Shared posts

10 Sep 14:07

People Tell Us How QAnon Destroyed Their Relationships

by Mack Lamoureux

This article originally appeared on VICE CA.

One of the most disheartening signs of our advancing hellworld are the thousands of people who wholeheartedly believe in the deranged conspiracy known as QAnon.

It's near impossible to summarize the entire QAnon conspiracy theory, as it’s fluid and ever-changing. The nuts and bolts are that a secret government insider, the titular Q, has taken to the internet forum 8chan of all places to drop clues (known in the community as Q Drops breadcrumbs) about how U.S. President Donald Trump is taking down the deep state. The conspiracy takes some twists and turns into the occult, an ever-present cabal of pedophiles, possible executions, and the idea JFK Jr. may have faked his own death and is cosplaying as an old guy who goes to Trump rallies.

While the QAnon conspiracy often feels like an elaborate troll, an online community of real, actual people has built up around it. There’s been a lot written about how lonely these people are, how they will cut themselves off from their family (and eat sad sandwiches during holidays), and poking fun at the whole thing. Rick Ross, a cult deprogrammer and executive director of the nonprofit Cult Education Institute, says the community bears a lot of the hallmarks of a cult: the main character is infallible and everything is part of a greater plan.

And because it's unfolding online, "it becomes hard to [penetrate],” Ross said. “[Followers] spend all their watching time Q material on YouTube, dialoguing with different people online, and becoming consumed by that world online. ”

No one knows how hard it is to break through a bubble one creates around themselves than loved ones. While maybe it’s funny for those outside peering in, what is it like for those who are close to them, the people who experience their loved one's brain being rotted by YouTubers breaking down 8chan posts in real time?

I decided to seek them out. I found a woman whose husband became so obsessed with YouTube conspiracy videos he would follow her around the house and force her to watch them, someone who avoids their mother because of Q, and someone who was dumped by the man she loved because she actively attempted to debunk QAnon. Here are their stories.

Interviews have been edited for length and clarity. Names have been changed for the protection of both the sources and their loved ones.

Deb

Deb told VICE that her mother had always suffered from mental health issues, but it wasn't until recently that she was diagnosed with bipolar disorder, a personality disorder, and PTSD. Deb's parents' belief in QAnon started when her parents decided to get rid of cable TV and start watching YouTube a few years ago.

My mother is in her mid-60s and a Q cult member. It has made dealing with her mental issues that much harder. She had a hard time anyway dealing with the real world, and now the world is so much worse for her because of all the horrible things the cult deals with: devil worship, sex trafficking, children being tortured and eaten or used as sex slaves. It's with tears in her eyes she describes the horrible world we live in now and frustration that I don't believe her.

I've tried and tried to show her facts, only to have fake news thrown in my face. How do you disprove anything when everything that's different from what the Q cult says is considered fake news? I asked her how she could believe someone who doesn't even use his real name. How can you believe someone who has to have everything he says decoded by people you don't know anything about?

Faith was her answer to me. Follow the plan, and you'll see when the mass arrests happen and Trump is the unsung hero that is going to save the world. I'd found it more plausible if she said the aliens are going to land on the White House lawn and take over the United States.

My father follows Q too. He's not as pushy about it as my mother is. He's been doing a lot better now that I've found him a hobby. Not being on YouTube 24/7 has also helped.

It's the ones with the deep mental disorders that really stick with it.

I can't really spend any time with my mother, because all she'll want to talk about is Q, and I refuse. We used to go swimming at the lake, go shopping, have lunch, or just talk like a mother and daughter should, but that doesn't happen much anymore. I dread talking to her. I avoid her. I love her and care, but this Q cult crap has driven a wedge that is there even when we don't talk about it.

I've done my research. I've watched the videos, and my conclusion is that this person who claims to be Q is nothing more than a LARPer [live-action role player] who couldn't come up with an original thought if they tried. Everything is taken from other conspiracies or straight from movies and TV shows. All this LARPer had to do was add in a little bit of truth, a dash of the occult, a few villains, and a hero—and we have QAnon.

We can't ignore the danger that QAnon poses for the upcoming elections; you better believe each and every one of Q's followers will be voting, including my mother who hasn't voted in an election since Nixon. They'll be voting with information that they got from a LARPer, and in my mind, that's worse than Russian interference.

If I could get my hands on the piece of shit that started QAnon, I might end up in jail. This person has made my mother's life sadder, and my relationship almost nonexistent.

Jane

Jane had been with her husband for eight years and had just bought a house together. Then, one day in late 2017, he started bringing up Q and the deep-state conspiracy. Jane says she’s not positive where it all stemmed from but it may have come from his friendship with a coworker. From the moment Q was introduced, the relationship changed drastically and her husband was unrecognizable.

I feel like a ground-zero patient. My husband must have caught on to QAnon very early. It started with an argument one night that came out of nowhere. I was sitting in our kitchen having a smoke before bed. Everything up to that point that night was very quiet. But then he came in full throttle. He came at me freaking, berating me, attacking me about this thing I’ve never heard of, this QAnon stuff.

After that first argument, which scared the hell out of me, my life got flipped upside down.

It all became about Q from then on.

Sometimes I wasn't even allowed to go to bed because I had to watch one more Q video. The minute I came in the door from work he was sitting there with a video. He would say, 'You have to have the veil lifted from your eyes, Jane, you need to know this.’ He quizzed me because he wanted to make sure that I actually watched and paid attention.

I can’t pinpoint where exactly his obsession started but all of a sudden it seemed he would be watching a YouTube video and become either enraged or go into complete hysterics.

All of these Q breadcrumbs and things he was reading, these posts, YouTube videos, they took control of his entire day. He got in trouble with his job at the fire department. He was posting terrible things and tirades on Facebook.

Our home became a very hostile environment. I was a robot to him, I was ‘brainwashed.’ There were days that I was going to work and he would call and scream at me to try to make me come home because I was going to go out and get gang-raped or martial law was going to break out. At home, he would follow me around with a phone trying to get me to watch these YouTube videos so I would 'see.’ I was scared to death because his whole personality would change.

During one of his tirades I told him I was going to go take a shower. (Showers are the one place I think he’s going to leave me alone.) This time he followed me. I tried to close the bathroom door but he got his arm in holding his phone in my face playing these videos. That was the first time ever that I had my cell phone in my hand with 911 ready to go, ready to call the police on my husband.

One day my husband went upstairs to take a nap and I decided to go out and grab dinner. I threw my phone in my handbag and didn't pay any attention to it as I was only going to be gone 10 minutes. When I got back into the car I see there are a million missed calls and texts from my husband.

When I answer he is enraged and yelling, ‘Where the fuck are you!? Where the fuck did you go!? You get the fuck back to this house now!’

I rushed home thinking something terrible must have happened.

When I walked through the door my husband was a mix of hysterics and anger, and pacing the house with a shotgun strapped to him. The gun wasn’t there to intimidate me. It was for protection. He thought martial law was going to break out at any moment. He told me the terrible things the marauders would do to a girl like me once they got me, that I would be held captive and raped repeatedly.

I was scared to death.

I had no idea who the hell that man was anymore because there was a monster in his place. He completely isolated himself. He went to work and didn't speak to anybody. He did his job and went to his room. Everybody was scared of him.

People at work were also scared for my safety. I took a loan from my job and I moved out last summer. We had been together eight years and it took this QAnon stuff six months to ruin that.

Before this, my husband was my Prince Charming, a super cool guy. There's a reason I married that man. He's fun and outgoing and spontaneous, a little bit of a grump here and there, but who isn't? He had a lot of pride for serving his country and was very excited to come back west, once his service was over, to get on the fire department of his hometown.

I don't know if I'm angry. I'm just so confused. Then, if you talk to the more arrogant side of me, it's like: ‘Are you fucking kidding me, dude? YouTube videos? Breadcrumbs? This could be anybody sitting in anybody's basement.'

To this day, I feel I still don't know what to do. I survived this Q thing somehow and was able to get out. I really fear for the people in the world if this is what's happening to men and women and families out there.

Joan

Joan met her boyfriend on Match.com. It turned out they lived close to each other, were both divorced, and had grown children. They had an amazing first date and, even though they were on opposite sides of the political spectrum, they soon moved in together. They called their relationship their “perfect imperfect life” and discussed the next 30 years they were going to spend together.

About a year into the relationship I started hearing and learning about QAnon, which quickly became a big, deep, dark rabbit hole for him. He’s a very smart man—he had two college degrees, owns a business, was a great dad.

I knew Spygate [the idea Obama was spying on the Trump campaign] was really intriguing to him. He liked to try to connect the dots between all these players. But then it became Pizzagate [a secret pedophile conspiracy] and the pedophilia thing and the tribunals and who was going to be hung for treason.

God knows he tried to red pill me. I saw all the literature; I saw more YouTube videos on the 'Great Awakening' to know that it was clearly a hoax. It was started by a handful of gamers and continues now to this day even though the original founders aren't even involved in it anymore. I was not going to buy into that. And I was told, 'I can't save you because you're not "woke."'

Of the three years that we were together, almost two were fraught with conversation about Q. I came home from work one day to find a huge poster, about 4 feet by 4 feet, tacked up on the wall detailing the connections of Spygate. I had to look at it every single day. On the refrigerator, he had a Bingo-style card that he had made with all of the Democratic enemies with nooses by the ones he thought were going to be executed.

It was a very slow transition process from this happy-go-lucky, extremely funny man. He was a distinctly different man at the end.

I decided the only thing I could do was work with people to help expose and shine a light on QAnon and what it really is all about, who started it, who's running it today. And so I became involved with a small group of active Q debunkers. In a way, I think that made him dig his heels deeper into that world.

We were in this relationship for the long haul, joining families and finances and furnishing things together. So it came as a total surprise to me one day when he told me we were done. He said my politics made him dislike me, that I was working to debunk Qanon hurt him hugely and made him very angry.

We truly used to say all the time that we meant more to each other than politics. At some point in time, that became not true anymore.

There are a lot of people dealing with loved ones into Q. They all say the same thing, that you get to a point where you can no longer reason with them. One of the first things I tell people who reach out is you cannot make fun of them. You can't criticize their beliefs. You can keep trying to show them over and over again how their beliefs are misguided, that there are all these Q predictions where the dates have come and gone and nothing has happened. You can show them these things. But the minute you try to make a judgment call or say, 'See, look at how stupid it is. You're an idiot,' you know you'll lose these people forever.

It's been, without a doubt, the most devastating experience of my life. I love the man with all my heart. I’d give anything to have him say, ‘I'm done with Q. Come back. Let's see if we can make this work again.’ But I'm not sure that's ever going to happen.

Follow Mack Lamoureux on Twitter.

These interviews have been edited for length and clarity.

12 Jul 17:52

José Rey abandona el encierro en el Concello de Padrón

by Uxía López

Lo hace tras comprometerse el alcalde a agilizar la tramitación de su solicitud de licencia cuando cumpla los requerimientos técnicos

12 Jul 16:18

A Valedora do Pobo, condenada polo Supremo, reclama un aumento salarial

by Redacción

Milagros Otero volve colocarse no centro mediático. Logo de que o Tribunal Supremo confirmase que a Valedora do Pobo abusou do seu poder por colocar irregularmente a unha irmá do voceiro parlamentario do PPdeG nun posto da institución, Otero reclama o incremento salarial do 0,25% sobre as súas retribucións en virtude da evolución do PIB en 2018.

No escrito que enviou á Mesa do Parlamento, divulgado polo grupo parlamentario de En Marea, Milagros Otero solicita este incremento a maiores do 2,25% que xa se lle aplicou a partir de xaneiro nas asignacións económicas no Real Decreto Lei 24/2018 de 21 de decembro polo que se aproban medidas urxentes en materia de retribucións no ámbito do sector público, conta cunha das retribucións máis altas do sector público en Galicia.

“Quedamos realmente perplexos con esta solicitude e parécenos unha vergoña”, sinalou a vicevoceira do Grupo Parlamentario En Marea Carmen Santos, “tendo en conta a súa controvertida xestión, que considere non só que non debe dimitir, senón que ademais reclame aínda máis diñeiro público, cando cobrou case 100 mil euros polas súas funcións”, suma dos 74.800 por salario, 11.000 euros en gastos de libre disposición y otros 11.000 en gastos de representación.

O artigo A Valedora do Pobo, condenada polo Supremo, reclama un aumento salarial publicouse primeiro en Nós Televisión.

12 Jul 14:55

Timan 30.000 euros al constructor David Pillado y queda herido al tirarse en marcha del coche de las estafadoras

by Xurxo Melchor

El exsecretario local del PP ya ha declarado ante la policía y ha explicado que las dos mujeres le robaron el dinero cuando estaba tirado en el suelo

11 Jul 13:11

Manolito Bello, o guerrilleiro comunista que morreu a garrote na Coruña

by Redacción

Manuel Bello Parga, coñecido por Manolito Bello, é un dos guerrilleiros antifranquistas con máis fonda pegada o Partido Comunista. De feito, un colectivo da...

O artigo Manolito Bello, o guerrilleiro comunista que morreu a garrote na Coruña publicouse primeiro en Historia de Galicia.

