Wizard.statue

آسمان تار، زمین تور، خیابان تیر است

آه! این کوچه قدمگاه کدامین شیر است؟

من کجا با که قراری ابدی داشته‌ام

در تابوت تو را پنجره انگاشته‌ام

کی کلاه از سرم افتاد‌، زمستان آمد

کی دو تا ابر بهم خورد که باران آمد

من کجا دست به یال تو زدم سنگ شدم

کی قلم دست تو افتاد که من رنگ شدم

چتر با یاد تو ساییدم و باران آمد

با تو از بادنما گفتم و طوفان آمد

آمدی نعش غزل باخته را جان بدهی

جنگل سوخته را وعده باران بدهی

هر کجا راه زدم صورت او را دیدم

در خودم چاه زدم صورت او را دیدم

نم شدی رود شدی آتش نمرود شدی

آنور قوس رصد خانه من دود شدی

ایستادی خفه شد نای بیابانی من

راه رفتی عرق افتاد به پیشانی من

خوشه انگوری و انگور نمی‌دانی چیست

مو برآشفتی و منصور نمی‌دانی چیست

تو عسل می‌خوری و زندگی‌ات شیرین است

مرگ در لانه زنبور نمی‌دانی چیست

دختر ابروی کمان‌دار ِ کمین کرده من

سرجدا کردی و ساتور نمی‌دانی چیست

دختری کفش طلا گم شده در پیرهنم

داستان‌های شما گم شده در پیرهنم

تا که شیر از شب نخجیر به من برگردد

چند آهوی رها گم شده در پیرهنم

یاوه می‌گویم و شاید که حقیقت دارد

چند وقتی است خدا گم شده در پیرهنم

من که در جنگل او طوطی سرگردانم

نسبم را به کدام آینه برگردانم

متولد شده در شعر جنینی که تویی

نابکارم چه بکارم به زمینی که تویی

برفی و کوه برای تو نشیمنگاه است

آه اگر آب شود قله نشینی که تویی

سر عقل آمده‌ام پا بگذارم بانو

سر زانوی خودم سر بگذارم بانو

من که باشم که از آغوش تو سودی ببرم

من همین بس که از آتشکده دودی ببرم

آی سرکرده ی در پرده ی تنبور به دست

چار مضراب بزن یکسره بر هر چه که هست

پل نبستم که به آغوش تو سربسپارم

پل شکستم که به رود تو قدم بگذارم

رود دریا شد و دریا به خیابان پیچید

اتوبوسی که نیامد سر میدان پیچید

زورق ساحلی‌ام‌، اسکله ی تزئینی  

دست بیرون زده از موج مرا می بینی

حدس پر حادثه‌ام‌، منظره تودرتو

آه اگر باز شود در، تو نباشی آن سو

در ولی صخره سنگ است که ویران نشود

آن که بی من چمدان بست پشیمان نشود

کفش تردید به پا کردم و راه افتادم

شادم از اینکه به این روز سیاه افتادم

بعد هر نامه زدی زیر الفبای خودت

کفش پا کردم و ... رفتی پی دنیای خودت

ساده از ماهی راهی شده‌ات می‌گذری‌؟

تور انداخته ایی آبی دریا ببری ؟

تا که بر دار نجنبم گره محکم زده‌ایی

با همان دست که فنجان مرا هم زده‌ایی

فاش می گویم و از گفته خود غمگینم

چای می نوشم و در چای تو را می‌بینم

مثل ماهی که به مرداب بیافتد گیجم

مثل قلاب که در آب بیافتد گیجم

تا که شطرج تویی مات منم کیش منم

کافه کندوی عسل، نوش تویی نیش منم

گرگ و میش است هوا گرگ منم میش تویی

ظهر غمباره‌ی طوفانی در پیش تویی

مثل ماهی که به مرداب بیافتد گیجم

مثل یک بچه که از تاب بیافتد گیجم

زن رسواگر سودازده برگرد به قبل

قبل از آنی که بیایند و بکوبند به طبل

خاک اگر پنجه به آرامش رودم بزند

یا که آتش به سراپای وجودم بزند

باد اگر بر سر گیسوی تو بدخواب شود

آب اگر دور خودش پیچد و گرداب شود

من بعید است به نزدیک شدن فکر کنم

استوایی‌تر از آنی که یخ ات آب شود

عاقبت عشق به یک خاطره می‌پیوندد

کفش می‌ساید و می‌خندد و در می‌بندد

خانه تابوتم و مبهوت، نخواهی آمد

سبدم پر شده از توت، نخواهی آمد

می‌رسی نامه بر باد، ولی بعد از مرگ

من تو را می‌برم از یاد، ولی بعد از مرگ

از : احسان افشاری

پ . ن:

ــ دانلود دکلمه شعر با صدای شاعر

چشم، زیتون سبز در کاسه، سینه‌ها، سیب سرخ در سینی 

لب میان سفیدی صورت، چون تمشکی نهاده بر چینی

سرخ یا سبز؟ سبز یا قرمز؟ ترش یا تلخ؟ تلخ یا شیرین؟

تو خودت جای من اگر باشی، ابتدا از کدام می‌چینی؟

با نگاهی، تبسمی، حرفی، دربیاور مرا از این تردید 

ای نگاهت محصل شیطان! اخم‌هایت معلم دینی!

هر لبت یک کبوتر سرخ است، روی سیمی سفید، با این وصف: 

خنده یعنی صعود بالایی، هم‌زمان با سقوط پایینی

می‌شوی یک پری دریایی، از دل آب اگر که برخیزی 

می‌شوی یک صدف پر از گوهر، روی شن‌ها اگر که بنشینی

هرچه هستی بمان که من بی تو، هستی بی‌هویتی هستم 

مثل ماه‌ی بدون زیبایی، مثل سنگی بدون سنگینی

از : غلامرضا طریقی

می‌رسی اخم می‌کنی که چرا : باز بوی سپند می‌آید؟

چه کنم؟ با وجود اینهمه چشم، به وجودت گزند می‌آید

به جنون می‌کشد سر و کارم؛ کوچه از جیک جیک لبریز است

می‌رسی و زبان گنجشکان با ورود تو بند می‌آید

می‌رسی مثل سرو در رفتار ،چشم‌ها خیره می‌شوند؛ انگار

که به جنگ قبیله‌ی قاجار لطفعلیخان زند می‌آید

می رسی و هوای فروردین ،جای باران گلاب می‌بارد

از هوای گرفته‌ی اسفند ، برف نه؛ حبّه قند می‌آید

باز زیبایی جهان کم شد، باز تقصیر توست می‌بخشی

بارها گفته‌اند اهل نظر به تو موی بلند می آید

دست‌های تو را که می‌گیرم، دست وقتی که می‌کشی از من

بر لب پاسبان و دستفروش بازهم نیشخند می‌آید

احتمالاً دوباره شاعرکی آمده شهرمان غزل خوانده

که به چشمت یکی دوماهی هست شعر من ناپسند می‌آید

از : آرش شفاعی

آقای دبلیو گارث کالاگان، نمی‌داند که تا چه زمانی زنده خواهد ماند. اما می‌تواند از یک چیز مطمئن باشد، برای دخترش به اندازه کافی یادداشت باقی گذاشته است. جالب است که این یادداشت‌ها را در یک دفترچه ننوشته است، او برای تأثیرگذاری بیشتر ترجیح داده است که به جای یادداشت‌هایی معمولی که ممکن است یک دختر جوان بعد از مدتی اصلا نخواند  فراموش کند، آنها را روی دستمال سفره‌هایی بنویسید، تا دخترش هر روز، وقتی ظرف غذای خود را باز می‌کند، یکی از این یادداشت‌ها را ببیند!

در نوامبر سال ۲۰۱۱ تشخیص داده شده کالاگان سرطان گرفته است، پزشکان به او گفتند که احتمال اینکه بتواند پنج سال تا بیاورد، تنها ۸ درصد است، به همین خاطر او تصمیم گرفت که برای تداوم پدری برای دختر نوجوانش -اما- از این روش عجیب استفاده کند.

