msdmahdavi

گرد آفریدن زمین شوخی زشتی بود که خدا با مردم گوشه گیر کرد

به نظر من آقایون وزرا و مسئولین علاوه بر لیست اموالشون باید ملزم بشن اعلام کنن بچه هاشون کی و کجا خدمت سربازی رو انجام دادن

خوشم آمد(۵۲)خوشم نیامد(۰)

نوشته میترا در توئیتر می گه : اولین بار در محفل دوستان امید-omid20-115.biz  20 پدیدار شد.

کره‌ی زمین مثل یک دانه‌ی شن است در برابر باقی دنیا. وقتی به این حقیقت فکر می‌کنم، درجه‌ی انفعال به بالاترین حد خود می‌رسد. دیگر تمنای چیزی را ندارم. حرف مردم را درک نمی‌کنم وقتی از متراژ خانه‌ی خود صحبت می‌کنند. بزرگترین شرکت فلان چه معنی‌ای دارد؟ باید به دریا رفت و کنار ساحل قدم زد. مشتی ماسه برداشت و به هوا ریخت. بعد به کف دست خود نگاه کرد. شاید چندین منظومه‌ی شمسی در کف دستمان مانده باشد. یک میلیاردم این دانه‌ی شن هم نیستیم. آن وقت این دریای بزرگ. هر وقت شکست می‌خورم و موفقیتی کسب نمی‌کنم، یک دانه‌ی شن را تصور می‌کنم. هر وقت هم برای کاری دیر شد یا پیر شدم به یک حقیقت دیگر پناه می‌برم. این که سه میلیارد سال طول می‌کشد نور فلان ستاره به ما برسد. هر وقت می‌گویند زودتر خودت را بیمه کن که بازنشسته شوی به سال‌های نوری فکر می‌کنم. هر وقت موقع ازدواج می‌گویند خوب چشم‌هایت را باز کن صحبت یک عمر زندگی است، خنده‌م می‌گیرد. ما هیچی نیستیم. با این همه گاهی این حقایق از یادم می‌رود. گاهی یادم می‌رود نور فلان ستاره را در حالی می‌بینم که ممکن است میلیون‌ها سال پیش از بین رفته باشد. وقتی فوتبال نگاه می‌کنم. طرفداران فوتبال را نگاه می‌کنیم. وقتی دیشب هفت سامورایی را می‌دیدم، وسعت زمین را کاملا درک می‌کردم. مثل یک حشره هر سانتی‌متر مربعش را لمس می‌کردم. یا وقتی فرشته‌ی بی‌تفاوت من هر روز بدون من به خانه‌اش می‌رود.

سال ۹۳ قربانش بروم به بدترین شکلی که در توانش بود آغاز شد. از همان اول چنان چنگ و دندانی به ما نشان داد که فورن دستگیرم شد باید امسال حسابی چربش کنیم و شل بگیریم که راحت فرو برود. من همیشه گفته‌ام که اگر عدالتی وجود میداشت باید ترتیبی داده میشد که ما جهان سومی‌ها، ما جبرجغرافیایی‌ها ما بیچارگان عالم هستی دچار مشکل اضافه بر سازمان نشویم، همین به دنیا آمدن و زندگی کردن در این مملکت خودش به تنهایی یک پکیج استثنایی از رنج‌ها و مصیبت هاست، ما همه وسط و گرفتار یک عذاب عمومی هستیم، بلایای شخصی و اختصاصی برایمان دیگر رنج مضاعف و به دور از انصاف است. یک جهان سومی باید وقتی به دنیا آمد مثل باقی هم‌جهانی‌هایش یک مسیر مشخص نکبتی را طی کند، بدبختی‌های روتینش را تحمل کند و بعد هم بمیرد، خلاص.

می‌گویند خوبی انسان به این است که فراموش می‌کند، عادت می‌کند...به همه چیز. هر مصیبتی که بر سر آدم نازل شود وقتی مشمول گذشت زمان شد میرود در آن پس و پناه‌های ذهن در قسمت خاطرات مبهم بایگانی میشود و تنها یک اثر آزاردهنده‌ی ملایم (و احتمالن همیشگی) توی زندگی و ذهنیات آدم می‌گذرد. این اثر شما را نمی‌کشد، شاید هیچ‌وقت راحتتان نگذارد ولی مثل تومور مغزی مستقیمن باعث مرگتان نمیشود. تمام احمق‌های دنیا از اول تاریخ تا امروز این را گذاشته‌اند توی لیست نعمت‌ها و موهباتی که نصیب انسان شده... فراموشی.

شما وقتی در معرض مشکلات و تیره روزی‌ها قرار می‌گیرید مثل مردمک که در معرض تاریکی قرار می‌گیرد گشاد می شوید تا مشکلات راحت وارد شما بشوند و راحت از شما خارج بشوند و شما کمترین آسیب را ببینید، بعد از چند صباح هم که موهبت فراموشی به کمکتان می آید و به شرایط جدید خو می‌کنید، تن می‌دهید، ممکن است حتا راضی و خوشحال هم باشید، اداپته شدن، تطابق با تیره روزی و شل کردن، این است انسان، اشرف مخلوقات. ولی من می‌گویم این باگ طبیعت است، تکامل، فرگشت، اوولوشن یا هر کوفتی که اسمش است اینجا را گند زده. انسان باید به جای فراموشی در مواجهه با غمها ظرفش پر میشد و میمرد، بعد یواش یواش تنها کسانی که غم و غصه‌ی کمتری داشتند زنده میماندند و ژن خوشبختی و خوشحالی به عنوان ژن غالب نسل به نسل قوی‌تر میشد و تا امروز که به ما میرسید تبدیل شده بود به عامل تعیین کننده‌ی حیات. انسانهای حاوی ژن بدبختی و غم عوض اینکه به دنیا بیایند و یک عمر بار زندگی سگی را بر دوش بکشند همان اول کار ریق رحمت را سر میکشیدند و منقرض میشدند، خوشحالان و خوشبخت‌ها زمین را تسخیر میکردند، سرانه‌ی تولید چس ناله به پایین‌ترین حد ممکن میرسید و داریوش هم میزد توی کار آهنگ‌های شیش و هشت.

