. A actividade desenvolverase da man da asociación Muiñeiros do Sarela.
15 Mar 10:13

Los varones ibéricos fueron reemplazados por invasores en la Edad de Bronce

by Eva Rodríguez Nieto

A través del análisis de ADN antiguo de más de 270 ibéricos de diferentes épocas, un equipo internacional de investigadores ha reconstruido la historia genética de 8.000 años de la península ibérica. Los científicos extrajeron el ADN antiguo de fósiles humanos –principalmente dientes– para poder comparar estos restos ibéricos con 1.107 individuos antiguos y  2.862 modernos.

Una de las conclusiones más relevantes es que hubo un reemplazo de casi todos los varones de la Península durante la Edad de Bronce. “No hemos muestreado toda la población masculina de esa época, así que no podemos decir que el 100 % fuese reemplazada. Sin embargo, como todos los hombres muestreados tienen el linaje paterno traído por nuevas poblaciones, y ninguno tiene los linajes locales presentes anteriormente, sabemos que el reemplazo fue prácticamente total”, explica a Sinc Íñigo Olalde, científico de la Universidad de Harvard (EE UU) y colider del estudio.

Esas poblaciones, que llegaron entre el 2.500 a.C y el 2.000 a.C, tienen origen estepario. Al atravesar el continente europeo se mezclaron con las poblaciones locales y cuando llegaron a la península ibérica ya poseían también ascendencia europea. Tampoco tenían ya la misma cultura que las poblaciones esteparias de origen.

Varias hipótesis sobre la invasión

El ADN revela que los linajes masculinos locales desaparecieron y fueron sustituidos por este linaje foráneo llamado R1b. Hoy en día R1b sigue siendo el linaje mayoritario en la península ibérica. Sin embargo, no se sabe cómo sucedió ni qué procesos generaron dicho patrón genético.

“Los resultados genéticos son compatibles con varias explicaciones y se necesitarán más investigaciones en arqueología y antropología para entender los procesos sociales que pudieron resultar en la pérdida de los linajes paternos locales. La hipótesis más simplista es que estos hombres foráneos eliminaron de manera violenta a los locales y se reprodujeron con las mujeres. El problema con esta hipótesis es que no cuadra con el registro arqueológico, ya que no hay evidencia de violencia generalizada durante ese período”, argumenta el científico.

Otra hipótesis es que estas poblaciones trajeran enfermedades para las que las poblaciones locales no estaban preparadas, pero tampoco existen pruebas de enfermedades infecciosas que afecten a los hombres y no a las mujeres. Sin embargo, los linajes maternos locales sí permanecieron.

La posibilidad que plantean es la existencia de una estratificación social muy fuerte por la que los hombres foráneos tenían un estatus social mucho más alto que los hombres locales (hereditario de padres a hijos) y unas tasas de reproducción mucho más altas. Eso hizo que, tras cinco siglos, la huella genética del hombre local desapareciera.

“Estas poblaciones que entran en la Península eran nómadas y tenían una estructura jerarquizada y social que no existía anteriormente”, explica Carles Lalueza-Fox, que colidera el estudio y es investigador del Instituto de Biología Evolutiva (Centro Mixto del CSIC y la Universidad Pompeu Fabra).

“Todavía no sabemos cómo ocurrió y nuestros resultados animan a otras disciplinas a seguir investigando en este periodo tan fascinante”, recalca Olalde.

Como ejemplo de este fenómeno de reemplazo, el estudio documenta una tumba encontrada en un yacimiento de la Edad del Bronce en la localidad de Castillejo del Bonete (Ciudad Real). De los dos individuos hallados en el enterramiento, el hombre presenta ascendencia de la estepa, mientras que la mujer es genéticamente similar a los ibéricos anteriores al Neolítico tardío. “Es representativo de esta sustitución, un ejemplo de primera generación de este tipo de contactos”, asegura Lalueza-Fox.

Las peculiaridades de los vascos

Desde hace años, gracias a estudios genéticos de poblaciones actuales, se sabía que la ascendencia de los vascos era algo distinto a la del resto de poblaciones que habitan la península ibérica. Este estudio aporta una explicación de por qué los vascos tienen estas diferencias.

“Lo que hemos encontrado es que es muy parecida a la de las poblaciones de la península ibérica durante la Edad del Hierro (del 900 a.C. hasta la conquista romana), mientras que para explicar la ascendencia del resto de poblaciones actuales se necesitan capas adicionales que incorporaron durante los últimos 2.000 años mediante la interacción con los distintos pueblos que llegaron a la Península, como fenicios, cartagineses, romanos y norteafricanos.

Estos pueblos afectaron menos en términos demográficos al área vasca, y por eso han permanecido más similares a las poblaciones de la Edad del Hierro. “También nos da una posible explicación de por qué de todas las lenguas que se hablaban en la Península antes de la llegada de los romanos, solo el euskera se ha mantenido hasta nuestros días”.

El resto de lenguas, tanto las no indoeuropeas (por ejemplo el íbero en la región mediterránea) como las lenguas célticas indoeuropeas en la zona central y el oeste de la Península, desaparecieron.

“En este estudio mostramos las complejidades de la península ibérica, donde hay paleolenguas de tipo indoeuropeo, como el celtíbero, y no indoeuropeas, como el íbero, así como el euskera, que es la única lengua preindoeuropea de Europa todavía hablada. Nuestros resultados indican un mayor componente de las estepas en celtíberos que en íberos; pero en todo caso hay una cierta disociación entre lengua y ancestralidad”, añade Lalueza-Fox.

Migraciones africanas

El territorio que hoy abarca España y Portugal se encuentra en una encrucijada entre el norte de África, Europa y el Mediterráneo. Según los científicos, ofrece por ello una oportunidad ideal para estudiar el impacto genético de las migraciones en el continente europeo, desde el Mediterráneo oriental y el norte de África.

En el caso de África, han detectado al menos tress periodos en los que hubo una conexión clara. “El primero es durante la Edad del Cobre (entre el 3000 y el 2000 a.C), en el que hemos encontrado un hombre enterrado en el yacimiento de Camino de las Yeseras (San Fernando de Henares, Madrid) con ascendencia 100% norteafricana, lo que nos indica que él mismo o todos sus ancestros recientes tenían ese origen”, declara el científico de la Universidad de Harvard.

Inhumaciones individuales de época andalusí Sagunt de Valencia enterrados con el cuerpo depositado sobre el costado derecho y mirando hacia el sur (donde creían que estaba La Meca) / Guillermo Pascual Berlanga

Inhumaciones individuales de época andalusí Sagunt de Valencia enterrados con el cuerpo depositado sobre el costado derecho y mirando hacia el sur (donde creían que estaba La Meca) / Guillermo Pascual Berlanga

Este individuo que proviene de África y que acabó enterrado en Madrid, es el único de todos los que analizaron del mismo yacimiento (algunos enterrados junto a él) y de otros yacimientos del mismo período (más de 100 individuos) que tiene este tipo de ancestros. Según los investigadores, esto significa que había movimiento de personas entre el norte de África y la Península en esta época, pero que probablemente eran eventos esporádicos que no afectaron de manera significativa a las poblaciones locales en términos demográficos.

El segundo contacto se produjo la época romana, ya que existen individuos procedentes de varios yacimientos de la provincia de Granada con un porcentaje alto de ascendencia norteafricana. Por último, el ya conocido impacto durante la época musulmana. “Lo interesante es que las poblaciones actuales tienen mucha menos ascendencia norteafriacana que las de la época musulmana en el sur de la Península, y esto se debe a la expulsión de gran parte de la población musulmana (oficialmente cristiana en el momento de la expulsión) y la repoblación con poblaciones del centro y norte de la Península”, argumenta el experto.

La historia más reciente

Los investigadores también han estudiado las profundas modificaciones de población en épocas más recientes. Según sus hallazgos, al inicio de la Edad Media al menos un cuarto de la ancestralidad ibérica había sido reemplazada por nuevos flujos de población provenientes del Mediterráneo oriental, de romanos, griegos y fenicios, lo que revela que las migraciones durante este periodo seguían teniendo una gran fuerza en la formación de la población mediterránea.

Uno de los ejemplos de este fenómeno mencionado en el trabajo es la colonia griega de Ampurias, en el noreste peninsular, entre los años 600 antes de nuestra era y el periodo tardorromano. Los 24 individuos analizados se dividen en dos grupos de herencia genética distinta: uno compuesto por individuos con una ancestralidad típica griega y otro compuesto por población genéticamente indistinguible de los íberos del cercano poblado de Ullastret.

Lalueza-Fox concluye: "Cuando era niño, solía leer viejos libros de historia de Iberia que estaban en casa. Siempre me pregunté quiénes eran realmente estas personas, qué marca habrían dejado en la gente moderna y lo que significaron todos estos movimientos en términos numéricos. Ahora, por primera vez, podemos estudiar genéticamente los restos de esas personas e integrar la genética no solo con la arqueología y la antropología, sino también con relatos históricos".

Referencia bibliográfica:

Iñigo Olalde et al. The genomic history of the Iberian Peninsula over the past 8000 years. Science. DOI:0.1126/science.aav1444

15 Mar 10:06

We Can Thank Agriculture and Soft Food for the 'F' Word, Claims Provocative New Study

by Miss Cellania

Some of the sounds we use every day, like "f" and "v" weren't used in early hunter-gatherer societies because they were so physiologically difficult. Those sounds are called labiodentals, as they use the top teeth against the lower lip. A new study describes how the orientation of our teeth had to change to make those sounds possible, and that was startlingly recent. 

