Shared posts

05 Jul 12:02

The Problem With 'Porn for Women'

by Sofia Barrett-Ibarria

Pornhub launched a "porn for women" category last year, but the adult content monolith certainly isn’t the first or only corporate entity to identify a demand for "female-friendly" porn. Platforms like Bellesa, ForHerTube, and Sssh.com are now more accessible than ever, and that’s mostly a good thing. Women deserve affirming adult content that centers their agency and portrays them as active, consenting players enjoying realistic sexual experiences.

However, much of the rhetoric surrounding “porn for women” emerges from misguided assumptions and broad generalisations about the kind of porn women enjoy, and the kind of women who enjoy porn.

“The term ‘porn for women’ is problematic because a lot of porn does cater to an assumed cis male audience, and as part of the general porn consumer base women should feel free to select films from any genre,” artist and performer Courtney Trouble said. “In one way, creating a porn for women genre allows for a ‘men only’ genre to perpetuate itself. It just buys into an either/or dichotomy that doesn't even begin to disrupt the foundational issues that create the market gap.”

A short history of porn for women

The idea that women watch porn isn’t new. In the early 1980s, director and producer Candida Royalle rose as an industry icon for her work creating adult films from a woman’s perspective. Lesbian production company Fatale Media and On Our Backs, the first woman-run lesbian porn magazine, also emerged as porn innovators around this same time. These pioneering enterprises sought to create porn that centered women’s physical pleasure – a rejection of the frenetic thrusting, oily bodies, and theatrics that had defined mainstream porn for years.

These early woman-centered enterprises were part of a largely political movement for porn that freed women’s sexual expression from the male gaze. “If you look back at the emergence of porn for women, or lesbian porn, or feminist porn, it was a call to arms, so to speak,” said Lynn Comella, author of Vibrator Nation: How Feminist Sex-Toy Stores Changed the Business of Pleasure. “It was a desire for cultural intervention into a marketplace of images and discourses related to sex and sexuality that catered primarily to men.”

This era also marked a truly revolutionary moment in porn history. “This was incendiary in the 1980s,” Sociologist and author Chauntelle Tibbals said. “Because although women had always been involved in content production, this was not generally acknowledged or understood by the viewing public.”

The social and political discourse surrounding this first wave of porn created by and for women eventually reached mainstream consumers and creators, inspiring cultural conversations in support of ethical porn, the importance of paying for porn, and the need for racial and gender diversity both in front of and behind the camera. Thanks in part to extensive media coverage and corporate interest in recent years, public discussions about women and porn are far less taboo, but still lack the depth and complexity necessary for a truly evolved cultural understanding.

“In 2019, women have more opportunities to find sexual commodities, products, materials, that are designed with them in mind, but the way in which they're imagined as sexual consumers or porn consumers continues to be narrow, overall,” said Comella.

Generalising the Female Gaze

Angie Rowntree, founder and director of Sssh.com, believes “porn for women” functions primarily as an SEO-friendly marketing term for mainstream tube sites. “It’s very misleading and dishonest,” Rowntree said. “The term puts women in a box, and it’s one I don’t particularly care for. ‘Women like these things, but not these other things.’ We’re pigeonholing people. It’s a huge injustice to the diversity of our desires.”

The same glowing media coverage that normalised women as porn consumers – as well as some of the language these sites sometimes use themselves – seems to assume that women as a whole are straight and cisgender. Porn site Bellesa claims on its website that it features “hot guys. Storylines. Natural bodies. Free erotic stories. Real orgasms.” On Sssh.com, Rowntree prefers terms like “female-focused” and “female-led” to distinguish Sssh.com’s content from male-oriented offerings, like a popular woman-on-woman category that includes a scene centered on same-sex marriage, though the images featured on the site’s homepage only depict heterosexual couples.

"It’s a huge injustice to the diversity of our desires” – Angie Rowntree, founder and director of Sssh.com

On most adult content sites, “porn for women” now occupies its own genre and aesthetic defined by soft lighting and vanilla sex, with a narrow view of what can – or should – turn women on. Women in general have a widely varied and diverse set of sexual proclivities and expressions and enjoy consuming content in different ways,” Tibbals said. “In this way, current use of the phrase ‘porn for women’ is frustrating, as well as being generally dismissive and judgey in and of itself.”

Some of the most recent iterations of “porn for women” use marketing language that seems to uphold a sense of sexual respectability politics and moral policing. CEO Caroline Spiegel reportedly described her new video and image-free porn site Quinn as “a less gross, more fun Pornhub for women,” a description that suggests women who enjoy typical tube sites, or create content themselves, as deviant sexual outliers.

“This fits a larger historical framing of ideas, that women in particular need a certain amount of handholding. That, if we're going to entice them to be sex toy consumers or porn consumers, then we have to lead them to our product very gently,” Comella said. “It suggests that women are easily ‘grossed out’, or they don't have the fortitude of their male counterparts, they're more delicate creatures, or they're more easily offended.” According to Trouble, creating a distinction between porn “for women” and “for men” also erases queer identity in consumers and performers alike.

“One big problem with this genre is that it exploits male bodies in a really corrupt way,” Trouble said. During the early 00s, Trouble launched nofauxxx.com to trade links and network with other adult content creators. There, Trouble met a producer on the who frequently bought pre-made gay porn content that was “straight enough” to resell on a separate porn site for women. “In this case, the producer was erasing queer identity to cater to a straight cis female audience. This isn't subversive. It's marketing. I do not see how it is any different than Bic making pink pens for women,” Trouble said.

Filmmaker Erika Lust doesn’t refer to her work as “porn for women” or market it as such, because she believes the term reduces women’s sexuality to a stereotype. She prefers the term “indie,” and creates adult films grounded in a feminist ethos instead of search engine optimisation. “I have always said I am a feminist, and naturally my values are injected in all what I do," Lust said. "My cinema has my feminist values behind it, and I put female sexuality and pleasure at the forefront.”

Even as a soft, gentle aesthetic generalises what women want out of a sexual experience, the appeal of friendlier, less seedy, feminist-oriented adult content can serve as entrypoint for many women exploring their sexuality and interest in porn – particularly those looking to avoid depictions of gratuitous violence or anonymised, identity-less sex.

“In the past, when I’d visited other porn sites, I felt like an intruder – like I was somewhere I wasn’t supposed to be,” Michelle Shnaidman, CEO of female-focused porn content site Bellesa, said. “I wanted to see sexuality content that really related to my personal experience.” Bellesa features content that claims to center women’s pleasure and sexual agency, and curates videos based on user data indicating a wide range of sexual preferences as well as general trends.

According to Shnaidman, Bellesa users tend to prefer videos with strong storylines and narrative context, and the videos users consume tend to run longer in length than on other mainstream porn sites. “There is no excessive derogatory profanity, exorbitant moaning and screaming, fake orgasms, or objectifying narratives. There is no violence,” Shnaidman said.

Controversy around 'porn for women' and 'feminist porn'

The language of empowerment, feminism, and ethics make great selling points, but porn for women isn’t immune to the many industry-wide traps producers purportedly work to avoid. Originally, Bellesa’s video platform allowed users to find and share content from other sites, but accusations of stolen content soon followed after its launch in 2017.

“We were, unintentionally, disempowering the people who create the content in the first place quite at odds with our core mission,” Shnaidman said. Bellesa plans to launch their own production company in the near future, which Shnaidman said will follow ethical practices regarding talent safety and compensation.

Rowntree, a longtime veteran of the adult industry, is keenly aware of widespread issues with content piracy. “Everyone in this industry is at risk of having their content stolen, regardless of genre. It's just the sad truth,” Rowntree said. Sssh.com produces most of their own content, which is available for streaming only, digitally fingerprinted, copywritten, and blocked by a paywall. Rowntree also maintains a direct relationship with the producers and filmmakers whose curated content appears on the site. “We have had success with this method and have been able to significantly slow down the piracy process,” Rowntree said.

The cultural conversations sparked by the #MeToo movement also raise questions about sexual consent practices in the porn industry, including producers of feminist porn and porn geared toward women. In 2018, adult performer Rooster came forward with allegations of sexual abuse against Lust Films, including incidents of boundary violations and poor working practices on set. In a detailed account on their personal website, Rooster writes that director Olympe de G allegedly dismissed his request for a break during a masturbation scene. Rooster proceeded with the scene, unsure if pushing the issue or refusing to shoot would damage their reputation.

Lust denied Rooster’s allegations of sexual abuse and assault on set, citing Lust Films’ zero-tolerance policy against sexual harassment, abuse, or violence. However, she acknowledged that de G may not have handled the incident appropriately. “It can be argued that this incident was not a good example of best director practice in the production of a film set, but it is certainly not sexual abuse nor assault,” Lust said.

The 'basic facepalm' of porn for women

Catering to a heteronormative, mainstream view of feminity and female preference can leave some consumers with limited options that ignore the scope and diversity of women’s sexual expression and lean on gender stereotypes. Many women enjoy gay porn, or even ultra-violent porn, but this reality isn’t easily marketable.

“Therein lies the basic facepalm quality of ‘porn for women,’” said Tibbals. “All women? No. Nothing can meet the needs of all women, as all women have very diverse interests.” Porn that is truly created to break the stigma surrounding women and porn must first stop stigmatising itself.

“What would be more successful is to create genres of porn that are transparent about which of their scenes depict masculine domination, or other factors that may present themselves to be undesirable to an audience that's seeking something ‘feminine focused,’” said Trouble. “These words really mean nothing, so to just be able to read an actual description of what's happening in the porn you're buying – one that's written by the producers or curators and accurately represents the performers and performances – that's powerful. Then people of all genders can make informed decisions based on what they want to see.”

This article originally appeared on VICE US.

04 Jul 01:01

Navíos, navegantes, mercaderes e corsarios no Ferrol a mediados do século XVI

by Unknown
Navíos, navegantes, mercaderes e corsarios no Ferrol a mediados do século XVI

La réplica de la Nao Victoria en Ferrol, año 2015.
El interesante artículo histórico que mostramos a continuación fue realizado por Fernando Dopico Blanco, siendo publicado en la revista ATENEA, Nº de Xullo, Agosto e Setembro de 2007. 



ENLACES:


01 Jul 14:14

El Papa regala al Patriarca Bartolomé los huesos de san Pedro

by INFOVATICANA

El Papa Francisco ha regalado al Patriarca Bartolomé el relicario que Pablo VI había colocado en la capilla  privada del Papa, en el Palacio Apostólico. El presente se lo entregó el sábado, tras la misa con motivo de la solemnidad de san Pedro y san Pablo, al jefe de la Delegación Ecuménica, que se encontraba en el Vaticano para participar en la fiesta. ¿Por qué es tan especial este regalo?

(Andrea Tornielli/Vatican News)- El don que el Papa Francisco, sucesor del Apóstol Pedro, ha querido hacer sin previo aviso al Patriarca de Constantinopla Bartolomé, sucesor del Apóstol Andrés, está inseparablemente ligado a la memoria de san Pablo VI. Fue él quien, el 26 de junio de 1968, dos días antes de la solemne conclusión del Año de la Fe, anunció por sorpresa el descubrimiento de las reliquias atribuidas a Pedro durante la audiencia general del miércoles.

Fue Pío XII, en junio de 1939, inmediatamente después de su elección, quien ordenó el inicio de las excavaciones bajo la Basílica de San Pedro, confiando la dirección a Monseñor Ludwig Kaas. Las excavaciones habían durado diez años y habían llevado al descubrimiento de la sepultura del apóstol, pero no de sus reliquias. En el radiomensaje de Navidad de 1950, el Papa Pacelli pudo anunciar con alegría y emoción: “¿Se ha encontrado realmente la tumba de San Pedro? A esta pregunta la conclusión final de los trabajos y estudios responde con un ‘sí’ muy claro”.

Por lo tanto, se presentaba en correspondencia con lo que había afirmado durante el pontificado del Papa Ceferino (199-217) el sacerdote romano Gayo, quien, dirigiéndose a Proclo, seguidor de la herejía del montanista, había escrito: “Si quisieras venir al Vaticano y a la Vía Ostiense, podrás ver los trofeos [es decir, las tumbas] de aquellos… que han fundado esta Iglesia”, es decir, de Pedro y Pablo.

En 1952 se reanudaron los trabajos de excavación y también fue involucrada la arqueóloga Margherita Guarducci. Bajo el altar papal de la Basílica se encontró una edificación funeraria apoyada en una pared contemporánea, que data de alrededor del año 150, llamado «pared roja» por su color y particularmente preciosa por los numerosos grafitos superpuestos, que la estudiosa había descifrado. Todas ellas contienen invocaciones a Pedro, a los cuales a veces se vinculan los nombres de Cristo y de María. Uno de estos grafitos es fundamental, ya que data del año 160, en el que se lee en griego las palabras Petros enì“Pedro está aquí”. La anotación parece por lo tanto indicar el lugar preciso de la sepultura del apóstol.

Vatican News

La profesora Guarducci había encontrado en una caja, en los locales de las Grutas Vaticanas, los huesos que habían sido recogidos en el lóculo identificado como la tumba de Pedro. “En 1964, llegué a la certeza de la identificación; en 1965 publiqué por primera vez los resultados obtenidos… las excepcionales reliquias de Pedro provenientes de una tumba científicamente comprobadas y declaradas auténticas por los más rigurosos exámenes científicos, demuestran con absoluta certeza que la iglesia de Roma está fundada ya no metafóricamente sino realmente sobre Pedro”.

Los huesos, después de ser analizados, pertenecen a un solo hombre, de constitución robusta, que murió en la vejez. Estaban incrustados con tierra y demostraban que habían sido envueltos en una tela de lana de color púrpura y tejidos con oro, una sepultura particularmente preciosa. Representan fragmentos de todos los huesos del cuerpo, con la excepción del fragmento más pequeño de los de los pies. Un detalle significativo, que recuerda la circunstancia de la crucifixión al revés y los resultados causados en el cuerpo, es decir, el desprendimiento de los pies, debido a la exposición prolongada en el lugar de la tortura.

El 26 de junio de 1968, Pablo VI anunciaba: “Se han llevado a cabo nuevas investigaciones muy pacientes y muy precisas, con resultados que nosotros, reconfortados por el juicio de personas competentes y prudentes, consideramos positivos: incluso las reliquias de San Pedro han sido identificadas de tal manera que podemos considerarlas convincentes, y elogiamos a aquellos que han empleado un estudio muy cuidadoso y un largo y gran esfuerzo”.

