Shared posts

28 Oct 15:50

Powerful Modern Curses

by A B

27 Oct 12:53

RELATOS DE SABU E ICHI: Libro del viento, de Shotaro Ishinomori

by John Swift



'Relatos de Sabu e Ichi' es un manga seinen histórico que fue creado por Shotaro Ishinomori, considerado el 'Rey del Manga' (también llamado en ocasiones como el Stan Lee japonés), hace casi 50 años (en 1966). Originalmente fue publicado en la revista 'Weekly Shōnen Sunday', aunque en 1968 cambiaría de revista, siendo 'Big Comic' la que publicaría los relatos de Sabu e Ichi hasta el final de su trama, en 1972. Tal fue la calidad y originalidad de la obra, que en 1968 fue ganadora del Premio Shogakukan Manga (uno de los premios más importantes del cómic japonés), y ese mismo año su historia fue adaptada a una serie anime que duró una sola temporada.

¡Planeta Cómic nos trae los 'Relatos de Sabu e Ichi' por primera vez en castellano!, siendo una oportunidad única para acercarnos no sólo a un firme baluarte del género jidaigeki (historias de samuráis) sino a una historia emocionante, interesante e históricamente rigurosa que te transporta de lleno a la época Edo bakufu (también conocida como shogunato Edo o bakufu Tokugawa).

Trama:

Sabu es un joven investigador de la policía que se dedica a resolver diferentes casos misteriosos, sobre todo de asesinatos. Cuando lleva alguna investigación, siempre le pide ayuda a su amigo y confidente Ichi, un masajista ciego experto en el manejo de la espada. Cada capítulo suele girar en torno a un caso, y en cada historia vamos conociendo en profundidad a cada personaje, además de ir conociendo las costumbres y profesiones de la época.

Relatos de Sabu e Ichi - Portada de Planeta Cómic

¿Qué nos encontramos en 'Relatos de Sabu e Ichi'?

No es ninguna sorpresa que Shotaro Ishinomori no sea demasiado conocido para los lectores hispanohablantes, puesto que sólo se habían adaptado dos mangas del autor al castellano. Aún así, rápidamente el lector puede apreciar que en 'Relatos de Sabu e Ichi' no estamos ante un cómic más. Este primer tomo no sigue totalmente el orden cronológico de las historias publicadas en Japón y aunque en el primer capítulo del tomo, titulado 'Historia del río Sumida', sí que nos encontramos con la primera historia que realizó el autor sobre los personajes en la revista 'Big Comic' (en abril de 1968), después van apareciendo saltos en el tiempo, con la selección de las historias y relatos más interesantes de la colección original. Hay un salto de calidad enorme a medida que avanza la trama y la experiencia de Ishimori con los personajes, evolucionando de forma sorprendente y satisfactoria la lectura de este manga.

Paisaje marino espectacular del manga

La historia se centra en los dos protagonistas, el joven Sabu y su amigo ciego Ichi, aunque éste último va teniendo cada vez más peso en la trama general. Ichi es un hombre ciego pero con una técnica formidable con la espada, que le convierte en un asesino temible. A medida que avanzamos en la lectura de este manga, vamos descubriendo sus motivaciones, sus pensamientos e incluso sus miedos y temores. Ichi tiene un aire muy similar a otra leyenda de la ficción japonesa: Zatoichi, el samurái ciego.

Ichi, el masajista ciego, experto en la técnica de la 'espada ciega'

'Relatos de Sabu e Ichi' alterna una historia detectivesca con grandes descripciones del Japón de la época Edo bakufu, momentos de humor e incluso trágicos, siendo en muchas ocasiones un cómic profundamente reflexivo. La narrativa es poética, notándose una seria influencia de Osamu Tezuka y pareciéndose en la construcción de cada capítulo a una serie de la que fue precursora: 'El lobo solitario y su cachorro' (1970-1976), de Kazuo Koike y Goseki Kojima, y que es enormemente conocida por el público. Pero uno de los aspectos en los que destaca más esta obra es en la construcción y el orden de las viñetas, que se une a un ritmo casi cinematográfico que resulta espléndido y emocionante para el lector. En cuanto al estilo de dibujo aúna unos espléndidos paisajes e imágenes panorámicas de la ciudad, con una caracterización de los personajes que recuerda levemente a Disney, muy al estilo de Osamu Tezuka.

Ejemplo de la construcción de una de las páginas y el orden de las viñetas

A continuación, podemos ver el primer capítulo de la serie anime que se realizó en 1968, donde podemos comprobar tanto el diseño de personajes como el uso que hace Ishinomori de los tonos oscuros y las sombras:



¿Quién es SHOTARO ISHINOMORI?

Shotaro Ishinomori es uno de los mangakas más importantes de la historia, no sólo del cómic japonés sino del cómic en general. Es el autor de cómics más prolífico de la historia, habiendo creado más de 500 tomos, con 770 historias diferentes y con más de 128.000 páginas escritas. De hecho está en el Récord Guinnes por ello. Entre sus muchísimas obras también destacan tres series de televisión, de las que fue uno de los creadores más influyentes de la historia, con Kamen Rider, Super Sentai (precursora de los 'Power Rangers') y Ganbare!! Robocon.

El primer equipo de 'Super Sentai' (1975), de Shotaro Ishinomori

En el caso de 'Super Sentai', estamos ante una serie con muchísima historia, siendo emitida desde 1975 hasta la actualidad, con más de 1.400 capítulos acumulados hasta la fecha. La popularidad de esta serie es enorme en Japón, y fuera de sus fronteras se hizo famoso con otro nombre: los 'Power Rangers'. La serie de los 'Power Rangers', utilizaba las escenas de combate  aparecidas en 'Super Sentai', pero las escenas que no eran de acción eran interpretadas por actores americanos y se cambió la historia y el contenido. Aunque las tramas de 'Super Sentai' siempre han sido bastante interesantes e inteligentes en algunos momentos, en el caso de los 'Power Rangers' estamos ante un título mucho más infantil.

La otra gran serie que creó Ishinomori: Kamen Rider

También tenemos que destacar la serie Kamen Rider, una obra que ha tenido dos épocas, siendo emitida desde 1971 hasta 1989, cuando fue cancelada, aunque consiguió volver a ser emitida desde el año 2000 hasta la actualidad. Cada temporada nos presenta nuevas tramas con un mismo patrón. La historia suele tratar sobre un joven motorista que utilizando medios tecnológicos o mágicos, se transforma en un superhéroe llamado Kamen Rider (Jinete Enmascarado) diciendo la palabra "Henshin".

Shotaro Ishinomori (izquierda) con su creación, Kamen Rider

Shotaro Ishinomori murió en 1998, a los 60 años de edad.


EQUIPO CREATIVO Y PUBLICACIÓN

La serie de 'Sabu e Ishi' fue originalmente publicada en dos revistas japonesas ('Weekly Shōnen Sunday' y 'Big Comic'), entre 1966 y 1972. Este primer tomo publica las historias a partir del primer relato publicado por 'Big Comic', en abril de 1968.

Planeta Cómic publicará por primera vez en castellano esta serie en 4 tomos, en una gran edición.

Ficha técnica

- Fecha de publicación: octubre de 2015
- Rústica sin solapas con s/cub
- Blanco y negro
- 384 páginas
- ISBN: 978-84-16401-21-5
- Precio: 18,95 euros

Adquirir los 'Relatos de Sabu e Ichi' en la página de Planeta

- Guión y dibujo: Shotaro Ishinomori. El 'Dios del Manga' fue Osamu Tezuka, pero el 'Rey' sin duda es Ishinomori. Creador de series y mangas espectaculares, fue uno de los grandes defensores del manga, no sólo en Japón sino en el resto del mundo. Una pena que no se encuentren demasiadas de sus obras en castellano...



Un manga histórico seinen, precursor de una obra tan importante como 'El lobo solitario y su cachorro'. Baluarte del estilo jidaigeki (de samuráis), tiene un ritmo espectacular que raya lo cinematográfico, con un gran tono poético, siendo muy riguroso a nivel histórico. Estamos ante la oportunidad de conocer a uno de los autores que cambió el manga para siempre.


También te puede interesar:

- Infierno

- Bajo el aire, de Osamu Tezuka

- El lobo solitario y su cachorro

- Usagi Yojimbo

- La Bestia

Síguenos en:

   

26 Oct 04:48

You can now watch the entire first season of ‘The Joy of Painting’

by Jordan Freiman
If that's a thing you're into.
26 Oct 01:02

This day is called the Feast of Crispian

by PlusDistance
The battle of Agincourt was fought on a muddy field in northern France 600 years ago on Sunday – St Crispin's Day, October 25th 1415. Legend says Agincourt was won by arrows. It was not. It was won by men using lead-weighted hammers, poleaxes, mauls and falcon-beaks, the ghastly paraphernalia of medieval hand-to-hand fighting. It was fought on a field knee-deep in mud, and it was more of a massacre than a battle.

But the first ranks of the French army were taken down by English longbowmen. Today, 21st Century re-enactors demonstrated how the arrows fell like rain. (Warning: Chipper television presenters.)

Henry became a national hero, and nearly 200 years later, Shakespeare gave him one of the world's great monologues. You can put on your own reading to honor the anniversary. Or watch the pros handle it:

Laurence Olivier
Kenneth Branagh
Tom Hiddleston

And in honor of the dead, let there be sung "Non Nobis" and "Te Deum."
25 Oct 17:33

De Tapas por Santiago de Compostela

by Alberto López Traba
¡¡Hola zampones!! Últimamente me estáis pidiendo que haga un post basado en tapas...y hoy toca. Como bien sabéis los de aquí, en Santiago la tapa se considera ese pequeño aperitivo que te dan de cortesía con la bebida sin influir en el precio de tu consumición.
La mayoría de los locales de Santiago ponen dicho aperitivo y cada uno tiene su propio carácter... en unos brilla la abundancia, en otros la elaboración, en otros ponen siempre lo mismo porque funciona... Bajo mi humilde opinión creo que nos falta "un plus" de elaboración de tapa, pocos locales tienen algo que te pueda llegar a sorprender.

Antes de empezar diré: "No están todos los que son, ni son todos los que están", aquí simplemente pretendo nombrar algunos de los locales que me parecen interesantes en este aspecto pero hay muchos más, no hay duda de ellos. El orden será lo más objetivo posible, os los muestro en orden alfabético. Si pincháis en el nombre del local podréis acceder a la crítica completa (si es que la tengo subida, claro).

A Casa Da Viña 

Interesante local que mezcla la cocina asiática y la tradicional gallega en el que además de a comer puedes ir a tomar una cerveza y una tapa. El último día aparte de una generosa caña tomamos tortilla y pan crujiente con cecina. Lo encontrarás en Rúa de San Lázaro.


A Horta Do Obradoiro

A Horta no lo considero un local de chateo...si no conoces este local plantéatelo para pegarte una buena cena y disfrutar del buen trabajo que realizan sus chefs. Me apetece ponerlo en este especial de tapas porque son de los pocos que trabajan con tapas diferentes, en mi caso me ha coincidido varias veces una tapita de algún marinado. Lo encontrarás en Rúa Hortas.



A Moa

A Moa os lo pongo aquí porque trabaja un concepto de tapa muy curioso, tiene una mesita con unas sencillas tapas y te las sirves tú. Lo encontrarás en la rúa de San Pedro.




