Po0o0o0

سکس در زندگی واقعی و و پورن، با هم فرق داره. این پیامی است که ویدئوی بالا در هفته گذشته داد و اینترنت رو پر کرد از بحث در این مورد. من همیشه گفتم که یاد گرفتن سکس از پورن، مثل اینه که بخواین از دیدن فیلم‌های جکی چان، دعوا کردن تو مدرسه رو یاد بگیرین. اگر اینترنت اسلامی عزیز دست و پاتون رو نبسته، فیلم یک دقیقه ای و خورده‌ای بالا رو ببینین یا عکس‌های پایین رو نگاه کنین:

بذارین اول نگاهی بندازیم به سایز پورن استارهای مرد:

۱۵ تا ۲۲ سانتی‌متر! اما در دنیای واقعی:

۱۲ تا ۱۷ سانتی‌متر! همچنین توی پورن موی خیلی کمی اون پایین هست در حالی که در زندگی واقعی ۶۵٪ زن‌ها و ۸۵٪ مردها مو دارن.

همچنین در پورن ظاهر وجاینای واژن همه زن‌ها تقریبا شبیه همدیگه است اما در دنیای واقعی تفاوت خیلی زیاده:

بحث تحریک شدن هم هست. آدم‌های واقعی برای شروع به ده تا دوازده دقیقه وقت نیاز دارن که در مقابل پورن استارها که قارتی شروع می کنن بسیار زیاده:

همچنین پورن استارهای مرد می تونن دقیقه‌ها، ساعت‌ها و روزها جلو عقب کنن در حالی که ۷۵٪ مردها در سه دقیقه به ارگاسم می‌رسن.

اینهم هست که با اینکه تمام پورن استارهای توی فیلم‌ها ظاهرا فقط با دخول ارگاسم می‌شن، در زندگی واقعی ۷۱٪ زن‌ها این شرایط رو ندارن.

بقیه چیزها چی؟

- فقط یازده و نیم درصد زن‌ها در دنیای واقعی رابطه جنسی با جنس موافق رو تجربه می کنن.
- فقط ۴۰ درصد سکس آنال اِیْنال (مقعدی) رو تجربه می کنن.
- فقط ۲۰ درصد سکس سه نفره رو تجربه کردن.
- و فقط ۴۰ درصد بستن‌های سَبُک رو تجربه کردن.. فقط؟! ظاهرا درصد بالایی است.

و این ترجمه کامل نبود پس خوبه برگردین به بالا و تلاش کنین فیلم رو ببینین. اگر کسی زحمت آپلود در جایی رو کشید بگه تا من به لینک مطلب اضافه کنم.

آپدیت: برای دانلود به این کامنت و این کامنت نگاه کنین یا تا هفت روز آینده از اینجا بگیرین.

The post جمعه‌ها: خوراکی‌ها تفاوت سکس در پورن و زندگی واقعی رو توضیح می دن appeared first on کیبرد آزاد.

یکی از مفیدترین لوازم تو خونه تخت هست چون مطمئنی هر چیزی که گم شد زیر اون میتونی پیداش کنی. حتی چیزهایی که تو خیابون هم گم بشه زیر تخت میشه پیداش کرد.

اگه چیز گم شده ای دارین که زیر تخت نتونستین پیداش کنین، به خاطر اینه که خوب نگشتین.

 جالبه!… این بک استریت بویز بعد از این همه سال هنوز هر پنج‌تاشون می‌تونن یه جا جمع شن… هیچ‌کدوم‌شون نرفته خارج.

-  اینو بذارم این‌جا که بعدا راحت یادم بیاد کجا گذاشتم‌ش.

[جر می‌خورد تا دوباره پیدایش کند.]