“No se agotarán con esto las investigaciones, los controles, las discusiones y las controversias”, continúa el Papa Montini. “Pero por nuestra parte nos parece que es nuestro deber, en el estado actual de las conclusiones arqueológicas y científicas, dar a vosotros y a la Iglesia este feliz anuncio, obligados como estamos a honrar las sagradas reliquias, apoyados por serias pruebas de su autenticidad…. y, en este caso, más solícitos y exultantes debemos ser, cuando tenemos razones para creer que se han encontrado los pocos, pero sagrados, restos mortales del Príncipe de los Apóstoles”.

Margherita Guarducci ha descrito: “Pablo VI era inamovible, resistiendo a toda presión, a la hora de anunciar el resultado del que estaba perfectamente convencido, a saber, la identificación no sólo de la tumba, sino también de los restos mortales del apóstol Pedro”. Hay que decir que otro estudioso, el jesuita Antonio Ferrua, que había excavado la tumba, no concordará con las conclusiones de Guarducci.

De esos huesos que ahora se conservan en la necrópolis bajo San Pedro, Pablo VI se hizo entregar nueve fragmentos, para conservarlos en la capilla privada del apartamento papal, dentro de una caja de bronce con la siguiente inscripción: “Ex ossibus quae in Arcibasilicae Vaticanae hypogeo inventa Beati Petri Apostoli esse putantur” (De los huesos encontrados en el hipogeo de la Basílica Vaticana, que se cree que son del Beato Pedro Apóstol).

Vatican News

El cofre que contenía los nueve fragmentos óseos había sido exhibido abierto en el atrio de la Basílica Vaticana junto al altar por deseo del Papa Francisco con ocasión de la Misa conclusiva del Año de la Fe, celebrado el domingo 24 de noviembre de 2013. Con este don se refuerza aún más la relación entre Roma y Constantinopla, en memoria de un Papa – Pablo VI – que fue protagonista de pasos fundamentales en el camino ecuménico después del histórico encuentro en Jerusalén con el Patriarca Atenágoras.

Publicado en Vatican News.

La entrada El Papa regala al Patriarca Bartolomé los huesos de san Pedro se publicó primero en InfoVaticana.

01 Jul 14:09

Brígida Hermida, xeadeira en Xearte Brigitte: “Aos clientes o que máis lles gusta é a creatividade”

by Pincha

Por Ruth Ríos @ruthrosfernandez

Brígida, no interior da súa xeadería na Rúa de San Pedro. Foto: Iván Barreiro

Brígida, no interior da súa xeadería na Rúa de San Pedro. Foto: Iván Barreiro

Brígida Hermida (Bascuas, Vila de Cruces 1981) é unha enxeñeira agrónoma que un día cambiou o campo pola Rúa de San Pedro, levando os seus coñecementos adquiridos na investigación no sector lácteo aos xeados artesanais. Así, fai cinco anos, e non sen certa oposición do seu entorno polo arriscado que semellaba o negocio nun sitio como Compostela, abriu a xeadería Xearte Brigitte.

Agora ela é un referente en xeado artesán compostelán. Pero non rematan aquí as ganas de avanzar e aprender de Brígida, xa que recentemente uniuse a “20 bajo cero”, grupo de xeadeiros de ámbito nacional onde ela é a única galega dentro dun colectivo dominado pola España sureña. Grazas a Brígida o grupo reunirase por primeira vez en Compostela os días 7 e 8 de novembro de 2019, saíndo do seu hábitat natural. “É un reto. O grupo apórtame moitas cousas a nivel persoal e profesional. Síntome moi orgullosa, pero tamén é moita responsabilidade”, conta a nosa xeadeira.

O grupo ademais está traballando na creación dun selo de calidade para o xeado artesán.

Xeado artesán
Preguntámoslle a Brígida como debe ser un xeado para ser considerado artesán. “Ten que ter tres ingredientes básicos: materia prima de máxima calidade, que non teña aditivos (colorantes, conservantes) e creatividade”. E como se aplica a creatividade ao mundo dos xeados? Como fuxir dos sabores convencionais de toda a vida? “Cada vez o público esixe máis e non podes estar facendo sempre o mesmo. Os sabores clásicos seguen sendo os máis vendidos, pero a xente demanda outras cousas. Cando lanzo un xeado novo, ao cabo duns días os clientes volven preguntar por el”. Hai clientes que esperan un ano enteiro para volver tomar o xeado de flan de queixo, de torta de milfollas ou de castañas.

Porque outra das especiais características das creacións xeadas de Brígida é que adapta os sabores á época do ano. Fai xeados temáticos, por festividades –en San Xoán triunfa o de sardiñas con pan de broa-, e só usa alimentos de tempada, respectando así os ritmos naturais dos cultivos de proximidade, cos que gusta de traballar.

Este uso de produtos de proximidade e coidado cos ingredientes tamén os traslada ao leite. Brígida aposta polo sector lácteo galego e ademais cre que “producimos o mellor leite do estado español. Uso leites da máxima calidade e utilizo en función do sabor do xeado”. Esta influencia do leite no resultado final do xeado aprendeuna na investigación durante un curso de experto xeadeiro, que a levou a gañar un premio. Noutra investigación explorou o uso da espirulina como colorante natural, aínda que ela non usa ningún tipo de colorante senón que deixa que a cor a dea a propia materia prima do xeado.

Tamén ten en conta as preferencias dos clientes segundo a temperatura. “Por exemplo, en verán utilizo máis cítricos, mentres que en outubro apetece máis un xeado de castaña”.

E é que xa pasou a historia iso de que os xeados son para o verán. “Agora a tempada dura de marzo a novembro, en parte porque as temperaturas son cada vez máis altas e tamén porque cada vez se recoñecen máis os seus beneficios nutricionais”. Brígida procura ter propostas saborosas e nutritivas durante todo o ano.

Foto: Iván Barreiro

Foto: Iván Barreiro

Os segredos do éxito
Materia prima, proceso de elaboración e o trato que Brígida dispensa aos seus clientes son os segredos do éxito desta xeadeira do barrio de San Pedro, visitada tanto por turistas como por veciños. Os cociñeiros tamén son os seus clientes, xa que crea postres para restaurantes.

“Aos clientes o que máis lles gusta é a creatividade, que sempre teña algo novo que amosar”, conta Brígida. “Ademais valoran moito que lles explique o proceso de elaboración”.

Se queredes ver como traballa Brígida, só tedes que achegarvos a Xearte Brigitte. Alí ten o seu propio obradoiro á vista do público. “Para min, unha das características que ten que ter o xeado artesán é que o obradoiro estea na propia tenda”, explica.

Para este verán Brígida traenos como novo sabor a “Compostelana”. Ela, que atopa a inspiración en todas partes (datas, flores, a Praza de Abastos…), conta que este xeado “xurdiu un día almorzando. Vin que os peregrinos almorzaban café con leite e tarta de Santiago. Preguntando, entereime de que a xente de Santiago de sempre tamén tomaba esta combinación para almorzar. Así apareceu o xeado”.

Ademais de na Rúa de San Pedro, este verán poderemos atopar a Brígida co “carriño do xeado” na Feira de Artesanía de Agolada (Pontevedra) e no Campionato de Hípica de San Marcos.

La entrada Brígida Hermida, xeadeira en Xearte Brigitte: “Aos clientes o que máis lles gusta é a creatividade” se publicó primero en Pincha.

01 Jul 14:07

Dj Sanma: Encestando pelotazos de Rock & Roll

by Pincha
Sanma. Foto: Mónica Pato

Sanma. Foto: Mónica Pato

Por César Varela (@imitoaquenson), de Historia do Rock Compostelán 

Nun lugar de Santiago de cuxo nome non podo lembrarme, coñecín á nosa criatura subterránea de hoxe. Un Xigante en tódolos aspectos. Na Pincha falamos de músicos, actores, artistas en xeral, camareiros, cociñeiros… pero coido que nunca prestamos especial atención a esa cada vez máis extinguida especie, desgraciadamente tan pouco valorada, que pulula polos garitos da nosa cidade, os Dj’s. Difícil selección a que tiven que pasar pola peneira do underground, deixando nas bancadas a varios dos que considero, baixo o meu humilde criterio, personaxes realmente interesantes, que levan toda a vida ou parte dela, adicándose a este fascinante menester. En Compostela existen máis Dj’s, que cirurxiáns plásticos por metro cadrado.

Sanma, tipo auténtico a mil anos luz do postureo e o concepto de Dj en si, alterna discos de plástico como bo amante do Rock & Roll, con elegancia e a cabeza sempre ben alta, con gran saber estar e en vinilo, á vella usanza. Non é novo nisto, nin tampouco se adica exclusiva e profesionalmente a este negocio. Sanma traballa no subterráneo e ao mesmo tempo sobresae 2 metros por enriba del. É un especialista en encestar agullas nos surcos máis escuros do Rock & Roll. Empezou a poñer música en festas de amigos, cumpreanos… e logo, por diferentes amizades (Valentes eles!) que rexentaban pubs, empezou a aceptar invitacións para pinchar nos seus locais, música alternativa con sans obxectivos: que a xente gozase. E se podía dar a coñecer grupos e temas non relacionados co Mainstream de cada época, pois que mellor que mellor…

Riquela, Transi, Embora, Arume, A Calexa, Modus Vivendi, A Reixa, Náutico, Capitol, Ateneo… son algún dos locais polos que se deixou caer estes últimos anos. Habitualmente pincha na Sala Riquela e en canto o almanaque llo permite, vai ao Transi, Embora e ao Arume. Pincha desde sempre con vinilo, porque na súa opinión é o mellor formato que existe, pola súa calidade de son, aínda que envidia de maneira insá aos que van pinchar cun pendrive no peto do seu vaqueiro.

Cada día que pasa, a súa discoteca aumenta a pasos axigantados. Coido que perdeu a conta nos 5000 Lps e 3000 singles, aínda que é dos que prefiren máis calidade e menos cantidade. As súas sesións cavernícolas sulfatan Rock&roll, Garage, Twist, Greasy R&Blues, Punk, Swing, Exótica, Surf, Frat Rock, Ye-Yé, PowerPop, Psych, Hard 70’s, Freakbeat, Mod, Metal… Está moi agradecido co trato de tódolos locais, xa que ata día de hoxe, non lle permiten pasar sede nunca! Cando pinchaba na cabaleirizas do Modus, quedoulle ben claro, que os arcos do teito non son de cartón-pedra.

Debuxante e coleccionista de autógrafos oxinais en b/n, de cine clásico, flyers de ilustradores-deseñadores underground relacionados ou influenciados polo mundo do cómic e da música, libros de fotografía e ilustración, cómics, T-Shirts orixinais, posters serigrafiados, robots… Vamos! Que na súa casa nunca se aburre, pero tampoco adoita convidar a amantes de deseños de interiores minimalistas, para evitar angustias e desfalecementos.

Ex-xogador de baloncesto (Ala-Pívot 4×4), xogou ata fai 2 anos e desde 1982, no Peleteiro, Obradoiro, Rosalía, Pontevedra, Cambados, Riveira, Noia, Portas, Arzúa, Conxo, Viaxes Piña… A día de hoxe, continúa en plena forma.

Gustaríalle volver pinchar no sensacional Arume e no novo Paraíso Perdido. Aí o deixo caer!

Estade pendentes das súas próximas sesións, xa que adoita avisar 6 horas, 6 minutos e 6 segundos antes de cada función. Que vostedes o desfruten! Que demonios!

Sanma. Foto: Mónica Pato

Sanma. Foto: Mónica Pato

La entrada Dj Sanma: Encestando pelotazos de Rock & Roll se publicó primero en Pincha.

01 Jul 02:30

El Dúplex, único cine de Ferrol, suspende su actividad para «estudiar opciones de explotación»

by Salgado

FERROL360 | Lunes 1 julio 2019 | 00:00

La dirección del cine Dúplex, el único que permanece en activo en el municipio de Ferrol, anunció que desde este lunes, 1 de julio, «se paralizan las proyecciones» hasta nuevo aviso. Los responsables de las salas del barrio de Esteiro comunicaron que prevén «estudiar distintas opciones de explotación del cine» con el objetivo de reanudar su actividad.

«Esperamos anunciar pronto la forma de reanudar el cine», indicaron sus titulares. La programación habitual de la instalación, caracterizada por la introducción de filmes independientes frente a los títulos comerciales de grandes recintos, ha estado complementada hasta esta misma semana por ciclos temáticos.

Estas iniciativas han contado con el apoyo de instituciones públicas como el Concello de Ferrol. Las dependencias albergaron hasta el pasado viernes un certamen dedicado al actor Robert de Niro, que concluyó con la exhibición del filme «Sleepers». «La biblioteca de los libros rechazados», «Clara y Claire» y «El vendedor de tabaco» han sido sus últimos títulos en cartel.

30 Jun 20:37

Universidade Popular de Verao 2019

by Gentalha

Mais um verao chega a Universidade Popular! Fuxe de ferimentos nas praias massificadas e vem, do 15 ao 19 de Julho, o centro social O Pichel, pois encherá-se de gente a partilhar saberes e experiências. Se queres participar em cursos de ecologia, género, línguas, gastronomia, dança, tecnologia, música, etc, tens de inscrever-te no mail cursos@gentalha.org até as 16h do dia anterior ao curso.

Preço por curso: 3€ (3’5€ nom sócia)* Abono todos os cursos: 8€ (10€ nom sócias)

* Há cursos com custes adicionáis indicados na descriçom do curso.

LEMBRA: INSCRIÇOM OBRIGATÓRIA em cursos@gentalha.org até as 16h do dia anterior ao curso.

 Embaixo tes os graus mais o calendário dos cursos com a informaçom de cada um. Bota umha olhada e inscreve-te!

455012072_483655

 

ESPECIALIZA-TE NOS GRAUS:

 COM O MOVIMENTO

  • Traço o passo. Curso para crianças com adultxs. Marta Otero + OÎMA. 2ª-Feira 15, de 18h a 19h30.
  • Se nom é vero, é bem trovato: Histórias e verdade em Compostela, umha relaçom complicada. Andre Seoane. 2ª-Feira 15,  ás 19h.
  • Baile com castanholas. Fuen Nieto. 2ª-Feira 15, de 21h a 22h.
  • Bal folk. Iniciaçom a algumhas danças tradicionais europeias. Lorena Toimil e Eva Diago. 3ª-Feira 16, de 19h a 20h.
  • Carvalhesa, carvalhesa, quem a soubera bailar! Claudia Fidalgo. 3ª-Feira 16, de 20h30 a 21h30.
  • Entra no baile a bailar(e). Iniciaçom às foliadas. Chus Caramés. 4ª-Feira 17, de 19h30 a 20h30.
  • Roteiro naturalista polas ribeiras do Sar. João Aveledo. 4ª-Feira 17, de  20h30 a 22h30.
  • Aula de Ioga. Marta del Río. 5ª-Feira 18, de 17h a 18h30.
  • Laboratório de bailes malandros. Colectivo Malandro. 5ª-Feira 18, de 19h15 a 20h45.
  • Danças e bailes populares tradicionais de Cuba. Marcos Pombo. 6ª-Feira 19, de 19h a 20h30.