11 Jul 13:06

Blitz: La unión punk & skin que rompió el post-punk

by condenadofanzine
New Mills, en Derbyshire, a poco más de 20 kilómetros de Manchester, no parece el lugar ideal para el surgimiento de una de las bandas definitivas de la segunda ola del punk británico. No puede haber caldo de cultivo mejor que una aburrida pequeña ciudad, de poco más de 10.000 habitantes, en mitad de ningún...
11 Jul 12:59

O SLG considera “catastrófico para Galicia” o acordo comercial da UE con Mercosur

by Redacción

O medio rural de Galicia podería ser un dos grandes prexudicados do acordo de libre comercio que pretende asinar a Unión Europea con Mercosur. Unha advertencia lanzada polo Sindicato Labrego Galego (SLG) que cualifica este pacto como “catastrófico” para Galicia. “Sectores estratéxicos para a nosa economía agraria como o da carne de vacún resultarían arrasados e outros, como o apícola, esencial para a biodiversidade, tamén verían fortemente ameazada a súa supervivencia”, indican.

Sector da carne de vacún

Segundo as contas do propio sindicato, este acordo no sector da carne de vacún permitiría a entrada na UE de 99.000 toneladas de carne en canal equivalentes a 2 millóns de vacas nutrices. Isto supón máis do número total de cabezas de gando de Bélxica, Bulgaria, Dinamarca, Estonia, Grecia, Croacia, Chipre, Letonia, Luxemburgo, Hungría, Malta, Eslovenia, Eslovaquia, Lituania, Finlandia e Suecia xuntas. A isto habería que engadirlle as 65.000 toneladas de carne de vacún que se permitiría importar sen aranceis en virtude do CETA, o acordo comercial con Canadá ratificado por España en 2017. En total, a Unión Europea acabaría abrindo o seu mercado a 164.000 toneladas de carne de vacún a moi baixo prezo, o cal afundiría aínda máis o rural galego.

Nestes momentos, o sector de vacún de carne é o máis estendido e de maior implantación no noso medio rural con 20.919 granxas segundo os datos do Instituto Galego de Estatística de 2018.

Sector apícola

En canto ao sector apícola, o acordo podería significar a entrada de 45.000 toneladas de mel libres de aranceis. Cómpre pensar que o prezo medio do mel de Mercosur en 2018 foi de 2’46 € por quilo, por baixo do nivel dos custes de produción do mel no Estado. Eses continxentes, sumados aos doutras potencias apícolas como China, poderían afundir definitivamente os prezos.

Grazas a deixar vendidos sectores agrogandeiros enteiros, beneficiaranse da apertura de fronteiras de Mercosur a industria automobilística alemá ou multinancionais do sector da alimentación con capacidade loxística e capital para exportar produtos como viño, pexegos e tomates en conserva, aceite de oliva, porcino, patacas conxeladas ou algunhas froitas frescas. Para o Sindicato Labrego Galego resulta “indignante que o ministro de Agricultura, Luís Planas, considere positivo un acordo que resultará catastrófico para sectores esenciais da nosa agricultura na Galiza, e tamén no resto do Estado; da mesma maneira que resulta incomprensible que o conselleiro de Medio Rural, Jesús González, non se pronuncie sobre unha ameaza sobre o principal sector gandeiro da nosa terra“.

O artigo O SLG considera “catastrófico para Galicia” o acordo comercial da UE con Mercosur publicouse primeiro en Nós Televisión.

10 Jul 16:55

Small Town Doesn’t Know What It Ever Did to Local Pop-Punk Band

by Leo Schuehle
small town, pop punk, band

MILLWOOD, Wash. — Residents of Millwood, Wash. are reportedly confused by local pop-punk band Pacific Standard, with citizens collectively wondering what they ever did to offend the band that continually bashes the bucolic town now that they’ve found mainstream success.

“Everyone here was so excited when they finally started to make it big — we were really rooting for them all along the way,” said blindsided Millwood resident and former Pacific Standard fan Tracy Werts. “So it’s super surprising to all of us that half the songs on their major label debut were dedicated to trash-talking this town that’s apparently ‘full of zombies waiting for their second chance to die.’”

“I even sorta liked their style,” a visibly disappointed Werts added. “It’s just pretty hard to overlook the fact that every other track on the album is called ‘Steer Clear of Millwood, Washington’ or some shit.”

Pacific Standard frontman David Gonzales addressed the backlash.

“Look, I know everyone back in Millwood probably wishes us the best. But, like, come on — we’re a pop-punk band, we have to hate our hometown,” said Gonzales. “Besides, the pizza was lackluster, the skating scene was non-existent, and no bands ever came to town. I’m expected to drive 300 miles to Seattle just to see Bowling for Soup? Talk about not worth it.”

Unfortunately, Gonzales’ statement did little to subdue resentment from the 1,700 Millwood residents, eventually leading to a press conference held by Millwood mayor Kevin Freeman.

“When Pacific Standard first broke through, I know we all hoped this would finally be what puts Millwood on the map,” said Freeman to a furious crowd. “Instead, we were put on the receiving end of a negative, hurtful pop-punk trend. However, if there’s one thing I know about this town, it’s that Millwoodians never give up — which is why I’m proposing we fire back with a diss track to those haters in Pacific Standard. We’ll prove that the age-old adage is true: ‘Don’t mess with Millwood, Washington, please.’”

At press time, the proposed diss track was abandoned when the town discovered that the only residents with rhythm already left to form Pacific Standard.

The post Small Town Doesn’t Know What It Ever Did to Local Pop-Punk Band appeared first on The Hard Times.

10 Jul 14:28

Alumnado de Bacharelato denuncia que a materia de Psicoloxía presenta como "natural" a inferioridade da muller

Un grupo de alumnas e alumnos do IES Fontexería de Muros demandoulle á Consellería a eliminación dun punto na programación da materia que fixa o estudo das "bases xenéticas da diferenza entre a conduta feminina e a masculina". A Xunta responde que se trata dun contido de ámbito estatal que non pode ser suprimido en Galicia

10 Jul 14:23

La inesperada tendencia del verano: Probarse las nuevas gafas de Rubén

by Kike García

Rubén acaba de marcar el comienzo de la tendencia más irresistible del momento: probarse sus gafas. Hoy ha aparecido con unas gafas nuevas y todo el mundo se las quiere poner. ¿Te vas a quedar fuera?

Jajajaja, no se ve nada, pero tío, ¿¡¡¡cómo puede ir con eso puesto!!!?

Las nuevas gafas son como de pasta gorda, mucho más elegantes que las que tenía antes. Y todo el mundo anda loco con lo mismo: nadie quiere quedarse sin saber cómo le quedarían las gafas de Rubén en el caso hipotético de que tuviera que llevar gafas y que esas gafas fueran las mismas que tiene Ruben.

¡Hay que probárselas! Va, cógeselas y póntelas, no te cortes. A él no le importa.

Lo que para él es una herramienta esencial para poder percibir la realidad que le rodea y no verlo todo borroso… para ti puede convertirse en un complemento que llevar durante unos segundos y reírte con tus amigos.

Yo también he caído en esta nueva moda que consiste en poner los dedazos sobre los cristales de las gafas de Rubén, quitárselas y probárselas. ¡Jajaja, miradme todos, soy Rubén!

Jajaja. Divertidísimo.

Parezco un empollón o un hacker de esos.

Esta moda se ha hecho súper viral en solo unos segundos. Todo son selfies y risas mientras Rubén lo observa todo sonriendo.

Atrévete y súmate a la tendencia. ¡No se ve nada con ellas!

¿Sabes lo que también es una auténtica fiebre? Ser Rubén y no llevar gafas durante un rato. La verdad es que está rarísimo sin gafas y parece otra persona. Está como distinto…

Pero antención: Las gafas no son para todo el mundo. De hecho, Sara ha intentado estar con ellas puestas un rato y se ha mareado. “Joder tío, ¿con esto ves? Estás súper cegato, nano”, ha dicho.

También se las ha puesto otra influencer, la Mari. A ella le quedan un poco grandes, pero no se ha podido resistir a hacerse una foto. Y es que llevar las gafas de Rubén se ha vuelto casi un reto viral que es necesario compartir en redes.

Venga, póntelas, a ver cómo te quedan a ti…

Luego le pediremos a Rubén que saque su documento de identidad para ver la foto que se hizo hace unos años y poder reírnos.

10 Jul 14:10

La «gitanilla pistolera» que se enfrentó a un Consejo de Guerra

by Pete «Black Thunder»

«La Junca», una sevillana de tan solo 17 años, fue detenida por su participación en el levantamiento armado de 1934. Un periódico le dedicó un reportaje que recogió su intervención en su juicio: «¿Cómo se llama la procesada?», le preguntó el juez. «¡Como si no lo supiera usté!», le contestó

 

El país estaba en llamas. La República estaba anegada: tras la entrada de tres ministros de la filofascista Confederación Española de Derechas Autónomas (CEDA), del católico José María Gil-Robles, al gobierno presidido por el Partido Republicano Radical (PRR) de Alejandro Lerroux, se declaró en todo el país, con mayor o menor seguimiento en ciertas regiones, una gran huelga revolucionaria. Hubo levantamientos, tiroteos y combates callejeros, no solamente en lugares especialmente «duros» como Asturias sino también en Sevilla.

En noviembre de aquel año comenzaron a desfilar los detenidos por haber participado en la rebelión fallida, la mayoría en prisión provisional. Una de ellas fue La Junca, una adolescente gitana que fue detenida en Sevilla mientras llevaba una pistola escondida en el pecho y a quién se relacionó con uno de los líderes de la revuelta. El periódico Ahora, en su edición del 30 de noviembre, dedicó un reportaje (con fotografías incluidas) a la vista oral contra la «gitanilla pistolera», como fue conocida en la prensa. «La gitanilla tendrá gracia pero los hechos, no», comenzaba diciendo.

Reportaje sobre La Junca en  Ahora  (30 de noviembre de 1934)

Reportaje sobre La Junca en Ahora (30 de noviembre de 1934)

***

La gitanilla tendrá gracia pero los hechos, no. El caso es que con su salerosísima cara y sus diez y siete años, Catalina Junquera, "La Juncá ", llevaba, durante los pasados días revolucionarios en Sevilla, una pistola escondida en el pecho, dispuesta a dar el "¿quién vive?” y a prestar servicio a Antonio Torres Mesa, por quien perece que Catalina ha pasado más de una noche en vela. El procedimiento tenía la virtud de sacar de dudas a los guardias, cuando después de haber hecho limpia por los contornos, empezaron a sonar tiros en cada esquina. El caso es que a Catalina se le cogió "el cacharro”, y su consecuencia, tras descansar su pajolera gracia en un calabozo de la cárcel sevillana durante dos meses, ha comparecido ante un Consejo de guerra.

No se ha afligido poco ni mucho la procesada por la solemnidad y el aparato del acto. Tras la lectura del apuntamiento a cogió con mucha sorpresa que el presidente le preguntara las generales de la ley:

¿Cómo se llama la procesada?

¡Vaya! ¡Como si no lo supiera usté!...

— ¡Diga la procesada su nombre!

¡Pero, don Jué, si lo ha leío ya ese hombre tres veces y lo ha oido usté!.. A hora, que si es capricho... ¿se creía usté que lo ibá yo a negá ?... Catalina Junquera y Valencia. “ La Juncá"...

Ha sido, desde luego, lo único en que la gitanilla ha estado de acuerdo con su apuntamiento. Por lo demás, ni era suya la pistola — ¡pero señó, una mosita pobre, pero honrá, porque una to é, y si no que lo diga to er barrio, ¿pa qué ib a quré eso ? — ni ella ha visto una vez siquiera al Antonio Torres Mesa — ¿Torres ha dicho usté? Antonio er Modoso se ha llamado siempre... —ni tiene que ver con revoluciones ni tales perejiles. El que le cogió la pistola era un "mal pensao”. porque ella se la encontró en el suelo y no iba a dejarla allí que argo debia de valé, mal vendía, y todo lo demás eran dimes y diretes... A pesar de que la gitanilla se puso en cruz, el Tribunal se fió más de los “civiles” y la condenó a cuatro meses y un día de arresto mayor, aunque abonándole dos meses que lleva en prisión.

— ¿Tiene usted algo que alegar?

Mi usté, don Jué, muchos días m e parece que ha puesto usté en los papeles. Si pudiá rascarle un mesesito, quearia superió...

— Bueno. Si no tiene nada que alegar la procesada, se da por terminado el juicio. — ¡Y pa qué vi a grazná ma, si esto lo tenían ustés preparao!

La madre de Catalina impetró también por su "chiquitilla”, cuando la sacaban de la Sala:

— ¡Señó Jué, que no lo jará ma!

—No puede ser, mujer; no o puede ser.

—Ah , ¿no? Lo que no pué se es resucitá muertos... Ni que tú hayas jecho reí a un niño chico..., barba de cabargata, que te va a arquilá  el Ataneo pa los Reyes Mago!...

 

10 Jul 14:08

Descubre las dinámicas ilustraciones para prensa de Walter Molino

by Álvaro Arbonés

¿Echas de menos la ilustración de prensa escabrosa y un poco violenta? Nosotros también. Por eso hoy te traemos una galería de ilustraciones de uno de sus mejores representantes: Walter Molino.

Aunque en horas bajas, la ilustración de prensa da para mucho. A fin de cuentas, no está limitada por el stock o lo que pueda fotografiar alguien. No importa cómo de inverosímil o de especifico sea el tema a ilustrar, sólo hace falta darle una serie de directrices al ilustrador para que cree una pieza que se ajuste como un guante a la noticia o el artículo a publicar. Y si bien eso no se ha perdido del todo, sí es algo cada vez más excepcional.