A Taberna do Abastos

 Me parece una terraza muy acogedora, además estás en pleno mercado de Abastos. Las últimas veces que he ido tenían de tapa unas curiosas croquetas de pulpo a feira y también pimientos de Padrón en alguna que otra ocasión. Que no os asuste que sea un local de renombre, el precio del mencía es muy correcto, 2.3€. Lo encontrarás como ya he comentado, en la plaza de Abastos.


Abrente 

Local que destaca por su abundancia en cuestión de tapas, con dos/tres consumiciones sales cenado, ambiente muy juvenil. Lo encontrarás en San Pedro de Mezonzo.

Abrigadoiro

En esta coqueta bodega te ofrecen tanto queso como chorizo del país, eso si, con la segunda consumición no hay tapa, cosa que no me gusta nada... Puedes ubicar su entrada en Carreira do Conde.

Artesana

Local cuya situación es poco céntrica pero que a mí cada vez me gusta más, un sitio tranquilo donde tomarte un vino o una cerveza. Álvaro me ha sorprendido con las tapas las últimas veces pues han sido dobles, es decir, una vez acababas la primera tapa, si seguías con tu consumición, al poco rato aparecía con otra cosita. Aquí he tomado de tapa desde lentejas, tostitas de chicharrones, minicroquetas, cecina... Para disfrutar de este local has de acercarte a la avenida de Ferrol.



El Avión

Bar de toda la vida en el que si tienes suerte los viernes te dan una nécora con tu consumición. Lo puedes encontrar en La Rosa.

Beerlab

Más a las afueras aún que Artesana. No destaca especialmente por su tapa pero me apetecía mostrároslo porque tiene una amplia variedad de cervezas (importación, artesanas,...). Para disfrutar del Beerlab tendrás que acercarte hasta Rúa de García Prieto.


O Campiño

Volviendo a la zona vieja nos encontramos con este pequeño local. En el encontraréis las copas de vino a precios módicos (mencía 1.8€) y si tenéis suerte podréis probar de tapa la fantástica quiche que elaboran. Lo encontrarás en San Roque.


Candilejas

Bar ubicado enfrente a filosofía en el que la tapa suele consistir en un buen tarugo de pan con queso y jamón serrano, tomarse una Voll-Damn en su terraza siempre es una gran opción. Situado en Rúa de Mazarelos.


Casa Antonio

Casa Antonio es una casa de comidas a lo clásico, y a la vez una tasca (en todo el buen sentido de la palabra, que conste). Allí podréis tomar una cunca de vino (1€) y esperar a ver que cae... zorza, callos... Lo encontrarás en Rúa Vista Alegre.



Casa Tato

Casa Tato situado en lo más alto de San Pedro trabaja muy bien con las tapas y suele ser bastante abundante, además de que la caña como veis es de tamaño más que generoso. No tiene pérdida, está ubicado en Cruceiro de San Pedro.


Casa Pepe

Clásico local de chateo en el que la tapa se compone de algo de embutido con unas minibollitas de pan, el mencía (al menos tomarlo fuera) un poco caro (2.5€), sin embargo los blancos conservan un precio más correcto. Lo encontrarás en Rúa Cantón de San Bieito, entre la terraza del Pazo de Altamira y la del Milongas.


Domínguez

Otra clásica casa de comidas donde degustar de tapa unos callos o una buena ensaladilla. Se sitúa en Sar.

Don Diego de La Vega

Un local pegado a la Plaza de Vigo, muy interesante para fumadores pues consta de una terraza semi cerrada. La tapa como veis en la foto es sencilla y de tamaño medio-alto. Podrás disfrutar de su terraza en Santiago de Chile.


Don Manuel

 Local en el extrarradio en el que principalmente prima ante todo la cantidad. Debes buscarlo en Rúa Avio.


Doña Ana

Otro local complicado para ir andando pues está también en las afueras, aun así se está ganando un rinconcito en el tema de las tapas en Santiago. Tendrás que ir hasta Rúa de San Lázaro para catarlo.

Espino

Establecimiento con una terraza que da directamente al parque de su mismo nombre. Si no conocéis este local no perdáis ocasión de probar alguna de sus hamburguesas (recomiendo la de ternera de Escairón). Lo encontrarás en Galeras.



Filandón

Si viene algún día de invierno algún amigo vuestro que no conoce Galicia una idea bastante buena sería llevarlo al Filandón y que se tome una caña al lado de la lareira encendida. La tapa consiste en varios embutidos (queso, chorizo y salchichón). Es difícil localizarlo pero está en Rúa da Acibechería.



Galopín 

Galopín es un todoterreno, trabaja con cervezas especiales, vinos...y lo que le pongas. No lo tengo aún muy catado pero la última vez que fui me pusieron de tapa una hamburguesita que me resultó original. Está situado en Fernando III El Santo.


La Jefatura

Local interesante pues trabaja con buena materia en la cocina. En cuestión de cañas y tapas comentar que la caña es de las más generosas de Santiago y la tapa variable (alguna croquetilla, boquerones...). Acércate por Avenida Figueroa para conocerlo (pegadito al Garoa).

Mamá Peixe

Mamá Peixe hace unos meses entró con fuerza en la oferta gastronómica santiaguesa y se está consolidando a grandes pasos. A nivel de tapas tiene dos ventajas, una es el precio de la caña de Estrella (1.5€) que es de los más competitivos de la zona y otra es que a veces sorprende con su tapa. En imágenes veis unos langostinos rebozados y unos boquerones con guacamole. Verás su cartel azul si pasas por la Algalia de Arriba.



Manso

El antiguo Vilas comandado por Alberto Lareo. No sé qué tiene la barra de este local que a mí personalmente me resulta muy acogedora. Del Manso más que la tapa en sí destaco que tiran muy bien la caña, cosa que se agradece y es difícil de encontrar. Lo encontrarás en Av. de Villagarcía de Arousa.



Merlego

Local situado en la zona más alta de San Pedro que tiene unos precios muy ajustados y una tapa bastante generosa. Rúa da Angustia es la calle exacta donde debes ubicarlo.


O Mundial

Última incorporación al blog. Local céntrico y de tapa divertida y abundante. Destaca la tempura. Lo encontrarás en Rúa da Conga.


O Pote

Una casa de comidas a la antigua usanza que trabaja siempre de manera muy casera con unas abundantes tapas. Lo encontrarás en Rúa Nova de Abaixo.


Recuncho de Fonso 

Establecimiento situado enfrente del Parlamento que consta de varios grifos de cervezas diversas y una tapa más que interesante. Situado en Rúa Do Hórreo.


Resas

Jorge Iglesias comanda la cocina de este local que fusiona la cocina gallega y la asiática y destaca por ofertar tapas diferentes y originales. En la foto podéis ver unas bolsitas rellenas de carrilleras y un atún marinado. El Resas se ubica en la Algalia de Abaixo.



Rúa Nova

El Rúa Nova (ahora Moha Rúa Nova) en cuestión de tapas es un "must". No te puedes ir de Santiago sin haber catado la tortilla de este local, considerada por muchos la mejor tortilla de Santiago. Situado en Rúa Nova.


San Clemente

Para mí uno de los reyes de las tapas en Santiago y además bastante céntrico. Variedad de tapas aleatorias y una a elegir que puede consistir en guisos, ensaladilla, arroz... Lo encontrarás en la calle del mismo nombre.






Tienes que coger el coche pero son espléndidos con las tapas como podéis ver en la imagen. Situado en Lugar de San Marcos.



La Tita

Cogió fama gracias a Tina (ahora Moha Rúa Nova) pero siguen manteniendo el buen espiritu de tapeo y dan una buena tortilla, haciendo de su calle un hervidero de zampones tortilliles. Te lo encontrarás en Rúa Nova.



Tranvía

Aunque nos cueste llegar el tranvía destaca por una buena cantidad de tapas. Está ubicado en Rúa Emilia Pardo Bazán (zona de Santa Marta).

Triacastela 2

El coche es prácticamente obligatorio para llegar a este local pero los domingos tienen una tapa de callos tamaño plato hondo, además están tremendos. Situado en Monte Vila (entrando hacia la Peregrina).

Venecia

Aún quedan muchos compostelanos que asocian el Venecia simplemente al café... pero este es un establecimiento que además trabaja muy bien el tapeo. Tienen patatitas fritas, tortilla y ensaladilla y además dos variadas según el momento. En invierno trabajan también con tapas "de cuchara". El Venecia lo encontraréis en Rúa do Hórreo.


Ventosela

Vinoteca muy bien situada y que siempre te acompaña tu vino o tu cerveza con un poco de embutido de calidad y unas buenas aceitunas. En plena Rúa da Raiña, ideal para comenzar la noche.


Y bueno, esto ha sido un pequeño recorrido por el tapeo compostelano. Os aviso de antemano que el tema de las tapas es muy variable... yo os informo de mis experiencias pero no puedo confirmaros que siempre salgan igual de bien ¡¡¡Os animo a dejar vuestro local favorito de tapeo por Santiago aquí debajo en un comentario!!!! Seguro que me quedan muchos por conocer y me encanta visitar sitios nuevos.


¡¡Hasta la próxima zampones!!
25 Oct 17:30

La herencia que nos va a dejar Feijoó

by RaimundodeFerrol
"(...) Durante las dos legislaturas que llevan ustedes en la Xunta, la tarea inicial de demolición se transmutó en una estrategia de exterminio material, cultural y político del territorio denominado Galiza y del pueblo llamado Galego hace ya más de dos mil años (...)

Algunas muestras recientes. 

1. El espolio y bloqueo de la energía eólica y demás alternativas, con la sumisión a los estafadores conglomerados de las eléctricas, la expatriación de FENOSA, la agresión a la autogeneración culminada ahora por su ministro Soria con el nuevo 'trabuco', el escándalo del falso 'déficit tarifario' y la falsificación de contadores, amén de SOGAMA y la brutal contaminación por las termo-eléctricas.

2. El robo de las Caixas -regaladas por 900 millones solo en parte desembolsados, después de haberlas 'saneado' con 9.000 millones pagados por los ciudadanos para que los nuevos propietarios hiciesen 1.500 de beneficios en el primer año -y el secuestro de su Fundación: y aún les besan la mano ahora por una limosna de 18 millones.

3. El exterminio de los ganaderos, sometidos a extorsión por las industrias y las distribuidoras, fomentada por la Xunta sin haber movido un dedo en su defensa ni en previsión de la supresión de las cuotas lácteas anunciada por la UE hace bien tiempo. 

Y en el mar, el acoso a las flotas de altura y bajura, indefensión de los marineros gallegos estafados por Noruega, el escándalo del mejillón de fuera envasado en conserva aquí como 'producto gallego', o la nueva ofensiva en ciernes de las piscifactorías 'de enclave'.

4. La reducción de las gentes trabajadoras a la esclavitud e inseguridad, casi 200.000 parados sin subvención, virtual desaparición de los puestos de trabajo estables, generalización de los contratos en precario, a veces ni siquiera 'temporales', solo 'episódicos', y pagados por equis horas par trabajar el doble de ellas, sin cotizar los amos a la seguridad social, o sin tiempo para adquirir derechos al paro ni a la jubilación. 