Here’s the story, as presented in the new study: Around 8,000 years ago, as humans transitioned from predominantly meat-eating lifestyles to agriculture, the foods our ancestors ate became softer, which had a pronounced effect on the human bite. Instead of the edge-on-edge bite exhibited by hunter-gatherers, who had to tear into tough meat, agricultural humans retained the juvenile overbite that usually disappears by adulthood. With the upper teeth slightly in front of the lower teeth, it became much easier to make labiodental sounds. Gradually, and quite by accident, these sounds were integrated into words, which eventually spread across time and space, most notably within the last 2,500 years.

Imagine being declared an adult because your teeth moved into a different position. The authors of the study consider the change to be a result of developing a modern diet. Read about the research at Gizmodo.

(Image credit:  D. E. Blasi et al., 2019/Science)

15 Mar 10:03

Cat Ladies Explain Why Cats Are Better Than Men

by Mirjana Milovanovic

According to popular culture being a cat lady is a bad thing. Cat ladies – who are just single older ladies with cats – often represent failure in the eyes of young women. "I'm gonna be a cat lady," wail single young women on their birthdays after too many proseccos. "I'll never find a boyfriend and I'll be a cat lady!"

But what is a cat lady, really? Because a cat lady is essentially just a lady who knows what they do and don't like. They don't need to put up with the needs and expectations of other humans. Instead they've embraced the company of someone fluffy, someone small, and someone who always listens. A little someone whose brain is simple but heart is pure. Someone with a gorgeous coat. Someone who is a cat.

In defence of cat ladies everywhere, we spoke to three cat ladies. We asked them why they'd chosen cats over men, and why cats are the superior beings.

Lisa, 45, Holistic Therapist

cat lady
Lisa with her cat

Vice: Hi Lisa, tell us, why do you prefer cats over men?
Lisa: They are easier for starters. Cats are just easy. You can have unconditional company without the headache and stress and the dramas. Men can be babies when they're sick. And if you want affection, you can have it there, and there’s no expectations of anything else. Quite like when you hit 45 you don’t want any dramas or stress. So, yeah cats are easier.

So, do you go out and date men?
I’ve hit a point in my life where I’m quite happy being single to be honest. I’ve got my little business that I work and that keeps me pretty busy. I also volunteer at Cat People of Melbourne as well, looking after little kittens. I just really don’t have the time for dating. I suppose it’s the energy that you put into another person. Like, it’s pretty full-on so I just find having a cat is less energy output, then restarting a whole relationship and trying the whole dating scene because dating nowadays is full-on. A lot of it is via social apps, and then you go and meet them and they look nothing like their photos. But whereas a cat, you always know what a cat looks like—they're always going to look the same.

What if you found a man that was a cat lover as well?
I actually wrote on a dating profile that I volunteer as a carer for kittens and if you're not a cat person it won't work out. I did try a couple of dates with someone, but they turned out to not like cats. Cats pick up on stuff, they are so intuitive so it was just going to be really uncomfortable. Like if someone comes into your life and they don’t like your pet that you love to pieces, it just wouldn't work. Animals pick up on vibes and you need to have someone in your life that will slide in easily and be okay with who you are.

When you found out the guy wasn’t a cat person, how did you break it off with him?
Well, he had other things that kind of annoyed me as well. I just said "look it’s just not going to work." Even to the point he said well “why can’t we just put the cat in another room?”. And I was like "no." That was like him saying "okay can we just chuck your child in the rubbish bin?" So, I just said "nah it’s not going to work."

Meg, 39, Carpenter

cat lady
Meg with her cat

Hey Meg, why are cats better than men?
I don’t think that they are better, just more available. I think for people who have cats, such as single women, it’s more about the fact that you are lonely. You can just go and adopt a cat then you have got a friend. You have got another heartbeat in the house, and you know you always have some company and someone to snuggle with. Someone who is happy to see you when you get home.

What pushed you to adopt your cat?
I actually just separated from my partner of five years, he had a cat. I had not lived with a cat for a long time and I was really in love with his cat. So, breaking up with him was hard, because it was sort of like breaking up with the two of them. One time my son was away at his dad’s place, so I was really lonely and adopted this little guy.

Does the cat satisfy you enough?
Yeah it's fine just having his company. But I’m not sure if even without the cat that I would be going out and looking for a man at the moment. I’ve just come out of a relationship so going back into another one isn’t what I want right now.

How does the cat help you in everyday life, now that you're newly single?
Just knowing that there is someone to come home to. So, when I come home he is just really happy to see me, he gives me smooches, jumps up, you know he is just so happy to see me. Just knowing that there is that to come home to rather than just an empty house is nice.

Rosy, 64, Kindergarten teacher

cat lady
Rosy with her cat

Hey Rosy why are cats better than men?
Well I don’t hate men or anything like that. But cats don’t answer back or argue with you. They don’t go down to the pub with their mates and get drunk, and they are easier to look after. They are there to get you through the good times and the bad times and they are devoted to you. They eat less food, and they're cleaner.

Would you say you're more drawn to animals than humans in general?
Well cats are more devoted than some people are. People can be just very nasty and mean, you know—manipulators and all that. Animals, you just give them food and love and they're totally devoted to you.

How did your love for cats begin?
I grew up in a family and we had cats from a young age. My parents liked cats a lot, so we had them around constantly while I was growing up.

How long have you been single for?
I never got married, I never met the right person so it never happened.

If you found someone now and they didn’t like cats, would it be a deal breaker?
Yes definitely. You know my pets are my family. To me, that would be like giving up a child, and some people actually do this. You hear on Facebook of stories of “my partner doesn’t like cats or dogs so I am trying to re-home my pet”. This really infuriates me, and often people start saying things like “you need to get rid of your partner.” I agree with that totally.

Interview and photos by Mirjana Milovanovic. Follow her on Instagram and Twitter

This article originally appeared on VICE AU.

15 Mar 09:42

You'll never guess what app teens use for sexting these days

by Xeni Jardin

What's the hottest teen chat app right now? Not Snapchat. Not Tiktok. And not Facebook Messenger (like, eww).

Nope. It's none of those.

It's Google Docs.

Great piece in The Atlantic by Taylor Lorenz today on how Google Docs became the go-to place for minors to talk about whatever they want to talk about, which includes illicit activities including drug use, and yes, sex.

Excerpt:

As more and more laptops find their way into middle and high schools, educators are using Google Docs to do collaborative exercises and help students follow along with the lesson plan. The students, however, are using it to organize running conversations behind teachers’ backs.

Teens told me they use Google Docs to chat just about any time they need to put their phone away but know their friends will be on computers. Sometimes they’ll use the service’s live-chat function, which doesn’t open by default, and which many teachers don’t even know exists. Or they’ll take advantage of the fact that Google allows users to highlight certain phrases or words, then comment on them via a pop-up box on the right side: They’ll clone a teacher’s shared Google document, then chat in the comments, so it appears to the casual viewer that they’re just making notes on the lesson plan. If a teacher approaches to take a closer look, they can click the “Resolve” button, and the entire thread will disappear.

The Hottest Chat App for Teens Is … Google Docs [atlantic]

[Photo: nenetus - Shutterstock]

15 Mar 09:35

La prórroga de 60 años que dio Rajoy a Ence, en riesgo de quedarse en papel mojado

by El País

La bendición de Rajoy a Ence está en el aire y puede acabar como papel mojado. El Ejecutivo de Pedro Sánchez desiste de la defensa de la concesión por 60 años más a la empresa celulosa para seguir ubicada al borde de la ría de Pontevedra y deja sola a la pastera frente a los tres procedimientos en marcha, promovidos por Greenpeace, el Ayuntamiento de la ciudad gallega y la Asociación pola Defensa da Ría, para conseguir su nulidad. El escrito del abogado del Estado remitido a la Sala de lo Contencioso Administrativo de la Audiencia Nacional sostiene que la prórroga en la concesión a Ence en la ría de Pontevedra en enero de 2016 por el Gobierno en funciones del PP no fue "conforme a derecho".

Seguir leyendo.

15 Mar 09:34

Feijóo: “Os problemas da Atención Primaria non son asunto da Comunidade de Galicia”

by Noela Vázquez

“Os problemas da Atención Primaria non son asunto da Comunidade de Galicia“. Con estas verbas o Presidente da Xunta responde á nova da convocatoria dunha folga xeral na Atención Primaria en todo o territorio galego os días 9, 10 e 11 de abril.

Os motivos de Feijóo para esta afirmación son que as protestas no sector afectan a 13 Comunidades en todo o Estado e que “para as mesmas datas están convocadas folgas noutras tres“. En particular, trátase de Euskadi, Mucia e Aragón. Isto é polo que o problema escapa “ao ámbito territorial, de xestión e de responsabilidade” da Xunta, engade.

Aínda así, asegura que “todo o que se lles pediu está na contraproposta”, como cambiar o organigrama das Áreas de Xerencia, o orzamento en materia de Atención Primaria e solucionar a sobregarca de traballo. Alén diso, acábase de aprobara oferta púlica de emprego de 2019, que acollerá 1.314 prazas en materia de sanidade.