اگر بخوام ارتباط هام رو با مردها توی یک کلمه خلاصه کنم تنها کلمه ای که الان به ذهنم می رسه» خصمانه» است.  از بچگی با پسرهای فامیل جنگ قدرت داشتیم. من تقریبا با همه ی پسر دایی ها و پسر عمه ها سابقه ی زد و خورد های خونین دارم و کار همیشه اخرش به کتک کاری می کشید. بعد تر که بزرگ تر شدیم دیگه با مردها کتک کاری نکردم اما این خشونت توی رابطه  هیچ وقت از بین نرفت؛ حتی توی روابط عاشقانه.  شازده من رو بشکه، خیکی و خنگول صدا می زد و این به نظر من ادبیات خصمانه ای بود. خود شازده هم وقتی می دید زیاده روی کرده دستش رو مینداخت دور گردنم و می گفت » الاغ، خوب معلومه که تو خوبی وگرنه که نمی کردمت» و این مهربانانه ترین حرفی بود که می گفت به جز بعضی وقتها که توی رختخواب بهم می گفت «پیشی خوشگل خودم» ولی آدم  توی رختخواب خیلی چیزها میگه و اصولا حرفهای توی رختخواب رو نباید جدی گرفت. دوست پسر دومم از شازده هم خصمانه تر گربه رو دم حجله کشت. اولین باری که رفتم خونه ش نگاهی به سر تا پام انداخت و گفت » خوب که چی؟ حالا فکر می کنی خیلی شاخی؟»  خندیدم «نیستم؟» ابروهاش رو بالا انداخت و گفت «نچ». فکر می کنم که خیلی خودش رو نگه داشت که نگه » نه؛ بابا، هیچ گهی نیستی». قسمت بد ماجرا این بود که واسه دعوا که نرفته بودیم، قرار بود عشق بازی کنیم. به نظر من که اینکه به یکی ثابت کنی که هیچ گهی نیست برای مغازله کردن روش جالبی نیست. نیم ساعت بعدش  روی شمدها ولو شده بودیم و داشتیم رو به سقف نفس نفس می زدیم، بعد که تو بازوش بودم پرسیدم چرا اونجوری باهام حرف زدی؟ گفت عزیزم، راستش اونجوری که از در اومدی و سر و وضعت و ماشینت و همه چی؛ با خودم گفتم این لابد باید خیلی به خودش مغرور باشه؛ خواستم پر رو نشی. بعدتر فهمیدم که پررو نشدن من مهم ترین و لذت بخش ترین قسمت رابطه بود چون بعدها مردهای زیادی رو دیدم که همه توی یک چیز مشترک بودن و اون این بود که به شدت مراقب بودن که من پر رو نشم. مردی رو می شناختم که خودش دیپلم ردی بود و همه ی مدت سعی  می کرد به من بقبولونه که مدرک دکترای من، کار و موفقیت های اجتماعی من کلا ازبیخ بی  ارزشه و من هیچ گهی نیستم. مرد دیگه ای رو می شناختم که خیلی با اطمینان می گفت که دست روی هر خانوم دکتر  آس  و خوشگل و ملوسی که بخواد می تونه بزاره  که تازه حتی یه بی  ام دبلیو کروک هم زیر پاش بندازه.  باید تو پرانتز بگم که  این ادم هیچ شباهتی به براد پیت نداشت و توی جیبش شپش سه قاب مینداخت.  الان که فکرش رو می کنم به نظرم میاد همه ی این مردها همه یک جورایی با هم همدست بودن و همشون یک چیزی رو خوب می دونستن و اون این بود که یک زن نباید به هیچ وجه پر رو بشه . ظاهرا من خیلی بچه پر رو بودم و نیاز داشتم که گوش مالی داده بشم و سرجام بشینم و این داستان  تا روزی که توی ایران بودم ادامه داشت.

