Shared posts

31 Oct 01:33

Girl Tears Apart Her Rectum Trying to Make Her Sneeze Sound Cute

by Francis Fuster

Merrybeth Logan, a 24-year-old law student at Columbia, accidentally suffered a massive tear along her rectum after sneezing during a recent lecture after attempting to make her squeak of a sneeze sound cuter.

 

When Merrybeth realized her rectum was torn asunder, she began screaming, “Ah, fuck! My butthole!”

 

Professor Paul Wilchaft, who was teaching the class when this happened, says he’s never heard a sneeze sound so adorably harmless and cute. But after being rushed out of the classroom on a stretcher, Merrybeth was taken to Mount Sinai Hospital, where a butt specialist declared this to Merrybeth’s “the worst sneeze-related tear I’ve seen in my entire career.”

 

“Anal fissures happen every day, but when your sneezes are as childlike as a female character in an anime film, your rectum simply cannot recover from that,” says internist Dr. Richard Morgan. “It’s an epidemic on par with vocal fry, just out the other end.”

 

Merrybeth’s best friend, Stacey, confessed that Merrybeth had a tear-scare back in June, when one of her tiny sneezes sent her to the ER with a swollen anus. Family members pleaded with Merrybeth to stop sneezing like a little cartoon kitten. “It’s okay to sound like Juggernaut when you sneeze,” said Merrybeth’s mom, Kathleen. “Just think about your butthole for God’s sake. It won’t be 24 years old forever.”

 

 

“At first you’re amazed at how adorable her sneeze is and really admire her for being such a lady,” states Merrybeth’s boyfriend of two months, Darren. “But when you see the damage this has done to her, it doesn’t seem nearly worth it.”

 

“I used to Snapchat her sneezes—they were that delightful,” he adds. “Now I wish I could take those snaps back.”

 

Merrybeth is currently stable and scheduled to have some of the scar tissue surgically removed from her butthole next week.

 

In the wake of this event, doctors note stress the dangers of trying to sound like an adorable chipmunk while sneezing. Real sneezes are loud and not cute, but are part of life and do not tear apart one’s nether regions.

31 Oct 01:32

How to Confuse Him Just Enough So He Stays Interested

by Fiona Pearce

In addition to a pert booty and 24/7 sexual availability, guys love mystery in a woman. The best way to keep him interested is to constantly confuse him with a barrage of inconsistent and contradictory information about yourself and your feelings toward him. Whether you’re talking in riddles, code or simply in lies, here’s how to make him think “WTF?!” just enough so he stays utterly captivated.

 

Have sex with him on the first date, then tell him you’re waiting for marriage.

On your first night together, drive him wild with all of your sexiest boob and butt moves, and thereafter refuse all physical contact beyond a sideways hug. Reassure him that he can touch you when he’s committed to spending eternity with you. His super-sexy memories of your night together will confuse the hell out of him when you start virgin-ing it up. He’ll be hooked!

 

Laugh at all his jokes but also cry at his jokes.

Guys love a sense of humour, but any girl can giggle. To set yourself apart from the rest, you’re going to need to cry as well. A lot. He doesn’t need to know why you’re crying, but if he insists on an explanation, be as vague as you can. “I don’t talk about it since the trial” should shut him down enough to still be DTF, but activate his confusion boner enough to keep him interested.

 

 

Tell him he’s your soulmate, but that you’re not sure he’s right for you.

There’s nothing more seductive than not knowing quite where you stand when you’re with someone. Draw him closer with poetic observations about the nature of your connection, but push him away by giving his friend a blowie under the pretence that “maybe he was also my soulmate”. Where does he stand now? What does it matter! The fact he’s even asking the question means he’s yours.

 

Go missing, then come back and act like it was no big deal.

Drop off the radar for a few days or even weeks and you’ll be amazed how intrigued he is by you. You don’t want him to think you’re ignoring him—the ideal scenario here is that Mr. Right launches a full-scale manhunt. When you return from your vacay, act chill and ask him why he’s crying so much. Nothing like a little fear to make the heart grow fonder!

 

 

Promise him you’re never going to let your father hurt him.

No need to elaborate here. Just drop the bomb that Daddy’s got a dark side and let the games begin!

 

When you’re trying to confuse him, less is more. Never apologize, never explain, and never give him the logical answers he needs. He’ll fall for your boner-inducing mystery in no time!

31 Oct 01:24

Meet The Uyghurs

by growabrain
Kevin Kelly spent two weeks in Xinjiang (East Turkestan) in far west China. "This area has more in common with the culture of Turkey than with Beijing. It's kebab with chopsticks. But this is really China. In fact it is the largest province of China." Here are 120 photos of the "Silk Road".
Kevin Kelly loves to travel: Read the "Previous Lives" part on his bio. 
KK's Asia travels on Metafilter before, here and here.

(Via)
30 Oct 23:45

‘Tomboy’

image

Sometimes you don’t even need to see a movie or read its script or even see an ad for it and you know that it’s obviously, deeply, incredibly problematic. Such is the case with Tomboy. I mean, can you even with this headline?

image

Seriously?

I mean, seriously?

The script, written by Hill from a story by Denis Hamill, centers on an ace assassin who is double-crossed by gangsters and falls into the hands of rogue surgeon known as “The Doctor,” who turns him into a woman.

image

The hitman (now a hitwoman) sets out for revenge, aided by a nurse named Johnnie, who also has secrets.

image

It’s really unbelievable. Fortunately outrage is building before cameras have even started rolling:

image

smdh

image

Really, “WTF” is the only proper response to this news. 

It’s almost as if the term “problematic” was created just for this project.

YES! THIS! This is the most problematic thing I’ve ever seen. 

I kind of don’t even know where to begin with this but suffice to say, it’s yet another project I can’t believe got the greenlight thanks to its insensitivity.

ugh hollywood is so reactionary

To base a film around someone who isn’t even trans (at least from THR’s report) getting the surgery forcibly is a horrendous idea.

ikr

The backlash against the Eddie Redmayne-starring The Danish Girl (among several other projects) has proved hiring cis actors to play trans roles is a bad idea. And yet, it keeps happening.

Look, if you’re going to make a movie about a person being forcibly sex-changed, it should at least star someone who actually has been sex-changed, you know what I mean? FFS, Hollywood.

Fortunately, there’s still time to shut this monstrosity down as shooting doesn’t begin for another couple of weeks. Call your congressmen, email your college professors, tweet until your fingers bleed—do something. Anything. This movie must be stopped. It is literally the most problematic thing that has ever been made and the heat from all the takes that will be published if this movie makes it to big screens might destroy all life on planet Earth.

I give the transgression of even considering making the most problematic movie of all time four problematics.

image
30 Oct 23:44

Where men and women like (and hate) to be touched

by Mark Frauenfelder

touch-zones

Your partner can touch you almost anywhere and you won't feel uncomfortable. A friend can touch your head, shoulders, hands, and upper back without ruffling your feathers. Your mother can touch you in the same places a friend can touch you, but she is also welcome to touch your lower back. Your uncle better not try to touch you anywhere but your arms and upper back, and a stranger can only touch your hands without causing you to be alarmed. (more…)

30 Oct 23:01

New biography of Dungeons and Dragons co-creator Gary Gygax

by David Pescovitz

81w4kq4-k3L

Michael Witwer's Empire of Imagination is a new biography of Dungeons and Dragons co-creator Gary Gygax that not only tells the tale of this marvelous wizard but also explores the profound impact D&D had on popular culture, gaming, and geek culture. NPR spoke with Witwer for All Things Considered. Listen below.

"Many of the derivative games — and maybe it's all of the derivative games we've talked about — whether it be computer role-playing games or whatnot, they actually lack most of the most important fundamental elements of a role-playing game," Witwer says. "That is, sitting around with your friends and participating in this kind of group storytelling exercise: actually being in a room physically sitting at a table with nothing but pencils and paper and dice. There's something very special about that, and it's kind of a social experience that's pretty hard to frankly re-create over any type of electronic media."

Empire of Imagination: Gary Gygax and the Birth of Dungeons & Dragons (Amazon)

30 Oct 22:27

A Sex Worker's Reaction to Zola's Epic Twitter Story About Sex, Trafficking, and Murder in Florida

by April Adams

Photo via Flickr user Giuan Bolisay

Twitter now has its very own Citizen Kane.

A woman identifying herself as Aziah "Zola" King posted a 148-tweet epic Tuesday night about a trip to Florida and the incredible chaos that ensued. If true, it's a detailed first-person account of crossing paths with a sex trafficker and murderer. If false, it punches most screenplay treatments in the teeth anyway.

Real or not, A Wild Weekend in Florida constitutes a leveling-up of social media's possibilities. Zola's story braided with a hungry news cycle and a horde of social media users eager to share their opinions: racist, doubtful, horrified, and gleeful. From a yarn of dubious veracity came something bigger, something indisputably real: This is how we feel about sex and race and money right now.

If you haven't already seen the story that set things off, here's the link—I recommend reading from start to finish, even though it takes a minute and your milage with emojis may vary. When paraphrased, it loses the language, the character development, and above all the pacing—which accelerates from a chance meeting at a Hooter's to a series of intense third-act scenes in motel rooms and condos around Tampa. We follow our narrator down a rabbit hole of id, archetypes, and violence. She wants to go to Florida, strip and make some cash, but soon is helping to pimp out a woman she scarcely knows and running for her life. There's a shooting, an abduction, and an unforgettable blowjob. There is graphic prostitution, which turns out to have been coercive, "hulking" black men who prey on white women and get their comeuppance, and a cuckolded white boyfriend whose attempted suicide is greeted with laughter.

If I didn't mention it, trigger warning from start to finish.

The story went viral almost immediately. Imaginary castings for the adapted movie became a meme. Authenticity was debated, crime reports from Florida and Las Vegas were produced as corroboration and then discounted. The woman central to the action was searched for, and possibly outed.

I am unqualified to comment in depth on intersectionality, but it is impossible to ignore it in the coverage of this story. Race is central here and seen through a variety of idiomatic guises, most of them amused. Complex called the story "Wednesday ratchet entertainment" that would fill in for the lack of a new episode of Empire. Vulture inserted pop culture .GIFs and movie stills aplenty. Fader, VH1 and BuzzFeed kept it clean, sticking to praising the story and forming listicles out of response tweets.

Praising an ostensibly funny story about the ways the lives of marginalized women are marked by violence is a tricky line to walk. At Vulture, Ira Madison III published photos of Zola's "friend" Jess. Jezebel's Jia Tolentino posted the same photos and jokingly compared the story to the end of Their Eyes Were Watching God. "That part ... where Tea Cake gets rabies?... instead of a rabid dog it's a white girl named Jess who tricks for $100... and instead of Tea Cake it's a guy named Z." After being criticized for her flippant tone, Tolentino apologized for including Jess's Instagram handle and face in the post, but defended her language. (Whatever the writer's intent, comparing a woman who is coerced into prostituting herself to a dog is a hard simile to get behind.)

The laughing and meme-ifying response was galling, but it also indicates one of the reasons the story is so compelling: It's told from Zola's viewpoint, and she doesn't package herself as a victim we're used to. For most of the story, Jess doesn't either. This is not a Lifetime movie, or at least not one I've seen. The emotional responses in most depictions of Women in Sexual Peril range from plucky to destroyed. What fictional WSP says things like, "'he's not gna force you to trap' i said 'OH BITCH I KNOW HE NOT I KILL DEAD ASS KILL YALL' verbatim"?

