ghazalgh

ما گاهی فراموش می‌کنیم که کار با گوشی‌های هوشمند جدید، چقدر می‌تواند برای افراد پا به سن گذاشته‌ای که تجربه قبلی کار با گوشی‌های هوشمند ندارند، دشوار باشد.

به علاوه باید در نظر بگیرید که موضوع فقط دانش و تجربه فنی نیست، رابط کاربری اندروید با آن همه منو و فونت ریز چندان تناسبی با میزان بینایی پدرها و مادرهای سالخورده ندارد.

گرچه می‌شود با تنظیماتی محیط اندروید را برای همه دلپذیرتر کرد، اما من در اینجا امتحان کردن لانچر خوبی به نام لانچر وایزر Wiser را به شما توصیه می‌کنم.

بعد از نصب این لانچر، همه موارد مورد نیاز یک کاربر به وضوح در جلوی چشمان او قرار می‌گیرد.

شما ۶ آیکون بزرگ برای برقرار تماس تلفنی، دیدن فهرست تماس‌ها، دیدن اپلیکیشن‌ها، پیامک زدن، دیدن عکس‌ها، احضار اپ دوربین خواهید داشت.

اعداد شماره‌گیر واضح هستند و تماس‌ها هم همین طور.

حتی نوتیفیکیشن‌ها هم از آن حالت نازیبای پیش‌فرض اندروید به درمی‌آیند:

وایزر را می‌توانید از گوگل پلی یا این لینک دانلود کنید.

فید یک پزشک محل مناسبی برای تبلیغات شما: محل تبلیغات متنی و بنری شما

برای سفارش تبلیغ تماس بگیرید

در سینما و کتاب‌های کمیک، موجودات فرازمینی به صورت‌های مختلفی تصور شده‌اند. در این میان سری فیلم‌های بیگانه، یکی از مشهورترین و شاخص‌‌ترین تخیلات انجام شده بشری در مورد وجود موجودات هوشمند فرازمینی هستند.

خالق این بیگانه اچ آر گایگر بود که به تازگی در سن ۷۴ سالگی فوت کرده است.

گایگر در یکی از شهرهای سوئیس در سال ۱۹۴۰ به دنیا آمد و در دانشکده هنر زوریخ در رشته معماری و طراحی صنعتی تحصیل کرد.

در سال ۱۹۷۷ او کتاب Necronomicon را منتشر کرد. همین کتاب بود که الهام‌بخش ریدلی اسکات شد.

تا آن زمان موجودات فرازمینی بیشتر به صورت کلیشه‌ای در قالب موجودات سبزرنگ تصویر می‌شدند، اما گایگر آنها را به صورت مختلف از جمله دوجنسه،  بدون چشم، به صورت حشره یا به صورت ترکیبی از اجزای زیستی و مکانیکی تصور کرد.

فید یک پزشک محل مناسبی برای تبلیغات شما: محل تبلیغات متنی و بنری شما

برای سفارش تبلیغ تماس بگیرید

شاید در نگاه نخست، نویسندگی و شاعری پزشکان، قدری دور از ذهن به نظر آید، اما نگاهی به آثار ادبی جهان نشان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد که برخی نوشته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های ماندگار در عالم ادبیات، زاییده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی ذهن جست‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌وجوگر و آفریننده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی پزشکان نویسنده و شاعر است.

«سامرست موام»، نویسنده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی مشهور انگلیسی (۱۸۷۴- ۱۹۶۵ م) که خود نیز پزشک بوده است، در زندگی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نامه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اش رابطه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی ادبیات و پزشکی را این گونه بیان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند:

«من، برای یک نویسنده، از این بهتر آموزشی نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شناسم که او چند سالی را در حرفه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی پزشکی بگذراند زیرا پزشک، طبیعت آدمی را به طرز عریان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بیند .»

آن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌چه در این پست می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خوانید، نگاهی است گذرا به آثار و احوال شماری از همین پزشکان که در زمینه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی ادبیات و فرهنگ کوشیده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند و برخی به شهرت جهانی دست یافته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند. بعضی از این نویسندگان و آثار آنان، برای خوانندگان ایرانی هستند و در یک پزشک هم پیش از این، آنها را معرفی کرده بودیم.

به این جمع البته می‌توان پزشک-شاعرهای مشهوری مانند ابن سینا، میرزا هاشمی همدانی، حکیم باقر شیرازی، میرزا مهدی نقیب‌الممالک، میر مرتضی دهلوی، صحبت اصفهانی، هاتف اصفهانی، فریدالدین محمد عطار نیشابوری ، مظفر کرمانی، علی‌اصغر حریری، ناهید منوچهری، محمدعلی راشد، احمد محیط، اسدالله کلانتری، غلامرضا باهر ، عباس ادیب ،استاد شهریار و محمد سیاسی را هم اضافه کرد.

فریدریش فون‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شیلر (۱۷۵۹- ۱۸۰۵ م)

فریدریش فون‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شیلر (Friedrich Von Schiller)، از بزرگ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ترین شخصیت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های ادبی آلمان، ابتدا در رشته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی حقوق به تحصیل پرداخت اما پس از مدتی به آموختن پزشکی روی آورد. او در سال ۱۷۸۰، از تحصیل طب فراغت یافت. بعد از آن، چند سالی را به طبابت گذراند اما پس از آن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌که به شهرت ادبی دست یافت، حرفه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی پزشکی را رها کرد و به کار نوشتن تمام‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌وقت پرداخت. وی در زندگی کوتاهش، افزون بر نگارش داستان، نمایش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نامه و سرودن شعر، آثار فلسفی چندی نیز از خویش به یادگار گذاشت. آثار کامل شیلر، در سال ۱۹۰۲، در هشت مجلد، در نیویورک به چاپ رسیده است .

تی.ژ.ساوژ (۱۸۵۵- ۱۹۲۵ م)

تی.ژ.ساوژ (T.J.Savage)، در سال ۱۸۷۷ در رشته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی پزشکی فارغ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌التحصیل شد. او متخصص درمان اعتیاد و الکلیسم بود. ساوژ، افزون بر طبابت، شعر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌سرود. مجموعه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی اشعار ساوژ، با نام رویای طبیب سال‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خورده همراه با سایر اشعار او، در سال ۱۹۲۰ به چاپ رسیده است.

آرتور کانن دویل (۱۸۵۹- ۱۹۳۰ م)

آرتور کانن دویل (Arthur Conan Doyle)، در سال ۱۸۵۹، در ادینبورگ و در خانواده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای ایرلندی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تبار کاتولیک، به دنیا آمد.
آرتور، نخست به آموختن زیست‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شناسی پرداخت اما پس از آن به طب روی آورد و در سال ۱۸۵۵، از دانشگاه ادینبورگ، دکترای پزشکی دریافت نمود. پس از آن، مدتی به طبابت پرداخت. وی در رشته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی چشم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌پزشکی تخصص داشت.

شهرت دویل در عالم نویسندگی به سبب نگارش داستان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های پلیسی و خلق شخصیت کارآگاهی به نام «شرلوک هولمز» و دستیارش دکتر واتسون است.

نخستین داستان او در سال ۱۸۸۷، منتشر شد و در سال ۱۸۹۲، اولین مجموعه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی داستان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های شرلوک هولمز، به چاپ رسید و جمعاً پنج مجموعه از آن منتشر شد و بر شهرت دویل، افزود. وی از سال ۱۸۹۱، به نویسنده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای تمام‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌عیار بدل شد و سرانجام حرفه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی پزشکی را کنار گذاشت.

او نویسنده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای بود که برای نوشته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایش، بالاترین دستمزد را دریافت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کرد. دویل هنگام جنگ آفریقای جنوبی (۱۸۹۹- ۱۹۰۲)، به عنوان پزشک در یک بیمارستان صحرایی به کار پرداخت و در آن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌جا، داستان جنگ بوئر (Boer War) را نوشت. پس از جنگ، او به ادینبورگ بازگشت و داستانی به نام خانه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی خالی (Empty House) را به پایان رساند و نگارش داستان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های شرلوک هولمز را هم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌چنان ادامه داد.

دویل در سال ۱۸۸۴، با لوئیس هاوکینز ازدواج کرد اما زندگی مشترک آن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها طولانی نبود و همسرش در سال ۱۹۰۷ درگذشت. پس از آن پسرش را نیز در جنگ اول جهانی از دست داد و این واقعه برای او فاجعه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بار بود. از آن پس دویل، بقیه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی سال‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های عمرش را به بررسی و مطالعه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی امور معنوی گذراند.

برخی از داستان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های دویل عبارتند از: ماجراهای شرلوک هولمز (۱۸۹۱)، خاطرات شرلوک هولمز (۱۸۹۳) و بازگشت شرلوک هولمز (۱۹۰۴)، آخرین داستان او درباره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی شرلوک هولمز، پرونده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های شرلوک هولمز نام دارد.

دویل افزون بر نگارش داستان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های پرخواننده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی شرلوک هولمز، شعر نیز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌سرود و از او داستان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های کوتاه و تاریخی هم بر جای مانده است. سرانجام، دویل در جولای ۱۹۳۰ در اثر سکته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی قلبی در انگلستان جان سپرد.

آنتون پاولوویچ چخوف (۱۸۶۰- ۱۹۰۴ م)

آنتون پاولوویچ چخوف (Anton Pavlovich Chekhov) را از بزرگ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ترین نمایش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نامه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نویسان عصر حاضر دانسته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند. چخوف پزشک بود. او در ژانویه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی ۱۸۶۰ در بندر کوچکی به نام تاگانروگ در روسیه به دنیا آمد.

وی فرزند دکان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌داری تنگ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دست بود. خانواده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی او شش فرزند داشت که آنتون سومین فرزند آن خانواده بود. چخوف سال‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های نخستین زندگی خود را در مغازه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی کوچک پدری، ساعت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های طولانی به کار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌پرداخت. در سال ۱۸۶۷ به مدرسه رفت. خانواده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اش به سبب مشکلات مالی به مسکو رفتند و چخوف که در آن زمان شانزده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ساله بود، در زادگاهش ماند و مجبور شد برای تأمین مخارج تحصیلی خود هم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌زمان به کار بپردازد. او پس از پایان دبیرستان به دانشکده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی پزشکی مسکو راه یافت و در سال ۱۸۸۴ از آن دانشکده فارغ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌التحصیل شد و تا سال ۱۸۹۲ به طبابت پرداخت.

چخوف، از هنگامی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌که هنوز دانشجو بود، داستان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های کوتاه طنز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نوشت و آثار او در مجلات معتبر آن زمان به چاپ می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رسید به‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌طوری‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌که تا سال ۱۸۸۶، به عنوان یک نویسنده در روسیه شهرت یافت و در ۱۸۸۸ برنده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی «جایزه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی پوشکین» شد. سال بعد نیز به عضویت کانون نویسندگان روسیه درآمد. چخوف در سال ۱۹۰۱، با هنرپیشه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای به نام اولگا کنیپر (Olga Knipper) ازدواج کرد.

اگر چه چخوف، در زمان مرگش (۱۹۰۴)، در روسیه به عنوان یک چهره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی شناخته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی ادبی بود، اما در سطح جهانی، تا سال‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها پس از جنگ اول، چندان شهرتی نداشت. پس از جنگ، آثار او به انگلیسی برگردانده و همین سبب معرفی چخوف در دنیا شد. چخوف، نویسنده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی پرکاری بود و می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانست داستان کوتاهی را در یک ساعت یا کمتر به پایان برد.

وی مجموعاً حدود صد داستان نوشت، اما در عرصه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی نمایش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نامه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نویسی موفقیت بیشتری یافت. از معروف‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ترین نمایش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نامه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های چخوف باید ایوانف (۱۸۸۷)، مرغ دریایی (۱۸۹۶)، دایی وانیا (۱۸۹۹)، سه خواهر (۱۹۰۱) و باغ آلبالو (۱۹۰۴) نام برد.

برخی از داستان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های چخوف عبارتند از: زنگ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها، اتاق شماره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی ۶، در تبعید، همسایگان، مرد ناشناس و مستأجر.

