Shared posts

11 Aug 21:08

The Tastemaker

by T.P. Carter

Photography by Tom D. Morgan (except **)

July 2013. North London, England

Brownswood Road. I’m out of breath. Sweating. Running. We’ve been trying to get this conversation on record for a year, is what I keep telling myself as I race down the block—damn. I passed the house. It is a house, isn’t it? I see a vintage buggy parked backward on the street and know I’m in the right place. I take a breath, knock. Gilles comes to the door quite relaxed for a man who just spent eight days without sleep, curating what could quite possibly be one of the best music festivals on the planet. I however, am not relaxed. This is Gilles Peterson. The world’s most beloved global music DJ, slash programmer slash connoisseur slash…tastemaker. I want to ask him every single question on every single topic in modern music that I can muster. As we head into the world-famous Brownswood Basement, I take my shoes off and remind myself that I am here to interview him. Not write his autobiography.

Gilles makes me a cup of tea. Tells me that Hiatus Kaiyote will be performing in his backyard tomorrow. I almost laugh. His backyard. He says it like I may also have a world-class band performing in my backyard. I wonder how it feels to have the world’s best musicians dying to impress you. Or, to give The Roots their first record deal. I wonder what he feels the moment he falls in love with a tune. If he feels any pressure to stay ahead of the progressive music curve. I jot that question down alongside a hundred others and realize—I need hours, maybe days for this interview. The last time we had a serious conversation it almost lasted that long.

I met Gilles Peterson in 2006 on a rainy weekday in a Soho record shop, with Aaron Jerome aka SBTRKT, waiting to hear cuts from his then unreleased album, Time To Rearrange. We spoke for hours about America, Europe. The influence of jazz, blues, and capitalism on both. I listened, learned and watched as a then-stranger thoughtfully selected records to purchase and tried to figure out why he selected some and discarded others. I was about to ask when—

“You know Gilles?” said Aaron slash SBTRKT.

“What?”

“Gilles Peterson.”

That’s Gilles Peterson? He looked…different than he had on his album covers. Younger. Yes, I knew who he was. I listened to his radio show. He had no idea how much he inspired me. Or maybe he did. He’s so modest, it’s hard to tell.

“Come to my festival on the South of France,” said Gilles. I remember seeing all the summer festival advertisements posted around the shop and thinking, another one?

Another festival. I’d eat those words a few years later as I danced with my arms outstretched to the sun, in Sete, a coastal boat town south of Paris, west of Cannes, on the Mediterranean sea facing Algeria. I’d perish the thought as I walked its serene canals at sunrise, overjoyed after a magical night of music with Gilles and his handpicked group of headliners—artists from Brooklyn to Brazil. Another one. If I were ever wrong, it was the day I compared Worldwide Festival to any other music experience I’d had in my life.

Come to my festival. Change your life. That’s what he should have said. 

Gilles-on-the-beach-1024x768

**Photo by Ayian Camcam

While I was prepping for our conversation, I kept losing count of your albums. From Jazz Juiced Street Sounds in 1985 to the Brownswood Remixed album in 2013, you’ve put music on wax ninety seven times. Ninety seven albums. Pirate radio, Radio One, Radio Six, international syndication, Glastonbury, Coachella, Southport, Montreux—Africa, Asia—Cuba, Brazil, your own record labels, your own awards show, you discovered the Roots…man. The Roots. And now you have a group of music progressives losing their minds in a small boat town on the South of France every first week of July. After all you’ve done, why Sete? Why the festival?

GP: I think for me—with regards to where I stand in terms of club culture, it’s really been…a re-interpretation of what I’ve always done. As a DJ you’ve got to work to re-interpret yourself in the “now,” without losing the sense of the “then.” So that’s what I’ve always been very conscious of. Most people go to clubs up until their late twenties early thirties, then get married and that’s it. But I don’t really see things that way. Club culture, especially here in England, has always been an important part of people’s lives—music in general. Back in the day of the old Mod and Northern Soul clubs—belonging to something—to a movement, has always been quite an important part of how I was brought up in music culture. And in a way I’m trying to continue that—re-shaping it—constantly trying to explain to the uninitiated ear, that there is a scene within a scene within a scene. Not that I want to throw that in people’s faces, in an elitist sort of way but I think it’s important to know, and one of the reasons I do the festival.

WWF_2013_©_Tom_Morgan_tomdmorgan.com_9

WWF_2013_©_Tom_Morgan_tomdmorgan.com_1

A lot of people ask what type of festival Worldwide is. Jazz? House? Electronic? It’s difficult explaining that the festival encompasses all of those genres. Mount Kimbie is from London. Omar Souleyman is from Syria. J-Rocc is from LA…

I think that’s what’s good about it, that it’s not explainable to a lot of people. That’s what makes the festival unique. The people who come—get it. What I love about Worldwide is the element of decadence that comes along with it. Many festivals are tidy and neat and corporate, and me… Well I’ve always been a punk, based on the way I was brought up with pirate radio, raves—that [edge] was always a part of my culture, and is very much the fabric of who I am, so I wanted to make sure that the essence of that was represented as well.

It is. Laura Mvula was amazing. But even she had to bring her A game. Worldwide has an educated but very passionate crowd.

I don’t think there’s a festival quite like it in terms of the kind of people who come to it and the passion they bring, and the type of understanding of the music they have.

WWF_2013_©_Tom_Morgan_tomdmorgan.com_5

WWF_2013_©_Tom_Morgan_tomdmorgan.com_23

Your first show was run out of your pop’s shed on pirate radio as a teenager. What the heck were you playing on the radio at sixteen?

[laughs] Herbie Hancock.

Get out of here.

At that time in Britan, there was a jazz-funk movement, and there were a lot of DJs doing what I do in Sete—the proper weekenders and holiday camps, where people come from all over the country to hear the bands. The ones that I grew up on were in Caistor and—

Norfolk.

Which was the mecca for music in England at the time. When I was sixteen, seventeen I would get the train up there with my little crew from Sutton in South London and we’d spend three days at a holiday camp. DJs like Chris Hill and Bob Jones—Bob was a jazz guy who used to play in the jazz room. That’s where I first heard “Giant Steps” by John Coltrane. I was seventeen, in Caistor, in a room with like thirty black kids and a couple of white kids dancing to that music.

They were playing jazz at the club?

That’s how I got into it. It was Bob Jones. A very important DJ to me. Then there were parties in London that I’d go to where they’d play jazz and fusion. In the main rooms they’d play disco and boogie and all that, but I discovered the weird room—the back room where they were playing jazz and Latin. Proper hard core shit.

And who were you at the club back then? On the dance floor? At the bar vibing?

I was the kid on the side with the little note pad going up to the DJ. [laughs] It wasn’t just clubs at the time in Britan, there were bands groups like Second Image, Hi Tension, and Level 42. They were called “jazz-funk” bands or “Brit-funk” bands and they were inspired by American funk bands like Earth Wind and Fire, Cameo, Slade, Maze…

Parliament and Funkadelic…

Like Incognito before they got signed by me twenty years later. The Brit funk bands were inspired by all that amazing American music, did their own twist on that sort of sound and I was the kid who would go all around the country following Level 42—a four piece funk band with Mark King on bass. They crossed over eventually, but when they were making their first album, I was the sad kid waiting outside of the changing room to meet Mark. [laughs]

GP_Radio

Where’d your taste in music come from? Did your parents listen to jazz in the house?

No. Actually, I was listening to Harvest by Neil Young in the house the other day—my brother was into all that shit. Quality music, but not Giant Steps. My sister was into Simon and Garfunkel.

You’re the youngest?

Yeah, I’m the youngest. My mom listened to French radio and my father listened to classical music. The closest we got to jazz in the house was Frank Zappa. Or some cool heavy metal or progressive rock.

So this is just who you are. It’s who you’re supposed to be.

When I was thirteen, fourteen, I heard jazz funk and that was it. I knew what I wanted to do. Even though I didn’t know what it would eventually get me in the end, I heard [jazz] and it completely took my focus.

Do your kids get who you are? Do they know you’re Gilles Peterson?

No. I mean my little one, he’s quite happy with me, he listens to my records, but funny enough my older one… [laughs] The last thing a kid wants is to have a dad that’s cool.

WWF_2013_©_Tom_Morgan_tomdmorgan.com_7

WWF_2013_©_Tom_Morgan_tomdmorgan.com_10

Do they think you’re cool?

It’s…difficult for them. When we did the Boiler Room the other day, my oldest was like, “Dad, you were in the Boiler Room today,” and I said, “Yes.” And he said, “All my mates were watching you—you’ve got to stop dancing and shaking your bum in the Boiler Room because you look like a complete idiot, and it’s really embarrassing for me.” [laughs] It’s a very weird situation we have. I mean amongst the Black community, it’s okay. You see the grandmother dancing to hip-hop with the grandchildren but you don’t see that amongst… [laughs]

Speaking of…you’re one of the few tastemakers that I’ve heard use the term “Black music.”

I think that using any kind of reference race, religion, or culture—references to color even here in England can be rough. I mean, is it even worth saying nowadays? We have to be politically correct on every level. But I play a lot of music of Black origin. It’s all music of Black origin fundamentally, you know? James Blake’s is music of Black origin—it’s coming from sound system culture. Sound system culture comes from Jamaica and the Caribbean, which all go back to the blues and Africa, so you can’t really lose by saying certain music is Black music. I think people generally know what I mean.

. GP_QTip

Which is another reason we go to the festival. Your crowd is a pretty smart one musically, yet they go to Worldwide to get “put on” by you. Your lineup from two, three years ago is just really popping up at other festivals.

Well, the festival a reflection of what I do on the radio. The reason I do the festival, the reason I do the Worldwide Awards, is to explain to the people that I work for; the BBC, the magazines, the sponsors, the corporate clients—that this is what I’m about. Because my show is the only one on the BBC that isn’t specific to one type of music—it’s unique; and most people, just jumping on this vibe musically, may not get it. For example, a lot of the artists I play fall between the lines musically and need that initial kick—SBTRKT and Mount Kimbie being a good example. They didn’t just jump into electronic music. Electronic music didn’t get them at first. It takes a Worldwide to break them and say, “Hey, this is really good.” And that’s why Mount Kimbie wanted to come back to the festival this year, even though they’re now becoming like Radiohead. It’s why Thom Yorke or Flying Lotus turn up at Worldwide Awards. To me, it’s really important that I have a festival that can help encourage the artists, the DJs, to do what they do. No one else is going to do this for us. We have to do it ourselves.

WWF_2013_©_Tom_Morgan_tomdmorgan.com_39

WWF_2013_©_Tom_Morgan_tomdmorgan.com_42

WWF_2013_©_Tom_Morgan_tomdmorgan.com_30

Sete was on fire this year. Thundercat. J-Rocc. Marcos Valle. Omar. Bonobo. Mount Kimbie. Chris Dave. Cashmere Cat. Hiatus Kaiyote. Scream. Omar Souleyman—

That was one of my indulgences, getting [Omar Souleyman] in. He couldn’t get to Sete for his Thursday night performance due to visa issues. We finally got him in on Sunday after having to drive him through Holland, Amsterdam…Paris. Finally got him to Sete and still had issues. Thing was, I wanted him to perform. I was determined. Even if it was just for myself. Plus, he’s got an album coming out—

The one with Four Tet?

Yeah. We went through hell trying to get him onstage. Me, by that time I’m on no sleep. My partner—no sleep. His manager—a fierce Serbian woman, elegant but fierce—no sleep. We finally get him onstage and the keyboardist can’t figure the keyboard so we still don’t know, after all that if he’s going to be able to perform. When I heard that Arabic music and I could announce, “Omar Souleyman from Syria!” and the crowd went off…that was it for me.

That’s what we love about you. No one is going to fight that hard to get an artist onstage who doesn’t have a platinum album. You fight because you love the artist and you know what their music can do for the culture. You’re our caretaker in that sense.

Some people hated him, by the way.

I hated Fink when I first heard him. But now I love him. You bring us the vibe, and we’re able to grow as listeners, as people because of it. I was on the beach talking to Thundercat who said it best, “The entire world trusts this guy.” You’re a true curator.

[thinks] Even the poster—the artist’s lineup for the festival, is like a painting to me. [On the poster] There’s a balance… everyone has a reason for being there. I need J-Rocc to balance Kutmah. Omar Souleyman to counter Scream. This year we probably had our best one in terms of balance. We may have even done too much at times. I’ve done every festival from Coachella to Glastonbury—I’ve done it all as a DJ. No one seems to get it right. You turn up [to the festival], and you don’t see the organizers, the sound is all wrong, the engineer is an arse-hole, there’s no one to pick you up at the station… I wanted to get it right.

WWF_2013_©_Tom_Morgan_tomdmorgan.com_18

WWF_2013_©_Tom_Morgan_tomdmorgan.com_44

Well, we trust you. We’re already re-booking for next year. It’s the place where the world’s artists come to vibe. I’ve run into artists whose music changed my life—hanging on the beach. I bumped into Thundercat in the water. Last year, I bumped into Ma Dukes on the sand.

I saw Dee Dee Bridgewater’s daughter in the crowd. She came in from Paris.

Are you going to continue your compilation series, Brownswood Bubblers?

The industry’s hard, man.

We need that, though.

I need an Adele. [laughs] We’ll keep putting the records out.

Your legacy is already here. You don’t have to wait for it.

WWF_2013_©_Tom_Morgan_tomdmorgan.com_35

[we sit on that for a moment]

I’m just thinking about who I want to get out to the festival next year. Bonobo wants to bring Erykah over…

Erykah. Jill…

Yeah, they’re expensive. [laughs] I want the Roots.

You put their first EP out. That should be easy.

Their new record has gone all free jazz, avant-garde anyway. So it fits. [pauses] For me, it was never just about hip-hop or broken beat or acid jazz or nu-jazz, or minimal or Latin or electro, I was never just that one thing. I think Worldwide…the awards, the festival, the movement… represents that.

 

You can visit bestselling novelist T. P. Carter at www.tpcarterbooks.com or contact Kensington Books for info on her latest novel Lovestoned.

Tom Morgan is a photographer, videographer and DJ who specializes in documenting music events. More of his work can be found at www.tomdmorgan.com.

31 Jul 09:15

Meλidis.

by 17
Oksikemia

Anyway, I think that the beat around the 25 min mark named “Track 27″ from his 60 Beats CD, contains the essence of happiness for me. At some point while I was listening to it, I was hitting my head so hard with ecstasy against the wall, that I almost heard Madlib’s voice whispering to me. Kostantia found me bleeding on the floor, unable to speak or move. If I ever meet him in person, I think I will just start running scared until I’m out of breath. And then I will just lay down on the pavement and die. - See more at: http://passionweiss.com/2013/07/11/inspiration-information-larry-gus-madlib-mix/#sthash.YRP3gf8d.dpuf






//

His name is Panagiotis Melidis, but everybody calls him LARRY FUCKIN GUS

Larry Gus - Years Not Living {DFA Records}
Preorder
This is Happening | Spin
Larry Gus Writes on Madlib (w/ a Madlib Mix) | The Passion of the Weiss
31 Jul 06:19

Konstantinos VITA -- ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΗΤΑ- ALMOST A DISCOGRAPHY

by -----


K. BHTA -- Κ. ΒΗΤΑ



Ο σχετικά γνωστός πλέον καλλιτέχνης, γνωστός και για το ξεκίνημα το με το μουσικό όχημα τω πρωτοποριακών Stereo Nova εδω και 15 σχεδόν χρόνια έχει βγάλει αρκετους σόλο δίσκους. Εδώ βρίσκονται αρκετοί εξ'αυτών, μαζί με μια συλλογή και ένα single- εκτός των δύο τελευταίων "Χρυσσαλίδα", (2012) και "Αντήχηση", (2013) και του "Koma 9205 - Live At Rodon Club". Ένα κομμάτι που άκουσα απο τον πρώτο εκ των δύο δε μπορώ να πω οτι με ενθουσίασε, αλλα δεν έκανε βαθύτερη έρευνα.
Προτείνω σίγουρα τον δίσκο/soundtrack θεατρικού μιούζικαλ (αν ειναι σωστός ο όρος) "2", τον "Αγρια Χλόη" και τον αμεσως επόμενο διπλό "Αργος", αν εισαι φαν βέβαια θα σου πρότεινα να δεις και τα υπόλοιπα και να βγάλεις τι δική σου άποψη.