The way Jess and Zola respond to their situation is complex, assertive, and doesn't fit into the innocence lost narrative of the trafficking specter. Two sugar daddies, a boyfriend, 20 dudes in a night, and enthusiasm for an upcoming trip to Florida—Jess isn't a traditional sponge for internet sympathy. Zola refuses to prostitute herself, but can't stand to see Jess work for less than fair market value, and profits off her. This falls more in line with my experience of what it's like in the sex work margins. Exploitation sucks, but it doesn't necessarily lead to empathy with other coerced women, it doesn't create financial indifference, and it doesn't mean you don't choose to have sex for money. There is frequently some agency—just not enough. Even being abducted and beaten doesn't turn Jess into the kind of woman who can expect our outrage; it turns her into a dog.

Another way to describe intersectionality is convenient partial blindness. Not understanding that privacy violations are a problem because you're engaged in praising a narrative with street cred is a partial blindness. If someone tells a joke about their rape, that doesn't make it OK for me to yuck it up about the event. It would be even more fucked if I read a primary source's dark humor about a violation and then wrote up Their Hilarious Rape Story.

What will be the repercussions for Zola? The story contains within it confessions of pandering—or facilitating prostitution—and being an accessory to a shooting, and those are just the crimes I'm knowledgeable enough to name. Will the story be used against Backpage.com as evidence against it? It's impossible to say.

The repercussions for Jess are a little easier to gauge: The story trended on Twitter and her Instagram photos of her kids turned into fair game. As a woman named Nichole tweeted, "i feel bad for Jess (of Zola, Jess, Z, and Jarrett fame) bc she's clearly tried to move on and now people are blowing her spot AGAIN."

Will Zola sell the screenplay, buddy up to Shonda Rhimes, and take over the world? We'll have to wait and see. One thing I do know: Easy reading is damned hard writing. If King writes something else, I will be swiping through it as fast as I can.

Follow April Adams on Twitter.

30 Oct 15:27

Unha visión galega da Guerra do 36 (I)

by @cequelinhos

Publicamos a primeira das dúas partes desta análise sobre as peculiaridades da Guerra do 36 en territorio galego. Por que triunfou tan rápido o golpe de Estado de xullo? Que papel xogou a aprobación do Estatuto na propia confabulación feixista?

Manuel Veiga Taboada.

Estampa de Castelao 'Matáronlle un fillo'

Estampa de Castelao ‘Matáronlle un fillo’

Galiza sumouse, desde hai algún tempo, e sobre todo no período do goberno bipartito (2005-2009), á corrente de reivindicación e memoria tanto do sucedido no 36, como nos anos posteriores da ditadura. Hai que resaltar aquí o esforzo clarificador suplementario que resulta imprescindíbel en calquera territorio onde non houbo guerra, nin polo tanto frontes distintas, senón só represión encuberta.

Deste modo, un certo número de investigadores vén cuantificando na nosa comunidade asasinatos, paseos e toda caste de represalias diversas cometidas polo alzados. Nestes investigadores non deixa de pesar a conciencia de que Galiza estivo até agora practicamente ausente da maioría das historias da guerra civil española; de modo que os seus esforzos representarían, en certo sentido, un intento de introducir a nosa comunidade no mapa territorial das vítimas do franquismo.

Non embargante, aínda con ser a da represión unha investigación imprescindíbel e considerando que o investigador ten como obxectivo estudar os feitos ocorridos, talvez haxa que pensar que no caso galego sería conveniente, por paradoxal que semelle, analizar tamén o golpe franquista desde o punto de vista do que non sucedeu.

Isto levaría, por exemplo, a que nos preguntásemos por que en Galiza se impuxo tan doadamente e desde primeira hora a sublevación, pese a ter gañado tamén aquí as eleccións a Fronte Popular? Por que a resistencia ao golpe foi tan escasa? Ou por que a represión deveu tan aguda, sobre todo en relación con esa magra resistencia?

Segue parecendo absurdo circunscribir todas as análises a un enfoque tan dependente do marco xeral español como é o da violencia e a represión

Se tales preguntas, que, por obvias, deberían ter sido as primeiras en realizarse, non foron en cambio claramente formuladas até agora, parece evidente que é consecuencia do medo a caer no pozo centrífugo dunha resposta claramente favorábel ao bando vencedor; unha resposta na liña da ofrecida no seu día por Luís Moure Mariño quen falou da “sinxela naturalidade coa que a rexión se sumou ao Movemento”.

E, non embargante, a pesar dese risco, segue parecendo absurdo circunscribir todas as análises a un enfoque tan dependente do marco xeral español como é o da violencia e a represión, enfoque no seu caso baseado na existencia dunha fronte, de dous bandos claramente demarcados e dunha guerra ben expresa, e por veces apocalíptica, que durou 32 meses, circunstancias todas elas que, como xa dixemos, non se deron entre nós.

Parece aceptábel afirmar, polo tanto, que a análise sobre o conflito do 36 en Galiza debe outorgarlles tamén prioridade a outros aspectos e esa reflexión ben podería comezar pola posta sobre a mesa das preguntas máis axeitadas á nosa realidade concreta.

Dificultades para obter información

O acceso á información é a primeira cuestión que distingue a realidade galega doutras. E isto é debido a algo que xa apuntabamos arriba: un golpe suscita unha represión soterrada, ben máis difícil de esclarecer e cuantificar que a que se produce nunha situación de loita aberta. Se, como lembra Carlos Fernández, “o xeneral Mola, nas súas circulares previas ao alzamento, nunca asinou nada e mesmo poñía como lugar da redacción El Peloponeso, ao tempo que escribía en folios brancos correntes e cunha máquina normal”, moito mellor se podería afirmar que os represores de retagarda non adoitaban deixar o seu selo sobre os actos que ordenaban. Abondaría con lembrar que os propios partes médicos dos fusilados incluían en moitos casos a definición de “falecido por hemorraxia interna”. Ademais, en abril de 1939, o goberno restableceu unha norma de 1870, piadosa no seu momento, pola que a testemuña xudicial da execución debería evitar “que a inscrición reflicta a causa da morte” (B. Máiz, 2004).

Por outra parte, a falta de información foi, no seu día, unha das causas obxectivas da implantación tan absoluta e rápida dos sublevados. Pode dicirse que, a partir do 20 de xullo do 36, a propaganda sobre a guerra e as súas causas correu en Galiza por conta exclusiva dun dos bandos, o que tería unha influencia, tanto inmediata sobre o terreo, como sobre as análises posteriores e aínda sobre as mentalidades de hoxe en día. Non é residual o número de persoas que, mesmo na actualidade, ignoran que entre nós houbese fusilamentos e paseos e, aínda máis, que as sacas se tivesen prolongado até finais dos anos corenta, coincidindo en parte co levantamento do estado de guerra que non tivo lugar até 1948, é dicir doce anos despois do golpe.

Aínda no caso dos que eran sabedores do que sucedía nas cunetas e nos lugares de encarceramento de presos, hai que dicir que o seu sometemento ás murmuracións –mataban só os falanxistas, matábase por vinganza persoal…– resultou case completo. Este fenómeno de xustificación, orixinado sen dúbida entre as capas que daban o seu apoio ao réxime, constituíu unha segunda canle informativa talvez máis eficaz entre o groso da poboación que os partes radiofónicos oficiais, nos que a propaganda era manifesta e polo tanto máis doada de recusar.

Outra fonte de información crucial foi a da Igrexa, posta en efecto a través dos curas párrocos. Resulta digna de salientar esta cuestión porque, nunha Galiza maioritariamente campesiña, a secular institución da parroquia representaba o nivel sobranceiro de identificación co territorio e o cura o principal, moitas veces único, transmisor de ideoloxía e datos exteriores ao propio medio labrego.

Por que se impuxo tan rápido o golpe?

'O puño', estampa de Castelao.

‘O puño’, estampa de Castelao.

Algúns atribuíron o rápido triunfo da sublevación militar en Galiza á “astucia dos alzados”, tendo en conta que Galiza “era, na súa maioría, leal á República” (C. Vidal, 1996). Unha opinión que vén asemellarse á trazada, en 1938, polo falanxista Silva Ferreiro, quen, a pesar de gabar a “entrega de Galiza” á sublevación, escribía que “non atopamos nin un só, de todos aqueles que tiveron unha actuación destacada na elaboración e desenvolvemento do Movemento en Galiza, que non nos falase do ‘Capitán Providencia’ como factor principal da vitoria”. O mesmo Silva Ferreiro anota “a ausencia –en recepcións de altos personaxes e manifestacións públicas– de manoteos, estentóreos gritos e vivas delirantes con que outros pobos manifestan os seus entusiasmos e fervores patrióticos”, aínda que o xustifica polo “carácter ponderado e reflexivo dos galegos”.

Non é esta a opinión doutros observadores ou testemuñas da contenda, entre eles Castelao. Para estes, unha das claves, quizais a principal, do desenvolvemento dos acontecementos en Galiza hai que procurala, non na renartaría dos sublevados, senón na ausencia dun poder autónomo –como a Generalitat en Cataluña– que tería servido para coordinar os esforzos das autoridades leais e da poboación e compensar a pasividade de moitos gobernadores que permaneceron máis pendentes do teléfono e das ordes de Madrid, onde se descoñecía a situación real de moitas comunidades, que de facerse coa iniciativa no seu territorio. Testemuñas desta indolencia oficial foron, por exemplo, os galeguistas Alexandre Bóveda en Pontevedra ou Ramón Piñeiro en Lugo que acudiron ao Goberno Civil ao coñecer as primeiras noticias do golpe. O propio Castelao diría logo: “perdeuse a Nosa Terra nos primeiros días do alzamento sen que os xerifaltes da República se decatasen do que perdiamos”, redondeando esta opinión coa frase: “valía máis Ferrol que todo Asturias”.

Ao final resultou, como ten apuntado o galego e comisario do exército republicano Santiago Álvarez, que, ademais das mortes que houbo que lamentar, o peor foron os milleiros de mozos, simpatizantes da Fronte Popular que se viron obrigados a alistarse no exército franquista e a combater nas unidades de primeira liña contra a República.

Cómpre ter en conta, neste sentido, unha coincidencia non abondo resaltada: a da data establecida para o debate e aprobación en Cortes do Estatuto de Autonomía de Galiza: o 17 de xullo, e a do estalido da sublevación, un día despois.

Esta especificidade de Galiza –republicana, pero sublevada e territorio que decantou en parte a vitoria, segundo os propios falanxistas, polo seu fornecemento de medios materiais e humanos ao bando vencedor (“despensa da Cruzada”, foi o termo acuñado desde o primeiro momento)[1]– debería facernos considerar tamén a hipótese da vinculación entre a nacente autonomía galega e o momento escollido para a realización do Alzamento, así como a influencia do proceso galego na decantación ideolóxica do propio movemento golpista no conxunto do Estado. Cómpre ter en conta, neste sentido, unha coincidencia non abondo resaltada: a da data establecida para o debate e aprobación en Cortes do Estatuto de Autonomía de Galiza: o 17 de xullo, e a do estalido da sublevación, un día despois. O propio referendo estatutario, que seguía o ronsel trazado por cataláns e vascos, tivera lugar pouco antes, o 28 de xuño. Unha coincidencia semellante xa acontecera co golpe declarado por Primo de Rivera, en setembro de 1923, poucos días despois de que representantes cataláns, vascos e galegos asinasen o acordo denominado Trilateral.

