alirezayof

از سر ضرابخانه سوار تاکسی شدیم. یک سمند زرد رنگ که راننده‌اش یک پیرمرد نسبتاً بداخلاق بود. خیابان پاسداران را بالا رفتیم. من بودم و خانم م. سر دولت از تاکسی پیاده شدیم. من جلوی بانک ملی نبش دولت ایستادم تا کار بانکی خانم م تمام شود. یک ربعی طول کشید تا بیاید بیرون. بیرون که آمد برگشتیم خیابان پاسداران تا دوباره سوار تاکسی بشویم و برویم پایین.
– دلم هوس جیگر و دل و قلوه کرده
خانم م این جمله را گفت. گفتم : «باشه». سر ظهر هم بود. آن روز پنجشنبه بود و بعد از ظهرش با بعضی از دوستان قرار داشتیم. توی یکی از کافه‌های مرکز شهر. از یکی از مغازه‌دارهای آنجا پرسیدیم که این طرفها جیگرکی هست یا نه؟ مغازه دار گفت: «داخل دولت یه جیگرکی هست  که جیگراش هم خیلی خوشمزه‌اس»
وقتی سوال کردیم چقدر راه است گفت چیزی نیست. کمی بروید جلو می‌رسید. قدم‌زنان توی خیابان دولت راه افتادیم و مغازه‌ها را نگاه می‌کردیم تا جیگرکی مورد نظر را پیدا کنیم. یک ده دقیقه‌ای پیاده رفتیم و خبری نشد. از یک بنده‌خدایی پرسیدیم که جیگرکی کجاست؟ گفت جلوتر. ابن‌سبیل‌وار راه افتادیم و باز هم رفتیم. باز هم خبری نبود. تقریبا با دقت همه مغازه‌ها را نگاه می‌کردیم. اثری از جیگرکی نبود.
رفتم داخل یک قصابی. خانم م گفت قصابها حتماً بهتر می‌دانند. راست می‌گفت. قصابها به هر حال اکسپرت این کار هستند و با جیگر هم سر و کار دارند. وارد قصابی که شدم دقیقاً چهره یک قصاب کلاسیک را پشت یخچال دیدم. چاق، با سبیل و شبیه صدام. از نظر من همه قصابها شبیه صدام هستند مگر اینکه خلافش ثابت شود. آدرس جیگرکی را از قصاب پرسیدم. با لحن قصابی خودش گفت: «برو اون دست خیابون. پنجاه متر برگرد». عجب. پس جیگرکی را رد کرده بودیم. ولی ما که با دقت دو طرف را نگاه می‌کردیم چطور ممکن بود ندیده باشیم؟ رفتیم آن دست خیابان و برگشتیم. از جلوی یه مغازه رد می‌شدیم که سایبان گذاشته بود و شبیه آبمیوه فروشی بود. دقت کردیم. مغازه مورد نظر یک جیگرکی بود که خودش را شبیه آبمیوه‌فروشی‌ها در آورده بود. حتماً جیگرکی بودن را دون شان خود می‌دانسته. وقتی می‌گویم جیگرکی فکر نکنید یک مغازه‌ای بوده با بیست متر مساحت و هفت هشت ده صندلی و دو سه تا میز. یک فضای دو در یک را تصور کنید که شش تا آدم کنار هم ایستاده‌اند و وقتی می‌خواهند راه بروند مجبورند خودشان را به هم بمالانند (بمالند؟). جیگرکی مورد نظر جایی برای نشستن نداشت. در نتیجه جیگر و دل و قلوه‌های سفارش داده شده را با دو عدد نوشابه دادند دستمان. کجا باید می‌خوردیم؟ الله اعلم.