اما در حال حاضر در سال دوم دبیرستان تحصیل می‌کند، پدرش برای او تا حالا ۷۴۰ یادداشت نوشته است و اگر ۸۶ یادداشت دیگر بنویسد، می‌تواند مطممئن باشد که تا زمان فارغ‌التحصیلی، دخترش هر روز یک یادداشت برای خواندن خواهد داشت.

پروژه شخصی آقای کالاگان، حالا یک وب‌سایت هم دارد و آنقدر تأثیرگذار بوده است که والدین دیگر هم از این پدر مهربان تقلید می‌کنند، به علاوه یک ای بوک هم بر این اساس منتشر شده است.

منبع

فید یک پزشک محل مناسبی برای تبلیغات شما: محل تبلیغات متنی و بنری شما

برای سفارش تبلیغ تماس بگیرید

سلام چرا وبلاگت رو حذف کردی؟ من ثبت کردم تا شاید برگردی و بهت بدم

من یکی را می‌شناسم

صبح‌ها لیبرال است

ظهرها چپ می‌زند

و غروب

که از کوچه‌ی تاریک می‌گذرد

زیرِ لب آهسته می‌گوید: "بسم‌الله...!  .: سید علی صالحی :. 

استاد ملکیان می‌گویند که بسیاری از ما ایرانیان دچار «اسکیزوفرنی فرهنگی» هستیم. وجودی یک‌دست و هم‌نوا نداریم. ابعاد ناهمسو و آشتی ناپذیری در خود داریم. دوپارگی‌ها و بلکه صدپارگی‌های فراوان در نظام باوری ما هست. وجود ما مثل ارکستی شده است بی‌رهبر و بی‌نظام. هر کسی ساز خود را می‌زند.

می‌گفتند دوستی داشتم که هیچ باور دینی نداشت و همه‌ی عقاید دینی را زیر سؤال می‌بُرد و زمانی که برایش مشکلی روی داد از اقوامش در ایران خواست که برای او سفره‌‌ی نذری پهن کنند. کسی را می‌شناسد که بنیادهای دینی را باور نداشت و نماز نمی‌خواند، اما ایام عزاداری نمی‌توانست خانه بماند و یک حسّ ناگفتنی‌ای او را به میان جماعت عزا دار سوق می‌داد.

نه اینکه از سرِ مطامع دنیوی و یا نفاق و تزویر باشد. نه. در وجود ما پاره‌های راست‌نامدنی و نا‌همدستِ فراوانی هست. باورها، عواطف و رفتارهایی که ناسازواره‌اند. تلائم ندارند. همدیگر را پس می‌زنند. اما عجیب است که به راحتی همه‌ی ‌آن‌ها را در خانه‌ی وجود خویش جا داده‌ایم. آیا همه‌ی آن‌ها را جا داده‌ایم چون به همه‌شان یک جاهایی نیاز داریم؟ چون خرسندیِ وجودی و روانی ما نیازمندِ تکه‌هایی از همه‌ی آن‌هاست؟ شاید.

حافظ می‌گفت:

خرقه‌ی زهد و جام مِی گر چه نه در خور هم‌اند

این همه نقش می‌زنم از جهت رضای تو

فرزندمان، حرام نطفه ترین کودک زمین است
حتی اگر تو مریم باشی و من روح القدس
خاتون من!

اگر تو عاشق من نباشی ..

دانشجویان، کارشناسان و محققین محترم علوم کشاورزی و منابع طبیعی

جهت موارد زیر

·       راهنمایی و مشاوره در طراحی آزمایش، پروژه و پایان­نامه

·       آنالیز و تجزیه تحلیل داده­ها (پروژه، پایان­نامه و غیره)

·       کلاس­های خصوصی و نیمه­خصوصی آموزش آمار همراه با نرم­افزار

از طریق ایمیل (jkesfahani@gmail.com ) یا تلفن (09131292911) با ما تماس بگیرید.

همه چیز کهنه می شود و اگر کمی کوتاهی کنیم عشق نیز!

بهانه ها ، جای حس های عاشقانه را خوب می گیرند...