Cabe interpretar que a suma de Galiza ás reivindicacións de cataláns e vascos transformaba, dun só lance, o “problema” destas dúas rexións nun “problema español” e podía aconsellar a toma de novo en consideración da liña federalista da I República e do sexenio, clausurada polo alzamento do xeneral Pavía.

Xa durante o proceso autonómico, Falanxe levara a cabo por toda Galiza un acendida campaña antiestatutaria, da que formaba parte este documento: “Falanxe Española e das JONS considera como traidores á Patria a todos os separatistas de calquera clase e baixo calquera disfrace (…). A chamada autonomía de Galiza é un paso máis para a disgregación de España (…). As seccións galegas de Falanxe Española das JONS están dispostas a prescindir momentaneamente de toda loita contra dereitas e esquerdas para unirse a todos os homes de boa vontade para loitar contra o proxectado estatuto de Galiza para o cal reclaman desde agora os postos de máximo risco”.

Nesta perspectiva poden ser entendidas tamén as palabras do xeneral Millán Astrai pronunciadas nun mitin na Coruña, o 6 de novembro de 1936: “Maldito o nacionalismo separatista que rematou para sempre! O que de vós teña gardado nunha acochada prega da súa alma algún odio a España será fulminado. España é unha, é única. Como vos iades comparar aos separatistas vizcaitarras? Verdade que non hai máis nacionalismo? Morra o nacionalismo separatista!”.

[1] O xeneral Cabanellas consideraba Galiza “despensa e criadeiro”. Soamente nos seis primeiros meses de guerra foron recadados (segundo datos dos Gobernos Civís) algo máis de 26 millóns de pesetas en víveres, roupa, ouro e cartos de multas e doazóns (B. Máiz, 1988).


30 Oct 15:25

“Nun churrasco, hai máis risco de cancro co sol que coa carne” - A decisión da OMS de declarar canceríxena a carne procesada debe entenderse en relación á cantidade e o tempo, segundo Jesús Simal, catedrático da Universidade de Vigo

by Diana Mandiá

Jesús Simal, catedrático da UVigo: 'A declaracióda OMS sobre cancro e carne vermella debe entenderse en relación á cantidade e o tempo'

“Nun churrasco, hai máis risco de cancro co sol que coa carne” en GCiencia.

30 Oct 15:23

Feijóo esgrime que Baltar "non delinquiu" porque a denunciante non logrou un emprego por sexo

by David Reinero

O presidente da Xunta elude calquera reproche político contra o seu barón ourensán e argumenta que a denunciante "pretendía que o señor Baltar delinquise, e non delinquiu metendo unha persoa na Deputación".

30 Oct 15:22

Marea e Nós: dúas posibles candidaturas galegas ás xerais

by Miguel Pardo
  • Podemos, Anova, EU e as plataformas municipalistas concretan unha lista unitaria na que a alusión ás mareas será o "elemento central". O BNG e outras forzas nacionalistas rematan a confluencia en torno a IxU.
  • Carlos Callón, candidato ás primarias de IxU
30 Oct 14:54

NOTAS COMPOSTELANAS

by Jorge Guitián
Hace tiempo que no le dedico en este blog espacio a Santiago. Y las últimas veces que lo hice, además, fue para hablar de la cierta sensación de decaimiento que notaba en el sector de las novedades gastronómicas respecto al periodo inmediatamente anterior (hablo de aquella época 2007-2010), para mencionar el garrafal error que fue a mi juicio dejar escapar el Forum Gastronómico  y para ser muy crítico con el rumbo que había ido tomando el turismo masivo en la ciudad. Y todo eso sigue ahí. No querría, sin embargo, que las cosas que no me gustan me impidieran hablar de las muchas que me gustan. 

A Tafona

Porque es cierto que tras el cierre del Mercadito, la reconversión de Casa Marcelo y el cierre de Acio , de A viña de Xabi, la recentísima desaparición de O Beiro (alguien me dijo que pensaban reabrir en otro sitio ¿Alguien tiene más datos?) la cosa no pintaba bien. Mientras otras ciudades gallegas (sobre todo A Coruña, pero quizás también añadiría aquí en menor medida a Pontevedra y puede que, aunque no sé si conozco los respectivos sectores locales lo suficiente, a Lugo y Vigo) parecían encontrar salidas creativas e interesantes al panorama de crisis en Santiago esos cierres, la desaparición-disolución-cambio de fechas imprevisto de algunas convocatorias gastronómicas parecía dar una sensación más errante. 

Pero con eso y con todo la vida sigue. También es verdad que en ese tiempo hablé de lo prometedor que parecía, en una primera etapa, un fugaz e irregular Kunsthalle (que ha dejado su espacio a una de las novedades del año), de la apertura y consolidación del Pazo de Altamira y de cómo nombres clásicos se mantenían ahí: Abastos 2.0., A Tafona...

Silveira Casa de Xantar

Toca esta vez hablar del presente y de las perspectivas de futuro. Y creo que son mejores que hace un año o dos. Los consolidados que acabo de citar siguen ahí: Abastos 2.0 imparables, como siempre, inquietos, pensando siempre en la próxima jugada, acaban de inaugurar Barra Atlántica en el espacio de desaparecido Kunsthalle. Seguramente es la apertura del año (se habla de alguna otra, pero por el momento se llevan la palma). La otra novedad, hasta la fecha, la reapertura de un reformado Manso, al que le debo una visita. 

Más cosas interesantes. A Tafona pasa, en mi opinión, por un momento muy interesante. Es un restaurante que recomendaría, ahora mismo, sin dudas. Cocina gallega contemporánea en la que, en mi opinión, hay una claridad en la composición de los platos muy poco habitual. En mi última visita disfruté mucho. Creo que cabe esperar mucho y muy bueno de estos cocineros en los próximos tiempos.

El Café de Altamira (Hotel Pazo de Altamira) ha superado la partida de su cocinero Alén Tarrío (espero saber de su nuevo proyecto en breve)  y sigue consiguiendo un buen número de reservas a diario. Ahora mismo me parecen muy interesantes sus propuestas mexicanas (creo que el menú mexicano se sirve sólo los jueves a la noche, pero de vez en cuando se cuelan cosas en los menús del día) y su atención a los vinos de Jerez, además de los locales, por supuesto. 

Horta do Obradoiro

Esta mención de los vinos de Jerez (como indicador del crecimiento y la diversificación del público aficionado al vino en la ciudad)  me lleva a dos aperturas diferentes: Madia Leva, en Rodrigo de Padrón, con una interesante selección de vinos por copas y alguna que otra cosa sencilla para comer y Viños Vivos, una tienda de vinos con personalidad y una cuidadísima selección que viene a unirse a otras propuestas ya existentes (como Vide Vide) complementándola. 

En ese sentido, me parece muy ilusionante que cada vez se encuentren en Santiago más tiendas, obradores y locales de enfoque gastronómico diferentes, en zonas distintas: Catrineta, Gastroteca Scq, La Atlántica Beer Shop, XearteBrigitte, o Recuncho de Fonso, Trigonella, los espacios nuevos que poco a poco van ocupando los locales de la Praza de Abastos... hasta en barrios en los que hasta hace nada la oferta gastronómica era nula van saliendo cosas. Como ejemplo, la diminuta Ademou, en Sar, con una pequeña oferta de vinos y quesos gallegos seleccionada con sentido común. 

Volviendo a los restaurantes, como casa de comidas sin más pretensiones me quedo con Silveira Casa de Xantar, en Cardenal Payá (esquina con Praza de Mazarelos): ambiente de siempre, trato siempre amable, vinos gallegos por copas a precios contenidos, menú del día con una excelente relación calidad-precio (tanto el de 10 euros entre semana como el menú especial de 15 el fin de semana). O con el esfuerzo de Eloy, Kike y compañía por dar forma a un restaurante con encanto y personalidad en su Horta do Obradoiro. Tienen la que seguramente es la mejor fritura de pescado de Santiago. Y bastantes cosas más. Ayer, sin ir más lejos, tomé unas filloas, sencillas, muy ricas. 

El Romero

El mundo del pan, como comentaba hace poco, está de vuelta en Santiago: Pan da Moa, Divina, La Bulanxerí... No sólo se está recuperando el pan compostelano de siempre sino que se están explorando otras vías y, de la mano del pan, se está abriendo la puerta a todo un mundo de respotería horneada de altísima calidad. Seguramente tenemos hoy los mejores croissants que se han tomado nunca en Santiago. Y no en un sitio sino en dos: en Pan da Moa y en La Bulanxerí. Mantequillas de verdad, fermentación controlada al detalle. Vale la pena desplazarse para probarlos. Y junto a ellos los financiers de La Bulanxerí o los turrones de los Moscoso Moure, por citar sólo dos y no alargar esto en exceso. 

Cafés con encanto. Santiago ha sido siempre una ciudad de cafés. El clima obliga. Y tras una cierta turistización de emblemas como el Derby o el Casino van apareciendo nuevos rincones que ganan adeptos: La Flor lleva ahí años, pero ha conseguido ir labrándose una atmósfera única; el Tertulia, en el Pombal, es otro de los que tiene un aire especial. El último que he conocido es El Romero, curioso sitio con un pequeño tesoro escondido: ese balconcito con mesas que se asoma a las huertas que hay tras los edificios de la calle Galeras. 

Abastos 2.0

Y una última mención para el Ventosela, en plena Rúa da Raiña. En una zona en las que sería tan sencillo ceder a la marabunta turística sirven una muy interesante selección de vinos locales por copas a precios realmente ajustados y, sin apenas cocina, una selección de embutidos, quesos, tostas y conservas de precios igualmente contenidos y seleccionados con cabeza. Hacer las cosas bien no es tan complicado. Es una taberna, un bar de vinos. Pero no uno más. Es un sitio que ofrece honestidas, buen producto y buen precio. Y eso se agradece. 

Así que Santiago, esa ciudad que creo que pasó un bache en los últimos años, parece recuperar lentamente el ritmo. Y lo mejor es que lo hace no sólo a golpe de turismo, sino que en todos los barrios y en todas las gamas hay novedades y propuestas que se consolidan. Y eso, de cara al futuro, sólo puede ser bueno. 



Contenido publicado originalmente en http://gourmetymerlin.blogspot.com. Si lo encuentras publicado sin acreditar autoría estás ante un sitio pirata
30 Oct 14:48

Los chiles: lo básico para comprarlos, almacenarlos, cocinarlos y disfrutarlos

by Mary Soco

Los chiles: lo básico para comprarlos, almacenarlos, cocinarlos y disfrutarlos

Uno de los ingredientes que más usamos los mexicanos en nuestras comidas son los chiles, que junto con el maíz y el frijol, es considerado uno de los alimentos base de nuestra alimentación. A pesar de ello, es un ingrediente que divide opiniones, pues mientras algunos no pueden concebir su comida sin el picante, otros prefieren evitarlo a toda costa.

Hoy los invito a que hablemos de este ingrediente, resolvamos algunas dudas y aprendamos lo básico para comprarlos, almacenarlos, cocinarlos y disfrutarlos en nuestra comida. Ya hemos dicho, en algunas ocasiones, que es la capsaicina el compuesto químico responsable de darle picor a los chiles, el mismo que logra producirnos una sensación de quemazón, en lugar de darle sabor o aroma.

En pocas palabras, esto significa que entre más capsaicina tiene un chile, más picante es, de ahí que sea importante que aprendamos a diferenciarlos y encontrar el que más sea de nuestro agrado.

Cómo comprarlos y almacenarlos

Chiles

En nuestro país, es fácil encontrar chiles frescos en los mercados, tianguis, supermercados y hasta en la tiendita de la esquina. Generalmente, los que con mayor facilidad encontramos son los chiles verdes, los jalapeños, los poblanos y los habaneros.