Outro sector da sanidade galega que tamén está a protestar contra a precariedade laboral que levan sufrindo varios anos é o das ambulancias. De igual xeito, “o conflito entre a empresa adxudicataria dos servizos de ambulancia e os traballadores”, explica o Presidente, “non é un conflito coa Xunta de Galicia“. A explicación recae no feito de que se trata dunha empresa privada, e dende o Goberno aseguran que a xustiza non deixa outra solución máis que agadar a que remate o contrato a finais de ano.

 

O artigo Feijóo: “Os problemas da Atención Primaria non son asunto da Comunidade de Galicia” publicouse primeiro en Nós Televisión.

15 Mar 02:43

Everything We Know About the Gambino Mob Boss Who Just Got Whacked

by Alex Norcia

For decades, they were plastered across the front pages of the tabloids. There was the photo of Joseph Colombo, shot and paralyzed while speaking at his Italian-American Unity Day ceremony in New York City in 1971. There was the snapshot of Carmine Galante, the boss of the Bonanno crime family, shot in the face—possibly set up by his own men—slung over a fallen chair at an Italian restaurant in Brooklyn in 1979. There were the images, too, of all those Gambinos: the corpse of Paul Castellano, then the head of the family in 1985, covered with a sheet on a New York sidewalk, alongside the corpse of an underboss, Thomas Bilotti. Then, a year later, the one of the blown-up car, the aftermath of a bomb that ended the life of Frank DeCicco, another underboss.

Those pictures, however, seemed largely like a relic from the past—the slayings, the wars, the body counts of a different time and place. Until Wednesday, at least.



That was when Francesco (Frank) Cali, 53, now the assumed leader of the Gambino crime family with deep ties to the Sicilian Mafia, was shot at least six times and killed near his home, in the Todt Hill section of Staten Island. In what felt like a nod to the mob mostly existing on films and in TV in this era, according to the New York Times, a nearby home was used as the set for the Corleone family compound in The Godfather.

According to the Daily Beast, an autopsy showed that Cali sustained as many as 16 gunshot wounds from a killer or killers who approached his house in a blue pickup truck. (For good measure, they also reportedly ran him over.) A neighbor, who identified himself only as "Salvatore" to the Times, confirmed the sounds of gunfire, but when he looked out the window, he didn't see anything. Other witnesses corroborated his account—and, according to the Daily News, "distraught family members" came racing out after hearing the shots. ("Papa! Papa!" one apparently yelled, crying.)

Details remained murky; police were still reportedly searching for the vehicle, and no suspects or motive had been revealed as of Thursday morning. The mobster was pronounced dead at Staten Island University Hospital after 9 PM on Wednesday night.

Cali was not a household name. As the once heavily influential and dangerous Gambino family lost sway in America, he generally avoided the headlines, seemingly taking the opposite approach of the Dapper Don John Gotti, his larger-than-life predecessor famous for his outfits, gregarious personality, and media attention. That made Cali's killing—if, in fact, it was related to organized crime—all the more remarkable.

"Cali was the wise-guy antithesis of the Gotti type," Christian Cipollini, who has written numerous books on the mob and runs the website Gangland Legends, wrote me on Thursday. "He was deemed by law enforcement, domestic and in Italy, as 'the man' when it came to his crucial liaison between the mob here and the Mafia in Europe, particularly in narcotics and other globally lucrative black market business."

He mostly stayed out of trouble, too: It was only in 2008, according to the Staten Island Advance, that Cali pleaded guilty to an extortion conspiracy that involved a bid to build a NASCAR track on Staten island. (He served 16 months in prison.)

This week has been jam-packed with mob-related news after a stretch of relative calm. Cali's death occurred, according to the Times, on the same day that Joseph Cammarano Jr., who has been believed to be the acting boss of the Bonanno crime family, was acquitted at trial of racketeering and conspiracy to commit extortion charges, after making a defense that he was ethnically profiled in a post-Mafia era. (His alleged consigliere was also acquitted.) And the Cali hit came about six days after the peaceful passing away of Carmine J. Persico, the notorious leader of the Colombo crime family, in prison.

It would be foolhardy to speculate about the implications of Cali's murder for the state of organized crime in America, which has been in a state of decline for many years. Still, even if police had yet to officially point any fingers, some Mafia observers couldn't help asserting what might seem obvious.

"This certainly wasn't a stick-up gone bad," Cipollini told me.

Sign up for our newsletter to get the best of VICE delivered to your inbox daily.

Follow Alex Norcia on Twitter.

14 Mar 10:21

How Militant Irish Republican Slogans went Viral

by Paulie Doyle

In China, a ten-hour flight from Ireland and the UK, a class of children are sitting down for an English lesson. Their teacher, an Irishman, has devised a helpful chant to acquaint them with the language. "Okay, everybody!" he says, banging his fist on a table. They begin to shout in unison:

"Ooh, aah, up the RA! Ooh, aah, up the RA!"

Something peculiar happened in Ireland during the two decades following the Good Friday Agreement. In the absence of conflict, slogans, songs and iconography associated with militant Irish Republicanism have become detached from their original meaning. Once explicit expressions of support for the IRA, phrases like "Up the RA", "Tiocfaidh ár lá" (Irish for "our day will come") and "Brits out" have been appropriated by young people, the majority of whom came of age after The Troubles. References to the legacy of Republicanism have become suffused with irony, meme-fodder for Irish Twitter, Leftbook and Ireland Simpsons Fans (ISF), a Facebook group with around 80,000 members that has gradually become a significant player in Irish political commentary.

The descent of Irish Republican slogans into absurdity is rooted in a folklore that romanticised the IRA as exemplars of a hyper-masculine heroism to which young, disenfranchised Irish men could aspire, post-peace process.

"We didn't really know what they were, simply that they were big strong men, they were feared," says satirist Blindboy Boatclub, of The Rubberbandits, discussing his teenage years in Limerick in the early-2000s. "Our heroes were 2Pac and Bob Marley – they represented a rejection of authority, a form of fearless masculinity. The IRA fit a template of gun-toting, outlaw rebel that we were trying to identify with. But importantly, the RA were ours, they were Irish."

As Blindboy's friends began to use "Up the RA" as an expression of masculinity, their lack of self-awareness and historical knowledge became apparent: "Everyone I knew would effortlessly write 'Up Da Ra' as meaningless graffiti, and try to interchange it with Compton, or Jamaica. With no irony. I found this fucking hilarious when I looked back," he says.

This would inform the aesthetic of "Republican absurdism" present in much of The Rubberbandits' work, which was a precursor to the widespread use of Republican-themed memes and appropriated slogans you see today. In 2008, the group released "Up the RA", which features a character confidently asserting that a list of celebrities including Quentin Tarantino, Dr Dre and Michelle Pfeiffer are members of the IRA. Another song describes taking ecstasy with the ghost of 20th century Irish political figure Éamonn de Valera. Before the Queen's visit to Ireland in 2011, the pair released a fake IRA training video in which they threatened to chase her with dog shit on a golf club.

Last month, following the announcement that the Gardaí (police) are compiling a new list of people who sympathise with dissident Republicanism for use in the event of a return to a hard border, Ireland Simpsons Fans posted in jest that many of its members might end up making the list. To people not in on the joke, the group's content could be interpreted as menacing. "I don't think every meme mocking Brits is inherently sectarian," explains Brian Quinn, a moderator for the group. "Up to a point, it’s very much about punching up."

While most of the page's content is posted with a knowing irony, the frequency at which certain gags are made suggests that some ISF members have not fully grasped the issues affecting Northern Ireland.

ireland simpons fans gardai ira
An Ireland Simpsons Fans meme posted after news that Gardai were compiling a list of IRA sympathisers. Image via @iresimpsonsfans

"What I've observed is that any meme we’ve had where protestants are the butt of the joke tends to be along the lines of 'When you go round to your protestant friend's house for dinner,' and the scene depicted is the one from the Halloween episode where Homer returns from the past to discover his family are now very wealthy," says Quinn. "I don't think that's in and of itself a nasty joke or anything, but it would tell me that people in the Republic don’t realise that working class unionism exists."

The proliferation of appropriated Republican slogans may also be indicative of a sympathy among millennials for the grievances of Irish Republicans not held by their parents. This is also suggested by the popularity of Sinn Fein among people aged 18 to 24. "It's a consequence of time. That's not a moral statement about people in the South, but of course it's easier to identify with the armed struggle of 1970s now, because if you've come of age only after the Good Friday Agreement, then you don't remember how unpopular it was," says historian Brian Hanley, author of The Lost Revolution: The Story of the Official IRA and the Workers' Party.

While certain IRA actions during The Troubles received sympathy in the Republic of Ireland, the group were mostly condemned as murderous terrorists. "You've got, on the one hand, very audacious operations like the Brighton bombing and the attempt to kill Thatcher – a lot of people beyond Republicans would have had a sneaking regard for that," he continues. "It was during the miners' strike; many people would have hated her. People who wouldn’t have supported the IRA might have thought, 'Well, if they're going to kill somebody.' But during all this there was also a constant stream of accidents and bombs that went wrong, of warnings that are inadequate, of atrocities, that people hated."