K. BITA - (1999) SUPER STELLA











K. BITA - (2000) ΤΟ ΠΑΙΔΙ - THE KID single













K. BITA - (2001) ANGEL BABY















K. BITA & ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ [Demetra Galani] - (2001) META -- AFTER















K. BITA - (2002) ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ -- FOR YOU WITH LOVE



















K. BITA - (2002) Θ (TH) ep














K. BITA - (2003) MOVEMENT













K. BITA, ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΙΣ - (2003) TRANSORMATIONS (Manos Xatzidakis)














K. BITA - (2004) ΑΓΡΙΑ ΧΛΟΗ - WILD CHLOE



















K. BITA - (2006) 2















K. BITA - (2007) ARGOS
























K. BITA - (2009) 10 RARE & UNREALEASED SONGS














K. BITA - (2009) ΕΝΩΣΗ -- UNIFICATION













27 Jul 09:24

70 σήμερα το αγόρι με το όνομα Mick Jagger

by rockandrollcircus

mick&keith

Χρόνια Πολλά

σε σένα που έλεγες αλήθεια όταν στην πρώτη μας γνωριμία, στην αρχή του γυμνασίου, είπες  I’ll take you places that you’ve never, never seen. Μέσα σε ένα απόγευμα το δημοτικό ήταν πια μακρινό παρελθόν.

σε σένα που μπήκες πρώτη μούρη στις κλειστές πόρτες εφηβικών δωματίων, σε κασετίνες, σχολικές τσάντες, τζην μπουφάν, μαθητικά all stars κ adidas παπούτσια

σε σένα που σπίνταρες τα πάρτυ μας με το Take The A Train του Duke Ellington να δίνει το σήμα για μαλλιοκούβαρα

σε σένα που έκαψες αμέτρητες καρδιές όλων των φύλων σε όλες τις ηπείρους

σε σένα που (νομίζαμε πως) μας έμαθες τα μυστικά για την πρώτη μας φορά – ω! ρε Μίκυ, αν ήξεραν τα κορίτσια τι προετοιμασία κάναμε…και τι πειράζει που πίσω από την πλάτη μας σου έκλειναν το μάτι;

(κοίτα βλέμμα το κωλόπαιδο!)

σε σένα που μας τραγούδησες τα πρώτα μας τσιγάρα, τις μπόμπες, εκείνα που κρύβαμε στα κουτάκια με τις μύτες των μολυβιών

σε σένα που μας μεγάλωσες σαν την καλύτερη μανούλα, εσύ ανυπέρβλητε, ασύγκριτα κλασσάτε «της νεολαίας διαφθορέα»!

σε σένα που μετά από 70 χρόνια σαν 7 ολόκληρες ζωές ακόμα δεν μπορείς να βρεις ικανοποίηση και κάνεις το μικρό μου αγόρι να αναρωτιέται «μα τι άλλο θέλει, μπαμπά;»

σε σένα που ήσουν παρών στις χειρότερες μέρες

σε σένα που μας έμαθες την Irma Thomas, τον Arthur Alexander, τον Chuck Berry, τον Alvin Robinson, το ότι η disco δεν είναι ντροπή, το Cherry Oh Baby, το ότι το sex είναι υγεία, το Slim Harpo, το Howlin’ Wolf

σε σένα που δεν ξέχασες το Λύκο και τραγούδησες μπροστά στον πρόεδρο των ΗΠΑ,  στο Λευκό Οίκο, Commit A Crime

σε σένα που μπορεί να σε έκαναν Sir, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να σε κάνουν Saint

(τι βάζεις τους ανθρώπους να λένε, αθεόφοβε;! _ τι γίνεται λίγο αφότου ξεκινήσει το τέταρτο λεπτό)

Χρόνια Πολλά Mick Jagger

σε σένα και την μπάντα σου, τη Μία και Μοναδική αλητογκαραζοσοουλάδικη μπάντα σου που έσπειρε παιδιά σε όλον τον κόσμο, σε όλες τις δεκαετίες, από τους Chocolate Watch Band μέχρι τους Clash, από τους Aerosmith μέχρι τους Allah-Las

σε σένα και την μπάντα σου που έπαιξε το παιχνίδι με τους δικούς της όρους και μετά από χίλιες ήττες βγήκε κερδισμένη

σε σένα τον “greatest r&b singer this side of the Atlantic and I don’t mean maybe”, όπως έγραψε και ο Keith

σε σένα και τον αδερφό σου «από διαφορετικούς γονείς», όπως ο ίδιος τον είχες κάποτε χαρακτηρίσει, σε αυτόν που για λίγα δευτερόλεπτα εσύ ανεβάζεις εκεί ψηλά και ακόμα ψηλότερα με μία σου μόνο κίνηση – δες τον πως σ’ αγκαλιάζει, δες τον πως κοιτάζει το κοινό, με τι φανερά κρυφό καμάρι που σε έχει εκεί δίπλα του, δες τον πως σε κοιτάζει στο τέλος, δες εσάς μαζί, δες εσένα, το MICK JAGGER σε μία από τις καλύτερες σκηνές της δημόσιας ζωής σου

(ρεσιτάλ στο 2.43 _ αγάπη στο 3.33)

Συνέχισε να ΖΕΙΣ !


27 Jul 08:53

The Detroit Jazz Composers – Hastings Street Jazz Experience (1976, Remastered 2013)

by exy
Oksikemia

Δισκάρα, soul jazz reissue.

Detroit Jazz ComposersThis extemely rare Detroit Jazz Composers Ltd‘s album was originally released locally in Detroit in 1976, and has been digitally remastered. The deep underground jazz scene that existed in Detroit in the ’70s has proved to be a rich mine – full of hidden gems, lost classic recordings, small-cottage run collectively-run record labels, and spiritually aware and conscious music and artistry. Alongside the Tribe Records musicians’ collective of Phil Ranelin, Wendell Harrison and Marcus Belgrave, Detroit was also home to Kenny Cox and Charles Moore’s Strata Records, who released music by Maulawi, Lyman Woodard and Kenny Cox. There were also many other tiny bespoke labels releasing radical and progressive music from the city’s underground scene. The Detroit Jazz Composers…

320 kbps | 74 MB | UL | CL | MC ** FLAC

…Ltd’s Hastings Street Jazz Experience is one such classic lost deep spiritual jazz album. Perhaps more significantly Detroit jazz music connected to the city’s own musical bag, be it the soul of Motown or the proto-punk of the MC5 or The Stooges – Strata Records’ Charles Moore played with MC5 and White Panther/MC5 manager John Sinclair was a key figure in the Detroit Artists Workshop for jazz musicians in the 1960s. The Detroit Jazz Composers Ltd. is a one-off collective coming together of many of Detroit’s superb jazz musicians together with one of Motown’s finest soul singers, Kim Weston, alongside a full orchestra and choir – and is one of the most spiritually uplifting set of recordings you will ever hear.

26 Jul 13:14

Rocketnumbernine / MeYouWeYou [2013]

by /n
Oksikemia

αυτό ακούγεται πολύ ενδιαφέρον.

[Label: Smalltown Supersound | Cat#: STS241]

  1. Lope (5:53)
  2. Rotunda (4:52)
  3. Slide (5:04)
  4. Steel Drummer (5:56)
  5. Symposium (5:13)
  6. Deadly Buzz (4:29)
  7. Black And Blue (6:06)
  8. Lone Raver (5:55)
  9. Matthew And Toby (7:58)
22 Jul 13:20

Facing west.

by noreply@blogger.com (John Streckfous)
Oksikemia

έχει λιώσει στο διάβασμα ο καργιόλης.

fearless. enjoyment.



there is hope. make the call. 


no. you turn.


on the other side. 


now everyone is going to get on board. oh yeah, everyone is getting on board.






a tune for the ride.

21 Jul 18:59

Lynn Castle – Rose Colored Corner (2017)

by exy
Oksikemia

numero group.

Lynn CastleIn 1967, Lynn Castle’s image was plastered on a full-page billboard ad, heralding the release of her very first single. A full-length album, though, would not come for another fifty years. Back then in Los Angeles, Castle was known as the Lady Barber, a term that now reads a little archaic, perhaps a little campy, but at the time, it was radical. Women didn’t work in barber shops, but Castle, who also apparently styled her own magnificent, towering mane, had grown bored of setting hair in rollers.
She ditched the drudgery of beauty salons for a joint on the Sunset Strip called the Rogue Barber Shop, where she specialized in cutting the long locks that dusted the shoulders of male musicians and actors of the day: The Byrds, Del Shannon, Sonny Bono, Stephen Stills, Neil Young.

68 MB  320 ** FLAC

She wrote songs for some of them too. Hair was her day job, paying the bills for two young kids at home, but music was her dream.

For a minute it seemed as though she might be able to turn it into a career: There was the advance buzz for “The Lady Barber” (with “Rose-Colored Corner” as the B side), appearances on “What’s My Line” with Frank Sinatra and in the Sonny and Cher film Good Times, a profile in the Washington Post. But for whatever reason, Castle’s bewitching, moody songs stayed mostly unreleased for decades, until Light in the Attic’s repeat diggings into the seemingly bottomless mine of Lee Hazlewood recordings recently turned up the psychedelic cowboy’s collaborations with the lady barber. Rose Colored Corner, sourced mostly from her demo tapes, is a time capsule of a quiet, obscure side of 1960s L.A. You can picture Castle, perhaps sitting on a barstool, spotlit on a dim stage at the Troubadour, maybe, strumming her rhapsodic, melancholic tunes.

Her songs alluded to her remarkable life, which is spelled a bit more out in the liner notes, written by Hunter Lea, who co-produced LITA’s Lee Hazlewood releases. Castle spent her childhood shuttling from Catholic school to living with her father and his new family. Feeling unloved but undeterred, she sought refuge in music and boys and running away from home. While still in high school, she met a teenaged Phil Spector, who snuck into her window and played songs by his band the Teddy Bears; he took her cruising around the Valley in his blue Corvette. By 22, she was a mom and a hairdresser, and writing songs in her closet on a rosewood Martin guitar that Hazlewood gave her. Somewhere along the way, they’d become friends; in the 1950s they’d make drives to Phoenix together where they heard a young Waylon Jennings play with his band the Waylors. Hazlewood introduced Castle to legendary producer Jack Nitzsche, but it was Hazlewood who told her, enthusiastically, that her songs were quite good.

He was right. There is a smoky ache in Castle’s voice—tough and deep, wise and wistful, somewhere in between Nico and early ’70s Cher—that belies these searching ballads. Sometime after Castle’s first acid trip, she wrote a thinly veiled song about LSD for her flip-haired clients the Monkees (“Teeny Tiny Gnome” would eventually appear on the band’s rarities comp Missing Links in the ’80s). In her own songs, nature is a magical, otherworldly presence: “Diamond sundrops fall/Kaleidoscoping patterns on the floor of quiet Forest,” she sings on “Forest,” the standout opener. In Castle’s sweetly acid-tinged imagination, quite likely, there are indeed wizards in them woods.

Several of the songs that follow hover in a similar register and cadence, accompanied by Castle’s soft strumming. There’s a rawness about them, unvarnished, honest, and occasionally prone to downright laments (“What in the World Would I Do”) and the fragile confessions (“Lonesome Look-Out,” “The Stranger”). The final two songs offer evidence of what might have been if Castle’s work had gotten a full production treatment back then. Both “The Lady Barber” and the album’s second version of the title track of Rose Colored Corner were recorded one midnight by Hazlewood in the silo tank in Phoenix where he also recorded with Duane Eddy, yielding the same chorusy reverb of the Eddy sessions, with LHI Records artist Last Friday’s Fire adding fuzz guitar and organ drone. “The Lady Barber” has the kind of buoyant, rollicking tempo that chugs along in Hazlewood’s Trouble Is a Lonesome Town and the fuzz guitars; this rendition of “Rose Colored Corner,” also backed by a full band, feels anthemic.

If Castle had done more elaborate sessions with Hazlewood or Nitzsche and been granted the confidence and career boost of an album release back then—would she have won the fame of Hazlewood star Nancy Sinatra, or gone on to make records that soared a little higher, got a little weirder? Instead, Castle slipped back into introverted obscurity, contributing to B-movie soundtracks under the alias Madelynn Von Ritz, raising her kids, and continuing to record her music largely for herself. Now a grandmother in Los Angeles, she recently taught herself ProTools. But these songs, delivered in Castle’s premature world weariness, aren’t seeking instant gratification—their sorrow and loneliness finds solace in escapism and fantasy. Castle may have written out of sadness, but she’s made peace with it. When she sings “I’m happy in my rose-colored corner,” you believe her. — pitchfork

20 Jul 23:18

Forest Swords - The Weight of Gold (single) (2013)

by flnk
Oksikemia

TI KOMMATAΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ;

UL  CZ  UP
18 Jul 16:36

a good ballad singer

by rockandrollcircus
MarionKeisker-SamPhillips
Ήταν ένα Σαββατιάτικο απόγευμα και παρότι είχαμε πολλή δουλειά, ο κύριος Phillips έλειπε και ήμουν μόνη στο γραφείο. Ο χώρος ήταν γεμάτος από ανυπόμονα παιδιά που ήθελαν να ηχογραφήσουν τα κομμάτια τους. Μπήκε μέσα και είπε ότι θέλει να κάνει ένα δίσκο.Του είπα να περιμένει, πήρε μία καρέκλα και κάθησε. Είχε την κιθάρα του μαζί. Όσοι έρχονταν για ηχογραφήσεις είχαν τις δικές τους κιθάρες. Καθώς περίμενε τη σειρά του, είχαμε μία συζήτηση, την οποία δεν ξέχασα ποτέ, αφού χρειάστηκε πολλές φορές από τότε να την αφηγηθώ. Μου είπε πως είναι τραγουδιστής και τον ρώτησα τι τραγούδια προτιμάει. “Τραγουδάω όλα τα είδη” απάντησε. Τον ρώτησα με ποιον τραγουδιστή μοιάζει. Μου απάντησε:

“Δεν μοιάζω με κανέναν”.

Marion Keisker (γραμματέας του Sam Phillips, γνωστή και ως Miss Radio Memphis)

Πριν από 60 χρόνια ακριβώς, στις 18 Ιουλιου του ’53 ο νεαρός φορτηγατζής με το ασυνήθιστο όνομα περνάει την πόρτα με τον αριθμό 706 της Union Avenue και μπαίνει για πρώτη φορά στο Memphis Recording Service. Με λιγότερα από 4 δολάρια ηχογραφεί σε ένα δίπλευρο acetate τα τραγούδια “My Happiness” και “That’s When Your Heartaches Begin” και φεύγει. Ο ιδιοκτήτης του studio λείπει. Η γραμματέας σημειώνει στο καρνέ της: “Elvis Presley. 462 Alabama Street. Καλός τραγουδιστής μπαλλάντας. Στα υπόψιν”


16 Jul 09:21

Nicholas / The Beat Down [2013]

by /n
Oksikemia

Mahogani Music

[Label: Mahogani Music | Cat#: MM-31]

  1. Streets Of Detroit (1:55)
  2. Solid (2:13)
  3. Pharaohs (0:29)
  4. Pimp Brown Jr (1:11)
  5. Feel Pain (1:50)
  6. I Get It In (1:57)
  7. Bagpipes (1:30)
  8. Say Good Bye (1:20)
  9. The Groove (1:42)
  10. Swagger 2 The Max (1:29)
  11. The Agent (1:53)
  12. Black Murder (1:06)
  13. Red Black And Green (1:43)
  14. Shine (1:04)
  15. Me Vs U (1:05)
  16. Rise To Greatness (1:12)
  17. This The Kinda Shit I’m Talkn Bout (0:42)
  18. Crowd Noise (1:06)
  19. Trust Me (1:25)
  20. Ah MF Dream (0:43)
14 Jul 07:56

Gilles Peterson for the Dust & Grooves book

by Eilon Paz

Last week, during the last three days of my European photo shoot tour, I finally met Gilles Peterson at his Brownswood basement.

Gilles has been a long time musical mentor for me, listening to his various radio shows and buying his compilations throughout the years.

I couldn’t imagine my book to be complete without having him in it and paying respect to his amazing taste.

Dust_and_Grooves_2868 Dust_and_Grooves_2760

To make his interview insightful as possible, I decided to have Dom Servini, a long time colleague of Gilles, with us to ask Gilles the right questions and to write the final interview.

Dust_and_Grooves_2774

Thanks to Julia Rodionova, Dom Servini and Sarah Jones for helping making this interview happen.

Stay Tuned – Keep Digging

Eilon

13 Jul 08:56

Express Rising – Express Rising 2 (2013)

by exy
Oksikemia

το ost του φετινού καλοκαιριού ευρέθη.

expressrisingA decade ago, Dante Carfagna issued a somewhat anonymous LP under the Express Rising heading.
That self-titled affair went in and out of print before 2003’s summer gave way to fall, thanks in part to its release by the frustratingly obscure Memphix label, but thanks more to how it broke new ground for the instrumental rap generation’s interest in the sub-sub-basement of record mining. The album’s blurry boreal cover captured Carfagna’s mysterious persona. Though he’s been attached to such seminal compilations as Chains and Black Exhaust, a grip of Eccentric Soul titles, and the recent electronic soul collection Personal Space–and though his signature “Records I barely like but maybe you will” approach to writing helped build the Wax Poetics brand–Dante remains a tough…

320 kbps | 108 MB | UL | CL | MC ** FLAC

…man to pin down He doesn’t even have a working doorbell. Which may be a good thing, as he recorded his second album in the middle room of his third floor walk-up in Chicago’s Dog Patch neighborhood. A notorious homebody, Carfagna cut much of this second self titled LP after a long nights of Camel filters and bottled New Glarus—while watching his neighbors departure for morning straight-world commutes. Reaching back to 2008 and an Akai four track, these 11 songs break from the foraging tradition employed by Dante’s debut, swapping out breakbeats and samples for guitar, Wurlitzer, banjo, steel guitar, synthesizer, and an arcane drum machine. Reached for comment, Carfagna had this to say about himself and about Express Rising: “My last record came out ten years ago. Much has changed and much has not.”