 Y, como consecuencia, el éxodo de la juventud de este país envejecido que pierde habitantes cada año. Por encima, a los retornados que trabajaron fuera toda la vida, les cobran impuestos por las jubilaciones que ya tributaron en los países que se las pagan.

5. La conversión de la enseñanza y la sanidad en mercancías para quienes puedan pagarlas, constante reducción de plantillas de personal docente, médico y sanitario, servicios e incluso hospitales del SERGAS entregados como negocio financiado con fondos públicos a especuladores privados que por encima cometen fraude, como en el de Vigo; cobro de fármacos a enfermos graves, crónicos o ancianos, o atentados a sus vidas como en el caso de la hepatitis-c: son auténticos crímenes contra los derechos humanos; lo mismo que el desmantelamiento de los servicios sociales, a dependientes y disminuidos, el escarnio de la RISGA, etcétera.

6. El etnocidio, criminal abandono o incluso agresión a la cultura, el patrimonio y el idioma propios del pueblo gallego, pero también a toda actividad cultural, creación e investigación científica -es decir, inoculación de la 'barbarie' en la sociedad.

7. El ecocidio, agresión a los ecosistemas y el medioambiente y desprotección de los espacios naturales -desde todos los frentes de la 'barbarie utilitarista': eucaliptización, pandemia de los incendios, cultivos energéticos y transgénicos, exterminio de las semillas autóctonas, contaminación de las rías, los ríos y la atmósfera, minería salvaje. 

 Todo agravado por sus leyes de montes, del suelo, de aguas, de costas, sus planes de actividades extractivas, de acuicultura litoral: una batería preparada para acometer un nuevo macro-espolio si acaso se acaba la 'crisis' -pero para entonces, por fortuna, no estarán ustedes en el poder. (...)"    

 (Intervención de Xosé Manuel Beiras en el debate del 'estado da nación' gallega, celebrado en el Parlamento de Galicia el pasado 14 de octubre, Sin Permiso, 18/10/2015)
25 Oct 17:29

Menú Árabe en Restaurante Caney la próxima semana

by noreply@blogger.com (Noticias Juan Luis)
Menú degustación árabe en Restaurante Caney
Degusta en Restaurante Caney de Santiago de Compostela su propuesta de menú Árabe



Alfredo Brañas, 5- Santiago de Compostela - +35 981 559 603


Horario de cocina:

De 13:00 a 16:00h. y

de 20:00 a 23.30h.

25 Oct 17:21

A repotenciación de parques eólicos reducirá as rendas para os propietarios das terras

by Gonzalo1977

Os propietarios de terras sobre as que se asentan os parques eólicos, comunidades de montes e particulares na maior parte dos casos, pódense convertir nuns meses en involuntarios protagonistas do conto da leiteira. A maioría dos propietarios tiña asinados contratos de aluguer por 30 anos coas compañías eléctricas, coa expectativa duns ingresos anuais por cada aeroxenerador. A probable repotenciación de parte dos complexos eólicos existentes reducirá nalgúns casos eses aeroxeneradores a menos da metade, co cal as rendas por aluguer caerán na mesma proporción, segundo vén de advertir Unións Agrarias.

A repotenciación dos parques consiste na sustitución de máquinas vellas de baixa potencia, normalmente de entre 300 e 600 kilowatios, por outras de ata dez veces máis potencia, no entorno dos 3 megawatios (3.000 kilowatios). Ese cambio implica unha forte reducción do número de aeroxeneradores dos parques, o que perxudicará ós propietarios dos terreos, pois os alugueres establecéronse por aeroxenerador e non pola potencia instalada.

Os alugueres dos terreos establecéronse por aeroxenerador. A repotenciación de parques reduce as máquinas a menos da metade

Do mesmo xeito, o posible aumento de potencia dalgúns dos parques afectará tamén ó canon eólico que cobra a Xunta (uns 24 millóns de euros anuais na actualidade, segundo estimacións de Unións Agrarias, dos que 6 millóns van parar ós concellos).

Real Decreto 947/2015
A reportenciación que se acometerá en parte das instalacións eólicas vén derivada do Real Decreto 947/2015, polo que o Goberno central saca a concurso 500 megawatios eólicos entre as compañías eléctricas. A adxudicación dos megawatios realizarase por concorrencia competitiva, un proceso que se regulará previsiblemente a través dunha orde que sairá nas próximas semanas, segundo calculan desde Unións Agrarias. A organización conta con que os novos megawatios eólicos queden adxudicados antes do cambio de Goberno.

O interese do concurso para as compañías eléctricas radica nas primas económicas que outorgará o Goberno con cada kilowatio/hora producido, pois desde o 2012, coa conxelación de primas ás renovables, non era posible instalar máis potencia eólica con subvencións gubernamentais.

“Estudiamos o caso dun parque de 70 aeroxeneradores que coa repotenciación podería quedar en 16 máquinas” (José Antonio Diéguez, Ventonoso)

As previsións de Unións Agrarias apuntan a que a maioría das compañías que logren novos megawatios optará por repotenciar parques xa existentes, un proceso que supón menores custos e que se resolve en menos tempo que a posta en marcha de novos complexos. Galicia, con máis de 2.800 horas anuais de vento nas súas zonas eólicas, fronte ás 2.500 de media en España, preséntase como un dos territorios de máis interese para as eléctricas de cara a estas repotenciacións.

Dos 150 parques eólicos existentes na comunidade, hai 84 anteriores ó 2005, que non dispoñen de primas á produción enerxética, e que son os que poderían optar a un aumento de potencia cos novos megawatios, segundo as estimacións da organización agraria. “Trátase ademais de parques que teñen máquinas vellas de baixa potencia. Estudiamos o caso dun parque de 70 aeroxeneradores de 330 kilowatios que coa repotenciación podería quedar en 16 aparatos”, explica José Antonio Diéguez, presidente de Ventonoso, a asociación de propietarios de terreos eólicos ligada a Unións Agrarias.

Tal baixada no número de aeroxeneradores suporía unha reducción de ingresos tanto para os propietarios dos terreos como para as administracións local e autonómica, que perciben un canon en función do número de máquinas instaladas. A normativa autonómica establece que en calquera proceso de repotenciación de parques, o número de máquinas debe quedar alomenos na metade.

O contrapunto positivo do proceso podería ser a reducción de aeroxeneradores en espazos da Rede Natura, se ben outro factor a considerar é que as novas máquinas serán de maiores dimensións que as antigas.

Biomasa forestal
O concurso de megawatios promovido polo Goberno central oferta tamén primas para 200 megawatios de enerxía eléctrica producida a partir de biomasa forestal. As expectativas apuntan a que parte dos megawatios de biomasa virán a parar a Galicia, pois a comunidade concentra a metade das cortas de madeira do Estado.

As 12 centrais de biomasa adxudicadas no 2009 pola Xunta, que non se chegaron a impulsar, poden optar ás novas primas

A nova adxudicación pode relanzar algúns dos proxectos de biomasa que estaban paralizados en Galicia. No 2009, a Xunta adxudicara unha ducia de centrais de biomasa por unha potencia total de 80 megawatios, aínda que esas centrais eléctricas nunca se chegaron a instalar pola paralización das primas ás renovables no 2012. Desde Unións Agrarias consideran previsible que parte das empresas que recibiran megawatios no concurso da Xunta se presenten agora ó concurso estatal.

Cultivos enerxéticos
Unións estima que os 200 megawatios instalados que oferta o Goberno precisarían para operar duns 2 millóns de toneladas de madeira ou de residuos de madeira ó ano, o que representa un 14% do total da produción de madeira que se corta na actualidade en España.

“Carecemos dunha normativa que evite o conflicto entre as industrias da madeira e as de biomasa” (Jacobo Feijoo, Unións Agrarias)

Ante ese volume de demanda, o secretario de Desenvolvemento Rural de Unións, Jacobo Feijoo, entende que o suministro ás novas plantas de biomasa obrigará ó desenvolvemento dos cultivos enerxéticos, unha posibilidade que en Galicia pasaría principalmente polo cultivo de eucaliptos de xeito superintensivo, con densidades superiores ás habituais e con turnos de corta reducidos, no entorno dos 5 anos.

A cuestión dos cultivos enerxéticos, segundo a valoración de Jacobo Feijoo, colle á Xunta cos deberes sen facer. “A día de hoxe non existe unha regulación dos cultivos enerxéticos forestais en Galicia”, critica Feijoo. “Tampouco hai unha normativa de trazabilidade para o abastecemento das plantas de producción eléctrica con biomasa que evite o conflicto con outro tipo de industrias xa instaladas, como o sector de fabricación de taboleiros”.

La entrada A repotenciación de parques eólicos reducirá as rendas para os propietarios das terras aparece primero en Campo Galego.

25 Oct 16:45

Airbag – Gotham Te Necesita (2015)

by AlmirMacedo
Genre: Pop-Rock / Power Pop / Surf Rock Origin: Spain Size/Quality: 134 mb | Mp3, CBR 320 kbps Facebook Page DOWNLOAD: Tracklist: 01. Hijos De Hawaii (1:59) 02. Ladrones De Cuerpos (2:21) 03. Marcas En La Hierba (3:52) 04. La Bomba De Neutrones (3:00) 05. Todo Está Bien (3:11) 06. Rompes De Nuevo (2:01) 07. La […]
25 Oct 14:16

Deep down Louisiana close to New Orleans

by growabrain
25 Oct 14:14

Meet the Fluffiest Cubs In Chicago

by Andrew Bleiman

10

After growing in size and strength, Lincoln Park Zoo’s first-ever Red Panda cubs Clark, a male, and Addison, a female, are now in their outdoor exhibit!

1
4
Photo Credit:  Lincoln Park Zoo
 
ZooBorns has reported on the cubs’ progress in stories here and here. Born June 26, Addison and Clark have spent the last few months behind-the-scenes with their mother, Leafa. The Red Pandas will be on and off exhibit intermittently as they continue to acclimate from their nest box behind-the-scenes.

“We’re excited to see the cubs explore their outdoor exhibit space and to be able to share their playful nature with our guests,” said Curator of Mammals Mark Kamhout. “The Red Panda cubs continue to grow in size but also in how vocal they are, their activity level, and curiosity levels.” 

Red Pandas are Raccoon-like in appearance and have Panda in their name, but are not related to either species – genetics indicate that Red Pandas belong to a unique family. Red Pandas are native to the Himalayan mountain range and due to habitat loss and poaching, Red Pandas are considered a Vulnerable species.

See more photos of the cubs below.