توی این سالهایی که اینجا هستم؛ هیچ وقت، هیچ مردی بهم نگفته که من هیچ گهی نیستم. برعکس، همه سعی کردن به من بقبولونن که گهی هستم. جالبی ش  اینه که من دیگه واقعا با هیچ معیاری گهی نیستم و از اون موقع شش کیلو چاق تر و شش سال هم  پیرترم. اما این روزها مردها با من خیلی محترمانه؛ خیلی با مراعات و خیلی حمایت گرانه برخورد می کنن. من حتی می تونم حس حمایت گری مردهای غربی که بالذات اینجوری نیستن رو بیرون بیارم .اونها با حوصله به من راه و چاه نشون میدن،  اجازه نمیدن که دست توی جیبم کنم و پول رستوران رو بدم؛ کارهای سخت و سنگینی که خودم از پسش بر نمیام  رو برام با کمال میل  انجام میدن. من هیچ وقت نمی دونستم مردها انقدر موجودات نازنینی می تونن باشن. الان خیلی وقته که واقعا هیچ  مردی هیچ حرف تلخ یا حقیقت سختی رو با شدت توی صورتم نکوبیده. وقتی فکرش رو می کنم دلیل اصلی ش اینه که من الان دیگه واقعا هیچ گهی نیستم. یعنی دیگه هیچ کس رو نمی ترسونم. چجوری بگم دیگه هیچ کس نگران این نیست که من پر رو بشم. من یه زن تنهام توی یک کشور غریب که هر روز سوار اتوبوس میشه و هر جور که حسابش رو بکنی برای هیچکس، هیچ تهدیدی نیستم. حالا مردها با خیال راحت من رو زیر چتر حمایت خودشون می گیرن. وقتی دارم حرف می زنم با مهربونی بهم نگاه می کنن و ته چشمهاشون یه جور محبت رو میشه دید. بعد میان جلو و بهم میگن که » لهجه ت خیلی سکسیه».الان همه چیزهای بد من هم خوبه؛ و هرچی  بدتر باشه حتی خوب تر هم هست . من نه تنها اسم خیلی خیابونها رو نمی دونم که حتی بعضی وقتها کلمه های ساده رو هم بلد نیستم و این موقعیت اسف انگیز خیلی هم جذاب؛ زنانه و معصومانه است. می تونم بگم که من راز واقعی زنانگی رو همون جوری که فلمینگ پنیسیلین رو کشف کرد، به طور اتفاقی کشف کردم؛ ضعیف بودن، بی پناه بودن و از همه مهم تر بی زبون بودن ترکیبی است که کمتر مردی در برابرش می تونه مقاومت کنه. چند وقت پیش ویلی در برابر من زانو زد و دستم رو بوسید و گفت که خوشبخت ترین مرد دنیاست، که همیشه توی زندگیش دنبال زنی مثل من می گشته و یحتمل  اگر من رو ندیده بود تا اخر عمر تنها می موند. گفت تو نمی دونی که زنهای غربی چه پتیاره های گرگی هستن! آدم رو درسته قورت میدن! من خندیدم چون خودم هم یه روزی یکی از اون پتیاره های گرگ بودم.

یکی نیست یا شاید هم هست که بگوید این همه از این طرف اطلس به آن طرف رفتن و برگشتن بهر چیست. می‌رویم و می‌گوییم باید برگشت، برمی‌گردیم و می‌گوییم باید رفت. اصلاً انگار ریشه دواندن تقدیر نسل ما نیست. تا جان به آسودگی می‌رسد باید بار هجرت بست. حالا رفیق بلند بالایمان رفته است. بداند هر جا برود، سرش به آسمان خواهد سایید. غم نداشته باشد.

ArtRio – Contemporary Art Fair opening day. At the port area of Rio de Janeiro. Photo by: Ana Carolina Fernandes @culafernandes

Uniqlo is killing it with their pants this season.  Finally, someone is cutting slim pants ($50-60) with the right proportions (at least for me).  I would put a link to these exact pants on their website, but their site is so frustrating. I can’t even find them on there.

I also really love the Save Khaki tee shirts ($40) .  The cut is great, but they offer an extremely limited color palette.  I’d buy more, but I can only buy so many dust pale blue tees in one season.

UPDATE: I found the link to the Uniqlo pants!

Ayda shared this story from پلان اول.

راستش، اگر زنده‌ام هنوز، اگر گه‌گاه به نظر می‌رسد که حتی پرم از جنبش ِ حیات، فقط و فقط مال بی جربزه‌گی‌ست. می‌دانم کسی که تا این سن خودش را نکشته بعد از این هم نخواهد کشت. به همین قناعت خواهد کرد که برای بقاء، به طور روزمره نابود کند خود را: با افراط در سیگار، با بی نظمی در خواب و خوراک، با هر چیز که بکشد اما در درازای ایام، در مرگ بی صدا!