Al comprarlos, debemos asegurarnos que estén firmes al tacto, y que su piel este lisa, sin marcas, cortaduras o arrugas, pues como cualquier otro vegetal, entre más viejos más pierden su sabor. Una vez en casa lo mejor será envolverlos en una servilleta de papel, meterlos en una bolsa de plástico y colocarlos en el refrigerador o bien, en una zona fresca, seca y oscura.

Cómo cocinarlos

Chili 219917 640

No es necesario decirles que no es una buena idea tocarnos la cara o los ojos después de manipular un chile, y si se trata de los más picantes, lo mejor es usar guantes para que los aceites que liberan no irriten nuestra piel. Si no tenemos guantes, podemos untarnos las manos con aceite, de tal modo que los aceites del chile queden con el aceite de cocina y no en nuestra piel.

Si no hemos tenido estas precauciones, y tenemos esa sensación de quemazón en las manos, además de lavarnos con abundante agua, ayuda mucho enjuagarnos con vinagre blanco o sumergirlas en leche o yogur, hasta que la sensación pase.

Una vez que hemos protegido nuestras manos, podemos proceder a manipular nuestros chiles. Si deseas disminuirle el picor, debes saber que la mayor parte de capsaicina se encuentra en la parte interna y superior del chile, por debajo del tallo, por lo que habrá que removerla junto con las semillas y las venas con ayuda de un cuchillo.

Usando chiles frescos y chiles secos

Chili

Al igual que las frutas, verduras y hortalizas, los chiles frescos son los que tienen más sabor, pero muchas recetas mexicanas piden el uso de chiles secos. En ese sentido, debemos saber que los mejores son aquellos que fueron secados al sol y que aún están ligeramente flexibles. Su ventaja, es que pueden ser almacenados en un lugar fresco y oscuro hasta por un año.

Ahora que sabes lo básico de los chiles ¿cuáles son tus favoritos?

-
La noticia Los chiles: lo básico para comprarlos, almacenarlos, cocinarlos y disfrutarlos fue publicada originalmente en Directo al Paladar México por Mary Soco .

29 Oct 20:41

The Big Itch Vol. 1 - 20 Songs From America's Rich Musical Heritage 1989 (Mr. Manicotti 328)

by noreply@blogger.com (RYP)
The first of this twisted trash-rock series! SIDE ONE is all cuts similar / based on the eternal "SURFIN' BIRD /  SIDE TWO, SICK & DUMB STUFF...The opening salvo in this wacky series features 20 tracks with one side as a "bird side," the other a "turd side," giving some indication of the tonal mayhem awaiting the listener. The bird side collects "Surfin' Bird" and "Pa Pa Ooh Mow Mow"-related tunes with Bobby Lee Trammell's nutty "Toolie Froolie," the Trashmen's fuzz-raver follow-up "Bird '65," the Del-Tinos' "Pa Pa Ooh Mau Mau" and Gregory Dee and the Avanties' "Olds Mo William" being particular standouts. The turd side features King Uszniewicz's "Surfin' School," Freddy and the Ravens' title track, Arch Hall, Jr.'s "Konga Joe" and the vocals-and-drum-set-only rendition by Trez Trezo of "Rock Around the Clock," a must-hear-this entry. Not for the faint of heart or for those who take their rock with a large dose of pretension. - AllMusic Review by Cub Kodatraxfromwax:
Bird Side
1. Bobby Lee Trammell: Toolie Frollie 2. The Trashmen: Bird '65 3. The Chord-R-Notes: Livin' The Life 4. Lindy Blaskey & The Lavells: Papa Ooh Mow Mow 5. The Dinks: Nina-Kocka-Nina 6. The Elite: One Potato 7. The Elite: Two Potato 8. Gregory Dee & The Avanties: Olds-Mo-William 9. Del Tinos: Pa Pa Ooh Mau Mau 10. The Torques: Surfin' Bird
Turd Side
11. Freddy & The Ravens: The Big Itch (1962) 12. The Deacons: Baldie Beat 13. Aarch Hall: Konga Joe (1959) 14. The Four Dimensions: Sand Surfin' 15. The Society: Nicotine Fit 16. Larry & The Loafers: Panama City Blues '61 17. Glenn Mooney & The Ferraris: The Big Surf (1964) 18. Andy & The Classics: Wilma 19. Trez Trezo: Rock Around The Clock 20. King Uszniewicz & The Uszniewicztones: Surfin' School
ripped from vinyl in glorious monoloudarama!
29 Oct 19:58

‘Sería buena idea quemar a niños abortados para obtener energía’

by Almudena Martinez-Bordiu

Son las palabras de Renee Chelian, propietaria de varias clínicas abortistas en Michigan. La dueña de estos centros, donde se lleva a cabo el 25% de los abortos del estado, dio un gélido y desalmado discurso ante un grupo de titulares de este tipo de clínicas alrededor de todo el país. Durante la conferencia, Chelian habló de los problemas a […]

The post ‘Sería buena idea quemar a niños abortados para obtener energía’ appeared first on Infovaticana | Religión y persona.

29 Oct 19:54

¿Crees que debido a cómo son las organizaciones españolas que captan a superdotados, muchos de éstos han acabado de teólogos en vez de aportar algo al país y que esta es la causa de que España no haya progresado más (que otros paises)?

by Pornosawa
Jajajaja. Es el caso del superdotado de Crónicas Marcianas, que, en efecto, es teólogo: http://carlosblanco.es/ Está totalmente Pangloss, el cabrón.
29 Oct 19:51

La dirección de la TV gallega reconoce un agujero de 1.600.000 euros con la Seguridad Social

La Central Unitaria de Traballadores e Traballadoras de Galiza ha conseguido llevar a la Comisión de Control del Parlamento gallego sobre el presunto fraude a la Seguridad Social por parte de Radio Televisión de Galicia. Interpelada en tres preguntas realizadas por los grupos AGE, BNG y PSdeG, el director general de CRTVG, Alfonso Sánchez Izquierdo, ha tenido que reconocer una "desviación máxima" de más de un millón y medio de euros, a razón de 400.000 euros anuales durante un periodo de cuatro años.

La dirección, no obstante, insiste en que estas cantidades se deben a "discrepancias técnicas sobre criterios de contabilización pendientes de acuerdo técnico". Para la CUT, origen de la denuncia publicada por Diagonal en septiembre de 2015, Sánchez Izquierdo debe asumir las responsabilidades políticas "por estas actuaciones fraudulentas" y dimitir, algo que también han exigido AGE y BNG.

El director de la empresa considera que son "cantidades insignificantes". Pero Brais González, de la CUT, recuerda que el límite para responsabilidad penal está en 50.000 euros y que, si se demuestra el fraude, acarrea penas de hasta cinco años de prisión. La CUT ha anunciado que estudiará recurrir a la vía penal contra la dirección de CRTVG.

Desde este sindicato recuerdan que, a las cantidades que Sánchez Izquierdo ha reconocido no haber abonado a la Seguridad Social, se deben sumar las cantidades que la plantilla ha perdido por la decisión unilateral por parte de la empresa de rebajar las cotizaciones.

La CUT se muestra preocupada ante los intentos de Sánchez Izquierdo por intentar desacreditar la denuncia dando datos "que no se corresponden con la realidad" y por el "talante antidemocrático del responsable de un medio de radiotelevisión después de que haya reconocido haber usado al medio como instrumento para defraudar a otra Administración Pública esencial como es la Seguridad Social".

Como ya se publicó en este medio el pasado mes de septiembre, el origen del tajo a las cuotas a la Seguridad Social es el plan de recorte de Zapatero en 2010, que incluía una rebaja del 5% de los sueldos públicos. Junto a ese recorte se anunció una medida correctora para que la rebaja no tuviera efecto en las prestaciones de la seguridad social. Según la CUT, la empresa desobedeció ese mandato y no congelaron las cotizaciones, algo que afectó a más de mil trabajadores de la plantilla de CRTVG.

29 Oct 19:44

[Canino Halloween] [Todos a una] Lecturas diabólicas y libros del miedo

by Canino

Estamos todos de acuerdo: las películas dan mucho tembleque, nada como un buen Silent Hill a oscuras, qué bonicas las portadas de los Eerie vetustos, pero como un buen libraco de terror, pocas cosas. Al fin y al cabo, las historias victorianas de fantasmas, el romanticismo necrofílico, los grandes hitos de la imaginación cruel aparecieron antes que en ningún sitio, en los libros. Por eso os hemos preparado para hoy unas cuantas lecturas siniestras: de literatura “seria” que de repente se pone tétrica a auténticos clásicos del género. Hemos evitado a los Poe, Stoker y King de toda la vida para dar alternativas con las que pasar un Halloween alejados de los tópicos. Estos son nuestros libros de miedo favoritos.

(Ilustracion de scaleblade)

septimocaballo

ANDRÉS ABEL: El séptimo caballo y otros cuentos (The Seventh Horse and Other Tales, Leonora Carrington, 1988). Como buena surrealista, conocida sobre todo por sus fascinantes cuadros, Leonora Carrington conjugó en su obra literaria el humor más absurdo con el horror más pesadillesco. Sus relatos te llevan de la mano entre ambos campos la mayor parte del tiempo, pero a veces te empujan fuera de la linde y te dejan llorando un rato en el lado de los malos sueños. Prueba a leer Conejos blancos.

 

rampo

ADRIÁN ÁLVAREZ: Relatos japoneses de misterio e imaginación (Edogawa Rampo , Ed. española: 2007). Hirai Tarōu fue un admirador japonés de Edgar Alla Poe que publicó bajo el seudónimo de Edogawa Rampo, que viene a ser el nombre del escritor inglés pronunciado en su idioma. Esta recopilación de nueve relatos contiene una historia demente, La butaca humana, que consiguió hacérmelo pasar mal al convertir un objeto cotidiano en una parafilia. Narrada en primera persona en su mayor parte, la sencillez de su prosa y su capacidad de llevar tan lejos, y de forma tan rigurosa, una propuesta muy sencilla hacen que se lea en un suspiro pero se retenga para siempre, aunque el final diluya su atmósfera malsana. Luego traten de convencerse de que, hundidos en su sofá, no hay alguien disfrutando de la cercanía de su cuerpo.

 

tokyo

ÁLVARO ARBONÉS: Tokio Año Cero (David Peace, 2013). Tokio en la posguerra no era un lugar de ensueño. No era una meca pop. Era un lugar sin suministros ni policías ni ausencia de soldados americanos hijos de puta ni de yakuzas que pelean contra las mafias coreanas para controlar un mercado negro que se da a la luz del día en nombre de la patria y los japoneses; en medio de ese escenario, el policía Minami intentará resolver horribles casos de asesinato de muchachas jóvenes. Pero todos le pondrán trabas. Y cuando pensabas que era una novela negra, sigues leyendo y notas la angustia y el ardor y la muerte atravesando cada página y te das cuenta: es terror. Es puro terror, porque seguramente fue verdad. Me pica, me rasco. Gari, gari.

