off

Δεν είχα σκοπό να βάλω δεύτερο άρθρο παρασκευιάτικα, όμως έκανα ένα σχόλιο στο Φέισμπουκ για ένα θέμα που μου έκανε εντύπωση και έγινε εκεί μια σχετική συζήτηση, οπότε σκέφτηκα ότι δεν είναι άσκοπο να συζητήσουμε κι εδώ το ίδιο θέμα, πολύ περισσότερο που τεχνικά το ιστολόγιο προσφέρεται πολύ περισσότερο για συγκροτημένη ανταλλαγή απόψεων παρά το Φέισμπουκ.

Το θέμα που σχολίασα ήταν η ανακοίνωση της ηθοποιού Αντζελίνας Τζολί ότι πραγματοποίησε προληπτική διπλή μαστεκτομή, επειδή το γονιδιακό τεστ που έκανε τής έδειξε ότι έχει αυξημένες πιθανότητες να προσβληθεί από καρκίνο του μαστού, δεδομένου ότι έχει και κληρονομική προδιάθεση στη νόσο. Αρχικά δεν θέλησα να ασχοληθώ με το θέμα, επειδή δεν το ξέρω καλά, ούτε το ιατρικό θέμα ούτε την ηθοποιό άλλωστε.

Εύλογα, η θαρραλέα ανακοίνωση της ηθοποιού, που ασφαλώς δεν έγινε για να κοινολογήσει την κατάσταση της υγείας της αλλά, φαντάζομαι, για να προτρέψει και άλλες γυναίκες να κάνουν τους ίδιους ελέγχους, προκάλεσε πολλή συζήτηση, τόσο στη μπλογκόσφαιρα όσο και στα μέσα ενημέρωσης (εδώ το πρωτοσέλιδο των Νέων). Μια διαφορετική νότα δόθηκε από ένα σχόλιο του Γραφείου Τύπου του ΠΑΜΕ, της εργατικής παράταξης που πρόσκειται στο ΚΚΕ, το οποίο επέκρινε τα μέσα ενημέρωσης που πρόβαλαν την Αντζελίνα Τζολί ως πρότυπο. Παραθέτω:

Απ΄ αφορμή την προσπάθεια των αστικών μέσων μαζικής αποβλάκωσης να παρουσιάσουν την ηθοποιό Αντζελίνα Τζολί ως πρότυπο γυναίκας αγωνίστριας και με αφορμή την αποκάλυψη ότι έχει κάνει προληπτικά διπλή μαστεκτομή, το Γραφείο Τύπου του ΠΑΜΕ έχει να κάνει το εξής σχόλιο:

«Αν οι αστοί δημοσιογράφοι, και όχι μόνο, θέλουν να προβάλουν καρκινοπαθείς αγωνίστριες και αγωνίστριες με μαστεκτομή που συνεχίζουν να δίνουν τη μάχη, ας έρθουν σε εμάς. Έχουμε να τους δείξουμε εκατοντάδες εργάτριες, άλλες λαϊκές γυναίκες που εξακολουθούν, παρά την αρρώστια, να δίνουν τη μάχη του μεροκάματου, τη μάχη του μεγαλώματος και της ανατροφής των παιδιών χωρίς νταντάδες, τη μάχη συμμετοχής στους καθημερινούς κοινωνικούς αγώνες. Αυτές οι γυναίκες που όλοι εσείς αστική τάξη και κολαούζοι, νιώθετε μίσος για αυτές, είναι τα αληθινά πρότυπα άξια θαυμασμού και είναι χιλιάδες τέτοιες ανώνυμες γυναίκες στη χώρα μας και διεθνώς».

Το σχόλιο αυτό έγινε αντικείμενο χλευασμού στα κοινωνικά μέσα, ενώ χαρακτηρίστηκε “απίστευτη ανακοίνωση” από το Βήμα. Αναρωτιέμαι όμως γιατί. Πέρα από το άγαρμπο ύφος, το σχόλιο του Γρ. τύπου του ΠΑΜΕ λέει ή μάλλον υπονοεί κάτι που κατά τη γνώμη μου είναι αλήθεια.