The difference between young people and their parents' relationship with Irish Republicanism appears even more pronounced when studying the Irish establishment media, which has failed to acknowledge the widespread understanding that Republican slogans have been denuded of militaristic connotations by most people who use them. In March of last year, as Irish meme-lords continued to post a zesty mixture of IRA, Republican and Gerry Adams memes ad nauseum (some even appearing on Sinn Fein’s official social media pages), Mary Lou McDonald was being slated in the Irish press for saying "tiocfaidh ár lá" during a speech at a party conference.

"The language of Official Ireland, of old-fashioned mainstream media, is still a bit uptight," says Paddy Hoey, author of Shinners, Dissos and Dissenters: Irish Republican Media Activism since the Good Friday Agreement. To Hoey, the use of Republican slang online is not grounded in bigotry, but he can foresee a future scenario in which it is a source of tension: "If an organisation like The Belfast Telegraph, who seem to be rigorously sectarianising a lot of their discourse, decide to make something of this, I think the use of appropriated slogans may become a very divisive thing."

That said, in the Republic of Ireland, as the likelihood of reunification increases, one thing is becoming clear: fear of the North is not as acute as it once was.

"'Tiocfaidh ár lá' or 'Up the RA', however depthless or however ironic – there may be a kind of enduring romantic nationalist tradition that younger people are much happier with than anybody of my age," says Hoey. "There isn't the same type of baggage."

@BigPaulieDoyle

13 Mar 16:31

Galiza, produtora de electricidade, vai pagar a suba da luz máis cara do Estado

by Redacción

O BOE publicou a Orde TEC/271/2019 que estabelece os suplementos territoriais en diferentes territorios en relación ás peaxes de acceso de enerxía eléctrica do exercicio 2013, e establece o procedemento de liquidación dos suplementos territoriais. Unha orde pola cal Galiza, potencia produtora de enerxía, vai ter que pagar a suba da luz máis cara de todo o Estado español: a luz vai subir na Galiza unha media de 16 euros por cliente para compensar as eléctricas polos impostos autonómicos que pagaron. A factura desta compensación para Madrid -que non produce nin un só megavatio- é de 30 céntimos por habitante. Territorios como Canarias ou Euskadi libran deste recargo. Catalunya e Andalucía fican por baixo dos 50 céntimos por persoa consumidora.

 

As clientas e clientes galegos deben de facer este pagamento para compensar as eléctricas por varios canons autonómicos, como o eólico e o dos encoros. Unha sentenza do Tribunal Supremo de hai cinco anos daba a razón ás eléctricas, que pedían que lle devolvesen o diñeiro pagado por eses impostos.  O Tribunal avalou nunha sentenza de xuño de 2014 o dereito das eléctricas a recuperar o pagado en impostos autonómicos. O alto tribunal considera que os impostos autonómicos son un “sobrecusto” que deben asumir as consumidoras e consumidores de cada autonomía para non danar “a unidade do mercado” español. Que Galiza exporte enerxía e soporte os custos desa actividade para acabar pagando o mesmo por ela que en Madrid -que non produce nin ten retornos negativos da actividade- non altera, ao que se ve, a unidade do mercado. Todo o contrario.

 

O BNG xa denunciou no Parlamento o que cualifica de “atraco a man armada”. A deputada Noa Presas considera que a orde publicada no BOE confirma “a mentira” de que o Estado ten unha tarifa eléctrica única “porque os galegos e as galegas imos pagar, grazas ao PP, a factura máis alta de todo o Estado. “Pedimos á Xunta que faga valer o acordo impulsado polo BNG o 22 de novembro de 2018 e manter unha posición de país para esixir ao Estado que asuma a contía destes suplementos territoriais vía orzamentos”,  demandou a nacionalista.

13 Mar 13:06

A TVG non retransmitirá a gala dos Premios María Casares

by erregueté

A AAAG prescinde da colaboración da Televisión de Galicia pola negativa dos seus responsables a reunirse este ano coa asociación, a mellorar as condicións da retransmisión e a emitir a gala pola primeira canle da TVG nun horario razoable.   A Televisión de Galicia non retransmitirá este ano a gala dos Premios de Teatro María […]

The post A TVG non retransmitirá a gala dos Premios María Casares appeared first on Erregueté.

13 Mar 10:14

John Mulaney on Hosting SNL, Broadway Musicals, and Becoming a Meme

by Iris Gambol
In an interview with Vulture's Megh Wright, the comedian "also opened up about his decision to part ways with manager Dave Becky in late 2017 after the New York Times reported on Louis C.K.'s sexual misconduct, in which Becky, C.K.'s former manager, was accused of working to keep the women's stories under wraps."

Wright: Why haven't you said anything about it?

Mulaney: When it happened — when I made the decision — in terms of why I didn't make a press release, honestly, I didn't feel I had anything that noble to add, and issuing a simple statement of one sentence that I fired Dave seemed evasive and honestly an unhelpful use of everyone's time and taking up oxygen. I did tell anyone who asked — comedian, representative, or otherwise. And I have been quite ready to tell any journalist who asked, and I believe you are the first. So if I am mistaken and someone did, I apologize, but I think you are the first to ask.
[...]

Wright: This has opened up a big discussion among comedians about how to make the industry safer. Whether it's about comedy clubs or the bigger structural issues that Becky represents, do you have any general thoughts on all this?

Mulaney: To be quite honest, I have a lot of thoughts and opinions on many things. I don't think my thoughts and opinions matter in any way compared to the women who have been directly affected by these actions. I say this not at all to be evasive, but just to not talk anymore as a male in comedy who has not had to experience this. Other people should. Women's opinions matter, and mine does not.

John Mulaney previously on MetaFilter.
13 Mar 10:09

Feminismo e tradiçom na Gentalha do Pichel

by PGL
Género tradiçom gentalha do pichel

Género tradiçom gentalha do pichel

Esta quarta-feira 14 de março às 20 horas, a historiadora e cantante Faia Diaz abrirá as jornadas abertas “O GÉNERO DA TRADIÇOM” com a palestra A História pola mao. Oralidade, criaçom e afeitos. “A história pola mao viria ser a história que queremos que seja, a que nos corresponde contar. Histórias da vida para criar, para remover a ideia que temos sobre o passado”, explica a palestrante.

Através de diferentes trabalhos, Diaz  partilhará as suas ideias à hora de abordar a tradiçom musical desde umha perspectiva feminista, “sobre o valor do íntimo, o efémero ou perdurável nas fontes orais, o potencial criativo dos afeitos, o carácter transformador dos mesmos e a necessidade de expressá-los artisticamente”, engade.

A iniciativa da Gentalha do Pichel procura oferecer a visiom de diferentes profissionais a falar de três elementos fundamentais do Patrimonio Imaterial: a Oralidade, a Música e o Baile desde diferentes perspectivas de género. A próxima será na quinta-feira 21 de março à mesma hora, com a etnomusicóloga Xulia Feixoo na palestra “Os fios invisíveis. O papel da mulher na música de tradiçom oral da Galiza”, sobre o giro conceptual das musicas tradicionais cara aos processos culturais que os gera. “Analizaram-se os piares sobre os que se sustentou o binarismo de género na música de tradiçom oral de Galiza e o jeito no que estas claves estam a ser retransmitidas na actualidade a través do folclorismo. Mediante unha lectura crítica destas prácticas propom-se a creaçom de novos cenários nos que poidamos repensar a música de tradiçom oral como um espaço igualitário”, explicam desde a organizaçom.

Fecharám as jornadas Chus Caramés e Carme Campo (Carminha Do Porrinho) o 4 de abril ás 20h. Educadoras e bailadoras, as gestoras do projeto Andar cos tempos convidam a revisar o baile tradicional galego com perspectiva de género. Reexaminarám o baile tradicional, identificando estereotipos sexistas e debatendo sobre o próprio conceito da tradiçom como uma questom estática. Aliás, a través de materiais audiovisuais de recolhas de campo, também será analisada a transmissom entre geraçons, reflexionando sobre a continuaçom e o legado “que queremos deixar á que nos segue”.

13 Mar 10:02

80 años de Jan, el auténtico Superlópez

by Pablo Vicente

Hoy cumple 80 años el dibujante Juan López Fernández, conocido profesionalmente como Jan. De sus manos han salido personajes como Superlópez, Pulgarcito, Don Talarico, Superioribus… que han acompañado a varias generaciones de niños y adolescentes. En CANINO hemos pedido a varios autores una dedicatoria a este dibujante para rendirle un merecido homenaje. ¡Felicidades, Jan!

 

JOAQUÍN ALDEGUER (caricaturista colaborador de El jueves, Público y ABC

 

JORDI CANYISSÀ (dibujante y teórico del cómic, autor de Raf. El ‘gentleman’ de Bruguera y colaborador en La vanguardia): 80 años de uno de los mejores autores de historieta. Renovador del estilo Bruguera con unos personajes, un dibujo y un enfoque temático inconfundible. Jan ha hecho que el lector adore sus cómics porque se nota el cariño que ha puesto en cada viñeta. ¡Felicidades, maestro!