کافه سینما- پخش زنده سخنان نمایندگان مجلس از صداوسیما، هیچ فایده‌ای را که نداشته باشد، فایده‌اش این است که با نمایش حوادث واقعی رخ داده میان نمایندگان مجلس، چارچوب‌های سانسوری و تنگ تلویزیون گشوده‌تر می‌شود.

به گزارش کافه‌سینما، سخنان امروز نمایندگان مجلس روی دیگر سکه‌ی فرهنگ واقعی مردم بود.همانطور که پیش از این گفتیم و خواندید (این جا) روز گذشته صداوسیما ناچار به پخش الفاظی از سوی برخی نمایندگان مجلس  شد که بارها در برنامه‌ها و سریال‌های این رسانه مورد سانسور قرار گرفته بود. سانسوری که در این سال‌ها همواره فرهنگ واقعی مردم ما را نشانه رفته بود. اما امروز در مجلس، گرچه خبری از الفاظ دیروز نبود اما بخش دیگری از سانسورشدنی‌ها را از سوی نمایندگان شاهد بودیم. آن چیزی که از سوی ممیزین سینما و رسانه، همواره تحت عنوانِ شوخیِ جنسی از آن‌ها یاد می‌شود.

در همین رابطه ایسنا نوشت که:در حالی که علوی (وزیرپیشنهادی اطلاعات) بعد از دفاع از برنامه‌هایش از تریبون مجلس پایین آمد، تعدادی از نمایندگان به نشانه حمایت از برنامه‌های او دورش جمع شده و با او دیده بوسی می‌کردند، در این هنگام لاریجانی رییس مجلس به مزاح خطاب به نمایندگان گفت: اینقدر معانقه نکنید، اینقدرهم آقای علوی بوسیدنی نیست، سلیقه هم چیز خوبی است!

اما هنگامی که  وزیر امور خارجه از تریبون مجلس پایین آمد و باز هم تعدادی از نمایندگان به نشانه حمایت از او دورش جمع شده و با او دیده بوسی کردند، لاریجانی گفت که باز این معانقات شروع شده البته کیفیت ایشان بهتر است!

لیلا آه کشید
خم شد
زانوانش را گرفتم
مثل وقتی که اتوبوس را از دست می‌دادیم خندیدم
گفتم مهم نیست
به جَنین کف حمام اشاره کرد
"این هم مهم نیست؟"
گفتم
منظورم این نبود
چای را گفتم که جوشیده
باید
دوباره دمش کنیم

سارا محمدی اردهالی

Move your body

Move your body

و رقص اتفاقی ست پایان ناپذیر در بدن 

تو را در دیسکوهای استانبول پیدا کردم

میان این همه دست

دست های تو را گرفتم

این شغل من است

انتخاب سطری شاعرانه

میان این همه نثر

دو رودخانه‌ی وحشی وحشی ان موهات
دو تا هلال گره خورده اند ابروهات

تمام دهکده را ریختی به هم خاتون
چه کرده باد مگر با شلال گیسوهات ؟

منم که صفحه ی یک روزنامه ی صبحم
تویی که پر شده ام از تو و هیاهوهات

تو دستهات ظریفند و من سرم سنگین
خدا نکرده گلم کج نشه  النگوهات !