COM SENTIDINHO

  • Projeto rios no Sarela. Paco Bañobre. 2ª-Feira 15, de 10h30 a 13h30. Saída desde o Muinho do Lermo.
  • Lar eco-Limpo. Vero Torrijos . 2ª-Feira 15, de 19h30 a 21h.
  • O gênero dos espaços em que vivemos. Hilda Cuba. 2ª-Feira 15, de 21h15 a 22h15.
  • Independência econômica para a gente. Conchi Mogo. 3ª-Feira 16, de 19h a 20h.
  • Arqueologia feminista: (des)enterrando mitos. Julia Marín Ramírez. 3ª-Feira 16, de 20h15 a 21h15.
  • Decrescimento e Economia Circular – Ideias, experiências e ferramentas para sobreviver no Antropoceno. Ena Barbazán.  3ª-Feira 16, de 21h30 a 22h30.
  • Cuidados e autocuidados nos movimentos sociais. Leticia Castro e Pilar Canosa. 4ª-Feira 17, de 20h45 a 22h15.
  • Ciclo menstrual: além da “regra”. Mónica G. Devesa. 5ª-Feira 18, de 18h30 a 20h.
  • Delírios do turismo em Compostela. Iago Lestegás e Hilda Cuba. . 5ª-Feira 18, de 20h30 a 22h. Saída desde O Pichel.
  • Que fazer para reclamar os direitos laborais das trabalhadoras por conta alheia? Receitas básicas.   Sandra Garrido . 6ª-Feira 19, de 18h a 19h.

COM MÚSICA

  • ‘Zaz et la légende du colibri’ ou ‘Zaz e a lenda do colibri’. Maritxinha. 2ª-Feira 15, de 19h a 20h.
  • Manual de supervivencia na produçom de festivais autogestionados. Fran Sanz. 4ª-Feira 17, de 18h a 19h.
  • Auto-management para músic@s principiantes. Aitana Cuétara. 4ª-Feira 17, de 19h a 20h30.
  • De latas e latons. Carme Iglesias. 4ª-Feira 17, de 18h30 a 19h30.
  • Gaita de beiços: Harmônica express: sopro-aspiro. Ariel Ninas. 4ª-Feira 17, de 20h30 a 21h30.
  • Viagem por Harmonia. Xoán Porto “Guancho”. 5ª-Feira 18, de 20h15 a 21h45.

 COM FERRAMENTAS

  • Assalto à cana. David Canto. 3ª-Feira 16, de 17h a 18h30.
  • Fazer um cartaz jeitoso sabendo pouquinho. Marcos Lopes.  3ª-Feira 16, de 21h30 a 23h.
  • Bordados empoderantes. Marta R Bóo. 4ª-Feira 17, de 19h30 a 21h.
  • Curso iniciaçom à ediçom digital de fotografia. Alberte Peiteável. 5ª-Feira 18, de 21h a 22h30.

 COM GOSTO

  • Quem guarda, sempre tem! Laura Picado. 2ª-Feira 15, de 18h a 19h15.
  • Obradoiro de elaboraçom de seitam. Raquel Castellanos. 5ª-Feira 18, de 19h a 20h30.

COM CIENCIA

  • Elemental querido Schrödinger. Cibrán Santamarina. 2ª-Feira 15, de 20h a 21h.

 

 CALENDÁRIO + DESCRIÇOM DE CADA CURSO.

 2ª-FEIRA, 15 DE JULHO:

  • Projeto rios no Sarela. Paco Bañobre. De 10h30 a 13h30. Saída desde o Muinho do Lermo.

Roterio polo rio Sarela para inspecioná-lo e conhecer a metodologia de trabalho do “Proxecto Ríos”. Recolheremos invertebrados para determinar a qualidade ecológica do médio aquático.

  • Quem guarda, sempre tem! Laura Picado. De 18h a 19h15. 

Aprende a fazer conservas vegetais no Pichel e leva para casa o teu frasco de encurtido. Tes de trazer um frasco de conserva com a tampa em perfeitas condiçons e com as verduras que queiras encurtar (tomatinhos, cogombro, beterraba…)

  • Traço o passo. Curso para crianças com adultxs. Marta Otero + OÎMA. De 18h a 19h30. 

Pintura? Música? Dança? Este será um obradoiro para explorar o movimento e o traço a través da música das Oîma.
O preço por criança é de 2€.

Máximo 8 adultxs e 8 crianças.

  • ‘Zaz et la légende du colibri’ ou ‘Zaz e a lenda do colibri’. Maritxinha. De 19h a 20h. 

Falemos de Zaz, da sua vida, da sua música e do que fai por (re)construir o mundo onde vivemos, falemos! Falemos em francês partindo dum nível básico e adaptando-nos a cada nível.

  • Se nom é vero, é bem trovato: Histórias e verdade em Compostela, umha relaçom complicada. Andre Seoane. Ás 19h. Punto de encontro no Pichel.

Um passeio por algumhas das histórias mais conhecidas da nossa cidade que nalgum momento passaram por certas. Umha forma lúdica de conhecer um bocadinho mais da nossa história e refletir sobre como a verdade é um conceito mais relativo do que pensamos.

  • Lar eco-Limpo. Vero Torrijos. De 19h30 a 21h. 

Reciclaremos o azeite usado das frituras para fazermos sabom e também prepararemos limpador multiusos sem  tóxicos.

Tés de trazer: 50 cl de azeite usado e 1/2€ para partilhar o custo do azeite essencial que usaremos como fragrância.

  • Elemental querido Schrödinger. Cibrán Santamarina. De 20h a 21h. 

Este curso pretende introduzir conceptos de física quântica para quem nom entende fazendo algum experimento “in situ”. A charla inclui também notas históricas, particularmente a presença de Erwin Schrödinger, quem formulou a famosa equaçom que leva o seu nome, em Santiago em 1934 na que foi a primeira visita dum premio Nobel a Galiza.

  • O gênero dos espaços em que vivemos. Hilda Cuba. De 21h15 a 22h15. 

Conversa sobre a arquitetura e urbanismo desde umha perspectiva de gênero interseccional. Como som as nossas casas e cidades e que jerarquias reproduzem?

  • Baile com castanholas. Fuen Nieto. De 21h a 22h. 

Bailaremos uns puntos do concelho das Nogais que acompanharemos de castanholas.

Necessário ter, como mínimo, nível intermédio em baile e trazer castanholas.

 

3ª-FEIRA, 16 DE JULHO:

  • Assalto à cana. David Canto. De 17h a 18h30. 

Atacaremos e foçaremos nas partes afináveis da gaita para  afinar e deixá-la ao nosso gosto.

Necessário trazer instrumento com a palheta e palhom que usedes atualmente e algumha velha para manipular sem medo.

 

  • Bal folk. Iniciaçom a algumhas danças tradicionais europeias. Lorena Toimil e Eva Diago. De 19h a 20h.

Obradoiro de iniciaçom a dous bailes agarrados da Europa: a mazurca e o valse de cinco tempo.

  • Independência econômica para a gente. Conchi Mogo. De 19h a 20h. 

Levar as contas nom é doado mas só precisamos ter umhas chaves e conceitos claros para fazermo-nos totalmente autónomas para levas as nosas contas. Os contidos iniciais seram: como iniciar umha atividade econômica e como fazer a declaraçom da renda.

Necessário inscrever-se antes do sábado 13 para poder ajustar os contidos com as tuas necessidades. Receberás um enquérito a perguntar que precisas aprender.

  • Arqueologia feminista: (des)enterrando mitos. Julia Marín Ramírez. De 20h15 a 21h15. 

Quem modelou a Venus de Willendorf? Por que se chama assi? Houvo matriarcado na Creta pre-helénica? Havia divissom de tarefas na cultura castrexa? Por que há tanto interesse no passado épico e nom tanto no passado doméstico? E sobretudo… por que seguimos relatando o passado como o figeram os arqueólogos do século XIX? Saca o teu monóculo decimonónico e bota-lhe umha olhada feminista à arqueologia tradicional, (des)enterrando os mitos que sempre nos contarom.

  • Carvalhesa, carvalhesa, quem a soubera bailar! Claudia Fidalgo. De 20h30 a 21h30.

Introduçom á carvalhesa. Aprenderemos os movimentos básicos deste baile para carvalhesear com jeito nas foliadas! Vinde mover a roda! É preciso ter, como mínimo, um nível intermédio de baile.

  • Fazer um cartaz jeitoso sabendo pouquinho. Marcos Lopes.  De 21h30 a 23h.

Nom sabes nada de diagramaçom mas queres aprender o básico? Neste curso sairás sabendo como tratar umha fotografia para que resulte mais atractiva e a desenhar um cartaz para qualquer actividade que tenhas na cabeça, sem muito ornamento, mas vistoso. Trabalharemos com 2 ferramentas: Gimp (software de tratamento de imagem) e Inkscape (software de diagramaçom). Procura trazê-los instalados no teu computador.

  • Decrescimento e Economia Circular – Ideias, experiências e ferramentas para sobreviver no Antropoceno. Ena Barbazán. De 21h30 a 22h30. 

De que vai isto do decrescimento? Pois a ideia deste curso é dar cumprida resposta a esta intrigante pergunta. Para isso, que melhor que começar por umha lixeira revissom da origem da proposta decrescentista e as suas ideias centrais, sem muito tostom, para logo pôr em comum experiências e modelos de economia circular que podemos atopar ao nosso redor, e um pouco mais alô. Também haverá algo de tempo para reflexionar sobre a lógica produtivista que impera na nossa sociedade, assi que animai-vos!

 

4ª-FEIRA, 17 DE JULHO:

  • Manual de supervivencia na produçom de festivais autogestionados. Fran Sanz. De 18h a 19h. 

Concertos, festas e festivais agroman polo país adiante e quase todos eles tenhem algo em comum: a carência de médios econômicos, técnicos e humanos. Neste curso sentaremos as bases para enfrontar-se à produçom dum espectáculo e nom morrer (ou morrer pouco) no intento.

  • Auto-management para músic@s principiantes. Aitana Cuétara. De 19h a 20h30. 

Tes umha banda? Queres ter bolos e nom sabes como consegui-los? Conselhos e recursos para comunicar e vender melhor um projeto musical.

  • De latas e latons. Carme Iglesias. De 18h30 a 19h30.

Pementom para melhor condimentar o som das ferrenhas. Havemos-lhe sacar lustre às gargantas e latons para lhe dar substancia às tocatas e cantareas de sempre.

Há que trazer lata de pimentom. Se nom a tiveres, contacta-nos!

  • Entra no baile a bailar(e). Iniciaçom às foliadas. Chus Caramés. De 19h30 a 20h30. 

Aprende a decifrar e mover-te ao compasso dessa gente que baila quando soam as gaitas e as pandeiretas.

  • Bordados empoderantes. Marta R Bóo. De 19h30 a 21h.

Aprender bordado e recuperar saberes das nossas ancestras para reinterpretar a história das mulheres que nos mostra Castelao. Coste de materiais para o bordado de 2’5 por persoa.

  • Gaita de beiços: Harmônica express: sopro-aspiro. Ariel Ninas. De 20h30 a 21h30. 

Um dos instrumentos mais populares do mundo com maior produçom industrial da história que apenas foi inventado há 200 anos. Apontamentos sobre este instrumento de palheta livre para fazer músicas para-peto: organologia, respiraçom, modelos, técnicas, repertórios: trad galego e blues.

Recomendável levar harmônica própria (em Do).

  • Cuidados e autocuidados nos movimentos sociais. Leticia Castro e Pilar Canosa. De 20h45 a 22h15.

Neste curso daremos atençom a como gestionamos e colectivizamos os cuidados e o autocuidado, e como estes atravessam os espaços de activismo.

  • Roteiro naturalista polas ribeiras do Sar. João Aveledo. De  20h30 a 22h30. Ponto de encontro: Colegiada de Santa Maria de Sar.

Caminhada polas ribeiras e branhas do Sar, com final numa zona húmida muito pequena e desconhecida para as gentes de Compostela, a lagoa de Cornes. Aprenderam-se a reconhecer as principais espécies de árvores e de vertebrados (aves, anfíbios e répteis..) da nossa cidade. Assim, como a valorar a importância de hábitats como as branhas e os bosques ribeirinhos.

Roupa e calçado adequado de tipo desportivo. De chover ou de ter chovido nos dias prévios recomenda-se calçado com gore-tex. Quem puder, que leve binoculares e guias de árvores, aves ou hérpetos (anfíbios e repteis).

 

5ª-FEIRA, 18 DE JULHO:

  • Aula de Ioga. Marta del Río. De 17h a 18h30. 

Sessom de hatha ioga na que praticarmeos ténicas de relaxaçom, um pouquinho de meditaçom e posturas físicas (ou asanas).

  • Ciclo menstrual: além da “regra”. Mónica G. Devesa. De 18h30 a 20h. 

A menstruaçom é apenas umha parte dum ciclo; vamos aprender como se conta, como repercutem as suas 4 fases nas nossas vidas, o que tem a ver a Lua… Para mulheres e outras identidades menstruantes (a partir de 18 anos).

  • Obradoiro de elaboraçom de seitam. Raquel Castellanos. De 19h a 20h30. 

Neste obradoiro aprenderemos a elaborar seitam a partir de glute de trigo. Fará-se um entre todas e ao finalizar o talher comeremo-lo juntas.

Neste curso há um custo de 1€ a maiores do preço geral por materiais.

  • Laboratório de bailes malandros. Colectivo Malandro. De 19h15 a 20h45. 

Corpos malandros, nom-normativos, feios, desproporcionados, bonitos e grandes. Vinde rachar posturas e dançar em comunidade enchendo de cor a Gentalha, numha viagem pola geografia congolesa mergulhadas no universo kwasa-kwasa.

  • Viagem por Harmonia. Xoán Porto “Guancho”. De 20h15 a 21h45. 