Walter Molino era un ejemplo perfecto de las capacidades periodísticas de la ilustración. Como ilustrador jefe de portada del periódico semanal La Domenica del Corriere, se encargó de algunas de las ilustraciones más intensas que ha visto nunca la prensa. Repletas de escorzos, actos violentos, cuerpos en torsión y sucesos de una extrema violencia representada con una épica casi cinematográfica, su intensidad sigue siendo completamente vigente: no han envejecido ni un sólo día en cuanto lo dramáticas y excesivas que resultan.

WALTER MOLINO fue uno de los grandes de la iliustración de prensa sensacionalista, extrema e hiperexpresiva. Te presentamos una galería con algunos de sus trabajos más rotundos.

Tuitea esto

Para demostrártelo, te hemos traído una galería con un buen puñado de ellas. Verás cómo a partir de ahora tú también te lamentarás del momento en que la prensa dejó de confiar en los dibujantes para vendiendo.

¿Te ha gustado este artículo? Puedes colaborar con Canino en nuestro Patreon. Ayúdanos a seguir creciendo.

La entrada Descubre las dinámicas ilustraciones para prensa de Walter Molino aparece primero en Canino.

09 Jul 19:05

Facebook and Twitter Suck, So Here's How to Make Your Own Social Media Network

by Nicole Carpenter

Artist and programmer Darius Kazemi has been running his own social network site, Friend Camp, since August 2018. Friend Camp has 50 users, which makes it an "intentionally small" social network. Most of the members are friends. Kazemi describes it as a Slack channel where you can subscribe and talk to people who are in other Slack groups.

What makes Friend Camp different from Slack, Facebook, and Twitter, though, is that users can customize their groups and make their own rules and policies using open-source social media software. And the whole thing is run off of user-owned servers—basically cutting out the corporations and the risks that come with that.

"Friend Camp does not have the annoyances of big social network sites," Kazemi said. "We sell no data, we collect no extraneous data, there are no advertisements at all, and no major features get changed unless I talk to the campers about it first."

Based on his experience setting up Friend Camp, Kazemi has released "Run your own social," a guide to creating your own small social network.

Running your own social site "gives you the flexibility to [communicate] in the context of a broader internet," Kazemi said.

The guide outlines why people should consider creating small social network sites, how to solve social problems, ways to introduce new users to the network, and what the future of these small networks looks like.

The guide also includes information on the technical side: how to set up servers or what to do if you lack the skills to do it yourself.

Friend Camp uses open-sourced software Mastodon that lets users modify its social network framework. Users can also hard-code bans against other communities—such as Nazis—and essentially removing them from the group's existence.

"I have friends who have their own servers and they're like, 'Oh, we don't think that blocking or muting Nazis is enough,'" Kazemi said. "'We need to put up a firewall and have it so they don't even know this exists."

But because Mastodon is a decentralized network, it means that groups are free to use its own social network as it pleases, including for hate. Mastodon is sort of the connective thread between these servers, so it's up to individual communities to decide whether or not those groups "exist" to their communities.

Kazemi pointed back to Friend Camp. "If I find a server that allows hate speech against transgender people, then I'll just block that on a server level so I'm blocking it on behalf of all 50 of my users."

Keeping the social network sites small is essential for customization that will meet everyone's needs. Kazemi doesn't suggest going over 100 users. Smaller communities are easier to manage both technically and socially, but it also creates an intimacy where it's possible to know everyone in the group, creating a truly private, curated space.

One problem is that social media sites—even the open-source ones—are typically designed to spread messages far and wide. But small social media sites should have the option to send messages only to the group. Kazemi said he's working to solve this problem by releasing a modification of Mastodon that's got all the features he wishes it had, like giving people the option to send messages only to their communities.

Kazemi told VICE he'll release this "soon," alongside other software options that offer "commodity options" for users.

"One thing that Facebook can't copy is small community," Kazemi said. "Their job isn't to be a small community; it's to be the biggest community on Earth."

09 Jul 19:03

The nine rules of "Freddish": the positive, inclusive empathic language of Mr Rogers

by Cory Doctorow

From an excerpt from last year's The Good Neighbor: The Life and Work of Fred Rogers, the rules of "Freddish" -- as Mr Rogers' crewmembers jokingly referred to the rigorous rules that Rogers used to revise his scripts to make them appropriate and useful for the preschoolers in his audience.

Rogers' nine rules are a masterclass in figuring out how to clarify a thought, then refine that clarity to remove extraneous elements, then consider the result and use empathy for your audience to be a better communicator and a better person.

It's how Rogers went from "It is dangerous to play in the street" to "Your favorite grown-ups can tell you where it is safe to play. It is important to try to listen to them, and listening is an important part of growing." From a proscriptive, negative statement to a positive statement that admits that there will be uncertainty in the world, that reinforces loving relationships, without making value judgments, and connecting the idea to a toddler-friendly message about personal growth.

Per the pamphlet, there were nine steps for translating into Freddish:

  1. “State the idea you wish to express as clearly as possible, and in terms preschoolers can understand.” Example: It is dangerous to play in the street. ​​​​​​
  2. “Rephrase in a positive manner,” as in It is good to play where it is safe.
  3. “Rephrase the idea, bearing in mind that preschoolers cannot yet make subtle distinctions and need to be redirected to authorities they trust.” As in, “Ask your parents where it is safe to play.”
  4. “Rephrase your idea to eliminate all elements that could be considered prescriptive, directive, or instructive.” In the example, that’d mean getting rid of “ask”: Your parents will tell you where it is safe to play.
  5. “Rephrase any element that suggests certainty.” That’d be “will”: Your parents can tell you where it is safe to play.
  6. “Rephrase your idea to eliminate any element that may not apply to all children.” Not all children know their parents, so: Your favorite grown-ups can tell you where it is safe to play.
  7. “Add a simple motivational idea that gives preschoolers a reason to follow your advice.” Perhaps: Your favorite grown-ups can tell you where it is safe to play. It is good to listen to them.
  8. “Rephrase your new statement, repeating the first step.” “Good” represents a value judgment, so: Your favorite grown-ups can tell you where it is safe to play. It is important to try to listen to them.
  9. “Rephrase your idea a final time, relating it to some phase of development a preschooler can understand.” Maybe: Your favorite grown-ups can tell you where it is safe to play. It is important to try to listen to them, and listening is an important part of growing.

Mr. Rogers Had a Simple Set of Rules for Talking to Children [Maxwell King/The Atlantic]

(via Kottke)

09 Jul 16:52

O que “Fariña” nom conta

by Jaime Lobeira

“Te olvidaste de Louzán y de Rajoy, de Hermelino y de Feijó…”

Adaptaçom dumha rumba popular das Rias Baixas dos 80

Quem acreditar no jornalismo de investigaçom tal e como o praticou Pepe Rei, dificilmente poderá prosseguir sem certos prejuizos a leitura de Fariña quando o próprio autor se apresenta , na lapela do livro, como un jornalista que em “verano de 2015 juró fidelidad como reportero a El Español” de Pedro J. Ramírez, antítese do basco-galego e símbolo desse jornalismo de filtraçom que se baseia na proximidade dos poderes1. Porém, é de justiça reconhecer os méritos de um livro cujos avatares jurídico-mediáticos som de todo o mundo conhecidos e que foi capaz de, quando menos, pôr no centro do debate os vínculos entre o narcotráfico e a política. Dito isto, o público galego familiarizado com o tema nom poderá menos que sentir-se bastante dececionado pola pouca vontade de aprofundar nas raízes políticas do fenómeno que mostra Nacho Carretero, ficando com a sensaçom de que, mais umha vez, o discurso sobre o fenómeno do narcotráfico galego se recreia em excesso no exotismo para consumo externo enquanto deixa intatos os vínculos com as mais altas instáncias do poder, à vez que dá por bom –e reforça- o mui questionável relato dominante sobre o mesmo. Ressumindo ao máximo: as extravagáncias de Oubiña, sim; a acumulaçom originária do PP, nom. Os limites do pensável mantenhem-se blindados. Neste sentido Fariña é tam importante polo que cala como polo que di, e mais quando a informaçom disponível, contrastada e publicada previamente por outros meios sem ser jamais desmentida polos afetados, é ingente. No que atinge à corrupçom policial nom aborda nem a ponta do icebergue; na política deixa sair quase completamente imunes os dirigentes que ainda estám em ativo –nomeadamente Rajoy, Feijóo e Louzán-, contentando-se com sinalar os já retirados ou falecidos; na justiça assume as hagiografias de Garzón ou Vázquez Taín; no próprio narcotráfico nom inclui aqueles que pertencem à grande burguesia;e com o servilismo jornalístico, nem se mete. Muito menos, claro, com a droga como instrumento contra-insurgente ou a dimensom independentista da luita contra o narcotráfico.

Sirva a síntese que vem a continuaçom de homenagem à equipa de investigaçom do Novas da Galiza, que durante anos foi o último reduto do jornalismo de investigaçom no país a pesar da perseguiçom e criminalizaçom, e cujo trabalho nunca obtivo o seu justo reconhecimento. Toda a informaçom exposta a continuaçom procede das suas reportagens –glossadas no final do artigo para quem quiger aprofundar-, complementada por vezes com achegas de imprescindível Perfecto Conde2, polo que nada há aquí de novo senom, em todo caso, de “posta em valor”. Limita-se este artigo, pois, a recordar o que está a ficar fora do renovado relato sobre o contrabando e o narcotráfico na Galiza. Do que sobre isto tenho contrastado pessoalmente com alguns companheiros de encerro que som protagonistas das páginas de Fariña, nom acrescentarei nada por umha elemental questom de cortesia carcerária.

A acumulaçom originária

Muchas gracias por Fariña. Ya lo he leído. Está muy bien documentado”, escreveu Mariano Rajoy no cartom que enviou a Nacho Carretero em agradecimento polo livro3. E nom é de estranhar, pois o líder do PP sai bem –mesmo mui bem- em Fariña, onde é apresentado como o homem honesto que se teria enfrontado no seio do partido em Ponte Vedra ao sector dos narcos comandado por Pablo Vioque, o homem forte dos populares em Vila Garcia, relato sustentado em palavras de Carmen Avendaño e mesmo em umha cita anacrónica de Manuel Fraga. As fontes recolhidas nas reportagens do Novas da Galiza descrevem umha realidade mui diferente. Sendo o presidente do partido em Ponte Vedra durante os anos 80, Mariano Rajoy reunia-se com os capos do contrabando “para lhe darem conta do dinheiro numerário e em letras de cábmio que arrecadavam para o partido entre os contrabandistas, operaçons em que também participou o próprio Fraga Iribarne”. O próprio detonante do sequestro de Fariña a maos da juíza Alejandra Fontana, nom se esqueça, foi a denúncia do ex – alcalde do Ogrobe Alfredo Bea Gondar. Mas quem foi o que organizou umha multitudinária manifestaçom de apoio ao regedor popular quando este foi detido pola primeira vez?

Mario Puzzo abria O Padrinho com aquela cita de Balzac que di que “por trás de cada fortuna há um crime.” E isto é o que sucede na Galiza quando se fai a genealogia das fortunas que alimentárom as elites políticas e económicas do último século. O próprio Novas da Galiza evidenciou como o dinheiro nazi procedente da venda de volfrámio foi durante os anos da II Guerra Mundial a base da acumulaçom originária de conglomerados capitalistas tam importantes na Galiza contemporánea como o Banco Pastor, a Fenosa ou a Finsa4. Durante a chamada Transiçom, hegemonizada pola UCD de Adolfo Suárez e com a Alianza Popul de Fraga na oposiçom, o partido das origens do PP nom hesitou em aceitar dinheiro, vier de onde vier, para medrar o mais rápido possível. A pouco que se revise a história económica do PP, indistinguível da sua história de corrupçom, vê-se que a Galiza foi a matriz de muito do que se está a julgar atualmente nos tribunais. O florescente negócio do contrabando de tabaco e a sua evoluçom ao narcotráfico, jogou neste sentido um papel essencial. Segundo cálculos do Novas da Galiza, em aquela época o PP teria recebido perto de 2.000 milhons de pesetas, e alguns desses contribuintes foram “personagens sobejamente conhecidas como Vicente Otero ‘Terito’, José Ramón Barral ‘Nené’, Luis Falcón ‘Falconetti’, José Manuel Prado Bugallo ‘Sito Miñanco’, Manuel Ferrazo, Marcial Dorado, Manuel Carballo Jueguen, Manuel Nieto ou José Luis Vilela”. Já com a chegada ao poder dos populares, alguns destes contribuintes do partido começaram a branquear dinheiro através das instituiçons que controlavam. “Ainda que as operaçons venham de antigo –desde a Alianza Popular de Manuel Fraga-, o PP de Mariano Rajoy continua a fazer a vista grossa ao caso e permite que alguns destes “capos” utilizem mesmo as instituiçons públicas para branquear o dinheiro”5.

O discípulo de Nené

De todos os silêncios de Fariña talvez o mais gritante seja o que agocha o nome de Rafael Louzán Abal, que nom aparece mencionado nem umha soa vez em todo o livro. O que fora o todopoderoso presidente da Deputaçom de Ponte Vedra até às últimas eleiçoms municipais, protagonizou umha carreira política meteórica iniciada, quando ainda nom figera a maioria de idade, trabalhando de moço dos recados para o Concelho de Ribadúmia, governado entom polo narcocontrabandista José Manuel Barral ‘Nené’. Com o tempo obterá umha vaga de alguazil via recomendaçom, de forma irregular, pois nem completara os estudos primários. A esse trabalho era ao que se referia no seu curriculum de político Louzán quando se declarava “funcionário em funçons”. A proximidade com as elites políticas e económicas seria algo que o jovem alguazil soubo aproveitar muito aginha, começando a promover adegas e outros projetos empresariais financiados com dinheiro da Xunta. Aprendiz aventajado do ofício de cacique, foi-se especializando em conseguir para os vizinhos ajudas da Conselharia de Agricultura e da Deputaçom para a compra de invernadoiros, atividade que lhe custará problemas quando se descobre que estava a utilizar facturas falsas para ficar com umha percentagem, vendo-se obrigado a transladar o negócio para um escritório privado.