Είναι άραγε ψέμα ότι οι περισσότερες εργαζόμενες δεν έχουν τη δυνατότητα να διαθέσουν τα ποσά για τις εξετάσεις και για την επέμβαση (που πολύ αμφιβάλλω αν την καλύπτει το ΙΚΑ όταν γίνεται προληπτικά); Ή δεν πρέπει να λέγεται αυτή η αλήθεια, ότι όποιος έχει να πληρώσει, στατιστικά θα ζήσει περισσότερο;

Παρόμοιο σχολιασμό βρήκα και σε ένα άρθρο της Μ. Αλεβιζοπούλου στο περιοδικό Unfollow, το οποίο αντικαθιστά τη φωτογραφία του πρωτοσέλιδου των Νέων με τον χειρουργημένο μαστό μιας ανασφάλιστης Ελληνίδας και καταλήγει με τρόπο που νομίζω πως δικαιολογεί το προκλητικό τίτλο του  (Δεν τραβάτε να πνιγείτε με τα βυζιά της Αντζελίνα; ) :

Μας είχε προβληματίσει πολύ το εάν έπρεπε να δημοσιεύσουμε την εικόνα αυτή. Το είχαμε γράψει κιόλας. Σκεφτόμασταν μήπως είναι πολύ σκληρή, μήπως είναι πολύ επιθετική, μήπως εκληφθεί ως φτηνή πρόκληση. Η εικόνα όμως είναι αληθινή, τραβηγμένη με την άδειά της και μάλλον η πιο χαρακτηριστική μιας άλλης, μεγαλύτερης εικόνας. Αυτής ακριβώς που οδήγησε την γυναίκα της φωτογραφίας στο Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού.  

Η γυναίκα αυτή εργαζόταν, είχε ένα κατάστημα στα δυτικά προάστια. Η κρίση της έβαλε λουκέτο. Ενδιαμέσως της διαγνώστηκε καρκίνος. Είχε όμως πάψει να πληρώνει τις ασφαλιστικές της εισφορές στον ΟΑΕΕ (πρώην ΤΕΒΕ) γιατί πολύ απλά: δεν είχε. Έτσι προστέθηκε στους 635.767 ανθρώπους που δεν έχουν ταμείο υγείας (πηγή: ΕΛΣΤΑΤ, Β’ τρίμηνο του 2012).

Με όσα λεφτά κατάφερε τότε να συγκεντρώσει χειρουργήθηκε. Της συνέστησαν να ακολουθήσει χημειοθεραπεία. Δεν είχε χρήματα και έτσι δεν έκανε. Υποτροπίασε. Μόνη της. Στο σπίτι της. Εκεί όπου την βρήκε μια φίλη της πνευμονολόγος και την έστειλε στο Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού να την βοηθήσουν.

Πριν ξεκινήσω να γράφω αυτές τις γραμμές, τηλεφώνησα στον κ. Γιώργο Βήχα, τον γιατρό του Μητροπολιτικού Ιατρείου στο Ελληνικό. Η γυναίκα μοιάζει να τα καταφέρνει, μου είπε. Ξεκίνησα να του εξηγώ με τι αφορμή τον καλώ. Κάτι είχε πάρει το μάτι του αλλά τώρα το σύμπαν του έχει καταληφθεί από δύο νέα περιστατικά. Ένα 14χρονο παιδί με λέμφωμα που έφτασε χθες στο ιατρείο με ανασφάλιστους γονείς και άρα ανασφάλιστο και το ίδιο. Και ένα δεύτερο 8 ετών. Κι αυτό ανασφάλιστο με αγγειονευρωτικό οίδημα. Όταν το παιδί είναι σε κρίση, χρειάζεται να νοσηλευτεί. Έχει χρειαστεί ήδη δύο φορές μέσα στο 2013. Οι γονείς του έχουν κληθεί να πληρώσουν από την τσέπη τους αρκετές φορές μια ένεση που κοστίζει 500 ευρώ. Και δεν τα έχουν.

Από τα δελτία ειδήσεων χτες, αν συγκράτησα καλά τα νούμερα, ενημερώθηκα ότι μόνο ο γενετικός έλεγχος που έκανε η Τζολί ξεκινά από 1.500 ευρώ. Η δε προληπτική μαστεκτομή της σταρ περιελάμβανε ένα πρώτο χειρουργείο για να κρατήσει τη θηλή της, ένα δεύτερο για την μαστεκτομή και ένα τρίτο για την προσθετική.