شیوه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی نگارش نمایش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نامه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های چخوف را «جامعه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گرایانه» دانسته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند. از سال‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها پیش از این، شماری از آثار چخوف به فارسی ترجمه شده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند. در سال‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های اخیر نیز مجموعه آثار او در هفت جلد منتشر شده است .

آنتون چخوف در پانزدهم ژولای ۱۹۰۴ در آلمان جهان را بدرود گفت و در مسکو دفن گردید.

در این پست «یک پزشک» می‌توانید زندگینامه او را به صورت مشروح بخوانید.

آرتور شنیتسلر (۱۸۶۲- ۱۹۳۱ م)

آرتور شنیتسلر (Arthur Schnitzler)، روان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌پزشک و یکی از نویسندگان سرشناس اتریش به شمار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رود. او در سال ۱۸۶۲ در خانواده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای یهودی در وین، به دنیا آمد. پدر او، پروفسور جان شنیتسلر، پزشک متخصص بود.

آرتور فعالیت ادبی خود را از نوجوانی آغاز کرد و در آن زمان شعرش در یک روزنامه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی معروف به چاپ رسید. وی نخستین نمایش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نامه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی خود را در سال ۱۹۱۲ نگاشت که نام آن «پروفسور برانهاردی» بود، اما نمایش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نامه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی مزبور تا سال ۱۹۱۸ اجازه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی انتشار نیافت و پس از انتشار، نیز مورد خشم و اعتراض گروه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های ضدیهود، قرار گرفت.

او در سال ۱۸۹۵، از دانشگاه وین، مدرک دکترای پزشکی خود را دریافت و پس از آن به روان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌پزشکی پرداخت. آرتور در ۳۱سالگی کارش را در بیمارستان وین رها کرد و در مطب خود، تعداد اندکی بیمار را مداوا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کرد و بقیه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی اوقات خود را به نوشتن می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌پرداخت.

شهرت اولیه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی ادبی شنیتسلر، بیش از همه مدیون نمایش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نامه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های اوست که به تدریج سبب معروفیت او در اتریش و آلمان شد اما داستان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های او به مراتب از نمایش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نامه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایش مهم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ترند.

آرتور شنیتسلر، در اکتبر ۱۹۳۱ در وین درگذشت. احزاب نازی آلمان و اتریش، بیشتر آثار او را ممنوع اعلام کردند.

شنیتسلر در نمایش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نامه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های خود به روانکاوی شخصیت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها پرداخته است.

در مورد او پیش از این در یک پزشک، پستی منتشر کرده بودیم.

هاروی کوشینگ (۱۸۶۹- ۱۹۳۹ م)

در مورد او هم پیش از این در «یک پزشک» نوشته‌ایم. هاروی کوشینگ (Harvey Cushing)، جراح مغز و اعصاب آمریکایی در تاریخ پزشکی دنیا، چهره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی شناخته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای است و در کتاب‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های پزشکی نیز یک بیماری به نام او نام‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذاری شده است. کوشینگ کتابی دوجلدی درباره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی زندگی ویلیام اوسلر (۱۸۴۹- ۱۹۱۹ م) پزشک نام‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دار و استاد پزشکی دانشگاه مک‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گیل کانادا نوشت که به علت جامعیت اثر و ارزش ادبی آن، این کتاب در سال ۱۹۲۶، برنده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی جایزه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی پولیتزر گردید .

ویلیام سامرست موام (۱۸۷۴- ۱۹۶۵ م)

ویلیام سامرست موام (W.Somerset Maugham)، داستان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نویس و نمایش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نامه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نویس مشهور انگلیسی در سال ۱۸۷۴ در پاریس به دنیا آمد.
او تا ده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌سالگی والدین خود را از دست داد، ازاین‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رو، با عمویش در لندن زندگی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کرد. موام در هایدلبرگ تحصیل کرد و پس از پایان دبیرستان به آموختن پزشکی روی آورد و در بیمارستان سنت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توماس در لندن، دانش پزشکی را آموخت.

موام، از دوران دانشجویی به نوشتن پرداخت و به سبب موفقیتی که پس از نگارش رمان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایش به دست آورد، سرانجام پس از مدتی از طبابت کناره گرفت و به ادبیات روی آورد.

وی به نقاط مختلف اروپا، خاور دور و آمریکا سفر کرد. مدتی نیز در جنگ اول جهانی، به عنوان مأمور مخفی از سوی کشورش به مأموریت در روسیه رفت. موام، در آثار خود از مشاهدات و تجربیاتش، سود جسته است. وی بیش از شصت کتاب از خود به یادگار نهاد.

اسارت انسانی (۱۹۱۵)، ماه و شش پشیز (۱۹۱۹)، حاصل عمر (۱۹۳۸) و لبه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی تیغ (۱۹۴۴) از آثار معروف اوست . لبه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی تیغ از داستان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های مشهور سامرست موام است که در آن، نویسنده سرگذشت جوانی را روایت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند که در جنگ اول جهانی، یکی از دوستانش به خاطر او کشته می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود و این حادثه او را تکان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد و به جست‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌وجوی یافتن پاسخ برای پرسش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های اساسی خود برمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌انگیزد.

افزون بر نگارش داستان، موام نمایش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نامه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های زیادی نیز نوشته است از جمله: یک مرد با افتخار (۱۹۰۳)، بانو فریدریش (۱۹۰۷)، اسمیت (۱۹۰۹)، کارولین (۱۹۱۶) و همسر دائمی (۱۹۲۷).

او کتابی نیز درباره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی رمان و داستان کوتاه عاشقانه نوشته است. موام در این کتاب در مورد ظرایف فنی نگارش رمان و داستان سخن گفته است. در بخش نخستین کتاب، موام ده رمان برتر دنیا را بررسی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند و درباره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی نویسندگان آن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها مطالبی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نویسد. از جمله در این کتاب می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توان راجع به جنگ و صلح (تولستوی)، باباگوریو (بالزاک)، دیوید کاپرفیلد (چارلز دیکنز)، برادران کارامازوف (داستایفسکی)، مادام بوواری (گوستاو فلوبر)، سرخ و سیاه (استاندال)، بلندی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بادگیر (امیلی برونته)، تام جونز (هنری فیلدینگ)، موبی دیک (ملویل) و غرور و تعصب (جین استین)، نظریات موام را یافت. در بخش دوم کتاب، موام به داستان کوتاه پرداخته است و از جمله زندگی و آثار چخوف را از دیدگاه خود بررسی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند.

در مورد ایشان هم قبل از این در «یک پزشک»، پستی نوشته شده است.

لویی فردیناند سلین

او سال ۱۸۸۴ در پاریس به دنیا آمد. ۱۳ ساله بود که برای تحصیل به آلمان و انگلستان فرستاده شد و همین، زمینه‌ای برای آشنایی او با فرهنگ‌های ریشه‌دار اروپایی فراهم کرد.
پس از اخذ دیپلم، در ارتش فرانسه ثبت ‌نام کرد. جنگ جهانی اول تمام اروپا را زیر آتش گرفته بود و سلین نمی‌خواست این فرصت یگانه را برای تجربه‌اندوزی از دست بدهد. در سواره‌نظام مشغول خدمت شد. روحیه سلین فرسنگ‌ها از عافیت‌طلبی فاصله داشت. روزی لازم شد پیامی‌ به یکی از گروهان‌ها فرستاده شود. این مأموریت آن‌قدر خطرناک بود که پیک‌های همیشگی تمرد کردند و از فرمان مافوق سرپیچی نمودند.
سلین داوطلب شد و بر اسب نشست. در این مأموریت مجروح شد؛ بازوی راستش تقریباً از کار افتاد و شنوایی‌اش آسیب دید. به خاطر رشادتی که به خرج داده بود، مفتخر به دریافت مدال لیاقت شد.

هنوز جنگ تمام نشده بود که در کنسولگری فرانسه در لندن مشغول کار شد و ازدواج کرد. خیلی زود از لندن و زنش خسته شد و هر دو را ترک کرد. جنگ تازه تمام شده بود که ماجراجویی، سلین را به آفریقای غربی کشاند. شرایط سخت بیمارش کرد و مالاریا و اسهال مزمن از آفریقا فراریش داد. به پاریس بازگشت و به خاطر تسلط به زبان انگلیسی در بنیاد راکفلر مشغول شد. در همین بنیاد سخنرانی‌هایی درباره بیماری‌های ریوی و راه‌های جلوگیری از آن‌ انجام داد که مورد توجه واقع شد. این موفقیت، سلین را به پزشکی علاقه‌مند ساخت، به نحوی که سال ۱۹۲۱ تحصیلاتش را در پزشکی آغاز کرد. همچنین برای دومین بار ازدواج کرد؛ آن هم با دختر یکی از پروفسورهای بسیار معتبر در جامعه پزشکی فرانسه.

پدر همسرش درهای محافل آکادمیک را به روی او گشود. مدرکش را گرفت و مطبی باز کرد. اخذ مدرک پزشکی و آغاز به کار نویسندگی برای سلین همزمان اتفاق افتاد. چون پایان‌نامه او یک اثر ادبی نیز هست. خیلی زود مطب را تعطیل کرد، همسر دوم را هم رها کرد و به جامعه ملل در زوریخ رفت. در شغل جدیدش امکان سفرهای فراوانی برایش فراهم می‌شد. از جمله این سفرها، سفر به آمریکا بود.

در سال ۱۹۳۲ «سفر به انتهای شب» را منتشر کرد و نظر خوانندگان و منتقدان را به خودش جلب کرد. حالا دیگر یک نویسنده‌ حرفه‌ای بود: «بعد از سفر به انتهای شب فهمیدم پزشک بودن و همزمان نویسنده بودن کار دشواری است. از یک طرف پزشک شوخ بودن و از طرفی نویسنده خیال‌پرداز بودن زندگی را بسیار پیچیده می‌کند. می‌نوشتم و همزمان در یک درمانگاه رایگان مربوط به شهرداری کار می‌کردم. پزشک و نویسنده بودن در انظار عمومی‌ جلوه خوبی نداشت. مردم این تیپ آدم‌ها را دوست نداشتند. فکر می‌کردند این مرتیکه پشت دو تا میز نشسته، اما من فقط یک هدف داشتم و آن پزشکی بود. اگر می‌نوشتم فقط به خاطر پولش بود.»

بعدها در آخرین سال‌های زندگی‌اش وقتی از او پرسیدند: «شما برای لذت بردن از نوشتن می‌نویسید؟» جواب داد: «نخیر، هرگز! اگر پول داشتم هیچ وقت چیزی نمی‌نوشتم.»

سال ۱۹۳۶ دومین رمان بزرگش به نام «مرگ قسطی» را منتشر کرد. در این مدت، چیزهایی منتشر کرد که به خاطر گرایش‌های خاص سیاسی‌اش او را به عنوان یک اسم پرسر و صدا به جامعه ادبی اروپا شناساند. در جنگ جهانی دوم، این‌ بار به عنوان پزشک به خدمت ارتش درآمد اما وقتی کشورش فرانسه سقوط کرد، با خیال راحت به همکاری با اشغالگران پرداخت. آلمانی‌ها هم تحویلش گرفتند. آپارتمان مرفهی به او دادند و او را به سرپرستی یک کلینیک معتبر گماشتند.

روی هم رفته در دوران اشغال فرانسه زندگی راحتی داشت. اما به زودی جنگ با شکست آلمان‌ها به پایان رسید. رادیو بی‌بی‌سی او را خائن معرفی کرد و سلین فهمید که روزهای خوش به سر آمده است. اموالش را به طلا تبدیل کرد، همسر و گربه‌اش را برداشت و راهی دانمارک شد. اما به دانمارک نرسیده، دستگیر شد و به زندان افتاد. ۱۴ ماه در زندان بود تا این‌که به خاطر رشادتش در جنگ اول مورد عفو دولت فرانسه قرار گرفت.