10 Jul 14:12

Γυάρος, Ζάτουνα, «Αβέρωφ»…

by ΦΩΝΤΑΣ ΤΡΟΥΣΑΣ/ PHONTAS TROUSSAS
Oksikemia

έλα φώντας.

Διάβασα στην τελευταία Athens Voice (#443, 3/7/2013) το κείμενο του Γιάννη Παναγόπουλου Μάταλα, Εξάρχεια, San Francisco – Από τους hippies στους hipsters, τότε και τώρα και βγήκα από τα ρούχα μου. «Καλοκαίρι είναι» θα μου πείτε, οπότε γιατί όχι…
Δεν μπορώ να καταλάβω –τρόπος του λέγειν δηλαδή– γιατί ασχολούνται ορισμένοι άνθρωποι με θέματα που δεν κατέχουν, λέγοντας αρλούμπες. Και όχι απλώς λένε αρλούμπες, αλλά προβάλλουν ταυτοχρόνως και τη σιγουριά του ειδήμονα (υιοθετώντας ύφος) σε τέτοιο βαθμό ώστε είναι σαν να σου λένε: «κοίταξε μην πεις τίποτα διαφορετικό, γιατί είσαι χαμένος από χέρι». Τον Παναγόπουλο τον είχα τσεκάρει από το άρθρο του Πώς ρόκαρε η Αθήνα στα 80s (Athens Voice #422, 6/2/2013), μία προχειράντζα που δεν περιγράφεται και για την οποίαν είχα πει τα σχετικά σε παλαιότερη ανάρτηση. Τώρα, έχουμε ένα νέο… κατόρθωμα. Δεν θα πω πολλά. Θα μείνω μόνον στην πρώτη παράγραφο του άρθρου, την οποίαν και μεταφέρω, αυτούσια, εδώ… Γράφει ο Παναγόπουλος: 
«Είναι τέλη του 1960, αρχές του 1970. Η Ελλάδα έχει Χούντα. Έχει ‘δεξιά’ που δεν χαμπαριάζει πολλά από τέχνη. Έχει ‘αριστερά’ που θεωρεί οτιδήποτε αμερικάνικο, όχι μόνο στην τέχνη, εν γένει ύποπτο, συντηρητικό, διεφθαρμένο. Εννοείται... αλλάζει θέμα όταν η κουβέντα πιάνει το νεοϋορκέζικο κίνημα των Μπίτνικς, το αμερικάνικο αντιπολεμικό κίνημα ενάντια στο Βιετνάμ. Ο αριστερός γνωρίζει. Έχει διδαχθεί. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια κακή χώρα. Και οι Αμερικάνοι διανοούμενοι είναι ναρκομανείς και εν δυνάμει πράκτορες ενός άθλιου, υπόγειου, προσηλυτισμού της αριστεράς (της κατόχου της πολιτικής και ηθικής αλήθειας, δηλαδή) στον καπιταλισμό».
Μέσα σε τούτες τις λίγες αράδες αποδεικνύεται πως ο άνθρωπος αυτός είναι εντελώς σκράπας στα σχετικά ζητήματα. Έχει αρπάξει πράγματα από ’δω κι από ’κει (διάφορες μπούρδες που ακούγονται), και δίχως να έχει ψάξει ο ίδιος τίποτα λέει ό,τι του κατέβει. Απορώ δηλαδή πώς τον αφήνουν, πώς του επιτρέπουν σ’ ένα περιοδικό/ εφημερίδα του εκδοτικού κύρους της AthensVoice να λέει τέτοιες μπαρούφες. Γιατί, για μένα, τίθεται κι έτσι το θέμα. Δεν βρέθηκε δηλαδή ένας να του πει: «Τι είναι αυτά που γράφεις ρε φίλε; Για σπάσ’ τα και ξαναρίχ’ τα».

Τι εννοεί λοιπόν ο Παναγόπουλος όταν γράφει πως η Ελλάδα έχει Δεξιά, που δεν «χαμπαριάζει πολλά από τέχνη»; Σε ποια Δεξιά αναφέρεται; Στη Δεξιά του Χατζιδάκι, του Χορν, του Ελύτη, του Ζαμπέτα ή του Σεφέρη; Ή, μήπως, αναφέρεται στη Δεξιά που πρωταγωνιστούσε στις γιορτές και τα ταρατζούμ της χούντας; Όπως έγραφε και το Έθνος της 19/4/1969: «Επ’ ευκαιρία της επετείου της 21ης Απριλίου, το Εθνικό Θέατρο, δίνει αύριο (20.4.1969) πανηγυρική παράσταση (σ.σ.!!). Το πρόγραμμα περιλαμβάνει απαγγελίας ποιημάτων με τους πρωταγωνιστές του Εθνικού Θεάτρου Στέλιον Βόκοβιτς, Κάκια Παναγιώτου, Βασίλην Κανάκη, Όλγαν Τουρνάκη, Γρηγόρι Βαφιάν, Ελένη Νενεδάκη και Νίκον Παπακωνσταντίνου». (Τα ποιήματα, αγαπητοί αναγνώστες, δεν τα απήγγειλαν ούτε ο Αλεξανδράκης, ούτε ο Κατράκης, ούτε η Ζωζώ Ζάρπα… για να ξέρουμε και τι μας γίνεται). Η Δεξιά χαμπάριαζε από Τέχνη, χαμπάριαζε από Αρχαίο Θέατρο, από μουσικές, από ποίηση, χαμπάριαζε από τα πάντα και θυμιάτιζε, στα τέλη του ’60 και τις αρχές του ’70, την «εθνοσωτήριο», πανηγυρίζοντας στις επετείους της, φθάνοντας ακόμη και σε δοσοληψίες ταγών του τραγουδιού μας με χουντοϋπουργούς. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Δεν χρειάζεται, εξάλλου, να υπενθυμίσω πως μερικά από τα τραγούδια «κατάπλασμα» της εποχής ήταν ας πούμε χατζιδακικά(«Δεν ήταν νησί», «Ο μύθος», «Μίλησέ μου», «Κυκλαδίτικο» κ.λπ.). Κι «εντάξει» δηλαδή, γιατί ακόμη και το «Μίλησέ μου» ακουγόταν σαν θεσπέσιο άσμα μπροστά σε κάτι άλλες… δεξιόστροφες βλακείες.

Και τι άλλο είχε η Ελλάδα εκτός από… απολίτιστη Δεξιά; – για να δούμε τι λέει ο Παναγόπουλος.... Είχε και«αριστερά» λέει «που θεωρεί οτιδήποτε αμερικάνικο, όχι μόνο στην τέχνη, εν γένει ύποπτο, συντηρητικό, διεφθαρμένο». Τι λέει ο άνθρωπος; Που τα είδε αυτά γραμμένα; Για ποιαν Αριστερά μιλά στα τέλη του ’60 και στις αρχές του ’70; Η Αριστερά ήταν παράνομη, και η παράνομη Αριστερά ήταν ή στα ξερονήσια, ή εκτοπισμένη, ή κυνηγημένη και σε κάθε περίπτωση μονίμως κατασυκοφαντημένη από τη χουντική και τη δεξιά προπαγάνδα. Τι βλακείες είναι αυτές; Αλλοίμονο αν περίμενε κανείς εκείνη την Αριστερά, που παιζόταν ανά πάσα ώρα και στιγμή η ίδια της η ύπαρξη, η ζωή των στελεχών της δηλαδή, να ασχολείται με το rock, με τα Μάταλα και με όλες τις υπόλοιπες… αηδίες (γιατί όλα τούτα είναι «αηδίες», όταν είσαι στην παρανομία και παίζεται κορώνα-γράμματα η ζωή σου).
Και από πού θα πληροφορηθεί κάποιος, σήμερα, τις απόψεις της Αριστεράς στα τέλη του ’60 και τις αρχές του ’70; Πώς θα βγάλει τα συμπεράσματά του; Μήπως θα ψάξει Τα Νέα και τον Ελεύθερο Κόσμο; Μα ο συγκεκριμένος αρθρογράφος ούτε αυτό δεν κάνει. Αρπάζει τις μπούρδες που πετάει ο καθείς, αναπαράγοντάς τες δίχως καμμία ευθύνη. Ενδιαφέρθηκε, μήπως, να βρει και να διαβάσει τον παράνομο αντιδικτατορικό αριστερό Τύπο, και να δει, μέσω εκείνου, τη στάση της Αριστεράς εν σχέσει με… οτιδήποτε αμερικανικό; Ή μήπως περίμενε, ο Παναγόπουλος, να ευλογεί η Αριστερά τους Αμερικανούς για τις ναπάλμ που είχε ρίξει ο Εθνικός Στρατός στο Γράμμο, για την ανοχή που επέδειξαν (οι Αμερικανοί) έναντι των ακραίων δεξιών κυβερνήσεων Καραμανλή (1955-1963) της βίας και της νοθείας, και για την αμέριστη στήριξη στη χούντα;

Ρίχνοντας μια ματιά λοιπόν στον παράνομο αντιδικτατορικό αριστερό Τύπο της εποχής θα δούμε ουκ ολίγες αναφορές στην αμερικανική Αριστερά (σε τι άλλο;), που αγωνιζόταν απέναντι στην πολεμοκάπηλη κυβέρνηση Nixon. Π.χ. Θούριος, αριθμός φύλλου 11, Μάης 1969 («Περισσότερα από 250 φοιτητικά στελέχη των ΗΠΑ απεύθυναν ανοιχτή επιστολή στον Πρόεδρο Νίξον, διακηρύσσοντας ότι αρνούνται να υπηρετήσουν την στρατιωτική τους θητεία, όσο διαρκεί ο πόλεμος του Βιετνάμ»), ή και Ριζοσπάστης (Μαχητής), αρ. φύλλου 59-60, Μάρτης-Απρίλης 1973 («Η Εθνική Ένωση Φοιτητών των ΗΠΑ με μήνυμά της προς του Έλληνες συναδέλφους της καταδικάζει τα καταπιεστικά μέτρα της Χούντας, ζητάει να αφεθούν ελεύθεροι όλοι οι συλληφθέντες και να αποκαταστηθούν οι ακαδημαϊκές ελευθερίες. Τέλος, στο μήνυμά τους ζητούν από τον αμερικανικό λαό να κάνει το παν ώστε να σταματήσει κάθε βοήθεια προς την Χούντα και καλεί την αμερικανική κυβέρνηση να σταματήσει να υποστηρίζει ένα φασιστικό καθεστώς στην κοιτίδα της Δημοκρατίας»). Ακόμη και μέσα από τις φυλακές Κορυδαλλού(!) με το περιοδικό Τετράδια 70 η αριστερά της εποχής δεν ξεχνούσε τον αμερικανικό Μάη («Μάης 1970: έξη αμερικανοί φοιτητές πέφτουν μαχόμενοι κατά του ιμπεριαλισμού και του πολέμου. ‘Τα λουλούδια είναι πιο όμορφα από τις σφαίρες’»– να και το χίπικο τσιτάτο, όρμα ψυχεδελονεολαίε!).
Με αυτή λοιπόν την Αμερική, την Αμερική της αμφισβήτησης και της αντιπολεμικής διαμαρτυρίας ασχολιόταν η παράνομη («η παράνομη» το ξαναλέω, για να το συνειδητοποιήσουν μερικοί αδαείς) ελληνική Αριστερά των late 60s-early 70s και δεν θεωρούσε…οτιδήποτε αμερικάνικο, όχι μόνο στην τέχνη, εν γένει ύποπτο, συντηρητικό και διεφθαρμένο. Όταν λοιπόν ο Παναγόπουλος γράφει πως η Αριστερά… αλλάζει θέμα όταν η κουβέντα πιάνει το νεοϋορκέζικο κίνημα των Μπίτνικς, το αμερικάνικο αντιπολεμικό κίνημα ενάντια στο Βιετνάμ… θα πρέπει κάποιος να του πει πως είναι εκτός τόπου και χρόνου. Να πάει πρώτα ν’ ανοίξει κανα βιβλίο και μετά να πιάσει πληκτρολόγιο ή μολύβι και χαρτί. Και τι ανακατεύει στη μέση τους beatniks; Είναι γνωστό πως ο Kerouac, ας πούμε, στο δεύτερο μισό του ’60 εξέφραζε κάργα συντηρητικές θέσεις, θεωρώντας πως το κίνημα των hippies ήταν κομμουνιστικός δάκτυλος και πως πήγαινε κόντρα στην πατριωτική Αμερική (γι’ αυτό και υποστήριζε τον πόλεμο στο Βιετνάμ). «Εντάξει» θα μου πείτε «άσε τον Κέρουακ, υπήρχε ο Φερλινγκέτι, υπήρχε ο Γκίνσμπεργκ»… Να απαντήσω λοιπόν: οι αριστεροί και οι προοδευτικοί ποιητές της γενιάς του ’70 δεν ήταν εκείνοι που επηρεάστηκαν από τον Ginsberg; Ποιοι επηρεάστηκαν από τον Ginsberg, μήπως η Κική Δημουλά; («Δεύτερο Κρατικό Βραβείο Ποίησης» το 1972, να υπενθυμίσω).

Και αν πάμε στα περιοδικά και τα βιβλία, ποιοι ήταν εκείνοι που έγραφαν για τις Κοινωνικές επαναστατικές ομάδες στις Ηνωμένες Πολιτείες, ποιοι έγραφαν για Black Power και Weathermen, για SDS, Hippies και Yippies (περιοδικό Νέοι Στόχοι #4, 10/1971); Αριστεροί δεν ήταν εκείνοι, που επιχειρούσαν να δουν πέραν από ’κει όπου έφθανε το μάτι; Να μην αναφέρω, τώρα, άλλα δεκάδες τέτοια παραδείγματα – αριστερών εκδόσεων της εποχής με πρόδηλο αμερικανικό ενδιαφέρον.
Για να συνεχίσει ακάθεκτος ο Παναγόπουλος: «Ο αριστερός γνωρίζει. Έχει διδαχθεί. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια κακή χώρα. Και οι Αμερικάνοι διανοούμενοι είναι ναρκομανείς και εν δυνάμει πράκτορες ενός άθλιου, υπόγειου, προσηλυτισμού της αριστεράς (της κατόχου της πολιτικής και ηθικής αλήθειας, δηλαδή) στον καπιταλισμό».
Οι τροτσκιστές των εκδόσεων Νέοι Στόχοι μεταξύ των τριών πρώτων βιβλίων που εκδίδουν το 1970-71 είναι και οι δύο τόμοι του πολύκροτου ΟιΣτρατιές της Νύχτας του Νόρμαν Μέηλερ. Ξέρει ο Παναγόπουλος τι εστί Νorman Mailer, ξέρει τι εστί Στρατιές της Νύχτας; Όχι και πως να το ξέρει κάποιος σημαίνει τίποτα ευρύτερο αν δεν μπορεί σωστά να αξιολογήσει – αλλά, εν πάση περιπτώσει, ο εν λόγω συντάκτης ξέρει; Έχει αρπάξει τίποτα τ' αυτί του; Ή νομίζει (αν το νομίζει κι αυτό) πως το βιβλίο κυκλοφόρησε για πρώτη φορά από τον Καστανιώτη το 2003; Ο Γιώργος Χατζόπουλος (μέλος της Νεολαίας της ΕΔΑ από το ’58 έως το ’63) δεν ήταν εκείνος που εξέδωσε στις εκδόσεις του Κάλβος το μνημειώδες Της Γης οι Κολασμένοι (1971) του Frantz Fanon, ένα από τα «επαναστατικά ευαγγέλια» των sixties(και πέραν αυτών) και… pillow book των Μαύρων Πανθήρων; Να μην συνεχίσω. Έγινα, νομίζω, κατανοητός.