Neste curso faremos umha visita guiada polas cores da música.

  • Delírios do turismo em Compostela. Iago Lestegás e Hilda Cuba. De 20h30 a 22h. Saída desde O Pichel.

Um roteiro do esperpento em que o turismo masivo está a tornar o centro histórico compostelano. Ruas, praças, vivendas, comércios… como interfire o mapa turístico no mapa vizinhal? Vem descubri-lo e visibilizá-lo connosco!

  • Curso iniciaçom à ediçom digital de fotografia. Alberte Peiteável. De 21h a 22h30. 

Revelado de raw e ajustes de imagem. Interpretaçom de histograma. Uso de capas e ajustes por zonas. Tratamento de cor e branco e preto. Preparaçom para impressom e web.

 

6ª-FEIRA 19 DE JULHO:

  • Que fazer para reclamar os direitos laborais das trabalhadoras por conta alheia? Receitas básicas.   Sandra Garrido . De 18h a 19h.

Leitura doada do estatuto das trabalhadoras para reclamar os nossos direitos. Pautas básicas de actuaçom.

  • Danças e bailes populares tradicionais de Cuba. Marcos Pombo. De 19h a 20h30.

Do Oriente ao Ocidente achegaremo-nos a três estilos essenciais na cultura da ilha: o Son, a Rumba Cubana (Yambú, Guaguancó e Columbia) e o Casino. Requisitos para o curso: açuuuúcar!

30 Jun 20:26

El bingo taquero

by Xose Ramos
Tengo un amigo que va a ir de viaje a Ciudad de México. Y me pidió que le recomendase que tacos debería tomar. Y yo le preparé una lista ilustrada de todos los tacos que considero que debe probar.
La idea es que vaya con la lista de tacos y vaya probando todos hasta conseguir completar la lista.
Aquí va:



Antes de que ustedes se me pongan agresivos voy a aclarar: 
  • Faltan algún de taco (el de tripa es el más obvio). Tambien faltan los tacos placeros, los tacos acorazados (pero al final son un tipo de taco de guisado). 
  • No hay garnachas, ni quesadillas ni gorditas. Esas se merecen su propio bingo. 
  • Las fotos podían ser mejores pero son mis fotos y son con las limitaciones que tengo.  
30 Jun 11:26

Public Domain Krazy Kat

by the man of twists and turns
"This page goes into detail on how I used Machine Learning to find hundreds of Krazy Kat comics that are now in the public domain."
30 Jun 11:16

'South Park: Más grande, más largo y sin cortes': el musical más divertido y gamberro de la historia cumple 20 años

by Mikel Zorrilla

'South Park: Más grande, más largo y sin cortes': el musical más divertido y gamberro de la historia cumple 20 años

‘South Park’ fue vista durante mucho tiempo como la serie de animación en la que unos niños decían palabrotas cada dos por tres. Una imagen que quizá se mereció durante un muy breve periodo de tiempo, pero lo cierto es que tardó bien poco en ser mucho más que eso y su primera gran prueba de fuego fue el salto a la gran pantalla en 1999.

Ni siquiera pasaron dos años desde el estreno de la serie en agosto de 1997 para la llegada a los cines de ‘South Park: Más grande, más largo y sin cortes’ el 30 de junio de 1999, convirtiéndose en la película de animación para adultos más taquillera de todos los tiempos, título que mantuvo hasta el estreno de ‘La fiesta de las salchichas’ en 2016. Un hito muy merecido que hoy recuperamos con motivo de su vigésimo aniversario.

Las dificultades del salto a la gran pantalla

Matt Stone Trey Parker Matt Stone y Trey Parker, creadores de 'South Park'

Fue un enfrentamiento. Teníamos nuestros sistema para hacer las cosas y el estudio tenía el suyo. Era en plan “Así es como haces una película” y nosotros “Bueno, así es como haces ‘South Park’”. Fue una batalla constante. Estábamos en una buena posición de poder, porque nuestra bendición -y maldición- es que teníamos que hacerlo todo nosotros. No lo podían externalizar.

Así recordaba Trey Parker, co-creador de la serie, el proceso para convertir en realidad ‘South Park: Más grande, más largo y sin cortes’. Su primera victoria fue superar los recelos de los medios hacia una serie a la que daban por muerta antes de su estreno y cuya temporada 23 deberíamos ver este mismo año, pero con la película se enfrentaban a nuevas limitaciones fruto del aumento presupuestario. De los 300.000 dólares del primer episodio a los 21 millones de dólares de la película.

Salvados los problemas con el estudio, les faltaba lidiar con la MPAA, entidad que exigió una serie de cambios en el montaje para poder recibir la calificación R. Incluso puede encontrar la respuesta de Matt Stone, el otro co-creador, explicando qué cambiaron, lo cual nos permite tener una idea mejor de aquello que quedó finalmente fuera de la película. El camino de la película hasta llegar a los cines no fue nada fácil, pero ya había concluido.

Un maravilloso musical

‘South Park: Más grande, más largo y sin cortes’ pone todas las cartas encima de la mesa desde la primera secuencia, claramente inspirada en la canción de inicio de ‘La bella y la bestia’. Ya habíamos tenido momentos musicales en la serie, pero Parker y Stone apostaron a fondo por este género para dotar a la película de un toque más personal sin por ello renunciar en ningún momento al ADN de su creación.

Tomando como base una de las tramas ya tratadas en el sexto episodio de la primera temporada, ‘South Park: Más grande, más largo y sin cortes’ lleva al límite el lado más grosero de la serie, pero lo hace dentro de un relato muy medido en el que no hay tiempo para el más mínimo respiro.

La Resistance

Aquí todavía el protagonismo estaba centrado de forma absoluta en Kyle, Stan, Kenny y Cartman, por lo que quizá resulte extraño ver como poco más que figurantes de lujo a otros niños que ganarían protagonismo con el paso de los años en la serie -pienso sobre todo en Butters-, pero todos ellos tienen la importancia justa en la trama para ser reconocibles sin prestar excesiva atención a ninguno de ellos.

Lo que interesa más a Parker y Stone en ‘South Park: Más grande, más largo y sin cortes’ es unir la parodia -hay más temas que parecen claramente inspirados en obras como ‘La sirenita’ o el musical teatral de ‘Los miserables’-, la crítica y la celebración de lo que había hecho grande a la serie. Esto último les permite incluir hilarantes situaciones como la táctica de defensa del ejército o la prueba del chip limitador de obscenidades de Cartman pero con la pericia adecuada para que no se sientan como pequeñas islas narrativas para arrancar la carcajada del espectador.

Un triunfo absoluto

Escena South Park

Obviamente, la película mantiene la animación feista propia de la serie, aunque con un proceso mucho más elaborado. Esto es algo que la serie también ha ido puliendo con el paso de los años, pero aquí el hecho de contar con un presupuesto mucho más elevado les permitió ser más ambiciosos en todo lo que podía suceder. No puede decirse que sea espectacular, ni siquiera situándolo en su época, pero sí aún más refrescante dada su naturaleza de animación para adultos.

Las palabrotas siguen estando ahí, pero en ningún caso limitándose a buscar la gracia grosera barata. Y es que forman parte esencial de la propia trama, con las madres del pequeño pueblo de Colorado erigiéndose como adalides de las buenas maneras para luchar contra el éxito de la película de Terrance y Philip en lo que a su forma podría verse como una respuesta directa a las inevitables quejas que iba a recibir la propia ‘South Park: Más grande, más largo y sin cortes’.

Y es que bajo el aspecto de comedia corrosiva de ‘South Park: Más grande, más largo y sin cortes’ con el que se quedarán algunos -en especial los que se sintieran atacados por la propia película- se esconde una película libre que usa las obscenidades con un fin mayor sin por ello olvidarse nunca de su componente de maravilloso entretenimiento musical.

Kenny

A lo largo de su ajustado metraje uno encuentra canciones con múltiples objetivos, desde motivarte hasta divertirse sin olvidarse de pasar por ridiculizar problemas que nunca debieron serlo. La censura y la libertar para expresarse están en el corazón de la película, pero su grandeza reside en saber abordarlas con una jocosidad incuestionable y un ritmo imparable.

Lo único malo de la película es que nunca tuvo una secuela. Al principio uno podía pensar que Parker y Stone volcaron tanto en ella que iba a ser imposible estar a la altura, aunque con el paso del tiempo sí demostraron tener material para relatos más ambiciosos de lo que les permitía un episodio televisivo como demostró el excepcional triple capítulo ‘Imaginaciónlandia’ de la undécima temporada o el videojuego ‘The Fractured but Whole’.

20 años han pasado ya y ‘South Park: Más grande, más largo y sin cortes’ sigue funcionando tan bien o incluso mejor que cuando tuvimos la oportunidad de verla en cine. Gracias, Trey Parker y Matt Stone.

También te recomendamos

'Fast and Furious' tendrá serie animada en Netflix: aquí está el teaser de 'Spy Racers'

'Mr. Link. El origen perdido': lo nuevo de Laika es una notable aventura en la que brilla su animación stop-motion

Chip y Chop tendrán nueva serie en Disney+ y ya hay póster de 'Monsters at Work', spin-off de 'Monstruos, S.A.'

-
La noticia 'South Park: Más grande, más largo y sin cortes': el musical más divertido y gamberro de la historia cumple 20 años fue publicada originalmente en Espinof por Mikel Zorrilla .

29 Jun 17:50

Chadfishing Subreddit Banned

9fd

In the latest self-own from the incel community, men looking to humiliate women by creating fake dating profiles have created their own worst enemies in these fake Chads and got banned from Reddit for it.

29 Jun 17:39

Why You Should Care About the Fire That Destroyed Thousands of Master Recordings

by Drew Schwartz

Earlier this month, the New York Times Magazine published an exhaustive investigation into the 2008 fire that destroyed thousands of Universal Music Group's master recordings, a trove of irreplaceable, priceless originals made over the span of nearly a century. The blaze at Universal Studios Hollywood completely ravaged "nearly all" of the masters in UMG's foremost vault, where the world's largest record company kept its "most prized" material, according to the Times.

In total, somewhere between 118,000 and 175,000 masters went up in flames. By UMG's own estimate, they contained about 500,000 individual songs from hundreds of world-renowned artists. Louis Armstrong, Ella Fitzgerald, Chuck Berry, Joni Mitchell, Al Green, Elton John, R.E.M., Tom Petty, Iggy Pop, Sonic Youth, Nirvana, Tupac—these are just a fraction of the musicians who lost massive swaths of their discographies in the disaster.

So why is that so devastating? What is a master, exactly, and what did we lose when so many of them burned?

Imagine yourself inside the room, at Apple Studios in 1969, when The Beatles recorded Let It Be. Paul McCartney is at the piano. John Lennon holds the bass. George Harrison clutches his guitar, and Ringo Starr sits behind the drums. As they play "Let It Be," as McCartney wails into the microphone, the sound goes directly onto a reel of tape; the moment goes directly onto a reel of tape. From that tape, known as a multitrack, we get the master recording. The master captures a piece of history that will never exist again, a sound that can never be recreated: It is the sole, original, physical document of the sound in that room, at that time.

Every song ever cut has a master recording, whether it's captured on tape or digitally on a hard drive. It is the purest form of that recording; there are details, textures, and sounds that you can hear on a master recording but that are imperceptible once they have been transferred off of it. Every step you take away from the master is a step away from that pure sound: You lose detail from master to LP or CD; from CD to MP3; from MP3 to Ogg Vorbis, the file type used by services like Spotify. To stream "Let It Be" into your headphones, and then to hear the master, could almost feel like listening to two different songs.

It's not just quality that makes a master so valuable. Often, during the course of a session, artists record songs—sometimes dozens of them—that never actually make it onto their albums. Often, the only place this unreleased material exists is on the master recording and the multitracks. When those burned in UMG's vault in 2008, we lost an untold number of songs that have never been heard. They are now gone forever. Of the 500,000 songs that were destroyed, there is no way to know how many were never put out, how many we never got the chance to hear, but would've cherished.

As the Times notes, our ability to record music, and the quality with which we can do it, has always outstripped our ability to play it back in full detail. That's why so many artists go back to the vault—go back to their masters—and release "remastered" albums, which, for the first time, allow us to hear records how they were intended to sound when they were made; how the artists themselves heard them, and wanted you to hear them. Often, on these remastered records, musicians will put out previously unreleased material. If any of the hundreds of artists whose music burned in the Universal fire want to do this—if they want to go back to their masters, make their songs sound exponentially better than they did when they were first issued, and treat us to songs we've never heard before—they can't. That music is gone.

This fire did not destroy just any master recordings: It destroyed tens of thousands of the world's most important albums from the world's most cherished artists on the world's biggest record labels. In some cases, as the Times notes, entire catalogs from labels that UMG absorbed, like Chess, Decca, and Interscope, were annihilated. That's to say nothing of the hundreds of masters from obscure, virtually unheard-of artists—artists who made incredible music yet to be discovered by labels like Soundway or the Numero Group, who specialize in dredging up phenomenal, forgotten acts from the past—that are now gone forever.

What we know we lost in the Universal fire is devastating. Even more so, perhaps, is what we don't know we lost: the music we never heard, the artists we never discovered, the songs that never got released, and never will.

Sign up for our newsletter to get the best of VICE delivered to your inbox daily.

Follow Drew Schwartz on Twitter.

29 Jun 17:29

Three Halflings in a Trenchcoat: a homebrew fighter class for D&D

by Cory Doctorow

"Three Halflings in a Trenchcoat" is Redditor Sir_Platinum's homebrew fighter class for Dungeons and Dragons, wherein the halflings' dexterity bonus is canceled out by the need to maintain balance and movement speed is sharply reduced, but this is offset by a "Band of Brothers" effect that -- while not so good for hit points -- provides an armor class bonus, as well as the ability to make three attacks at once with all six arms.

The thing that makes this so great is Sir_Platinum's ha-ha-only-serious devotion to carrying the gag through, with all kinds of bonuses at higher levels, like the "uncanny valley" effect that kicks in at level 15, wherein your improvements to your movement increase your realism to the point where people can't quite put their finger on what's wrong with this picture (gain advantage on intimidation checks).

Sir_Platinum carries on in the comments, weighing in on whether they can all be called "Steve," and providing GM tips for running a game with the class in it; his running notes are invaluable to anyone contemplating playing the class.

I intend this character to be played as a pure fighter, no multiclassing.