حامد عسگری

بالش می‌ذارم کنار سرم شروع می‌کنم باهاش حرف زدن. یه چیزی بگم؟ نمی‌خندی بهم؟ قول می‌دی؟ نه. می‌خندی. ولش کن. باشه می‌گم. خب می‌دونی. من که دیگه اصلا دوستت ندارم. خب. می‌دونم می‌دونی. یعنی دارم‌ها. نه دیگه مثل اون موقع‌ها. بعد هی خوشحال می‌شم دیگه مثل اون موقع‌ها دوستت ندارم. بعد خیلی خوبه و اصلا دیگه حالم بد نمی‌شه ازت خبری نیست و اینا. خب. یعنی واقعا دیگه مثل اون موقع‌ها نیست. این رو خیلی دوست دارم. خیلی خوبه. البته اینا چیزایی نیست که می‌خواستم بگم ها. اینا مقدمه حرف اصلیه. خب آره. کلا خیلی خوبه که دیگه مثل اون وقتا نیست. اما خب یه چیزای دیگه هم هست که حالا درسته ازشون حرص می‌خورم‌ها. اما باز ته دلم هم خوشحالم ازشون. یعنی هم از اینکه دیگه دوستت ندارم خوشحالم، هم از این چیزا که گاهی- فقط گاهی‌ها- می‌آد تو دلم خوشحالم. مثلا وقتی یه دفعه تو وسط روز تکست می‌دی. بعد خب صدای زنگ تکست تو خب فرق می‌کنه دیگه. خب. بعد من مثلا سر کارم. اصلا هم از تو قرار نیست چیزی بشنوم. بعد از تو کیفم صدای بوق شیپور برادران شیردل میاد. خب زنگ تکست‌های تو اینه. بعد من یهو قلبم میاد تو دهنم. بعد خب یه دفعه می‌میرم که چی شده. بعد فکر کن حالا تو یه چیز خوبی هم نوشته باشی. خب تقریبا هلاک می‌شم. خب. یا یه وقتی که می‌رم عکساتو می‌بینم جونم غش میره. خب این وقتا یه جور خیلی خوبی هست ها. البته گفتم که. من دیگه دوستت ندارم و خوشحالم. اما خب اون وقتا هم خوشحال می‌شم. یه جور خوبی. نه. دیگه اصلا دوستت ندارم مثل اون وقتا. مطمئنم.

١)

 سال خطر، سال سیاهی، سال بمباران!

سال هزاروسیصد و پنجاه و نه ! تهران!

سالی که یک زن در تقلاهای تن زایید

سالی که من را یک نفر روی لجن زایید

از ابتدا افسوس بخت باژگون خوردن

از سینه ی مادر به جای شیر خون خوردن

در جستجوی لقمه ای نان دربه در بودن

دلواپس دلواپسی های پدر بودن

سال فرار از وحشت این کوچه ی بن بست

سال مواظب باش مادر! شهر ناامن است!

سال صدای مردن پروانه‌ای در مشت

سال صدای پای مردی خواهرم را کشت

سال بلندی‌های مهران... سال خمپاره

سال النگو... گوشواره... دامن پاره

سال - بیفشانید در اروند خاکم را

سال - بده به مادرم کاکو پلاکم را

سال نشستن روی دوش تخت بی‌پایه

با بمب‌ها بازی کنار نعش همسایه

سال رها بر خون فرزندان آدم ،شهر

سال خطر... سال مصیبت... سال خرمشهر

٢) 

 سال شروع تازه‌ی این سرگذشت ایران

سال هزار و سیصد و هفتاد و هشت! ایران!

این که جدال ناگزیر خیر و شر باشی

دیوانه باشی، دردسر باشی، پسر باشی

این که نبندی چشم‌های نیمه بازت را

با شک خیامی بشویی جانمازت را

تکرار بی فرجام رنجی مستمر بودن

با شعر گفتن مایه ی شرم پدر بودن

شوق دوباره خواندن بیگانه و قصر و

شب گردی اطراف میدان ولیعصر و

دیوانگی در این خیابان، آن خیابان... بعد

عاشق شدن در ظهر دانشگاه تهران بعد

تنها شدن در کوچه ی تاریک بن بست و

بوسیدن و دیوانگی هایی ازین دست و

یاغی شدن، یکباره بال و پر درآوردن

از رازهای مبهم تن سر درآوردن

لبریز طعم سیب ممنوع بدن بودن

دیوانه ی دیوانه بازی های زن بودن...

¨

سال خیابان‌های آتش،سال اشک‌آور

سال کبوتر پر، پدر پر،هم کلاسی پر

هرروز صد سیلی ز دست تازه ای خوردن

هرروز، هرساعت، شکست تازه‌ای خوردن

درگرگ و میش لحظه‌هایی شوم کز کردن

درضربه‌های خونی باتوم کز کردن

سال طپیدن‌های آخر،سال حسرت...آه

سال غم جانکاه، سال کوی دانشگاه....

۳)

سال عفن...سال سیاهی...سال گُه! تهران !

سال هزار و سیصد و هشتاد و نه! تهران!