سلین در ۷۰ سال زندگی‌اش آثار فراوانی منتشر کرد که مهم‌ترین آن‌ها «سفر به انتهای شب» و «مرگ قسطی» است. از هر دو ترجمه‌های ممتازی به فارسی موجود است. سلین به خاطر موضع سیاسی عجیبش، اغلب مطرود بود و آزار زیادی متحمل شد. او در ۱۹۶۱ بدرود حیات گفت. پس از جنگ دوم دیگر روی آرامش را ندید. در همان سال‌های آخر به خبرنگاری گفته بود: «نمی‌توانم بگویم از زندگی لذت می‌برم، نه، در واقع دارم تحملش می‌کنم، چون زنده‌ام و نفس می‌کشم و مسؤولیت‌هایی دارم.» وقتی از او پرسیدند چه امید و آرزویی داری، جواب داد: «هیچ امیدی به هیچ چیزی ندارم. البته یک آرزو دارم: دلم می‌خواهد هرچه راحت‌تر و بی‌دردسرتر بمیرم.»

میکوچی سایتو (۱۸۸۲- ۱۹۵۳ م)

میکوچی سایتو (Mokichi Saito) روان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌پزشک ژاپنی، در سال ۱۹۱۰ از دانشکده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی پزشکی دانشگاه سلطنتی توکیو، دکترای پزشکی خود را دریافت کرد. او شعر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌سرود و از وی آثار زیر منتشر شده است:

اشعار (Poems) 1975
نورهای سرخ (Red Lights) 1989

ویلیام کارلوس ویلیامز (۱۸۸۳- ۱۹۶۳ م)

ویلیام کارلوس ویلیامز (William Carlos Williams)، شاعر، مقاله‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نویس و نویسنده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی داستان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های کوتاه، پزشک متخصص کودکان و آمریکایی بود. وی به خاطر نگارش اثر برجسته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی خود به نام پاترسون (Paterson)، منظومه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای در پنج کتاب، برنده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی جایزه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی پولیتزر (Pulitzer) گردید.

ویلیامز در اشعار خود بر رویدادهای جاری روزانه تأکید دارد. وی بیش از پنجاه داستان کوتاه نیز نگاشته است که مهم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ترین آن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها را «آستر سفید» (The White Mute) دانسته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند.

این داستان در سال ۱۹۳۷ منتشر گردیده است. در بیشتر داستان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها، ویلیامز زندگی را از دید یک پزشک نگریسته است.

آرچیبالد ژوزف کورنین (۱۸۹۶- ۱۹۸۱ م)

آرچیبالد ژوزف کورنین (Archibald Joseph Cronin)، داستان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نویس و پزشک معروف اسکاتلندی، داستان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایی نگاشت که بر اساس آن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها، فیلم نیز ساخته شد. آثار او در زمره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی آثار پرفروش بوده است. از آثار اوست:

ستارگان به پایین می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نگرند (Stars Look Down) (1935)
دژ (The Citadel) (1937)
کلیدهای ملکوت (The Keys of the Kingdom) (1941)

واکر پرسی (۱۹۱۶- ۱۹۹۰ م)

واکر پرسی (Walker Percy)، دانش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آموخته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی پزشکی دانشگاه کلمبیا بوده است. او گر چه کمتر به طبابت پرداخت اما در عالم نویسندگی به شهرت دست یافت. نخستین رمان او، در سال ۱۹۶۱ به چاپ رسید و نویسنده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ آن برنده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی «جایزه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی ملی کتاب» شد. نام آن رمان، اهل سینما (The Moviegoe) است. رمان معروف دیگر او، نشانگان تاناتوس (Thanatos Syndrome) نام دارد که در سال ۱۹۸۷ منتشر شده است.

فرول سامس (متولد ۱۹۲۲ م)

فرول سامس (Ferrol Sams)، در جورجیا به دنیا آمد و در دانشکده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی پزشکی دانشگاه اموری (Emory) دانش پزشکی را آموخت و در سال ۱۹۴۹، از تحصیل فراغت یافت، سپس به طبابت پرداخت. افزون بر طبابت، سامس سال‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها است که داستان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نویسد. از آثار او است:

دویدن با سوارکاران (Run with Horsemen)
نجوای رودخانه (Whisper of the River)

ورنر فلیکس اشمیت (متولد ۱۹۲۳ م)

ورنر فلیکس اشمیت (Werner Felix Schmidet)، در سال ۱۹۵۰ از دانشگاه استانفورد، مدرک پزشکی خود را دریافت نمود و در کالیفرنیا به طبابت پرداخت. مهم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ترین داستان او در سال ۱۹۶۳ منتشر شد. این داستان، The Forests of Adventure نام دارد.

یاشیو ساکاب (متولد ۱۹۲۴ م)

یاشیو ساکاب (Yoshio Sakabe)، پزشک ژاپنی، داستان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نویسد. یکی از داستان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های او به نام «اتاق کالبدشکافی شب، هفت داستان از زندگی، مرگ و امید» در سال ۱۹۹۴ منتشر شد و مورد توجه قرار گرفت.
عنوان اصلی آن Night Autopsy Room – Seven Tales of Life, Death and Hope است.

ال.ژ.شنایدرمن (متولد ۱۹۳۲ م)

ال.ژ.شنایدرمن (L.J.Shneideman)، فارغ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌التحصیل پزشکی دانشگاه هاروارد است. وی استاد پزشکی اجتماعی و خانواده در دانشکده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی پزشکی کالیفرنیا است. شنایدرمن داستان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نویس است، از آثار اوست:
پری‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های دریایی (Sea Nymphs) (1972)
همراهان، داستان کوتاه در ادبیات و پزشکی (Sequel-Short Story In Literature and Medicine) (1986)

روبین کوک (متولد ۱۹۳۹ م)

روبین کوک (Robin Cook)، چشم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌پزشک است که در بوستون آمریکا، طبابت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کرد اما به علت نویسندگی، طبابت را کنار نهاد و سپس به نویسنده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای تمام‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌عیار تبدیل شد. معروف‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ترین رمان او، اغما (Coma) نام دارد که بر اساس آن فیلمی ساخته شده است.

مایکل کرایتون (متولد ۱۹۴۲ م)

مایکل کاریتون (Michael Crichton)، فارغ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌التحصیل پزشکی از دانشگاه هاروارد است که هرگز به طبابت نپرداخت و به داستان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نویسی روی آورد. با «پارک ژوراسیک» او همه آشنا هستند. بسیاری از داستان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های او به صورت فیلم درآمده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند، از جمله پنج بیمار (۱۹۷۰)، مرد محتضر (۱۹۷۴)، بزرگ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ترین سرقت در قطار (۱۹۷۵)، کنگو (۱۹۸۰) و کره (Sphere) (1987).

مایکل پالمر (متولد ۱۹۴۲ م)

مایکل پالمر (Michael Palmer)، پزشک متخصص داخلی از دانشگاه بوستون است. او داستان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های مشهوری با بن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌مایه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های پزشکی نوشته است، از آن جمله: علل طبیعی (۱۹۹۴) (از کتاب‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های برگزیده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی ۱۹۹۴)، درمان (۱۹۹۵)، داروی حساس (۱۹۹۶). داستان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های او به زبان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های مختلف ترجمه شده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند.

دیوید ال.شایدرمایر (متولد ۱۹۵۱ م)

دیوید ال.شایدرمایر (David L.Schiedermayer)، در سال ۱۹۸۱، از دانشکده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی پزشکی ویسکونسین، مدرک دکترای پزشکی خود را دریافت نمود. او متخصص بیماری‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های داخلی است که افزون بر طبابت، شعر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌سراید. اشعار او در سال ۱۹۹۶، منتشر شده است. عنوان اصلی آن چنین است: House Calls. Rounds and Healings

کیت اسکانل (متولد ۱۹۵۳ م)

خانم کیت اسکانل، دانش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آموخته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی پزشکی از دانشگاه میشیگان آمریکاست. او متخصص بیماری‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های داخلی و استادیار دانشکده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی پزشکی کالیفزنیاست. اسکانل داستان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نویس است. مرگ پزشک خوب (Death of Good Doctor) از داستان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های اوست که در سال ۱۹۹۹، منتشر شده است.

اروین د. یالوم

اروین دیوید یالوم(متولد ۱۹۳۱، واشنگتن دی سی، ایالات متحده آمریکا)، روانپزشک هستی‌گرا (اگزیستانسیالیسم) و نویسنده آمریکایی است. در سال ۱۹۵۶ در بوستون در رشته پزشکی و در سال ۱۹۶۰ در نیویورک در رشته روانپزشکی فارغ التحصیل شد و بعد از خدمت سربازی، در سال ۱۹۶۳ استاد دانشگاه استنفورد شد. در همین دانشگاه بود که الگوی روانشناسی هستی گرا یا اگزیستانسیال را پایه گذاری کرد. یالوم هم آثار دانشگاهی متعددی تالیف کرده است و هم چند رمان موفق دارد. او جایزه انجمن روانپزشکی آمریکا را در سال ۲۰۰۲ دریافت کرد، اما بیشتر به عنوان نویسنده رمان‌های روانشناختی، به ویژه رمان مشهور وقتی نیچه گریست شهرت دارد. به زودی در «یک پزشک» کتاب جدیدی از او را معرفی خواهم کرد.

خالد حسینی

خالد حسینی زاده ۴ مارس سال ۱۹۶۵ در کابل نویسنده افغان-آمریکایی است. عمده شهرت وی بابت نگارش دو رمان بادبادک‌باز و هزار خورشید تابان است. حسینی ساکن ایالات متحده است و آثار خود را به زبان انگلیسی می‌نویسد.

خالد حسینی از پدر و مادری هراتی، در شهر کابل زاده شد. مادرش معلم فارسی و تاریخ در یک لیسه (دبیرستان) بزرگ دخترانه در کابل بود. در سال ۱۹۷۶، پدر خالد حسینی به عنوان دیپلمات وزارت خارجه افغانستان، به پاریس اعزام شد و او نیز به همراه خانواده، به پایتخت فرانسه رفت.

در سال ۱۹۸۰ و به دنبال کودتای کمونیستی در افغانستان، پدر خالد حسینی از سفارت افغانستان برکنار شد. در نتیجه خانواده حسینی از ایالات متحده تقاضای پناهندگی سیاسی کردند که به آن‌ها اعطا شد. خالد حسینی به همراه خانواده‌اش در سال ۱۹۸۰ به سن خوزه در ایالت کالیفرنیا مهاجرت کرد. او درخواست پذیرش از دانشگاه سانتاکلارا (Santa Clara) کرد و از مدرسه UC در شهر سن دیگو در رشته پزشکی فارغ‌التحصیل شد. خالد از سال ۱۹۹۶ به تحصیل در رشته پزشکی داخلی مشغول شد.

خالد حسینی ازدواج کرده و دارای دو فرزند (یک پسر و یک دختر با نام‌های حارث و فرح) است.

تس گریتسن

او یک پزشک بازنشسته چینی -آمریکایی است. رمان‌های عشقی او مشهور هستند. به تازگی او به خاطر شکایت از کمپانی برادران وارن مشهور شده است، چرا که بر این باور است ساخت فیلم «جاذبه» از یکی از کتاب‌های او به همین نام الهام گرفته است.

تقی مدرسی

تقی مدرسی (زاده ۱۳۱۱ – درگذشت ۱۳۷۶) نویسنده و رمان‌نویس ایرانی بود. مدرسی رمان نویس و روانپزشک ایرانی در ۱۷ مهر ۱۳۱۱ در شهر تهران زاده شد وی در سال ۱۳۳۸ به ایالت متحده رفت و در سال ۱۳۴۳ با آن تیلر رمان نویس آمریکایی ازدواج نمود و در ۲ اردیبهشت ماه ۱۳۷۶ در شهر بالتیمور در ایالت مریلند در سن ۶۵ سالگی بر اثر بیماری سرطان درگذشت.

برخی از آثار او:
یکلیا و تنهایی او (۱۳۳۳)
شریفجان شریفجان (۱۳۴۴)
کتاب آدمهای غایب (۱۳۶۸)
آداب زیارت

استانیسواو لِم

سولاریس و مجموعه داستان‌های علمی – تخیلی یون تیخی او را بسیار مشهور هستند. جالب است بدانید که از در دهه ۱۹۴۰ به تحصیل پزشکی پرداخته بود.

او در ۱۲ سپتامبر سال ۱۹۲۱ در شهر لهستانی لوو که اکنون بخشی از خاک اوکراین است در خانواده‌ای یهودی به دنیا آمد. پدر او پزشک حنجره‌شناس بود و خود او نیز قبل از جنگ جهانی دوم به پزشکی پرداخت. بعد از جنگ دوم به شهر کراکو نقل مکان کرد و به نوشتن داستان‌های علمی-تخیلی پرداخت، چرا که دستگاه سانسور دولت لهستان این نوع ادبی را بی‌زیان تشخیص داده بود.