 

tinieblas

DANIEL AUSENTE: Nuestra Señora de las Tinieblas (Our Lady of Darkness, Fritz Lieber, 1977). Sincrónicamente hermanada con Suspiria (Íd., 1977) de Dario Argento (ambas son de 1977, ambas empiezan con la cita del mismo poema de Thomas de Quincey), el terror que inspira esta novela parte de una experiencia real: Lieber se pasó un lustro borracho por la muerte de su esposa y acabó convirtiendo el paisaje urbano que veía por la ventana de su apartamento en la base de esta novela. Las virtudes son enormes: es tan generosa en citas, guiños y referencias que daría para escribir casi un ensayo sobre ella, pero al mismo tiempo es una lectura sencilla y nada pretenciosa. Es precursora en el concepto de pastiche posmoderno por la presencia de secundarios como Jack London, Ambrose Bierce, Dashiel Hammett o Clark Ashton Smith entre muchos otros a los que se cita o menciona. Por si esto fuera poco: 1 – Ofrece una lectura costumbrista del San Francisco setentero. 2 – Se saca de la manga el concepto de la megapolisomancia, es decir, magia negra que utiliza las arquitecturas urbanas contemporáneas. 3 – Expresa como ninguna otra que el mal y el terror se alimenta de libros malditos (reales o falsos) y novelitas pulp. En definitiva: Una maravilla.

 

vigilante

EVA CID: Un vigilante junto al muerto y otros relatos de terror (Ambrose Bierce, Ed. esp. 1996). Ambrose Bierce, para la que escribe, es un autor imprescindible. Admirado por Lovecraft, Bierce recogió, a su manera o sin querer, el testigo de dos de los autores más importantes del terror moderno: Poe y (después) Maupaussant. Y digo a su manera (o sin querer) porque en sus obras nunca parece tener la intención deliberada de suscitar horror, no al menos en los términos canónicos de su época, ni tal como hoy día entendemos la etiqueta. Combatiente en la Guerra Civil estadounidense y con una larga trayectoria militar, Bierce conocía bien la muerte, la de verdad, la que da miedo. Fue un maestro a la hora de recrear el horror que la muerte suscita en los vivos, porque la muerte en sí misma es hueca, no es nada. Un vigilante junto al muerto, la historia que da nombre a esta antología, es el cuento más terrorífico que he leído nunca.

 

libros de sangre volúmen 1

YAGO GARCÍA: Libros de sangre Vol. I (The Books of Blood Vol. I, Clive Barker, 1984). Si tuviera que resumir en una sola frase este volumen (la colección de relatos cortos que lanzó a su autor a la fama), servidor recurriría a un verso de una canción. Y ésta no sería de Coil, ni de Marc and the Mambas, ni de ninguno de los grupos anglosajones que podrían asociarse (por época, por temáticas o por afán de cancaneo) con el joven Clive Barker. Sería de Lola Flores, nada menos, y reza así: “No lo puedo remediar, y me voy a condenar / porque a mí, a mí, a mí, a mí me gustan los hombres”. La asociación es obvia, claro, pero tiene su intríngulis, porque la primera entrega de estos libros ofrece mucha más carne que sangre. La carne descerebrada de las masas (En las colinas, las ciudades)la carne sacrificada en aras del poder y sus necesidades (El tren de la carne de medianochey, claro, la carne deseable de los cuerpos sobre los que uno se abalanzaría (El blues de la sangre de cerdo). Y la carne, pues es lo que tiene: que huele, que se gasta y que se pudre, sobre todo en según qué contextos de represión y miedo. Mucho más que en aquel monumental ‘codazo-codazo-guiño-guiño’ que fue Hellraiser (Íd., 1987), los textos de Barker cargan aquí con un peso secular de cárceles, de urinarios, de bares chungos y de cines de mala muerte en cuyo patio de butacas el personal se mete mano mientras proyectan películas de Judy Garland. Todo ello destilado en ese espanto universal que no entiende de géneros ni de preferencias. Un logro faraónico, qué duda cabe.

 

Siempre-hemos-vivido-en-el-castillo

MARIANO HORTAL: Siempre hemos vivido en el castillo (We have always lived in the castle, Shirley Jackson, 1962). Leer a Shirley Jackson requiere una adaptación, más con esta novela. Estar acostumbrado a sustos, sangre y casquería variada, como ocurre en otros libros de terror, hace que encontrarse con una novela como esta suponga una incomodidad. No esperéis fuegos artificiales y sí muchas sutilezas. Merricat, la inolvidable protagonista, es la extensión perversa de la narradora, uno de esos contadores de historias tan poco fiables que te hacen cuestionarte cada hecho sucedido. Ella es el epítome de la “otredad”, de la extrañeza que exhibió la autora en todas sus novelas acompañada de una atmósfera asfixiante, claustrofóbica. Es fascinante la forma en que plasma la devoción de su hermana, dispuesta a aceptar a Merricat independientemente de lo que haya hecho. Una obra íntimamente terrible. Deliciosa en su aparente simplicidad, compleja debido a todo el subtexto que lleva por detrás. Pocas obras me parecen tan imprescindibles como esta.

 

hodgson

IVÁN MAZÓN: Los botes del «Glen Carrig» (The Boats of the ‘Glen Carrig’, William Hope Hodgson,1907). Aventuras marinas, pecios solitarios, costas extrañas y la mezcla perfecta de una atmósfera onírica con unas criaturas de una fisicidad repugnante. Los botes del «Glen Carrig» espiritualmente parece querer vivir en la alucinación irreal de las últimas páginas de La Narración de Arthur Gordon Pym (The Narrative of Arthur Gordon Pym of Nantucket, 1838) con unos náufragos que bien podían haber caído por aquel terror Ártico de Poe. Seres sin pasado que prácticamente no existen fuera de la pesadilla de la que tratan de salir, sobreviviendo a unas tierras, monstruos y comportamientos tan ajenos que ceder a la locura es la norma. No resulta difícil en su lectura cambiar mentalmente ese mar desconocido por el espacio exterior de la ciencia ficción, y es que Hodgson en su manera de estilizar la prosa logra capturar la esencia universal del temor a lo desconocido. Resulta lamentable que una obra y autor tan relevantes para entender el terror del siglo XX hayan quedado relegados a una mención de pasada cuando se glosan las influencias y antecedentes de H.P. Lovecraft.

 

wendigo

ALBERTO MUT: El Wendigo (The Wendigo, Algernon Blackwood, 1910). Sé lo que están pensando. Que no es para tanto. Que total, hay relatos mucho peores en los Mitos de Cthulhu (sin que este pertenezca al ciclo principal sino a una parte secundaria del canon). Pero hagan un experimento mental, si les apetece: imaginen un caserón en la montaña. Un caserón de unos doscientos años de edad, con chimenea, muros gruesos, puertas pequeñas y ventanas casi inexistentes, leñera, letrina y los restos de un establo. Imagínenlo, si siguen queriendo, en la cima de una montaña. A una hora en coche por pistas forestales del pueblo más cercano y, en un momento dado, a varios kilómetros de cualquier otro ser humano vivo. Imaginen una noche de invierno fría y ventosa, una cama confortable y a un joven de doce años oculto bajo varias mantas y leyendo el relato de Blackwood a la luz de la linterna. Mientras la casa cruje. Sin nadie, absolutamente nadie, en kilómetros a la redonda. Aún recuerdo aquel viento aullador que por momentos parecía pronunciar mi nombre. Eso, y no otra cosa, es la esencia del miedo.

 

casadehojas

JESÚS ROCAMORA: La casa de hojas (Mark Z. Danielewski, 2000). En una de mis visitas a España por Navidad, justo antes de comprar La casa de hojas, una amiga con la que suelo compartir historias para no dormir me dijo que había tenido que dejar de leerlo porque se había cagado de miedo. Sola en su dormitorio, por la noche, mientras esperaba a que su novio llegase de currar, este libro laberíntico e irracional se le había hecho insoportable. Viven en un tercer piso en el centro Madrid y no me costó imaginármela mirando hacia el techo y las paredes para comprobar que permanecían ahí quietos. Bueno, me dije: yo vivo en una casa en Brasil, en medio del campo, separado de un escenario semisalvaje propio de La Cosa del pantano –lianas, sapos húmedos, polillas y cigarras grandes como murciélagos– apenas por una puerta ridícula que parece robada de un cementerio de niños, demasiado pequeña y oxidada. A veces, si hay tormenta, se va la luz durante horas y tenemos que poner velas. Así que este es mi libro, pensé. Danielewski juega con los elementos en página para transmitir muchas cosas. Con las columnas y la orientación del texto, imitando los pasillos y habitaciones de una casa. También con los blancos, para crear silencios y un suspense muy especial que hace que el lector mantenga la respiración antes de pasar de página. Y consigue, como me decía Marta, que levantes la vista y mires a tu alrededor para comprobar que todo sigue en su sitio, las puertas, las paredes, la estrecha y horrorosa despensa que improvisamos en lo que antes era un baño. Un momento. ¿Desde cuándo tenemos una despensa?

 

glandula

JÓNATAN SARK: La glándula de Ícaro (Икарова железа. Книга метаморфоз, Anna Starobinets, 2014). Que buena es Starobinets, que difícil elegir uno de sus libros. Quizá sean mejor por variadas sus recopilaciones de relatos, y aún así es difícil elegir entre esta edición de Nevsky Prospect en 2014 o la de Una edad difícil (Переходный возраст) que publicaron en 2005. En ambos casos son historias que oscilan entre el horror más orgánico y la ficción científica más reflexiva, encontrándose en ambos casos con la capacidad de enfrentarse a lo extraño, sea en entornos conocidos en los que se introduce lo grotesco o en otros inesperados en los que llevar adelante ideas que pueden parecer cotidianas y que acaban colocando a los humanos ante diferentes versiones del abismo vital, las más de las veces menos físicas que psicológicas. Mi sugerencia es que te leas tres relatos suyos. De este libro, del otro, del que sea. Así verás las múltiples facetas del horror que ella representa, porque a fuerza de sorprender, suyos son los nuevos relatos de lo inesperado.

 

ceremonias macabras

JOHN TONES: Ceremonias macabras (The ceremonies, T.E.D. Klein, 1984). Para los lectores más encallecidos del género de terror, Klein es uno de los secretos a voces mejor guardados del género. Solo ha escrito un par de novelas y un puñado de relatos largos. Pero la única de esas dos novelas publicada aquí, Ceremonias macabras, planea una y otra vez sobre nuestras pesadillas, y guardamos su primera (de muchas) lecturas en el recuerdo junto a la primera vez que leímos Drácula, La máscara de la muerte roja o Salem’s Lot. Mezclando clásicos como Lovecraft, El hombre de mimbre (Wicker Man, 1973) y, sobre todo, el mítico El pueblo blanco (The white people, 1890) de Machen con un estilo de múltiples voces conformando una atmósfera aplastante -al estilo del King primerizo que entonces arrasaba-, Ceremonias macabras es la historia de una relación romántica que se revela como Algo Mucho Más Cósmico en el ambiente opresivo de un rancio pueblo de la América Profunda. Un clásico mayor.

 

amityville

KIKO VEGA: El horror vuelve a Amityville (The Amityville Horror, Jay Anson, 1977). No importa cuántas recreaciones, documentales o películas (de cualquier época) hayamos visto. Ninguna consigue helar la sangre como la novela en forma de diario que empezó a jugar con nuestros miedos ante supuestas historias reales. Y es que la obra es la captura (incluye los malditos planos de la maldita casa y un prólogo del reverendo John Nicola) del testimonio, recogida por el autor, de los hechos vividos por el matrimonio Lutz. Caretas de cerdo, millones de moscas y un olor nauseabundo que sale de debajo de tu cama. Es normal que las veas y lo huelas mientras lees el libro. Crímenes horribles y entes ultraviolentos incomodarán al lector de género más veterano. Coño, por eso es un clásico, por eso seguimos comprando entradas cada vez que se adapta de nuevo y por eso todavía nos acojonan los descubrimientos o (des)mitificaciones que podemos ver, ya sea en formato televisivo (hola, Íker) o en documentales con los hijos del matrimonio. La mudanza más jodida de la historia.