وردی که بره‌ها می‌خوانند، نوشته رضا قاسمی

از کرخه‌ تا راین را با مادربزرگم نگاه می‌کردم. خیلی سال از روزی که آقاخان، پدربزرگم، عاشق شده بود و با کتابهایش رفته بود می‌گذشت. مادربزرگم در جاهابی غلطی از فیلم بغض می‌کرد. آنجا که انتظامی موسیقی را به نهایت می‌رساند، هم‌رزم مرد می‌رقصید عین خیالش نبود ولی هرجا حما روثتا را نشان می‌دادند بغض می‌کرد، حتی گریه. آنجایی که دهکردی خوب شد و دیگر ما اوج شادیمون بود، فحش میداد. فکر کردم به صدام فحش می‌دهد ولی شخصی‌تر از این حرفها فحش می‌داد. صدای نوزاد را که برای مرد محتضر درحال سرفه پخش کردند، من هلاک شدم از گریه، مادربزرگم خونسرد داشت چای می‌خورد و با دست آزادش و موچین موهای زیر چانه‌ش را می‌کند. آخر فیلم که موسیقی و فضا داشت می‌کشت و چشمان  من کاسه خون بود، خودش هم شروع کرد به گریه. هوا تاریک شده بود. گفت :” بین خودمون، این حما روثتا دوست دختر آقاخان بوده؟”  گفتم مطمئنید؟ امکان نداره، گفت چرا، خیلی سال پیش. اسمش رو دیدم فهمیدم خودشه. سنش هم می‌خوره. هرچی بونیک شیک بود می‌بردش براش خرید می‌کرد. مامانت هم میدونه. من شنیده بودم قد بلنده. همین بود. فکر نمیکردم این شکلی باشه. پاشو چراغ روشن کن، چه از عصر جمعه متنفرم”

مادرم درحال دیکته گفتن از آشپزخونه داد زد “چی می‌گید مامان، این زن هنرپیشه‌ست دوست دختر پدر نیست که اون حما روثتا نبود هدا دوستار بود” (اسم رو عوض کردم،شاید گفت حمیرا دوست دار یا هدا درستکار).  یک کم فکر کرد، طبیعی بود اسم یادش بره، من رو می‌خواست صدا بزنه از مرحوم خاله‌ام شروع می‌کرد تا زن عموی خودش و آخرش هم شاکی می‌شد خب تورو می‌گم دیگه. ناراحت می‌شد تفلب نمی‌رسوندم بهش. بعد از اینکه فهمید اسم زن هنرپیشه فیلم صرفا هم آوا بوده با زن خاطراتش، اشک‌های مادربزرگم خشک شد، انگار خیالش راحت شد. به نظرش عصر جمعه هم دیگر خیلی دلگیر نبود. زمزمه کنان رفت آشپزخانه و من ماندم و مشقهای نصفه‌ام. دفعه بعد که فیلم را با مادربزرگم نگاه می‌کردیم چنان خونسرد شده بود که یکبار بغض هم نکرد. چندتا فحش سبک به صدام داد و  موقع پخش موسیقی پایانی  فیلم گفت “ماسک رو چرا درآورد؟ بمب شیمیایی ایثار برنمی‌داره”

مادربزرگم شانس آورد زمان گوگل و فیس‌بوک و لینکداین بدنیا نیامد والا از صبح می‌نشست هما و هدا و حمیراهای پدربزرگم را گوگل می‌کرد و بغض می‌کرد. گاهی تصویر نداشتن از آدمهایی که ترجیح می‌دادی نباشند، انکارشان راحتتر می‌کند. اینکه ندانی قد زن چقدر بوده، موقع بوسیدن صورتش دقیقا کجای صورت مرد قرار می‌گرفته یا سینه‌هایش چقدر بوده کار به زن فکر نکردن را برایت راحت‌تر می‌کند. گریه می‌کنی، حرص می‌خوری، قیاس می‌کنی  ولی بدون تصویر، همه چیز زاده تصور توست حتی اگر عرصه خیلی تنگ بشود می‌توانی زشتش کنی یا بی‌صورتش. بی‌تصویر واقعی، بدون حجم محسوس، همه احساسات سطحی‌تر است یا در اصل به نفع‌ توتر. تخیل تو ندیم توست نه ندیم بادمجان و همیشه سعی می‌کند همه‌چیز را بر وفق مراد تو تجسم کند. تصاویر کار را خراب می‌کنند. مثل فرف خوبی که خواندن  و تخیل کردن فضای یک رمان با دیدن فیلمش دارد.