Προσφάτως, ο δεξιός νεοφιλελεύθερος Βορίδης (αλλά εσχάτως και πάλι εθνικόφρων λόγω των προκυψασών αναγκών) κατηγόρησε σύμπασα την Αριστερά (δεν μ’ ενδιαφέρει το ΠαΣοΚ) για τα δημοσιονομικά μας χάλια. Οι σιχαμένοι συκοφαντικοί «βοριδισμοί» –που διατυπώνονται με άλλα ή παρόμοια λόγια, και που σκάνε κατά κύματα τον τελευταίο καιρό από ’δω κι από ’κει–, απλώνονται σαν τον… γιγαντιαίο μουσακά κυριεύοντας τα πάντα… Τα χάλια σου «Νέα Ελλάδα»…
06 Jul 11:57

Photo



03 Jul 07:01

bianca

by m.hulot
Oksikemia

γυρισε στη λαιφο;

01 Jul 11:21

Dre & Em, Best Friends Forever / Dr. Dre & Eminem

by Alex
Oksikemia

χαχαχααχ τρελο artwork εφτιαξε!


Possibly the greatest partnership ever in the game, this is a compilation of every song I could find with Eminem and Dre. They really are best friends.

BFF!
01 Jul 06:35

της πουτανιάς το φλάμπουρο συμμαζεμό δεν έχει (λαϊκή ρήση)

by ΦΩΝΤΑΣ ΤΡΟΥΣΑΣ/ PHONTAS TROUSSAS
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί με συκοφαντεί διαρκώς αυτός ο τύπος που λέγεται Μανώλης Νταλούκας. Εγώ ποτέ δεν ασχολήθηκα στο Δισκορυχείονμε την πάρτη του. Αν και ως συγγραφέα τον είχα σε μιαν υπόληψη (το έχω γράψει αυτό στο blog) από μερικά βιβλία που είχε βγάλει στα 80s, αλλά και από το Ελληνικό Ροκ, αναφορικώς με την αξιοποίηση του αρχείου του Σίμου Τσαπνίδη (και μόνο γι’ αυτό) στην πορεία το πράγμα άλλαξε· κύλησε πολύ… θολό νερό στο ποτάμι. Τα στοιχεία που είχα διαθέσιμα, παλαιά, για το άτομό του ήταν, φυσικά, παρμένα μέσα από τα βιβλία του. (Έτσι «γνωρίζουμε» τους συγγραφείς, από τα βιβλία τους). Δεν υπήρχε η διαπροσωπική (διαδικτυακή) επαφή, που απέδειξε περιτράνως με τι άνθρωπο είχα στην πραγματικότητα να κάνω. Ο τύπος αυτός επέδειξε, και επιδεικνύει εδώ και κάποιο καιρό, σφόδρα εχθρική συμπεριφορά προς το άτομό μου· συμπεριφορά, που αγγίζει τα όρια της ψυχοπαθολογίας, αφού μοιάζει να με μισεί μόνο και μόνο επειδή γράφω (κάτι το οποίον ήταν, είναι και παραμένει ανεξήγητο για μένα). Λες και δεν θέλει δίπλα του κανέναν, στον τομέα με τον οποίον ασχολείται. Λες και του παίρνω τη δουλειά. Λες και του τρώω το ψωμί. Αν μπορούσε να με εξαφανίσει από προσώπου γης ευχαρίστως θα το έπραττε…

Έχοντας αντιληφθεί από τότε (2006) που κυκλοφόρησε το κατά βάσιν… παραμύθι Ελληνικό Ροκ ότι ο άνθρωπος αυτός –παρόλο το κοινό μας ενδιαφέρον για τα θέματα της ελληνικής νεολαίας, του ελληνικού ροκ και τα λοιπά (εμένα δεν με απασχολούν, φυσικά, μόνον αυτά)– έχει στρεβλή και εν τέλει ασυνάρτητη και ανιστόρητη αντίληψη για την πορεία των πραγμάτων τον είχα διαγράψει από τα κατάστιχα (λυπάμαι που το λέω). Δηλαδή είχα αποφασίσει, πως… καλός-χρυσός να τον διαβάζω σαν παραμυθά (τότε, το 2006 – γιατί, τώρα, δεν ενδιαφέρομαι ούτε αυτό να κάνω), κι ας μου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι, αλλά μέχρι εκεί. Δεν μειώνω, ούτε απαξιώνω τα όποια πράγματα, στοιχεία κ.λπ. ανασύρει στην επιφάνεια (όποιος ανασύρει και μοιράζεται στοιχεία με άλλους είναι καλοδεχούμενος), τα οποία στοιχεία και «εκμεταλλεύομαι» για να βγάλω τα δικά μου συμπεράσματα, τα οποία κινούνται, συνήθως, σε αντιδιαμετρική κατεύθυνση από τη δική του· όπως κι εκείνος «εκμεταλλεύεται» τις αναρτήσεις μου, όχι για να συμπεράνει εμφανώς (αυτό το κάνει, κρυφά, για πάρτη του), αλλά για να με μειώσει και να με απαξιώσει.
Θέλω να πω πως είχα αποφασίσει από τότε (2006) πως μ’ αυτόν τον άνθρωπο δεν υπήρχε περίπτωση να συνεννοηθώ εις τον αιώνα τον άπαντα. Αν εξαιρέσεις παλαιά (επί Eric Clapton), που τον προκάλεσε στο Δισκορυχείον ο Manwolf Louie και απάντησε φλομώνοντάς μας στις ασυναρτησίες, όλες τις άλλες φορές –απ’ όσο θυμάμαι δηλαδή– δεν αναφέρθηκε ποτέ κανείς σ’ αυτόν, και πολύ περισσότερο εγώ. Δηλαδή, όσες φορές συνέβη να «πλακωθώ» μαζί του είναι γιατί ο ίδιος έμπαινε και σχολίαζε στις αναρτήσεις μου, λέγοντας άρες μάρες κουκουνάρες. Ενώ λοιπόν εμένα δεν μ’ ενδιαφέρει η περίπτωσή του εδώ και χρόνια, δεν μ’ ενδιαφέρει ο διάλογος μαζί του, εκείνος μου έχει γίνει κολλιτσίδα. Ασχολείται συνέχεια μαζί μου ελεεινολογώντας εις βάρος μου πότε στο Δισκορυχείονκαι πότε στο δικό του blog – αφού πρώτα βεβαίως κάθεται και ξεκοκαλίζει ό,τι γράφω. Επειδή ήμουν «καλό παιδί» και τον άφηνα να λερώνει τις αναρτήσεις μου (μέγα λάθος), εκμεταλλεύτηκε την περίσταση κι άρχισε να οικοδομεί σιγά-σιγά προφίλ. Ο άνθρωπος αυτός φαίνεται, ουκ ολίγες φορές, να υπάρχει μέσω εμού. Τρέφεται από τα αποφάγια μου. Ζει διαδικτυακώς μέσω του Δισκορυχείου. Κόσμος τον επισκέπτεται επειδή έχει καταφερθεί εναντίον τού blog μου, και τα ψαχτήρια (τόσα καταλαβαίνουν κι αυτά…) του «σπρώχνουν» αναγνώστες. Μιλάμε για παράσιτο κανονικό.

Μερικοί φίλοι και διαδικτυακοί γνωστοί με πληροφόρησαν τον τελευταίο καιρό (μόλις τον τελευταίο καιρό) για την νεότερη νταλουκική επίθεση που δέχτηκα λόγω μιας περυσινής αναφοράς στον μουσικό Γιάννη Μπελτέκα – σ’ ένα σχόλιο του Δισκορυχείου, στην ανάρτηση για τους Παρθενογένεσις. Λέω «φίλοι με πληροφόρησαν», καθότι είχα να μπω στο συγκεκριμένο blog πολύ καιρό. Όπως έχω ξαναγράψει… δεν έχω χρόνο για πέταμα. (Τούτο, βεβαίως, μπορεί να ισχύει για τον καθένα μας, αν και δεν ξέρω τι νόημα δίδει ο καθείς σ’ αυτό). Δεν σερφάρω στο βρόντο. Δεν έχω facebook, δεν έχω twitter – δεν είμαι πουθενά αλλού δικτυωμένος (LinkedIn, Instagram κ.ά.). Για να είμαι ακριβής, σερφάρω μάλλον λίγο και πάντως προς πολύ συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Προτιμώ στον ελεύθερο χρόνο μου να ασχολιέμαι με τα βιβλία, τα περιοδικά, τις ακροάσεις και ό,τι άλλο απαιτεί η κατάστρωση των κειμένων μου. Εκείνος ξημεροβραδιάζεται στο Δισκορυχείον (έχει γνώμη για Τζέσσικες, για Χατζιδάκιδες και για όλα τα υπόλοιπα), αλλά εγώ, εδώ και 3-4 μήνες, δεν είχα περάσει από το δικό του blog ούτε για… κατούρημα. Αυτή είναι η αλήθεια. Ο κύριος αυτός νομίζει ότι είμαι στημένος και καθώς ξεφουρνίζει τις παπαρδέλες του τρέχω εγώ να τις διαβάσω. Μα καλά, είναι εντελώς βλάκας; Ακόμη και αν με αφορούν (παρότι στην πραγματικότητα αφορούν στην ψυχιατρική επιστήμη) δεν τις παίρνω χαμπάρι. Άλλοι, συνήθως, με πληροφορούν (μα και για ’κείνους δεν φαίνεται να ’ναι πρώτη προτεραιότητα – σιγά τώρα). Ούτε μ’ ενδιαφέρει, εννοείται, να σχολιάζω στο Δισκορυχείον, ό,τι κατά καιρούς δημοσιεύει (θα το ήθελε, θα πέταγε από τη χαρά του!). Έχω δική μου ύλη να προβάλλω (δεκάδες κείμενα περιμένουν). Τι συνέβη λοιπόν;

Ανήρτησα, πέρυσι το καλοκαίρι (18/6/2012), ένα βίντεο των Παρθενογένεσις με το “House of the rising sun” που υπήρχε στο YouTube κι επειδή αναγραφόταν σ’ αυτό (στο βίντεο) «RIP Γιάννης Μπελτέκας» (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων) βρήκα το μπελά μου από τον ανεκδιήγητο Νταλούκα. Ούτε καν θυμόμουν τι έγραφε το βίντεο. Πήγα να το δω πριν λίγες ημέρες, αλλά εκείνος που το ανέβασε το είχε κατεβάσει.
Κατ’ αρχάς να πω πως τα βίντεο που ανεβάζω από το YouTube σχεδόν ποτέ δεν τα βλέπω. Τι να δω; Αν μπορούσα, μάλιστα, να τα μεταφέρω στο blog μου μόνον ως ήχο, όπως παλαιότερα –επειδή η εικονοποίηση των τραγουδιών είναι συνήθως βλακώδης–, ευχαρίστως θα το έκανα. (Γινόταν αυτό, αλλά τώρα δεν ξέρω αν γίνεται, δεν το έχω ψάξει). Ξαναλέω, λοιπόν, πως δεν έχω καιρό για χάσιμο. Τα τραγούδια τα ξέρω. Τι ν’ ακούσω; Τα τοποθετώ, απλώς, κάτω από τις αναρτήσεις για να τις «υποστηρίξω», δίνοντας ένα κλιπάκι στους αναγνώστες. Τώρα, άμα βγει 5 δευτερόλεπτα πριν το τέλος του βίντεο μια ταμπέλα που να γράφει «Χίτλερ ζεις, την ΑΕΚ οδηγείς» ή «ένα δύο τρία… μπιπ… η διαιτησία» το πιο πιθανό θα είναι να μην το έχω δει. Ε, όποιος το δει ας μου το υποδείξει και θα το κατεβάσω. Δεν θυμάμαι λοιπόν να είδα βίντεο που να γράφει «RIP Γιάννης Μπελτέκας». Δηλαδή και να το έβλεπα… μηδέν εις το πηλίκον και θα πω γιατί.

Βγαίνει, λοιπόν, κάποιος ανώνυμος(;) στην ανάρτηση για τους Παρθενογένεσις (http://diskoryxeion.blogspot.gr/2012/06/punk.html) και σχολιάζει: «που κολλαει ο μπελτεκας στο βιντεο φώντα?» (10:01). Πριν εγώ προλάβω να καταλάβω τι είδους ερώτηση είναι αυτή (υπάρχουν οι χρόνοι των σχολίων στην ανάρτηση για τους Παρθενογένεσις), απαντά ο Mimis G: «Το βιντεο εφτιαξε ο Λουης (Stress) και φτιαχτηκε την εποχη που "εφυγε" ο Μπελτεκας.Εκτος των αλλων, ο Μπελτεκας μαζι με τον Bill Lod ειχαν κανει στα μεσα του 70 τους Κενταυρους και το ΄78 τους Trash, απο τους οποιους πηρε μεταγραφη για τους Παρθενογενεσις» (10:19). Βλέποντας, ίσως, το βίντεο αμέσως μετά (αλλά μπορεί και να μην το είδα – που να θυμάμαι;) γράφω: «Απάντησε καλύτερα ο Mimis G. Εγώ ήξερα μόνο ότι ο Lod ήταν πριν στους Trash (το γράφουν και οι σημειώσεις του άλμπουμ εξάλλου)» (10:27). Και καπάκι: «Ώστε έχει πεθάνει ο Μπελτέκας ε; Έτσι κάπως ήταν στο μυαλό μου, αλλά δεν ήμουν σίγουρος» (10:28). Αυτά ήταν τα βασικά επίμαχα σχόλια, που με αφορούν.
Να πω λοιπόν του χοντρονταλούκα πως, εγώ, δεν καταπιάστηκα ποτέ με την περίπτωση Μπελτέκα σε ανάρτηση του Δισκορυχείου (κάπου αλλού καταπιάστηκα και θα το πω στην πορεία – δεν αναφέρομαι φυσικά στο “Vienna in May”), και δεν βρίσκομαι εδώ για να διαψεύδω ή να επιβεβαιώνω και πολύ περισσότερο να ψάχνω εκείνο που υποστηρίζει ο κάθε αναγνώστης, που στέλνει το οποιοδήποτε σχόλιο (λογικοφανές ή όχι). Δουλειά δεν είχε ο διάολος… Νομίζουν ορισμένοι πως το Δισκορυχείον είναι το άπαν για μένα –μπας και νομίζουν πως αμείβομαι κιόλας απ’ αυτό;– και πως ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορώ να παρατάω ό,τι πράττω για να ζήσω, ν’ αναβάλλω ή να μεταθέτω τις υποχρεώσεις μου προκειμένου ν’ ασχολούμαι με το ένα και το άλλο που ανακύπτει. Αυτό το αντιλαμβάνεται και ο ίδιος ο Γιάννης Μπελτέκας (και είναι προς τιμήν του) στη συνέντευξή του στο χαϊβάνι, γιατί ο άνθρωπος είναι καθαρός (ο Μπελτέκας) και σκέφτεται λογικώς, δεν είναι κομπλέξας σαν τον Νταλούκα, που με εγκαλεί και με συκοφαντεί επειδή δέχθηκα, λέει, στο Δισκορυχείονκάποια συγκεκριμένα σχόλια. Τι λέει λοιπόν ο Μπελτέκας; «Δεν συμφωνώ» (σ.σ. δεν συμφωνεί με τον Νταλούκα που με κατηγορεί) και πως «δεν είδα καμιά υστεροβουλία του Τρούσα». Φυσικά. Τι υστεροβουλία να υπάρχει; Αν είναι δυνατόν. Αντί λοιπόν το άτομο να ζητήσει συγγνώμη, και να σβήσει όσα γράφει στο blog του για το Δισκορυχείονεν σχέσει με τον Μπελτέκα το περνάει στο ντούκου. Αλλά κάπως έτσι δεν βγήκε κι εκείνο το… «αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι»; Για τους πάσης φύσεως μαρκουτσοφόρους ο λόγος, που δεν σέβονται τίποτα και που, όταν πρόκειται να μάθουν κάτι, κάνουν απρεπείς και σκανδαλοθηρικές ερωτήσεις στους συνεντευξιαζόμενους, ζηλώσαντες, λες, την μεσημεριανή ζώνη. Ακούστε ερώτηση δημοσιογράφου προς καλλιτέχνη για να φρίξετε (την έκανε ο Νταλούκας στον Μπελτέκα): «υπήρχε διάστημα στη ζωή σου που νοσηλεύτηκες σε κάποια κλινική;» (σ.σ. εννοεί ψυχιατρική, κοινώς τρελάδικο, δεν εννοεί κλινική που πας για να σου βγάλουν τις αμυγδαλές – και πάλι δηλαδή). Αν είναι δυνατόν να ρωτά ποτέ σοβαρός άνθρωπος τέτοια πράγματα έναν καλλιτέχνη· μόνον ο χοντρονταλούκας και διάφοροι άλλοι απόπατοι της δημοσιογραφίας. 