گفتیم برویم جلوتر شاید پارکی چیزی باشد. هی رفتیم امااثری نبود. پارک شده بود جن و ما هم بسم‌الله. بیست دقیقه‌ای راه رفتیم. ولی هیچ جایی برای خوردن نبود. اولین و البته آخرین باری بود که در خیابان دولت قدم می‌زدم. هیچ جایی نبود. اصلاً من فکر می‌کنم همه دولتها این طوری هستند. هیچ چیز به درد بخوری داخلشان نیست. تا آنجا رفتیم که خانم م سرش درد گرفت و گفت بیا با ماشین برویم. کجا؟ نمی‌دانم. فعلا برویم تا سر شریعتی تا ببینیم چه می‌شود. سوار یک پراید شدیم که یک پیرمرد اتوکشیده از اینها که دستمال گردن می‌بندند راننده‌اش بود. راننده مصداق بارز جمله «سن یه عدده.  دلت جوون باشه» بود. یک آهنگ مایکل جکسون گذاشته بود و گهگاه خودش هم زمزمه می‌کرد و گاهی هم سرش را تکان می‌داد. خلاصه خیلی خوشحال بود. سر شریعتی که پیاده شدیم، دیدیم یک جیگرکی بزرگ با کلی میز و صندلی چند متر مانده به مترو بوده که ما نمی‌دانستیم. اینجا بود که یک تصمیم خارق‌العاده گرفتیم. توی خیابان دولت من حاضر نشده بودم کنار خیابان جیگر بخورم. اما کاری که کردیم تابلوتر بود. رفتیم داخل ایستگاه مترو و روی سکو. جیگر و دل و قلوه داشتیم به علاوه دو سه سیخ بال. ملت می‌آمدند و رد می‌شدند و سوار قطار می‌شدند و از قطار پیاده می‌شدند و ما را نگاه می‌کردند که خیلی خوشحال روی صندلی داشتیم جیگر می‌خوردیم. مامور مترو یکی دو بار رد شد و با تعجب و غضب نگاهمان کرد. تا بالاخره طاقت نیاورد و آمد جلو و گفت لطفاً زمین نریزید. گفتیم چشم. شبیه اینهایی شده بودیم که تازه از روستا می‌آیند شهر. دیگران حتماً فکر کرده بودند ما تازه از اتوبوس پیاده شده‌ایم و اولین بار است که به تهران قدم می‌گذاریم. خلاصه آن روز گذشت تا اینکه دو سه روز پیش از شدت گرما دو تا آب طالبی گرفته بودیم. چهار راه ولیعصر بودیم. در اوج گرمای بعدازظهر. می‌خواستیم برویم خانه که خانم م گفت: «بشینیم توی ایستگاه اتوبوس». داخل ایستگاه اتوبوس حرف زدیم و آب طالبی یخ‌زده خوردیم و یاد جگرخوری توی ایستگاه مترو قلهک افتادیم .

از سر ضرابخانه سوار تاکسی شدیم. یک سمند زرد رنگ که راننده‌اش یک پیرمرد نسبتاً بداخلاق بود. خیابان پاسداران را بالا رفتیم. من بودم و خانم م. سر دولت از تاکسی پیاده شدیم. من جلوی بانک ملی نبش دولت ایستادم تا کار بانکی خانم م تمام شود. یک ربعی طول کشید تا بیاید بیرون. بیرون که آمد برگشتیم خیابان پاسداران تا دوباره سوار تاکسی بشویم و برویم پایین.
- دلم هوس جیگر و دل و قلوه کرده
خانم م این جمله را گفت. گفتم : «باشه». سر ظهر هم بود. آن روز پنجشنبه بود و بعد از ظهرش با بعضی از دوستان قرار داشتیم. توی یکی از کافه‌های مرکز شهر. از یکی از مغازه‌دارهای آنجا پرسیدیم که این طرفها جیگرکی هست یا نه؟ مغازه دار گفت: «داخل دولت یه جیگرکی هست  که جیگراش هم خیلی خوشمزه‌اس»
وقتی سوال کردیم چقدر راه است گفت چیزی نیست. کمی بروید جلو می‌رسید. قدم‌زنان توی خیابان دولت راه افتادیم و مغازه‌ها را نگاه می‌کردیم تا جیگرکی مورد نظر را پیدا کنیم. یک ده دقیقه‌ای پیاده رفتیم و خبری نشد. از یک بنده‌خدایی پرسیدیم که جیگرکی کجاست؟ گفت جلوتر. ابن‌سبیل‌وار راه افتادیم و باز هم رفتیم. باز هم خبری نبود. تقریبا با دقت همه مغازه‌ها را نگاه می‌کردیم. اثری از جیگرکی نبود.