قرار دنیا بر این است که واگفتن درد از سختی‌اش بکاهد، قرار این بوده که دردت را که بگویی مثل نانی باشد که تقسیمش کنی، بین دل خودت و گوشی که شنیده. هدف این نوشته اما نه تقسیم کردن بوده نه کاستن، مذاق که بیمار شد دیگر تنها تلخی راضی‌اش می‌کند. این است که برای کم کردن زحمت همدردی کنندگان احتمالی کامنتدانی بسته است.

جشن ما برگزار نشد. جشن ما به زندان وکتک که هیچ، به مرگ هم کشیده شد. مسئله عارف و زاهد و روحانی نیست. گیرم که میرحسین می‌آمد. گیرم که خاتمی می‌آمد. گیرم که اصلاً خود مهندس بازرگان می‌آمد از درون گور. جشن ما از دست رفته، و آدم‌هایش بیشتر از خودش از دست رفته‌اند. جشن ما حالا در اروپا و آمریکا پراکنده است. تکه‌ای از جشن ما برای همیشه در لواسان در زیر خاک مخفی شده. احساس می‌کنم تاریخ ایران بعد از این هرچه بکند از خجالت ما به خاطر آن سال سبز و سیاه در نمی‌آید.

جوانان اصلاح‌طلب و ترقی‌خواه این کشور، که تعدادشان شاید به پانصد هزار نفر هم نمی‌رسد، همه‌ی دلخوشی من هستند. آن قدر شکست خورده‌اند که نه توهم اکثریت بودن دارند، نه آرزوهای دراز و انتظارهای غیرممکن. آن قدر سال‌های متمادی را در انواع مختلف سرکوب به سر برده‌اند که می‌دانند با قهر کردن و وا دادن هیچ چیز درست نمی‌شود. می‌دانند که اگر ما سیاست را کنار بگذاریم سیاست ما را کنار نمی‌گذارد. در این روزهای آتی هرچه به دست بیاوریم یا نیاوریم، دستاورد این چند صد هزار جوان دسته گل است. پدر و مادرهایشان (که خودشان روزی وضع موجود را رقم زده‌اند) با انتخابات قهر کردند و باید تک‌تک نازشان کشیده شود تا راضی شوند. همسال‌هایشان جوگیر خواندندشان. سران اصلاحات ترسیدند که از آبروی خود بیش از حد خرج کنند. آنها اما باز هم ایستادند. با این که وضع موجود و آرمان‌ها و مبانی‌اش را کمتر از تمام هم‌سال‌هایشان و والدینشان و سران اصلاحات قبول داشتند، باز هم در انتخاباتش فعالانه و کم‌توقع دویدند، شاید که چیزی از بدتر به بد تغییر کند.

فرزند عزیزم!
اگر این متن را خواندی، بدان که من نمی‌خواستم آدم دیگری به دنیا اضافه کنم؛ مادرت پدرسوخته‌بازی درآورد. حالا کاری است که شده، تو هم انقدر غر نزن لطفا.
دوست‌دار تو
پدر بی‌عرضه‌ت در بیست و هفت سالگی

شاید بعضی ها منصور بهرامی را نشناسند . از نخبه های تنیس ایران بوده که حالا سالهاست مقیم فرانسه است یه بار زمان ریاست خوروش در فدراسیون تنیس ، آمد ایران و باهاش گفت وگو کردم . یه خاطره جالب برام گفت : " پدرم سرایه دار امجدیه بود منهم کنارش کمک میکردم کم کم از جمع کردن توپ تنیس کنار بازی ها پولدارها علاقمند این رشته شدم  وضع مالی ما خوب نبود . یک خانواده پر جمعیت در یک اتاق کوچک در خود امجدیه ، اول با ماهی تابه ! تمرین کردم و بالاخره یه راکت چوبی گیر کردم و یواشکی رفتم توی زمین تا  تمرین کنم یه مرتبه سروکله مسئول زمین تنیس پیدا شد و با همان راکت به شدت تنبیه ام کرد طوری که از ضربات او صورتم خونین و مالی شد و تقریبا بیهوش افتادم توی زمین تنیس .... سالها گذشت از ایران رفتم و برای خودم کسی شدم و این بار با پسرم برگشتم ایران ، خاطره اون روز تلخ را برای فرزندم گفته بودم در همان زمین تنیس شیرودی کلی ازم استقبال شد و یه نفر از همه بیشتر خوش آمد میگفت ! پسرم یه دفعه پرسید بابا اونی که تو رو زد کجاست ؟ نگاهش کردم و گفتم پسرم همین جاست و داره برام دست میزنه ! ... معتقد بود گریه انداختن مردم راحته کار سخت شاد کردن دل اونهاست "