Δεν τραβάτε να πνιγείτε με τα βυζιά της Αντζελίνα;

Και θέλω να παραθέσω και ένα απόσπασμα από την “Κακή επιστήμη” του Ben Goldacre, που πολύ τον εκτιμώ για την ανασκευή που κάνει σε αντιεπιστημονικούς μύθους και τσαρλατάνικες θεραπείες. Εδώ, απαντά σε μια διάσημη και πάμπλουτη διατροφολόγο.

Υπάρχουν πολύ βάσιμοι λόγοι για να πιστέψουμε ότι πολλά από αυτά τα ζητήματα τρόπου ζωής αντιμετωπίζονται στην πραγματικότητα καλύτερα σε επίπεδο κοινωνίας. Στο κάτω-κάτω, μια από τις σημαντικότερες αιτίες θανάτου και ασθένειας που συνδέονται με τον «τρόπο ζωής» είναι η κοινωνική τάξη. Για να φέρω ένα χειροπιαστό παράδειγμα, εγώ νοικιάζω ένα διαμέρισμα στην Kentish Town του Λονδίνου, με τον μέτριο μισθό μου του ειδικευόμενου γιατρού (μην πιστεύετε αυτά που διαβάζετε στις εφημερίδες για τους μισθούς των γιατρών). Η γειτονιά μου κατοικείται σε μεγάλο βαθμό από λευκούς της εργατικής τάξης και το προσδόκιμο για τους άνδρες ενηλίκους είναι περίπου εβδομήντα χρόνια. Τρία χιλιόμετρα πιο πέρα, στο Χάμστεντ, όπου μένει η εκατομμυριούχος επιχειρηματίας Δρ Τζίλιαν ΜακΚιθ στην ιδιόκτητη μεγάλη μονοκατοικία της περιστοιχιζόμενη από άλλους εύπορους της μεσαίας τάξης, το προσδόκιμο ζωής των ανδρών πλησιάζει τα ογδόντα. Το ξέρω αυτό διότι έχω την Ετήσια Έκθεση Δημόσιας Υγείας της περιοχής του Κάμντεν ανοιχτή πάνω στο τραπέζι της κουζίνας μου αυτή τη στιγμή.

Ο λόγος για αυτή την πρωτοφανή ανισομέρεια στο προσδόκιμο ζωής –η διαφορά ανάμεσα σε μια μακρόχρονη και πλούσια ζωή συνταξιούχου και σε μια ζωή πολύ κουτσουρεμένη από κάθε άποψη– δεν είναι ότι όσοι μένουν στο Χάμστεντ προσέχουν και τρώνε κινέζικα βατόμουρα και κάμποσα βραζιλιάνικα καρύδια κάθε μέρα, εξασφαλίζοντας έτσι ότι δεν τους λείπει σελήνιο, σύμφωνα με τις οδηγίες των διατροφολόγων. Αυτό είναι φαντασίωση και από μια άποψη αποτελεί ένα από τα πιο φθοροποιά χαρακτηριστικά του όλου διατροφολογικού εγχειρήματος, που κραυγαλέο του παράδειγμα αποτελεί η ΜακΚιθ: πρόκειται για περισπασμό από τις πραγματικές αιτίες της κακής υγείας, αλλά επίσης –και σας παρακαλώ να με σταματήσετε αν πιστεύετε ότι το πάω πολύ μακριά– από μερικές απόψεις είναι ένα μανιφέστο δεξιού ατομισμού: Είστε αυτό που τρώτε και κάποιοι πεθαίνουν νέοι επειδή το αξίζουν. Εκείνοι διαλέγουν το θάνατο, από την αμάθεια και την τεμπελιά τους, εσείς όμως διαλέγετε τη ζωή, τα φρέσκα ψάρια, το ελαιόλαδο, και γι’ αυτό είστε υγιής. Θα φτάσετε στα ογδόντα. Το αξίζετε. Όχι σαν κι αυτούς.