JOAQUÍN CERA (autor de cómics y guionista conocido por personajes como Pafman y el Dr. Pacostein)

 

MANEL FONTDEVILA (autor de cómics como La parejita y No os indignéis tanto, ex colaborador de El jueves, colaborador en eldiario.es)

 

ANTONI GUIRAL (autor de libros como Cuando los cómics se llamaban tebeos, Del tebeo al manga: Una historia de los cómics y El gran libro de Superlópez): Esta profesión, la de la historieta, te permite muchas cosas. Viajar, por ejemplo. Conocer y descubrir, eso siempre. Darte cuenta de que cuantos más años pasan, menos sabes del tema. Y, sobre todo, conocer a gente. La hay de todo pelaje y condición, como en el mundo (la historieta forma parte del mundo). Yo he tenido suerte. Entre otras razones porque te he conocido, he podido compartir muchos ratos contigo, escribir sobre tu obra. Y por encima de todo conocer a la persona. Estoy muy orgulloso de ti. Un abrazo y, por supuesto, ¡felicidades!

 

JORDI MARQUINA (actor, autor de teatro y dibujante de cómics como Almendrado de limón y Mondo hueso)

 

NICO MATJI (productor largometrajes y cortometrajes de animación como Las aventuras de Tadeo Jones, Cuerdas… y casi de la película de Superlópez): Ya te caen unos cuantos años… y he de decirte que has tenido una grandísima influencia en mi vida durante por lo menos 38 años, a juzgar por la fecha que aparece en La semana más larga, comprado en un kiosco allá por 1981 y que todavía conservo.

Somos muchos los que hemos crecido contigo y a través de tus viñetas. Nos has inculcado expresiones y valores que nosotros transmitimos sin darnos cuenta a futuras generaciones. Mi hijo, con solo cuatro años, no para de decirme “Naranjas” cuando no quiere algo y “Cachis” cuando se equivoca.

Me considero un afortunado por haber tenido ocasión de conocerte, porque si lo que transmites en tus viñetas es bueno, cuando lo haces en persona es todavía mejor. Personajes aparte, tu vida merece una película por sí misma.

Un fuerte abrazo.

 

ÁLVARO ORTIZ (autor de cómics como Cenizas y Murderabilia)

 

MIQUEL PELLICER (Antiguo editor de Ediciones B e ilustrador)

 

JUAN CARLOS RAMIS (autor de cómics y guionista conocido por personajes como Sporty y Alfalfo Romeo)

 

JAUME ROVIRA (autor de cómics conocido por series como Segis y Olivio, traperos de alivio y Los cinco amiguetes)

 

 

DAVID RUBÍN (autor de cómics como El héroe, Gran Hotel Abismo y Black Hammer): A mi me gustaba ya hacer tebeos desde chaval, pero los hacía “a ciegas”; no conocía los códigos del lenguaje del cómic, no entendía ni me planteaba cosas como qué tipo de encuadre o plano elegir para conseguir que la viñeta fuera más efectiva.

Entonces, teniendo yo diez años, cayó en mis manos un ejemplar de un libro de Jan en donde este explicaba su proceso de trabajo y, de un modo sencillo y ameno, los pormenores del lenguaje del cómic.

Esa fue mi biblia durante mucho tiempo, mi brújula a la hora de dibujar páginas de cómic. Cuando Will Eisner llegó a mi vida, yo ya sabía todo lo que había que saber gracias a Jan.

Y ahora, treinta años después de aquel encuentro, me gano la vida como profesional de este medio, y sigo teniendo en cuenta las enseñanzas de aquel librito de Jan.

Y, por supuesto, aún lo conservo como oro en paño.

Por todo ello, ¡Muchísimas gracias, Jan!

¿Te ha gustado este artículo? Puedes colaborar con Canino en nuestro Patreon. Ayúdanos a seguir creciendo.

La entrada 80 años de Jan, el auténtico Superlópez aparece primero en Canino.

13 Mar 09:57

‘Los Picapiedra. Integral’, MAGISTRAL

by Sergio Benítez

Si no lo conocéis, vaya por delante mi recomendación más encarecida a que, al término de la lectura de estas líneas tardéis muy poco en incorporar a vuestra biblioteca ‘Sapiens. De animales a dioses’, esa “breve historia de la humanidad” escrita por Yuval Noah Harari en la que el escritor israelí ofrece, a lo largo de cerca de 500 páginas una semblanza de recorrido por varios millones de años de evolución de la raza humana y que arroja reflexiones sobre nosotros, de dónde venimos y a, probablemente, dónde nos dirigimos, que son de las más elocuentes y sorprendentes que servidor ha leído en mucho tiempo. Es más, qué demonios, interrumpid ahora mismo el normal leer de esta reseña y acudid a cualquier tienda online a haceros con una copia de él.

El motivo de recomendaros de manera tan fervorosa la adquisición de un libro y no de un cómic —aunque eso llegará más abajo— es debido a la íntima y, me arriesgaría a decir que nada casual, relación entre las teorías que Harari postula con respecto a ciertos momentos clave de nuestra prehistoria y lo que Mark Russell usa como sustrato base sobre el que construir ‘Los Picapiedra’, una maxiserie de doce números que ECC recoge en un único volumen y que, desde ya, se alza indiscutible como uno de los seguros pináculos de lo mejor que nos podremos “echar a la cara” durante este 2019: las formas en las que Harari aborda la vida de los cazadores-recolectores o la revolución agrícola se pueden encontrar, tal cuales, en las páginas de un tebeo que, trata de ser una fidedigna traslación a viñetas de la legendaria serie animada de Hanna-Barbera.

Respetando en todo momento la personalidad absurda, anacrónica y plagada de humor de la creación de William Hanna y Joseph Barbera estrenada en 1960, Russell entiende desde el primer al último número de la serie que lo que hacía grande a su homóloga televisiva, y un clásico que poco ha envejecido en los casi sesenta años que han pasado desde su retransmisión original —y si pensáis que no es así, acercaos a cualquier episodio de la serie o comparad ésta con la chorrada monumental que fue su salto al cine—, era su capacidad para la sátira, para tratar temas de actualidad desde una perspectiva completamente desubicada en el tiempo y para conseguir mover a la reflexión del espectador a cada final de episodio.

Y no es que dichas cualidades estén intactas en el trabajo de Russell, es que, incluso, podríamos aventurar que lo que el guionista hace aquí aumenta aún más el calado satírico-crítico de la cabecera televisiva para, desde una posición que maneja conceptos quizá más complejos que los del producto original, ahondar en asuntos de calado universal y rabiosa actualidad. Así, en las páginas de ‘Los Picapiedra’, se dialoga con el lector acerca del papel de la mujer en la sociedad —en la de entonces, en la de ahora—; de la validez de la religión como báculo en el que apoyarse cuando todo lo demás, ciencia incluida, ha fallado; de la relevancia de la ciencia en la vida diaria; de cómo los patrones económicos rigen nuestra existencia o sobre los diferentes modelos de matrimonio. Todo ello y mucho más en un cómic que salvo apuntes muy livianos no trabaja la continuidad —igual que lo hiciera la serie de televisión—, y plantea cada uno de sus doce números como un hecho casi aislado salvo alguna que otra cosilla relativa al mastuerzo del alcalde de Piedradura, al sr. Rajuela, el dueño de la cantera donde trabajan Pedro y Pablo o a un extraterrestre que vigila atento la curiosa evolución de estos seres tan belicosos y complejos que son los humanos.

Si lo anterior no os ha convencido lo suficiente como para plantearos la adquisición de este integral de ‘Los Picapiedra’, tranquilos, que aún me quedan algunos argumentos más. El primero, relativo a lo meramente visual, es el alucinante trabajo que realiza Steve Pugh a los lápices, moviéndose su definición de los personajes de la serie a medio camino entre el realismo y la caricatura extrema del diseño original de Pedro, Pablo, Vilma, Betty, y unos Pebbles y Bam Bam bastante más creciditos que los de la serie de televisión. A dicha cualidad cabría añadir la precisa manera en la que Pugh traslada toda la idiosincrasia de cachivaches que tanto juego daban a los responsables de la serie y que aquí, además, encuentran una voz propia asignada por Russell para añadir aún más capas de significado a un cómic que, en acumular diferentes aproximaciones y distintas lecturas, se las pinta sólo.

Añadamos los más que originales cameos que plantean ambos autores —encontrarse con Carl Sagan, Tony Danza o Werner Herzog es de esos detalles que consiguen que te rindas aún más ante la genialidad de la propuesta— y, por supuesto, el descacharrante y desopilante sentido del humor que desborda por los cuatro costados, y lo que tenemos como resultado es una singular e inesperada obra maestra de esas que marcan época y que, suponemos, seguirá siendo objeto de atención durante muchos años. Méritos para que así sea acumula más que de sobra. Ya sólo queda que os dejéis seducir por alguno de ellos y os lancéis de cabeza a las maravillosas páginas que conforman ‘Los Picapiedra’ al grito de ¡¡yabba, dabba, doo!!!

Los Picapiedra. Integral

  • Autores: Mark Russell y Steve Pugh
  • Editorial: ECC
  • Encuadernación: Cartoné
  • Páginas: 320 páginas
  • Precio: 28,97 euros en Amazon
13 Mar 02:27

When Modern Love Meets Classic Comic Books…

by A B

Peter Nidzgorski is the artist provocateur behind the site This Isn’t Happiness. Under the name Peteski, he blogs about art, photography, design, and disappointment. One of the big attractions of his site is his clever manipulation of images like these altered panels from classic love story comic books. Nidzgorski asks his followers to suggest sentences or quotes which he then adds to a specific panel. His theme is modern love. Or rather a satirical take on the shallow, fickle, empty sex, selfie-obsessed and self-destructive nature of modern love, which is probably something most people can relate to.