رفتم داخل یک قصابی. خانم م گفت قصابها حتماً بهتر می‌دانند. راست می‌گفت. قصابها به هر حال اکسپرت این کار هستند و با جیگر هم سر و کار دارند. وارد قصابی که شدم دقیقاً چهره یک قصاب کلاسیک را پشت یخچال دیدم. چاق، با سبیل و شبیه صدام. از نظر من همه قصابها شبیه صدام هستند مگر اینکه خلافش ثابت شود. آدرس جیگرکی را از قصاب پرسیدم. با لحن قصابی خودش گفت: «برو اون دست خیابون. پنجاه متر برگرد». عجب. پس جیگرکی را رد کرده بودیم. ولی ما که با دقت دو طرف را نگاه می‌کردیم چطور ممکن بود ندیده باشیم؟ رفتیم آن دست خیابان و برگشتیم. از جلوی یه مغازه رد می‌شدیم که سایبان گذاشته بود و شبیه آبمیوه فروشی بود. دقت کردیم. مغازه مورد نظر یک جیگرکی بود که خودش را شبیه آبمیوه‌فروشی‌ها در آورده بود. حتماً جیگرکی بودن را دون شان خود می‌دانسته. وقتی می‌گویم جیگرکی فکر نکنید یک مغازه‌ای بوده با بیست متر مساحت و هفت هشت ده صندلی و دو سه تا میز. یک فضای دو در یک را تصور کنید که شش تا آدم کنار هم ایستاده‌اند و وقتی می‌خواهند راه بروند مجبورند خودشان را به هم بمالانند (بمالند؟). جیگرکی مورد نظر جایی برای نشستن نداشت. در نتیجه جیگر و دل و قلوه‌های سفارش داده شده را با دو عدد نوشابه دادند دستمان. کجا باید می‌خوردیم؟ الله اعلم.
گفتیم برویم جلوتر شاید پارکی چیزی باشد. هی رفتیم امااثری نبود. پارک شده بود جن و ما هم بسم‌الله. بیست دقیقه‌ای راه رفتیم. ولی هیچ جایی برای خوردن نبود. اولین و البته آخرین باری بود که در خیابان دولت قدم می‌زدم. هیچ جایی نبود. اصلاً من فکر می‌کنم همه دولتها این طوری هستند. هیچ چیز به درد بخوری داخلشان نیست. تا آنجا رفتیم که خانم م سرش درد گرفت و گفت بیا با ماشین برویم. کجا؟ نمی‌دانم. فعلا برویم تا سر شریعتی تا ببینیم چه می‌شود. سوار یک پراید شدیم که یک پیرمرد اتوکشیده از اینها که دستمال گردن می‌بندند راننده‌اش بود. راننده مصداق بارز جمله «سن یه عدده.  دلت جوون باشه» بود. یک آهنگ مایکل جکسون گذاشته بود و گهگاه خودش هم زمزمه می‌کرد و گاهی هم سرش را تکان می‌داد. خلاصه خیلی خوشحال بود. سر شریعتی که پیاده شدیم، دیدیم یک جیگرکی بزرگ با کلی میز و صندلی چند متر مانده به مترو بوده که ما نمی‌دانستیم. اینجا بود که یک تصمیم خارق‌العاده گرفتیم. توی خیابان دولت من حاضر نشده بودم کنار خیابان جیگر بخورم. اما کاری که کردیم تابلوتر بود. رفتیم داخل ایستگاه مترو و روی سکو. جیگر و دل و قلوه داشتیم به علاوه دو سه سیخ بال. ملت می‌آمدند و رد می‌شدند و سوار قطار می‌شدند و از قطار پیاده می‌شدند و ما را نگاه می‌کردند که خیلی خوشحال روی صندلی داشتیم جیگر می‌خوردیم. مامور مترو یکی دو بار رد شد و با تعجب و غضب نگاهمان کرد. تا بالاخره طاقت نیاورد و آمد جلو و گفت لطفاً زمین نریزید. گفتیم چشم. شبیه اینهایی شده بودیم که تازه از روستا می‌آیند شهر. دیگران حتماً فکر کرده بودند ما تازه از اتوبوس پیاده شده‌ایم و اولین بار است که به تهران قدم می‌گذاریم. خلاصه آن روز گذشت تا اینکه دو سه روز پیش از شدت گرما دو تا آب طالبی گرفته بودیم. چهار راه ولیعصر بودیم. در اوج گرمای بعدازظهر. می‌خواستیم برویم خانه که خانم م گفت: «بشینیم توی ایستگاه اتوبوس». داخل ایستگاه اتوبوس حرف زدیم و آب طالبی یخ‌زده خوردیم و یاد جگرخوری توی ایستگاه مترو قلهک افتادیم .