 

americanpsycho

CAROLINA VELASCO: American Psycho (Bret Easton Ellis, 1991). Tuvo que llegar Ellis para acabar con todo la hagiografía del yuppie, y lo hizo con un maníaco retorcido, despreciable y esquizofrénico. Que Patrick Bateman no sea siquiera un asesino en serie más que en su imaginación le hace aún más patético, pero no por ello menos aterrador: la perfecta encarnación del podrido sueño americano.

 

La entrada [Canino Halloween] [Todos a una] Lecturas diabólicas y libros del miedo aparece primero en Canino.

29 Oct 19:33

"Juan Carlos I fue el mayor comisionista del país, su corrupción era descarada"

by Carlos Prieto

No era fácil hasta ahora hacerse con un ejemplar de 'El precio de la Transición' (Planeta, 1991); a menos, eso sí, que uno estuviera dispuesto a gastarse los alrededor de 50 euros que pedían por él en el circuito de libros descatalogados.

La demanda, por tanto, era muy superior a la oferta; entre otras cosas porque la demanda de visiones críticas sobre la Transición se ha disparado desde que estalló la recesión económica (2008), surgió el 15-M (2011) y las instituciones políticas del país cayeron en una crisis de legitimidad de la que aún están por salir.

Fenómeno cultural que ha reforzado el estatus de Gregorio Morán (Oviedo, 1947): de voz crítica y heterodoxa que clamaba en el desierto del 'mainstream' a periodista de referencia para una nueva generación que muestra poca o ninguna admiración hacia conceptos como 'transición modélica' o 'bipartidismo'.

La editorial Akal recupera ahora 'El precio de la Transición'. Revisado y con un nuevo prólogo en el que el periodista asturiano, fiel a su leyenda, no deja títere con cabeza. En efecto, si bien su ácida visión de la Transición va a ser mucho mejor recibida ahora que en 1991, hay algo que no ha cambiado desde entonces: la afición de Morán a agitar sus argumentaciones a mamporro limpio.

“La Transición de la dictadura a la democracia fue relativamente breve, apenas siete años (desde noviembre de 1975 hasta octubre de 1982), poco más que la duración de la Segunda República (cinco años y dos meses). Ahora bien, la Transición como periodo histórico, con su Constitución de 1978, lleva funcionando 40 años, para gozo y satisfacción de quienes la parieron, la amamantaron y la pusieron a trabajar, lo más pronto que consintió su edad, en una casa de lenocinio”, escribe en el prólogo del libro.

Gregorio Morán pasó hoy por Madrid para presentar 'El precio de la Transición' y habló con El Confidencial sobre el ayer y hoy de la democracia española. 

PREGUNTA. ¿El tiempo ha puesto este libro en su sitio?

RESPUESTA. En 1991 ya estaba perfectamente definido lo que había sido la Transición, lo sorprendente era ver cómo la gente se creía la versión oficial con tanta facilidad. Pero los tres últimos años han sido demoledores para los análisis de la Transición. Han cambiado las tornas de una manera total. ¿Por qué ha saltado todo por los aires? Porque la crisis lo mueve todo. Igual que es imposible entender lo que sucede ahora en Cataluña sin el contexto de crisis económica brutal. En 1991, por contra, casi nadie osaba romper el marco político y opinativo. Muy pocos salieron en defensa de mi libro; sin embargo, los ataques fueron fulminantes. La propia editorial, Planeta, soltó una frase feliz tras leer el manuscrito: "Pero… este no es el libro que esperábamos".

P. ¿Qué libro esperaban en Planeta?

R. La frase significaba, evidentemente, que el libro era muy duro. Hubo algunos cortes que ahora he restituido. Algunos párrafos, alguna referencia al Rey… En cualquier caso, fueron pequeñas modificaciones que no cambiaban el discurso de fondo de 'El precio de la Transición'.

P. En el nuevo prólogo atiza usted de lo lindo a una figura ampliamente respetada hace hace poco por su contribución a la democracia: Juan Carlos I. ¿Podría explicar el porqué de sus críticas al joven lector que no vivió los años locos de la democracia? 

R.  En la Transición la corrupción no importaba, porque lo fundamental era ganar libertades y estabilizar la democracia. La corrupción existía, pero era un problema muy menor. Me acuerdo de aquello de los 5.000 corderos que le vendió el cuñado de Adolfo Suárez a Egipto. ¡Oh, qué escándalo! Pero claro: compara eso con Bárcenas y el Palau de la Música. Peccata minuta. Luego llegaron los partidos e idearon unos sistemas corruptos de crecimiento. De Filesa en adelante. Hubo de todo. Nadie se libra. El que se libra es porque no tocó poder.

P. De Juan Carlos I escribe que debería haber dado ejemplo, pero hizo justo lo contrario, y los políticos imitaron su comportamiento...

R. Lo suyo con la corrupción fue un descaro. Los barcos… Todo, todo. Juan Carlos I fue, sin ninguna duda, el mayor comisionista que hubo en este país. Donde olía dinero, ahí estaba. Una obsesión que venía de Fernando VII, pura tradición borbónica. Lo gracioso es que lo justificaban diciendo que Juan Carlos I había tenido muchas dificultades económicas de joven. ¡Eso es una sucia mentira! Los Borbones no tuvieron dificultades económicas nunca.

P. Se escriben constantemente artículos comparando la época actual con la Transición. La última coletilla periodística es comparar a Albert Rivera con Adolfo Suárez. Como biógrafo de Suárez, ¿qué opina de esta analogía?

R. Que no tiene ni pies ni cabeza. Es un chiste de patán ignorante, de alguien que no conoce nada de Suárez y muy poco de Rivera. No son comparables ni por tradición, ni por formación… Es la típica simplificación de columnista brillante. No tienen nada que ver. Piensa de dónde venía Suárez y de dónde viene Rivera... Albert Rivera pertenece a un partido al que no votaré nunca, pero siempre ha mantenido posiciones políticas bastante similares; Adolfo Suárez, por contra, hizo de todo... El problema es que hablan del Suárez muerto, del Suárez canonizado, de la leyenda, no del Suárez que pasó una durísima etapa al frente de UCD… hasta que le echaron. Son los mitos de la Transición…

P.  ¿Se perpetúan dichos mitos?

R. Está sucediendo un fenómeno muy curioso: los 40 años de franquismo se han ido achicando más y más, y ahora parecen un periodo histórico muy corto. Sin embargo, los siete años de Transición se han ido dilatando más y más… hasta que en vez de siete años parecían 70. Así que todos estos tópicos, como el de comparar a Rivera con Suárez o llamar Segunda Transición a lo que estamos viviendo ahora, pueden funcionar. Es cierto que hay dos nuevos partidos que no tienen nada que ver con los dos anteriores. Eso sí que es una novedad. Ahora bien: ¿cómo se reflejará eso en las urnas? Está por ver.

P. Viendo lo que ha ocurrido en Cataluña los últimos días, ¿diría que el PP y Convergència se retroalimentan electoralmente?

R.  Para Rajoy es un problema muy diferente que para Artur Mas. Para Mas y para Convergència la independencia es la amnistía, el no ir a la cárcel, así de claro. Pero para Rajoy es un marrón porque, entre otras cosas, no tiene ni idea de Cataluña, pero ni idea. Por supuesto que ni estos ni Bárcenas van a ir a la cárcel, o irán unos días como mucho, porque saben demasiado. Mira lo que ha pasado con ese fondo inagotable de dinero para Convergència que fue el Palau de la Música: Millet se presenta en los juicios en silla de ruedas y todo el mundo exclama: "¡Pobre viejo!".  

29 Oct 12:51

Ed Wood: los mejores relatos (en revistas porno) del peor director de cine de la historia

by Iago Fernández

Todas las ilustraciones son cortesía de la editorial Caja Negra.

Recuerdo que hace años, cuando empecé a trabajar en VICE, un compañero inglés me advirtió: "intenta no acabar como yo, que escribo como un vagabundo borracho empapado en su propio pis". Por suerte, el viejo cliché de redactor lumpen está ya superado y hoy sólo se lo creen unos cuantos trolls pajeros a los que les sorprende que cumplamos un horario laboral de oficina, en lugar de vivir en casa de nuestros padres y recibir una paga como hacen ellos. La dura realidad es que no solo no olemos a alcohol ni nos meamos encima, sino que bebemos café de cápsula y agua mineral de dispensador, ni siquiera del grito. A veces incluso del tiempo y en taza.

Llevarse un termo lleno de vodka a la oficina

Pero hubo un tiempo en el que las redacciones sí estaban llenas de tópicos andantes ebrios y atormentados. Y el termo lleno de vodka que Ed Wood llevaba cada mañana a su puesto de trabajo en Pendulum Publishing, fue testigo de ello entre 1970 y 1974, cuando él y su mujer Kathy no tenían ni para el alquiler y encontró un empleo que consistía en escribir relatos en revistas pornográficas. Poco después, le despidieron por ser "demasiado inestable" y continuaron los desahucios, la semi-indigencia, vender su máquina de escribir para poder pagar en la licorería y su fallecimiento, que ni siquiera salió publicado en Daily Variety.

Cuando despidieron a Ed Wood de la editorial de revistas porno Pendulum Publishing, se enfrentó a los desahucios, la semi-indigencia y su fallecimiento en 1978.

Él y su mujer no tenían ni para el alquiler y encontró un empleo que consistía en escribir relatos para revistas pornográficas. Poco después, le despidieron por ser "demasiado inestable.


Todos conocemos a Ed Wood como el director de Plan 9 From Outer Space, considerado "el peor cineasta de la historia" (se sabe que después vinieron otros muchísimo peores) y el travesti que se hacía llamar Shirley y se estrenó rodando Yo cambié mi sexo -Glen o Glenda-, que ahondaba en sus fetichismos (jersey de angora) y manías sexuales. Pero pocos saben que este gran pobre diablo de Hollywood fue guionista del género exploitation, apareció pedo y con el cuerpo hinchado en un par de pornos, escribió filmes industriales para la North American Aviation y redactó discursos de la campaña de reelección del alcalde de Los Angeles, Sam Yorty.

Hasta ahora apenas teníamos acceso a su filmografía y al biopic de Tim Burton en el que le interpreta Johnny Depp, pero YouTube se ha ido llenando con una cantidad enorme de material que hasta hace poco se creía perdido y muestra su prolífica y desviada carrera: películas, programas de televisióń, anuncios y documentales. Pero de todos los palos de ciego que dio a lo largo de su torpe vida, quizá los cuentos que escribía para publicaciones guarras que se reúnen ahora en el libro La sangre se esparce rápidamente (editorial Caja Negra), sean los que más sorprenden por su calidad, o al menos lo entretenido de su lectura. En apenas tres páginas, Wood se veía obligado a plantear y resolver tramas que, en algún caso, hasta tienen sentido. Teniendo en cuenta que se reeditaron muy pocos de sus escritos, es un placer bucear entre los párrafos averiados de No hay ateos en la tumba, Cómo matar una noche de sábado, Epitafio para el borracho del pueblo o El prostíbulo del terror: una pizca de espanto.

El director de Plan 9 From Outer Space se estrenó rodando Yo cambié mi sexo -Glen o Glenda-, que ahondaba en el fetichismo (jersey de angora), travestismo y manías sexuales.