Ενώ λοιπόν αυτά γράφονταν πέρυσι τον Ιούνιο έρχεται μετά από ένα χρόνο ο άνθρωπος αυτός και λέει ό,τι του κατέβει, επειδή υπήρξε (τότε) σχόλιο (στο Δισκορυχείον) πως ο Μπελτέκας δεν βρισκόταν εν ζωή. Μα τι λέει ο βλαμμένος; Εδώ, μας είχε σκοτίσει τα ούμπαλα, μ’ ένα κάρο ηλίθια σχόλια που μας πέταγε κάθε λίγο και λιγάκι σε διάφορες αναρτήσεις, και δεν μπήκε να σχολιάσει ο υστερόβουλος, τότε, πέρυσι τον Ιούνιο, στο… παρθενογεννητικό post, πως «ξέρετε μάγκες, ο Μπελτέκας ζει και βασιλεύει». Και γιατί δεν μας το είπε, πέρυσι; Απλούστατα γιατί κι εκείνος νόμιζε κατά βάθος πως ο Μπελτέκας μπορεί και να ήταν στον… άλλο κόσμο. Και γιατί δεν μπήκε να σχολιάσει αργότερα (την 12/5/2013 ή και πιο πριν), όταν πληροφορήθηκε πως ο Μπελτέκας είναι ζωντανός; Να μπει στην ανάρτηση για τους Παρθενογένεσις και να πει: «Μάγκες είμαι ο Μανώλης Νταλούκας. Ο Γιάννης Μπελτέκας είναι ζωντανός, μίλησα μαζί του» ή «μου έστειλε e-mail». Δεν το έκανε. Και πότε το έκανε; Εδώ σας θέλω. Μόλις την 26/6/2013, μετά από ενάμισι μήνα, την προηγούμενη Τετάρτη δηλαδή (σ’ ένα σχόλιό του που δεν δημοσίευσα) –και αφού, προηγουμένως, είχε ασελγήσει επί των γραπτών μου–, όταν κατάλαβε, ως φανατικός αναγνώστης του Δισκορυχείου που είναι, πως δεν κάνω την πάπια, αφού, μόλις πληροφορήθηκα τα καθέκαστα (το ξανατονίζω, «μόλις πληροφορήθηκα τα καθέκαστα») έκανα ανάρτηση τραγουδιού του Μπελτέκα την 23/6 (εκεί έριξε το σχόλιο και όχι στην ανάρτηση για τους Παρθενογένεσις) και εκ νέου στο cbox την 25/6. Σαν να του έλεγα δηλαδή πως είμαι εδώ και, κυρίως, πως δεν μασάω. Άρχισε να του κόβονται τα ήπατα… Τάχα μου-τάχα μου πως δεν τον ένοιαξε… Αντέδρασε σπασμωδικά και με μισόλογα, τα οποία και ψέλλισε στο blog του. 

Απ’ όλα τούτα είναι ολοφάνερο πως τον Νταλούκα δεν τον ένοιαζε αυτό κάθε αυτό το γεγονός – πως ο Γιάννης Μπελτέκας ζούσε. Δεν τον ενδιέφερε, πρωτίστως, ο Μπελτέκας. Πιο πολύ τον ένοιαζε να θίξει εμένα και το Δισκορυχείον. Έτσι, βλακωδώς σκεπτόμενος και παρασυρόμενος από την απέχθειά του προς εμένα, υποτίμησε κατ’ ουσίαν και την δημοσιογραφική του ανακάλυψη. Χρησιμοποίησε δηλαδή με τον πιο απρεπή τρόπο τον καλλιτέχνη, κυρίως για να μου τη βγει. (Αυτή είναι η… αγάπη που τρέφει ο ίδιος για τη μουσική και τους μουσικούς). Πρόκειται για αδιανοήτως υστερόβουλη συμπεριφορά. Κανένας όμως δεν του έδωσε δίκιο.Και πρώτα-πρώτα ο ίδιος ο Μπελτέκας (όπως προανέφερα), ο οποίος στο απόσπασμα της συνέντευξης κατ’ ουσίαν τον εγκαλεί (τον Νταλούκα) και πολύ σωστά κατά τη γνώμη μου, για ατυχή χειρισμό της υπόθεσης (δεν μίλησε τηλεφωνικώς με τα άτομα που διέδιδαν τις σχετικές πληροφορίες, ενώ τα ήξερε κ.λπ.). Η κακεντρέχεια του Νταλούκα έναντι εμού είναι μνημειώδης, όταν δεν ασχολείται με τον μουσικό που έφτιαξε το βίντεο με το «RIPΓιάννης Μπελτέκας» λέγοντας πως «ο Λούης απαλλάσσεται, είναι μουσικός, δεν είναι δημοσιογράφος» (16/5/2013) και πως, απεναντίας, ο δημοσιογράφος (υπονοώντας εμένα!) είναι εκείνος που οφείλει να διασταυρώνει από δυο και τρεις μεριές, ώστε να είναι απολύτως σίγουρος… κ.λπ., κ.λπ. Ποιος τα λέει αυτά; Ο πάπας των… ΜΑΔ – των Μαρκουτσοφόρων Αδιασταύρωτων Δημοσιογράφων! Ο Μανώλης Νταλούκας, που ανοίγει τα μικρόφωνα και όποιον πάρει ο χάρος, αντιγράφοντας σαν χαζός ό,τι του λένε, δίχως να ελέγχει ποτέ τίποτα. Οι πληροφορίες του είναι πάντα από συνεντεύξεις (γιατί έχει μηδαμινό αρχείο) και ό,τι του ξεφουρνίζει ο καθείς το αναμεταδίδει σαν παπαγάλος. Μιλάει με τους μουσικούς των Juniors για τον Eric Claptonστην Ελλάδα του ’65, και χωρίς να διασταυρώσει τίποτα μάς γράφει «για σκοτεινή ιστορία και ακόμη ανεξακρίβωτη». Τι «σκοτεινή και ανεξακρίβωτη» ρε βλαμμένε, όταν δημοσιεύονται φωτογραφίες του Clapton με τους Juniors ήδη από το 1965; Ακούει να του λένε για… ΤΖΑΒΑΔΑΜΑΣΚΟΥΚΑ και το αντιγράφει σαν χάνος, δίχως να έχει δει πουθενά γραμμένο αυτό το όνομα (αντιθέτως υπάρχουν γραμμένες κάμποσες διαφορετικές εκδοχές του). Μιλάει με τον Λουκά Σιδερά για τους Meltκι επειδή του λέει ο Σιδεράς πως δεν θυμάται να συμμετείχε ποτέ σε γκρουπ με το όνομα Melt, εγκαλεί εμένα(!) που δείχνω φωτογραφία ενός single των Melt με συνθέσεις του Σιδερά, στην εταιρεία του Σιδερά, την γαλλική Polydor (όχι όποια κι όποια)! Γράφει για το ποίημα Ζινώντας αποβίδονο σαβίνι μιλώντας με τον σκηνοθέτη Ανδρέα Θωμόπουλο, και αντί να μας πει για τον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, το υπερλεξιστικό σονέτο του οποίου το μετέτρεψε κάποιος Άγνωστος σε καρακατσουλιό (σαν καρακατσουλιό το αναπαράγει στο βιβλίο του Ελληνικό Ροκ και ο Νταλούκας), μας μιλάει για τον… Άγνωστο! Πόσο βλάκας, ρε παιδί μου, μπορεί να είναι κάποιος; Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα. Εδώ, ακόμη και ο Θανάσης Γιαννόπουλος (aka Λευκός Θόρυβος) κατά βάση τού την έπεσε, που πίνει… ακουαφόρτε στ’ όνομά μου και που συνεχίζει όπου βρεθεί κι όπου σταθεί να καταφέρεται κι αυτός εναντίον μου, δίχως να κοιτάζει, το στουρνάρι, τα δικά του χάλια· θυμόσαστε, δεν είχε ιδέα περί sixties garage punk – γνωστός χαρακτηρισμός από το αμερικανικό 1971 τουλάχιστον, και στην Ελλάδα από το 1979 τουλάχιστον! Παρένθεση. Ο Γιαννόπουλος νομίζει ακόμη πως η λέξη punk πρωτακούστηκε το ’76 (έτσι μας είχε πει την 12/2/2013 στο Δισκορυχείον!). Μην ακούτε τον Dave Marsh και τον Lenny Kaye μάγκες μου, ν’ ακούτε τον μεγάλο πανκολόγο-εϊτολόγο Γιαννόπουλο… Κλείνει η παρένθεση. 
Αφήνω, τώρα, το… αντιγεγονός πως όλος ο κόσμος που κινείται γύρω από το ελληνικό ροκ νόμιζε ότι ο Μπελτέκας δεν ζούσε. Το νόμιζε ο μουσικός που ανέβασε το βίντεο (ο Λούης των Stress), το νόμιζε ο Mimis G (έτσι του είχαν πει του ανθρώπου ο Bill Lod και ο παραγωγός τού Μπελτέκα), το νόμιζε και ο Γιαννόπουλος, που κάνει και ταινία για τα ελληνικά μουσικά 80s. Την ίδιαν εντύπωση δε (ας γράψω για «εντύπωση») είχαν όλοι όσοι ασχολούνται με το ελληνικό ροκ της εποχής – αν τύχαινε και το έφερνε η κουβέντα υποθέτω· γιατί, εντάξει, δεν νομίζω να ξημεροβραδιάζονταν όλοι και επί μονίμου βάσεως συζητώντας για τον Γιάννη Μπελτέκα. Έτσι κάπως ήταν τα πράγματα και στο δικό μου μυαλό – αν και είχε παύσει το συγκεκριμένο ζήτημα να με απασχολεί από χρόνια. Τώρα, από πού μπορεί να είχε προέλθει αυτό; Δεν ξέρω. Φαντάζομαι μόνον. Και το τι μπορεί να υποθέτω εγώ ή να φαντάζομαι δεν έχει κανένα ευρύτερο ενδιαφέρον. Είναι άλλο όμως αυτό, και άλλο να νομίζουν κάποιοι (όποιοι) πως υπήρχαν συμφέροντα που «πέθαναν» τον Μπελτέκα. Δεν φαίνεται λογικό κάτι τέτοιο – παρά ταύτα αν μπορεί ν’ αποδειχθεί, ok.

Και ο Μπελτέκας ζει. Να ’ναι πάντα καλά ο άνθρωπος, και να τον χαίρονται (όπως τον χαίρονταν όλα αυτά τα χρόνια) η οικογένειά του και οι φίλοι του πρώτα-πρώτα. Αλλά για μια στιγμή. Μιλάμε για τον Γιάννη Μπελτέκα, λες και μιλάμε για τον Jimi Hendrixή για τον Jim Morrison. Τι εστί Μπελτέκας; Και δεν αναφέρομαι στο πρόσωπο του ανθρώπου, γιατί ως… προσώπατα έχουμε όλοι μας την ίδιαν αξία. Αναφέρομαι στον καλλιτέχνη Μπελτέκα. Για όσους δεν γνωρίζουν να πω δυο λόγια. Ο άνθρωπος έβγαλε δύο συμπαθητικούς δίσκους τη τριετία 1981-83 κοντά σ’ ένα Lou Reed και Tom Verlaine ύφος –το πρώτο LP μου αρέσει περισσότερο– για να χαθεί έκτοτε από το προσκήνιο και το παρασκήνιο. Πόσοι ασχολούνταν φερ’ ειπείν, με τον Γιάννη Μπελτέκα πριν δυο δεκαετίες; Υπήρχαν δυο-τρία άτομα; Εγώ ήμουν εκείνος που είχα γράψει στο Ραντεβού στο Κύτταρο, το 1996 το ακόλουθο: «Που άραγε να βρίσκεται σήμερα ο Γιάννης Μπελτέκας;» (σελ. 150 του βιβλίου μου, για όποιον το έχει). Για ποιον άλλον είχα αναρωτηθεί; Γιατί και ο Σωτήρης Κοματσιούλης π.χ. είχε βγάλει ένα 45άρι κι είχε εξαφανιστεί και μάλιστα μια δεκαετία πριν τον Μπελτέκα (στην πραγματικότητα ούτε αυτός ήταν εξαφανισμένος, αλλά αυτό το μάθαμε πριν 3-4 χρόνια), αλλά για ’κείνον δεν είχα αναρωτηθεί «που άραγε να βρίσκεται;», ούτε, βεβαίως, για κανέναν άλλον. (Και μετρείστε το αυτό). Είχαν αναρωτηθεί πολλοί άλλοι το 1996, για το που μπορεί να βρισκόταν ο Γιάννης Μπελτέκας; Έψαχνε κανείς τότε να τον βρει; Το βιβλίο μου είχε πουλήσει αρκετά, είχε πάνω από 50 δημοσιεύσεις σε όλες τις εφημερίδες και τα περιοδικά της εποχής. Διάφοροι μουσικοί είχαν επικοινωνήσει μαζί μου είτε απ’ ευθείας, είτε μέσω του εκδοτικού οίκου, για να προσθέσουν, να διορθώσουν στοιχεία, ή ακόμη και να με επιπλήξουν. Ο Μπελτέκας δεν επικοινώνησε. Ok, μπορεί να μην είχε πάρει χαμπάρι το βιβλίο. Μα ακόμη και αν το είχε πάρει χαμπάρι, μπορεί να μην ήθελε ο άνθρωπος να δώσει σημεία ζωής. Δικαίωμά του. Όλα δικαίωμά του είναι. Άλλο αν εγώ περίμενα να βγει και να πει: «Ποιος με ψάχνει; Εδώ είμαι». Και λέω «περίμενα», γιατί –το επαναλαμβάνω– δεν είχα αναρωτηθεί για κανέναν άλλον «που άραγε να βρίσκεται;» μέσα σ’ ένα ολόκληρο βιβλίο, με πάμπολλα «ξεχασμένα» ονόματα.
Για να κλείσω το θέμα «Γιάννης Μπελτέκας» σε ό,τι με αφορά. Σέβομαι τον τραγουδοποιό Γιάννη Μπελτέκα. Έχω καλή (έως και πολύ καλή) γνώμη για τον πρώτο δίσκο του και από τον δεύτερο, το “Vienna in May” το έβαζα συχνά παλαιά στο πικάπ (φυσικά έχω ακόμη και τους δύο δίσκους του στο δισκοθήκη μου). Χαίρομαι που ζει (όπως και ο καθένας μας θα χαίρεται δηλαδή) και αν εξακολουθεί να ασχολείται με τη μουσική περιμένω από ’κείνον να γράψει (αν ενδιαφέρεται) και πάλι ωραία τραγούδια.