Ao mesmo tempo, Louzán participa também do choio do ume, ao parecer percebendo importantes somas de dinheiro de mao de “Sito Miñanco”, em troques de deixar-lhe depositar cargamentos de tabaco de bateia na casa da sua família meterna em Ribadúmia. O seu irmao, José Louzán, mesmo será detido nesses anos no Ogrobe quando intentava vender polos bares uns cartons de tabaco roubados desses depósitos. Entre 1993 e 1995 é o administrador de Automoción Villagarcía S.A., empresa criada polos contrabandistas que pugeram a Galiza no centro do tráfico europeu do tabaco e à Alianza Popular nos mandos do poder da província: ‘Nené’ e Vicente Otero ‘Terito’, o medalha de ouro e brilhantes do partido, grande amigo pessoal de Fraga.

Aos 20 anos já o integram nas candidaturas municipais do PP de Ribadúmia, obtendo o cargo de tenente de alcalde. Nas políticas municipais de ‘Nené’ já se alviscam algumhas das teimas políticas do futuro Louzán, como a teima na construçom de campos de futebol como ferramenta eleitoral. Posteriormente, e a proposta dos irmaos Barral e de Xosé Cuíña, dá o à política provincial, para em 1996 assumir a vice-presidência da Deputaçom que, afinal, começará a presidir em 2003. Entretanto, em 2000 substitui a Cuíña na presidência do PP de Ponte Vedra.

Na Deputaçom os seus negócios obscuros nom eram nengum segredo. Em 2001 o PsdeG-PSOE solicitará a sua comparecência para dar explicaçons polos seus vínculos mercantis com a Limvial S.L., administrado polo irmao de ‘Nené’, na altura presidente do PP de Ribadúmia, Feliciano Barral, quem também fora relacionado com o contrabando de tabaco. O PP, com maioria absoluta na Deputaçom, impediu que Louzán tivesse que dar conta dos seus negócios, mas a revista Kalegorria publicou que como administradora de Limvial figurava María Teresa Cores Fernández, a companheiro sentimental de Louzán.

Amigo íntimo de Rajoy e um dos seus homens de confiança na Galiza, Louzán manterá as suas relaçons com os contrabandistas a pesar do seu cárrego institucional. Segundo pudo saber o Novas da Galiza, juntos realizavam reunions periódicas em casas da comarca do Salnês em que se mesturava o prazer com os negócios. Nom lhe foi mal esta amizade a ex – contrabandistas como, por exemplo, José Luis Alfonso Galán, processado a começos da década de 1980 como integrante do grupos contrabandista Sito Barreiro, liderado por José Barreiro Fontán ‘Sito Carniceiro’. Quando o Governo de Feijóo anula o concurso de energia eólica do bipartito –decissom condenada finalmente pola fustiça- para voltar a repartir o pastel conforme aos seus interesses, a Vendavales Galaicos de Alfonso Galán, sociedade constituida apenas cinco meses antes, receberá a adjudicaçom de 18 megawatts.

Também participava destas reunions com o presidente da Deputaçom de Ponte Vedra Ramiro Rafael Martínez Señoráns, o “R” dos ROS, grupo contrabandista formado polo próprio Ramio, Olegario Falcón Piñeiro e José Ramón Prado Bugallo, mais conhecido como ‘Sito Miñanco’. Antes da formaçom do ROS relacionaram-no com o grupo conhecido como Mabros, dos citados Olegario e Sito Miñanco.

Quando en maio de 2001 cai numha operaçom do Servicio de Vigilancia Aduanera o seu padrinho político José Manuel Barral ‘Nené’, junto com o seu irmao Feliciano, aos que lhe interceptam no casi viguês de Guixar 430.000 maços de rubio valorados em mais de 990.000 euros, nom faltarám fontes que atribuam a queda a umha delaçom do próprio Louzán, o qual explicaria a inimizade posterior entre os dous. A outra versom recolhida polo Novas da Galiza aponta a Xesús Palmou como origem da delaçom.

As fotos de Feijóo

“Afinal as fotos no iate estám a perjudicar mais a Marcial que a Feijóo, que ainda há chegar a Presidente de Espanha”. Este comentário levava tempo a circular entre carcereiros da cadeia de Villabona onde Marcial Dorado cumpria prissom, depois de que o affaire das suas fotografias com Núñez Feijóo voltassem a estar de atualidade. Na realidade, o caso nom tivera no seu dia tanta transcendência a nível estatal, onde o de Monte Pío mantivera intata a imagem de honradez e renovaçom da que gozava. Na sua passagem polo programa La Sexta Noche, por exemplo, solventou facilmente a inevitável pregunta com umha confessom de ingenuidade em que ninguém acreditaria na Galiza. Tiveram de passar um par de anos até que Jordi Évole abordasse a polémica com certa preparaçom, armado simplesmente de hemeroteca (e é que o novo jornalismo já nom é que nom investigue, é que nem sequer fai clique). Contudo, o Novas da Galiza fora o primeiro meio a profundizar na intra-história dessas fotografias do Presidente com o contrabandista da Ilha de Arouça, dando as chaves da filtraçom da mesma e o quadro de luitas internas em que se contextualizava esse movimento tácito, sem que absolutamente nengum meio se figera eco do publicado. Talvez agora que Feijóo aponta alto aconteça o que outras vezes sucedera com as informaçons do Novas da Galiza: que as suas investigaçons sejam publicadas anos depois como exclusivas de meios estatais.

Segundo pudera saber a equipa de investigaçom, a filtraçom das comprometidas imagens procederia de seitores do PP de Ourense, mais conhecidos como ‘os da boina’, tradicionalmente ligados a Baltar e a Xosé Cuiña. Mais em concreto, a manobra que pretendia desgastar a imagem de Feijóo, ao mesmo tempo que a de Rajoy em Madrid, estaria protagonizada –mais umha vez- por Xesús Palmou e polo juíz José Antonio Vázquez Taín.

O primeiro, ex–comissário da política espanhola e ex–conselheiro de Justiça, pretendia acompanhar Rajoy como ministro do Interior ou Diretor Geral da Guarda Civil, aspiraçons vetadas polo líder do sector dos ‘do birrete’, Romay Beccaría, que junto com Dolores de Cospedal impujo a Ana Pastor e a Arsenio Fernández de Mesa –mais conhecido na Galiza como o ‘Cuco’ e de cujo passado bem se lembram os obreiros de Ferrol- para os respeitivos cárregos. Por sua parte, o juíz Taín, responsável junto com o chefe do SVA polo registo da casa de Marcial Dorado, origem das fotografias, mantém amizade íntima com Palmou desde que este o nomeara diretor do Centro de Estudos Judiciais e Segurança Pública da Galiza, e também viu frustrada a sua desmesurada ambiçom política quando Rajoy nom lhe proporcionou nengum cárrego.

A frustraçom compartida por ambos os dous ourensanos estaria na raíz da filtraçom das fotografias ao El País, que de una revelaçom de dados sobre o financiamento ilegal e que pujo diretamente na picota outro homem importante do sector da boina: Pablo Crespo, também por Cuiña na Deputaçom de Ponte Vedra. Seja como for, o ex–polícia Xesús Palmou aparece mais vezes como estratega destacado no uso de informaçom privilegiada nas guerras internas do PP: é a ele que umha parte do sector dos boinas lhe atribuem a queda em desgraça de Xosé Cuiña quando este era o sucessor natural de Fraga, através da filtraçom que permitiu relacionar ao de Lalim com a venda de material para a limpeza das praias em plena crise do Prestige, manobra que se produziu justamente depois de Fraga ter desvelado que iria nomeá-lo vice–presidente; e também é acusado segundo algumhas teorias da delaçom que teria dado com a detençom de José Manuel Barral ‘Nené’ em 2001.

Contudo, as fotografias comprometidas de Feijóo nom seriam as únicas. O Novas da Galiza publicava entom que também o próprio Mariano Rajoy “tem conhecimento da existência de fotografias suas om outro importante ex – capo do contrabando –nalgumha das quais apareceria junto a Manuel Fraga, seugndo puido confirmar o Novas da Galiza- que nom saírom à luz graças à intervençom do presidente da Deputaçom de Ponte Vedra, Rafael Louzán. Tal e como recolhe o jornalista galego Gustavo Luca de Tena no seu livro Fraga, retrato de un fascista, Rajoy nom era menos amigo que Fraga dalgum dos chefes do contrabando, como o caso de Vicente Otero, ‘Terito’, e era visto também com frequência na companha de José Ramón Barral ‘Nené’, Luís Falcón ‘Falconetti’ ou José Manuel Prado Bugallo ‘Sito Miñanco’”. No relatório que recebeu Manuel Fraga sobre as fotografias de Feijóo quando este marchou a Madrid a ocupar em cargo em Saúde, também haveria outras instantáneas de outros dirigentes do PP em companhai de pessoas relacionadas com este tipo de negócios ilícitos, caso de ex –alcalde de Sam Genjo, Telmo Martín, Ana Pastor, e o seu companheiro José Benito Suárez, tenente de alcalde e concelheiro em Ponte Vedra com o próprio Martín.

Quanto à amizade entre Feijóo e Dorado, o Novas da Galiza escrevia: “fontes próximas à família do narcocontrabandista reconhecem que a adquisiçom de umha estaçom de serviço por parte de Dorado através de Manuel Cruz –chofer de Romay Beccaría e testa-de-ferro do narco, que à sua vez foi comprada a Evaristo Juncal Carreira, um alto cargo da Junta que também atuaria como homem de palha dos traficantes- se produziu porque os contactos de Cruz no Governo galego lhe permitiam aforrar os trámites administrativos. Ao mesmo tempo, pessoas do contorno de Marcial sugerem que detrás do interesse do motorista de Romay Becaría em apresentar-lhe a Feijóo estaria “a sua intençom de ganhar pontos diante do capo porque talvez quigesse abandonar o seu posto de chofer e iniciar negócios conjuntos”. A bomba de gasolina terminaria finalmente nas maos de Pablo Vioque, outro ilustre narco do PP, que a explorou um tempo baixo o nome de Gasóleos de Caldas”.

Até o momento, o ruxe-ruxe carcerário de que o principal prejudicado pola filtraçom das fotografias está a ser Marcial Dorado, que vê dificultada a obtençom de benefícios penitenciários pola mediatizaçom do caso, nom parece de todo desacertado.

Hemerografia: O narcotráfico e o PP no Novas da Galiza

Novas da Galiza nº 10, setembro de 2003

-“A droga que financiou o Partido Popular”, capa.

-“Política e narcotráfico”, editorial, p. 3.

-“Partido Popular recebeu centos de milhons de pesetas de narcotraficantes e contrabandistas”, pp. 7-8-

-“Militante do PP responsável polo contrabando de umha tonelada de cocaínda”, p. 8.

-“Grandes bancos, amigos dos narcotraficantes galegos”, p. 9.

Novas da Galiza nº 23, outubro de 2004

-“A trama do financiamento irregular do Partido Popular”, capa.

-“Corrupçom estrutural”, editorial, p. 3.

-Salvador Rosa, “Descoberto o actual sistema de financiamento irregular do PP na Galiza”, pp. 7-8-.

-“Diferentes acusaçons de corrupçom”, p. 8.

Novas da Galiza nº24, novembro de 2004

-“Polícia e Guarda Civil protegem narcotraficante”, capa.

-M.Rodrigues e S.Rosa, “Narcotraficante da Arouça actua impunemente com a protecçom de diferentes corpos policiais”, p. 11.

Novas da Galiza nº 30, de 15 de maio a 15 de junho de 2005

-“Ex – ministros amparam os negócios ilegais dos grandes empresários do mar”, capa.

-“Os novos donos da costa”, editorial, p. 3.

– S. Rosa e H. Carvalho, “Os donos do mar enriquecêrom com negócios ilícitos ao amparo de altos corpos do Estado”, pp. 10-11.

Novas da Galiza nº 37, de 15 de dezembro de 2005 a 15 de janeiro de 2006

-“Rede galega lidera contrabando de tabaco destinado à Europa”, capa.

-“Corrupçom como norma”, editorial, p. 3.

-Mariano Barreiro H., “As máfias e as máfias policias”, p. 9.

-Salvador Rosa, “Empresário galego lidera umha das maiores organizaçons que introduzem tabaco de contrabando na Europa”, pp. 10-12.

-“Corruptos do SVA premiados polo PP”, p. 12.

Novas da Galiza nº100, de 15 de março a 15 de abril de 2011

-“PP mete no negócio eólico ex – contrabandista amigo”, capa.

-Salvador Rosa, “Ex – contrabandista ligados a Louzán recebem adjudicaçons milionárias no concurso eólico”, pp. 16-17.

Especial polo número 100

-Hilda Carvalho, “A investigaçom como eixo básico para o exercício do jornalismo”.

Novas da Galiza nº 125, de 15 de abril a 15 de maio de 2013

-“Sectores do PP filtrárom as imagens de Feijóo e Dorado”, capa.

-Salvador Rosa, “Sector ourensano quer frustrar aspiraçons políticas de Feijóo e desgastar Rajoy”, pp. 8-9-.

-S.R., “Financiamento ilegal: das redes do narcocontrabando ao dinheiro público”, p. 9.