Cómo matar una noche de sábado', 'Epitafio para el borracho del pueblo' o 'El prostíbulo del terror: una pizca de espanto'. Los títulos de sus historias no engañan.


Los títulos de sus historias no engañan y anuncian sin sutilezas un mundo que mezcla el terror, el western, lo policial y lo macabro, con disparatadas lesbianas cowboys, senos amputados y jefes de tribus indígenas travestis. El mismo mundo enfermo en el que habitaba su sicario Glen Marker (de Black Lace Drag y Let Me Die in Drag) y los personajes de Orgy of the Dead, Dead Girls, Sexecutives, Security Risk, Mary-Go-Round, Carnival Piece o The Fall of the Balcony Usher, libros en los que saltaba de lo oculto al sexo y al Viejo Oeste, y que se vendían en librerías para adultos o por correo. Como lo mejor para saber de lo que hablamos es morder directamente un trozo de semejante universo empalagoso, te regalamos este FRAGMENTO DE SU RELATO 'PECHUGAS EN BANDEJA' :

"(...) Y esta era una cena que no estaba dispuesto a perderse por nada del mundo. Volvió a acordarse de la prolijidad con la que habían fileteado el seno de la chica... exactamente en la juntura con el pecho, para no desperdiciar nada de carne. El chef, sin lugar a dudas, era un maestro. En ese momento supo que si llegaba a recibir otra invitación, era casi seguro que pediría el plato de diez mil dólares... las dos porciones... lado a lado, con los pezones apuntándole desde la bandeja de plata. Lástima que ya no podía cambiar el pedido... era imposible. A esta altura, el otro seno era puro tejido muerto, y no sería lo mismo que cortarlo fresco, de una criatura viva.

¡El juego completo tendría que esperar hasta la próxima!

Entonces le sirvieron la comida... humeando... y el aroma era casi un perfume... un placer para entendidos, un deleite para gourmets. Se demoró un tiempo en saborear la fragancia antes de empezar a devorar el seno y el relleno con la ferocidad de un lobo hambriento... y se dio cuenta de que algo le sucedía en sus propios órganos sexuales mientras engullía lo que quedaba en el plato. Quería pasarle la lengua a la bandeja y limpiar hasta la última gota de salsa, pero se contuvo... después de todo, estaba en un lugar exclusivo, y esa clase de cosas simplemente no se hacían...

Cuando por fin terminó, sintió que le subía por la garganta el eructo final que había predicho... y el sabor era una mezcla de pollo y cerdo, como había leído en el libro de la biblioteca. Fue la experiencia gastronómica más exquisita que hubiera conocido o que conocería en su vida. Pero el efecto estimulante de la carne despertó con rapidez sus propios apetitos sexuales. Y no podía aliviarlos en el salón comedor. Necesitaba encontrar el baño. Sin mediar palabra, el maître supo lo que quería, así que se acercó a la mesa, lo acompañó hasta el baño para caballeros y lo dejó solo.

Ed Wood tiene su propia iglesia de feligreses chalados. Captura de pantalla.

Había un espejo muy grande frente al mingitorio, y cuando sacó su miembro gigantescamente erecto y lo sostuvo en sus manos para apuntar, el espejo se convirtió en un simple panel de vidrio transparente. Del otro lado podía verse a la vieja arpía de la recepción con una señora muy mayor al lado, de pie, en un salón cubierto de tapices de terciopelo azules, con una única mesa de plata con cubiertos de oro... y la mujer mayor estaba señalando directamente el miembro erecto de Rance Wilkerson, irradiando alegría y anticipación.

De inmediato, Rance trató de cubrirse la erección con las manos, pero fue inútil. Con sus propios ojos pudo ver cómo conducían de nuevo a la vieja hacia su mesa, donde ella levantó una copa dorada de champagne... y se la oyó decir: "Cocido a punto".

Y a Rance Wilkerson lo sacaron del baño a rastras, gritando, dos gigantes y casi desnudos ayudantes de cocina.

Fragmento de Pechugas en Bandeja, del libro La sangre se esparce rápidamente (editorial Caja Negra).

28 Oct 18:06

Ciudadanos presenta a súa proposta contra a "exclusión" do castelán no Concello de Ferrol

by Miguel Pardo

A primeira iniciativa do partido laranxa será este xoves unha moción para que o galego deixe de ser lingua oficial na administración local. A formación non descarta levar a cabo propostas semellantes noutros concellos e xustifícaa en "moitos anos en confrontación coa lei"

28 Oct 18:05

Baltar non pensa na dimisión "en absoluto" e Feijóo evita pedirlla

by David Lombao

O presidente da Deputación ourensá circunscribe ao ámbito "estritamente persoal" a denuncia da muller que o acusa de ofrecerlle traballo a cambio de sexo. O fiscal xefe de Ourense indica que o asunto non é "urxente" e aínda non decidiu se o investigará.

28 Oct 16:00

This gonna blow your eyes

by Jarret_Noir


28 Oct 15:35

Los equipos de rescate localizan la cabina del helicóptero militar siniestrado

Pedro Morenés ha informado del hallazgo a los familiares de los tres militares desaparecidos. Podría aportar claves para dar con los efectivos.

28 Oct 15:33

¿Esto es arte? Una clase práctica de toreo para niños

by Gonzalo Herrera


Vídeo cortesía del PACMA. Advertimos que las imágenes son duras.

Todos los estudios psicológicos coinciden en que los psicópatas, cuando son niños, disfrutan maltratando y torturando animales. Eso les sirve como un entrenamiento previo a los asesinatos que cometerán después. No se que dirían esos mismos psicólogos después de ver el vídeo de aquí arriba en el que chavales que parecen tener entre 15 y 18 años echan la tarde torturando y matando a vaquillas – ni siquiera toros adultos – que agonizan mientras sus verdugos gritan de alegría (sobre todo cuando si les contamos que no solo lo hacen en público y entre vítores sino que además lo hacen gracias a una subvención pública que era de 61.200 euros hasta que este año Carmena la quitó), seguramente lo que dirían es que los psicópatas no son los chavales sino los que nos gobiernan.

El vídeo fue grabado hace un mes, cuando en Pedrezuela (Madrid) se celebró una clase práctica de tauromaquia en la que participaron los más destacados alumnos de la Escuela de Tauromaquia de Madrid, una escuela sobre la que hace dos días El Mundo sacó un artículo prodigando sus virtudes y su calidad educativa. Paradójicamente, todo esto tuvo lugar en unos festejos que se hicieron en honor a San Miguel y al Santo Cristo de la MISERICORDIA lo que una vez más demuestra que los taurinos deben tener algún tipo de problema porque solo a una mente enferma se le ocurriría celebrar la misericordia divina con un espectáculo sádico en el que se tortura a animales indefensos – recordemos que estamos hablando de vaquillas – para que la gente se lo pase bien, una visión muy grotesca y perversa de lo que esa misericordia debería significar.

Para mí, lo peor del vídeo no es ver como torturan a novillos que no deben tener más de dos años de edad y que difícilmente pueden suponer una amenaza para un grupo de tipos armados con espadas ni siquiera ver como un tipo va dándole el golpe de gracia a las vaquillas mientras se convulsionan el suelo y el torerito de turno se marca un baile prepotente como si fuese Dani Alves después de marcar un gol. No, lo peor de todo es tener que aguantar las caras de placer y de regocijo de los "estudiantes".

Ver a un chaval de 15 o 16 años regodeándose, gritando de placer por haber conseguido cargarse a un pobre animal, sus muecas y gestos de desafío a un pobre bicho que ni siquiera acepta el teórico desafío. Ver sus caras y saber que de alguna forma tan retorcida como su profesión piensan que están contribuyendo al desarrollo cultural del país, que al toro le gusta eso, que están haciendo algo realmente heroico, que el toro tiene la oportunidad de salvar su vida – no como en los mataderos, claro - o cualquier otro de los mismos argumentos que repiten una y otra y otra vez. Saber que eso pasa mientras el gobierno estudia gastarse miles de euros en un FP de banderillero a la vez que quita la filosofía del bachillerato y, en general, recorta en educación todo lo que puede y más.

Pero en fin, nada nuevo, ya lo decían Kortatu que la cultura, al menos en España, es tortura.

28 Oct 12:48

En México, todo sabe

by Xose Manoel Ramos
Cando en Galicia me preguntan que se come en México, eu (que son tamén galego) respondolles ca pregunta ¿que non se come en México?









Este pequeno video sirve como exemplo que a cociña tradicional mexicana aproveita todo tipo de productos. E ante a vosa pregunta, si, teño probado alguns de estes platos exóticos: os insectos (4 tipos) e tamén tomei outras cousas que non vou dicir porque me ides a mirar mal....



Pero non, non tomei os de este video. Eses son platos pouco habituales, hai que buscar moito para localizalos.



Nota, a maioría dos que leades este post, seguramente pensedes que isto é unha cafrada, pero eu vexo todos estes platos con moito interés. E fascinante o elaborados que son todos estes platos (as "autoras" explican todos os pasos do proceso). E sobre todo, independientemente do ingrendiente de orixe, a maioría das veces o plato ten un aspecto bastante apetecible (na miña opinión).
28 Oct 12:39

Breve historia de la metanfetamina

by Julian Morgans



Ilustraciones por Michael Dockery .

El domingo pasado, la policía australiana encontró el equivalente a 7 millones de dólares en metanfetamina dentro de tres estatuas en forma de pez procedentes de China. Los investigadores interceptaron las estatuas, reemplazaron su contenido con relleno y entregaron los paquetes a su destinatario en Canberra. Un ciudadano nigeriano fue arrestado posteriormente.

Todo esto ocurrió porque la metanfetamina es mala, ¿no? Pues sí y no. Como cualquier otra sustancia ilegal en el planeta, esta droga nació en la industria farmacéutica legal y desarrolló su estigma en los últimos años. Y para que quede claro, vamos a analizar cómo ocurrió.

Muchos conocen esta droga como cristal. El speed también es metanfetamina, pero en polvo. Cabe destacar que el crack es una versión adulterada de la cocaína y no tiene nada que ver con la metanfetamina.

Todo empezó en la universidad de Humboldt, en Berlín. En 1871, el gobierno japonés envió a su primer farmacéutico, Nagai Nagayoshi, de 25 años de edad, a estudiar a la capital alemana. En esa época, la química se estaba sacudiendo los últimos rastros de alquimia y los investigadores estaban haciendo descubrimientos que se convertirían en plásticos, fertilizantes, fármacos, explosivos y otros miles de producto caseros. Nagayoshi fue enviado a estudiar bajo la tutela de un maestro llamado August Wilhelm von Hofmann, quien era mundialmente reconocido por dar clases a sus alumnos en un laboratorio en funcionamiento y por su entusiasmo inusual por los ingredientes de las plantas. Bajo la instrucción de Hofmann, la Universidad Humboldt nos proporcionó los tintes modernos, la destilación petroquímica y la metanfetamina.

Nagai Nagayoshi quería identificar los elementos de las hierbas asiáticas y terminó aislando el estimulante conocido como efedrina de una planta china, la Ephedra sínica . Se cree que Nagayoshi estaba tratando de crear una droga similar a la cocaína, impulsada por Sigmund Freud en su libro Über Coca en 1884. Sin embargo, cuando se aisló la efedrina en 1885, era un descubrimiento totalmente nuevo y por eso mismo no tenía un uso práctico. Nagayoshi esperaba que la efedrina se utilizara para ayudar a los pacientes con asma, pero la farmacéutica alemana E. Merck rechazó el fármaco diciendo que no ofrecía mejora con respecto a la adrenalina. Esto pudo haber provocado que Nagayoshi reforzara sus efectos y así fue como terminó usando la efedrina para sinterizar la metanfetamina en 1893. Pero como otra vez no pudo encontrar una aplicación práctica, la metanfetamina quedó en el olvido.