You could play this with any small race, I chose it because halflings have a +2 to dex racially, and if anyone can pull it off, they can. Add a minimum dex score requirement if you want.

Only light weapons are allowed for the build as they are the only type that can be easily concealed. No shields, regular, or heavy weapons. Plus this puts your weapons at a max of 1d6.

For price of power, no heavy armour and no dex bonuses from medium armour

Bond of Brothers is flavor text. It means all three halflings draw from the same standard fighter health pool. They also share the same status effects, spell effects, spell damage, etc. If you hit one for 11 damage, you subtract 11 damage from a standard fighter hp. No rounding down or weird complications. Either the halflings are all fighting or they're all unconscious or dead. The addition of Steve keeps the health pool and damage distribution system the same.

Multiform Technique before level 10 cannot be used in front of a hostile witness. That means if there are two enemies, you cannot use it on one unless you blind, distract, isolate, or incapacitate the other.

Uncanny valley is worded so to prevent the character from intimidating a PC from the party.

Steve adds an extra pair of arms, and thus an extra action. Yes, Steve also stacks with Haste and Action Surge.

] Introducing Three Halflings in a Trenchcoat, a homebrew Fighter archetype exclusive to halflings for 5e. [Sir Platinum/r/DnD]

(Image: /u/maligapoo)

(via Wil Wheaton)

29 Jun 17:27

La Diputación de Ourense cumple más de tres décadas con la familia Baltar al frente

by Pablo López. Vigo

La Diputación de Ourense es la segunda empresa en número de empleados de la provincia gallega. El dato ayuda a entender las peculiaridades de una entidad que lleva el mismo apellido desde 1987, cuando José Luis Baltar, el autodenominado “cacique bueno”, la heredó de su padre político, Victorino Núñez, para 26 años después dejársela en herencia a su hijo biológico, José Manuel Baltar. Tras un controvertido acuerdo con quien venía siendo su demonio doméstico, Gonzalo Pérez Jácome, Baltar hijo renovó este viernes su mandato. Cuando concluya habrán transcurrido 36 años de baltarismo en Ourense, un período caracterizado por las sospechas de nepotismo y por la tensión de las relaciones con Fraga y Feijóo, que siempre han tenido en el PP de Ourense un aliado tan incómodo como imprescindible.

Fue la tercera investidura consecutiva de José Manuel Baltar y la novena con el mismo apellido. Pero hubo novedades: los populares de Ourense ya no son aquel partido que lograba porcentajes del 70% en las elecciones municipales, sino otro muy mayoritario pero ya no absoluto. La palabra pacto ha entrado en el vocabulario de quienes llevan tres décadas de rodillo, lo que no ha supuesto demasiados problemas para el segundo miembro de la saga. El comodín que necesitaba fue el no menos polémico Jácome, un ciudadano que derivó en la política desde su televisión pirata local, en la que las tertulias se riegan con abundantísimo vino Ribeiro. Pese a haberse convertido en un látigo de Baltar en los últimos cuatro años, ya había avisado de su falta de escrúpulos para pactar “hasta con el diablo”. Y con su diablo pactó: la Diputación para el PP y el Ayuntamiento de Ourense para Democracia Ourensana.

De la multa de tráfico al desplante a Risto Mejide: semana 1 del alcalde de Ourense

I.G.
Su primera semana en el cargo ha estado a la altura de lo esperado por los humoristas catódicos, y ya el lunes, en su primer día de trabajo, aparcaba en zona prohibida junto al Consistorio

El PP de Ourense abrazó a Jácome y lo hizo alcalde a cambio de más Baltar. Y así llegó al pleno de investidura de este viernes su reelegido presidente, fanático de los Beatles y del Real Madrid, que gobernará en coalición y tendrá como vicepresidente a Armando Ojea, de Democracia Ourensana. Que la relación se vislumbra tensa pudo comprobarse en el discurso de investidura, aplaudido desde las filas populares y seguido con la cabeza agachada por los diputados de DO. Tampoco los del PP aplaudieron a Jácome cuando fue investido alcalde, recordaría el nuevo regidor de la capital orensana tras la sesión. “Estoy totalmente orgulloso de lo que hicimos”, añadió Jácome, aunque asumió un punto de contrición al justificar el acuerdo: “Los pactos no dejaron otra salida”.

La situación de Ourense no es cómoda para el presidente de la Xunta y de los populares gallegos, Alberto Núñez Feijóo. Nunca lo ha sido para quien ha tratado de darle un barniz de modernidad al partido tras los cuatro mandatos de Fraga, pero se vio obligado a renovar la alianza con una formación, el PP de Ourense, que actúa en la práctica como un socio independiente. En 2004, cuando el fundador del partido gobernaba Galicia con una mayoría absoluta pero ajustada, seis diputados autonómicos afines a Baltar padre se encerraron en un piso de Santiago e hicieron temblar los cimientos de su gobierno durante varios días, hasta que Fraga cedió. Feijóo vio la gran oportunidad de acabar la saga en el congreso provincial de 2010, cuando impulsó un candidato alternativo que debía apear a los Baltar de la dirección provincial. Fracasó.

Feijóo vio la gran oportunidad de acabar la saga en el congreso provincial de 2010, cuando impulsó un candidato alternativo que debía apear a los Baltar

A Feijóo también gustó de humillarlo el cacique bueno. Por más que exhiba el presidente de la Xunta su perfil urbanita a caballo entre A Coruña y Vigo, su procedencia de Os Peares lo sitúa en el centro de la provincia de Ourense, de la que quiso ser cabeza de lista en las autonómicas de 2005. Baltar padre le negó la petición al entonces emergente número dos de la Xunta, y lo animó a “foguearse” en otra circunscripción. Optó en su lugar por la desconocida Amparo González de la que nunca más se supo en el mundo de la política. Aunque no todo es odio en la relación entre el presidente y el baltarismo, responsable de afiliar a Feijóo nada más aterrizar en Madrid en 2003 y partidario también de su candidatura cuando rivalizó con José Manuel Barreiro por la presidencia del PP gallego. Tras comprobar, eso sí, que su candidato, Xosé Cuiña, se había caído de la carrera.

Las maneras de los Baltar sirven tanto para unas elecciones como para un congreso, y precisamente durante el que sirvió para ceder el testigo de padre a hijo se produjeron las masivas contrataciones en la Diputación –en su mayoría de compromisarios o sus familiares– que acabarían por provocar la inhabilitación del padre. Sufría Feijóo en sus carnes los métodos que tanto denuncian los partidos que se enfrentan al PP provincial en las elecciones. De nada sirvieron las llamadas de la sede regional y de Génova a la neutralidad. “Eso no se le puede pedir a un padre”, contestó el progenitor. Los pitos con que buena parte de los asistentes despidieron a Feijóo ilustran que aquello es territorio hostil.

Los pitos con que buena parte de los asistentes despidieron a Alberto Núñez Feijóo ilustran que aquello es territorio hostil

En esas circunstancias, no extraña que Feijóo renunciara a asomarse este viernes por el pleno que consagró el último resquicio de poder local del Partido Popular gallego, apeado tras los malos resultados de las municipales de las siete ciudades y de las otras tres diputaciones provinciales. No fue de hecho ningún representante de la dirección regional a arropar la reelección de José Manuel Baltar, más allá de la delegada de la Xunta en la provincia, Marisol Díaz Mouteira. Quien sí acudió fue el padre del presidente, que aplaudió con pasión un discurso que en muchos aspectos choca con el ideario de Feijóo, por no hablar del nuevo presidente del partido, Pablo Casado.

Lo hizo al demandar para Galiciamayores cotas de autogobierno como nacionalidad histórica, como nación cultural diferenciada, solidaria y generosa, en una España plural que avance y no retroceda”. “¡Hagámonos oír!”, exigió. Ahí está una de las claves ideológicas del PP de Ourense, último reducto del antes conocido como sector de las boinas: la facción rural de los populares gallegos, en contraste con la más urbana de los birretes. El baltarismo no renuncia con José Manuel Baltar a un ideario que a menudo lo ha situado en las proximidades del nacionalismo del BNG, para desesperación de los sectores más recentralizadores del PP. Tampoco abdica de su orensanismo, el concepto más repetido durante su intervención. “Soy orensano y siento pasión por Ourense”, reivindicó.

Son doctrinas que no entusiasman a Feijóo, que probablemente hubiese estado dispuesto a sacrificar la Diputación de Ourense a cambio de quitarse de en medio a tan incómodo correligionario. Pero con las perspectivas que han dejado las dos últimas citas electorales en Galicia, en las que el PP se ha visto superado por primera vez por otro partido, y con unas autonómicas previstas para 2020, renunciar al apoyo de la maquinaria electoral de Baltar sería lo más parecido a pegarse un tiro en el pie.

29 Jun 10:40

"For the most part, a whole potato is a whole potato is a whole potato"

by Going To Maine
29 Jun 09:57

México sinala por corrupción a artífices dos negocios de Pemex en Galicia que apadriñou a Xunta

O propio Feijóo tivo que acabar admitindo que os anuncios preelectorais de investimentos de Pemex en Galicia non dependían da Xunta; senón da empresa daquela dirixida polos directivos aos que as autoridades mexicanas investigan agora por presuntos subornos e branqueamento de capitais ou compras de empresas con abondosos sobrecustos. "Rematou a corrupción en Pemex", advirte o novo presidente do país

26 Jun 17:48

The Best Mobile Games of 2019 (So Far)

Halfway through the year and there have already been plenty of top-notch games to savour. From classic board games to cunning real-time strategy, not forgetting insanity-inducing card games, a wheeler-dealer RPG and a groovy roguelike. No matter what your tastes, everyone should find something to tickle his or her fancy.

Admittedly, there hasn’t been much in the way of truly original content; with most of the best games being tabletop adaptations or PC conversions. However, when the games are this good it seems churlish to criticise, especially since they prove that in spite of the doomsayers the premier mobile game market is still alive and kicking.

Star Traders: Frontiers (Review)

Star Traders Frontiers Carriers

The ever-reliable Trese brothers turn their creative hands to the open world sci-fi RPG genre with terrific results. Although essentially a game of intergalactic commerce, Star Traders’ diversity allows for a range of differing approaches. Not happy with a methodical law-abiding approach? Then why not indulge in a  spot of smuggling or piracy? Perhaps you will decide to ditch trading altogether and take a military-focused approach or stick to the carefree life of a wandering adventurer. Initially intimidating, you will soon discover that the dynamic world of Star Traders is one that is well worth your investment.

Legends of Andor (Review)

Legends of Andor 2

All three of the board games on this list are at least five years old in terms of the physical version, proving that developers are prepared to look beyond the latest shiny new releases. This is definitely a good thing as there are plenty of classics just waiting to be discovered by a wider audience.

At first glance, Legends of Andor appears to be a hack and slash game, which simply involves rolling a fist full of dice and laying waste to hoards of monsters. Start playing, however, and you will soon realise that the game is actually much more puzzle-based than that. The most precious commodity is time, forcing you to carefully coordinate the actions of your band of heroes. The tight time limit means that each scenario more often than not climaxes in a tense showdown. There is a generous amount of content and it plays brilliantly solo. This may be a conversion of an older board game but its re-emergence on touchscreen makes perfect sense.

Evolution Board Game (Review)

Evolution Gameplay2

Evolution is a card game of survival in a constantly changing ecosystem where food is often scarce and predators are on the hunt for a tasty snack. Players develop different species in a struggle to be the most successful. The real fun starts when you begin to add extra traits to a species, maybe transforming a peace-loving herbivore into a slavering ball of fangs and teeth.  Charming presentation and a terrific single-player campaign ensure that Evolution simulates the struggle for existence in a fun and rewarding way without getting bogged down with too much detail.

Castles of Burgundy (Review)

castles of burgundy 2 Board Layout

The board game version of this settlement building game is a stone cold classic. Thankfully, the app does a superb job of recreating the experience, making it one of the best board-to-digital conversions available. The excellent interface means that players familiar with the board game will be able to jump in and play straight away. Although new players will have to invest a considerable amount of time going through the comprehensive tutorials, it is well worth the effort. Despite a reliance on rolling dice, the range of options means you never feel restricted by bad luck. Keep your plans fluid and make the most of your current rolls and before you know it you will be raising a glass to celebrate the most impressive estate in Burgundy.

Necrodancer: Amplified (Review)

Crypt1

A roguelike game in which Nocturna and her adversaries strut their stuff like John Travolta. Keep time with the catchy beats whilst committing murder on the dance floor to build up some impressive combos. This is the definitive version and includes all of the content from the original pocket edition alongside the additional Amplified expansion. Necrodancer is a brilliant mash-up, transforming the typical sedate pace of dungeon crawling into a mad frenzy as you shake it like a Polaroid picture.

Cultist Simulator (Review)

cultist simulator tips 2

Time to enter a world of despicable cults, unspeakable horrors and gibbering insanity. No, it’s not Christmas Day at your parents but the Lovecraftian setting for Cultist Simulator. You may be thrown into the thick of the action with little clue as to what is going on, but atmospheric narration creates a web of rich and involved stories. You will soon be establishing your very own cult, recruiting gullible followers and indulging in sanity-warping rituals. The clever card play mechanics are perfectly suited to touchscreen, making this one cult well worth signing up to.

Dungeon Warfare 2 (Review)

Dungeon Warfare 2 Review

If Cultist Simulator hasn’t sated your taste for the dark sidethen Dungeon Warfare 2 should be your next port of call. There is no doubt that there is something deeply satisfying about turning the tables on parties of greedy adventurers by laying traps to send them plummeting into bottomless pits or crushing them between moving walls. As the Dungeon Lord, you get to do all of this and much, much more. The theme works brilliantly and the sense of progression is extremely satisfying. The puzzle-like gameplay and robust physics engine ensure that Dungeon Warfare 2 adds some much-needed pep to the tower defence genre.

Shards of Infinity (Review)

Shards 3

Coming from the same stable as Pocket Tactics’ favourite Ascension, Shards of Infinity was always going to be worth a look. The design is tight and there is a lot more outright confrontation than in most other deck building games. This is because instead of competing for points, the aim is to reduce your opponent’s health to zero.

The big innovation is that through a mechanic known as mastery you can increase the power of your cards. Hell, build up enough mastery and you can summon the infinity shard for an instant win. With the potential for countless card combos, this is a game that can handle up to four players but really excels in a two-player face off.

What have been your favourite games of 2019 so far?