Πάμε όμως ξανά στον χοντρονταλούκα. Αυτός λοιπόν βρίζει, κράζει –πείτε το όπως θέλετε– το Δισκορυχείον(κι εμένα) ένα χρόνο μετά, με αφορμές ποικίλες (και πιο πρόσφατες). Σε σχόλιό του της 17/6/2013 λέει: «Δεν έχω εμμονή να κράζω ειδικά τον Τρούσα (σ.σ. σώπα καημένε). Αλλά έχω υποχρέωση, να κράζω όλους τους άσχετους που παρεπιδημούν στον χώρο (σ.σ. κρατάτε με, θα λιποθυμήσω από τα γέλια! – τη μάπα του στον καθρέφτη τα έχει δει ποτέ ο Νταλούκας;). Εδώ, μας γράφει ο Τρούσας, πως ένα από τα τραγούδια του Χατζιδάκι, ήταν ‘ο σκιώδης ύμνος της χούντας’. Να μην τον κράξω; Εδώ μας παρουσιάζει την Τζέσικα με μαγιό να τραγουδά το Πάτα μου μια τσιμπιά στον κώλο/Έλα τώρα που δεν θες, και γράφει πως είναι από τα ωραιότερα ροκ τραγούδια. ΝΑ ΜΗΝ ΚΡΑΞΩ;».
Θέλει και να κράξει ο αστοιχείωτος! Δεν κοιτάει την τραγική κατάστασή του, που έχει… PhD στην Aσχετοσύνη, με «άριστα» και «εύφημη μνεία». Όποιος έχει διαβάσει την ανάρτησή μου «Μάνος Κατράκης – Μάνος Χατζιδάκις» για το «Δεν ήταν νησί» (το τραγούδι του Χατζιδάκι από τον «Καπετάν Μιχάλη») θα καταλάβει τι λέω. Μόνον ο κεφάλας δεν κατάλαβε. Η χούντα είχε πάρει το τραγούδι του Χατζιδάκι και του είχε προσδώσει εθνικόφρον περιεχόμενο, μετατρέποντάς το σε σκιώδη ύμνο της (το τραγουδούσαν επί 7ετίας οι Κλειώ Δενάρδου, Λίτσα Σακελλαρίου, Μαρίνα, Πάνος Κόκκινος, Νάνα Μούσχουρη κι ένα σωρό κι ακόμη). Όσον αφορά στην Τζέσσικα – και πάλι λέει ό,τι του κατέβει, διαστρεβλώνοντας όσα γράφω. Για το «Έλα τώρα… που δε θες…» έγραψα πως το συγκεκριμένο τραγούδι «δεν λέει πολλά πράγματα», ενώ για το «Μια αγάπη καινούργια» (Σταύρος Λαδάς & Σώβερ Μεταξάς) έγραψα πως πρόκειται για «το ωραιότερο ελληνόφωνο pop τραγούδι εκείνης της περιόδου και οπωσδήποτε ένα από τα ωραιότερα της δεκαετίας». Χοντρονταλούκα έγραψα για «pop τραγούδι», και για «ελαφροροκιά» πιο κάτω (εξαιτίας των φοβερών φαζαριστών κιθαρών). Δεν έγραψα για «ροκ». Και πριν μας πεις τις σαχλαμάρες σου άκουσέ το πρώτα… και μετά έλα με τον κηδεμόνα σου.
Περαιτέρω, ο χοντρονταλούκας καταφέρεται απρεπώς, εντελώς απρεπώς, και κατά του Mimi G· ένα εξαιρετικό παιδί –το ίδιο θα πουν όσοι τον γνωρίζουν, από κοντά, από τηλεφώνου ή οτιδήποτε– που, αν και συλλέκτης, δεν είναι μοναχοφάης, αφού μέσω της εταιρείας του «μοιράζεται» πράγματα μαζί μας. (Δεν κατάλαβα… Θ’ ακούγαμε τα τραγούδια του Κοματσιούλη ή των Sun of Greeceαν δεν υπήρχε ο Μίμης; Όποιοι πιάνουν στο στόμα τους εκείνους που προσφέρουν, να μας πουν, πρώτα, τι έχουν προσφέρει οι ίδιοι –άλλο η κριτική και άλλο η απαξίωση– αλλιώς… τουμπέκα). Έρχεται λοιπόν ο παρλαπίπας και, ανάμεσα σε άλλα, γράφει για τον Mimi: «Εγώ δεν σε είδα ποτέ να τον κράζεις(σ.σ. ο Mimis να κράξει εμένα!). ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ; Να σου πω γιατί. Γιατί κάνεις δημόσιες σχέσεις (σ.σ.!!). Εγώ δεν κάνω δημόσιες σχέσεις. Ρε δεν πα να είναι ο άλλος ο Φον-Πάπας, αν καβαλήσει καλάμι και λέει μαλακίες, θα κράζω».
Τι λέει ρε παιδιά ο αθεόφοβος; Ποιος να με κράξει και για ποιο λόγο; Πάει καλά ο άνθρωπος; Έχει μπερδέψει στο χοντροκεφάλι του το κράξιμο, τη διαστρέβλωση και τη συκοφαντία με την κριτική; Ψάχνει να βρει συνοδοιπόρους στον κατήφορο που έχει πάρει; Και για τι «δημόσιες σχέσεις» μας τσαμπουνάει; Αυτή την κακεντρέχεια την είχε πει και παλαιότερα στο Δισκορυχείον (σε σχέση με τον Mimi G), είχε καταλάβει τη μαλακία που είχε διαπράξει κι είχε μαζευτεί. Ήταν στα σχόλια της ανάρτησης «Εξάρχεια-Κυψέλη με διόδια στον Πανελλήνιο» της 8/2/2013. Κάποια στιγμή είχε έλθει ο λόγος για το “Greece Goes Modern” του Μίμη Πλέσσα, δισκάκι (δηλαδή δισκάρα!) που επανεξέδωσε ο Mimis G και η B-Other Side Records, για να ακολουθήσει ο εξής διάλογος: 

Manolis Daloukas 9 Φεβρουαρίου 2013 - 10:18 μ.μ. 
«Α μα αν είναι τόσο σπουδαίος ο δίσκος του Πλέσσα, να τον πάρω. Που θα τον βρω; Μήπως τον έχει επανακυκλοφορήσει κανένας... φίλος σου;». (σ.σ. πουλάει και πνεύμα ο σαχλαμάρας).
Φώντας Τρούσας 10 Φεβρουαρίου 2013 - 12:01 π.μ. 
«Έως ώρας ήξερα ότι ήσουν ανόητος. Δυστυχώς, τώρα, έμαθα και κάτι άλλο πολύ χειρότερο. Πως είσαι κακεντρεχής, για να μην πω και συκοφάντης. Τι υπονοείς Μανώλη Νταλούκα; Ότι κάνω ‘πλάτες’ σε εταιρειάρχες; Πρέπει να αισχύνεσαι γι’ αυτό. ΑΝΑΣΚΕΥΑΣΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΑΙΤΗΣΩ ΚΑΙ «ΣΥΓΓΝΩΜΗ», αν θες να ξαναδείς σχόλιό σου στο δισκορυχείον. Για ποιον με πέρασες; Γι’ αυτούς που τα τσεπώνουν (ή τα τσέπωναν στις καλές εποχές) από 30 μεριές (ραδιόφωνα, περιοδικά, τηλεοράσεις, εφημερίδες…) κάνοντάς μας κατάπλασμα τις σαβούρες; Ντροπή σου. Δεν έχω να πω τίποτ’ άλλο». 
Manolis Daloukas 10 Φεβρουαρίου 2013 - 1:30 π.μ. 
«Έλα ρε Φώντα, μη τσιμπάς τόσο (σ.σ. δηλαδή ‘Ρε Φώντα μαλακίες λέω, μην με παρεξηγείς’). Εντάξει, σε καμία περίπτωση, δεν υπονοούσα κάτι για το ήθος σου. Φυσικά και δεν πιστεύω ότι είσαι τύπος που μπορεί να τ’ αρπάζει από εταιρείες. ΟΧΙ, και τώρα μιλάω πολύ σοβαρά, σε αυτό το θέμα, ξέρω ότι είσαι ΟΚ. Αλλά ρε Φώντα, νομίζω ότι επηρεάζεσαι λίγο από φιλίες. Δηλαδή, αν για παράδειγμα, εγώ ήμουν φίλος σου και σούστελνα το βιβλίο, έχω την αίσθηση πως θα έγραφες ΠΟΛΎ καλά λόγια. Δεν λέω λοιπόν ότι είσαι λαμόγιο, αλλά ότι είσαι συναισθηματικά ευάλωτος σε φιλίες».
 Φώντας Τρούσας 10 Φεβρουαρίου 2013 - 2:07 π.μ. 
«Ρε Μανώλη, γιατί λες συνέχεια κοτσάνες; Δεν μπορώ να σε καταλάβω. Δηλαδή όταν εγώ στην ανάρτηση της 14/9/2012… έγραψα για τα μουσικά βιβλία που αξίζει να διαβαστούν βάζοντας ανάμεσα και το δικό σου ‘Ωλεσίοικον’ το έκανα επειδή ήμουν… ευάλωτος στη φιλία μας; Τι είναι αυτά που λες; Γιατί δεν σκέφτεσαι πιο πριν;(…)».

Με τον Mimi G έχω μια σχέση επαγγελματική. Τι δημόσιες σχέσεις και βλακείες; Για ποιους μας πέρασε o Νταλούκας; Για τους… Λάτσιο & Λιάτσο; Ο άνθρωπος έχει εταιρεία δίσκων και στέλνει δίσκους στο Jazz & Τζαζ, για τις σχετικές κριτικές, οι οποίες δημοσιεύονται και στο Δισκορυχείον. Το ίδιο πράττουν όλες οι ελληνικές εταιρείες και ουκ ολίγες ξένες από αρχαιοτάτων χρόνων. Που είναι το πρόβλημα; Με τον Mimi G επικοινωνούμε μέσω e-mail, έχουμε μιλήσει μόλις δύο φορές στο τηλέφωνο και πιθανώς να συναντηθήκαμε και μια φορά στο BIOS στη συναυλία του Σωτήρη Κοματσιούλη. Λέω «πιθανώς», γιατί δεν το θυμάμαι καλά (μάλλον δεν το θυμάται και ο Mimis – οπότε μπορεί και να μην έγινε). Ορισμένα βράδια, όταν βγαίνω έξω, ασθενεί η μνήμη μου…
Γράφω κριτικές από την εποχή του fanzine Mary Jane (1990) και από το 1996 στο Jazz & Τζαζ. Δεν έχει βγει έως ώρας κάποιος –ένας αναγνώστης π.χ.– που να υπονοήσει, όχι να ισχυριστεί, το παραμικρό για μένα (ότι μετέτρεψα «σαβούρες» σε «αριστουργήματα»). Λέω πάντα ευθαρσώς τη γνώμη μου (θετική, λιγότερο θετική ή αρνητική), χωρίς να θάβω (σπανίως το κάνω αυτό και μόνον όταν υπάρχει πολύ σοβαρός λόγος). Εκθείασα τους Κόρε.Υδρο. και τον KUστην Inner Ear, αλλά είχα αρνητική γνώμη για το δίσκο της Λένας Πλάτωνος εκεί, όπως και για το δεύτερο του Λόλεκ· όχι «θάψιμο», αλλά αρνητικές κριτικές – δεν είναι το ίδιο. (Υπάρχουν όλα τα κείμενα στο Δισκορυχείον). Τέτοια παραδείγματα, με άλμπουμ διαφορετικών εταιρειών, υπάρχουν άπειρα. Δηλαδή για να ικανοποιούσα τον χοντρονταλούκα, εγώ θα έπρεπε να θάψω το “Greece Goes Modern”; Δεν είμαστε καλά! Τέλος πάντων. Ο κάθε αναγνώστης ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Πάμε όμως και στα χειρότερα. Γιατί υπάρχουν και χειρότερα.

Ο χοντρονταλούκας λασπολογεί ακόμη και εναντίον κάποιου σχολιαστή του ονόματι Γ.Α., λέγοντάς του πως δεν είναι εκείνος που είναι και πως... είμαι εγώ! Οποία παράνοια!! Ο άνθρωπος –αναγκάζομαι να το πω, και θλίβομαι που το λέω– χρειάζεται επειγόντως γιατρό. Γράφει δε το ακόλουθο: «Τρούσα αγόρι μου σε κατάλαβα και σ’ εκείνα τα ‘σχόλια’ ότι είσαι εσύ (σ.σ. το φάντασμά μου φαίνεται πως έχει αφήσει και αλλού σχόλια, πολύ θα ήθελα να τα δω!). Πλάκα έχεις δεν λέω , που βγαίνεις σαν ‘θαυμαστής’ σου, αλλά τώρα δεν ασχολούμαστε με τον αυτοθαυμασμό σου- ο λόγος είναι ότι πρέπει να κατεβάσεις το βίντεο...». Πόσο γρόθος μπορεί να είναι κάποιος, αν δεν είναι άρρωστος; Προσωπικώς, σηκώνω τα χέρια. Τον λόγο έχει πλέον η επιστήμη… Για να μην πω ο Θεός… 
Σε ό,τι με αφορά. Ποτέ δεν έχω αφήσει σχόλιο στο blog του χοντρονταλούκα. Ούτε επωνύμως, ούτε ανωνύμως. Τα σχόλια που έχω αφήσει σε άλλα blogs είναι ελάχιστα και γι’ αυτό τα θυμάμαι σχεδόν όλα (blue beat in my soul, naked sides, άσματα και μιάσματα, rock n’ roll circus, λάρυγγας…) είναι πάντα επώνυμα, ως Δισκορυχείον/ Φώντας Τρούσας, ενώ συνοδεύονται και από το σχετικό avatar. Νταλουκικές πουτανιές δεν κάνω. Ούτε ποτέ έβαλα τον κολλητό μου, τον ξάδελφό μου ή τον ανιψιό μου να μπει και να γράψει στο blog του, για να με υποστηρίξει ή για να τον φτύσει. Σε ό,τι ιερότερο έχω. Στην υγεία των αγαπημένων μελών της οικογένειάς μου. Δεν μπορώ να πω κάτι άλλο. Και αυτό που είπα είναι το μέγιστο. Όλα αυτά τα θεωρώ κατινιές του κερατά, αήθεις συμπεριφορές και δεν καταδέχομαι ούτε από τη σκέψη μου να περάσουν. Αυτός, όμως, ο κρετίνος, παίρνοντας παράδειγμα από τον εαυτό του, που έχει γεμίσει το Δισκορυχείον με ανώνυμα και ψευδώνυμα μπουρδοσχόλια, υποστηρίζει ότι μπήκα με ψευδώνυμο και σχολίασα στο blog του. Αν έχει το θάρρος να το ψάξουμε. Να δούμε από πού είχαν προέλθει εκείνα τα σχόλια του Γ.Α. και αν αποδειχτεί ότι τα είχα στείλει εγώ (εδώ γελάμε!) θα κλείσω το blog και θα αυτομαστιγωθώ στο Σύνταγμα, φωνάζοντας όλα τα κανάλια. Αν όμως αποδειχτεί ότι το σχόλιο δεν είναι δικό μου, ούτε κανενός φίλου μου (ο μόνος φίλος μου από Γ.Α. είναι πεθαμένος από τον Νοέμβριο, ενώ μ’ έναν άλλο Γ.Α. έχω να επικοινωνήσω τουλάχιστον μια δεκαετία) τότε θα τον φτύσω μεσ’ στα μούτρα και θα του πω τόσα, που δεν θα μπορεί να τον ξεπλύνει ούτε ο Γάγγης ποταμός. Κι επειδή είναι έτσι όπως τα λέω (δεν έχω απολύτως καμμία σχέση με τον Γ.Α., που μπορεί να είναι, όπως φαίνεται από το σχόλιο, κάποιος αναγνώστης του Δισκορυχείου, που του αρέσει η γραφή μου και ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τα πράγματα) του τα σέρνω από τώρα του βλακόμετρου· αλλά από μέσα μου, γιατί καιροφυλαχτεί και το… ραδιοτηλεοπτικό.

Ο άνθρωπος αυτός, ο χοντρονταλούκας ντε, πρέπει να είναι πια εκτός εαυτού. Ψάχνει με το μικροσκόπιο στο Δισκορυχείον να βρει μια τρίχα για να με ειρωνευτεί και να με διαβάλλει. Τη μία δεν του κάνει η Τζέσσικα, την άλλη δεν του κάνει ο Καφάσης, την τρίτη δεν του κάνει ο Χατζιδάκις, την τετάρτη δεν του κάνουν… τα κέρατά του τα τράγια... Τι κάθεται και τρώγεται μαζί μου ο… τράβα- μου-μία-φωτογραφία, δεν μπορώ να καταλάβω. Τον είχα και τον έχω κατά βάθος για… τέλος πάντων… αλλά δεν ευθύνομαι εγώ γι’ αυτό. Δεν τον είχα όμως για κακό, για μοχθηρό και υστερόβουλο. Συμπεριφέρεται απέναντί μου λες και του σκότωσα τη μάνα, λες και του έφαγα καμμιά γκόμενα. Ο άνθρωπος αυτός μου δείχνει πως είναι έτοιμος να χαρεί, αν πάθω κάτι. Να ξέρει, όμως, πως αν πάθω κάτι και σταματήσω να γράφω στο Δισκορυχείον, ή σταματήσω για κάποιον άλλο λόγο, ο ίδιος θα έχει χάσει και το έσχατο νόημα της ζωής του… Ας προσέξει.