En 1919, otro químico japonés que estudiaba en Berlín, llamado Akira Ogata, descubrió una forma más simple y más rápida para sintetizar la metanfetamina. Adaptó la receta de Nagayoshi para la efedrina y le agregó fósforo y yodo, lo cual produjo el mismo resultado, pero en una forma cristalina. Ofreció la receta a la empresa británica Burroughs Wellcome & Co, que fue la primera en sacarla al mercado europeo como tratamiento psiquiátrico.

La metanfetamina pasó de ser una novedad esotérica a una droga disciplinaria en la Segunda Guerra Mundial. En 1934, la farmacéutica alemana Temmler empezó a explorar el potencial del fármaco en el mercado de los consumidores. Tras registrar una patente llamada Proceso para la preparación de las aminas , una tableta de metanfetamina llamada Pervitin salió a la venta en 1939. El Pervitin se vendía en un frasco que contenía 30 píldoras y se vendía al público general como una forma de incrementar la concentración, como si fuera un Red Bull extremo. Poco después, encontró su mercado entre los soldados alemanes y los pilotos de la Luftwaffe. Con el tiempo, se la llegó a conocer como la «píldora Hermann Göring».



En Japón pasó algo muy similar. Pero a diferencia de los alemanes, que adoptaron la metanfetamina informalmente, los japoneses la recibieron con el mismo fervor con el que se construye un imperio. La llamaron Philopon, que se traduce como «amor por el trabajo», y se distribuyó en el ejército y en las fábricas del gobierno. A los pilotos kamikaze les daban dosis muy altas antes de cada misión, por razones bastante obvias. La incidencia de la psicosis provocada por el consumo de estimulantes aumentó, pero, igual que en Alemania, se restó importancia a estos casos a petición de las farmacéuticas.

En EUA, la década de los 50 fue la época dorada de las píldoras dietéticas a base de metanfetaminas. Muchas empresas patentaron las metanfetaminas para consumo bajo varios nombres, entre ellos Obetrol. Según el Vademécum estadounidense de 1972, cada tableta de 10 miligramos de Obetrol contenía 2,3 miligramos de sacarato de metanfetamina. Si has visto Réquiem por un sueño, ya conoces los efectos. En EUA, este tipo de productos se fueron eliminando gradualmente en la década de los 60 y fueron prohibidos en 1970 por la Ley de sustancias controladas.

Sin embargo, Japón prohibió la metanfetamina mucho antes. A finales de los 40, el excedente de estimulantes militares recibieron una nueva imagen y el nombre de Hiropon. Este producto se vendió a la población hambrienta y miserable de la posguerra. La adicción que sufrieron los exmilitares se convirtió en una epidemia y por eso se implementó la Ley de control de sustancias estimulantes en 1951, que prohibía todos los usos de la metanfetamina y su producción. Para 1954, se calcula que todavía había 550.000 consumidores crónicos y otros dos millones de rehabilitados, cerca del 2,8 por ciento de la población.

Después de Japón y EUA, Australia también tomó medidas contra la metanfetamina. Los australianos siempre tuvieron una actitud pragmática ante las drogas y nunca permitieron la entrada a tantas farmacéuticas como en EUA. La mayoría de las detenciones por drogas en Australia antes de la década de los 60 se limitaba a los distribuidores internacionales y no fue hasta la Guerra de Vietnam que se empezó a conocer el concepto de «drogas con usos recreativos», gracias a los soldados que regresaban a su país. Sin embargo, en la década de los 70, EUA empezó su campaña contra las drogas por medio de la ONU y Australia prefirió adoptar el enfoque de reducción de daños que tenía Reino Unido en vez del sistema de justicia penal al estilo estadunidense.

Después, una por una, todas estas leyes se adaptaron para incluir a las personas que trafican activamente con la sustancia. También fueron creciendo las sentencias por posesión y los medios de comunicación se sumaron a la campaña contra las drogas. En esa época, los medios empezaron a clasificar las drogas en una dicotomía moralista. Las drogas como la aspirina eran buenas y las drogas como la metanfetamina eran malas, a pesar de que las dos son solo sustancias químicas incapaces de inclinarse a un lado o al otro. Eso demuestra que la cultura dictamina la tendencia de las drogas. A pesar de lo que crean los consumidores, la aspirina no es más natural que la metanfetamina.



Esto nos lleva a la actualidad, cuando es imposible hablar sobre drogas sin mencionar la metanfetamina. El aumento del consumo en Australia hizo que el primer ministro Tony Abbott anunciara la creación de un cuerpo especial para afrontar el problema. También se menciona mucho la palabra «epidemia», lo cual representa un problema porque el consumo en realidad se ha reducido. En 1998, el 3,9 por ciento de la población de 14 años o mayor admitió que consumía la droga, mientras que en 2013, la cifra se redujo al 2,1 por ciento. La diferencia es que ahora la mayoría de la gente fuma el cristal en vez de inhalar el polvo. Por otro lado, en México, entre 2009 y 2012, el consumo de metanfetamina aumentó del 0,7 al 1,3 entre la población adolescente.

El decomiso del lunes pasado en Australia dejó claro que la gente le tiene miedo a la metanfetamina y no la quiere en las calles. Es razonable, pero sembrar miedo favorece la desinformación. La metanfetamina es una sustancia química como cualquier otra. Su efecto en la sociedad dice mucho sobre esta, al igual que la droga.

Sigue a Julian en Twitter.

28 Oct 12:31

[Exclusiva] Te regalamos las primeras páginas de “No me pegues que llevo gafas” de Jorge Monlongo

by Canino

No me pegues que llevo gafas es una fábula hipster, un sueño húmedo de modernos de provincias, un viaje desde el brunch al gintonic premium. Expos en espacios llenos de propuestas, bares trendy, cool, cozy, con sillas de cocina de abuela y blogueras bebiendo en tarritos. Barbas homogéneas, camisas estampadas, moños. Todo muy craft, muy DIY. Un must, en resumen.

No me pegues que llevo gafas es un tebeo obra de Jorge Monlongo editado por ¡Caramba! que pone en solfa toda la cultura hipster y sus abundantes ridiculeces. El postureo, la memez y las estéticas cutres disfrazadas de última moda protagonizan una epopeya satírica que posiblemente acabe de forma sangrienta (por lo que podemos ver en la portada).

Jorge Monlongo es un ilustrador que ha dejado caer muchas de sus cosillas por El País o Muy Interesante, en encargos imaginamos que bastante hipsters a su pesar. Ilustró la serie Distrito Harrigan en El Manglar, pero donde ha encontrado más aceptación es fuera, donde ha dibujado adaptaciones al comic de Hello Kitty, Vaca y Pollo o Mr. Peabody & Sherman. Su regreso al tebeo español es esta sátira de la que te ofrecemos las primeras páginas en exclusiva y que será presentado el viernes 6 de noviembre en la Central de Callao en Madrid por Monlongo, la periodista Patricia Gosálvez y el editor Manuel Bartual.

La entrada [Exclusiva] Te regalamos las primeras páginas de “No me pegues que llevo gafas” de Jorge Monlongo aparece primero en Canino.

28 Oct 03:44

Betty White. nekid

by fuckyou666
08936 betty white curtains2 123 99lo

betty white naked picture young bett white nude

betty white nude

betty white pin ups 4

betty white vintage nude photo nsfw 28858 129606

28 Oct 02:55

War and Pizza

by 99pi

Households tend to take pantry food for granted, but canned beans, powdered cheese, and bags of moist cookies were not designed for everyday convenience. These standard products were made to meet the needs of the military.

DiezAlbumsArmedRiders_I

Mounted Mongol warriors pursue enemies, 14th century painting via Wikipedia

Food and combat have been intertwined ever since the earliest military rations. Ancient Sumerians rode into battle with barley cakes and beer. In the 11th and 12th Centuries, Mongols preserved their meat by storing it under saddles, using salt from the horses and the weight of riders as a mobile preservation technique.

ChefferFrance759Appert3-5-55YT1014

French stamp featuring Nicolas Appert, designed and engraved by Henry Cheffer (1880-1957), and issued by France on March 5, 1955 via StampBoards

Drying, salting, smoking and pickling were the go-to methods until 1795, when the French government held a contest to find a new preservation technique. A chef Nicolas Appert came forward with canning, which revolutionized food preservation.

IMG_3009

During World War II, however, the United States realized there remained a need for preserved food production to ramp up more quickly in times of crisis, and started investing heavily in food technologies.

In the 1950s, the Combat Feeding Directorate was established at the Natick Soldier System Center on a US Army Base in Massachusetts. Today it remains the epicenter of the modern military diet.

mre components

MRE package contents including food, condiments and utensils by Christopherlin

The primary purpose of the Natick Center is to overcome the challenges inherent in food: it spoils, grows mold, or it loses flavor. And their food scientists have come up with inventions like the MRE (Meal Ready-to-Eat).

mre heating process

MREs come packaged with chemical heaters to warm food, oxygen scavengers to prevent spoilage and carefully-concocted meals made to be edible for years after their creation date.

mre rashion pack

MREs may also contain condiments and side dishes, all the various packets tucked into a lightweight pouch and designed to survive in any climate.

IMG_3696

Roll of ozmoroni, a shelf-stable version of pepperoni developed at the Natick Soldier System Center

One of the Natick Center’s current goals is to finally grant a longtime wish from servicemen: pizza on the battlefield.  They hope to have a shelf-stable pizza, which would last for years without refrigeration, available to the military by 2017. And, soon after that, in your grocery store.

IMG_2973

As a means of cost reduction, and as way to readily tap the private sector during wartime, the government has forged a series of public/private partnerships with commercial food producers. The military’s technology and influence can be seen in effectively every grocery aisle.

IMG_2976

Many military innovations make their way, in some form or another, into American kitchens.  TV dinners, freeze-dried coffee, semi-moist cookies, and condiment packets, were all developed to feed soldiers, sailors, and pilots  stationed remotely.

IMG_2990

While all these processed and packaged foods have become familiar fare for the American household, most of these products are made to last far longer than the average civilian would need.

IMG_3010

The “Warfighter Cafe” at the Natick Soldier Systems Center is a display of military foods and ration packaging through the years.  

There haven’t been many studies about the long-term health impacts of the specific food technologies pioneered by the military, but whether its good for us or not, in the years to come, pizza is moving out of the freezer section and onto room-temperature shelves.

combat ready kitchen

Reporter Tina Antolini, host of the podcast Gravy, spoke with Anastacia Marx de Salcedo, author of Combat-Ready Kitchen; Stephen Moody, the Director of Combat Feeding at the Natick Soldier Research, Development, and Engineering Center and Louisiana-native Ben Armstrong, who spent five years in the United States Marine Corps.

Lead image by Tech. Sgt. Cherie A. Thurlby, U.S. Air Force. All other photos by Tina Antolini unless otherwise noted.

newart

The Fall Radiotopia campaign is going strong! We’re looking for sustained monthly donors from $1 to $20 to support our ongoing mission to make the best programs on the planet. Plus, Slack is giving us an extra $50,000 if we get 15,000 donors, at any level, over the course of this fundraiser. Your pledge could make all the difference. Please click here to pledge and share!