1 Nacho Carretero, Fariña, Madrid, Libros del K.O., 2015.

2 Perfecto Conde, La conexión gallega. Del tabaco a la cocaína, Barcelona, Ediciones B, 1991.

3 Citado em Anxo Lugilde, “primer ‘match ball’ en Madrid”, El Progreso, 25 de fevereiro de 2018, p. 22.

4lHilda Carvalho, “Dinheiro nazi enriqueceu o Banco Pastor e serviu para a criaçom da Fenosa e a Finsa”, Novas da Galiza, nº 93, pp.16-17.

5 “A droga que financiou o Partido Popular”.

08 Jul 15:24

Los cines pierden 100.000 espectadores en Galicia en 2018

   Los cines gallegos registraron 3,9 millones de espectadores en 2018, lo que supone una caída de 100.000 personas respecto al año anterior, que se traduce en un descenso de la recaudación de 900.000 euros hasta los 22,9 millones de euros.
08 Jul 10:05

Santiago cuadriplicó su población extranjera en los últimos 20 años

by P. Calveiro

Portugueses, italianos y brasileños son las comunidades mayoritarias del municipio

07 Jul 22:30

Why I don't cook

by Grandysaur
I said to my boyfriend, "Cooking is really stupid." He said that he knew what I meant. I said that I was never cooking again. He said he thought that was a great idea. I said, "I have to make homemade tomato sauce with Christine on Saturday. And I have to make some more galettes because the last ones sucked." "That sounds like a lot of cooking," he said. "I know," I said. "I'm going to make the galettes and the sauce, and then I am never cooking again."
07 Jul 15:49

Denuncian los 30 primeros casos de "proxenetismo animal" en Galicia

   La Asociación Animalista Libera y la Fundación Franz Weber han anunciado este sábado la interposición de la primera denuncia simultánea, de hasta 30 casos, contra el llamado "proxenetismo animal", las ofertas de monta de perros e incluso gatos que existen en la web que incluyen transacciones económicas, algunas con precios superiores a los 1.000 euros.
06 Jul 09:23

Feijóo anuncia novas subvencións para mercar coches ao inaugurar unha senda peonil en Oleiros

Na inauguración da senda peonil de Montrove ás Pedreiras, concibida para que a veciñanza poida "desprazarse sen necesidade de coller o coche", Feijóo avanzou un novo programa de axudas á compra de coches, que oscilarán dos 500 aos 750 euros

05 Jul 11:59

UK comedy legend Blackadder to return for long-awaited fifth season

by Rob Beschizza

Blackadder is the ultimate UK black comedy: a killer team of comic actors, well-couched in historical and contemporary culture, accessible to children and adults in different ways, intellectually sharp yet emotionally honest, and excruciatingly dense: there are only four six-episode seasons and a handful of specials to go around. You could binge it in a day and still get eight hours' sleep.

Thirty years after Blackadder went fourth, a fifth season is reportedly on its way.

Speaking in a recent newspaper interview, co-writer Richard Curtis said: "The thing about Blackadder was, it was a young man's show criticising older people, saying how stupid those in authority were. So I did once think, 'If we ever did anything again, it should be Blackadder as a teacher in a university, about how much we hate young people'."

The Sun's source commented: "It will be in the modern day. Blackadder will be a lot older, of course, so they've come up with the ageing university lecturer idea. Curtis and Atkinson have discussed guest appearances from stars such as Tom Hardy and Russell Brand."

Blackadder started in 1983, with the critically acclaimed fourth series airing in 1989. The one-off special Blackadder Back & Forth was made in 2000. Richard Curtis has been working on the film Yesterday, whilst co-writer Ben Elton has been working on a return to stand-up, and writing BBC sitcom Upstart Crow.

The conceit of Blackadder is that each season/special features a descendant of the original, in progressively straightened circumstances (Prince, Lord, Knight, Royal Butler, Shopkeeper, Officer), so having reached modern times, the idea of Blackadder V became one of the most infamous glittering mirages of UK pop culture. It's been demanded for so long, gamed out so many times, deconstructed in so many ways, that to bring it up is to relitigate decades of exhausting speculation. The aging (and now very famous and successful) cast were obviously sick of the talk, so expectations eventually cooled. Yet here we are! He's going to be a contemporary university lecturer.

05 Jul 11:52

Orcs are my problematic fave.

by anastasiav
Orcs, Britons, And The Martial Race Myth Part I - Part II :: We say Tolkien invented orcs as we know them today. More precisely, he synthesized their nature from various traditional characterizations—not of mythical beings, but of real-life humans. Some of those characterizations came from popular European conceptions of the greatest threats to Western civilization. Others came from pseudoscientific frameworks of racism, some of which Tolkien would have encountered in his academic training. But Tolkien would meet the most germane theory to his orcs in his military service with the British Army: the fallacy of the martial race. content warnings: racism, colonialism/imperialism, examples of racist images, cultural conflation, sexism, sexual violence
05 Jul 11:24

Cierra MAD, el cómic paródico que dio forma a la comedia norteamericana del siglo XX

by John Tones

Cierra MAD, el cómic paródico que dio forma a la comedia norteamericana del siglo XX

Es complicadísimo evaluar el impacto de la revista MAD, que acaba de anunciar su cierre después de 67 años ininterrumpidos publicándose. Es como intentar definir el impacto de Shakespeare o los Beatles: las ramificaciones que ha tenido su influencia en millones de lectores, que luego a su vez han creado películas, libros, cómics que han influido a otros tantos, hace que sea imposible seguir la pista de su impacto real.

Lo que sí podemos decir sin temor a equivocarnos es que sin 'MAD' la comedia moderna, especialmente la norteamericana, sería muy distinta. Vamos a repasar -insisto, muy someramente, porque el tema da para enciclopedia- el impacto de MAD en el cine y la televisión de humor, lanzando la mayor cantidad posible de pistas para que podáis, si queréis, seguir desenmarañando el inmenso laberinto de sus influencias. Alfred E. Neuman ha muerto. Larga vida a Alfred E. Neuman.

"¿Cómo, preocupado yo?" - Breve historia de una institución del humor

De hecho, la influencia de MAD se remonta a antes de su nacimiento. Si es imposible hablar de humor moderno sin MAD, igual de complicado es hablar del terror en la cultura pop sin hacer referencia a los cómics de la editorial EC: 'Tales from the Crypt', 'Vault of Horror' y 'The Haunt of Fear' marcaron en los años 50 a una generación de críos estadounidenses con sangrientas historias de venganza de ultratumba. Grotescas, exageradas y básicas, desataron un escándalo moral que tuvo hasta ramificaciones políticas (recomendamos la lectura del mayúsculo 'La plaga de los comics' de David Hajdu, recién editado en español por EsPop) y que desembocó en la creación de un sello de autoregulación para la industria de los tebeos.  

Mad1 El número 1 de MAD, en la etapa Kurtzman.

El editor de EC Comics, William Gaines, absolutamente devastado por esta victoria del puritanismo, se refugió en una nueva publicación de humor cuya dirección corrió a cargo de Harvey Kurtzman, que prácticamente guionizó al completo sus números iniciales. Durante sus 23 primeros números, con formato cómic, 'MAD' contó con artistas como Wally Wood, Will Elder, Jack Davis o John Severin, algunos heredados de la etapa previa de la casa como editorial de comics de terror y ciencia-ficción. 

El estilo que Kurtzman -genio absoluto del humor y la sátira- imprimió en estos primeros números fue el de una parodia de todos los elementos de la cultura popular que se ponían a tiro. Desde los propios tropos de terror de EC a héroes del cómic (Popeye o Superman fueron algunas de sus primeras víctimas), o películas como 'King Kong' o 'Solo ante el peligro'. El tono era desmadrado y surreal, en un formato de ametralladora de gags que intentaba embutir cuantos más chistes mejor, llegando en el caso de los dibujantes más enloquecidos, como Elder, a generar decenas de chistes por página. 

A partir del número 24, y en parte para evitar la marcha de Kurtzman de la publicación (acabaría yéndose un año después), Gaines reconvirtió la revista a un formato literalmente único: el de revista. Se dejaban atrás las constricciones del cómic (que por otra parte Kurtzman y su "panda de idiotas" habían dinamitado reduciéndolo al absurdo) y se abría ante ellos una parodia mucho más sofisticada: fotomontajes, textos, cachondeo con formatos publicitarios (hasta hace muy poco, 'MAD' no llevó publicidad pagada) y comics se daban la mano en una amalgama única.

Fue con este renovado formato (que durante lo que restó de la publicación en el siglo XX, se mantuvo en un elegante y característico blanco y negro) cuando obtuvo una mayor difusión y un mayor calado de sus burlas, siendo editado por Al Feldstein en su gloriosa etapa entre 1956 y 1985. Ampliando los lenguajes que manejaba, superando las limitaciones de los códigos estrictos del cómic, prácticamente nadie estaba a salvo de las burlas de los salvajes de MAD. Y así ha pasado décadas, convirtiéndose en una institución y lanzando un mensaje que caló en la propia forma de ver el humor en Estados Unidos: "nadie está a salvo".

Mad236printid 560x752

Porque MAD usaba un humor aparentemente banal, estúpido, reducir todo al mínimo común de la chorrada para demostrar que todo, en realidad, era igual de tonto. Las modas, las convenciones sociales, los políticos, las películas de éxito, las series de televisión que arrasaban... absolutamente todo es digno de ser recibido con un "tururú" y una pedorreta. Más que una forma de humor, una filosofía de vida, ya que tras los chistes se respiraba una filosofía antiautoritaria muy radical. 'MAD' llamaba a los políticos mentirosos cuando nadie más se atrevía a hacerlo, y se dice que 'MAD' tuvo tanta responsabilidad en los movimientos anti-Vietnam como cualquier intelectual pacifista de la época.

MAD oficial: la revista en el cine y la televisión

'MAD' ha tenido unos cuantos cruces con el cine y la televisión de forma oficial, pero su impacto fue muy inferior al que tuvo, por ejemplo, una revista que nació con ella como referente, la 'National Lampoon' que inspiró clásicos como 'Desmadre a la americana' o la saga 'Las vacaciones de una chiflada familia americana'. MAD lo intentó con 'Viva la academia' en 1980, un fiasco de calidad tan pobre que mereció una parodia extremadamente cruel en las propias páginas de la revista y llevó a Gaines a pagar a Warner para que retirara todas las referencias a 'MAD' en la edición en vídeo. 

'MAD' siempre intentó que algunos de sus personajes más conocidos, como los espías de 'Spy vs. Spy' (quizás por ser los más narrativos y menos atados a la actualidad de cada momento) tuvieran adaptaciones animadas. Se intentó con un programa de televisión que al final se emitió como un especial en 1974, y que no tuvo continuidad, según los artífices de la revista, porque ninguna marca quería esponsorizar un programa que luego se fuera a burlar de sus productos. En los 80 hubo conversaciones con Hanna-Barbera que nunca fructificaron. 

Más éxito tuvo 'MAD TV', un programa de sketches producido por Quincy Jones y abiertamente derivado de 'Saturday Night Live' (el auténtico 'MAD' televisivo no oficial). No había relación con la revista, salvo en pequeñas piezas animadas basadas en páginas de 'Spy vs. Spy' y del demencial Don Martin, conocido como "el autor más loco de MAD" (que es bastante decir). Duró nada menos que 15 temporadas y estuvo nominada a 35 premios Emmy. En 2016 tuvo un breve revival de una sola temporada en The CW.

Mucho más fiel a la fuente original sería el programa de Cartoon Network titulado simplemente 'MAD' y que incluía piezas animadas con estilos muy variados (animación tradicional, digital, stop-motion...) inspiradas en secciones y personajes de la revista. Nació en 2010, duró tres temporadas y lo cierto es que su variedad de estilos, su multiparodia de la cultura pop (claramente inspirada en programas como 'Robot Chicken') y su ritmo frenético supieron captar bastante bien el espíritu de la revista. 

El legado de MAD

El legendario crítico Roger Ebert dijo en una ocasión que "las parodias de MAD me hicieron percibir la maquinaria bajo la piel: aunque una película pareciera original por fuera, por dentro estaba simplemente reciclando las mismas tontas fórmulas de siempre. Yo no leía la revista, yo buscaba en ella las claves del universo". Cualquier espectador atento o atenta a los resortes de la ficción sabrá que exactamente eso es lo que hacen comedias como 'Aterriza como puedas': poner en evidencia la tontería connatural a tantos y tantos tópicos repetidos de forma mecánica, simplemente enunciándolos de forma solemne. 

El personaje-tipo de Leslie Nielsen es puro 'MAD': un tío que enuncia las frases vacías de contenido de siempre con tanta solemnidad que deja en evidencia su ridiculez. El teniente Drebin de 'Agárralo como puedas' desata caos dignos de viñeta de Will Elder simplemente siguiendo (demasiado) al pie de la letra los códigos de la película policiaca de turno. Nielsen interpretaba sus papeles de manera que en un contexto idéntico pero en clave seria no desentonaría.

Y exactamente eso es lo que hacen los personajes de las películas de Mel Brooks, 'El jovencito Frankenstein' en cabeza, que son caricaturescos y ridículos, pero que también siguen el libro de instrucciones de la película de terror gótico a pies juntillas. Y antes de eso, el precedente más claro de Nielsen, Don Adams en 'Superagente 86' (creada, claro, por Brooks), un claro descendiente directo en 1965 del primer 'MAD', cuyas peripecias eran claramente estúpidas... pero inquietantemente similares a las chorradas del James Bond serio.