5
7
8
2
3
6
9






25 Oct 14:03

"Wavy Gravy" Four Hairy Policemen... Various Weird Recordings From The 50' vol 2

by noreply@blogger.com (RYP)
This, and Vol. 1 changed everything!!!My friends wondered why they were unable to find any Bruce Springsteen or Eagles or Billy Joel or Phil Collins or Paul McCartney or dozens of other "stars" in my record collection...
Well, it started in the 70's, as I was fired from a dj gig for playing "what was good" as opposed to "what was required". The whole thing came to a head in the mid eighties when I ran across Wavy Gravy 1 and 2... THESE RECORDINGS CHANGED EVERYTHING!!!
If there was ANY chance that I'd allow anything mainstream into my life, back then, well, Wavy Gravy took care of all that!!!
If you like your music polished and perfected or if your fave artist takes 1 to 2 years to create the masterpiece, then you are not the type of person to try this record. Stay away!!!
If you have ANY sense of the absurd, or sense of humor, or, you remember that this rock n roll stuff is supposed to be fun... give this a try... I can't explain what you hear here or what you hear between the songs but, let me tell you this... I have hundreds of cd's... if I could only keep two of them, the two would be Wavy Gravy 1 and 2. No Poop! - Reviewer: Michael A. Deprisco "themaddr" (clearwater, florida United States)traxfromwax:
1. King Horror - Loch Ness Monster 2. The Leather Boy - On The Go 3. Pinky Pinkston - The Fisherman 4. 4 Hairy Policeman - For Hairy Policmen 5. Sebastian Peabody - Grave In The Desert 6. Headliners - Voodoo Plan 7. Pat Bone - Clinkerated Chimes 8. Alt Take - Purple Haze 9. Autry Inman - Ballad of Two Bros. 10. Trashmen - Bird Dance Beat 11. Andre Williams - Greasy Chicken 12. The Earthboys - Space Girl 13. Miriam Francis - A Cowboys Friend 14. Ding & Bat - Hearse On A Surfari
ripped from vinyl in glorious monoloudarama!
25 Oct 13:59

James Leg – Below the Belt (2015)

by exy

James LegWith its opening blast of thick, distorted piano banging out a dirty rock & roll stomp while the singer wails like Tom Waits on cheap trucker’s speed, James Leg‘s second solo album (third if you count his collaboration with Left Lane Cruiser, Painkillers), 2015’s Below the Belt, begins just the way you’d expect if you’ve spent much time with the keyboard man’s band the Black Diamond Heavies.
However, while the opening track suggests this will be a lot of “same old, same old,” Below the Belt turns out to have a good bit more stylistic variety than Leg has shown in the past, not to mention a welcome sense of dynamics. The Continental dance moves of “Casa de Fuego” (with lyrics that reference the movie Casablanca), the woeful barroom boogie “Drink It Away,” the spooky late-night vibes of…

VBR~260 kbps | 71 MB  UL | MC

…”A Forest,” the joyous gospel piano of “Up Above My Head,” and the loping R&B groove of “What More” give Leg a chance to turn down the amps and ease back on the tempos, and it turns out that Leg has a lighter touch than he’s been letting on, not to mention a more eclectic melodic imagination. The man also known as John Wesley Myers clearly likes things to sound dirty (and with a voice as rough as his, he has only so much choice in the matter), but on Below the Belt, he can do more than just howl the dirty blues as if he’s been possessed by the ghosts of Savoy Brown, and it makes the album a more interesting and engaging experience. And if you’re looking for some butt-kicking blues-shot rock, don’t worry, Leg hasn’t forgotten how to do that, and “Glass Jaw” and his cover of the Dirtbombs’ “Can’t Stop Thinkin’ About It” deliver the goods. Below the Belt delivers some genuine surprises and proves Leg knows more than one way to strut his stuff, a talent he’d be well advised to keep exploring.

25 Oct 00:41

Crop top sweaters make me so, so mad.



Crop top sweaters make me so, so mad.

25 Oct 00:39

Ciudadanos pide que o galego deixe de ser a lingua oficial do Concello de Ferrol

Unha moción do partido de Albert Rivera procura derrogar varios artigos da ordenanza de normalización lingüística de 1997, denuncia o BNG, coa desculpa da “imposición do galego”.
24 Oct 23:57

La presentadora Martha Stewart, de visita en Galicia

by La Voz
Recorrió diferentes lugares de Santiago, comió en el Abastos 2.0 y recaló a dormir en el Parador de Baiona

24 Oct 23:56

El Concello solicita a la Sareb la cesión del patio del Peleteiro para usos públicos

by r. m. santiago / la voz
Sin descartar otras opciones, el gobierno local plantea instalar un aparcamiento provisional

24 Oct 23:47

14 Tiny Little Things Couples Can Do To Make Each Other Happier On A Daily Basis

by Mélanie Berliet
Pedro Ribeiro Simões
Pedro Ribeiro Simões

1. Pledge to make your boyfriend or girlfriend laugh at least once a day. You don’t have to be naturally funny to Google a joke that’s in line with your significant other’s sense of humor. Alternatively, cite a hilarious Tweet sent by one of their favorite comedians, whom you should definitely follow with the intent of borrowing useful material. You might also relay an embarrassing anecdote from your childhood, or confess an inappropriate thought you’ve been having about your elderly neighbor. If all else fails, tickle the hell out of them. Everyone loves to laugh, and it’s especially satisfying to laugh along with the person you love.

2. Instead of saying “I love you,” tell your partner exactly why you love them. Your proclamation doesn’t have to be rooted in some major observation. Simply list one of the many little reasons why you adore your significant other—even if it’s because they accidentally farted just when you needed to smile. The difference between knowing that you’re appreciated and knowing why is akin to the distinction between watching your favorite band play a concert on TV and seeing them perform live.

3. Seduce your significant other at a time when you don’t normally have sex. When you jump your partner’s bones at a surprising time, the sex is automatically more exhilarating. Off-hour copulation is perhaps the easiest way to break the sensual routine so many couples inevitably fall into. And, like pizza, sex is pretty much always well received.

4. Say thank you when they least expect it, for a reason they least anticipate. The power of “thank you” is great, especially when you ambush someone with your gratitude. Say thank you when your partner completes an irksome household chore or fetches the iPad to spare you from getting up from the couch. But also say it for absolutely no reason other than to convey just how happy you are to be with them.

5. Find a new reason to compliment your partner. It’s lovely to say something nice about the way your significant other is dressed or to comment on their standout personality traits. But that’s obvious territory than can be covered by their parents, friends, and colleagues. Differentiate your role in your partner’s life with a compliment only you can give them. Get specific, or be broad. No matter what, be thoughtful. Tell them you love the way they look while they sleep, or that you’re addicted to the melody of their snoring. Tell them that they’re awesome at oral sex. Or that you know in your heart how great a parent they’ll be to your hypothetical children.

6. Tag your boyfriend or girlfriend in an Instagram post that’s meaningful within the context of your coupledom. You shouldn’t even have to elaborate. Just tag and let them smile with recognition as they review the post you’ve singled out just for them—as funny or entertaining or absolutely insane. This will remind them how wonderful it is to share so many inside jokes and reinforce the strength of your bond.

7. Buy them a set of their favorite toiletries. That way, the next time they run out of lotion, shampoo, hair gel, or soap, they won’t even have to think twice about running to the store to replace those items, or having to lean on samples skimmed from hotel rooms in the interim. Beyond saving your partner the cost of purchasing another round of grooming necessities, supplying someone with backups of their must-have beauty products is an incredibly thoughtful act.

8. While you’re at it, buy them a few pairs of their favorite socks and underwear. That way, when their existing supply starts to look a little tattered, they can just dip into their cache of freshies without worrying about placing an order or stopping by the store on their way home from work.

9. Stockpile their favorite wine and beer, too. Once you hit adulthood, you shouldn’t have to go on a liquor run or head to a bar every time you feel like drinking. It’s so much more convenient to grab a bottle from the cupboard. Invest in a supply of your partner’s favorite booze and witness how grateful they are whenever the urge to get tipsy strikes. Buying alcohol in bulk is cost effective anyway.

10. Check something off your partner’s To Do list before they get to it. You probably know of at least a few errands lingering on your boyfriend or girlfriend’s never-ending list of Tasks To Accomplish To Function As An Adult. Spare the person you love the tedium of picking up the dry cleaning or grocery shopping by doing it first. Arguably, granting someone the power to cross something off their To Do list is the best gift you can give.

11. Insist on leaving your phones at home the next time you take a walk or go out to eat. You’ll be shocked by how much more attention you end up paying to each other without fighting the itch to look at a screen. Even couples that are madly in love tend to forget just how much they enjoy each other’s distraction-free company

12. Executive produce an evening out without asking your partner for input. Sometimes, the biggest barrier to a romantic night out is the logistical aspect. So take the lead and book a reservation at that restaurant your boyfriend or girlfriend has been dying to try, or go ahead and purchase tickets to the concert or play they mentioned seeing offhandedly. Then surprise them with a calendar listing for the time and date along with a note about how you’d like to celebrate no particular occasion.

13. Stay up to date on whatever interests your significant other. Subscribe to newsletters centered on your partner’s hobbies and bookmark the websites they visit regularly. The value in staying up-to-date on the stuff they care about is that you’ll be able to speak intelligently about the topics they care about most. They’ll be especially impressed when you reach the point of sending them links to videos and stories you know they’ll enjoy before they encounter the content themselves.

14. Start a joint “squirrel fund” to save money so you can splurge together later. Agree to throw a dollar into a designated jar each day, or add a few bucks to your stash of cash whenever either of you feels like it. But don’t count your savings until six months pass, at which point you should tap your fund to buy something you wouldn’t ordinarily spend money on, like a fancy dinner or couple’s massages. By the time you count your hoarded dough after months of squirreling it away in small increments, it’ll seem like free money. TC mark

24 Oct 23:43

AskHistorians Podcast 048 - Canadian Identity

The aptly named CanadianHistorian gives a crash course in Canadian history, starting from the British seizure of New France in the Seven Years War and proceeding up until multiculturalism in "Trudeau's Canada." By covering the heavy drinking Charlottetown Conference, the symbolism of Vimy Ridge, and the traumatic October Crisis, this episode looks at the interplay of English and French groups and how a unique Canadian identity was forged out of their shared history. (90mins)

24 Oct 23:42

El Sótano - Historias, clásicos y secretos del RnR sueco - 23/10/15

Además de guitarrista de grupos como The Barbwires, The Dragtones, The Hi-Winders, The Intruders o The Blue Ocean Orchestra, el sueco Mike Barbwire es un dinamizador y buen conocedor de la escena de su país. Nos visita como pinchadiscos invitado con una selección de curiosidades, clásicos, secretos ocultos y novedades de bandas de Suecia de todos los tiempos y todos los estilos del Rock’n’Roll. Njuta!

Playlist; Sintonía (Hargalaten), Hep Stars (Kana Kapila), The Nomads (Don’t kill the messenger), Union Carbide Productions (Baritone street), Robert Johnson and the Punchdrunks (Groovin’ with Mr Blue), Problem (Huller om buller), Moon City Boys (Rockets), The Backdoor Men (Out of my mind), Fatboy (This tear will never leave my eye), Riley Mcowen and the Sleazy Rustic Boys (Something baby), The Hi-Winders (A whole lotta power), The Vanjas (No tomorrow boy), The Hives (Try it again), Hip Whips (Temple in my heart), Imperial State Electric (Messin’ with the bid) y Mike Barbwire con 13th Magic Skull (La ola solitaria).

24 Oct 23:39

Algo huele a podrido en Dinamarca

El candidato de Ciudadanos a la presidencia del Gobierno, Albert Rivera, suele repetir que su partido es el que tiene menos donaciones privadas, que jamás han recibido un trato de favor de las instituciones financieras y que la organización Transparencia Internacional les ha puesto un 10 en transparencia. El discurso de Ciudadanos, en un país en el que la monarquía, sindicatos, partidos, patronales, tribunales, banqueros o reguladores se han visto implicados en un carrusel de escándalos, ha servido a un partido menos nuevo de lo que parece para vender motos regeneracionistas mientras apuntalaba artefactos como los gobiernos del PP en Madrid o el PSOE en Andalucía, ambos con un historial a la altura de la FIFA.