Δεν τα λέει ακριβώς αυτά το σχόλιο του ΠΑΜΕ, και θα μπορούσε να επικριθεί ότι δεν τα λέει, και ότι δεν διεκδικεί να μπορεί ο κάθε εργαζόμενος να έχει πρόσβαση στη σύγχρονη ιατρική και στα γονιδιακά τεστ, ενώ επίσης θα μπορούσαμε να συζητήσουμε το σοβαρό δεοντολογικό θέμα που μπαίνει με τις πατέντες στα τεστ αυτά -αλλά δεν νομίζω ότι αξίζει να χαρακτηριστεί “απίστευτο” δηλαδή εξωπραγματικό το σχόλιο. Πολύ πραγματικό είναι.

Προσθήκη:

Στη συζήτηση που έγινε στο Φέισμπουκ, μια φίλη διαφώνησε λέγοντας τα εξής που σέβομαι απόλυτα: επειδή /εχω κανει μαστεκτομή, όχι προληπτικα και ωοθηκεκτομή (προληπτικα) και λόγω μεταλλαγμένου γονιδίου ζω με τον τρόμο ότι μπορεί να εμφανιστεί και στον ΄αλλο μαστό λέω εν συντομία: σωστα μίλησε δημόσια η Τζολί επειδή εστω και μία αν πειστεί να κανει ελέγχους, είναι σημαντικό. Κακώς τη μέμφονται, ή μέμφονται τα μμε. Το ΄αρθρο στο unfollow είναι τραυματικό για όσες έχουμε νοσήσει, τραγικα απαραδεκτο και απαίσιο (δεν είναι τα βυζια΄, είναι ένα ελκυστικό σημείο του σώματός σου που ακρωτηριαζεται) κι η ανακοίνωση του παμε σταζει μίσος. Τίποτα δεν θα αλλαζε στη σκληρή πραγματικότητα, αν η Τζολί δεν το είχε δημοσιοποιήσει. Ομως τότε, πολύ λιγότερες θα μαθαιναν τι πρέπει να κανουν και να προσπαθήσουν να βρουν το τρόπο. Εύκολο να μιλας για διαφήμιση, εσύ που δεν έχεις ξυπνήσει ακρωτηριασμένος. Εγώ, πόυ δεν ξέρω αν θα ασθενήσω ξανα΄και πώς ή πού θα νοσηλευθώ, της βγαζω το καπέλο. Και χαίρομαι που μια από εμας δεν κινδυνεύει πια τόσο να εμφανίσει καρκίνο, κι ας είναι η πλούσια… 

Επίσης, εκδόθηκε και διευκρινιστικό σχόλιο από το ΠΑΜΕ.

Προσθήκη 2:
Πολύ ενδιαφέρον είναι ότι το γονιδιακό τεστ που έκανε η Τζολί είναι ακριβό επειδή όχι μόνο το τεστ αλλά και τα ίδια τα γονίδια (ναι, τα γονίδια!) τα έχει κατοχυρώσει με πατέντα η Μyriad Genetics, η οποία διεκδικεί την απαγόρευση άλλων τεστ πάνω στα ίδια γονίδια. Περισσότερα, στο εξής ενδιαφέρον άρθρο.

Δεν είμαι τόσο ψωνισμένος να πω ότι τη λέξη την έφτιαξα εγώ, πάντως τον νεολογισμό «αγκούγκλιστος» τον έχω χρησιμοποιήσει, και μάλιστα σε τίτλο άρθρου, από πέρυσι, όταν είχα παρουσιάσει 20 αγκούγκλιστες κρητικές παροιμίες, διαλεγμένες από το βιβλίο που μου έστειλε ένας φίλος. Η λέξη «αγκούγκλιστος» αντιστοιχεί τόσο στο αγγλικό ungoogled, τις λέξεις που δεν έχουμε ακόμα γκουγκλίσει, όσο και στο αγγλικό ungoogleable, τις λέξεις που δεν βγαίνουν σε αναζήτηση στο γκουγκλ, επειδη κανείς δεν τις έχει ακόμα γράψει, ή και που δεν μπορούν να γκουγκλιστούν επειδή τις γράφουμε επίτηδες με παρεμφερείς χαρακτήρες, όταν δεν θέλουμε να τις πιάσει η απόχη του γκουγκλ, π.χ. αν γράψω Σαραvτάκος βάζοντας το αγγλικό v αντί για το ν. Αυτό είναι ένα μειονέκτημα της τρισχιλιετούς μας γλώσσας, ότι δεν κάνει διάκριση ανάμεσα στον αήττητο που δεν έχει ακόμα ηττηθεί (undefeated) και στον αήττητο που είναι ακατανίκητος (invincible), στο άλυτο πρόβλημα που δεν το έχουμε ακόμα λύσει (unsolved) και το άλυτο πρόβλημα που δεν επιδέχεται λύση (unsolveable). Οι κουτόφραγκοι χρειάζονται δυο λέξεις γι’ αυτή τη δουλειά, ενώ εμείς κάνουμε τη δουλειά μας με μία. Αλλά το άρθρο δεν έχει σκοπό να παινέψει την τρισχιλιετή μας. Πάντως, πριν περάσω στο κυρίως θέμα, να πω ότι ο τύπος «γκουγκλίζω» που χρησιμοποιώ εγώ, υπερέχει σε σχέση με το «γκουγκλάρω» που χρησιμοποιούν άλλοι, διότι το “αγκούγκλιστος” κάνει οικονομία μίας συλλαβής σε σύγκριση με το «αγκουγκλάριστος». Σε καιρούς λιτότητας, τέτοιες εξοικονομήσεις μπορεί να φανούν σωτήριες.