با این همه، نخستین رمان او، بیمارستان تبدّل، به مدت هشت سال اجازهٔ انتشار نیافت تا آن که با مرگ ژوزف استالین در سال ۱۹۵۳ و آزادی‌های نسبی فرهنگی پس از آن به چاپ رسید.

در سال ۱۹۶۱، مشهورترین اثر او سولاریس منتشر شد که دو اقتباس سینمایی توسط آندری تارکوفسکی و استیون سودربرگ)، یک اقتباس تلویزیونی و یک اقتباس اُپرایی از آن  انجام گرفت.

در مورد او توصیه می‌کنم، این پست یک پزشک را بخوانید.

یوسف ادریس

یوسف ادریس (۱۹ مه ۱۹۲۷ – ۱ اوت ۱۹۹۱) یک نویسنده داستان‌های کوتاه، رمان‌نویس و نمایش‌نامه‌نویس مصری بود. ادریس که دانش‌آموخته رشته پزشکی از دانشگاه قاهره بود، به‌عنوان یکی از نامدارترین نویسندگان و روزنامه‌نگاران دنیای عرب شناخته می‌شود. وی یکی از چهره‌های برجسته داستان کوتاه در ادبیات معاصر عرب به شمار رفته و عمده شهرت او به همین خاطر است.

ادریس در طول دوران نویسندگی‌اش، موفق به کسب جوایز متعدد ادبی از کشورهای نختلف دنیا شده بود. از وی تاکنون در حدود ۳۰ کتاب بر جای مانده که برخی از آنها به زبان‌های مختلف ترجمه شده‌اند. نخستین مجموعه داستان‌های کوتاه این نویسنده که مورد استقبال قرار گرفت، «شب‌های کم‌ارزش» (۱۹۵۴) نام داشت. ادریس در سال ۱۹۹۷ به خاطر رمان «شهر عشق و خاکستر» برنده مدال نجیب محفوظ برای ادبیات شد. معروف‌ترین اثر او نمایشنامه «الفرافیر» است.

ادریس در سال ۱۹۲۷ در استان شرقیه مصر زاده شد. پدرش کارشناس احیای اراضی بود و به همین دلیل خانواده‌اش به طور مداوم در حال نقل مکان بودند. او در چنین اوضاعی و به دور از شهر بزرگ شد.ادریس فعالیت در زمینه داستان‌نویسی را از اوایل نیمه دوم قرم بیستم آغاز کرد. او مدتی به طور منظم برای روزنامه معروف الاهرام ستون می‌نوشت.

در بیشتر آثار ادریس، گرایش زیادی به رئالیسم اجتماعی دیده می‌شود. او از لحاظ محتوا به مشکلات جامعه، زندگی محرومان و مظلومان، فقر و سنت و مدرنیسم می‌پردازد. او همچنین در آثارش، رویکردهایی مانند رئالیسم عاطفه‌گرا، انتقادی، انسانی و رمزگرا را تجربه کرده‌است.

میخائیل بولگاکف (۱۸۹۱ – ۱۹۴۰)

خالق مرشد و مارگاریتا، دل سگ، برف سیاه و مرفین و تخم مرغ‌های شوم که همگی به فارسی ترجمه شده‌اند، بولگاکف پزشک است. پیش از این در مورد او پستی در یک پزشک نوشته‌ام.

غلامحسین ساعدی

ساعدی در ۱۳ دی ۱۳۱۴ در تبریز متولد شد.  او کار خود را با روزنامه‌نگاری آغاز کرد. در نوجوانی به طور هم‌زمان در ۳ روزنامهٔ فریاد، صعود و جوانان آذربایجان مطلب می‌نوشت. اولین دستگیری و زندان او چند ماه پس از ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ اتفاق افتاد. این دستگیری‌ها در زندگی او تا زمانی که در ایران بود، تکرار شد. وی تحصیلات خود را با درجه دکترای پزشکی، گرایش روان‌پزشکی در تهران به پایان رساند. مطبش در خیایان دلگشا در تهران قرار داشت و او بیشتر اوقات بدون گرفتن حق ویزیت بیماران را معاینه می‌کرد. ساعدی با چوب بدست‌های ورزیل، بهترین بابای دنیا، تک نگاری اهل هوا، پنج نمایشنامه از انقلاب مشروطیت، پرورابندان، دیکته و زاویه و آی با کلاه! آی بی کلاه، و چندین نمایشنامه دیگری که نوشت، وارد دنیای تئاتر ایران شد و نمایشنامه‌های او هنوز هم از بهترین نمایشنامه‌هایی هستند که از لحاظ ساختار و گفتگو به فارسی نوشته شده‌اند. او یکی از کسانی بود که تئاتر ایران را در سال‌های ۴۰-۵۰ دگرگون کرد. پس از ۱۳۵۷ ساعدی ایران را ترک کرد و در فرانسه اقامت نمود. نمایشنامه اتللو در سرزمین عجایب را در غربت نوشت. وی در روز شنبه ۲ آذر ۱۳۶۴ در پاریس درگذشت و در گورستان پرلاشز در کنار صادق هدایت به خاک سپرده‌شد.

منابع: ویکی‌پدیا - کتاب ماه ادبیات و فلسفه، دی و بهمن ۱۳۸۳ – medscape  – سایت سیمرغ

- بد نیست این پست را هم بخوانید:

پزشکان و سیاست

فید یک پزشک محل مناسبی برای تبلیغات شما: محل تبلیغات متنی و بنری شما

برای سفارش تبلیغ تماس بگیرید

تصور کنید که چند میلیون تومان پول برای سرمایه‌گذاری دارید. یکی از دوستان شما مصرانه از شما می‌خواهد که سهام بخرید، اما وقتی تحقیق و پرس و جو می‌کنید، متوجه می‌شوید که خرید سهام یک شرکت به خصوص، اگرچه در کوتاه مدت، سودهایی برایتان در بر دارد، اما ۸۰ درصد کسانی که این کار را کرده‌اند، همه سرمایه اولیه خود را از دست داده‌اند.

خب، اگر متوجه این مطلب شوید، تصمیم شما ساده است: پولتان را نجات می‌دهید و سهام نمی‌خرید!

اما وقتی نوبت به کاهش وزن و رژیم غذایی می‌رسد، به نظر می‌رسد که همه علاقه بسیار زیادی به قمار روی دارایی‌های خودمان داریم. چرا؟

چون ثابت شده است که ۸۰ درصد کسانی که با رژیم غذایی، وزن خود را کم می‌کنند، در نگه داشتن وزن مطلوب ناکام می‌مانند. با این همه ۱۰۸ میلیون مرد و زن در آمریکا، میلیاردها از پول خود را که به سختی به دست آورده‌اند، صرف روش‌های کاهش وزن می‌کنند.

در واقع باید اذعان کرد که هر چه بیشتر در مورد کارایی رژیم گرفتن، تحقیق کنیم، بیشتر متوجه می‌شویم که ناکارآمدی آن می‌شویم.

چند وقت پیش گروهی از محققان UCLA ده شیوه رایج کاهش وزن را بررسی کردند و متوجه شدند، تنها یکی از آنها منجر به کاهش وزن می‌شود و جالب بود که در بیشتر مواقع رژیم گرفتن باعث، اضافه وزن هم می‌شد! و مهم‌تر از اینها، این رژیم‌ها تأثیر ملموسی هم روی سلامتی نداشت.

این بررسی‌ها نشان دادند که آن دسته‌ای هم که توانسته بودند، وزن خود را در حد مطلوب، ثابت نگاه دارند، در واقع استثناء بودند یا اصلا کسانی بودند که از ورش و دارو و تغییر پایدار سبک زندگی هم استفاده می‌کردند.

ویژگی‌ها افراد موفق در کاهش وزن در طولانی‌مدت

بررسی ده هزار نفر که توانسته بودند ظرف ۴٫۵ سال، کاهش وزنی حدود ۳۰ کیلوگرم را حفظ کنند، نشان داد که آنها این خصوصیات را دارند:

- ۹۸ درصد آنها در چگونگی غذا خوردن تغییر ایجاد کرده بودند.

- ۹۰ درصد آنها به صورت متوسط یک ساعت در روز ورزش می‌کردند.

- ۷۸ درصد آنها هر روز صبحانه می‌خوردند.

- ۷۵ درصد آنها دست‌کم یک بار در هفته خود را وزن می‌کردند.

- ۶۲ درصد آنها کمتر از ۱۰ ساعت در هفته، تلویزیون تماشا می‌کردند.

نتیجه:

برای کاهش وزن و مهم‌تر از آن حفظ وزن در حد مطلوب، باید عادات خود را تغییر بدهید.

- یک سری عادات و سبک‌های خوب زندگی در خود ایجاد کنید. مثل اجتناب همیشگی از خوردن نوشابه‌های گازدار، پرهیز از بی تحرکی‌های طولانی، انجام دادن کارها به صورت ایستاده.

- ایجاد این تغییرات و یا عادات باید ساده و گام به گام صورت بگیرد.

- محرک‌هایی برای عادات خوب، تعریف کنید و آنها را به نوعی برای خود شرطی کنید. توجه کنید که تنها داشتن انگیزه کافی نیست.

مثلا کاری کنید که عادت کنید بعد از خوردن شام، ذهن و بدنتان به ۱۰ دقیقه پیاده‌روی عادت کند یا اینکه به صورت خودکار بعد از یک روز زیاده‌روی به کم خوردن و فعالیت بیشتر در روز بعد، عادت کنید.

و چیز مهم و اساسی دیگر در کاهش وزن این است که:

هیچ راه شاهانه یا میانبر خوبی برای کاهش وزن وجود ندارد.

کالری اضافه جمع جبری غذاهایی است که بیشتر خورده‌اید و کالری‌هایی که کمتر سوزانده‌اید.

هیچ غذای کالری‌سوز معجزه‌آسایی وجود ندارد، هیچ روش ورزشی ساده‌ای وجود ندارد که بدون عرق درآوردن، ناگهان مقدار زیادی از کالری‌های شما را بسوزاند.

برای کاهش وزن باید در حد معقولی، هر روز از مقدار مورد نیاز بدن خود، کمتر کالری دریافت کنید تا در طولانی‌مدت وزن کم کنید.

منبع

شاید یکی از شرم‌آورترین کارهای بشر، جنگ باشد. عکس‌هایی که در این پست می‌بینید از منطقه Neva Bridgehead روسیه گرفته شده‌اند. روسیه در جنگ جهانی دوم صحنه بزرگ‌ترین کشتارهای انسانی بود که شاخص‌ترین آنها لج‌بازی هیتلر و استالین برای تصاحب و حفظ استالینگراد بود که در نهایت این جنگ فرسایشی منجر به کشته شدن ۲۶۰ هزار روسی و ۱۶۰ هزار آلمانی شد.

این تصاویر ساده می‌نمانید، در یک نگاه ممکن است شما تنها کلاهخود، نارنجک، تبر و پوکه ۷۵ میلیمتری توپ و یک سلاح ضد تانک را ببینید که با رویش طبیعت، در دل درختان جای گرفته‌اند.

اما همین عکس‌ها، معانی شاعرانه، انسانی و استعاره‌های زیادی هم در خود پنهان کرده‌اند.

صفحه فیس‌بوک یک پزشک را ببینید:

فید یک پزشک محل مناسبی برای تبلیغات شما: محل تبلیغات متنی و بنری شما

برای سفارش تبلیغ تماس بگیرید

در گذشته به صورت گذرا اپلیکیشن VSCOcam را معرفی کردم اما ازآنجا که این اپ این روزها به اپلیکیشن شماره ۱ عکاسان برای ادیت تصاویرشان تبدیل شده‌است، علاقه بسیاری داشتم که در ۱ پست به صورت کامل به بررسی این اپ بپردازم و در کنارش هم یکی از عکاسان خلاقی که از این اپ استفاده می‌کند را مثال بزنم. در ادامه همراه با چاد می‌خواهیم به نوع عکاسی این روزها و نحوه ادیتشان بپردازیم. پس اگر یک اسمارتفون هوشمند یا تبلت دارید، گجت خودرا به VSCOcam مجهز کنید و باما همراه شوید.