Sin embargo, un repaso al apartado de transparencia de su página web, que contiene la información financiera de Ciudadanos, lleva a hacerse algunas preguntas.

CTXT ha preferido plantearlas en público para que el partido pueda responderlas, en aras de la transparencia, también en público.

1. ¿Por qué C’s no sigue la plantilla para la presentación de cuentas de partidos políticos válida desde enero de 2014 y publicada en el BOE en 2013?

La financiación de partidos en España es un arcano que ha deparado múltiples tardes de gloria en toda la geografía española. Dentro de ella, capítulo aparte merecen las fundaciones de --o afines a-- los partidos, que tienen un currículum lleno de éxitos.

2. ¿Por qué en el apartado de transparencia de la web de Ciudadanos solo aparecen las cuentas de una de las tres fundaciones vinculadas al partido, Tribuna Cívica, y no aparecen las de las asociaciones Egara Civitas y Catalunya Constitucional?

3. ¿Por qué las últimas cuentas publicadas de dicha fundación corresponden al ejercicio 2012, previo a la expansión territorial del partido, y no recogen su actividad de los dos últimos ejercicios?

4. ¿Por qué se publican las cuentas del partido hasta el año 2010 y no se incluyen las de 2009, año en que el partido se presentó a las elecciones europeas con una coalición encabezada por Miguel Durán bajo el liderazgo del millonario irlandés Declan Ganley?

5. ¿Por qué en las cuentas de resultados de los ejercicios de 2011 y 2012 no aparece cantidad alguna en concepto de gastos financieros a pesar de que en los balances se acredita la existencia de deuda con entidades financieras, cuando en el ejercicio 2010 sí se contabilizan los gastos financieros?

Dos imágenes tomadas de la web de Ciudadanos. La cuenta de resultados (izquierda) afirma que en 2014 ingresó 3,2 millones de euros privados y públicos. En el presupuesto anual (derecha) afirma que recaudó en total algo menos de 1,5 millones.

Los ingresos de los partidos se dividen entre los públicos y los privados. Las cuentas de Ciudadanos del ejercicio 2014 recogen los privados –cuotas, donaciones y aportaciones de cargos públicos-- en la partida “Prestación de servicios”, por un importe total de 1.357.520,49 euros, y los públicos, con un importe cercano a los 1,9 millones de euros. Sumados, los ingresos totales suman 3,2 millones de euros.

Por otro lado, en el presupuesto anual se habla de unos ingresos totales de 1.486.108 euros (309.108 de los cuáles corresponden a ingresos privados), sin que en el documento de liquidación presupuestaria se aprecien desviaciones relevantes.

6. ¿A qué se debe (ver capturas de imagen) la diferencia de ingresos entre el presupuesto y la cuenta de resultados, tanto en el total (algo menos de 1,5 millones frente a 3,2) como en los ingresos privados (0,3 millones frente a 1,4)?

7. ¿Cuál es la fiabilidad del proceso de auditoría interna a la vista de erratas como el hecho de que los 148.114 euros de la campaña de las elecciones europeas que el Tribunal de Cuentas atribuye a “Aportaciones del partido” sean atribuidos a “Anticipos de la administración” en el resumen financiero de la campaña de las europeas?

8. ¿Por qué la liquidación presupuestaria del ejercicio 2014 no recoge el impacto de la entrada de C's en el Parlamento europeo?

La cultura democrática imperante en la joven democracia española está construida, a diferencia de lo que sucede en otras democracias más aburridas, sobre la base de que el debate público se centre más en las promesas electorales del político de turno que en los logros y actuaciones que ha realizado en el pasado. Este hecho, herencia directa del llamado “milagro” de la transición y de los poco edificantes orígenes del actual régimen español, dificulta sobremanera la rendición de cuentas y desplaza el debate político desde la realidad –esto es, lo que efectivamente se ha hecho-- hacia zonas más confortables donde el pressing catch partidista puede lucir algo más presentable.

Sin embargo, no estaría de más que, además de promesas electorales que carecen de memorias económicas que cuantifiquen su impacto económico, el partido de la transparencia y la regeneración a) publicase las cuentas de sus entidades vinculadas y b) coordinase la información contenida en sus presupuestos y cuentas anuales debidamente consolidada (y no como fueron presentadas en años precedentes a organismos como el Tribunal de Cuentas del Reino o la Sindicatura de Comptes de la Generalitat), e incluyendo toda la información relativa a su presencia en el Parlamento Europeo.

Eso contribuiría a que la apelación a ese imaginario que se vende, con Dinamarca como modelo, pasara de las palabras a los hechos.



J. Campabadal y F. Miralles son autores de un libro sobre Ciudadanos de próxima publicación en Ed. Akal

24 Oct 22:54

James Brown "Foundations Of Funk" (A Brand New Bag, 1964-1969)

by noreply@blogger.com (RYP)
There are several worthy James Brown compilations. But this is the one, more than any other, that presents his most fertile and innovative soul and funk material. From 1964's "Out of Sight" through 1969's "Mother Popcorn," this was Brown at the apex of his creativity, turning soul into funk in the mid-'60s, then pushing the rhythm even more to the forefront. Most of his hit singles from this five-year explosion of white heat are on this 27-track, two-CD set, including "Out of Sight," "Papa's Got a Brand New Bag," "I Got You (I Feel Good)," "Say It Loud--I'm Black and I'm Proud," and "Cold Sweat." There are some minor omissions that could be questioned (the absence of the studio version of "Bring It Up," for instance), and big James Brown fans will already have the lion's share of tracks, on the Star Time box and other releases. It does, however, contain minor but significant bonuses: an alternate take of "Cold Sweat," a previously unreleased live medley of "Out of Sight" and "Bring It Up," and a previously unreleased live version of "Licking Stick--Licking Stick." There are also longer versions of "I Don't Want Nobody to Give Me Nothing" (ten minutes!), "I Got the Feelin'," "The Popcorn," and "Brother Rapp" that were edited when they were prepared for official release. (Richie Unterberger, Allmusic)

trax disc 1:
01 out of sight 02 papa's got a brand new bag, pts. 1 & 2 03 i got you (i feel good) 04 money won't change you, pts. 1 & 2 05 introduction-out of sight-bring it up (live) 06 let yourself go 07 there was a time 08 cold sweat, pts. 1 & 2 09 get it together, pts. 1 & 2 10 goodbye my love, pts. 1 & 2 11 i can't stand myself (when you touch me), pts. 1 & 2 12 i got the feelin' 13 the popcorn 14 cold sweat (false start and studio dialogue) 15 cold sweat (alternate take)
trax disc 2:
01 licking stick-licking stick (live) 02 say it loud-i'm black and i'm proud, pts. 1 & 2 03 give it up or turnit a loose 04 you got to have a mother for me 05 i don't want nobody to give me nothing (open up the door i'll get it myself) 06 let a man come in and do the popcorn, pts. 1 & 2 07 it's a new day, pts. 1 & 2 08 ain't it funky now 09 brother rapp 10 funky drummer, pts. 1 & 2 11 she's the one 12 mother popcorn (live)
...Many Thanks To Jillem, Clash, Jimmie Dee, and JcOrk For The Share! served by Gyro1966...
24 Oct 22:54

"THE BEST OF HORROR"

by noreply@blogger.com (RYP)
75 Original Horror favorites!trax disc 1:
1. Monster Mash - Bobby "Boris" Pickett & The Crypt-Kickers 2. Zombie Jamboree - Harry Belafonte
3. Rockin' In The Graveyard - Jackie Morningstar 4. 'Til The Following Night - Screaming Lord Sutch 5. Gravy (With Some Cyanide) - John Zacherle 6. At The House Of Frankenstein - Big Bee Kornegay 7. She's My Witch - Kip Tyler 8. Mad House Jump - The Daylighters 9. Frankenstein Rock - Eddie Thomas 10. Nightmare - Scottie Stuart 11. The Head Hunters - Mike Fern 12. The Voo Doo Walk (Featuring Cindy & Misty) - Sonny Richard's Panics 13. Drac's  - Billy DeMarco 14. Night Of The Vampire - The Moontrekkers 15. You Can Get Him Frankenstein - The Castle Kings 16. Popeye (The Gravedigger) - John Zacherle 17. I Was A Teenage Monster - The KeyTones 18. Jekyll And Hyde - Jim Burgett 19. Frankenstein's Party - The Swinging Phillies 20. Graveyard Shift - Bobby "Boris" Pickett & The Crypt-Kickers 21. Frankie Frankenstein - Ivan 22. The Rockin' Ghost - Archie Bleyer 23. The Purple Monster - Dean Hightower 24. Graveyard Rock - Tarantula Ghoul And Her Gravediggers 25. Igor's Party - Tony's Monstrosities
trax disc 2:
1. Dinner With Drac, Pt. 1 - John Zacherle 2. The Purple People Eater - Sheb Wooley 3. Monster's Holiday - Bobby "Boris" Pickett & The Crypt-Kickers 4. Don't Meet Mr. Frankenstein - Carlos Casal, Jr. 5. Sunglasses After Dark - Dwight Pullen 6. Nightmare Hop - Earl Patterson 7. Midnight Monsters Hop - Jack And Jim 8. Bo Meets The Monster - Bo Diddley 9. Werewolf - The Frantics 10. The Mummy - Bob McFadden 11. Frenzy - Screamin' Jay Hawkins 12. Coolest Little Monster - John Zacherle 13. The Mummy's Bracelet - Lee Ross 14. Wolf Call - Lord Dent & His Invaders 15. The Legend Of Sleepy Hollow - The Monotones 16. Batman, Wolfman, Frankenstein Or Dracula - The Diamonds 17. Zippy, Hippy, Dippy - Coye Wilcox 18. The Fang - Nervous Norvous 19. He's A Vampire - Archie King 20. The Creature (From Outer Space) - The Jayhawks 21. The Cat - Rod Willis 22. Leopard Man - Joe Wallace 23. Monster Party - Bill Doggett 24. Rabian The Fiendage Idol - Bobby "Boris" Pickett & The Crypt-Kickers 25. Teenage Creature - Lord Luther
trax disc 3:
1. I Put A Spell On You - Screamin' Jay Hawkins 2. Me & My Mummy - Bobby "Boris" Pickett 3. Jungle Hop - Kip Tyler 4. Frankenstein's Den - The Hollywood Flames 5. Graveyard - Leroy Bowman 6. Walkin' Through A Cemetery - Claudine Clark 7. Creature From Outer Space - Sonny Day 8. The Shadow Knows - The Coasters 9. Screamin' Ball (At Dracula Hall) - The Duponts 10. The Blob - The Five Blobs 11. The Little Martian - Jan Amber 12. Graveyard Cha Cha - The Three D's 13. The Bat - John Zacherle 14. Ghost Satellite - Bob & Jerry 15. Music To Be Murdered By - The Alfred Hitchcock Orchestra 16. Monster Mash Party - Bobby "Boris" Pickett & The Crypt-Kickers 17. Rocket To The Moon - The Astro-notes 18. Zombie - Los Sleepers 19. Beware - Bill Buchanan 20. Voodoo Woman - Smiley Smith 21. Let's Twist Again (Mummy Time Is Here) - John Zacherle 22. Amazon - Phil Carter 23. The Monster - Bobby Please & The Pleasers 24. The Gila Monster - Joe Johnson 25. The Purple People Eater Meets The Witchdoctor - Big Bopper
...served by Gyro1966...