Οι Σουηδοί, πάντως, το «αγκούγκλιστος» το λέγανε ogooglebar. Οι γερμανομαθείς θα αναγνωρίσουν το επίθημα -bar, που είναι ίδιο με το αγγλικό -able, ενώ το o- είναι το στερητικό πρόθημα, αντίστοιχο με το αγγλικό ή το γερμανικό un-. Η λέξη ogooglebar, αντίστοιχη της αγγλικής ungoogleable, είχε συμπεριληφθεί σε έναν κατάλογο νεολογισμών του 2012, που είχε καταρτισθεί από το Σουηδικό Γλωσσικό Συμβούλιο, έναν φορέα επιφορτισμένο με το να παρακολουθεί τους νεολογισμούς που μπαίνουν στη σουηδική γλώσσα.

Μόνο που ο σουηδικός φορέας έδωσε μια κάπως διαφορετικήν ερμηνεία στο ogooglebar. Αντί να γράψει ότι είναι «η λέξη που δεν μπορεί να βρεθεί σε αναζήτηση με το Google», έδωσε τον ορισμό «αυτό που δεν μπορεί να βρεθεί με μηχανές αναζήτησης στο Διαδίκτυο».

H εταιρεία Google αντέδρασε με ηλεμήνυμά της στο οποίο  ζήτησε από τους Σουηδούς λεξικογράφους να αλλάξουν τον ορισμό έτσι που να προσδιορίζει ότι η λέξη χρησιμοποιείται μόνο για τις ανεπιτυχείς αναζητήσεις μέσω Google, και όχι για οποιαδήποτε μηχανή αναζήτησης, επικαλούμενη την προστασία της εμπορικής της ονομασίας.

Μη θέλοντας να εμπλακεί σε μακρόχρονη νομική μάχη με έναν κολοσσό, αλλά ούτε και να υποκύψει στις βουλήσεις της Google, ο σουηδικός φορέας προτίμησε μια αξιοπρεπή λύση: αφαίρεσε εντελώς το ogooglebar από τον κατάλογο των νεολογισμών του 2012.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Google παρεμβαίνει σε λεξικογράφους για να υπερασπίσει την εμπορική της ονομασία. Ήδη το 2003, όταν ένας αμερικανικός ιστότοπος άγρας νεολογισμών κατέγραψε τον (τότε) νεολογισμό to google (γκουγκλίζω ή γκουγκλάρω, αφού in English everything can be verbed), πήρε γράμμα από έναν δικηγόρο της εταιρείας που του υποδείκνυε επιτρεπτές και ανάρμοστες χρήσεις του νεόκοπου ρήματος. Γενικότερα, η Google αποθαρρύνει τη χρήση του ρήματος to google, ιδίως όταν χρησιμοποιείται για να δηλώσει αναζητήσεις με μιαν οποιαδήποτε μηχανή αναζήτησης (και όχι ειδικά με την Google, αν και, εδώ που τα λέμε, δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια άλλη που να τη συναγωνίζεται).