26 Jun 16:32

BBC vs CRTVG, dúas formas de entender os medios públicos

O podcast Té con Gotas compara os medios de comunicación públicos no Reino Unido e en Galicia. Aínda que tanto a BBC como a CRTVG comparten a misión fundacional de "educar, informar e entreter", a evolución das dúas corporacións foi moi distinta. 

26 Jun 08:00

Onbre inicia su despedida tras 70 años en la praza de Galicia

by Por Sonia Portela

Francisco Loimil Loureiro, conocido por Manolo, comienza la liquidación del popular comercio que su padre abrió en 1949

25 Jun 17:11

Two Animated Maps Show the Expansion of the U.S. from the Different Perspectives of Settlers & Native Peoples

by Josh Jones

After John Ford, the history of U.S. expansion went by the name “How the West Was Won.” Decades earlier, in his essay “Annexation,” Jacksonian journalist John O’Sullivan famously coined the phrase “manifest destiny.” Historian Richard Slotkin called it “regeneration through violence” and novelist Cormac McCarthy summed up the jagged, ever-moving line of westward expansion from sea to sea with two words: Blood Meridian.

Indigenous versions of the story do not tend to enter common parlance in quite the same way, a fact upon which Vine Deloria, Jr. remarks in his “Indian Manifesto,” Custer Died for Your Sins. Violence is always central to the story. Usually the savagery of Native people is taken for granted. Savagery of settlers may be more or less emphasized. Yet the long history of land theft over the course of the centuries is also one of broken treaty after treaty.

Few tribes were defeated in war by the United States, but most sold some land and allowed the United States to hold the remainder in trust for them. In turn, the tribes acknowledged the sovereignty of the United States in preference to other possible sovereigns.

Caught between warring European empires, Indigenous nations made the best deals they could with the advancing U.S. and its army of Civil War veterans. “From this humble beginning the federal government stole some two billion acres of land and continues to take what it can without arousing the ire of the ignorant public.”




The brutality of the 19th century became professionalized, carried out by regulars in uniform, hence the detached language of “Indian wars.” These were followed by other kinds of violence: institutionalized paternalism, further encroachment and enclosure, and the forced removal of thousands of children from their parents and into reeducation camps.

The two maps you see here, with sweepingly broad visual gestures in gif form, illustrate the 19th century seizure of land across the North American continent from the perspective of a U.S. national history and that of an Indigenous multi-national history. The map at the top traces the story from the country's beginnings in the 13 colonies to the annexation, purchase, and finally statehood of Hawaii and Alaska in 1959.

The above map is more focused, spanning the years 1810 to 1891. As Nick Routley points out in a post at Visual Capitalist, “five of the largest expansion events in U.S. history” took place during the 1800s, though the first one he cites falls outside the timeline above. The 1803 Louisiana Purchase ended up acquiring what now makes up “nearly 25% of the current territory of the United States, stretching from New Orleans all the way up to Montana and North Dakota.”

Other notable events include the 1819 purchase of Florida from Spain by John Quincy Adams, the aforementioned purchase of Alaska from Russia, and the 1845 annexation of Texas. The Mexican-American War of 1848 gets less mention these days, though it expanded slavery and was quite hotly debated at the time by such principled figures as Henry David Thoreau, who refused to pay his poll tax over it and wrote “Civil Disobedience” while in jail.

In the so-called Mexican Cession, Texas became a state and “the United States took control of a huge parcel of land that includes the present-day states of California, Nevada, and Utah, as well as portions of Arizona, Colorado, New Mexico, and Wyoming.” Mexico, on the other hand, “saw the size of their territory halved.” After each seizure of territory, mass migrations westward commenced in wave upon wave.

Routely does not survey these migration events, but you can learn about them in accounts like Roxanne Dunbar-Ortiz’s Indigenous People’s History of the United States and Deloria’s manifesto. When we approach the founding and expansion of the U.S. from multiple perspectives, both visual and historical, we understand why critical historians often use the phrase “settler colonialism” rather than “westward expansion” or its synonyms. And why the overused and limited phrase “nation of immigrants” might just as well be “nation of migrants.”

via Visual Capitalist

Related Content:

Interactive Map Shows the Seizure of Over 1.5 Billion Acres of Native American Land Between 1776 and 1887

Native Lands: An Interactive Map Reveals the Indigenous Lands on Which Modern Nations Were Built

The Atlantic Slave Trade Visualized in Two Minutes: 10 Million Lives, 20,000 Voyages, Over 315 Years

Josh Jones is a writer and musician based in Durham, NC. Follow him at @jdmagness

Two Animated Maps Show the Expansion of the U.S. from the Different Perspectives of Settlers & Native Peoples is a post from: Open Culture. Follow us on Facebook, Twitter, and Google Plus, or get our Daily Email. And don't miss our big collections of Free Online Courses, Free Online Movies, Free eBooksFree Audio Books, Free Foreign Language Lessons, and MOOCs.

25 Jun 11:36

El reto de David Pedre de comerse la pizza más grande de España se pospone por cuestiones médicas

by Rebeca

FERROL360 | Martes 25 junio 2019 | 10:07

El televisivo David Pedre tenía un reto este miércoles para comerse él solo la pizza más grande de España, pero una infección en el tracto digestivo severa le ha obligado a posponer el desafío. Según indican desde la organización del evento, «debido a un riguroso entrenamiento para afrontar este reto, Pedre tuvo que ser ingresado en Urgencias con un pronóstico de infección en el tracto digestivo severo».

Ante este diagnóstico, el nedense deberá llevar una dieta blanda durante al menos 10 días, pero este contratiempo no lo detendrá y el reto se pospone al próximo mes de julio. «Pedre desea que todo el apoyo y expectación sigan vigentes el mes que viene, cuando tendrá lugar el brutal combate del hombre contra la comida», indican desde la organización del reto.

La pizza que tendrá que engullir Pedre mide casi un metro de diámetro y pesa unos 8 kilos. De hecho, es tan grande que el plato sobre el que descansará ha sido encargado especialmente en una fábrica de Barcelona. Un reto, que por el momento, solo han conseguido superar dos personas juntas.

25 Jun 09:42

On the forbidding of cultural exchange with Iran

by Olivia Snaije

Iranians had been hopeful for economic and political progress in 2015 following the Joint Comprehensive Plan of Action, the nuclear deal struck between Iran and the US, the UK, France, China, Russia, Germany and the EU. Then in 2018 the Trump administration re-imposed in full the sanctions on Iran that had been lifted or waivered.

As the news broke that the US president first approved and then pulled back from launching military strikes against Iran on Thursday, one can only imagine how the 81 million people in Iran are feeling. They are now caught between a rock and a hard place.

In November 2018 Brian Hook, US Special Representative for Iran, said, “The President, the Secretary of State, the Vice President, at all levels of the administration, have stood with the Iranian people and their aspirations for a better way of life. The Iranian people want a more representative government, a government that does not rob them blind, that supports their human rights, their economic rights, their freedom of expression, freedom of assembly… ”

But it appears that reading books is not included in what the US considers “freedom of expression.” On June 15th readers in Iran found that their Goodreads accounts had been blocked in compliance with “government sanctions and export control regulations…” (Goodreads was acquired by Amazon in 2013.)

According to Arash Azizi, an Iranian writer, researcher and NYU doctoral candidate based in New York, there are “hundreds of thousands of Iranian books on Goodreads, including translations from and into Persian.”

Danish academic Rasmus Elling at the University of Copenhagen continued the conversation on Twitter, “can we agree that punishing and harassing people for living under an authoritarian rule is really not ok?”

When contacted, an Amazon publicity representative said she would look into it, but did not respond further.

Barbad Golshiri, an Iranian artist whose father was a well-known author and his mother a literary translator, reported that he could no longer access books purchased on Amazon on his Kindle with an Iranian IP. Many Iranians have turned to e-books to get around censorship in their own country, which has banned books by Iranian authors such as Sadegh Hedayat, Shahriar Mandanipour, Marjane Satrapi, or Azar Nafisi. Americans, too, are avid readers of these authors and others, such as Mahbod Seraji or Tehran-born Porochista Khakpour, who grew up in the US.

US sanctions are also affecting printed books as Iran now has trouble importing paper, which drives up the cost for publishing houses.

Two months ago, the Apple app store dropped Fidibobooks, the Iranian equivalent of Amazon/Kindle and the biggest electronic bookstore in Iran. In 2018 Fidibo had offered commuters in the Tehran metro an hour of free e-books.

“As an Iranian writer and researcher, closing down Fidibo was terrible because it was my way of accessing books in Iran,” said Azizi. “This is the opposite of supporting civil society.”

Raheleh Abbasinejad, an Iranian anthropology student based in the UK, wrote, in a thread on Twitter: “When it comes to sanctions, we immediately and fairly think of things like drug and food shortages, overlooking, for example, the excessive restrictions on access to any form of knowledge and its consequences.”

During President Mahmoud Ahmadinejad’s regime, ironically, it was the Iranian government that blocked Goodreads briefly. At the time, a Goodreads post read: “Among our 3 million members, we are happy to have 114,031 Iranian members who have added 714,626 books to their shelves. As reported by the Los Angeles Times in 2008, Goodreads has provided an online forum where Iranians participate not only in robust discussions of literature, but also, by natural extension, healthy debates about politics. We have been proud to provide this safe space for honest opinions.” 

Now the US government is doing the same thing; the new sanctions mean that American companies that attempt to trade with Iran face immense fines, penalties and jail time. But shouldn’t peaceful cultural exchanges be encouraged rather than forbidden? Earlier cultural exemptions, such as those described in the 2012 Iran Threat Reduction and Syria Human Rights Act [PDF], referred to “the sharing of information over the Internet in Iran and the support of democracy and human rights in Iran and academic and cultural exchange programs.” Why aren’t Goodreads or Amazon entitled to these same exemptions?

Removing this online forum for the Iranian people only furthers their sense of isolation. As Azizi says, “connectivity is very important. Psychologically you can feel like things have become unlivable because of the isolation.”

As the US stymies the possibility of peaceful international cultural exchange via literature, you have to ask yourself the question, why? As Iranian-American journalist Negar Mortazavi recently tweeted, “The Revolutionary Guards will be really weakened now that Iranians read [fewer] books.”

25 Jun 09:31

The Pirate Bay Faces Massive ISP Blocks in Spain

by Andy

While no longer the most visited ‘pirate’ site on the Internet, The Pirate Bay arguably remains the most recognizable brand. As a result, the platform has been at the center of dozens of legal processes around the world, each designed to make the platform less accessible to the public.

Aside from direct actions to take the site down, all of which have failed, the torrent index regularly finds itself listed in lawsuits and complaints which aim to force Internet service providers to block consumer access to the site.

Back in 2015, Spain was added to that expanding list when local ISP Vodafone admitted that following a government complaint, it had rendered the site’s main domain inaccessible.

According to the Ministry of Culture and Sport, procedures took place between June 2014 and November 2018 to block several associated domains, including those ending in .se, .org, .net, and .com. It now appears the government is attempting to finish the job.

Following a procedure initiated by rights holders represented by the Association of Intellectual Rights Management (AGEDI) and music group Promusicae (Productores de Música de España) and a subsequent request from the Commission of Intellectual Property (also known as the Anti-Piracy Commission) the central courts of the Contentious-Administrative Chamber of the National Court have authorized additional blocking.

The Ministry of Culture and Sport hasn’t detailed the precise targets but describes them as more than 60 additional domains/sites that are allegedly linked to the notorious torrent site. The site itself isn’t believed to operate that many alternative domains so it’s likely they’re proxies, mirrors and clones that utilize The Pirate Bay’s familiar branding.

“This massive blocking of web pages that, under the brand ThePirateBay, were illegally using the rights of our artists and creators, has an exemplary value for us because it shows that even with the greatest pirates who try repeatedly to circumvent the mechanisms of defense of copyright, the system of the Anti-Piracy Commission works,” says Adriana Moscoso del Prado, general director of Cultural Industries and Cooperation at the Ministry of Culture and Sports.

The government department says the order requires local Internet service providers to block subscriber access to the domains within 72 hours of being notified of the court order. Notifications were sent out yesterday meaning that ISPs should have blockades in place well before the end of the week. It is not yet clear which ISPs have been notified.

The Ministry of Culture notes that the Anti-Piracy Commission has to date targeted 479 sites but the overwhelming majority (92.69%) have removed infringing content once they’ve been officially notified. The Pirate Bay never removes any infringing content so faced with that intransigence, the authorities targeted it with judicial blocking orders, including the one handed down yesterday.

Following a complaint by several Hollywood studios, a similar order was handed down just a few days ago targeting Spanish-language sites Exvagos1.com, Seriesdanko.to, Seriespapaya.com, Cinecalidad.to , Repelis.live, Pelispedia.tv, Cliver.tv, Descagasdd.com and Pepecine.me.

Earlier this year, a local court ordered the country’s largest Internet service providers to begin blocking seven torrent sites including 1337x and LimeTorrents.

Source: TF, for the latest info on copyright, file-sharing, torrent sites and more. We also have VPN reviews, discounts, offers and coupons.

24 Jun 20:28

Photos of Coney Island's Wild, Wonderful Mermaid Parade

by Daniel Shapiro

Since 1983, Coney Island's Mermaid Parade has taken place on the first Saturday nearest to the Summer Solstice. At its peak, this celebration of mythology, culture, and craft has drawn over 830,000 attendees, making it the largest art parade in the nation. People from the five boroughs, and around the world, make their way down Surf Avenue and the boardwalk in crazy and creative handmade costumes and floats. And each year, the procession leads a King and Queen of the Mermaid Parade to a beach ceremony that opens the ocean for the summer. This year, the anointed ones were Arlo and Nora Guthrie, the children of Coney Island resident and world-famous songwriter, Woody Guthrie.

People flock to Coney Island in the summer for all sorts of reasons—to eat hot dogs at Nathans, ride the Wonder Wheel, or catch a minor league baseball game. But the Mermaid Parade is the best showcase of the city's most magical destination. We took the Q train down to its first stop to check out this wild and inspired ocean-side celebration.

1561386509222-1
mermaid parade
mermaid parade 2019
1561386571139-6
1561386583843-7
mermaids
mermaid trident
nathans mermaid parade
jump
1561388170084-toptop
1561386743633-20
breastfeeding mom mermaid parade
pearl mermaids
fish head
mermaid parade 2019
hulk mermaid
mermaid twins
mermaids
mermaid and cop
mermaids
mermaid parade
1561387112799-41
mermaid trump
lobster mermaid
daddy shark
mermaid parade
mermaid parade
mermaid dogs
24 Jun 14:02

Luis Bustos: «Resumir la historia de la música pop en setenta páginas es una locura»

by Blanca Rego

POP de Luis Bustos, editado por ¡Caramba!, es un cómic que funciona como una pequeña enciclopedia de la música popular que recoge todo tipo de géneros, artistas y temas pop con mucho humor. Hablamos con su autor sobre música, cómics y por qué la mitomanía musical nos atrapa más que cualquier otra.