24 Oct 13:31

Rajoy bate todos los records de gobernar a golpe de decreto

Pese al respaldo que le supone contar con un grupo parlamentario ampliamente mayoritario, el jefe del Ejecutivo, Mariano Rajoy, acaba la legislatura batiendo todos los records de gobernar a golpe de decreto. Precisamente, el 35 por ciento de las iniciativas legislativas enviadas por su Gabinete a las Cortes fueron decretos-ley. Su antecesor José María Aznar no se atrevió a tanto: llegó al 20 por ciento en la segunda legislatura, también con mayoría absoluta, y al 33 en la primera. En esta forma de gobernar a golpe de decreto, ambos mandatarios del PP superan ampliamente a los presidentes del Gobierno de la UCD y el PSOE.
23 Oct 23:48

How to Estimate the Right Amount of Food For Your Party (& 3 Menu Ideas)

by Skye | From My Dining Table

One of the trickiest things about hosting a dinner party is guessing how much everyone is likely to eat.

I say guessing, because it’s never an exact science. I, for one, am a self-confessed over-caterer. My heart flutters at the sight of a table laden with food, and somehow I can’t help but feel that a dinner party where guests leave hungry isn’t really a party at all.

As it happens, over-catering works well for me: I have a soft spot for eating leftovers. I cook with that in mind and, luckily, waste is never really an issue.


That said, there are certain rules of thumb that dictate both what and how much I cook. Firstly, you need to take into account what kind of a dinner party it is: If it’s a sit-down dinner, people eat more. Six people gathered around a dining table, lingering over each course, will more often than not indulge in second (and sometimes even third) helpings.

At a buffet, on the other hand—when guests might be perched on a bar stool and picking from a plate with fingers—people generally eat less. I’ve heard that when catering for a buffet, it’s safe to estimate a third less food than for a sit-down dinner, and I have rather taken that rule to heart. 

Here are my rules of thumb:

  1. If I’m cooking for a big party, I calculate how much I would eat, multiply it by the number of guests, and then cook a quarter less (as I said, I like to err, even if slightly, on the side of plenty).

  2. If I’m cooking an intimate supper party of six to eight, I make the same calculation but cook a quarter more, rather than less. 

There are other fixed rules that I’ve picked up from this and that authority over the years. For example...

  • When cooking pasta, estimate a portion of roughly 80 to 100 grams per person
  • When buying wine, count on a third to half a bottle per person
  • A roast chicken should feed four (roughly speaking, and assuming you’re serving it with trimmings: salad, roast potatoes, and so forth)
  • If you’re cooking beef you want about 250 grams per person

Then, there are rules that I have picked up from experience along the way. For example, people always eat more potatoes than you might expect, so I always take care to cook extra: at least two to three medium sized potatoes (four to five, if they’re on the small side) per person, roughly chopped, drenched in olive oil and doused in sea salt, perhaps even with a smattering of thyme or rosemary, then roasted in the oven for a couple of hours until they’re deep golden brown.

More: How to roast any vegetable in 4 steps.

In terms of planning the menu, I choose one star piece (be it meat or fish); a couple of fillers (bread, potatoes, salad, maybe even some kind of grilled vegetable) to serve in sheer excessive abundance; and a decadent dessert.

So, for example, I might make lobster and baby tomato spaghetti, going heavy on the spaghetti to bulk up the meal. I would then serve a light green salad and a platter of grilled zucchini drizzled in olive oil and salt and topped with fresh mint.  

Or, if I were cooking beef, I would serve it with roasted potatoes, roasted pumpkin (too good at this time of year), and a radicchio salad. Then perhaps something like shortbread cookies and ice cream for dessert. Ice cream is great for making dessert go a little bit further, so I always keep a tub of good-quality vanilla ice cream in the freezer for entertaining.

By the same theory, I always buy (or make!) lots of bread; nothing makes a table look welcoming quite like a generous heap of bread. And, whether you’ve cooked a roast chicken or a tomato sauce, it’s always a treat to have bread for soaking up the juices. That, I find, is almost a meal in itself.


  

Her are three menus that make for excellent leftovers: 

1.

The next day: 

  • Finely slice the cold roast beef and serve with a drizzle of salsa verde
  • Make sandwiches out of the cold roast chicken and spruce up with some fresh tarragon and a dollop of homemade mayonnaise
  • Refry any leftover potatoes and pumpkin in a pan with a few fresh sage leaves and a drizzle of olive oil
  • Store the cookies in a tin for up to a week and serve for afternoon tea


2.

The next day:

  • Treat yourself to a slice or two of plum pie for breakfast
  • Make an egg frittata with any leftover zucchini, and serve with the bread for lunch
  • Make a spaghetti frittata with the leftover pasta for dinner and serve with a green salad


3. 

The next day:

  • Make sure to eat all the scallops in one sitting, as they won’t last (that shouldn’t be hard—they’re delicious)
  • Reheat the baked pasta in the oven and serve warm, with a simple green salad, for a deeply satisfying lunch
  • The apple tart will keep in the fridge for a few days; you can even serve it for dessert again (just plate it in the kitchen, in individual slices, with a dollop of ice cream) 

Spaghetti Frittata

Serves 6

6 eggs
3 tablespoons grated Parmesan
300 grams cold cooked spaghetti

180 grams pancetta

See the full recipe (and save and print it) here.

Photos by Skye McAlpine

23 Oct 19:36

Cómo "Compañeros" marcó mi infancia y despertó mi sexualidad

by Noemí López Trujillo

Todas las imagenes son fotogramas de Compañeros.

Con nueve años y medio yo ya tenía una doble vida: por la mañana iba al colegio con mi pelo rizado como una coliflor, mis gafas ovaladas —«protégelas, que son tu vista», decía mi madre, aunque yo entendía «protégelas con tu vida»— mis calcetines de mercadillo marca Hike —o Kike en su defecto, nunca Nike— y mis bragas blancas y esponjosas como la mozzarella que me llegaban hasta el ombligo – que es algo maravilloso en una niña pero no tanto cuando ese estilo se mantiene intacto a los dieciséis - ; pero por la noche, me arremolinaba en la cama y abrazaba la almohada pensando que era Quimi, que había venido a Elche en su moto a decirme que le daba igual que llevase unos calcetines de algodón tan gordos que parecía que tuviese los pies inflamados ni mis bragas feas, que él me quería igual.

Compañeros llegó a mi vida antes que la menstruación, así que me acompañó en ese camino que podríamos llamar «el despertar sexual», que en mi caso fue más bien un leve bostezo, un murmullo en la lejanía que te espabila y te arranca del letargo poco a poco. Por un lado, me encantaba fantasear con la idea de que Quimi me llevase en su moto con el casco apretando mi bola de pelo y mi ropa interior tamaño sábana asomando por encima del pantalón de chándal verde caqui —mamá, te quiero, pero ¿verde caqui?, ¿en serio?—; por otro, aquella serie del 98 me permitió descubrir los entresijos del cortejo y de la danza del apareamiento púber. «En un rincón occidental del Serengueti hay un paraíso en el que mandan los adolescentes. No hay una estación idónea para el coito, pero cuando este ocurre, el macho y la hembra pueden practicarlo hasta veinte veces al día». Así interpretaba mi cerebro todo aquel magma de hormonas ígneas procedente de la televisión que yo estudiaba con curiosidad científica mientras me mesaba el bigote incipiente.

Aquella pandilla del colegio Azcona —sí, pandilla, de vuelta a los noventa— me permitía estudiar los movimientos de sus componentes y extrapolarlos a mi clase. La diferencia era que en mi colegio el malote no era un chiquillo que sufría porque procedía de una familia desestructurada y que tenía que trabajar para pagarle la rehabilitación a su hermano yonqui, sino un chaval, Jose, conocido como «el Rubio». Vamos, un tipo con el pelo rubio, pinta de guiri y con las paletas muy separadas que decía que mi cabello rebelde parecía pelo púbico. Él lo llamaba «pelo chocho», y yo le miraba con ganas de decirle: «Podría subrayar mis apuntes con ese rotulador fluorescente que llevas en la cabeza», pero me callaba y le soltaba un tímido: «Pues no porque el de 'ahí' es más corto». Yo sabía que Quimi no era así porque en su grupo aceptaba a Luismi, con quien yo me identificaba muy fuerte: empollón y pardillo, la única diferencia era que yo tenía el cuerpo botijo de Olive, la cría de Pequeña Miss Sunshine.

También teníamos a nuestra propia versión de Valle, que imitaban sus pantalones de campana, sus camiseta marcapezones y mechas rubias anchas como carreteras. Sin embargo, aunque Valle siempre dejaba claro que se liaba con quien quería, pero que no por eso era una «guarra» —en un capítulo de la primera temporada gana el concurso «La más puta de la clase»— y que si le decía «no» a un tío era «no», mis compañeras, si te descuidabas, pronto te plantaban en la agenda un «Si alguna vez te violan y no puedes gritar, ¡abre las piernas... y a disfrutar!». «Llevo unas bragas tan feas y altas que no querrá ni violarme», solía pensar yo.

Todos los miércoles —hasta que pasaron la serie a los lunes porque no podía competir con Gran Hermano I, allá por el año 2000— mi hermana y yo estirábamos las piernas como si la vida solo consistiese en descansar y chistábamos cada vez que mi padre hacía alguna broma de las suyas tipo «Anda, Antonio Hortelano, pero si a ese lo conozco yo». No nos hacía gracia, queríamos observar los créditos con atención y a aquel melenas de barba descuidada que aparecía cantando en la cabecera de la serie. No me voy a parar mucho en este momento, en el de la canción de apertura, pero algún día alguien hablará de lo grotesco del asunto. Porque, por si no os acordáis, los personajes de la serie aparecían en pantalla y se iban fundiendo con el siguiente personaje. Por ejemplo, «la Chiqui», madre de Valle y conserje del colegio, se convertía poco a poco en César, un chaval con el pelo tan naranja que su tinte parecía estar hecho a base de Riskettos. Cuesta describirlo, es mejor verlo. El resultado roza la inmoralidad, sobre todo si se analiza la transformación segundo a segundo. Además, no hay ningún tipo de disimulo: un señor viejo y gordo se convierte en una niña pequeña con coletas, no hay voluntad de que el predecesor y el sucesor se parezcan en absoluto.