اپلیکیشن VSCOcam چیست و چه کاری انجام می‌دهد

برای ما ایرانی‌ها اپلیکیشن‌هایی همچون Pixlr، اپ‌های شناخته شده‌ای برای ادیت تصاویرمان به‌شمار می‌روند و خیلی کم پیش می‌‌‌آید که کاربرانی را ببینم که از اپ‌های دیگری استفاده کنند.پس به صورت کلی اپلیکیشن VSCO همانند Pixlr کار ادیت و به عبارتی فیلترگذاری برروی تصاویر را انجام می‌دهد اما به صورت کامل‌تر و گسترده‌تر. اما گسترده‌تر به چه معناست؟ جدا از این‌که سازندگان این اپ فعالیت بسیار گسترده‌ای در شبکه‌های اجتماعی دارند، در خود اپ هم امکانات بسیار جالب و ایده‌دهنده‌ای قرار داده‌اند.

برای مثال می‌توانم به دوربین داخلی خود اپ که تا حدودی بسیار بهتر عمل می‌کند و یا تصاویری که به صورت موضوع‌بندی در داخل اپ به نمایش گذاشته می‌شوند اشاره کنم. دراین اپلیکیشن حتی فروشگاهی هم قرار داده شده‌است که در ادامه به آن می‌پردازم.

برروی + تپ کنید

بعد از آن‌که عکس خودرا گرفتید و یا وارد حافظه گوشی‌تان کردید، وارد اپ شوید و برروی + بالا در قسمت Library تپ کنید تا وارد بخش گزینش تصاویرتان شوید. حال تصویری که می‌خواهید به کتابخانه‌تان اضافه شود را انتخاب کنید و در پایین برروی علامت تایید تپ کنید. مشاهده می‌کنید که تصویر به کتابخانه شما افزوده می‌شود. بعد از طی این مراحل، تصویری که می‌خواهید برروی آن ادیت انجام دهید را انتخاب کنید و برروی علامتی که یک آچار و قلم‌مو را نشان می‌دهد تپ کنید.

البته جدا از ادیت، می‌توانید با انتخاب یک تصویر، آن را پرچم‌گذاری یا همان نشانه گذاری هم کنید که بعدها حتما به کارتان می‌آید. دو نشانه دیگر هم برای به اشتراک گذاری و حذف تصاویر به کار می‌روند. خوب، حال یک تصویر را انتخاب کنید تا وارد بخش اصلی این اپ شویم.

هنگامی که وارد بخش ادیت تصاویر شدیم، اولین چیزی که به چشم می‌اید فیلترهای این اپ هست که با نام‌هایی همچون C1 و B6 نام گذاری شده‌اند و البته به نام‌های پرطرفداری هم تبدیل شده‌اند: فیلترت چیه؟ G3 رو با C1 ترکیب کردم. پیشنهاد می‌کنم سری به وبلاگ‌های عکاسی بزنید! نمی‌دانم این فیلترها واقعا چه چیزی در دل خود جا داده‌اند اما واقعا کلمه جادو می‌کند را باید لایق این فیلترها دانست.

پیشنهاد می‌کنم کمی با این فیلترها مشغول شوید تا عملکردشان دستتان بیاید و البته مطمئن باشید که شمارا بسیارهم درگیر خود می‌کنند. حال از بخش قلم خارج می‌شویم و وارد آچار داستان می‌شویم! برروی فلش پایین که برروی نواری سفید قرار داده‌شده تپ کنید و آچار را انتخاب کنید. مشاهده می‌کنید که آپشن‌های فراوانی از نور گرفته تا کراپ و کنتراست تصاویر در این بخش جاداده شده‌اند و به شما این اطمینان را می‌دهم که یک چنین قابلیت‌هایی را خیلی سخت در اپ‌های رایگان پیدا می‌کنید.

خوب، به صورت گذرا با اپ آشنا شدیم. پیشنهاد من این است که همین الان اپ را دانلود کرده و چند دقیقه‌ای را با آن ور بروید. جدا از این که لذت خاصی در استفاده از فیلترهای این اپ وجود دارد، زیبایی این فیلترها و ادیتشان است که یک عکس را چندین برابر دلنشین تر می‌کنند.

فروشگاهی جالب

آیا قصد خرید چند اپ مربوط به عکاسی و ادیتشان را دارید؟ کمی دست نگه دارید و به فروشگاه VSCO سری بزنید، فیلترهای فروشی این اپ شمارا متحیر می‌کنند! البته چند مورد رایگان هم قرار داده شده‌است اما ۹۹ سنت یا ۲ دلار و قیمت‌هایی از این دست ارزش هزینه کردن را برای یک اپ دارند، چرا که هم یک اپ واحد خواهید داشت که از سردرگمی‌تان می‌کاهد و هم اینکه قابلیت‌هایی را می‌خرید که از هراپی بهتر عمل می‌کنند.

پس همین الان وارد بخش Store این اپ شوید و کمی در آن وقت بگذرانید و صدالبته قبل از خرید به پیش‌نمایش‌های فیلترهاهم نگاهی بیندازید و ببینید که فیلترهای مورد نظرتان در چه عکس‌هایی به کار می‌آیند. در ادامه همراه با چاد بیشتر وارد عمق این اپ می‌شویم.

Chad Keyes

اخیرا مستندی در مورد عکاسی با اسمارتفون‌ها دانلود کرده‌ام که توضیحات بسیار جالب و خلاقانه‌ای دررابطه با عکاسی با استفاده از این گجت‌هارا به اشتراک می‌گذارد. عکاس اصلی این برنامه هم فردی به نام Chad Keyes هست که می‌توانید در اینستاگرام اورا با نام کاربری chadosaurus@ دنبال کنید. پس برای همراهی با این عکاس، اسمارتفون خودرا از جیبتان در بیاورید که کار زیاد است!

در ابتدای برنامه چاد به توضیحات عکاسی و این‌که چطور و چگونه عکاسی می‌کند می‌پردازد که توصیه می‌کنم حتما به صحبت‌هایش گوش دهید. اما بخش اصلی از جایی شروع می‌شود که چاد به همراه دوستانش به مکان‌های مختلفی می روند تا شروع به عکاسی کنند:

همانطور که می‌بینید داشتن یک مکان متروکه و نور کافی برای ساخت تصاویری دلنشنین کافی است و نیازی به مکان‌های از پیش ساخته و دکورشده نیست.

یکی‌از بخش های جالب این مستند، نحوه بررسی عکاسان است. من و شما به عنوان یک عکاس آماتور که قصد عکاسی با یک اسمارتفون را داریم، پیش از این که شروع به عکاسی کنیم ( البته توجه داشته باشید که ما فرض را براین گذاشته‌ایم که دانش آن ‌چنانی‌ای از عکاسی نداریم ) باید به بررسی مکان عکاسی بپردازیم و بهترین نقطه و قسمت را برای این‌کار انتخاب کنیم و به صورت سرسری به عکاسی نپردازیم.برای این‌کار با دوربین اسمارتفون گشتی در اطراق بزنید و ببینید که در چه‌جایی بهترین تصویر را در اختیار دارید.

آن‌طور که من متوجه شدم، اپ عکاسی چاد اپلیکیشن Camera plus هست که چاد به خوبی به توضیح این اپ می‌پردازد و به شخص متوجه شدم که تابه‌حال  از چه چیزهای مهمی استفاده نکرده‌ام!

احتمالا در اینستاگرام دیده‌اید که عکاسان، تصاویر جالب، خلاقانه و بارنگ بندی خاصی را از افراد به اشتراک گذاشته‌اند و همیشه دلم می‌خواست که من هم چنین عکسی داشته باشم و مانده‌بودم که چگونه. دیدن این مستند چیزهای زیادی را در این رابطه به من آموخت. برای مثال این که فرد چطور باید بایستد، چطور نگاه کند و از همه مهم‌تر، عکس چگونه باید گرفته شود و به عبارتی گجتی مثل اسمارتفون را چگونه نگه داریم تا بهترین تصویر حاصل شود.

اما بخش اصلی مستند به ادیت آن برمی‌گردد که چاد با استفاده از اپلیکیشن VSCOcam شروع به فیلترگذاری و تنظیم تصاویرش می‌کند. همانطور که می‌بینیم، چاد تقریبا دانلود و خرید هیچ فیلتری را جا ننداخته‌است! به توضیحات این بخش خیلی با دقت گوش کنید.

خلاصه که این مستند دانش آن‌چنانی‌ای در رابطه با عکاسی حرفه‌ای به شما نمی‌دهد اما همه ما به چنین دانشی نیاز نداریم و فقط دلمان می‌خواهد کمی هم که شده تصاویر زیبایی را با همین اسمارتفون‌هایمان بگیریم. پس حتما این مستند را تماشا کنید چرا که نه‌تنها ایده‌های بسیاری از آن می‌گیریم بلکه متوجه می‌شویم که برای گرفتن یک عکس که به ما انرژی بدهد و توجه مارا جلب کند یک تکه سنگ و یک چهره کافی است.

باهم به تماشای چند عکس از چاد که با آیفون گرفته‌است می‌پردازیم. برای مشاهده سایر تصاویر او به آدرس اینستاگرامش مراجعه کنید و برای دانلود اپلیکیشن VSCOcam هم از آدرس‌های زیر استفاده کنید (ممکن است در بعضی از ISP ها استور گوگل و اپل دارای اختلالاتی باشند)

صفحه اینستاگرام Chad Keyes

صفحه اینستاگرام VSCOcam

دانلود اپلیکیشن VSCOcam : اندروید (گوگلی پلی – بازار) | ios (اپ استور)

صفحه فیس‌بوک یک پزشک را ببینید:

فید یک پزشک محل مناسبی برای تبلیغات شما: محل تبلیغات متنی و بنری شما

برای سفارش تبلیغ تماس بگیرید

فرانک مجیدی: ساکوراهای صورتی، یا همان شکوفه‌های گیلاس، در فرهنگ ژاپنی بسیار مهم شمرده می‌شوند. زیبایی این شکوفه‌ها هرگز تکراری نمی‌شود. به یاد بیاوردید فیلم «آخرین سامورایی» را که اولین مکالمه‌ی سرگرد آلگرین و کاتسوموتو در حالی شکل گرفت که کاتسوموتو میان باغی پر از شکوفه‌ی گیلاس گام برمی‌داشت و شعری درباره‌ی آن‌ها می‌سرود و آخرین دیدارشان هم به کامل شدن آن شعر گذشت.

در ژاپن، فصل شکوفه‌دهی درختان گیلاس در ماه آوریل آغاز می‌شود. این درست زمانی است که مدارس و ادارات پس از تعطیلات، مجدداً آغاز به کار می‌نمایند. سرویس هواشناسی ملی ژاپن، حتی در این هنگام گزارشی از وضعیت شکوفه‌دهی درختان گیلاس که از جنوب ژاپن آغاز می‌شود و به شمال می‌رسد، ارائه می‌دهد. این‌جا می‌توانید تقویمی درباره‌ی شکوفه‌های گیلاس در مناطق مختلف ژاپن را ببینید. به این ترتیب، ژاپنی‌ها وقت‌شان را برای «هانامی»، گردش زیر درختان گیلاسِ به شکوفه‌نشسته، تنظیم می‌کنند. شکوفه‌های گیلاس، آن‌چنان با فرهنگ ژاپنی عجین شده که پیوندی ناگسستنی با هنر سنتی و مدرن این سرزمین ایجاد کرده‌است. هایکوهای بسیاری درباره‌ی ساکورا نوشته‌شده، مثلاً رایچو در قرن هیجدهم چنین سروده: «این زنی است/ که دریغ است تباه شود/ شکوفه‌ی کوهی»

در این پست، تصاویر زیبایی را از شکوفه‌های گیلاس در ماه آوریل سال جاری میلادی در ژاپن، با یکدیگر خواهیم دید.