Sc 63 05 Alienssplash 900x Low

'MAD' era especialmente sagaz a la hora de detectar esa maquinaria industrial que decía Ebert, y que la industria del entretenimiento nos quiere vender una y otra vez con distintos ropajes. Cuando los siempre ácidos guionistas de 'MAD' detectaban una inconsistencia en un argumento, una chorrada mayúscula, una idea reciclada, la ponían en solfa con un chiste, y otro, y otro, hasta desnudar los engranajes de la narrativa pop. 

Hablábamos de 'Saturday Night Live' como uno de los hijos ilegítimos más notables de 'MAD', y no es difícil imaginar a los actores míticos de las primeras temporadas del programa como adictos a la revista cuando eran chavales, y aprendiendo desde muy jóvenes que no había nada lo suficientemente digno como para que no mereciera la pena reírse de ello. Los guionistas de 'SNL' a menudo siguen poniendo en práctica una técnica para generar sketches que nació en 'MAD': coger un elemento de la cultura pop y meter uno o más de sus elementos en otro. A menudo a partir de una gracieta surgida de un juego de palabras con el título. 

Por ejemplo: 'West Side Story' se convirtió en 'East Side Story' mezclando el mítico musical y la Guerra Fría. ¿No suena eso a un concepto que perfectamente podía haber sido un sketch de 'SNL' y sus constantes "Y si..." que justifican los guiones? Con la fiebre de 'Star Wars', 'MAD' hizo una versión de la trilogía galáctica musical, en la que no solo incluía las letras, sino también con qué famosas melodías había que acompañarlas. Otro concepto que no habría desencajado en un (carísimo) sketch de 'SNL'

Y no hay que irse a la comedia más popular y abierta a la parodia para encontrar rasgos de 'MAD'. Gente tan distinguida como Woody Allen están influídos por 'MAD': obviamente en películas como 'El dormilón', que es directamente como una historia de la revista, pero también en la sátira bruta de costumbres de 'Todo lo que usted siempre quiso saber sobre el sexo' o más sutilmente, en los momentos en los que se dejaba llevar levemente por el absurdo en clásicos de los ochenta como 'Annie Hall'. Sus famosos textos cómicos, manipulando conceptos de literatura, filosofía e historia desde dentro no habrían desencajado en un hipotético 'MAD' literario.

Y hay más clásicos: hasta Stanley Kubrick se dejó empapar por el espíritu de 'MAD' en 'Teléfono rojo, ¿volamos hacia Moscú?'. O 'El mundo está loco, loco, loco', que parece todo el rato una de las demenciales splash-pages llenas de personajes y texto de Jack Davis que, nada casualmente, dibujó el mítico cartel de la película. Spielberg hizo su reverencia a 'MAD' en '1941' y Gene Wilder, en 'El hermano listo de Sherlock Holmes'. La influencia abarca de las películas de Cheech & Chong y su antiautoritarismo porrero a las de los Monty Python (que no por británicos dejaban de estar expuestos a la influencia de un americano, Terry Gilliam, que siempre se ha declarado fan de la revista).

batyman

Tentáculos inabarcables, como decíamos, para una revista mítica que cierra después de un tiempo en el que había perdido parte de su chispa primigenia. Aunque el espíritu original de los tiempos de Gaines siempre había flotado en sus páginas, hacía tiempo que, quizás porque la realidad ya es demoledoramente autoparódica (en serio: cómo parodias a Donald Trump), la revista había perdido algo de gancho. 

Dice DC Comics, propietaria del inmenso legado de EC, que 'MAD' no ha muerto porque reeditarán clásicos con la misma asiduidad que hasta ahora. No es mala noticia, porque los números clásicos siguen tan frescos y ácidos como antaño. Al fin y al cabo, la sonrisa es lo último que se pierde.

También te recomendamos

"Muchas esposas muertas". El cine de Nolan es analizado en el agudo "honest trailer" de todas sus películas

'Weird Fantasy': la ciencia-ficción de EC Comics vuelve a las pantallas un cuarto de siglo después de 'Historias de la cripta’

Los 14 mejores superhéroes paródicos del cine y las series

-
La noticia Cierra MAD, el cómic paródico que dio forma a la comedia norteamericana del siglo XX fue publicada originalmente en Espinof por John Tones .

05 Jul 11:17

Começa a Universidade Popular de Verao no CS O Pichel

by PGL
uni-popular-2019

uni-popular-2019

Mais um verao chega a Universidade Popular! Fuge das praias massificadas e vem, do 15 ao 19 de Julho, o centro social O Pichel, pois encherá-se de gente a partilhar saberes e experiências. Se queres participar em cursos de ecologia, género, línguas, gastronomia, dança, tecnologia, música, etc. é IMPORTANTE reservares praça até um dia antes de cada curso (antes das 16 horas) em cursos@gentalha.org

Este ano repite-se algum curso que já se tinha desenvolvido com sucesso em anos anteriores e incorporam-se novas propostas. Assi daram-se aulas relacionadas com diferentes âmbitos como: línguas, cozinha, fotografia, género, roteiros históricos e culturais, ecologia, música e dança entre outros.

A idea é partir dos conhecementos que cada quem tem e que podem ser úteis para a gente que está a sua volta. Fazer do conhecimento um saber partilhado e nom umha ferramenta de lucro ‘homologado’.

  • Preço por curso: 3€ (3’5€ nom sócia)
  • Abono todos os cursos: 8€ (10€ nom sócias)

* Há cursos com custes adicionáis indicados na descriçom do curso

Embaixo tes os graus e o calendário dos cursos. Bota umha olhada e inscreve-te! Também podes consultar a informaçom dos cursos na nossa página web e ordenados por dias.

ESPECIALIZA-TE NOS GRAUS:

COM O MOVIMENTO

  • Traço o passo. Curso para crianças com adultxs. Marta Otero + OÎMA. 2ª-Feira 15, de 18h a 19h30.
  • Se nom é vero, é bem trovato: Histórias e verdade em Compostela, umha relaçom complicada. Andre Seoane. 2ª-Feira 15,  ás 19h.
  • Baile com castanholas. Fuen Nieto. 2ª-Feira 15, de 21h a 22h.
  • Bal folk. Iniciaçom a algumhas danças tradicionais europeias. Lorena Toimil e Eva Diago. 3ª-Feira 16, de 19h a 20h.
  • Carvalhesa, carvalhesa, quem a soubera bailar! Claudia Fidalgo. 3ª-Feira 16, de 20h30 a 21h30.
  • Entra no baile a bailar(e). Iniciaçom às foliadas. Chus Caramés. 4ª-Feira 17, de 19h30 a 20h30.
  • Roteiro naturalista polas ribeiras do Sar. João Aveledo. 4ª-Feira 17, de  20h30 a 22h30.
  • Aula de Ioga. Marta del Río. 5ª-Feira 18, de 17h a 18h30.
  • Laboratório de bailes malandros. Colectivo Malandro. 5ª-Feira 18, de 19h15 a 20h45.
  • Danças e bailes populares tradicionais de Cuba. Marcos Pombo. 6ª-Feira 19, de 19h a 20h30.

 

COM SENTIDINHO

  • Projeto rios no Sarela. Paco Bañobre. 2ª-Feira 15, de 10h30 a 13h30. Saída desde o Muinho do Lermo.
  • Um vermute para a velutina? Silvia Romeo e Eva Cortinhas. 2ª-Feira 15, de 19h45 a 20h45.
  • Lar eco-Limpo. Vero Torrijos . 2ª-Feira 15, de 19h30 a 21h.
  • O gênero dos espaços em que vivemos. Hilda Cuba. 2ª-Feira 15, de 21h15 a 22h15.
  • Independência econômica para a gente. Conchi Mogo. 3ª-Feira 16, de 19h a 20h.
  • Arqueologia feminista: (des)enterrando mitos. Julia Marín Ramírez. 3ª-Feira 16, de 20h15 a 21h15.
  • Decrescimento e Economia Circular – Ideias, experiências e ferramentas para sobreviver no Antropoceno. Ena
  • Barbazán.  3ª-Feira 16, de 21h30 a 22h30.
  • Cuidados e autocuidados nos movimentos sociais. Leticia Castro e Pilar Canosa. 4ª-Feira 17, de 20h45 a 22h15.
  • Ciclo menstrual: além da “regra”. Mónica G. Devesa. 5ª-Feira 18, de 18h30 a 20h.
  • Delírios do turismo em Compostela. Iago Lestegás e Hilda Cuba. . 5ª-Feira 18, de 20h30 a 22h. Saída desde O Pichel.
  • Que fazer para reclamar os direitos laborais das trabalhadoras por conta alheia? Receitas básicas.   Sandra Garrido . 6ª-Feira 19, de 18h a 19h.

COM MÚSICA

  • Zaz et la légende du colibri’ ou ‘Zaz e a lenda do colibri’. Maritxinha. 2ª-Feira 15, de 19h a 20h.
  • Manual de supervivencia na produçom de festivais autogestionados. Fran Sanz. 4ª-Feira 17, de 18h a 19h.
  • Auto-management para músic@s principiantes. Aitana Cuétara. 4ª-Feira 17, de 19h a 20h30.
  • De latas e latons. Carme Iglesias. 4ª-Feira 17, de 18h30 a 19h30.
  • Gaita de beiços: Harmônica express: sopro-aspiro. Ariel Ninas. 4ª-Feira 17, de 20h30 a 21h30.
  • Viagem por Harmonia. Xoán Porto “Guancho”. 5ª-Feira 18, de 20h15 a 21h45.

COM FERRAMENTAS

  • Assalto à cana. David Canto. 3ª-Feira 16, de 17h a 18h30.
  • Fazer um cartaz jeitoso sabendo pouquinho. Marcos Lopes.  3ª-Feira 16, de 21h30 a 23h.
  • Bordados empoderantes. Marta R Bóo. 4ª-Feira 17, de 20h a 21h30.
  • Curso iniciaçom à ediçom digital de fotografia. Alberte Peiteável. 5ª-Feira 18, de 21h a 22h30.

COM GOSTO

  • Quem guarda, sempre tem! Laura Picado. 2ª-Feira 15, de 18h a 19h15.
  • Da Lager à Ale sem complexos. Dicas para pedir umha cerveja. Pedro Villarino. 3ª-Feira 16, de 21h a 22h.
  • Obradoiro de elaboraçom de seitam. Raquel Castellanos. 5ª-Feira 18, de 19h a 20h30.

COM CIENCIA

  • Elemental querido Schrödinger. Cibrán Santamarina. 2ª-Feira 15, de 20h a 21h.

A Gentalha do Pichel é umha associaçom cultural que desde hai 15 anos vem dinamizando a vida social e cultural da cidade compostelana oferecendo e reivindicando um lacer alternativo e em galego. Entre os diferentes propósitos deste colectivo está o de ensinar, difundir e desfrutar da cultura tradicional galega assi como o de fomentar o conhecimento de novas produçons culturais da Galiza em particular e da Lusofonia em geral. É por isso que este ano achega novas propostas culturais, populares e inovadoras por meio de cursos.

04 Jul 14:24

¡San Felipe es punk!: una entrevista con uno de los primeros punks mexicanos, el gran Polo Pepo, el rey de San Felipe

by Doctor Peligro

Desde hace años hemos coreado el himno punk «San Felipe es punk» del gran Polo Pepo, un personaje que nos parecía misterioso e incluso un fake, alguien inexistente, pero una cohorte de fans y coleccionistas buscaron su rastro hasta dar con él. Yecatl, punk mexicano, lo conoció y entrevistó. Y lo que contó es historia viva y emocionante de un movimiento que en las más difíciles condiciones se enfrentó al orden y la ley. Infinitas gracias tanto a Yecatl como a Paco, del sello La Vida es un Mus (uno de los más respetados a nivel mundial y que ha reeditado el disco de culto de Polo Pepo) y agent provocateur residente en Londres. Con todos ustedes, ¡Polo Pepo!

¿Cómo empieza todo para Polo Pepo?

Yo desde un principió aprendí lo artístico, la música. Mi tío tocaba sus huapangos (1) y teníamos un cantón [casa] en la Anáhuac donde había un tapanco gigante, inmenso, y ahí teníamos una tienda y mi tío le vendía cerveza a la gente de las fábricas. Llegaban diez o quince gentes, todos chambeadores [trabajadores obreros]. Por ahí estaba la Peerles, las fundidoras grandes, Firestone, un montón de empresas por la calle de Mariano Escobedo. Ahí mi tío les vendía sus alcoholes. Tenia una mesa larga de todo lo que había en ese tiempo: rones, tequilas, etc. Y una bodega llena de cartones de cerveza. A eso se dedicaba mi tío y además les tocaba huapangos. A veces traía a todo el conjunto de son jarocho. En esa época empezábamos a escuchar rock and roll.

«En una orilla del norte hay una gran tradición, donde el tiempo se detiene a ritmo de rock y punk. Es en esa San Felipe donde nació el movimiento punk, abanderados aún por el Polo Pepo. Si nos quieres conocer, no te vayas a perder. Sólo tienes que seguir las aguas del Gran Canal…»

Polo Pepo en la actualidad junto a Yecatl, autor de la entrevista. Fotografía: Archivo La Vida Es Un Mus

Polo Pepo en la actualidad junto a Yecatl, autor de la entrevista. Fotografía: Archivo La Vida Es Un Mus

¿De qué años estamos hablando?

 Pos de un chorrocientos, mano. Yo todavía no llegaba ni a los 12 años.