Και κάτι ακόμη. Νταλουκικά σχόλια δεν πρόκειται να δεχθώ. Δεν υπάρχει περίπτωση, ποτέ, να ξανακάνω διάλογο στο Δισκορυχείον (ούτε αλλού εννοείται) μ’ αυτό το άτομο. (Εκτός αν ζητήσει συγγνώμη ή κατεβάσει ή αλλάξει την υβριστική ανάρτηση για το blog μου – θα είναι κι αυτό ένα είδος συγγνώμης. Τότε θα το σκεφθώ). Επίσης, δεν θα δεχθώ υβριστικά σχόλια που ν’ απευθύνονται σ’ εκείνον από ανωνύμους (χωρίς avatar ή οποιοδήποτε άλλο ηλεκτρονικό ίχνος). Όποιος θέλει να καταφερθεί εναντίον μου, με στοιχεία, είναι ελεύθερος να το κάνει, αλλά όποιος θέλει να τα χώσει στον… ιστορικό της ελληνικής νεολαίας θα πρέπει να λάβει και για ’κείνον τα μέτρα του (επωνυμία που να έχει νόημα, ή γνωστή παρωνυμία, παράθεση στοιχείων, ύφος που να αιτιολογείται από συγκεκριμένα ζητήματα). Το Δισκορυχείονδεν διατίθεται για χουλιγκανισμούς και αλητείες.
27 Jun 21:26

The Rebirth of Cool

by Raggedy Man
Oksikemia

best blog out therr. τα εχουμε πει αυτα.

distortopoΜπορεί να καπηλεύεται η Jazz το χαρακτηρισμό, αυτό του απόλυτου cool, φρονώ όμως ότι τα σκήπτρα πλέον διαθέτει ένα άλλο μουσικό είδος τα τελευταία χρόνια. Ποιο; Μα το Punk βέβαια. Απορείς; Δε θα ‘πρεπε. Η πρώτη κατάφερε να διώξει την πρέζα, τις πουτάνες ακόμα και τους αφροαμερικανούς (πόσο politically correct πια, με καυλώνω) από τους κύκλους της, ενώ το δεύτερο, παρά τα σαλόνια που επισκέφτηκε, κατάφερε να παραμείνει επικίνδυνο και περιθωριακό. Και εξελίξιμο.
Και μόνο η αναφορά της λέξεως, μάλιστα, προσδίδει ένα κύρος, ένα edge στο δίσκο που φέρει την εν λόγω τιμητική διάκριση, γι’ αυτό και κάθε μουσικοκριτικός που σέβεται τον εαυτό του, άσχετα αν έχει κάποια σχέση με το είδος (το να ‘χεις γουστάρει στα νιάτα σου με το αγγλικό πανκ του ’77 και να το επισκέπτεσαι ως μουσειακό είδος δε σε κάνει γαμάτο τύπο, ακαδημαϊκό μαλάκα σε κάνει) το αναφέρει ακόμα και σε κείμενα για δίσκους αθλίων χίππηδων. “Οι Dodos ανακαλύπτουν το πανκ”. Ναι σιγά. “Οι Arcade Fire επαναπροσδιορίζουν το πανκ”. Γελάω. “Οι Muse…” μην πεις λέξη. Σοβαρά. Μπορείς να γράψεις ό,τι μαλακία θέλεις, ω ελίτ των καθυστερημένων μουσικοκριτικών, αλλά ρε βόδι(α) οι Disclose είναι πανκ, όχι η τελευταία indie αηδία που έσπρωξε το πίτσφορκ η οποία φυσικά και σου άρεσε. Δε μ’ ενδιαφέρει αν έχει κάποια στοιχεία π.χ. ο κιθαρίστας παίζει κιθάρα κι ο μπασσίστας μπάσσο, δες το γι’ αυτό που είναι, όχι γι’ αυτό που θες να το σπρώξεις να είναι. Όχι ότι χέστηκε κανείς, απλά είναι λάθος.
Τέλος πάντων. Ασχολούμαι χρόνια με το εν λόγω είδος, τουλάχιστον 11 ουσιαστικά όμως, με ιερή προσήλωση, αγοράζω, στηρίζω και τα σχετικά. Η δισκοθήκη μου πρώτα και κύρια έχει DIY Hardcore, μετά Post Punk και μετά τα υπόλοιπα. Γιατί; Γιατί έχει ενδιαφέρον, έχει εξέλιξη. Αυτό που έγραφα στην αρχή. Εκεί που τα υπόλοιπα genres φαίνεται να μένουν στάσιμα σε μία “χρυσή” περίοδο, αυτό μέσα στο χρόνο, κάθε χρόνο, έχει να παρουσιάσει και κάτι καινούριο, βασισμένο πάντα στην κλασσική φόρμουλα του γρήγορου τραγουδιού. Ίσως να φταίει αυτή καθεαυτή η φόρμουλα, το ότι σε λιγότερο από δύο λεπτά (ιδανικά) πρέπει να πεις κάποια πράγματα. Να εκφραστείς. Ίσως να φταίει το ότι απευθύνεται σε νεότερα από ‘μένα άτομα, με περίσσεια οργής. Ίσως ακόμα να οφείλονται όλα στην αίσθηση που υπάρχει ότι ο καθένας μπορεί να το κάνει. Ίσως να φταίει ότι είναι καύλα σκέτη.
Σήμερα έχεις Emo, Screamo, Old School Hardcore, D-Beat, Thrashcore, Crust, Anarchopunk γάμησέ τα, πεντακόσια παρακλάδια το καθένα με την “κουλτούρα” του, τις θέσεις του. Αμέτρητοι δίσκοι, φανζίνς σκάνε κάθε χρόνο για να στηρίζεται το όλο. Το Maximum Rock ‘N’ Roll. Τι να πρωτογράψεις γι’ αυτό τώρα…
Ρε, δε μιλάμε για μία φάση, αλλά για ένα ολοζώντανο οργανισμό που χαίρει άκρας υγείας. Δεν είναι μόνο τα καρφιά κι οι μοϊκάνες. Είναι πολλά άλλα. Οι άνθρωποι που είναι εντός λογικά θα εκλάβουν το παρόν κείμενο ως μία γελοιότητα που δηλώνει το προφανές με χίλιους δυο τρόπους, αλλά δεν απευθύνεται σ’ αυτούς. Είναι για όλους εκείνος που σκέφτονται μεν με όρους “σκηνής”, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι αυτή στην οποία ανήκουν είναι συγκριτικά τελείως ψόφια. Για να δούνε τι χάνουν.
Ναι. Και ρε συ, βάλε πενήντα Caves να crooning για γκόμενες με σουγιάδες, το πάθος π.χ. των Bones Brigade στο “Skate or Die” δεν το φτάνουν με την καμία. Στη θέση τους βάλε οποιαδήποτε hardcore μπάντα σε οποιοδήποτε κομμάτι της. Το πάθος ρε. Δε συγκρίνεται απλά. Δεν έχεις να κάνεις με ένα τραγούδι από ένα σημείο και μετά, έχεις εσώψυχα στα μούτρα. Έκφραση – Έκθεση – Έκσταση. Φτάνει να καταφέρεις να αποκωδικοποιήσεις. Να καταλάβεις. Αυτό χρειάζεται μόνο. Punk for Breakfast. Από τώρα και για πάντα. Δεν ξεκολλάς άμα χωθείς.
Άσε τη συμμετοχή των κοριτσιών. Δεν αρκεί το ότι πρόκειται για τις πιο όμορφες οποιουδήποτε scene, τυγχάνουν και εξαιρετικές μουσικοί. Γιατί όταν πιάσουν κιθάρα κάνουν πραγματικά ό,τι γουστάρουν. Από Bikini Kill σε Spitboy, σε Shoppers, Punch, Pussy Riot, White Lung, από απλή συμμετοχή σε πλήρη σύνθεση, οι πάνκισσες βγάζουν την πιο ενδιαφέρουσα μουσική αυτή τη στιγμή, γιατί δε χρειάζονται τα επιβεβλημένα κατ’ άλλους στερεότυπα για να δημιουργήσουν. Έτσι το βλέπω εγώ, μπορεί να κάνω και λάθος, σίγουρα όμως αυτό που ακούω το γουστάρω.
Μπήκα τις προάλλες στο μεταξύ στο site της La Vida Es Un Mus, με το που εισέρχεσαι, που λες, έχει ένα logo με το όνομα του label και από κάτω, σαν υπότιτλο, γράφει απλά: Discos Punk. Περιττό να σου πω, μου ‘ρθε να σηκωθώ πάνω και ν’ αρχίσω να ουρλιάζω “ναι ρε μουνιά πανκ ρε!!!!!!!!!!!!”. Αντ’ αυτού βολεύτηκα στην καρέκλα μου και συνέχισα να αρχειοθετώ ψηφιακά τη δουλειά μου. Ήμουν γραφείο βλέπεις. Στο παλιό. Αλλά και πάλι. Αυτό ρε, που νιώθεις κάτι στο στομάχι και θέλεις να καταναλώσεις αυτό το πολύτιμο πράγμα, πρέπει να αποκτηθεί, να το έχεις κοντά σου, ένας κόσμος ολόκληρος, μία κοινότητα με τα πιο γάμησέ τα άτομα σε μαύρο βινύλιο. Discos Punk. Αυτό. Πανκ.
24 May 01:48

We are all fucked up | Plisskën 2013

by noreply@blogger.com (fantasmenios)
Oksikemia

"Η πεμπτουσία στα της μουσικής είναι το λαηβ. Ο Φαντασμένιος πάντα ήταν σκεπτικός με τους μη αγοραφοβικούς μουσικόφιλους που δεν πάνε σε λαηβ."

αυτό. αυτό ακριβώς, τίποτα άλλο.

Πως τα φέρνει η ζωή μερικές φορές; Σε αναγκάζει να πεις "ρε στημένο είναι"; Επί μια εβδομάδα όλο το ενθουσιώδες  Αθηναϊκό κοινό διχάζεται μπρος στο δίλημμα Κόρε Υδρο ή Plissken, αλλά όπως αποδεικνύεται μάλλον επί ματαίω. Έγινε το απίστευτο λοιπόν. Την ίδια μέρα και σχεδόν την ίδια ώρα το ενθουσιώδες  αθηναϊκό κοινό έβλεπε το ίδιο έργο σε άλλο σκηνικό. Την ώρα που οι gagariδes αντάλλασσαν αγκαλιές,  φιλιά,  και ιδρώτα με τον Παντελή, λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα οι plisskιδες έκαναν ακριβώς το ίδιο με τον τραγουδιστή των Fucked Up. Μάλιστα οι πιο σβέλτοι gagaριδες, αυτοί που ξέρουν σε ποιο ταξί πρέπει να μπουν είχαν την ευτυχία να αγκαλιάσουν και τους δυο ιδρωμένους τραγουδιστές. Ο Φαντασμένιος έχει την τιμή να γνωρίζει ένα τέτοιο άτομο, το οποίο προσπαθεί να πείσει να μην πλυθεί ποτέ ξανά. Οι Fucked Up πέρα από καλοί διασκεδαστέ είναι και εξαιρετικοί μουσικοί και το λαηβ τους είναι από αυτά που θα γραφτούν με χρυσά γράμματα στα αρχεία του ενθουσιώδους  αθηναϊκού κοινού. Θα μπορούσε να πει κάποιος πως είδαμαν την hardcore μεταφορά του επικού εκείνου λαηβ του Dan Deacon. Μεγάλο πράγμα να μπορείς να πείσεις τον θεατή πως αποτελεί μέρος της φάσης.

Η πεμπτουσία στα της μουσικής είναι το λαηβ. Ο Φαντασμένιος πάντα ήταν σκεπτικός με τους μη αγοραφοβικούς μουσικόφιλους που δεν πάνε σε λαηβ. Εκτός αν πρόκειται για τους Death Grips όπου ο άνωθεν συλλογισμός αντιστρέφεται. Μετά και την εκ Παρισίων εμπειρία ο Φαντας τραβά μια κόκκινη γραμμή πέρα από την οποία είναι οι Death Grips. Μόνο αισχρή μπορεί να χαρακτηριστεί η συντονισμένη προσπάθεια να εισέλθει η καγκουρίλα στα του αλτερνατιβ ενθουσιώδους αθηναϊκού κοινού. Κανένας μουσικόφιλος σε λαηβ των Death Grips (Με φωνή Ελένης Λουκά).

Κάποιος πρέπει να πει κάποτε πως το φεστιβάλ είναι ένα καπιταλιστικό κατασκεύασμα που σκοτώνει τη μουσική. Σου τσαμπουνάνε 322 ονόματα, θες να δεις τα 300 και μετά βίας βλέπεις τα 8 και σε έχουνε και έρμαιο και λυσσάρη για την επόμενη χρονιά. Εδώ είναι η μαγκιά του Plissken και για αυτό βγήκε ένα από τα 10 καλύτερα φεστιβάλ. Σου τσαμπουνάει τα 322, εσύ ξέρεις τα 3, θες να δεις το 1, τελικά βλέπεις 8 και είσαι χορτασμένος. Αυτό που πρέπει να βελτιώσει το Plissken είναι τα πρώτα ακτς. Δηλαδή καλά κάνανε οι κύριοι Plissken και φέρανε τους Girls Names (σίγουρα μαγνητίστηκαν από αυτή την ποσταρα)  αλλά 6 το απόγευμα με το φραπέ στο χέρι δεν γίνεται δουλειά. Καλό το πρηβιου αλλά ας ελπίσουμε σε χειμωνιάτικη επίσκεψη σε καμιά υπόγα να παίξουν και τα παλιά που δεν έπαιξαν (bury me, i lose) να παίξουν και όλο το καινούργιο μπας και καταφέρουν να μπουν στην 30αδα της μπλογκοβισιον.