یا مثل فرق کتاب ترسناک و فیلم ترسناک. اولی صرفا خوف می‌آورد، دومی بی خوابی.

پ.ن :غلط دیکته اسم طبعا عمدی بوده.

نتیجه‌گیری عملی میزگرد اونشب برای من این است ” نادانی انتخابی و  موضعی بهترین ثروت است”

من قصور کردم گاهی ولی شما خیلی مواطب باشید، همیشه وقتی نادان هستید فرصت هست که دانا بشوید ولی وقتی دانا شدید راه برگشت ندارید. اطمینان حاصل کنید از چیزی که قرار است بدانید چون وقتی دانستید دیگر می‌دانید و تنها راه بازگشت ندانستن احتمالا شلیک در دهان یا شوک الکتریکی است .

دوستم می‌گوید تراپی (روان‌کاوی/درمانی) می‌تواند شمشیر دولبه شود. آدم یک خواصی دارد که ممکن است به آن‌ها عادت داشته باشد، طبیعی بپنداردشان، بی‌ضرر بداندشان و حتا اعتماد به نفس نسبت به‌شان داشته باشد یا ازشان بگیرد. این خواص ممکن است نهان باشند، در حدی که آدم اصلن حواس‌ش به انجام‌ دادن یا داشتن‌شان نباشد، یا این که به وجودشان آگاه باشد اما الزامن فکر آور، تعمق آور یا مکث آور نباشند. یعنی من می‌دانم فلان رفتار را در زندگی‌ام دارم و می‌دانم این رفتار آزاری برای کسی ندارد و خودم را خوش‌حال نگه می‌دارد، پس به داشتن‌ش ادامه می‌دهم و دلیلی هم برای متوقف شدن و بازبینی ندارم. تی‌دو یک عمر شاشیده به درخت. پای راست‌ش را گرفته بالا و در کمال آسودگی شاشیده. حالا برود یک شهر دیگر و آن‌جا به زبان سگ‌ها در ورودی تابلو زده باشند که شاشیدن با پای بالا ممنوع است. شاشیدن به درخت هم ممنوع است. دار هم نزنند حیوان را، فقط زیرش اضافه کرده باشند با اخلاق سگی منافات دارد این کار، خودتان نکنید. تی‌دو که خودش را سگ با اخلاقی می‌پندارد از آن لحظه به بعد موقع شاشیدن زجر خواهد کشید و برای بلند نکردن یک پایش تمام توان‌ش را به کار خواهد بست. حتا اگر پای‌ش را بلند کند و به درخت بشاشد باز هم گرفتاری ذهنی خواهد داشت. از آن به بعد شاشیدن هیچ جنبه‌ی بدیهی‌ای برای حیوان نخواهد داشت، بدیهی‌ترین کار حیوان تبدیل به زجر می‌شود.

خیلی مقطع غم‌انگیزی‌ست وقتی که رفتار بدیهی زندگی تو ناگهان تبدیل می‌شود به رفتار غلط، یا غیر اخلاقی، یا درد آور برای خودت، یا درد آور برای دیگری، یا دوگانه. وقتی طبیعی می‌شود غیر طبیعی، وقتی عادی می‌شود غیر عادی، وقتی مسبب آرامش می‌شود سبب نا آرامی.

یک پله قبل‌تر، "دانستن" به خودی خود شمشیر دولبه است. بدی کار این‌جاست که اغلب نه وقتی که "می‌دانیم" می‌فهمیم که آیا بهتر بود بدانیم و نه وقتی که "نمی‌دانیم" خبر داریم که نمی‌دانیم. الان واقعن تردید دارم که زندگی در جهل مرکب "به‌تر" است یا دانستن و درد کشیدن. "‌به‌تر" چیست؟ چه‌می‌دانم، بروید از فلاسفه بپرسید.