تنها شدن... با اضطراب و درد خوابیدن

با چشم‌های یک سگ ولگرد خوابیدن

هر نیمه شب تنها نشستن زیر باران تا

شعر جدیدی جان بگیرد در خیابان تا

جانی بگیری... رنگ و روی رفته‌ات باشد

شعر جدیدت آبروی رفته‌ات باشد

این که ببینی سایه‌ات روی زمین مرده

ترسیده‌ای و چشم‌هایت را ملخ خورده

این که ببینی در دهان شیر خوابیدی

در تخت خواب هشت پایی پیر خوابیدی

طاعون بگیری در طی صد سال تنهایی

در صفحه های دفتر شعر هیولایی –

غمگین! که پشت اخمهایت قایمش کردی

لرزیدی و در زخم‌هایت قایمش کردی

این که نفس‌های فلوت مرده‌ای باشی

چشمان خیس عنکبوت مرده‌ای باشی

خود را جویدن در دهان بستری خالی

مثل خودارضایی خرچنگ میانسالی

که از سقوط سایه‌اش در آب می‌ترسد

می‌خوابد و در خواب هم از خواب می‌ترسد

این که بیازاری خودت را... این که بد باشی

که راه های کشتن خود را بلد باشی...

¨

سال چقدر این شهر یک خورشید کم دارد

سال هوا را تیره می‌دارد! نمی‌بارد!

سال هزارم از حیات امپراطوری

سال سقوط مرتضی... سال غم پوری...

از : حامد ابراهیم پور

برای دوّمین‌بار در شش ماه گذشته، دی‌شب رفتیم سی‌نما. حامد هم بود. من اگر یه‌کاره حسنِ این مملکت بودم تماشای «هیس … دخترها فریاد نمی‌زنند» را اجباری می‌کردم، برای همه در همه‌ی سنین. اعصاب معصاب‌شان به هم می‌ریزد؟ بریزد. بالاخره، ملّت باید یاد بگیرند بلندبلند حرف بزنند و هر خفّت و ذلّت، رنج و دردی را تحمّل نکنند به اسم آبرو و اصلاً نترسند از بی‌آبرویی. گور بابای همه‌. آره.  موضوع فیلم درباره‌ی آزار جنسی کودکان است و متعاقباً، پی‌آمدهایش در بزرگ‌سالی و غیره. بازیگرهای فیلم خوب‌اند، همگی. البته با تأکید بر بازیِ «بابک حمیدیان» و چشم‌هایش که محشر بود. انگار که یک متجاور بالفطره باشد، واقعیِ واقعی. پیشنهاد من این است که فیلم را ببینید و به دیگران هم بگویید که ببینند و باشد که در فردای ایرانِ آباد و آزاد پدرها و مادرها، معلّم‌ها و مربی‌ها یاد بگیرند با بچّه‌ها درباره‌‌ی بدن‌شان و حدّ و حدودِ دیگران نسبت به آن‌ها صحبت کنند. آمین.

ارسال نظر سریع

Related Posts:

• Download Recent IKEA Catalogues
• IKEA 2014 Catalog [Full]
• IKEA 2011 Catalog [Full]
• IKEA 2010 Catalog
• IKEA 2013 Catalog
• IKEA 2011 Catalog Preview

یعنی عقل سانسورچی در حد مریض (: و البته اونجاش که این دوستمون گفته «احمق می گم…» به نظرم کاملا خنده داره و جا داشت خودش یک نمایش کمدی مستقل اوایل قرن بیستمی باشه.

و البته دو نکته:

۱- من تقریبا هیچ وقت هیچ فحشی نمی دم ولی سانسور کردن عبارت های ترکیبی از طرف سانسورچی دیگه ابلهانه ترین کاری است که می شه کرد. زمان خاتمی که سانسور اینترنت شروع شد، جادی دات نت هم سانسور شد. بعد یه ایمیل درست کردن که یک ماشین خودکار می گفت به خاطر وجود چه کلماتی سایتتون سانسور شده. من که ایمیل زدم بهم گفت: به خاطر استفاده از کلمات «کس» و «سوپر». همون حماقت است که به اینجا امتداد پیدا می کنه.

۲- من هم امتحان کردم. واقعا نمی رسه.