«Los discos eran muy caros. Nunca compré tantos discos por falta de dinero. Para mí lo importante era tocar rock and roll. Revistas y entrevistas eran cosas muy raras. Grabar discos era aún más raro»


¿En qué año naciste?

 Nací en 1948. Tengo 70 años ahora. A los 15 o 16 años ya estaba yo tocando en una carpa que estaba en Tacuba. Incluso ya tocábamos hasta «El Surf del Pájaro» (2)  que muchos años después tocamos con Polo Pepo. Se llenaba la carpa. Había un tapanco y ahí estaba el baterista, un clarinetista y casi una orquesta que tocaba mambos y danzones y las vedetes bailando con sus medias agujeradas (risas), pues era un teatro pero de muy baja categoría. Luego llegaban empresarios para contratar artistas para llevarlos a tocar a clubs nocturnos que había en aquel tiempo. Nosotros de ahí salimos. Éramos chavos medio nice y bien rockeros y nos daba gusto tener público. Llegamos ahí porque nos invitó un amigo de Santa Julia. Luego también íbamos a la Roma y a la Condesa cuando aún no era popular. Los chavos de por ahí nos contrataban.

Una verdadera rareza de fotografía. Polo Pepo como bajista en su adolescencia. Fotografía: Archivo La Vida Es un Mus

Una verdadera rareza de fotografía. Polo Pepo como bajista en su adolescencia. Fotografía: Archivo La Vida Es un Mus

En frente de donde yo vivía había una fábrica y el dueño vivía por la Roma/Condesa y sus sobrinos eran chavos acá (3) como nosotros. Nos contrataban e íbamos a cantarles a esos rumbos a unas vecindades enormes, con muchos patios. Ahí cualquiera hacía sus fiestas y a chupar machín y además había dinero.
Para un obrero el sueldo mínimo eran 25 pesos a la semana, y cuando íbamos a tocar nos daban 800 o 900 pesos. Sin querer se fue convirtiendo en un empleo.
Yo así aprendí qué era la música y había que tener cuidado porque el mas grande siempre te quería dar en la madre (4). Había güeyes que en el escenario hasta te madreaban. Cosas muy gruesas para uno que estaba morro (5) y que hasta había ido a la Escuela Nacional de Música y queríamos ser acá. Yo era muy flaco y tocaba el bajo. Ya tocábamos todo lo de la ola inglesa además The Animals y muchas cosas de aquel tiempo.

¿Cómo de difícil era conseguir discos entonces?

Eran muy caros. Nunca compré tantos discos por falta de dinero. Para mí lo importante era tocar rock and roll. Revistas y entrevistas eran cosas muy raras. Grabar discos era aún más raro. Después vino Avándaro (6) y también me fui a Tijuana. Allá vi grupos machines (7) tocando. Estaba morro y yo era un vagabundo en Tijuana. Así estuve casi dos años y me regresé. Ya de vuelta armé otro grupo.

Polo Pepo en sus primeras bandas ye-yé. Fotografía: Archivo La Vida Es un Mus

Polo Pepo en sus primeras bandas ye-yé. Fotografía: Archivo La Vida Es un Mus

¿Después de Avándaro te lanzaste a Tijuas?

Antes de Avándaro. Ya cuando regresamos de Tijuana veníamos con la mata larga, fumando café y comiendo peyote. Ya nos habíamos transformado, ya no éramos broncas, ya éramos paz y amor.


¿Antes de topar el cotorreo de peace and love tú te considerabas un rockero?

Nosotros siempre nos consideramos así pero en Tijuana estaban los monstruos del rock de aquella época y eran unas eminencias. Todo lo nuevo que salía en Estados Unidos y en Inglaterra ya sonaba en los tugurios de Tijuana y esos lugares eran comerciales. Ya existían un montón de grupos como Peace and Love. A mi lo que me gustaba mucho era que a Tijuana llegaban gentes de otras partes del mundo a tocar. A los clubs venían grupos de Estados Unidos y ahí sí veías soul de veras, blues de veras. Al final tuve problemas con gente de allá y mejor me regresé. Reinicié mi vida aquí pero ya tenia muchos conocidos, mucha banda. Empecé a tocar allá en la Porvenir con otros chavos. Mi madre compró unos terrenos en la San Felipe de Jesús y se vinieron para acá, yo solamente venia de visita. Tiempo después decidí quedarme por estos rumbos. Pero acá estaba mas grueso, mas indómito, más acá (8).

21827081_170728133476971_4913869781251129344_n.jpg

Sabemos que después de Avándaro vino una ola de represión contra los rocanroleros. ¿Cómo la viviste tú?

 Ya de por sí la había antes de Avándaro, después fue todavía más grueso (9). A Avándaro llegamos el viernes, la lluvia cayó fuerte, despertamos cuando estaba tocando El Ritual, hicimos una rueda, éramos siete canijos y estuvimos viajando. Nos gustaba viajar.  


Se dice que la gente que fue a Avándaro en su mayoría era gente de dinero…

En esa época la gente que fue a Avándaro aunque no fuera gente de dinero todos tenían casa y estaban haciendo una carrera. Nosotros éramos gente que tuvo oportunidad de ir a la escuela secundaria, nuestros familiares tenían casas y negocios. Pero también fuimos la primera generación joven que fumó la motita. La única gente que fumaba mota en el México de antes eran los que recogían la basura, pepenadores (10) que andaban con sus cajas de cartón y que forjaban con papel estraza. En aquella época te subías a los autobuses, se podía fumar tabaco en el autobús y te encontrabas a uno que otro, ya gente mayor hasta el fondo, con su periódico, leyendo y fumando mota. No dejaban escapar ni una voluta. Nos avergonzábamos un poco en aquella época porque la gente que fumaba mota era mal vista pero con la mota nos dimos cuenta que podíamos durar mucho tiempo tocando, meditando, cotorreando, abriendo el mundo del entendimiento, de la fantasía. Porque estábamos acá con los sentidos bien machín y durábamos más que estar chupando. Chupando, nos acabábamos dos o tres botellas y valíamos madres.

¿Se veía cocaína en aquella época?

Sí, pero para gente de dinero. Doctores y profesionistas. Ya mucho tiempo después yo me clavé en la coca y la necesitaba para tocar pero parecía que yo no tenía sentimientos. En cambio con la mota el sentimiento ahí estaba.

«Llevábamos el pelo largo, collares, éramos hippies solo que la represión dejo de ser fuerte en el centro pero cuando íbamos a la San Felipe o a lugares de las periferias la policía nos paraba por como vestíamos»  

¿En aquel entonces dónde conectabas mota?

Yo iba a la colonia Morelos o a Tepito y había chavos que pasaban corriendo y te arrebataban el cartón después de que comprabas y se metían corriendo a alguna vecindad (11). Había toques (12) de a 20 pesos, de a peseta, de a 30, de a 15. Algunas veces tocamos en La Fuente, ahí en San Juan de Letrán y Salto del Agua, un lugar que fue famoso, por ahí también conectábamos con un viejito chido que vendía ahí por las fábricas. También por Comonfort, en la Lagunilla. Por eso hubo muchos artistas y músicos por esas zonas, porque todos flotaban en la misma fantasía de la creación.

 «La ley siempre estuvo gruesa pero aprendimos a darles, a sobornarlos»

¿Y la tira (13)?

Pues pesada. Nosotros llevábamos el pelo largo, collares, éramos hippies solo que la represión dejo de ser fuerte en el centro pero cuando íbamos a la San Felipe o a lugares de las periferias la policía nos paraba por como vestíamos.   En otros lados era mas común pero te digo que nosotros llegamos a colonizar la Sanfe. La ley siempre estuvo gruesa pero aprendimos a darles, a sobornarlos. Se podría decir que mi generación echó a perder el país porque nosotros veíamos que esos güeyes no ganaban buen dinero y les pasábamos dinero por debajo del agua porque hasta por orinar en la calle terminabas en la comisaría.

¿En qué año llegaste a la Sanfe?

 Yo tenía como 12 años. Cuando llegamos todo era campo y aquí construimos. Sufriendo igual que toda la gente. Llegué a trabajar como obrero pero mi fuerte era ganar mucho más dinero los fines de semana tocando con cualquier grupito. Teníamos uno y luego otro pero eso sí, durábamos más que ahora. Pero después de que te afiliabas al sindicato te mandaban a diferentes eventos a tocar y ahí te tenías que despedir de tu primer amor que era el rock y empezar a tocar otras cosas.

¿Cómo vives la transición del rocanrol setentero al punk?

En esas épocas de repente se vino toda la música electrónica y de sintetizadores, efectos, lo progresivo, eso nos hacía sentir menos como músicos porque no teníamos los recursos para comprar todo eso. Uno como rockero anhelaba los solos y las guitarras más simples y vimos que en el punk no se necesitaba tanta habilidad ni equipo. Así volvimos a retomar el rocanrol y a tocar las guitarras pelonas y entonces nos sentimos de nuevo ahí. Sin necesitar de virtuosismo. El problema era cantar en español. Cuando queríamos cantar en español nos salían puras mentadas de madre (14). El único que pudo en ese tiempo cantar en español fue Alejandro Lora pero la demás gente que cantaba en español no nos gustaba, nos sonaban a baladas. Creo que éramos muy malinchistas (15) porque queríamos ser como los gringos o como los ingleses. Por la zona de la Sanfe había ya gente tocando rocanrol y fue cuando conocí a mi amigo Javier Baviera, fundador del Rebel’D Punk. Yo a ese güey lo veía con sus pelos parados y su ropa extraña y me impresionó mucho. Gente así yo solo la había visto en fotos, como a David Bowie. En ese momento me enseñaron a los Ramones y no me gustaron porque me parecían chocantes al principio. Después entendí mejor que era una evolución del rocanrol que a mi me gustaba porque cuando entró el progresivo ya nadie pelaba a los Creedence ni la música guitarrera hasta que llego el punk. Esa madre (16) le llego a los obreros y a la gente de dinero. Me di cuenta que llegó por que en las colonias fresas (17) ya veía gente con las pintas de mi amigo Javier Baviera. Hicimos varios grupos, incluso alguno con un baterista gringo y Javier llegaba con su saxofón.

El punk era como un todo. Sin solos, todo era parte de una sola cosa para mí. Aunque no había bandas punks en la San Felipe, las primeras eran de Coyoacán y de zonas que no eran marginadas. Ya después Javier me venía a buscar, con sus pelos parados, sus sacos de vestir con alfileres y me invitaba a tocar el bajo con sus grupos. En esa época me di cuenta de que ya no me gustaba tocar lo de otras gentes y me empezaba a preguntar ¿cómo empezar? ¿cuál es el tema? Y me di cuenta que el tema era mi realidad, la que vivía. Javier ya había grabado un disco con Rebel’D Punk y hacía sus fanzines y tocaba por aquí y por allá con su sax pero nadie le reconocía lo que hacia porque el fue fundador de ese grupo pero ya estaba por salir.

«Cuando empecé con el Rebel nos fue bien. Llevábamos mucha gente pero el ambiente era violento y todo el tiempo te robaban»

¿Cómo empiezas a formar tu grupo?

Estábamos intentando tocar «Aviéntense Todos» (18) y Javier me decía que no cantara la versión mexicana de los sesenta sino que le cambiara la letra para que le gustara más a los punks. Había que descomponer las canciones. Luego Javier decidió irse a Estados Unidos. Yo me quedé acá y una vez el Rebel’D Punk iba a salir en la televisión, me invitaron a tocar el bajo con ellos. En esas épocas el punk se bailaba como breakdance porque nadie sabía cómo era la cosa. Desde la primera vez que los vi hasta que entré a tocar con ellos vi que la forma de tocar punk era simple y grotesca, que así había que hacerle. Cuando empecé con el Rebel nos fue bien. Llevábamos mucha gente pero el ambiente era violento y todo el tiempo te robaban. Una vez fuimos a tocar al Lienzo Charro de Pantitlán. El organizador, el Satanás nos  dijo que subiéramos a tocar y que iban a dar de macanazos a quien se subiera al escenario o nos agrediera. El problema fue que el de la banda anterior, Enigma, había anunciado al Tri y la gente esperaba eso y no al Rebel’D Punk. Cuando empezamos a tocar nos lanzaron piedras pero seguimos y al final le gustó a la gente. Después me salí del Rebel y empecé mi grupo. Estrenamos San Felipe Es Punk en la Carpa Astros y la gente ni los grupos se esperaban eso de mí. Me habían visto tocar en algún hoyo funky (19) solo, improvisando e incluso haciendo un grupo que tenia hasta trompeta llamado Polo Pepo y el Canto Marginado, pero nadie se imaginaba lo que íbamos a hacer. Me aparté del Rebel porque yo quería hacer un punk más libre y fue cuando empezamos ese grupo. Ensayábamos en una casa abandonada que estaba junto al canal. En aquella época era muy difícil grabar un disco y lo pagué yo, 250 pesos de aquel tiempo que era un dineral pero pues ya tenía algo allá afuera.

¿Cómo fue la grabación del San Felipe Es Punk?

La grabación fue en agosto de 1988. Originalmente iba a ser en doce canales pero la maquina se descompuso. Al final fueron ocho. Ensayé un mes con el Calzón que fue el baterista, solamente bajo y batería. Juan Hernández en la guitarra nos hizo el paro y Belén tocó la harmónica. Yo siempre estuve inconforme con la ejecución pero ahora con el tiempo creo que salieron bien las canciones. La realidad de aquellos tiempos era muy dura por lo que ahora le doy su verdadera importancia a esa grabación. El disco salió y yo ni me fijaba en el dinero.