BLANCA REGO (BR): Pop no tiene mucho que ver con las últimas novelas gráficas que has publicado con Astiberri (García y Puertadeluz). Sin embargo, sí tiene que ver con otros trabajos tuyos, como la sección que tenías en Orgullo y Satisfacción y, sobre todo, el trabajo que hiciste durante un tiempo para Rockdelux. ¿Cómo surge la idea de hacer un cómic sobre música?

LUIS BUSTOS (LB): Es una idea que tenía en la cabeza desde hace tiempo. Surgió, en cierta forma, hace más de una década con mis colaboraciones para Rockdelux. Tanto allí como en este libro para Astiberri está presente el análisis del mundo de la música pop a través de una serie de temas, siempre con humor. Gracias a mi trabajo en Orgullo y Satisfacción, por fin vi más o menos claro cómo podía diseñar y estructurar ese tipo de contenido en una obra, digamos, conceptual; un álbum completo que tratara lo más ampliamente posible la música pop, tanto desde un punto de vista periodístico como sentimental.

Es cierto que no tiene mucho que ver con mis anteriores trabajos, salvo esas dos excepciones. Últimanente me he manejado más, sobre todo para Astiberri, en el formato de la novela gráfica dramática, pero me apetecía mucho hacer un libro de estas características.

BR: POP no es un cómic sobre música pop en el sentido más estricto del término, sino sobre música popular en general, desde el pop de masas al punk pasando por estilos tan variados como el folclore o el metal. Me imagino que muchas de las viñetas partirán de anécdotas y gustos personales, pero también hay mucha documentación detrás.

LB: Evidentemente, mucha de la información que aparece en el libro ha surgido gracias a una labor de documentación y de poner en orden datos, tendencias, géneros, artistas… No quería tratar el género de la música pop, sino el pop como algo global, como algo más cercano a la cultura popular. Eso me obligó a investigar sobre artistas y géneros con los que no estaba familiarizado. Gracias a eso, descubrí conexiones muy gustosas. De repente, descubres que ciertos artistas han mamado de géneros que no tienen nada que ver con la obra que estaban produciendo, que ciertos géneros llevan a otros con los que en principio no tienen una conexión directa.

Resumir la historia de la música pop en poco más de setenta páginas es una locura. Por un lado, es un libro muy denso, por otro he tenido que simplificar muchísimo y dejar de lado ciertos gustos personales que no encajaban dentro del discurso. Hay momentos en los que hay algún guiño a mi propia experiencia, pero en general he intentando hacer una especie de crónica, o algo que tuviera una coherencia. No solo una coherencia con lo que yo he vivido, sino con lo que ha vivido cualquier lector al que le guste la música popular.

BR: Pop es un cómic cuadrado con dos caras, imitando el formato de los discos de vinilo, y los capítulos funcionan como pistas de un álbum. En este sentido, me recuerda a Still Life, un cómic que publicaste hace tres años en el que la forma era el contenido. En ambos casos hay un trabajo de diseño que va mucho más allá de la ilustración en sí. ¿Esto surge de un interés por lo conceptual o tiene más que ver con tus años de trabajo como diseñador?

LB: Todo tiene que ver. He trabajado como diseñador y quiero aplicar esos conocimientos de mi faceta profesional como grafista a los libros que hago, así que me involucro en el diseño. Además, la idea fundamental de este libro era hacer algo conceptual, como un álbum conceptual de música pop. El formato definía el fondo. No es casual que sea cuadrado, que tenga dos caras, que juegue con el propio diseño de las páginas y el diseño del trazo… o más bien la elección de ciertos trazos. Por ejemplo, en el capítulo de la música electrónica manipulo mi estilo para convertirlo en una especie de 8 bits, sacrificando ese trazo preciosista que muchos dibujantes consideran sagrado. Todo esto obedece a una idea global de un libro-juego donde el lector disfruta no solo del fondo, sino también de la forma.

BR: El libro comienza con el tema más jugoso del pop: Canciones de amor y sexo. ¿Existe alguna canción que no hable de amor y/o sexo directa o indirectamente?

LB: El noventa por ciento de las canciones pop van sobre eso, sobre amor, sexo, frustración y deseo adolescente o juvenil. Sobre amor y sobre desamor, claro. Probablemente haya más historias de desamor que de amor. Hasta que… iba a decir hasta que llegó el AOR, pero el AOR es lo mismo, pero amor de señores de cuarenta años. Creo que la etiqueta adulta no casa especialmente bien con el pop.

Los temas son siempre los mismos. El amor, la muerte, la pérdida y todo ese tipo de grandes temas. No solo en la música pop, la cultura siempre ha sido así. Los temas son mínimos y se van haciendo variaciones sobre el amor, la figura de Dios, la muerte y ese tipo de cosas. La música popular no deja de ser un reflejo de todo eso, así que era lógico empezar con ese tema. Es el más tópico, pero es el que fundamenta el relato.

Música explotada por la industria del cómic Pop de Luis Bustos.

BR: Otro gran tema es el de la rebeldía en la música popular. En este capítulo hablas de cantautores, punk, hip hop, raves y hasta conciertos benéficos que dan vergüenza ajena. ¿Es de verdad posible la rebeldía en la música pop?

LB: Cuando titulé el capítulo «Rebeldía en la música popular» no solo hablaba de rebeldía, sino del concepto de política aplicada a ese tipo de artefactos, canciones y píldoras musicales. Ahí cabe de todo, tanto la rebeldía juvenil como la política más rancia y conservadora. En el libro hay ejemplos de todo tipo, desde Sex Pistols y The Clash hasta grupos de AOR donde el valor conservador era fundamental, veías cómo se filtraban esas ideas políticas en sus obras.

Luego ya está todo el choteo de la industria que intenta aprovecharse de esa rebeldía juvenil para explotarla y crear mecanismos de control económicos, políticos y sociales. Cualquier tendencia nueva tiende al fracaso porque llega un momento en el que si se hace lo suficientemente grande se desvirtúa, es explotada por, digamos, «los mayores» —las grandes corporaciones, la gente que está en posiciones de poder— para sacar un rédito económico. Eso termina neutralizando la rebeldía, claro.

LUIS BUSTOS ha creado con POP un libro mitad objeto de coleccionista, mitad ensayo pletórico de datos, mitad chascarrillo en forma de cómic sobre las ridiculeces del pop. Hablamos con él de guitarreo y viñetas.

Tuitea esto

BR: Las drogas son la única constante del pop equiparable al sexo. En el capítulo dedicado a los estados alterados das un repaso a artistas, géneros y hasta discos concretos que no existirían sin drogas. La música parece tener una relación más directa con las drogas que otras artes.

LB: Droga y artistas han ido de la mano durante siglos. No quiero sonar pedante, pero los chamanes, que no dejaban de ser los cuentacuentos de la tribu, tomaban hongos mágicos y otro tipo de sustancias para entrar en un estado que les permitiera hacer de puente entre el relato que tenían que transmitir y su tribu. Los artistas son básicamente eso, gente que viaja a ciertas zonas de la mente y del espíritu, a ciertos territorios emocionales, y a veces eso conlleva un peaje. Ese peaje está a veces construido a partir de ese tipo de sustancias.

La música tiene un mayor nexo con eso porque es más abstracta que otras disciplinas creativas. La conexión con los sentimientos y emociones es más inmediata. Luego también está todo el cancaneo del artista, y la música popular lo alimenta, aunque esto ya viene de los románticos. El artista tiene que ser alguien que esté caminando siempre por el lado salvaje de la vida, y ser una persona complicada. Es un valor que aprecian los que consumen ese tipo de música, porque crea una mitomanía en torno al artista y la obra.

Viñeta en la que Steve Jobs se ríe de la gente que cree que el iPod va a ser un fracaso. Del cómic POP de Luis Bustos.

BR: El capítulo dedicado a los formatos rompe un poco con los anteriores, centrándose en un tema más tecnológico. ¿Por qué decidiste dedicar un capítulo a algo que de entrada podría parecer muy técnico y no apto para chistes?

LB: Es coherente si parto de la base de que el propio libro juega con el formato. El libro no tiene un formato estándar, está adaptado a lo que quiero contar. Ese capítulo sobre formatos viene a contar que los formatos son parte importante de la obra, pero también de la industria. Ahora lo vemos cada vez más: con la música en streaming, hay una tendencia a la baja en los formatos físicos y la gente consume las obras de una manera muy peculiar. Volvemos otra vez al single, que era algo muy típico en los años cincuenta y sesenta, a diferencia del álbum. ¿Para qué vas a escuchar un disco entero si puedes escuchar esa sola canción que te interesa en Spotify y evitar el resto?. Es curioso cómo los formatos cambian las tendencias y el acercamiento de la gente a las obras.

BR: El capítulo «We don’t play guitars», dedicado a la música electrónica, es uno de mis preferidos. Curiosamente, en casi todas las entrevistas que te han hecho lo obvian. ¿Crees que es un tipo de música dado especialmente a prejuicios y desconocimiento?

LB: La música electrónica es absolutamente gigantesca y tiene muchos subgéneros. Hay cierta música electrónica que siempre ha estado bien vista, porque entraba dentro del terreno de lo vanguardista, a diferencia de la música de baile, que era vista como algo puramente hedonista, por eso hasta hace relativamente poco no había teóricos ni libros sobre ella. Se asumía que tú te ibas de fiesta y te ibas a bailar, pero que no podías consumirla en tu casa porque eso no tenía sentido.

Durante los noventa, se crearon etiquetas para la música electrónica que escuchabas en casa, el intelligent techno, IDM… Eso no dejaba de ser una excusa para hacer algo que hacías ya de fiesta, pero de una manera sosegada y sin tener que salir a la calle. En las entrevistas muy poca gente me ha preguntado sobre esto y creo que es precisamente porque no hay mucha teoría sobre la música electrónica todavía, en comparación con el rock y otros géneros. Aparte, es que los teóricos de la música electrónica han tenido que vivir la escena. Es gente que se ha drogado, que ha estado en raves y que lo ha racionalizado, que ha sido autoconsciente de lo que ha experimentado. Yo creo que irán saliendo más y las preguntas sobre esté género serán más cotidianas, no tan raras.

Digital versus analógico ene l cómic Pop de Luis Bustos.

BR: ¿Crees que los prejuicios contra la música electrónica tienen que ver con la idea de que los ordenadores hacen las cosas solos? No lo pregunto solo por la música, sé que tú trabajas en digital desde hace tiempo.

LB: Tiene que ver, sí. Hasta hace poco, lo que podías hacer con un ordenador era muy limitado, y además la mayoría de la gente intentaba imitar un estilo naturalista. Es obvio que eso no llegaba a los estándares a los que el público estaba acostumbrado. Ahora ya no, ahora esa barrera es más difusa. En unos años ya nadie va a distinguir si algo está hecho de manera digital o analógica.

Yo ahora trabajo siempre en digital, y hay mucha gente que me sigue preguntando si eso está hecho en papel o no. Cuando digo que no, que no hay originales, se sorprenden y me dicen que parece hecho en papel. Igual que hay gente que todavía no asume que la música electrónica es música, hay gente que todavía piensa que hacer una obra completamente digital, con un ordenador, es desmerecer el talento de otros artistas que trabajan con otros medios. Es absurdo.

Creo que es una tendencia que irá desapareciendo. Tengo muchos compañeros de profesión que han dado el salto y están encantados. Producen mejor, más rápido… Cuando digo mejor me refiero a que incluso dibujan mejor, porque las herramientas digitales te permiten hacer las cosas con mayor cuidado, pudiendo corregir. La tecnología te permite hacer cosas en las que antes estabas vendido, por pereza o falta de habilidad incluso. Eso no te hace peor artista, simplemente aprendes a usar otras herramientas.

BR: La cara B se abre con las rarezas, como era habitual en muchos singles. Aquí está una de las viñetas que a mí me hace más gracia, la conversación entre Merzbow y John Zorn. Son dos músicos no demasiado conocidos y quizá muchos lectores no entiendan el chiste. Aunque un cómic sobre música puede atraer a personas que normalmente no leen cómics, ¿no es arriesgado mezclar a artistas tan populares como Rihanna con otros tan minoritarios como Oval?

LB: Escucho música bastante variada, pero también es cierto que o te arriesgas y tiras para delante o te queda una obra limitada, centrada solo en una serie de aspectos. Para hilar todo ese discurso narrativo, era lógico que tuviesen que salir Rihanna o Whitney Houston y Oval o Einstürzende Neubauten. Todo forma parte de lo mismo, cada uno con su registro y género, pero tenían que salir todos.

Me preocupaba un poco explicar, hasta cierto punto, quiénes son. A veces queda un poco oscuro, pero eso tampoco es especialmente malo porque si te está gustando el libro y descubres alguna referencia que no te suena de nada puedes investigar. Ahora mismo abres el móvil, buscas en la Wikipedia «Oval» y te sale toda su obra y enlaces para escuchar su música. Aunque te resulte una referencia oscura, si tienes cierta curiosidad, irás a buscarla. Eso me parece muy divertido.

BR: Creo que uno de los capítulos que más te costó es el del globalismo pop. Supongo que tú, como todos, vives rodeado de música anglosajona. A veces nos olvidamos de que existe mucho mundo más allá de eso.

LB: Con el capítulo del globalismo descubrí dos cosas. Una es que no sé una mierda de lo que se produce en el mundo. Es imposible, el mundo es muy grande y hay muchas tendencias y escenas en diferentes zonas. Por otro lado, te das cuenta de que todo está interconectado. Existen escenas de pop, de electrónica, de metal en Indonesia, África, Latinoamérica… Cuando empiezas a investigar, ves que muchas veces los referentes son los mismos.

De repente, un artista de Nigeria está muy influido por el metal de Sepultura de Brasil. Es algo inmenso, pero al mismo tiempo no te ahogas porque ves muchas conexiones. Fue un capítulo muy complicado de sintetizar. Intenté dejar ver que en el mundo se están produciendo cosas muy diferentes y que la gente está produciendo su tipo de pop particular, con raíces anglosajonas, pero mezclándolo con sus propias raíces.