Lo cierto es que Compañeros lo tenía todo para no resultar atractiva, y sin embargo esa sexualidad tan obvia e inocente a la vez —nunca había sexo explícito, a lo sumo «piquitos y algún que otro magreíllo», como me dijo mi madre hace unos días— resultaba cercana y creíble. Veías a la gente de tu clase enrollarse en los pasillos e intentar meterse mano bajo aquellas chaquetas bomber y era imposible no identificarlos con los adolescentes de la televisión. Los mismos morreos torpes pero hambrientos que los profesores atajaban con un «eso aquí no» mientras ponían mirada tierna. Yo, por supuesto, era la cría que en el recreo estaba concentrada en su bocadillo. Lo más cerca que estuve de tener algo de infancia hipersexualizada fue cuando me puse unos pantalones de campana de mi hermana con la ilusión de parecerme a Valle. Mi barriga con aquella prenda tan estrecha era como un globo terráqueo de los que usaba la profesora de Ciencias Sociales para situar algún país en el mapa, con la diferencia de que yo podía girar sobre mí misma y señalar, más o menos a la altura del ombligo, el punto geográfico exacto por el que acababa de irse mi dignidad. Gracias a Compañeros entendí —y compartí— aquel deseo de muchas chicas de que les estrujasen el culo como si fuese una naranja en un exprimidor.

«Eran chicas y chicos del instituto que eran amigos. Todas las semanas uno de ellos tenía un problema y tenían que solucionar el enredo». Así describe mi madre la serie, pero ella es consciente de que en casa no nos fascinaba la trama, sino Quimi. Y jugaba esa baza: nos amenazaba con no dejarnos ver el capítulo de esa semana si no nos acabábamos el plato. Aquellos años me volví sumisa, finiquitaba las lentejas sin preocuparme por si estaba prostituyendo mis ideales. Solo pensaba en ver a Quimi en acción y así imaginar por las noches, antes de que mi baba inundara la almohada, que me daba un beso y él olía a tabaco pero a mí no me importaba porque él también aceptaba mi pelo, mis calcetines y mis michelines carnosos como los labios de Scarlett Johansson. Él me sirvió para establecer un filtro: si fuma, tiene greñas y hace pellas, no pasa nada si demuestra cierta sensibilidad, adelante. Sin duda, era una producción que transmitía valores. Como dijo Manuel Valdivia, productor ejecutivo de la serie, unos meses después del estreno: «Seguiremos tratando temas actuales con rigor y de una forma realista y comprometida, de reivindicación social, pero en un tono menos fuerte y más constructivo».

La serie se mantuvo durante cuatro duros años en los que nos hacía mucha gracia cambiar el «No te fallaré» de la apertura por «No te follaré». Una especie de frase prohibitiva que nos hacía anhelar todavía más el día en el que al fin podríamos desterrar las bragas de algodón de mercadillo y cambiarlas por unas de encaje de Primark. Já, ni Madonna con su Like a virgin sabe qué es tanta osadía.

23 Oct 19:28

Canción de la semana: ‘I Wonder Whose Dick You Had To Suck?’

by Carlos Benito

 

Vale, es posible que, si no llega a ser por el título, esta canción jamás hubiese llegado a aterrizar aquí. Les parecerá una motivación frivolona, pero sean sinceros: ¿a quién no le llama la atención un tema que se llama Me pregunto a quién tuviste que chuparle la polla, por decirlo a la manera castellana? Algún día me haré mayor y dejaré de sucumbir ante este tipo de tontadas, pero mientras tanto voy a seguir canturreando este estribillo aunque se me trabe la lengua dos veces de cada tres. La letra, por cierto, es metamusical: el bardo manifiesta con franca elocuencia su estupefacción ante la excelente acogida que está recibiendo un rival artístico. «Lo vi en las noticias de entretenimiento, / leí las críticas en Pitchfork y Exclaim / y me pregunto a quién tuviste que chuparle la polla», dice. Incluso, en un momento de flaqueza, reclama un trato equiparable: «¿A alguien que tenga un blog le apetece una mamada informal?», propone.

Pero es que, más allá de lo llamativo, la canción es muy buena. La firma la banda canadiense Gregory Pepper & His Problems, liderada por el tal Pepper, que es el señor que acompaña al gato en la foto de arriba. A mí, su disco me hace acordarme de otro artista que asomó hace tiempo por el blog, el californiano Tony Molina: los dos comparten la impaciencia, o la inconstancia, o el simple gusto por la brevedad, que les lleva a condensar en temas cortísimos un material que daría de sobra para excelentes canciones más largas. Como si, una vez que hubiesen expuesto lo esencial, no encontrasen razones para seguir más allá, porque les parece redundante o superfluo o latoso. Gregory Pepper y sus muchachos, unos fenómenos del pop guitarrero, se ventilan las diez canciones del álbum en doce minutos, con una duración máxima por tema de 1,41, que para ellos empieza a ser ya rock sinfónico. La felación urgente que nos ocupa dura solo cincuenta segundos.

 


© Carlos Benito for Evadidos, 2015. | Permalink | No comment | Add to del.icio.us
Post tags: Canadá, canción de la semana, Gregory Pepper

Feed enhanced by Better Feed from Ozh

22 Oct 21:58

13 Incredible Magic Tricks (With Really Simple Secrets)

By CRACKED Readers  Published: October 22nd, 2015 
22 Oct 18:16

A Brief History of Meth

by Julian Morgans

Illustrations by Michael Dockery

This post originally appeared on VICE Australia

The Australian Federal Police intercepted $10 million worth of methamphetamineor ice, as we in Australia like to call iton Sunday, stashed inside three rather tacky fish statues from China. Investigators intercepted the statues, replaced their contents with filler, and delivered the packages to their intended address in Canberra. A Nigerian national was later arrested after the contents were removed.

This all happened because ice is evil, right? Well, yes andno. Like every other illicit drug on the planet, ice was born out of the legal pharmaceutical industryand only developed its all-pervading stigma in recent years. So for the sake of some record-straightening let's look at how this happened.

Americans more accurately refer to the drug asmeth. Speed is also meth, just in a powder format. It should also be noted thatcrack is an adulterated form of cocaine and has nothing to do withmethamphetamine. For the sake of consistency we'll call ice meth for the remainder of this article.

It all began at the Humboldt University of Berlin. In 1871the Japanese Government sent their country's first pharmaceutical doctor, 25-year-old Nagai Nagayoshi, to study in Berlin. This was a time when the pursuit ofchemistry was still shaking off the last whiffs of alchemy, and researchers were makingquiet discoveries that would become plastics, fertilizers, pharmaceuticals,explosives, and a billion other household products. Nagayoshi was sent to studyunder a teacher named August Wilhelm von Hofmann, who was gaining some international status for lecturing hisstudents in a working lab, as well as for his unusual enthusiasm for plantcompounds. Under Hofmann's tuition, Humboldt University gave us modern dyes,petrochemical distillation, and methamphetamines.

Nagai Nagayoshi was interested in identifying the constituents of traditional Asian herbs, which is how he came to isolate thestimulant ephedrine fromthe Chinese plant, Ephedra sinica. It's been theorized Nagayoshi was trying to create a drug similar to cocaine, whichhad been championed by Sigmund Freud in his book Uber Cocainein 1884. But when ephedrine was isolated in 1885 it was seen as a noveldiscovery, albeit one without a practical use. Despite Nagayoshi's hope thatephedrine would assist asthma sufferers, the German pharmaceutical company E.Merck knocked the drug back, saying it offered no improvement over adrenaline.This may have motivated Nagayoshi to bolster its effects, which ended in himusing ephedrine to synthesize methamphetamine in 1893. But again, Nagayoshicouldn't find a practical application and meth was forgotten.

In 1919, another Japanese chemist studying in Berlin, a guynamed Akira Ogata,discovered a simpler, faster process for synthesizing crystal meth. He adaptedNagayoshi's recipe for ephedrine but added red phosphorus and iodine, producingthe same result in a convenient crystalline form. He released the recipe to theBritish-based Burroughs Wellcome & Co, who first introduced the drug to Europeas a psychiatric treatment.

Methamphetamine graduated from an esoteric novelty to adrugs scourge via World War II. In 1934 the German pharmaceutical companyTemmler began exploring the drug's potential for the consumer market. Afterfiling a patent titled Process for the Preparation of Amines, a tabletform of meth called Pervitinwas introduced in 1939. Pervitin was sold in a cylinder containing 30digestible pills, and like a sort of extreme Red Bull, it was sold to the general public as a way toincrease concentration and wakefulness. It soon found a market with German soldiers, and among Luftwaffe pilots, it came tobe known colloquially as the Herman-Gring Pill.

A very similar thing happened in Japan. But whereas theGermans informally adopted meth, the Japanese embraced the drug withempire-building fervor. They called it Philopon,which translates roughly to "love of work," and funneled it into all armsof the military, as well as into government factories. Particularly high doses were alsogiven to Kamikaze pilots before missions, for reasons that are probably obvious. Incidences ofstimulant-fueled psychosis exploded but as in Germany, these cases weredownplayed at the behest of the pharmaceutical companies.

Over in the US, the 1950s were a golden age for meth-based dietpills. Several companies patented consumer methamphetamines under a range ofnames including Obetrol.According to the 1972 Physicians' Desk Reference, each 10 milligram tablet ofObertol contained 2.5 milligrams of methamphetamine saccharate. If you've seen Requiemfor a Dream, you'll know what that does. Products like these were slowlyphased out through the 1960s, and were completely outlawed by the ControlledSubstances Act in 1970.

Japan, however, banned meth much faster. In the late 40ssurplus military stimulants were rebranded Hiropon and sold to the hungry,miserable post-war population. What was already rampant use among Japan'sex-military turned into an all-out epidemic and the Stimulant Control Law wasintroduced in 1951, banning all use of meth and its production. By 1954 it'sestimated the country still had about 550,000 chronic users, with another 2 million former usersaround 3.8 percent ofthe population.

As Japan and the US cracked down on meth, Australiafollowed. We've long entertained a pragmatic attitude towards drugs, and neverpermitted in the same range of shonky pharmaceuticals as the US. MostAustralian drug arrests prior to the 1960s targeted international victors, andit wasn't until the Vietnam War that the notion of "recreational drug use" wasintroduced by returning servicemen. But in the 1970s, as the US began to drivea war-on-drugs agenda through the UN, Australia shifted from a harmminimization approach favored by the British, to a more American-stylepolicy of criminal justice.

Prior to the 1970s, Australian drugs were regulated by statePoisons Acts. Then, one by one, these laws were adapted to account for peopleactively trafficking. Sentences were also upped for possession and the media turnedagainst the scourge of drugs. It was also about the time that media coveragebegan forcing drugs into two sides of a moralistic dichotomy. This said thatdrugs such as aspirin were good, whereas drugs like meth were intrinsicallyevil, despite the fact that each are just chemicals, incapable of leaning one way or theother. That's to say that it's culture that dictates a drug's vibe. Aspirinisn't any more natural than meth, despite the way users might look.

This takes us to the present day, where the issue of drugs is impossible to bring up without the mention of meth. With reports of ballooning addiction in rural communities, and celebrities such as Ben Cousins forcing meth into the spotlight, former Australian Prime Minister Tony Abbott announced a task force to tackle the problem. The word "epidemic" also gets thrown around a lot, which is an issue because usagehas actually fallen. In 1998 3.9 percent of people aged 14 and older admitted to using the drug, whereas by 2013 that number had fallen to 2.1 percent. The main difference is that mostpeople are now smoking the crystal form instead of snorting the powder.

As Monday's seizure made clear, people are afraid of meth and want it off thestreets. That's reasonable, but fear mongering leaves a lot out of the picture.Meth is a chemical just like any other. Its effect on society says just as muchabout society as it does the drug.