منبع

صفحه فیس‌بوک یک پزشک را ببینید:

فید یک پزشک محل مناسبی برای تبلیغات شما: محل تبلیغات متنی و بنری شما

برای سفارش تبلیغ تماس بگیرید

نمی دانم آنها که ساکن ایرانند اصلا دسترسی به سایت زیر دارند یا نه :

https://www.coursera.org/

این یک وب سایت بی نظیر است که از بسیاری از معتبرترین دانشگاههای جهان به صورت کاملا مجانی واحدهای درسی ارائه می‌شود. تقریبا انگار دیگر دلیلی برای نداستن دانشی وجود نداشته باشد! وقتی در کلاسی ‍ثبت نام می کنید تنها کاری که باید بکنید این است که ویدئو های هر هفته را ببینید تکالیف را انجام دهید و بفرستید  و کوییزها را هم حل کنید. معمولا در  انتهای واحد درسی (که بسته به نوع درس بین دو تا پنج ماه طول می کشد) اگر همه این کارها را کرده باشید یک پول کمی (در حد ۴۰ یا ۵۰ دلار)‌می پردازید و مدرک آن کلاس را می گیرید . ولی شما می توانید پول ندهید اصلا هیچ کدام از تکالیف را هم انجام ندهید خب طبیعی است که مدرکی برایتان نمی فرستند ولی شما می توانید ویدئوها را ببینید و حتی با استاد و هم کلاسیها و دانشجوهای حل تمرین چت کنید .... بهترین جا برای یادگیری است .... برای آدمهایی که درگیر کارهای روزانه اند ...دنبال مدرک نیستند و دوست دارند یاد بگیرند... 

کلاسهایی که ارائه می شود بسیار متنوع است ... در بیشتر زمینه ها شما کلاس خیلی تخصصی نمی توانید توش پیدا کنید (‌به جز برنامه نویسی کامپیوتر که واقعا کلاسهای خوبی دارد)‌ ولی کلاسهای دیگر گرچه خیلی تخصصی نیست ولی بی نظیر است برای آنهایی که دلشان می خواهد از موضوعی سر در بیاورند... من تا به حال کلاسهای زیادی را اینحا گذرانده ام ... تاریخ هنر- اصول نوشتن- اصول تفکر- پایه های نورولوژی - غذای سالم- نانو تکنولوژی-قانون اساسی آمریکا- اصول و ‍پایه های حقوق و دوست داشتنی ترینشان : اخلاقیات در زندگی روزمره . 

این درسها همه در بهترین دانشگاههای دنیا و توسط بهترین اساتید تدریس می شود. کلاسهای بالا که من برداشته ام در دانشگاههای ییل - استنفورد- میشیگان- لندن - ادینتبرگ و شیکاگو بوده است . 

شاید بهتر از خود کلاسها و منابعی که معرفی می کنند برای خواندن آشنا شدن با آدمهایی مثل خودم بوده در فورومهای کلاس... آنهایی که از نقاط مختلف دنیا یک کلاس آنلاین مجانی برداشته اند مثل خودم فقط و فقط به این دلیل که دوست دارند در این باره بیشتر بدانند. 

درباره آخرین کلاسهایی که برداشته ام (اخلاقیات در زندگی روزمره )‌و (‌قانون اساسی آمریکا)‌ - هر دو از دانشگاه ییل -در روزهای بعد بیشتر خواهم نوشت ... فکر می کنم نکات بسیار زیاد و آموزنده ای از هر دو کلاس یاد گرفته ام که شاید بازگو کردنشان دیگران را هم به این نکات علاقه مند  کند ... 

ولی به همه توصیه می کنم سری به این وب سایت بزنند.... در دنیای این روزهای اطلاعات دیگر بهانه ای برای ندانستن و فکر نکردن وجود ندارد ... مطئن باشید کلاسهایی پیدا می کنید که خیلی خیلی جذاب تر از همه سریالهای ترکی خواهد بود ... 

دوستان عزیز و گرامی!

از پیکان 57 که یک پسر بچه 5 ساله کنار راننده ش نشسته و داره نگاه می کنه نباید سبقت بگیری؛ ماشین بابای اون از همه ماشین های دنیا تندتر می ره...

خوب به سلامتی تابستون گرم پرمرارت خسته کننده اندوه بارمون هم گذشت. حالا چرا اندوه بار؟ خوب میشد بپرسید چرا خسته کننده؟ یا چرا پرمرارت؟ شاید هم پرسیدید. به دلایل مختلفی که از حوصله و توان من برای جواب دادن خارجه، این تابستون رو دوست نداشتم. از اون جایی هم که حافظه ام به قول دوستان قد یه جلبک دریائیه، هیچ تصوری ندارم که مثلا سال های قبل تابستونا چیکار می کردم و آیا خوب بودم یا نه. باید به پست های پیشین رجوع کنم و ببینم چه جوری بودم. فقط یادمه که یک غر ملویی همیشه اینجا با من بوده. یعنی منگنه شدم به غر. به نق زدن. به ناراضی بودن. خوب بده دیگه. این چه وضعشه؟ چرا همه اش رو نقی گ.م؟ لیلا گفت وقتی که زیاد پای اینترنت بودم غمگین بودم. فکر کنم حق با اونه. فضای مجازی آدم رو غمگین می کنه. چون معمولا همه یا دارن از غماشون میگن یا از خوشالیاشون -البته کمتر- خوب غم هاشون تو رو غمگین می کنه و خوشحالی های اندکشون هم گاهی دلتو به درد میاره که چرا من نه؟ یا کاشکی من تو اون موقعیت بودم. ایشش آدم حسود بدبخت
دوست داشتم الان یه کار تمام وقت سگ دو زدنی داشتم. یک کار عرق ریزون. تو بهترین حالت ها هم برای خودم کار فکری سخت نمی تونم تصور کنم. چون همیشه فکر می کنم بهتره کارم جوری باشه که مغزم بتونه به بازیاش ادامه بده و یه گوشه تاب بخوره. نمی تونم برای کاری صد در صد باشم. چرا واقعا؟ شاید ترس از این دارم که تو هیچ کاری پرفکت نباشم. راضی کننده نباشم. خیلی درد داره که آدم تو سی و هشت سالگی هنوز به این فکر کنه که وقتی بزرگ شد می خواد چیکاره بشه و جوابی هم براش نداشته باشه.
دیگه فکر می کنم وقتشه که بزنم به جاده. برم دنبال یه شغل نون و آبدار :ی از ترس هام بگذرم. از خود ترسوم بگذرم. از قایم شدن بگذرم. ولی یکی مثل «پاندای کونگ فوکار» تو من هست که همه اش می پرسه : چه جوری؟ چه جوری؟ چه جوری؟

توجه: اگر کتاب اول یا قسمت اول فیلم عطش مبارزه را نخوانده‌اید یا ندیده‌اید، نخست این یادداشت من را بخوانید.

چند روزی بیشتر به زمان نمایش قسمت دوم فیلم عطش مبارزه باقی نمانده است. کارگردان این فیلم فرانسیس لارنس است. این بار کار کتنیس اوردین که در مسابقه شماره ۷۴‌ام به گونه‌ای شگفت‌انگیز و بی‌سابقه به همراه پیتا ملارک برنده شده‌اند و بذر امید در دل مردم «مناطق» در مقابل دیکتاتوری کاپیتول افشانده‌اند، کارشان از قسمت اول هم دشوارتر است.

اما اگر اهل کتاب هستید، توصیه می‌کنم حتما سه کتاب سری عطش مبارزه را تتوسط شبنم سعادت به فارسی برگردانده شده‌اند، بخوانید. (خرید آنلاین کتاب)

شاید جزو آن دسته‌ای هستید که فکر می‌کنند، فیلم‌های اقتباسی در زمانی کوتاه و بدون دردسر، همه محتوای کتاب را وارد ذهن شما می‌کنند. اما باید بگویم به دلایل مختلف خواندن یک کتاب، قابل مقایسه با دیدن فیلم اقتباسی‌اش نیست، دلایل واضح هستند، بدیهی‌ترین آنها زمان کوتاه فیلم و اجبار برای کوتاه کردن صحنه‌ها است.

فیلم‌ها گرچه به لحاظ بصری و جلوه‌های ویژه از دیدن صفحات متنی لذت‌بخش‌تر هستند، اما هیچ چیز جای تخیل فعال شما را وقتی یک کتاب را می‌خوانید و شخصا چهره‌ها و لوکیشن‌ها را در ذهن می‌سازید، نمی‌گیرد.

از همه مهم‌تر گاهی مفاهیم و معانی ژرف یک داستان، در پوسته ظاهری و پر رنگ و لعاب آن گم می‌شود.

به هر حال ما منتظر هستیم قسمت دوم فیلم عطش مبارزه را هم ببینیم و ببینیم کارگردان و ستاره فیلم -جنیفر لارنس- این بار چقدر راضی‌مان می‌کنند.

بریده‌ای از کتاب دوم تریلوژی «عطش مبارزه»

داستان از زبان دوشیزه «اوردین» روایت می‌شود. در این فصل رییس‌جمهور اسنو به دیدن اوردین آمده است:

در نظر من رییس‌جمهور «اسنو»، باید مقابل ستون‌های مرمرین که با پرچم‌های بزرگ آذین شده، دیده شود. دیدن او توی اتاق در حالی که با اشیاء معمولی احاظه شده، تکان‌دهنده است.

این جا چه کاری می‌تواند داشته باشد؟ ذهنم با سرعت به روزهای افتتاحیه سایر کاروان‌های پیروزی بازمی‌گردد. یادم می‌آید خراج‌های برنده را همراه مربی‌ها و طراح‌هایشان می‌دیدیم. حتی گاهی بعضی از مقام‌های عالی‌رتبه دولتی هم حضور داشتند. اما هرگز رییس‌جمهور اسنو را ندیده‌ام. او فقط در جشن‌های کاپیتول شرکت می‌کند. همین و بس.

اگر این همه راه را از شهر خودش تا این جا سفر کرده، تنها یک معنی می‌تواند داشته باشد. توی دردسر جدی افتاده‌ام. و اگر من توی دردسر افتاده‌ام، پس خانواده‌ام هم افتاده‌اند.

من مسابقات آزاردهنده و زجرآور عطش مبارزه را دور زده بودم، کاری کردم کاپیتول احمق به نظر برسد و در نتیجه قدرت و سلطه‌اش را تضعیف کرده بودم.من فقط سعی کرده بودم خودم و پیتا را زنده نگه دارم. هرگونه عمل حاکی از نافرمانی و طغیان کاملا اتفاقی بود. اما قوتی کاپیتول فرمان می‌دهد که تنها یک خراج می‌تواند زنده بماند و تو جسارت تردید و مخالفت داشته باشی، گمان می‌کنم خودش  نافرمانی به حساب می‌آید. تنها دفاعم این بود که تظاهر کنم از عشقی پرشور و حرارت نسبت به پیتا دیوانه شده و اختیار عقل از کف داده بودم. بنابراین به هر دوی ما اجازه داده شد، زنده بمانیم. برنده اعلام شویم. به خانه برویم و جشن بگیریم، برای دوربین‌ها دست تکان بدهیم و خداحافظی کنیم و در نهایت به حال خود گذاشته شویم، تا الان.

به او (رئیس‌جمهور اسنو) خوشامد نمی‌گویم یا صندلی تعارفش نمی‌کنم. حرفی نمی‌زنم. در حقیقت طوری با او رفتار می‌کنم انگار یک مار واقعی است، ماری زهرآگین. بی‌حرکت می‌ایستم، نگاهم رویش قفل شده است.

می‌گوید: فکر می‌کنم اگر توافق کنیم که به همدیگر دروغ نگوییم کل مسأله بسیار ساده‌تر می‌شود، نظرت چیست؟

- بله، گمان می‌کنم وقت هم بیهوده گرفته نمی‌شود.

- مشاورانم نگران بودند که تو بدقلق و سرسخت باشی، اما تو قصد نداری بدقلقی کنی، داری؟

- نه.

- من هم به آنها همین را گفتم. گفتم دختری که اینقدر تلاش کرده تا زندگی‌اش را حفظ کند، تمایلی ندارد تا آن را دودستی دور بیندازد. و از سویی به خانواده‌اش هم فکر می کند. مادرش، خواهرش و تمام آن … عموزاده‌ها.
من یک مشکلی دارم، دوشیزه اوردین! مشکلی که از وقتی شما آن توت‌های سمی را در میدان مسابقه رو کردید، شروع شد.