BR: Otro gran tema es el de la música en directo, que durante estos últimos años ha generado situaciones de lo más estrambóticas, desde DJs pinchando con pendrives hasta apocalipsis dignos de Mad Max. ¿El fin del mundo lo provocará un festival de música?

LB: No sé si lo provocará un festival de música, pero, durante los últimos años, los festivales de música han sido una gran burbuja. No sé en qué se han convertido. No sé si es una oportunidad para ver bandas que de una en una no tendrías ni tiempo ni dinero para ver en directo o si es una especie de feria de artistas pop. Es un poco como un buffet libre en el que vas a consumir a saco anteponiendo la cantidad a la calidad. A mí siempre me han dado un poco de pereza los festivales, prefiero conciertos pequeñitos, y últimamente ya es que los descarto, no van conmigo.

BR: El último capítulo se centra en los timos del rock & roll. La música popular está repleta de inventos, escándalos y rumores extraños. Hay mucha música y artistas que son un chiste por sí mismos, ¿no?

LB: El último capítulo es el más divertido porque imita un tabloide británico con todos los dimes y diretes, las leyendas urbanas y rumores de ese tipo de publicaciones amarillas. Es algo que está íntimamente relacionado con la figura del artista pop, con todo lo que lo rodea, toda esa cosa de que se convierten en mitos modernos. La gente, sobre todo los jóvenes, que necesitan referencias, quieren verse reflejados y aplicar eso a su vida. Les gusta pensar que su ídolo es perfecto o malote, y se sorprenden cuando tiene comportamientos inapropiados que no habían pensado que pudiese tener. Es divertido, porque en el fondo es un circo. Hay artistas muy inteligentes que lo aprovechan, y otros se ven arrastrados por todo ese aluvión de rumores absurdos y de información tergiversada. Es una especie de tragicomedia.

BR: POP incluye unas listas de reproducción de Spotify que funcionan como complemento, pero también como punto de contacto con los lectores. Incluso sirven para escuchar a algunos artistas de los que hablas en el libro que quizá no conozcamos. ¿Alguien te ha hecho algún comentario sobre algo que haya descubierto gracias al libro?

LB: Sí, claro. Hay gente que ha escrito agradeciendo las listas de cada capítulo a modo de guía de lo que iban a leer en esas 4 o 5 páginas. Estoy seguro de que habrá gente que ha descubierto cosas, igual que yo. Cuando pensé en hacer esas listas con el código QR que te lleva a Spotify para poder escucharlas, pensé que, como a mí se me pasarían muchas obras por debajo del radar, podía pedir a los lectores y a la gente que me sigue en Twitter que aportaran sus ideas y sus canciones. A partir de ahí se hizo una selección y unas listas bastante heterogéneas y sorprendentes.

En esas listas también hay humor y chistes privados. La lista de conciertos termina con una fanfarria de una banda de viento y metal que es el inicio del Live Aid de Wembley. Básicamente es un chiste, no parece pop y te preguntas por qué está ahí. En lugar de poner a Queen, o cualquier otra canción de esos megaconciertos benéficos, preferí hacer la broma de sacar la intro, en vez de todo lo demás.

BR: Pensar y llevar a cabo todo esto habrá sido muy laborioso. Me pregunto si es más trabajo hacer un libro como este, que incluye cientos de viñetas sobre temas distintos, que una novela gráfica con una narrativa más literaria o lineal.

LB: No especialmente. Como me he movido en los dos campos, el del humor gráfico y el de la novela gráfica dramática, pues yo me arreglo. De hecho, según voy sacando libros es porque me apetece contar las cosas de una manera o de otra. El próximo libro tiene conexiones con el tipo de narración de POP, porque es una crónica, pero también hay momentos en los que para contar una anécdota que transcurre en el libro uso una narrativa dramática.

A mí me gusta tanto un estilo como otro, pero hay otros autores que prefieren decantarse solo por uno. Algunos son muy eficientes narrando un relato dramático de cien o doscientas páginas, y otros son buenísimos usando el concepto de una sola página o varias, haciendo cosas como Para ti, que eres joven de Manel Fontdevila y Albert Monteys, donde hay un tema y cada viñeta es un chiste y es independiente. Son estilos distintos, pero el trabajo es el mismo.

BR: En España es difícil vivir del cómic, como de casi cualquier otra actividad cultural/artística. Cuando los medios y librerías generalistas se hacen eco de un cómic como este, parece que sus autores estén triunfando, cuando en realidad esa visibilidad no suele equivaler a un éxito económico. Los medios no suelen hablar de este tema, así que el público no es consciente. ¿Se debería hablar más de dinero para que todos sepamos lo complicado que es vivir del cómic?

LB: Yo creo que al público en general no le interesa esto. Si tú has decidido ese camino, pues ya está… Pero es injusto porque se crea una imagen del artista de cómics, música, cine, o lo que sea, como un vividor que vive un poco del cuento y no es así. Es un trabajo duro, como cualquier trabajo freelance, y además estás trabajando con emociones. Como decía el personaje del artista de la serie Spaced, cuando le preguntaban sobre si sus herramientas eran acuarelas pinceles, lápices… Él contestaba que no, que eran el odio, el miedo, el dolor… Era una burla sobre ese tipo de artistas, pero es cierto.

Es muy agotador sacar adelante un proyecto, pero, por otro lado, compensa el hecho de ver que has creado una obra, que está en las librerías, que a la gente le gusta, que te comenten que les ha llegado en ciertos aspectos, que les ha emocionado, entristecido, divertido… Si eso va acompañado de una remuneración económica acorde a las horas que has trabajado, pues mucho mejor, pero no suele ser el caso.

BR: Para terminar, ¿qué nuevos proyectos tienes ahora entre manos?

LB: Estoy terminando mi siguiente obra en solitario. Este año tengo la fortuna de que voy a publicar dos obras, POP y a finales de año otra nueva. Estoy muy contento de cómo está quedando y es una propuesta muy seria por parte del editor, que supongo que en breve hará público el anuncio.

¿Te ha gustado este artículo? Puedes colaborar con Canino en nuestro Patreon. Ayúdanos a seguir creciendo.

La entrada Luis Bustos: «Resumir la historia de la música pop en setenta páginas es una locura» aparece primero en Canino.

24 Jun 13:55

El televisivo David Pedre quiere comerse la pizza más grande de España en Fene

by Marta Corral

FERROL360 | Domingo 23 junio 2019 | 17:09

David Pedre, el vecino de Neda que saltó a la fama por su participación en programas como Un príncipe para Corina, Campamento de Verano y First Dates quiere enfrentarse al más difícil todavía e intentará comerse él solo la pizza más grande de España.

El reto, que solo han conseguido superar dos personas juntas, está programado para este miércoles 26 de junio desde las 20:00 horas en la pizzería Tutto de Fene.

La pizza que tendrá que engullir mide casi un metro de diámetro y pesa unos 8 kilos. De hecho, es tan grande que el plato sobre el que descansará ha sido encargado especialmente en una fábrica de Barcelona.

24 Jun 13:11

Winston Churchill Gets a Doctor’s Note to Drink “Unlimited” Alcohol in Prohibition America (1932)

by Ayun Halliday

churchill alcohol letter

In December 1931, having just embarked on a 40-stop lecture tour of the United States, Winston Churchill was running late to dine with financier Bernard Baruch on New York City’s Upper East Side. He hadn’t bothered to bring Baruch’s address, operating under the incorrect assumption that his friend was so distinguished a personage, any random cab-driving commoner would automatically recognize his building.

Such were the days before cell phones and Google Maps....

Eventually, Churchill bagged the cab, and shot out across 5th Avenue mid-block, thinking he would fare better on foot.

Instead, he was very nearly “squashed like a gooseberry” when he was struck by a car traveling about 35 miles an hour.

Churchill, who wasted no time peddling his memories of the accident and subsequent hospitalization to The Daily Mail, explained his miscalculation thusly:

In England we frequently cross roads along which fast traffic is moving in both directions. I did not think the task I set myself now either difficult or rash. But at this moment habit played me a deadly trick. I no sooner got out of the cab somewhere about the middle of the road and told the driver to wait than I instinctively turned my eyes to the left. About 200 yards away were the yellow headlights of an approaching car. I thought I had just time to cross the road before it arrived; and I started to do so in the prepossession—wholly unwarranted— that my only dangers were from the left.

Yeah, well, that’s why we paint the word “LOOK” in the crosswalk, pal, equipping the Os with left-leaning pupils for good measure.

Another cab ferried the wounded Churchill to Lenox Hill Hospital, where he identified himself as “Winston Churchill, a British Statesman” and was treated for a deep gash to the head, a fractured nose, fractured ribs, and severe shock.

“I do not wish to be hurt any more. Give me chloroform or something,” he directed, while waiting for the anesthetist.

After two weeks in the hospital, where he managed to develop pleurisy in addition to his injuries, Churchill and his family repaired to the Bahamas for some R&R.

It didn’t take long to feel the financial pinch of all those cancelled lecture dates, however. Six weeks after the accident, he resumed an abbreviated but still grueling 14-stop version of the tour, despite his fears that he would prove unfit.

Otto Pickhardt, Lenox Hill’s admitting physician came to the rescue by issuing Churchill the Get Out of Prohibition Free Pass, above. To wit:

…the post-accident convalescence of the Hon. Winston S. Churchill necessitates the use of alcoholic spirits especially at meal times. The quantity is naturally indefinite but the minimum requirements would be 250 cubic centimeters.

Perhaps this is what the eminent British Statesman meant by chloroform "or something"? No doubt he was relieved about those indefinite quantities. Cheers.

Read Churchill’s “My New York Misadventure” in its entirety here. You can also learn more by perusing this section of Martin Gilbert's biography, Winston Churchill: The Wilderness Years.

Note: An earlier version of this post appeared on our site in May, 2016.

Related Content:

Winston Churchill’s List of Tips for Surviving a German Invasion: See the Never-Distributed Document (1940)

Winston Churchill’s Paintings: Great Statesman, Surprisingly Good Artist

Color Footage of Winston Churchill’s Funeral in 1965

Oh My God! Winston Churchill Received the First Ever Letter Containing “O.M.G.” (1917)

Animated: Winston Churchill’s Top 10 Sayings About Failure, Courage, Setbacks, Haters & Success

Ayun Halliday is an author, illustrator, and Chief Primatologist of the East Village Inky zine. She lives in New York City, some 30 blocks to the north of the scene of Churchill’s accident. Follow her @AyunHalliday

Winston Churchill Gets a Doctor’s Note to Drink “Unlimited” Alcohol in Prohibition America (1932) is a post from: Open Culture. Follow us on Facebook, Twitter, and Google Plus, or get our Daily Email. And don't miss our big collections of Free Online Courses, Free Online Movies, Free eBooksFree Audio Books, Free Foreign Language Lessons, and MOOCs.

24 Jun 13:01

"We haven't even begun to solve the problem."

by Fizz
The Anita Sarkeesian Story: A Look Back at 10 Years of Feminist Frequency [Polygon] "For our interview, Sarkeesian and I are sitting in an apartment in San Francisco's Mission District. I want to talk to her about her life and her work. I want to find out more about her background and her formative years as a political activist and cultural critic. I want to find out why her non-profit orgaization, Feminist Frequency, is dramatically scaling back its operations, exactly 10 years after its formation. But first, I want to talk about her achievements." [Previously.]

• Anita Sarkeesian: "No more excuses for the lack of women at E3" [Games Industry Biz]
"The E3 gender breakdown is just one part of a much larger conversation, and Sarkeesian acknowledges that large systemic issues like this can make it seem impossible for anyone to feel like they can contribute to its solution. "But it's the people reading this article right now that need to fix it," she concludes. "Too often we look at it and think, 'yeah, but I'm not a bad guy, I can't do anything about it' or 'Well, what can I do in my space?' "From a base level, you can just speak up for people being marginalised in your work space. You can bring up these issues in your next creative meetings, work to advocate the hiring of a more inclusive staff. There's so many things that can be done and I think too often we feel like the problem is so big, we don't have a role in it. But all of us have to participate in it.""
• Anita Sarkeesian talks about exposing gaming's most toxic trends with sheer data [Ars Technica]
"When I ask, "Why stay in this toxic relationship with games publishers?" Sarkeesian immediately laughs with a loud, "I don't know!" After collecting herself, she offers a firm statement: "Because we love media, and we have very limited options." She proceeds to talk about loving stories and entertainment in ways that inspire online communities, fan fiction, lengthy videos, and other heartfelt attachment. Suddenly, she's in a rapid-fire conversational zone, recounting her most positive connections not only with games but with fellow fans, then with the zeitgeist of gaming. Then she pauses. "I keep saying words hoping I'm going to get to the word I want to say because... sometimes, it's not about, like, fun, right? It's not about enjoyment. It's about validation. It's about connection. It's about being seen. It's about imagining new worlds." To this, Sarkeesian begins talking about the power of storytelling and shared cultural values in entertainment—about mythologies being handed down as much for fun as for building cultural values and lessons—before remembering the Feminist Frequency series' anecdote about "transmisogynoir," about older games offering only one kind of negative story about certain communities. "My brain immediately just went to like, 'God, is it better to not be represented than to be represented like that?'""
• Female Representation in Videogames Isn't Getting Any Better [Wired]
"So, let's take a closer look at this year's results. Of the 126 games we tallied from the E3 events held by Microsoft, Nintendo, Bethesda, Ubisoft, Square Enix, and EA, as well as the annual PC Gaming Show, a paltry six centered exclusively female protagonists, while almost five times as many, 28, centered male characters. [...] More and better representations of women remain an essential part of the change we hope to see in the videogame industry, but we can't focus entirely on the games themselves. It's also crucial to look at the actual human beings who represent the industry, who get to come out on stage at E3 and be a face and a voice for what the future of gaming holds. This year, across the events we surveyed, women made up a mere 21 percent of speakers and presenters. That's not great, but it's also worth noting that the ratio was especially bad at some events. Of the 15 speakers at Square Enix's event, only two were women, and only two of the 17 speakers at Bethesda's press conference were women."
24 Jun 12:50

Amio resiste como el mercado con más reses en España pese a caer la asistencia

by Montse garcía
23 Jun 14:38

O número de gaivotas en Galicia descendeu máis dun 30% nos últimos anos

A Sociedade Galega de Ornitoloxía alerta sobre a caída na poboación desta especie e esixe da Xunta "unha urxente actuación" para determinar as causas desta diminución, "independentemente da maior ou menor simpatía que a cidadanía poida ter polas gaivotas".