Follow Julian on Twitter.


22 Oct 13:20

Lesbiana, pervertida y asesina… ¿Qué más?

by Noemí López Trujillo
Retrato de Elizabeth Báthory (1560-1614). Autor desconocido. Imagen: DP

Detalle de un retrato de Elizabeth Báthory (1560-1614). Autor desconocido. Imagen: DP

La sangre de las muchachas empapaba la nieve. Ante el frío de Cachtice, en el corazón de los Cárpatos eslovacos, las chiquillas, desnudas, se ovillaban buscando algo de calor. A Erzsébet Bathory le gustaba, entre otras cosas, clavar agujas en el pellejo de algunas de las nobles que acudían a su castillo para aprender etiqueta y de las campesinas contratadas como criadas. Las sacaba del carruaje en el que ella iba envuelta en mantos y dejaba que toda aquella sangre se filtrase hasta alcanzar la tierra. Movía el hocico con placer y olfateaba el miedo mientras su entrepierna salivaba como un animal salvaje a punto de despedazar a su presa. Seiscientas cincuenta crías de piel blanca fueron asesinadas a manos de la condesa húngara a principios del siglo XVII.

Una ceremonia larga y sombría es lo que Bathory llevó a cabo junto a sus viejas sirvientas, que permanecían junto a ella tiesas y arrugadas como velas derretidas por el fuego. Cuchillos, atizadores, dientes, máquinas de tortura… Cualquier herramienta era útil para llevar a cabo las perversiones que masticaba sin remordimientos y con las que obtenía no solo placer sexual sino la fórmula para mantenerse tierna y joven: la condesa se hundía cada noche en la sangre que extraía de sus víctimas. Un sadismo poético, el demonio con apariencia de cachorro. «El criminal no hace la belleza; él mismo es la auténtica belleza», escribía Jean-Paul Sartre. Y hasta aquí el mito: Bathory ha pasado a la historia como la aristócrata que masacró a cientos de chicas —megalómana, depravada y cruel—, pero estudios y análisis posteriores apuntan que, como explica el divulgador histórico José María Solé, pudo ser una cabeza de turco utilizada para poner freno a la desafección de la nobleza con respecto a la dinastía reinante de los Habsburgo.

Ya lo dijo Maxwell Scott en El hombre que mató a Liberty Valance (John Ford, 1962): «When the legend becomes fact, print the legend».

Ilustración de Santiago Caruso en el libro La condesa sangrienta. Imagen: Libros del zorro del rojo.

Ilustración de Santiago Caruso en el libro La condesa sangrienta. Imagen: Libros del zorro del rojo.

Nacida en el seno de una de las familias más poderosas y ricas de una Hungría que tenía la mitad de su territorio nacional bajo el yugo turco, Bathory era sobrina de un príncipe de Transilvania y de un rey de Polonia. Como era de esperar para una cría de su clase, con catorce años le concertaron un matrimonio con Ferenc Nadasdy, hijo de otra opulenta familia y un despiadado guerrero conocido como el Caballero Negro. Fue este quien le regaló a su prometida el castillo de Cachtice, que había pertenecido al emperador Rodolfo II, el lugar donde la condesa perpetraría sus crímenes. Las largas ausencias del esposo, obsesionado con la lucha contra los otomanos, y su pronta muerte —en 1604, con cuarenta y siete años él y cuarenta y cuatro ella— habrían sido hechos clave para que esta bárbara pudiera convertir su fortaleza en una cámara de tortura de cuyas paredes emanaban gritos, jadeos y aullidos. Ella, sentada en su trono, miraba morir.

Hasta nuestros días han llegado sus inmorales hazañas como cuentos que a fuerza de repetirse se convierten en una verdad universal. «Si Erzsébet amanecía irascible, no se conformaba con cuadros vivos, sino que a la que había robado una moneda le pagaba con la misma moneda… enrojecida al fuego, que la niña debía apretar dentro de su mano. A la que había conversado mucho en horas de trabajo, le cosía la boca o, contrariamente, le abría la boca y tiraba hasta que los labios se desgarraban», escribía Alejandra Pizarnik en el libro La condesa sangrienta (1971), una obra que mezcla la poesía y la reseña literaria y que se nutre de la biografía que Valentine Penrose publicó sobre Bathory en 1962. Sin embargo, es la investigadora Rachael L. Bledsaw quien explica cómo se ha ido alimentando la fábula a lo largo de los años en su tesis No Blood in the Water: The Legal and Gender Conspiracies Against Countess Elizabeth Bathory in Historical Context (Illinois State University, 2014). Manosear la historia, sobarla hasta transformarla en el perfecto relato de terror.

Bledsaw no exculpa a Bathory de sus crímenes, sino que concluye que «no hubo una conspiración basada en su género porque en Hungría, en aquella época, las viudas ricas no eran vistas como una amenaza». «Cuando la arrestaron tenía tan solo una fracción del poder y de la riqueza que había ostentado anteriormente. Además, el juicio contra sus cómplices se llevó a cabo según los parámetros judiciales de la época, incluyendo el uso de la tortura para obtener una confesión», argumenta. Pero la investigadora critica la escasez científica a la hora de abordar este personaje: sí, era una asesina, mas no el animal pérfido del que con tanto gusto han bebido la literatura y el cine, dos artes sedientos de fantasía granguiñolesca. Escritores y cineastas sobrevolando la historiografía como aves carroñeras para arrancar las vísceras de un trozo de carne putrefacto de por sí.

En su artículo «Sangre y poder» (La Aventura de la Historia, número 147, 2011), José María Solé apunta que cuando el marido de la condesa falleció ya constaba en los archivos de las autoridades de la Corte de Viena una denuncia presentada por Istvan Magyari, un pastor luterano que aseguraba haber presenciado las atroces prácticas de Bathory. «Dada la relevancia del personaje cuestionado y las consecuencias que para la imagen de los poderosos podía tener dejar al descubierto acciones de tal repulsiva naturaleza, el conde palatino Giorgi Thurzo fue encargado por el emperador Matías I de dirigir la investigación. Un asunto de extrema gravedad que cuestionaba a una familia de gran importancia, por lo que se llevó a cabo con toda la discreción posible y de acuerdo con los hijos de la condesa, ante todo interesados en evitar que una condena penal entregase los grandes bienes de su madre a la Corona, como era preceptivo en estos casos», escribe Solé. En 1611, el hallazgo de los despojos de las jóvenes muertas —de entre doce y veintiséis años— en las inmediaciones del castillo confirmaba las sospechas en torno a esta lúgubre figura que pasó de ser considerada una mujer exquisita a ser una lesbiana, pervertida y asesina.

Retrato de Matías I realizado por el círculo de Hans von Anchen hacia 1600.

Retrato de Matías I realizado por el círculo de Hans von Anchen hacia 1600.

Los historiadores húngaros son quienes han tratado de dilucidar la realidad de Bathory, trazando la teoría de que el proceso judicial al que fue sometida tenía como fin ocultar los tejemanejes secretos que esta habría desarrollado con su primo Gabriel Bathory, príncipe de Transilvania, en contra de la dinastía reinante de los Habsburgo. «Una buena instrumentación de presuntos rumores unida a llamativos testimonios sobre macabros hallazgos y a la forzada confesión de unos desgraciados servirían para dar un toque de atención a la posible desafección de la nobleza, evidenciar la decisión del monarca y desmontar una operación política clandestina de alto riesgo para el poder constituido», resume José María Solé.

El primer texto que hay en referencia a Bathory lo escribió el jesuita Laszlo Turoczi en 1760 tras encontrar las transcripciones del juicio a los cómplices. Aglutinó los elementos principales de la historia y añadió uno más: los baños en sangre de los que la condesa disfrutaba cuando terminaba la inocencia del día y comenzaba la noche culpable, un ritual para ser bella y joven eternamente. Pero ¿por qué introduciría esto en su manuscrito? Rachael L. Bradshaw afirma en su tesis que el jesuita aprovechó la oportunidad para aderezar la leyenda y arremeter contra el protestantismo. Esta era la religión que profesaba la condesa, y para cuando Laszlo comenzó sus escritos muchas familias aristocráticas se habían reconvertido al catolicismo para ganarse el favor de los Habsburgo. Demonizaba así el protestantismo, relacionándolo con la santería, el lesbianismo y la perversión sexual. En 1865, el estudioso alemán Michael Wagner ratificaba el relato contado por el jesuita cien años antes pero aumentaba el número de víctimas de seiscientas a seiscientas cincuenta, siendo esta la cifra final que ha llegado a nuestros días. En realidad, es tal la inexactitud de sus asesinatos que es imposible establecer una suma exacta: se calcula que fueron entre trescientas y seiscientas.

En 1962, Valentine Penrose expandía con su prosa toda la rumorología bruna sobre Bathory y daba por ciertos algunos hechos sin confirmar como que mantenía relaciones sexuales con su tía Klara, otra bollera, criminal y envilecida mujer. El mito ha sido amamantado por los pechos generosos de la literatura, y el afán por el endiosamiento ha sido cosa de las plumas de los narradores posteriores más que de la propia condesa. Pizarnik es uno de los ejemplos más claros: «Es probable que Erzsébet fuera epiléptica ya que le sobrevenían crisis de posesión tan imprevistas como sus terribles dolores de ojos y jaquecas (que conjuraba posándose una paloma herida pero viva sobre la frente». Y así relata la poeta argentina el descubrimiento, al fin, de la maldad amurallada: «En compañía de sus hombres armados, Thurzo llegó al castillo sin anunciarse. En el subsuelo, desordenado por la sangrienta ceremonia de la noche anterior, encontró un bello cadáver mutilado y dos niñas en agonía. No es esto todo. Aspiró el olor a cadáver; vio “la virgen de hierro”, la jaula, los instrumentos de tortura, las vasijas con sangre reseca, las celdas —y en una de ellas a un grupo de muchachas que aguardaban su turno para morir y que le dijeron que después de muchos días de ayuno les habían servido una cierta carne asada que había pertenecido a los hermosos cuerpos de sus compañeras muertas—. La condesa, sin negar las acusaciones de Thurzo, declaró que todo aquello era su derecho de mujer noble y de alto rango. A lo que respondió el palatino: “Te condeno a prisión perpetua dentro de tu castillo”». Si bien es cierto que fue emparedada en un cuarto minúsculo con solo un ventanuco hasta el fin de sus días —agosto de 1614—, ella, que ni siquiera compareció en el juicio pues sus familiares lo evitaron, siempre negó ser la responsable de toda esa destrucción tiránica. Tampoco llegó a usar jamás la virgen (o doncella) de hierro: este instrumento de tortura ni siquiera se había inventado por aquel entonces.

Cuenta la leyenda que cuando fue encontrada muerta en aquella habitación a sus cincuenta y cuatro años aún tenía el rostro lozano de una niña. También se dice que ella es el origen del mal puro. Quizá toda aquella sangre derramada impregnó la tierra, la hizo fértil como el vientre de una adolescente y engendró una semilla de la que el resto de la humanidad ha florecido. El germen infecto de quienes somos o el mito perfecto para excusarnos ante nosotros mismos.

La entrada Lesbiana, pervertida y asesina… ¿Qué más? aparece primero en Jot Down Cultural Magazine.