Και για το τέλος ένα ερώτημα που βασανίζει τον Φαντασμένιο μετά την έκτακτη εμφάνιση του boy το Σάββατο. Είναι ο Boy o Νταλάρας του αλτερνατιβ  ενθουσιώδους αθηναϊκού κοινού;

~~~~~~~~~~ο~~~~~~~~~~ 

Ακολουθεί η συλλεκτική (John Sexfous τοπ-5 για space exploration) και άκρως γραφική (με 15λεπτο παραλήρημα για Swans) χτεσινή εκπόμπα όπως μεταδόθηκε από τον http://poplie.eu/  

18 May 12:10

Tricky – False Idols

by Raggedy Man
Oksikemia

Ποιός θα τον ζμπρώξει στο δβ το δίσκο;

trickyΕκεί που δεν το περιμένεις. Με την καμία όμως. Έχω αφεθεί τελείως στην κιθαριστική φάση, το γνωρίζω, με μισή καρδιά, λοιπόν, έβαλα το τελευταίο έργο του Tricky να παίξει. Τι να μας πει κι αυτός εν έτει 2013, σωστά; Τι να μας πει, αλήθεια. Κι όμως…

Είχε να με απασχολήσει από το συγκλονιστικό Angels with Dirty Faces που άκουγα συνδυαστικά σε όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης του Άρχοντα του Ψεύδους του Graham Masterton, την εποχή που τα εξώφυλλα των εκδόσεων Οξύ ήταν μικρά (μεγάλα, βασικά) αριστουργήματα. Για να ενισχύσω την εμπειρία. Μετά, λέει, κάτι άλλαξε στη δίαιτά του που τον γαμούσε και είχε στρώσει χαρακτήρα, με αποτέλεσμα οι δίσκοι του να ακούγονται ευχάριστα. Ω ναι. Η άποψή μου για μουσικούς που δημιουργούν όντας στην πρέζα είναι γνωστή.

Και το False Idols ακούγεται ευχάριστα. Αλλά με μία άλλη έννοια. Κάπως σε (με, βασικά) γεμίζει ευχαρίστηση. Ευφορία. Με μία σκοτεινιά παράλληλα. Σαν περίπατος στην παραλία κατακαλόκαιρο, όσο ψάχνεις ένα δέντρο με παχιά σκιά για να χωθείς μέσα της και να σουτάρεις. Να σβήσεις τη φωτιά μ’ ένα τσιγάρο όσο μπορείς ακόμα να κρατήσεις τα μάτια σου ανοιχτά.

Ήδη διαβάζω τα άρθρα όλων εκείνων που θα κολλήσουν με την ερώτηση της πρώτης παραγράφου αυτού του κειμένου. Θα χάσουν την ουσία, ως συνήθως. Με τις χιλιομασημένες παπάρες τους, των όσων έχουν τελειώσει και των όσων είναι “τώρα”, σύγχρονα, πρωτοποριακά και δεν ξέρω ‘γω τι σκατά. Πες ότι δε γουστάρεις στην τελική, μη μου είσαι κριτικός, μη μου είσαι αντικειμενικός. Μη μου είσαι μαλάκας. Αν μπορείς κιόλας.

18 May 12:08

μπακτράκινγκ

by noreply@blogger.com (μελ)
Oksikemia

Θεούλης λάρυγγας!

δυσκολεύομαι πάρα πολύ που είμαστε χώρια. και το ξέρω ότι είναι λάθος από μένα ακόμα και να το εκφράζω, αλλά αλήθεια, την στιγμή που πάω να το καταπιέσω μέσα μου, βλέπω τις αποδείξεις από τα παγωτά στα μακντόναλντς και θέλω να βάλω τα κλάματα. πέρασαμε πάρα πολλά χρόνια χώρια, είναι αφόρητες ακόμα και οι 2 μέρες μακριά σου πιά, δεν θέλω να το ξανακάνω αυτό στον εαυτό μου, δεν μας αξίζει να το ξαναπερνάμε αυτό. έχει πλάκα βέβαια το ότι μιλάμε στο σταθερό, είχα ξεχάσει πως είναι αυτό, αλλά αλήθεια, δεν είχα καμία διάθεση να το θυμηθώ.

και συνεχίζω να νιώθω άσχημα που το λέω, και δεν θα έπρεπε καν να το αναφέρω. δεν είναι ωραία να πίνω τσάϊ μόνος μου (αφού δεν πινώ ποτέ ούτως ή αλλως), δεν είναι ωραία να ξαπλώνω μόνος, δεν είναι ωραίο να βγαίνω για βόλτα μόνος, ενώ ήμουν σίγουρος ότι θα μου άρεσε και θα το έκανα συνέχεια, δεν το κάνω καθόλου, και δεν ξέρω αν είναι επειδή έχω δουλειά, ή βάζω τον εαυτό μου με το ζόρι να νιώθει ότι έχει δουλειά για να μην βγω μόνος μου έξω να περπατήσω ή να πάω βόλτα με το ποδήλατο. 

σαν να εξαφανίστηκαν όλες οι χαρές της ζωής, όλες μαζί, σαν να σβήστηκαν μαζεμένες, εκεί που περίμενα, και το είχα βέβαιο ότι είναι πράγματα που με κάνουν χαρούμενο, τελικά όλα είναι άσχημα μακριά σου. χωρίς να το καταλαβαίνω γίνομαι όλο και περισσότερο σαν τον κοστάντζα, και συγχρόνως σκέφτομαι πόση θλίψη θα με βάραινε αν δεν είχαμε δει μαζί σάϊνφελντ.

νιώθω σαν να πήραν όλη την δυστυχία του κόσμου και να την πετάξαν πάνω μου με το ζόρι, χωρίς να προλάβω να πω κουβέντα. και κάθε μέρα ξυπνάω, και ο ουρανός είναι κατάμαυρος, αλλά σηκώνομαι από το κρεβάτι με δυσκολία, πονάει η ψυχή μου, ενώ πάντα χαίρομαι όταν βλέπω τα μαύρα σύννεφα να είναι πάνω από το κεφάλι μου. αλλά όχι αυτές τις μέρες. σε βλέπω κάθε βράδυ στον ύπνο μου, και σε κάθε όνειρο μας χωρίζουν βίαια. 

και το ξέρω ότι είμαι εγωϊστής που τα σκέφτομαι αυτά, και τουλάχιστον θα έπρεπε να μην τα έγραφα, αλλά μου λείπεις κωστάντια, δεν ξέρω πως θα περάσουν οι υπόλοιπες μέρες.
10 May 08:16

New Wave, Post Punk, No Wave, Punk Funk Pt.1

by rockandrollcircus

Οι παρακάτω τίτλοι, καθώς και αυτοί του Playback, είναι μονάχα μερικοί όσων new wave, indie, post punk και λοιπών ανεξάρτητων usa vs europe lps που έφτασαν για να μας φτιάξουν την ημέρα. Και τη δική σας.

Lizzy Mersier Descloux (Press Color) (ZE)

The Pandoras “Stop Pretending” (Rhino)

Young Marble Giants “Colossal Youth” (Rough Trade)

Johnny Thunders & Patti Palladin “Copy Cats” (Restless)

Suicide “s/t” (Red Star)

Green On Red “Gas Food Lodging” (Enigma)

Lydia Lunch “13.13″ (Ruby)

Dream Syndicate “s/t” (Down There)

The Cure “The Head On The Door” (Elektra)

Cecilia +- “Other Side Of This Life” (Aztlan)

V/A “Awaken” (Aztlan)

The Fall “Hex Enduction Hour” (Kamera)

The Fall “Room To Live” (Kamera)

Nomads “Outburst” (What Goes On)

Virginia Astley “From Gardens Where We Feel Secure” (Rough Trade)

Come “Near Life Experience” (Matador)

Ian Dury “Lord Upminster” (Polydor)

Talking Heads “Stop Making Sense” (Sire)

Brighter “Laurel” (10″,Sarah)

Big Black “Songs About Fucking” (Touch & Go)

April March & Los Cincos “s/t” (Sympathy For The Record Industry)

Feelies “No One Knows” (12″,Coyote)

Feelies “Higher Ground” (12″,A&M)

Cowboy Junkies “Whites Off Earth Now” (Latent)

Gun Club “Miami” (Animal)

Throbbing Gristle “20 Jazz Funk Greats” (Mute)

Throbbing Gristle “Greatest Hits” (Rough Trade)


08 Mar 22:11

Private Mode

by JFK

as some of you have already read in the shout-box, soon MC will go in Private Mode
if you are interested to continue follow us you should send an email to me @ this email address:

jfkmusicalcoma@gmail.com

as soon as possible all invitations will be sent to respective addresses
if you are one of MC’s haters avoid to lose your time sending the request

please follow this simple rules to send your request:
- object of the email will be only: MC
- text in the email: only your email address (be sure it is correct)
- if you already sent the request to the shout-box address, please send it again to the address above

thanks

edit:
please do not send email twice

21 Feb 05:53

Derrick May & Jimmy Edgar / We Love… Detroit [2013]

by g.

Label: We Love Recordings – none

CD1

01 John Beltran – Synaptic Transmission 05:28
02 Yotam Avni – Pentimento 07:05
03 Petar Dundov – Distant Shores 12:30
04 Kink – Hand Made (Dub Mix) 07:55
05 Kai Alce – Power Thru Pt 3 (Mush’s Sax Dub) 06:27
06 Deep’A & Biri – Hova 07:01
07 Carl Craig – Sandstorms 09:41
08 Federico Grazzini – Nova 09:24
09 Benny Rodrigues – It’s A Spiritual Thing 07:10
10 Andres – New For U 05:45

CD2

01 Jimmy Edgar – Let Yrself Be 06:11
02 Lando Kal – Clockin’ 05:38
03 Jimmy Edgar – Semierotic 05:22
04 Magda – Late Night Woodward 06:27
05 Kyle Hall & Kero – Zug Island 04:10
06 Coyote Clean Up – Mount Babe Bricks 05:15
07 Nol Jackson – That You Love Me 06:51
08 Darling Farah – Body 07:47
09 Magic Touch – Niks Groove 07:29
10 Kris Wadsworth – Connection 07:04
11 Axiom Crux – When Summer Doesn’t Come 03:30

UL
RG
TB
15 Feb 11:03

Photo



10 Feb 22:59

Plastic Flowers

by Κώστας Καραμιχάλης
Oksikemia

Καλούληδες αυτοί. Εν τω μεταξύ μας έστειλε το μιξτειπ με την ποδάρα της τζήμου στο homepage.

Λίγο πριν κατηφορίσουν στην Αθήνα για ένα live στο Bios, οι Plastic Flowers μας μίλησαν για το νέο τους ΕΡ, την πρόκληση του SXSW και τα υπόλοιπα σχέδιά τους. 

Οι Plastic Flowers είναι ένα από τα συγκροτήματα που μας απασχόλησαν αρκετά τον τελευταίο χρόνο εδώ στο mixtape.gr. Λίγες μέρες λοιπόν πριν τους δούμε ζωντανά στην Αθήνα, ο Γιώργος Σαμαράς, ο άνθρωπος πίσω από το σχήμα, μας μίλησε για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον των Πλαστικών Λουλουδιών του.

plastic_flowers_1

Γιώργο, μπορείς να μας κάνεις μια μικρή σούμα για την πορεία των Plastic Flowers από τη στιγμή που συνέλαβες την ιδέα για το γκρουπ μέχρι σήμερα; 

Οι Plastic Flowers ξεκίνησαν μέσα στο σπίτι μου πριν το τέλος του 2010 και η πρώτη συναυλία πραγματοποιήθηκε τον Ιανουάριο του 2011. Πέρασαν δύο χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων γεμίσαμε μπαταρίες, τρέχαμε συνεχώς με ηχογραφήσεις και κυκλοφορίες, ενώ κάναμε και ένα πρώτο mini tour πέρυσι. Είμαστε πολύ χαρούμενοι που τα πράγματα κύλησαν ομαλά!

Που μπορεί κανείς να εντοπίσει τα ερεθίσματα πίσω από τη μουσική των Plastic Flowers;

Κυρίως σε προσωπικές εμπειρίες και κοινωνικά γεγονότα. Οι δύο αυτοί παράγοντες οδήγησαν τους Plastic Flowers σε συνεχείς αλλαγές μουσικού ύφους, κάτι το οποίο μας έκανε καλό.

Επισκέπτεστε ξανά την Αθήνα μετά από αρκετούς μήνες. Τι έχει αλλάξει για τους Plastic Flowers μέσα σε αυτό το διάστημα;

Νομίζω ότι απ’τον Σεπτέμβριο του ’12 και έπειτα ήρθε μία ωρίμανση που μας χρειαζόταν. Στις εμφανίσεις μας θα κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να ικανοποιήσουμε το απαιτητικό κοινό σας. Σε πρακτικό επίπεδο κυκλοφορήσαμε ένα EP και δύο singles, ενώ ελάχιστα πριν τα live μας στην Αθήνα θα βγει με τη σειρά του και το Aftermath EP.

Αμέσως μετά, ετοιμάζετε σιγά σιγά τα πράγματά σας για τις ΗΠΑ και το SXSW festival. Πως προέκυψε αυτή η προοπτική και ποιες είναι οι προσδοκίες σας από αυτό το ταξίδι;

Αποφασίσαμε να συμπληρώσουμε την μεγάλη αίτηση του SXSW και απλά περιμέναμε. Για να είμαι ειλικρινής δεν είχαμε πολλές προσδοκίες, παρόλα αυτά τέλη Νοεμβρίου αντικρίσαμε μία έκπληξη που μας έπιασε απροετοίμαστους. Είναι ένα tour που δεν περιμέναμε να πραγματοποιήσουμε στα 22 μας χρόνια και χαιρόμαστε πολύ που θα βρεθούμε εκεί!

Τα τελευταία χρόνια, παρατηρείται μια μεγαλύτερη εξωστρέφεια των ελληνικών συγκροτημάτων προς τα διεθνή ακροατήρια. Θεωρείς ότι είναι τόσο ανεβασμένο το επίπεδο των παραγωγών πλέον στην Ελλάδα, που είναι πιο εύκολο να “πιάσουν” έξω ή έχει να κάνει με το πόσο την “ψάχνει” ο κάθε μουσικός να βγει από τα στενά όρια της χώρας; 

Νομίζω το δεύτερο, κυρίως επειδή κάποια Ελληνικά σχήματα προσπαθούν να πιάσουν ένα διαφορετικό είδος ήχου που αντλείται από ρεύματα μουσικής του εξωτερικού. Δεν νομίζω ότι πλέον η παραγωγή παίζει το ρόλο που είχε στο παρελθόν, αλλά και πάλι οι Ελληνικές παραγωγές υστερούν γενικά σε σχέση με το επίπεδο στο εξωτερικό. Έχουμε όλοι μας πολύ δρόμο να διανύσουμε.

plastic_flowers_2

Μέχρι στιγμής έχετε επιλέξει να κυκλοφορείτε τις ηχογραφήσεις σας σε μορφή ΕΡ, με λίγα κομμάτια κάθε φορά. Υπάρχουν σχέδια για κάποια μελλοντική long play κυκλοφορία; 

Δεν νιώσαμε έτοιμοι να κυκλοφορήσουμε ακόμα ένα LP καθώς απαιτούνταν πιο συμπαγής και ουσιαστική δουλειά από πλευρά μας. Η αλήθεια είναι ότι πριν το καλοκαίρι θα ανακοινώσουμε τη κυκλοφορία του, είμαστε κοντά στην ολοκλήρωση του και θα είναι κάτι τελείως διαφορετικό σε σχέση με όσα έχουμε βγάλει μέχρι στιγμής.

Μουσικά, τι είναι αυτό που σας ερεθίζει τα αυτιά αυτό τον καιρό; Ακούτε πράγματα από Έλληνες δημιουργούς;

Δεν έχουμε πολλή επαφή με την Ελληνόφωνη μουσική σκηνή, αλλά υπάρχουν αξιόλογοι συνθέτες. Αυτόν τον καιρό παρακολουθούμε στενά μουσικούς όπως King Krule, Coma Cinema, Foxes In Fiction, Wild Nothing, Gracie και διάφορους άλλους.

Ζείτε και δημιουργείτε σε μια πόλη που, ενώ έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της μουσικής στην Ελλάδα κατά τις δεκαετίες του 80 και του 90, έμεινε σε μια σχεδόν στάσιμη κατάσταση -με κάποιες λαμπρές εξαιρέσεις βέβαια- από το 2000 και έπειτα. Αλήθεια, πως είναι για μια μπάντα να παράγει μουσική στη Θεσσαλονίκη σήμερα;

Νομίζω ότι η στασιμότητα είναι κάτι πολύ σχετικό σαν έννοια. Στο συγκεκριμένο τομέα συνδέεται άρρηκτα με την ιδιοσυγκρασία της μουσικής σκηνής. Ο καθένας κρίνει και λειτουργεί με τον τρόπο του. Λόγω συγκυριών έτυχε να μην έχουμε πολλή επαφή με τη μουσική σκηνή της Θεσσαλονίκης. Υπάρχουν συγκροτήματα που αξίζουν όμως.

Εμείς απλά κάνουμε τις συναυλίες μας, ηχογραφούμε και κοιτάμε προς το εξωτερικό.

plastic_flowers_3

Οι Plastic Flowers, θα παρουσιάσουν ζωντανά τα κομμάτια του νέου τους ΕΡ Aftermath, που κυκλοφορεί ήδη από την Manic Pop Records καθώς και τα προηγούμενα tracks που έχουν κυκλοφορήσει έως τώρα το Σάββατο 9 Φεβρουαρίου στο Bios.

Μαζί τους, το Αθηναϊκό electro-duo των .message, οι οποίοι μας άφησαν τις καλύτερες των εντυπώσεων με τις δύο πρόσφατες κυκλοφορίες τους (θυμηθείτε τις εδώ κι εδώ).

Η είσοδος στο event είναι δωρεάν με ώρα προσέλευσης 22:30.

Παρακάτω μπορείτε να ακούσετε το Aftermath EP, και να δείτε το ολοκαίνουριο βίντεο για το κομμάτι Dead Promises, σε σκηνοθεσία του Στάθη Μουρδουκούτα (the cOre).

Video:

Click here to view the embedded video.

Links:

plasticflowers.bandcamp.com
plasticflowers.eu
facebook.com/PlasticFlowers
facebook.com/dotmessage

03 Feb 16:42

Athens spread by Yiorgis Yerolymbos

by lost.ghost
Oksikemia

Πο πο πο ασχήμια..


Post 296-TC.net
Post 296-TC.net-01
Post 296-TC.net-02
Post 296-TC.net-03
Post 296-TC.net-06
Post 296-TC.net-05
Post 296-TC.net-07
Post 296-TC.net-08
Post 296-TC.net-09Post 296-TC.net-10
Post 296-TC.net-11
Post 296-TC.net-12
Athens spread is a photographic project by the Greek photographer and architectYiorgis Yerolymbos showing Athens cityline from above. He took photographs of the characteristic Athenian apartment buildings known as “Polykatoikia” that have spread across the city from the 50′s. This project was a part of the Greek pavilion for the 2012 Venice Biennale that had focused on the particular dynamics of Athens during a period of economic meltdown by addressing the deterioration of Athenian urban space, plummeting standards of living, and the need to redefine the priorities of architectural design.

The Greek participation presents this idiosyncratic Athenian urbanism within two themes:

The first theme concerns local urban tradition and, specifically, the evolution of the Athenian apartment building or polykatoikia from 1950 to the present day, examining the relationships between anonymous and eponymous architecture and the process of producing an urban landscape through repetition of a basic unit.

The second theme concerns the fragmentation of and disputes over Athenian public space, focusing on counterbalancing and / or complementary urban forces. Urban decay is presented alongside attempts being made to reutilise central areas; while urban renewal programmes are aided by alternative networks and activist initiatives.

Yiorgis Yerolymbos was born in Paris, France in 1973. He studied Photography in Athens and Paris, and Architecture in Thessaloniki and he holds a MA in Image and Communication in Goldsmiths College, University of London (1998) and a PhD in Art and Design from University of Derby (2007). Yerolymbos has presented five solo exhibitions and participated in numerous group shows in Greece and abroad. Some of his most important projects: In 2008, he completed a two month project in United States driving from coast to coast supported by a Fulbright scholarship. During 2000-2004, he photographed the construction of Egnatia motorway at its full length of 680km, in Northern Greece. In addition, he taught Photography in the School of Architecture, University of Thessaly from 2008 to 2011.

02 Feb 10:47

Soundtrack 70´s

by Dj Uilson
Hello
I created a blog with soundtracks of the 70, you will find soundtracks European and American 70's artists as lalo Schifrin, Enio Moricone, Willie Hutch, Bobby Womack, JJ Johnson, Piero Umiliani, Henry Mancini, Vladimir Cosma, Francois Valery, Nora Orlandi and others.
Please enter the blog and leave your suggestions and comments.


Ola
Criei um blog com trilhas sonoras dos 70,voce encontrara trilhas sonoras europeias e americanas dos anos 70 de artistas como lalo Schifrin,Enio Moricone, Willie Hutch,Bobby Womack ,J.J. Johnson,Piero Umiliani ,Henry Mancini, Vladimir Cosma,Francois Valery , Nora Orlandi  e outros.
Por favor entrem no blog e deixe sua sugestões e comentarios.


¡Hola
He creado un blog con bandas sonoras de los 70, usted encontrará pistas de sonido europeo y americano de los 70 artistas como Lalo Schifrin, Enio Moricone, Hutch Willie, Bobby Womack, JJ Johnson, Piero Umiliani, Mancini Henry, Vladimir Cosma, Valery Francois, Nora Orlandi y otros.
Por favor, introduzca el blog y dejar sus sugerencias y comentarios.



www.soundtrack70.blogspot.com
01 Feb 19:31

UNCUT – March 2013

by b@n
Oksikemia

Τι blogαρα ειναι αυτη;

124 pages | 112 MB | UL | DF