When a classic comic book meets modern love...

When a classic comic book meets modern love...

When a classic comic book meets modern love...

When a classic comic book meets modern love...

When a classic comic book meets modern love...

When a classic comic book meets modern love...

When a classic comic book meets modern love...

When a classic comic book meets modern love...

When a classic comic book meets modern love...

When a classic comic book meets modern love...

When a classic comic book meets modern love...

When a classic comic book meets modern love...

When a classic comic book meets modern love...

When a classic comic book meets modern love...

When a classic comic book meets modern love...

When a classic comic book meets modern love...

When a classic comic book meets modern love...

When a classic comic book meets modern love...

When a classic comic book meets modern love...

When classic comic book meets modern love...

13 Mar 02:02

Ten o eucalipto xustificada a súa mala sona?

by Gonzalo1977

A Universidade de Santiago, no marco da iniciativa ‘Regueifas da Ciencia’, vén de organizar un debate sobre o eucalipto, coa participación de catro investigadores de prestixio. En defensa do eucalipto interviron o catedrático de Edafoloxía e Química Agrícola Francisco Díaz-Fierros e máis o catedrático de Proxectos de Enxeñería Manuel Marey. En contra, o presidente da […]

La entrada Ten o eucalipto xustificada a súa mala sona? aparece primero en Campo Galego.

13 Mar 01:56

Sinaí Giménez, novo rei dos xitanos de Galicia

by Galiciaé

Sinaí Giménez é o novo rei dos xitanos galegos, un cargo simbólico e empapado de tradición que pasa
de pais a fillos desde hai 250 anos. O ata agora príncipe xitano herda, como era previsible, o posto que deixa o seu pai, Olegario Giménez, coñecido como O Morón, o mote que dá nome ao clan que tantas veces estivo –e está– no punto de mira da xustiza.

O ascenso comunicouno este martes a Sociedade Xitana de Galicia. "Sinaí Giménez é o novo rei dos xitanos de Galicia co acordo e o visto e prace dos Consellos de Anciáns e do propio pai de Sinaí", explican nunha nota remitida aos medios.

Este cargo, indican ten "gran importancia" á hora de resolver "conflitos dentro da comunidade xitana" en Galicia. "Sinaí é querido, apoiado e respectado. Cabe recordar que nin tan sequera fuma e sempre está en todo momento cos seus cinco sentidos e cos pés na terra", abunda o comunicado. 

O cargo exercerao de momento co apoio do seu irmán, primos, tíos e anciáns xa que, aos seus 37 anos, aínda se considera que é novo para ostentalo en plenitude.

O 'nomeamento' coñécese no mesmo día en que transcendía que a Fiscalía pedía penas que suman máis de 30 anos para varios membros dos Morones por un presunto axuste de contas que ocorreu na vivenda de Olegario Giménez en 2014. Entre os acusados figuran o propio Sinaí e os seus irmáns Juan Paulo, Saúl e Marino, pola brutal malleira que recibiu a un avogado, primeiro, e a dous gardas civís, despois.

A Sociedade Xitana de Galicia aproveita o comunicado para referirse a estas acusacións: "A familia Giménez, é dicir Sinaí e os seus irmáns, están totalmente tranquilos pois todo o que se di no escrito do fiscal non é certo".

12 Mar 10:32

Da necessidade de um reintegracionismo historiográfico

by Ernesto V. Souza
ernesto-vazquez-souza-300x284

Apenas começando o século XVIII da cronologia ocidental o fechado Império da China era o centro da economia da Ásia, que por sua vez era o gerador principal de riqueza e o motor do comércio do mundo. No decurso destes quatro séculos outros impérios emergiriam e outros tantos declinaram.

Espanha e Portugal sumiram como potências hegemónicas, do mar, do comércio, da cultura, das artes e da guerra. Isso aconteceu também nos inícios desse século XVIII, que, não por acaso, baliza a mudança produtiva, comercial e militar que define e é definida pela industrialização, o capitalismo como a época da hegemonia e expansão imperialista do Ocidente.

Resulta interessante observar como a história, a pouco que abramos o foco é qualquer cousa menos determinista e ocidental. As realidades políticas contemporâneas (os estados) não são eternas: são modernas. A ficção da sua continuidade ou antiguidade histórica estabeleceu-se paralela a da sua hegemonia; e a justificação, com a fixação da história, da ideia da nação contemporânea, da soberania e participação nacional e, em consequência, com a inestimável colaboração do sistema educativo universal, dos intelectuais académicos, dos artistas consagrados, dos divulgadores autorizados e os mass média.

A narrativa nacional como conjunto definido é obra de séculos, nomeadamente destes séculos que decorrem desde o XVIII, ajustada e reajustada em adequação das mudanças políticas e sociais e dos avances teóricos e metodológicos que foram configurando o caráter científico da formulação da narração histórica.

Mas é difícil que a história seja ciência, quando nem a ciência é assim tão ciência. As premissas culturais, económicas, políticas, as grandes crenças continuam a definir os grandes troppos e as linhas de horizonte que se procuram. Em tantos aspectos a Terra continua plana, as mulheres inferiores, as metáforas reitoras são as dos livros das religiões, e as raças determinam hierarquias e sucessos de classes no determinante imaginário dos coletivos.

Espanha e Portugal são hoje determinismos históricos intocáveis. Um na sua configuração moderna, vontade de unidade peninsular, mediterrânea e hegemonia castelhana, outro na sua condição de venerável antiguidade nacional, facto da vontade política completa na origem, vocação atlântica, colonialismo e post-colonialismo. Ambos envoltos em farrapos de glória militar, descobertas, evangelização, contrarreforma de fidelidade católica, apostólica e romana e com complexos vários por não ter acertado caminho na modernidade industrial e capitalista.

E assim chegamos ao século XXI da cronologia Ocidental. Pelo Oriente a China esperta em abrente comercial, e a Espanha e Portugal semelham ter as suas histórias divergentes construídas.

A Galiza, por entanto, dorme, ligada a Castela e afastada de Portugal, num sono de séculos. E a narrativa da nação espelha desde o século XVIII esse sono, e clama por um despertar que, uma e outra vez, não termina de acontecer.

Mas por que dorme a Galiza? E já que estamos: desde quando dorme?

Por que considerarmos que começou a ser chamada a despertar a meados do século XVIII, quando era a Espanha Imperial a que era chamada a sair do breve letargo, e a recuperar o seu posto dianteiro entre os Impérios europeus nascentes? Por que considerarmos que a narrativa da nação é útil quando apenas é imitação cativa da de Espanha, da de Portugal, e mais tarde seguidora do modelo moderno da Historiografia da Catalunha?

Mas como vai ser? Se a pouco que reparemos não ajusta. A história da Galiza é talvez mais complexa, está fadada? Não. Agora, podem-se narrar os projetos, as histórias, com os modelos doutros, sem centralidade nacional, como eterna periferia insucedida? Também não.

A narrativa da nação galega entra em conflito com a existência prévia de uma formulação da Espanha à galega. Com um substrato no imaginário coletivo que não terminou nunca de se esquecer de Portugal nem de considerar Castela algo mais que um simples território de Expansão (território em disputa com os territórios do norte da África, com o Aragão e com Navarra).

Cumpre, daquela, insistir em que existiu um projeto galego para Hespanha. Um projeto de séculos e ab ovo. O seu espaço central e geográfico aparece já fixado na legenda do mapa patriótico e reivindicativo de Ojea, e a sua história e projeto na sátira do Conde de Lemos e nas reflexões do de Gondomar, lá nos inícios do século XVII. A Galiza dos celtas provincializados por Roma, a Galiza Sueva, a Galiza dos velhos reis. Uma Galiza que despertou quando Portugal volveu a fazer parte do projeto espanhol com os Filipes, que despertou brevemente também com a francesada, e com a emigração às novas repúblicas americanas, que se mexeu agitada com as repúblicas portuguesa e espanhola e até com a Revolução dos Cravos.

As elites galegas medievais que ecoam as do século XVII, sonhavam com uma Hespanha que limitara a Leste com o Ebro e a Sul com o Tejo ou o Guadiana. Que incorpora Leão, Asturias, Toledo, como territórios de expansão as Castelas, e em fase imperial o Alentejo, a Andaluzia e até Murcia. Uma Galiza hispana e pan-atlântica, com Portugal, mas sem o império mediterrâneo de Aragão, o Reino antigo de Navarra e os territórios biscainhos. Projeto submerso que não terminam de integrar, entender, explicar ou narrar com sentido as elites e a historiografia dos séculos XIX e XX, comprometidas numa outra narrativa mais limitada e de nação à moderna.

Mas, como não vai dormir a Galiza se a partir do século XV esse projeto atlântico não foi, e o que existe depois é uma Espanha com centro castelhano que incorpora Aragão e os restos de Navarra, e um Portugal em permanente fugida?

A era das nações declina, mas sem o corredor atlântico e sem um projeto de ordenação territorial, não cumpre espertar. E para que? se a Galiza dorme desde o Renascimento, desde o triunfo do partido Aragonês nos tempos de Juan II de Castela, não desde o século das Luzes. Foi no século XV, quando Portugal ficou afastado e a Galiza deixou de sonhar com incorporar Castela à coroa portuguesa ou vice-versa, quando Aragão e Navarra mudaram a geoestratégia tradicional peninsular com as suas alianças internacionais.