- آن همه لحظه‌ای بود که که حدس می‌زدم اگر مسابقه‌گردان‌ها قرار باشد از میان تماشای خودکشی من و پیتا، که به معنی نداشتن برنده بود، و دادن اجازه زنده ماندن به هر دوی ما یکی را انتخاب کنند، گزینه دوم را برمی‌گزینند.

- اگر مسابقه‌گردان ارشد – سنکا کرین- عقل توی سرش داشت، باید شما را همان موقع خاکستر می‌کرد. اما متأسفانه یک رگه احساساتی داشت. بنابراین تو اینجا هستی. می‌توانی حدس بزنی او کجاست؟

سرم را به علامت تأیید تکان می دهم، زیرا از حالتی که او می‌گوید واضح است که سنکا کرین اعدام شده است.

می‌گوید: بعد از آن، کار نمی‌شد کرد جز اینکه بگذاریم نمایش کوچولویت را اجرا کنی. و از حق هم نگذریم تو هم با آن نقش دختر مدرسه‌ای مجنون عاشق، خیلی خوب عمل کردی. مردم کاپیتول هم قانع شده بودند، متأسفانه، توی مناطق همه گول نمایشت را نخوردند.

ادامه  می‌دهد: در تعدادی از مناطق، مردم حقه کوچکی که با توت‌ها زدی را به چشم یک نافرمانی و تمرد نگاه می‌کنند، نه رفتاری از روی عشق. و اگر از میان تمام مناطق دختری از منطقه دوازده می‌تواند رودرروی کاپیتول بایستد و صحیح و سالم برود پی زندگی‌اش، چه چیزی مانعشان می‌شود که آنها نیز چنین کاری نکنند؟ چه چیزی، از یک مثلا ، شورش، جلوگیری می‌کند؟

- شورش شده است؟

- نه هنوز. اما اگر اوضاع عوض نشود، خواهد شد. و همه می‌دانند شورش‌ها به انقلاب منتهی شده‌اند. هیچ می‌دانی معنی‌اش چیست؟ چند نفر  می‌میرند؟ آنهایی که باقی می‌مانند با چه شرایطی روبرو می‌شوند؟ اگر تنها مدتی کوتاه کاپیتول تسلط خود را بر مناطق از دست بدهد، کل دستگاه از هم می‌پاشد.

می‌گویم: اگر یک مشت توت می‌تواند آن را به زیر آورد، پس باید خیلی آسیب‌پذیر و ضعیف باشد؟

- آسیب‌پذیر است، اما  نه آن طوری که که تو تصور می‌کنی.

- من قصد نداشتم هیچ شورشی را شروع کنم.

- حرفت را باور می‌کنم. مهم نیست. طراحت توی انتخاب لباس‌ها پیشگو از آب درآمد. کتنیس اوردین، دختر آتشین، تو جرقه‌ای به وجود آوردی، که اگر به حال خودش رها شود، شاید به دوزخی مبدل شود که پانم را نابود کند.

- چرا همین الان مرا نمی‌کشید؟

- در ملآ عام؟ این کار تنها زبانه‌های آتش را شعله‌ورتر می‌کند.

- پس یک تصادف ترتیب دهید!

- کی باور می‌کند؟ خودت هم ببینی باورت نمی‌شود.

- پس می‌خواهید چه کار کنم؟ همان کار را می‌کنم؟

- کاش به همین سادگی بود …

فید یک پزشک محل مناسبی برای تبلیغات شما: محل تبلیغات متنی و بنری شما

برای سفارش تبلیغ تماس بگیرید

داشتم یک چیزی رو می‌خوندم یادم افتاد سیزدهم آبان روز خیلی مهمی‌ست. طبعا نه به دلیل آنکه لانه جاسوسی را گرفتند. سیزده‌ آبان مهم است چون من دهان کسی رو که گفته بود «دوستت دارم» بوییدم مبادا که مست باشد. نبود. واقعا دوستم داشت.

تقریبا ده ساله بودم. پسردایی های مادرم که از نوجوانی رفته بودند آمریکا و جوانترین شان شاید ده سال از من بزرگتر بود آمده بودند به زادگاه من و می خواستند دبستانی که پدرشون اونجا درس خونده بود را ببینند. من هم باهاشون رفته بودم. پیراهن قرمز کوتاهی تنم بود و با حواس پرتی داشتم تابلوی سال تاسیس دبیرستان پسرانه حکمت را می خوندم و جوی آب را ندیدم. پام رفت تو جوی خشک و دیواره سیمانی آن زخم سطحی بسیار بزرگی روی رانم به جا گذاشت. زخمی که تمام روز سوخت و درد کرد و البته جز مالیدن مرکورکرم روی آن کار دیگری هم برایش نکردیم. کار دیگری نبود که بکنیم. یک خراش سطحی بود.

عصر همه قرار بود بریم باغ یکی از آشنایان پولدار در رستم آباد. استخر بزرگی داشت که آب چاه عمیق باغ به اون می ریخت و بعد وارد جویی می شد و درختان پسته را سیراب می کرد. با وجود این که کارِ کشیدن آب را پمپ برقی انجام می داد مجموعه چاه عمیق و پمپ و استخر و تشکیلات اون (که در خیلی از املاک بزرگ شهر مادری هست) به "تلمبه" معروف بود و کاری که ما کردیم معروف بود به "رفتن سر تلمبه". همه لباس شنا پوشیدند و تن به آب زدند و طبعا من حاضر نبودم کنار بشینم و تماشا کنم. من هم رفتم توی آب. با ترس و لرز پای زخمی ام را وارد آب کردم و معجزه! آب ولرم و شور استخر فوری درد و سوزش پامو خوب کرد. باورکردنی نیست ولی حقیقت داره! همون روز شنیدم که مادرم و خاله بزرگم، که طفلکی ها مجاز نبودند در حضور مردان غریبه شنا کنند، با هم درباره من حرف می زدند و خاله بزرگم گفت که "از اولش هم خانم بود. حتی وقتی دوسالش بود و به من گفت خاله پیر بشی یه چاقو بده من سیبمو پوست بکنم".

قندی که اون روز توی دلم آب شد در وصف نگنجد. شاید معجزه آب شور و شنیدن این مکالمه دلیل این باشه که پس از چهل و اندی سال هنوز اون روز را به یاد میارم.

چند سال بعدش که رفتم دبیرستان دانشگاه پهلوی یک روز که بچه ها کلاس رو روی سرشون گذاشته بودن و من ساکت نشسته بودم معلم کرمانشاهی زبان انگلیسی به کله خودش اشاره کرد و چیزی به این مضمون گفت که در مورد تو همه خبرها اینجاست و تو یک خانم واقعی هستی. نتیجه خانم واقعی بودنم تنهایی در مدرسه بود.

هفته پیش در یک جمع زنانه حاضر شدم که جز یک نفر هیچ کدام را قبلا ندیده بودم. اما مدتی بود که در فضای مجازی با نوشته هاشون و مشغولیت های ذهنیشون آشنا بودم. جوان ترین فرد حاضر شاید بیست سال از من جوان تر بود و مسن ترین حدود پنج سال. حدود دو ساعت اونجا نشستم و تقریبا هیچ نگفتم و کمترین ارتباطی با آدم ها برقرار نکردم. اون ها هم وقتی حرف می زدند منو کاملا نادیده می گرفتند. نمی دونستم با خودم و حضور زیادی ام چه کنم. الکی لبخند می زدم که خیال نکنن من خودم را گرفته ام (این فکری است که خیلی ها در برخورد اول درباره من می کنند. خجالتی بودن و ناتوانی در ارتباط گیری را سردی و تفرعن تلقی می کنند). اولین مهمون که خداحافظی کرد و رفت فرصت را مناسب دیدم و چند دقیقه بعد خداحافظی کردم. برخلاف مهمون اول که رفتنش با اعتراض روبرو شد کسی به رفتن من اعتراض نکرد. فقط من نبودم که از نبودنم در اون جمع خوشحال و راحت می شدم.

هفته پیش تازه حس کردم که مادرم در سال های آخر عمرش در مهمانی های تولد بچه های من چی می کشید. چطور خودش را به قول انگلیسی زبان ها the odd one out حس می کرد. چطور فکر می کرد که حرف جالبی برای گفتن نداره و حتما چطور آرزو می کرد شام یا نهار زودتر سرو بشه و مهمونی زودتر به آخر برسه. و چطور حاضر بود تمام وقتش را در آشپزخونه و پای اجاق بگذرونه اما در جمع نباشه. همون کاری که من در مهمونی هفته پیش انجام دادم. داوطلب شدم برای همه قهوه ترک درست کنم و به این ترتیب ده دقیقه نبودنم در جمع توجیه پیدا کرد. و البته جایزه ام را هم گرفتم. بعدا دیدم که یکی از دوستان در وصف من نوشته "یک خانم واقعی".

ارزش گذاری خانواده و محیط کودکی من به رفتار "خانمانه" ام با دوستی هایی که بعدها برقرار کردم تقویت شد. قدیمی ترین جمعی که من هر چندماه یک بار درش حاضر میشم جمع زنانه ای است مرکب از آدم هایی کم و بیش هم سن من که در تحولات سال 57 و سالهای اولیه پس از آن به جریان های فکری کم و بیش مشابهی تعلق داشته اند، همه شاغل بوده اند و تک و توک حتی چندسالی آب خنک خورده اند. این جمع تقریبا ربع قرن پیش تشکیل شده و هر چند به تدریج آدم هایی بهش اضافه یا ازش کم شده اند هسته اصلی اش ثابت مونده. بیست و پنج سال هر سال چندین مهمونی نهار برگزار شده. بعضی از ما خارج از این مهمونی با هم معاشرت کرده ایم، کوه رفته ایم و همسرانمان را با هم آشنا کرده ایم، اما در مورد خصوصی ترین بخش های زندگیمون هرگز با هم حرف نزده ایم. به تدریج یاد گرفته ایم که در ارتباط با هم خوددار و کم گو باشیم و در جمع مون از مسائل روز حرف بزنیم یا از بچه هامون. یادگرفته ایم که درددل نکنیم. توی اون جمع فقط یک آدم شاد و شنگول هست که گاهی جوک های بی تربیتی تعریف می کنه و گرچه بچه ها رو می خندونه اما معذبشون هم می کنه.

اگر از دوسالگی تا پنجاه و چهار سالگی صفتی که مردم در توصیف کسی به کار می برند "خانم" باشه اون آدم باید جدا احساس نگرانی کنه. باید بفهمه که چیزی در روانش درست کار نمی کنه. هیچوقت درست کار نکرده. باید بفهمه بخش بزرگی از انرژی حیاتی اش هرگز به جریان نیفتاده. هیچوقت واقعا بچه، نوجوان و جوان نبوده.

خانم واقعی بودن به این مفهوم فضیلت نیست، لعنته.

خانوم هایده خدابیامرز اگه زنده بودن، شبونه دو دست لباس می‌ذاشتن تو کیف‌دستی‌شون و گریون و پریشون خودشون رو می‌رسوندن فرودگاه لوس‌انجلس. با کف دست نازنین‌شون دو تا تقه می‌زدن رو پیشخون و می‌گفتن اولین پرواز واسه تهران.

بعدتر بر فراز آسمان تهران، خانوم از خلبان که از قضا علی‌نصیریان بوده می‌خوان که دور میدون آزادی چند دور بچرخن. موزیک بوی پیراهن یوسف در هواپیما طنین‌انداز می‌شه. علی‌نصیریان با شوریده‌حالی سرش رو دورانی تکون می‌ده. چند نفر از مسافرها گونه‌هاشون رو چنگ می‌زنن و عده‌ئی بی‌هوش می‌شن.

ازون‌طرف یکی از کارمندهای برج مراقبت که منقلب شده می‌ره تو درگاه پنجره می‌ایسته، با ابرو به میدون آزادی اشاره می‌کنه و می‌گه به این قبله قسم اگه بفرستین‌شون تو اون فرودگاه وسط بیابون خودم رو از پنجره پرت می‌کنم پائین. بعد سرش رو تو دستش می‌گیره و می‌گه خانوم هایده طاقتش رو ندارن؛ برن اون‌جا غریبی می‌کنن. همکاراش همین‌جور که شونه‌هاش رو می‌مالن به علی‌نصیریان بی‌سیم می‌زنن که هواپیما رو تو مهرآباد فرود بیاره.