«El punk me gustaba porque era discordia y disonancia»

Ya para el 88 acá en San Felipe había mas movida punk ¿no?

Si, ya existía Desorden Público, TNT, El Eclipse, Descontrol, etc. Ya en ese momento empecé a tocar en conciertos punks por que decidí quedarme con ese estilo. De ahí empecé a escribir mas canciones punks para tener un repertorio más grande y lo chido [bueno] era que con el punk yo podía mover mi música como yo quería. Podía también meterle blues o música más loca porque el punk me daba esa libertad.

¿Qué fue lo que te gustó del punk que te hizo quedarte con él?

El punk me gustaba porque era discordia y disonancia. También porque como el rocanrol, que es un cuadro bien establecido con unas cuantas notas, con él puedes hacer lo que quieras. Lo mismo que con el blues. El punk es una derivación del primer rocanrol y del blues. Era lo que buscaba yo en esos tiempos porque el rock comercial ya se había vuelto aburrido. Me aburría toda esa mierda que se estaba haciendo. Empezamos a tocar punk muchos años. En condiciones precarias, mal pagados y sobreviviendo, consumiendo todo tipo de sustancias hasta que ya de plano me quedé tirado y tuvieron que internarme en un sitio especial para un tratamiento de adicciones. Ahí estuve un rato, después me repuse y salí de nuevo a tocar.

¿Cómo recibió la gente el disco de San Felipe Es Punk?

A la gente le gustó un chingo. Yo salía con mi guitarra de palo a cantar a la calle a donde se pudiera. Canté esa canción por toda la ciudad y llevaba mis discos conmigo; los vendía, los regalaba, los cambiaba por mariguana, era mi mercancía mientras rolaba por toda la ciudad.

¿Cuántos discos se hicieron?

 Los primeros fueron, pocos pero no podría decir cuántos porque Merced Belén (20) luego editó más y quién sabe dónde quedó el máster. No se sabe cuántas copias hay en total de esa edición. Realmente eso del dinero y esas cosas no me importan. Después de años de atacar al gobierno ahora el gobierno me dice «ten, viejito» y me da lo que necesito. Eso no lo hizo el punk.

¿Cuáles son las siguientes grabaciones que haces después del San Felipe?

Me invitaron a una compilación en Discos Y Cintas Denver y grabé «Chavo Marginado». La letra es de Merced Belén. Cuando leí la letra al hablar de los inhalantes se refería a ellos como chemo (21) pero ya nadie consumía eso, ya era un poco anticuado. Le dije que mejor le pusiera activo (22) como le llamaba la banda y que era lo que estaba de moda... con su caguama (23), su cannabis y su activo. Y así le fui ayudando a poner al día la canción. Yo me identificaba porque conocía a mucha gente así. Yo no era ese, yo no era ningún marginado… yo era un artista. Mi mamá nunca lavó ropa ajena pero iba a lavar su ropa al canal que estaba aquí cerca. Ella era costurera y hacía delantales para las mujeres que trabajaban en cocina. Luego sigue la canción… que era el chavo marginado, sin presente ni futuro, abandonado por todos, inclusive hasta por dios… pues si era yo ¿no? Sin embargo en ese tiempo no era yo, eran todos los que yo veía pero no me daba cuenta que yo era uno de ellos.


«Me volví loco. Consumiendo cocaína sin parar varios días, alcohol, sin comer»

¿Cómo era la relación con las bandas de la época?

Me llevaba bien con todos. Muchos ni siquiera me habían visto tocar. La cosa es que aquí en la casa tenía mariguana sembrada en la casa. Un montón. Entonces se corría la voz por la gente que venía que yo era bien mariguano y molestaban a mi hermano por eso. En aquella época por aquí las bandas si estuvieron muy gruesas, muy violentas. Veníamos saliendo del jipismo y estos weyes de por acá si estaban repinches locos. Mi madre nos decía que tuviéramos cuidado porque las bandas de acá no eran como aquellas pandillas de donde crecimos. Acá en verdad estaban locos. Lo que siempre pensé es que por muy loca que estuviera la gente, con la música se apacigua y por eso seguimos tocando. Yo les decía que yo tenía mi grupo y que cuando quisieran podíamos ir a tocar para ellos.

¿Y porqué dejas de tocar?

Porque me volví loco. Consumiendo cocaína sin parar varios días, alcohol, sin comer. Así por años. Un día vinieron mis hermanos y me internaron a una clínica en la Condesa. El primer grupo de AA que hubo en México. Estuve un año internado y después hice trabajo con ellos bastante tiempo. Me sentí mejor y regresé a la San Felipe a hacer lo único que sabía hacer: tocar. Me di cuenta que en todos los rollos de AA y rehabilitación de adicciones la música es muy importante por lo que estuve tocando en ese ambiente. Ya después toqué en conjuntos para fiestas con gente de la Orquesta de Luis Alcaraz Jr. en grandes salones de baile. Me iba bien pero extrañaba el rocanrol. Intenté regresar y armar mi grupo pero como dice el Belén: «Músico rockero, muchos aplausos, poco dinero».

En el 2006 Warpig de Atóxxxico y Lost Acapulco organizó un concierto en el Alicia donde tocó Polo Pepo. ¿En los 80 había relación entre Polo Pepo y Atóxxxico?

Pues en aquella época eran muy populares entre mis amigos como el Wagner de Escoria. A veces venían al barrio a tocar en un lugar que fue muy famoso llamado el NutriRock, que manejaba mi amigo Pepe Láminas. En esa época también venia Xenofobia y Colectivo Caótico a tocar. Pude conocer al Iti ya toda la gente de aquella escena punk mexicana que venía a la Sanfe a tocar.

 «Todavía estoy inconforme»

¿De qué habla la canción de «Cristales Mágicos»?

Ya sabes de qué habla. De ese mundo de los cristales mágicos. Te asomas un poco y te sientes tan bien que quieres volver una vez y otra vez… ¿No es así la coca y la piedra? Nada más que después viene una locura muy cabrona. Nadie te comprende y eres el rey de tu propio universo.

¿Tú crees que a los jóvenes ya no les interesa el rocanrol?

Apareció el punk y desapareció. Vinieron los morros ahora con el reguetón y aparecen como nueva propuesta. Tener sexo, robar, andar de cábulas (24)  y hacer lo mismo que hacíamos los punks. Pero el rocanrol está tranquilo, esperando, viendo desde arriba cómo los nuevos hacen la mantequilla que nosotros batimos hace un chingo (25). Antes en el tianguis de la Sanfe nos poníamos a beber y a monear (26) igualito que los morros de ahorita hacen. Yo ya estoy ruco pero igual que un joven tengo metas y no poder cumplirlas me causa inconformidad. Todavía estoy inconforme.

 

 

NOTAS

 

(1) Ritmo musical típico de la zona de Veracruz.

(2) «Surfin’ Bird» de The Trashmen.

(3) «Acá» es algo inclasificable y depende del contexto. En este caso se refiere a gente de la onda, de la movida rocanrolera donde abundaban personajes de los bajos fondos de la ciudad de México.

(4) Golpear, robar, engañar.

(5) Joven.

(6) Festival de Rock que se realizó el 11 de septiembre de 1971. Se considera el Woodstock mexicano. Después de Avándaro el rock fue prohibido y se desató una ola de represión contra este estilo musical y sus seguidores que oficialmente terminaría en los 80 pero que se podía experimentar hasta bien entrada la década del 2000.

(7) Bueno, capaz, chido.

(8) Peligroso, de difícil acceso.

(9) Difícil.

(10) Actividad de buscar en los basureros objetos reutilizables y venderlos en mercados especializados.

(11) Antiguo conjunto habitacional donde en un edificio vivían muchas familias hacinadas.

(12) Cigarrillo de mariguana.

(13) Policía.

(14) Injurias a la progenitora.

(15) Malinchismo es una actitud en la que se prefiere lo extranjero a lo mexicano. A pesar de que es muy común al mismo tiempo es mal vista e indeseable.

(16)  Cualquier cosa, cualquier objeto.

(17) De dinero, de alta sociedad, elegante, pijo, pituco, cheto, cuico.

(18) «C’mon Everybody» de Eddie Cochran.

(19) Lugar donde se organizaban conciertos clandestinos durante la represión post-Avándaro. Cualquier sitio podía servir para tal menester; Descampados, bodegas, casas abandonadas, etc.

(20) Poeta del a ciudad de México coautor de las canciones del sencillo San Felipe Es Punk.

(21) Pegamento industrial.

(22) Solvente para pintura.

(23) Botella de cerveza de más de un litro.

(24) Andar en malos pasos.

(25) Hace mucho.

(26) Inhalar pegamento o solventes.

04 Jul 13:10

Alfonso Espiño: «Cuando investigo siempre intento alejarme de mis gustos como músico»

by uxía carrera/ s. l.

El músico e historiador recibió sobresaliente «cum laude» por su tesis doctoral sobre la música moderna en Santiago

04 Jul 11:11

Celebrate Independence Day with Cordell Jackson, the "Rock n Roll Granny" a psychobilly pioneer who played until she was 81

by Cory Doctorow

Cordell Jackson started out playing on her father's radio show in the mid-1930s at the age of 12; she was a talented musician who'd already mastered the guitar, piano, and upright bass; she continued to play and went on to found Moon Records (a play on Memphis's iconic "Sun Records") where she was the first woman sound engineer in the country.

Moon Records put out music by rock and roll, rockabilly and country singers, including her own music, which she would "write, sing, accompany, record, engineer, produce and manufacture."

Jackson continued to play and perform and her musical career got a second lease during the psychobilly revival in the 1980s, led by the Cramps and other musicians who mined the history of rock-n-roll for buried outsider treasure, like the music of Hasil Adkins (both Adkins and Jackson were backed by The A-Bones, a garage-rock act started in the sludgabilly era).

When Jackson died in 2004, Moon Records was the oldest continuously operating label in Memphis.

I only discovered Jackson's music this morning and I've been rocking out to it solidly, thanks to a smattering of videos on Youtube. Her stage-presence is incredible, and her music is even better.

In 1956 Jackson founded Moon Records and released her first single under her Moon label, "Bebopper's Christmas." In her home studio she served as an engineer, producer, and arranger, releasing and promoting singles. Artists under Cordell’s label consisted of herself and a small group of rock and roll, rockabilly, and country performers that she recruited from several Southern states. Jackson made music history as the first female recording engineer in the United States. She is counted as the first woman to write, sing, accompany, record, engineer, produce and manufacture a record.

Throughout the 70’s and 80’s Jackson remained active in the music scene. Discovering her Moon singles were collector's items, Jackson revived Moon Records in 1980. In the early 80's she released a compilation album on vinyl with the labels 1950's singles titled “The 50's Rock on the Moon of Memphis Tennessee: An Oddity.” In 1983 under Moon she released a four song EP of instrumentals called “Knockin’ at 60.” Throughout the 80's she began to do more solo performances in Hoboken, Memphis, Chicago, and New York City nightclubs.

Cordell Jackson: America’s Female Music Pioneer [Sakae Kidd/ Making Music Herstory Weblife]

(via Wil Wheaton)

04 Jul 00:13

Vulcano pide la liquidación tras un siglo de actividad en Vigo

by El País

Justo un siglo después de su fundación y solo una semana más tarde de entregar su último barco, el astillero vigués Vulcano solicita la liquidación ahogado por las deudas a las que desde hace años trataba de sobreponerse. Con casi 70 trabajadores en plantilla, la decisión de tramitarla en el juzgado de lo Mercantil número 3 de Vigo se ha acordado este mismo lunes en la reunión de la junta de accionistas. Hasta el momento no se ha hecho pública ninguna oferta para adquirir la factoría y la concesión de la lámina de agua radicada en la zona de Guixar, aunque varias fuentes consultadas por Europa Press apuntan la posibilidad de que exista algún inversor interesado.

Seguir leyendo.

04 Jul 00:13

Sinaí Giménez, el ‘rey de los gitanos’, evita la cárcel a condición de no delinquir en cinco años

by Elisa Lois

El esperado juicio en el que las dos etnias gitanas, Morones y Zamoranos, se han sentado por primera vez en el banquillo tras años de enfrentamientos por los puestos de los mercadillos y en medio de un inusual operativo policial, se ha ventilado este lunes con un acuerdo de conformidad con la Fiscalía de Pontevedra. Según esta negociación entre el fiscal y los abogados de los 12 acusados por la reyerta ocurrida en el mercadillo de Cangas en octubre de 2016 ninguno de ellos irá a la cárcel.

Seguir leyendo.

01 Jul 13:55

1.700 personas exigen a la Xunta y el Ayuntamiento de Lugo que ejerzan la acusación en la Carioca

by Pepe Seijo

La Plataforma Ciudadana contra la Impunidad de la Carioca ha presentado “más de 1700 firmas” en el registro de la Xunta en Lugo reclamando que tanto el Gobierno gallego como el Ayuntamiento de Lugo asuman la acusación particular en la operación Carioca, investigación que lleva la juez Pilar de Lara, sobre redes de proxenetismo y sus conexiones con las fuerzas y cuerpos de seguridad del Estado. Ante el archivo de varias piezas en que se dividió esta investigación y las polémicas decisiones tomadas por la fiscalía, que ha exculpado a algunos proxenetas y la inmensa mayoría de los agentes investigados, desde este colectivo se argumenta que “en Lugo más de 200 mujeres víctimas de trata con fines de explotación sexual siguen sin encontrar justicia". Esto, recuerda la plataforma ciudadana, "después de sufrir una de las formas más terribles de violencia machista” que existen.

Seguir leyendo.