E a Galiza não foi uma nação, nem um estado. É uma realidade anterior que não fixou essas narrativas. Mas, também não é um território conquistado e submetido que luta por se liberar do jugo imperial. É o reino antigo, a coluna vertebral, um Yamato Atlântico, outra ideia e possibilidade de Hespanha. Portanto a sua história não pode ser narrada em chave nacional anti-colonial moderna.

Uma história da Galiza realmente lógica e com sentido tem de considerar outros modelos narrativos. Tem de procurar outras explicações.

Para isto, e antes de mais é preciso um reintegracionismo historiográfico. Uma narrativa histórica que tem de considerar a cada fase, a cada época, a cada virada Portugal. Para deste jeito ir apurando uma construção narrativa mais rica e facetada, mais dinámica, aberta e com sentido que nos explique melhor e liberte desta história isolacionista, desenvolvida em paralelo à narrativa da língua, fechada na ideia tetraprovincial e limites da Autonomia e dentro da narrativa possível do Reino da Espanha.

Ramom Varela Punhal

Ramom Varela Punhal

Nascido em Carvalho em 1942. Estudoi Teologia na Universidade Pontifícia de Salamanca, e Liturgia no Instituto Superior de Pastoral, em Madrid; Filosofia na Universidade de Pamplona e Filosofia, Psicologia e Organização do Trabalho na Universidade de Lovaina, Bélgica. Doutor em Filosofia pela Universidade de Santiago. Catedrático de Filosofia reformado.
Ramom Varela Punhal

Latest posts by Ramom Varela Punhal (see all)

11 Mar 23:24

Andrew Yang, the 2020 long-shot candidate running on a universal basic income, explained

by Dylan Matthews
Andrew Yang campaigning in Iowa in February.

The “Yang Gang” is growing rapidly.

Night two of the first Democratic presidential debate will feature a lot of familiar faces: Joe Biden, Bernie Sanders, Kamala Harris.

It will also feature someone even few political junkies had heard of until very recently: Andrew Yang.

Yang, a startup veteran and founder of the nonprofit Venture for America who has never run for elected office before, has made a $12,000-per-year basic income for all American adults the centerpiece of his campaign. He averages 1 to 2 percent in public opinion polls, but as of this writing, he’s surged on prediction markets, with bettors giving him better odds than Beto O’Rourke or Amy Klobuchar.

Some of that momentum can be traced to his appearance on comedian Joe Rogan’s wildly popular podcast (the above YouTube clip of his appearance has more than 2 million views). After his appearance on the show, small donations started to stream in. As of early March, Yang had exceeded 65,000 donors, thus clearing a threshold the Democratic National Committee has set for eligibility in the first two debates.

His campaign manager, Zach Graumann, told the Daily Beast that the campaign had already obtained at least 200 donors per state in at least 20 states, clearing another DNC threshold. “Everything is up and to the right since the Joe Rogan podcast. That was the key. That was the moment,” Graumann told the Beast’s Sam Stein and Will Sommer.

Achieving mass popularity through interview podcasts — Yang has also appeared on Sam Harris’s show, Freakonomics, and Vox’s Ezra Klein Show — is not a traditional path to a successful campaign. Nor are appearances on Tucker Carlson’s Fox News program the norm in a Democratic primary. But as was seen in the 2016 election, a lot can happen when an unexpected person does well in a debate. Exceeding expectations — whether on a debate stage or a podcast — can build name recognition and can help candidates who are strikingly different from the rest of their field (like Donald Trump or Bernie Sanders) stand out.

And successful or not, Yang is a fascinating cultural phenomenon. He blends a traditionally left-wing platform (a mass expansion of the safety net and a big new value-added tax, or VAT, to pay for it) with massive appeal to the young, predominantly male, and, in their unique way, socially conservative audiences of people like Joe Rogan and Sam Harris. This meme, showing an angry, MAGA hat-wearing Trump supporter transforming into a blissful, basic income-enjoying Yang backer, is a good illustration of how certain Reddit/4chan denizens think Yang’s message will penetrate on the right:

Indeed, Yang is already winning the 2020 meme wars by a wide margin, and on the strangest accounts:

4chan is a particularly prominent hotbed for the Yang Gang, which could cause his campaign some problems given the site’s popularity among some white nationalists; one backer posted an innocuous tweet from Yang about the opioid crisis with the caption “Andrew Yang cares about white people.”

Yang, of course, totally rejects support from white nationalists. But the mainstream Yangsters who make memes? He’s a fan.

“If you excise any racist white nationalist, bigotry leanings, I find the whole thing hysterical,” Yang told me in a phone call, audibly laughing. “You know what I mean? Imagine seeing your face on dragons and whatnot. The whole thing is funny.”

He continued, “I wish I could just jump up and down about how funny it is, but obviously there’s an element of it that’s intertwined with some terrible beliefs. Anyone who spends, like, five seconds looking into me or my background or my beliefs or my platform would be like, ‘This guy is the least white nationalist dude ever.’”

Message received! So what does Yang stand for — and what does his online success mean for the 2020 race going forward?

Meet Andrew Yang

Yang, 44 and the son of Taiwanese immigrants, worked as a corporate lawyer (“for five unhappy months,” he told Klein) after Brown and Columbia Law, before going into startups. His first one was called Stargiving and aimed to “raise money for celebrity-affiliated nonprofits,” Yang writes in his book Smart People Should Build Things, a kind of unofficial manifesto for his nonprofit Venture for America, which places recent grads of elite schools in startups in cities like Detroit and Baltimore. “It was extraordinarily difficult. My company failed spectacularly, but I recovered,” he writes.

“I went to work for a mobile software company, Crisp Wireless, and then a health care software company, MMF Systems, over the next five years, eventually becoming the CEO of a test-prep company, Manhattan GMAT, in 2006,” he continues.

Manhattan GMAT is now known as Manhattan Prep, and has expanded from offering prep for the GMAT (the standard business school admissions test) to offering GRE and LSAT prep as well. A few years after Yang took over, the test prep giant Kaplan (owned by the then-named Washington Post Company) bought Manhattan Prep.

In 2011, Yang started Venture for America (VFA), an effort to try to prevent elite colleges and universities from funneling graduates toward safe options (like jobs in finance, management consulting, or big law) by enlisting teams of fellows to move to cities across America and work for local startups.

As detailed in a 2013 New York Times profile, the group offers recent graduates a five-week boot camp on entrepreneurship, and then sets them up with startup jobs at companies that “must be less than 10 years old and employ less than 100 people. Starting salaries are $33,000 to $38,000.” The target fellows are people from selective schools who could easily be making six figures at other jobs straight out of college.

The profile, by Hannah Seligson, paints VFA as a darling of wealthy startup founders like Tony Hsieh of Zappos (based in Las Vegas, a VFA city) and Dan Gilbert of Quicken Loans (based in Detroit, another VFA city). And if you read Smart People Should Build Things, that cultural milieu shines through. It’s not the work of a radical socialist firebrand. It speaks the language of startup founders and TED talk speakers, and directly targets an audience of fellow elite college grads in service of trying to spread economic growth more evenly across the US.

“We’re using educational attainment as an imperfect proxy for ‘smart’ and talking about people who get tracked, sorted, and aggregated throughout their adolescence into various universities and courses of studies,” Yang writes in the introduction. And, unsurprisingly given his organization’s name, “Venture for America,” the book largely equates creating value in overlooked parts of the US with starting businesses there. Examples Yang touts include Kickboard, a VFA partner company “that provides a software application to help teachers track student performance,” and ShapeUp, which “helps individuals promote health and wellness through social networking and goal measurement.”

“People and companies around the country are solving real problems right now,” Yang concludes, and those kinds of firms are what he means.

The Freedom Dividend: Yang’s universal basic income plan

The centerpiece of Yang’s campaign is his call for a universal basic income (UBI) that he calls the Freedom Dividend (he told Klein, in a bit of characteristic bluntness, that he calls it that because it “tests better” as a term than “universal basic income”).

The Freedom Dividend, outlined in Yang’s second book The War on Normal People, is a $1,000-per-month (or $12,000-per-year) check mailed to every adult American age 18 to 64, no strings attached. It’s a pure universal basic income, with no phaseouts for top earners or work requirements. For Americans currently benefiting from cash or cash-like programs like Social Security Disability Insurance, food stamps, or Section 8 housing assistance, Yang would offer a choice between the existing welfare state and the Freedom Dividend, in hopes that no one would be left worse off.

Yang, like many entrepreneurs who have become attracted to UBI, embraces the policy as a way to cope with automation. “Truck driving alone is the most common job in twenty-nine states with 3.5 million drivers — 94 percent of them male — and an additional 12 million workers supporting them in truck stops and motels across the country,” his website proclaims. “What happens when the trucks start to drive themselves?”

“Humanity First” is among the Yang campaign’s most prominent slogans, and he frames his main financing mechanism for the Freedom Dividend — a 10 percent values added tax (VAT) — as a way to prevent big companies like Amazon and Google from “funnel[ling] hundreds of billions in earnings overseas. VAT makes it impossible for them to benefit from the American people and infrastructure without paying their fair share.” It would, he claims, “capture the value generated by automation in a way that income taxes would not.”