خانوم هایده تمام مدت از پنجره‌ی هواپیما بیرون رو تماشا می‌کردن و در سکوت مطلق فرو رفته بودن. لحظات آخر که از روی سر اکباتان رد می‌شن، صدای شیون و ناله‌‌ی مسافرها بلند می‌شه اما خانوم هم‌چنان ساکتن. هواپیما که روی زمین می‌شینه خانوم مهستی که از بخت خوب ایشونم هنوز زنده بودن با نگرانی دست خانوم هایده رو می‌گیرن و می‌گن معصومه چته، یه چیزی بگو. خانوم هایده مسخ شده بلند می‌شن می‌رن سمت در. در که باز می‌شه، بالای پله‌ها، هوای تهران رو که نفس می‌کشن در هم می‌شکنن و به پهنای صورت‌شون اشک می‌ریزن. اون پائین، از دم پله‌های هواپیما تا افق، فوج فوج مردم با شاخه‌های گل جمع شدن. یه سری گریه می‌کنن، ولی چون در آن واحد قهقهه هم می‌زنن اشک‌شون می‌ره تو دهن‌شون می‌خورنش.

دیگه یه کم صبر می‌کنن همگی که آروم‌ و مسلط شدن راه می‌افتن سمت میدون آزادی. اون‌جا از قبل سن زدن و سیستم صوتی بستن. خانوم بی‌درنگ می‌رن بالا و کلام رو با سلام سلام، ای زندگی سلام آغاز می‌کنن. با مهربونی ویران‌کننده‌شون می‌‌خونن «ای عزیزای دلم یه روزی، ایوون از پرستوها پر می‌شه باز» و قرهای قشنگ‌شون رو به مجموعه اضافه می‌کنن. جمعیت از خوشی لبریزه. یه عده برای این‌که خودشون رو تخلیه کنن مجبور می‌شن کف زمین غلت بزنن. ترانه به «یه روزی با اشک شادی می‌بینیم؛ گلدونای خونه رو» که می‌رسه چند نفر از حال می‌رن و روی دست جمعیت به سمت پایگاه‌های احیا و امداد هدایت می‌شن.

بامداد روز بعد تلویزیون اعلام می‌کنه ای زندگی سلام سرود ملی‌ کشور شده.

به روباهه گفتن شاهدت کیه؟ گفت بانو فاطمه‌ی زهرا. دیگه کسی نتونست حرفی بزنه بعدش.

مدت‌های زیادی است که سایت‌هایی مثل گوگل، آمازون، یوتیوب، فیس‌بوک و توییتر، ویژگی خودتکمیلی حین جستجو دارند، یعنی شما اگر قصد جستجوی چیزی را داشته باشید، وقتی هنوز همه کلمات کلیدی مورد نظر را تایپ نکرده‌اید و یا حتی هنگامی که قسمتی از یک کلیدواژه را وارد کرده‌اید، می‌بینید که باکس کوچکی زیر کادر جستجو باز می‌شود و در آن به شما عباراتی که به احتمال زیاد قصد نوشتن آنها را دارید، پیشنهاد می‌شود.

این ویژگی خیلی سودمند است، چون باعث می‌شود خیلی وقت‌ها از مشقت تایپ عبارت کامل رهایی پیدا کنید، گاهی وقتی املای صحیح چیزی را نمی‌دانید به شما کمک می‌کند. در عین حال این ویژگی گاهی ابزاری می‌شود برای دستیابی به سلایق جستجوی جامعه کاربران گوگل.

گاهی ما حتی برای سرگرمی هم که شده، چیزهایی را تایپ می‌کنیم تا مثلا بفهمیم وقتی کاربران فارسی‌زبان می‌خواهند چیزی را تایپ کنند، چگونه تکمیلش می‌کنند. مثلا:

به این ویژگی خودتکمیلی autocomplete یا typeahead گفته می‌شود. اطلاعات نمایش‌داده شده با استفاده از پایگاه داده بزرگی از جستجوهای کاربران ایجاد می‌شود و بر حسب موقعیت یک کاربر و سوابق جستجوی قبلی او، شخصی‌سازی می‌شوند. به عبارت دیگر گوگل تصور می‌کنید که شما همرنگ جماعت هستید و احتمال زیادی دارد که چیزی را جستجو کنید که بخش اعظم جامعه هم دنبال آن هستند.

البته گوگل در این میان ترجیح می‌دهد که ویژگی خودتکمیلی را برای کلیدواژه‌های مستهجن، فعال نکند و این عبارات را نمایش ندهد.

اما این ویژگی خودتکمیلی جستجوها هم برای خود داستان و سرآغازی دارند:

نزدیک به ۹ سال پیش بود که یک مهندس تازه‌کار گوگل به نام کوین گیبز به فکر ایجاد این ویژگی افتاد، در آن زمان او در نظر داشت که نام Google Complete را بر آن بگذارد، اما نظر مریسا مایر که در آن زمان در گوگل بود بر روی Google Suggest یا پیشنهادات گوگلی بود.

در دسامبر سال ۲۰۰۴، پیشنهاد گوگلی رسما برای کاربران فعال شد. به نظر می‌رسید که این ویژگی بیشتر به درد کاربران گیک بخورد، اما کوتاه‌زمانی بعد از فعال شدن، همه متوجه اهمیت پیشنهادات گوگلی شدند، طوری که مثلا طراحی به نام «دن سافر»، پیشنهادات گوگلی را نوعی ریزتعامل یا microinteraction می‌داند و کتابی هم در این مورد نوشته است.

بله! پیشنهادات گوگلی الان چیز بدیهی و جدانشدنی از کاربری روزانه ما هستند، در عین حال ما خیلی به ندرت متوجه حضور این ویژگی می‌شویم، طوری که فقط زمانی که می‌خواهیم چیزی را جستجو کنیم و پیشنهاد خوبی به ما نمی‌شود یا کلیدواژه‌ها خیلی پرت و نامربوط هستند، متوجه می‌شویم که چنین ویژگی هم وجود دارد.

کوین گیبز بعد از فارغ‌التحصیل از استنفورد، چند سالی در IBM بود، بعد از آن وارد گوگل شد، در اینجا او روی زیرساخت‌های سیستم‌ها که کارکرد دیتا سنترهای گوگل را بهتر می‌کرد، کار می‌کرد، اما در زمان‌های آزاد درصدی او ترجیح می‌داد، روی چیز متفاوتی که همین ویژگی خودتکمیلی یا پیشنهادات گوگلی باشد، کار کند.

کوین گیبز شرایط و امکاناتی را برای اجرایی کردن طرحش، فراهم می‌دید:

۱- حجم عظیم اطلاعات در گوگل موجود بودند.

۲- فناوری جاوااسکریپت و ایجکس Ajax که اجازه می‌دهد یک صفحه بدون بارگزاری مجدد، اطلاعات اضافی را تمایش بدهد.

۳- دسترسی اکثر آمریکایی‌ها به اینترنت پرسرعت که گنجاندن این ویژگی جدید را منطقی و ممکن می‌کرد.

کوین گیبز البته این روزها سعی در خودنمایی ندارد و دوست ندارد که مدام یادآوری کند که او بوده است که این ویژگی را به گوگل هدیه کرده است، او یک استارت‌آپ جدید موبایل را همراه یکی از دوستانش تأسیس کرده است که نامش Quip است. به علاوه او فکر می‌کند اگر خودش به فکر این اختراع نبود، شخص دیگری پیدا می‌شد که به فکر این ایده می‌افتاد، درست مثل همه اختراعات مهم دنیا.

در بدو پیدایش پیشنهادات گوگل، گیبز دو مشکل عمده داشت:

۱- باید ترکیبات پیشنهادی مستهجن را حذف می‌کرد.

۲- باید ترتیبی می‌داد که پیشنهادات گوگلی به جای کمک به کاربر برای رسیدن به مقصودش، با پیشنهاد مسیرهای جستجوی متفاوت، حواس او را پرت نکنند و به نوعی رفتار کاربران را تغییر ندهند.

سرانجام با وجود همه این دشواری‌ها در دسامبر سال ۲۰۰۴، پیشنهادات گوگلی به صورت یک ویژگی آزمایشگاهی، افتتاح شد.

۴ سال طول کشید تا پیشنهادات گوگلی از حالت آزمایشگاهی به درآیند و یک ویژگی پیش‌فرض گوگل شوند، علت بخش اعظم این تأخیر قابل ملاحظه، مشغله کاری گیبز بود. در سال ۲۰۰۸ پیشنهادات گوگلی، به صورت پیش‌‌فرض در دسترس همه کاربران قرار گرفتند و کوتاه‌زمانی بعد از آن، فیس‌بوک هم از این ویژگی تقلید کرد. در سال ۲۰۱۰ گوگل ترتیبی داد که بر اساس آن هنگامی که کاربر شروع به جستجوی چیزی می‌کند، به صورت بی‌درنگ در حین تایپ یا تغییر عبارت‌های جستجو، صفحه نتایج ظاهر شود و تغییر پیدا کند، به این ویژگی اصطلاحا Google Instant گفته می‌شود.

گیبز می‌گوید که به دو جنبه پیشنهادات گوگلی افتخار می‌کند:

۱- ماهیت دموکراتیک این ویژگی، اینکه چیزی به شما پیشنهاد می‌شود که دغدغه و سؤال میلیون‌ها کاربر دیگر هم بوده است.

۲- احترام به وقت کاربر.

البته مسلما پیشنهادات گوگلی از نظر مالی هم به سود گوگل بوده است، چرا که با پاسخگویی سریع‌تر موتور جستجوی گوگل، میزان استفاده از آن هم بالاتر رفت و در نتیجه آگهی‌های بیشتری هم برای کاربران نمایش داده می‌شود.

گیبز تا جولای ۲۰۱۲ در گوگل بود و روی زیرساخت‌های ابری گوگل کار می‌کرد، از این زمان او از گوگل جدا شد و روی استارت‌آپ Quip متمرکز شد.

منبع

یکی از سوالاتی همیشگی از هر کس که سابقه معرفی فیلم یا کتاب دارد همین است. من هم زیاد در معرض این سوال قرار می‌گیرم.
کسانی که این سوال را می‌پرسند معمولن مبتدی هستند و منظورشان “سلیقه شخصی” من نیست. چون اگر آنقدر من نوعی را بشناسند که سلیقه‌ام برایشان مهم باشد ، لابد که پیگیر نوشته‌هام هم بوده‌اند و حواسشان بوده هر وقت کتاب یا فیلمی معرفی کرده‌ام.

توصیه اولم به هر کس این سوال را می‌پرسد این است: گوگل کن!
خیر سرمان در سال دوهزار و فیلان زندگی می‌کنیم و اینترنت دم دست است و کلی آدم معتبر و نیمه معتبر در دنیا که مدام لیست بهترین‌ها منتشر می‌کنند. اگر انگلیسی‌تان خوب است به آن زبان. اگر فارسی‌تان خوب است به این زبان. کسانی که این سوال را می‌پرسند پیش از کتاب خواندن یا فیلم دیدن محتاج آشنایی با زمانه‌ای هستند که در آن زندگی می‌کنند. و گوگل‌کردن یکی از تکه‌های مهم این زمانه است.

دوم این که برای کتاب ده‌ها لیست منتشر شده و می‌شود. تعداد زیادی‌ش به فارسی ترجمه شده و اغلب کتابهای این لیست‌ها هم در ایران منتشر . مثلن ببینید:

صد رمان برتر به انتخاب کتابخانه مدرن
 صد کتاب برتر همه دوران به انتخاب گاردین

در مورد سینما هم
250 فیلم برتر تاریخ سینما براساس رتبه‌بندی سایت IMDB
یا مثلن
بهترین فیلم‌های دوران به انتخاب نویسندگان مجله فیلم

طبعن  “بهترین” یا حتا “خیلی خوب” بودن بعضی از این آثار جای بحث دارد. و همیشه هم بین کارشناسان درباره این چیزها بحث می‌شود. اما اگر شما تازه کار هستید بی‌خیال بحث‌ها شوید. چون تا پیش از تمام کردن این لیست‌ها شما جز آن کارشناسان نخواهید بود.
یکی از این لیست‌ها را بردارید و از سر لیست شروع کنید به خواندن و دیدن. اینجوری حداقل زندگی جای قابل تحمل‌تری می‌شود.