Ο λόγος της στάσης αυτής της Google είναι ότι φοβάται μήπως πάθει αυτό που λέγεται στα αγγλικά genericizing (πώς θα το πούμε; γενίευση κατά την Ελετώ; απεπωνυμοποίηση; ίσως περιφραστικά: αποχαρακτηρισμός της εμπορικής ονομασίας;) δηλαδή μήπως η εμπορική της ονομασία μεταπέσει σε κοινή λέξη. Δεν είναι η πρώτη φορά που θα συμβεί κάτι τέτοιο. Πασίγνωστες διεθνείς λέξεις όπως ασπιρίνη, κηροζίνη, ηρωίνη, θερμός ξεκίνησαν τη ζωή τους ως εμπορικές ονομασίες.

Πολύ περισσότερα είναι τα  παραδείγματα αν μείνουμε στα όρια μίας γλώσσας. Εμείς λέγαμε παλιότερα (μερικοί παλιοί το λέμε ακόμα) “σελοτέιπ” την κολλητική ταινία, ανεξαρτήτως μάρκας. Οι Γάλλοι λένε scotch, και έχουν και το ρήμα scotcher, κολλάω (με σελοτέιπ!). Κοιτάζοντας στο ΛΚΝ βρίσκω ότι ο αλπακάς, το αφρολέξ, η δραμαμίνη, το γουόκμαν, το κλάξον, το κουάκερ, το κρις κραφτ, το μπικ, το μπικίνι, το νεσκαφέ, το πιγκ πογκ, η πλαστελίνη, το πλεξιγκλάς, το πυρέξ, το σελιλόιντ, το ταπεράκι, το ταρτάν, το φελιζόλ, το φλιτ, η φυτίνη, όλες αυτές οι λέξεις και πολλές ακόμα προέρχονται από σήματα κατατεθέντα ή εμπορικές ονομασίες. Υπάρχει και μιαν άλλη οικογένεια λέξεων, πολύ πιο ολιγομελής, που έχουν γεννηθεί από παρεφθαρμένες εμπορικές ονομασίες -θα αναφέρουμε εδώ τη ρομβία, και θα κρατήσουμε πισινή για άλλα άρθρα διότι οι λέξεις αυτές έχουν ψαχνό.

Ωστόσο, η αξίωση της γκουγκλ να βάλει τον δικαστή να κρίνει το λεξικογραφικό έργο ξενίζει. Βέβαια, κάτι ανάλογο είχε συμβεί και στη χώρα μας, τότε που είχε πρωτοκυκλοφορήσει το λεξικό Μπαμπινιώτη, όταν είχε γίνει αγωγή εναντίον του από δημαγωγούς ή ανόητους Θεσσαλονικιούς, εξαιτίας του λήμματος Βούλγαροι με το ερμήνευμα (δεν παραθέτω ακριβώς) «οπαδοί ομάδων της Θεσσαλονίκης, ιδίως του ΠΑΟΚ». Αξίζει ειδικό άρθρο για το θέμα, πάντως ο καθηγητής Μπαμπινιώτης τότε είχε τελικά συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις των Παοκτζήδων, διότι απέσυρε το επίμαχο λήμμα (ή μάλλον την επίμαχη σημασία), υποσχόμενος να το εντάξει σε ένα ευρύτερο σημείωμα για όλα τα οπαδικά παρατσούκλια, που όμως δεν νομίζω να γράφτηκε ποτέ παρόλο που έχουν περάσει από τότε δεκαπέντε χρόνια και κάμποσες νέες εκδόσεις και ανατυπώσεις του λεξικού.

Πιο θαρραλέα βρίσκω τη στάση και τη δήλωση των Σουηδών, που δήλωσαν: “Who decides language? We do, language users. We decide together which words should be and how they are defined, used and spelled.” Εμείς, οι χρήστες της γλώσσας, αποφασίζουμε πώς ορίζονται, χρησιμοποιούνται και γράφονται οι λέξεις.

Ούλοι εμείς, εφέντη, διότι, μπορεί η μπάλα να είναι πόρνη αλλά η γλώσσα είναι κομμουνίστρια.

Visit Greece campaign. #Mykonos ! #Greece #travel #ttot #travelling2GR #visitGReece
PHOTO via: Damianos Chronakis http://www.flickr.com/photos/danichro/7188646595/