This is a strange claim. VATs are basically sales taxes levied at each stage of production (when a lumber company sells wood to a paper mill, when the paper mill sells paper to Dunder Mifflin, when Dunder Mifflin sells paper to you), and as such, economists generally believe that consumers bear most or all of the cost of increased VAT rates. Recent empirical studies confirm this: While decreases in VATs are often captured by businesses that pocket the money as increased profit, businesses are savvy about passing on increased VAT rates to their consumers.

Corporations would probably bear some of the burden — for one thing, VATs would reduce the value of corporate profits by making all the stuff profits can buy more expensive — but it’s mostly a consumption tax.

And Yang understands this. In his interview with Klein, he justifies the regressive nature of the tax by noting that the highly progressive nature of the Freedom Dividend offsets it. He concedes we’d need to implement a policy for seniors on fixed incomes, who’d see their purchasing power fall substantially.

Besides the VAT, Yang would finance the Freedom Dividend with savings from other welfare programs that beneficiaries opt out of; a projected decrease in spending on social maladies like crime, incarceration, and health conditions because of reduced poverty; and economic growth, citing a Roosevelt Institute estimate that a basic income, especially if not accompanied by tax increases, would substantially increase GDP by boosting consumption.

The rest of Yang’s platform

His agenda doesn’t stop there — the Yang 2020 policy page is a smorgasbord of ideas from the mainstream Democratic (Medicare-for-all, paid family leave, legal marijuana) to the Extremely Andrew Yang ($100 vouchers for all Americans to donate to nonprofits, an American Journalism Fellows program to revive local news, an American Mall Act to find new uses for shuttered shopping malls, geoengineering to fight global warming, hiring a White House psychologist to “monitor the mental health of employees serving in the executive branch”).

A bunch of Yang’s proposals fall into the category of “more popular among liberal political bloggers than most politicians,” like reviving earmarks to make bills easier to pass, or automatic filing of income taxes.

Then the platform veers into stranger territory (thanks to Jeremiah Johnson, host of The Neoliberal Podcast and a Yang skeptic, for flagging these to me). Yang calls for a 15 to 20 percent reduction in the federal workforce, saying he will “hire a management consulting firm to identify areas of inefficiency in the federal workforce.”

That’s an odd pitch, especially to Democratic primary voters. Under Barack Obama, the federal workforce fell to its smallest level as a share of the total workforce since FDR. Fewer people work for the federal government now than did under Ronald Reagan, even though the population has grown by some 100 million people since then. The low pay of the civil service has led to traditional federal government jobs being supplanted by private contractors, who are typically paid substantially more for similar work. And in any case, causing massive layoffs at an institution that employs 2 million Americans hardly seems compatible with a “humanity first” approach.

When pushed on this, Yang retreated somewhat.

“I’m not arguing that too many people work for the federal government writ large,” he told me. “We should hire many thousands of people for public works projects and making our infrastructure more sustainable and resilient, but that does not mean you would not also want to scrutinize the organization that you currently have.” He definitely does think the government could use some streamlining in existing departments, and some additional automation.

He adds, “One of the proposals I have that I think would be a huge win is something suggested by one of your colleagues: to move several agencies out of DC, because Washington is a very expensive area with lots of traffic and development. … The costs would be lower and the jobs and energy would be higher, and the culture of the departments would shift to be closer to the needs of the people.”

Yang also wants to establish a news and information ombudsman at the Federal Communications Commission to fight fake news, with the power to impose “penalties for persistent and destructive misstatements that undermine public discourse.” You don’t have to be a First Amendment absolutist to see how that could go wrong, but Yang thinks the risks of overreach are manageable. “The real problem is that no one can agree on anything and there are foreign actors laughing their asses off while they’re tampering with our democracy because no one can tell fact from fiction,” he says.

And then there’s the Legion of Builders and Destroyers, the real name of Yang’s signature infrastructure proposal. He proposes siphoning off:

10% of the military budget — approximately $60 billion per year — to a new domestic infrastructure force called the Legion of Builders and Destroyers. The Legion would be tasked with keeping our country strong by making sure our bridges, roads, power grid, levies, dams, and infrastructure are up-to-date, sound and secure. It would also be able to clear derelict buildings and structures that cause urban blight in many of our communities and respond to natural disasters. … The Commander of the Legion would have the ability to overrule local regulations and ordinances to ensure that projects are started and completed promptly and effectively.

You may be thinking you read that incorrectly, but you did not. I asked him how far this power would extend — could the Commander of the Legion decide to build a freeway through downtown Manhattan whether or not residents liked it?

“Obviously, there would still be a need for some kind of consensus and agreement. You wouldn’t have some autocrat making decisions that would end up doing something that would be inefficient or negative for a given community at a high level,” he explained. “But we have to face facts that the US has gotten terrible at building things because everyone’s gotten their hands tied with bureaucratic processes that have gone overboard in many cases.”

He added, “I’m glad you like the name because who wouldn’t want to join the Legion of Builders and Destroyers?”

The Yang Meme Gang

If I had never heard of Andrew Yang before and you asked me, “Who is the natural base for a candidate running on establishing a Legion of Builders and Destroyers?” I would say, “Obviously, memelords on Reddit and 4chan.” And the prophecy has been fulfilled.

“Over the past few weeks, Yang has been the topic of frequent positive 4Chan threads, normally a stronghold for Donald Trump’s most racist supporters,” the Daily Beast’s Stein and Sommer write. “Yang’s UBI proposal has been especially appealing to 4Chan users who embrace the shiftless ‘NEET’ lifestyle (‘Not in Education, Employment, or Training’) and would rather play video games all day than have jobs. 4Chan posters have admiringly started to call Yang’s Freedom Dividend proposal ‘NEETbux.’”

Indeed, a cursory look at /pol/, 4chan’s political discussion forum, reveals several Yang threads, including this one making Paul Bunyan-esque claims about Yang, infused with a big dose of Orientalist stereotyping (“Yang is said to have 215+ IQ, such intelligence on Earth has only existed deep in Tibetan monasteries & Area 51”).

But not all pro-Yang 4chan posters are benign NEETbux fans. My Verge colleague Russell Brandom notes that some white nationalists have deluded themselves into believing that Yang is on their side; one backer posted an innocuous tweet from Yang about the opioid crisis with the caption, “Andrew Yang cares about white people.” At least one prominent alt-righter with a big platform — Richard Spencer — has voiced sympathy for Yang’s campaign.

Yang completely rejected any support from white nationalists like Spencer in a statement to Brandom:

I denounce and disavow hatred, bigotry, racism, white nationalism, anti-Semitism and the alt-right in all its many forms. Full stop. For anyone with this agenda, we do not want your support. We do not want your votes. You are not welcome in this campaign.”

So far, Yang’s remarkable online following has gotten him on track to participate in televised debates. But as Brandom notes, the perception of support from some of the internet’s most noxious quarters risks damaging the campaign’s reputation, and doing so unfairly. There are plenty of valid reasons — his inexperience in government, some of his more out-there platform items — to not back him, but a fear that he’s associated with the alt-right is not among them.

To build the Yang Gang going forward, Yang will have to find a way to harness the enthusiasm for him on sites like Reddit without its worst elements tarring unfairly him by association.

But his mere candidacy, and presence on a debate stage, matters. In a super-crowded field, candidates need signature ideas that stand out. That’s why Julián Castro is trying to become the pro-reparations candidate, why Pete Buttigieg wants to be the court-packing candidate, and why Jay Inslee wants to be the climate candidate.

And Yang’s signature idea is arguably the boldest and most surprising of the bunch. That could help Yang break out from the pack — and it could help UBI become an even more mainstream idea.


Sign up for the Future Perfect newsletter. Twice a week, you’ll get a roundup of ideas and solutions for tackling our biggest challenges: improving public health, decreasing human and animal suffering, easing catastrophic risks, and — to put it simply — getting better at doing good.

11 Mar 23:11

The Right-Wing Weaponization of Classical History

by homunculus
11 Mar 23:09

Man Who Brought Immeasurable Amounts of Pain To Your Life Wants To Be Friends Again

by Brandon Follick

In a recent development, Jason Bowen, the man who you cut from your life after he mentally and emotionally tortured you for what felt like a lifetime, has made the bold decision to reach out to you in an effort to rebuild some kind of friendship.

 

“Hey, I know it’s been a while, but I want to make it up to you so we can be friends now,” his audacious text message read.

 

Jason, knowing this single proposal couldn’t possibly stand alone, followed it up with, “I feel bad for making you so upset, but that was so long ago, are we good now though?”

 

Despite having shown no remorse for his actively toxic residency in your life or even acknowledging the long-lasting consequences you have suffered as a result of his destruction, Jason feels that time alone has healed your wounds for you, probably. Right?

 

“It’s like he predicted that I’ve fully moved on,” you thought, correctly. “And he couldn’t allow that to happen without inserting himself back into my life.”

 

 

“It’s like he’s trying to clear his conscience or prove something to himself,” you added, also accurately.

 

But despite long-term proof he is a true piece of shit in a gross-man body, Jason feels that he is a new person now.

 

“I know I was pretty un-chill to you awhile back,” he texted, the unmitigated gall palpable through your iPhone screen. “But I’ve changed for the better and it’d be so cool for you to automatically take my word on that.”

 

Fortunately for Jason, he’s able to outweigh no longer feeling guilty for the sake of pretending you’re no longer in pain. He’ll take whatever result of this conversation as proof that he has nothing to feel sorry for anymore!